Ο κουλος της οδου Αθηνάς

Ο ΚΟΥΛΟΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΑΘΗΝΑΣ

Το σημάδι της μοίρας τον χτύπησε σκληρά στα χρόνια του μεσοπόλεμου. Ένδεκα χρονώ παιδάκι παίζοντας αλανιάρικα ξυλίκι στον Ταύρο κάτω από το Γκαζοχώρι πάνω στο κατάστρωμα της οδού Πειραιώς είδε να τούρχεται καταπάνω του ένα Γκαζοζέν μπαταρισμένο. Έδωσε σάλτο προσγειώθηκε στο πεζοδρόμιο, από τα λίγα που υπήρχαν τότε με εκτεθειμένα τα μικρά του δακτυλάκια να κρατιόνται από το ρείθρο του πεζοδρομίου. Ο πόνος της σύγκρουσης και παγίδευσης ήταν φοβερός, δεν έβγαλε άχνα είχε μείνει αναίσθητος. Κάποιοι καλοθελητάδες τον σαβούρωσαν άγαρμπα άφησε τα περισσότερα του δάκτυλα εκεί στην άκρη του πεζοδρομίου. Οι τότε γιατροί ανέλαβαν να καθαρίσουν τα ράκη. Ετσι έμεινε το 1931 μόνο με το δεξιό αντίχειρα. Του λείπανε 9 δάκτυλα , είχε το πόνο της ζωής του σαν αντίδωρο του παιγνιδιού. Ζούσε στον απόηχο , το χρονικό των παθών κα των πραξικοπημάτων της εποχής του μέσα από την μιζέρια της φτωχικής τους καταφρόνιας.
---Αει το καημενούλη τον έσφαξε η λυπησιά ενός θείου δικηγόρου.
Τσάκισε και βλαστήμησε άγρια, αυτά στις αλάνες τάχε μάθει φαρσί. Και μεγάλωσε πριν την ώρα του. Ηταν και η αυστηρή ματιά της μάνας του που του θύμιζε ότι ήταν ο μεγαλύτερος μιας πενταμελούς φαμίλιας με γερό μυαλό , ο πατέρας αλκοολικός ανήμπορος δέσμιος της άτακτης φυγής από το Σαγγάριο, επιλογές άλλων. Αυτός με το ένα δάκτυλο ήταν ανάγκη να μην φύγει από την πραγματικότητα., να παλέψει στο μεροκάματο, το ξυλίκι δεν θα το ξανάπιανε στα λαβωμένα του χέρια.
Τι δουλειές να έκανε με πέντε πόντους μικρότερο χέρι δεν αναρωτήθηκε ποτέ. Θελήματα στην Ευριπίδου και τη Σοφοκλέους, κουβάλημα χαμάλη στην αγορά, τα ψώνια στις παστρικές που τόνε κάνανε χάζι ,είχαν πάντα την μεγαλοψυχία τα κορίτσια της οδού Αθηνάς και το νάζι να τον μαγεύουν. Σε οκτώ χρόνια του δόθηκε η ευκαιρία να ξεφύγει από το μεροκάματο, να πάρει εμπόρευμα και να στήσει την δική του επιχείρηση, μην φαντασθείτε εγκαίνια παπάδες και άνθη. Έστησε καροτσάκι με εμπορεύματα στο δρόμο. Οι εισπράξεις έρεαν, το εμπόρευμα ανανεώνονταν τα κορόιδα του βουητού της αγοράς πάντα πρόθυμα να τα στάξουν. Είμαστε στην περίοδο Μεταξά, οι τιμές των γεωργικών προϊόντων παγώνουν στα χαμηλά, το λιανεμπόριο προστατεύεται πατερναλιστικά από το κράτος. Λίγο μπούκωμα στο κρατικό μηχανισμό και οι δρόμοι του κέρδους είναι ανοιχτοί. Ο πόλεμος τον βρήκε στα μετόπισθεν με ακίνητα, την οικογένεια βολεμένη στους Αμπελόκηπους πιά και τις αποθήκες γεμάτες καλούδια για ανταλλαγές.
