Ενας χρόνος από το βομβαρδισμό του Λιβάνου

Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό "Ιντιφάντα"
www.greece-palestine.blogspot.com/

Η Κρίση στη Γάζα
Του Michael Warschawski. Κέντρο Εναλλ. Πληροφόρησης-18 Ιουνίου 2007

Το παλιό όνειρο του Αριέλ Σαρόν γίνεται πραγματικότητα: Παλαιστίνιοι σκοτώνουν
Παλαιστινίους και το Ισραήλ μετράει τον αριθμό των θυμάτων με μεγάλη ικανοποίηση. Τα δάκρυα των ισραηλινών ηγετών είναι κροκοδείλια δάκρυα και οι ισχυρισμοί τους ότι θλίβονται για τις τραγικές εξελίξεις στη Γάζα είναι σκέτη υποκρισία. Οι αιματηρές συγκρούσεις ήταν προβλέψιμες και η ισραηλινό-αμερικανική ευθύνη και ενεργή εμπλοκή πεντακάθαρη σαν κρύσταλλο.

Πολλοί ισραηλινοί δημοσιογράφοι αναλύουν την ευθύνη του Ισραήλ ως έμμεση: «1,4
εκατομμύρια άνθρωποι έγκλειστοι σε μια περιορισμένη εδαφική οντότητα όπως η
Γάζα, χωρίς καμία δυνατότητα μιας φυσιολογικής οικονομικής ζωής, αλλά και χωρίς τη δυνατότητα να ξεφύγουν, είναι καταδικασμένοι να αλληλοσπαραχθούν… σαν
ποντίκια κλεισμένα σ’ ένα κουτί». Αυτή η ζωολογική εξήγηση δεν είναι μόνο
χαρακτηριστικά ρατσιστική, αλλά και βασίζεται σε μια τεράστια αναλήθεια. Επειδή, ο ισραηλινός και αμερικανικός ρόλος στις σημερινές συγκρούσεις ήταν κάτι πολύ παραπάνω από «τη δημιουργία» απλώς «των συνθηκών» για μια ενδοπαλαιστινιακή σύγκρουση.
Για μήνες το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών πίεζε την ηγεσία της Φατάχ να εξαπολύσει στρατιωτική επίθεση εναντίον της Χαμάς, και πριν από δύο βδομάδες το έδινε το πράσινο φως για την είσοδο μιας τεράστιας ποσότητας όπλων για τις πολιτοφυλακές της Φατάχ στη Γάζα. Με αυτή την έννοια, ο ισραηλινός ρόλος στην παρούσα κατάσταση δεν είναι απλώς εικαζόμενος, αλλά ενεργός.

Ποιος είναι ο επιτιθέμενος;

«Η Χαμάς παίρνει την εξουσία», «Το πραξικόπημα της Χαμάς», αυτοί είναι μερικοί
από τους τίτλους των ισραηλινών εφημερίδων τις τελευταίες μέρες που επαναλαμβάνουν τα κραυγαλέα ψέματα των κυβερνήσεων του Τελ Αβίβ και της Ουάσινγκτον. Φαίνεται ότι υπάρχει η ανάγκη να ξεκαθαριστεί το προφανές: η Χαμάς διέλυσε τη Φατάχ στις τελευταίες παλαιστινιακές εκλογές, κατόπιν μιας εκλογικής διαδικασίας που ολόκληρη η διεθνής κοινότητα, συμπεριλαμβανομένης της Ουάσινγκτον, χαιρέτισε ως «της πιο δημοκρατικής ουδέποτε στη Μέση Ανατολή».

Αδιαμφισβήτητη δημοκρατική διαδικασία και μαζική λαϊκή υποστήριξη, λίγα καθεστώτα μπορούν να διεκδικήσουν τέτοια νομιμοποίηση.
Παρά την τεράστια νίκη της, η Χαμάς απεδέχθη να μοιραστεί την εξουσία με τη Φατάχ σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που σχηματίστηκε υπό την αιγίδα της Σαουδικής Αραβίας και της Αιγύπτου και χαιρετίστηκε από ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, με την εξαίρεση της Ουάσινγκτον και του Ισραήλ. Η πολιτική πλατφόρμα της νέας κυβέρνησης αναγνώριζε ντε φάκτο το Κράτος του Ισραήλ και προσυπέγραφε τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, με βάση το μηχανισμό του Όσλο.

