Μάχες, νίκες, ήττες, συμβιβασμοί και... νέες διαπραγματεύσεις

Μάχες, νίκες, ήττες, συμβιβασμοί και... νέες διαπραγματεύσεις Αγουρίδης Γιάννης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 25.12.2015 Μάχες, νίκες, ήττες, συμβιβασμοί και... νέες διαπραγματεύσεις Του Γιάννη ΑΓΟΥΡΙΔΗ

Αναμφίβολα, η χρονιά που εκπνέει σε λίγες ημέρες τα είχε όλα, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, για τη χώρα μας. Πρώτη φορά κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά, τον νεότερο Έλληνα πρωθυπουργό, εκλογές, σκληρές διαπραγματεύσεις, δημοψήφισμα, απειλές για Grexit, τον... διάττοντα αστέρα της πολιτικής Γιάνη Βαρουφάκη, κλειστές τράπεζες, capital controls, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, Μνημόνιο και νέες διαπραγματεύσεις, οι οποίες θα συνεχιστούν. Αν το πρώτο επτάμηνο μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση του Αλέξη Τσίπρα προς τον Πολ Μέισον, για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ "This is a coup", "Νομίζω πως χάσαμε χρόνο. Στο τέλος μάς τελείωσαν τα χρήματα και οι δυνάμεις. Αν το ήξερα αυτό, θα είχα πάρει πιο γενναίες αποφάσεις από την αρχή", η δεύτερη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να έχει επιτύχει σταθεροποίηση της κατάστασης της χώρας, έχοντας καταστρώσει ένα πλάνο επιστροφής στην ανάπτυξη για το 2016 που βρίσκεται προ των πυλών. Η "Αυγή" της Κυριακής προχωρά σε ανασκόπηση των διαπραγματεύσεων του 2015, καταγράφοντας τις νίκες, τις ήττες, αλλά και την πορεία της κυβέρνησης Πρώτη φορά Αριστερά στην Ελλάδα 25 Ιανουαρίου 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ νικάει στις εκλογές με διαφορά 8,5% από τη Ν.Δ. και 149 έδρες. Ο Αλέξης Τσίπρας συγκροτεί κυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛΛ. και εξαγγέλλει «διαπραγμάτευση για δίκαιη λύση», χαρακτηρίζοντας παρελθόν την τρόικα. Ακόμη, η κυβέρνηση, διά του Γιάνη Βαρουφάκη, ζητάει ένα πρόγραμμα - γέφυρα, ώστε να δοθεί χρόνος για αναδιάρθρωση του χρέους. Ναι στη σύγκρουση με την τρόικα λένε 7 στους 10 Έλληνες. Οι ξένοι οίκοι θεωρούν πιστωτικά αρνητική την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ και προαναγγέλλουν υποβαθμίσεις. Μία ημέρα μετά τις εκλογές, η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ δηλώνει ότι η Ευρωζώνη έχει κανόνες και η Ελλάδα δεν μπορεί να ζητήσει ειδική μεταχείριση.

Ουάου... Στις 28 Ιανουαρίου πραγματοποιείται συνάντηση Τσίπρα με τον τότε "αμήχανο" πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, με τον δεύτερο να εύχεται να "παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη". Στις 29 Ιανουαρίου, ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης συναντάται με τον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, με τον πρώτο να αναφέρει για την τρόικα ότι "εμείς, με αυτήν τη σαθρά δομημένη επιτροπή δεν θα συνεργαστούμε". Ο Ολλανδός... γεωπόνος, εκνευρισμένος βγάζει το ακουστικό που είχε για τη μετάφραση ψιθυρίζοντας στο αυτί του υπουργού "Μόλις σκότωσες την τρόικα», με τον Γιάνη να απαντά το περίφημο "Ουάου". Συμφωνία - γέφυρα Το πρώτο σοκ των αγορών διαδέχεται η αισιοδοξία της διαπραγμάτευσης για συμφωνία - γέφυρα. Ο Ομπάμα καλεί την Ευρώπη να ξεφύγει από τη λιτότητα και η τηλεφωνική επικοινωνία με τον Τσίπρα ερμηνεύεται ως έμμεση στήριξη. Ξεκινούν οι διεθνείς επαφές Βαρουφάκη με Σαπέν (Γάλλο ΥΠΟΙΚ), Ντάισελμπλουμ, Βίζερ (πρόεδρος EWG) κ.ά., αλλά και του Τσίπρα με ομολόγους του, με τον Ιταλό πρωθυπουργό Ματέο Ρέντζι να του χαρίζει μια γραβάτα, την οποία ο Έλληνας πρωθυπουργός αρνείται να φορέσει μέχρι να "κουρευτεί το χρέος". Η Ελλάδα απορρίπτει τη δόση των 7 δισ. ευρώ και ζητάει συνολική διαπραγμάτευση. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης καθησυχάζει τους επενδυτές των τραπεζών, λέγοντας ότι δεν θα θιγούν τα συμφέροντα των ιδιωτών. Ο πρόεδρος της Ε.Ε. Ζαν Κλοντ Γιούνκερ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για «αλλαγές» στη συμφωνία για το χρέος και ο Ντάισελμπλουμ προειδοποιεί ότι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόσει το προεκλογικό του πρόγραμμα, θα εκτροχιάσει τον Προϋπολογισμό, ενώ γίνονται «φιλικές δηλώσεις» για χρηματοδοτική στήριξη από τη Ρωσία. Στις 4 Φεβρουαρίου, η ΕΚΤ αποφασίζει να σταματήσει να δέχεται (από τις 11/2) ως ενέχυρα τα ελληνικά ομόλογα, αφήνοντας ως κύρια πηγή χρηματοδότησης των τραπεζών τον ΕLA. Δύο 24ωρα μετά απορρίπτει και το αίτημα για έκδοση επιπλέον εντόκων και η Ευρωζώνη ξεκινά την πίεση απέναντι στο αίτημα της Αθήνας για πρόγραμμα - γέφυρα, ζητώντας παράταση του υφιστάμενου προγράμματος. Η Αθήνα αλλάζει την τακτική της για το χρέος και πλέον δεν μιλάει για «κούρεμα», αλλά για «έξυπνα εργαλεία». Στην πρώτη συνάντηση Σόιμπλε - Βαρουφάκη, οι δύο υπουργοί διαφώνησαν ανοιχτά σε όλα τα θέματα. Το EuroWorking Group ζητάει κοστολογημένα μέτρα από την Ελλάδα, ο υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ συναντά τον Γ. Δραγασάκη και τον Γ. Στουρνάρα στην Αθήνα. Ανθρωπιστική κρίση Στις 8 Φεβρουαρίου, σε μια πολύ φορτισμένη ομιλία στη Βουλή, ο Αλέξης Τσίπρας τονίζει ότι η πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Πρόκειται για μήνυμα το οποίο διαχέεται σε όλη την Ευρώπη. Στις Βρυξέλλες, το επεισοδιακό Eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου δεν καταλήγει καν σε ανακοινωθέν, καθώς, με εντολή Τσίπρα, ο Βαρουφάκης δεν συναινεί. Ακολουθεί η πρώτη σύνοδος κορυφής για τον πρωθυπουργό, οπότε και συναντά για πρώτη φορά τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ. Είναι η περίοδος που, ενόσω διεξάγονταν τεχνικές διαπραγματεύσεις και πολιτικές επαφές, ο Γιούνκερ υποστήριζε ότι οι δύο πλευρές απέχουν πολύ και από τη συμφωνία και τον πολιτικό συμβιβασμό, ο Ντάισελμπλουμ εξέφραζε την απαισιοδοξία του και θεσμικοί της Ε.Ε., όπως ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, προσπαθούσαν να «μαζέψουν» την κινδυνολογία για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Ούτε το Eurogroup της 16ης Φεβρουαρίου έφερε αποτέλεσμα, παρά επιδείνωσε τις σχέσεις των δύο πλευρών. Η πρόταση για παράταση του προγράμματος απορρίφθηκε, ενώ ακολούθησαν αποκαλύψεις για κείμενο συμφωνίας τετράμηνης μεταβατικής περιόδου, που αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή από τον Ντάισελμπλουμ, και στο οποίο δεν συναίνεσε, με εντολή του πρωθυπουργού, ο Βαρουφάκης. Επιστροφή του Grexit Eπενδυτικές τράπεζες, διεθνή μέσα ενημέρωσης και αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν πλέον αρχίσει να μιλούν καθημερινά για Grexit, ενώ κυβέρνηση και δανειστές προετοιμάζονται πυρετωδώς για νέο Eurogroup στις 20 Φεβρουαρίου. Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δηλώνει ότι «Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη δεν αποτελεί μονόδρομο». Στις 19/2 υποβάλλεται πλέον επίσημα το αίτημα παράτασης της δανειακής σύμβασης και στο κρίσιμο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου επιτυγχάνεται συμφωνία για τετράμηνη «γέφυρα» μέχρι το τέλος Ιουνίου. Δημιουργική ασάφεια Είναι η περίοδος της «δημιουργικής ασάφειας». Σε αυτό το χρονικό διάστημα οι δανειστές προειδοποιούσαν και η ελληνική πλευρά κέρδιζε χρόνο για διαπραγμάτευση. Σόιμπλε και Μέρκελ έκοψαν κάθε κουβέντα για εκταμίευση κεφαλαίων πριν από την ολοκλήρωση του προγράμματος και η ΕΚΤ έδωσε εντολή στις τράπεζες να σταματήσουν να αυξάνουν την έκθεσή τους σε έντοκα. Η κυβέρνηση άρχισε να μιλά για δυσκολίες αποπληρωμής των δανείων από τον Ιούλιο και παράλληλα να συγκεντρώνει τα διαθέσιμα των δημόσιων φορέων. Στο παρασκήνιο έχει ανάψει πλέον για τα καλά η συζήτηση για τρίτο πακέτο 30 - 50 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα, ενώ σε αυτή τη συγκυρία αρχίζουν να φουντώνουν σενάρια ατυχήματος ή Grexit, στα οποία η κυβέρνηση απαντούσε με απειλές για εκλογές ή δημοψήφισμα. Στις 3 Μαρτίου, η κυβέρνηση καταθέτει στη Βουλή νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση, παρά τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων. Δικαίωμα "ιδιοκτησίας" των μεταρρυθμίσεων Η μίνι (επταμερής) σύνοδος κορυφής για την Ελλάδα και η νέα παρέμβαση του προέδρου των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα υπέρ μιας «βιώσιμης λύσης» άνοιξαν χαραμάδα αισιοδοξίας, με τον Τσίπρα να έχει συνάντηση με Μέρκελ, Ολάντ, Ντράγκι, Τουσκ, Γιούνκερ, όπου τους ζητάει πολιτική λύση. Η κυβέρνηση κέρδισε το δικαίωμα να καταρτίσει εκείνη τη λίστα με τις μεταρρυθμίσεις, αλλά για ακόμη μια φορά δεν πήρε χρήματα. Αυτό το μικρό κύμα αισιοδοξίας είχε ημερομηνία λήξης τη συνάντηση Τσίπρα - Μέρκελ στο Βερολίνο στις 23 Μαρτίου, καθώς, παρά το καλό κλίμα που επικράτησε, η κατάσταση δεν άλλαξε. Το EuroWorking Group που ακολούθησε στις 25/3 είχε ως αποτέλεσμα η Αθήνα να χάσει και τα 1,2 δισ. ευρώ του ΤΧΣ. Κίνα και Ρωσία Οι συζητήσεις με τα τεχνικά κλιμάκια χωλαίνουν, η κυβέρνηση αναζητάει υποστήριξη από την Κίνα και τη Ρωσία και διοχετεύει σενάρια στάσης πληρωμών προς το ΔΝΤ. Οι εκροές καταθέσεων αυξάνονται, ενώ η ΕΚΤ στηρίζει μέσω του ELA, αλλά αρνείται την αύξηση του ορίου έκδοσης εντόκων. Η δήλωση του πρωθυπουργού «θα πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις και όχι το ΔΝΤ εάν δεν πάρουμε τη δόση», αλλά και οι δηλώσεις υπουργών και στελεχών της κυβέρνησης ότι η κυβέρνηση προτιμά να πληρώσει τις εσωτερικές υποχρεώσεις της και όχι τους δανειστές χτύπησαν το καμπανάκι στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οπότε πραγματοποιήθηκε το ταξίδι - αστραπή του Γιάνη Βαρουφάκη στη Νέα Υόρκη για συνάντηση με την Κριστίν Λαγκάρντ. Είναι ο μήνας κατά τον οποίο τα σενάρια της χρεοκοπίας επιστρέφουν δριμύτερα και η συζήτηση για το Grexit εκτραχύνεται. Η αγορά επιβαρύνεται από τη φημολογία για νέες μεγάλες αυξήσεις κεφαλαίου και σενάρια bail in στις τράπεζες. Επιπλέον, αρχίζουν να διατυπώνονται οι πρώτες εκτιμήσεις για επιστροφή της οικονομίας στην ύφεση. Από το ταξίδι Τσίπρα στη Μόσχα προκύπτουν αναφορές για έμμεση χρηματοδότηση μέσω του αγωγού Turkish Stream. Απομόνωση Βαρουφάκη Στο περιβόητο Eurogroup της 24ης Απριλίου η πρώτη εικόνα είναι πως Ελλάδα και δανειστές οδηγούνται προς τη ρήξη. Ο Γ. Βαρουφάκης απομονώνεται από τους ομολόγους του, δημοσιοποιούνται σκληροί χαρακτηρισμοί εναντίον του και η κυβέρνηση αποφασίζει να διευρύνει τη διαπραγματευτική ομάδα με Τσακαλώτο, Σαγιά, Χουλιαράκη. Είχε προηγηθεί νέα συνάντηση Τσίπρα - Μέρκελ, με την περιβόητη δήλωση «Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να μη μείνει η Ελλάδα από ρευστό». Σταδιακά άρχισε να γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια αποκατάστασης της εμπιστοσύνης μέσα από δηλώσεις, όπως, λ.χ., του Ντάισελμπλουμ ότι «Δεν αποτελεί επιλογή το Grexit» ή του Ντράγκι ότι «Η συμμετοχή στο ευρώ είναι αμετάκλητη». Ταυτόχρονα, όμως, ανοίγει η συζήτηση περί κουρέματος των ενεχύρων των ελληνικών τραπεζών. Πρόοδος πριν από την κρίση Το Eurogroup της 11ης Μαΐου ολοκληρώνεται για πρώτη φορά με σαφή «δήλωση προόδου» των διαπραγματεύσεων, αλλά ακόμη σαφέστερο είναι το μήνυμα των δανειστών ότι, αν δεν ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, δεν θα υπάρξει αποδέσμευση χρημάτων, ούτε θα ανοίξει ο διάλογος για διευθέτηση του χρέους. Ο χρόνος, πλέον, κυλά αντίστροφα για κατάληξη των διαπραγματεύσεων πριν από το τέλος Μαΐου, καθώς, κατά τον Γ. Βαρουφάκη, από εκεί και μετά θα υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας. Το δημοψήφισμα παραμένει ως όπλο πάνω στο τραπέζι, όχι όμως υπέρ της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά των δανειστών, οι οποίοι εκτιμούν ότι ένα αποτέλεσμα υπέρ του ευρώ θα αποδυνάμωνε πλήρως τη διαπραγματευτική τακτική της Αθήνας. Πληρώνεται η δόση των 750 εκατ. ευρώ προς το ΔΝΤ και τα ταμειακά διαθέσιμα βρίσκονται στο κόκκινο. Στις 18 Μαΐου, με ένα πολυσέλιδο κείμενο που τιτλοφορείται «Σημείωμα βοήθειας για την Ελλάδα», το οποίο φτάνει σε όλους τους εμπλεκόμενους -στις διαπραγματεύσεις και τις αποφάσεις- φορείς, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέτει τις προϋποθέσεις για να ξεκλειδώσει η βοήθεια από το EFSF προς την Ελλάδα εντός του Ιουνίου και να υπάρξει συνολική συμφωνία μέχρι το φθινόπωρο. Στο Eurogroup και τη σύνοδος κορυφής που πραγματοποιούνται στη Ρίγα [σ.σ.: στο πρώτο ο Βαρουφάκης παραδέχεται ότι καταγράφει τους συνομιλητές του] δεν βρίσκεται λύση. Ακολουθεί μπαράζ συζητήσεων χωρίς επίσης να προκύπτει λύση. Οι 47 σελίδες και το δημοψήφισμα Το χαρτί του δημοψηφίσματος άρχισε να συζητείται εντόνως μετά τη συνάντηση που είχε ο πρωθυπουργός, στις αρχές Μαΐου, με τους Γιούνκερ, Ντράγκι και Λαγκάρντ. Ο Αλέξης Τσίπρας, αφότου δέχτηκε τα πρώτα τελεσίγραφα από τους θεσμούς ώστε να αποδεχθεί τις προτάσεις τους για συμφωνία, αποφασίστηκε σε επαφές που είχε με τους στενούς του συνεργάτες να είναι έτοιμοι για το ενδεχόμενο διεξαγωγής δημοψηφίσματος εάν δεν καμφθεί η αδιαλλαξία των εταίρων. Ακολούθησε νέα συνάντηση του πρωθυπουργού με Μέρκελ και Ολάντ, με τον Τσίπρα να γίνεται αποδέκτης νέου τελεσιγράφου, ότι δηλαδή θα πρέπει σε 24 ώρες να αποφασίσει σχετικά με την πρόταση για πεντάμηνη παράταση με χρηματοδότηση 15,5 δισ. ευρώ. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ο πρωθυπουργός μίλησε με τους στενούς του συνεργάτες στην κυβερνητική επιτροπή και αποδέχθηκε την πρόταση πολλών υπουργών για προσφυγή στον λαό. Κυβερνητικά στελέχη μιλούσαν ήδη από την παραμονή για την «τρίτη, κατά σειρά, προσπάθεια παγίδευσης της κυβέρνησης από τους δανειστές», δεδομένου ότι οι θεσμοί έκαναν τη μία ημέρα δεκτή την ελληνική πρόταση ως βάση συζήτησης, ενώ την επομένη ακύρωσαν την αποδοχή, επανέφεραν τη δική τους πρόταση και κάλεσαν σε συνάντηση τον Αλέξη Τσίπρα στις Βρυξέλλες. Ως «δεύτερη παγίδευση» ανέφεραν την απόφαση του Ζ. Κλ. Γιούνκερ στις 3 Ιουνίου να επιδώσει στον πρωθυπουργό, «εκ μέρους των θεσμών», το πεντασέλιδο των «σκληρών» προτάσεων ως απάντηση στο 47σελιδο ελληνικό κείμενο, ενώ στις 5 Ιουνίου δεν πληρώθηκε η δόση για το ΔΝΤ. Και ως «πρώτη παγίδευση», τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, η οποία δεν συνοδεύθηκε από χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην ταμειακή ασφυξία της χώρας - το «λάθος» της αποδοχής αυτής της συμφωνίας. Σημειώνεται ότι στις 14 Ιουνίου έχει αποχωρήσει άπραγη η ελληνική κυβέρνηση από τις Βρυξέλλες, ο Ντόναλτ Τουσκ έκανε λόγο για "Game over" και στις 26 Ιουνίου ο Αλέξης Τσίπρας ανακοινώνει το δημοψήφισμα, ενώ τρεις μέρες αργότερα ανακοινώνεται η επιβολή capital controls από την κυβέρνηση, αφού η ΕΚΤ έκλεισε τις στρόφιγγες χρηματοδότησης προς τη χώρα μας, καθώς από την 30ή Ιουνίου η Ελλάδα είναι εκτός προγράμματος. "Όχι" και 17 ώρες διαπραγμάτευση Παρά την προπαγάνδα των εγχώριων ΜΜΕ, τις απειλές των ξένων για Grexit και τις ουρές μπροστά στα ΑΤΜ, στις 5 Ιουλίου οι πολίτες ψηφίζουν "Όχι" στην πρόταση Γιούνκερ, με ποσοστό 61,31%, διαψεύδοντας όλες τις δημοσκοπήσεις. Ακολούθως, παραιτείται ο Γιάνης Βαρουφάκης και στη θέση του τοποθετείται ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Από τις 6 έως και τις 12 Ιουλίου ακολουθεί μπαράζ απειλών από Τουσκ, Γιούνκερ, Σόιμπλε και αφού έχει ολοκληρωθεί το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον Προκόπη Παυλόπουλο. Σε συμφωνία κατέληξε η ολονύχτια συνεδρίαση της συνόδου κορυφής για την Ελλάδα τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου. Ύστερα από θρίλερ 17 ωρών, οι εννέα ηγέτες της Ευρωζώνης κατέληξαν σε ομόφωνη απόφαση. Εκείνη τη νύχτα το τελεσίγραφο που καταθέτουν οι Ευρωπαίοι προκαλεί οργή: Εκατομμύρια χρήστες του Twitter αντιδρούν. Το hashtag #ThisIsACoup κάνει τον γύρο του πλανήτη... «Δώσαμε μια σκληρή μάχη έξι μήνες τώρα. Μέχρι τέλους παλέψαμε για να διεκδικήσουμε ό,τι καλύτερο για μια συμφωνία που θα δώσει την ευκαιρία στη χώρα να σταθεί στα πόδια της» δήλωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ύστερα από την επιτυχή κατάληξη των μαραθώνιων διαβουλεύσεων για το ελληνικό θέμα, στις Βρυξέλλες, στην οποία κατάφερε το Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας να έχει έδρα την Ελλάδα. Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι ο Β. Σόιμπλε είχε εκπονήσει πενταετές σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, το οποίο και παρουσιάστηκε στους ομολόγους του. Στις 14 Ιουλίου κατατίθεται στη Βουλή η συμφωνία, με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη να ζητάει από τον Αλέξη Τσίπρα να μην προχωρήσει, και στις 16 Ιουλίου εγκρίνεται, με 39 απώλειες για τον ΣΥΡΙΖΑ. Την επόμενη ημέρα εγκρίνεται το δάνειο - γέφυρα των 7,16 δισ. ευρώ και ξεκινάει αγώνας δρόμου για μια συνολική συμφωνία. Στις 20 Ιουλίου ανοίγουν ξανά οι τράπεζες και στις 22 περνούν από τη Βουλή τα δεύτερα προαπαιτούμενα, με 31 απώλειες για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το συνολικό πακέτο κλείνει στις 11 Αυγούστου, ενώ σε μια θυελλώδη συνεδρίαση, που ξεκίνησε στις 13 Αυγούστου και ολοκληρώθηκε το πρωί της 14ης, η Βουλή λέει ναι στη συμφωνία. Την ίδια ημέρα εγκρίνεται από το Eurogroup η πρώτη δόση των 26 δισ. ευρώ. Στις 20 Αυγούστου ο Αλέξης Τσίπρας πραγματοποιεί διάγγελμα στο οποίο προκηρύσσει εκλογές, λέγοντας ότι "Η λαϊκή εντολή εξάντλησε τα όριά της". Δεύτερη φορά Αριστερά και ομαλοποίηση διαπραγματεύσεων Στις 20 Σεπτεμβρίου έρχεται και πάλι πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Σχηματίζει κυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛΛ. και ξεκινάει διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για την ολοκλήρωση των πρώτων προαπαιτούμενων, με τις σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών να ομαλοποιούνται. Οι συζητήσεις πραγματοποιούνται στο Χίλτον και ολοκληρώνονται τον Οκτώβριο. Με την ψηφοφορία επί του πολυνομοσχεδίου στις 17 Οκτωβρίου εγκρίθηκαν τα προαπαιτούμενα που «ξεκλείδωσαν» τα 2 δισ. ευρώ στη βάση της συμφωνίας μεταξύ της κυβέρνησης και των δανειστών για το τρίτο πρόγραμμα στήριξης. Στις 31 Οκτώβρη ανακοινώνονται τα αποτελέσματα των stress tests για τις ελληνικές τράπεζες και ξεκινάει η διαδικασία ανακεφαλαιοποίησής τους. Παράλληλα, αρχίζει η διαπραγμάτευση των δεύτερων προαπαιτουμένων, η οποία "κλείνει" σύντομα, και στις 15 Δεκεμβρίου ανοίγει ο δρόμος εκταμίευσης της υποδόσης του 1 δισ. ευρώ, όταν λίγες ημέρες πριν έχει ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με το Δημόσιο να βάζει, μέσω ΤΧΣ, μόλις 5,4 δισ. ευρώ από τα 25 δισ. ευρώ που προέβλεπε η συμφωνία του καλοκαιριού.

