1944 Ομηρία στη Γερμανία

ΟΜΗΡΙΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ 1944

Μια αληθινή ιστορία της Κατοχής. Τον καιρό που η φασιστική Γερμανία κυριαρχούσε, απ άκρου σε άκρον σε ολόκληρη την Ευρώπη

Λέγομαι Νικόλαος Σκαλτσάς και σε ηλικία 17 έζησα την χειρότερη εμπειρία της ζωής μου.

Είναι Αύγουστος του 1944 όταν στην Αθήνα οι Γερμανοί έκαναν μπλόκα και εκτελούσαν αδιακρίτως αθώους συμπολίτες μας με το παραμικρό.  Έτσι λοιπόν όταν έκαναν το μπλόκο στον Ν. Κόσμο στις 9 Αυγούστου του 1944, μας συγκέντρωσαν στην

Πλατεία Φάρου της Δάφνης, εκτέλεσαν 112 νέους συμπολίτες μας και μετά 1000 άτομα περίπου, μας πήγαν στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Εκεί μας κράτησαν μια βδομάδα και κατόπιν μιάς επιλογής, γύρω στα 800 άτομα μας ξεχώρισαν να μας στείλουν για αναγκαστικά έργα στη Γερμανία.

Μας μετέφεραν λοιπόν στο σταθμό Ρούφ, μας στρίμωξαν σε κλειστά βαγόνια, αφού πρόλαβε ο Ερυθρός Σταυρός και μας μοίρασε από ένα πακέτο τρόφιμα, το οποίο μας βοήθησε πάρα πολύ. Έτσι ξεκινήσαμε στις 16 Αυγούστου του 44 χωρίς να ξέρουμε που μας πάνε. Περάσαμε τα σύνορα και μπήκαμε Σερβία. Εκεί στη πολιτεία Νις έγινε συναγερμός και βομβαρδισμός του αεροδρομίου και οι Γερμανοί μας είχαν κλειδωμένους μέσα στα βαγόνια. Κάναμε το σταυρό μας ζητώντας την βοήθεια της Παναγίας. Αφού έληξε ο συναγερμός ,περάσαμε όλη τη Σερβία και φτάσαμε στη Βιέννη. Εκεί μας μοίρασαν ένα νεροζούμι ύστερα από πέντε ημέρες. Θυμάμαι ότι είχαμε τενεκεδάκια και κάναμε το ψιλό μας το οποίο χύναμε από τα παράθυρα του βαγονιού.

Ζούσαμε ένα σκέτο μαρτύριο. Μπήκαμε λοιπόν στη Γερμανία και μετά από μέρες πιάσαμε και πηγαίναμε παράλληλα με τον ποταμό Ρήνο.

 Όλοι σιωπηλοί και χωρίς καμιά ευθυμία πηγαίναμε προς το άγνωστο. Θυμάμαι ένα ηλικιωμένο τον κυρ Αναστάση, μας έλεγε διάφορα να μας εξυψώσει το ηθικό. Μετά από 17 ημέρες ταξίδι αποκαμωμένοι, εφτάσαμε στο Σααρμπρύνκεν (Saarbrücken), περνώντας τη γραμμή Ζιγκφριντ και μετά τη γραμμή Μαζινό. Μπήκαμε δηλαδή στα σύνορα της Γαλλίας στην κωμόπολη Τσβάιμπρίκεν. Zweibruecken.  Εκεί μας στοίβαξαν σε ένα σχολείο και επάνω σε κάτι σανά, αντί  για στρώμα, πέσαμε πεθαμένοι για ύπνο.

Την άλλη μέρα μας έδωσαν κασμά και φτυάρι και ανοίγαμε σε ένα μήκος ενός χιλιομέτρου, ένα σκάμμα 3 μέτρα βάθος και 3 πλάτος.  Οι Γερμανοί προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να  ανακόψουν την προέλαση των Συμμάχων στη Γαλλία. Την Τρίτη μέρα μας ξεσήκωσαν στις 3 τη νύχτα και στα γρήγορα μας μοίρασαν ψωμί, μαρμελάδα και από δύο κουβέρτες. Αυτές οι κουβέρτες απεδείχθησαν πολύ χρήσιμες σε όλη την ομηρία μας. Έφτασε λοιπόν στα αυτιά μας, ότι εκεί είχε σπάσει το μέτωπο και οι Γερμανοί  δεν είχαν τι να κάνουν και ξεσπάγανε επάνω μας.  Άρχισε τότε ένα μαρτύριο που δεν είχε προηγούμενο. Μια πορεία 100 χιλιομέτρων και πολλές φορές υπό βροχή. Ύστερα από 5 ημέρες φτάσαμε στη πολιτεία Πιρμανσεν. Εκεί μας έκαναν γενικό κούρεμα γιατί είχαμε γεμίσει ψείρες  Κάναμε μπάνιο, μας κλιβάνησαν τα ρούχα και μετά μας έβαλαν στο τραίνο. Ξέχασα να πω ότι οι σκοποί είχαν σε όλη τη πορεία και εκκινούντο με ποδήλατα και δεν μας άφηναν να κλέψουμε ούτε ένα μήλο για να κορέσουμε την πείνα μας. Μας χτυπούσαν στο ψαχνό , μάλιστα τραυμάτισαν έναν από εμάς. Με το τρένο λοιπόν μετά από περιπετειώδεις  καθυστερήσεις μια και μισής ημέρας φτάσαμε στη περιοχή Στουτγάρδης. Εκεί μας πήγαν σε ένα μικρό αεροδρόμιο το ΧΕΛΦΙΝΓΚΕΝ.

