Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

1944 Ομηρία στη Γερμανία


ΟΜΗΡΙΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ 1944

Μια αληθινή ιστορία της Κατοχής. Τον καιρό που η φασιστική Γερμανία κυριαρχούσε, απ άκρου σε άκρον σε ολόκληρη την Ευρώπη

Λέγομαι Νικόλαος Σκαλτσάς και σε ηλικία 17 έζησα την χειρότερη εμπειρία της ζωής μου.

Είναι Αύγουστος του 1944 όταν στην Αθήνα οι Γερμανοί έκαναν μπλόκα και εκτελούσαν αδιακρίτως αθώους συμπολίτες μας με το παραμικρό.  Έτσι λοιπόν όταν έκαναν το μπλόκο στον Ν. Κόσμο στις 9 Αυγούστου του 1944, μας συγκέντρωσαν στην

Πλατεία Φάρου της Δάφνης, εκτέλεσαν 112 νέους συμπολίτες μας και μετά 1000 άτομα περίπου, μας πήγαν στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Εκεί μας κράτησαν μια βδομάδα και κατόπιν μιάς επιλογής, γύρω στα 800 άτομα μας ξεχώρισαν να μας στείλουν για αναγκαστικά έργα στη Γερμανία.


Μας μετέφεραν λοιπόν στο σταθμό Ρούφ, μας στρίμωξαν σε κλειστά βαγόνια, αφού πρόλαβε ο Ερυθρός Σταυρός και μας μοίρασε από ένα πακέτο τρόφιμα, το οποίο μας βοήθησε πάρα πολύ. Έτσι ξεκινήσαμε στις 16 Αυγούστου του 44 χωρίς να ξέρουμε που μας πάνε. Περάσαμε τα σύνορα και μπήκαμε Σερβία. Εκεί στη πολιτεία Νις έγινε συναγερμός και βομβαρδισμός του αεροδρομίου και οι Γερμανοί μας είχαν κλειδωμένους μέσα στα βαγόνια. Κάναμε το σταυρό μας ζητώντας την βοήθεια της Παναγίας. Αφού έληξε ο συναγερμός ,περάσαμε όλη τη Σερβία και φτάσαμε στη Βιέννη. Εκεί μας μοίρασαν ένα νεροζούμι ύστερα από πέντε ημέρες. Θυμάμαι ότι είχαμε τενεκεδάκια και κάναμε το ψιλό μας το οποίο χύναμε από τα παράθυρα του βαγονιού.


Ζούσαμε ένα σκέτο μαρτύριο. Μπήκαμε λοιπόν στη Γερμανία και μετά από μέρες πιάσαμε και πηγαίναμε παράλληλα με τον ποταμό Ρήνο.

 Όλοι σιωπηλοί και χωρίς καμιά ευθυμία πηγαίναμε προς το άγνωστο. Θυμάμαι ένα ηλικιωμένο τον κυρ Αναστάση, μας έλεγε διάφορα να μας εξυψώσει το ηθικό. Μετά από 17 ημέρες ταξίδι αποκαμωμένοι, εφτάσαμε στο Σααρμπρύνκεν (Saarbrücken), περνώντας τη γραμμή Ζιγκφριντ και μετά τη γραμμή Μαζινό. Μπήκαμε δηλαδή στα σύνορα της Γαλλίας στην κωμόπολη Τσβάιμπρίκεν. Zweibruecken.  Εκεί μας στοίβαξαν σε ένα σχολείο και επάνω σε κάτι σανά, αντί  για στρώμα, πέσαμε πεθαμένοι για ύπνο.



Την άλλη μέρα μας έδωσαν κασμά και φτυάρι και ανοίγαμε σε ένα μήκος ενός χιλιομέτρου, ένα σκάμμα 3 μέτρα βάθος και 3 πλάτος.  Οι Γερμανοί προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να  ανακόψουν την προέλαση των Συμμάχων στη Γαλλία. Την Τρίτη μέρα μας ξεσήκωσαν στις 3 τη νύχτα και στα γρήγορα μας μοίρασαν ψωμί, μαρμελάδα και από δύο κουβέρτες. Αυτές οι κουβέρτες απεδείχθησαν πολύ χρήσιμες σε όλη την ομηρία μας. Έφτασε λοιπόν στα αυτιά μας, ότι εκεί είχε σπάσει το μέτωπο και οι Γερμανοί  δεν είχαν τι να κάνουν και ξεσπάγανε επάνω μας.  Άρχισε τότε ένα μαρτύριο που δεν είχε προηγούμενο. Μια πορεία 100 χιλιομέτρων και πολλές φορές υπό βροχή. Ύστερα από 5 ημέρες φτάσαμε στη πολιτεία Πιρμανσεν. Εκεί μας έκαναν γενικό κούρεμα γιατί είχαμε γεμίσει ψείρες  Κάναμε μπάνιο, μας κλιβάνησαν τα ρούχα και μετά μας έβαλαν στο τραίνο. Ξέχασα να πω ότι οι σκοποί είχαν σε όλη τη πορεία και εκκινούντο με ποδήλατα και δεν μας άφηναν να κλέψουμε ούτε ένα μήλο για να κορέσουμε την πείνα μας. Μας χτυπούσαν στο ψαχνό , μάλιστα τραυμάτισαν έναν από εμάς. Με το τρένο λοιπόν μετά από περιπετειώδεις  καθυστερήσεις μια και μισής ημέρας φτάσαμε στη περιοχή Στουτγάρδης. Εκεί μας πήγαν σε ένα μικρό αεροδρόμιο το ΧΕΛΦΙΝΓΚΕΝ.


Εγώ το ονόμασα στρατόπεδο του θανάτου. Στριμωχτήκαμε σε ένα υπόστεγο 800 περίπου άτομα και αντί για στρώμα, επάνω  σε σανά, το κρύο βέβαια να γίνεται μαρτυρικό η ζωή μας αβέβαιη και ανυπόφορη. Νερό ελάχιστο ,χωρίς θέρμανση το φαγητό σκέτο νεροζούμι με ένα κομμάτι ψωμί. Σε λίγες μέρες μάλιστα δεν άντεξε κάποιος από εμάς και άφησε την τελευταία του πνοή και έμεινε άταφος αναγκαστικά στην αυλή του στρατοπέδου. Ένα στρατόπεδο με διπλό αγκαθωτό σύρμα, σαν  να ήμαστε φονιάδες  να ματώνει τις καρδιές μας και να ονειρευόμαστε την λευτεριά.  Η δουλιά άρχιζε το πρωί στις 8 μέχρι στις 6 το απόγευμα και δουλεία κασμά και φτυάρι. Φτιάχναμε διαδρόμους προς ένα δάσος για να μπορούν να κρύβουν τα αεροπλάνα τους. Μας είχαν επί τούτου και κοιμόμαστε δίπλα στα αεροπλάνα τους για να μην τα κτυπάνε οι Σύμμαχοι. Εκεί μείναμε περίπου 2 μήνες, εάν  μέναμε ακόμα 2 μήνες δεν θα γλύτωνε κανείς μας. Οι βομβαρδισμοί των Συμμάχων άρχισαν να γίνονται πιο έντονοι. Τα συμμαχικά αεροπλάνα περνούσαν κατά χιλιάδες και ισοπέδωναν τις πόλεις, τη μια μετά την άλλη. Θα ήταν τέλη Οκτώβρη του 44 οπότε ήρθε διαταγή και φύγαμε από αυτό το κολαστήριο.  Από μας δεν ήταν κανείς μαθημένος να δουλεύει σε νταμάρι, ούτε να στρώνει χονδρό χαλίκι, φκιάχνοντας δρόμους και να έχεις την τσουγκράνα να κολάει μέσα στη λάσπη και να μην μπορείς να την κουμαντάρεις.


Έτσι λοιπόν μόλις μάθαμε ότι θα φύγουμε από κει και είπαμε ότι κάτι θ' άλλαζε στη ζωή μας. Πράγματι μας χώρισαν σε ομάδες ανά 30 άτομα σε διάφορα μέρη. Συγκεκριμένα εμείς πήγαμε στο ΟΜΠΕΡΖΕΣΙΓΚΕΝ  5 χ λ μ από το ΕΡΕΜΠΕΡΓΚ την πολιτεία που είναι το εργοστάσιο που βγάζει τα μολύβια FABER . Εκεί περάσαμε πολύ καλύτερα, μας έδωσαν ρούχα, παπούτσια και εσώρουχα ,αντέξαμε παρόλο ότι το κρύο ήταν γύρω στους 20 κάτω του μηδενός. Βέβαια η δουλειά μας ήταν πάντα ,κασμάς και φτυάρι. Εκεί μείναμε μέχρι Απρίλιο, οπότε η Γερμανία άρχισε να καταρρέει.


Η απελευθέρωση   μας έγινε ανήμερα του Αγίου Γεωργίου 23 Απριλίου του 1945. Κατόπιν ανέλαβαν οι Αμερικανοί να μας επαναπατρίσουν. Μέναμε στη κωμόπολη ΟΦΦΕΝΜΠΟΥΡΓΚ  οπότε στις 30 Αυγούστου του 45 γυρίσαμε στα σπίτια μας που μας είχαν ξεγράψει. Από το Μόναχο λοιπόν και με αεροπλάνα ,γυρίσαμε στην Αθήνα και μόλις πατήσαμε στο Ελληνικό χώμα, σκύψαμε και φιλήσαμε με συγκίνηση και είπαμε ότι το μαρτύριο μας είχε τελειώσει……

24-1-2012                         Νίκος Σκαλτσάς

Οι φωτό με την λεζάντα είναι από την έκδοση Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας με τίτλο
Κατοχή και Αντίσταση.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Ευκαιρία ή Προδοσία η συμφωνία Κουρέματος PSI;

 Μια ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα και μια εξίσου ιστορική προδοσία της κυβέρνησης Παπαδήμου και σια

