ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ 29 -7-07
Είναι η περιοχή που βρέθηκα στο τσουνάμι (2004) όπου πήγα και έμεινα δεκαπέντε ημέρες τότε.
Αυτοί θάβανε τους νεκρούς και εγώ αγόραζα συνέχεια ρύζι γιατί δεν είχανε να φάνε τίποτα.
Τότε είχαν πνιγεί 500.000 άνθρωποι... πέρασαν δυόμισι χρόνια από τότε ,άλλαξε όμως τίποτα ; Ιανουάριος 2005
Ιούλιος 2007 ...Μετά την περιπέτεια της ακυρώσεως του ταξιδιού της Αφρικής. Ο δρόμος απο μετάξι
της Ασίας είχε ανοίξει για μας. Μιά τετράωρη πτήση μας έφερε στο Κατάρ όπου έβραζαν όλα από ζέστη ( 48).Το πρωί στο μπρέκφαστ λέγαμε αστεία και παίρναμε κουράγιο για το Τί θα βρίσκαμε εκεί. Καινούργια πτήση άλλες τέσσερις ώρες ΄΄σιδέρωμα΄΄ επάνω απο τον Ινδικό ωκεανό και άφιξη στην πατρίδα του τσαγιού με καταιγίδα και θερμοκρασία 28.Τελωνεία χαρτιά βίζες τα περάσαμε γρήγορα. Ξεροί από κούραση και με λίγο ρύζι για βραδινό πέσαμε κατάκοποι.
Ξυπνήσαμε με θεϊκούς καφέδες και βγάλαμε πρόγραμμα αμέσως. Οι μέρες μας έσφιγγαν.
Στόχος μας δύο ορφανοτροφεία (ένα Αγγλικανικό και ένα Βουδιστικό) και ένα νοσοκομείο
μία ώρα έξω απο την πρωτεύουσα. Βγήκαμε στην αγορά ιατρικών ειδών και άρχισε το ράλι. Δωρεά στο νοσοκομείο ένας κλίβανος ξηράς ,ένας κλίβανος βρασμού, ένας καρδιογράφος ,ένα λαρυγγοσκόπιο και έξι χιλιάδες φλεβοκαθετήρες. Στο νοσοκομείο μόλις τα παραδώσαμε ,ο διευθυντής και κάποιοι γιατροί πάθανε πλάκα.....ερωτηματικά ποίοι είναι αυτοί .από που ήλθαν και γιατί..... ¨ήσαν όμως ευτυχισμένοι και μαζί τους και εμείς..
Με γρήγορο έλεγχο που κάναμε είδαμε ότι στο μαιευτικό – γυναικολογικό λείπανε δύο ψυγεία ,σεντόνια ,μαξιλάρια και πετσέτες. Τα μωράκια κλαίγανε γοερά.......και μαζί τους κι εμείς.
Ξανά στην αγορά μαζί με τις προϊστάμενες και τις μαίες.. Φόρτωμα των ψυγείων σε vanette
συν σεντόνια ,συν μαξιλάρια συν πετσέτες συν την καταιγίδα (έριχνε σκαμπό) με κεραυνούς
συν την ομπρέλα που μου άνοιξε μία προϊσταμένη για να μην βραχώ, συν ότι της είπα, ότι εγώ δεν μασάω ....... Γυρίσαμε στο νοσοκομείο όλοι μούσκεμα. Έξω μας περίμενε το μισό νοσοκομείο...είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι ήλθαν Yunnan δωρητές. Από το Yunanistan φυσικά.
Τετάρτη 19-7-07
Δεν είναι εύκολο να παραδίδεις δέκα η ώρα το βράδυ ,εν ώρα εφημερίας στα εξωτερικά ιατρεία ,ανοίγοντας κούτες ,σεντόνια ,πετσέτες και να σε κοιτάζουν όλοι οι άρρωστοι
και οι γιατροί με απορία και εσύ να είσαι πτώμα από κούραση αλλά και ευτυχισμένος....
