Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Religion. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Religion. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Σάββατο 26 Αυγούστου 2023
ΑΜΑ, ΑΜΚΑ, ΑΦΜ ,ΙΒΑΝ, ΑΔΤ
Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016
Μακάριοι οι σιωπούντες...
Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012
Μια Παναγιά
 |
| Παναγιά Θαλασσοκρατούσα |
Μια Παναγιά
ΕΥΓΕΝΙΑ
ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Μια
Παναγιά/μιαν αγάπη μου έχω κλείσει
σ' ερημοκλήσι αλαργινό/κάθε βραδιά
της καρδιάς την πόρτα ανοίγω/κοιτάζω λίγο και προσκυνώ (Ν. Γκάτσος)
σ' ερημοκλήσι αλαργινό/κάθε βραδιά
της καρδιάς την πόρτα ανοίγω/κοιτάζω λίγο και προσκυνώ (Ν. Γκάτσος)
Δεκαπενταύγουστος
σε μία πυρακτωμένη Αθήνα. Καθιερωμένη αργία το Πάσχα του
καλοκαιριού. Οι δρόμοι αδειάσανε, οι κάτοικοι φύγανε στις γενέτειρες τους ή για
το θρησκευτικό προσκύνημα του Ελληνισμού. Θα
βρούνε μία γαλήνη επικοινωνώντας άμεσα ή έμμεσα με τα θεία; Οι μετανάστες
άρχισαν δειλά ,δειλά να ξαναβγούνε στους δρόμους. Η πλατεία Βικτωρίας
ξαναγέμισε παιδιά και φασαρία. Η πλατεία Συντάγματος γέμισε με τουρίστες που
ήρθαν για να θαυμάσουν τα αρχαία μας. Η Βουλή άδειασε και οι πολιτικοί μας
πήγανε στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Μόνο η Αλέκα έμεινε στην Αθήνα. Όλοι
μεγάλοι και μικροί, επώνυμοι και ανώνυμοι, νόμιμοι ή παράνομοι ξεκουράζονται,
παίρνουν δυνάμεις για να ανταπεξέλθουν στα προβλήματα και στις δυσκολίες που
αναμένονται. Τίποτα δεν δείχνει να πάει καλά αφού οι ημέρες των παχιών αγελάδων
έχουν φύγει ανεπιστρεπτί και η χώρα μας ξεπουλιέται.
Η ημέρα είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στις τοπικές εκκλησίες
στολίζονται επιτάφιοι αφού είναι μια άλλη μεγάλη Παρασκευή .Δεν είναι μέρα
πένθους για μια γυναίκα που «έφυγε» αλλά είναι γιορτή χαράς και αγαλλίασης για
το ξανά αγκάλιασμα της μητέρας με τον αγαπημένο της γιο. Γιορτάζουν την άνθηση
της φύσης, την πλημμύρα των συναισθημάτων, το πανηγύρι της ανθρώπινης επαφής
και την επιστροφή των ανθρώπων της πόλης στη γενέθλια γη. Η Μαρία και ο
Μάριος, η Δέσποινα, η Παναγιώτα και ο Παναγιώτης γιορτάζουν και δίπλα τους και
εμείς. Εκατομμύρια εκκλησίες γιορτάζουν και η παράδοση απαιτεί την διοργάνωση
των πανηγυριών όπου επιβεβαιώνετε η οικογενειακή και η εθνική συνοχή.
 |
| Η Ελλαδα του Βρυζάκη |
Μεγάλη
μέρα της Ορθοδοξίας και η Παναγιά μας βλέπει από εκεί ψηλά. Υπάρχουν
πολλοί έλληνες χωρίς σχέση με την θρησκεία αλλά με την σκληρή
πραγματικότητα. Πιστεύουν στην δύναμη του ανθρώπου και στις δυνατότητες
του να αγωνιστεί για το αύριο. Δεν θα περιμένει μοιρολατρικά, με σταυρωμένα
χέρια να τον καταστρέψουν και να τον αφανίσουν. Οι δυσκολίες
αντιμετωπίζονται μόνο πάνω στην γη ,με τα μέσα που διαθέτει ο κάθε ένας, μόνος
ή μαζί με τους αυτούς που αγαπάει και σέβεται. Το θρησκευτικό μήνυμα της
γιορτής αγγίζει πολλούς ανθρώπους, που συμμετέχουν στα πανηγύρια
για να χαρούνε την ζωή τους αλλά αυτό δεν φτάνει για να ξεπεραστούν η φτώχεια,
η μιζέρια, η δυστυχία και ο θάνατος. Για τον κύριο Ν.Γκάτσο η αγάπη έχει κλείσει σ' ερημοκλήσι αλαργινό και κάθε βράδυ της καρδιάς του ,η πόρτα ανοίγει και
προσκυνά. Οι πραγματικοί πιστοί δεν πρέπει να πάνε στις εκκλησίες και στα
πανηγύρια για να προσκυνήσουνε και να πούνε τον πόνο τους. Επικοινωνούν
άμεσα ,μαζί της, της λένε τα βάσανα τους και βρίσκουν την κατανόηση, την αγάπη
και την στοργή, την ηρεμία και την γαλήνη. Ελπίζουν, έχουν όνειρα, και πιστεύουν
στα θαύματα που κάνει η Παναγιά πάνω στην Γή .Ακόμα και ο κύριος Σαμαράς
εναποθέτει τις ελπίδες του στην Παναγιά :.΄΄ οι έλληνες να είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά.
Να κρατήσουν ψηλά την
σημαία του αγώνα. Αγωνιζόμαστε για να βγει η χώρα από την κρίση
αλλά....μόνο με τη
βοήθεια της Παναγιάς, θα κερδίσουμε ΄΄ .
Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
Αναφορά στον Γκρέκο. Νίκος Καζαντζάκης
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ :
ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ
Εισαγωγή
Η Αναφορά μου στον Γκρέκο δεν είναι αυτοβιογραφία· η ζωή μου η προσωπική για μένα μονάχα έχει κάποια, πολύ σχετική, αξία, για κανένα άλλον. Η μόνη αξία που της αναγνωρίζω είναι ετούτη: ο αγώνας της ν' ανέβει από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι και να φτάσει όσο πιο αψηλά μπορούσαν να την πάνε η δύναμή της και το πείσμα — στην κορφή που αυθαίρετα ονομάτισ
α Κρητική Ματιά.Θα βρεις λοιπόν, αναγνώστη, στις σελίδες ετούτες την κόκκινη γραμμή, καμωμένη από στάλες αίμα μου, που σημαδεύει την πορεία μου ανάμεσα στους ανθρώπους, στα πάθη και στις ιδέες. Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό τον κι ανεβαίνει το Γολγοθά το. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζουνται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά — θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους — να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης· άλλον δεν έχει.
Τέσσερα στάθηκαν τ' αποφασιστικά σκαλοπάτια στο ανηφόρισμά μου, και το καθένα φέρνει ένα ιερό όνομα: Χριστός, Βούδας, Λένιν, Οδυσσέας. Αυτή την αιματερή πορεία μου, από τη μια από τις μεγάλες αυτές ψυχές στην άλλη, τώρα που ο ήλιος βασιλεύει, μάχουμαι στο Οδοιπορικό μου ετούτο να σημαδέψω. Έναν άνθρωπο ν' ανεβαίνει, με την ψυχή στο στόμα, το κακοτράχαλο βουνό της μοίρας του. Αλάκερη η ψυχή μου μια Κραυγή· κι όλο μου το Έργο, το σχόλιο στην Κραυγή αυτή.
Μια λέξη πάντα, σε όλη μου τη ζωή, με τυραννούσε και με μαστίγωνε η λέξη Ανήφορος· τον ανήφορο αυτόν θα 'θελα εδώ, με αλήθεια μαζί και φαντασία, να παραστήσω· και τις κόκκινες πατημασιές που αφήκε το ανηφόρισμά μου. Και βιάζουμαι, προτού φορέσω το «μαύρο κράνος» και κατέβω στο χώμα, γιατί η αιματωμένη αυτή γραμμή θα 'ναι το μόνο αχνάρι που αφήκε το διάβα μου απάνω στη γης· ότι έγραψα ή έπραζα γράφτηκε και πράχτηκε απάνω στο νερό και χάθηκε.
Φωνάζω τη μνήμη να θυμηθεί, περιμαζώνω από τον αέρα τη ζωή μου, στέκουμαι σαν στρατιώτης μπροστά στο στρατηγό και κάνω την Αναφορά μου στον Γκρέκο· γιατί αυτός είναι ζυμωμένος από το ίδιο κρητικό χώμα με μένα, και καλύτερα απ' όλους τους αγωνιστές που ζουν ή που έχουν ζήσει μπορεί να με νιώσει. Δεν αφήκε κι αυτός την ίδια κόκκινη γραμμή απάνω στις πέτρες;
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Μαζεύω τα σύνεργα μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.
Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί· μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει. Δε θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.
Ρίχνω στερνή ματιά γύρα μου ποιον ν' αποχαιρετήσω; τι ν' αποχαιρετήσω; τα βουνά, τη θάλασσα, την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό; Μάταια, μάταια· κατεβαίνουν όλα ετούτα μαζί μου στο χώμα.
Σε ποιον να εμπιστευτώ τις χαρές και τις πίκρες μου, τις μυστικές δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης, την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με τους ανθρώπους, και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγουνται μα αρνιούνται,
ως το θάνατο, να γίνουν στάχτη; Σε ποιον να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, τον κακοτράχαλο ανήφορο του θεού, γλίστρησα κι έπεσα, πόσες φορές σηκώθηκα, όλο αίματα, και ξανάρχισα ν' ανηφορίζω; Που να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;
Σφίγγω ήσυχα, πονετικά, ένα σβώλο κρητικό χώμα στη φούχτα μου. Το κρατούσα το χώμα ετούτο πάντα μαζί μου, σε όλες μου τις περιπλάνησες, και στις μεγάλες μου αγωνίες το 'σφιγγα μέσα στη φούχτα μου κι έπαιρνα δύναμη, δύναμη μεγάλη, σαν να 'σφιγγα το χέρι φίλου αγαπημένου. Μα τώρα που βασίλεψε ο ήλιος και το μεροκάματο τέλεψε, τι να την κάμω τη δύναμη; Δεν την έχω ανάγκη πια. Κρατώ το χώμα ετούτο της Κρήτης και το σφίγγω με άφραστη γλύκα, τρυφεράδα κι ευγνωμοσύνη, σαν να σφίγγω μέσα στη φούχτα μου και ν' αποχαψετώ το στήθος γυναίκας αγαπημένης. Αυτό ήμουν αιώνια, αυτό θα 'μαι αιώνια, πέρασε αστραπή η στιγμή που στροβιλίστηκες, άγριο χώμα της Κρήτης, κι έγινες αγωνιζόμενος άνθρωπος.
Τι αγώνας, τι αγωνία, τι κυνηγητό του ανθρωποφάγου αόρατου θεριού, τι επικίντυνες ουρανικές και σατανικές δυνάμες η φούχτα ετούτη το χώμα! Ζυμώθηκε μ' αίμα, δάκρυο κι ιδρώτα, γίνηκε λάσπη, γίνηκε άνθρωπος, πήρε τον ανήφορο, να φτάσει — που να φτάσει; Σκαρφάλωνε αγκομαχώντας το σκοτεινό όγκο του θεού, άπλωνε τα χέρια, έψαχνε, έψαχνε και μάχουνταν να βρει το πρόσωπό του.
Κι όταν, τα ολόστερνα ετούτα χρόνια, απελπισμένος πια, ένιωσε πως ο σκοτεινός αυτός όγκος δεν έχει πρόσωπο, τι καινούριος, όλο αναίδεια και τρόμο, αγώνας να πελεκήσει την ακατέργαστη κορφή και να της δώσει πρόσωπο — το πρόσωπό του!
Μα τώρα το μεροκάματο τέλεψε, μαζεύω τα σύνεργα μου ας έρθουν άλλοι σβώλοι χώματα να συνεχίσουν τον αγώνα. Είμαστε, εμείς οι θνητοί, το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και χτίζουμε απάνω στην άβυσσο ένα νησί.
Χτίζεται ο θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μη χαθεί, να με στερεώσει, να μη χαθώ, έκαμα το χρέος μου. Έχετε γεια!
Απλώνω το χέρι, φουχτώνω το μάνταλο της γης, ν' ανοίξω την πόρτα να φύγω, μα κοντοστέκουμαι στο φωτεινό κατώφλι ακόμα λίγο. Δύσκολο, δύσκολο πολύ, να ξεκολλήσουν τα μάτια, τ' αυτιά, τα σπλάχνα από τις πέτρες και τα χόρτα
του κόσμου λες: Είμαι χορτάτος, είμαι ήσυχος, δε θέλω πια τίποτα, τέλεψα το χρέος και φεύγω· μα η καρδιά πιάνεται από τις πέτρες κι από τα χόρτα, αντιστέκεται, παρακαλάει: «Στάσου ακόμα!»
Μάχουμαι να παρηγορήσω την καρδιά μου, να τη συβάσω να πει λεύτερα το ναι. Να μη φύγουμε σαν σκλάβοι, δαρμένοι, κλαμένοι, από τη γης, παρά σαν βασιλιάδες που έφαγαν, ήπιαν, χόρτασαν, δε θέλουν πια, και σηκώνουνται από το τραπέζι. Μα η καρδιά χτυπάει ακόμα μέσα στα στήθια, αντιστέκεται, φωνάζει: «Στάσου ακόμα!»
Στέκουμαι, ρίχνω στερνή ματιά στο φως, που αντιστέκεται κι αυτό, σαν την καρδιά του ανθρώπου, και παλεύει. Σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό, έπεσε απάνω στα χείλια μου μια χλιαρή ψιχάλα, η γης μύρισε· γλυκιά φωνή, μαυλιστικιά, ανεβαίνει από τα χώματα: «Έλα... έλα... έλα...»
Πλήθυναν οι ψιχάλες· το πρώτο νυχτοπούλι αναστέναξε, κι ο πόνος του κόλλησε από τις νυχτωμένες φυλλωσιές, γλυκός πολύ, μέσα στο βρεμένο αέρα.
Ησυχία, γλύκα μεγάλη, κανένας στο σπίτι κι έξω τα χωράφια διψούσαν κι έπιναν μ' ευγνωμοσύνη, με βουβή ευδαιμονία, το πρωτοβρόχι. Ανασηκώνουνταν η γης σαν μωρό, κατά τον ουρανό, να βυζάξει.
Έκλεισα τα μάτια· κρατούσα πάντα στη φούχτα το σβώλο το χώμα της Κρήτης κι ο ύπνος με πήρε. Ο ύπνος με πήρε κι είδα όνειρο: Ξημέρωνε, λέει, ζυγαριάζουνταν από πάνω μου ο Αυγερινός, έτρεμα, έλεγα τώρα θα πέσει κι έτρεχα, έτρεχα ανάμεσα στα έρημα άνυδρα βουνά, ολομόναχος. Πέρα στην ανατολή πρόβαλε ο ήλιος· δεν ήταν ήλιος, ήταν ένα προύντζινο ταψί γεμάτο κάρβουνα αναμμένα. Ο αέρας χοχλάκιζε. Κάπου κάπου μια σταχτιά πετροπέρδικα πετούσε από το βράχο, χτυπούσε τα φτερά της και κακάριζε, χαχάριζε και με περγελούσε. Ένα κοράκι, σ' ένα αναγύρισμα του βουνού, τινάχτηκε ως με είδε· σίγουρα θα με περίμενε, και με πήρε ξοπίσω σκώντας στα γέλια. Θύμωσα, έσκυψα, πήρα μια πέτρα να του την πετάξω· μα το κοράκι είχε αλλάξει κορμί, είχε γίνει ένα γεροντάκι και μου χαμογελούσε.
Τρόμος με κυρίεψε κι άρχισα πάλι να τρέχω. Στρούφιζαν τα βουνά, στρουφίζουμουν κι εγώ μαζί τους· ολοένα οι κύκλοι στένευαν, μ' έπιασε ζάλη. Χοροπηδούσαν γύρα μου τα βουνά, ένιωσα ξαφνικά δεν ήταν ετούτα βουνά, ήταν τ' απολιθώματα προκατακλυσμιαίου εγκέφαλου και μαύρος θεόρατος σταυρός ήταν καρφωμένος δεξά μου, αψηλά, σε μια πέτρα, κι απάνω του ένα θεριακωμένο προύντζινο φίδι σταυρωμένο.
Αστραπή έσιασε το μυαλό μου, φώτισε γύρα μου τα βουνά, είδα: Είχα μπει στο φοβερό στρουφηχτό φαράγγι που 'χαν πάρει, τώρα και χιλιάδες χρόνια, οι Οβραίοι, με το Γεχωβά μπροστάρη, φεύγοντας την ευτυχισμένη παχιά γη του Φαραώ. Το φαράγγι ετούτο στάθηκε το πύρινο αργαστήρι όπου, πεινώντας, διψώντας, βλαστημώντας, σφοροκοπήθηκε η ράτσα του Ισραήλ.
Τρόμος με κυρίεψε, τρόμος και χαρά μεγάλη· ακούμπησα σ' ένα βράχο να καταλαγιάσει το στροβίλισμα του μυαλού μου, έκλεισα τα μάτια, κι όλομεμιας τα πάντα γύρα μου αφανίστηκαν ένα ελληνικό ακρογιάλι απλώθηκε μπροστά μου, θάλασσα σκούρα λουλάκια, κόκκινοι βράχοι, κι ανάμεσα στους βράχους η χαμηλή μπασιά κατασκότεινης σπηλιάς.
Ένα χέρι τινάχτηκε μέσα από τον αέρα και σφήνωσε στη φούχτα μου ένα δαδί αναμμένο. Κατάλαβα την προσταγή· έκαμα το σταυρό μου, τρύπωξα μέσα στη σπηλιά.