  
  Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μια ιστορική ευκαιρία για να μπει η Ελλάδα (και η Ευρώπη) στον δρόμο της πραγματικής σωτηρίας και όχι της καταστροφής της, που οι πράκτορες και απατεώνες παρουσιάζουν ως σωτηρία, εμφανίζεται τώρα. Αν είχαμε ελληνική κυβέρνηση ή αν εμφανισθούν πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη να την αξιοποιήσουν, μπορεί να ανατρέψουν όλη την κατάσταση, ανακόπτοντας την επίθεση του Χρήματος κατά των ευρωπαϊκών λαών και περνώντας στην αντεπίθεση.
Επί 18 μήνες συζητούσαμε ως λαός μια απίστευτη σαχλαμάρα, όχι τυχαία ασφαλώς, αλλά στα πλαίσια ενός προγράμματος που αποσκοπεί στη δική μας καταστροφή και στην, δι’ ημών, κατεδάφιση όλων των δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών, μετά τη νίκη τους επί του Χίτλερ to 1945. Συζητούσαμε στα σοβαρά τι κακό έχουν κάνει οι ‘Eλληνες δημόσιοι υπάλληλοι και το υπερτροφικό κράτος της Ελλάδας. Σήμερα, η μισή Ευρώπη απειλείται από τις αγορές, η ΕΕ αντιμετωπίζει τη χειρότερη κρίση της ιστορίας της και ο κόσμος μια οικονομική κρίση ανάλογη, ή χειρότερη του 1929. Προφανώς, οποιαδήποτε ελληνική ιδιότητα ήταν αδύνατο να προκαλέσει τέτοια φαινόμενα. Αν εμείς oι ίδιοι φταίγαμε για το μνημόνιο, τότε τι έγινε και μπήκαν οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλλοι, ποια είναι η δύναμη που απειλεί Γαλλία και Ιταλία;
Μια σκληρότατη σύγκρουση διεξάγεται στους κόλπους του ίδιου του παγκόσμιου κατεστημένου, σύγκρουση που θα έχει ιστορικές συνέπειες για την πορεία της Ευρώπης, αλλά και συνολικά του πολιτισμού μας. ‘Eνα από τα μέτωπα αυτής της σύγκρουσης είναι αυτό μεταξύ της Αυτοκρατορίας του Χρήματος, μιας ομάδας τραπεζών και κατόχων κεφαλαίου, με ιστορικά πρωτοφανή συσσωρευμένη ισχύ και των πιο παραγωγικών, εθνικών, μετριοπαθών δυνάμεων του κεφαλαίου, αλλά και των δυνάμεων που υπερασπίζονται τα παραδοσιακά κράτη. Ακόμη και στις HΠΑ, το γνωστό περιοδικό The American Interest, με εκδότη τον Φουκουγιάμα, τιτλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του με τη φράση: “(Mην) Ακολουθείτε το Χρήμα”, αφιερωμένο στις βλαβερές συνέπειες της επιρροής του χρηματιστικού κεφαλαίου και των ιδιωτικών συμφερόντων στην αμερικανική εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς υποθέσεις. Θραύσματα από αυτή την υπόγεια σύγκρουση βλέπουμε στις υποθέσεις Στρως-Kαν, ή τον πρόσφατο εξαναγκασμό σε παραίτηση του επικεφαλής της ελβετικής Κεντρικής Τράπεζας.


Οι δυνάμεις που ανθίστανται στον αναθεωρητισμό της “κρυμμένης Αυτοκρατορίας” των Αγορών, εξαιτίας της ταξικής τους υφής, εξαιτίας του ιδεολογικού τους εγκλωβισμού στα δόγματα των αντιπάλων τους, εξαιτίας μιας συστηματικής προσπάθειας δεκαετιών ελέγχου των πάσης φύσεως ελίτ από το Χρήμα, ώστε να μη μπορούν οι κοινωνίες να βρουν, όταν τυχόν αναζητήσουν, ηγέτες, υποκείμενα, ιδέες, για όλους αυτούς τους λόγους, οι δυνάμεις αυτές δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο.
Συνιστά λοιπόν μια τεράστια ευκαιρία για έναν Ευρωπαίο Πρωθυπουργό, για μια κάπως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη στην Ευρώπη και ασφαλώς για την Ελλάδα να εκφράσει τη μεγάλη ανάγκη προστασίας της Ευρώπης και του κόσμου από την καταστροφική μανία των Αγορών, να δώσει πολιτική διέξοδο σε μισό δισεκατομμύριο Ευρωπαίους που καταλαβαίνουν σιγά-σιγά, έστω θολά και από ένστικτο, τη φοβερή απειλή που επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια τους, που αντιλαμβάνονται ότι οι τράπεζες έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο και το Χρήμα, ως νέος Μολώχ, ετοιμάζεται να κατασπαράξει την εργασία, τη σύνταξη και αύριο τη δημοκρατία και την ειρήνη στην ήπειρό μας.


Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη, που όποιος ηγέτης, δύναμη, χώρα την εκφράσουν και μπορέσουν να προσφέρουν καινούριο όραμα στην Ευρώπη, θα δουν τη δύναμή τους να πολλαπλασιάζεται αφύσικα, δυσανάλογα ως προς το μέγεθός τους, θα πάρουν ξαφνικά με το μέρος τους την τρομερή δύναμη της Ιστορίας, όπως τόκαναν στην εποχή τους, την εποχή που διαμόρφωσε η προηγούμενη μεγάλη κρίση, του 1929, και για πολύ διαφορετικούς σκοπούς και σχέδια ο καθένας, ηγέτες όπως ο Ρούζβελτ, ο Τσώρτσιλ, ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Ντε Γκωλ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Μακάριος ήταν επίσης τέτοιοι πολιτικοί.
Δυστυχώς όμως, και μόνο να τα σκέφτεται αυτά κανείς σε μια χώρα τόσο καθολικά άρρωστη όπως η δική μας, που η “ηγεσία” της έχει επιτυχώς δοκιμάσει χρόνια να τη βυθίσει σε ένα είδος βαθειάς εθνικής μειονεξίας, κατεβάζοντας την αυτοεικόνα μας στο επίπεδο των ανύπαρκτων δικών της προσόντων, αναδεικνύοντας τον ραγιαδισμό σε ύψιστη εθνική αρετή και νομίζοντας τον κουτσαβακισμό ρεαλπολιτίκ, κινδυνεύει να τον πούνε γραφικό ή αιθεροβάμονα. Είναι όμως ο μόνος τρόπος σωτηρίας της Ελλάδας, που δεν έπρεπε να μπει στην πρώτη γραμμή μιας τέτοιας τιτάνιας σύγκρουσης, τώρα όμως μπήκε και μόνο μια τέτοια απότομη και πλήρης αντιστροφή, θα της επέτρεπε να σταματήσει να αποτελεί την χρήσιμη μαύρη τρύπα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και να μετατραπεί σε ελκυστή αντιστροφής της καταστροφικής δίνης θανάτου στην οποία μπαίνει η ΕΕ, με ελκυστή την Ελλάδα.


Εσχάτη Προδοσία με το PSI
Tι γίνεται όμως στην Αθήνα; Μια αποκαλυπτική εικόνα μας έδωσε ο Τσαρλς Νταλάρα, εκπρόσωπος των δανειστών στους Financial Times (16.1.11). Eπαινεί τον Παπαδήμο γιατί δέχεται επιτόκια κοντά στο 5% και ψέγει τη Γερμανία και το ΔΝΤ ότι θέλουν μικρότερα επιτόκια, δηλαδή ότι παρεμβαίνουν στη διαπραγμάτευση υπέρ της Ελλάδας, παρόλο που η κυβέρνησή της δεν την υπερασπίζεται!!!
Η κυβέρνηση της Αθήνας, τύποις ελληνική, με “μυαλό” χειραγωγούμενο από την αυτοκρατορία του Χρήματος, και τους ανθρώπους της, πανταχού παρόντες στον κυβερνητικό, πολιτικό και κρατικό μηχανισμό της χώρας, η κυβέρνηση των Σαμαρά, Λαζαρίδη, Παπαδήμου, Βενιζέλου, Γιαννίτση και Γιωργάκη, με τη βοήθεια του Καρατζαφέρη, με τον Ρόντο και διάφορους άλλους πάνω και πίσω της, δίκην Καραμεσίνη ή Αβρακώτου, για λογαριασμό όχι της CIA αλλά του Χρήματος, σε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις χειραγώγησης ολόκληρης χώρας στην παγκόσμιο ιστορία, όχι μόνο δεν αδράχνει την ευκαιρία, ούτε καν συνειδητοποιεί την ύπαρξή της, αλλά επιδίδεται με καταστροφική (και αυτοκαταστροφική) μανία στην ολοκλήρωση του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας.
Τίποτα λιγότερο δεν συνιστά η υπαγωγή των ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο και μη ελληνικά δικαστήρια. Βαριές κουβέντες ίσως πείτε. Σας υποσχόμαστε να τις τεκμηριώσουμε στη συνέχεια, με τρόπο που κανένας νομομαθής να μην μπορέσει να φέρει ούτε ίχνος αξιόπιστης αντίρρησης και προκαλούμε όποιον έχει τέτοια να τη διατυπώσει. (To άρθρο γράφεται ενώ αναμένεται η επανάληψη των διαπραγματεύσεων Ελλάδας και τραπεζών).


Διαβάζουμε στη Ναυτεμπορική (16.1): “Σύμφωνα με γαλλικές εφημερίδες, η ελληνική πλευρά προτείνει επιτόκιο 3%, το ΔΝΤ πιέζει για 2%…Στα υψηλά επιτόκια αντιδρούν και χώρες της ευρωζώνης, όπως η Γερμανία … οι πιέσεις της οποίας φέρεται να προκάλεσαν την “παύση” των συνομιλιών”. H Καθημερινή (14.1), εφημερίδα στενότατα συνδεόμενη με την κυβέρνηση και στηρίζουσα μετά μανίας τα μνημόνια, δημοσιεύει ένα επίσης εντυπωσιακό ρεπορτάζ στην πρώτη σελίδα. “Οι πιστωτές”, γράφει, “φέρεται να ζήτησαν επιτόκιο άνω του 5%, η δε ελληνική κυβέρνηση αντιπρότεινε επιτόκιο κάτω του 4%. Μάλιστα πληροφορίες αναφέρουν ότι η Γερμανία ζήτησε επιτόκιο 2%”. Η Καθημερινή και η Ναυτεμπορική θεωρούναι από τις σοβαρότερες εφημερίδες της χώρας. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε σωρεία άλλων διεθνών δημοσιευμάτων, με συγκλίνουσες πληροφορίες.
Μόνο ως παγκόσμιο ρεκόρ μπορούν να θεωρηθούν τέτοια πράγματα. Με εξαίρεση την ηγεσία του ΕΑΜ, στις αρχές του 1945, που υπέγραψε μια συμφωνία αφοπλισμού της προτού πάει στον πόλεμο, ή του Γκορμπατσώφ, λίγα παραδείγματα παρόμοιας διαπραγματευτικής τακτικής υπάρχουν στα παγκόσμια χρονικά. Στα μέλλοντα να εκδοθούν εγχειρίδια διαπραγμάτευσης παγκοσμίως, οι Παπανδρέου και Παπαδήμος θα αναφέρονται ως κεντρικό παράδειγμα στο κεφάλαιο “Τι πρέπει να μην κάνει ο διαπραγματευτής”.
Τι λένε τα ρεπορτάζ; Πρώτον, η ελληνική κυβέρνηση, εγκατέλειψε το σοβαρότερο όπλο της χώρας και το σοβαρότερο ζήτημα που θάπρεπε να την απασχολεί, το αγγλικό δίκαιο και τα δικαστήρια, ή, εναλλακτικά, το ύψος του κουρέματος, από την αρχή της διαπραγμάτευσης. Σαμαράς, Παπαδήμος, Λαζαρίδης και Σια, άρχισαν τις διαπραγματεύσεις “κατεβάζοντας τα σώβρακα”, παρόλο που ο Παπαδήμος διαβεβαίωνε τη Βουλή ότι δεν δέχεται υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο. Δεύτερο, σε αντάλλαγμα της παράδοσης του μεγαλύτερου όπλου τι πήραν; Μια συμφωνία τόσο άσχημη, που διέκοψε τις διαπραγματεύσεις όχι η Ελλάδα, οι “εκπρόσωποι” του λαού που θα πληρώσει τα επιτόκια, αυτοί ήταν διατεθειμένοι να συνεχίσουν με αυτό που συνήθως ακολουθεί όταν κανείς κατεβάζει τα σώβρακα, αλλά οι Γερμανοί και το ΔΝΤ! Που δεν έχουν φυσικά φήμη ούτε φίλου των λαών, ούτε εχθρού των τοκογλύφων, ακόμα κι αυτοί όμως ανησύχησαν και αγανάκτησαν με τις απαιτήσεις των τοκογλύφων!
Να συνοψίσουμε. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ενδιάμεση θέση, μεταξύ τραπεζιτών και Γερμανίας-ΔΝΤ, λες και η διένεξη δεν αφορά την επιβίωση του ελληνικού λαού! Ζητάει επιτόκιο 4%, όταν το ΔΝΤ και η Γερμανία ζητάνε 2%! Θα μου πείτε, ο Παπαδήμος και ο Χριστοδούλου θα το πληρώσουν; Είναι κι αυτό μια άποψη.
Αυτή υποτίθεται ότι είναι ελληνική κυβέρνηση! Εσείς τι θα κάνατε σε ένα μεσίτη που κυττάει να πουλήσει το σπίτι σας σε μικρότερη τιμή από αυτή που κατά γενική ομολογία πιάνει; Τι θα λέγατε αν ο δικηγόρος σας χειριζόταν έτσι μια διαφορά σας με τράπεζα; Δεν θα τον στέλνατε στον Εισαγγελέα και τον Δικηγορικό Σύλλογο, αν δεν τον πλακώνατε στον ξύλο, πεπεισμένος ότι “τα πιάνει” από την τράπεζα; Αν τα έκανε ο διευθυντής μιας επιχείρησης, οι μέτοχοι δεν θα τον αντικαθιστούσαν; Δεν θα τον έστελναν στον Εισαγγελέα για απιστία;


