Φονιάδες κτήνη Ισραηλινοί

Κάνουν την προεκλογική τους καμπάνια (10-2-2009 εκλογές στο Ισραήλ) στα γυναικόπαιδα της Γάζας με επιχειρήματα εμφανή. Δεν ήταν τόσο πειστικά ως τα τώρα, ο οικονομικός αποκλεισμός και η
σιωπηλή καταδίκη τους σε θάνατο με την πείνα...

Οτι ακριβώς έκανε ο Χίτλερ στους Ευρωπαϊκούς λαούς το 1941.

Γιαυτό ο τίτλος ΦΑΣΙΣΤΑΣ στην σημερινή πολιτική σκηνή του Ισραηλ της έρχεται γάντι.

Τη Δευτέρα 29/12 στις 6:00 μμ μπροστά στην ισραηλινή πρεσβεία (Κατεχάκη και Κηφισίας) η Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδας καλεί σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη σφαγή στη Γάζα.


1. Χωρις τέλος η σφαγή στη Γάζα.

2. Διεθνής κατακραυγή για την σφαγή στη Γάζα.

3. Χριστουγεννιάτικη σφαγή στη Γάζα.

4. Αναφορές διεθνών ακτιβιστών για τη σφαφή στη Γάζα.

5. Πάνος Χαρίτος από Ιερουσαλήμ.

Επίσης τα Ελληνικά μέσα τύπου σκαι να περιγράφουν τα πράγματα ως έχουν. F-16 κατα πετροπόλεμου, Ακου την καρδιά του "φοβισμένου Νετανιάχου- Τζίπι Λιβνι- Moshe Feiglin" θλιβερό δημοσιογραφάκι. Γενοκτονία κάνουν.

update 31-12-08.: Οταν η ΕΡΤ£3 διαφημίζει το δολοφονικό έργο των Ισραηλινών καλό είναι να βάζει κανένα σηματάκι ακατάλληλο για ανηλίκους γιατί με τόσους εξοστρακισμούς στη Γάζα και το Ραδιοτηλεοπτικό δεν προλαβαίνει και τα 13χρονα έχουν φόρτο στην εσωτερική πολιτική σκηνή!

6. MME και προπαγάνδα του Στέλιου Κούλογλου.

Καθώς μια ομάδα πολιτών ετοιμάζεται σήμερα το απόγευμα να πετάξει τηλεoράσεις στη Πλατεία Συντάγματος, είναι χρήσιμο να δούμε πως τα μέσα ενημέρωσης καλύπτουν τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Λωρίδα της Γάζας.

Στις ΗΠΑ, η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Καμιά εφημερίδα ή τηλεόραση δεν έχει μπει στον κόπο να παρουσιάσει το ιστορικό της υπόθεσης ή να σχολιάσει την χωρίς προηγούμενο αιματοχυσία ή την επιθετικότητα της ισραηλινής πλευράς. Μέχρι χθές Δευτέρα, οι συνήθως λαλίστατοι “New York Times” δεν είχαν σχολιάσει καθόλου τα γεγονότα που στα βασικά ΜΜΕ παρουσιάζονται με τη μορφή απλών ρεπορτάζ. Η γενική ιδέα είναι ότι το Ισραήλ απάντησε στις “προκλήσεις” της Χαμάς, η οποία από τη Γάζα εκτόξευε πυραύλους στα γειτονικά ισραηλινά εδάφη. Η ισραηλινή προπαγάνδα, που θέλει να παρουσιάζει τον αδυσώπητο βομβαρδισμό ως αντίδραση στην δράση της Χαμάς έχει περάσει. Την ίδια άποψη έχουν υιοθετήσει, σε διάφορους βαθμούς κι ελληνικά μέσα ενημέρωσης.

Το γερμανικό περιοδικό Spiegel, που συνηθίζει να σχολιάζει τα γεγονότα, έχει προχωρήσει ακόμη περισσότερο, εμφανίζοντας τη σφαγή σαν σχέδιο της …Χαμάς! "Οσο αιματηρή κι αν ήταν η ισραηλινή επίθεση”, γράφει το περιοδικό εχθές, ”είναι βασικά αποτέλεσμα ενός κυνικού υπολογισμού της Χαμάς…”. Η Χαμάς, αρνήθηκε την παράταση της εκεχειρίας και άρχισε να εξαπολύει πυραύλους πιστεύοντας ότι οι τηλεοπτικές εικόνες και η “κλιμάκωση της βίας θα κάνουν την Δύση να θεωρήσει την Χαμάς ως εταίρο στις διαπραγματεύσεις”! Ολα αυτά γράφονται σοβαρά, την στιγμή που ολόκληρος ο μηχανισμός εξουσίας της Χαμάς στη Γάζα δέχεται συντριπτικά πλήγματα.