Γύριζα, γύριζα, τσαλαβουτούσα σε μαύρα παγωμένα νερά, κρέμουνταν απάνω από το κεφάλι μου ογροί, γαλάζιοι σταλαχτίτες, ασκώνουνταν από τη γης γιγάντιοι πέτρινοι φαλλοί, που στραφτάλιζαν και γελούσαν στη δαδίσια αναλαμπή. Ήταν η σπηλιά ετούτη το θηκάρι μεγάλου ποταμού και το 'χε παρατήσει αδειανό, γιατί
άλλαξε, μέσα στους αιώνες, πορεία...
Σούριξε το προύντζινο φίδι θυμωμένο· άνοιξα τα μάτια, είδα πάλι τα βουνά, το φαράγγι, τους γκρεμούς· η ζάλη είχε κατασταλάξει. Τα πάντα ακινήτησαν, φωτίστηκαν, κατάλαβα: όμοια και τις πορπολούμενες γύρα μου οροσειρές τις είχε κατασκάψει ο Γεχωβάς για να περάσει. Είχα μπει μέσα στο φοβερό θηκάρι του θεού, ακολουθούσα, πατούσα τ' αχνάρια του.
— Αυτός είναι ο δρόμος, φώναξα μέσα στ' όνειρό μου, αυτός είναι ο δρόμος του ανθρώπου, άλλο δεν έχει.
Κι ως τινάχτηκε από τα χείλια μου ο αυθάδης ετούτος λόγος, ανεμοσίφουνας με τύλιξε, φτερούγες άγριες με σήκωσαν, κι όλομεμιας βρέθηκα στην κορφή του θεοβάδιστου Σινά. Μύριζε ο αγέρας θειάφι, τα χείλια μου μερμήδιζαν, σαν να τ' αγκύλωναν αρίφνητες, αόρατες σπίθες. Σήκωσα τα βλέφαρα. Ποτέ τα μάτια μου, ποτέ τα σπλάχνα μου δεν είχαν χαρεί τόσο απάνθρωπο, τόσο αρμονισμένο με την καρδιά μου δράμα, χωρίς νερό, χωρίς δέντρο, χωρίς ανθρώπους. Χωρίς ελπίδα. Εδώ η ψυχή ενός απελπισμένου ή περήφανου ανθρώπου βρίσκει την άκρα ευδαιμονία.
Κοίταξα το βράχο όπου στέκουμουν. Δυο βαθιές γούβες σκαμμένες στο γρανίτη θα 'ταν οι πατημασιές του προφήτη με τα κέρατα που περίμενε τον πεινασμένο Αιώνα να προβάλει. Εδώ, στην κορφή του Σινά, δεν του 'χε δώσει προσταγή να περιμένει; Περίμενε.
Περίμενα κι εγώ. Έσκυβα απάνω από τον γκρεμό, αφουκράζουμουν άξαφνα, μακριά, μακριά πολύ, κουφοβρόντηξαν πατημασιές. Κάποιος ζύγωνε, και τα βουνά κουνιούνταν. Έπαιζαν τα ρουθούνια μου — όλος ο αγέρας μύριζε σαν μπροσταρότραγος. «Έρχεται! Έρχεται!» μουρμούριζα κι έζωνα σφιχτά τη μέση μου συντάζομουν να παλέψω.
Αχ, πόσο την είχα λαχταρίσει τη στιγμή ετούτη! Χωρίς να μπαίνει στη μέση και να με παραπλανάει ο αδιάντροπος ορατός κόσμος, ν' αντικρίσω, πρόσωπο με πρόσωπο, το λιμασμένο θεριό της ζούγκλας τ' ουρανού. Τον Αόρατο. Τον Ανεχόρταγο. Τον αγαθό Πατέρα που τρώει τα παιδιά του και στάζουν τα χείλια του, τα γένια του, τα νύχια του αίματα.
Θα του μιλήσω θαρρετά, θα του πω τον πόνο του ανθρώπου, τον πόνο του πουλιού, του δέντρου και της πέτρας, όλοι πήραμε απόφαση, δε θέμε να πεθάνουμε, κρατώ μιαν αναφορά, την υπόγραψαν όλα τα δέντρα, τα πουλιά, τα θεριά, οι ανθρώποι, δε θέμε, Πατέρα, να μας φας, και δε θα φοβηθώ, θα του τη δώσω.
Μιλούσα, παρακαλούσα, έσφιγγα τη μέση μου κι έτρεμα. Κι εκεί που περίμενα, σαν να μετακουνήθηκαν οι πέτρες κι άκουσα μεγάλη αναπνοή.
«Να τος... να τος... έφτασε!» μουρμούρισα και στράφηκα ανατριχιάζοντας.
Μα δεν ήταν ο Γεχωβάς, δεν ήταν ο Γεχωβάς, ήσουν εσύ, Παππού, από το αγαπημένο χώμα της Κρήτης, και στέκουσουν μπροστά μου, άρχοντας αυστηρός, με το σφηνωτό γενάκι το κάτασπρο, με τα στεγνά χείλια τα σφιμένα, με το εκστατικό μάτι, το γεμάτο φλόγες και φτέρουγες. Και στα μαλλιά σου περιπλέκουνταν ρίζες από θυμάρι.
Με κοίταξες, κι ως με κοίταξες ένιωσα πως ο κόσμος ετούτος είναι ένα σύννεφο φορτωμένο αστροπελέκι κι άνεμο, σύννεφο κι η ψυχή του ανθρώπου φορτωμένη αστροπελέκι κι άνεμο, κι από πάνω φυσάει ο Θεός και σωτηρία δεν υπάρχει.
Σήκωσα τα μάτια, σε κοίταζα. Έκαμα να σου πω: «Παππού, αλήθεια δεν υπάρχει σωτηρία;» μα η γλώσσα μου είχε κολλήσει στο λαρύγγι μου· έκαμα να σε ζυγώσω, μα τα γόνατα μου λύγισαν.
Άπλουσες τότε το χέρι, σαν να πνίγουμουν κι ήθελες να με σώσεις.
Αρπάχτηκα με λαχτάρα από το χέρι σου· πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα. Έκαιγε. Άγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω:
— Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου· δεν ήταν χέρι, ήταν πολόχρωμη φωτιά. Ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
— Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου...
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να 'βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης. Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
— Παππού, φώναξα τώρα πια δυνατά, δώσ' μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι όλομεμιας, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
— Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο· είχε πια ξημερώσει. Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά. Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν. Τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτισμένα δάκρυα.
— Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Ήταν η φωνή σου· κανένας άλλος στον κόσμο δεν μπορούσε έναν τέτοιο αρσενικό λόγο να ξεστομίσει, μονάχα εσύ, Παππού ανεχόρταγε! Δεν είσαι εσύ ο αρχηγός ο απροσκύνητος, ο ανέλπιδος, της στρατευόμενης γενιάς μου; Δεν είμαστε εμείς οι λαβωμένοι, οι πεινασμένοι, οι μπουμπουνοκέφαλοι, οι σιδεροκέφαλοι, που αφήσαμε πίσω μας την καλοπέραση και τη βεβαιότητα και πας εσύ μπροστά και κάνουμε γιουρούσι να σπάσουμε τα σύνορα;
Το λαμπρότερο πρόσωπο της απελπισίας είναι ο θεός· το λαμπρότερο πρόσωπο της ελπίδας είναι ο Θεός· πέρα από την ελπίδα και την απελπισία, πέρα από τα παμπάλαια σύνορα, με σπρώχνεις, Παππού. Που με σπρώχνεις; Κοιτάζω γύρα μου, κοιτάζω μέσα μου· η αρετή τρελάθηκε, η γεωμετρία τρελάθηκε, η ύλη τρελάθηκε· πρέπει να 'ρθει πάλι ο Νους ο νομοθέτης, να βάλει καινούρια τάξη, καινούριους νόμους· πιο πλούσια αρμονία να γίνει ο κόσμος.
Αυτό θες, κατά κει με σπρώχνεις, κατά κει μ' έσπρωχνες πάντα· άκουγα μέρα νύχτα την προσταγή σου· μάχουμουν, όσο μπορούσα, να φτάσω όπου δεν μπορούσα, αυτό είχα βάλει χρέος μου· αν έφτασα ή δεν έφτασα, εσύ θα μου πεις. Όρθιος στέκουμαι μπροστά σου και περιμένω.
Στρατηγέ μου, τελεύει η μάχη, κάνω την αναφορά μου· να που πολέμησα, να πως πολέμησα, λαβώθηκα, δείλιασα, μα δε λιποτάχτησα· τα δόντια μου καταχτυπούσαν από το φόβο, μα τύλιγα σφιχτά το κούτελό μου μ' ένα κόκκινο μαντίλι, να μην ζεκρίνουνται τα αίματα, κι έκανα γιουρούσι.
Ένα ένα μπροστά σου τα φτερά της καλιακούδας μου ψυχής θα τα μαδήσω, ωσότου ν' απομείνει ένα σβωλαράκι χώμα κι αυτή, ζυμωμένο με δάκρυο, αίμα κι ιδρώτα. Θα σου πω τον αγώνα μου, ν' αλαφρώσω· να πετάξω από πάνω μου την αρετή, την ντροπή, την αλήθεια, ν' αλαφρώσω. Πως έπλασες εσύ το «Τολέδο στην καταιγίδα»; Όμοια, με βαριά μαύρα σύννεφα, ζωσμένη κίτρινες αστραπές, ανέλπιδα κι ανένδοτα παλεύοντας με το φως και με το σκοτάδι, η ψυχή μου. Θα τη δεις, θα τη ζυγιάσεις ανάμεσα στα σπαθωτά φρύδια σου και θα την κρίνεις. Θυμάσαι το βαρύ λόγο που λέμε εμείς οι Κρητικοί: «Όπου αστοχήσεις, γύρισε· κι όπου πετύχεις, φύγε!» Αν αστόχησα, και μια ώρα ζωή ακόμα να μου απομένει, θα ξαναγυρίσω στην έφοδο. Αν πέτυχα, θ' ανοίξω τη γης, να 'ρθω να ξαπλώσω στο πλάι σου.
Άκουσε το λοιπόν, Στρατηγέ, την αναφορά μου και κάμε κρίση· άκουσε, Παππού, τη ζωή μου, κι αν πολέμησα κι εγώ μαζί σου, αν λαβώθηκα χωρίς κανένας να μάθει πως πόνεσα, αν δε γύρισα ποτέ την πλάτη μου στον οχτρό, δώσε μου την ευκή σου!
ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ
Εισαγωγή
Η Αναφορά μου στον Γκρέκο δεν είναι αυτοβιογραφία· η ζωή μου η προσωπική για μένα μονάχα έχει κάποια, πολύ σχετική, αξία, για κανένα άλλον. Η μόνη αξία που της αναγνωρίζω είναι ετούτη: ο αγώνας της ν' ανέβει από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι και να φτάσει όσο πιο αψηλά μπορούσαν να την πάνε η δύναμή της και το πείσμα — στην κορφή που αυθαίρετα ονομάτισ
α Κρητική Ματιά.Θα βρεις λοιπόν, αναγνώστη, στις σελίδες ετούτες την κόκκινη γραμμή, καμωμένη από στάλες αίμα μου, που σημαδεύει την πορεία μου ανάμεσα στους ανθρώπους, στα πάθη και στις ιδέες. Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό τον κι ανεβαίνει το Γολγοθά το. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζουνται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά — θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους — να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης· άλλον δεν έχει.Τέσσερα στάθηκαν τ' αποφασιστικά σκαλοπάτια στο ανηφόρισμά μου, και το καθένα φέρνει ένα ιερό όνομα: Χριστός, Βούδας, Λένιν, Οδυσσέας. Αυτή την αιματερή πορεία μου, από τη μια από τις μεγάλες αυτές ψυχές στην άλλη, τώρα που ο ήλιος βασιλεύει, μάχουμαι στο Οδοιπορικό μου ετούτο να σημαδέψω. Έναν άνθρωπο ν' ανεβαίνει, με την ψυχή στο στόμα, το κακοτράχαλο βουνό της μοίρας του. Αλάκερη η ψυχή μου μια Κραυγή· κι όλο μου το Έργο, το σχόλιο στην Κραυγή αυτή.
Μια λέξη πάντα, σε όλη μου τη ζωή, με τυραννούσε και με μαστίγωνε η λέξη Ανήφορος· τον ανήφορο αυτόν θα 'θελα εδώ, με αλήθεια μαζί και φαντασία, να παραστήσω· και τις κόκκινες πατημασιές που αφήκε το ανηφόρισμά μου. Και βιάζουμαι, προτού φορέσω το «μαύρο κράνος» και κατέβω στο χώμα, γιατί η αιματωμένη αυτή γραμμή θα 'ναι το μόνο αχνάρι που αφήκε το διάβα μου απάνω στη γης· ότι έγραψα ή έπραζα γράφτηκε και πράχτηκε απάνω στο νερό και χάθηκε.
Φωνάζω τη μνήμη να θυμηθεί, περιμαζώνω από τον αέρα τη ζωή μου, στέκουμαι σαν στρατιώτης μπροστά στο στρατηγό και κάνω την Αναφορά μου στον Γκρέκο· γιατί αυτός είναι ζυμωμένος από το ίδιο κρητικό χώμα με μένα, και καλύτερα απ' όλους τους αγωνιστές που ζουν ή που έχουν ζήσει μπορεί να με νιώσει. Δεν αφήκε κι αυτός την ίδια κόκκινη γραμμή απάνω στις πέτρες;
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Μαζεύω τα σύνεργα μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.
Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί· μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει. Δε θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.
Ρίχνω στερνή ματιά γύρα μου ποιον ν' αποχαιρετήσω; τι ν' αποχαιρετήσω; τα βουνά, τη θάλασσα, την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό; Μάταια, μάταια· κατεβαίνουν όλα ετούτα μαζί μου στο χώμα.
Σε ποιον να εμπιστευτώ τις χαρές και τις πίκρες μου, τις μυστικές δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης, την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με τους ανθρώπους, και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγουνται μα αρνιούνται,
ως το θάνατο, να γίνουν στάχτη; Σε ποιον να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, τον κακοτράχαλο ανήφορο του θεού, γλίστρησα κι έπεσα, πόσες φορές σηκώθηκα, όλο αίματα, και ξανάρχισα ν' ανηφορίζω; Που να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;Σφίγγω ήσυχα, πονετικά, ένα σβώλο κρητικό χώμα στη φούχτα μου. Το κρατούσα το χώμα ετούτο πάντα μαζί μου, σε όλες μου τις περιπλάνησες, και στις μεγάλες μου αγωνίες το 'σφιγγα μέσα στη φούχτα μου κι έπαιρνα δύναμη, δύναμη μεγάλη, σαν να 'σφιγγα το χέρι φίλου αγαπημένου. Μα τώρα που βασίλεψε ο ήλιος και το μεροκάματο τέλεψε, τι να την κάμω τη δύναμη; Δεν την έχω ανάγκη πια. Κρατώ το χώμα ετούτο της Κρήτης και το σφίγγω με άφραστη γλύκα, τρυφεράδα κι ευγνωμοσύνη, σαν να σφίγγω μέσα στη φούχτα μου και ν' αποχαψετώ το στήθος γυναίκας αγαπημένης. Αυτό ήμουν αιώνια, αυτό θα 'μαι αιώνια, πέρασε αστραπή η στιγμή που στροβιλίστηκες, άγριο χώμα της Κρήτης, κι έγινες αγωνιζόμενος άνθρωπος.
Τι αγώνας, τι αγωνία, τι κυνηγητό του ανθρωποφάγου αόρατου θεριού, τι επικίντυνες ουρανικές και σατανικές δυνάμες η φούχτα ετούτη το χώμα! Ζυμώθηκε μ' αίμα, δάκρυο κι ιδρώτα, γίνηκε λάσπη, γίνηκε άνθρωπος, πήρε τον ανήφορο, να φτάσει — που να φτάσει; Σκαρφάλωνε αγκομαχώντας το σκοτεινό όγκο του θεού, άπλωνε τα χέρια, έψαχνε, έψαχνε και μάχουνταν να βρει το πρόσωπό του.
Κι όταν, τα ολόστερνα ετούτα χρόνια, απελπισμένος πια, ένιωσε πως ο σκοτεινός αυτός όγκος δεν έχει πρόσωπο, τι καινούριος, όλο αναίδεια και τρόμο, αγώνας να πελεκήσει την ακατέργαστη κορφή και να της δώσει πρόσωπο — το πρόσωπό του!
Μα τώρα το μεροκάματο τέλεψε, μαζεύω τα σύνεργα μου ας έρθουν άλλοι σβώλοι χώματα να συνεχίσουν τον αγώνα. Είμαστε, εμείς οι θνητοί, το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και χτίζουμε απάνω στην άβυσσο ένα νησί.
Χτίζεται ο θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μη χαθεί, να με στερεώσει, να μη χαθώ, έκαμα το χρέος μου. Έχετε γεια!
Απλώνω το χέρι, φουχτώνω το μάνταλο της γης, ν' ανοίξω την πόρτα να φύγω, μα κοντοστέκουμαι στο φωτεινό κατώφλι ακόμα λίγο. Δύσκολο, δύσκολο πολύ, να ξεκολλήσουν τα μάτια, τ' αυτιά, τα σπλάχνα από τις πέτρες και τα χόρτα
του κόσμου λες: Είμαι χορτάτος, είμαι ήσυχος, δε θέλω πια τίποτα, τέλεψα το χρέος και φεύγω· μα η καρδιά πιάνεται από τις πέτρες κι από τα χόρτα, αντιστέκεται, παρακαλάει: «Στάσου ακόμα!»
Μάχουμαι να παρηγορήσω την καρδιά μου, να τη συβάσω να πει λεύτερα το ναι. Να μη φύγουμε σαν σκλάβοι, δαρμένοι, κλαμένοι, από τη γης, παρά σαν βασιλιάδες που έφαγαν, ήπιαν, χόρτασαν, δε θέλουν πια, και σηκώνουνται από το τραπέζι. Μα η καρδιά χτυπάει ακόμα μέσα στα στήθια, αντιστέκεται, φωνάζει: «Στάσου ακόμα!»