Πλύση εγκεφάλου
Πιο εξωφρενικός από όσα γίνονται, είναι ο τρόπος που τα παρουσιάζουν οι εφημερίδες, όσες έχουν μείνει τουλάχιστο. Ουδέτερα, περιγραφικά, λες και είναι φυσιολογικά πράγματα, λες και είναι απολύτως φυσικό να ζητάνε Γερμανοί και ΔΝΤ πιο ευνοϊκό επιτόκιο για την Ελλάδα από την ίδια! Αφού αφήνει μια μέρα τους αναγνώστες της να χωνέψουν την είδηση ως φυσιολογική, η Καθημερινή επανέρχεται, στην πρώτη σελίδα του φύλλου της Κυριακής 15.1, για να υποβάλλει στους αναγνώστες ξανά την κεντρική ιδέα με την οποία κανοναρχούν συστηματικά τον ελληνικό λαό από την άνοιξη του 2010 (εκμεταλλευόμενοι, είναι αλήθεια, και την ανεπάρκεια των “αντιμνημονιακών” να προτάξουν απαντήσεις στο ύψος της πρόκλησης που αντιμετωπίζει η χώρα), ότι δηλαδή δεν έχει άλλη επιλογή από το αυτοκτονήσει συνθηκολογώντας εκ των προτέρων, με οποιουσδήποτε όρους του επιβάλλουν.
“Σκληρό παζάρι σε τρία μέτωπα”, είναι ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας, που είναι, όπως μόλις σας δείξαμε, με στοιχεία από την ίδια, μεγάλο ψέμα. Κι αν υπάρχει σκληρό παζάρι, δεν το κάνει ο Παπαδήμος! Αφού κεντρίσει με τον τίτλο το ενδιαφέρον του αναγνώστη για το “σκληρό παζάρι”, που περιμένει να δει τώρα τι ακριβώς παίζεται και τι θα κάνει η κυβέρνησή του, τι μας πληροφορεί η εφημερίδα στο κείμενό της, από τις πρώτες κιόλας φράσεις; “Σε εξαιρετικά δυσχερή θέση”, λέει, “βρίσκεται από προχθές Παρασκευή η Ελλάδα, αναφορικά με την υπογραφή του PSI+” και “με την πλάτη στον τοίχο βρίσκεται η Αθήνα ενόψει της επίσκεψης της τρόικας”.
Ξεκινώντας από τέτοιες παραδοχές, το υποτιθέμενο παζάρι χάνει κάθε νόημα. Ας υπογράψουμε τι λένε οι τράπεζες για το PSI και η τρόικα για την οικονομία κι ας πάμε για ούζα, όσο έχουμε ακόμα να τα πληρώσουμε, είναι το απολύτως λογικό συμπέρασμα. Που στηρίζεται σε ένα χυδαίο, χονδροειδές και εγκληματικό ψέμμα. Γιατί πιστεύει η εφημερίδα ότι είναι σε εξαιρετικά δύσκολη θέση η Αθήνα και δεν είναι αίφνης ο Νταλάρα, που αντιμετωπίζει όχι μόνο τον Παπαδήμο, αλλά επίσης Βερολίνο και ΔΝΤ; Και που ασφαλώς, πολιτικά, ο Νταλάρα και οι διεθνείς υπερτράπεζες πίσω του, θα αυτοκτονούσαν, αν εμφανιζόντουσαν διεθνώς ως τορπιλίζουσες διαπραγματεύσεις και ΕΕ. Είτε ο Νταλάρα μπλοφάρει εκ του ασφαλούς, αφού έχει τον Παπαδήμο απέναντι, είτε σκοπεύει να συγκρουστεί άγρια με Γερμανία και το ΔΝΤ. Γιατί όμως η Αθήνα τον διευκολύνει; Ποιό λόγο έχει η Καθημερινή, να διασπείρει πανικό, απελπισία και ηττοπάθεια στον ελληνικό λαό, σε μια τόσο κρίσιμη μάχη για το μέλλον του; Γιατί μια ελληνική, φανταζόμαστε, εφημερίδα, προτρέπει ουσιαστικά, έστω κι αν δεν το λέει ακριβώς, σε συνθηκολόγηση τον Παπαδήμο, αντί να τον στηρίζει, να τον καλεί σε μαχητικότερη στάση, κλίμα που θα μπορούσε επωφελώς για τις ελληνικές θέσεις να επικαλεσθεί στη διαπραγμάτευση; Γιατί, απαντάει η ίδια στο κύριο άρθρο, “θα χρειασθούν σύνεση, ψυχραιμία και κυρίως σοβαρός αντίλογος απέναντι στις σειρήνες του λαϊκισμού και τους μισθοφόρους που επιδιώκουν την κατάρρευση”. Δεν καταλαβαίνω πια τίποτα. Διαπραγμάτευση μεταξύ τραπεζών και Ελλάδας γίνεται ή πολιτική μάχη λαϊκιστών και μισθοφόρων (άκουσον άκουσον). ‘Eχουμε μια καλή συμφωνία και την υπονομεύουν οι μισθοφόροι; Μήπως εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια και βλέπει παντού μισθοφόρους η καλή εφημερίς; Σε ένα πράγμα μπορεί κανείς να συμφωνήσει με το άρθρο, την ανάγκη σοβαρού αντίλογου. Ε, η Καθημερινή ας μας εξηγήσει γιατί θέλει αγγλικό δίκαιο, με πόσο επιτόκιο και τι κούρεμα θεωρεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος!
Την καλύτερη απάντηση την έδωσε ο … Σόιμπλε. ‘Iσως μη διαβάζοντας την προειδοποίηση της εφημερίδας για λαϊκιστές και μισθοφόρους, καταχειρίασε τις απαιτήσεις επιτοκίων των τραπεζών, μιλώντας στη γερμανική ραδιοφωνία, την επόμενη μέρα! Ο ίδιος ο Νταλάρα, στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, επαίνεσε την ελληνική πλευρά ψέγοντας ΔΝΤ και Γερμανία για τα χαμηλά επιτόκια που ζητάνε. Τώρα, αν εγώ συμπεράνω ότι ο Παπαδήμος και τα κόμματα και εφημερίδες που τον στηρίζουν, εξυπηρετούν τα συμφέροντα των τραπεζών κατά της Ελλάδας, θα έχω άδικο;
Αγγλικό Δίκαιο: η “μικρή διαφορά” ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο
Η ζημιά που ήδη έκανε η κυβέρνηση είναι πολύ μεγαλύτερη από τη διαφορά στα επιτόκια, δεν είναι εκεί το κυρίως ζήτημα. Δεν οδηγεί μόνο σε μικρότερα επιτόκια με τη “διαπραγμάτευση” που υποτίθεται ότι κάνει, καίει εμμέσως και το σημαντικότερο χαρτί της Ελλάδας. Γιατί προκαλείται μια ρήξη, κινητοποιείται η Γερμανία και το ΔΝΤ υπέρ μας, αλλά υπέρ μιας διαπραγματευτικής θέσης που δεν μας λύνει το πρόβλημα και όχι υπέρ ενός μεγαλύτερου κουρέματος ή της μη υπαγωγής στο αγγλικό δίκαιο που θα ήταν αρχή λύσης του προβλήματος. Η διαφορά αυτή μπορεί να είναι όση και η διαφορά ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο της Ελλάδας. Παραιτούμεθα από ένα σοβαρό πολιτικό όπλο, που θα μπορούσαμε να το επικαλεστούμε γιατί οι πάντες έχουν θέσει στην ατζέντα το βιώσιμο χρέος, άρα μπορεί εύκολα να το χρησιμοποιήσει η Αθήνα, αντί να το θυσιάζει, όπως έκανε ο Παπαδήμος κι όσοι τον στηρίζουν.
Ο κ. Σαμαράς μετά τη συνάντηση με τον Βεστερβέλε δήλωσε ότι ύψιστο εθνικό καθήκον είναι να καταστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο, με τις συμφωνίες PSI και τη δανειακή. Κάθε λογικός άνθρωπος, κάθε πατριώτης, με στοιχειώδη επίγνωση του προβλήματος το ίδιο θάλεγε. Αλλά είναι βιώσιμα αυτά που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση Παπαδήμου, που υπάρχει χάρη στον Σαμαρά; Οποιαδήποτε συμφωνία PSI και οποιαδήποτε δανειακή λύνουν το πρόβλημά μας;


