ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΤΡΟΦΗ δυναμική.

Αριστερόστροφη δυναμική ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 27.01.2016 Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου* Βιώνουμε μια οδυνηρή πραγματικότητα (εκτίοντας την ποινή μας αλλά και την ποινή κάποιου άλλου), το σύμπαν στροβιλίζεται γύρω μας με μεγάλη ταχύτητα και άγνωστες φυγόκεντρες δυνάμεις: οι επιστήμονες είναι στους δρόμους, οι αγρότες επίσης, η Ακροδεξιά κερδίζει έδαφος σε Γαλλία, Πολωνία, Φινλανδία, Ουγγαρία, η Μέση Ανατολή καίγεται. Συγχρόνως, ζούμε στην εποχή που η υπόλοιπη «Αριστερά» στην Ελλάδα, ενώ διαθέτει όραμα, εργατικό και επιστημονικό δυναμικό, έμπειρα στελέχη, αρνείται να βοηθήσει και πορεύεται κατακερματισμένη κρατώντας ως άλλοθι τη γνησιότητα της ιδεολογίας της. Το κάθε κόμμα στην Ελλάδα που ονοματίζεται αριστερό ή κομμουνιστικό δεν θέλει να λερώσει το όνομά του, συμπλέοντας με μια κυβέρνηση που στιγματίστηκε υποκύπτοντας στον εκβιασμό να παραδώσει οράματα και υποσχέσεις σ' ένα ακραίο καπιταλιστικό σύστημα, που παραπαίει καταπίνοντας λαούς. Έτσι, τίμιοι αγωνιστές το έβαλαν στα πόδια, προτιμώντας (ακόμη και χαιρέκακα) να ανάγουν τους εαυτούς τους σε παρατηρητές των εκβιασμών και του ξεχαρβαλώματος της έννοιας αριστερός, προκειμένου να έχουν καθαρή συνείδηση και την ικανοποίηση ότι ουδέποτε συμμετείχαν σε συνθηκολογήσεις, ουδέποτε ξεπούλησαν τα ιδανικά τους περί κοινωνικής δικαιοσύνης, ουδέποτε υπέκυψαν. Κι όμως, κάτι ξεπούλησαν χωρίς να το καταλάβουν: Την ορμή της κοινωνίας. Σε μια κρίσιμη για τη χώρα περίοδο, δίχασαν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που είχε τα ίδια οράματα, τις ίδιες επιδιώξεις και τα ίδια συμφέροντα, υψώνοντας ανάμεσά της κομμουνιστικά τείχη, αριστερούλικα τοιχαλάκια ή ακολουθώντας ρυάκια αμφίβολων εκβολών. Διέσπειραν τον φόβο όχι της πτώχευσης, αλλά του ρίσκου της ιδεολογικής ολίσθησης και προτίμησαν τη σιγουριά και τη θαλπωρή των αγνών τους ιδανικών. Στέρησαν έτσι από την κοινωνία την ευκαιρία να αγωνιστεί ενωμένη όταν και όπου έπρεπε. Κι έμειναν ν' αναρωτιούνται ποιος είναι περισσότερο προδότης, ποιος περισσότερο αριστερός, ποιος έχει περισσότερο ήθος, ξεσκονίζοντας τ' απολιθώματά τους. Σήμερα, έχοντας ήδη νιώσει τη βαρβαρότητα των αγορών στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, έχοντας διαπιστώσει με αμηχανία και απογοήτευση πόση Αριστερά χωράει στη σημερινή Ευρώπη, η ελπίδα της ελληνικής κοινωνίας εναπόκειται στην ίδια της την αριστερόστροφη δυναμική, στα αντανακλαστικά της να αντιστέκεται στις παραβιάσεις της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και στην αυτοκριτική της, ώστε να αναλάβει τις ευθύνες της από το παρελθόν και το παρόν. * Η Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος

Μάχες, νίκες, ήττες, συμβιβασμοί και... νέες διαπραγματεύσεις

Μάχες, νίκες, ήττες, συμβιβασμοί και... νέες διαπραγματεύσεις Αγουρίδης Γιάννης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 25.12.2015 Μάχες, νίκες, ήττες, συμβιβασμοί και... νέες διαπραγματεύσεις Του Γιάννη ΑΓΟΥΡΙΔΗ

Αναμφίβολα, η χρονιά που εκπνέει σε λίγες ημέρες τα είχε όλα, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, για τη χώρα μας. Πρώτη φορά κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά, τον νεότερο Έλληνα πρωθυπουργό, εκλογές, σκληρές διαπραγματεύσεις, δημοψήφισμα, απειλές για Grexit, τον... διάττοντα αστέρα της πολιτικής Γιάνη Βαρουφάκη, κλειστές τράπεζες, capital controls, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, Μνημόνιο και νέες διαπραγματεύσεις, οι οποίες θα συνεχιστούν. Αν το πρώτο επτάμηνο μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση του Αλέξη Τσίπρα προς τον Πολ Μέισον, για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ "This is a coup", "Νομίζω πως χάσαμε χρόνο. Στο τέλος μάς τελείωσαν τα χρήματα και οι δυνάμεις. Αν το ήξερα αυτό, θα είχα πάρει πιο γενναίες αποφάσεις από την αρχή", η δεύτερη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να έχει επιτύχει σταθεροποίηση της κατάστασης της χώρας, έχοντας καταστρώσει ένα πλάνο επιστροφής στην ανάπτυξη για το 2016 που βρίσκεται προ των πυλών. Η "Αυγή" της Κυριακής προχωρά σε ανασκόπηση των διαπραγματεύσεων του 2015, καταγράφοντας τις νίκες, τις ήττες, αλλά και την πορεία της κυβέρνησης Πρώτη φορά Αριστερά στην Ελλάδα 25 Ιανουαρίου 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ νικάει στις εκλογές με διαφορά 8,5% από τη Ν.Δ. και 149 έδρες. Ο Αλέξης Τσίπρας συγκροτεί κυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛΛ. και εξαγγέλλει «διαπραγμάτευση για δίκαιη λύση», χαρακτηρίζοντας παρελθόν την τρόικα. Ακόμη, η κυβέρνηση, διά του Γιάνη Βαρουφάκη, ζητάει ένα πρόγραμμα - γέφυρα, ώστε να δοθεί χρόνος για αναδιάρθρωση του χρέους. Ναι στη σύγκρουση με την τρόικα λένε 7 στους 10 Έλληνες. Οι ξένοι οίκοι θεωρούν πιστωτικά αρνητική την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ και προαναγγέλλουν υποβαθμίσεις. Μία ημέρα μετά τις εκλογές, η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ δηλώνει ότι η Ευρωζώνη έχει κανόνες και η Ελλάδα δεν μπορεί να ζητήσει ειδική μεταχείριση.