Στέκουμαι, ρίχνω στερνή ματιά στο φως, που αντιστέκεται κι αυτό, σαν την καρδιά του ανθρώπου, και παλεύει. Σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό, έπεσε απάνω στα χείλια μου μια χλιαρή ψιχάλα, η γης μύρισε· γλυκιά φωνή, μαυλιστικιά, ανεβαίνει από τα χώματα: «Έλα... έλα... έλα...»
Πλήθυναν οι ψιχάλες· το πρώτο νυχτοπούλι αναστέναξε, κι ο πόνος του κόλλησε από τις νυχτωμένες φυλλωσιές, γλυκός πολύ, μέσα στο βρεμένο αέρα.
Ησυχία, γλύκα μεγάλη, κανένας στο σπίτι κι έξω τα χωράφια διψούσαν κι έπιναν μ' ευγνωμοσύνη, με βουβή ευδαιμονία, το πρωτοβρόχι. Ανασηκώνουνταν η γης σαν μωρό, κατά τον ουρανό, να βυζάξει.Έκλεισα τα μάτια· κρατούσα πάντα στη φούχτα το σβώλο το χώμα της Κρήτης κι ο ύπνος με πήρε. Ο ύπνος με πήρε κι είδα όνειρο: Ξημέρωνε, λέει, ζυγαριάζουνταν από πάνω μου ο Αυγερινός, έτρεμα, έλεγα τώρα θα πέσει κι έτρεχα, έτρεχα ανάμεσα στα έρημα άνυδρα βουνά, ολομόναχος. Πέρα στην ανατολή πρόβαλε ο ήλιος· δεν ήταν ήλιος, ήταν ένα προύντζινο ταψί γεμάτο κάρβουνα αναμμένα. Ο αέρας χοχλάκιζε. Κάπου κάπου μια σταχτιά πετροπέρδικα πετούσε από το βράχο, χτυπούσε τα φτερά της και κακάριζε, χαχάριζε και με περγελούσε. Ένα κοράκι, σ' ένα αναγύρισμα του βουνού, τινάχτηκε ως με είδε· σίγουρα θα με περίμενε, και με πήρε ξοπίσω σκώντας στα γέλια. Θύμωσα, έσκυψα, πήρα μια πέτρα να του την πετάξω· μα το κοράκι είχε αλλάξει κορμί, είχε γίνει ένα γεροντάκι και μου χαμογελούσε.
Τρόμος με κυρίεψε κι άρχισα πάλι να τρέχω. Στρούφιζαν τα βουνά, στρουφίζουμουν κι εγώ μαζί τους· ολοένα οι κύκλοι στένευαν, μ' έπιασε ζάλη. Χοροπηδούσαν γύρα μου τα βουνά, ένιωσα ξαφνικά δεν ήταν ετούτα βουνά, ήταν τ' απολιθώματα προκατακλυσμιαίου εγκέφαλου και μαύρος θεόρατος σταυρός ήταν καρφωμένος δεξά μου, αψηλά, σε μια πέτρα, κι απάνω του ένα θεριακωμένο προύντζινο φίδι σταυρωμένο.
Αστραπή έσιασε το μυαλό μου, φώτισε γύρα μου τα βουνά, είδα: Είχα μπει στο φοβερό στρουφηχτό φαράγγι που 'χαν πάρει, τώρα και χιλιάδες χρόνια, οι Οβραίοι, με το Γεχωβά μπροστάρη, φεύγοντας την ευτυχισμένη παχιά γη του Φαραώ. Το φαράγγι ετούτο στάθηκε το πύρινο αργαστήρι όπου, πεινώντας, διψώντας, βλαστημώντας, σφοροκοπήθηκε η ράτσα του Ισραήλ.
Τρόμος με κυρίεψε, τρόμος και χαρά μεγάλη· ακούμπησα σ' ένα βράχο να καταλαγιάσει το στροβίλισμα του μυαλού μου, έκλεισα τα μάτια, κι όλομεμιας τα πάντα γύρα μου αφανίστηκαν ένα ελληνικό ακρογιάλι απλώθηκε μπροστά μου, θάλασσα σκούρα λουλάκια, κόκκινοι βράχοι, κι ανάμεσα στους βράχους η χαμηλή μπασιά κατασκότεινης σπηλιάς.
Ένα χέρι τινάχτηκε μέσα από τον αέρα και σφήνωσε στη φούχτα μου ένα δαδί αναμμένο. Κατάλαβα την προσταγή· έκαμα το σταυρό μου, τρύπωξα μέσα στη σπηλιά.Γύριζα, γύριζα, τσαλαβουτούσα σε μαύρα παγωμένα νερά, κρέμουνταν απάνω από το κεφάλι μου ογροί, γαλάζιοι σταλαχτίτες, ασκώνουνταν από τη γης γιγάντιοι πέτρινοι φαλλοί, που στραφτάλιζαν και γελούσαν στη δαδίσια αναλαμπή. Ήταν η σπηλιά ετούτη το θηκάρι μεγάλου ποταμού και το 'χε παρατήσει αδειανό, γιατί
άλλαξε, μέσα στους αιώνες, πορεία...
Σούριξε το προύντζινο φίδι θυμωμένο· άνοιξα τα μάτια, είδα πάλι τα βουνά, το φαράγγι, τους γκρεμούς· η ζάλη είχε κατασταλάξει. Τα πάντα ακινήτησαν, φωτίστηκαν, κατάλαβα: όμοια και τις πορπολούμενες γύρα μου οροσειρές τις είχε κατασκάψει ο Γεχωβάς για να περάσει. Είχα μπει μέσα στο φοβερό θηκάρι του θεού, ακολουθούσα, πατούσα τ' αχνάρια του.
— Αυτός είναι ο δρόμος, φώναξα μέσα στ' όνειρό μου, αυτός είναι ο δρόμος του ανθρώπου, άλλο δεν έχει.
Κι ως τινάχτηκε από τα χείλια μου ο αυθάδης ετούτος λόγος, ανεμοσίφουνας με τύλιξε, φτερούγες άγριες με σήκωσαν, κι όλομεμιας βρέθηκα στην κορφή του θεοβάδιστου Σινά. Μύριζε ο αγέρας θειάφι, τα χείλια μου μερμήδιζαν, σαν να τ' αγκύλωναν αρίφνητες, αόρατες σπίθες. Σήκωσα τα βλέφαρα. Ποτέ τα μάτια μου, ποτέ τα σπλάχνα μου δεν είχαν χαρεί τόσο απάνθρωπο, τόσο αρμονισμένο με την καρδιά μου δράμα, χωρίς νερό, χωρίς δέντρο, χωρίς ανθρώπους. Χωρίς ελπίδα. Εδώ η ψυχή ενός απελπισμένου ή περήφανου ανθρώπου βρίσκει την άκρα ευδαιμονία.
Κοίταξα το βράχο όπου στέκουμουν. Δυο βαθιές γούβες σκαμμένες στο γρανίτη θα 'ταν οι πατημασιές του προφήτη με τα κέρατα που περίμενε τον πεινασμένο Αιώνα να προβάλει. Εδώ, στην κορφή του Σινά, δεν του 'χε δώσει προσταγή να περιμένει; Περίμενε.
Περίμενα κι εγώ. Έσκυβα απάνω από τον γκρεμό, αφουκράζουμουν άξαφνα, μακριά, μακριά πολύ, κουφοβρόντηξαν πατημασιές. Κάποιος ζύγωνε, και τα βουνά κουνιούνταν. Έπαιζαν τα ρουθούνια μου — όλος ο αγέρας μύριζε σαν μπροσταρότραγος. «Έρχεται! Έρχεται!» μουρμούριζα κι έζωνα σφιχτά τη μέση μου συντάζομουν να παλέψω.
Αχ, πόσο την είχα λαχταρίσει τη στιγμή ετούτη! Χωρίς να μπαίνει στη μέση και να με παραπλανάει ο αδιάντροπος ορατός κόσμος, ν' αντικρίσω, πρόσωπο με πρόσωπο, το λιμασμένο θεριό της ζούγκλας τ' ουρανού. Τον Αόρατο. Τον Ανεχόρταγο. Τον αγαθό Πατέρα που τρώει τα παιδιά του και στάζουν τα χείλια του, τα γένια του, τα νύχια του αίματα.
Θα του μιλήσω θαρρετά, θα του πω τον πόνο του ανθρώπου, τον πόνο του πουλιού, του δέντρου και της πέτρας, όλοι πήραμε απόφαση, δε θέμε να πεθάνουμε, κρατώ μιαν αναφορά, την υπόγραψαν όλα τα δέντρα, τα πουλιά, τα θεριά, οι ανθρώποι, δε θέμε, Πατέρα, να μας φας, και δε θα φοβηθώ, θα του τη δώσω.
Μιλούσα, παρακαλούσα, έσφιγγα τη μέση μου κι έτρεμα. Κι εκεί που περίμενα, σαν να μετακουνήθηκαν οι πέτρες κι άκουσα μεγάλη αναπνοή.
«Να τος... να τος... έφτασε!» μουρμούρισα και στράφηκα ανατριχιάζοντας.
Μα δεν ήταν ο Γεχωβάς, δεν ήταν ο Γεχωβάς, ήσουν εσύ, Παππού, από το αγαπημένο χώμα της Κρήτης, και στέκουσουν μπροστά μου, άρχοντας αυστηρός, με το σφηνωτό γενάκι το κάτασπρο, με τα στεγνά χείλια τα σφιμένα, με το εκστατικό μάτι, το γεμάτο φλόγες και φτέρουγες. Και στα μαλλιά σου περιπλέκουνταν ρίζες από θυμάρι.
Με κοίταξες, κι ως με κοίταξες ένιωσα πως ο κόσμος ετούτος είναι ένα σύννεφο φορτωμένο αστροπελέκι κι άνεμο, σύννεφο κι η ψυχή του ανθρώπου φορτωμένη αστροπελέκι κι άνεμο, κι από πάνω φυσάει ο Θεός και σωτηρία δεν υπάρχει.
Σήκωσα τα μάτια, σε κοίταζα. Έκαμα να σου πω: «Παππού, αλήθεια δεν υπάρχει σωτηρία;» μα η γλώσσα μου είχε κολλήσει στο λαρύγγι μου· έκαμα να σε ζυγώσω, μα τα γόνατα μου λύγισαν.
Άπλουσες τότε το χέρι, σαν να πνίγουμουν κι ήθελες να με σώσεις.
Αρπάχτηκα με λαχτάρα από το χέρι σου· πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα. Έκαιγε. Άγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω:
— Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου· δεν ήταν χέρι, ήταν πολόχρωμη φωτιά. Ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
— Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου...
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να 'βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης. Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
— Παππού, φώναξα τώρα πια δυνατά, δώσ' μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι όλομεμιας, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
— Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο· είχε πια ξημερώσει. Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά. Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν. Τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτισμένα δάκρυα.
— Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Ήταν η φωνή σου· κανένας άλλος στον κόσμο δεν μπορούσε έναν τέτοιο αρσενικό λόγο να ξεστομίσει, μονάχα εσύ, Παππού ανεχόρταγε! Δεν είσαι εσύ ο αρχηγός ο απροσκύνητος, ο ανέλπιδος, της στρατευόμενης γενιάς μου; Δεν είμαστε εμείς οι λαβωμένοι, οι πεινασμένοι, οι μπουμπουνοκέφαλοι, οι σιδεροκέφαλοι, που αφήσαμε πίσω μας την καλοπέραση και τη βεβαιότητα και πας εσύ μπροστά και κάνουμε γιουρούσι να σπάσουμε τα σύνορα;
Το λαμπρότερο πρόσωπο της απελπισίας είναι ο θεός· το λαμπρότερο πρόσωπο της ελπίδας είναι ο Θεός· πέρα από την ελπίδα και την απελπισία, πέρα από τα παμπάλαια σύνορα, με σπρώχνεις, Παππού. Που με σπρώχνεις; Κοιτάζω γύρα μου, κοιτάζω μέσα μου· η αρετή τρελάθηκε, η γεωμετρία τρελάθηκε, η ύλη τρελάθηκε· πρέπει να 'ρθει πάλι ο Νους ο νομοθέτης, να βάλει καινούρια τάξη, καινούριους νόμους· πιο πλούσια αρμονία να γίνει ο κόσμος.
Αυτό θες, κατά κει με σπρώχνεις, κατά κει μ' έσπρωχνες πάντα· άκουγα μέρα νύχτα την προσταγή σου· μάχουμουν, όσο μπορούσα, να φτάσω όπου δεν μπορούσα, αυτό είχα βάλει χρέος μου· αν έφτασα ή δεν έφτασα, εσύ θα μου πεις. Όρθιος στέκουμαι μπροστά σου και περιμένω.
Στρατηγέ μου, τελεύει η μάχη, κάνω την αναφορά μου· να που πολέμησα, να πως πολέμησα, λαβώθηκα, δείλιασα, μα δε λιποτάχτησα· τα δόντια μου καταχτυπούσαν από το φόβο, μα τύλιγα σφιχτά το κούτελό μου μ' ένα κόκκινο μαντίλι, να μην ζεκρίνουνται τα αίματα, κι έκανα γιουρούσι.
Ένα ένα μπροστά σου τα φτερά της καλιακούδας μου ψυχής θα τα μαδήσω, ωσότου ν' απομείνει ένα σβωλαράκι χώμα κι αυτή, ζυμωμένο με δάκρυο, αίμα κι ιδρώτα. Θα σου πω τον αγώνα μου, ν' αλαφρώσω· να πετάξω από πάνω μου την αρετή, την ντροπή, την αλήθεια, ν' αλαφρώσω. Πως έπλασες εσύ το «Τολέδο στην καταιγίδα»; Όμοια, με βαριά μαύρα σύννεφα, ζωσμένη κίτρινες αστραπές, ανέλπιδα κι ανένδοτα παλεύοντας με το φως και με το σκοτάδι, η ψυχή μου. Θα τη δεις, θα τη ζυγιάσεις ανάμεσα στα σπαθωτά φρύδια σου και θα την κρίνεις. Θυμάσαι το βαρύ λόγο που λέμε εμείς οι Κρητικοί: «Όπου αστοχήσεις, γύρισε· κι όπου πετύχεις, φύγε!» Αν αστόχησα, και μια ώρα ζωή ακόμα να μου απομένει, θα ξαναγυρίσω στην έφοδο. Αν πέτυχα, θ' ανοίξω τη γης, να 'ρθω να ξαπλώσω στο πλάι σου.
Άκουσε το λοιπόν, Στρατηγέ, την αναφορά μου και κάμε κρίση· άκουσε, Παππού, τη ζωή μου, κι αν πολέμησα κι εγώ μαζί σου, αν λαβώθηκα χωρίς κανένας να μάθει πως πόνεσα, αν δε γύρισα ποτέ την πλάτη μου στον οχτρό, δώσε μου την ευκή σου!
(Αντιγραφή/ Επιμέλεια : Αθανάσιος Γιάννης, Λειψία, Γερμανία, Ιανουάριος 2008)
http://www.uni-leipzig.de/~organik/giannis/index.htm
http://www.uni-leipzig.de/~organik/giannis/index.htm
Τρίτη 25 Μαΐου 2010
Ο πόλεμος Eduardo Galeano
ο πόλεμος - eduardo galeano
Θα γίνω περίεργος. Στα μισά του προηγούμενου χρόνου, ενώ αυτός ο πόλεμος ήταν επιβεβλημένος, ο George W. Bush ανακοίνωσε ότι "πρέπει να είμαστε έτοιμοι να επιτεθούμε σε οποιαδήποτε σκοτεινή γωνιά του κόσμου". Το Ιράκ είναι, λοιπόν, μια σκοτεινή γωνιά του πλανήτη. Νομίζει ο Bush ότι ο πολιτισμός γεννήθηκε στο Τέξας και ότι οι συμπατριώτες του ανακάλυψαν την γραφή; Δεν άκουσε ποτέ να μιλάνε για τη βιβλιοθήκη της Νινευή, ούτε για τον πύργο της Βαβέλ, ούτε για τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας; Δεν άκουσε ούτε ακόμα τα παραμύθια για τις χίλιες και μία νύχτες της Βαγδάτης;
***
Ποιός τον επέλεξε προέδρο του πλανήτη; Εμένα, κανείς δεν μου είπε να ψηφίσω σε αυτές τις εκλογές. Σε εσάς; Εκλέξαμε ένα πρόεδρο κουφό; Έναν άντρα ανίκανο να ακούσει κάτι περισσότερο από τον ήχο της φωνής του; Κουφό μπροστά στο αδιάκοπο ξέσπασμα εκατομυρίων και εκατομυρίων φωνών που στους δρόμους του κόσμου διακηρύσσουν την ειρήνη αντί του πολέμο; Ούτε ακόμα έγινε ικανός να ακούσει την τρυφερή συμβουλή του Gunter Grass, του γερμανού συγγραφέα, που κατάλαβε ότι ο Bush έχει ανάγκη να παρουσιάσει κάτι σημαντικό στον πατέρα του, και του πρότεινε να συμβουλευτεί ένα ψυχαναλυτή αντί να βομβαρδίσει το Ιράκ.