Ο Ολιβιέ Μπλανσάρ είναι ένας από τους τέσσερις-πέντε θεωρούμενους κορυφαίους κατεστημένους οικονομολόγους του κόσμου. Kατέχει τη νευραλγική για την παγκόσμια οικονομία θέση του επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ. Βγήκε στα κεραμίδια, εναντίον και του ΔΝΤ, λέγοντας ότι χρειάζεται κούρεμα 80%, 50% δεν είναι βιώσιμο. Ο καθηγητής Μαξ ‘Oτε, από τα γνωστότερα ονόματα της ευρωπαϊκής οικονομολογίας, απαντάει στον Νίκο Χειλά του Βήματος (15.1.2011) ότι ο ίδιος δεν θα δεχόταν σε καμία περίπτωση το αγγλικό δίκαιο. Ο εκδότης της Handelsblatt, φωνής της γερμανικής βιομηχανίας, Στάινγκαρτ, μας ικετεύει περίπου να ζητήσουμε αναθεώρηση των Μνημονίων. Διερωτώμαι εγώ τώρα, ποιόν ρώτησαν οι Παπαδήμος, Βενιζέλος, Σαμαράς, Καρατζαφέρης και τους είπε ότι έχουνε άδικο οι Μπλανσάρ, ‘Oτε, Στάινγκαρτ, μεταξύ πολλών άλλων, ότι δηλαδή φτάνει 50% και αγγλικό δίκαιο; Μήπως τον Αλογοσκούφη, τον Παπακωνσταντίνου, τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ που περιέγραψαν τους εαυτούς τους ως “πουτάνες” στο Βήμα τον Οκτώβριο, την καφετζού της γειτονιάς ή κανέναν από τους διεφθαρμένους υπαλλήλους που χρησιμοποιούν ως συμβούλους; Μην τους κρύβετε παιδιά, τέτοιες κορυφές της οικονομικής επιστήμης, Νόμπελ να πάρουν. Δεν θέλω να πιστέψω βέβαια ότι ο Πρωθυπουργοί και οι αρχηγοί των κομμάτων που τον στηρίζουν παίρνουν εντολές από κάποιον. Υποθέτω ότι ρωτάνε κάποιους οικονομολόγους. Ποιοι είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η συγκεκριμένη συμφωνία PSI που διαπραγματεύονται είναι βιώσιμη;


Τι σημαίνει μη βιώσιμη συμφωνία; Σημαίνει βεβαιότητα χρεωκοπίας, υπό  Σημαίνει πλήρη νομική κατοχύρωση της μετάβασης πάσης ελληνικής περιουσίας στην ιδιοκτησία τους. Σημαίνει δυνατότητα αποβολής της Ελλάδας από το ευρώ χωρίς συνέπειες για τις αξιώσεις των πιστωτών από τη χώρα. Χρειάζεται να πούμε περισσότερα για να πείσουμε για τη σημασία των όσων πάει να συμφωνήσει αυτή η κυβέρνηση;

Μια μικρότερη εκδοχή αυτού του άρθρου δημοσιεύτηκε στα Επίκαιρα της 19.1.2011

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Πως χρεωκοπούμε σαν κράτος;;



Εψαχνα να το βρω μηνες αυτο το σκεπτικο ,τεκμηριωμενο.Και το βρηκα.Μερικες αληθειες για τη σταση πληρωμων,που εντελως εκφοβιστικά ονομαζεται χρεωκοπια.Φυσικα,για καθε εναν που εχει στοιχειωδη λογικη,τα κρατη δεν χρεωκοπουν ποτε!Γιατι ο πλουτος τους μαζυ με το ανθρωπινο δυναμικο τους δεν εξαντλουνται.Αλλα,ας δουμε τι δεν κανουν οι κυβερνησεις.Το κειμενο μπορει να ειναι μεγαλουτσικο,αλλα η γνωση απαιτει κοπο.Κι αυτη ειναι μια αγωγη,που οι μηχανισμοι του συγχρονου ανθρωπου επιμελως εξαφανιζουν.Οριστε το πονημα:

"Η Ελλάδα μπορεί να επικαλεσθεί “δημοσιονομική αδυναμία” (State of Necessity) και να σωθεί
Πέρα από την τρομοκρατία που ασκείται στους Έλληνες για το ενδεχόμενο «χρεωκοπίας» της Ελλάδας, επιστροφής στη δραχμή κλπ., η ουσία είναι ότι ενώ η στάση πληρωμών αποτελεί ρεαλιστικό ενδεχόμενο, δεν φαίνεται να υπάρχει καμία σοβαρή προετοιμασία της Ελλάδας για να την αντιμετωπίσει, εάν χρειαστεί. Η γενική παραπληροφόρηση – τηλεοπτική και μη – συσκοτίζει την κατάσταση ακόμη περισσότερο. Ο κόσμος ακούει «στάση πληρωμών» ή «χρεωκοπία» και φαντάζεται τα χειρότερα.



Η αλήθεια είναι όμως, ότι ακόμη και εάν ένα κράτος κηρύξει στάση πληρωμών προς τους δανειστές του (αυτό εννοεί ο όρος «χρεωκοπία» κράτους), το κράτος εξακολουθεί να έχει στη διάθεσή του χρήματα από φόρους για πληρωμές των βασικών του λειτουργιών. «Στάση πληρωμών» ή «χρεωκοπία» κράτους στη διεθνή οικονομική αργκό δεν σημαίνει ότι το κράτος δεν έχει καθόλου χρήματα, αλλά ότι το κράτος παύει να εξυπηρετεί τα δάνειά του. Άσχετα από το επιθυμητό ή μη μιας στάσης πληρωμών των ελληνικών δανείων, η Ελλάδα πρέπει να προετοιμαστεί για μια τέτοια περίπτωση, για τον πολύ απλό λόγο ότι το ενδεχόμενο αυτό γίνεται όλο και πιο πιθανό. Πώς όμως θα πρέπει να χειριστεί μια τέτοια κατάσταση;
Αυτό που δεν μας λένε: State of Necessity
Επιμελώς αποκρύπτεται στην Ελλάδα από όλους ότι το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει σε ένα κράτος που βρίσκεται σε κατάσταση δημοσιονομικής αδυναμίας (αγγλ.: State of Necessity) το δικαίωμα να αναστείλει την πληρωμή των δανείων του. Αυτό δεν είναι η γνώμη του ανώνυμου Επώνυμου, αλλά όσα κωδικοποίησε η Διεθνής Νομική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών (International Law Commission) από εφαρμογή αυτού του κανόνα για πάνω από έναν αιώνα στο διεθνές δίκαιο. Δείτε στο ILC-Yearbook του 1980 πόσα ενδιαφέροντα επιχειρήματα μπορεί να χρησιμοποιήσει η Ελλάδα έναντι των δανειστών της (από τη σελίδα 14 και μετά, ειδικά από το σημείο 25 και έπειτα) και αφήστε το ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α. να ζητάει «λογιστικό έλεγχο του χρέους», ενώ η Ελλάδα έχει στο χέρι της τη δυνατότητα να πει ένα νομιμότατο «ελάτε όταν έχω» στους δανειστές της.



 Αυτό που αποκρύπτεται ακόμη πιο επιμελώς είναι ότι υπάρχει σήμερα όλο και πιο έντονη διεθνής αμφισβήτηση της δυνατότητας αναστολής των πληρωμών όταν τα δάνεια οφείλονται σε ιδιώτες δανειστές (όχι κράτη) και υπάγονται σε αλλοδαπό δίκαιο. Η σημαντικότερη αμφισβήτηση αυτού του είδους τα τελευταία χρόνια προήλθε από το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο το 2007, σε σχέση με τα χρέη της Αργεντινής, τη στιγμή που άλλα ανώτατα δικαστήρια (όπως της Ιταλίας το 2005) είχαν αναγνωρίσει ότι η Αργεντινή δικαιούται να αναστείλει τις πληρωμές των δανείων προς ιδιώτες πιστωτές, ακόμη και εάν αυτά υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο.
Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος, για τον οποίο υπάρχει τέτοια πίεση για το αγγλικό δίκαιο και ταυτόχρονα (κάτι που δεν λέγεται τόσο πολύ δημοσίως) για το δικαστήριο που θα κρίνει α) αν η Ελλάδα είναι πράγματι σε state of necessity και β) αν δικαιούται να αναστείλει τις πληρωμές προς ιδιώτες. Είναι η μόνη ελπίδα που έχουν σήμερα οι ιδιώτες πιστωτές να ξεπεράσουν το σημαντικότατο νομικό εμπόδιο της State of Necessity.
Οι δυνατότητες της Ελλάδας σε καθεστώς State of Necessity
Η δυνατότητα να επικαλεστεί η Ελλάδα State of Necessity σε περίπτωση χρηματοδοτικού αδιεξόδου είναι το βασικό της όπλο, που κινδυνεύει με το αγγλικό δίκαιο. Το ελληνικό δίκαιο (άρθρο 31 ν. 1914/1990) προβλέπει ότι οι όροι των ομολόγων (επιτόκιο, χρόνος αποπληρωμής κλπ.) ρυθμίζονται με απλές υπουργικές αποφάσεις. Αυτό σημαίνει ότι, όταν η Ελλάδα επικαλεστεί State of Necessity, μπορεί την άλλη στιγμή με μια απλή υπουργική απόφαση να σταματήσει την τοκογονία των ομολόγων (0% επιτόκιο) και να αναστείλει την πληρωμή τους για όσο διαρκεί η State of Necessity. Με τον τρόπο αυτό, ρίχνει το έλλειμμά της κατά 6% ή περισσότερο (όσο είναι η δαπάνη των τόκων ως ποσοστό του ΑΕΠ) και σταματάει να έχει την πίεση της αποπληρωμής του χρέους. Το σημαντικότερο: Η νομιμότητα μιας τέτοιας ενέργειας θα κριθεί (πλην περιπτώσεων όπου ενεργοποιούνται ρήτρες διεθνούς διαιτησίας) από τα ελληνικά δικαστήρια.