Ουάου... Στις 28 Ιανουαρίου πραγματοποιείται συνάντηση Τσίπρα με τον τότε "αμήχανο" πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, με τον δεύτερο να εύχεται να "παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη". Στις 29 Ιανουαρίου, ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης συναντάται με τον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, με τον πρώτο να αναφέρει για την τρόικα ότι "εμείς, με αυτήν τη σαθρά δομημένη επιτροπή δεν θα συνεργαστούμε". Ο Ολλανδός... γεωπόνος, εκνευρισμένος βγάζει το ακουστικό που είχε για τη μετάφραση ψιθυρίζοντας στο αυτί του υπουργού "Μόλις σκότωσες την τρόικα», με τον Γιάνη να απαντά το περίφημο "Ουάου". Συμφωνία - γέφυρα Το πρώτο σοκ των αγορών διαδέχεται η αισιοδοξία της διαπραγμάτευσης για συμφωνία - γέφυρα. Ο Ομπάμα καλεί την Ευρώπη να ξεφύγει από τη λιτότητα και η τηλεφωνική επικοινωνία με τον Τσίπρα ερμηνεύεται ως έμμεση στήριξη. Ξεκινούν οι διεθνείς επαφές Βαρουφάκη με Σαπέν (Γάλλο ΥΠΟΙΚ), Ντάισελμπλουμ, Βίζερ (πρόεδρος EWG) κ.ά., αλλά και του Τσίπρα με ομολόγους του, με τον Ιταλό πρωθυπουργό Ματέο Ρέντζι να του χαρίζει μια γραβάτα, την οποία ο Έλληνας πρωθυπουργός αρνείται να φορέσει μέχρι να "κουρευτεί το χρέος". Η Ελλάδα απορρίπτει τη δόση των 7 δισ. ευρώ και ζητάει συνολική διαπραγμάτευση. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης καθησυχάζει τους επενδυτές των τραπεζών, λέγοντας ότι δεν θα θιγούν τα συμφέροντα των ιδιωτών. Ο πρόεδρος της Ε.Ε. Ζαν Κλοντ Γιούνκερ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για «αλλαγές» στη συμφωνία για το χρέος και ο Ντάισελμπλουμ προειδοποιεί ότι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόσει το προεκλογικό του πρόγραμμα, θα εκτροχιάσει τον Προϋπολογισμό, ενώ γίνονται «φιλικές δηλώσεις» για χρηματοδοτική στήριξη από τη Ρωσία. Στις 4 Φεβρουαρίου, η ΕΚΤ αποφασίζει να σταματήσει να δέχεται (από τις 11/2) ως ενέχυρα τα ελληνικά ομόλογα, αφήνοντας ως κύρια πηγή χρηματοδότησης των τραπεζών τον ΕLA. Δύο 24ωρα μετά απορρίπτει και το αίτημα για έκδοση επιπλέον εντόκων και η Ευρωζώνη ξεκινά την πίεση απέναντι στο αίτημα της Αθήνας για πρόγραμμα - γέφυρα, ζητώντας παράταση του υφιστάμενου προγράμματος. Η Αθήνα αλλάζει την τακτική της για το χρέος και πλέον δεν μιλάει για «κούρεμα», αλλά για «έξυπνα εργαλεία». Στην πρώτη συνάντηση Σόιμπλε - Βαρουφάκη, οι δύο υπουργοί διαφώνησαν ανοιχτά σε όλα τα θέματα. Το EuroWorking Group ζητάει κοστολογημένα μέτρα από την Ελλάδα, ο υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ συναντά τον Γ. Δραγασάκη και τον Γ. Στουρνάρα στην Αθήνα. Ανθρωπιστική κρίση Στις 8 Φεβρουαρίου, σε μια πολύ φορτισμένη ομιλία στη Βουλή, ο Αλέξης Τσίπρας τονίζει ότι η πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Πρόκειται για μήνυμα το οποίο διαχέεται σε όλη την Ευρώπη. Στις Βρυξέλλες, το επεισοδιακό Eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου δεν καταλήγει καν σε ανακοινωθέν, καθώς, με εντολή Τσίπρα, ο Βαρουφάκης δεν συναινεί. Ακολουθεί η πρώτη σύνοδος κορυφής για τον πρωθυπουργό, οπότε και συναντά για πρώτη φορά τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ. Είναι η περίοδος που, ενόσω διεξάγονταν τεχνικές διαπραγματεύσεις και πολιτικές επαφές, ο Γιούνκερ υποστήριζε ότι οι δύο πλευρές απέχουν πολύ και από τη συμφωνία και τον πολιτικό συμβιβασμό, ο Ντάισελμπλουμ εξέφραζε την απαισιοδοξία του και θεσμικοί της Ε.Ε., όπως ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, προσπαθούσαν να «μαζέψουν» την κινδυνολογία για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Ούτε το Eurogroup της 16ης Φεβρουαρίου έφερε αποτέλεσμα, παρά επιδείνωσε τις σχέσεις των δύο πλευρών. Η πρόταση για παράταση του προγράμματος απορρίφθηκε, ενώ ακολούθησαν αποκαλύψεις για κείμενο συμφωνίας τετράμηνης μεταβατικής περιόδου, που αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή από τον Ντάισελμπλουμ, και στο οποίο δεν συναίνεσε, με εντολή του πρωθυπουργού, ο Βαρουφάκης. Επιστροφή του Grexit Eπενδυτικές τράπεζες, διεθνή μέσα ενημέρωσης και αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν πλέον αρχίσει να μιλούν καθημερινά για Grexit, ενώ κυβέρνηση και δανειστές προετοιμάζονται πυρετωδώς για νέο Eurogroup στις 20 Φεβρουαρίου. Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δηλώνει ότι «Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη δεν αποτελεί μονόδρομο». Στις 19/2 υποβάλλεται πλέον επίσημα το αίτημα παράτασης της δανειακής σύμβασης και στο κρίσιμο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου επιτυγχάνεται συμφωνία για τετράμηνη «γέφυρα» μέχρι το τέλος Ιουνίου. Δημιουργική ασάφεια Είναι η περίοδος της «δημιουργικής ασάφειας». Σε αυτό το χρονικό διάστημα οι δανειστές προειδοποιούσαν και η ελληνική πλευρά κέρδιζε χρόνο για διαπραγμάτευση. Σόιμπλε και Μέρκελ έκοψαν κάθε κουβέντα για εκταμίευση κεφαλαίων πριν από την ολοκλήρωση του προγράμματος και η ΕΚΤ έδωσε εντολή στις τράπεζες να σταματήσουν να αυξάνουν την έκθεσή τους σε έντοκα. Η κυβέρνηση άρχισε να μιλά για δυσκολίες αποπληρωμής των δανείων από τον Ιούλιο και παράλληλα να συγκεντρώνει τα διαθέσιμα των δημόσιων φορέων. Στο παρασκήνιο έχει ανάψει πλέον για τα καλά η συζήτηση για τρίτο πακέτο 30 - 50 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα, ενώ σε αυτή τη συγκυρία αρχίζουν να φουντώνουν σενάρια ατυχήματος ή Grexit, στα οποία η κυβέρνηση απαντούσε με απειλές για εκλογές ή δημοψήφισμα. Στις 3 Μαρτίου, η κυβέρνηση καταθέτει στη Βουλή νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση, παρά τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων. Δικαίωμα "ιδιοκτησίας" των μεταρρυθμίσεων Η μίνι (επταμερής) σύνοδος κορυφής για την Ελλάδα και η νέα παρέμβαση του προέδρου των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα υπέρ μιας «βιώσιμης λύσης» άνοιξαν χαραμάδα αισιοδοξίας, με τον Τσίπρα να έχει συνάντηση με Μέρκελ, Ολάντ, Ντράγκι, Τουσκ, Γιούνκερ, όπου τους ζητάει πολιτική λύση. Η κυβέρνηση κέρδισε το δικαίωμα να καταρτίσει εκείνη τη λίστα με τις μεταρρυθμίσεις, αλλά για ακόμη μια φορά δεν πήρε χρήματα. Αυτό το μικρό κύμα αισιοδοξίας είχε ημερομηνία λήξης τη συνάντηση Τσίπρα - Μέρκελ στο Βερολίνο στις 23 Μαρτίου, καθώς, παρά το καλό κλίμα που επικράτησε, η κατάσταση δεν άλλαξε. Το EuroWorking Group που ακολούθησε στις 25/3 είχε ως αποτέλεσμα η Αθήνα να χάσει και τα 1,2 δισ. ευρώ του ΤΧΣ. Κίνα και Ρωσία Οι συζητήσεις με τα τεχνικά κλιμάκια χωλαίνουν, η κυβέρνηση αναζητάει υποστήριξη από την Κίνα και τη Ρωσία και διοχετεύει σενάρια στάσης πληρωμών προς το ΔΝΤ. Οι εκροές καταθέσεων αυξάνονται, ενώ η ΕΚΤ στηρίζει μέσω του ELA, αλλά αρνείται την αύξηση του ορίου έκδοσης εντόκων. Η δήλωση του πρωθυπουργού «θα πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις και όχι το ΔΝΤ εάν δεν πάρουμε τη δόση», αλλά και οι δηλώσεις υπουργών και στελεχών της κυβέρνησης ότι η κυβέρνηση προτιμά να πληρώσει τις εσωτερικές υποχρεώσεις της και όχι τους δανειστές χτύπησαν το καμπανάκι στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οπότε πραγματοποιήθηκε το ταξίδι - αστραπή του Γιάνη Βαρουφάκη στη Νέα Υόρκη για συνάντηση με την Κριστίν Λαγκάρντ. Είναι ο μήνας κατά τον οποίο τα σενάρια της χρεοκοπίας επιστρέφουν δριμύτερα και η συζήτηση για το Grexit εκτραχύνεται. Η αγορά επιβαρύνεται από τη φημολογία για νέες μεγάλες αυξήσεις κεφαλαίου και σενάρια bail in στις τράπεζες. Επιπλέον, αρχίζουν να διατυπώνονται οι πρώτες εκτιμήσεις για επιστροφή της οικονομίας στην ύφεση. Από το ταξίδι Τσίπρα στη Μόσχα προκύπτουν αναφορές για έμμεση χρηματοδότηση μέσω του αγωγού Turkish Stream. Απομόνωση Βαρουφάκη Στο περιβόητο Eurogroup της 24ης Απριλίου η πρώτη εικόνα είναι πως Ελλάδα και δανειστές οδηγούνται προς τη ρήξη. Ο Γ. Βαρουφάκης απομονώνεται από τους ομολόγους του, δημοσιοποιούνται σκληροί χαρακτηρισμοί εναντίον του και η κυβέρνηση αποφασίζει να διευρύνει τη διαπραγματευτική ομάδα με Τσακαλώτο, Σαγιά, Χουλιαράκη. Είχε προηγηθεί νέα συνάντηση Τσίπρα - Μέρκελ, με την περιβόητη δήλωση «Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να μη μείνει η Ελλάδα από ρευστό». Σταδιακά άρχισε να γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια αποκατάστασης της εμπιστοσύνης μέσα από δηλώσεις, όπως, λ.χ., του Ντάισελμπλουμ ότι «Δεν αποτελεί επιλογή το Grexit» ή του Ντράγκι ότι «Η συμμετοχή στο ευρώ είναι αμετάκλητη». Ταυτόχρονα, όμως, ανοίγει η συζήτηση περί κουρέματος των ενεχύρων των ελληνικών τραπεζών. Πρόοδος πριν από την κρίση Το Eurogroup της 11ης Μαΐου ολοκληρώνεται για πρώτη φορά με σαφή «δήλωση προόδου» των διαπραγματεύσεων, αλλά ακόμη σαφέστερο είναι το μήνυμα των δανειστών ότι, αν δεν ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, δεν θα υπάρξει αποδέσμευση χρημάτων, ούτε θα ανοίξει ο διάλογος για διευθέτηση του χρέους. Ο χρόνος, πλέον, κυλά αντίστροφα για κατάληξη των διαπραγματεύσεων πριν από το τέλος Μαΐου, καθώς, κατά τον Γ. Βαρουφάκη, από εκεί και μετά θα υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας. Το δημοψήφισμα παραμένει ως όπλο πάνω στο τραπέζι, όχι όμως υπέρ της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά των δανειστών, οι οποίοι εκτιμούν ότι ένα αποτέλεσμα υπέρ του ευρώ θα αποδυνάμωνε πλήρως τη διαπραγματευτική τακτική της Αθήνας. Πληρώνεται η δόση των 750 εκατ. ευρώ προς το ΔΝΤ και τα ταμειακά διαθέσιμα βρίσκονται στο κόκκινο. Στις 18 Μαΐου, με ένα πολυσέλιδο κείμενο που τιτλοφορείται «Σημείωμα βοήθειας για την Ελλάδα», το οποίο φτάνει σε όλους τους εμπλεκόμενους -στις διαπραγματεύσεις και τις αποφάσεις- φορείς, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέτει τις προϋποθέσεις για να ξεκλειδώσει η βοήθεια από το EFSF προς την Ελλάδα εντός του Ιουνίου και να υπάρξει συνολική συμφωνία μέχρι το φθινόπωρο. Στο Eurogroup και τη σύνοδος κορυφής που πραγματοποιούνται στη Ρίγα [σ.σ.: στο πρώτο ο Βαρουφάκης παραδέχεται ότι καταγράφει τους συνομιλητές του] δεν βρίσκεται λύση. Ακολουθεί μπαράζ συζητήσεων χωρίς επίσης να προκύπτει λύση. Οι 47 σελίδες και το δημοψήφισμα Το χαρτί του δημοψηφίσματος άρχισε να συζητείται εντόνως μετά τη συνάντηση που είχε ο πρωθυπουργός, στις αρχές Μαΐου, με τους Γιούνκερ, Ντράγκι και Λαγκάρντ. Ο Αλέξης Τσίπρας, αφότου δέχτηκε τα πρώτα τελεσίγραφα από τους θεσμούς ώστε να αποδεχθεί τις προτάσεις τους για συμφωνία, αποφασίστηκε σε επαφές που είχε με τους στενούς του συνεργάτες να είναι έτοιμοι για το ενδεχόμενο διεξαγωγής δημοψηφίσματος εάν δεν καμφθεί η αδιαλλαξία των εταίρων. Ακολούθησε νέα συνάντηση του πρωθυπουργού με Μέρκελ και Ολάντ, με τον Τσίπρα να γίνεται αποδέκτης νέου τελεσιγράφου, ότι δηλαδή θα πρέπει σε 24 ώρες να αποφασίσει σχετικά με την πρόταση για πεντάμηνη παράταση με χρηματοδότηση 15,5 δισ. ευρώ. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ο πρωθυπουργός μίλησε με τους στενούς του συνεργάτες στην κυβερνητική επιτροπή και αποδέχθηκε την πρόταση πολλών υπουργών για προσφυγή στον λαό. Κυβερνητικά στελέχη μιλούσαν ήδη από την παραμονή για την «τρίτη, κατά σειρά, προσπάθεια παγίδευσης της κυβέρνησης από τους δανειστές», δεδομένου ότι οι θεσμοί έκαναν τη μία ημέρα δεκτή την ελληνική πρόταση ως βάση συζήτησης, ενώ την επομένη ακύρωσαν την αποδοχή, επανέφεραν τη δική τους πρόταση και κάλεσαν σε συνάντηση τον Αλέξη Τσίπρα στις Βρυξέλλες. Ως «δεύτερη παγίδευση» ανέφεραν την απόφαση του Ζ. Κλ. Γιούνκερ στις 3 Ιουνίου να επιδώσει στον πρωθυπουργό, «εκ μέρους των θεσμών», το πεντασέλιδο των «σκληρών» προτάσεων ως απάντηση στο 47σελιδο ελληνικό κείμενο, ενώ στις 5 Ιουνίου δεν πληρώθηκε η δόση για το ΔΝΤ. Και ως «πρώτη παγίδευση», τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, η οποία δεν συνοδεύθηκε από χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην ταμειακή ασφυξία της χώρας - το «λάθος» της αποδοχής αυτής της συμφωνίας. Σημειώνεται ότι στις 14 Ιουνίου έχει αποχωρήσει άπραγη η ελληνική κυβέρνηση από τις Βρυξέλλες, ο Ντόναλτ Τουσκ έκανε λόγο για "Game over" και στις 26 Ιουνίου ο Αλέξης Τσίπρας ανακοινώνει το δημοψήφισμα, ενώ τρεις μέρες αργότερα ανακοινώνεται η επιβολή capital controls από την κυβέρνηση, αφού η ΕΚΤ έκλεισε τις στρόφιγγες χρηματοδότησης προς τη χώρα μας, καθώς από την 30ή Ιουνίου η Ελλάδα είναι εκτός προγράμματος. "Όχι" και 17 ώρες διαπραγμάτευση Παρά την προπαγάνδα των εγχώριων ΜΜΕ, τις απειλές των ξένων για Grexit και τις ουρές μπροστά στα ΑΤΜ, στις 5 Ιουλίου οι πολίτες ψηφίζουν "Όχι" στην πρόταση Γιούνκερ, με ποσοστό 61,31%, διαψεύδοντας όλες τις δημοσκοπήσεις. Ακολούθως, παραιτείται ο Γιάνης Βαρουφάκης και στη θέση του τοποθετείται ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Από τις 6 έως και τις 12 Ιουλίου ακολουθεί μπαράζ απειλών από Τουσκ, Γιούνκερ, Σόιμπλε και αφού έχει ολοκληρωθεί το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον Προκόπη Παυλόπουλο. Σε συμφωνία κατέληξε η ολονύχτια συνεδρίαση της συνόδου κορυφής για την Ελλάδα τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου. Ύστερα από θρίλερ 17 ωρών, οι εννέα ηγέτες της Ευρωζώνης κατέληξαν σε ομόφωνη απόφαση. Εκείνη τη νύχτα το τελεσίγραφο που καταθέτουν οι Ευρωπαίοι προκαλεί οργή: Εκατομμύρια χρήστες του Twitter αντιδρούν. Το hashtag #ThisIsACoup κάνει τον γύρο του πλανήτη... «Δώσαμε μια σκληρή μάχη έξι μήνες τώρα. Μέχρι τέλους παλέψαμε για να διεκδικήσουμε ό,τι καλύτερο για μια συμφωνία που θα δώσει την ευκαιρία στη χώρα να σταθεί στα πόδια της» δήλωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ύστερα από την επιτυχή κατάληξη των μαραθώνιων διαβουλεύσεων για το ελληνικό θέμα, στις Βρυξέλλες, στην οποία κατάφερε το Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας να έχει έδρα την Ελλάδα. Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι ο Β. Σόιμπλε είχε εκπονήσει πενταετές σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, το οποίο και παρουσιάστηκε στους ομολόγους του. Στις 14 Ιουλίου κατατίθεται στη Βουλή η συμφωνία, με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη να ζητάει από τον Αλέξη Τσίπρα να μην προχωρήσει, και στις 16 Ιουλίου εγκρίνεται, με 39 απώλειες για τον ΣΥΡΙΖΑ. Την επόμενη ημέρα εγκρίνεται το δάνειο - γέφυρα των 7,16 δισ. ευρώ και ξεκινάει αγώνας δρόμου για μια συνολική συμφωνία. Στις 20 Ιουλίου ανοίγουν ξανά οι τράπεζες και στις 22 περνούν από τη Βουλή τα δεύτερα προαπαιτούμενα, με 31 απώλειες για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το συνολικό πακέτο κλείνει στις 11 Αυγούστου, ενώ σε μια θυελλώδη συνεδρίαση, που ξεκίνησε στις 13 Αυγούστου και ολοκληρώθηκε το πρωί της 14ης, η Βουλή λέει ναι στη συμφωνία. Την ίδια ημέρα εγκρίνεται από το Eurogroup η πρώτη δόση των 26 δισ. ευρώ. Στις 20 Αυγούστου ο Αλέξης Τσίπρας πραγματοποιεί διάγγελμα στο οποίο προκηρύσσει εκλογές, λέγοντας ότι "Η λαϊκή εντολή εξάντλησε τα όριά της". Δεύτερη φορά Αριστερά και ομαλοποίηση διαπραγματεύσεων Στις 20 Σεπτεμβρίου έρχεται και πάλι πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Σχηματίζει κυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛΛ. και ξεκινάει διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για την ολοκλήρωση των πρώτων προαπαιτούμενων, με τις σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών να ομαλοποιούνται. Οι συζητήσεις πραγματοποιούνται στο Χίλτον και ολοκληρώνονται τον Οκτώβριο. Με την ψηφοφορία επί του πολυνομοσχεδίου στις 17 Οκτωβρίου εγκρίθηκαν τα προαπαιτούμενα που «ξεκλείδωσαν» τα 2 δισ. ευρώ στη βάση της συμφωνίας μεταξύ της κυβέρνησης και των δανειστών για το τρίτο πρόγραμμα στήριξης. Στις 31 Οκτώβρη ανακοινώνονται τα αποτελέσματα των stress tests για τις ελληνικές τράπεζες και ξεκινάει η διαδικασία ανακεφαλαιοποίησής τους. Παράλληλα, αρχίζει η διαπραγμάτευση των δεύτερων προαπαιτουμένων, η οποία "κλείνει" σύντομα, και στις 15 Δεκεμβρίου ανοίγει ο δρόμος εκταμίευσης της υποδόσης του 1 δισ. ευρώ, όταν λίγες ημέρες πριν έχει ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με το Δημόσιο να βάζει, μέσω ΤΧΣ, μόλις 5,4 δισ. ευρώ από τα 25 δισ. ευρώ που προέβλεπε η συμφωνία του καλοκαιριού.

