Οι τρεις δρόμοι της Αριστεράς Κοτζιάς Νίκος

Οι τρεις δρόμοι της Αριστεράς Κοτζιάς Νίκος | ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 06.09.2015 Του Νίκου Κοτζιά Η μάχη που έδωσε ο πρωθυπουργός στο δεύτερο κομμάτι της διαπραγμάτευσης αξιολογήθηκε θετικά από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που κατάλαβε την αναγκαιότητα του συμβιβασμού. Επίσης, κατέγραψε το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός σε αντίθεση με τους προηγούμενους δεν υιοθέτησε τη λογική που του επιβλήθηκε ούτε είχε καμιά διάθεση να την παρουσιάσει σαν αναγκαία για τη χώρα Η συμφωνία: κέρδη και απώλειες Ποιο ήταν το μεγαλύτερο κέρδος της διαπραγμάτευσης που προηγήθηκε της συμφωνίας με τους θεσμούς; Ότι έσπασε ως προς το ελληνικό πρόβλημα η μονολιθικότητα της γραμμής που είχε επιβάλει την τελευταία δεκαετία η Γερμανία. Εμφανίστηκαν διαφορές ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ε.Ε., αντιθέσεις εντός της Ε.Ε., ιδιαίτερα ανάμεσα σε Γαλλία - Ιταλία και Γερμανία, καθώς και στο εσωτερικό της τελευταίας, ενώ τμήμα των θεσμών διαφοροποιήθηκε από την ακαμψία του Βερολίνου. Η σημασία των πιο πάνω διαφοροποιήσεων και αντιθέσεων δεν έγκειται απλώς στο τι απεφεύχθη ή τι δεν επετεύχθη, αλλά στο ότι διευρύνει τις μελλοντικές δυνατότητες αγώνων και διεκδικήσεων, γενικότερα της αξιοποίησής τους. Αυτό φάνηκε και από το πρόσφατο αίτημα των ΗΠΑ προς τους G20 να συζητηθεί ο τρόπος απομείωσης του ελληνικού χρέους. Η συμφωνία προκάλεσε, από την άλλη, βαθιά ρήγματα στις δυνάμεις που κατέγραψαν τη μεγάλη πλειοψηφία του «Όχι» με τις γνωστές διαφορετικές ερμηνείες. Δηλαδή και η πλευρά «των δανειστών» μπόρεσε να δημιουργήσει ρήγματα στο μπλοκ δυνάμεων που αντιτάσσεται στην αποικιοποίηση της Ελλάδας. Το μεγάλο πρόβλημα που δημιουργήθηκε και καταγράφεται ενόψει εκλογών δεν είναι η ίδια η συμφωνία. Κακή συμφωνία, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι εκεί που έφτασε η διαπραγμάτευση δεν υπήρχε άλλη διέξοδος. Υπογραμμίζω το «εκεί που έφτασε», διότι δεν έπρεπε να φτάσει μέχρι εκεί. Απώλεια χρόνου και οικονομισμός σφράγισαν αυτό το εξάμηνο. Οι μεν νόμιζαν ότι δεν διαπραγματεύονταν μια μεγάλη πολιτική υπόθεση, αλλά ότι έπρατταν απλά λογιστικές πράξεις. Οι δε νόμιζαν ότι το πρόβλημα είναι μονοδιάστατα νομισματικό. Και οι μεν και οι δε δεν ήθελαν να μπλεχτεί η πραγματική πολιτική και γεωπολιτική σε αυτή τη μάχη. Δεν συγκράτησαν την ομολογία Αμερικανών υπουργών και του επιτελείου του Γάλλου προέδρου Ολάντ, ότι επεδίωξαν να πείσουν τη Μέρκελ να εγκαταλείψει τον Σόιμπλε και το Grexit στο όνομα της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας Η μάχη που έδωσε ο πρωθυπουργός στο δεύτερο κομμάτι της διαπραγμάτευσης αξιολογήθηκε θετικά από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που κατάλαβε την αναγκαιότητα του συμβιβασμού. Επίσης, κατέγραψε το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός σε αντίθεση με τους προηγούμενους δεν υιοθέτησε τη λογική που του επιβλήθηκε ούτε είχε καμιά διάθεση να την παρουσιάσει σαν αναγκαία για τη χώρα. Ότι ο ληστής δεν είναι το ίδιο με εκείνον που ληστεύεται, ακόμα και αν του δώσει ο τελευταίος τα υπάρχοντά του. Επιβεβαιώθηκε ότι ο σκληρά αντιστεκόμενος ληστευθείς δεν είναι ίδιος ούτε και με αυτόν που προσχωρεί στις ληστοσυμμορίες και πανηγυρίζει για αυτή τη συμμετοχή.

Το ασύντακτο της υποχώρησης Ο λαός περίμενε μετά τον κατά ανάγκη συμβιβασμό με «τους έξω» ότι θα υπήρχε μια ένταση της μάχης ενάντια στην εσωτερική ολιγαρχία. Δεν το είδε στην έκταση που επιθυμούσε όλα τα στελέχη της Αριστεράς έτοιμα να δώσουν αποτελεσματικά αυτή τη μάχη. Το κύριο, όμως, είναι άλλο: ο λαός κατάλαβε την ανάγκη του συμβιβασμού. Τον ζάλισε, όμως, το ασύντακτο της υποχώρησης και της αναγκαστικής αναδίπλωσης. Αυτή δεν έγινε με τάξη και σχέδιο προκειμένου να ετοιμαστεί η επόμενη φάση της μακράς μάχης για εθνική κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη - πρόοδο. Είδε την κύρια δύναμη της κυβέρνησης να τείνει να αποσυντεθεί. Να εμφανίζονται οι γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ σε πλήρη αναταραχή και ανώριμες, ως να μην έχουν μάθει από την ιστορία του τόπου και του κινήματός μας. Η κακή ψυχολογία να αντικαθιστά την νηφάλια πολιτική ανάλυση. Τρεις επιλογές σε μια μάχη Σε μια μάχη έναντι υπέρτερου αντίπαλου υπάρχουν τρεις θεμελιακές επιλογές. Η πρώτη είναι η άμεση παράδοση και η προσχώρηση στο στρατόπεδο του εχθρού. Ο γενιτσαρισμός. Είναι ο δρόμος που ακολούθησαν τα κόμματα του Συστήματος Παρακμής. Η δεύτερη οδός είναι να εγκαταλείψει κανείς το πεδίο της μάχης και να παριστάνει τη στρουθοκάμηλο της ηθικής. Να πιστεύει ότι αφού δεν βλέπει πια το πεδίο μάχης, τότε αυτό έχει κατατροπωθεί. Η εγκατάλειψη αμαχητί εμφανίζεται ως η πλέον επαναστατική οδός. Είναι ένας δρόμος βαθιά συντηρητικός και έχει υιοθετηθεί μαζί με τη νεοφιλελεύθερης αντίληψης πρωτοκαθεδρία του νομίσματος από τμήμα της «ριζοσπαστικής» Αριστεράς. Ο τρίτος δρόμος είναι ο δύσκολος. Να παραμείνει κανείς στο πεδίο της μάχης κάνοντας λάθη, έχοντας τον κίνδυνο να χάσει αίμα και δυνάμεις. Αυτό τον κίνδυνο τον υφίσταται πρακτικά ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος, αντί να κάνει μια σχεδιασμένη υποχώρηση μαζί με τους συμμάχους του, επέδειξε μια φοβισμένη αλαζονεία και έναντι όσων συμπορεύτηκαν μαζί του. Είχε δε απώλειες όχι μόνο από τη σύγκρουση, αλλά από το άτακτο της υποχώρησης.