Από το σύνολο του διεθνούς τύπου, πρέπει κανείς να διαβάσει ισραηλινές εφημερίδες όπως η Haaretz για να καταλάβει τι συμβαίνει στη πραγματικότητα.

Την Κυριακή η έγκυρη εφημερίδα συνόψιζε την κατάσταση ως εξής σε ένα άρθρο ανάλυσης: “1,5 εκατατομμύριο ανθρώπινα όντα, οι περισσότεροι απόκληροι κι απελπισμένοι πρόσφυγες ζούν σε μια γιγαντιαία φυλακή - εύφορο έδαφος για ένα νέο γύρο αιματοχυσίας. Το γεγονός ότι η Χαμάς μπορεί να το παρατράβηξε με τις ρουκέτες της δεν αποτελεί δικαιολογία για την ισραηλινή πολιτική τις τελευταίες δεκαετίες, για την οποία της αξίζει να φάει στο πρόσωπο ένα ιρακινό παπούτσι”. ,,,,H συνέχεια εδώ.

52- Εμπρηστική Υποκρισία της εξουσίας.

Νο 52 Εμπρηστική Υποκρισία της εξουσίας.
1. Η δίκαιη βίαια αυθόρμητη εξέγερση των ημερών είναι σαν πρόωρη εκσπερμάτωση. Ολοι την ψευτοχαίρονται για διαφορετικούς λόγους ο καθένας , κανένας από το πολιτικό σκηνικό δεν την απολαμβάνει. Οι προκλήσεις της κοινωνικής ανισότητας είναι αβάστακτες πιά τουλάχιστον για ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας. Ντύνονται μόνο πανάκριβα ρούχα εισαγωγής, σπουδάζουν άλλα αντικείμενα, ντιλιβερι καταλήγουν, ζουν στα σπίτια των δικών τους, δεν εργάζονται απασχολούνται όπου και όταν. Το χαμόγελο και η αισιόδοξη προοπτική της ζωής σπανίζουν. Οι πολιτικοί των δυό μεγάλων κομμάτων μιλούν με μια γλώσσα ψεύτικη που όταν μιλούν για αλλαγή εννοούν τους δικούς τους στα πράγματα, οταν μιλούν για ανάπτυξη σημαίνει ασυδοσία ημετέρων στο φαγοπότι πάνω σε λογής δουλιές με το δημόσιο, όταν μιλούν για μεταρρύθμιση εννοούν ανισοτιμία και εξαιρέσεις του νόμου για λίγους, όταν φωνάζουν για δίκαιη κοινωνία ξέρεις πιά οτι ψεύδονται ασύστολα, τρέμουν μην ανέβουν οι πολλοί καλοί τα μεχρι τώρα θύματά τους. Πέρα από σεναριολογίες και συνωμοσιολογίες βλέπουμε η έλλειψη αυτοδυναμίας των δικομματικών να τους κάνει ακόμα περσότερο αφερέγγυους παίχτες, θλιβερούς υπαλλήλους ξένων αφεντάδων και όχι των συμφερόντων του λαού που τους ψήφισε.
Οι ισχυροί οργανώνονται

Οι ποδοσφαιροκράτες οργανώνουν προσωπικούς στρατούς για λύσιμο διαφορών.