Τρίτο 24ωρο της αποστολής και ξεκινήσαμε για τα ορφανοτροφεία..... Τι είχαν 27 παιδάκια ?
αυτοκινητάκια 3-4 σπασμένα ,σκισμένες μπάλες ,σεντόνια λιωμένα , μηδέν τραπεζομάντιλα
μηδέν μπλουζάκια , παπούτσια , πετσέτες ,μαξιλάρια .......Είχαν όμως χαμόγελα απορίας
και μιά βαθιά τσακισμένη έκφραση γιατί έλλειπε η ΜΑΝΑ κι ο ΠΑΤΕΡΑΣ...........
Έπρεπε να γίνουμε γονείς για κάποια εικοσιτετράωρα και γίναμε όντως............
Γυρίσαμε το βράδυ 8 η ώρα στο συγκρότημα γεμάτοι μπάλες ,αυτοκίνητα και πλήθος ρουχισμού.....Αυτό που έγινε δεν περιγράφεται.. οι παιδαγωγοί με δυσκολία τα κουμαντάρανε... δώσαμε έξτρα χρήματα στους παιδαγωγούς και τότε έγινε κάτι το πρωτοφανές... μάς επέστρεψαν κάποια χρήματα πίσω, διότι είναι αρκετά μας είπαν για την τάδε ανάγκη τους..... Που βρίσκεις τέτοιο ήθος στην Ευρώπη........
Πετάγαμε πάνω από τον Ινδικό .......οι Μαλδίβες μάλλον από κάτω και εγώ σκεφτόμουν
τις τρείς κούκλες που είχα χαρίσει σε κάτι κοριτσάκια στην πρωτεύουσα για να τις βγάλω μιά φωτογραφία .....ε δεν νομίζω ότι ήμουν και πολύ τίμιος...................
Η Αιθιοπία έπεται τον Δεκέμβριο........ πιστεύοντες και μη ...άς προσέλθουν σε αυτή την εκκλησία να κοινωνήσουν όλοι............. Κ. Γρηγορόπουλος
Ιατρός Υγιεινολόγος
Αποσπάσματα από το βιβλίο του ΄΄΄Οι άγγελοι της Ασίας΄΄.
Είναι η περιοχή που βρέθηκα στο τσουνάμι (2004) όπου πήγα και έμεινα δεκαπέντε ημέρες τότε.
Αυτοί θάβανε τους νεκρούς και εγώ αγόραζα συνέχεια ρύζι γιατί δεν είχανε να φάνε τίποτα.
Τότε είχαν πνιγεί 500.000 άνθρωποι... πέρασαν δυόμισι χρόνια από τότε ,άλλαξε όμως τίποτα ; Ιανουάριος 2005
Ιούλιος 2007 ...Μετά την περιπέτεια της ακυρώσεως του ταξιδιού της Αφρικής. Ο δρόμος απο μετάξι
της Ασίας είχε ανοίξει για μας. Μιά τετράωρη πτήση μας έφερε στο Κατάρ όπου έβραζαν όλα από ζέστη ( 48).Το πρωί στο μπρέκφαστ λέγαμε αστεία και παίρναμε κουράγιο για το Τί θα βρίσκαμε εκεί. Καινούργια πτήση άλλες τέσσερις ώρες ΄΄σιδέρωμα΄΄ επάνω απο τον Ινδικό ωκεανό και άφιξη στην πατρίδα του τσαγιού με καταιγίδα και θερμοκρασία 28.Τελωνεία χαρτιά βίζες τα περάσαμε γρήγορα. Ξεροί από κούραση και με λίγο ρύζι για βραδινό πέσαμε κατάκοποι.
Ξυπνήσαμε με θεϊκούς καφέδες και βγάλαμε πρόγραμμα αμέσως. Οι μέρες μας έσφιγγαν.