Η αποικία χρέους και οι τρεις δρόμοι Όπως ανέλυσα στο προτελευταίο μου βιβλίο, η Ελλάδα είναι Αποικία Χρέους (2015, 4η έκδοση). Απέναντι στην αποικία χρέους και το σύστημά της υπάρχουν, επίσης, οι τρεις δρόμοι. Ο πρώτος είναι της υποταγής σε αυτό το σύστημα και της συνενοχής μαζί του. Η υιοθέτηση της λογικής του. Όπως έκαναν οι κυβερνήσεις μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 και θέλουν να συνεχίσουν οι ίδιες δυνάμεις τα επόμενα χρόνια. Ο δεύτερος δρόμος είναι η εγκατάλειψη του πεδίου μάχης. Εγκλωβισμός στη μεταφυσική ότι όσο πιο μακριά πάει κανείς από αυτό το πεδίο και όσο λιγότερο έρχεται σε επαφή μαζί του τόσο αυξάνουν τάχα οι πιθανότητες να το κατανικήσει. Ο τρίτος δρόμος απαιτεί τη μάχη ενάντια σε αυτό το σύστημα. Αξιοποίηση των ρωγμών που δημιουργούνται, καθώς και υπεράσπιση των θέσεων που καταλαμβάνονται. Αποφυγή εκ νέου απώλειας χρόνου και υλικών εφεδρειών. Η αξιολόγηση και αξιοποίηση των αντιθέσεων της άλλης πλευράς πρέπει να συνοδεύεται με τη μέγιστη συστράτευση της από εδώ πλευράς, των δυνάμεών μας. Της σχεδιασμένης προστασίας και ανάπτυξής τους. Της αποτροπής ατμόσφαιρας πανικού. Της υπεράσπισης της σημερινής κυβερνητικής θέσης. Διότι αν κάτι επιθυμεί διακαώς το σύστημα της αποικίας χρέους, είναι η ανακατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας και η στερέωση του όλου συστήματος μέσω του «κλεισίματος» της αριστερής «παρένθεσης». Δυστυχώς, οι μόνοι που δεν το καταλαβαίνουν είναι αγαπημένοι σύντροφοι/συντρόφισσες, που άλλοι δείχνουν αδυναμία να ξεχωρίσουν το κύριο (την υπεράσπιση της κορυφής που κατέκτησαν) από τα επιμέρους, τα ζικ-ζακ της ιστορίας, τους συμβιβασμούς και τις αναγκαίες υποχωρήσεις, και άλλοι το απαραίτητο, σχέδιο και συμμαχίες, από το δευτερεύον, τα εσωκομματικά τους. Είναι επείγον καθήκον η ψυχολογική ανασυγκρότηση της Αριστεράς και η υπέρβαση των μικροκομματικών οπτικών. Η ανάπτυξη ενός σχεδίου σωτηρίας της χώρας στις νέες συνθήκες. Η απάλειψη της κυριαρχίας του τακτικισμού έναντι της στρατηγικής καθώς και της συνολικότερης πολιτικής ανάλυσης. Η ορθολογική αξιολόγηση και μη υποτίμηση του αντίπαλου. Η συσπείρωση των μέγιστων δυνατών δυνάμεων για την υλοποίηση του κύριου κάθε φορά στόχου. Θεμελιακή αρχή είναι μια υπεύθυνη και μακράς πνοής πολιτική συμμαχιών με την οποία θα αλλάξει η Ελλάδα ριζικά.

οι διχασμοι στο ευρωπαϊκό κάδρο.

Οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, η κρίση χρέους, το προσφυγικό και ο διχασμός της Ευρώπης Σιώτος Γιάννης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 24.09.2015

Του Γιάννη Σιώτου Όλα δείχνουν ότι οι μάσκες έχουν πέσει και όλοι κατανοούν πως η ώρα της κρίσης πλησιάζει. Ακόμη και οι ισχυροί παραδέχονται το πρόβλημα και γι' αυτό τις προσεχείς εβδομάδες, από το βήμα της Ευρωβουλής, θα αναφερθούν στα προβλήματα που έχουν διχάσει την Ευρώπη: την κρίση χρέους, το προσφυγικό... Χρειάστηκαν μόλις πέντε χρόνια για να «επανέλθουν» στην Ευρώπη διχασμοί, αντιπαλότητες και έριδες που, για να αμβλυνθούν, απαιτήθηκαν σχεδόν ογδόντα χρόνια. Η οικονομική βία, η τσιγκουνιά που επιβάλλουν οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και η οικονομική εξαθλίωση των γειτόνων της έχει διαμορφώσει στη Γηραιά Ήπειρο ένα περιβάλλον που θυμίζει όλο και περισσότερο το παρελθόν, τόσο ως προς τα κίνητρα όσο και ως προς τα αποτελέσματα.

Η Ευρώπη, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, προσπάθησε να γιατρέψει τις πληγές της προβάλλοντας τα κοινά συμφέροντα των λαών της και υποβαθμίζοντας τις διαφορές τους. Κανείς, φυσικά, δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις σκοπιμότητες που βρίσκονταν επιμελώς καμουφλαρισμένες πίσω από αυτή την πολιτική. Κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχτεί πλέον ότι αυτή η πολιτική κατευνασμού υπέκρυπτε μακροχρόνιους πολιτικούς στόχους και επιδιώξεις των εμπνευστών της. Κανείς επίσης δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το ψυχροπολεμικό κλίμα δεν είχε συμβάλλει -σε σημαντικό βαθμό- σε αυτή την έκρηξη «αλληλεγγύης» των ισχυρών της δυτικής Ευρώπης προς τους ασθενέστερους γείτονές τους. Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου έφερε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα στο ίδιο στρατόπεδο και τους Ανατολικοευρωπαίους. Σίγουρα οι διαδικασίες ένταξής τους στο κλαμπ των ισχυρών Δυτικοευρωπαίων ήταν πολύ πιο βίαιες και το σοκ που υπέστησαν οι κοινωνίες τους ήταν πρωτόγνωρο. Οι αλήθεια είναι ότι οι Δυτικοευρωπαίοι -οι ισχυροί, αλλά και οι ασθενέστεροι- στη συντριπτική τους πλειοψηφία αγνόησαν τον πόνο και το αίμα των λαών της Ανατ. Ευρώπης, θεωρώντας ότι αυτό είναι το απαραίτητο τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουν ώστε να προσαρμοστούν στις αρχές, τις αξίες και τις δομές των υπολοίπων. Δεν ήταν μάλιστα λίγοι εκείνοι που προσπάθησαν να επωφεληθούν.