Οι τράπεζες κρύβουν «σκελετούς» στις ντουλάπες τους.
Οι εργολάβοι χρησιμοποιούν τους περιστασιακούς εργαζόμενους τους για πίεση στη παραγωγή υπεραξίας γης.
Τα παπαγαλάκια του συντηρητισμού στα ΜΜΕ ξεχνάν την ενημέρωση χάριν της διαστρέβλωσης, μας βάζουν κάθε μέρα μελετημένα παραμορφωτικά γυαλιά και όποιος δεί .
Ο κομματικός οπαδός θα εξαντλήσει το "ανιδιοτελές" ενδιαφέρον για την ιδεολογία του στο βαθμό που θα ικανοποιήσει τα ταπεινότερα των ελατηρίων του.
Αν η αστυνομία μετά από τόσα χρόνια μεταρρυθμίσεων βρίσκεται σε αυτό το χάλι κατάχρησης εξουσίας, ανικανότητας ηγεσίας και άχρηστων οικοτρόφων, φανταστείτε τι γίνεται στην εφορία, στην πολεοδομία, στα δημοτικά δρώμενα, στο ΕΣΥ στο ΙΚΑ, στα άλλα ταμεία στις μεταφορές και στις τρείς βαθμίδες της εκπαίδευσης...
Η παιδεία , ο πολιτισμός, οι αρχές τα ιδανικά καταντούν κουκουλοφόρα έπιπλα παλιά.
Οι ανίσχυροι αντιδρούν σπασμωδικά και ενίοτε οργανωμένα. Εμφανίζεται καθημερινά γύρω μας τα συμφέροντα των λίγων να δυναστεύουν και να κυριαρχούν στα συμφέροντα των πολλών. Ο αγώνας άνισος ,τα μέσα πενιχρά ,τα θεία οράματα ξεβρακωμένες εξωχώριες-πλυντήρια μπροστά μας και ο Κανένας καταλληλότερος πρωθυπουργός.
Εμπρηστική η υποκρισία της εξουσίας και από το Γιώργο Βότση στις 15-12-2008 στην Ελευθεροτυπία.
2. Υπερ των νέων συνηγορία του Ευτύχη Μπιτσάκη της Ελευθεροτυπίας 23-12-2008 Ποιον ορίζοντα βλέπουν, λοιπόν, μπροστά τους οι νέοι; Στις κοινωνίες του όψιμου καπιταλισμού -και στην ελληνική με τις ιδιαιτερότητές της- καταστρέφεται ό,τι κατέκτησε ο άνθρωπος με αγώνες στην πορεία της Ιστορίας. Αν δεχτούμε τον ορισμό του Μαρξ, ότι η ουσία του ανθρώπου καθορίζεται από το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι σε μια κοινωνία όπου τα πάντα μετριούνται με «την αισχρή ανταλλαγή τοις μετρητοίς», η ιστορικά κατακτημένη ουσία του ανθρώπου εξαχνώνεται. Το άτομο μένει μετέωρο σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό, ακατανόητο και χωρίς ελπίδα. Τα συνθήματα που κυριάρχησαν αυτές τις μέρες απηχούν τις προηγούμενες διαπιστώσεις.
3. Η συζήτηση στο διαδίκτυο για την κοινωνική εξέγερση των νέων καλά κρατεί . Κρίμα άχρηστοι ,άδειες ψυχές . Οι ξένοι τόχουν τούμπανο εμείς κρυφό καμάρι.
4. «Οι τράπεζες ξαπλωμένες στα φαρδιά πεζοδρόμια σαν προϊστορικά ζώα που χωνεύουν τη λεία τους» έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης. Οι θέσεις της ΟΤΟΕ για τη χρηματοπιστωτική κρίση. Με απίθανη εικονογράφηση.

5. Στα blog μια σταθερή αξία είναι ο πιτσιρίκος. Το καυστικό αφοπλιστικό του χιούμορ κάνει ΜΑΤ και κουκουλοφόρους, Μύκονο και Αράχωβα, ΕΕ και τέχνη έναν αχταρμά ηδυπαθή στον κλασσικό του πιά Καζαμία 2009.
6. Απο το χώρο των blog και η επόμενη επιλογή Καλικάντζαροι και Κοτζαμπάσηδες ....αιώνες τώρα από τους Γεφυρισμούς Τα υψηλά επιτόκια των τοκογλύφων σαν πηγή έμπνευσης στη τέχνη.
7. Οι “σκηνογράφοι” της ενημέρωσης σας σαν παραμόρφωση ,όλοι οι καναλάρχες εκδότες όπως δεν τόλμησε κανείς άλλος να τους αποκαλύψει. Αυτή η νύχτα μένει ...αιώνες παγωμένη από το Διόνυσο.
8. Τον Διόνυσο που αμέσως μετά πέθανε γράφοντας.... 21 σχολιαστές blog παραβρέθηκαν στη κηδεία σπεύσατε.