Στο δρόμο για Παρίσι

Στο δρόμο για Παρίσι Όταν 14 χρόνια τώρα ο μπαμπάς Μπους με την προϋπηρεσία στις μυστικές υπηρεσίες ανακάλυψε την αντιτρομοκρατική πάλη μετά την 11/9 δούλεψαν πολλά think tank , σύμβουλοι ασφαλείας, συνταξιούχοι στρατιωτικοί και εταιρείες μισθοφόρων και άλλων υπηρεσιών στην κατεύθυνση την ίδια με του ψυχρού πολέμου. «Εκμεταλλευόμαστε φονιάδες ναζιστές και λογής ανά τόπο κοτζαμπάσηδες για να προωθηθεί το συμφέρον της υπερδύναμης άντε και των περιφερειακών του συμβουλίου ασφαλείας να μοιράσουν σφαίρες επιρροής». Διαλύθηκαν κράτη όπως Ιράκ ,Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Σουδάν ,Μάλι, Σομαλία, Νιγηρία και η τρέλα του φανατικού μουσουλμανισμού διαδόθηκε σαν παρακλάδια της Αλ Κάιντα και μετά σαν σουνιτική τρομοκρατία του ISIS. Φόνοι δάκρυα, αίμα και φυγή και προσφυγιά. Το Ιράκ ήταν κάποτε το αραβικό κράτος με τον λιγότερο αναλφαβητισμό και η Συρία το πιο πετυχημένο δομημένο κράτος με πολυπολιτισμικότητα και αντιαποικιακές περγαμηνές. Η εξουσία των κυβερνήσεων Ασσαντ και Μπααθ ήταν κατοχυρωμένη στο σύνταγμα της χώρας και αυτό ήταν βαρύ όνειδος της νεοαποικιακής Γαλλίας. Της Γαλλίας που είτε με το Σαρκοζί το 2007 είτε με τον Ολάντ από το 2008 πούλησε αφειδώς μεσαία οπλικά συστήματα στη φανατική μουσουλμανική αντιπολίτευση αλ Νουσρα κλπ για αντιστάθμισμα αρχικά στη Χερσμπολάχ και τους Κούρδους και να ενοποιήσουν τις περιοχές πετρελαίου γύρω από την Μεσοποταμία. Το πολιτικοοικονομικό σύστημα ΗΠΑ και Γαλλίας της δε Αγγλίας ασθμαίνουσας πίσω τους διέπρεψε στην κύηση και γαλουχία των τεράτων. Η Γερμανία στερούμενη οπλικής χειραγώγησης περιορίστηκε στις δικές της σφαίρες οικονομικής επιρροής την Ελλάδα και την Τουρκία σε αυτό το γαϊτανάκι κυριαρχίας. Ποιος επέτρεψε στο Χαλιφάτο να εκμεταλλεύεται και να προσπορίζεται πετρελαιοπηγές στη Λιβύη και Μοσούλη;; Ποια συμφέροντα απομονώνουν τη Ρωσία από τα οπλικά συστήματα τύπου πληρωμένων Mistral φρεγάτες και τις χρεώνουν και σαν ζώνη επιρροής στη στρατοκρατούμενη Αίγυπτο;; Ποιος νεοφιλελευθερισμός στο εσωτερικό των Ευρωπαϊκών κρατών επέτρεψε αθρόα ανταλλαγή νιάτων, νυφών, αντεκδίκησης, ακραίων ιδεών φανατισμού και ρατσισμού, εκτεταμένες ανισότητες στο μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων για να καλοπερνούν οι μικρές κλειστές συντροφιές των τραπεζιτών και αργόσχολων πλουτοκρατών. Κάναμε θέματα τους πρόσφυγες τις μαντήλες τους μιναρέδες και άλλα από το εποικοδόμημα ακριβώς για να συσκοτίσουν τις ευθύνες του σημερινού πολιτικού συστήματος του πολιτισμένου κόσμου του άκρατου καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού που θέλει στη θέση του κατακάθι τα 2/3 τουλάχιστον της εξαθλιωμένης κοινωνίας. Θρηνώ για του 300 Γάλλους, τα νιάτα του Παρισιού το ίδιο ακριβώς με τους 500.000 νεκρούς στη Συρία των τελευταίων 4 χρόνων, τους 7 Ισραηλινούς με τους 4500 νεκρούς και καταχωνιασμένους στα ερείπια της λωρίδας της Γάζας, τους 3500 νεκρούς των δίδυμων πύργων με τους 3500 που πνίγηκαν στη Μεσόγειο για να ξεφύγουν από τα πεδία μαχών. Έχει στερέψει το δάκρυ. Δεν θα ανάψω κεράκια στα έργα του καπιταλισμού. Περιμένω από τα «χειρουργικά χτυπήματα» όχι να καθαρίσουν την Ρωσική επιρροή στη Συρία ,ούτε να εξαπλώσουν την Τουρκική επιθετικότητα έναντι των Κούρδων, περιμένω να σταματήσει η αιματοχυσία στη Συρία Ιράκ να εξαφανιστούν οι δυνάμεις που εκτρέφουν και χρηματοδοτούν το ISIS (οι σουνίτες κλπ μη αραβικές δυνάμεις) και να επιστρέψουν οι πρόσφυγες να ξαναχτίσουν την πατρίδα τους. Η δικιά μας Πατρίδα δικαιολογημένα ανησυχεί για το πέρασμα αυτό που μας έταξε η ιστορία σε αυτή την ταραγμένη μεριά. Λαμπαδάριος Διονύσης. Δημοσιευθηκε στην Αυγή Σάββατο 21-11-2015

ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Το επόμενο 3μηνο στις χώρες της ευρωζώνης έχω την αίσθηση ότι οι συσχετισμοί αλλάζουν αργά και επώδυνα για τους πληττόμενους από την λιτότητα και την δημοσιονομική "σταθερότητα". Οι απόψεις Σόιμπλε για υπερυπουργείο προϋπολογισμού ανεξέλεκτο από ΕΕ σκοντάφτουν στους Γάλλους που θέλουν έλεγχο από ΕΕ και ευρωκοινοβούλιο. Η μάχη των άτυπων Γιουρογκρούπ αρχίζει και πριν τις ελληνικές εκλογές με πρώτο πρόταγμα την απομείωση του δικού μας χρέους και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και ήδη οι Γερμανοί δείχνουν εμφανώς την κακή τους διάθεση και επιβολή περαιτέρω όρων ακόμα και τι κυβέρνηση θέλουν. Θέλουν ένα δικό τους συνομιλητή στυλ Μειμαράκη ή Θεοδωράκη και δεν πρέπει να τους κάνουμε το χατίρι. Το εργαλείο της ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών που τόσο επιδέξια χρησιμοποίησαν με την προτροπή φυγής κεφαλαίων οι Σαμαράς-Στουρνάρας- Γεωργιάδης κλπ είδαμε στην πράξη με τι στέγνωμα και πειθαναγκασμό ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ την όλη ελληνική οικονομία. Η αμφισβήτηση των πεπραγμένων της μη αρεστής τους αριστερής διακυβέρνησης θα αποτελεί το στίγμα των Γιούγκερ-Σούλτσ-Μέρκελ-Ντάισενμπλουμ στο αναμέτρημά τους με την ιστορία της δημοκρατίας.. Ούτε λόγος για την ανεξάρτητη πορεία της και της φρούδες ελπίδες περι τούτου που μας βαυκαλίζουν τα προγράμματα ΝΔ, Πασοκ Ποτάμι. .Οι άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές μάχες που θα παρακολουθήσουμε, οικονομικές πάντα, είναι οι εκλογές στην Πορτογαλία και Ισπανία, τα αγροτικά με αιχμή το αθέμιτο μποϋκοτάζ στη Ρωσία, το προσφυγικό της Συρίας και Ουκρανίας και τα ολιγοπώλια που θα δημιουργήσει η ευρωπαϊκή πολιτική σε ενέργεια , εμπόριο(TTIP) Όλα αυτά σε συνδυασμό με την κυριαρχία αυταρχικών δεξιών κυβερνήσεων εντός ΕΕ, καταπάτησης όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους μόνο καλά δεν προβλέπουν για την Δημοκρατία. Σε ένα περιβάλλον πολεμικών συγκρούσεων σε Τουρκία, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία ,Υεμένη και τις μισές χώρες της Κεντρικής Αφρικής. Έχουμε ακόμα το δικαίωμα να λέμε τη γνώμη μας και ψηφίζοντας στην Ελλάδα πρέπει να έχουμε ανοιχτό το όραμα στον Πανανθρώπινο οικουμενισμό που πάντα χαρακτήριζε τον Ελληνισμό. Είναι πατριωτικό και ιστορικό καθήκον να συμμετέχουμε, να αμφισβητούμε και να συντασσόμαστε με το Σύριζα, το σημερινό πραγματιστή και ανανεωτή, ελευθερωτή της Ευρώπης. Λαμπαδάριος Διονύσης

Ελλάδα η Χώρα του ανικανοποίητου.

ΕΛΛΑΔΑ Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟΥ Ο Τσίπρας δεν μπόρεσε να κυνηγήσει αδειοδοτήσεις συχνοτήτων, αγροτικό 5ετές, φοροδιαφυγή και δημόσια έργα γιατί του στέρησε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ο Λαφαζάνης, Ο Μεϊμαράκης ήθελε να μιλάει σαν τον Μπαμπινιώτη, ο Σταύρος Θεοδωράκης ήθελε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και ιδιωτικές συντάξεις όπως η Λυμπεράκη, Ο Μιχαλολιάκος θάθελε τους πρόσφυγες να μένουν Ελλάδα νάχουν τα τάγματα να μαχαιρώνουν και όχι να φεύγουν τρέχοντας για να μείνουν Ευρώπη. Ο Γλέζος θάθελε να είχε πάντα δίκιο, και ο Λαφαζάνης επιβεβαίωσε ότι οι μειοψηφίες στην αριστερά δεν ακολουθούν τις πλειοψηφίες. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ είπε κάτι σωστό για τις περιστάσεις και το πήρε στον τάφο της γιατί κέρδισαν οι ..άλλοι. Οι εργολάβοι ονειρεύονται νέα ΕΣΠΑ, οι τραπεζίτες να νεκραναστήσουν τους κόκκινους δανειολήπτες, ο τουρισμός να δουλεύουν οι αδήλωτες ταμειακές, και τα συνεργεία να μάθουν να κάνουν και καμιά κατεδάφιση. Ο Κάκαβος ονειρεύεται δένδρα χωρίς αρσενικό στις γούρνες από αυτές που πνίξαν τον Δούναβη πριν 6 χρόνια. Η Fraport τσαντίστηκε που δεν φκιάξαμε τα κλιματιστικά του Αεροδρομίου Ρόδου πριν τους τα παραδώσουμε, ακόμα και οι ψυκτικοί λεφτά ζητάνε σε αυτό το τόπο. Οι γιαγιάδες ζητάνε ακόμα το καλό το παλληκάρι στη θυρίδα τραπέζης για τη σύνταξη και απορρίπτουν την κάρτα του διαόλου από το ΑΤΜ, οι ασθενείς ένα γιατρό έξω από την πόρτα τους. Εγώ να θυμίσω ότι 5 χρόνια είμαι χωρίς διακοπές και δεν πάσχω από σύνδρομο καρόκι.

Με τα λόγια χτίζω ανώγια και κατώγια έλεγε η γιαγιά μου πατριώτες ιδεολόγοι, δείτε σε τρία επίπεδα πεπραγμένα και στόχους, εχθρούς και φίλους σε κομματικό, πανελλαδικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και τότε θα εκτιμήσετε πως πατάει γερά και ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ και οι πολλοί.

Ρέκβιεμ για ένα όνειρο

Ρέκβιεμ για ένα όνειρο

Βερολίνο, 1945 18.07.2015, Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας Βαριά κι ασήκωτη μέρα η σημερινή, «κερασάκι» σε μιαν αβάσταχτη εβδομάδα των παθών που ξεκίνησε με το μνημονιακό σοκ το πρωινό της Δευτέρας και, όπως όλα δείχνουν, θα κρατήσει αρκετά χρόνια. Και η ψυχή μας βαριά -ρέκβιεμ για ένα όνειρο στον ΣΥΡΙΖΑ, στη συγκυβέρνηση, στον πάντα γελαστό και γελασμένο λαό που πίστεψε ότι μπορεί να υπάρξει αριστερή εναλλακτική εντός του ευρώ και χωρίς λιτότητα και εξόφθαλμη αδικία. Βγαίνω από το σπίτι και ο Υμηττός καίγεται: στο ψιλικατζίδικο της γωνίας δύο μεσήλικες κυρίες μαλώνουν για τον Τσίπρα -η μια λέει να βγούμε στους δρόμους να τον ρίξουμε τον ψεύτη, τον προδότη, η άλλη λέει άσ’ το τώρα, έγινε, και τι ήθελες να κάνει δηλαδή το παιδί, να μας κάψει όλους για να κάνει το χατίρι στον Λαφαζάνη; Πληρώνω γρήγορα και βγαίνω στον δρόμο θολωμένος.

Δυο στενά πιο κάτω, στα όρια του Βύρωνα με το Παγκράτι, βλέπω την πινακίδα: οδός Μοργκεντάου. Προσφυγούπολη ο Βύρωνας, δικαίως έκανε δρόμο τον Χένρι Μοργκεντάου τον πρεσβύτερο, τον Γερμανοεβραίο (γεννημένο στο Μανχάιμ) πρέσβη των ΗΠΑ στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, τον πρώτο διπλωμάτη που αποκάλυψε στην παγκόσμια κοινή γνώμη τις φρικτές λεπτομέρειες της αρμενικής και αργότερα της ποντιακής γενοκτονίας και με την τόλμη του βοήθησε να γλιτώσουν εκατομμύρια άνθρωποι -έστω και πρόσφυγες- από το λεπίδι. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1923, διορίστηκε πρόεδρος της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων. Ομως το δικό μου το μυαλό, το άρρωστο, τρέχει ήδη στον γιο του, τον Μοργκεντάου τζούνιορ –τον υπουργό Οικονομικών του Ρούζβελτ στο «Νιου Ντιλ» και συντάκτη του περίφημου ομώνυμου σχεδίου στα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, που κατά τη γνώμη μου τον καθιστά εξαιρετικά επίκαιρο...

Συντηρητικός οικονομολόγος ο Μοργκεντάου, λάτρης των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και των «νοικοκυρεμένων» δαπανών, διαφωνούσε συχνά με τον... απλοχέρη Ρούζβελτ και τον πραγματικό εμπνευστή του Νιου Ντιλ, τον Τζον Μέιναρντ Κέινς. Πειθάρχησε όμως στις ανάγκες του λαού του, κατανίκησε τη Δίνη της Μεγάλης Υφεσης «σπρώχνοντας» αμέτρητα δισεκατομμύρια σε δημόσια έργα και κοινωνικές παροχές και έθεσε τις βάσεις για το αξιοζήλευτο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης (Social Security), που ακόμα παλεύουν ογδόντα χρόνια αργότερα να ξεπατώσουν στρατιές νεοφιλελεύθερων λομπιστών και οικονομολόγων. Δική του ήταν και η ιστορική απόφαση για τον «ευνουχισμό» των άπληστων τραπεζιτών της Wall Street μέσω του διαχωρισμού των επενδυτικών και των καθαρά τραπεζικών δραστηριοτήτων τους -μια απόφαση που αντιστράφηκε τελικά τη δεκαετία του ’90 από τον μακρινό διάδοχό του στην κυβέρνηση Κλίντον, τον Μπομπ Ρούμπιν της Citibank, ανοίγοντας τον δρόμο για τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 που (εξ ανακλάσεως) καταστρέφει σήμερα τη χώρα μας.