Ελάχιστοι εκείνη την εποχή κατάφεραν να ξεπεράσουν την αλαζονεία του ισχυρού και τον εφησυχασμό των καλοζωισμένων και να δουν ότι πίσω από την "προσαρμογή" κρυβόταν επιμελώς μια διαφορετική πολιτική προσέγγιση για το ευρωπαϊκό μέλλον. Οι εποχές του κατευνασμού, της ηπιότητας και της κατ' επίφασιν αλληλεγγύης παρέρχονταν και τη θέση τους έπαιρνε η ωμή βία του αλαζόνα ισχυρού. *** Η κρίση χρέους που εκδηλώθηκε στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 2000 διέλυσε πολλούς νεότευκτους ευρωπαϊκούς μύθους, ανάμεσα στους οποίους του κατευνασμού και της αλληλεγγύης. Στα ευρωπαϊκά πράγματα επανήλθε, ύστερα από διάλειμμα λίγων δεκαετιών, η αρχή των ισχυρών, οι οποίοι εφάρμοζαν το δόγμα της οικονομικής βίας. Το ελληνικό πρόβλημα, αλλά και το ισπανικό, το ιρλανδικό, το πορτογαλικό, ακόμη και το κυπριακό, κατέδειξαν ότι η μοναδική αλληλεγγύη που υπήρχε πλέον στην Ευρώπη ήταν προς τους τραπεζίτες της και προς τις πολυεθνικές. Απλώς για να τηρηθούν τα προσχήματα της διάσωσής τους "βαπτίστηκαν" τα δάνεια "βοήθεια" και έτσι οι ισχυροί απέκτησαν -και- το ηθικό άλλοθι να παρεμβαίνουν και να ορίζουν τη μοίρα των ασθενέστερων.

Ο ευρωπαϊκός Νότος βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη σε κατάσταση πρωτόγνωρης κρίσης, η οποία με τη σειρά της οδήγησε -και οδηγεί- περίπου το 1/3 του πληθυσμού της σε οικονομικό και κοινωνικό Καιάδα. Την ίδια ώρα, ο ευρωπαϊκός Νότος, ο ίδιος που υφίστατο τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, δεχόταν ένα κλιμακούμενο μεταναστευτικό κύμα. Στη αρχή ήταν η Ελλάδα και στη συνέχεια, με την πτώση του καθεστώτος Καντάφι, την ακυβερνησία και τις διαλυτικές τάσεις που κυριάρχησαν στη Λιβύη, στη δίνη της κρίσης βρέθηκε η Ιταλία και σε μικρότερο βαθμό η Ισπανία. Στις εκκλήσεις για αλληλεγγύη, ο μοναδικός, πλέον, πραγματικά ισχυρός της Ευρώπης, η Γερμανία, απάντησε, είτε απευθείας είτε μέσω δορυφόρων, με... αδιαφορία και, όταν το έκρινε απαραίτητο, με αποικιακή πυγμή. Όταν όμως έφθασε το πλήρωμα του χρόνου και το προσφυγικό προσέλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις και άρχισε να μετακινείται προς το κέντρο της Ηπείρου, η "αλληλεγγύη" μετατράπηκε από κάποιους σε απομονωτισμό, ενώ κάποιοι άλλοι, κυρίως οι Γερμανοί, συνειδητοποίησαν(;) ότι οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες θα έδιναν -βραχυχρόνια τουλάχιστον- λύση στο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν. Αυτοί οι εξαθλιωμένοι από την Ασία και τη Μέση Ανατολή θα ήταν πιο ανθεκτικοί από τους Νοτιοευρωπαίους που μετανάστευσαν εκεί λόγω της κρίσης, αλλά δεν ήταν τόσο λιμασμένοι για να τους αντέξουν και σηκώθηκαν και έφυγαν αναζητώντας εκτός Γερμανίας την τύχη τους. Οι πρόσφυγες θα μπορούσαν να είναι ικανοποιημένοι με ένα κομμάτι ψωμί και να προσφέρουν -εκτός από τη φθηνή εργασία- έσοδα στον προϋπολογισμό και στο ασφαλιστικό σύστημα. ***

Ακολουθώντας γνωστά μονοπάτια, συγκάλυψαν τη σκοπιμότητα και πρόβαλαν ένα αγγελικό πρόσωπο. Σίγουρα από το καμουφλάζ του "ανθρωπισμού" προσδοκούν πολλά οφέλη: Διέλυαν την εικόνα του άκαρδου και ωφελιμιστή που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στη μισή περίπου Ευρώπη και ταυτόχρονα οι νιόφερτοι τούς έλυναν ένα σύνθετο πρόβλημα -το δημογραφικό-, για το οποίο άλλοι Ευρωπαίοι, όπως για παράδειγμα οι Γάλλοι, είχαν επενδύσει τρισεκατομμύρια ευρώ (σε σημερινή αξία) από το τέλος του πολέμου για να το αντιμετωπίσουν και να το λύσουν. Σίγουρα η γερμανική εκδοχή ήταν οικονομικά αποδοτική, αφού, μη επενδύοντας σε προγράμματα αντιμετώπισης του δημογραφικού, κατάφεραν να κατασκευάσουν δημοσιονομικά πλεονάσματα, σε αντίθεση με τους άλλους οι οποίοι πλήρωναν για να υπάρξει νέα γενιά και τώρα αντιμετώπιζαν τη χλεύη και την κριτική. Και εδώ που τα λέμε, οι Γερμανοί δεν είχαν άδικο: θα έλυναν με πενταροδεκάρες ένα πρόβλημα για το οποίο οι υπόλοιποι ξόδεψαν αμύθητα ποσά. Αυτή η προμελετημένη "αλληλεγγύη" προκάλεσε την μήνιν εκείνων που πριν από λίγες δεκαετίες πλήρωσαν με αίμα το όνειρο να γίνουν... μικρές Γερμανίες. Και ενώ σε θέματα που αφορούν την "ηθική του χρέους" ήταν πιο Γερμανοί από τους Γερμανούς, στο προσφυγικό εμφανίστηκαν άκαμπτοι. Έκλεισαν τα σύνορα και αρνήθηκαν να επωμιστούν το κόστος από τη λύση του προβλήματος της Γερμανίας. Κοντολογίς, σήμερα η Ευρώπη είναι πιο διχασμένη από ποτέ. Στον Νότο, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούν ότι ο Βορράς τούς εκμεταλλεύεται και τους απομυζά. Στον Βορρά, άλλοι τόσοι πιστεύουν ότι δουλεύουν για να ταΐσουν τους ακαμάτηδες Νότιους. Στην Ανατολή, δεν κατανοούν τις γερμανικές δημογραφικές ανάγκες και αντιδρούν. Στη Δύση, όλο και περισσότεροι κατανοούν πού οδηγούν τα γερμανικά οράματα και αντιδρούν, προς το παρόν εντός του πλαισίου της πολιτικής ευπρέπειας, αλλά αύριο κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Άλλωστε η εκλογή Κόρμπιν στη Μεγάλη Βρετανία είναι σαφής ένδειξη για το πώς μπορούν να αντιδράσουν συντηρητικοί λαοί. Και σίγουρα στη χώρα της Θάτσερ και του Μπλερ το να είναι αρχηγός μεγάλου κόμματος ένας άνθρωπος που συζητά -και- για παρεμβατική οικονομία ακούγεται τουλάχιστον παράδοξο. Φυσικά κανείς δεν πρέπει να αγνοεί τα μηνύματα μίσους της Μ. Λεπέν και των άλλων Ευρωπαίων ομοϊδεατών της, καθώς και τα αποσχιστικά κινήματα. Όλα δείχνουν ότι οι μάσκες έχουν πέσει και όλοι κατανοούν πως η ώρα της κρίσης πλησιάζει. Ακόμη και οι ισχυροί παραδέχονται το πρόβλημα και γι' αυτό τις προσεχείς εβδομάδες, από το βήμα της Ευρωβουλής, θα αναφερθούν στα προβλήματα που έχουν διχάσει την Ευρώπη: την κρίση χρέους, το προσφυγικό...