Συριζαίων Χριστούγεννα

Συριζαίων Χριστούγεννα Δια ταύτα επειδή έρχεται γέννηση ενός ακόμα διαχρονικού Πρόσφυγα του επονομαζόμενου Ιησού Χριστού εν μέσω κλιματικής ξηρασίας είμαστε ακόμα με έλλειψη ρευστότητας. Η Τσεχία ,η Ουγγαρία, η Ουκρανία και οι Βαλτικές δορυφόροι του κακού φασιστίζουν, η Γερμανία πουλάει αέρα κοπανιστό σε όλη την Ευρώπη, ο Νότος δεν χωράει στα στενά παπούτσια της λιτότητας. Η στάμνα θα σπάσει στο κεφάλι του κου Σόιμπλε μια και οι φασίστες του είτε αναρχικής είτε εθνικιστικής απόχρωσης καίνε την περιουσία του Ελληνικού λαού που λέγονται λεωφορεία και τρόλεϊ. Τα αεροδρόμια με πέναλτι πουλημένου διαιτητή σφυρίζονται στη Λουφτχάνσα και τις παραφυάδες της. Το λιμάνι μιλημένο στους Κινέζους και δεν βλέπω διεθνή διαγωνισμό για τα προσχήματα. Οι χρεοκοπημένοι καναλάρχες ακόμα καλύπτουν το 70% της ψευδοενημέρωσης αχρεωστήτως φωστήρες δηλώνοντες. Οι δεξιοί δήμαρχοι θέλουν τα ρουσφετολογικά κόλπα τους, οι πάμπολλοι Σαμαρικοί του κρατικού μηχανισμού δεν πληρώνουν υποχρεώσεις, καθυστερούν επιστροφές εφορίας, παλεύουν για την τελευταία μίζα αφού το "νεοεκλεγμένο status" φοβάται να αλλάξει και να παρέμβει στην αλυσίδα της κρατικής μηχανής. Παίρνονται αποφάσεις, δεν επικοινωνούνται αλλά το κυριότερο δεν ΥΛΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ. Κράζουν φερέφωνα της συντήρησης Ποτάμια, Κεντρώοι, ΓΣΕΕ, ΠΑΣΟΚ ψαρεύοντας στην θολούρα και δεν πρέπει να συγκρινόμαστε με τα χάλια του Σαμαρικού κατεστημένου. Οι μισές καταθέσεις των επιχειρήσεων στο εξωτερικό και οι τράπεζες δεν υπακούουν στα στοιχειώδη δικαιώματα του πολίτη. Θα μπορούσαν να γράφω σελίδες με τα κακώς κείμενα δίπλα μου. Το 100 δεν έρχεται ούτε στο 5άρωρο για απλή καταγραφή περιστατικού και στη δίκη της εισβολής στο Δίκτυο αθωώνονται οι τραμπούκοι θρασύδειλοι που για να πλησιάσουν κοπέλα πρέπει να την δείρουν. Όταν η Δικαιοσύνη μεροληπτεί υπέρ των ισχυρών δεν πάμε καθόλου καλά. Όχι αυτά τα Συριζαίικα Χριστούγεννα δεν είναι καλά.

Νάχουμε και κάτι να κατάσχουμε για Γερμανικές αποζημιώσεις από την κατοχή του 1941

Η χαρά του Μάνου και η λύπη του Σπίρτζη Κυρίτσης Γιώργος | ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 16.12.2015 Του Γιώργου ΚΥΡΙΤΣΗ Πανηγυρίζουν διάφοροι φιλελέδες, με πρώτο τον κ. Στ. Μάνο (φαινότυπο απολύτως αποτυχημένου πολιτικού και επιχειρηματία), για την εμμονή της τρόικας που, όπως λέει, αγνόησε τους ανόητους κομμουνιστές της κυβέρνησης και πέτυχε την ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, ή, σωστότερα, την κρατικοποίησή τους στη Γερμανία, αφού περιέρχονται σε γερμανική κρατική επιχείρηση. Η Ελλάδα, χώρα τουριστική και νησιωτική, αποστερείται βασικών μέσων αυτοκυβέρνησης χάνοντας τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της. Το επιχείρημα ότι το ελληνικό κράτος δεν είναι σε θέση να τα αξιοποιήσει καταρρίπτεται με δύο απλά επιχειρήματα: το σύνολο, σχεδόν, των ιδιωτικοποιούμενων λιμανιών και αεροδρομίων είναι κερδοφόρο και η πρόβλεψη είναι αύξηση της κερδοφορίας ούτως ή άλλως. Το ελληνικό κράτος δεν είναι ότι γενικώς και αορίστως δεν έχει χρήματα για τη βελτίωση των υποδομών αυτών, αλλά έχει υποχρεωθεί, μέσω των προγραμμάτων λιτότητας και μέσα από την εκμηδένιση των δημοσίων επενδύσεων, να μην μπορεί να προχωρήσει στον εκσυγχρονισμό τους. Συνεπώς, έχουμε να κάνουμε με μια επιτυχημένη επιχείρηση καταλήστευσης της χώρας. Εάν σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και το τίμημα του 1,4 δισ. που δίνουν οι Γερμανοί για τα αεροδρόμια πηγαίνει στο βαρέλι του χρέους, στην πραγματικότητα έχουμε κατάσχεση των περιφερειακών αεροδρομίων η οποία επιβλήθηκε με εκβιασμό. Είναι απορίας άξιον, λοιπόν, όχι γιατί λυπάται ο Σπίρτζης, αλλά γιατί χαίρονται οι νεοφιλελεύθεροι, εκτός του ότι υπέστη βλάβη το... καταραμένο κράτος. Είναι προφανές ότι το ελληνικό κράτος, όταν ανακτήσει την κυριαρχία του, δεν θα αφήσει ούτε τα αεροδρόμια, ούτε τα λιμάνια, ούτε άλλες κρίσιμες και στρατηγικού χαρακτήρα υποδομές εκτός του ελέγχου του. Πρέπει επίσης να αναλογιστούν όλοι ότι όσο πιο ληστρική και αποικιακή είναι μια συμφωνία που επιβάλλεται σήμερα στην Ελλάδα, λόγω Μνημονίου, τόσο πιο απόλυτη θα είναι η απάντηση όταν έρθει η ώρα. Άλλο επένδυση, άλλο ληστεία. Και αυτή τη διάκριση επιχειρεί η κυβέρνηση, κάνοντας τομή ανάμεσα στις εννέα ιδιωτικοποιήσεις Σαμαρά (μεταξύ αυτών, δυστυχώς, και τα αεροδρόμια) και στο νέο ταμείο για τη δημόσια περιουσία. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στο μνημονιακό σχέδιο για την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας και σε αυτό που πέτυχε ο Σκουρλέτης. Κοντολογίς, όταν κάποιος θέλει επένδυση και συνεργασία, το βλέπουμε, όταν όμως νομίζει ότι μπορεί να βάλει μια ολόκληρη χώρα στην τσέπη, να ξέρει ότι η αντίδραση θα είναι αντίστοιχη, αν και αναγκαστικά ετεροχρονισμένη.

Μινώταυρος, Πιτυοκάμπτης, Σκίρρωνας και Προκρούστης.

Μινώταυρος, Πιτυοκάμπτης, Σκίρρωνας και Προκρούστης.

Ήταν απλοί μύθοι οι άθλοι του Θησέα ή η ιστορική απαρχή του χρυσού αιώνα της Αρχαίας Αθήνας; Η υποχώρηση στον ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό και τον γερμανικό δημοσιονομικό κορσέ του Ιούλη είναι πορεία στην ομίχλη ή κέρδος χρόνου και προοπτική ανάκαμψης για το σήμερα; Η βεβαρυμμένη καθημερινή μας ζωή , η εσωτερική λεγομένη πολιτική δεν αφήνει πολλά ερωτήματα δοκησισοφίας μόνο προβλήματα που ζητούν εναλλακτικές του συστήματος των 40 χρόνων συντηρητικής διακυβέρνησης λύσεων. Τα προβλήματα με τη μορφή μυθικών ανθρωπόμορφων τεράτων ζητούν να εξοντωθεί η δίκαιη και χειμαζόμενη κοινωνία των Ελλήνων. Εν αρχή η λιτότητα και οι επιπτώσεις της στο μέλλον των νέων, που να στηριχτούν να φτιάξουν οικογένεια να βρουν δουλιά με σταθερές συνθήκες εργασίας και ασφάλισης, να σκεφτούν ζητήματα υγείας και ασφάλισης γηρατειών όταν τα μνημόνια έχουν προκαλέσει 1,5 εκατ ανέργους και 2,6 εκατομ. πτωχοποιημένους; Είναι τελικά το πρόβλημα του χαμένου ονείρου, του ελλείποντος χαμόγελου και της υπογεννητικότητας στη Χώρα. Αν θέλουμε να ανακάμψουμε έπρεπε άμεσα να συμβάλουμε στη μείωση των τιμών ΔΕΗ, νερού και ειδών βασικής διατροφής. Να ελέγχουμε το 60% σήμερα ανασφάλιστης εργασίας να ισχυροποιήσουμε τους μηχανισμούς που βρίσκουν εκατοντάδες εταιρείες να δουλεύουν με ισχνούς μισθούς, με ανασφάλιστους εργαζόμενους, με ελαστικά ωράρια και απλήρωτη εργασία. Οι Μανωλάδες και τα σκλαβοπάζαρα, οι εταιρείες τηλεφωνητριών και καθαριστριών τα delivery και τα σουβλατζίδικα δεν είναι δουλιές που χτίζουν οικογένειες αλλά είναι οι μόνες υπάρχουσες!

Ο έλεγχος των αλυσίδων τροφίμων από ολιγοπώλια με συντεταγμένη σε τραστ πολιτική τιμών ιδίων προϊόντων και οι μεταφορές τους από τις χώρες παραγωγής και μεταποίησης ιδίως με φορτηγά εταιρειών συγκεκριμένης ιδεολογίας μόνο εξάρτηση πείνας μπορούν να προκαλέσουν σε μια προοδευτική κυβέρνηση που θέλει να υλοποιήσει τους στόχους της. Αν πάλι εκβιαζόμενη η αριστερή κυβέρνηση από τον ισχνό συσχετισμό δυνάμεων δεν ρισκάρει σε πιθανές ρήξεις υπερ των ασθενέστερων τάξεων έρχεται να απογυμνωθεί κινημάτων και εξουσιών. Όταν χτίζεις θέλεις σχέδιο ,μαστόρους και τα κατάλληλα υλικά. Πάμε στο φωτεινό μονοπάτι των ρυθμισμένων κόκκινων δανείων των στεγαστικών και καταναλωτικών. Κατ αρχάς αφορούν το 23% και το 25% εξ αυτών υπόκεινται στο νόμο Κατσέλη τα υπόλοιπα έχουν ένα μπούσουλα για το 92% ευνοϊκό αφήνοντας απ έξω μεγάλους ιδιοκτήτες, δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο και άλλες υποκατηγορίες. Εκκρεμούν τα επιχειρηματικά που είναι το χοντράγγαθο των τραπεζικών εκκρεμοτήτων. Βλέπετε ο δικομματισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ παλιά και νέα τζάκια τα προίκιζε τα στόλιζε στη καμπούρα τη δικιά μας. Οι υπεύθυνοι τραπεζίτες ακόμα δεν έχουν συλληφθεί και καταστεί υπεύθυνοι. Για να είναι η τελευταία κεφαλαιοποίηση η μόλις συντελεσθείσα πρέπει να καταλογιστούν ευθύνες για τις απώλειες των 240 δις από το 2008, μόνο 50 δις το 2013, πρέπει να αρθούν ασυλίες σε συνένοχους πολιτικούς που προκλητικά κουνούν το δάκτυλο καταγγελτικοί και ηδονιστές της διαπλοκής του παρελθόντος. Όλη η Ευρώπη έχει ρευστότητα και 6-7% νορμάλ ποσοστό κόκκινων μη εξυπηρετούμενων δανείων, εδώ επιδοτήσεις, χορηγίες κόκκινα δάνεια 40% (ο ορισμός της τραπεζικής αποτυχίας) και δεκάδες προκλητικές δηλώσεις Άδωνη- Βούλτεψης Βενιζέλου Σαμαρά Χαρδούβελη και Μητσοτάκη για τα λεφτά έξω επί Τσίπρα. Ναι το κλίμα των λιστών για έλεγχο των ληστών αλλά και με ποιο εξειδικευμένο προσωπικό όταν γενική γραμματεία εσόδων και ΣΔΟΕ πάσχουν από κεφαλής και πολυδαίδαλων ουρών. Κάποτε οι υπάλληλοι του κράτους πρέπει να κάνουν τη δουλιά τους χωρίς μεμψιμοιρίες και «ατυχήματα» Οι έλεγχοι κεφαλαίων κρατούν ακόμα από τον εκβιασμό του Γιουρογκρούπ του Ιούλη και η προσπάθεια για επενδυτική Αττική τράπεζα βρίθει τεχνικών εμποδίων. Η Ευρωπαϊκή βαθειά αντιδραστική τάση που εκπροσωπεί τραπεζικούς κολοσσούς τοξικού ρίσκου με τις τρύπες των 57τρις υπαγορεύει ακόμα τις δηλητηριώδεις προτάσεις της στην Ελληνική κοινωνία. Θέλουν εκτός από το τομάρι του Τσίπρα να ισοπεδώσουν και όλη την εργατική τάξη της Ευρώπης. Το κεφάλαιο σε αυτό το τόπο έδειξε ότι σαν κρατικοδίαιτο γίνεται ασύδοτο άσωτο και άχρηστο. Πρέπει να τους καταλογιστούν οι δανειακές και περιβαλλοντολογικές ευθύνες μέχρι τελευταίου ευρώ. Οι ενεργοί μικρομεσαίοι πρέπει να στηριχτούν το συντομότερο και με δίκαιο φορολογικό.

Σωστά θα υπστηριχθούν από τις οφειλές του κράτους πρωτίστως οι αγρότες και ο πολύπαθος χώρος της υγείας ας διοικηθεί πρώτα για να ελεγχθούν οι δαπάνες και να στοχεύσουμε σε χρήσιμο ανθρώπινο δυναμικό παλιό και νέο. Η αντίληψη ότι μέσω του μη συστήματος θα ολοκληρώσουμε εμείς την καταστροφή των Λυκουρέντζου-Λομβέρδου-Γεωργιάδη-Βορίδη κάποτε πρέπει να φωτιστεί σαν η πιο εγκληματική πτυχή της γενοκτονίας του Ελληνικού λαού στα χρόνια της ύφεσης. Κάποιοι σύμβουλοι και παράγοντες τείνω να συμπεράνω ότι ‘λύνουν» και το ασφαλιστικό συνεχίζοντας την καταστροφή των δημοσίων δομών. Για δε τις ιδιωτικές μεσαίες και μεγάλες έχασαν και το όριο κάποιας επιστημοσύνης και χρηστικότητας που κάποτε προσέφεραν. Η κόψη του μνημονιακού ξυραφιού επεκτείνεται στον αφελληνισμό της ναυτιλίας, το χτύπημα του τουρισμού, το ξεκοκάλισμα της δημόσιας περιουσίας, τον προστατευτισμό του Σαμαρά στους εθνικούς εργολάβους και τις ΣΔΙΤ που επέκτεινε χειραγωγικά. Τα αεροδρόμια στο μαξιλάρι του Σόυμπλε και η κινέζικη ηγεμονία στο λιμάνι μόνο την αδυναμία μας σαν κυβέρνηση προοιωνίζουν. Τα δε μέτωπα της φοροδιαφυγής και της απονομής δικαιοσύνης ιδίως στις 35 μεγάλες εκκρεμοδικίες κοινωνικού ενδιαφέροντος θα καθορίσουν και το κλίμα των οψέποτε νέας εκλογικής αναμέτρησης. Για να επανέλθουν οι νέοι επιστήμονες στη πατρίδα, για να αξιοποιηθούν δημιουργικά οι όποιοι εναπομείναντες φτωχοδιαβολοι της προσφυγιάς σε στοχευμένες εγκαταλελειμμένες ορεινές και νησιώτικες περιοχές με γραπτές υποχρεώσεις και καθήκοντα, για να αξιοποιηθούν ενεργειακές πολιτικές με ανανεώσιμες μορφές ενέργειας φιλικές για το φαινόμενο του θερμοκηπίου η Χώρα μπορεί να κεφαλαιοποιήσει αξίες και να μετοχοποιήσει ανθρωπιά νομιμότητα και πολιτισμό και πάλι στο τρίστρατο της παρακμής που πρυτανεύει σήμερα σαν αποικία χρέους. Είδατε πόσα τέρατα κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσά μας;;;……. 30-11-2015 Δρ Λαμπαδάριος Διονύσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ να διορθώσει τις μισθολογικές αδικίες

Ο ΣΥΡΙΖΑ να διορθώσει τις μισθολογικές αδικίες ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 27.11.2015 Η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα νέο μισθολόγιο για το Δημόσιο. Ελπίζουμε ότι θα διορθώσει τις φοβερές αδικίες που υπάρχουν. Στη χώρα μας έχει δημιουργηθεί ένα τρομερό χάσμα στις αποδοχές όσων μισθοδοτούνται και συνταξιοδοτούνται από την κρατικό προϋπολογισμό. Το χάσμα αυτό δημιουργήθηκε από τον δήθεν σοσιαλιστή κ. Σημίτη, καθώς και με δικαστικές αποφάσεις. Όταν ο κ. Σημίτης έγινε πρωθυπουργός, ψήφισε ένα νέο ειδικό μισθολόγιο για τους δικαστές, με το οποίο διπλασίασε τους ήδη πολύ υψηλούς μισθούς και τις συντάξεις τους! Αυτόματα διπλασιάστηκαν και οι μισθοί και οι συντάξεις των βουλευτών, λόγω της μισθολογικής τους εξίσωσης με τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Δικαστές και βουλευτές πήραν και αναδρομικά πολλών εκατομμυρίων δραχμών. Ο κ. Σημίτης ψήφισε επίσης ένα νέο ειδικό μισθολόγιο για τους καθηγητές των ΑΕΙ δίνοντας και σε αυτούς πολύ μεγάλες αυξήσεις στους ήδη υψηλούς μισθούς και στις συντάξεις τους. Συγχρόνως εξομοίωσε μισθολογικά με τους καθηγητές των ΑΕΙ και άλλους κλάδους, τους καθηγητές των ΤΕΙ, τους ερευνητές κ.ά., που είδαν κι αυτοί τους μισθούς και τις συντάξεις τους να εκτινάσσονται στα ύψη και τα αναδρομικά τους να ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια δραχμές! Ο κ. Σημίτης ψήφισε επίσης ένα νέο μισθολόγιο για τους δημοσίους υπαλλήλους, που οι μισθοί και συντάξεις τους ήταν σε άθλια επίπεδα. Σε αυτούς όμως έδωσε μόνο ψίχουλα ανοίγοντας έτσι φοβερά την ψαλίδα και δημιουργώντας ένα φοβερό χάσμα ανάμεσα σε αυτούς και τους ευνοούμενους κλάδους. Ο δήθεν σοσιαλιστής κ. Σημίτης δημιούργησε κάστες από πατρίκιους και πληβείους. Ακολούθησαν κατά καιρούς οι άλλες μεγάλες αυξήσεις στους ευνοούμενους κλάδους, που είχαν μεγάλη δυνατότητα πίεσης, όχι όμως στους "πληβείους". Το 2006, που η κυβέρνηση της Ν.Δ. έδωσε πολύ κακώς έναν πολύ υψηλό μισθό στον πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών, οι δικαστές αποφάσισαν τη μισθολογική τους εξίσωση μ' αυτόν! Έδωσαν στους εαυτούς τους τεράστιες αυξήσεις στους υψηλότατους μισθούς και στις συντάξεις τους, που έφτασαν στο 80,5% των αποδοχών τους! Τα αναδρομικά τους έφτασαν στα 900 εκατομμύρια ευρώ! Όλοι περίμεναν ότι η κυβέρνηση θα έσπευδε να καταγγείλει την απόφαση αυτή, που είχε προξενήσει αλγεινή εντύπωση στον ελληνικό λαό, ως απαράδεκτη και μεροληπτική και δεν θα την εφάρμοζε. Η κυβέρνηση όμως έδωσε στους δικαστές όσα ζητούσαν επιβαρύνοντας τρομερά τον κρατικό προϋπολογισμό. Τις ίδιες τεράστιες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις πήραν και οι βουλευτές μαζί με αναδρομικά 300 εκατομμυρίων ευρώ! Δικαστές και βουλευτές έχουν αφορολόγητο και ένα μεγάλο μέρος των αποδοχών τους! Οι διαφορές μεταξύ των "πατρικίων" και των "πληβείων" είναι τόσο μεγάλες ώστε ακομη και ο πρώτος μισθός του κατώτατου βαθμού των δικαστών (Ειρηνοδίκης Δ') και ο πρώτος μισθός του κατώτατου βαθμού των καθηγητών των ΑΕΙ, ΤΕΙ κ.λπ. (λέκτορας) είναι πολύ υψηλότερος από τον μισθό ενός δημισίου υπαλλήλου με πανεπιστημιακό δίπλωμα, μεταπτυχιακές σπουδές κ.λπ. που έχει φτάσει στον ανώτατο βαθμό και έχει 35 έτη υπηρεσίας! Στους ανώτερους βαθμούς βέβαια των δικαστών, ΑΕΙ, ΤΕΙ κ.λπ., οι αποδοχές εκτινάσσονται στα ύψη! Τον Αύγουστο του 2013 έγιναν κάποιες περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις των δικαστών (μαζί με όλων των άλλων). Οι δικαστές όμως (που είχαν κρίνει συνταγματικά τα φοβερά Μνημόνια) έκριναν ότι οι περικοπές στις δικές τους αποδοχές ήταν αντισυνταγματικές και ότι πρέπει να επανέλθουν στα επίπεδα του 2012, αναδρομικά μάλιστα! Η συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ υποχώρησε στις αξιώσεις τους και τους έδωσε όσα ζητούσαν.

Σε μια χώρα όμως που βρίσκεται σε τόσο φοβερή κρίση, αλλά σέβεται τους πολίτες της, θα περίμενε κανείς ότι οι περικοπές θα αφορούσαν κυρίως τους "πατρίκιους". Εδώ όμως έγινε ακριβώς το αντίθετο! Εκείνοι που χτυπήθηκαν άγρια είναι οι "πληβείοι". Είναι φοβερό να υπάρχουν σε μία δημοκρατική χώρα τεράστιες διαφορές στους μισθούς και τις συντάξεις. Ελπίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα διορθώσει αυτές τις τρομερές αδικίες. Είναι ένα σοβαρότατο θέμα ηθικής τάξης και στοιχειώδους ανθρωπισμού! Με εκτίμηση Α.Ν.

Στο δρόμο για Παρίσι

Στο δρόμο για Παρίσι Όταν 14 χρόνια τώρα ο μπαμπάς Μπους με την προϋπηρεσία στις μυστικές υπηρεσίες ανακάλυψε την αντιτρομοκρατική πάλη μετά την 11/9 δούλεψαν πολλά think tank , σύμβουλοι ασφαλείας, συνταξιούχοι στρατιωτικοί και εταιρείες μισθοφόρων και άλλων υπηρεσιών στην κατεύθυνση την ίδια με του ψυχρού πολέμου. «Εκμεταλλευόμαστε φονιάδες ναζιστές και λογής ανά τόπο κοτζαμπάσηδες για να προωθηθεί το συμφέρον της υπερδύναμης άντε και των περιφερειακών του συμβουλίου ασφαλείας να μοιράσουν σφαίρες επιρροής». Διαλύθηκαν κράτη όπως Ιράκ ,Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Σουδάν ,Μάλι, Σομαλία, Νιγηρία και η τρέλα του φανατικού μουσουλμανισμού διαδόθηκε σαν παρακλάδια της Αλ Κάιντα και μετά σαν σουνιτική τρομοκρατία του ISIS. Φόνοι δάκρυα, αίμα και φυγή και προσφυγιά. Το Ιράκ ήταν κάποτε το αραβικό κράτος με τον λιγότερο αναλφαβητισμό και η Συρία το πιο πετυχημένο δομημένο κράτος με πολυπολιτισμικότητα και αντιαποικιακές περγαμηνές. Η εξουσία των κυβερνήσεων Ασσαντ και Μπααθ ήταν κατοχυρωμένη στο σύνταγμα της χώρας και αυτό ήταν βαρύ όνειδος της νεοαποικιακής Γαλλίας. Της Γαλλίας που είτε με το Σαρκοζί το 2007 είτε με τον Ολάντ από το 2008 πούλησε αφειδώς μεσαία οπλικά συστήματα στη φανατική μουσουλμανική αντιπολίτευση αλ Νουσρα κλπ για αντιστάθμισμα αρχικά στη Χερσμπολάχ και τους Κούρδους και να ενοποιήσουν τις περιοχές πετρελαίου γύρω από την Μεσοποταμία. Το πολιτικοοικονομικό σύστημα ΗΠΑ και Γαλλίας της δε Αγγλίας ασθμαίνουσας πίσω τους διέπρεψε στην κύηση και γαλουχία των τεράτων. Η Γερμανία στερούμενη οπλικής χειραγώγησης περιορίστηκε στις δικές της σφαίρες οικονομικής επιρροής την Ελλάδα και την Τουρκία σε αυτό το γαϊτανάκι κυριαρχίας. Ποιος επέτρεψε στο Χαλιφάτο να εκμεταλλεύεται και να προσπορίζεται πετρελαιοπηγές στη Λιβύη και Μοσούλη;; Ποια συμφέροντα απομονώνουν τη Ρωσία από τα οπλικά συστήματα τύπου πληρωμένων Mistral φρεγάτες και τις χρεώνουν και σαν ζώνη επιρροής στη στρατοκρατούμενη Αίγυπτο;; Ποιος νεοφιλελευθερισμός στο εσωτερικό των Ευρωπαϊκών κρατών επέτρεψε αθρόα ανταλλαγή νιάτων, νυφών, αντεκδίκησης, ακραίων ιδεών φανατισμού και ρατσισμού, εκτεταμένες ανισότητες στο μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων για να καλοπερνούν οι μικρές κλειστές συντροφιές των τραπεζιτών και αργόσχολων πλουτοκρατών. Κάναμε θέματα τους πρόσφυγες τις μαντήλες τους μιναρέδες και άλλα από το εποικοδόμημα ακριβώς για να συσκοτίσουν τις ευθύνες του σημερινού πολιτικού συστήματος του πολιτισμένου κόσμου του άκρατου καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού που θέλει στη θέση του κατακάθι τα 2/3 τουλάχιστον της εξαθλιωμένης κοινωνίας. Θρηνώ για του 300 Γάλλους, τα νιάτα του Παρισιού το ίδιο ακριβώς με τους 500.000 νεκρούς στη Συρία των τελευταίων 4 χρόνων, τους 7 Ισραηλινούς με τους 4500 νεκρούς και καταχωνιασμένους στα ερείπια της λωρίδας της Γάζας, τους 3500 νεκρούς των δίδυμων πύργων με τους 3500 που πνίγηκαν στη Μεσόγειο για να ξεφύγουν από τα πεδία μαχών. Έχει στερέψει το δάκρυ. Δεν θα ανάψω κεράκια στα έργα του καπιταλισμού. Περιμένω από τα «χειρουργικά χτυπήματα» όχι να καθαρίσουν την Ρωσική επιρροή στη Συρία ,ούτε να εξαπλώσουν την Τουρκική επιθετικότητα έναντι των Κούρδων, περιμένω να σταματήσει η αιματοχυσία στη Συρία Ιράκ να εξαφανιστούν οι δυνάμεις που εκτρέφουν και χρηματοδοτούν το ISIS (οι σουνίτες κλπ μη αραβικές δυνάμεις) και να επιστρέψουν οι πρόσφυγες να ξαναχτίσουν την πατρίδα τους. Η δικιά μας Πατρίδα δικαιολογημένα ανησυχεί για το πέρασμα αυτό που μας έταξε η ιστορία σε αυτή την ταραγμένη μεριά. Λαμπαδάριος Διονύσης. Δημοσιευθηκε στην Αυγή Σάββατο 21-11-2015

Η γενοκτονία και ο εθνικισμός Κουτσοκώστας Γιάννης

Η γενοκτονία και ο εθνικισμός Κουτσοκώστας Γιάννης | δημοσιευθηκε Αυγή την 07.11.2015 Του Γιάννη Κουτσοκώστα Ο ισχυρισμός ότι οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας «όπλισαν» το χέρι των ακροδεξιών τραμπούκων, που ξυλοκόπησαν τον βουλευτή της Ν.Δ., δεν στέκει. Και δεν πείθει. Ποτέ και πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο η διατύπωση μιας άποψης, ακόμα και της πιο ακραίας, δεν μπορεί να δικαιολογεί και να επιτρέπει τραμπουκισμούς Έγινε και αυτό και ήταν αναμενόμενο. Γιατί, όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες. Ο ξυλοδαρμός του Γ. Κουμουτσάκου από χρυσαυγίτες στο συλλαλητήριο των Ποντίων στο Σύνταγμα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είναι η ίδια η θύελλα. Είναι η ακραία και επικίνδυνη συνέπεια ενός ακραίου και επικίνδυνου κλίματος εθνικιστικής υστερίας, που καλλιεργείται μεθοδικά, συστηματικά και οργανωμένα τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Και αναζωπυρώθηκε αυτή τη φορά με αφορμή ή και πρόσχημα τις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας Ν. Φίλη για τη γενοκτονία των Ποντίων. Πρόκειται για ένα επικίνδυνο «παιχνίδι με τη φωτιά», που απειλεί τη χώρα και τη δημοκρατία της, περισσότερο ίσως και από αυτήν ακόμα την οικονομική κρίση. Και είναι διπλά επικίνδυνοι όσοι συμπράττουν σε αυτό το παιχνίδι είτε λόγω άγνοιας του κινδύνου, είτε λόγω αδράνειας, είτε πολύ περισσότερο λόγω μικρο-εσωκομματικών υπολογισμών και επιδιώξεων. Όσοι θεωρούν όλα αυτά υπερβολικά, ας δουν για παράδειγμα, πιο προσεκτικά, τι ακριβώς συνέβη στο Σύνταγμα. Απολύτως θεμιτή και από μια άποψη κατανοητή η διαδήλωση διαμαρτυρίας των Ποντίων, οι οποίοι ωστόσο όφειλαν να περιφρουρήσουν καλύτερα το συλλαλητήριό τους. Αυτό που δεν είναι απολύτως κατανοητό είναι το πώς και το γιατί βρέθηκαν μαζί στην ίδια διαδήλωση, σοβαροί κατά τα άλλα ευρωπαϊστές, όπως είναι ο Γ. Κουμουτσάκος, αλλά και χρυσαυγίτες βουλευτές και λοιπά ακροδεξιά στοιχεία. Εκ του αποτελέσματος η... συνύπαρξη αυτή είχε τη συνήθη με τα ακροδεξιά «ήθη» κατάληξη και μόνο... ευγενική δεν ήταν για τον βουλευτή της Ν.Δ. Οι χρυσαυγίτες δέρνουν, αλλά φταίει, Φίλης Γνωστοί χρυσαυγίτες και ακροδεξιοί τραμπούκοι, που «ξεπήδησαν» από το μπλοκ της Χρυσής Αυγής, ξυλοκόπησαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο τον Γ. Κουμουτσάκο. Και όλα αυτά υπό την ιαχή «αλήτες - προδότες - πολιτικοί» και υπό τα... άγρυπνα και αδιάφορα μάτια αστυνομικών, που παρακολουθούσαν απαθείς, αμέτοχοι και ως εκ τούτου συνένοχοι. Ουδείς προσπάθησε στα σοβαρά να τους εμποδίσει, ουδείς συνελήφθη επί τω... έργω, ουδεμία προσαγωγή έγινε. Και η ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της. Πριν από όλα να εντοπίσει και να συλλάβει τους δράστες, να τιμωρήσει παραδειγματικά τους υπεύθυνους και κυρίως να ξεριζώσει τους ακροδεξιούς θύλακες στην ΕΛ.ΑΣ. Θα περίμενε κανείς ότι το περιστατικό αυτό θα ενεργοποιούσε τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και των πολιτικών δυνάμεων. Αντ' αυτού είδαμε και ακούσαμε τον ίδιο τον προσωρινό και επίδοξο πρόεδρο της Ν.Δ. Β. Μεϊμαράκη, αλλά και τον ίδιο τον Γ. Κουμουτσάκο, να αποφαίνονται βαρύγδουπα και μάλλον αστόχαστα: ο Φίλης είναι ο ηθικός αυτουργός της επίθεσης. Δηλαδή οι χρυσαυγίτες δέρνουν, αλλά για όλα φταίει ο Φίλης. «Γαλάζια» διολίσθηση προς τα ακροδεξιά Δυστυχώς δεν πρόκειται για σύγχυση ούτε για πρόχειρη και εν θερμώ αντίδραση. Αλλά για κάτι χειρότερο: Πρόκειται για την παρατεινόμενη διολίσθηση της ηγεσίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ακροδεξιές ατραπούς, σε επικίνδυνα παιχνίδια όξυνσης της εθνικιστικής υστερίας και του τυφλού φανατισμού για μικροκομματικά οφέλη. Παιχνίδια, που γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα όταν επιχειρείται πολιτική εκμετάλλευση ευαίσθητων εθνικών θεμάτων και όταν «επενδύονται» πολιτικές καριέρες στο θυμικό και στις πονεμένες μνήμες ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων. Ο ισχυρισμός ότι οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας «όπλισαν» το χέρι των ακροδεξιών τραμπούκων, που ξυλοκόπησαν τον βουλευτή της Ν.Δ., δεν στέκει. Και δεν πείθει. Ποτέ και πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο η διατύπωση μιας άποψης, ακόμα και της πιο ακραίας, δεν μπορεί να δικαιολογεί και να επιτρέπει τραμπουκισμούς. Αν είναι να ρίξουμε στην... πυρά τον Ν. Φίλη, να το κάνουμε, όχι γιατί ξανα-είπε τη γνώμη του, αλλά γιατί, ως έμπειρο πολιτικό στέλεχος και δημοσιογράφος, όφειλε να γνωρίζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Και ως υπουργός όφειλε να γνωρίζει ότι η διατύπωση μιας διαφορετικής άποψης από την επίσημη και κρατούσα έχει άλλη βαρύτητα και άλλες συνέπειες από αυτήν του δημοσιογράφου. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θέματα ευαίσθητα για ιστορικούς, πολιτικούς και εθνικούς λόγους. Ως συνήθως ο καυγάς και οι αντιπαραθέσεις στην Ελλάδα δεν γίνονται επί της ουσίας, αλλά επί της διαδικασίας. Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς οι οποίοι ασκούν κριτική στον υπουργό Παιδείας με πολιτικά, ιστορικά και επιστημονικά επιχειρήματα και υιοθετούν την επίσημη θέση της ελληνικής Πολιτείας ότι αυτά που υπέστησαν οι Έλληνες του Πόντου στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν γενοκτονία και όχι αιματηρή εθνοκάθαρση. Αναφέρομαι στα πρωτοπαλίκαρα του εθνικισμού, που ξεσήκωσαν αυτή την εθνικιστική υστερία καταφεύγοντας μάλιστα σε ανιστόρητες υπερβολές, σε απειλές αλλά και σε επικίνδυνες κατηγορίες περί προδοσίας. Αναφέρομαι και στους επίδοξους ηγέτες της Ν.Δ., οι οποίοι εμπλέκουν στην εσωκομματική τους διαμάχη το θέμα ψηφοθηρώντας ασύστολα στη μεγάλη «δεξαμενή» των Ποντίων ψηφοφόρων. Και αναφέρομαι σε όλους αυτούς τους όψιμους «προστάτες» των Ποντίων, που ένιωσαν τον «πατριωτισμό» τους να θίγεται από τις απόψεις του Ν. Φίλη. Το αστείο είναι ότι πολλοί από αυτούς συμπεριφέρθηκαν άθλια και εκμεταλλεύτηκαν με τον χειρότερο τρόπο τους πρόσφυγες από τον Πόντο. Τουρκόσπορους, τους αποκαλούσαν υποτιμητικά, όπως αποκαλούν Ρωσοπόντιους, ακόμα και σήμερα τους Έλληνες Πόντιους, που ήρθαν από την πρώην Σοβιετική Ένωση. «Εθνικόν είναι το αληθές» Τι αποκαλύπτει όλος αυτός ο υποκριτικός ορυμαγδός; Ότι ο καυγάς και οι εκρήξεις δεν γίνονται για το αν ήταν γενοκτονία ή εθνοκάθαρση η σφαγή των Ελλήνων του Πόντου. Το ερώτημα αυτό έχει απαντηθεί προ πολλού από τη Βουλή και από διεθνείς οργανισμούς οι οποίοι έχουν αποφανθεί ότι πρόκειται για γενοκτονία. Ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει και οποιαδήποτε άλλη ιστορική και επιστημονική προσέγγιση, η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να είναι αντικείμενο ενός ιστορικού συμποσίου αλλά όχι της τρέχουσας πολιτικής αντιπαράθεσης. Όλα αυτά σε μια κανονική χώρα, γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα η συζήτηση γίνεται για το αν υπάρχει ακόμα το δικαίωμα να συζητάμε για κάποιες από τις εθνικές μας αλήθειες και αν έχουμε το δικαίωμα να «παραβιάσουμε» το άβατο στο οποίο... μονάζουν. Αν μπορούμε να ψηλαφούμε και κάποιες από τις «γκρίζες» σελίδες της ιστορίας χωρίς παρωπίδες, μίσος και κίβδηλους φανατισμούς. Διότι φίλος ο Φίλης, φίλτεροι οι Πόντιοι, φιλτάτη όμως η αλήθεια. Το είπε και ο Διονύσιος Σολωμός, όχι ο Ρίτσος ή κάποιος άλλος... εθνικά επιλήψιμος ποιητής: «το έθνος -είπε- πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Δεν είπε το ανάποδο: δηλαδή ό,τι είναι εθνικό είναι και αληθές. Θα μου πείτε: Και ποιος είναι αυτός ο Σολωμός, που ξέρει περισσότερα από τον Κασιδιάρη, τον Άδωνι και τον Μεϊμαράκη; Και γιατί παρακαλώ να αφήσουμε την... αλήθεια του Σολωμού να μας χαλάσει την... ωραία μας ιστορία;

Οι τρεις δρόμοι της Αριστεράς Κοτζιάς Νίκος

Οι τρεις δρόμοι της Αριστεράς Κοτζιάς Νίκος | ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 06.09.2015 Του Νίκου Κοτζιά Η μάχη που έδωσε ο πρωθυπουργός στο δεύτερο κομμάτι της διαπραγμάτευσης αξιολογήθηκε θετικά από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που κατάλαβε την αναγκαιότητα του συμβιβασμού. Επίσης, κατέγραψε το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός σε αντίθεση με τους προηγούμενους δεν υιοθέτησε τη λογική που του επιβλήθηκε ούτε είχε καμιά διάθεση να την παρουσιάσει σαν αναγκαία για τη χώρα Η συμφωνία: κέρδη και απώλειες Ποιο ήταν το μεγαλύτερο κέρδος της διαπραγμάτευσης που προηγήθηκε της συμφωνίας με τους θεσμούς; Ότι έσπασε ως προς το ελληνικό πρόβλημα η μονολιθικότητα της γραμμής που είχε επιβάλει την τελευταία δεκαετία η Γερμανία. Εμφανίστηκαν διαφορές ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ε.Ε., αντιθέσεις εντός της Ε.Ε., ιδιαίτερα ανάμεσα σε Γαλλία - Ιταλία και Γερμανία, καθώς και στο εσωτερικό της τελευταίας, ενώ τμήμα των θεσμών διαφοροποιήθηκε από την ακαμψία του Βερολίνου. Η σημασία των πιο πάνω διαφοροποιήσεων και αντιθέσεων δεν έγκειται απλώς στο τι απεφεύχθη ή τι δεν επετεύχθη, αλλά στο ότι διευρύνει τις μελλοντικές δυνατότητες αγώνων και διεκδικήσεων, γενικότερα της αξιοποίησής τους. Αυτό φάνηκε και από το πρόσφατο αίτημα των ΗΠΑ προς τους G20 να συζητηθεί ο τρόπος απομείωσης του ελληνικού χρέους. Η συμφωνία προκάλεσε, από την άλλη, βαθιά ρήγματα στις δυνάμεις που κατέγραψαν τη μεγάλη πλειοψηφία του «Όχι» με τις γνωστές διαφορετικές ερμηνείες. Δηλαδή και η πλευρά «των δανειστών» μπόρεσε να δημιουργήσει ρήγματα στο μπλοκ δυνάμεων που αντιτάσσεται στην αποικιοποίηση της Ελλάδας. Το μεγάλο πρόβλημα που δημιουργήθηκε και καταγράφεται ενόψει εκλογών δεν είναι η ίδια η συμφωνία. Κακή συμφωνία, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι εκεί που έφτασε η διαπραγμάτευση δεν υπήρχε άλλη διέξοδος. Υπογραμμίζω το «εκεί που έφτασε», διότι δεν έπρεπε να φτάσει μέχρι εκεί. Απώλεια χρόνου και οικονομισμός σφράγισαν αυτό το εξάμηνο. Οι μεν νόμιζαν ότι δεν διαπραγματεύονταν μια μεγάλη πολιτική υπόθεση, αλλά ότι έπρατταν απλά λογιστικές πράξεις. Οι δε νόμιζαν ότι το πρόβλημα είναι μονοδιάστατα νομισματικό. Και οι μεν και οι δε δεν ήθελαν να μπλεχτεί η πραγματική πολιτική και γεωπολιτική σε αυτή τη μάχη. Δεν συγκράτησαν την ομολογία Αμερικανών υπουργών και του επιτελείου του Γάλλου προέδρου Ολάντ, ότι επεδίωξαν να πείσουν τη Μέρκελ να εγκαταλείψει τον Σόιμπλε και το Grexit στο όνομα της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας Η μάχη που έδωσε ο πρωθυπουργός στο δεύτερο κομμάτι της διαπραγμάτευσης αξιολογήθηκε θετικά από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που κατάλαβε την αναγκαιότητα του συμβιβασμού. Επίσης, κατέγραψε το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός σε αντίθεση με τους προηγούμενους δεν υιοθέτησε τη λογική που του επιβλήθηκε ούτε είχε καμιά διάθεση να την παρουσιάσει σαν αναγκαία για τη χώρα. Ότι ο ληστής δεν είναι το ίδιο με εκείνον που ληστεύεται, ακόμα και αν του δώσει ο τελευταίος τα υπάρχοντά του. Επιβεβαιώθηκε ότι ο σκληρά αντιστεκόμενος ληστευθείς δεν είναι ίδιος ούτε και με αυτόν που προσχωρεί στις ληστοσυμμορίες και πανηγυρίζει για αυτή τη συμμετοχή.

Το ασύντακτο της υποχώρησης Ο λαός περίμενε μετά τον κατά ανάγκη συμβιβασμό με «τους έξω» ότι θα υπήρχε μια ένταση της μάχης ενάντια στην εσωτερική ολιγαρχία. Δεν το είδε στην έκταση που επιθυμούσε όλα τα στελέχη της Αριστεράς έτοιμα να δώσουν αποτελεσματικά αυτή τη μάχη. Το κύριο, όμως, είναι άλλο: ο λαός κατάλαβε την ανάγκη του συμβιβασμού. Τον ζάλισε, όμως, το ασύντακτο της υποχώρησης και της αναγκαστικής αναδίπλωσης. Αυτή δεν έγινε με τάξη και σχέδιο προκειμένου να ετοιμαστεί η επόμενη φάση της μακράς μάχης για εθνική κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη - πρόοδο. Είδε την κύρια δύναμη της κυβέρνησης να τείνει να αποσυντεθεί. Να εμφανίζονται οι γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ σε πλήρη αναταραχή και ανώριμες, ως να μην έχουν μάθει από την ιστορία του τόπου και του κινήματός μας. Η κακή ψυχολογία να αντικαθιστά την νηφάλια πολιτική ανάλυση. Τρεις επιλογές σε μια μάχη Σε μια μάχη έναντι υπέρτερου αντίπαλου υπάρχουν τρεις θεμελιακές επιλογές. Η πρώτη είναι η άμεση παράδοση και η προσχώρηση στο στρατόπεδο του εχθρού. Ο γενιτσαρισμός. Είναι ο δρόμος που ακολούθησαν τα κόμματα του Συστήματος Παρακμής. Η δεύτερη οδός είναι να εγκαταλείψει κανείς το πεδίο της μάχης και να παριστάνει τη στρουθοκάμηλο της ηθικής. Να πιστεύει ότι αφού δεν βλέπει πια το πεδίο μάχης, τότε αυτό έχει κατατροπωθεί. Η εγκατάλειψη αμαχητί εμφανίζεται ως η πλέον επαναστατική οδός. Είναι ένας δρόμος βαθιά συντηρητικός και έχει υιοθετηθεί μαζί με τη νεοφιλελεύθερης αντίληψης πρωτοκαθεδρία του νομίσματος από τμήμα της «ριζοσπαστικής» Αριστεράς. Ο τρίτος δρόμος είναι ο δύσκολος. Να παραμείνει κανείς στο πεδίο της μάχης κάνοντας λάθη, έχοντας τον κίνδυνο να χάσει αίμα και δυνάμεις. Αυτό τον κίνδυνο τον υφίσταται πρακτικά ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος, αντί να κάνει μια σχεδιασμένη υποχώρηση μαζί με τους συμμάχους του, επέδειξε μια φοβισμένη αλαζονεία και έναντι όσων συμπορεύτηκαν μαζί του. Είχε δε απώλειες όχι μόνο από τη σύγκρουση, αλλά από το άτακτο της υποχώρησης.

Η αποικία χρέους και οι τρεις δρόμοι Όπως ανέλυσα στο προτελευταίο μου βιβλίο, η Ελλάδα είναι Αποικία Χρέους (2015, 4η έκδοση). Απέναντι στην αποικία χρέους και το σύστημά της υπάρχουν, επίσης, οι τρεις δρόμοι. Ο πρώτος είναι της υποταγής σε αυτό το σύστημα και της συνενοχής μαζί του. Η υιοθέτηση της λογικής του. Όπως έκαναν οι κυβερνήσεις μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 και θέλουν να συνεχίσουν οι ίδιες δυνάμεις τα επόμενα χρόνια. Ο δεύτερος δρόμος είναι η εγκατάλειψη του πεδίου μάχης. Εγκλωβισμός στη μεταφυσική ότι όσο πιο μακριά πάει κανείς από αυτό το πεδίο και όσο λιγότερο έρχεται σε επαφή μαζί του τόσο αυξάνουν τάχα οι πιθανότητες να το κατανικήσει. Ο τρίτος δρόμος απαιτεί τη μάχη ενάντια σε αυτό το σύστημα. Αξιοποίηση των ρωγμών που δημιουργούνται, καθώς και υπεράσπιση των θέσεων που καταλαμβάνονται. Αποφυγή εκ νέου απώλειας χρόνου και υλικών εφεδρειών. Η αξιολόγηση και αξιοποίηση των αντιθέσεων της άλλης πλευράς πρέπει να συνοδεύεται με τη μέγιστη συστράτευση της από εδώ πλευράς, των δυνάμεών μας. Της σχεδιασμένης προστασίας και ανάπτυξής τους. Της αποτροπής ατμόσφαιρας πανικού. Της υπεράσπισης της σημερινής κυβερνητικής θέσης. Διότι αν κάτι επιθυμεί διακαώς το σύστημα της αποικίας χρέους, είναι η ανακατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας και η στερέωση του όλου συστήματος μέσω του «κλεισίματος» της αριστερής «παρένθεσης». Δυστυχώς, οι μόνοι που δεν το καταλαβαίνουν είναι αγαπημένοι σύντροφοι/συντρόφισσες, που άλλοι δείχνουν αδυναμία να ξεχωρίσουν το κύριο (την υπεράσπιση της κορυφής που κατέκτησαν) από τα επιμέρους, τα ζικ-ζακ της ιστορίας, τους συμβιβασμούς και τις αναγκαίες υποχωρήσεις, και άλλοι το απαραίτητο, σχέδιο και συμμαχίες, από το δευτερεύον, τα εσωκομματικά τους. Είναι επείγον καθήκον η ψυχολογική ανασυγκρότηση της Αριστεράς και η υπέρβαση των μικροκομματικών οπτικών. Η ανάπτυξη ενός σχεδίου σωτηρίας της χώρας στις νέες συνθήκες. Η απάλειψη της κυριαρχίας του τακτικισμού έναντι της στρατηγικής καθώς και της συνολικότερης πολιτικής ανάλυσης. Η ορθολογική αξιολόγηση και μη υποτίμηση του αντίπαλου. Η συσπείρωση των μέγιστων δυνατών δυνάμεων για την υλοποίηση του κύριου κάθε φορά στόχου. Θεμελιακή αρχή είναι μια υπεύθυνη και μακράς πνοής πολιτική συμμαχιών με την οποία θα αλλάξει η Ελλάδα ριζικά.

Σταματήστε τα εκατομμύρια των μεταναστών από τις δυτικές χώρες! Του Andre Vltchek

Σταματήστε τα εκατομμύρια των μεταναστών από τις δυτικές χώρες! Του Andre Vltchek "Ανεβείτε πάνω στα θρανία και κοιτάξτε ολόγυρα από μια άλλη οπτική γωνία”, είπε ο ετερόδοξος καθηγητής στους μαθητές ενός υπερσυντηρητικού αμερικανικού σχολείου. Από την ταινία” Ο κύκλος των χαμένων ποιητών” Δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι και Βορειοαμερικανοί μετανάστες, νόμιμοι και παράνομοι, πλημμυρίζουν τις πόλεις και την ύπαιθρο στην Ασία, τη Λατινική Αμερική ακόμη και την Αφρική. Οι δυτικοί μετανάστες εφορμούν σαν ταύροι και το έδαφος σειέται κάτω από τα πόδια τους. Φεύγουν από την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική κατά ορδές Στο βάθος, δεν μπορούν να διατηρήσουν τον τρόπο ζωής τους, στις δικές τους κοινωνίες, αλλά δεν θα τους ακούγατε να το λένε. Είναι τόσο περήφανοι και αλαζόνες! Αλλά, αφού αναγνωρίσουν αμέτρητες περιοχές του κόσμου ως κατάλληλες για τις προσωπικές τους ανάγκες – ως ασφαλείς, ελκυστικές και φθηνές-- απλά πακετάρουν τα πράγματά τους και φεύγουν. Μας λένε ότι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Αφρικανοί και Ασιάτες πρόσφυγες προκαλούν τώρα μια μεγάλη “προσφυγική κρίση” στην Ευρώπη! Κυβερνήσεις και ΜΜΕ σπέρνουν τον πανικό, σύνορα ξανασηκώνονται και στρατιωτικές δυνάμεις διακόπτουν την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων. Όμως, ο αριθμός των ξένων που εισέρχονται χωρίς χαρτιά στην Ευρώπη είναι ασύγκριτα μικρότερος από τον αριθμό των δυτικών μεταναστών που πλημμυρίζουν, πολύ συχνά χωρίς χαρτιά, παράνομα, σχεδόν όλες τις γωνιές του κόσμου. Κανένας “μυστικός παράδεισος” δεν μπορεί πλέον να μείνει κρυφός και καμιά χώρα δεν μπορεί να διατηρήσει τη δική της λογική δομή των τιμών. Οι δυνητικοί Βορειοαμερικανοί, Ευρωπαίοι και Αυστραλοί μετανάστες είναι αποφασισμένοι να πλουτίσουν με κάθε μέσο σε βάρος των ντόπιων πληθυσμών. Μονίμως ψάχνουν για δοσοληψίες: παρακολουθούν τις τιμές παντού, είναι έτοιμοι να καλπάσουν στη στιγμή όσο ο τόπος προσφέρει κάποιες καλές δοσοληψίες, έχει χαλαρούς νόμους για τη μετανάστευση και αδύναμο νομικό πλαίσιο. Καθετί καθαρό και ανεκμετάλλευτο διαφθείρεται. Με αστραπιαία ταχύτητα, οι δυτικοί μετανάστες αρπάζουν τα λογικά τιμολογημένα ακίνητα και τη γη. Στη συνέχεια, επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο ζωής σε όλα αυτά τα “νεοκατακτημένα εδάφη”. Με αποτέλεσμα ολόκληροι πολιτισμοί να καταρρέουν ή να γίνονται αγνώριστοι. Εν γένει, οι δυτικοί μετανάστες είναι αλαζόνες και πείσμονες. Δεν έχουν κανέναν έλεος για τις χώρες τις οποίες πλημμυρίζουν, Ό,τι τους περιβάλλει αποτελεί απλώς ένα γραφικό υπόβαθρο για την πολύτιμη ζωή τους. Είναι ανίκανοι και απρόθυμοι να “υιοθετήσουν” τα τοπικά έθιμα , επειδή θεωρούν ότι η δική τους κουλτούρα είναι “ανώτερη” -- η κουλτούρα που ελέγχει τον κόσμο. Καταφτάνουν, απαιτούν και παίρνουν ό,τι μπορούν – συχνά με τη βία. Αν μείνουν ανεξέλεγκτοι, τα παίρνουν όλα. Μετά, όταν δεν έχει απομείνει τίποτε για να λεηλατήσουν, απλώς φεύγουν. Μετά από αυτούς “δεν φυτρώνει ούτε χορτάρι”. Όλα είναι καμένα, κατεστραμμένα και διεφθαρμένα. Όπως στο Μπαλί, στα νησιά Πουκέ, στη νότια Σρι Λάνκα, σε μεγάλα τμήματα της Καραϊβικής, του Μεξικού και της ανατολικής ακτής της Αφρικής, έτσι για να κατονομάσουμε μερικές περιοχές. *

Ποιοι αντιπροσωπεύουν τη μεγάλη “απειλή”; Οι περίπου 300.000 “παράνομοι” πρόσφυγες που φεύγουν από χώρες που αποσταθεροποίησε ή κατέστρεψε με τα ίδια της τα χέρια η Δύση ή τα εκατομμύρια των Δυτικών που κάθε χρόνο ξεφεύγουν από την καταθλιπτική ζωή τους και επιβάλλονται εγωιστικά στα πολλά, οικονομικά αδύναμα και συνεπώς πιο ευάλωτα μέρη του κόσμου; Η απάντηση είναι προφανής. Οι άνθρωποι από τις κατεστραμμένες χώρες συχνά δεν έχουν άλλη επιλογή: πολλοί έρχονται στις χώρες-βασανιστές τους αναγκασμένοι από τις περιστάσεις να δεχθούν εντελώς παράλογες συνθήκες ζωής, ταπεινώσεις και περιθωριοποίηση. Πρέπει να δουλεύουν πολύ σκληρά, να δέχονται εργασίες για τις οποίες οι Δυτικοί θεωρούν ότι είναι “πολύ ανώτεροι για να τις κάνουν” και απ' αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους αναμένεται, ακόμη και τους διατάζουν, να “προσαρμοστούν” πολιτισμικά. Περνάνε από τρομακτικούς ελέγχους και συνεντεύξεις και σχεδόν όλοι πρέπει να υποβαθμίσουν τον εαυτό τους, προκειμένου να επιβιώσουν και να θρέψουν τα παιδιά τους. Μόνο ελάχιστοι επιτρέπεται να μείνουν. Και όσοι μένουν συμβάλλουν τα μέγιστα στις τοπικές οικονομίες. Βεβαίως, αυτό αποτελεί μέρος ενός βρόμικου κόλπου: η Δύση χρειάζεται τους ξένους, δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς μετανάστες, χωρίς τη φθηνή εργατική τους δύναμη. Αλλά δεν θα το παραδεχθεί ποτέ ανοιχτά. Πριν τους “δεχθεί”, πρέπει να τους ταπεινώσει και να “σπάσει” ακόμη κι αυτούς που χρειάζεται πολύ. Πρέπει, στη συνέχεια, να εξευτελίσει τις χώρες από τις οποίες προέρχονται και οι οποίες έχουν καταληστευθεί ή έχουν οδηγηθεί σε πολέμους από την ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης ή από την τρομοκρατία των μεγάλων εταιρειών. *

Οι μετανάστες από τις χώρες της Δύσης αντιμετωπίζουν εντελώς διαφορετική συμπεριφορά στις περισσότερες χώρες που εισρέουν. Κατ' αρχάς, στις περισσότερες χώρες, δεν χρειάζονται βίζες για να εισέλθουν. Πριν από δεκαετίες, η αυτοκρατορία άνοιξε με τη βία σχεδόν όλες τις “αναπτυσσόμενες χώρες”. Οι Δυτικοί αντιμετωπίζονται προτιμησιακά και γενικά ευνοούνται ως “πηγή εισοδήματος” από τις τοπικές Αρχές. Οι δυτικές πολυεθνικές εταιρείες μοιράζονται κυρίως τη λεία από τις ασιατικές, αφρικανικές και μεσανατολικές χώρες, αλλά μέρος των λάφυρων πάντα καταλήγει στην τσέπη απλών Ευρωπαίων και Αμερικανών βασικά με τη μορφή των σχημάτων συνταξιοδότησης και άλλων κοινωνικών επιδομάτων. Στη συνέχεια, κάθε έτος, δεκάδες εκατομμύρια Δυτικοί, με τα χρήματα που έχουν κλαπεί από τον “αναπτυσσόμενο κόσμο” παίρνουν το δρόμο για να κάνουν περισσότερα λεφτά σε εκείνα τα μέρη από τα οποία αρχικά προήλθαν τα κεφάλαιά τους! Δεν είναι μυστικό ότι οι δυτικοί μετανάστες ωφελούνται από τη φτώχεια, τις χαμηλές τιμές και τα διεφθαρμένα νομικά συστήματα. Η άφιξή τους ανεβάζει τις τιμές έναντι των οποίων πωλούνται σπίτια και γη. Αφήνει άστεγους στην κυριολεξία εκατομμύρια ντόπιους , και αυξάνει τις τιμές των τροφίμων και των βασικών υπηρεσιών για τον εγχώριο πληθυσμό. Με έναν τρόπο, ο κόσμος σε πολλές φτωχές χώρες ληστεύεται διπλά: από τις δυτικές εταιρείες και ξανά από τους δυτικούς μετανάστες. Όμως, οι χώρες που υφίστανται όλη αυτή τη ζημιά δεν στέλνουν την ακτοφυλακή για να ανακόψει την είσοδο των δυτικών μεταναστών. Και δεν γίνονται απελάσεις. Μόνο εκείνοι που τολμούν να επικρίνουν όλο αυτό το σύστημα διώχνονται. * Είδα ολόκληρα νησιά να τα καταβροχθίζουν δυτικοί μετανάστες. Δεν έχει αφεθεί σχεδόν καμία παράκτια περιοχή για τον τοπικό πληθυσμό στα ινδονησιακά νησιά Λόμποκ και Μπαλί. Οι σκανδιναβικές μαφίες, οι κεντροευρωπαϊκές μαφίες, οι αυστραλιανές μαφίες ... η κλοπή έχει φτάσει σε επίπεδα που ξεφεύγουν και από τη φαντασία. Παρόλο που απαγορεύεται νομικά να αγοραστεί γη, οι Ευρωπαίοι και οι Βορειοαμερικανοί συνεργάζονται με τοπικές συμμορίες ή καταφεύγουν σε άλλα κόλπα όπως ο γάμος με ντόπιες γυναίκες. Οι δυτικοί μετανάστες είναι πολύ πονηροί! Πάντα υπάρχει ένας τρόπος να παρακάμψουν τους εγχώριους νόμους και να καταδυναστεύσουν τους φτωχούς στις πιο εξαθλιωμένες χώρες του κόσμου. Οι Ιταλοί “εξαγόρασαν” την ακτή της Κένυας ... και την παιδική πορνεία μαζί. Τα νησιά της Ταϊλάνδης έχουν χαθεί όλα. Δεν απομένει πολιτισμός, σχεδόν κανένα σπίτι δεν ανήκει σε ντόπιους... καμιά ακτή δεν έχει μείνει άθικτη. Υπάρχει κάποια φρικτή τουριστική υποδομή και εκατομμύρια δυτικοί μετανάστες που ψήνονται στον ήλιο όλο το χρόνο, με τις μπάκες τους, φορώντας σαγιονάρες, πίνοντας μπίρες, μαζί με τις πολιτισμικά ξεριζωμένες Ταϊλανδέζες συνοδούς τους. Τι φέρνουν αυτοί οι άνθρωποι στην Ταϊλάνδη; Ελευθερία; Ευημερία; Υψηλό πολιτισμό; Ή όλα αυτά δεν είναι παρά ηθική παρακμή και μια πλήρης πολιτισμική ερείπωση;

Υπάρχουν εκατομμύρια –πιθανώς δεκάδες εκατομμύρια-- δυτικών (κυρίως Ευρωπαίων) μεταναστών που ζουν σε όλη τη Νοτιοανατολική Ασία. Ο ακριβής αριθμός είναι άγνωστος, δεν υπάρχουν αξιόπιστες μελέτες και στατιστικές. Πολλοί απ' αυτούς είναι στην πραγματικότητα “παράνομοι”. Άλλοι είναι “ημι-νόμιμοι”, με μόνιμα προσωρινές άδειες, ψεύτικους γάμους και σκοτεινές επενδύσεις. Η Καμπότζη είναι μία από τις χώρες που έχουν προσελκύσει τους πιο αχρείους μετανάστες από τις χώρες της Δύσης. Τα σεξουαλικά τους ξεφαντώματα και το “πήδημα με 2 δολάρια” περιγράφονται με λεπτομέρειες σε αρκετά γλαφυρά βιβλία. Συνάντησα αρκετούς “εκπατρισμένους” και “μετανάστες” όταν έκανα έρευνα και στη συνέχεια βοήθησα να κλείσει ένα από τα πιο διαβόητα κέντρα παιδικής πορνείας στη γη, το αποκαλούμενο “11ο χιλιόμετρο”, λίγο πιο έξω από την πρωτεύουσα, Πνομ Πενχ. Εκεί, χιλιάδες κορίτσια θύματα απαγωγής αναγκάζονταν να εξυπηρετούν κυρίως ευρωπαϊκή πελατεία. Μερικά από αυτά τα παιδιά είχαν απαχθεί και βιαστεί από τις συμμορίες των δουλεμπόρων και σύρθηκαν ως εκεί από όλη την Καμπότζη και το γειτονικό Βιετνάμ. Τα κορίτσια ήταν αιχμάλωτα και φρουρούνταν από πωρωμένους κακοποιούς. Και σε όλο το χώρο αυτό, περιφέροντας τις φουσκωμένες από τις μπίρες κοιλιές τους, βρίσκονταν χαρούμενοι μεσήλικες Ευρωπαίοι , οι οποίοι είχαν έλθει, όπως μου είπαν, διότι “το πήδημα μιας ανήλικης είναι πολύ φθηνότερο από ένα λίτρο σκατόμπιρας”. Ένας τοπικός ανταποκριτής του Reuters και εγώ καταφέραμε να πάρουμε συνεντεύξεις από 14χρονα κορίτσια, μερικά από τα οποία ήταν προφανές ότι πέθαιναν από AIDS. Αργότερα, όταν αρχίσαμε να φωτογραφίζουμε το μέρος από αυτοκίνητο, ένα ολόκληρο πλήθος ανδρών άρχισε να πλησιάζει απειλητικά, με μπουκάλια μπίρας στα χέρια, με τα σορτς να πέφτουν από τον πισινό τους, έτοιμοι να σκοτώσουν. Μεγάλο όφελος για την Καμπότζη, αυτοί οι Ευρωπαίοι μετανάστες! Έδωσα μάχη με όλες μου τις δυνάμεις ενάντια σ' αυτούς τους δηλητηριώδεις Γερμανούς μετανάστες στην Colonia Dignidad της Νότιας Χιλής. Εκεί, πολλοί Ευρωπαίοι φανατικοί χριστιανοί είχαν ιδρύσει ένα κράτος εν κράτει μέσα στη Χιλή που συνεργαζόταν στενά με τη δικτατορία του Πινοτσέτ, την οποία στήριζαν οι ΗΠΑ. Κάποια στιγμή, εκεί βρέθηκε ο Μπόρμαν και άλλοι μεγαλο- ναζί. Μετά την εγκατάστασή τους στη “νέα πατρίδα” , οι Γερμανοί μετανάστες καταπιάστηκαν με τη “δουλειά” τους δραστήρια , απάγοντας παιδιά, πραγματοποιώντας ιατρικά πειράματα πάνω σε ορφανά της τοπικής κοινωνίας και βασανίζοντας ανελέητα τους αντιπάλους της φασιστικής δικτατορίας. Βεβαίως, δεν μετανάστευσαν μόνο στη Χιλή, εκατομμύρια Ευρωπαίοι φασίστες εμιγκρέδες διαχύθηκαν σε όλες τις γωνιές της Λατινικής Αμερικής. Οι πιο σημαντικοί απ' αυτούς μεταφέρθηκαν εκεί με τη φροντίδα των μυστικών υπηρεσιών των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας. Ενώ η δυτική προπαγάνδα μιλά συνεχώς για τους παράνομους μετανάστες από το Μεξικό που διασχίζουν τα σύνορα των ΗΠΑ , ελάχιστος λόγος γίνεται για δεκάδες εκατομμύρια που συνεχώς μεταναστεύουν στη Λατινική Αμερική από όλη την Ευρώπη, και εγκαθίστανται στην Παραγουάη, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Χιλή, τη Βενεζουέλα και αλλού. Πριν το τελευταίο κύμα λατινοαμερικανικών πολιτικών επαναστάσεων εγγυηθεί τελικά την ισότητα και το σεβασμό στους αυτόχθονες της ηπείρου, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι μετανάστες κατόρθωσαν να εμφυτεύσουν τον βαθύ φυλετικό και κοινωνικό διαχωρισμό. Σε ορισμένα μέρη όπως το Περού και η Βολιβία, η κατάσταση έμοιαζε πολύ με το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ. Μέχρι πρόσφατα, Ευρωπαίοι μετανάστες ωθούσαν τον αυτόχθονα πληθυσμό στα έσχατα περιθώρια της κοινωνίας, κλέβοντας τη γη του και απαξιώνοντας την κουλτούρα του. Αυτό έγινε σε όλη την έκταση της Λατινικής Αμερικής και ακόμη γίνεται σε πολλά μέρη του κόσμου. Λοιπόν, “τι πρόκειται να κάνουμε μ' αυτά τα εκατομμύρια των δυτικών μεταναστών;” Αντέχουμε να τους έχουμε στις χώρες μας; Μπορούμε να τους στεγάσουμε; Μπορούμε να πληρώνουμε για τις ανάγκες τους, για τα επιθετικά, άγρια, βίαια πολιτισμικά και συμπεριφορικά τους πρότυπα; Μπορούμε να τους επιτρέπουμε να παίρνουν τα πάντα απ' αυτούς που έχουν τόσο λίγα; *