***
Το 1898, ο πρόεδρος William McKinley ανακοίνωσε ότι ο θεός του έδωσε την εντολή να καταλάβει τα νησιά Φιλιπίνες, για να εκπολιτήσει και να εκχριστιανοποιήσει τους κατοίκους τους. Ο McKinley είπε ότι μίλησε με τον θεό καθώς περπατούσε, τα μεσάνυχτα, στους διαδρόμους του Λευκού Οίκου. Περισσότερο από έναν αιώνα μετά, ο πρόεδρος Bush διαβεβαιώνει ότι ο θεός είναι στο πλευρό του για την κατάκτηση του Ιράκ. Τι ώρα και σε ποιό μέρος έλαβε το θεϊκό λόγο; Και γιατί ο θεός έδωσε εντολές τόσο αντιφατικές στον Bush και στον Πάπα της Ρώμης;
***
Εξήγγειλε τον πόλεμο στο όνομα της παγκόσμιας κοινότητας, που έχει μπουχτίσει από πολέμους. Και, καθώς είναι το έθιμο, ανακοίνωσε τον πόλεμο στο όνομα της ειρήνης. Δεν είναι για το πετρέλαιο, λένε. Αλλά αν το Ιράκ παρήγαγε ραπανάκια αντί για πετρέλαιο, ποιός θα σκεφτόταν να εισβάλλει σε αυτή την χώρα; Ο Bush, o Dick Cheney και η γλυκιά Condoleezza Rice, αποκήρυξαν στα αλήθεια τις δουλειές τους στη βιομηχανία του πετρελαίου; Γιατί αυτή η μανία του Toni Blair ενάντια στον ιρακινό δικτάτορα; Μην είναι γιατί πριν 30 χρόνια ο Saddam Hussein εθνικοποίησε την βρετανική εταιρεία Irak Petroleum; Πόσα πηγάδια περιμένει να πάρει ο Jose Maria Aznar στην επόμενη μοιρασιά; Η κοινωνία της κατανάλωσης, μεθυσμένη από το πετρέλαιο, έχει πανικοβληθεί από το σύνδρομο της επιμονής. Στο Ιράκ, το μαύρο ελιξήριο είναι του μικρότερου κόστους και, ίσως, το πιο σημαντικό. Σε μια ειρηνική διαδήλωση, στη Νέα Υόρκη, μια πικέτα ρωτούσε : "Γιατί το δικό μας πετρέλαιο είναι κάτω από τη δική τους άμμο;"
***
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν μια μεγάλη στρατιωτική κατοχή, μετά την νίκη. Οι στρατηγοί ανέλαβαν την ευθύνη να εγκαθιδρύσουν την δημοκρατία στο Ιράκ. Θα είναι μια δημοκρατία ίδια με αυτή που δώρισαν στην Αϊτή, στην Δομινικανή Δημοκρατία ή στην Νικαράουα; Κατέλαβαν την Αϊτή για 19 χρόνια θεμελίωσαν μια στρατιωτική εξουσία που κατέληξε στην δικτατορία του Francoise Duvalier. Κατέλαβαν την Δομινικανή Δημοκρατία για 9 χρόνια και θεμελίωσαν την δικτατορία του Rafael Leonidas Trujillo. Κατέλαβαν την Νικαράγουα για 21 χρόνια και θεμελίωσαν την δικτατορία της οικογένειας Somoza.
***
Η δυναστεία των Somoza, της οποίας οι πεζοναύτες ανέβηκαν στο θρόνο, κράτησε μισό αιώνα, μέχρι που το 1979 σαρώθηκε από την λαική οργή. Τότε, ο πρόεδρος Ronald Reagan καβάλησε το άλογο και έσπευσε να σώσει τη χώρα του που απειλούνταν από την σαντινίστικη επανάσταση. Η Νικαράγουα, φτωχή μεταξύ φτωχών, είχε, συνολικά, πέντε ασανσέρ και μια μηχανική σκάλα, που δεν λειτουργούσε. Αλλά ο Reagan ανακοίνωσε ότι η Νικαράουα είναι ένας κίνδυνος, κι ενώ αυτός μιλούσε, η τηλεόραση έδειχνε ένα χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών μαρκαρισμένο με κόκκινο από τον νότο, για να εξηγήσει την επικείμενη εισβολή. Ο πρόεδρος Bush, αντέγραψε τις διαμάχες που σπέρνουν τον πανικό; Ο Bush λέει Ιράκ όπου ο Reagan έλεγε Νικαράγουα;
***
Τίτλοι των εφημερίδων, τις μέρες πριν τον πόλεμο : "Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να αντέξουν την επίθεση". Ρεκόρ πωλήσεων μονωτικών ταινιών, αντιασφυξιογόνων μασκών, χαπιών κατά της ακτινοβολίας...Γιατί φοβάται περισσότερο ο εκτελεστής από το θύμα; Μόνο από το κλίμα ομαδικής υστερίας; Ή τρέμει γιατί προαισθάνεται τις συνέπειες των πράξεων του; Κι αν το ιρακινό πετρέλαιο βάλει φωτιά στον κόσμο; Δεν θα είναι αυτός ο πόλεμος η καλύτερη βιταμίνη που χρειάζεται η διεθνής τρομοκρατία;
***
Μας λένε ότι ο Saddam Hussein θρέφει τους φανατικούς της Αλ Κάιντα. Ενα άνδρο κορακιών για να τους βγάλουν τα μάτια; Οι ισλαμικοί φονταμενταλιστές το μισούν. Είναι σατανική μια χώρα όπου βλέπουν ταινίες του Χόλυγουντ, πολλά κολέγια διδάσκουν αγγλικά, η πλειοψηφία των μουσουλμάνων δεν εμποδίζει τους χριστιανούς να περπατούν με το σταυρό στο στήθος και δεν είναι περίεργο να δείς γυναίκες με παντελόνια και μπλούζες τολμηρές. Δεν υπήρχε κανένας ιρακινός μεταξύ των τρομοκρατών που έριξαν τους πύργους της Νέας Υόρκης. Σχεδόν όλοι ήταν από την Σαουδική Αραβία, τον καλύτερο πελάτη των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο. Επίσης είναι σαουδάραβας ο Bin Lanten, αυτός ο επαρχιώτης που καταδιώκουν οι δορυφόροι ενώ διαφεύγει με το άλογο του στην έρημο, και λέει παρών κάθε φορά που ο Bush χρειάζεται τις υπηρεσίες του ως επαγγέλματία δράκου.
***
Ξέρατε ότι ο πρόεδρος Dwight D. Eisenhower είπε, το 1953, ότι ο "προληπτικός πόλεμος" ήταν μία ανακάλυψη του Adolf Hitler; Επιβεβαίωσε : "Ειλικρινά, εγώ δεν θα έπαιρνα στα σοβαρά κανέναν που θα ερχότανε να μου προτείνει κάτι παρόμοιο".
***
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η χώρα που παράγει και πουλάει τα περισσότερα όπλα στον κόσμο. Είναι, επίσης, το μόνο έθνος που έριξε ατομικές βόμβες σε πολίτες. Και, πάντα βρίσκεται, λόγω παράδοσης, σε πόλεμο με κάποιον. Ποιός απειλεί την παγκόσμια ειρήνη; Το Ιράκ;
***
Το Ιράκ δεν σέβεται τις αποφάσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.); Τις σέβεται ο Bush, που σταματάει να βάζει την πιο θεαματική σφραγίδα στη διεθνή νομιμότητα; Τις σέβεται το Ισραήλ, χώρα ειδικευμένη στο να τις αγνοεί; Το Ιράκ αποκήρυξε 17 αποφάσεις του Ο.Η.Ε. Το Ισραήλ, 64. Θα βομβαρδίσει ο Bush τον πιο πιστό του σύμμαχο;
***
Το Ιράκ καταστράφηκε, το 1991, από τον πόλεμο του πατέρα Bush, και πείνασε από το επόμενο εμπάργκο. Τι όπλα μαζικής καταστροφής θα μπορούσε να κρύψει αυτή η χώρα η εντελώς κατεστραμένη; Το Ισραήλ, που μέχρι το 1967 άρπαζε παλαιστινιακά εδάφη, μετράει οπλοστάσια ατομικών βομβών που εγγυώνται την ατιμωρησία. Και το Πακιστάν, άλλος πιστός σύμμαχος που εκτός του ότι είναι γνωστή φωλιά τρομοκρατών, επιδεικνύει τις δικές του ατομικές βόμβες. Αλλά ο εχθρός είναι το Ιράκ, γιατί "μπορεί να έχει" αυτά τα όπλα. Αν τα είχε, όπως η Βόρεια Κορέα δηλώνει ότι τα έχει, θα αποφάσιζαν να του επιτεθούν; Και τα χημικά και βιολογικά όπλα; Ποιός πούλησε στον Saddam Hussein τα υλικά για να κατασκευάσει τα δηλητηριώδη αέρια που σκοτώνουν με ασφυξία τους Κούρδους, και τα ελικόπτερα που ρίχνουν αυτά τα αέρια; Γιατί ο Bush δεν δείχνει αυτές τις συνταγές; Εκείνα τα χρόνια, ο πόλεμος κατά του Ιράκ, ο πόλεμος κατά των Κούρδων, ήταν ο Saddam λιγότερο δικτάτορας από ότι τώρα; Μέχρι και ο Donald Rumsfeld τον επισκέφτηκε σε φιλική αποστολή. Γιατί οι Κούρδοι είναι συγκινητικοί τώρα, και παλιά όχι; Και γιατί είναι συγκινητικοί μόνο οι Κούρδοι του Ιράκ, και όχι οι πολύ περισσότεροι Κούρδοι που θυσιάστηκαν στην Τουρκία;
***
Ο Ramsfeld, ο τωρινός Υπουργός Aμυνας, ανακοίνωσε ότι η χώρα του θα χρησιμοποιήσει "θανατηφόρα αέρια" εναντίον του Ιράκ. Θα είναι τόσο θανατηφόρα όσο αυτά που χρησιμοποίησε ο Vladimir Putin, τον περασμένο χρόνο, στο θέατρο της Μόσχας, και που σκότωσαν περισσότερους από εκατό ομήρους;
***
Πριν από μερικές μέρες, οι Ηνωμένες Πολιτείες κάλυψαν με μια κουρτίνα την Guernica του Πικάσο, γιατί αυτή η δυσάρεστη τοιχογραφία ενοχλούσε τους ρυθμούς του κλαρίνου του Colin Powell. Σε τι μέγεθος θα είναι η κουρτίνα που θα κρύψει την σφαγή του Ιράκ, σύμφωνα με την λογοκρισία που το Πεντάγωνο έχει επιβάλλει στους ανταποκριτές πολέμου;
***
Που θα πάνε οι ψυχές των ιρακινών θυμάτων; Σύμφωνα με τον ταπεινό Billy Graham, θρησκευτικό σύμβουλο του προέδρου Bush και ουράνιο επιθεωρητή, ο παράδεισος είναι καλύτερα μικρός : δεν είναι περισσότερο από 1500 τετραγωνικά μέτρα. Λίγοι θα είναι οι εκλεκτοί. Αίνιγμα : "Ποιά να είναι η χώρα που έχει αγοράσει σχεδόν όλες τις εισόδους;"
***
Και μια τελευταία ερώτηση που τη δανείζομαι από τον John Le Carre :
-Θα σκοτώσουν πολύ κόσμο, μπαμπά;
-Κανέναν που να γνωρίζεις, χρυσό μου. Μόνο ξένους.
***
Ποιός τον επέλεξε προέδρο του πλανήτη; Εμένα, κανείς δεν μου είπε να ψηφίσω σε αυτές τις εκλογές. Σε εσάς; Εκλέξαμε ένα πρόεδρο κουφό; Έναν άντρα ανίκανο να ακούσει κάτι περισσότερο από τον ήχο της φωνής του; Κουφό μπροστά στο αδιάκοπο ξέσπασμα εκατομυρίων και εκατομυρίων φωνών που στους δρόμους του κόσμου διακηρύσσουν την ειρήνη αντί του πολέμο; Ούτε ακόμα έγινε ικανός να ακούσει την τρυφερή συμβουλή του Gunter Grass, του γερμανού συγγραφέα, που κατάλαβε ότι ο Bush έχει ανάγκη να παρουσιάσει κάτι σημαντικό στον πατέρα του, και του πρότεινε να συμβουλευτεί ένα ψυχαναλυτή αντί να βομβαρδίσει το Ιράκ.
***
Το 1898, ο πρόεδρος William McKinley ανακοίνωσε ότι ο θεός του έδωσε την εντολή να καταλάβει τα νησιά Φιλιπίνες, για να εκπολιτήσει και να εκχριστιανοποιήσει τους κατοίκους τους. Ο McKinley είπε ότι μίλησε με τον θεό καθώς περπατούσε, τα μεσάνυχτα, στους διαδρόμους του Λευκού Οίκου. Περισσότερο από έναν αιώνα μετά, ο πρόεδρος Bush διαβεβαιώνει ότι ο θεός είναι στο πλευρό του για την κατάκτηση του Ιράκ. Τι ώρα και σε ποιό μέρος έλαβε το θεϊκό λόγο; Και γιατί ο θεός έδωσε εντολές τόσο αντιφατικές στον Bush και στον Πάπα της Ρώμης;
***
Εξήγγειλε τον πόλεμο στο όνομα της παγκόσμιας κοινότητας, που έχει μπουχτίσει από πολέμους. Και, καθώς είναι το έθιμο, ανακοίνωσε τον πόλεμο στο όνομα της ειρήνης. Δεν είναι για το πετρέλαιο, λένε. Αλλά αν το Ιράκ παρήγαγε ραπανάκια αντί για πετρέλαιο, ποιός θα σκεφτόταν να εισβάλλει σε αυτή την χώρα; Ο Bush, o Dick Cheney και η γλυκιά Condoleezza Rice, αποκήρυξαν στα αλήθεια τις δουλειές τους στη βιομηχανία του πετρελαίου; Γιατί αυτή η μανία του Toni Blair ενάντια στον ιρακινό δικτάτορα; Μην είναι γιατί πριν 30 χρόνια ο Saddam Hussein εθνικοποίησε την βρετανική εταιρεία Irak Petroleum; Πόσα πηγάδια περιμένει να πάρει ο Jose Maria Aznar στην επόμενη μοιρασιά; Η κοινωνία της κατανάλωσης, μεθυσμένη από το πετρέλαιο, έχει πανικοβληθεί από το σύνδρομο της επιμονής. Στο Ιράκ, το μαύρο ελιξήριο είναι του μικρότερου κόστους και, ίσως, το πιο σημαντικό. Σε μια ειρηνική διαδήλωση, στη Νέα Υόρκη, μια πικέτα ρωτούσε : "Γιατί το δικό μας πετρέλαιο είναι κάτω από τη δική τους άμμο;"
***
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν μια μεγάλη στρατιωτική κατοχή, μετά την νίκη. Οι στρατηγοί ανέλαβαν την ευθύνη να εγκαθιδρύσουν την δημοκρατία στο Ιράκ. Θα είναι μια δημοκρατία ίδια με αυτή που δώρισαν στην Αϊτή, στην Δομινικανή Δημοκρατία ή στην Νικαράουα; Κατέλαβαν την Αϊτή για 19 χρόνια θεμελίωσαν μια στρατιωτική εξουσία που κατέληξε στην δικτατορία του Francoise Duvalier. Κατέλαβαν την Δομινικανή Δημοκρατία για 9 χρόνια και θεμελίωσαν την δικτατορία του Rafael Leonidas Trujillo. Κατέλαβαν την Νικαράγουα για 21 χρόνια και θεμελίωσαν την δικτατορία της οικογένειας Somoza.
***
Η δυναστεία των Somoza, της οποίας οι πεζοναύτες ανέβηκαν στο θρόνο, κράτησε μισό αιώνα, μέχρι που το 1979 σαρώθηκε από την λαική οργή. Τότε, ο πρόεδρος Ronald Reagan καβάλησε το άλογο και έσπευσε να σώσει τη χώρα του που απειλούνταν από την σαντινίστικη επανάσταση. Η Νικαράγουα, φτωχή μεταξύ φτωχών, είχε, συνολικά, πέντε ασανσέρ και μια μηχανική σκάλα, που δεν λειτουργούσε. Αλλά ο Reagan ανακοίνωσε ότι η Νικαράουα είναι ένας κίνδυνος, κι ενώ αυτός μιλούσε, η τηλεόραση έδειχνε ένα χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών μαρκαρισμένο με κόκκινο από τον νότο, για να εξηγήσει την επικείμενη εισβολή. Ο πρόεδρος Bush, αντέγραψε τις διαμάχες που σπέρνουν τον πανικό; Ο Bush λέει Ιράκ όπου ο Reagan έλεγε Νικαράγουα;
***
Τίτλοι των εφημερίδων, τις μέρες πριν τον πόλεμο : "Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να αντέξουν την επίθεση". Ρεκόρ πωλήσεων μονωτικών ταινιών, αντιασφυξιογόνων μασκών, χαπιών κατά της ακτινοβολίας...Γιατί φοβάται περισσότερο ο εκτελεστής από το θύμα; Μόνο από το κλίμα ομαδικής υστερίας; Ή τρέμει γιατί προαισθάνεται τις συνέπειες των πράξεων του; Κι αν το ιρακινό πετρέλαιο βάλει φωτιά στον κόσμο; Δεν θα είναι αυτός ο πόλεμος η καλύτερη βιταμίνη που χρειάζεται η διεθνής τρομοκρατία;
***
Μας λένε ότι ο Saddam Hussein θρέφει τους φανατικούς της Αλ Κάιντα. Ενα άνδρο κορακιών για να τους βγάλουν τα μάτια; Οι ισλαμικοί φονταμενταλιστές το μισούν. Είναι σατανική μια χώρα όπου βλέπουν ταινίες του Χόλυγουντ, πολλά κολέγια διδάσκουν αγγλικά, η πλειοψηφία των μουσουλμάνων δεν εμποδίζει τους χριστιανούς να περπατούν με το σταυρό στο στήθος και δεν είναι περίεργο να δείς γυναίκες με παντελόνια και μπλούζες τολμηρές. Δεν υπήρχε κανένας ιρακινός μεταξύ των τρομοκρατών που έριξαν τους πύργους της Νέας Υόρκης. Σχεδόν όλοι ήταν από την Σαουδική Αραβία, τον καλύτερο πελάτη των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο. Επίσης είναι σαουδάραβας ο Bin Lanten, αυτός ο επαρχιώτης που καταδιώκουν οι δορυφόροι ενώ διαφεύγει με το άλογο του στην έρημο, και λέει παρών κάθε φορά που ο Bush χρειάζεται τις υπηρεσίες του ως επαγγέλματία δράκου.
***
Ξέρατε ότι ο πρόεδρος Dwight D. Eisenhower είπε, το 1953, ότι ο "προληπτικός πόλεμος" ήταν μία ανακάλυψη του Adolf Hitler; Επιβεβαίωσε : "Ειλικρινά, εγώ δεν θα έπαιρνα στα σοβαρά κανέναν που θα ερχότανε να μου προτείνει κάτι παρόμοιο".
***
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η χώρα που παράγει και πουλάει τα περισσότερα όπλα στον κόσμο. Είναι, επίσης, το μόνο έθνος που έριξε ατομικές βόμβες σε πολίτες. Και, πάντα βρίσκεται, λόγω παράδοσης, σε πόλεμο με κάποιον. Ποιός απειλεί την παγκόσμια ειρήνη; Το Ιράκ;
***
Το Ιράκ δεν σέβεται τις αποφάσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.); Τις σέβεται ο Bush, που σταματάει να βάζει την πιο θεαματική σφραγίδα στη διεθνή νομιμότητα; Τις σέβεται το Ισραήλ, χώρα ειδικευμένη στο να τις αγνοεί; Το Ιράκ αποκήρυξε 17 αποφάσεις του Ο.Η.Ε. Το Ισραήλ, 64. Θα βομβαρδίσει ο Bush τον πιο πιστό του σύμμαχο;
***
Το Ιράκ καταστράφηκε, το 1991, από τον πόλεμο του πατέρα Bush, και πείνασε από το επόμενο εμπάργκο. Τι όπλα μαζικής καταστροφής θα μπορούσε να κρύψει αυτή η χώρα η εντελώς κατεστραμένη; Το Ισραήλ, που μέχρι το 1967 άρπαζε παλαιστινιακά εδάφη, μετράει οπλοστάσια ατομικών βομβών που εγγυώνται την ατιμωρησία. Και το Πακιστάν, άλλος πιστός σύμμαχος που εκτός του ότι είναι γνωστή φωλιά τρομοκρατών, επιδεικνύει τις δικές του ατομικές βόμβες. Αλλά ο εχθρός είναι το Ιράκ, γιατί "μπορεί να έχει" αυτά τα όπλα. Αν τα είχε, όπως η Βόρεια Κορέα δηλώνει ότι τα έχει, θα αποφάσιζαν να του επιτεθούν; Και τα χημικά και βιολογικά όπλα; Ποιός πούλησε στον Saddam Hussein τα υλικά για να κατασκευάσει τα δηλητηριώδη αέρια που σκοτώνουν με ασφυξία τους Κούρδους, και τα ελικόπτερα που ρίχνουν αυτά τα αέρια; Γιατί ο Bush δεν δείχνει αυτές τις συνταγές; Εκείνα τα χρόνια, ο πόλεμος κατά του Ιράκ, ο πόλεμος κατά των Κούρδων, ήταν ο Saddam λιγότερο δικτάτορας από ότι τώρα; Μέχρι και ο Donald Rumsfeld τον επισκέφτηκε σε φιλική αποστολή. Γιατί οι Κούρδοι είναι συγκινητικοί τώρα, και παλιά όχι; Και γιατί είναι συγκινητικοί μόνο οι Κούρδοι του Ιράκ, και όχι οι πολύ περισσότεροι Κούρδοι που θυσιάστηκαν στην Τουρκία;
***
Ο Ramsfeld, ο τωρινός Υπουργός Aμυνας, ανακοίνωσε ότι η χώρα του θα χρησιμοποιήσει "θανατηφόρα αέρια" εναντίον του Ιράκ. Θα είναι τόσο θανατηφόρα όσο αυτά που χρησιμοποίησε ο Vladimir Putin, τον περασμένο χρόνο, στο θέατρο της Μόσχας, και που σκότωσαν περισσότερους από εκατό ομήρους;
***
Πριν από μερικές μέρες, οι Ηνωμένες Πολιτείες κάλυψαν με μια κουρτίνα την Guernica του Πικάσο, γιατί αυτή η δυσάρεστη τοιχογραφία ενοχλούσε τους ρυθμούς του κλαρίνου του Colin Powell. Σε τι μέγεθος θα είναι η κουρτίνα που θα κρύψει την σφαγή του Ιράκ, σύμφωνα με την λογοκρισία που το Πεντάγωνο έχει επιβάλλει στους ανταποκριτές πολέμου;
***
Που θα πάνε οι ψυχές των ιρακινών θυμάτων; Σύμφωνα με τον ταπεινό Billy Graham, θρησκευτικό σύμβουλο του προέδρου Bush και ουράνιο επιθεωρητή, ο παράδεισος είναι καλύτερα μικρός : δεν είναι περισσότερο από 1500 τετραγωνικά μέτρα. Λίγοι θα είναι οι εκλεκτοί. Αίνιγμα : "Ποιά να είναι η χώρα που έχει αγοράσει σχεδόν όλες τις εισόδους;"
***
Και μια τελευταία ερώτηση που τη δανείζομαι από τον John Le Carre :
-Θα σκοτώσουν πολύ κόσμο, μπαμπά;
-Κανέναν που να γνωρίζεις, χρυσό μου. Μόνο ξένους.
Τετάρτη 7 Απριλίου 2010
O μικρός συνάδελφος του Εσταυρωμένου
Ο μικρός συνάδελφος του Εσταυρωμένου…
Ο Χριστός ήταν Υιός του Θεού και θυσιάστηκε εκ προμελέτης για να σώσει τους ανθρώπους. Ο Χαμίντ ήταν γιος παράνομου λαθρομετανάστη και θυσιάστηκε εξ αμελείας στην προσπάθεια να σώσει τον εαυτό του από την πείνα και την ανέχεια. Κυριακή των Βαΐων, ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα επευφημούμενος από τους λίγους, έστω, ανθρώπους που είχαν λάβει το μήνυμά του και πίστευαν σ’ αυτόν. Ο 15χρονος Χαμίντ διαμελίστηκε Κυριακή των Βαΐων, μ’ όλα τα μηνύματά του ανεπίδοτα. Τα Πάθη του Χριστού κράτησαν ολίγα εικοσιτετράωρα. Τα Πάθη του Χαμίντ είναι ζήτημα αν ανεστάλησαν για μερικά εικοσιτετράωρα.
Ένα δευτερόλεπτο πριν σκάσει στα χέρια του το μαγικό εύρημα των σκουπιδιών, το δώρο από τη νονά Ελλάδα, ο Χαμίντ ήταν ακόμα ένα αμφισβητούμενο πλάσμα του βωβού σινεμά των καθημερινών διαδρομών μας. «Που… έχει γεμίσει η Αθήνα από δαύτα, που… δεν χωράνε άλλα, που… τι θέλουν απ’ τη ζωή μας… και γιατί τους επιτρέπεται να σέρνονται έτσι και να μαυρίζουν τον τόπο…». Η βόμβα τού έδωσε πίσω το όνομα και την προσωπική του ιστορία. Το δράμα του δικαιώθηκε όταν τον έβγαλε από την ανθρώπινη σιωπή ο θάνατος, με θάνατο, στα Πατήσια. Ας το πούμε – ποιητική αδεία – θανάτω θάνατον Πατήσια…
Όμως η αντίφαση είναι πολύ νωπή για να παραστήσουμε ότι δεν τη βιώνουμε. Γιατί πονάει τώρα κάτι βαθιά στην καρδιά για τον Χαμίντ; Γιατί θέλουμε να αφήσουμε λουλούδια στα σκαλιά; Γιατί η επικουρική προστασία; Μήπως επειδή είναι πολύ αργά; Μήπως επειδή, όπως έλεγαν και κάποιοι, καλός μετανάστης είναι ο νεκρός μετανάστης; Σκληρό ε;
Το τέλος του Χαμίντ, πέρα από την ακριβέστατη σημειολογία του (διαμελίστηκε, διασπάστηκε στις παραμέτρους της πραγματικότητας που ενσάρκωνε) ήταν το πολιτικό τέλος μιας πολιτικής ζωής… κι όχι το αποκορύφωμα ενός θεϊκού σχεδίου. Τον καιρό που ο Τζορτζ Μπους έμπαινε στο Αφγανιστάν με εντολή από τον Πανάγαθο (είχε δηλώσει τότε ότι οι εισβολές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν ήταν εντεταλμένες από τον Θεό) ο Χαμίντ ήτανε μια σταλιά. Πιλάλαγε στο χωριό του αμέριμνος και χρειάστηκε να του πουν ένα σωρό παραμύθια της Χαλιμάς για να δικαιολογήσουν τους βρυχηθμούς του πολέμου. Μέχρι που η καταστροφή έγινε τόσο ορατή και το αίμα τόσο πολύ, ώστε τα παραμύθια αυτοκτόνησαν στο μυαλό των ενηλίκων. Τότε, η μάνα κι ο πατέρας του Χαμίντ, μαζί με κάμποσους άλλους Αφγανούς, νεαρούς κυρίως κατά τον ΟΗΕ, επέλεξαν τη φυγή. Κι η οικογένεια του Χριστού είχε κάποτε φύγει στην Αίγυπτο, καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι για να γλιτώσει από τον Ηρώδη. Στο μεταξύ όμως, το γαϊδουράκια έπαψαν να εξυπηρετούν τόσο τα θεϊκά σχέδια. Τα υποκατέστησαν οι δουλέμποροι. Με το αζημίωτο.
Η οικογένεια του Χαμίντ ήρθε σε μία χώρα - πέρασμα, όχι και τόσο μακρινή, για την οποία είχε ασυνείδητα καλή εντύπωση. Θα προτιμούσε ίσως να τραβήξει βορειότερα και δυτικότερα, αλλά τα κράτη της ευρωπαϊκής ελίτ, αυτά που στήριξαν την εισβολή στο Αφγανιστάν και που τώρα στέλνουν κυανόκρανους τεχνοκράτες στα ελληνικά υπουργεία, έκλεισαν τις θύρες τους κι άφησαν τον Νότο να τα βγάλει πέρα μόνος του. Ο συγκεκριμένος Νότος όμως, εκτός από τον Παρθενώνα, δεν είχε να επιδείξει παρά σκουπίδια. Σκουπίδια όλων των ειδών. Ανθρώπινα σκουπίδια, φλεγόμενα σκουπίδια, τοξικά σκουπίδια, τηλεοπτικά και άλλα… Κι είχε πάψει προ πολλού να τρέφει ασυνείδητα την όποια εκτίμηση για τον εαυτό του. Γι’ αυτό και τα παιδιά του Νότου έπαιζαν με Gormiti, με Barbie και ενίοτε με εκρηκτικά υλικά.
Όταν ο Χριστός ξεψύχησε, οι μαθητές έκαναν την αποκαθήλωσή του και τον έθαψαν με κατάνυξη. Όταν ο Χαμίντ σκοτώθηκε, η Κυβέρνηση περισυνέλεξε από μακριά τα κομμάτια του με τρυφερότητα και κατάπληξη. Ήταν σώμα και αίμα Χαμίντ.
Ο Χριστός ήταν Υιός του Θεού και θυσιάστηκε εκ προμελέτης για να σώσει τους ανθρώπους. Ο Χαμίντ ήταν γιος παράνομου λαθρομετανάστη και θυσιάστηκε εξ αμελείας στην προσπάθεια να σώσει τον εαυτό του από την πείνα και την ανέχεια. Κυριακή των Βαΐων, ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα επευφημούμενος από τους λίγους, έστω, ανθρώπους που είχαν λάβει το μήνυμά του και πίστευαν σ’ αυτόν. Ο 15χρονος Χαμίντ διαμελίστηκε Κυριακή των Βαΐων, μ’ όλα τα μηνύματά του ανεπίδοτα. Τα Πάθη του Χριστού κράτησαν ολίγα εικοσιτετράωρα. Τα Πάθη του Χαμίντ είναι ζήτημα αν ανεστάλησαν για μερικά εικοσιτετράωρα.
Ένα δευτερόλεπτο πριν σκάσει στα χέρια του το μαγικό εύρημα των σκουπιδιών, το δώρο από τη νονά Ελλάδα, ο Χαμίντ ήταν ακόμα ένα αμφισβητούμενο πλάσμα του βωβού σινεμά των καθημερινών διαδρομών μας. «Που… έχει γεμίσει η Αθήνα από δαύτα, που… δεν χωράνε άλλα, που… τι θέλουν απ’ τη ζωή μας… και γιατί τους επιτρέπεται να σέρνονται έτσι και να μαυρίζουν τον τόπο…». Η βόμβα τού έδωσε πίσω το όνομα και την προσωπική του ιστορία. Το δράμα του δικαιώθηκε όταν τον έβγαλε από την ανθρώπινη σιωπή ο θάνατος, με θάνατο, στα Πατήσια. Ας το πούμε – ποιητική αδεία – θανάτω θάνατον Πατήσια…
Όμως η αντίφαση είναι πολύ νωπή για να παραστήσουμε ότι δεν τη βιώνουμε. Γιατί πονάει τώρα κάτι βαθιά στην καρδιά για τον Χαμίντ; Γιατί θέλουμε να αφήσουμε λουλούδια στα σκαλιά; Γιατί η επικουρική προστασία; Μήπως επειδή είναι πολύ αργά; Μήπως επειδή, όπως έλεγαν και κάποιοι, καλός μετανάστης είναι ο νεκρός μετανάστης; Σκληρό ε;Το τέλος του Χαμίντ, πέρα από την ακριβέστατη σημειολογία του (διαμελίστηκε, διασπάστηκε στις παραμέτρους της πραγματικότητας που ενσάρκωνε) ήταν το πολιτικό τέλος μιας πολιτικής ζωής… κι όχι το αποκορύφωμα ενός θεϊκού σχεδίου. Τον καιρό που ο Τζορτζ Μπους έμπαινε στο Αφγανιστάν με εντολή από τον Πανάγαθο (είχε δηλώσει τότε ότι οι εισβολές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν ήταν εντεταλμένες από τον Θεό) ο Χαμίντ ήτανε μια σταλιά. Πιλάλαγε στο χωριό του αμέριμνος και χρειάστηκε να του πουν ένα σωρό παραμύθια της Χαλιμάς για να δικαιολογήσουν τους βρυχηθμούς του πολέμου. Μέχρι που η καταστροφή έγινε τόσο ορατή και το αίμα τόσο πολύ, ώστε τα παραμύθια αυτοκτόνησαν στο μυαλό των ενηλίκων. Τότε, η μάνα κι ο πατέρας του Χαμίντ, μαζί με κάμποσους άλλους Αφγανούς, νεαρούς κυρίως κατά τον ΟΗΕ, επέλεξαν τη φυγή. Κι η οικογένεια του Χριστού είχε κάποτε φύγει στην Αίγυπτο, καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι για να γλιτώσει από τον Ηρώδη. Στο μεταξύ όμως, το γαϊδουράκια έπαψαν να εξυπηρετούν τόσο τα θεϊκά σχέδια. Τα υποκατέστησαν οι δουλέμποροι. Με το αζημίωτο.
Η οικογένεια του Χαμίντ ήρθε σε μία χώρα - πέρασμα, όχι και τόσο μακρινή, για την οποία είχε ασυνείδητα καλή εντύπωση. Θα προτιμούσε ίσως να τραβήξει βορειότερα και δυτικότερα, αλλά τα κράτη της ευρωπαϊκής ελίτ, αυτά που στήριξαν την εισβολή στο Αφγανιστάν και που τώρα στέλνουν κυανόκρανους τεχνοκράτες στα ελληνικά υπουργεία, έκλεισαν τις θύρες τους κι άφησαν τον Νότο να τα βγάλει πέρα μόνος του. Ο συγκεκριμένος Νότος όμως, εκτός από τον Παρθενώνα, δεν είχε να επιδείξει παρά σκουπίδια. Σκουπίδια όλων των ειδών. Ανθρώπινα σκουπίδια, φλεγόμενα σκουπίδια, τοξικά σκουπίδια, τηλεοπτικά και άλλα… Κι είχε πάψει προ πολλού να τρέφει ασυνείδητα την όποια εκτίμηση για τον εαυτό του. Γι’ αυτό και τα παιδιά του Νότου έπαιζαν με Gormiti, με Barbie και ενίοτε με εκρηκτικά υλικά.
Όταν ο Χριστός ξεψύχησε, οι μαθητές έκαναν την αποκαθήλωσή του και τον έθαψαν με κατάνυξη. Όταν ο Χαμίντ σκοτώθηκε, η Κυβέρνηση περισυνέλεξε από μακριά τα κομμάτια του με τρυφερότητα και κατάπληξη. Ήταν σώμα και αίμα Χαμίντ.
Και θα ’πρεπε ίσως να μεταλάβουμε από μακριά όλοι το μερίδιό μας. Ένα κομμάτι έγραφε «πόλεμος», ένα άλλο έγραφε «πείνα», ένα τρίτο «δουλεμπόριο», ένα τέταρτο «ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική», ένα πέμπτο «κακή εκπαίδευση», ένα έκτο «ελλιπής προστασία», ένα έβδομο «προβοκάτσιες», ένα ακόμα «ρατσισμός» κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Στην ταφή του Χριστού συμμετείχε ο Ιωσήφ της Αριμαθείας… Εξαίρεση ανάμεσα στους αρχιερείς. Αγάπησε τον θανόντα. Για τον Χαμίντ δεν μίλησε κανείς εκπρόσωπος της Εκκλησίας. Ήταν πολύ απασχολημένοι όλοι, μέρες που ’ναι, με τη λατρεία του Ιησού, και με τα θέματα φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Ο Ιησούς άφησε πίσω του μαθητές. Ο Χαμίντ μια τυφλή αδελφή…
Ο Ιησούς αναστήθηκε. Ο Χαμίντ όχι.
Στην ταφή του Χριστού συμμετείχε ο Ιωσήφ της Αριμαθείας… Εξαίρεση ανάμεσα στους αρχιερείς. Αγάπησε τον θανόντα. Για τον Χαμίντ δεν μίλησε κανείς εκπρόσωπος της Εκκλησίας. Ήταν πολύ απασχολημένοι όλοι, μέρες που ’ναι, με τη λατρεία του Ιησού, και με τα θέματα φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Ο Ιησούς άφησε πίσω του μαθητές. Ο Χαμίντ μια τυφλή αδελφή…
Ο Ιησούς αναστήθηκε. Ο Χαμίντ όχι.
Δημοσιεύθηκε στο Ποντίκι 1-4-2010 στη στήλη της Τζένης.