Για πρώτη φορά από το 1989, όταν ο Κολ και ο Μιτεράν έκαναν λόγο για τα προβλήματα της Ευρώπης, Μέρκελ και Ολάντ θα παραδεχθούν τώρα και δημόσια ότι οι απειλές είναι πλέον τεράστιες. Δυστυχώς, όμως, όταν στη ζωή επικρατεί η λογική της ζούγκλας, το πιο πιθανό είναι ότι οι αδύνατοι, αφού συνειδητοποιήσουν ότι η συμβίωση με τους ισχυρούς είναι αδύνατη, στη συνέχεια αποφασίζουν να αποχωρήσουν με «ελαφρά πηδηματάκια» ώστε να εξασφαλίσουν την επιβίωση. Απλώς, αφού εκπαιδεύτηκαν από τη βία των ισχυρών, έχουν, πλέον, όχι μόνο τη γνώση, αλλά και την εμπειρία να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Με απλά λόγια, η Ευρώπη σήμερα είναι τόσο διχασμένη από τα αποτελέσματα της πολιτικής των πλεονασματικών προϋπολογισμών της Γερμανίας που έγιναν με τα λεφτά των υπολοίπων ώστε η πολιτική του κατευνασμού φαίνεται σαν μακρινό όνειρο.

ΣΥΡΙΖΑ νικητής και αυτοδύναμος Μανταδάκης Άγγελος

ΣΥΡΙΖΑ νικητής και αυτοδύναμος Μανταδάκης Άγγελος | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 01.09.2015 Του Άγγελου Μανταδάκη Ποια είναι η πραγματική σύγκρουση στη χώρα μας τα τελευταία πέντε χρόνια; Αυτό το ερώτημα, που είναι κρίσιμο για όλες τις παρατάξεις και ιδιαίτερα για την Αριστερά, έθεσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην πανελλαδική συνδιάσκεψη του κόμματος. Άρα, ο ίδιος έθεσε και το κεντρικό πρόβλημα, στο οποίο πρέπει να απαντήσει το κόμμα του με σαφήνεια, προφανώς μέσα στα χρονικά όρια της προεκλογικής περιόδου. Η προηγούμενη περίοδος χαρακτηρίστηκε ως η φάση της σύγκρουσης ανάμεσα στο Μνημόνιο και σε όλους εκείνους που το έθεταν υπό αμφισβήτηση. Αν όμως αναλύσουμε με αντικειμενικό τρόπο το Μνημόνιο που διαχειρίστηκε η τριμερής αρχικά και στη συνέχεια διμερής συγκυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά, τότε εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι πολύ λίγο αφορούσε νέα πράγματα. Στην πραγματικότητα, αφορούσε ένα πακέτο μέτρων τα οποία σε μεγάλο βαθμό διεκδικούσαν πριν από αρκετά χρόνια επίμονα οι πρωταγωνιστές της οικονομικής ζωής του τόπου (βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοεργολάβοι). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι εργασιακές σχέσεις, που στη χώρα μας με μεγάλο κόπο κατοχυρώθηκαν και προστατεύτηκαν. Έτσι, το σύνολο αυτών των μέτρων -και άλλων φυσικά-, που πολιτογραφήθηκε ως Μνημόνιο δύο, δεν έκανε τίποτα άλλο από την εσωτερική υποτίμηση που σύμφωνα με τη θεωρία των νεοφιλελεύθερων θα έδινε ώθηση στην οικονομία. Κάτι που διαψεύστηκε ολοκληρωτικά στην πράξη. Αντίθετα αναπαρήγαγε ένα τερατώδες σύστημα διαπλοκής, όπου τα διάφορα γρανάζια ήταν κυρίως κρατικοδίαιτοι μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοεκδότες και πολιτικοί παράγοντες. Βεβαίως, το σύστημα αυτό ανδρώθηκε πάνω στην πολιτική του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. της περιόδου εκείνης. Αυτό που οι πολίτες στη συντριπτική τους πλειονότητα χαρακτηρίζουν ως κατεστημένο και του αποδίδουν τις αμαρτίες των τελευταίων δεκαετιών είναι ακριβώς το σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς του οποίου τη διαιώνιση και όχι τον τερματισμό επιχειρούσε το δεύτερο Μνημόνιο. Απόδειξη είναι ότι το Μνημόνιο αυτό δεν χάραξε δρόμους για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής και του μαύρου χρήματος. Αντίθετα, το δημόσιο χρήμα όπως και η δημόσια περιουσία ήταν απροστάτευτα απέναντι σε κάθε λογής απατεώνες.

Η νέα κυβέρνηση της Αριστεράς, που διεκδικεί την εμπιστοσύνη του λαού στις επόμενες εκλογές, οφείλει να πάρει τα μέτρα που απαιτούνται και να χαράξει τις κατάλληλες πολιτικές ώστε οι δυνάμεις του παλιού συστήματος να μην πετύχουν την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας. Στη χώρα μας ξεκίνησε μια καινούργια φάση αντιπαράθεσης ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, ανάμεσα στη συντήρηση και την πρόοδο. Η σύγκρουση με το παλιό καθεστώς πρέπει να είναι γενικευμένη και να στηρίζεται στην κοινωνική παρέμβαση, στη δράση των ίδιων των εργαζομένων και των κοινωνικών κινημάτων. Δεν πρέπει να υπάρξει κανένας συμβιβασμός, παρά μόνο το ξήλωμα των παλιών μηχανισμών και των μεθόδων που χρησιμοποιούσαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πείσει τους πολίτες, τη μεγάλη τους πλειοψηφία, ότι από τη θέση μιας νέας αριστερής κυβέρνησης που θα προκύψει από τη λαϊκή ετυμηγορία στις 20 Σεπτεμβρίου θα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια για το ξήλωμα του παλιού μηχανισμού και την εδραίωση της Δημοκρατίας στη χώρα. Αυτό θα είναι και το περιεχόμενο της μάχης που ξεκίνησε ήδη με τη νέα προεκλογική περίοδο και ο άμεσος στόχος είναι να αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδύναμος στις 20 Σεπτεμβρίου.

Ελλάδα η Χώρα του ανικανοποίητου.