Πάμε τώρα στο «σχέδιο Μοργκεντάου». Γύρω στα μέσα του Σεπτέμβρη του 1944, με τη Βέρμαχτ να υποχωρεί σε όλα τα μέτωπα και το τέλος του πολέμου προ των πυλών, ο Μοργκεντάου έπεισε τον Ρούζβελτ πως αυτή τη φορά η Γερμανία έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά, ώστε να μην μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι και να απειλήσει με τη μεγαλομανία της την Ευρώπη και τον πλανήτη. Επρεπε, δηλαδή, να απογυμνωθεί από κάθε βαριά βιομηχανική δραστηριότητα, να μοιραστούν όλα της τα μεγάλα εργοστάσια και τα ορυχεία στους νικητές, με μέρος των μελλοντικών εσόδων τους να επιστρέφεται στις λεηλατημένες από τους ναζί χώρες, σαν την Ελλάδα, και γενικώς να μετατραπεί αυτός ο βιομηχανικός γίγαντας σε μια πρωταρχικώς «αγροτική και βουκολική οικονομία». Μιλώντας στη γυναίκα του, την Ελεανόρ, ο Ρούζβελτ είπε πως το σχέδιο είναι σκληρό, αλλά «πρέπει να εφαρμοστεί, γιατί αυτή τη φορά πρέπει οι Γερμανοί να καταλάβουν ότι έχασαν οριστικά τον πόλεμο»! Ο Στάλιν φυσικά συμφωνούσε: ήδη από το ’43, στην Τεχεράνη, είχε πει στον Ρούζβελτ πως «αν αφήσουμε τους Γερμανούς μετά τον πόλεμο να φτιάχνουν ακόμη και μεταλλικά έπιπλα, αυτοί είναι ικανοί μέσα σε λίγους μήνες στα ίδια εργοστάσια να φτιάχνουν αεροπλάνα και τανκς»! Ο Τσόρτσιλ, αντίθετα, ήθελε μια εξαρτημένη, αλλά ισχυρή μεταπολεμική Γερμανία ως «οδόφραγμα» στην επελαύνουσα ΕΣΣΔ: όταν όμως συναντήθηκε με τον Ρούζβελτ στο Κεμπέκ, λίγες εβδομάδες πριν ταξιδέψει στη Μόσχα για να μοιράσει με τον Στάλιν την ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια στο περίφημο χαρτάκι που σφράγισε τη μοίρα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της Ελλάδας, ο Βρετανός statesman συνυπέγραψε το σχέδιο υπό την ασφυκτική πίεση του «FDR» και του ίδιου του Μοργκεντάου, που τον εκβίασαν ότι αν δεν υποχωρούσε, η Βρετανία δεν θα λάμβανε δάνειο εξίμισι δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ... Δέκα Μαΐου του ’45. Η νικημένη, κατεχόμενη πλέον, Γερμανία κείται σε ερείπια, κομμένη στα τέσσερα, με τον υποσιτισμένο πληθυσμό της να τρέφεται από τα συσσίτια.

Ο Ρούζβελτ έχει πεθάνει, αλλά πίσω από τις κουίντες το σχέδιο Μοργκεντάου αρχίζει να εφαρμόζεται έχοντας πάρει τη μορφή της «οδηγίας 1067» του αμερικανικού στρατού κατοχής. Για δύο χρόνια, ώς το 1947, εκατοντάδες εργοστάσια αποσυναρμολογούνται και μεταφέρονται στις νικήτριες χώρες τέσσερα εκατομμύρια Γερμανοί αιχμάλωτοι που εργάζονται καταναγκαστικά -κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης- στη Ρωσία, τη Γαλλία και τη Βρετανία και οι μεγάλες βιομηχανικές ζώνες, όπως το Ρουρ, η Σιλεσία και το Σάαρ, μετατρέπονται σε προτεκτοράτα των Συμμάχων. Ο,τι δεν μπορεί να μεταφερθεί -όπως ας πούμε οι τεράστιες ναυπηγικές εγκαταστάσεις της Blohm & Voss- ανατινάζεται, ενώ τα «παιδιά του Μοργκεντάου» -μια ομάδα Αμερικανών οικονομολόγων με έδρα το Βερολίνο- «ξηλώνουν» συστηματικά το γερμανικό τραπεζικό σύστημα. Ταυτόχρονα οι μεγάλες δυνάμεις «σφάζονται» για το ποιος θα εξασφαλίσει τους καλύτερους ναζί επιστήμονες και «ειδικούς» και τις βιομηχανικές και πολεμικές «πατέντες» και φόρμουλες που κρύβουν στα κεφάλια τους: νικητής αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά η Αμερική, που με την «Επιχείρηση Συνδετήρας» ξεπλένει χιλιάδες πρωτοκλασάτους ναζί. Το «σχέδιο Μοργκεντάου» πεθαίνει οριστικά το 1947, όταν ο στρατηγός Λούσιους Κλέι, ο «κυβερνήτης» της αμερικανικής ζώνης κατοχής, πείθει τον Τρούμαν ότι η καθημαγμένη και πεινασμένη δυτική Γερμανία θα «στρεφόταν σύσσωμη στον κομμουνισμό» αν δεν της επιτρεπόταν η επανεκβιομηχάνιση.

Ο Ψυχρός Πόλεμος έχει ήδη ξεσπάσει, με πρώτο «θερμό» μέτωπο την Ελλάδα του Εμφυλίου – και οι φανατικοί αντικομμουνιστές στην Ουάσινγκτον και το Λονδίνο υποστηρίζουν ότι η «ελεύθερη Ευρώπη» δεν μπορεί να επιζήσει οικονομικά και πολιτικά χωρίς μια τεμαχισμένη και αποστρατιωτικοποιημένη μεν, αλλά πάντως ισχυρή οικονομικά Γερμανία. Είναι η ώρα του σχεδίου Μάρσαλ, της αερογέφυρας του Βερολίνου και της απαρχής μιας διαδικασίας που οδηγεί το ’53 στη διαγραφή του γερμανικού χρέους και των απαιτήσεων για πολεμικές αποζημιώσεις και τελικά στο «Wirtschaftswunder», το τεχνητό «οικονομικό θαύμα» της Γερμανίας, την επανένωσή της το ’90 (παρά τις διαφωνίες όσων διέθεταν στοιχειώδη ιστορική μνήμη) και τη σημερινή της νέα γιγάντωση σε βάρος -ως συνήθως- των γειτόνων και εταίρων της...

To άρθρο έχει δημοσιευθεί στην Εφημερίδα των Συντακτών 18-7-2015

Kαι εμείς «λιαζόμαστε»...

Kαι εμείς «λιαζόμαστε»... 25/05/2015 - 08:00 Στάθης στον eniko

Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ακόμη Ένωση εθνικών κρατών, για να εξελιχθεί στη συνέχεια σε μια Ένωση δύο ταχυτήτων υπό το Διευθυντήριο των πέντε (Βρετανία, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία), που έγινε των τριών (Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία), για να καταλήξει στον Γαλλογερμανικό άξονα κι από ’κει στην ξεδιάντροπη Γερμανική Ηγεμονία, από τότε λοιπόν έως σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση ευαγγελιζόταν την κατάργηση των εθνικών συνόρων και την αποδυνάμωση των εθνικισμών. Κατάφερε ακριβώς το αντίθετο. Κατήργησε μεν τα εθνικά σύνορα ανάμεσα στις αστικές τάξεις των χωρών – μελών, όπως και τα σύνορα για την διακίνηση των εμπορευμάτων τε και του πλούτου, αλλά ύψωσε ασφυκτικά – ταξικά – οικονομικά τείχη- του- αίσχους ανάμεσα στους λαούς και άγρια εθνικιστικά τείχη σε πολλές (υπερβολικά πολλές) περιοχές της Ευρώπης από τη Βαλτική έως τη Μεσόγειο. Σήμερα εθνικιστικές αντιθέσεις σπαράσσουν την πρώην Γιουγκοσλαβία, φύονται στην Αλβανία, κυριαρχούν στην εθνική ταυτότητα της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, καθορίζουν τα Βαλτικά κράτη, λυμαίνονται την Ουκρανία και σιγοκαίουν παντού εκεί όπου η Ένωση μέσω ΜΚΟ (και άλλων πρακτόρων) υποδαυλίζει εθνοτικές αντιθέσεις (είτε θρησκευτικές είτε εθνικές) Μόνον η FUEN (Ομοσπονδιακή Ένωση Εθνικοτήτων Ευρώπης) μια ΜΚΟ που χρηματοδοτεί αγρίως η Γερμανία θέτει θέμα Γερμανικών Μειονοτήτων σε εννέα (!) παρακαλώ κράτη μέλη της Ένωσης. Όποιος ενθυμείται την περίπτωση των Σουδητών (γερμανική μειονότητα στην τότε Τσεχοσλοβακία) με των οποίων την «αποκατάσταση των δικαιωμάτων» ο Χίτλερ άρχισε να τρώει κράτη και να επανασυσκευάζει χώρες, καλώς ενθυμείται. Όποιος επίσης ενθυμείται ότι ο διαμελισμός της Ελλάδας κατά την κατοχή πέρασε μέσα απ’ την «αποκατάσταση των δικαιωμάτων» διαφόρων πραγματικών ή κατασκευασμένων μειονοτήτων (Τσάμηδες, «πριγκιπάτο των Βλάχων» κ.α.) καλώς επίσης ενθυμείται.

Τέλος, όποιος ενθυμείται ότι στο πλευρό των ναζιστικών τεράτων έδρασαν κατά τη διάρκεια του πολέμου όλοι οι Βαλκανικοί εθνικισμοί, καλώς ενθυμείται. Έλληνες ταγματασφαλίτες, Βόσνιοι Μουσουλμάνοι (οίτινες προσέφεραν τρεις «Λεγεώνες» - μεραρχίες στους χιτλερικούς,) Αλβανοί εθνικιστές και Κροάτες φασίστες, Βούλγαροι και Ρουμάνοι μοναρχικοί – ένα Μαύρο Μέτωπο που αιματοκύλισε, έκαψε, έκλεψε, λούφαξε και ξανασηκώνει κεφάλι. Διότι η Ένωση με την «καταλαγή» που δια της πολιτικής ορθότητος ευαγγελίσθηκε, στην πραγματικότητα συνδαύλισε (για γεωπολιτικούς λόγους) τη φωτιά των παλιών εθνικισμών (διότι οι εθνικισμοί αφήνουν πάντα πίσω τους εκκρεμότητες) με αποτέλεσμα σήμερα οι σπίθες απ’ τη στάχτη αν ξαναγίνονται φλόγες. Και δεν μιλούμε εδώ για εθνικές διεκδικήσεις όπως στην Καταλωνία, τη Βισκάγια, τη Σκωτία και αλλού, που εκδηλώνονται στο πλαίσιο των δημοκρατιών με δημοκρατικά κινήματα, αλλά για εθνικιστικά παραληρήματα που αξιοποιούνται απ’ την Ένωση (πάντα σε συνεργασία με τις ΗΠΑ) για να αναδιαμορφώσουν τα σύνορα (που θα καταργούσαν) στο πλαίσιο μιας νέας τάξης που θα εξασφαλίζει την ταξική απομύζηση των λαών σε όλο και πιο μεγαλύτερο εύρος και βάθος. Στα καθ’ ημάς με τον πτωχοπροδρομικό τρόπο που χαρακτηρίζει τους «εκσυγχρονιστές» και τους ευρωλιγούρηδες, όλη αυτήν τη διαδικασία παρακολούθησε και συγκάλυψε η ρητορική των Ποκοπίκο. Η οποία δεν έβλεπε τίποτε το μεμπτόν στον εθνικισμό των Σκοπίων, παρά μόνον έναν καλοκαγάθο «αυτοπροσδιορισμό», τίποτε το αξιοκατάκριτο στον Αλβανικό εθνικισμό, παρά την «αλήθεια του άλλου», και τίποτε το παράδοξο στον Τουρκικό επεκτατισμό, παρά ένα...κακό «βαθύ κράτος» που ο εξευρωπαϊσμός θα εξημέρωνε. Τρίχες! Όλα αυτά τα χρόνια οι αφελείς (;) αυτοί «εκσυγχρονιστές» και ψευτοδιεθνιστές έπαιζαν με τη φωτιά (τη συνδαύλιζαν, μάλιστα κατηγορώντας τους Έλληνες για εθνικισμό) και τώρα η φωτιά φουντώνει. Τα αθύρματα αυτά, οι εγκληματίες αυτοί με το ανάλαφρο υφάκι, η ανύποπτοι ηλίθιοι ή χρήσιμοι πράκτορες, όλα αυτά τα χρόνια ενθάρρυναν τον εθνικισμό των Σκοπίων, των Βοσνίων, των Κροατών, εμπλεκόμενοι (αναπαράγοντας έτσι τον πόλεμο των εθνικισμών) και ψέγοντας ως εθνικιστές μόνον τους Σέρβους ή τους Έλληνες. Έπαιξαν με τον πιο γλυκανάλατο και αποτελεσματικό τρόπο το παιγνίδι της Γερμανίας και των ΗΠΑ στην περιοχή. Κοιμούνται τώρα ήσυχοι οι γελοίοι αυτοί (που δεν θα δώσουν ποτέ λογαριασμό σε κανέναν για το έγκλημα τους) καθώς βλέπουν τη Βαλκανική πυριτιδαποθήκη να ζώνεται ξανά απ΄τις φλόγες; (με την «Τέλεγκραφ» να γράφει ήδη για την πιθανότητα ενός Τρίτου Βαλκανικού Πολέμου).

Η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση εδώ και πέντε χρόνια. Προς το έδαφος της πλησιάζουν με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο οι αγωγοί. Οι ΗΠΑ, είναι πλέον φανερό, υποδαυλίζουν τον Αλβανικό αλυτρωτισμό και κανονίζουν δια του Αλβανικού εθνικισμού, την προοπτική μιας μεγάλης Αλβανίας. Η παντέρμη FYROM πάει για σφαχτάρι, ενώ η Τουρκία όχι μόνον απλώνει την επιρροή της δια του Κουφοπεδίου και της Βοσνίας ως τις «πύλες της Βιέννης», αλλά φιλοδοξεί πλέον εκτός απ’ τη Θράκη, να έχει λόγο, να οργανώνει και να εκφράζει τουρκομουσουλμανικούς θύλακες μέσα στο πλήθος των μουσουλμάνων μεταναστών σε όλη την ελληνική ενδοχώρα. Η Τούρκια δεν λιάζεται στην Ομόνοια. Ενθαρρύνει και ενισχύει τον UCK, χρηματοδοτεί το ISIS, χρηματοδοτεί «έργα» (δρόμους, τζαμιά, φράγματα, σχολεία) σε όλα τα Βαλκάνια, αναφέρεται πλέον ευθέως στην «οθωμανική κληρονομιά» υποθάλπει τζιχαντιστές και βρυκολακιάζει τον Αλβανικό εθνικισμό. Όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται με ευχολόγια και «Ευρωπαϊκά πρόγραμματα» - το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα υπό την ηγεμονία της Γερμανίας είναι να γίνουν τα Βαλκάνια «ζωτικός χώρος» της Ένωσης και των ΗΠΑ, με την Ελλάδα μια Ειδική Οικονομική Ζώνη περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας και απεριόριστης ταξικής καταπίεσης. Κι εμείς «λιαζόμαστε»...

