Αβάδιστα Στρατιωτικά

ΑΒΑΔΙΣΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ

Το φυσικό νήμα αργά ή γρήγορα κόβεται με οδυνηρή την απώλεια για τους οικείους, το νήμα του ονείρου στο δικαίωμα μιάς ζωής όταν κόβεται στα 17 είναι άσβηστο σημάδι μνήμης και πάθους.
Τα εγκαίνια με την άκοπη κορδέλα έγιναν αρχή καλοκαιριού του 1977 στο ισόγειο κτιρίου μαρμαρωμένου, σε μια αχανή αίθουσα για τα εφηβικά του μάτια μεγάλου στρατιωτικού νοσοκομείου των Αθηνών. «Ανωτάτη Στρατιωτική Υγιεινομική Επιτροπή» έγγραφε η στιβαρή τεμπέλα από έξω. Το νεανικό πάθος ήδη είχε κάνει τις συστάσεις του από τα προεόρτια «τεστ ευφυίας» και τα «γυμναστικά αγωνίσματα» με πορεία επιτυχώς. Οι παρέες είχαν σχηματισθεί στο απίκο και διασκέδαζαν την απειρία τους και την γύμνια της αμηχανίας τους . Σήμερα η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη σκάνε από υγεία, έτσι νοιώθουν έτσι νομίζουν. Γιατί τους θέλουνε γυμνούς;; Στη σειρά ανά δεκάδα και οι πέντε εξεταστές σε ψηλά έδρανα. Ιατρική εξουσία αφ΄ υψηλού, αλλά διάγνωση μόνο επισκοπικά και εκ του μακρόθεν; Ακρόαση, επίκρουση, ψηλάφηση περιττές διαδικασίες. «Θα στέκεστε όρθιοι ένας ένας μέσα στο κύκλο από κιμωλία» τους ενημέρωναν οι ορντινάντσες με τα χακί. «Οταν θα ακούτε το όνομά σας» Που θα βάλουν τα ρούχα τους που θα τα μαζέψουν μετά.
----Το κόλπο είναι για να πάρουν μάτι τα θηλυκά που είναι αμέσως μετά από εμάς μας καθησύχασε ο εξυπνάκιας της παρέας. Τις υποψήφιες στρατιωτίνες νοσοκόμες!
Το όνειρο της δωρεάν εκπαιδευτικής ανέλιξης στην αγαπημένη του επιστήμη είχε ένα όνομα. Στρατιωτική Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων στη Θεσσαλονίκη. Έλυνε αυτόματα όλα τα οικονομικά κωλύματα της οικογενείας. Φαί, στέγη, σπουδές, μισθός όλα λυμένα, σε ένα περιβάλλον που νόμιζε ότι τόξερε. Γιατί είχε μεγαλώσει δίπλα σε στρατόπεδο, είχε δεί σαν παιδικό παιγνίδι όλες τις ασκήσεις, επίθεση, αναχαίτιση, εκκένωση όρχου, πορεία Ρέο ανά στοίχο, σύλληψη αιχμαλώτου. Είχε φάει κουραμάνα παρέα με τα φαντάρια κολλημένος ώρες στο αγκαθωτό συρματόπλεγμα. Ηταν τόσο φιλικοί και μεγάλοι. Ηταν και στο όνειρο η Κατερίνα η μακρυμαλλούσα κόρη υποστρατήγου με το χλωμό υπαινικτικό χαμόγελο, του τόχε πει ήταν το γλυκό της αγόρι, έπρεπε να πετύχει. Ιατρική θεραπεία σημαίνει ευθύνη στον ίδιο και στην κοινωνία απέναντι ,θα απόδιωχνε των ευθυνών του, είχε πολλά να δώσει ας έπαιρνε την χαρά της επιτυχίας. Οι ευκαιρίες είναι πόρτες που ανοίγουν........
Μίλησε ο μεσαίος από τους πέντε που έκανε χρέη προέδρου, αφού άφησε κάτω ένα μάτσο φάκελο:
----Πεχλιβάνης κόβεσαι , γράψε δυσμορφία γενικώς.
Στέγνωσε το σάλιο στο στόμα, η φωνή βγήκε αλλόκοτα, «μα η λεύκη στα δάκτυλα δεν είναι στο Προεδρικό Διάταγμα.» Ένας άκρη αριστερά έσφιξε το τσιμπούκι του στο χείλι, τους έκοβε στα μάτια και δεν καταλάβαινε, ήταν γυμνός μέσα σε ένα κύκλο από κιμωλία.....
------«Κύριοι θέλετε να με πείσετε ότι είμαι κουασιμόδος; Πάτε να φκιάξετε Αρεία φυλή» ψέλλισε ξεχνώντας ότι ήταν ξανθός γαλανομάτης
-----«Δεν θα μπορείτε να επιβάλλεστε στους φαντάρους με κουσούρια ως αξιωματικός» εδέησε στο παράλογο να αποφανθεί, ο άκρη αριστερά με το τσιμπούκι. Συγχρόνως οι πλέον χεροδύναμοι από τις ορντινάντσες τον κουβαλούσαν σηκωτό έξω, για να ντυθεί
Οργή και σκοτοδίνη, είναι γιατροί τούτοι;; όχι δεν θα γινόταν ποτέ σαν κι αυτούς. Ο γιος του αξιωματικού Παπαχρόνη με το σμηγματορροϊκό δέρμα και μονόρχις πέρασε αθόρυβα πριν από αυτόν παρότι τον σπρώχνανε στα γυμναστικά αθλήματα, ήταν παχουλό παλικάρι.. Ολοι οι συνάδελφοι υποψήφιοι τον περιτριγύρισαν, είχαν εντυπωσιασθεί που σε αυτό το περιβάλλον τόλμησε να αντιμιλήσει. Όλα γίνανε με κινηματογραφική ταχύτητα οι υποψήφιες κοπέλες νοσοκόμες ήταν μετά από την βαρβατίλα τους δεν υπήρχε καιρός για λόγια και για χάσιμο. Τσάμπα τα όνειρα για δωρεάν σπουδές από την μαμά πατρίδα, είχε μιά ακόμα ευκαιρία τις Πανελλήνιες σε ενάμισι μήνα πριν φύγει με μπάρκο από αυτό το τόπο. Δεν ήταν δα ο Πεχλιβάνης ποτέ για την βρεφοδόχο. Πόσο εύκολα μπορεί ένας έφηβος να εγκλωβιστεί σε χίμαιρες και άγνωστα μετερίζια. Επτά χρόνια μετά μέσα στην ασφάλεια της Νέας Χαλκηδόνας, φίλοι του άνοιξαν τα μάτια δείχνοντάς του τον προσωπικό του φάκελο, αντίγραφο και του φακέλου που κρατούσε ο πρόεδρος εκείνης της επιτροπής. «Συγγενής επικίνδυνου συμμορίτου» και ανέφερε το όνομα μπατζανάκη του πατέρα του, που διέπρεψε και ως εκλεγμένος γενικός γραμματέας του σωματείου Μαγείρων Ελλάδος. Η επάρατος δεξιά είχε κάνει και σε αυτή την περίπτωση το μαγεριό της. Πέντε επίατροι και βάλε γαλόνια είχαν κόψει μια στρατιωτική ιατρική καριέρα στο παράλογο, γλίτωσε και τις μεταθέσεις.
Ισοφάρισε κάποτε ο καθηγητής χειρουργικής Λαζαρίδης στο ΑΧΕΠΑ όταν μας ξομολογήθηκε από αμφιθεάτρου ότι τα δίσεκτα χρόνια του εμφυλίου είχε σώσει 12 διαδοχικά προς εκτέλεση ανυπεράσπιστους με την πρωτοεμφανιζόμενη τότε υστερόβουλη διάγνωση της νόσου του Crohn[1] ξεχνώντας να αναφερθεί στην καλή της πρόγνωση και παρουσιάζοντας την στους δήμιους σαν κακοήθεια. Μια διάγνωση καλοήθεια ζωής, δώρο ζωής από ιατρικά χέρια. Ελπίζει ο Πεχλιβάνης ότι κάποιες ανοιχτές πληγές κάποτε στο πέρασμα του χρόνου, μπορεί και να κλείσουν.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ

25-11-06
[1] Φλεγμονώδης νόσος του εντέρου, με διάρροιες και κοιλόπονο