 Το ίδιο ακριβώς μπορεί να κάνει και με τα δάνεια του Μνημονίου, με τη διαφορά ότι εδώ θα χρειαστεί νόμος της Βουλής και όχι απλή υπουργική απόφαση. Εδώ η επίκληση της State of Necessity θα είναι όμως πιο ασφαλής, διότι η εφαρμογή της State of Necessity δεν αμφισβητείται έναντι άλλων κρατών ή διεθνών οργανισμών – ασχέτως του ότι η δανειακή σύμβαση του Μνημονίου προβλέπει παραίτηση της Ελλάδας από ασυλίες εθνικής κυριαρχίας: Αυτά δεν ισχύουν όταν υπάρχει State of Necessity, που αποτελεί αναγκαστικό διεθνές δίκαιο. Εδώ η νομιμότητα της State of Necessity θα κριθεί από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δύσκολα θα αρνηθεί ότι η Ελλάδα βρίσκεται πράγματι σε State of Necessity.
Σε απλή αριθμητική, η επίκληση της State of Necessity σημαίνει για την Ελλάδα αυτόματη μείωση του ελλείμματός της στο 3-4%, το οποίο μπορεί να καλυφθεί (εντός του ευρώ και χωρίς καμία ανάγκη για μετάβαση στη δραχμή) είτε με εσωτερικό δανεισμό, είτε με στοχευμένες περικοπές δαπανών, είτε με δανεισμό από τρίτα κράτη, που θα είχαν ενδιαφέρον ή συμφέρον να δανείσουν την Ελλάδα. Για τους δανειστές της Ελλάδας σημαίνει ότι κρατούν όλο το κεφάλαιό τους, αλλά θα ξεκινήσουν ξανά να εισπράττουν τόκους και να μπορούν να ζητήσουν αποπληρωμή του κεφαλαίου τους, όταν η Ελλάδα δηλώσει ότι έχει ξεπεράσει τη State of Necessity. Αυτό θα συμβεί από τη στιγμή που θα επιτευχθούν τα πρώτα πλεονάσματα και βελτιωθεί η διεθνής χρηματοπιστωτική εικόνα της Ελλάδας, ώστε να μπορεί να απευθυνθεί ξανά στις αγορές χρήματος.
Θεωρίες συνωμοσίας


 Εδώ τίθεται το ερώτημα: Αν είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο, γιατί δεν θέλουν όλοι να ακολουθήσει η Ελλάδα αυτή την λύση, που αφήνει ευχαριστημένους και την Ελλάδα, που θα ξεφύγει από το Μνημόνιο, και τους δανειστές, που δεν θα πρέπει να υποστούν κανένα haircut;
Πρώτον, διότι από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά η ηγεσία της Ελλάδας υπηρετεί οποιαδήποτε άλλα συμφέροντα, εκτός από τα ελληνικά.
Δεύτερον, διότι η ελληνική κρίση προκλήθηκε στα πλαίσια ευρύτερου νομισματικού πολέμου και συντηρείται στα πλαίσια του ίδιου νομισματικού πολέμου.
Τρίτον, διότι η ελληνική κρίση είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για πλιάτσικο στην ελληνική δημόσια περιουσία και στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και αυτοί που κινούν τα νήματα δεν θέλουν να αφήσουν τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη.
Αυτά όλα μπορεί να είναι θεωρίες συνωμοσίας, όμως είναι και η μόνη λογική εξήγηση γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει διερευνηθεί η προφανής (και νόμιμη) λύση για την Ελλάδα, που είναι η, σε διαπραγμάτευση με τους εταίρους, κήρυξη της Ελλάδας σε προσωρινή State of Necessity (δημοσιονομική αδυναμία), ζητώντας από τους πιστωτές να μην χάσουν κεφάλαιο (όπως στο PSI), αλλά μόνον τόκους για κάποιο χρονικό διάστημα, μέχρι να στρώσει η Ελλάδα τα οικονομικά της.
Κάθε αντίλογος είναι ευχαρίστως δεκτός. Δεδομένα είναι όμως ότι α) η State of Necessity ως κανόνας του διεθνούς δικαίου είναι εκεί και ήταν εκεί πάντα και β) κανείς δεν μιλάει για αυτή τη ρεαλιστικότατη εκδοχή, ενώ διαδεδομένες είναι οι μη ρεαλιστικές συζητήσεις για λογιστικό έλεγχο του χρέους κλπ.


 Αν αυτά από μόνα τους δεν μας υποψιάζουν ότι οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν κάποια βάση, ας δούμε τουλάχιστον κατάματα την πραγματικότητα μιας ενδεχόμενης ελληνικής χρεωκοπίας: Η Ελλάδα πρέπει να μπορεί να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση προς το συμφέρον της. Και το καθαρό συμφέρον της είναι, αν χρειαστεί να επικαλεστεί State of Necessity, όπως είναι όλο και πιθανότερο, να το κάνει αυτό με τα ελληνικά ομόλογα υπό το υπάρχον καθεστώς τους."


Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Πρακτικές οδηγίες για περίθαλψη αστέγου

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ






 
Τρίτη, 16 Ιανουάριος 2012 01:38

Προληπτικά μέτρα για τους αστέγους λόγω εκτάκτων καιρικών συνθηκών

Το Κ.Υ.Α.Δ.Α., θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο «Αθηνά Εστία», για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών των αστέγων ,λόγω των δυσμενών  καιρικών συνθηκών στην πρωτεύουσα, (-1c έως +6c), μέχρι το Σάββατο 21.01.2012.
Ομάδες υπό την καθοδήγηση του Κ.Υ.Α.Δ.Α. θα διανέμουν κάθε βράδυ κουβέρτες, υπνόσακους και ρουχισμό, ενώ όσα περιστατικά κρίνεται απαραίτητο θα μεταφέρονται σε νοσοκομεία. Η συντριπτική πλειοψηφία των αστέγων είναι Έλληνες.


Για τη φιλοξενία των αστέγων τις πόλης θα είναι ανοικτό το Κλειστό Γυμναστήριο Ρουφ (Πειραιώς & Εχελιδών 69)
Το Κέντρο Σίτισης του Κ.Υ.Α.Δ.Α. (Πειραιώς 35 και Σοφοκλέους) θα παραμένει ανοιχτό μέχρι τις 10.00 το βράδυ και θα παρέχει φροντίδα σε όσους έχουν ανάγκη.
Τηλέφωνο επικοινωνίας του Κ.Υ.Α.Δ.Α. 210 - 52.46.515 και 210 - 52.39.465
Source:  http://www.cityofathens.gr/node/19602

Κάνει πολύ κρύο και θα κάνει περισσότερο τις επόμενες ημέρες.
Για να μην πεθάνουν συνάνθρωποί μας στον δρόμο, παρακαλούμε κρατήστε τα παρακάτω τηλέφωνα στο κινητό σας και κοινοποιήστε, όπου μπορείτε, ότι:
Όσοι πολίτες εντοπίσουν αστέγους που χρειάζονται βοήθεια, μπορούν να απευθυνθούν στο ΚΥΑΔΑ στα τηλέφωνα 210 - 52.46.515, 210 - 52.39.465.




Ο καιρός απο σήμερα Tρίτη 17/1 χειροτερεύει κι άλλο.
Στο Ίδρυμα Αστέγων (Πειραιώς 35 τηλ 210 5246515 ) χρειάζονται επειγόντως κουβέρτες και χειμωνιάτικα ρούχα.



Kαι η ΜΚΟ "ΚΛΙΜΑΚΑ" Κωνσταντινουπόλεως 210-3410462 που εργάζεται στο δρόμο για άστεγους κάνει έκκληση για τρόφιμα, νερό, χοντρά μπουφάν και κουβέρτες.
ΠΡΟΣΟΧΗ !
Οι περισσότεροι άστεγοι αρνούνται να ...εγκαταλείψουν το σημείο που κοιμούνται για να μεταφερθούν στο κλειστό επειδή φοβούνται μην χάσουν το πόστο τους και τους το πιάσει κάποιος άλλος.
Αν θέλουμε να τους βοηθήσουμε να τους δίνουμε επι τόπου κουβέρτες, σλήπινγκ μπαγκς, νιτσεράδες, μεγάλα πλαστικά που στρώνουν ως υπόστρωμα, θερμός με ζεστό καφέ ή τσάι, πουλόβερ, κ.α.
Παρακαλείται όποιος μεμονωμένα ή σε ομάδα τους επισκεφθεί για βοήθεια να είναι εξαιρετικά διακριτικός γιατί οι περισσότεροι φοβούνται ή ντρέπονται.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια.
Ρωτάμε αν θέλουν να τους μεταφέρουμε στου Ρουφ, αν πουν όχι, τους ρωτάμε αν θέλουν κουβέρτες, σκεπάσματα, τα δίνουμε, φεύγουμε.

Όσοι πολίτες εντοπίσουν αστέγους που χρειάζονται βοήθεια, μπορούν να απευθυνθούν στο ΚΥΑΔΑ στα τηλέφωνα 210 - 52.46.515 και 210 - 52.39.465.

<< Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η δημοτική αρχή της πρωτεύουσας ανέλαβε την ευθύνη του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων (Κ.Υ.Α.Δ.Α.), το οποίο λειτουργεί ως δίκτυ προστασίας των ευπαθών οικονομικο-κοινωνικά ομάδων. Το Κ.Υ.Α.Δ.Α. διατηρεί κέντρο σίτισης, ξενώνες βραχυπρόθεσμης φιλοξενίας αλλά και πρωτοπόρες δομές για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας όπως το κοινωνικό παντοπωλείο, το κοινωνικό φαρμακείο και η Αθηναϊκή αγορά.

Γιατί ή ζωή είναι θανατηφόρα στην Αθήνα του 2012.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Τα καθαρά ποτήρια


Τα καθαρά ποτήρια

                              ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

    Το σπίτι μου είναι φιλόξενο και δέχεται συχνά επισκέπτες και φίλους.¨ Όποτε προκύπτουν, αυτές οι επισκέψεις συνοδεύονται από ένα μικρό τσιμπούσι. Ανάλογα με τα κέφια μου  η μαγειρική περιορίζεται σε απλό  μεζεδάκι ή διπλασιάζει τα πιάτα .Τα ποτά συνοδεύουν πάντα το γεύμα. Μετά ,όταν  οι επισκέπτες μου αναχωρούν  μαζεύω τα πιάτα και τα ποτήρια μου. Πλένω μόνη μου τα άπλυτα μου. Δεν έχω και ούτε θέλησα ποτέ να αποκτήσω πλυντήριο πιάτων .Μου Αρέσει να περιποιηθώ ,η ίδια, τα βρώμικα ποτήρια και πιάτα μου. Είμαι μια κλασσική νοικοκυρά. Μετά από  χρόνια εφαρμόζω μία συγκεκριμένη τεχνική. Όσα  και να μαζεύονται παίρνουν  την  σειρά τους. Τα πρώτα αντικείμενα που βάζω  στο νιπτήρα είναι τα ποτήρια. Τα τοποθετώ  με την σειρά τους ,μακριά από τα πιάτα ή τα μαχαιροπίρουνα. Τα προσέχω ,να μην σπάσουν και τα βάζω μακριά από τα λάδια ή τα άλλα υπολείμματα φαγητού. Σαφώς και δεν υπάρχουν ποτά λαδερά αλλά τα χέρια ανθρώπων που τα αγγίζουν  μπορεί να είναι πολύ λερωμένα. Είμαι ,λίγο ιδιότροπη ,και πολύ απαιτητική ,σε ότι αφορά στην ομορφιά και την  καθαριότητά  των ποτηριών μου,  Πρώτα  γίνεται ένα γενικό ,με ζεστό νερό και υγρό πιάτων ,πλύσιμο και τα αφήνω λίγο να στεγνώσουν.  Σε λίγα λεπτά ,τα ελέγχω και  ,άσχετα αν φαίνονται καθαρά ,τα περνάω και δεύτερο χέρι. Μου αρέσει ιδιαίτερα να λάμπουν. Έτσι έχω καταφέρει να μην έχω απώλειες, τα τελευταία 30 χρόνια ,ούτε ένα ποτήρι. Είμαι περήφανη που  η ποιότητα τους δε με έχει προδώσει. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι καθαρά μόνο όταν  ΄΄τραγουδάνε΄΄ κάτω από τα χέρια μου και είναι πεντακάθαρα.. 