ΕΛΛΑΔΑ Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟΥ Ο Τσίπρας δεν μπόρεσε να κυνηγήσει αδειοδοτήσεις συχνοτήτων, αγροτικό 5ετές, φοροδιαφυγή και δημόσια έργα γιατί του στέρησε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ο Λαφαζάνης, Ο Μεϊμαράκης ήθελε να μιλάει σαν τον Μπαμπινιώτη, ο Σταύρος Θεοδωράκης ήθελε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και ιδιωτικές συντάξεις όπως η Λυμπεράκη, Ο Μιχαλολιάκος θάθελε τους πρόσφυγες να μένουν Ελλάδα νάχουν τα τάγματα να μαχαιρώνουν και όχι να φεύγουν τρέχοντας για να μείνουν Ευρώπη. Ο Γλέζος θάθελε να είχε πάντα δίκιο, και ο Λαφαζάνης επιβεβαίωσε ότι οι μειοψηφίες στην αριστερά δεν ακολουθούν τις πλειοψηφίες. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ είπε κάτι σωστό για τις περιστάσεις και το πήρε στον τάφο της γιατί κέρδισαν οι ..άλλοι. Οι εργολάβοι ονειρεύονται νέα ΕΣΠΑ, οι τραπεζίτες να νεκραναστήσουν τους κόκκινους δανειολήπτες, ο τουρισμός να δουλεύουν οι αδήλωτες ταμειακές, και τα συνεργεία να μάθουν να κάνουν και καμιά κατεδάφιση. Ο Κάκαβος ονειρεύεται δένδρα χωρίς αρσενικό στις γούρνες από αυτές που πνίξαν τον Δούναβη πριν 6 χρόνια. Η Fraport τσαντίστηκε που δεν φκιάξαμε τα κλιματιστικά του Αεροδρομίου Ρόδου πριν τους τα παραδώσουμε, ακόμα και οι ψυκτικοί λεφτά ζητάνε σε αυτό το τόπο. Οι γιαγιάδες ζητάνε ακόμα το καλό το παλληκάρι στη θυρίδα τραπέζης για τη σύνταξη και απορρίπτουν την κάρτα του διαόλου από το ΑΤΜ, οι ασθενείς ένα γιατρό έξω από την πόρτα τους. Εγώ να θυμίσω ότι 5 χρόνια είμαι χωρίς διακοπές και δεν πάσχω από σύνδρομο καρόκι.

Με τα λόγια χτίζω ανώγια και κατώγια έλεγε η γιαγιά μου πατριώτες ιδεολόγοι, δείτε σε τρία επίπεδα πεπραγμένα και στόχους, εχθρούς και φίλους σε κομματικό, πανελλαδικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και τότε θα εκτιμήσετε πως πατάει γερά και ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ και οι πολλοί.

Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης

Η σύνθεση της κυβέρνησης: 1.Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας 2.Αντιπρόεδρος: Γιάννης Δραγασάκης 3.Υπουργός Εσωτερικών - Διοίκησης Ανασυγκρότησης: Νίκος Βούτσης Αναπληρωτής Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης: Γιώργος Κατρούγκαλος Αναπληρωτής Υπουργός Προστασίας του Πολίτη: Γιάννης Πανούσης Αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασία Χριστοδουλοπούλου Υφυπουργός Μακεδονίας - Θράκης: Μαρία Κόλλια Τσαρουχά 4.Υπουργός Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού: Γιώργος Σταθάκης Αναπληρωτής Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων: Χρήστος Σπίρτζης Αναπληρωτής Υπουργός Ναυτιλίας: Θοδωρής Δρίτσας Αναπληρωτής Υπουργός Τουρισμού: Έλενα Κουντουρά 5.Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας: Παναγιώτης Λαφαζάνης Αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος: Γιάννης Τσιρώνης Αναπληρωτής Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης: Βαγγέλης Αποστόλου Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης: Παναγιώτης Σγουρίδης 6.Υπουργός Οικονομικών: Γιάννης Βαρουφάκης Αναπληρωτής Υπουργός: Νάντια Βαλαβάνη Αναπληρωτής Υπουργός: Δημήτρης Μάρδας 7.Υπουργός Παιδείας, Πολιτισμού και Θρησκευμάτων: Αριστείδης Μπαλτάς Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού: Νίκος Ξυδάκης Αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας: Τάσος Κουράκης Αναπληρωτής Υπουργός Έρευνας και Καινοτομίας: Κώστας Φωτάκης Υφυπουργός Αθλητισμού: Σταύρος Κοντονής 8. Εργασίας: Πάνος Σκουρλέτης Αναπληρωτής Υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης: Θεανώ Φωτίου Αναπληρωτής Υπουργός για την Καταπολέμηση της Ανεργίας: Ράνια Αντωνοπούλου 9.Υπουργός Υγείας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων: Παναγιώτης Κουρουμπλής Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας: Ανδρέας Ξανθός Αναπληρωτής Υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων: Δημήτρης Στρατούλης 10. Υπουργός Εξωτερικών: Νίκος Κοτζιάς Αναπληρωτής Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων: Νίκος Χουντής Αναπληρωτής Υπουργός Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων: Ευκλείδης Τσακαλώτος 11. Υπουργός Εθνικής Άμυνας: Πάνος Καμμένος Αναπληρωτής Υπουργός: Κώστας Ήσυχος Υφυπουργός: Νίκος Τόσκας 12.Υπουργός Δικαιοσύνης: Νίκος Παρασκευόπουλος 13. Υπουργός Επικρατείας για καταπολέμηση της διαφθοράς: Παναγιώτης Νικολούδης 14. Υπουργός Επικρατείας για τον Συντονισμό του Κυβερνητικού Έργου: Αλέκος Φλαμπουράρης Υφυπουργός: Τέρενς Κουίκ 15. Υπουργός Επικρατείας: Νίκος Παππάς Υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος: Γαβριήλ Σακελλαρίδης

Πρωτοσέλιδα στο ξένο τύπο για τις εκλογές 2015.