Προτεραιότητα της νέας κυβέρνησης ήταν η αντιμετώπιση των φλεγόντων εγχώριων
ζητημάτων - οικονομική ανάπτυξη, αποκατάσταση του νόμου και της τάξης στη Γάζα,
καταπολέμηση της ενδημικής διαφθοράς της παλιάς από τη Φατάχ διοικούμενης διοίκησης- αφήνοντας τον πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς και την ΟΑΠ/PLO να συνεχίσει τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων, εάν και όταν το Ισραήλ θα δεχόταν να την ανανεώσει.

Η μετριοπαθής κυβερνητική πλατφόρμα της Χαμάς, ωστόσο, αντιμετώπιζε δύο ισχυρούς εχθρούς: ένα τμήμα των στελεχών της Φατάχ που δεν είναι έτοιμο να αποκηρύξει το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας και τα υλικά προνόμια που απορρέουν απ’ αυτό και τις αμερικανό-ισραηλινές νεοσυντηρητικές κυβερνήσεις, που διεξάγουν πλανητική σταυροφορία εναντίον του πολιτικού Ισλάμ. Ο Μοχάμεντ Νταχλάν, πρώην αρχηγός Προληπτικής Ασφάλειας και τωρινού Συμβούλου Ασφαλείας του Μαχμούντ Αμπάς εκπροσωπεί και τα δύο: είναι οι εκτελεστές των σχεδίων της Ουάσινγκτον στην παλαιστινιακή ηγεσία, καθώς και οι εκπρόσωποι εκείνων των διεφθαρμένων ηγετών της Φατάχ που είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα με σκοπό να μη χάσουν τις οικονομικές απολαβές τους.

Από τη στιγμή της εκλογικής νίκης της Χαμάς, η πολιτοφυλακή του Νταχλάν προκαλούσε την κυβέρνηση, επιτιθέμενη στην πολιτοφυλακή της Χαμάς και αρνούμενη να αφήσει στην κυβέρνηση τον έλεγχο των παλαιστινιακών αστυνομικών δυνάμεων. Παρά την επιθετικότητα του Νταχλάν, η Χαμάς έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να συνάψει κάποια συμφωνία με τον Νταχλάν, ζητώντας από τους δικούς της αγωνιστές να απέχουν από τα αντίποινα. Ωστόσο, όταν έγινε φανερό ότι ο Νταχλάν δεν γύρευε συμβιβασμό, αλλά όντως προσπαθούσε να εξοντώσει τη Χαμάς, η ισλαμική οργάνωση δεν είχε άλλη εναλλακτική παρά να υπερασπιστεί εαυτόν και να προβάλει αντίσταση.

Το Μοντέλο της Αλγερίας

Το αμερικανό-ισραηλινό σχέδιο αποτελεί τμήμα μιας πλανητικής στρατηγικής επιβολής κυβερνήσεων που είναι πιστές στα δικά τους συμφέροντα, ενάντια στη θέληση του ντόπιου πληθυσμού. Η Αλγερία προσφέρει ένα παράδειγμα μιας τέτοιας στρατηγικής, αλλά επίσης της αποτυχίας της και του κολοσσιαίου ανθρώπινου κόστους της: την αδιαμφισβήτητη εκλογική νίκη του FIS (Μέτωπο Ισλαμικής Σωτηρίας) έναντι του διεφθαρμένου και ανυπόληπτου FLN, το 1991, ακολούθησε ένα πραξικόπημα της Γαλλίας και των ΗΠΑ που άνοιξε το δρόμο για τον εμφύλιο που διήρκεσε πάνω από μια δεκαετία και στοίχισε περισσότερα από εκατό χιλιάδες θύματα πολιτών.