9. Απο τον παράδεισο των Αθηνών μεχρι τη Ρηγίλλης 18 μη νομίζετε ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση.......Θα εκπλαγείτε ψάχνοντας όπως εγώ ο Διόνυσος.
10. Μην νομίζετε όμως ότι θα ξεμπλέξετε έτσι εύκολα Ο Ομπάμα είναι εδώ όπως και το δράμα μιας ανέραστης κομμωτριούλας στο Θείο από το Σικάγο, από τον Διόνυσο.
11. Για τους επιμένοντες δύο χρόνια αγωνιστικά και συνδικαλιστικά στο χώρο των Νοσοκομειακών γιατρών έρχεται και η ανταμοιβή κάποιων προσπαθειών. Χαρά για την επιτυχία ,σχόλια 10 συναδέλφων και προβληματισμοί για το μέλλον στο Για την στήριξη του Δημόσιου Συστήματος Υγείας χρειάζεται κοινωνικό μέτωπο από τον Δημήτρη Βαρνάβα.
12. Μια αλλιώτικη προκήρυξη νέων θέσεων του Ευγένιου Αρανίτση από το αστείρευτο ιστολόγιο του Ανέμου.

13. Η ψυχανάλυση του ολοκληρωτισμού μετά μια δολοφονία και ένα ΅Κύμα΅ του Δημήτρη Οικονομίδη για ψαγμένους ψυχιάτρους και όχι μόνο.

Το Βατοπέδι, την φαινομενική κρίση τοκογλύφων, οι πολιτικές και προσωπικές ευθύνες, το σκοπιανό, Ο καπνός γύρω από τον Ρουσσώ, ψηφοφορίες, καταπατήσεις, χορούς και άλλους εμπρησμούς μαζί με τις καλύτερες ευχές μου στο blog της συνηθείας σας πιά με 80.000 αναγνώστες (μοναδικές IP) προ της Πρωτοχρονιάς και με τη δική σας συμμετοχή όπως πάντα , η επικοινωνία λύνει προβλήματα. Για επαφή και στο Facebook εδώ.
Χρόνια πολλά και καλά Υγεία και ευημερία σε όλους με δημιουργικές νόμιμες ενέργειες σε ένα κοινωνικό περιβάλλον αυθαιρεσίας και καταστροφής του πλανήτη που κληροδοτούμε στους απογόνους. Καλή χρονιά το 2009 και από ένα εκατομμύριο ευρώ σε επιταγή εμού του ιδίου για τον καθένα μας.