Μιά στρατιά πειναλέων στη κατοχή δουλεύουν πιά για αυτόν, μεθόδους και τρόπους άσε μην το συζητάμε καλύτερα. Στου Λαΐνου το εστιατόριο κανόνιζε τις δουλειές πληρωμή πολλές φορές ευεργέτημα ένα πιάτο φασολάδα, το στρατηγείο στήθηκε Αθηνάς και Ευριπίδου ψηλά σε ένα δίπατο που δέσποζε τότενες, τρία συνεχόμενα διαμερίσματα.. Οταν τα παλικάρια πολεμούσαν στα βουνά τα χαμίνια της δούλεψης του έστρωναν παιγνίδι παπατσίδικο με την πείνα και την ανάγκη των αστών, περιουσίες άλλαζαν χέρια στο πιτς φυτίλι για ένα ντενεκέ λάδι. Η τύχη και η αρπαχτή ήταν οι θεές του μικρού του βασιλείου. Ισορροπιστής και με σωστές επιλογές ανθρώπων ήταν ο μόνος που ήξερε τους πάντες με το μικρό τους όνομα και τις αδυναμίες τους, αλλά τον φώναζαν σεβαστικά για το παράστημά του «Ψηλέ». Είχε ένα πρωτοπόρο θάλεγα κυνισμό για την βρωμιά της αγοράς να κατανέμει τα κέρδη, ήξεραν όλοι αυτό που έπρεπε να ξέρουν, λίγα και σταράτα, έδινε την εντύπωση του πιο δίκαιου ανθρώπου μέσα στον εμφύλιο, ίσως και να ήταν, απλώς δεν ήταν φαταούλας.
Με αριθμητική και νιτερέσο ντομπροσύνης μονά εφόδια, έβγαλε όλα τα πτυχία στο πανεπιστήμιο της αγοράς. Οταν οι κλίκες των πολιτικών δίδασκαν διχόνοια και περιφρόνηση, αυτός και το συνάφι του λειτούργησαν σαν βαλβίδες ασφαλείας. Ολοι οι κυνηγημένοι στο φρουτεμπόριο, οι ανανήψαντες στους ξηρούς καρπούς, οι δηλωσίες στα εποχικά εδώδιμα, οι Πειραιώτες στη ψαραγορά, οι Θεσσαλοί και Ηπειρώτες στα κρέατα, κάποιοι με αντοχές στην οικοδομή ή ξενιτεύτηκαν με μπάρκα που βοήθησε εκείνος με τις γνωριμίες του. Ξέρετε εσείς καμμιά καλύτερη ασφαλιστική δικλείδα κοινωνικών αναταραχών από τον υπόκοσμο;;
Τα αόρατα τσακισμένα του δάκτυλα μοίραζαν και έκοβαν την κολτσίνα της καθημερινής αναγκαιότητας.
--Δεν αδιαφόρησα για κανέναν, εξόν το ΙΚΑ, δεν ήμουν δα και το απακούμπι των γηρατειών τους, τους ήθελα ζωντανούς και χρήσιμους με ζεστό χρήμα στη τσέπη. Δεν πήγα να προσπέσω σε γραφείο πολιτικού ποτέ, τι να τους κάνω τους μακελάρηδες, τους είχα συνέχεια μέσ’ στα πόδια μου.
«Μετά το 1967 μπήκαν σιγά σιγά τα άλλα κόλπα . Γίναμε πολλοί και χάλασε η πιάτσα». Δεν χρειαζόταν νάσαι αριστερός ή κεντρώος για να σου πάρουν το αμόρε ή το σπίτι, μπορούσαν και οι τράπεζες με χρέη στο μπάμ και κάτω» Ο τζόγος φούντωσε, έσβησαν αξίες και οικογένειες. «Το χρήμα δεν ήταν πιά για ρεγάλο στη ρομβία και για τσάρκα στα Φάληρα, ήταν για να φουσκώνουν οι Ξυγκάτοι, τα λάχανα έφευγαν πιά στην Ελβετία.»
Το δίκτυο με τα καροτσάκια στις γωνιές των δρόμων λειτούργησε μέχρι το 1985 περίπου.
«Σήμερα τι μούρη να πουλήσεις πιά στην πιάτσα όταν οι κλεφτοκοτάδες έγιναν καταπατητές δημοσίων εκτάσεων, με συμβολαιογράφους και δικαστές στο κόλπο, οι μπάτσοι ρυθμίζουν το τζόγο και τις γυναίκες οι θεατρίνοι κανοναρχούν τα ταξί και τα φορτηγά και τη κόκα την φυλάνε σε θυρίδες οι τράπεζες!»
Έγινε κονσέρβα πολυτελείας ο παράς δεν κυλάει πιά στη Βαρβάκειο Δημοτική Αγορά. Το εμπόριο είναι τώρα ανάπηρο ,εισαγωγές χωρίς ντόπια παραγωγή, ιδρώτας και ρίσκο για μιά ακάλυπτη επιταγή.

3-11-2006
ΔΙΟΝΥΣΟΣ