Στόχος μας δύο ορφανοτροφεία (ένα Αγγλικανικό και ένα Βουδιστικό) και ένα νοσοκομείο
μία ώρα έξω απο την πρωτεύουσα. Βγήκαμε στην αγορά ιατρικών ειδών και άρχισε το ράλι. Δωρεά στο νοσοκομείο ένας κλίβανος ξηράς ,ένας κλίβανος βρασμού, ένας καρδιογράφος ,ένα λαρυγγοσκόπιο και έξι χιλιάδες φλεβοκαθετήρες. Στο νοσοκομείο μόλις τα παραδώσαμε ,ο διευθυντής και κάποιοι γιατροί πάθανε πλάκα.....ερωτηματικά ποίοι είναι αυτοί .από που ήλθαν και γιατί..... ¨ήσαν όμως ευτυχισμένοι και μαζί τους και εμείς..
Με γρήγορο έλεγχο που κάναμε είδαμε ότι στο μαιευτικό – γυναικολογικό λείπανε δύο ψυγεία ,σεντόνια ,μαξιλάρια και πετσέτες. Τα μωράκια κλαίγανε γοερά.......και μαζί τους κι εμείς.
Ξανά στην αγορά μαζί με τις προϊστάμενες και τις μαίες.. Φόρτωμα των ψυγείων σε vanette
συν σεντόνια ,συν μαξιλάρια συν πετσέτες συν την καταιγίδα (έριχνε σκαμπό) με κεραυνούς
συν την ομπρέλα που μου άνοιξε μία προϊσταμένη για να μην βραχώ, συν ότι της είπα, ότι εγώ δεν μασάω ....... Γυρίσαμε στο νοσοκομείο όλοι μούσκεμα. Έξω μας περίμενε το μισό νοσοκομείο...είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι ήλθαν Yunnan δωρητές. Από το Yunanistan φυσικά.
Τετάρτη 19-7-07
Δεν είναι εύκολο να παραδίδεις δέκα η ώρα το βράδυ ,εν ώρα εφημερίας στα εξωτερικά ιατρεία ,ανοίγοντας κούτες ,σεντόνια ,πετσέτες και να σε κοιτάζουν όλοι οι άρρωστοι
και οι γιατροί με απορία και εσύ να είσαι πτώμα από κούραση αλλά και ευτυχισμένος....
Τρίτο 24ωρο της αποστολής και ξεκινήσαμε για τα ορφανοτροφεία..... Τι είχαν 27 παιδάκια ?
αυτοκινητάκια 3-4 σπασμένα ,σκισμένες μπάλες ,σεντόνια λιωμένα , μηδέν τραπεζομάντιλα
μηδέν μπλουζάκια , παπούτσια , πετσέτες ,μαξιλάρια .......Είχαν όμως χαμόγελα απορίας
και μιά βαθιά τσακισμένη έκφραση γιατί έλλειπε η ΜΑΝΑ κι ο ΠΑΤΕΡΑΣ...........
Έπρεπε να γίνουμε γονείς για κάποια εικοσιτετράωρα και γίναμε όντως............
Γυρίσαμε το βράδυ 8 η ώρα στο συγκρότημα γεμάτοι μπάλες ,αυτοκίνητα και πλήθος ρουχισμού.....Αυτό που έγινε δεν περιγράφεται.. οι παιδαγωγοί με δυσκολία τα κουμαντάρανε... δώσαμε έξτρα χρήματα στους παιδαγωγούς και τότε έγινε κάτι το πρωτοφανές... μάς επέστρεψαν κάποια χρήματα πίσω, διότι είναι αρκετά μας είπαν για την τάδε ανάγκη τους..... Που βρίσκεις τέτοιο ήθος στην Ευρώπη........
Πετάγαμε πάνω από τον Ινδικό .......οι Μαλδίβες μάλλον από κάτω και εγώ σκεφτόμουν
τις τρείς κούκλες που είχα χαρίσει σε κάτι κοριτσάκια στην πρωτεύουσα για να τις βγάλω μιά φωτογραφία .....ε δεν νομίζω ότι ήμουν και πολύ τίμιος...................
Η Αιθιοπία έπεται τον Δεκέμβριο........ πιστεύοντες και μη ...άς προσέλθουν σε αυτή την εκκλησία να κοινωνήσουν όλοι............. Κ. Γρηγορόπουλος
Ιατρός Υγιεινολόγος
Αποσπάσματα από το βιβλίο του ΄΄΄Οι άγγελοι της Ασίας΄΄.