Στάση ζωής Μεγάλη Παρασκευή

ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ


Ο Ντοστογιέφσκι κάπου φαντάζεται την κόλαση σαν έλλειμμα αγάπης, τους κολασμένους τοποθετημένους πλάτη με πλάτη να μην έχουν τη δυνατότητα να δουν τους συγκάτοικους τους στην αιωνιότητα στα μάτια. Όλες οι θεότητες που διεκπεραιώνουν ζητήματα σωτηρίας πέρα από αυτή τη ζωή , στην άλλη λεγομένη, διαχειρίζονται το καλό και το κακό εδώ με γνώμονα κατά συνθήκη ψεύδους την ελευθερία και την απελευθέρωση του οπαδού στην πραγματικότητα όμως κάνουν διαχείριση γήινων εξουσιών και συντήρηση των δεσποτών της ανθρώπινης εξουσίας. Ενώ στη θρησκεία η αγάπη είναι πλέον ένα δυσεύρετο είδος στις μέρες μας, η συστηματική και αληθινή γνώση κρατάει τα σκήπτρα της συναισθηματικής και κοινωνικής προσφοράς αρκεί τα κατορθώματά της να βρίσκουν διεξόδους προς τους φυσικά αδύνατους, ασθενείς και οδοιπόρους.
Είμαστε 30 χρόνια μετα την τελευταία εκλογική επιτυχία της κεντροαριστεράς, το 1964. Έχουν μεσολαβήσει παγκόσμιος πόλεμος, εμφύλιος, εξορίες, ξενιτιές, πείνες, κυνηγητό, άγριος μιλιταρισμός, αστυφιλία ,οικονομία ολιγαρχών, κανένα αστικοδημοκρατικό δικαίωμα, δολοφονία Λαμπράκη, παλατιανές αμερικανοκίνητες ίντριγκες, παρακράτος, ο λαός συσπειρώνεται υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου. Στις εκλογές της 16-2-1964 επιτυγχάνει η Ενωση Κέντρου 52,72% μια άνετη πλειοψηφία στη Βουλή 171 βουλευτών. Ο βασιλιάς Παύλος χτυπημένος από καρκίνο στομάχου με οστικές μεταστάσεις κηδεύεται 6-3-1964, όλες οι καμπάνες χτυπάνε πένθιμα, η ένταση του Ανένδοτου κατασιγάζει, φέρνει στα χέρια των παιδιών το παιγνίδι.
----Γιατί μαμά χτυπούν οι καμπάνες σαν επιτάφιος;;
-----Σώπα γιε μου είσαι 5 χρόνων για να ξέρεις πέθανε ο Βασιλεύς. Άσε ήσυχο τον πατέρα σου να κοιμηθεί, πάλι απόψε πουταν νυχτερικός στην Ομόνοια, έπεσε ξύλο ξήλωσαν πλάκες πεζοδρομίων.
Ο μπόμπιρας θεώρησε φυσιολογικό να ξηλώνουν τις πλάκες ασφαλίτες και οικοδόμοι, θα ψάχνουν και αυτοί χώμα για να παίξουνε! Σκέφτηκε.
Παρεμβατικότητα του υπουργού οικονομικών Μητσοτάκη στις επενδύσεις του υπουργείου Συντονισμού, παραίτηση του Γεώργιου Μαύρου από Συντονισμού, μετακομίζει στη διοίκηση της Εθνικής Τραπέζης.(24-4) Υφυπουργός Συντονισμού ο γιος του πρωθυπουργού, Ανδρέας Παπανδρέου. Ελάχιστοι όμως έχουν ξεκάθαρο τι πρεπει να γίνει, τι διεξόδους θα προσφέρει η δημοκρατική παράταξη απέναντι στο έως τότε διαφθαρμένο καθεστώς του Κων. Καραμανλή. Μεταξύ αυτών ο εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερίας» Κόκκας, φιλοΜητσοτακικός, «Εν έτος μετά τον θρίαμβο δεν κατωρθώσαμε ακόμη να συνεννοηθούμε μεταξύ μας πλήρως τι ακριβώς εννοούμε και τι θέλουμε όταν ομιλούμε περί αλλαγής. Τα κριτήρια μας είναι ασαφή και ενίοτε αντιφατικά. Ούτε Κράτος Δικαίου επραγματοποιήσαμε, ούτε καν ένα ευπρεπές κομματικό κράτος. Η δεξιά δεσπόζει και υπονομεύει ακόμα το κυβερνητικό έργο. Αί ένοπλοι δυνάμεις παραμένουν κράτος εν κράτει. Είμεθα επιρρεπείς εις εκμίσθωσιν «γενιτσάρων» , που μας εμπαίζουν. Κλυδωνιζόμεθα μεταξύ των ιδεωδών μας αφ ενός και των πειρασμών μιας νέας φαυλοκρατίας. Διακεκριμένοι μασκαράδες επέπλευσαν, χωρίς καν να έχουν κομματικάς περγαμηνάς και τίτλους. Και υπήρξαν περιπτώσεις-ελάχισται ευτυχώς αλλά κραυγαλέαι- όπου αγωνισταί της παρατάξεως διακεκριμένοι παραμερίσθησαν οχι απλώς γιατί ήσαν επαρκείς και έντιμοι ,αλλά γιατί ήσαν έντιμοι» (Ελευθερία 1-11-1964)