Περί μαλακίας, με την αρχαία έννοια.

Περί μαλακίας, με την αρχαία έννοια Καρτερός Θανάσης | ΑΥΓΗ 21.05.2015 ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ Πόσο έλλειμμα επιχειρημάτων και πλεόνασμα μαλακίας -με την αρχαία έννοια- έχουν, για να γράφουν και να προπαγανδίζουν με άκρα σοβαρότητα ότι το μεγάλο πρόβλημα του Τσίπρα δεν είναι οι δανειστές, αλλά η εσωκομματική αντιπολίτευση; Και να τον καλούν με άκρα μαχητικότητα από το Συγκρότημα μέχρι την αρτηριοσκληρωτική Ν.Δ., κι από το μπρούτο ΠΑΣΟΚ μέχρι το ρευστό Ποτάμι, να διαλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει; Άσε που έμπλεξαν σ' αυτή την μπουγάδα και κοτζάμ "Financial Times"! Υπάρχουν εδώ δυο εκδοχές. Η μια είναι ότι ως πεινασμένοι ονειρεύονται καρβέλια. Προσδοκούν ανάσταση νεκρών με σύγκρουση, εμφύλιο, σφαγές, εντός ΣΥΡΙΖΑ. Να πέσουν τα παραφερνάλια του τράγου δηλαδή. Να τους ανοίξει τον δρόμο ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ για να τον ανατρέψουν. Να βρεθεί, ας πούμε, ένας Σαμαράς της Αριστεράς, για να ανατρέψει τον Τσίπρα, όπως ο λεγάμενος τον Μητσοτάκη. Ή, ακόμα καλύτερα, να διώξει ο Τσίπρας τους κακούς από το κόμμα και να τα βρει με τους καλούς κ' αγαθούς ευρωπαϊστές. Θέλετε να το συζητήσουμε σοβαρά αυτό; Ε, άει στο διάλογο, όση διάθεση για διάλογο κι αν έχει κανείς. Πρέπει απλώς να δείξουμε κάποια μεγαθυμία για την αντιπολίτευση των ανιάτων. Αν θέλουν να πιστεύουν στο θαύμα, ότι θα τους ανασύρουν από την ανυποληψία στην εξουσία ο Νταβανέλος ή ο Μηλιός, επειδή έχουν τις απόψεις που έχουν, ας το πιστεύουν. Άλλοι πιστεύουν στα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας. Μπορεί να μην τα συμπαθούμε κάτι τέτοια, αλλά περί πίστεως κολοκυθόπιτα. Έτσι δεν είναι; Υπάρχει όμως και η εκδοχή να κατασκευάζουν κάτι τέτοια για να 'χουμε να λέμε. Στην περίπτωση αυτή, ανάγκη πάσα να αλλάξουν οι δανειστές επιτελείς, επιτελεία, επιτελικούς και επιτετραμμένους. Διότι όταν πας να αντιμετωπίσεις μια κυβέρνηση μεγάλης αποδοχής και ακόμα μεγαλύτερης ανοχής με όπλο τη μαλακία -με την αρχαία έννοια, είπαμε-, έχεις μεγάλο πρόβλημα. Πολιτικό, ου μην και διανοητικό. Έχει χυλώσει το νιονιό, πώς το λένε; Σούπα το κουράγιο. Πλαδαρή η φαντασία. Άρα θα σε κάνει μια χαψιά ο Τσίπρας. Κατά τα άλλα, τι να πούμε. Ας αναζητούν το αύριο της Δεξιάς στην Αριστερά. Αυτό και πλάκα έχει. Και σαδιστικά χαμόγελα παράγει. Και σιγουρεύει ότι το ξανασυζητάμε το πράγμα σε καμιά εικοσαριά χρόνια...

η Ευρωζώνη, το δημόσιο χρέος και το μέλλον.

Η Ευρωζώνη, το δημόσιο χρέος και το μέλλον Σταθούλια Θεοδώρα | ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 22.04.2015

Tης Θεοδώρας Σταθούλια Στην εξαντλημένη ανθρωπότητα από την εξασθενημένη καινοτομία και τους γερασμένους λαούς του βόρειου ημισφαιρίου, η παγκόσμια οικονομία είναι καταδικασμένη σε μια νέα ύφεση, με το δημόσιο χρέος σε επίπεδο ρεκόρ Στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ έγινε σαφές ότι ο κόσμος κυριαρχείται από ένα επικίνδυνο τοξικό μείγμα, αυτό του πολύ υψηλού δημόσιου χρέους των κρατών και των γερασμένων πληθυσμών τους. To τρέιλερ του δημοσιονομικού φόρουμ σχετικά με την «πολιτική οικονομία του υψηλού χρέους» «παίζει με τους φόβους μας με την ένταση που μας κατατρύχει στα θρίλερ του Χίτσκοκ», σημειώνει καυστικά ο δημοσιογράφος που κάλυπτε τη σύνοδο.1 Και συμπληρώνει: «ένα απόσπασμα του Τόμας Τζέφερσον αναβοσβήνει σε όλη την οθόνη στο κόκκινο χρώμα του αίματος: 'Δεν πρέπει να αφήσουμε τους κυβερνήτες μας να μας φορτώσουν με διαρκές χρέος'». Ο τρόμος για το δημόσιο χρέος συμπληρώνεται από το αξιοσημείωτο στοιχείο ότι «το δημόσιο χρέος στις πλούσιες οικονομίες έπεσε από το 124% του ΑΕΠ στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο 29% το 1973, μια εποχή όνειρο που έχουμε αφήσει πίσω. Το βάρος του χρέους έχει έκτοτε ανέβει σε ένα σύνθετο ποσοστό 2% κάθε χρόνο, επιταχύνοντας σε μια ανοδική σπείρα στο 105% του ΑΕΠ μετά το κραχ της Lehman. Είναι σαν να έχουμε αντιμετωπίσει έναν άλλο παγκόσμιο πόλεμο» (ό.π). Συνεπώς, μια ολόκληρη εαρινή σύνοδος, παρά τους στίχους του ποιητή2 "ανοίξτε τα παράθυρα να μπει το σύμπαν ανθισμένο μ' όλες τις παπαρούνες του αίματός μας", δεν θα έρθει σε εμάς παρά ως τρόμος για τα λάθη μας στην επιτάχυνση του δημόσιου χρέους. Σε ό,τι αφορά την Ευρωζώνη, συμπληρωματικά, η παραπάνω εικόνα της ευθύνης πρωτίστως (!) των λαών για το "δημόσιο χρέος" εμπλουτίζεται από την ευρωπαϊκή σύνοψη ότι "η ανάπτυξη είναι σε στασιμότητα", αλλά και τη βεβαιότητα ότι "η ανάκαμψη θα έρθει με την εμπιστοσύνη", που εκτιμά ο πρόεδρος του Ιδρύματος "Ρ. Σούμαν"3 και υπογραμμίζεται από τη σταθερή αναφορά στο γεγονός ότι "η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) είναι ημιτελής και δεν ανταποκρίνεται στους θεωρητικά απαραβίαστους κανόνες των μεγάλων οικονομολόγων του μαντείου, είτε είναι νομπελίστες είτε όχι".

Ο ίδιος, βαθιά φιλοευρωπαϊστής, έχοντας ως επίθεμα των σκέψεών του μάλλον τη γραμμή του Οράτιου ότι "τίποτα δεν είναι ευλογημένο σε όλα" φαίνεται ότι σκιαμαχεί με κάποιους, ενώ αυτή η ημιτελής ΟΝΕ ξανάρχεται ως ιστορικό αιτιατό μπροστά μας, που όμως ποτέ δεν προσδιορίζεται, αλλά επιδεικνύεται βασανιστικά. Η ΟΝΕ προκαλεί σοκ στους θεωρητικούς της «'βέλτιστης οικονομικής ζώνης' ή της αχαλίνωτης χρηματοδότησης, των οποίων όμως οι λύσεις δεν μας έχουν γλιτώσει από τη σοβαρή κρίση των δανείων υψηλού ρίσκου (subprime) ή τις υποτροπιάζουσες φούσκες», επιμένει ο λελογισμένος, αλλά συντηρητικός και διαπνεόμενος από ευρωπαϊκή πολιτική αισιοδοξία πρόεδρος Ζαν - Ντομινίκ Τζουλιανί, για να συμπεριλάβει στην κριτική του τους σύγχρονους μετα-κεϋνσιανιστές που προέβλεπαν το τέλος της Ευρωζώνης με την κρίση του δημόσιου χρέους. Στο κύριο ερώτημα γιατί η Ευρωζώνη, σε αντίθεση με την Αμερική, δεν τα πάει καλά, απαντά με την ψυχή της ευρωπαϊκής οχυρωματικής ιδεολογικής γραμμής -που θα αποδειχτεί άλλη μια μεθόριος γραμμή Μαζινό στην υπεράσπιση των πολιτικών της Ευρωζώνης-, δηλαδή με τα επιχειρήματα των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων δυνάμεων, για "το γενναιόδωρα απαράμιλλο κοινωνικό σύστημα της Ευρώπης που αντιστοιχεί με το 29,5% του ΑΕΠ, μεγαλύτερο κατά 10 μονάδες από αυτό της Αμερικής και 20 από αυτό της Κίνας, είναι το υψηλό επίπεδο των δημόσιων και συλλογικών υπηρεσιών». Συμπερασματικά, είναι το βάρος του δημόσιου τομέα και της κυβερνητικής δαπάνης (φτάνει στο 47% του ΑΕΠ κατά μ.ο. στην Ε.Ε.) και είναι επίσης ο πιο δίκαιος μηχανισμός αναδιανομής στον κόσμο που ανησυχεί τον νεοφιλελεύθερο στοχασμό. Η Ευρωζώνη, λοιπόν, βιώνει περισσότερο μια πολιτική στασιμότητα, παρά μια οικονομική. Έτσι, απλά, η εντολή προς τους πολιτικούς είναι σαφής. Φταίει ο δημόσιος τομέας και ως εκ τούτου και το παράγωγό του το δημόσιο χρέος που μας τραβά προς τα κάτω. Αν τον αποσύρετε, αν, σε κάθε περίπτωση, αλλοιωθούν οι ευρωπαϊκοί κανόνες μιας εμπλουτισμένης από πολιτισμό των μεγάλων αλλαγών και κοινωνικά κεκτημένα νεότερης ευρωπαϊκής Ιστορίας, τότε μπορούμε να έχουμε ανάπτυξη και πάλι. Το ευρώ ως "κοινότητα κοινής μοίρας" για τις 19 χώρες που το μοιράζονται θεμελιώνει περισσότερο από τη δύναμη της "κοινής μοίρας" την εξιστόρηση μιας πολιτικής αφήγησης για τον "μικροαπατεώνα, που στα κρυφά άρπαξε από το ράφι το πανάκριβο διάδημα του κράτους, το βούτηξε και το έκρυψε στην τσέπη του".4 Ας πάρουμε την περίπτωση μιας πρόσφατης εμβληματικής ιστορίας για την ανάπτυξη με ευρωπαϊκό κάλυμμα και χωρίς ευθέως την εμπλοκή του δημόσιου τομέα και των κρατών. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων (ΕΤΣΕ) θα βασίζεται σε εγγύηση ύψους 16 δισ. ευρώ από τον προϋπολογισμό της Ε.Ε. (έχουν προβλεφθεί 8 δισ. ευρώ στον προϋπολογισμό της Ε.Ε. για να στηρίξουν εγγύηση 16 δισ.) και 5 δισεκατομμύρια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Αυτό σημαίνει ότι το ταμείο των 21 δισ. ευρώ (το ΕΤΣΕ θα έχει συνολικό ύψος 21 δισ.) θα δώσει στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων τη δυνατότητα να δανειστεί περίπου τρεις φορές περισσότερο, δηλαδή περίπου 63 δισ., για επενδύσεις και για τη χρηματοδότηση έργων. Τα 63 δισ. ευρώ που θα διατεθούν για επενδύσεις αναμένεται ότι, με τη σειρά τους, θα προσελκύσουν επενδύσεις από ιδιώτες επενδυτές, η συνολική αξία των οποίων εκτιμάται ότι θα ανέλθει σε περίπου 315 δισ. ευρώ. Αυτό είναι το ταμείο. 21 δισ. έχει. Τα πρώτα 8 δισ. από αυτά είναι τα μόνα σίγουρα από τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό του 2014 - 2020. Τα έργα που θα επιλεγούν για χρηματοδότηση έχουν ως κριτήριο μόνο τη λέξη "ώριμα". Ούτε γεωγραφικό, ούτε τομεακό χαρακτηρισμό. Τον τελικό λόγο έχει το Διοικητικό Συμβούλιο του Ταμείου που μετέχουν αναλογικά οι συμβαλλόμενοι (μέτοχοι). Δηλαδή, το Ταμείο είναι μια τράπεζα. Τα κράτη θα έρθουν στις διαπραγματεύσεις. Οι ιδιώτες θα αποφασίσουν για την ανάπτυξη.

Κι αυτό διότι στην εξαντλημένη ανθρωπότητα από την εξασθενημένη καινοτομία και τους γερασμένους λαούς του βόρειου ημισφαιρίου, η παγκόσμια οικονομία είναι καταδικασμένη σε μια νέα ύφεση, με το δημόσιο χρέος σε επίπεδο ρεκόρ. Σε αυτό το πλαίσιο οι νεοφιλελεύθερες πλειοψηφίες της Ευρωζώνης τώρα ξανακοιτάζουν το "κλεμμένο διάδημα του κράτους" και οργανώνουν σταδιακά να το πάρουν πίσω μέσα από την πολιτική της "λιγότερης Ευρώπης" (η αρχή της επικουρικότητας ξανά στο προσκήνιο). Όλοι οι δημοσιονομικοί περιορισμοί, τα μεγάλα αναπτυξιακά και η ενιαία αγορά μένουν στο κοινό τραπέζι. Φεύγουν οι κοινωνικές κατακτήσεις. Οι εργασιακές συμβάσεις "μηδενικού χρόνου" (δεν υπάρχει ωράριο, στο 20% των συμβάσεων υπολογίζεται) είναι δουλειά της βρετανικής κυβέρνησης. Στην Ε.Ε. μένει ο χάρτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο δικό τους κράτος μένει η διαχείριση της ζωής των πολιτών. Σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Καθαρά πράγματα. Χωρίς δημόσιο χρέος. 1 http://www.telegraph.co.uk/finance/economics/11548318/Caveat-creditor-as-IMF-chiefs-mull-unpayable-debts.html? WT.mc_id=e_DM12592&WT.tsrc=email&etype=Edi_Cit_New_Mon_8Sections&utm_source=email&utm_medium=Edi_Cit_New_Mon_8Sections_2015_04_20&utm_campaign=DM12592 2 Γ. Ρίτσος, Εαρινή συμφωνία, 1987. 3 Jean-Dominique GIULΙANI, "Recovery through Confidence", Policy Paper no 350, 31st March 2015. 4 Άμλετ, 8ο απόσπασμα, 3η πράξη, 4η σκηνή.