Ας κοιτάξουμε ολόγυρα: όλος ο πλανήτης είναι γεμάτος από μετανάστες που προέρχονται από τις δυτικές χώρες. Ελέγχουν τα αδαμαντορυχεία στη Νότια Αφρική, όπως επίσης τις “περιοχές φυσικών πόρων” στην Κένυα. Κατέχουν τεράστιες εκτάσεις γης στην Ασία και σχεδόν όλη την κερδοφόρα εμπορική γη στη Λατινική Αμερική. Και όλο έρχονται. Ασταμάτητα. Οι περισσότεροι έχουν αηδιάσει με την γκρίζα τους ζωή στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική. Είναι γεμάτοι με συμπλέγματα ανωτερότητας, αλλά στην πραγματικότητα θα έκαναν τα πάντα για να δραπετεύσουν από τη μοναξιά, την κατάθλιψη και την κενότητα της πατρίδας τους. Προκειμένου να μείνουν “νόμιμα” στη Νοτιοανατολική Ασία, εκατομμύρια δυτικοί μετανάστες παντρεύονται ντόπια κορίτσια, χορεύτριες σε νυχτερινά κέντρα ή ακόμη και εργαζόμενες στα σεξομάγαζα. Στη συνέχεια τις μεταχειρίζονται με μοχθηρία (καθώς οι περισσότεροι δεν ξέρουν πραγματικά πώς αλλιώς να συμπεριφερθούν σε ανθρώπους από άλλες κουλτούρες). Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες πρώην στρατιωτικοί των ΗΠΑ που ζουν σε πολίχνες της Βόρειας Ταϊλάνδης, της Καμπότζης, του Λάος και του Βιετνάμ. Αφού βομβάρδισαν τη Νοτιανατολική Ασία κάνοντάς της να γυρίσει στη λίθινη εποχή, δεν “μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα” με την αντιμετώπιση που τους επιφύλαξαν όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Και έτσι έφυγαν, επέστρεψαν στις χώρες που είχαν καταστρέψει, δηλητηριάσει και βιάσει. Συνάντησα πολλούς απ' αυτούς γράφοντας γι' αυτό το τμήμα του κόσμου επί πολλά χρόνια. Κάποιοι μετανάστες, πρώην στρατιωτικοί, ήταν πλέον ερείπια, προσπαθούσαν να δανειστούν χρήματα από εμένα πλασάροντας παράξενες ιστορίες. Σχεδόν όλοι έτρεφαν μνησικακία για τον ντόπιο πληθυσμό , αλλά δεν μπορούσαν να γυρίσουν στη χώρα τους, επειδή είχαν χάσει όλες τις επαφές και τις ικανότητες που θα τους επέτρεπαν να ζήσουν εκεί. Κάποιοι παραβίαζαν το χρόνο παραμονής τους, επειδή όφειλαν τεράστια ποσά χρημάτων σε πρόστιμα προς τις τοπικές Αρχές. * Άκουσα αμέτρητες ιστορίες απελπισίας. Όμως, σε αντίθεση με τις βγαλμένες από τα μύχια της ψυχής και πραγματικά σπαραξικάρδιες ιστορίες που αφηγούνται οι μετανάστες από τις χώρες τις οποίες κατέστρεψε η Δύση, οι ιστορίες των μεταναστών από τις δυτικές χώρες ήταν κατά κύριο λόγο εγωιστικές, επικεντρωμένες στην επιθυμία να βελτιώσουν τη ζωή τους ή στη λαχτάρα να δραπετεύσουν από τις μη ευχάριστες συνθήκες ζωής στις χώρες της καταγωγής τους. Ως επί το πλείστον, η παρουσία τους δεν έφερε τίποτε θετικό στις χώρες που μετεγκαταστάθηκαν. Στο ειρωνικό της βιβλίο, με τίτλο “Κarma Cola”, η Ινδή συγγραφέας Γκίτα Μέτα, πριν από 25 χρόνια ήδη, περιέγραψε τα εκατομμύρια των δυτικών που είχαν πλημμυρίσει την ινδική υποήπειρο αναζητώντας “φώτιση”, εναλλακτικούς τρόπους ζωής και άλλες εκδυτικισμένες πολιτισμικές και θρησκευτικές τάσεις μαζικής παραγωγής. Πολλοί κατέληξαν να είναι “παράνομοι” μετανάστες, μαραζώνοντας σε πνευματικούς οίκους διαλογισμού και σε ιδιόρρυθμες κοινότητες, πουλώντας , ορισμένοι, ακόμη και τα διαβατήριά τους για να επιβιώσουν. * Ο κόσμος έχει δείξει υπομονή—θα έλεγα πολύ μεγάλη υπομονή-- με τους μετανάστες από τις χώρες της Δύσης! Αυτή η υπομονή θα έπρεπε να τελειώσει πια, λόγω της κτηνωδίας, ακόμη και της βαρβαρότητας, που δείχνει πρόσφατα η Ευρώπη απέναντι σε απελπισμένους άνδρες, γυναίκες και παιδιά που προσπαθούν να ξεφύγουν από χώρες που μοιάζουν με “βυθιζόμενα πλοία”, “πλοία” που τορπιλίστηκαν από τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Ο κόσμος δεν οφείλει τίποτε στη Δύση, αντιθέτως! Συνεπώς, η πολιτική για τις βίζες και η μεταναστευτική πολιτική πρέπει να είναι αμοιβαίες, και αυτό ακριβώς πρεσβεύουν αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής. Μιλώντας πρακτικά, υπάρχουν πολύ περισσότεροι νόμιμοι και μη νόμιμοι δυτικοί μετανάστες που ζουν στην Ινδονησία ή στην Ταϊλάνδη παρά το αντίθετο. Το ίδιο συμβαίνει σε χώρες όπως η Χιλή. Μετά από τρομερούς αιώνες κατά τη διάρκεια των οποίων η δυτική αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός κατάφεραν να καταστρέψουν δισεκατομμύρια ανθρώπινες ζωές σε όλες τις γωνιές της γης, η Ευρώπη τολμά ακόμη να μεταχειρίζεται τα απελπισμένα θύματά της χειρότερα και από ζώα. Πρόσφατα, έγινα μάρτυρας αυτής της μνησικακίας έναντι των προσφύγων που φτάνουν στην Ελλάδα, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Τσεχία. Μετά από όσα είδα, αισθάνομαι φρίκη και αγανάκτηση! Αρκετά πια! Με τους πολέμους της, τις εκστρατείες αποσταθεροποίησης, την οικονομική τρομοκρατία και την λεηλασία του πλανήτη, η Δύση εξακολουθεί να δείχνει πόσο χαμερπής και κτηνώδης είναι πράγματι η κουλτούρα της. Η “προσφυγική κρίση” είναι το πιο πρόσφατο κεφάλαιο της νεοαποικιακής φρίκης που ποτέ δεν τελειώνει. Ενώ τα ευρωπαϊκά πολεμικά πλοία ανακόπτουν αξιοθρήνητες βαρκούλες ξέχειλες με ανθρώπινα ράκη που αγωνίζονται να σώσουν τη ζωή τους, ενώ οι ευρωπαϊκοί στρατοί σηκώνουν ξανά τείχη και εφαρμόζουν συνοριακούς ελέγχους, αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής που τώρα έχουν προοδευτικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων της Αργεντινής και της Χιλής, έχουν δείξει τεράστια ηθική ανωτερότητα, αλληλεγγύη και διεθνισμό, προσκαλώντας και φροντίζοντας χιλιάδες Σύρους και Παλαιστίνιους πρόσφυγες και πάνω απ' όλα αντιμετωπίζοντάς τους με μεγάλη αξιοπρέπεια και ευγένεια! *

Σε ένα από τα ξενοδοχεία του Σάο Πάουλο, στη Βραζιλία, στο μπαρ αργά τη νύχτα, άκουσα άθελά μου μια συνομιλία ανάμεσα σ' ένα επισκέπτη Ελβετό επιχειρηματία και στον Χιλιανό ομόλογό του: “Ξέρεις, αυτοί οι μετανάστες που τους αποκαλούμε 'χωρίς χαρτιά'”, παραπονιόταν ο Ελβετός, “είναι τόσο πολλοί ... τόσο πολλοί! Θα έπρεπε απλά να τους ρίχνουμε κατευθείαν στη θάλασσα, να τους πνίγουμε! Δεν χρειαζόμαστε τέτοια σκουπίδια στην Ευρώπη”. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ένας φίλος μου, κυβερνητικός αξιωματούχος του Εκουαδόρ, στο Κίτο, μου είπε μια ιστορία: “Τελευταία, έρχονται συνέχεια στο Εκουαδόρ και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής πολλοί Ευρωπαίοι αναζητώντας δουλειά, προσπαθώντας να μεταναστεύσουν. Οι οικονομίες των χωρών τους καταρρέουν, αλλά δεν υπάρχει ταπεινοφροσύνη όταν έρχονται εδώ, μόνο αλαζονεία. Κάποια ημέρα, ήρθε να με βρει ένας Ισπανός που έκανε αίτηση για θέση εργασίας. Του ζήτησα το βιογραφικό του. Με κοίταξε με αποτροπιασμό: “Μα, είμαι Ισπανός!”, φώναξε. “Και λοιπόν;” απάντησα. “Αυτές οι εποχές έχουν τελειώσει, φίλε μου. Οι εποχές που αρκούσε να είσαι απλώς λευκός Ευρωπαίος για να βρεις μια δουλειά σε οποιοδήποτε σημείο της Λατινικής Αμερικής'”. * Ο μη δυτικός κόσμος απλά δεν αντέχει μια ετήσια εισροή εκατομμυρίων δυτικών μεταναστών. Πρώτα, δέχτηκε επίθεση από τη Δύση, μετά καταληστεύτηκε και στο τέλος πρέπει να ανεχθεί τεράστιες ορδές ανελέητων , εγωκεντρικών δυτικών μεταναστών που πέφτουν σαν ακρίδες προσπαθώντας να καταπιούν αυτά τα λίγα που απομένουν από τη λεηλασία των δυτικών εταιρειών και κυβερνήσεων. Πρέπει να υιοθετηθούν οι ίδιες πολιτικές βίζας που εφαρμόζει η Δύση. Τα νομικά πλαίσια πρέπει να ενισχυθούν για να εμποδίσουν τη διαφθορά και την κερδοσκοπία στη γη και στα ακίνητα. Οι δυνητικοί μετανάστες από χώρες της Δύσης θα πρέπει να αποδείξουν ότι η παρουσία τους ωφελεί τη χώρα στην οποία θέλουν να εγκατασταθούν, ότι οι ικανότητές τους όντως χρειάζονται, όπως είναι υποχρεωμένοι να αποδεικνύουν όλοι οι Αφρικανοί και Ασιάτες μετανάστες που θέλουν να εγκατασταθούν στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική ή στην Αυστραλία. Και για άλλη μια φορά: Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι μετανάστες από χώρες της Δύσης που προσπαθούν να εγκατασταθούν στο εξωτερικό από ό,τι άνθρωποι των φτωχών χωρών που ζητούν να εγκατασταθούν στις δυτικές χώρες. Μεταναστευτικές κρίσεις; Ναι, βεβαίως. Αλλά όχι πραγματικά “κρίσεις” για τη Δύση! Όσοι δεν το συνειδητοποιούν, ας ελέγξουν απλώς τους αριθμούς. Βεβαίως, αρκετοί καταλαβαίνουμε πόσο πιεσμένοι είναι πολλοί Ευρωπαίοι, πόσο δυσάρεστη είναι η ζωή τους στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, γκρίζα και γεμάτη σύγχυση. Καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι θέλουν να μεταναστεύσουν σε πιο θερμά μέρη του κόσμου (τόσο από κλιματικής απόψεως όσο και από την άποψη των ανθρώπινων σχέσεων). Και εάν το παραδέχονταν με ταπεινοφροσύνη, αντί να επιδεικνύουν αλαζονεία και να καμώνονται τους ανώτερους ... εάν μπορούσαμε να τα έχουμε όλα ανοιχτά ... εάν εφαρμόζονταν για όλους οι ίδιοι κανόνες ... εάν ήταν ίδιοι και για εκείνους που θέλουν να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Ασία, την Αφρική ή τη Λατινική Αμερική ... τότε είμαι σίγουρος ότι τουλάχιστον κάποιοι θα ήταν πρόθυμοι να δείξουν τη συμπάθειά τους και να σκεφθούν να δεχθούν τουλάχιστον ορισμένους από τους πιο απελπισμένους δυτικούς μετανάστες. Αλλά όταν δεν υπάρχει δικαιοσύνη δεν υπάρχει συμπάθεια. Ενώ οι δυτικοί μετακινούνται κατά βούληση, ελεύθερα, όπου επιθυμούν, η Ευρώπη αναπτύσσει σήμερα στρατεύματα για να τρομοκρατήσει, να ταπεινώσει και να σταματήσει τους κακοποιημένους και βασανισμένους ανθρώπους που είναι θύματα της δικής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. * Ο Andre Vltchek είναι φιλόσοφος, συγγραφέας λογοτεχνικών έργων, κινηματογραφιστής και δημοσιογράφος-ερευνητής. Έχει καλύψει πολέμους και συγκρούσεις σε δεκάδες χώρες. Πηγή: http://www.counterpunch.org/2015/10/09/stop-millions-of-western-immigrants/ Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου

Κατώτεροι των προσδοκιών στη συνάντηση για τα 25 χρόνια από την ενοποιηση Γερμανίας.

Κατώτεροι των προσδοκιών ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

Το σκηνικό δημιουργούσε μεγάλες προσδοκίες για τις χθεσινές ομιλίες Μέρκελ και Ολάντ στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Μόνο και μόνο η σύγκριση με την προ είκοσι έξι ετών κοινή εμφάνιση Κολ - Μιτεράν στο ίδιο ακροατήριο δημιουργούσε την ελπίδα ότι θα υπάρχει κάποιο σημαντικό βήμα προς την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ένα περιεχόμενο που στοιχειωδώς να νομιμοποιεί το μεγαλοπρεπές τελετουργικό. Χθες ήταν ευκολότερο να ακούσουμε ευχολόγια για την πολεμική σύγκρουση στη Συρία, για την αντιμετώπιση της πρόκλησης του Προσφυγικού, για την εξεύρεση λύσης που θα κρατήσει τη Βρετανία εντός ΕΕ και για πολιτική λύση στην Ουκρανία, παρά να δοθεί απάντηση στο κύριο ερώτημα πού βαδίζει η ΕΕ και η Ευρωζώνη και αν το Βερολίνο επιμένει σε επιλογές που συνθλίβουν κοινωνικά και αποσταθεροποιούν πολιτικά τον Νότο και την ίδια τη Γαλλία. Πιο γενικόλογη και αόριστη η καγκελάριος και πιο σαφής ο πρόεδρος, που τόνισε ότι αν δεν υπάρξει φυγή προς τα εμπρός με την εμβάθυνση της ενοποίησης, δεν υπάρχει μόνον ο κίνδυνος στασιμότητας, αλλά η πιθανή αποσάθρωση των μέχρι τώρα κεκτημένων. Πολλά μας χωρίζουν από την εμφάνιση Κολ - Μιτεράν στο Ευρωκοινοβούλιο τον Νοέμβριο του 1989: τότε η Γαλλία ήταν ισότιμη της Γερμανίας και είχε λόγο στην επικείμενη ενοποίηση των δύο γερμανικών κρατών και τότε υπήρχε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα των «12» και όχι η ΕΕ των «28». Από τις χθεσινές ομιλίες Μέρκελ - Ολάντ δεν μάθαμε αν υπάρχει αναζήτηση συγκερασμού της θέσης Ολάντ για ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της θέσης Σόιμπλε για αποδυνάμωσή της με αφαίρεση της εποπτείας του δημοσιονομικού συμφώνου. Το μόνο καινούργιο είναι ότι ο Ολάντ συνέχισε τη στήριξη προς την Ελλάδα, που από τη δραματική Σύνοδο Κορυφής στις 12-13/7 λειτουργεί σαν βαρόμετρο της διαφοροποίησης της Γαλλίας απέναντι στη Γερμανία. Τελικά η είδηση της χθεσινής ημέρας ίσως δεν πρέπει να αναζητηθεί στα κείμενα της καγκελαρίου και του προέδρου, αλλά στο γεγονός της πραγματοποίησης μιας κοινής εμφάνισης που από μόνη της δηλώνει ότι, παρά τις διαφωνίες και τις αποκλίσεις, οι δύο πλευρές θεωρούν μη διαχειρίσιμη και αδιανόητη μια ανοιχτή γαλλογερμανική αντιπαράθεση. Ομως οι προϋποθέσεις για υπέρβαση των διαφωνιών Γαλλίας - Γερμανίας δεν θα είναι εύκολη, καθώς ο Ολάντ συνδέει την πολιτική του επιβίωση με τη χαλάρωση της λιτότητας, ενώ η Μέρκελ αντιμετωπίζει έντονη κριτική για χαλάρωση του ελέγχου της δημοσιονομικής προσαρμογής στον Νότο. kapopoulos@pegasus.gr ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ 8-10-2015

οι διχασμοι στο ευρωπαϊκό κάδρο.

Οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, η κρίση χρέους, το προσφυγικό και ο διχασμός της Ευρώπης Σιώτος Γιάννης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 24.09.2015

Του Γιάννη Σιώτου Όλα δείχνουν ότι οι μάσκες έχουν πέσει και όλοι κατανοούν πως η ώρα της κρίσης πλησιάζει. Ακόμη και οι ισχυροί παραδέχονται το πρόβλημα και γι' αυτό τις προσεχείς εβδομάδες, από το βήμα της Ευρωβουλής, θα αναφερθούν στα προβλήματα που έχουν διχάσει την Ευρώπη: την κρίση χρέους, το προσφυγικό... Χρειάστηκαν μόλις πέντε χρόνια για να «επανέλθουν» στην Ευρώπη διχασμοί, αντιπαλότητες και έριδες που, για να αμβλυνθούν, απαιτήθηκαν σχεδόν ογδόντα χρόνια. Η οικονομική βία, η τσιγκουνιά που επιβάλλουν οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και η οικονομική εξαθλίωση των γειτόνων της έχει διαμορφώσει στη Γηραιά Ήπειρο ένα περιβάλλον που θυμίζει όλο και περισσότερο το παρελθόν, τόσο ως προς τα κίνητρα όσο και ως προς τα αποτελέσματα.

Η Ευρώπη, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, προσπάθησε να γιατρέψει τις πληγές της προβάλλοντας τα κοινά συμφέροντα των λαών της και υποβαθμίζοντας τις διαφορές τους. Κανείς, φυσικά, δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις σκοπιμότητες που βρίσκονταν επιμελώς καμουφλαρισμένες πίσω από αυτή την πολιτική. Κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχτεί πλέον ότι αυτή η πολιτική κατευνασμού υπέκρυπτε μακροχρόνιους πολιτικούς στόχους και επιδιώξεις των εμπνευστών της. Κανείς επίσης δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το ψυχροπολεμικό κλίμα δεν είχε συμβάλλει -σε σημαντικό βαθμό- σε αυτή την έκρηξη «αλληλεγγύης» των ισχυρών της δυτικής Ευρώπης προς τους ασθενέστερους γείτονές τους. Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου έφερε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα στο ίδιο στρατόπεδο και τους Ανατολικοευρωπαίους. Σίγουρα οι διαδικασίες ένταξής τους στο κλαμπ των ισχυρών Δυτικοευρωπαίων ήταν πολύ πιο βίαιες και το σοκ που υπέστησαν οι κοινωνίες τους ήταν πρωτόγνωρο. Οι αλήθεια είναι ότι οι Δυτικοευρωπαίοι -οι ισχυροί, αλλά και οι ασθενέστεροι- στη συντριπτική τους πλειοψηφία αγνόησαν τον πόνο και το αίμα των λαών της Ανατ. Ευρώπης, θεωρώντας ότι αυτό είναι το απαραίτητο τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουν ώστε να προσαρμοστούν στις αρχές, τις αξίες και τις δομές των υπολοίπων. Δεν ήταν μάλιστα λίγοι εκείνοι που προσπάθησαν να επωφεληθούν.

Ελάχιστοι εκείνη την εποχή κατάφεραν να ξεπεράσουν την αλαζονεία του ισχυρού και τον εφησυχασμό των καλοζωισμένων και να δουν ότι πίσω από την "προσαρμογή" κρυβόταν επιμελώς μια διαφορετική πολιτική προσέγγιση για το ευρωπαϊκό μέλλον. Οι εποχές του κατευνασμού, της ηπιότητας και της κατ' επίφασιν αλληλεγγύης παρέρχονταν και τη θέση τους έπαιρνε η ωμή βία του αλαζόνα ισχυρού. *** Η κρίση χρέους που εκδηλώθηκε στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 2000 διέλυσε πολλούς νεότευκτους ευρωπαϊκούς μύθους, ανάμεσα στους οποίους του κατευνασμού και της αλληλεγγύης. Στα ευρωπαϊκά πράγματα επανήλθε, ύστερα από διάλειμμα λίγων δεκαετιών, η αρχή των ισχυρών, οι οποίοι εφάρμοζαν το δόγμα της οικονομικής βίας. Το ελληνικό πρόβλημα, αλλά και το ισπανικό, το ιρλανδικό, το πορτογαλικό, ακόμη και το κυπριακό, κατέδειξαν ότι η μοναδική αλληλεγγύη που υπήρχε πλέον στην Ευρώπη ήταν προς τους τραπεζίτες της και προς τις πολυεθνικές. Απλώς για να τηρηθούν τα προσχήματα της διάσωσής τους "βαπτίστηκαν" τα δάνεια "βοήθεια" και έτσι οι ισχυροί απέκτησαν -και- το ηθικό άλλοθι να παρεμβαίνουν και να ορίζουν τη μοίρα των ασθενέστερων.

Ο ευρωπαϊκός Νότος βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη σε κατάσταση πρωτόγνωρης κρίσης, η οποία με τη σειρά της οδήγησε -και οδηγεί- περίπου το 1/3 του πληθυσμού της σε οικονομικό και κοινωνικό Καιάδα. Την ίδια ώρα, ο ευρωπαϊκός Νότος, ο ίδιος που υφίστατο τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, δεχόταν ένα κλιμακούμενο μεταναστευτικό κύμα. Στη αρχή ήταν η Ελλάδα και στη συνέχεια, με την πτώση του καθεστώτος Καντάφι, την ακυβερνησία και τις διαλυτικές τάσεις που κυριάρχησαν στη Λιβύη, στη δίνη της κρίσης βρέθηκε η Ιταλία και σε μικρότερο βαθμό η Ισπανία. Στις εκκλήσεις για αλληλεγγύη, ο μοναδικός, πλέον, πραγματικά ισχυρός της Ευρώπης, η Γερμανία, απάντησε, είτε απευθείας είτε μέσω δορυφόρων, με... αδιαφορία και, όταν το έκρινε απαραίτητο, με αποικιακή πυγμή. Όταν όμως έφθασε το πλήρωμα του χρόνου και το προσφυγικό προσέλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις και άρχισε να μετακινείται προς το κέντρο της Ηπείρου, η "αλληλεγγύη" μετατράπηκε από κάποιους σε απομονωτισμό, ενώ κάποιοι άλλοι, κυρίως οι Γερμανοί, συνειδητοποίησαν(;) ότι οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες θα έδιναν -βραχυχρόνια τουλάχιστον- λύση στο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν. Αυτοί οι εξαθλιωμένοι από την Ασία και τη Μέση Ανατολή θα ήταν πιο ανθεκτικοί από τους Νοτιοευρωπαίους που μετανάστευσαν εκεί λόγω της κρίσης, αλλά δεν ήταν τόσο λιμασμένοι για να τους αντέξουν και σηκώθηκαν και έφυγαν αναζητώντας εκτός Γερμανίας την τύχη τους. Οι πρόσφυγες θα μπορούσαν να είναι ικανοποιημένοι με ένα κομμάτι ψωμί και να προσφέρουν -εκτός από τη φθηνή εργασία- έσοδα στον προϋπολογισμό και στο ασφαλιστικό σύστημα. ***

Ακολουθώντας γνωστά μονοπάτια, συγκάλυψαν τη σκοπιμότητα και πρόβαλαν ένα αγγελικό πρόσωπο. Σίγουρα από το καμουφλάζ του "ανθρωπισμού" προσδοκούν πολλά οφέλη: Διέλυαν την εικόνα του άκαρδου και ωφελιμιστή που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στη μισή περίπου Ευρώπη και ταυτόχρονα οι νιόφερτοι τούς έλυναν ένα σύνθετο πρόβλημα -το δημογραφικό-, για το οποίο άλλοι Ευρωπαίοι, όπως για παράδειγμα οι Γάλλοι, είχαν επενδύσει τρισεκατομμύρια ευρώ (σε σημερινή αξία) από το τέλος του πολέμου για να το αντιμετωπίσουν και να το λύσουν. Σίγουρα η γερμανική εκδοχή ήταν οικονομικά αποδοτική, αφού, μη επενδύοντας σε προγράμματα αντιμετώπισης του δημογραφικού, κατάφεραν να κατασκευάσουν δημοσιονομικά πλεονάσματα, σε αντίθεση με τους άλλους οι οποίοι πλήρωναν για να υπάρξει νέα γενιά και τώρα αντιμετώπιζαν τη χλεύη και την κριτική. Και εδώ που τα λέμε, οι Γερμανοί δεν είχαν άδικο: θα έλυναν με πενταροδεκάρες ένα πρόβλημα για το οποίο οι υπόλοιποι ξόδεψαν αμύθητα ποσά. Αυτή η προμελετημένη "αλληλεγγύη" προκάλεσε την μήνιν εκείνων που πριν από λίγες δεκαετίες πλήρωσαν με αίμα το όνειρο να γίνουν... μικρές Γερμανίες. Και ενώ σε θέματα που αφορούν την "ηθική του χρέους" ήταν πιο Γερμανοί από τους Γερμανούς, στο προσφυγικό εμφανίστηκαν άκαμπτοι. Έκλεισαν τα σύνορα και αρνήθηκαν να επωμιστούν το κόστος από τη λύση του προβλήματος της Γερμανίας. Κοντολογίς, σήμερα η Ευρώπη είναι πιο διχασμένη από ποτέ. Στον Νότο, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούν ότι ο Βορράς τούς εκμεταλλεύεται και τους απομυζά. Στον Βορρά, άλλοι τόσοι πιστεύουν ότι δουλεύουν για να ταΐσουν τους ακαμάτηδες Νότιους. Στην Ανατολή, δεν κατανοούν τις γερμανικές δημογραφικές ανάγκες και αντιδρούν. Στη Δύση, όλο και περισσότεροι κατανοούν πού οδηγούν τα γερμανικά οράματα και αντιδρούν, προς το παρόν εντός του πλαισίου της πολιτικής ευπρέπειας, αλλά αύριο κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Άλλωστε η εκλογή Κόρμπιν στη Μεγάλη Βρετανία είναι σαφής ένδειξη για το πώς μπορούν να αντιδράσουν συντηρητικοί λαοί. Και σίγουρα στη χώρα της Θάτσερ και του Μπλερ το να είναι αρχηγός μεγάλου κόμματος ένας άνθρωπος που συζητά -και- για παρεμβατική οικονομία ακούγεται τουλάχιστον παράδοξο. Φυσικά κανείς δεν πρέπει να αγνοεί τα μηνύματα μίσους της Μ. Λεπέν και των άλλων Ευρωπαίων ομοϊδεατών της, καθώς και τα αποσχιστικά κινήματα. Όλα δείχνουν ότι οι μάσκες έχουν πέσει και όλοι κατανοούν πως η ώρα της κρίσης πλησιάζει. Ακόμη και οι ισχυροί παραδέχονται το πρόβλημα και γι' αυτό τις προσεχείς εβδομάδες, από το βήμα της Ευρωβουλής, θα αναφερθούν στα προβλήματα που έχουν διχάσει την Ευρώπη: την κρίση χρέους, το προσφυγικό...

Για πρώτη φορά από το 1989, όταν ο Κολ και ο Μιτεράν έκαναν λόγο για τα προβλήματα της Ευρώπης, Μέρκελ και Ολάντ θα παραδεχθούν τώρα και δημόσια ότι οι απειλές είναι πλέον τεράστιες. Δυστυχώς, όμως, όταν στη ζωή επικρατεί η λογική της ζούγκλας, το πιο πιθανό είναι ότι οι αδύνατοι, αφού συνειδητοποιήσουν ότι η συμβίωση με τους ισχυρούς είναι αδύνατη, στη συνέχεια αποφασίζουν να αποχωρήσουν με «ελαφρά πηδηματάκια» ώστε να εξασφαλίσουν την επιβίωση. Απλώς, αφού εκπαιδεύτηκαν από τη βία των ισχυρών, έχουν, πλέον, όχι μόνο τη γνώση, αλλά και την εμπειρία να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Με απλά λόγια, η Ευρώπη σήμερα είναι τόσο διχασμένη από τα αποτελέσματα της πολιτικής των πλεονασματικών προϋπολογισμών της Γερμανίας που έγιναν με τα λεφτά των υπολοίπων ώστε η πολιτική του κατευνασμού φαίνεται σαν μακρινό όνειρο.