Κυριακή 28 Ιουνίου 2009
Αγώνες ηθικοί και παραιτήσεις απο το μέλλον
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Το μέλλον είναι το παρόν για το οποίο φροντίσαμε χθες
(Ανάλεκτα, Κομφούκιος 551– 479 π.Χ )
Ο Κομφούκιος θεωρείται από πολλούς ο Σωκράτης της Ασίας.Ήταν στοχαστής, δάσκαλος και αξιωματούχος (Kǒng Fūzǐ) και επηρέασε την φιλοσοφία όλης της Ανατολική Ασίας. Έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο προσωπικό ήθος και την κρατική ηθική. Διορίστηκε Υπουργός δημόσιων έργων και ακόλουθα Υπουργός Δικαιοσύνης όταν ήταν μόλις 50 ετών. Όταν , με τις διατυπωμένες θεωρίες για την ηθική στη πολιτική, προσέβαλε κάποια μέλη της αριστοκρατίας της Λου τo πλήρωσε ακριβά .Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη θέση του και εξορίστηκε.
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Το μέλλον είναι το παρόν για το οποίο φροντίσαμε χθες
(Ανάλεκτα, Κομφούκιος 551– 479 π.Χ )
Ο Κομφούκιος θεωρείται από πολλούς ο Σωκράτης της Ασίας.Ήταν στοχαστής, δάσκαλος και αξιωματούχος (Kǒng Fūzǐ) και επηρέασε την φιλοσοφία όλης της Ανατολική Ασίας. Έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο προσωπικό ήθος και την κρατική ηθική. Διορίστηκε Υπουργός δημόσιων έργων και ακόλουθα Υπουργός Δικαιοσύνης όταν ήταν μόλις 50 ετών. Όταν , με τις διατυπωμένες θεωρίες για την ηθική στη πολιτική, προσέβαλε κάποια μέλη της αριστοκρατίας της Λου τo πλήρωσε ακριβά .Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη θέση του και εξορίστηκε.
Δεν εγκατέλειψε τα πiστευω του. Συνέχισε να διατυπώνει την θεωρία του μπροστά στους χιλιάδες μαθητές του μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Καθοδήγησε πνευματικά πολλούς ανθρώπους τόσο όσο ζούσε αλλά και μετά τον θάνατο του.
Πολλές φορές στην ζωή βρίσκεσαι μπροστά σε ένα σταυροδρόμι και πρέπει ,σε λίγα λεπτά, να αποφασίσεις ποια οδό θα ακολουθήσεις. Με γνώμονα την δική σου μελλοντική εξέλιξη καλείσαι να κάνεις την καλύτερη επιλογή.
Πολλές φορές στην ζωή βρίσκεσαι μπροστά σε ένα σταυροδρόμι και πρέπει ,σε λίγα λεπτά, να αποφασίσεις ποια οδό θα ακολουθήσεις. Με γνώμονα την δική σου μελλοντική εξέλιξη καλείσαι να κάνεις την καλύτερη επιλογή.
Όταν δεν ξέρεις που θέλεις να πάς όλοι οι δρόμοι σου φαίνονται σωστοί. Θυμάσαι όμως ότι κρατώντας μία κατεύθυνση απομακρύνεσαι οριστικά από την άλλη. Ξέρεις ότι μερικές ευκαιρίες θα σου δοθούν μόνο μία φορά στην ζωή. Σου.
Η αυτογνωσία είναι καλός σύμβουλος αλλά…την διαθέτεις; ΄Έκατσες ποτέ να μιλήσεις με τον εαυτό σου και να τον ρωτήσεις:
τι θέλω από την ζωή μου; Τι όνειρα κάνω και με πόσες θυσίες θα τα κάνω πραγματικότητα; Η απόφαση είναι ολοκληρωτικά δική σου. Με τα υπέρ και τα κατά, που συνεπάγονται αυτής της απόφασης, το μέλλον σου θα αλλάξει. Οι συνέπειες (καταστροφικές ή ευεργετικές )θα επιβαρύνουν εσένα και τους γύρω σου.
Πόση ωριμότητα και πνευματική διαύγεια διαθέτεις για να προβλέψεις ότι από αυτήν την απόφαση θα κριθεί η ζωή σου; Όταν αυτοί οι προβληματισμοί σχετίζονται μόνο με την εξέλιξη σου, οι συνέπειες θα επιβαρύνουν ένα περιορισμένο αριθμό ανθρώπων.Τι γίνεται όμως όταν η απόφασή σου θα επηρεάσει ένα κίνημα, ένα κόμμα, μία χώρα ;Τι γίνεται με αυτούς που σε ξεχώρισαν; Εμπιστεύτηκαν τα λεγόμενα σου ,το πρόγραμμά σου; Πως μπορείς να απογοητεύσεις τόσο πολύ αυτούς που σε ψηφίσανε; Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις σε συνδυασμό με αρκετά πολιτικά γεγονότα θα φανούν στο μέλλον του κινήματος, του κόμματος ,της χώρας. Καλά τα λέει ο Κομφούκιος πως το μέλλον είναι το παρόν για το οποίο φροντίσαμε χθες
Η πολιτική ωριμότητα ,η ρεαλιστική αντίληψη για το πολιτικό γίγνεσθαι και κυρίως η γνώση της ανθρώπινης φύσης θα είναι οι καλύτεροι σύμβουλοι ενός πολιτικού άντρα.
Σχετικά
1. Κύρκου παραληρημα Η ναφθαλίνη ήταν ληγμένη;; του Διονύση Ελευθεράτου
2. Ο Συριζα δεν μπόρεσε να υπερβεί τις δυνατότητες και τα προβλήματα της Ευρωπαικής Αριστεράς του Γιάννη Μπασκόζου
3. Επανίδρυση της Αριστεράς;; του Μωυσή Λίτση
4. Μετεκλογικό τοπίο. Αναστατωμένος ο ΣΥΝ. Ψύχραιμος ο ΣΥΡΙΖΑ.
του Τάσου Αναστόπουλου
5. Για την παραίτηση του Αλέκου του Ανδρέα Ρουμελιώτη.
6.
Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008
Αρχή δεν έχει η δύση.
Δελτίο τύπουΟ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ
Σήμερα 1.09.2008, δόθηκε συνέντευξη τύπου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, στα γραφεία της Βουλής σχετικά με τις παραχωρήσεις δημοσίων ακινήτων στη Μονή Βατοπεδίου.
Με αφορμή τα γεγονότα της εκποίησης δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων δημόσιας γης στη Μονή Βατοπεδίου, ο βουλευτής Ν. Τσούκαλης δήλωσε μεταξύ άλλων: «Επίκαιρη και αναγκαία παρά ποτέ καθίσταται η πάγια θέση ΣΥΡΙΖΑ για θεσμικό διαχωρισμό σχέσεων κράτους- Εκκλησίας.
Εάν η θεσμική αυτή ρύθμιση είχε πραγματοποιηθεί τότε, οι περιπτώσεις όπως αυτές της Μονής Βατοπεδίου, δεν θα απασχολούσαν ίσως την επικαιρότητα ως σχέσεις διαπλοκής και ύποπτης αλληλεξάρτησης κυβερνήσεων, κομμάτων και Εκκλησίας. Επειδή παρόμοιες περιπτώσεις εμφανίζονται σε όλη την Ελλάδα με τεράστιες κοινωνικές εντάσεις και αντιπαραθέσεις, επαναφέρουμε με μεγαλύτερη ένταση την πάγια θέση μας. Οι ευθύνες για τις δυσμενείς αυτές εξελίξεις είναι διακομματικές και αφορούν εξίσου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Με αφορμή τα γεγονότα της εκποίησης δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων δημόσιας γης στη Μονή Βατοπεδίου, ο βουλευτής Ν. Τσούκαλης δήλωσε μεταξύ άλλων: «Επίκαιρη και αναγκαία παρά ποτέ καθίσταται η πάγια θέση ΣΥΡΙΖΑ για θεσμικό διαχωρισμό σχέσεων κράτους- Εκκλησίας.
Εάν η θεσμική αυτή ρύθμιση είχε πραγματοποιηθεί τότε, οι περιπτώσεις όπως αυτές της Μονής Βατοπεδίου, δεν θα απασχολούσαν ίσως την επικαιρότητα ως σχέσεις διαπλοκής και ύποπτης αλληλεξάρτησης κυβερνήσεων, κομμάτων και Εκκλησίας. Επειδή παρόμοιες περιπτώσεις εμφανίζονται σε όλη την Ελλάδα με τεράστιες κοινωνικές εντάσεις και αντιπαραθέσεις, επαναφέρουμε με μεγαλύτερη ένταση την πάγια θέση μας. Οι ευθύνες για τις δυσμενείς αυτές εξελίξεις είναι διακομματικές και αφορούν εξίσου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Πλήττουν δε το κύρος του κράτους αλλά και της Εκκλησίας. Θλιβόμαστε για την εικόνα Μοναστηριών να εμφανίζονται ως κοινοί κτηματομεσίτες και κερδοσκόποι. Δεν είναι αυτός ο ρόλος της Εκκλησίας.»
Η παραχώρηση δεκάδων δημόσιων εκτάσεων, οικοπέδων και άλλων ακινήτων στη μονή Βατοπεδίου, συνιστά μια νέα μορφή διασπάθισης και ιδιωτικοποίησης δημόσιας περιουσίας, που γίνεται με τη διαμεσολάβηση εκκλησιαστικών ιδρυμάτων, τα οποία, σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις, ενεργούν ως κοινές κερδοσκοπικές Real Estate επιχειρήσεις.
Οι ευθύνες για το τεράστιο αυτό σκάνδαλο είναι πολιτικές, διαχρονικές και δικομματικές. Για μια ακόμη φορά αποκαλύπτεται όχι μόνο η αδυναμία του ελληνικού δημοσίου να υπερασπισθεί την περιουσία του, αλλά και η απουσία πολιτικής βούλησης γι’ αυτό.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Η υπόθεση αυτή αρχίζει επί των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1999-2003 και ολοκληρώνεται επί των κυβερνήσεων της Ν.Δ.
Ιδιαίτερα σκανδαλώδες είναι το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο δεν άσκησε, ως όφειλε, ούτε τις πολιτικές-νομοθετικές δυνατότητες ούτε τα ένδικα μέσα που διέθετε, αλλά παραιτήθηκε από τη διεκδίκηση της κυριότητας επί τεράστιων εκτάσεων περί τη λίμνη Βιστωνίδα, τις οποίες διεκδικούσε η Μονή Βατοπεδίου με αμφισβητούμενα «χρυσόβουλα» προ της συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Ενώ επί 75 χρόνια δεν είχε τεθεί θέμα κυριότητας των σχετικών εκτάσεων, ξαφνικά χωρίς ιδιαίτερο λόγο,
με αποφάσεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1999-2003 ουσιαστικά κατοχυρώθηκαν δημόσιες εκτάσεις ή εκτάσεις που είχαν επί δεκαετίες παραχωρηθεί σε αγρότες οι οποίοι και τις καλλιεργούσαν, υπέρ της Μονής Βατοπεδίου. Ενδεικτικό είναι ότι στις καταγγελίες που κάναμε εκείνη την περίοδο (2003) δεν υπήρξε απάντηση ούτε εισακούστηκαν εισηγήσεις υπηρεσιακών παραγόντων (εφορία αρχαιοτήτων) που διαφωνούσαν με τους όλους χειρισμούς. 
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αντί να αναιρέσει τις αποφάσεις αυτές, τις ισχυροποίησε και τις κατέστησε τελεσίδικες. Προχώρησε δε, υπό καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας, σε μια συμφωνία ανταλλαγής των εν λόγω περιουσιών που δεν ήταν άμεσα εμπορικά αξιοποιήσιμες, με αστικά και άλλα ακίνητα του δημοσίου που τελούσαν υπό τη διαχείριση της Κτηματικής Εταιρίας του Δημοσίου. Με τα ακίνητα αυτά η Μονή Βατοπεδίου δεν κάλυψε κάποιες δικές της λειτουργικές ή άλλες κοινωνικές ανάγκες, αλλά άρχισε να τα εκποιεί με το αζημίωτο αμέσως μόλις ήρθαν στην κατοχή της, λειτουργώντας έτσι ως μία επιχείρηση real estate.
Μία «επιχείρηση» ωστόσο η οποία γίνεται σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος και συνιστά πρόκληση για την κοινωνία, ιδίως σε μία περίοδο που στο όνομα των ελλειμμάτων του δημοσίου ζητούνται επιπλέον θυσίες. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι οι εκτάσεις που διεκδικούσε η Μονή αποτιμήθηκαν σε υψηλές τιμές, ιδιαίτερα αν ληφθούν υπόψη και οι περιορισμοί ως προς την αξιοποίησή τους λόγω της συνθήκης RAMSAR και της ύπαρξης αρχαιολογικών χώρων. Αντίθετα τα ακίνητα που το δημόσιο έδωσε στη Μονή Βατοπεδίου αποτιμήθηκαν σε χαμηλές τιμές.
Στο πλαίσιο αυτής της επιχείρησης (real estate) που έχει στηθεί με αδιαφάνεια, με τρόπο ύποπτο, με τη σύμπραξη κράτους, κυβέρνησης, Μονής Βατοπεδίου και ιδιωτών, το κάθε ακίνητο έχει τη δική του διαδρομή που από ό,τι φαίνεται, τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις, ήταν εξ αρχής προδιαγεγραμμένη και συμφωνημένη.
Για παράδειγμα, 52 αστικά οικόπεδα στο Δήμο Μίκρας Θεσσαλονίκης που εδόθησαν στη Μονή στα πλαίσια της «ανταλλαγής», έγιναν «μεζονέτες» από εταιρία στην οποία, όπως έχει γραφτεί στον Τύπο, έχουν συμφέροντα συνεργάτες της Μονής Βατοπεδίου. Τα Ολυμπιακά Ακίνητα έχουν πουληθεί σε off shore εταιρία αγνώστου ιδιοκτησίας. Στην έκταση των 8.600 στρεμμάτων στην Ουρανούπολη, παρά τις διαμαρτυρίες των κατοίκων, ετοιμάζεται «business plan” κλπ.
Ο Συνασπισμός, και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ, αποκάλυψε, κατήγγειλε και εναντιώθηκε στις απαράδεκτες αυτές μεθοδεύσεις από την πρώτη στιγμή. Ήταν η πολιτική δύναμη, και επί μακρό χρόνο η μόνη, που με συνεχείς ερωτήσεις αποκάλυψε πτυχές αυτού του σκανδάλου, στάθηκε στο πλάι πολιτών και των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης που θίγονταν άμεσα από τις επιλογές αυτές {ενδεικτικός είναι ο κατάλογος των ερωτήσεων που καταθέσαμε από το 2003 μέχρι σήμερα, όπως φαίνεται στο σχετικό παράρτημα}.
ΤΙ ΖΗΤΟΥΜΕ
Σήμερα που το σκάνδαλο αυτό έγινε ευρύτερα γνωστό, εμείς με τη σημερινή μας παρέμβαση ζητούμε:
1. Να κηρυχτούν άκυρες όλες οι συμφωνίες και οι πράξεις που έγιναν με αφετηρία την παραίτηση του δημοσίου από τη διεκδίκηση του δικαιώματος κυριότητας επί των εκτάσεων της Βιστωνίδας Λίμνης που έγιναν αντικείμενο ανταλλαγής.
2. Να δοθεί άμεσα στη δημοσιότητα η συμφωνία που έγινε ανάμεσα στην Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου και τη Μονή Βατοπεδίου.
Να αναφερθούν ένα προς ένα τα ακίνητα που συμφωνήθηκε να παραχωρηθούν στη Μονή. Να αναφερθεί επίσης λεπτομερώς ποιες ακριβώς εκτάσεις της Λίμνης Βιστωνίδας αποτιμήθηκαν και ποιο το ύψος των αποτιμήσεων. Περιλαμβάνεται μεταξύ αυτών και η ίδια η λίμνη;
3. Να διαταχθεί άμεσος διαχειριστικός έλεγχος στην Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου ως προς όλες τις συναλλαγές που αφορούν στην υπόθεση αυτή.
4. Ζητούμε από την κυβέρνηση να ενημερώσει αν η Μονή Βατοπεδίου έχει υποβάλλει Ε9 και αν έχει καταβάλλει το αντίστοιχο Ε.Τ.ΑΚ όπως έχει υποχρέωση.
Η παραχώρηση δεκάδων δημόσιων εκτάσεων, οικοπέδων και άλλων ακινήτων στη μονή Βατοπεδίου, συνιστά μια νέα μορφή διασπάθισης και ιδιωτικοποίησης δημόσιας περιουσίας, που γίνεται με τη διαμεσολάβηση εκκλησιαστικών ιδρυμάτων, τα οποία, σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις, ενεργούν ως κοινές κερδοσκοπικές Real Estate επιχειρήσεις.
Οι ευθύνες για το τεράστιο αυτό σκάνδαλο είναι πολιτικές, διαχρονικές και δικομματικές. Για μια ακόμη φορά αποκαλύπτεται όχι μόνο η αδυναμία του ελληνικού δημοσίου να υπερασπισθεί την περιουσία του, αλλά και η απουσία πολιτικής βούλησης γι’ αυτό.ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Η υπόθεση αυτή αρχίζει επί των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1999-2003 και ολοκληρώνεται επί των κυβερνήσεων της Ν.Δ.