Η Χαμάς προφανέστατα διδάχθηκα από την αλγερινή τραγωδία και αποφάσισε να μην
αφήσει τον Νταχλάν να πετύχει τα σχέδιά του ανάληψης της εξουσίας διά της βίας.
Απολαμβάνοντας την υποστήριξη της πλειοψηφίας του ντόπιου πληθυσμού, οι ένοπλοι
της Χαμάς συνέτριψαν τη Φατάχ μέσα σε λιγότερο από δύο μέρες, παρά τις προμήθειες όπλων, εμμέσως, από το Ισραήλ. Μια διεφθαρμένη πολιτοφυλακή χωρίς καμιά λαϊκή υποστήριξη δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια σχετικά πειθαρχημένη και με υψηλό φρόνημα οργάνωση.
Ακόμη και μετά τη συντριπτική νίκη της επί της Φατάχ, η ηγεσία της Χαμάς επανέλαβε την πρόθεσή της να διατηρήσει την κυβέρνηση εθνικής ενότητας και να μην εκμεταλλευτεί το αποτυχημένο πραξικόπημα της Φατάχ ως δικαιολογία για την εξάλειψη της οργάνωσης ή για τον αποκλεισμό της από την κυβέρνηση. Η ηγεσία της Φατάχ ωστόσο, αποφάσισε να διαρρήξει κάθε δεσμό με τη Χαμάς και να εγκαθιδρύσει κυβέρνηση χωρίς τη Χαμάς… στη Δυτική Όχθη. Ένα ακόμη όνειρο του Αριέλ Σαρόν γίνεται πραγματικότητα: ολοκληρωτικός διαχωρισμός της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, με την τελευταία να θεωρείται ένα ανέλπιδο «Χαμαστάν», μια τρομοκρατική οντότητα στην οποία δεν υπάρχουν πολίτες, αλλά μόνο τρομοκράτες που μπορούν να τεθούν υπό καθολική πολιορκία και να καταδικαστούν σε λιμοκτονία.
Η Ουάσινγκτον, που προσυπογράφει πλήρως αυτήν την πολιτική, υποσχέθηκε πλήρη υποστήριξη στον Μαχμούντ Αμπάς και το νέο του Μπαντουστάν στη Δυτική Όχθη και ο Εχούντ Ολμέρτ αποφάσισε να ξεπαγώσει τμήμα των παλαιστινιακών πόρων που βρίσκονται στα χέρια της ισραηλινής κυβέρνησης.

Όχι Εμφύλιος Πόλεμος

Ένας από τους στόχους της αμερικανικής και της ισραηλινής κυβέρνησης ωστόσο απέτυχε: δεν υπάρχει χάος στη Γάζα. Αντίθετα. Όπως δήλωσε ένας αξιωματικός της παλαιστινιακής ασφάλειας στη Χααρέτζ (17 Ιούνη): «Για μεγάλο χρονικό διάστημα η πόλη δεν ήταν ήρεμη. Προτιμώ την τωρινή κατάσταση από την προηγούμενη. Μπορώ, τελικά, να βγω από το σπίτι μου…». Η εξάλειψη των συμμοριών της Φατάχ από τη Γάζα μπορεί να θέσει ένα τέρμα σε μια μακρά περίοδο αναρχίας και να επιτρέψει την επιστροφή σ’ ένα ορισμένο επίπεδο φυσιολογικής ζωής. Τα τελευταία γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι η Χαμάς έχει τη δύναμη να την επιβάλει.

Οι ισραηλινές κουβέντες για «παλαιστινιακό εμφύλιο πόλεμο» είναι απλώς ευχολόγια. Η ένοπλη σύγκρουση ήταν αποκλειστικά ανάμεσα στην ένοπλη πολιτοφυλακή και αν, δυστυχώς, υπήρξαν ανθρώπινες απώλειες, ήταν αυτό που ο αμερικανικός στρατός αποκαλεί «παράπλευρες απώλειες». Ο πληθυσμός είναι όντως πολιτικά διασπασμένος –τόσο στη Δυτική Όχθη, όσο και στη Γάζα- αλλά δεν αλληλοσκοτώνεται, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.
Με τη Γάζα ορισμένη ως εχθρική οντότητα και το σύνολο του πληθυσμού της ως σύμμαχο της Χαμάς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα αποτελέσει, στο άμεσο μέλλον, στόχο μιας βάρβαρης ισραηλινής εισβολής: στρατιωτικές επιδρομές, βομβαρδισμοί και λιμοκτονία.