   Η χώρα μας διανύει μία πολύ δύσκολη εβδομάδα. Όλοι έχουμε επίγνωση  των εξελίξεων και ζούμε με την αγωνία, την ανασφάλεια  και την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Λουκέτα έχουνε μπει παντού και α ανεργία ξεπερνάει το 18%.Οι τιμές στα πάντα πήραν την ανιούσα και οι μισθοί μας συρρικνώνονται. Τώρα  είναι φανερές οι επιπτώσεις των λαθών  και εκ του πονηρού οικονομικών επιλογών των μπλε και πράσινων κυβερνήσεων. Οι εκπρόσωποι της τρόικας έρχονται με άγριες διαθέσεις. Η κυβέρνηση της συμμαχίας εκτελεί χρέη σκλάβου και δείχνει καθημερινά την αναποτελεσματικότητα της και την ανικανότητα της να αντιμετωπίσει την κρίση. Τώρα που κρίνεται το μέλλον τη πατρίδας μας οι πρασινοφρουροί δηλώνουν έτοιμοι να κάνουνε μία καινούργια αρχή. Ο κύριος Παπανδρέου παίζει το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι και άσχετα από τις αλαζονικές δηλώσεις του κυρίου Βενιζέλου ,περί ενότητας, είναι φανερή η διαμάχη και ο αγώνας πολλών ταχυτήτων των υποψηφίων. Ποιός θα πρωτοπάρει την νύφη;

    Κύριοι θέλετε καθαρό ΠΑΣΟΚ; Να πλύνετε μόνοι σας τα άπλυτα σας ποτήρια ! Δύο χέρια ,να τα περάσετε ,με έλεγχο της διαφάνειας και της καθαριότητάς τους. Χωρίς λάδια και αποφάγια πάνω τους. Με η χωρίς καινούργια ηγεσία , πρέπει να πλυθούν πολύ καλά τα ποτήρια που μαζεύτηκαν μετά από τα τόσα γεύματα ΄΄ εργασίας΄΄ .Μόνο τα πολύ καθαρά ποτήρια ,ξέρεται αυτά που θα προκύψουνε μετά από ένα και δύο χέρια πλυσίματος , πρέπει να πάρουνε  το διαβατήριο για τις θέσεις στο καινούργιο πράσινο σχήμα.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Για να ξέρετε τι λένε οι δανειστές, η Κύπρος και η Goldman Sachs

 PSI: Μια απάτη που ψάχνει νομιμοποίηση

13/01/2012
                        Σύντομο ιστορικό του PSI
Εν αρχή ην η Απόλυτη Άρνηση. Αργότερα, η Άρνηση άρχισε να υποχωρεί κάτω από το βάρος της Πραγματικότητας. Υποχωρούσε όμως βασανιστικά αργά με αποτέλεσμα, όσο πέρναγε ο χρόνος, η Ελλάδα να απολέσει την όποια δυνατότητα είχε να ανακάμψει προτού να καούν πολλά «χλωρά» μαζί με τα «ξερά». Οι αντοχές της Άρνησης της Πραγματικότητας οδήγησαν στην μεταλαμπάδευση της Κρίσης σε όλη την ευρωζώνη, μετατρέποντας προβλήματα ρευστότητας σε πτωχεύσεις αρχικά στην Ιρλανδία, αργότερα στην Πορτογαλία κ.ο.κ. Ακόμα και σήμερα, η Άρνηση καλά κρατεί. Ίσως όμως το ελληνικό PSI να αποτελέσει τον προάγγελο του τέλους της. Αν όχι, είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς πως η ευρωζώνη θα επιβιώσει.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η Απόλυτη Άρνηση ξεκίνησε πριν δυο χρόνια με εκείνο το τριπλό Nein την εποχή που η ελληνική οικονομία μπήκε στην σκοτοδίνη του δημόσιου χρέους, της ύφεσης και της στάσης επενδύσεων: Nein στην διάσωση, nein σε σοβαρή μείωση επιτοκίων, nein στο κούρεμα (ή αναδιάρθρωση ή μερική στάση πληρωμών). [1] Μερικούς μήνες μετά, τον Μάη του 2010, όταν οι χρηματαγορές ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με την ασφυξία, ένα από τα τρία nein απεσύρθη: Το ελληνικό Μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση-βουνό (των €110 δις) ήταν γεγονός. Όμως τα άλλα δύο nein παρέμεναν: Τα επιτόκια παρέμειναν απαγορευτικά για το ελληνικό δημόσιο και, βέβαια, ούτε κουβέντα για κούρεμα του χρέους.


Μερικούς μήνες αργότερα, όταν έγινε πασιφανές ότι η ασθένεια είχε μεταφερθεί στο Σμαραγδένιο Νησί, καθ’ οδόν για την Ιβηρική Χερσόνησο, η Γερμανία αποφάσισε ότι ένα δεύτερο, από τα αρχικά τρία, nein έπρεπε να αποσυρθεί: Προβλέφθηκαν κουρέματα για το χρέος των «πεσόντων» κρατών –μελών που όμως αναβλήθηκαν μέχρι το προσωρινό ταμείο διάσωσης, το EFSF, να αντικατασταθεί από τον μόνιμο μηχανισμό, το ESM, το 2013. Πέρασαν άλλοι οκτώ μήνες έως ότου, τον Ιούλιο του 2011, φτάσαμε σε ένα νέο κομβικό σημείο: Το κούρεμα του ελληνικού χρέους ανακοινώθηκε, μόνο που του δόθηκε ένα νέο Οργουελιανό ακρώνυμο: PSI το ονόμασαν [2] ώστε να ακούγεται σαν κάτι που σκαρφίστηκαν οι ίδιοι οι ιδιώτες-δανειστές του ελληνικού κράτους.
Η κεντρική ιδέα ακουγόταν λογική: Γιατί να πρέπει να σηκώσουν το βάρος της διάσωσης του ελληνικού (και αργότερα του Ιρλανδικού, Πορτογαλικού κλπ δημοσίου) μόνον οι φορολογούμενοι των πλεονασματικών κρατών; Γιατί να μην αναλάβουν μέρος του βάρους και οι άπληστοι τραπεζίτες οι οποίοι τόσα χρόνια δάνειζαν με το αζημίωτο τα ανόητα κράτη (την ώρα που γνώριζαν καλά την επισφαλή κατάσταση των δημοσιονομικών τους); Πως αλλιώς θα τους δινόταν ένα μάθημα κι ένα κίνητρο την επόμενη φορά να προσέχουν σε ποιον δανείζουν; Αυτό το επιχείρημα ακουγόταν εύηχο στην Ομοσπονδιακή Βουλή του Βερολίνου, στο Παρίσι, στην Αθήνα ακόμα, οπουδήποτε υπήρχε ένα κοινό το οποίο με χαρά άκουγε λόγια που υπόσχονταν μια κάποια τιμωρία των τραπεζών οι οποίες με την αλόγιστη συμπεριφορά τους, τόσα χρόνια, διακινδύνευσαν το βιοτικό επίπεδο των αναπτυγμένων χωρών δανείζοντας με χρήμα τοξικό, χωρίς ειρμό και μέτρο, τόσο τον ιδιωτικό όσο και τον δημόσιο τομέα.


Αλίμονο όμως, στην Εποχή της Τραπεζοκρατίας [3], ακόμα και ένα «βαθύ» κούρεμα των χρεών προς τις τράπεζες μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί επικερδές για τα πιο σκοτεινά και απεχθή μέρη του αχαλίνωτου τραπεζικού και παρατραπεζικού συστήματος. Πράγματι, μόλις ανακοινώθηκε το ελληνικό PSI τον Ιούλιο του 2011, το σκιώδες τραπεζικό σύστημα (τα hedge funds, τα λεγόμενα «οχήματα ειδικού σκοπού» ή special vehicles κλπ) έζησαν στιγμές μεγάλης δόξας. Πως; Αγόρασαν μαζικά ελληνικά ομόλογα, σε τιμές εξευτελιστικές, δηλαδή στο 30% της ονομαστικής τους αξίας, με σκοπό να τα ανταλλάξουν με νέα ελληνικά ομόλογα (του Αγγλικού δικαίου όμως) τα οποία, παρά την πολύ πιο μακρά διάρκειά τους, προβλεπόταν να έχουν (διαχρονική) αξία πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που κατέβαλαν για να αγοράσουν τα παλαιά. Επρόκειτο για ένα ιδιαίτερα επικερδές (για τους ιδιώτες)… κούρεμα! Να γιατί τελικά η Συμφωνία της 21ης Ιουλίου ήταν μια τρύπα στο νερό και το πρώτο PSI ναυάγησε: Από τη μία το ελληνικό δημόσιο δεν θα είχε κανένα κέρδος (και μόνο τα hedge funds θα έκαναν πάρτι) ενώ από την άλλη η ύφεση πήρε νέα τροπή πολύ γρήγορα και μάλιστα τόσο ειδεχθή που εντός του καλοκαιριού οι ηγέτες μας αναγκάστηκαν, εν μέσω των διακοπών τους, να παραδεχθούν ότι η «λύση» του Ιουλίου δεν ήταν παρά επιδείνωση του προβλήματος.
Το περασμένο φθινόπωρο, λοιπόν, οι πεφωτισμένοι ηγέτες μας αναγκάστηκαν να βρουν μια νέα «οριστική λύση». Έκατσαν και σκέφτηκαν ότι τελικά χρειάζεται ένα ακόμα βαθύτερο κούρεμα, έτσι ώστε και να μην ανταμειφθούν τα hedge funds και το ελληνικό δημόσιο να ανακουφιστεί από ένα σημαντικό μέρος του χρέους. Έτσι γεννήθηκε το δεύτερο PSI, το PSI Mk2. Πρώτο θύμα του PSI Mk2 ήταν, ως γνωστόν, ο Γιώργος Παπανδρέου ο οποίος φάνηκε ανίκανος να το προωθήσει, έχοντας ήδη σπαταλήσει την προηγούμενη διετία ό,τι πολιτικό κεφάλαιο είχε. Ο αντικαταστάτης του, που παρεμπιπτόντως έως και τρεις μέρες πριν την πρωθυπουργοποίησή του διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι το PSI δεν είναι «ούτε αναγκαίο ούτε και επιθυμητό», ανέλαβε την μετατροπή του PSI Mk2 ως τον νέο εθνικό στόχο, ως τον φάρο που θα οδηγήσει την χώρα από την πυκνή ομίχλη της Κρίσης, ως τον λόγο για τον οποίο πρέπει να τον εμπιστευτούμε, να τον στηρίξουμε, να τον δοξάσουμε.
Επί της ουσίας, το PSI Mk 2 προέβλεπε το εντυπωσιακό κούρεμα του 50% στην ονομαστική αξία των ομολόγων που κατέχουν οι τράπεζες και οι παρατράπεζες (όχι όμως και η ΕΚΤ). Προέβλεπε μάλιστα την αντικατάσταση των παλαιών ομολόγων με νέα ομόλογα μισής ονομαστικής αξίας και πολύ μακρύτερης διάρκειας. Αυτό σημαίνει ότι, δεδομένου ότι τα επιτόκια των νέων ομολόγων δεν θα ξεπερνούσαν το 5% με 6%, η διαχρονική αξία των νέων ομολόγων (που θα αντικαταστούσαν τα παλαιά) δεν θα ξεπερνούσε το 40% των παλαιών. Με απλά λόγια, οι ομολογιούχοι του ελληνικού δημοσίου θα αποδέχονταν, και μάλιστα εθελοντικά, να χάσουν 60 λεπτά για κάθε ένα ευρώ χρέους. Γιατί εθελοντικά; Από την μεριά της ΕΕ, η εθελοντική φύση του κουρέματος επιβλήθηκε ώστε να μην πυροδοτηθούν τα ασφάλιστρα CDS που έχουν εκδώσει άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες σε περίπτωση υποχρεωτικού κουρέματος (κάτι που θα έβαζε σε δύσκολη θέση τις τράπεζες-εκδότες των CDS). Από την μεριά των τραπεζιτών, αποδέχθηκαν τον χαρακτηρισμό του κουρέματος ως εθελοντικού γιατί απειλήθηκαν με πλήρη στάση πληρωμών. [Έτσι κι αλλιώς, οι πιο πολλοί εξ αυτών (με εξαίρεση της ελληνικές τράπεζες, οι οποίες όμως επιβιώνουν από την «γενναιοδωρία» της ΕΚΤ) είχαν αγοράσει αυτά τα ομόλογα κοψοτιμής…]