Ιδιαίτερα σκανδαλώδες είναι το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο δεν άσκησε, ως όφειλε, ούτε τις πολιτικές-νομοθετικές δυνατότητες ούτε τα ένδικα μέσα που διέθετε, αλλά παραιτήθηκε από τη διεκδίκηση της κυριότητας επί τεράστιων εκτάσεων περί τη λίμνη Βιστωνίδα, τις οποίες διεκδικούσε η Μονή Βατοπεδίου με αμφισβητούμενα «χρυσόβουλα» προ της συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Ενώ επί 75 χρόνια δεν είχε τεθεί θέμα κυριότητας των σχετικών εκτάσεων, ξαφνικά χωρίς ιδιαίτερο λόγο,
με αποφάσεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1999-2003 ουσιαστικά κατοχυρώθηκαν δημόσιες εκτάσεις ή εκτάσεις που είχαν επί δεκαετίες παραχωρηθεί σε αγρότες οι οποίοι και τις καλλιεργούσαν, υπέρ της Μονής Βατοπεδίου. Ενδεικτικό είναι ότι στις καταγγελίες που κάναμε εκείνη την περίοδο (2003) δεν υπήρξε απάντηση ούτε εισακούστηκαν εισηγήσεις υπηρεσιακών παραγόντων (εφορία αρχαιοτήτων) που διαφωνούσαν με τους όλους χειρισμούς. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αντί να αναιρέσει τις αποφάσεις αυτές, τις ισχυροποίησε και τις κατέστησε τελεσίδικες. Προχώρησε δε, υπό καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας, σε μια συμφωνία ανταλλαγής των εν λόγω περιουσιών που δεν ήταν άμεσα εμπορικά αξιοποιήσιμες, με αστικά και άλλα ακίνητα του δημοσίου που τελούσαν υπό τη διαχείριση της Κτηματικής Εταιρίας του Δημοσίου. Με τα ακίνητα αυτά η Μονή Βατοπεδίου δεν κάλυψε κάποιες δικές της λειτουργικές ή άλλες κοινωνικές ανάγκες, αλλά άρχισε να τα εκποιεί με το αζημίωτο αμέσως μόλις ήρθαν στην κατοχή της, λειτουργώντας έτσι ως μία επιχείρηση real estate.Μία «επιχείρηση» ωστόσο η οποία γίνεται σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος και συνιστά πρόκληση για την κοινωνία, ιδίως σε μία περίοδο που στο όνομα των ελλειμμάτων του δημοσίου ζητούνται επιπλέον θυσίες. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι οι εκτάσεις που διεκδικούσε η Μονή αποτιμήθηκαν σε υψηλές τιμές, ιδιαίτερα αν ληφθούν υπόψη και οι περιορισμοί ως προς την αξιοποίησή τους λόγω της συνθήκης RAMSAR και της ύπαρξης αρχαιολογικών χώρων. Αντίθετα τα ακίνητα που το δημόσιο έδωσε στη Μονή Βατοπεδίου αποτιμήθηκαν σε χαμηλές τιμές.
Στο πλαίσιο αυτής της επιχείρησης (real estate) που έχει στηθεί με αδιαφάνεια, με τρόπο ύποπτο, με τη σύμπραξη κράτους, κυβέρνησης, Μονής Βατοπεδίου και ιδιωτών, το κάθε ακίνητο έχει τη δική του διαδρομή που από ό,τι φαίνεται, τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις, ήταν εξ αρχής προδιαγεγραμμένη και συμφωνημένη.
Για παράδειγμα, 52 αστικά οικόπεδα στο Δήμο Μίκρας Θεσσαλονίκης που εδόθησαν στη Μονή στα πλαίσια της «ανταλλαγής», έγιναν «μεζονέτες» από εταιρία στην οποία, όπως έχει γραφτεί στον Τύπο, έχουν συμφέροντα συνεργάτες της Μονής Βατοπεδίου. Τα Ολυμπιακά Ακίνητα έχουν πουληθεί σε off shore εταιρία αγνώστου ιδιοκτησίας. Στην έκταση των 8.600 στρεμμάτων στην Ουρανούπολη, παρά τις διαμαρτυρίες των κατοίκων, ετοιμάζεται «business plan” κλπ.
Ο Συνασπισμός, και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ, αποκάλυψε, κατήγγειλε και εναντιώθηκε στις απαράδεκτες αυτές μεθοδεύσεις από την πρώτη στιγμή. Ήταν η πολιτική δύναμη, και επί μακρό χρόνο η μόνη, που με συνεχείς ερωτήσεις αποκάλυψε πτυχές αυτού του σκανδάλου, στάθηκε στο πλάι πολιτών και των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης που θίγονταν άμεσα από τις επιλογές αυτές {ενδεικτικός είναι ο κατάλογος των ερωτήσεων που καταθέσαμε από το 2003 μέχρι σήμερα, όπως φαίνεται στο σχετικό παράρτημα}.
ΤΙ ΖΗΤΟΥΜΕ
Σήμερα που το σκάνδαλο αυτό έγινε ευρύτερα γνωστό, εμείς με τη σημερινή μας παρέμβαση ζητούμε:
1. Να κηρυχτούν άκυρες όλες οι συμφωνίες και οι πράξεις που έγιναν με αφετηρία την παραίτηση του δημοσίου από τη διεκδίκηση του δικαιώματος κυριότητας επί των εκτάσεων της Βιστωνίδας Λίμνης που έγιναν αντικείμενο ανταλλαγής.
2. Να δοθεί άμεσα στη δημοσιότητα η συμφωνία που έγινε ανάμεσα στην Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου και τη Μονή Βατοπεδίου.
Να αναφερθούν ένα προς ένα τα ακίνητα που συμφωνήθηκε να παραχωρηθούν στη Μονή. Να αναφερθεί επίσης λεπτομερώς ποιες ακριβώς εκτάσεις της Λίμνης Βιστωνίδας αποτιμήθηκαν και ποιο το ύψος των αποτιμήσεων. Περιλαμβάνεται μεταξύ αυτών και η ίδια η λίμνη;
3. Να διαταχθεί άμεσος διαχειριστικός έλεγχος στην Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου ως προς όλες τις συναλλαγές που αφορούν στην υπόθεση αυτή.
4. Ζητούμε από την κυβέρνηση να ενημερώσει αν η Μονή Βατοπεδίου έχει υποβάλλει Ε9 και αν έχει καταβάλλει το αντίστοιχο Ε.Τ.ΑΚ όπως έχει υποχρέωση.
Σε κάθε περίπτωση, ζητούμε να διαταχθεί άμεσα διαχειριστικός και φορολογικός έλεγχος για όλες τις εκτός της Χερσονήσου του Άθω εμπορικού χαρακτήρα δραστηριότητες της Μονής Βατοπεδίου. 
5. Ζητούμε από την κυβέρνηση να εξηγήσει έστω και τώρα γιατί συναίνεσε να παραχωρηθούν τα Ολυμπιακά Ακίνητα τα οποία προορίζονταν για τη στέγαση υπουργείων ή άλλων δημόσιων υπηρεσιών.
Ποιο ήταν το κόστος κατασκευής των εν λόγω ακινήτων, ποια η εμπορική τους αξία, ποια η τιμή με την οποία δόθηκαν στη Μονή, ποιος ο τελικός αγοραστής και ποια η χρήση τελικά αυτών των ακινήτων; Γιατί αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να το παραχωρήσει, δεν το πούλησε η ίδια μέσω πλειοδοτικού διαγωνισμού όπως είχε την υποχρέωση;
6. Ζητούμε να επανεξεταστεί το φορολογικό καθεστώς της Εκκλησίας. Στο φορολογικό νομοσχέδιο που ήδη έχει κατατεθεί στη Βουλή, να περιληφθούν διατάξεις που να καταργούν τις φορολογικές απαλλαγές της Εκκλησίας περιλαμβανομένου και του Αγίου Όρους για εμπορικού χαρακτήρα δραστηριότητες όπως η μεταβίβαση ακινήτων, εισοδήματα από εκμετάλλευση ακινήτων, που θέσπισε η ΝΔ με το ν. 3296/2004, διότι εκτός των άλλων το υφιστάμενο προνομιακό καθεστώς λειτουργεί ως θερμοκήπιο για την ανάπτυξη διαφόρων διαπλοκών και σκανδάλων
5. Ζητούμε από την κυβέρνηση να εξηγήσει έστω και τώρα γιατί συναίνεσε να παραχωρηθούν τα Ολυμπιακά Ακίνητα τα οποία προορίζονταν για τη στέγαση υπουργείων ή άλλων δημόσιων υπηρεσιών.
Ποιο ήταν το κόστος κατασκευής των εν λόγω ακινήτων, ποια η εμπορική τους αξία, ποια η τιμή με την οποία δόθηκαν στη Μονή, ποιος ο τελικός αγοραστής και ποια η χρήση τελικά αυτών των ακινήτων; Γιατί αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να το παραχωρήσει, δεν το πούλησε η ίδια μέσω πλειοδοτικού διαγωνισμού όπως είχε την υποχρέωση;
6. Ζητούμε να επανεξεταστεί το φορολογικό καθεστώς της Εκκλησίας. Στο φορολογικό νομοσχέδιο που ήδη έχει κατατεθεί στη Βουλή, να περιληφθούν διατάξεις που να καταργούν τις φορολογικές απαλλαγές της Εκκλησίας περιλαμβανομένου και του Αγίου Όρους για εμπορικού χαρακτήρα δραστηριότητες όπως η μεταβίβαση ακινήτων, εισοδήματα από εκμετάλλευση ακινήτων, που θέσπισε η ΝΔ με το ν. 3296/2004, διότι εκτός των άλλων το υφιστάμενο προνομιακό καθεστώς λειτουργεί ως θερμοκήπιο για την ανάπτυξη διαφόρων διαπλοκών και σκανδάλων
Αλλα σχετικά:
OΡΙΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ
1) Στις 13/11/2003 καταθέσαμε (Γ. Δραγασάκης) γραπτή ερώτηση προς τους Υπουργούς Οικονομικών και Πολιτισμού για τις διεκδικήσεις της Μονής Βατοπεδίου. Ο αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών δεν απάντησε.
2) Με το σχηματισμό της κυβέρνησης Ν.Δ καταθέσαμε (Γ. Δραγασάκης) νέα ερώτηση στις 16/4/2004. Ο Υπουργός Οικονομικών υποσχέθηκε να επανεξετάσει την υπόθεση.
3) Με νέα ερώτησή μας (Γ. Δραγασάκης) στις 5/4/2005 καταγγέλλουμε ότι αντί επανεξέτασης το Ελληνικό Δημόσιο αναγνώρισε στη Μονή Βατοπεδίου μεγάλων εκτάσεων χωρίς το ίδιο να ασκήσει τα ένδικα μέσα που διέθετε.
4) Με ερώτησή μας (Γ. Δραγασάκης) στις 11/7/2007 αποκαλύπτουμε ότι το Ελληνικό Δημόσιο, στο πλαίσιο μιας συμφωνίας ανταλλαγής ανάμεσα στην ΚΕΔ (Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου) και τη Μονή Βατοπεδίου παραχώρησε στη δεύτερη στοιχεία. Ο αρμόδιος Υπουργός δεν καταθέτει στη Βουλή τη συμφωνία ΚΕΔ – Μονής όπως ζητούσαμε.
5) Με επίκαιρη ερώτηση προς τον υπουργό Οικονομίας, ο Πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Α. Αλαβάνος επαναφέρει το θέμα και ζητά να δοθούν από την κυβέρνηση στη Βουλή τα αποδεικτικά στοιχεία με τα οποία αναγνωρίστηκαν οι διάφορες εκτάσεις στη Μονή Βατοπεδίου
5) Αμέσως μετά τις εκλογές της 16/9/07 επανήλθαμε με νέα ερώτηση (Αμμανατίδου, Δραγασάκης, Κουράκης). Ούτε και τώρα κατατέθηκε στη Βουλή η συμφωνία, όπως ζητήσαμε ΚΕΔ – Μονής Βατοπεδίου.
6) Στις 10/1/2008, καταθέσαμε νέα ερώτηση (Ε. Αμμανατίδου) για παραχωρήσεις εκτάσεων σε δήμους της Χαλικδικής.
7) Πρόσφατα, στις 10/7/2008, καταθέσαμε νέα ερώτηση (Ε. Αμμανατίδου) για τις ανταλλαγές εκτάσεων στην Ουρανούπολη 8.600 στρεμμάτων.
8) Πέρα από τα παραπάνω ο Πρόεδρος της Κ.Ο. Α. Αλαβάνος, οι Βουλευτές, οι τοπικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ επανειλημμένα αναφέρθηκαν στο θέμα αυτό και εξεδήλωσαν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους στις τοπικές αρχές και τους θιγόμενους πολίτες.
1) Στις 13/11/2003 καταθέσαμε (Γ. Δραγασάκης) γραπτή ερώτηση προς τους Υπουργούς Οικονομικών και Πολιτισμού για τις διεκδικήσεις της Μονής Βατοπεδίου. Ο αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών δεν απάντησε.
2) Με το σχηματισμό της κυβέρνησης Ν.Δ καταθέσαμε (Γ. Δραγασάκης) νέα ερώτηση στις 16/4/2004. Ο Υπουργός Οικονομικών υποσχέθηκε να επανεξετάσει την υπόθεση.
3) Με νέα ερώτησή μας (Γ. Δραγασάκης) στις 5/4/2005 καταγγέλλουμε ότι αντί επανεξέτασης το Ελληνικό Δημόσιο αναγνώρισε στη Μονή Βατοπεδίου μεγάλων εκτάσεων χωρίς το ίδιο να ασκήσει τα ένδικα μέσα που διέθετε.
4) Με ερώτησή μας (Γ. Δραγασάκης) στις 11/7/2007 αποκαλύπτουμε ότι το Ελληνικό Δημόσιο, στο πλαίσιο μιας συμφωνίας ανταλλαγής ανάμεσα στην ΚΕΔ (Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου) και τη Μονή Βατοπεδίου παραχώρησε στη δεύτερη στοιχεία. Ο αρμόδιος Υπουργός δεν καταθέτει στη Βουλή τη συμφωνία ΚΕΔ – Μονής όπως ζητούσαμε.
5) Με επίκαιρη ερώτηση προς τον υπουργό Οικονομίας, ο Πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Α. Αλαβάνος επαναφέρει το θέμα και ζητά να δοθούν από την κυβέρνηση στη Βουλή τα αποδεικτικά στοιχεία με τα οποία αναγνωρίστηκαν οι διάφορες εκτάσεις στη Μονή Βατοπεδίου
5) Αμέσως μετά τις εκλογές της 16/9/07 επανήλθαμε με νέα ερώτηση (Αμμανατίδου, Δραγασάκης, Κουράκης). Ούτε και τώρα κατατέθηκε στη Βουλή η συμφωνία, όπως ζητήσαμε ΚΕΔ – Μονής Βατοπεδίου.
6) Στις 10/1/2008, καταθέσαμε νέα ερώτηση (Ε. Αμμανατίδου) για παραχωρήσεις εκτάσεων σε δήμους της Χαλικδικής.
7) Πρόσφατα, στις 10/7/2008, καταθέσαμε νέα ερώτηση (Ε. Αμμανατίδου) για τις ανταλλαγές εκτάσεων στην Ουρανούπολη 8.600 στρεμμάτων.
8) Πέρα από τα παραπάνω ο Πρόεδρος της Κ.Ο. Α. Αλαβάνος, οι Βουλευτές, οι τοπικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ επανειλημμένα αναφέρθηκαν στο θέμα αυτό και εξεδήλωσαν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους στις τοπικές αρχές και τους θιγόμενους πολίτες.
Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008
ΧΩΝΕΥΤΗΡΙ ΨΥΧΩΝ
ΧΩΝΕΥΤΗΡΙ ΨΥΧΩΝ
Κάτι του έλεγε μέσα του ότι είχε δίκαιο, είχε παράδοση χρόνων 30 και να δίνει σωστές συμβουλές για όλες τις αμαρτίες του νησιού. Οχι μόνο οι πιστοί του Αγίου χρησιμοποιούσαν τον πατέρα Δαμασκηνό για χωνευτήρι της αδυναμίας τους αλλά στόμα το στόμα ακόμα και ηγέτες Μακεδόνες κουβέντιασαν εθνικά θέματα σιμά του. Ποτέ δεν μίλησε η γλώσσα του για τον εαυτό του, σε κέντραραν τα αστραφτερά του μάτια, μέσα από τις ζάρες και τα θηλώματα. O λόγος του ήταν συμβόλαιο και λόγω των εκτεταμένων θεολογικών σπουδών εδώ και στο Παρίσι η έκφραση του λόγου είχε κάτι το βαθύ γήινο σαν να μιλούσες στον οικείο πρόγονο και οι προοπτικές που χάραζε με τις ορμήνιες των ανθρώπινων ήταν ουράνιες λιτές σε λύσεις, διάφανες στις επιλογές. Ορθός λόγος που χαιρόσουν να είσαι κοινωνός του δεν υπήρχε θέμα απείραχτο στην κρίση του. Αντίθετα ποτέ δεν μιλούσε για τον εαυτό του.
Αναγκάστηκε να το κάνει στο γιατρό του Μοναστηριού. Οχι αμέσως πέρασαν χρόνια για να αποκτήσω την εμπιστοσύνη του, νόμιζα ότι ήξερα όλο το ιστορικό κι όμως αυτός ο αυτόφωτος αστέρας ,κάτι μου έκρυβε , κάτι από το παρελθόν . Τα πολύ παλιά χρόνια ένα χρόνο πριν γεννηθώ, είχε συμβεί κάτι τραγικό στην προσωπική του ζωή στη γέννα χάθηκαν η μάνα και το παιδί του και αντί να χρησιμοποιεί την
τετριμμένη χριστιανική ρήση περι δοκιμασίας ενός άδικου αλλά Παντοδύναμου Θεού είχε πειστεί ότι ένας εργώδης τοκετός με τόσο άσχημα αποτελέσματα ήταν δική του ενοχή (την κουβαλούσε σιωπηλά) και όχι η πιθανή αιτία μιας φρικτής επιπλοκής περι τoν τοκετό που λέγεται εμβολή αμνιακού υγρού. Αφοσιώθηκε σαν αρχιμανδρίτης και πρώτος τη τάξει ιεράρχης όλου του νησιού εγκαταλείποντας κάθε προσωπική επιδίωξη, ακόμα και την συντήρηση του σαρκίου του. Πολύ δύσκολος ο ρόλος του προσωπικού γιατρού σε τέτοιες ειδικές περιπτώσεις. Κύρια χρόνια χειρουργική πάθηση από όγκο μαλακών μορίων στο θωρακικό τοίχωμα, προθέσεις διαστημικών υλικών gorattex και υποτροπές, συνοδά ενοχλήματα πεπτικού έλκους, παχυσαρκίας, φλεβικής ανεπαρκείας. Ζηλεύω ώρες ώρες τους βραχμάνες του ινδουισμού και την ασκητική ζωή που τους επιβάλλει η θρησκεία τους. Ο πατέρας Δαμασκηνός ήταν ένας πολύτιμος γρανίτης ηθικής και δεοντολογίας έπαιρνε δυνάμεις από μια ισχυρή παιδεία και δίδασκε την ζωή με αγάπη στο πλησίον, έχαιρε των αχράντων μυστηρίων και ως τη «γλώτταν χρυσορύμωνει» της εμπιστοσύνης όλων των αμαρτωλών αυτού του νησιού. Και είχε πάντα πολλούς αμαρτωλούς αυτό το νησί, καλυμμένους από 
ιδεολογίες και απροκάλυπτους κηφήνες της αγοράς. Σε καθένα από αυτούς είχε να προτείνει την λύση και την κάθαρση, έτσι απλά με κοινή φωτισμένη ανθρώπινη λογική. Τον ένοχο εαυτό του τον είχε εγκαταλείψει , όλο το δυναμικό το έμψυχο του μοναστηριού να έπεφτε πάνω του η υγεία του ήταν το τελευταίο ενδιαφέρον. Ασκητής της ζωής με προδιαγεγραμμένη πορεία προς την έξοδο.