Εγώ το ονόμασα στρατόπεδο του θανάτου. Στριμωχτήκαμε σε ένα υπόστεγο 800 περίπου άτομα και αντί για στρώμα, επάνω  σε σανά, το κρύο βέβαια να γίνεται μαρτυρικό η ζωή μας αβέβαιη και ανυπόφορη. Νερό ελάχιστο ,χωρίς θέρμανση το φαγητό σκέτο νεροζούμι με ένα κομμάτι ψωμί. Σε λίγες μέρες μάλιστα δεν άντεξε κάποιος από εμάς και άφησε την τελευταία του πνοή και έμεινε άταφος αναγκαστικά στην αυλή του στρατοπέδου. Ένα στρατόπεδο με διπλό αγκαθωτό σύρμα, σαν  να ήμαστε φονιάδες  να ματώνει τις καρδιές μας και να ονειρευόμαστε την λευτεριά.  Η δουλιά άρχιζε το πρωί στις 8 μέχρι στις 6 το απόγευμα και δουλεία κασμά και φτυάρι. Φτιάχναμε διαδρόμους προς ένα δάσος για να μπορούν να κρύβουν τα αεροπλάνα τους. Μας είχαν επί τούτου και κοιμόμαστε δίπλα στα αεροπλάνα τους για να μην τα κτυπάνε οι Σύμμαχοι. Εκεί μείναμε περίπου 2 μήνες, εάν  μέναμε ακόμα 2 μήνες δεν θα γλύτωνε κανείς μας. Οι βομβαρδισμοί των Συμμάχων άρχισαν να γίνονται πιο έντονοι. Τα συμμαχικά αεροπλάνα περνούσαν κατά χιλιάδες και ισοπέδωναν τις πόλεις, τη μια μετά την άλλη. Θα ήταν τέλη Οκτώβρη του 44 οπότε ήρθε διαταγή και φύγαμε από αυτό το κολαστήριο.  Από μας δεν ήταν κανείς μαθημένος να δουλεύει σε νταμάρι, ούτε να στρώνει χονδρό χαλίκι, φκιάχνοντας δρόμους και να έχεις την τσουγκράνα να κολάει μέσα στη λάσπη και να μην μπορείς να την κουμαντάρεις.

Έτσι λοιπόν μόλις μάθαμε ότι θα φύγουμε από κει και είπαμε ότι κάτι θ' άλλαζε στη ζωή μας. Πράγματι μας χώρισαν σε ομάδες ανά 30 άτομα σε διάφορα μέρη. Συγκεκριμένα εμείς πήγαμε στο ΟΜΠΕΡΖΕΣΙΓΚΕΝ  5 χ λ μ από το ΕΡΕΜΠΕΡΓΚ την πολιτεία που είναι το εργοστάσιο που βγάζει τα μολύβια FABER . Εκεί περάσαμε πολύ καλύτερα, μας έδωσαν ρούχα, παπούτσια και εσώρουχα ,αντέξαμε παρόλο ότι το κρύο ήταν γύρω στους 20 κάτω του μηδενός. Βέβαια η δουλειά μας ήταν πάντα ,κασμάς και φτυάρι. Εκεί μείναμε μέχρι Απρίλιο, οπότε η Γερμανία άρχισε να καταρρέει.

Η απελευθέρωση   μας έγινε ανήμερα του Αγίου Γεωργίου 23 Απριλίου του 1945. Κατόπιν ανέλαβαν οι Αμερικανοί να μας επαναπατρίσουν. Μέναμε στη κωμόπολη ΟΦΦΕΝΜΠΟΥΡΓΚ  οπότε στις 30 Αυγούστου του 45 γυρίσαμε στα σπίτια μας που μας είχαν ξεγράψει. Από το Μόναχο λοιπόν και με αεροπλάνα ,γυρίσαμε στην Αθήνα και μόλις πατήσαμε στο Ελληνικό χώμα, σκύψαμε και φιλήσαμε με συγκίνηση και είπαμε ότι το μαρτύριο μας είχε τελειώσει……

24-1-2012                         Νίκος Σκαλτσάς

Οι φωτό με την λεζάντα είναι από την έκδοση Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας με τίτλο

Κατοχή και Αντίσταση.