Η γενοκτονία και ο εθνικισμός Κουτσοκώστας Γιάννης

Η γενοκτονία και ο εθνικισμός Κουτσοκώστας Γιάννης | δημοσιευθηκε Αυγή την 07.11.2015 Του Γιάννη Κουτσοκώστα Ο ισχυρισμός ότι οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας «όπλισαν» το χέρι των ακροδεξιών τραμπούκων, που ξυλοκόπησαν τον βουλευτή της Ν.Δ., δεν στέκει. Και δεν πείθει. Ποτέ και πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο η διατύπωση μιας άποψης, ακόμα και της πιο ακραίας, δεν μπορεί να δικαιολογεί και να επιτρέπει τραμπουκισμούς Έγινε και αυτό και ήταν αναμενόμενο. Γιατί, όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες. Ο ξυλοδαρμός του Γ. Κουμουτσάκου από χρυσαυγίτες στο συλλαλητήριο των Ποντίων στο Σύνταγμα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είναι η ίδια η θύελλα. Είναι η ακραία και επικίνδυνη συνέπεια ενός ακραίου και επικίνδυνου κλίματος εθνικιστικής υστερίας, που καλλιεργείται μεθοδικά, συστηματικά και οργανωμένα τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Και αναζωπυρώθηκε αυτή τη φορά με αφορμή ή και πρόσχημα τις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας Ν. Φίλη για τη γενοκτονία των Ποντίων. Πρόκειται για ένα επικίνδυνο «παιχνίδι με τη φωτιά», που απειλεί τη χώρα και τη δημοκρατία της, περισσότερο ίσως και από αυτήν ακόμα την οικονομική κρίση. Και είναι διπλά επικίνδυνοι όσοι συμπράττουν σε αυτό το παιχνίδι είτε λόγω άγνοιας του κινδύνου, είτε λόγω αδράνειας, είτε πολύ περισσότερο λόγω μικρο-εσωκομματικών υπολογισμών και επιδιώξεων. Όσοι θεωρούν όλα αυτά υπερβολικά, ας δουν για παράδειγμα, πιο προσεκτικά, τι ακριβώς συνέβη στο Σύνταγμα. Απολύτως θεμιτή και από μια άποψη κατανοητή η διαδήλωση διαμαρτυρίας των Ποντίων, οι οποίοι ωστόσο όφειλαν να περιφρουρήσουν καλύτερα το συλλαλητήριό τους. Αυτό που δεν είναι απολύτως κατανοητό είναι το πώς και το γιατί βρέθηκαν μαζί στην ίδια διαδήλωση, σοβαροί κατά τα άλλα ευρωπαϊστές, όπως είναι ο Γ. Κουμουτσάκος, αλλά και χρυσαυγίτες βουλευτές και λοιπά ακροδεξιά στοιχεία. Εκ του αποτελέσματος η... συνύπαρξη αυτή είχε τη συνήθη με τα ακροδεξιά «ήθη» κατάληξη και μόνο... ευγενική δεν ήταν για τον βουλευτή της Ν.Δ. Οι χρυσαυγίτες δέρνουν, αλλά φταίει, Φίλης Γνωστοί χρυσαυγίτες και ακροδεξιοί τραμπούκοι, που «ξεπήδησαν» από το μπλοκ της Χρυσής Αυγής, ξυλοκόπησαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο τον Γ. Κουμουτσάκο. Και όλα αυτά υπό την ιαχή «αλήτες - προδότες - πολιτικοί» και υπό τα... άγρυπνα και αδιάφορα μάτια αστυνομικών, που παρακολουθούσαν απαθείς, αμέτοχοι και ως εκ τούτου συνένοχοι. Ουδείς προσπάθησε στα σοβαρά να τους εμποδίσει, ουδείς συνελήφθη επί τω... έργω, ουδεμία προσαγωγή έγινε. Και η ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της. Πριν από όλα να εντοπίσει και να συλλάβει τους δράστες, να τιμωρήσει παραδειγματικά τους υπεύθυνους και κυρίως να ξεριζώσει τους ακροδεξιούς θύλακες στην ΕΛ.ΑΣ. Θα περίμενε κανείς ότι το περιστατικό αυτό θα ενεργοποιούσε τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και των πολιτικών δυνάμεων. Αντ' αυτού είδαμε και ακούσαμε τον ίδιο τον προσωρινό και επίδοξο πρόεδρο της Ν.Δ. Β. Μεϊμαράκη, αλλά και τον ίδιο τον Γ. Κουμουτσάκο, να αποφαίνονται βαρύγδουπα και μάλλον αστόχαστα: ο Φίλης είναι ο ηθικός αυτουργός της επίθεσης. Δηλαδή οι χρυσαυγίτες δέρνουν, αλλά για όλα φταίει ο Φίλης. «Γαλάζια» διολίσθηση προς τα ακροδεξιά Δυστυχώς δεν πρόκειται για σύγχυση ούτε για πρόχειρη και εν θερμώ αντίδραση. Αλλά για κάτι χειρότερο: Πρόκειται για την παρατεινόμενη διολίσθηση της ηγεσίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ακροδεξιές ατραπούς, σε επικίνδυνα παιχνίδια όξυνσης της εθνικιστικής υστερίας και του τυφλού φανατισμού για μικροκομματικά οφέλη. Παιχνίδια, που γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα όταν επιχειρείται πολιτική εκμετάλλευση ευαίσθητων εθνικών θεμάτων και όταν «επενδύονται» πολιτικές καριέρες στο θυμικό και στις πονεμένες μνήμες ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων. Ο ισχυρισμός ότι οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας «όπλισαν» το χέρι των ακροδεξιών τραμπούκων, που ξυλοκόπησαν τον βουλευτή της Ν.