Καταπληκτικό post! Περιμένω περισσότερες μαρτυρίες. Μόνο μία ερώτηση. Έμεινα με την εντύπωση πως η αποστολή στη Σρι Λάνκα διήρκεσε τρεις μέρες. Σωστά κατάλαβα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου θύμισες όταν άνοιξαν τα σύνορα της Αλβανίας επί Αλία που συναντήσαμε στα Τίρανα ενα γιατρό Βορειοηπειρώτη που μας ζήτησε και του στείλαμε ένα στηθοσκόπιο και ένα πιεσόμετρο !Θα είχε κάνει μάλλον την ίδια χαρά όταν τα πήρε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡώτησα και σας ενημερώνω: Η προετοιμασία ήταν 8ημερη,η αποστολή 15ημερη, το χρονικό είναι συντομευμένο περισσότερα στο βιβλίο όταν κυκλοφορήσει. Αλλη φοβερή λεπτομέρεια από τον συνάδελφο Κώστα,το αγαπημένο παιγνίδι που ζήτησαν τα 27 ορφανά ήταν πλαστικά αυτοκινητάκια, τρέχει μια ώρα με το λεοφορείο στη πόλη παίρνει και πληρώνει 27 τέτοια παιγνίδια, γυρίζει και η προϊσταμένη του ανακοινώνει ότι εν τω μεταξύ τα ορφανά γίναν 28! Βλαστημώντας την γκαντεμιά του (κρυφά)μεσα στη χαρά ανοίγει τα κουτιά της αγοράς και βρίσκει μέσα 28 παιγνίδια ενω η απόδειξη που είχε στα χέρια του έγραφε 27.! Βρε σχολίασα μήπως υπάρχει Βούδας για αυτά τα παιδιά;;. Δίπλα σε κάθε κομοδίνο ήταν πιά πολύτιμο αγαθό ένα πλαστικό αυτοκινητάκι σαν αυτά που παίζουν τα δικά μας στις πλάζ, χαμόγελα μέχρι τα αυτιά.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ αγαπητέ Αθεόφοβε κάτι ετοιμάζω για κείνο το κολασμένο άνοιγμα συνόρων, δεν ήταν μόνο η διαφορά δυναμικού, υλικών,καταναλωτισμού,ευκαιριών ο άνθρωπος γίνεται θηρίο σε κάτι τέτοιες εξελίξεις, έπεσαν πυροβολισμοί, κλάψαν μανούλες, μαφίες ορκίστηκαν εκδίκηση και λένε ότι χρόνια μετά οι δολοφονίες επί αυτού συνεχίζονταν. Υπ όψιν ότι 16-10 η προσχθεσινή μέρα ήταν η γενέθλια μέρα του Χότζα που κανείς πιά δεν την θυμάται, ενω κάποτε ένα ολόκληρο έθνος εγλυφε και παραληρούσε εμφαντικά στο "σωτήρα" του.......Τώρα οι λίγοι Βορειοηπειρώτες μοιράζονται στις υπάρχουσες συμμορίες για επιβίωση, η επίσημη Αλβανική κυβέρνηση Νατοικώς πρόθυμη, ετοιμάζεται για κατάληψη του Κοσόβου εις βάρος των Σέρβων και εμείς φανταστείτε μας σε λίγο γιατί όχι μετανάστες στην Αλβανία για ένα μεροκάματο.Ο Πατριάρχης Αναστάσιος είναι τραγικά μόνος,το γελαστό πιπίνι με τις Αμερικάνικες διασυνδέσεις ανάθεμα και αν σκαμπάζει γρι του τι παίζεται, άλλωστε το λιγνίτη του Κοσόβου η οικογένεια τον καρπούται.
ΑπάντησηΔιαγραφή@dionysos, να είσαι καλά για τις πληροφορίες. Έδωσαν μια καθοριστική πινελιά στο οδοιπορικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή