Είναι σαν να τους πληρώνουμε για να μας τρώνε τα λεφτά.

* Η συγκέντρωση της γης και του πλούτου σε ελάχιστα χέρια*

*Ο συνεχής δανεισμός των αδυνάτων και η άγρια τοκογλυφία εναντίον τους

* Συνεπώς η αποχέρσωση των αγρών και οι μετακινήσεις των πληθυσμών (στο τέλος, ενόπλων)ήταν απ' τις βασικές αιτίες που αποδόμησαν τον κοινωνικό ιστό κι οδήγησαν σε κατάρρευση τον αρχαίο κόσμο.

Σας θυμίζουν κάτι αυτά τα φαινόμενα;Ένας μέσος πλούσιος Ρωμαίος της ύστερης Δημοκρατίας ήταν 30 φορές πιο πλούσιος από έναν αυτοαπασχολούμενο γεωργό. Ο ίδιος μέσος πλούσιος Ρωμαίος επί ύστερης Αυτοκρατορίας ήταν από 300 ώς 3.000 φορές πιο πλούσιος από έναν γεωργό -είδος ήδη υπό εξαφάνισιν· τότε...Η υπερχρέωση των χειρονακτών (μέσω μιας αδυσώπητης τοκογλυφίας) και η υπερφορολόγηση από το κράτος - δυνάστη κάθε είδους παραγωγής αποσάθρωσαν τη Δύση και συρρίκνωσαν την (ελληνορωμαϊκή) Ανατολή. Δεν είναι τυχαίο ότι δύο απ' τους βασικούς λόγους της ορμητικής επικράτησης του Ισλάμ τότε είναι ότι α) έθεσε εκτός νόμου τους τόκους απ' τον δανεισμό και τις συναλλαγές και β) μείωσε τη φορολογία των απλών στο 10% απ' το 40% που είχε φτάσει. Περισσότερο προσχωρούσαν παρά υφίστατο κατάκτηση μάζες πληθυσμών στην Ανατολή, όπου άλλωστε «ανθούσαν» οι «αιρέσεις» (πάντα οι αιρέσεις είχαν οικονομικό υπόβαθρο) ως δήλωση και στάση μιας εν δυνάμει ανυπακοής απέναντι σε μια αδηφάγα και διεφθαρμένη κεντρική εξουσία.Αν εκείνη την εποχή τέτοια φαινόμενα έπαιρναν έναν ή δύο αιώνες για να ολοκληρωθούν, στην εποχή μας είκοσι - τριάντα χρόνια είναι αρκετά. Τηρουμένων των αναλογιών τα φαινόμενα που χαρακτηρίζουν και την τρέχουσα φάση της σημερινής εποχής είναι:

* η υπερσυγκέντρωση του πλούτου σε ελάχιστα χέρια, όλο και λιγώτερα, και μέσα στις προηγμένες οικονομίες, και εναντίον των υπό ανάπτυξη

* ο υπερδανεισμός των νοικοκυριών

* η απαξίωση της πρωτογενούς (και η υπονόμευση απ' τη λεγόμενη «νέα οικονομία» της δευτερογενούς) παραγωγής

* οι μετακινήσεις των πληθυσμών

* η διαρκής (πραγματική και σκόπιμη) ενεργειακή κρίση.

Κάθε ομοιότης δεν είναι συμπτωματική, είναι ιστορική.

Στις αρχές των νεωτέρων χρόνων, όταν άρχισε να επικρατεί η εμπορευματική οικονομία κι ύστερα η βιομηχανική, άνθισαν οι Τράπεζες προσφέροντας κεφάλαια (από τον πλούτο που ήδη, πλέον, παρήγετο). Οι Τράπεζες αργότερα βοηθούσαν

νέους επιχειρηματίες να ξεκινήσουν, ιδίως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδίως στις ΗΠΑ κι ύστερα παγκοσμίως.Πάντως, όταν ήμουν παιδί κανείς δεν μπορούσε να πάει στην Τράπεζα και να ζητήσει λεφτά για να πάει διακοπές.
Τι συνέβη στο μεταξύ; Το να παίρνεις τοκοχρεωλύσιο απ' το κεφάλαιο ή να νέμεσαι μέρος των κερδών που αποφέρει το εμπόριο, είναι ένας κύκλος εργασιών που όμως έχει ένα όριο. Πέρα απ' αυτό το όριο, τι υπάρχει;Οι φτωχοί! Τι καλό έχουν οι φτωχοί; Είναι πολλοί. Άμα βάλεις το χέρι στην τσέπη τους και πάρεις μια δεκάρα επί εκατομμύρια που είναι, βγάζεις δισεκατομμύρια.Αν μάλιστα πάρεις παραπάνω από δεκάρα,αν μάλιστα φροντίσεις να μη βγάλεις το χέρι σου απ' την τσέπη τους ποτέ, τότε έχεις βρει το Ελντοράντο, τότε τα ποσά γίνονται αμύθητα.Κι έτσι οι Τράπεζες, από την εποχή της συντηρητικής στροφής παγκοσμίως, επί Θάτσερ - Ρήγκαν, καβαλώντας το κύμα του νεοφιλελευθερισμού που ερχόταν ευαγγελιζόμενος νέα «οικονομικά προϊόντα», άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες τους στους φτωχούς. Πάρε κόσμε χρήμα, το αφεντικό τρελάθηκε και το πουλάει όσο όσο.
Το χρήμα είναι κι αυτό εμπόρευμα.Παράγεται, πωλείται κι αγοράζεται (ως μέσον για να πουλάς και να αγοράζεις· άλλα αγαθά). Για τούτο πρέπει να 'χει αντίκρισμα. Τον χρυσό, την ισχύ των κρατών, την καλή πίστη. Στη «νέα οικονομία» το χρήμα είναι κι αυτό ένα «προϊόν» που μπορεί να έχει αντίκρισμα ακόμα και σε ισχυρές δοσοληψίες του μέλλοντος (που όμως μπορεί να μη γίνουν ποτέ) -αλλά, όλα έχουν το ρίσκο τους και κυρίως η άυλη οικονομία.Στο μεταξύ, οι Τράπεζες δεν παίρνουν απλώς μια δεκάρα απ' την τσέπη εκατομμυρίων, αλλά το 20%, το 30%, το 40%, το 50% του εισοδήματος εκατομμυρίων νοικοκυριών και δισεκατομμυρίων ανθρώπων.Μάλιστα τους έχουν πλέον πελάτες (δηλαδή σκλάβους) διά βίου. Ο,τι θα παράγουν στο εξής οι αιχμάλωτοί τους κατά επαχθές ποσοστό θα πηγαίνει στις Τράπεζες και κατά σεβαστόν στους φόρους.Τώρα, αν καμιά Τράπεζα το παρακάνει στα επισφαλή δάνεια και φαλιρίσει, σπεύδει το κράτος και τη σώζει διαθέτοντας κολοσσιαία ποσά (που πάλι απ' τους ραγιάδες με τους φόρους έχει βουτήξει). Είναι σαν να τους πληρώνουμε για να μας Τρώνε τα λεφτά!...Και για τους μεν φόρους οι ραγιάδες, Άγγλοι, Γάλλοι, Αμερικανοί, Ελληνες, παίρνουν αντίδωρο ένα λυμφατικό έως γελοίο κοινωνικό σύστημα (παρότι χρυσοπληρωμένο), από δε τις Τράπεζες όλο και πιο ασύδοτη τοκογλυφία -όσο πιο φτωχούς κάνουν τους φτωχούς, τόσο πιο πολλά κέρδη βγάζουν όλο και πιο αμύθητα. Η νέα φτώχεια για όλο και πιο πολλά νοικοκυριά ελαύνει αναπόδραστη. Σε έναν κόσμο πλουσιότερο παρά ποτέ, ο Μήτσος πάει κατά διαόλου...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 4.ΙΙΙ.2008 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/03/2008