Η βασική αρχή της Πτωχοτραπεζοκρατίας είναι: Ουδέν κακόν αμιγές τεράστιων κερδών. Ακόμα και την στιγμή που αντιμετωπίζουν ένα βαθύ κούρεμα, οι επιτήδειοι βρίσκουν κάτι που τους κάνει να χαμογελούν πλατιά. Στην περίπτωση του PSI Mk 2, τα χαμόγελά τους εξηγούνται από δύο λόγους: Πρώτον, όπως είναι γνωστό, οι περισσότεροι των εναπομεινάντων ομολογιούχων τα αγόρασαν περίπου στο 30% της αξίας τους. Εάν το PSI Mk2 επιφέρει ένα κούρεμα μικρότερο του 70%, και πάλι κερδισμένοι είναι. Δεύτερον, οι διευθύνοντες των παρατραπεζών (των hedge funds και των ειδικών οχημάτων που έχουν ιδρύσει στο σκοτάδι οι μεγάλες τράπεζες) είχαν μια νέα φαεινή ιδέα: Δεδομένης της πρεμούρας της ΕΕ να αποτραπεί η πυροδότηση των CDS, και για αυτό να χαρακτηριστεί τα κούρεμα εθελοντικό, τι σταματά τα hedge funds να αγοράσουν κι άλλα ελληνικά ομόλογα και να πουν «Κύριοι εμείς δεν δεχόμαστε το κούρεμα εθελοντικά. Αν θέλετε να μας κουρέψετε, κάντε το. Όμως τότε, καθώς θα μας κουρέψετε υποχρεωτικά, θα καταφύγουμε στο ISDA, στα δικαστήρια αν χρειαστεί, ζητώντας την πυροδότηση των CDS”;
Ήδη, ένα μεγάλο hedge fund αποχώρησε από τις διαπραγματεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση δηλώνοντας ότι θα κάνει ακριβώς αυτό: Θα εκκινήσει δικαστική διαδικασία για να πάρει το 100% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων. Πρόκειται βέβαια για κίνηση τακτικής που στόχο έχει να εκβιάσει ένα πολύ μικρότερο κούρεμα που θα τους αποφέρει μεγάλα κέρδη (δεδομένου ότι έχουν αγοράσει πάμφθηνα τα ελληνικά ομόλογα). Ένα είναι σίγουρο: Όσο η ΕΕ επιμένει στο εθελοντικό κούρεμα, στο PSI, την διαπραγματευτική ισχύ την έχει το παρατραπεζικό, σκιώδες χρηματοπιστωτικό, σύστημα.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν θα έχουμε σύντομα μια φανφαρόνικη ανακοίνωση κάποιας συμφωνίας ελληνικής κυβέρνησης και τραπεζιτών για το PSI Mk2. Είναι πολύ πιθανόν να έχουμε. Δεν θα σημαίνει όμως τίποτα αξιόλογο στην πράξη. Για να το πω απλά, το PSI Mk2 είναι ήδη, επί της ουσίας, νεκρό γράμμα – ακριβώς όπως ήταν και το PSI Mk1. Τα καμώματα των παρατραπεζών (πίσω από τις οποίες κρύβονται και πολλές μεγάλες τράπεζες), συν η προβλέψιμη χειροτέρευση της ελληνικής οικονομίας, έχουν εξασφαλίσει την αποτυχία του νέου «σταθεροποιητικού» προγράμματος το οποίο, όπως η κυβέρνηση παραδέχεται, στηρίχθηκε στο… PSI Mk 2.
Τις επόμενες μέρες, οι διαπραγματεύσεις μπορεί να συνεχιστούν κανονικά, η ανακοίνωση της συμφωνίας να γίνει με τυμπανοκρουσίες, όμως, στην πραγματικότητα, ο στόχος της μείωσης (μέσω του PSI Mk 2) του δημόσιου χρέους μας, έως το 2020, στο 120% του ΑΕΠ είναι απολύτως άπιαστος. Κι αν δεν με πιστεύετε, ότι η όλη ιστορία με το PSI απέτυχε παταγωδώς, θυμηθείτε πως την 9η Δεκεμβρίου η ΕΕ αποφάσισε ότι τέρμα τα PSI – ότι το δικό μας θα είναι το τελευταίο. Λάθος ήταν και πέρασε. Έλα όμως που εδώ, στην πιο δοκιμαζόμενη χώρα, ακόμα μας το παρουσιάζουν ως την βασική στρατηγική εξόδου από την Κρίση!


Και τώρα;
Η χρονιά ξεκίνησε με μια ενδιαφέρουσα και αξιοπρόσεκτη παρέμβαση από τον Αθανάσιο Ορφανίδη, τον Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου και μέλους του Συμβουλίου της ΕΚΤ. Σε επιστολή που δημοσιεύτηκε στους Financial Times της 5ης Ιανουαρίου, ο κ. Ορφανίδης έγραψε: «Οι αγορές δημόσιου χρέους βασίζονται στην εμπιστοσύνη», ουσιαστικά ασκώντας κριτική στους πολιτικούς ηγέτες της ευρωζώνης αναφερόμενος σε μια «…συλλογική αποτυχία των διαμορφωτών της πολιτικής της ευρωζώνης.» Έως εδώ πολύ όμορφα. Όσο για το PSI, ο κ. Ορφανίδης επανέλαβε αυτό που πολλοί λένε: Σηματοδότησε στους επενδυτές, ιδίως στους εκτός Ευρώπης, ότι «το δημόσιο χρέος της ευρωζώνης δεν πρέπει πλέον να θεωρείται ασφαλές και πως δεν υπάρχει πλέον η σιγουριά πως θα αποπληρωθεί στο ακέραιο». Όπως έχω επανειλημμένα γράψει στο protagon.gr από τότε που ανακοινώθηκε τον περασμένο Ιούλιο το πρώτο PSI, έτσι και ο κ. Ορφανίδης θεωρεί πως το ελληνικό PSI αντί να τιμωρεί τους πιο «ένοχους» του τραπεζικού συστήματος, τις παρατράπεζες και τις τράπεζες που κρύβονται πίσω τους, τους έδωσε πάτημα να επιδοθούν σε νέες κερδοσκοπικές περιπέτειες. [Και εκείνος αναφέρει πως τα διάφορα funds αγόρασαν ελληνικά ομόλογα μεταξύ 35 και 40 λεπτών το ευρώ και τώρα επιμένουν να τηρηθούν συμφωνίες που θα τους αποφέρουν θεαματικά κέρδη.]
Βέβαια, οι κακεντρεχείς θα πουν, και ίσως να έχουν δίκιο, ότι ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου είναι λογικό να καταφέρεται εναντίον του PSI, του οποιουδήποτε κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, καθώς οι κυπριακές ιδιωτικές τράπεζες κινδυνεύουν να βουλιάξουν από τα ελληνικά ομόλογα τα οποία, αν κουρευτούν βάναυσα, θα τις οδηγήσουν στα πρόθυρα της πτώχευσης. Παρόλο που έχει μια βάση το επιχείρημα αυτό, δεν είναι αυτός ο λόγος που η άποψη του κ. Ορφανίδη πάσχει. Πάσχει επειδή ο κ. Ορφανίδης κάνει το ίδιο λάθος που κάνουν τα τελευταία δύο χρόνια η κα Merkel, ο κ. Sarkozy και, βεβαίως, η ελληνική κυβέρνηση: Θεωρούν πως το πρόβλημα με το ελληνικό δημόσιο χρέος μπορεί να αντιμετωπιστεί ανεξάρτητα από (α) την βαθειά κρίση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, και (β) το πρόβλημα χρέους των υπόλοιπων χωρών της ευρωζώνης. Η αλήθεια όμως είναι ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εκτός μιας συνολικής λύσης στο πλαίσιο της οποίας να αντιμετωπίζονται τα (α) και (β) και που αντιμετωπίζει την ύφεση που πλήττει πλέον ολόκληρη της Ευρώπη.


Το βασικό αποδεικτικό στοιχείο του περιορισμένου οπτικού πεδίου του κ. Ορφανίδη, που εξ αιτίας του μειώνεται το ειδικό βάρος της (κατά τα άλλα εύλογης) κριτικής που ασκεί στο ελληνικό PSI, είναι η εναλλακτική λύση που προτείνει: Η Ελλάδα, λέει στην επιστολή του ο κ. Ορφανίδης, αντί για PSI χρειάζεται νέα 30ετή δάνεια με επιτόκιο 3%. Το πρόβλημα με την σκέψη αυτή είναι ότι, όπως έγραψα πιο πάνω, δεν λαμβάνει υπ’ όψη την συστημικότητα της Κρίσης. Π.χ. δεν είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς πως θα μπορούσε η Ευρώπη να συναινέσει σε 30ετή δάνεια με 3% επιτόκιο για την Ελλάδα χωρίς παράλληλα να χορηγούνται αντίστοιχα δάνεια στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, ακόμα και στο Βέλγιο. Και δεν είναι δυνατόν να λείπει η πρόβλεψη επανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών που χρειάζονται τουλάχιστον μισό τρις ευρώ (όχι σε δάνεια από την ΕΚΤ αλλά σε νέα κεφάλαια). Οπότε το ερώτημα τίθεται; Που θα βρεθούν τα περίπου τρία τρις που χρειάζονται για αυτόν τον σκοπό; Ο κ. Ορφανίδης δεν απαντά αλλά, με την σιωπή του, αφήνει να εννοηθεί πως θα βρεθούν με την έκδοση ευρωομολόγου. Καθώς, από αυτές τις σελίδες, επιχειρηματολογώ υπέρ της έκδοσης ευρωομολόγου πολύ, πολύ καιρό, δεν θα διαφωνήσω. Όμως το ερώτημα τίθεται εκ νέου: Τι είδους ευρωομόλογα θέλουμε;


