ΧΩΝΕΥΤΗΡΙ ΨΥΧΩΝ

ΧΩΝΕΥΤΗΡΙ ΨΥΧΩΝ

Κάτι του έλεγε μέσα του ότι είχε δίκαιο, είχε παράδοση χρόνων 30 και να δίνει σωστές συμβουλές για όλες τις αμαρτίες του νησιού. Οχι μόνο οι πιστοί του Αγίου χρησιμοποιούσαν τον πατέρα Δαμασκηνό για χωνευτήρι της αδυναμίας τους αλλά στόμα το στόμα ακόμα και ηγέτες Μακεδόνες κουβέντιασαν εθνικά θέματα σιμά του. Ποτέ δεν μίλησε η γλώσσα του για τον εαυτό του, σε κέντραραν τα αστραφτερά του μάτια, μέσα από τις ζάρες και τα θηλώματα. O λόγος του ήταν συμβόλαιο και λόγω των εκτεταμένων θεολογικών σπουδών εδώ και στο Παρίσι η έκφραση του λόγου είχε κάτι το βαθύ γήινο σαν να μιλούσες στον οικείο πρόγονο και οι προοπτικές που χάραζε με τις ορμήνιες των ανθρώπινων ήταν ουράνιες λιτές σε λύσεις, διάφανες στις επιλογές. Ορθός λόγος που χαιρόσουν να είσαι κοινωνός του δεν υπήρχε θέμα απείραχτο στην κρίση του. Αντίθετα ποτέ δεν μιλούσε για τον εαυτό του.
Αναγκάστηκε να το κάνει στο γιατρό του Μοναστηριού. Οχι αμέσως πέρασαν χρόνια για να αποκτήσω την εμπιστοσύνη του, νόμιζα ότι ήξερα όλο το ιστορικό κι όμως αυτός ο αυτόφωτος αστέρας ,κάτι μου έκρυβε , κάτι από το παρελθόν . Τα πολύ παλιά χρόνια ένα χρόνο πριν γεννηθώ, είχε συμβεί κάτι τραγικό στην προσωπική του ζωή στη γέννα χάθηκαν η μάνα και το παιδί του και αντί να χρησιμοποιεί την τετριμμένη χριστιανική ρήση περι δοκιμασίας ενός άδικου αλλά Παντοδύναμου Θεού είχε πειστεί ότι ένας εργώδης τοκετός με τόσο άσχημα αποτελέσματα ήταν δική του ενοχή (την κουβαλούσε σιωπηλά) και όχι η πιθανή αιτία μιας φρικτής επιπλοκής περι τoν τοκετό που λέγεται εμβολή αμνιακού υγρού. Αφοσιώθηκε σαν αρχιμανδρίτης και πρώτος τη τάξει ιεράρχης όλου του νησιού εγκαταλείποντας κάθε προσωπική επιδίωξη, ακόμα και την συντήρηση του σαρκίου του. Πολύ δύσκολος ο ρόλος του προσωπικού γιατρού σε τέτοιες ειδικές περιπτώσεις. Κύρια χρόνια χειρουργική πάθηση από όγκο μαλακών μορίων στο θωρακικό τοίχωμα, προθέσεις διαστημικών υλικών gorattex και υποτροπές, συνοδά ενοχλήματα πεπτικού έλκους, παχυσαρκίας, φλεβικής ανεπαρκείας. Ζηλεύω ώρες ώρες τους βραχμάνες του ινδουισμού και την ασκητική ζωή που τους επιβάλλει η θρησκεία τους. Ο πατέρας Δαμασκηνός ήταν ένας πολύτιμος γρανίτης ηθικής και δεοντολογίας έπαιρνε δυνάμεις από μια ισχυρή παιδεία και δίδασκε την ζωή με αγάπη στο πλησίον, έχαιρε των αχράντων μυστηρίων και ως τη «γλώτταν χρυσορύμωνει» της εμπιστοσύνης όλων των αμαρτωλών αυτού του νησιού. Και είχε πάντα πολλούς αμαρτωλούς αυτό το νησί, καλυμμένους από ιδεολογίες και απροκάλυπτους κηφήνες της αγοράς. Σε καθένα από αυτούς είχε να προτείνει την λύση και την κάθαρση, έτσι απλά με κοινή φωτισμένη ανθρώπινη λογική. Τον ένοχο εαυτό του τον είχε εγκαταλείψει , όλο το δυναμικό το έμψυχο του μοναστηριού να έπεφτε πάνω του η υγεία του ήταν το τελευταίο ενδιαφέρον. Ασκητής της ζωής με προδιαγεγραμμένη πορεία προς την έξοδο.
Αθρόα γαστρορραγία την 10η μετεγχειρητική ημέρα στην δεύτερη απογκοτική υποτροπή της νόσου του μετά από μείζονα επώδυνο προκλητό ερέθισμα είναι από τα άγραφα στην ιατρική βιβλιογραφία. Συνέβη και ίσως φταιω και εγώ που μαγεμένος κοντά του δεν έδωσα το βάρος που έπρεπε σε κείνες τις καούρες της γκρίνιας του.....Το υπερπολυτελείας ιδιωτικό πανάκριβο θεραπευτήριο δεν ήταν οργανωμένο για τέτοια επείγοντα περιστατικά σε σουίτα....
Δύο ημέρες μετά το θάνατο στην κηδεία του στο νησί, μια μεγάλη νεόκτιστη εντυπωσιακή σε ψηφιδοτοιχεία εκκλησιά κατάφερε να χωρέσει 2000 κόσμο το ένα πέμπτο των κατοίκων όλου του νησιού. Ολοι αυτοί και ο καθένας χωριστά είχαν κάτι φυλαχτό στη καρδιά τους από τον ωραίο αυτό παπά. Είναι πολλοί αμαρτωλοί σ΄αυτό το τόπο.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ

4-6-06