Αθρόα γαστρορραγία την 10η μετεγχειρητική ημέρα στην δεύτερη απογκοτική υποτροπή της νόσου του μετά από μείζονα επώδυνο προκλητό ερέθισμα είναι από τα άγραφα στην ιατρική βιβλιογραφία. Συνέβη και ίσως φταιω και εγώ που μαγεμένος κοντά του δεν έδωσα
το βάρος που έπρεπε σε κείνες τις καούρες της γκρίνιας του.....Το υπερπολυτελείας ιδιωτικό πανάκριβο θεραπευτήριο δεν ήταν οργανωμένο για τέτοια επείγοντα περιστατικά σε σουίτα....
Δύο ημέρες μετά το θάνατο στην κηδεία του στο νησί, μια μεγάλη νεόκτιστη εντυπωσιακή σε ψηφιδοτοιχεία εκκλησιά κατάφερε να χωρέσει 2000 κόσμο το ένα πέμπτο των κατοίκων όλου του νησιού. Ολοι αυτοί και ο καθένας χωριστά είχαν κάτι φυλαχτό στη καρδιά τους από τον ωραίο αυτό παπά. Είναι πολλοί αμαρτωλοί σ΄αυτό το τόπο.
ΔΙΟΝΥΣΟΣ
4-6-06
Κάτι του έλεγε μέσα του ότι είχε δίκαιο, είχε παράδοση χρόνων 30 και να δίνει σωστές συμβουλές για όλες τις αμαρτίες του νησιού. Οχι μόνο οι πιστοί του Αγίου χρησιμοποιούσαν τον πατέρα Δαμασκηνό για χωνευτήρι της αδυναμίας τους αλλά στόμα το στόμα ακόμα και ηγέτες Μακεδόνες κουβέντιασαν εθνικά θέματα σιμά του. Ποτέ δεν μίλησε η γλώσσα του για τον εαυτό του, σε κέντραραν τα αστραφτερά του μάτια, μέσα από τις ζάρες και τα θηλώματα. O λόγος του ήταν συμβόλαιο και λόγω των εκτεταμένων θεολογικών σπουδών εδώ και στο Παρίσι η έκφραση του λόγου είχε κάτι το βαθύ γήινο σαν να μιλούσες στον οικείο πρόγονο και οι προοπτικές που χάραζε με τις ορμήνιες των ανθρώπινων ήταν ουράνιες λιτές σε λύσεις, διάφανες στις επιλογές. Ορθός λόγος που χαιρόσουν να είσαι κοινωνός του δεν υπήρχε θέμα απείραχτο στην κρίση του. Αντίθετα ποτέ δεν μιλούσε για τον εαυτό του.
Αναγκάστηκε να το κάνει στο γιατρό του Μοναστηριού. Οχι αμέσως πέρασαν χρόνια για να αποκτήσω την εμπιστοσύνη του, νόμιζα ότι ήξερα όλο το ιστορικό κι όμως αυτός ο αυτόφωτος αστέρας ,κάτι μου έκρυβε , κάτι από το παρελθόν . Τα πολύ παλιά χρόνια ένα χρόνο πριν γεννηθώ, είχε συμβεί κάτι τραγικό στην προσωπική του ζωή στη γέννα χάθηκαν η μάνα και το παιδί του και αντί να χρησιμοποιεί την
τετριμμένη χριστιανική ρήση περι δοκιμασίας ενός άδικου αλλά Παντοδύναμου Θεού είχε πειστεί ότι ένας εργώδης τοκετός με τόσο άσχημα αποτελέσματα ήταν δική του ενοχή (την κουβαλούσε σιωπηλά) και όχι η πιθανή αιτία μιας φρικτής επιπλοκής περι τoν τοκετό που λέγεται εμβολή αμνιακού υγρού. Αφοσιώθηκε σαν αρχιμανδρίτης και πρώτος τη τάξει ιεράρχης όλου του νησιού εγκαταλείποντας κάθε προσωπική επιδίωξη, ακόμα και την συντήρηση του σαρκίου του. Πολύ δύσκολος ο ρόλος του προσωπικού γιατρού σε τέτοιες ειδικές περιπτώσεις. Κύρια χρόνια χειρουργική πάθηση από όγκο μαλακών μορίων στο θωρακικό τοίχωμα, προθέσεις διαστημικών υλικών gorattex και υποτροπές, συνοδά ενοχλήματα πεπτικού έλκους, παχυσαρκίας, φλεβικής ανεπαρκείας. Ζηλεύω ώρες ώρες τους βραχμάνες του ινδουισμού και την ασκητική ζωή που τους επιβάλλει η θρησκεία τους. Ο πατέρας Δαμασκηνός ήταν ένας πολύτιμος γρανίτης ηθικής και δεοντολογίας έπαιρνε δυνάμεις από μια ισχυρή παιδεία και δίδασκε την ζωή με αγάπη στο πλησίον, έχαιρε των αχράντων μυστηρίων και ως τη «γλώτταν χρυσορύμωνει» της εμπιστοσύνης όλων των αμαρτωλών αυτού του νησιού. Και είχε πάντα πολλούς αμαρτωλούς αυτό το νησί, καλυμμένους από 
ιδεολογίες και απροκάλυπτους κηφήνες της αγοράς. Σε καθένα από αυτούς είχε να προτείνει την λύση και την κάθαρση, έτσι απλά με κοινή φωτισμένη ανθρώπινη λογική. Τον ένοχο εαυτό του τον είχε εγκαταλείψει , όλο το δυναμικό το έμψυχο του μοναστηριού να έπεφτε πάνω του η υγεία του ήταν το τελευταίο ενδιαφέρον. Ασκητής της ζωής με προδιαγεγραμμένη πορεία προς την έξοδο.Αθρόα γαστρορραγία την 10η μετεγχειρητική ημέρα στην δεύτερη απογκοτική υποτροπή της νόσου του μετά από μείζονα επώδυνο προκλητό ερέθισμα είναι από τα άγραφα στην ιατρική βιβλιογραφία. Συνέβη και ίσως φταιω και εγώ που μαγεμένος κοντά του δεν έδωσα
το βάρος που έπρεπε σε κείνες τις καούρες της γκρίνιας του.....Το υπερπολυτελείας ιδιωτικό πανάκριβο θεραπευτήριο δεν ήταν οργανωμένο για τέτοια επείγοντα περιστατικά σε σουίτα....Δύο ημέρες μετά το θάνατο στην κηδεία του στο νησί, μια μεγάλη νεόκτιστη εντυπωσιακή σε ψηφιδοτοιχεία εκκλησιά κατάφερε να χωρέσει 2000 κόσμο το ένα πέμπτο των κατοίκων όλου του νησιού. Ολοι αυτοί και ο καθένας χωριστά είχαν κάτι φυλαχτό στη καρδιά τους από τον ωραίο αυτό παπά. Είναι πολλοί αμαρτωλοί σ΄αυτό το τόπο.
ΔΙΟΝΥΣΟΣ
4-6-06
Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008
Ιερές Μητροπόλεις στο Διαδίκτυο
Οι Ιερές Μητροπόλεις της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος με τους προεξάρχοντες μητροπολίτες στο διαδίκτυο.
Γιατί καθέναν πρέπει να γνωρίζουμε και να κρίνονται από τα έργα του. Η σειρά είναι με προεξάρχοντες τους γεροντότερους .
ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙTHΣ έτος γεν.
Μαρωνείας & Κομοτηνής Δαμασκηνός 1920
Παροναξίας Καλλινικος 1959
Πολυανής & Κιλκισίου Απόστολος 1924
Κεφαλληνίας Σπυρίδων 1926
Λαγκαδά Σπυρίδων 1926
Μεγάρων και Σαλαμίνος Βαρθολομαίος 1928
Καρπενησίου Νικόλαος 1929
Καρυστίας και Σκύρου Σεραφείμ 1929
Ιωαννίνων Θεόκλητος 1930
Μηθύμνης Χρυσόστομος 1930
Διδυμοτείχου & Ορεστιάδος Νικηφόρος 1931
Ιερισσού, Αγίου Όρους, Αδραμερίου Νικόδημος 1931
Παραμυθίας , Φιλιατών, Γηρομερίου & Πάργας Τίτος 1931
Φωκίδας Αθηναγόρας 1931
Αργολίδος Ιάκωβος 1932
Ηλείας και Ωλένης Γερμανός 1932
Νέας Κρήνης & Καλαμαριάς Προκόπιος 1932
Σταγων και Μετεώρων Σεραφείμ 1932
Τρίκκης & Σταγών Αλέξιος 1932
Φλωρίνης Πρεσπών & Εορδαίας Θεόκλητος 1932
Χίου, Ψαρών και Οινουσσών Διονύσιος 1932
Γυθείου & Οιτύλου Χρυσόστομος 1933
Νικοπόλεως & Πρεβέζης Μελέτιος 1933
Γρεβενών Σέργιος 1934
Θεσσαλονίκης Άνθιμος 1934
Θήρας, Αμοργού και Νήσων Επιφάνιος 1934
Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου Ιερόθεος 1934
Περιστερίου Χρυσόστομος 1935
Μαντινείας και Κυνουρίας Αλέξανδρος 1936
Κίτρου, Κατερίνης και Πλαταμώνος Αγαθόνικος 1937
Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφαρσάλων Κύριλλος Β' 1938
Θηβών & Λεβαδείας Ιερώνυμος 1938
Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος 1938
Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής & Κονίτσης Ανδρέας 1939
Ζακύνθου και Στροφάδων Χρυσόστομος 1939
Φιλίππων, Νεαπολέως & Θάσου Προκόπιος 1939
Μονεμβασίας και Σπάρτης Ευστάθιος 1940
Γόρτυνας και Μεγαλουπόλεως Ιερεμίας 1941
Κασσανδρείας Νικόδημος 1942
Μυτιλήνης, Ερεσού και Πλωμαρίου Ιάκωβος Γ' 1942
Σερβιων & Κοζάνης Παύλος 1942
Γλυφάδας Παύλος 1943
Ξάνθης και Περιθωρίου Παντελεήμων 1943
Νικαίας Αλέξιος 1944
Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς 1945
Αρτης Ιγνάτιος 1945
Βεροίας και Ναούσης Παντελεήμων 1945
Ζιχνών και Νευροκοπίου Ιερόθεος 1945
Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος 1945
Νέας Σμύρνης Συμεών 1945
Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιος 1946
Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος 1947
Σισανίου & Σιατίστης Παύλος 1947
Γουμένισσας, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος 1948
Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας Κωσταντινος 1948
Ύδρας, Σπετσών & Αιγίνης Εφραίμ 1948
Φθιώτιδος Νικόλαος 1948
Εδέσσης & Πέλλης, Αλμωπίας Ιωήλ 1949
Σάμου & Ικαρίας Ευσέβιος 1949
Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων νήσων Νεκτάριος 1950
Κυθήρων Σεραφείμ 1950
Καισαριανής,Βύρωνος και Υμηττού Δανιήλ 1952
Κορίνθου,Σικιώνος,Ζεμενού,Ταρσού και Πολυφέγγους Διονύσιος 1952
Σιδηροκάστρου Μακάριος 1952
Ελασσόνας Βασιλειος Β' 1953
Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας, Μήλου Δωρόθεος 1953
Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος 1954
Δημητριάδος & Αλμυρού Ιγνάτιος 1956
Πειραιά Σεραφείμ 1956
Χαλκίδος Χρυσόστομος 1957
Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως Βαρνάβας 1958
Πατρών Χρυσόστομος 1958
Καστοριάς Σεραφείμ 1959
Τριφυλίας & Ολυμπίας Χρυσόστομος 1959
Μεσσηνίας Χρυσόστομος Γ' 1961
Αλεξανδρουπόλεως και Τραϊανουπόλεως Άνθιμος 1962
Δράμας Παύλος 1963
Σερρών και Νιγρίτης Θεολόγος 1967
Αττικής
Γιατί καθέναν πρέπει να γνωρίζουμε και να κρίνονται από τα έργα του. Η σειρά είναι με προεξάρχοντες τους γεροντότερους .
ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙTHΣ έτος γεν.
Μαρωνείας & Κομοτηνής Δαμασκηνός 1920
Παροναξίας Καλλινικος 1959
Πολυανής & Κιλκισίου Απόστολος 1924
Κεφαλληνίας Σπυρίδων 1926
Λαγκαδά Σπυρίδων 1926
Μεγάρων και Σαλαμίνος Βαρθολομαίος 1928
Καρπενησίου Νικόλαος 1929
Καρυστίας και Σκύρου Σεραφείμ 1929
Ιωαννίνων Θεόκλητος 1930
Μηθύμνης Χρυσόστομος 1930
Διδυμοτείχου & Ορεστιάδος Νικηφόρος 1931
Ιερισσού, Αγίου Όρους, Αδραμερίου Νικόδημος 1931
Παραμυθίας , Φιλιατών, Γηρομερίου & Πάργας Τίτος 1931
Φωκίδας Αθηναγόρας 1931
Αργολίδος Ιάκωβος 1932
Ηλείας και Ωλένης Γερμανός 1932
Νέας Κρήνης & Καλαμαριάς Προκόπιος 1932
Σταγων και Μετεώρων Σεραφείμ 1932
Τρίκκης & Σταγών Αλέξιος 1932
Φλωρίνης Πρεσπών & Εορδαίας Θεόκλητος 1932
Χίου, Ψαρών και Οινουσσών Διονύσιος 1932
Γυθείου & Οιτύλου Χρυσόστομος 1933
Νικοπόλεως & Πρεβέζης Μελέτιος 1933
Γρεβενών Σέργιος 1934
Θεσσαλονίκης Άνθιμος 1934
Θήρας, Αμοργού και Νήσων Επιφάνιος 1934
Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου Ιερόθεος 1934
Περιστερίου Χρυσόστομος 1935
Μαντινείας και Κυνουρίας Αλέξανδρος 1936
Κίτρου, Κατερίνης και Πλαταμώνος Αγαθόνικος 1937
Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφαρσάλων Κύριλλος Β' 1938
Θηβών & Λεβαδείας Ιερώνυμος 1938
Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος 1938
Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής & Κονίτσης Ανδρέας 1939
Ζακύνθου και Στροφάδων Χρυσόστομος 1939
Φιλίππων, Νεαπολέως & Θάσου Προκόπιος 1939
Μονεμβασίας και Σπάρτης Ευστάθιος 1940
Γόρτυνας και Μεγαλουπόλεως Ιερεμίας 1941
Κασσανδρείας Νικόδημος 1942
Μυτιλήνης, Ερεσού και Πλωμαρίου Ιάκωβος Γ' 1942
Σερβιων & Κοζάνης Παύλος 1942
Γλυφάδας Παύλος 1943
Ξάνθης και Περιθωρίου Παντελεήμων 1943
Νικαίας Αλέξιος 1944
Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς 1945
Αρτης Ιγνάτιος 1945
Βεροίας και Ναούσης Παντελεήμων 1945
Ζιχνών και Νευροκοπίου Ιερόθεος 1945
Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος 1945
Νέας Σμύρνης Συμεών 1945
Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιος 1946
Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος 1947
Σισανίου & Σιατίστης Παύλος 1947
Γουμένισσας, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος 1948
Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας Κωσταντινος 1948
Ύδρας, Σπετσών & Αιγίνης Εφραίμ 1948
Φθιώτιδος Νικόλαος 1948
Εδέσσης & Πέλλης, Αλμωπίας Ιωήλ 1949
Σάμου & Ικαρίας Ευσέβιος 1949
Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων νήσων Νεκτάριος 1950
Κυθήρων Σεραφείμ 1950
Καισαριανής,Βύρωνος και Υμηττού Δανιήλ 1952
Κορίνθου,Σικιώνος,Ζεμενού,Ταρσού και Πολυφέγγους Διονύσιος 1952
Σιδηροκάστρου Μακάριος 1952
Ελασσόνας Βασιλειος Β' 1953
Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας, Μήλου Δωρόθεος 1953
Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος 1954
Δημητριάδος & Αλμυρού Ιγνάτιος 1956
Πειραιά Σεραφείμ 1956
Χαλκίδος Χρυσόστομος 1957
Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως Βαρνάβας 1958
Πατρών Χρυσόστομος 1958
Καστοριάς Σεραφείμ 1959
Τριφυλίας & Ολυμπίας Χρυσόστομος 1959
Μεσσηνίας Χρυσόστομος Γ' 1961
Αλεξανδρουπόλεως και Τραϊανουπόλεως Άνθιμος 1962
Δράμας Παύλος 1963
Σερρών και Νιγρίτης Θεολόγος 1967
Αττικής
Εύχομαι λιγότερα χρυσοποίκιλτα άμφια και περισσότερα καλά ανθρώπινα έργα στον διάδοχο του Χριστόδουλου. Τις ευχές σας.
Δ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)