Ιστορικές αναλογίες και συμβολισμοί

Ιστορικές αναλογίες και συμβολισμοί Ρήγος Άλκης|ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΑΥΓΗ 01.02.2015 ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ ΟΜΟΤΙΜΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΤΕΙΟΥ. Υπάρχουν στην Ιστορία των κοινωνιών κάποιες στιγμές - σταθμοί, που ανατρέπουν παγιωμένες καταστάσεις, κυρίαρχες αντιλήψεις, εξουσιαστικούς "μονόδρομους". Σε τέτοιους σταθμούς στη νεωτερική παγκόσμια Ιστορία η Ελλάδα -παρά την κυρίαρχη ελληνοκεντρική παιδεία που θέλει τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από τη χώρα μας - μέχρι χθες αναφέρονταν μόνο δυο φορές. Η πρώτη αφορά την Επανάσταση του 1821: όταν απέναντι στο όλο σύστημα της Ιεράς Συμμαχίας, την παλινόρθωση του παλιού καθεστώτος των ελέω θεού μοναρχιών και τη φαινομενική συνθλιβή των επαναστατικών ελπίδων και ιδεών που έφερε η Γαλλική Επανάσταση, μια χούφτα Ελλήνων στην άκρη της ευρωπαϊκής ηπείρου ξαναγέννησε την ελπίδα της ελευθερίας των λαών, ξεσηκώνοντας τις εγρήγορες συνειδήσεις παντού του κόσμου, δημιουργώντας ένα τεράστιο κύμα φιλελληνισμού. Η δεύτερη αφορά το 1940: όταν απέναντι στη νικηφόρα επέλαση του φασιστικού άξονα, που είχε ήδη κατακτήσει το σύνολο σχεδόν της γέρικης ηπείρου, η μικρή Ελλάδα ανέτρεψε τη ροή του πολέμου που φαίνονταν χωρίς δυνατότητα αντιστροφής και έφτασε να απελευθερώσει την πρώτη κατεχόμενη πόλη, την Κορυτσά. Το γεγονός δημιούργησε επίσης ένα μεγάλο κύμα φιλελληνισμού παντού στον κόσμο. Ακόμη πιο ουσιαστικό, μετατρέποντας για πρώτη φορά μια στρατιωτική σύγκρουση σε λαϊκό αντιφασιστικό πόλεμο. Ενώ λίγο αργότερα, τον Μάιο του 1941, κόντρα στον ενδοτισμό του κυρίαρχου αστικού πολιτικού κόσμου, την Κυβέρνηση των δοσίλογων, και τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα προς την "Αυτού εξοχότητα τον φύρερ του γερμανικού Ράιχ" το σκίσιμο της σβάστικας που βεβήλωνε την Ακρόπολη αποτέλεσε την πρώτη αντιστασιακή πράξη απέναντι στη "νέα τάξη" του ναζισμού. Και να που σήμερα όλα δείχνουν ότι για τρίτη φορά, στο παγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι εμφανίζεται η Ελλάδα ως η χώρα της ελπίδας για την απαρχή μιας πορείας δημοκρατικής ανατροπής του απάνθρωπου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού . Ο σχηματισμός, από ένα ανανεωτικό ριζοσπαστικό ενωτικό πολιτικό εγχείρημα, τμημάτων όλων των αριστερών ρευμάτων, για πρώτη φορά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με δημοκρατικές διαδικασίες μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, και μάλιστα σε συνεργασία με ένα μικρό κόμμα λαϊκής Δεξιάς, αποτελεί πρωτοφανέρωτο ιστορικό γεγονός ! Ιστορικό γεγονός που ήδη έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο κύμα διεθνούς αλληλεγγύης και ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική που, όπως και το 1821, βρίσκεται σε αντίστοιχες διεργασίες. Γεγονός που αποδεικνύουν πέραν των ξένων ανταποκριτών, τις δηλώσεις της παγκόσμιας ασυμβίβαστης διανόησης και οι δεκάδες των αριστερών συντρόφων και ηγετών της ευρωπαϊκής Αριστεράς, με τις σημαίες τους και τα τραγούδια τους, που πλαισίωσαν τον προεκλογικό μας αγώνα - ή με τη γλώσσα του ποιητή, «Έλληνες μες την σκοτεινιά δείχνουν το δρόμο» (Οδυσσέας Ελύτης "Άξιον Εστί")!

Στο συμβολικό επίπεδο, η πρώτη πράξη του νέου και νεότερου στην Ιστορία μας πρωθυπουργού, να αποτίσει φόρο τιμής στους εκτελεσμένους από τους ναζί στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής αγωνιστές της Αριστερής Αντίστασης, συνδέει άρρηκτα το σήμερα με τον μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο . Αποτελεί και μια ηχηρή απάντηση στους νοσταλγούς των φασιστικών ιδεών που ξανασηκώνουν κεφάλι στη χώρα μας και την ήπειρό μας. Υπάρχουν βέβαια και άλλες συμβολικές κινήσεις, που αφορούν όμως την εσωτερική πορεία του κοινωνικού μας σχηματισμού. Ο πολιτικός όρκος του νέου πρωθυπουργού -επίσης για πρώτη φορά στην πολιτική μας ζωή-, που τόσο ξένισε τους υποκριτικούς "ελληνορθόδοξους" αλλά και χαροποίησε τους πραγματικά ορθόδοξους συμπολίτες. Η χωρίς γραβάτα εμφάνιση του ίδιου και μεγάλου μέρους της κυβέρνησης, που τόσο προκάλεσε τον παραδοσιακό καθωσπρεπισμό κάποιων συντηρητικών κύκλων. Η κατάργηση της αυτοτελούς ύπαρξης υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Η δημιουργία υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής και τόσα ακόμη μικρότερα, αλλά καθόλου ασήμαντα, στο συμβολικό επίπεδο όπως π.χ. το ξήλωμα των κάγκελων που περικύκλωναν τη Βουλή... Για την Ιστορία, ας θυμίσουμε επίσης δύο συμβολικά γεγονότα που πέρασαν ασχολίαστα στην ανιστόρητη κοινωνική μας πραγματικότητα. Η επιλογή της πλατείας Ομόνοιας για τον χώρο της κεντρικής προεκλογικής μας συγκέντρωσης, πέραν του συμβολισμού του ονόματος, ας θυμίσουμε ότι μετονομάστηκε έτσι από πλατεία Όθωνος το βράδυ της 14ης Οκτωβρίου 1862 από την επαναστατική κυβέρνηση που συγκροτήθηκε μετά τη λαϊκή εξέγερση που οδήγησε στην έξωση του πρώτου Βαβαρού βασιλιά που μας είχαν επιβάλει οι τότε μεγάλες δυνάμεις. Όπως επίσης η συγκέντρωση πανηγυρισμού της εκλογικής νίκης στα πανεπιστημιακά Προπύλαια, πέραν του σεβασμού και της ανάδειξης του πανεπιστημίου ως χώρου άρρηκτα δεμένου με το πολιτισμικό και πολιτικό γίγνεσθαι της πόλης και της χώρας, ας θυμίσουμε ότι εκεί, στον χώρο του πανεπιστημίου, στις 12 Οκτωβρίου, ημέρα έκρηξης εκείνης της πρώτης αντιδυναστικής πράξης, είχε σχηματιστεί η επαναστατική κυβέρνηση, προς τιμή της "Χρυσής Νεολαίας" των φοιτητών -τον καταλύτη αυτού του αγώνα έξωσης του Όθωνα- η οποία επίσης και μετονόμασε το Οθώνειο Πανεπιστήμιο σε Εθνικό. Και οι συμβολισμοί της νέας ριζικά διάφορης του χθες κυβερνητικής πραγματικότητας συνεχίζονται στον λόγο, στην αισθητική, στα τραγούδια, στις σημαίες, στα σύμβολα μιας άλλης, ανυπότακτης πατρίδας, που ποτέ δεν έπαψε να αγωνίζεται και να θυσιάζεται για Ελευθερία και ουσιαστική Δημοκρατία κι ας μη θέλει να το αποδεχτεί η γραφειοκρατία του... ΚΚΕ. Δεν πρόκειται λοιπόν για μια υποκειμενική αίσθηση, αλλά για μια νέα, ιστορικών διαστάσεων πραγματικότητα που το βάρος της πέφτει στους ώμους μας. Η ευθύνη μεγάλη! Η ελπίδα μεγάλη! Πολύ περισσότερο όταν για τις δύο άλλες ιστορικές στιγμές που αναφέραμε η κατάληξη ήταν αντίστροφη των ελπίδων που δημιούργησαν...

Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης

Η σύνθεση της κυβέρνησης: 1.Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας 2.Αντιπρόεδρος: Γιάννης Δραγασάκης 3.Υπουργός Εσωτερικών - Διοίκησης Ανασυγκρότησης: Νίκος Βούτσης Αναπληρωτής Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης: Γιώργος Κατρούγκαλος Αναπληρωτής Υπουργός Προστασίας του Πολίτη: Γιάννης Πανούσης Αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασία Χριστοδουλοπούλου Υφυπουργός Μακεδονίας - Θράκης: Μαρία Κόλλια Τσαρουχά 4.Υπουργός Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού: Γιώργος Σταθάκης Αναπληρωτής Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων: Χρήστος Σπίρτζης Αναπληρωτής Υπουργός Ναυτιλίας: Θοδωρής Δρίτσας Αναπληρωτής Υπουργός Τουρισμού: Έλενα Κουντουρά 5.Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας: Παναγιώτης Λαφαζάνης Αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος: Γιάννης Τσιρώνης Αναπληρωτής Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης: Βαγγέλης Αποστόλου Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης: Παναγιώτης Σγουρίδης 6.Υπουργός Οικονομικών: Γιάννης Βαρουφάκης Αναπληρωτής Υπουργός: Νάντια Βαλαβάνη Αναπληρωτής Υπουργός: Δημήτρης Μάρδας 7.Υπουργός Παιδείας, Πολιτισμού και Θρησκευμάτων: Αριστείδης Μπαλτάς Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού: Νίκος Ξυδάκης Αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας: Τάσος Κουράκης Αναπληρωτής Υπουργός Έρευνας και Καινοτομίας: Κώστας Φωτάκης Υφυπουργός Αθλητισμού: Σταύρος Κοντονής 8. Εργασίας: Πάνος Σκουρλέτης Αναπληρωτής Υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης: Θεανώ Φωτίου Αναπληρωτής Υπουργός για την Καταπολέμηση της Ανεργίας: Ράνια Αντωνοπούλου 9.Υπουργός Υγείας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων: Παναγιώτης Κουρουμπλής Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας: Ανδρέας Ξανθός Αναπληρωτής Υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων: Δημήτρης Στρατούλης 10. Υπουργός Εξωτερικών: Νίκος Κοτζιάς Αναπληρωτής Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων: Νίκος Χουντής Αναπληρωτής Υπουργός Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων: Ευκλείδης Τσακαλώτος 11. Υπουργός Εθνικής Άμυνας: Πάνος Καμμένος Αναπληρωτής Υπουργός: Κώστας Ήσυχος Υφυπουργός: Νίκος Τόσκας 12.Υπουργός Δικαιοσύνης: Νίκος Παρασκευόπουλος 13. Υπουργός Επικρατείας για καταπολέμηση της διαφθοράς: Παναγιώτης Νικολούδης 14. Υπουργός Επικρατείας για τον Συντονισμό του Κυβερνητικού Έργου: Αλέκος Φλαμπουράρης Υφυπουργός: Τέρενς Κουίκ 15. Υπουργός Επικρατείας: Νίκος Παππάς Υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος: Γαβριήλ Σακελλαρίδης

Οι «απ’έξω» και οι «από μέσα»