Δ., δεν στέκει. Και δεν πείθει. Ποτέ και πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο η διατύπωση μιας άποψης, ακόμα και της πιο ακραίας, δεν μπορεί να δικαιολογεί και να επιτρέπει τραμπουκισμούς. Αν είναι να ρίξουμε στην... πυρά τον Ν. Φίλη, να το κάνουμε, όχι γιατί ξανα-είπε τη γνώμη του, αλλά γιατί, ως έμπειρο πολιτικό στέλεχος και δημοσιογράφος, όφειλε να γνωρίζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Και ως υπουργός όφειλε να γνωρίζει ότι η διατύπωση μιας διαφορετικής άποψης από την επίσημη και κρατούσα έχει άλλη βαρύτητα και άλλες συνέπειες από αυτήν του δημοσιογράφου. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θέματα ευαίσθητα για ιστορικούς, πολιτικούς και εθνικούς λόγους. Ως συνήθως ο καυγάς και οι αντιπαραθέσεις στην Ελλάδα δεν γίνονται επί της ουσίας, αλλά επί της διαδικασίας. Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς οι οποίοι ασκούν κριτική στον υπουργό Παιδείας με πολιτικά, ιστορικά και επιστημονικά επιχειρήματα και υιοθετούν την επίσημη θέση της ελληνικής Πολιτείας ότι αυτά που υπέστησαν οι Έλληνες του Πόντου στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν γενοκτονία και όχι αιματηρή εθνοκάθαρση. Αναφέρομαι στα πρωτοπαλίκαρα του εθνικισμού, που ξεσήκωσαν αυτή την εθνικιστική υστερία καταφεύγοντας μάλιστα σε ανιστόρητες υπερβολές, σε απειλές αλλά και σε επικίνδυνες κατηγορίες περί προδοσίας. Αναφέρομαι και στους επίδοξους ηγέτες της Ν.Δ., οι οποίοι εμπλέκουν στην εσωκομματική τους διαμάχη το θέμα ψηφοθηρώντας ασύστολα στη μεγάλη «δεξαμενή» των Ποντίων ψηφοφόρων. Και αναφέρομαι σε όλους αυτούς τους όψιμους «προστάτες» των Ποντίων, που ένιωσαν τον «πατριωτισμό» τους να θίγεται από τις απόψεις του Ν. Φίλη. Το αστείο είναι ότι πολλοί από αυτούς συμπεριφέρθηκαν άθλια και εκμεταλλεύτηκαν με τον χειρότερο τρόπο τους πρόσφυγες από τον Πόντο. Τουρκόσπορους, τους αποκαλούσαν υποτιμητικά, όπως αποκαλούν Ρωσοπόντιους, ακόμα και σήμερα τους Έλληνες Πόντιους, που ήρθαν από την πρώην Σοβιετική Ένωση. «Εθνικόν είναι το αληθές» Τι αποκαλύπτει όλος αυτός ο υποκριτικός ορυμαγδός; Ότι ο καυγάς και οι εκρήξεις δεν γίνονται για το αν ήταν γενοκτονία ή εθνοκάθαρση η σφαγή των Ελλήνων του Πόντου. Το ερώτημα αυτό έχει απαντηθεί προ πολλού από τη Βουλή και από διεθνείς οργανισμούς οι οποίοι έχουν αποφανθεί ότι πρόκειται για γενοκτονία. Ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει και οποιαδήποτε άλλη ιστορική και επιστημονική προσέγγιση, η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να είναι αντικείμενο ενός ιστορικού συμποσίου αλλά όχι της τρέχουσας πολιτικής αντιπαράθεσης. Όλα αυτά σε μια κανονική χώρα, γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα η συζήτηση γίνεται για το αν υπάρχει ακόμα το δικαίωμα να συζητάμε για κάποιες από τις εθνικές μας αλήθειες και αν έχουμε το δικαίωμα να «παραβιάσουμε» το άβατο στο οποίο... μονάζουν. Αν μπορούμε να ψηλαφούμε και κάποιες από τις «γκρίζες» σελίδες της ιστορίας χωρίς παρωπίδες, μίσος και κίβδηλους φανατισμούς. Διότι φίλος ο Φίλης, φίλτεροι οι Πόντιοι, φιλτάτη όμως η αλήθεια. Το είπε και ο Διονύσιος Σολωμός, όχι ο Ρίτσος ή κάποιος άλλος... εθνικά επιλήψιμος ποιητής: «το έθνος -είπε- πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Δεν είπε το ανάποδο: δηλαδή ό,τι είναι εθνικό είναι και αληθές. Θα μου πείτε: Και ποιος είναι αυτός ο Σολωμός, που ξέρει περισσότερα από τον Κασιδιάρη, τον Άδωνι και τον Μεϊμαράκη; Και γιατί παρακαλώ να αφήσουμε την... αλήθεια του Σολωμού να μας χαλάσει την... ωραία μας ιστορία;