Πώς η αποτυχία του PSI ξαναφέρνει στο προσκήνιο την πρότασή μας
Καταλήγουμε, λοιπόν, στο κοινό συμπέρασμα (τουλάχιστον ο κ. Ορφανίδης και ο υπογράφων) ότι αντί για PSI και πράσινα άλογα, η ευρωζώνη χρειάζεται ευρωομόλογα εδώ και τώρα. Τι είδους όμως; Σίγουρα δεν θέλουμε ευρωομόλογα που θα εκδίδουν από κοινού τα κράτη-μέλη (jointly and severally issued eurobonds, όπως αναφέρονται διεθνώς). Γιατί; Για τους λόγους που θα σας εξηγήσει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον η κα Merkel: επειδή τέτοιου είδους ευρωομόλογα, καθώς θα τα εγγυάται και η Γερμανία αλλά και η Ελλάδα, θα έχουν επιτόκια μεταξύ των γερμανικών και των ελληνικών – δηλαδή επιτόκια τα οποία θα είναι πολύ υψηλά για την Γερμανία και όχι αρκετά χαμηλά για την Ελλάδα.
Τι εναλλακτική υπάρχει; Μία εναλλακτική θα ήταν να είχαμε, όπως οι ΗΠΑ, ένα Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών, το οποίο θα εξέδιδε ευρωομόλογα εκ μέρους της ευρωζώνης και χωρίς εγγυήσεις από τα κράτη-μέλη. Τέτοιο υπουργείο ούτε έχουμε ούτε και μπορούμε να αποκτήσουμε στο χρονικό διάστημα που μένει πριν την τελική κατάρρευση της ευρωζώνης. Οπότε; Οπότε μένει η λύση που προτείνουμε σχεδόν δύο χρόνια με τον Stuart Holland: Έκδοση ευρωομολόγων από την ΕΚΤ, χωρίς την παραμικρή εγγύηση για αυτά από την Γερμανία ή οποιοδήποτε άλλο κράτος-μέλος. (Βλ. εδώ για την παρουσίαση της (δεύτερης έκδοσης της) πρότασης αυτής στο protagon, εδώ για την αγγλική έκδοση και εδώ για μια αντιπαράθεση επ’ αυτής με τον κ. Α. Κούτρα.)
Εναλλακτικές προτάσεις υπάρχουν βέβαια και άλλες. [3] Όμως, σε τελική ανάλυση, η μόνη που μπορεί (κατά την γνώμη μου) να αποτελέσει συνολική λύση (όπως απαιτεί η συστημικότητα της Κρίσης) δεν μπορεί παρά να προβλέπει έκδοση ομολόγων, εκ μέρους της ευρωζώνης στο σύνολό της, από την ΕΚΤ, ομόλογα τις αποπληρωμές των οποίων βεβαίως θα αναλάβουν τα κράτη-μέλη αλλά με τα χαμηλά επιτόκια που μόνο η ΕΚΤ μπορεί να εξασφαλίσει.


Επίλογος
Το ελληνικό PSI εξ αρχής ήταν ένα λάθος σε αναζήτηση εκλογίκευσης και πολιτικής νομιμοποίησης. Έδωσε, από τον περασμένο Ιούλιο, πεδίο δράσης λαμπρό στο παρατραπεζικό σύστημα εις βάρος της Ελλάδας και της Ευρώπης, υποβοηθώντας την Κρίση να εξαπλωθεί πιο βίαια και σε μεγαλύτερο πλάτος και βάθος.
Το ερώτημα είναι: Τι εναλλακτική υπάρχει; Θεωρώ ότι η πρότασή μας για ομόλογα έκδοσης της ΕΚΤ εξακολουθεί να αποτελεί την βάση της μοναδικής ευκαιρίας που έχει τόσο η Ελλάδα όσο και η ευρωζώνη να ξεπεράσουμε όλοι μαζί την Κρίση.
Πρόσφατα, είχα μια συζήτηση με στέλεχος της Goldman Sachs. Ξαφνιάστηκα, και σας ομολογώ ότι ένιωσα άβολα, όταν τον άκουσα να μου λέει ότι συμφωνεί με την πρότασή μας. Με τον γνωστό κυνισμό που αποτελεί άλλωστε σήμα κατατεθέν της εταιρείας του, πρόσθεσε το εξής ενδιαφέρον επιχείρημα: «Σε τελική ανάλυση, η λύση που προτείνετε θα εφαρμοστεί θέλουν δεν θέλουν. Όταν η ΕΚΤ θα έχει επωμιστεί, λίγο-λίγο, πολλά ομόλογα-σκουπίδια [σημ. αναφερόταν στα ελληνικά, ιρλανδικά, ιταλικά κ.ο.κ. ομόλογα], για να πάρει κι άλλα θα αναγκαστεί να δανειστεί ώστε να συνεχίσει να τα αγοράζει [σημ. εδώ εννοούσε ότι η Γερμανία δεν θα την άφηνε να τυπώνει κι άλλο χρήμα]. Μόλις αυτός ο δανεισμός επισημοποιηθεί, τα ευρωομόλογα έκδοσης ΕΚΤ που προτείνετε θα είναι γεγονός και, σύντομα, η ΕΚΤ θα ζητήσει από τα κράτη-μέλη τα οποία βοηθά αγοράζοντας τα ομόλογά τους δεύτερο χέρι να αρχίσουν να τα εξυπηρετούν, να τα αποπληρώνουν.» Όπως έλεγε και ο Marlow, ο Μεφιστοφελής έχει τις καλύτερες μελωδίες…
[Για μια αγγλική έκδοση του πιο πάνω άρθρου πατήστε εδώ.]
Σημειώσεις
[1] Υπήρχε κι ένα τέταρτο nein το οποίο όμως ποτέ δεν αρθρώθηκε το 2010: Nein στην έξοδο από την ευρωζώνη.
[2] Private Sector Initiative/Participation/Involvement
[3] Εδώ αναφέρομαι στο ιδιόμορφο καθεστώς που γέννησε το Κραχ του 2008 στο οποίο την μέγιστη εξουσία επί των πλεονασμάτων που παράγονται την έχουν οι τραπεζίτες με τις μεγαλύτερες ζημίες. Βλ. το Λεξιλόγιο Κρίσης μου (Εκδόσεις Ποταμός) ή το βασικό επιχείρημα στο αγγλικό βιβλίο μου Global Minotaur.
[4] Μια πρόσφατη τέτοια πρόταση παρουσιάστηκε από τον κ. Γιώργο Ζεστό σε άρθρο του στην Καθημερινή: Η Ελλάδα θα μπορούσε να εκδίδει ομόλογα με εγγυήσεις της ΕΚΤ πληρώνοντας στην ΕΚΤ ένα μικρό ασφάλιστρο. Έχει ενδιαφέρον να προσέξουμε ότι η πρόταση Ζεστού έχει πολλά κοινά με την δική μας πρόταση. Η ιδέα του κ. Ζεστού είναι να εγγυάται στους επενδυτές η ΕΚΤ την αποπληρωμή των ομολόγων των κρατών-μελών. Η διαφορά είναι ότι η δική μας πρόταση (i) δίνει περισσότερες εγγυήσεις στην ΕΚΤ ότι τα κράτη-μέλη θα τηρήσουν τις υποχρεώσεις τους (καθώς οι αποπληρωμές των κρατών γίνονται κατ’ ευθείαν προς την ΕΚΤ, με τα δάνεια αυτά να έχουν προτεραιότητα αποπληρωμής σε σχέση με όλα τα άλλα) και (ii) είναι ελκυστικότερη για τους ξένους (ιδίως τους εξ Ασίας) επενδυτές οι οποίοι σίγουρα προτιμούν να αγοράζουν ομόλογα έκδοσης της ΕΚΤ παρά του ελληνικού δημοσίου (κι ας τα εγγυάται η ΕΚΤ).



Το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη "Κρίσης λεξιλόγιο" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Στα νεκροταφεία οι ρίζες μας


Στα νεκροταφεία οι ρίζες μας

  Γεννημένος σε μια από τις ομορφότερες παραλίες του Ελληνισμού τις Κυδωνιές (Αϊβαλή) της Μικράς Ασίας στις 27-8-1921 ο θείος Αλέξανδρος Καψάλης του Εμμανουήλ μεγάλωσε στην Αγιάσο της Λέσβου και ξεριζωμένο προσφυγόπουλο γρήγορα βρέθηκε στη βιοπάλη της Κατοχής. Στον αγώνα της επιβίωσης ταίριαξε τη νεανική ορμή του με την αντιστασιακή δράση και την ενεργό συμμετοχή του μέσα από τις τάξεις του μεγάλου δείγματος Αριστερής Παλλαϊκής Ενότητες του ΕΑΜ.

Άξιος επαγγελματίας μάγειρος ,αγαπητός στους συναδέλφους του δούλεψε χρόνια στα καλύτερα ξενοδοχεία της τουριστικής άνοιξης του 60 και 70, μάλιστα εκλεγόταν χρόνια Γραμματέας του σωματείου μαγείρων αποτελώντας θρυλικό δίδυμο με τον Πρόεδρο Παπανικολάου.

Θυμάμαι πιτσιρίκι από τα επιδέξια χέρια του δοκίμασα για πρώτη φορά εξωτικό τότε έδεσμα την ρώσικη σαλάτα καμωμένη από τα χεράκια του και με διαλεγμένα υλικά από το κήπο και το περιβόλι που πάντα διατηρούσε. Η φωνή του με το ξεχωριστό μέταλλο και ουσία έλεγε πάντα αλήθειες δεν πείραξε ποτέ άνθρωπο, αντίθετα είχε μια έλξη που τραβούσε τους άλλους γύρω του αναδεικνύοντάς τον, μεγάλο γοητευτικό  ρήτορα στο χώρο του. Χάρις στο μαχητικά διογκωμένο φάκελό του στην ασφάλεια έμαθα μετά από χρόνια ότι ήταν η αιτία να μην προχωρήσω ποτέ σαν αξιωματικός του ελληνικού στρατού από μια μνησίκακη χώρα που μισούσε τον ίσκιο της. Τάχω γράψει γραφικά στα Αβάδιστα στρατιωτικά. Δεν του κράτησα ποτέ κακία γιαυτό ήξερα τις αιτίες και που πηγαίνω για να ερμηνεύω τις δυσκολίες της ζωής άλλωστε ήμουν πάντα υπερήφανος για το θείο μου και ότι αντιπροσώπευε ο δικός του αγώνας.


Εγκεφαλικά επεισόδια από 14ετίας τον είχαν καταβάλει σωματικά αλλά είχαν αναδείξει στο πραότατο χαρακτήρα του μια αγιοσύνη που έδινε κουράγιο και στους γύρω συγγενείς του.

Η κηδεία του σήμερα 2 παρά 15 μμ στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου του νεκροταφείου Ζωγράφου.
Διόνυσος