Του Γιάννη Μπαλάφα* Τελικά αυτός ο κόσμος μάλλον χωρίζεται σε δύο μεγάλες ομάδες συμφερόντων. Τους «από μέσα» και τους «απ’έξω»… Αναλόγως με το με ποια ομάδα είσαι, έτσι σου συμπεριφέρονται. Ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις: 1) Υπάρχει το Λουξεμβούργο, υπάρχει η Κύπρος, υπάρχει και η Ελλάδα. Το Λουξεμβούργο είναι μια χώρα νόμιμης φοροδιαφυγής όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα με τα Luxleaks. Έχει λοιπόν το δικαίωμα να αναδεικνύει τον πρώην πρωθυπουργό του (και αρχιτέκτονα του «πλυντηρίου φοροφυγάδων» στην καρδιά της Ευρώπης), τον κ.Γιούνκερ, σε επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Το Λουξεμβούργο έχει κοινά σύνορα με τη Γερμανία και τη Γαλλία, στο Λουξεμβούργο «ξεπλένεται» πλούτος ο οποίος δημιουργήθηκε και σε αυτές τις χώρες, αλλά δε φαίνεται να ενοχλείται η κ.Μέρκελ και ο κ.Ολάντ… Το Λουξεμβούργο βλέπετε είναι με τους «από μέσα». Πριν από λίγα χρόνια η Κύπρος «τιμωρήθηκε» σκληρά διότι τράπεζες της, λέει, λειτουργούσαν σαν πλυντήρια χρήματος. Φαίνεται ότι δεν γινόταν το ίδιο ποιοτικό «στεγνό καθάρισμα» στη Μεγαλόνησο… Επίσης η Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν παραπαίδι για τις αγγαρείες του σπιτιού, έχοντας βεβαίως πρόθυμους για αυτούς τους ρόλους τους σημερινούς συνεταίρους της κυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Η Ελλάδα, όπως και η Κύπρος, είναι «απ΄έξω»… 2) Σε επίπεδο οικονομίας είναι ακόμα πιο εμφανής η διαφορά των «απ΄έξω» από τους «από μέσα». Για παράδειγμα πρόσφατα η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ αποκάλυπτε την ύπαρξη 23.000 αλλοδαπών και υπεράκτιων εταιρειών που έχουν αναπτύξει κερδοσκοπική δραστηριότητα στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια. Πίσω από αυτές τις εταιρείες βρίσκονται όσοι έχουν λόγους να κρύψουν χρήματα και δραστηριότητες. Πρόσφατα μάθαμε για τις offshore του κ.Καρατζαφέρη. Επίσης πρόσφατα μάθαμε ότι η SIEMENS μέσω τέτοιων εταιρειών μετέφερε τις μίζες στην Ελλάδα. Αυτοί όμως είναι δύσκολο να ελεγχθούν, είναι δύσκολο να λογοδοτήσουν, είναι σχεδόν απίθανο να τιμωρηθούν (πάντα με εξαιρέσεις οι οποίες υπάρχουν για να αποκτούν άλλοθι απονομής δήθεν δικαιοσύνης οι «από μέσα»)… Ταυτοχρόνως σε επικαιροποιημένη μελέτη του, το Ινστιτούτο Εμπορίου και Υπηρεσιών της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ), βλέπει για τους επόμενους μήνες 53.000 λουκέτα σε εμπορικές επιχειρήσεις. Επίσης ανεργία 23% μέχρι και το 2020, με ό,τι αυτό αρνητικό συνεπάγεται για την κοινωνία, την οικονομία και το Ασφαλιστικό προβλέπει το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ στην έκθεση του για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση 2014. Όλοι αυτοί, άνεργοι και επιχειρηματίες που «έκλεισαν» τις επιχειρήσεις τους, είναι κυριολεκτικά «απ΄έξω». Αν είχαν εντοπισθεί τα χρήματα που παράνομα αποκτήθηκαν από τους ιδιοκτήτες των offshore, αν είχαν φορολογηθεί, τότε πολλοί από τους άνεργους να είχαν δουλειά, πολλές επιχειρήσεις δε θα είχαν κλείσει. Δυστυχώς όμως ήταν από τη λάθος μεριά!!! 3) Υπάρχουν και πολλοί που είναι «έξω» απλά διότι είναι με τους «από μέσα», ενώ πολλοί άλλοι είναι «μέσα» διότι είναι με τους «απ΄’εξω». Όλοι γνωρίζουμε για επιχειρηματίες που κατέκλεψαν το ελληνικό κράτος και οργανώνουν «πάρτι» κάθε καλοκαίρι στη Μύκονο! Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση με τους υπεύθυνους των εταιρειών Energa και Hellas Power οι οποίοι υπεξαίρεσαν και καταχράστηκαν, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, περισσότερα από 250 εκατομμύρια ευρώ μέρος των οποίων ήταν και το «Χαράτσι της ΔΕΗ» το οποίο εισέπραξαν αλλά ουδέποτε απέδωσαν στο δημόσιο. Όπως κατήγγειλε μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης και τότε Υπουργός Οικονομικών κος Στουρνάρας δεν παρέστη ως πολιτική αγωγή στην δίκη των υπευθύνων των εταιρειών ενώ δικηγόρος των υπευθύνων του σκανδάλου ήταν ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της ΝΔ Μάκης Βορίδης. Πρόσφατα μάθαμε και ότι ο κ.Τάκης Μπαλτάκος (τότε «δεξί χέρι» του κ.Σαμαρά) είχε παρέμβει προσπαθώντας να βρει συμβιβαστική λύση… Όλοι αυτοί είναι «έξω» διότι απλά είναι με τους «από μέσα». Αντιθέτως «μέσα» είναι πολλοί για χρέη μικρά ή πολύ μικρά. Πρόσφατα μάθαμε για ανάπηρο Χανιώτη ο οποίος βρέθηκε για τρεις ημέρες στα κρατητήρια για λίγα ευρώ που δεν μπορούσε να πληρώσει καθώς τον τελευταίο χρόνο δεν συνεδρίαζε η επιτροπή που εξετάζει τις αναπηρικές συντάξεις και ο άνθρωπος είχε αναγκαστεί να ζει σε αυτοκίνητο… Πολλές είναι οι ανάλογες περιπτώσεις, δυστυχώς. -Ποιο είναι το συμπέρασμα; Απλά ότι έχουμε να δώσουμε μια πολύ σκληρή μάχη. Οι «από μέσα» καταλαβαίνουν ότι κινδυνεύουν τα προνόμια τους από ενδεχόμενες αλλαγές σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ορισμένοι μάλιστα μπορεί να χάσουν και την ελευθερία τους αν χάσουν προηγουμένως τα πολιτικά στηρίγματα που φρόντιζαν να τους καλύπτουν σε υποθέσεις χρηματισμού, διαφθοράς κλπ. Οι «από μέσα» θα δώσουν έναν πολύ σκληρό αγώνα προκειμένου να επικρατούν οι υποστηριζόμενοι από αυτούς. Οι «από μέσα» θα ήθελαν ακόμη και «να τα βρούν» με κάποιους που δηλώνουν ότι θα καταργήσουν τα προνόμια και την ασυλία τους. Θα ήθελαν να διαιωνίσουν την παραμονή τους εντός των τειχών». -Το θέμα είναι τι θα κάνουμε εμείς οι «απ΄έξω»: Θα μείνουμε απαθείς παρατηρητές, άντε το πολύ να γίνουμε απρόθυμοι ψηφοφόροι των πολιτικών και κοινωνικών εκφραστών των «απ΄έξω»; Θα εξουσιοδοτήσουμε άλλους να δώσουν τη μάχη; Θα παρακολουθούμε από τον καναπέ τη διαστρεβλωμένη τηλεοπτική εικόνα της κρίσιμης αυτής μάχης ή θα είμαστε συμμέτοχοι, συναγωνιστές; Ο Μπέρτολτ Μπρέχτ στο «Εμβατήριο για λεηλασίες» έγραφε: «Ο βασιλιάς καινούργιες χώρες θα κατακτήσει και τη φελλάδα των φτωχών κι αυτήν θα την ζητήσει Του κόσμου το βασίλειο λαμπρά για να στηθεί πρέπει το φτωχοκάλυβο να ξεθεμελιωθεί». Αν εμείς είμαστε απαθείς παρατηρητές τότε οι πιθανότητες νικηφόρας έκβασης θα έχουν μειωθεί πολύ… *Ο Γιάννης Μπαλάφας είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ την οποία εκπροσωπεί στην Επιτροπή Προγράμματος

Η εθνική αμυντική πολιτική και η Άγκυρα...

Χρήστου Δημήτρης ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΣΤΙΣ 16.11.2014 ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Άγκυρα διαχρονικά και την κυβέρνηση Ανδρέα δοκίμασε με το "Χόρα" και την κυβέρνηση Σημίτη με τα Ίμια Να θέσουμε ένα μείζον και, κυρίως, εξαιρετικά επίκαιρο ερώτημα: Πώς καθορίζεται η αποτρεπτική ισχύς κάθε χώρας; Ποιοι παράγοντες καθορίζουν την ελληνική ισχύ σήμερα που η χώρα μας δοκιμάζεται από την Τουρκία, τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και στον Κυπριακό; Υπάρχει κάπου στον κόσμο χώρα που να είναι ισχυρή μόνο στον στρατιωτικό τομέα; Τη σύγχρονη έννοια της άμυνας και των παραμέτρων της περιέγραψε με εξαιρετικό τρόπο ο αντιστράτηγος ε.α. Διονύσιος Θεοδωρίτσης στην ομιλία του στην ημερίδα για την Εθνική Άμυνα που διοργάνωσε την περασμένη Δευτέρα η κίνηση ΠΡΑΤΤΩ. ΟΠΩΣ ανέφερε, "η αμυντική πολιτική ανήκει στον σκληρό πυρήνα της εθνικής στρατηγικής, μαζί και με την εξωτερική πολιτική, την οποία, η αμυντική πολιτική υποστηρίζει. Η γενική έννοια άμυνα παραπέμπει αρχικά στην εξασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας και ασφάλειας μιας χώρας μέσω της στρατηγικής, η οποία υποδηλώνει την άσκηση της τέχνης του πολέμου. Ακολούθως, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, τα πυρηνικά όπλα και την εξελικτική πορεία προς τη μετα-βιομηχανική εποχή, οι στρατιωτικές πτυχές της στρατηγικής διευρύνθηκαν σήμερα για να περιλάβουν μια σειρά παραγόντων καθοριστικών για την ισχύ μιας χώρας, όπως: οικονομία, διπλωματία, ενεργειακοί πόροι, έρευνα και τεχνολογία, Παιδεία, Πολιτισμός, αξιοσύνη, κοινωνική συνοχή, ηθικό κ.ά." ΕΡΩΤΗΜΑ: Σε ποια από τις πτυχές που παρουσίασε ο κ. Θεοδωρίτσης η χώρα μας πλεονεκτεί απέναντι στην Τουρκία. Έχουμε ισχυρή οικονομία; Μήπως διαθέτουμε ισχυρή διπλωματία, ενεργειακούς πόρους, έρευνα και τεχνολογία και όλα τα άλλα που συνιστούν την ολοκληρωμένη έννοια της ισχύος; Μήπως έχουμε εθνική αποτρεπτική στρατηγική και αμυντικό δόγμα; Ας απαντήσουμε. Στις ένοπλες δυνάμεις τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πλιάτσικο σε ό,τι αφορά τον σύγχρονο και πανάκριβο εξοπλισμό τους. Η περίπτωση του Άκη δεν είναι φυσικά η μοναδική. Σήμερα που οι εντάσεις, οι προκλήσεις και οι δοκιμασίες διεξάγονται στο θαλάσσιο περιβάλλον του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου, η χώρα μας, με ευθύνη του Ευάγγελου Βενιζέλου, διαθέτει μόνον ένα από τα 4 σύγχρονα υποβρύχια κλάσης "210"! Τι γίνεται αν εξ αυτού και μόνο του λόγου υποστούμε μια σοβαρή ήττα; ΠΟΣΟ σοβαρή μπορεί να είναι μια εθνική αμυντική στρατηγική, όταν από το υπουργείο άμυνας πέρασε ο Βενιζέλος, ο οποίος, όταν έφυγε, πήρε στο σπίτι του τα όποια σχέδια υπήρχαν, όπως ομολόγησε χαχανίζοντας; Τι κάνει ο ίδιος άνθρωπος ως ΥΠΕΞ για να δημιουργήσει τις διεθνείς πολιτικές συμμαχίες, ώστε να πιεστεί η Άγκυρα και να μην το τραβήξει στα άκρα; Πόσες φορές συνεδρίασαν και συνεργάστηκαν επί διακυβέρνησης Σαμαρά οι υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών; ΝΑ ΠΑΜΕ στην έρευνα και την τεχνολογία; Εμείς με εντολή της τρόικας διαλύσαμε την μονάδα των Αμυντικών Συστημάτων ενώ την ίδια στιγμή η αντίστοιχη κρατική εταιρεία της Τουρκίας έχει εξελιχθεί σε γίγαντα. Η τουρκική αμυντική βιομηχανία συνεργάζεται με διεθνείς κολοσσούς υψηλής τεχνολογίας από τις ΗΠΑ, Γερμανία, Κορέα, Ισραήλ καλύπτοντας όλο το φάσμα των σύγχρονων τελευταίας γενιάς εξοπλιστικών αναγκών της και μάλιστα πέρυσι ο τζίρος της έφτασε τα 9 δισ. δολάρια, με εξαγωγές που πλησιάζουν τα 2 δισ. δολάρια! ΝΑ ΘΙΞΟΥΜΕ την παράμετρο αξιοσύνη και κοινωνική συνοχή; Μήπως είναι καλύτερο να τα προσπεράσουμε όταν οι επιλογές στα ανώτερα επίπεδα της ιεραρχίας γίνονται με κομματικά κριτήρια και ο μέσος όρος αποστράτευσης των υψηλόβαθμων στελεχών έχει πέσει στα 51 (!) χρόνια καθώς οι από κάτω κομματικοί φίλοι διώχνουν εκατοντάδες ικανά στελέχη; Τα περί κοινωνικής συνοχής, με αμοιβές πείνας στους στρατιωτικούς, που γίνονται ήρωες μόνο όταν σκοτωθούν, και τους εφέδρους απελπισμένους άνεργους στην πλειονότητά τους, καλύτερα να τα παραλείψουμε. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ: Είναι σε θέση η ελληνική κυβέρνηση να καλύψει τα όποια ελλείμματα ισχύος με διπλωματικούς τρόπους; Κανείς δεν είναι δυνατόν να διαπραγματευτεί με σεβαστούς όρους τα ελληνικά ζητήματα όταν απέναντί του βρίσκεται ένα φαύλος ικέτης σαν τον Βενιζέλο, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η προσωπική του πολιτική επιβίωση. Όταν αυτός και ο Σαμαράς είναι απολύτως υποταγμένοι και εκβιάσιμοι από τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά ιερατεία, είναι αδύνατον να υπερασπιστούν τα εθνικά συμφέροντα μιας χώρας που οι δανειστές της με την πολιτική των Μνημονίων την αφήνουν στρατιωτικά ανοχύρωτη, χωρίς καμιά εγγύηση προστασίας. ΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΜΕ με την τουρκική πολιτική. Οι ενέργειες της τουρκικής κυβέρνησης και οι δηλώσεις του προέδρου - σουλτάνου Ερντογάν δεν αφήνουν αμφιβολίες για το πόκερ που ετοιμάζεται εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, όπου το νέο σχέδιο Ανάν βρίσκει τον Ελληνισμό στο χειρότερο δυνατό σημείο του μετά τη μεταπολίτευση. Αν η Άγκυρα πιεστεί, όπως και πιέζεται, για περισσότερο χώρο και ελευθερίες στους Κούρδους, δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα ζητήσει σοβαρά ανταλλάγματα. Ένα μέρος αφορά το Κυπριακό και τον νέο πλούτο των υδρογονανθράκων. Το άλλο μέρος αφορά τη συνδιαχείριση των κοιτασμάτων του Αιγαίου με ποικίλες πιέσεις, χωρίς κανείς να μπορεί να αποκλείσει και ζητήματα μειονοτήτων στη Θράκη. ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ; Θεωρητικά ναι. Όταν όμως η μία πλευρά είναι τόσο αδύνατη και άλλη, τούτη τη στιγμή, ισχυρή και επιθετική, τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί. Και μη διαφεύγει σε κανέναν ότι η Άγκυρα διαχρονικά και την κυβέρνηση Ανδρέα δοκίμασε με το "Χόρα" και την κυβέρνηση Σημίτη με τα Ίμια. Ποια εγγύηση υπάρχει ότι δεν θα δοκιμάσει και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Οι ασκήσεις στα γραφεία τέλειωσαν... dchristou52@gmail.com

ΒΑΘΜΙΑΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ ΣΤΟΝ ΙΣΑ

 

Το καλάμι τούφυγε από τα χέρια 
 

 

ΒΑΘΜΙΑΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ ΣΤΟΝ ΙΣΑ

Σε μια ρευστή πολιτικών εξελίξεων και βίαιης φτωχοποίησης κοινωνία ήρθαν οι εκλογές των μεγάλων ιατρικών συλλόγων και των αντιπροσώπων για ΠΙΣ που νομοτελειακά συνέβαλαν στην εικόνα του τίποτα δεν είναι όπως παλιά, το παλιό συντηρητικό προσκυνημένο σύστημα έρχεται να αντιπαρατεθεί με το νέο, το ώριμο το δημιουργικό πρόγραμμα διεξόδου του Σύριζα από τις συμπληγάδες της καταστροφής του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων όπως προκρίνουν 4 χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά-Βενιζέλου. Οι γιατροί δεν έμειναν αμέτοχοι των εξελίξεων, αποδεικνύονται ευαίσθητοι δέκτες των κοινωνικών δρώμενων.