1. EL PAIS 2.BBC

3.FINANCIAL TIMES

4. INDEPENTENT

5. L' HUMANITE

6.LIBERATION

7. METRO

8. THE TIMES

9. THE QUARDIAN

10. ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΝΩΡΙΣ

11.LA STAMPA 12. EL MUNDO 13. LE FIGARO 14. CORRIERE DELLA SERA 15. LE MONDE. 16. DAILY TELEGRAPH 17. SPIEGEL

Φορολογικό: Τα «κούφια λόγια» Σαμαρά και οι δεσμεύσεις ΣΥΡΙΖΑ

Φορολογικό: Τα «κούφια λόγια» Σαμαρά και οι δεσμεύσεις ΣΥΡΙΖΑ* Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ οικονομικών, υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Αθήνας Είναι τουλάχιστον εξοργιστικό να ακούει κανείς τον κ. Σαμαρά να τάζει «φοροελαφρύνσεις», όταν στον προϋπολογισμό 2015 προβλέπεται ξεκάθαρα αύξηση φόρων κατά 1,4 δις ευρώ! Και μάλιστα αυτή η αύξηση είναι εξαιρετικά υποεκτιμημένη καθώς δεν περιλαμβάνει τα νέα μέτρα που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με την τρόικα (e-mail Χαρδούβελη): κατάργηση μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ στα νησιά, κατάργηση χαμηλού συντελεστή ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, φάρμακα κά), κορύφωση φοροεπιδρομής στο πεδίο του φόρου εισοδήματος και ΕΝΦΙΑ. Λεηλασία λαϊκού εισοδήματος και μικροιδιοκτησίας Η φορομπηχτική φιλοσοφία του ΕΝΦΙΑ αποτελεί μνημείο άδικης φορολόγησης διότι υπολογίζεται με βάση τις υπέρογκες πλασματικές αντικειμενικές αξίες που ισχύουν από το 2007 και οδηγεί σε λεηλασία της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας χωρίς μάλιστα να προστατεύει την πρώτη κατοικία. Επομένως, τέτοια φορολόγηση ακινήτων είναι φορολόγηση επί ανύπαρκτης αξίας, δυσανάλογη με τη φοροδοτική ικανότητα των υποκείμενων σε αυτήν. Επιπλέον, η προσαρμογή των αντικειμενικών αξιών στα επίπεδα των εμπορικών τιμών, είχε προβλεφθεί να γίνει το 2012, αλλά αναβλήθηκε για το οικονομικό έτος 2016 (εφαρμογή νέων αξιών τον Ιανουάριο του 2017). Ο ΕΝΦΙΑ είναι ελάχιστα αναλογικός φόρος και δεν λαμβάνεται υπόψην τη μειωμένη λόγω της κρίσης, φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών. Έχει σημασία να υπενθυμίσουμε ότι ο κ.Σαμαράς στη ΔΕΘ επιβεβαίωσε ότι πρόθεση της κυβέρνησής ήταν να συνεχίσει την υπερφορολόγηση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων και ακίνητων περιουσιών, ενώ αντίθετα υποσχέθηκε φοροελαφρύνσεις στους πλούσιους, όπως για παράδειγμα μείωση ανώτατου φορολογικού συντελεστή. Δηλαδή φοροελαφρύνσεις στους «έχοντες και κατέχοντες». Αξίζει να σημειώσουμε ότι από το 2015 τέθηκε σε λειτουργία ο νόμος που επιτρέπει πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας για «κόκκινα δάνεια» στις τράπεζες, ενώ ουδέποτε σταμάτησαν οι πλειστηριασμοί για χρέη στις εφορίες. Μιλάμε πάντα για πρώτη κατοικία.!! Ταυτόχρονα η ανάλγητη φορολογική πολιτική της συγκυβέρνησης εκδηλώνεται με την απαράδεκτη συνέχιση της εξίσωσης των φόρων στα καύσιμα παρά το αρνητικό της αποτέλεσμα. Η οριακή μείωση του ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης κατά 30% (όταν η τιμή του πετρελαίου διεθνώς έπεσε κατά 1/3) οδηγεί σε αμελητέα μείωση της τιμής του λίτρου (6-7 λεπτά) και αποτελεί κοροϊδία για τους πολίτες. Η εξίσωση του φόρου πετρελαίου θέρμανσης-κίνησης, απέτυχε παταγωδώς, τόσο εισπρακτικά (η ζήτηση καταβαραθρώθηκε συμπαρασύροντας τα φορολογικά έσοδα) όσο κοινωνικά (στέρηση θέρμανσης), καθώς περιβαλλοντικά και αναπτυξιακά. Αντί για κατάργηση ο κ. Σαμαράς προτιμά μπαλώματα ενώ κωλυσιεργεί σκανδαλωδώς στην καταπολέμηση λαθρεμπορίου και φοροδιαφυγής στα καύσιμα (εγκατάσταση συστημάτων ελέγχου σε όλους τους κρίκους της αλυσίδας παραγωγής και διακίνησης πετρελαιοειδών). Τέλος, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν έδωσε καμία ουσιαστική λύση στο πρόβλημα των ληξιπρόθεσμων οφειλών στις εφορίες, καθώς η ρύθμιση των 100 δόσεων αφορά μόνο οφειλές μέχρι 15.000 ευρώ και δεν συνδέεται, ως ποσοστό, με το εισόδημα των φορολογουμένων. Ρεαλιστικές και κοινωνικά δίκαιες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ Απέναντι σε αυτή την φορομπηχτική πολιτική της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει την υλοποίησης, εδώ και τώρα, μιας ριζοσπαστικής φορολογικής μεταρρύθμισης, που θα έχει ως βασικούς άξονες: 1) ένα απλό, δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα που θα αναδιανέμει τον πλούτο από τους λίγους στους πολλούς 2) αφορολόγητο όριο για τα φυσικά πρόσωπα στις 12.000 ευρώ και προοδευτική φορολογική κλίμακα με μείωση της επιβάρυνσης στα χαμηλότερα εισοδήματα 3) ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών στις εφορίες με κοινωνικά δίκαιο τρόπο και βασικό κριτήριο την πληρωμή συγκεκριμένου ποσοστού επί του ετήσιου εισοδήματος 4) πολιτική βούληση για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, κυρίως των μεγαλοφοροφυγάδων (λίστες Λαγκάρντ, Λουξεμβούργου, Λονδίνου κτλ), off-shore εταιρειών και επιχειρηματικών ομίλων (τριγωνικές συναλλαγές, κτλ) 5) κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και θεσμοθέτηση φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας με αφορολόγητο όριο 350-400.000 € με βάση νέες αντικειμενικές αξίες, κά. Στις 25 Γενάρη θα γίνει λοιπόν η αρχή. Η αρχή της προοδευτικής ανατροπής, να ανοίξει ο δρόμος μιας ελπιδοφόρας προοπτικής για τον ελληνικό και ιδιαίτερα για τη νέα γενιά. (*) δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», 24.1.15