Η μαζική συμμετοχή σε ένα επιστημονικό σύλλογο που έχουν κάνει τα πάντα οι δεξιές πλειοψηφίες για να αδρανοποιηθούν και να ουδετεροποιηθούν σημείωσε 42% αύξηση. Ούτε το απομονωμένο βόρειο προάστιο, ούτε η πολυδιάσπαση από 14 μηνύματα παρατάξεων ,ούτε οι τεχνικές πολώσεις διαφόρων κλάδων και ειδικοτήτων στάθηκαν εμπόδιο. Πολύ περισσότερο βέβαια η αιμορραγικά ασύμφορη συνδρομή για τον κλάδο για να ικανοποιούνται οι φαραωνικές σπατάλες του πρώην προέδρου. Αυξήθηκε η συμμετοχή διττά και από την τιμωρητική διάθεση των συναδέλφων σε ψήφο ΑΜΓ, ΔΗΠΑΚ και Ενότητα για την Ανατροπή αλλά επίσης αυξήθηκαν οι νέες δυνάμεις της συντήρησης κάτι από την πόλωση της διάσπασης κάτι από τις νέες γενιές άνεργων και μεταναστών γιατρών που παρέα με τις ατομικές λύσεις δεν έχουν δει ακόμα τι σημαίνει η υπογεννητικότητα, η ανεργία, η υπανάπτυξη, η αυξημένη νοσηρότητα και η στέρηση φαρμακευτικών κα θεραπειών σαν συνέπειες των μνημονίων.

Πέρα από την ιδιαίτερη εικόνα του καθενός μας στον εργασιακό του χώρο η προεκλογική περίοδος ήταν χρήσιμη να μορφώσουμε αυτοί που βλέπουν τις ελλείψεις των υλικών και αντιδραστηρίων, τη στελέχωση επιτροπών προμηθειών με ημέτερους έως εχέμυθους των 3 τελευταίων υπουργών Υγείας σε αγαστή συνεργασία, τη συσσώρευση παραπόνων και ουρών, τη μη λειτουργία πισινών φυσιοθεραπείας, κρεβατιών ΜΕΘ, αιθουσών χειρουργείων γιατί η παρουσία υπουργών σε πάνελ φιλικών καναλιών δεν υποκαθιστούν τα ελλείποντα εργατικά χέρια. Είδαμε γιατρούς να διώκονται ποινικά γιατί δεν λαδώθηκαν κάποιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, οι ίδιοι που έκλεισαν τα μάτια σε θρασείς και αυθαίρετες αναθέσεις έργων, είδαμε την αναξιοκρατία και τις ανύπαρκτες κρίσεις να επικρατούν και να δημιουργούν εκβιασμούς και ομηρίες στα «μαγαζιά» γωνία. Την ίδια ώρα που στα ιδιωτικά ξεχειλώνει η αυθαιρεσία και η καταπάτηση εργατικών δικαιωμάτων οι μανατζαραίοι στα δημόσια μαγαζιά νοσοκομεία προσπαθούν με το ταληροδεκάρικο της επίσκεψης εφευρίσκοντας κοινοβιακά στον ίδιο χώρο διαβητικά η ρευματολογικά ιατρεία ή κολοσσιαίες ταλαιπωρίες στις μωραμένες να αλλάξουν 2-3 γκισέ πριν κάνουν μια εξέταση στο αγγελούδι τους. Η φιλανθρωπία του κ Πατούλη και τα οικολογικά του Παναθηναϊκού αλληλέγγυου, δεν απέτρεψαν την ραγδαία επιδείνωση των δεικτών νοσηρότητας, τρομοκρατίας και κατατονικής διάθεσης. Το πρόβλημα χώρων στο Λαϊκό με τα καθηγητικά γραφεία σε ακροβατικές πεζογέφυρες και τα κλειστά κτίρια Έλενα και Αττικού δείχνουν την ανικανότητα των 3 τελευταίων ηγεσιών υπουργείου και την ανικανότητα του μέχρι σήμερα ΙΣΑ να παίξει τον συμβουλευτικό του ρόλο. Η ιατρική εκπαίδευση έγινε διαφημιστική καμπάνια μέσω κακοεκπαιδευμένων φοιτητών ή προνομιακός χώρος ευέλικτων πολυεθνικών να επιβάλουν επισφαλείς και μη τεκμηριωμένες θεραπείες. Οι κομπογιαννίτες διαπρέπουν, το παραφάρμακο διαφημίζεται και πωλείται μέσω διαδικτύου επισφαλώς τα ανύπαρκτα πτυχία αντικαθίστανται από τους επιτήδειους με του ιάτωρες Αγίους η προληπτική ιατρική καμπανάκι διαφήμιση στα ημέτερα κανάλια χωρίς αγγελιόσημο και η απλήρωτη δουλιά καθεστώς.

Όλα τα προβλήματα αυτά δεν μας επιτρέπουν απολογισμό και επανάπαυση. Μακριά από παραγοντισμούς και μικρότητες μπαίνουμε σε νέο πάλι προεκλογικό σκηνικό και μετεκλογικά, είμαστε πολλοί θα γίνουμε η κρίσιμη μάζα να αναμετρηθούμε με όλα αυτά και άλλα από τα προβλήματα. Νέες συμμαχίες θα προκύψουν φίλοι πιθανόν να βρεθούν στα ποτάμια της συντήρησης, είδαμε με έκπληξη παρατάξεις να αρθρώνουν αναιδώς πολιτικό λόγο για την κατάργηση του ΕΣΥ, να προασπίζουν κλειστά νοσήλια, μόνο την ευθανασία των ιδιωτικών ασφαλιστικών δεν προφασίζονται ορκιζόμενες στη σκέψη Μόσιαλου-Γιαννίτση και λοιπών ξινόγλυκων τζανκφουντιστών της σχολής Σικάγο

Είναι ελπιδοφόρο ότι βρέθηκαν μόνο 244 συνάδελφοι που δεν κατάλαβαν ότι το ιατρικό λειτούργημα και ο ανθρωπισμός δεν συμβιβάζονται με το φασισμό, το ρατσισμό και το μίσος. Θα απομονωθούν από τις νοσηρές επιδιώξεις του φυλακισμένου στον Κορυδαλλο ενδιαφερόμενου. Οι προσεταιρισμοί και οι παλινωδίες Πατούλη περιορίζονται από την απόλυτη κυριαρχία που έχασε οριστικά. Προσοχή τα καπελώματα και τις αυθαίρετες ερμηνείες,έχουν έτοιμη την παλινωδία. Παλιότερα η ΚΙΑΝ και οι ΑΙΚ είχαν συνεργαστεί μαζί του σε ανισότιμη βαση. Τους έριξε όπως ο εικονιζόμενος βοσκός το καθοδηγητικό του "καλάμι".

Αμα έχουν τέτοια εμπαθή νομικό σύμβουλο με ύφος ιεροεξεταστή , όπως διέπρεψε στο διήμερο των εκλογών ας τους υπενθυμίσουμε ότι οι επίσημες ειδικότητες είναι 39 και η εν λόγω καταργήθηκε τον Μεσαίωνα , ένα από τα τελευταία θύματά του ο Τζιορντάνο Μπρούνο το 1500. Κάποιοι για την εύρυθμη λειτουργία του συλλόγου θα υποφέρουν πολύ, δεν θα μείνει ο σύλλογος στα χέρια των 17 μόνο εκλεγμένων του ΔΣ, είναι υπόθεση όλων μας να φροντίζουμε για την θεσμική του ευεξία και την μέθεξή του με την κοινωνία.

Δρ Διονύσιος Λαμπαδάριος

Τι θέλει ο Σταύρος Θεοδωράκης στο παζάρι. Παγανιά αλαφροίσκιωτων ψήφων

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

«Σε μερικά πράγματα είμαι πολύ αριστερός» είχε δηλώσει στη συνέντευξή του στον «Real Fm» και στον Νίκο Χατζηνικολάου ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης πριν από τις ευρωεκλογές.

Την περασμένη βδομάδα ο κ.Θεοδωράκης κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου παρουσίασε στη Θεσσαλονίκη τις θέσεις του κόμματός του για μια σειρά θέματα.

Σταχυολογούμε:

1)   «Πρόεδρος πρέπει να εκλεγεί από αυτή τη Βουλή», δήλωσε κατηγορηματικά ο Στ. Θεοδωράκης.

Ότι αυτή η θέση του «Ποταμιού» είναι και η πρόθεση όλου του πολιτικοοικονομικού καθεστώτος εξουσίας, ότι αυτή η θέση γράφει στα παλιά της τα παπούτσια κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμοποίησης αφού δεν λαμβάνει υπόψη τους πραγματικούς πολιτικούς συσχετισμούς που υπάρχουν στην κοινωνία όπως αυτοί καταγράφηκαν στις ευρωεκλογές, φαίνεται να μην απασχολεί τον «πολύ αριστερό» (σε μερικά πράγματα) κ.Θεοδωράκη.

2) «Ο μισθός δεν καθορίζεται με υπουργικές αποφάσεις και με προεδρικά διατάγματα, δεν ανακοινώνει ένας Υπουργός το ύψος του μισθού. Αυτά κανονίζονται από την αγορά. Άρα θα πρέπει να είμαστε λίγο προσεκτικοί απέναντι σε αυτό. (…) Η άποψή μας είναι συγκεκριμένη. Δεν αλλάζουμε με ένα νόμο τον κατώτατο μισθό και τις συντάξεις. (…)Πρέπει να φύγουμε από αυτές τις μαξιμαλιστικές απόψεις, δεν αλλάζει έτσι η οικονομία, δεν αλλάζει με υπουργικές αποφάσεις και θα πρέπει να ασχοληθούμε βαθιά με τα προβλήματα που έχει η ελληνική οικονομία».

Αυτή ήταν η απάντηση του κ. Θεοδωράκης, όταν ρωτήθηκε «ποια είναι η θέση του Ποταμιού για το ύψος του κατώτατου μισθού, της κατώτατης σύνταξης». Για όσους δεν κατάλαβαν, το «Ποτάμι» και ο κ.Θεοδωράκης, ευθυγραμμίζονται απόλυτα με την «αγοραία» θέση ότι οι άνθρωποι «πρέπει» να ζουν με μισθό και σύνταξη των 200, 300 και 500 ευρώ, αφού οτιδήποτε άλλο είναι «μαξιμαλισμός»…

3)   «Ο κόσμος δεν έχει πρόβλημα να πληρώσει αν είναι για το κοινό καλό, εάν πειστεί ότι τα λεφτά του πηγαίνουν στο σχολείου του παιδιού του, στην υγεία, δεν έχει πρόβλημα να πληρώσει».

Ότι «ο κόσμος δεν έχει πρόβλημα να πληρώσει» ήταν η απάντηση που έδωσε ο κ.Θεοδωράκης στην ερώτηση που του τέθηκε για τον ΕΝΦΙΑ! Τα σχόλια εδώ περιττεύουν.

4) «Μαλώνουμε τόσες μέρες για το τι θα γίνει στην υγεία. Οι μεν λένε δεν θα αφήνουμε τις γυναίκες να κάνουν μαστογραφία, περνάμε ξαφνικά από τη σπατάλη στην τσιγγουνιά και οι άλλοι λένε να τα αφήσουμε όλα όπως ήταν πριν. Όχι ρε παιδιά! Πώς να τα αφήσουμε όλα όπως ήταν πριν; Οι Έλληνες – τα είδατε τα στοιχεία νομίζω θα τα έχετε προσέξει – το 10% των Ελλήνων, ένας τους δέκα Έλληνες κάνει μαγνητική τομογραφία σε αυτή τη χώρα. Πως είναι δυνατόν; Οι Γερμανοί κάνουν δύο στους χίλιους. Τι συμβαίνει; Όλοι οι Έλληνες είναι άρρωστοι;»…

Κι αυτή απάντηση του κ.Θεοδωράκη ήταν. Και δόθηκε την επομένη της απόφασης της κυβέρνησης να καταργήσει το δικαίωμα των προληπτικών εξετάσεων (τεστ ΠΑΠ, μαστογραφίες, εξέταση για τον καρκίνο του προστάτη) και άλλων εξετάσεων (τρίπλεξ σε χειρουργημένους καρδιοπαθείς) σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού. Ότι οι θέσεις του κ.Θεοδωράκη ταυτίζονται με τις πρακτικές και τις απόψεις του υπουργού Υγείας κ.Βορίδη θα οφείλεται προφανώς στο γεγονός ότι ο κ.Θεοδωράκης είναι «πολύ αριστερός» (σε μερικά πράγματα)…

5)   «Αυτή τη στιγμή θα πρέπει να είμαστε με τους ισχυρούς. Οι ισχυροί αυτή τη στιγμή είναι το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα συνθήματα τα παλιά ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και να διαλυθούν οι σχηματισμοί, ας τα συζητήσουμε εάν νιώσουμε μια σιγουριά στον πλανήτη (…)».

Αυτό δεν είναι κήρυγμα νεοραγιαδισμού. Αυτό είναι… ρεαλισμός. Που απορρέει από μια ψύχραιμη αποτίμηση του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων… Είναι η απάντηση του κ.Θεοδωράκη στην ερώτηση για το πώς βλέπει την θέση της Ελλάδας στον κόσμο. Όταν, λοιπόν, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, με την τακτική τους (συμπεριλαμβανομένων των επεμβάσεων και των πολεμικών σχεδιασμών) φέρουν τη «σιγουριά» στον πλανήτη, τότε το «Ποτάμι» θα σηκώσει τη σημαία της ανεξαρτησίας. Μέχρι τότε, «περήφανα», «λεβέντικα» και «πατριωτικά», το «Ποτάμι» θα είναι με τους «ισχυρούς»…

*

«Από κάτι τέτοιους σοσιαλιστές γέμισε ο τόπος, χορτάσαμε, κανά καλό δεν βλέπουμε», έλεγε ο Παπαμιχαήλ προς τη Βουγιουκλάκη που υποδυόταν στην ταινία του Σακελλάριου την σοσιαλίστρια κόρη του βιομήχανου Κωνσταντάρα.

Αλλά αυτό δεν αφορά τον κ.Θεοδωράκη. Διότι ο επικεφαλής του «Ποτομιού» δεν έχει δηλώσει ποτέ σοσιαλιστής. «Πολύ αριστερός» έχει δηλώσει ο άνθρωπος. Και αυτό μόνο «σε μερικά πράγματα»…