BRICS και Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική

BRICS και Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ οικονομικών, μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ Με αφορμή την πρόσφατη κρίση στη Ρωσία, κυρίως λόγω της πτώσης των διεθνών τιμών πετρελαίου, ορισμένοι απολογητές του «μνημονιακού τόξου», βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβητώντας τη ρεαλιστικότητα της θέσης για ανάπτυξη οικονομικής συνεργασίας με όλες τις χώρες ιδιαίτερα τις χώρες BRICS (Βραζιλία-Ρωσία-Κίνα-Ινδία-Ν.Αφρική), στη βάση της ισοτιμίας και αμοιβαίου οφέλους. Για την εγχώρια οικονομική και κυβερνώσα ελίτ δεν χωράνε άλλες επιλογές πέρα από την πολιτική υποταγής στην τρόϊκα και στο νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα της ευρωζώνης. Ο δυναμισμός των BRICS Η διεθνής καπιταλιστική κρίση επηρεάζει ασφαλώς όλες τις χώρες, μαζί τις «αναπτυγμένες» και «αναδυόμενες οικονομίες». Ωστόσο μεγαλύτερα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι πρώτες, ιδιαίτερα της ευρωζώνης και λιγότερα οι χώρες BRICS. Ορισμένα στοιχεία είναι χαρακτηριστικά. Στο ζήτημα του δημόσιου χρέους, οι τρεις μεγάλες οικονομίες ΗΠΑ-ΕΕ-Ιαπωνία είχαν το 2014 χρέος κατά μέσο όρο 114,3% του ΑΕΠ, ενώ οι χώρες BRICS κατά μέσο όρο 33,2% του ΑΕΠ. Ιδιαίτερα η Ρωσία είχε μόλις 13,4% και η Κίνα 22,4% αντίστοιχα.! Σε απόλυτες τιμές το χρέος των ΗΠΑ-ΕΕ-Ιαπωνία ήταν αρχές 2014 στα 44.620 δις δολ. ενώ των BRICS ήταν μόλις 5.251 δις δολ. Επίσης τα «συναλλαγματικά αποθέματα» των ΗΠΑ-ΕΕ-Ιαπωνία ήταν το 2014 περί τα 2.880 εκατ. δολ., έναντι 5.615 εκατ. δολ. των BRICS, γεγονός που δείχνει την αξιοσημείωτη ισχύ τους. Ειδικότερα η Κίνα είχε 4.350 δις δολ. από τα υψηλότερα στον κόσμο, από τα οποία 1/3 σε αμερικάνικο νόμισμα. Η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος δανειστής των ΗΠΑ παράλληλα με την Ιαπωνία. Αν υποτεθεί ότι πωλούσε άμεσα μέρος των αμερικανικών ομολόγων οι συνέπειες στην αμερικανική οικονομία θα ήταν σοβαρές όπως σε ένα βαθμό και στην κινεζική που πραγματοποιεί εξαγωγές στις ΗΠΑ. Μια άλλη εξέλιξη που δείχνει το δυναμισμό των BRICS είναι η δημιουργία Αναπτυξιακής Τράπεζας και Αποθεματικού Ταμείου με κονδύλια 100 και 200 δις δολ. αντίστοιχα, ως αντίβαρο στην Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ. Παρ’ ότι το ύψος των κονδυλίων των δύο οργανισμών είναι σχετικά μικρά, ωστόσο δείχνουν την προοπτική αμφισβήτησης της ηγεμονίας των τριών παραδοσιακών καπιταλιστικών κέντρων. Ελλάδα, αγορές δανειακού κεφαλαίου και η «ασθενής μνήμη» Ένα ερώτημα εξαιρετικά σημαντικό για την Ελλάδα στην προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, είναι αν έχει νόημα να μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ για πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική ισότιμης συνεργασίας με όλες τις χώρες ή θα πρέπει να δέχεται παθητικά τις συνέπειες των αποφάσεων των κυρίαρχων ελίτ Βρυξελών και Βερολίνου. Ιδιαίτερα στην περίπτωση αναζήτησης δανειακών κεφαλαίων, υπάρχουν όχι μόνο οι χώρες της ΕΕ και Βορείου Αμερικής, αλλά και «αγορές» σε άλλες περιοχές του κόσμου και ειδικότερα στις χώρες BRICS. Κατά συνέπεια τα εκβιαστικά διλήμματα που θέτουν διάφοροι «αναλυτές» και «παπαγαλάκια» του μνημονιακού τόξου «από πού τάχα θα βρούμε δανεικά» σε περίπτωση ακύρωσης Μνημονίου και αμφισβήτησης πληρωμής τοκοχρεολυσίων, είναι «προφάσεις εν αμαρτίες», διότι παραγνωρίζουν δύο βασικά στοιχεία. Πρώτον, οι «αγορές» δεν ελέγχονται από κάποιο ενιαίο κέντρο που καθορίζει τις επιλογές τους αλλά λειτουργούν ανταγωνιστικά με βάση το ιδιαίτερο συμφέρον τους. Δεύτερον οι αγορές έχουν «ασθενική μνήμη». Δηλαδή ακόμα κι αν μια χώρα αμφισβητήσει την πληρωμή χρέους, όπως η Αργεντινή, μετά από ομαλοποίηση της κατάστασης, ξανάρχονται να δανείσουν γιατί οι φορείς του δανειακού κεφαλαίου (εταιρίες και funds) εκτιμούν κυρίως τα ρίσκα και τις αποδόσεις. Αυτό ισχύει βασικά και για δάνεια σε διακρατικό επίπεδο, τα οποία παράλληλα λαμβάνουν υπ’ όψιν και άλλες πτυχές της εξωτερικής πολιτικής των χωρών. Ρωσία, Τουρκία, Ελλάδα και πολυδιάστατη πολιτική Η αμφισβήτηση προσφυγής σε δανεισμό από τις BRICS και ειδικότερα τη Ρωσία, τελευταία γίνεται προσπάθεια να δικαιολογηθεί με ότι η Ρωσία «βρίσκεται σε κρίση», «δεν μπορεί να τα φέρει βόλτα εμάς θα δανείσει», κά. Ανεξάρτητα από τις αιτίες της σημερινής κρίσης που βασικός παράγοντας είναι η μείωση των τιμών πετρελαίου (σε μεγάλο βαθμό «στημένη» από ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία), δε σημαίνει ότι δεν έχει περιθώρια δανεισμού και μάλιστα μικρών σχετικά ποσών σε περίπτωση που ζητούσε η Ελλάδα. Να θυμίσουμε ότι η Ρωσία διέγραψε πρόσφατα το 90% του δημόσιου χρέους της Κούβας (ύψους 35 δις δολάρια), ενώ τα συναλλαγματικά της αποθέματα ανέρχονται σε 419 δις δολάρια. Ωστόσο το κύριο που συζητάμε είναι αυτό που κάνει η επίσημη Ελλάδα. Αντί να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματα της ανάπτυξης επωφελών σχέσεων με τη Ρωσία, ακυρώνει ακόμα και επιλογές που έγιναν πρόσφατο παρελθόν, όπως ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και η συμμετοχή της στην επιβολή «εμπάργκο» στη Ρωσία (από ΕΕ και ΗΠΑ), ενώ τα «σπασμένα» από τα αντίμετρα του Πούτιν, να πληρώνουν οι έλληνες παραγωγοί ροδάκινων. Ένα τελευταίο γεγονός που αποτελεί μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα, ευκαιρία την οποία αξιοποίησε η Τουρκία, είναι η απόφαση της Ρωσίας να ακυρώσει τα σχέδια για τον αγωγό φυσικού αερίου «South Stream» προς ΕΕ (θα πέρναγε και από Ελλάδα) και να δημιουργήσει έναν άλλον, τον «Blue Stream» 2, με δημιουργία διαμετακομιστικού σταθμού σε Τουρκία (Ανατολική Θράκη). Η ίδρυση σταθμού αποτελεί ιδανική ευκαιρία επέκτασης του αγωγού σε Ελλάδα και Βουλγαρία. Η Τουρκία άδραξε την ευκαιρία και αναβάθμισε τη θέση της ενεργειακά και γεωπολιτικά. Η Ελλάδα θα την αξιοποιήσει ή θα παραμείνει «πιστή» στις «τροϊκανές οδηγίες» και στις γεωπολιτικές επιδιώξεις των υπερεθνικών και υπερατλαντικών «αφεντικών» της; Αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα και αυτό προσπαθούν να συγκαλύψουν τα διάφορα «παπαγαλάκια» και «κωλοτούμπες» του κατεστημένου, με τον οχετό παραπληροφόρησης του ελληνικού λαού. Σε αυτό ακριβώς διαφέρει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλάει για ενεργητική, πολυδιάστατη και φιλειρηνική πολιτική, ισότιμης και αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας με όλες τις χώρες, ως σημαντικό στοιχείο πολιτικής προοδευτικής εξόδου της χώρας από την κρίση. Email: ytolios@gmail.com Blog: ytoliosblog.wordpress.com

Οι «απ’έξω» και οι «από μέσα»

Του Γιάννη Μπαλάφα* Τελικά αυτός ο κόσμος μάλλον χωρίζεται σε δύο μεγάλες ομάδες συμφερόντων. Τους «από μέσα» και τους «απ’έξω»… Αναλόγως με το με ποια ομάδα είσαι, έτσι σου συμπεριφέρονται. Ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις: 1) Υπάρχει το Λουξεμβούργο, υπάρχει η Κύπρος, υπάρχει και η Ελλάδα. Το Λουξεμβούργο είναι μια χώρα νόμιμης φοροδιαφυγής όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα με τα Luxleaks. Έχει λοιπόν το δικαίωμα να αναδεικνύει τον πρώην πρωθυπουργό του (και αρχιτέκτονα του «πλυντηρίου φοροφυγάδων» στην καρδιά της Ευρώπης), τον κ.Γιούνκερ, σε επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Το Λουξεμβούργο έχει κοινά σύνορα με τη Γερμανία και τη Γαλλία, στο Λουξεμβούργο «ξεπλένεται» πλούτος ο οποίος δημιουργήθηκε και σε αυτές τις χώρες, αλλά δε φαίνεται να ενοχλείται η κ.Μέρκελ και ο κ.Ολάντ… Το Λουξεμβούργο βλέπετε είναι με τους «από μέσα». Πριν από λίγα χρόνια η Κύπρος «τιμωρήθηκε» σκληρά διότι τράπεζες της, λέει, λειτουργούσαν σαν πλυντήρια χρήματος. Φαίνεται ότι δεν γινόταν το ίδιο ποιοτικό «στεγνό καθάρισμα» στη Μεγαλόνησο… Επίσης η Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν παραπαίδι για τις αγγαρείες του σπιτιού, έχοντας βεβαίως πρόθυμους για αυτούς τους ρόλους τους σημερινούς συνεταίρους της κυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Η Ελλάδα, όπως και η Κύπρος, είναι «απ΄έξω»… 2) Σε επίπεδο οικονομίας είναι ακόμα πιο εμφανής η διαφορά των «απ΄έξω» από τους «από μέσα». Για παράδειγμα πρόσφατα η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ αποκάλυπτε την ύπαρξη 23.000 αλλοδαπών και υπεράκτιων εταιρειών που έχουν αναπτύξει κερδοσκοπική δραστηριότητα στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια. Πίσω από αυτές τις εταιρείες βρίσκονται όσοι έχουν λόγους να κρύψουν χρήματα και δραστηριότητες. Πρόσφατα μάθαμε για τις offshore του κ.Καρατζαφέρη. Επίσης πρόσφατα μάθαμε ότι η SIEMENS μέσω τέτοιων εταιρειών μετέφερε τις μίζες στην Ελλάδα. Αυτοί όμως είναι δύσκολο να ελεγχθούν, είναι δύσκολο να λογοδοτήσουν, είναι σχεδόν απίθανο να τιμωρηθούν (πάντα με εξαιρέσεις οι οποίες υπάρχουν για να αποκτούν άλλοθι απονομής δήθεν δικαιοσύνης οι «από μέσα»)… Ταυτοχρόνως σε επικαιροποιημένη μελέτη του, το Ινστιτούτο Εμπορίου και Υπηρεσιών της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ), βλέπει για τους επόμενους μήνες 53.000 λουκέτα σε εμπορικές επιχειρήσεις. Επίσης ανεργία 23% μέχρι και το 2020, με ό,τι αυτό αρνητικό συνεπάγεται για την κοινωνία, την οικονομία και το Ασφαλιστικό προβλέπει το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ στην έκθεση του για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση 2014. Όλοι αυτοί, άνεργοι και επιχειρηματίες που «έκλεισαν» τις επιχειρήσεις τους, είναι κυριολεκτικά «απ΄έξω». Αν είχαν εντοπισθεί τα χρήματα που παράνομα αποκτήθηκαν από τους ιδιοκτήτες των offshore, αν είχαν φορολογηθεί, τότε πολλοί από τους άνεργους να είχαν δουλειά, πολλές επιχειρήσεις δε θα είχαν κλείσει. Δυστυχώς όμως ήταν από τη λάθος μεριά!!! 3) Υπάρχουν και πολλοί που είναι «έξω» απλά διότι είναι με τους «από μέσα», ενώ πολλοί άλλοι είναι «μέσα» διότι είναι με τους «απ΄’εξω». Όλοι γνωρίζουμε για επιχειρηματίες που κατέκλεψαν το ελληνικό κράτος και οργανώνουν «πάρτι» κάθε καλοκαίρι στη Μύκονο! Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση με τους υπεύθυνους των εταιρειών Energa και Hellas Power οι οποίοι υπεξαίρεσαν και καταχράστηκαν, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, περισσότερα από 250 εκατομμύρια ευρώ μέρος των οποίων ήταν και το «Χαράτσι της ΔΕΗ» το οποίο εισέπραξαν αλλά ουδέποτε απέδωσαν στο δημόσιο. Όπως κατήγγειλε μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης και τότε Υπουργός Οικονομικών κος Στουρνάρας δεν παρέστη ως πολιτική αγωγή στην δίκη των υπευθύνων των εταιρειών ενώ δικηγόρος των υπευθύνων του σκανδάλου ήταν ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της ΝΔ Μάκης Βορίδης. Πρόσφατα μάθαμε και ότι ο κ.Τάκης Μπαλτάκος (τότε «δεξί χέρι» του κ.Σαμαρά) είχε παρέμβει προσπαθώντας να βρει συμβιβαστική λύση… Όλοι αυτοί είναι «έξω» διότι απλά είναι με τους «από μέσα». Αντιθέτως «μέσα» είναι πολλοί για χρέη μικρά ή πολύ μικρά. Πρόσφατα μάθαμε για ανάπηρο Χανιώτη ο οποίος βρέθηκε για τρεις ημέρες στα κρατητήρια για λίγα ευρώ που δεν μπορούσε να πληρώσει καθώς τον τελευταίο χρόνο δεν συνεδρίαζε η επιτροπή που εξετάζει τις αναπηρικές συντάξεις και ο άνθρωπος είχε αναγκαστεί να ζει σε αυτοκίνητο… Πολλές είναι οι ανάλογες περιπτώσεις, δυστυχώς. -Ποιο είναι το συμπέρασμα; Απλά ότι έχουμε να δώσουμε μια πολύ σκληρή μάχη. Οι «από μέσα» καταλαβαίνουν ότι κινδυνεύουν τα προνόμια τους από ενδεχόμενες αλλαγές σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ορισμένοι μάλιστα μπορεί να χάσουν και την ελευθερία τους αν χάσουν προηγουμένως τα πολιτικά στηρίγματα που φρόντιζαν να τους καλύπτουν σε υποθέσεις χρηματισμού, διαφθοράς κλπ. Οι «από μέσα» θα δώσουν έναν πολύ σκληρό αγώνα προκειμένου να επικρατούν οι υποστηριζόμενοι από αυτούς. Οι «από μέσα» θα ήθελαν ακόμη και «να τα βρούν» με κάποιους που δηλώνουν ότι θα καταργήσουν τα προνόμια και την ασυλία τους. Θα ήθελαν να διαιωνίσουν την παραμονή τους εντός των τειχών». -Το θέμα είναι τι θα κάνουμε εμείς οι «απ΄έξω»: Θα μείνουμε απαθείς παρατηρητές, άντε το πολύ να γίνουμε απρόθυμοι ψηφοφόροι των πολιτικών και κοινωνικών εκφραστών των «απ΄έξω»; Θα εξουσιοδοτήσουμε άλλους να δώσουν τη μάχη; Θα παρακολουθούμε από τον καναπέ τη διαστρεβλωμένη τηλεοπτική εικόνα της κρίσιμης αυτής μάχης ή θα είμαστε συμμέτοχοι, συναγωνιστές; Ο Μπέρτολτ Μπρέχτ στο «Εμβατήριο για λεηλασίες» έγραφε: «Ο βασιλιάς καινούργιες χώρες θα κατακτήσει και τη φελλάδα των φτωχών κι αυτήν θα την ζητήσει Του κόσμου το βασίλειο λαμπρά για να στηθεί πρέπει το φτωχοκάλυβο να ξεθεμελιωθεί». Αν εμείς είμαστε απαθείς παρατηρητές τότε οι πιθανότητες νικηφόρας έκβασης θα έχουν μειωθεί πολύ… *Ο Γιάννης Μπαλάφας είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ την οποία εκπροσωπεί στην Επιτροπή Προγράμματος