Ιδού λοιπόν πνεύμα συνταρακτικών αναπροσαρμογών προσώπων, αλλαγής σκυτάλης σε αγώνα εξουσίας που λίγο έως καθόλου επιδρούν στην καθημερινότητα, εκεί στο αυθαιρετοχώρι στα βόρεια του Περιστεριού. Κρητικοί μικρασιάτες και μετανάστες στην Αυστραλία. Ο κυρ Νώντας να μπαινοβγαίνει στο Δαφνί για μια συνταξούλα, ο κυρ Γιώργος 10 χρόνια από τον πόλεμο στη Κορέα να δίνει μάχες με το «πολυβόλο» στους χωματόδρομους προς τέρψη της πιτσιρικαρίας (φώναζε το λοχαγό να καλυφθεί μέσα στο μεθύσι του), ο άνδρας της Δασκαλάκαινας εξαφανισμένος από το σπίτι και ο κυρ Ανδρέας ο τυπογράφος άρτι αφιχθείς από το Μακρονήσι, ήταν λέει ...διακοπές. Οι υπόλοιποι πατεράδες οικοδομή, ένας χωροφύλαξ, ένας παλιατζής, ο δικός μας την νύχτα μέρα χρόνια τώρα νυχτερινός στην Ομόνοια, στη χορτοφαγία στα Ολύμπια, στο μάτι των πολιτικών εξελίξεων .
Η οικογένεια είχε γίνει τετραπλή με την άφιξη του δεύτερου γιου από επταμήνου ,το μωρό ανόρεκτο και νευρικό τις τελευταίες μέρες. Μεγάλη Πέμπτη με συνοδό θεία φεύγει το πεντάχρονο για το λιμάνι-χτήμα της γιαγιάς στην Αίγινα η μάνα ξεκινά ένα Γολγοθά με το μωρό στην αγκαλιά , τόνοιωθε ότι το αίμα που είδε από κάτω στα κακά του δεν ήταν για καλό.
Πρώτη στάση εκείνη την Μεγάλη Παρασκευή πούτυχε νάναι και Πρωτομαγιά και αρρώστησε το μωράκι της οικογένειας το ΙΚΑ Περιστερίου εκεί απέναντι από τους Άγιους Ταξιάρχες. Δυο τεράστιοι φοίνικες οδηγούσαν στα επείγοντα, οι φοινικες υπάρχουν ακόμα ,επείγοντα δεν κατάφερε να αποκτήσει ποτέ το ΙΚΑ.! Τα χωνιά και τα μεγάφωνα καλούσαν στη πλατεία Περιστερίου για την συγκέντρωση της πολυπληθέστερης εργατικής τάξης πούξερε το Λεκανοπέδιο, το μωρό διπλωνόταν βουβά χωρίς κλάμα και τεντωνόταν πάλι σαν σε σπασμό του κορμού. Ο γιατρός που το είδε πρόχειρα κόλλησε στις χθεσινές διάρροιες, δεν εκτίμησε το αίμα από κάτω, την ανορεξιά και κακουχία, την κοιλιά του παιδιού είναι και δύσκολο πάντα να την εκτιμήσεις. Δίνει σιρόπια και καθησυχάζει , η μάνα όμως έχει ένστικτο δεν τόχει ξαναδεί έτσι. 30άρα έχει μεγαλώσει κι άλλο παιδί , βλέπει και κάτι κίτρινες χροιές στα μάτια του μωρού κάτι δεν πάει καλά δεν εμπιστεύεται. Το συζητά με ένα γείτονα που κατέβαινε στη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, αυτός θα ειδοποιήσει τον πατέρα που κοιμάται σπίτι ακούει για μια καλή κλινική στη Συγγρού την Κλινική Δαβάκη, χωρίς να υπολογίσει κάνει ότι όλοι , μια δεύτερη γνώμη θέλει για το σπλάχνο της, μπαίνει σε ένα ταξί και μεσημέρι είναι εκεί.
Την είδε προσεκτικά ένας νεαρός εφημερεύων γιατρουδάκος. Έπιασε το παθογνωμονικό σημείο στη κοιλιά του παιδιού, έντερο μέσα σε έντερο, εγκολεασμός λεπτού εντέρου, ή σημείο ελαίας κατάσταση που εμπίπτει στη παιδοχειρουργική και όχι στη γαστρεντερολογία. Η στρίψη των εντέρων θέλει χειρουργείο. Έχει φωτιστεί η δύστυχη μάνα για την κατάσταση, έχει πληρώσει και ξεπαραδιαστεί αλλά βρίσκεται σε απόγνωση για το τι μέλλει γενέσθαι. Η κλινική δεν έχει δυνατότητα χειρουργείου τέτοια μέρα την στέλνουν με δικό τους ασθενοφόρο γύρω στις 3μμ στο Δημοτικό Νοσοκομείο Αθηνών δίπλα στο τότε Πανεπιστήμιο, μεταξύ Σόλωνος και Ακαδημίας.
Μη φανταστείτε σύστημα εφημεριών Νοσοκομείων ή ΕΚΑΒ την εποχή που σας περιγράφω. Για να ξέρουμε τι κατακτήσεις ζωής, μας απαλλοτριώνουν κάθε μέρα, αχρείαστα νάναι.!
Το ασθενοφόρο ανταμώνει την πορεία της Πρωτομαγιάς στη Πανεπιστημίου, μεριάζουν άμεσα δεν καθυστερούν τον πόνο του παιδιού και την αγωνία της μάνας, στα υπόγεια της εφημερίας του Δημοτικού η αναμονή φαντάζει ατελείωτη. Πολλοί τραυματίες από τα συνήθη επεισόδια εδώ οι οπαδοί του Τσιριμώκου, της ΕΔΑ, του Παπαπολίτη, του Μητσοτάκη και του Αντρέα είναι όλοι μαζί να ενώσουν τα αίματά τους, καθαρό αίμα αδελφοκτόνο. Ο πατέρας ειδοποιημένος από το γείτονα ακολουθεί την μάνα στο Γολγοθά της μαθαίνει από την κλινική Δαβάκη που πάει και ακολουθεί με διαφορά φάσης 2-3 ωρών. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται ,η εφημερία φορτωμένη, το προσωπικό λίγο , το βλαστάρι της οικογένειας πρέπει να επιβιώσει, πως εδώ χρειάζεται ένα θαύμα είναι βέβαιο και ο Χριστός τέτοια μέρα είναι στο τάφο για τους πιστούς του, των ανθρώπων τα καμώματα «τακτοποίησαν» και Αυτόν. Νύχτωσε 6 με 7 το απόγευμα και μια νοσοκόμα άγγελος την πιάνει από το αριστερό ώμο, φύγε βρες ένα τρόπο να πας στο Παίδων στο Γουδί μόνο εκεί θα μπορούσαν να χειρουργήσουν τέτοιο μωράκι, καθυστέρησες αρκετά εδώ τώρα τρέξε. Η τσάντα βαραίνει στο δεξί ώμο με τα πλυμένα και τα άπλυτα του μωρού, το παιδί σφιχτά στην αγκαλιά , τα πόδια βαστούν να προλάβει και τους Επιτάφιους , θα κατεβεί σε λίγο του Αγίου Διονύση του Αρεοπαγίτη από τη Σκουφά θα κλείσει και τους δρόμους, ταξί πουθενά. Η εξάντληση έχει πάρει τη μισή ζωή του παιδιού της κάνει ωτοστόπ απόγνωσης σε ένα τυχαίο αμάξι εκεί στη σκοτεινή Σόλωνος έρημη πια από την προγραμματισμένη πορεία του Επιταφίου, αυτή η πορεία δεν ανακόπτεται από τίποτα, ίδια πάντα κουβαλάει αμαρτίες και τα αληθινά ή ψεύτικα δάκρυά μας.
Το θαύμα φρενάρισε μπροστά της είναι ένας νέος 30άρης γιατρός κάπου στη Πολυκλινική έκανε ειδικότητα τότε, την παίρνει μαζί του και της ζητάει ευγενικά μια παράκαμψη. Έχει μέσα στο αμάξι την πεντάχρονη κόρη του Αϊντα, την πάει κάπου στη Πειραιώς στη γιαγιά και μετά ανηφορίζει το αμάξι της σωτηρίας την Αλεξάνδρας, κατευθείαν Παίδων. Την παραδίδει σε φίλους φωνάζει και άλλους από το σπίτι, παρακάμπτονται πολλοί Επιτάφιοι εκείνο το βράδυ για να σωθεί ένα παιδί. Η ανθρωπιά , η έγνοια της μάνας, το τυχερό συναπάντημα της Σόλωνος, το μεράκι κάποιων γιατρών συνωμότησαν όλα μαζί να γλιτώσει ένα μωρό επτά μηνών σε καιρούς δύσκολους και καταραμένους.
Πετυχημένο χειρουργείο μερικής εντερεκτομής με συνοδό σκωληκοειδεκτομή με τομή εγκάρσια υπομφάλια και καλή μετεγχειρητική πορεία. Πάσχα γιορταστικό για όλους στις 3-5-1964.
Την ίδια περίοδο που πλήθος μωρών στον Άγιο Κυπριανό, στο Αλεξάνδρας, στο Έλενα άλλαζαν χέρια και υψηλούς προστάτες, τα αντιμετώπιζαν σαν ψεύτικες κούκλες αγάπης και οικογενειακής καταξίωσης.
Ο γιατρός Σωτήρας έβγαλε τουλάχιστον 20ετή διευθυντική θέση στον Άγιο Σάββα επί ΕΣΥ συνταξιοδοτηθείς από 5ετία, έσωσε και άλλο κόσμο πολύ σε αυτή του την πορεία. Η Αϊντα συνεχίζει το έργο του πατέρα της στη δικηγορία. Ο μικρός χειρουργημένος είναι σήμερα ένας χρήσιμος πετυχημένος επιχειρηματίας, η μάνα κουράγιο και ο πατέρας που ακολουθούσε με διαφορά φάσης την περιπέτεια είναι αυτό που ήταν πάντα, υπεύθυνοι γονείς.
Τώρα κάποιοι άλλοι δευτεραγωνιστές αυτού του περίγυρου αν αναρωτηθείτε τι θέλουν και τι ζητούν στο πολιτικό σκηνικό 44 χρόνους μετά, αυτό είναι δικό σας θέμα, βάζετε δύσκολα ερωτήματα σε κάποιον που υποπτεύεται κόλαση και παράδεισος τι σημαίνει.

24-11-2008
ΔΙΟΝΥΣΟΣ

ΥΓ. Αφιερώνεται στη μάνα μου, στη μάνα του Αλέξη Γρηγορόπουλου και στις μάνες όλων σας.

Οι καταπατητές των Αθηνών 1/4

Η πο­ρεί­α πρoς τις α­γο­ρα­πω­λη­σί­ες
Φε­βρουά­ριος 1830 έ­ως Σε­πτέμ­βριο 1830.


Η ει­κό­να που πα­ρου­σί­α­ζε ο τό­πος των Α­θη­νών στα 1830 μας έ­χει δια­σω­θεί από πε­ρι­γρα­φές ξέ­νων και Ελ­λή­νων.[1] Τα σπί­τια της πό­λε­ως των Α­θη­νών γκρε­μι­σμέ­να, το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος των ε­λαιοδέν­δρων καμένο, τα χω­ρά­φια χέρ­σα, η κτη­νο­τρο­φί­α κα­τε­στραμ­μέ­νη, το ο­δι­κό δί­κτυο α­νύ­παρκτο. Οι άν­θρω­ποι και ο τό­πος βγαί­νουν κα­θη­μαγ­μέ­νοι από τον πό­λε­μο της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας των Ελ­λή­νων. Οι Α­θη­ναί­οι που για μιά α­κό­μη φο­ρά ε­γκα­τέ­λει­ψαν την α­γα­πη­μέ­νη τους πα­τρί­δα για να δια­σω­θούν (ό­πως στην Αρ­χαί­α Αθήνα στους περ­σι­κούς πο­λέ­μους, ό­πως στον Ε­νε­το­τουρ­κι­κό πό­λε­μο του 1686-1700 και σε τόσες άλ­λες φο­ρές που δεν έ­χει κα­τα­γρά­ψει η Ι­στο­ρί­α) κα­τα­φεύ­γο­ντας κυ­ρί­ως στα γύ­ρω νη­σιά του Σα­ρω­νι­κού, Αί­γι­να, Σα­λα­μί­να, Μέ­θα­να, αρ­χί­ζουν σι­γά-σι­γά να επιστρέφουν στη πα­τρο­γο­νι­κή γη.[2]

Η συ­γκρό­τη­ση του Νε­ο­ελ­λη­νι­κού Κρά­τους το­πο­θε­τεί­ται με την ά­φι­ξη του Κυ­βερ­νή­τη Ι. Κα­πο­δί­στρια η διοί­κη­ση του ο­ποί­ου εγκατεστημένη αρ­χι­κά στην Αί­γι­να και με­τέ­πει­τα στο Ναύ­πλιο έ­χει να α­σχο­λη­θεί με μύ­ρια ό­σα ζη­τή­μα­τα και προ­βλή­μα­τα.[3] Τα σύ­νο­ρα του νέ­ου Κρά­τους α­πο­φα­σί­ζο­νται από τις λε­γό­με­νες προ­στά­τι­δες δυ­νά­μεις , Αγ­γλί­α, Ρω­σί­α , Γαλ­λί­α στις συν­δια­σκέ­ψεις του Λον­δί­νου, η ε­σω­τε­ρι­κή κα­τά­στα­ση της χώρας εί­ναι χα­ώ­δης ,οι α­ντι­πα­λό­τη­τες με­τα­ξύ­ των κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων σε πλή­ρη έ­ξαρ­ση. Ο πλη­θυ­σμός του νέ­ου Κρά­τους είναι μό­λις 800.000 κά­τοι­κοι, τα έ­σο­δα του Δη­μο­σί­ου μη­δα­μι­νά. Στην ου­σί­α η ά­σκη­ση Διοι­κή­σε­ως πε­ριο­ρί­ζε­ται στην Πε­λο­πόν­νη­σο, μέ­ρος της Στε­ρε­άς Ελ­λά­δος και στα νη­σιά του Αι­γαί­ου που έ­χουν πα­ρα­χω­ρη­θεί στην Ελ­λά­δα. [4] Οι α­ντα­γω­νι­σμοί των προστάτιδων δυ­νά­με­ων για το ποιός θα α­σκεί την κύ­ρια ε­πιρ­ρο­ή στο νέ­ο Κρά­τος μεταλλάσσουν α­νά­λο­γα με τις συ­γκυ­ρί­ες . Ο Λε­ο­πόλ­δος που έ­χει ε­πι­λε­γεί σαν βα­σι­λεύς της Ελ­λά­δος έ­χει ή­δη πα­ραι­τη­θεί από τον Ιού­νιο του 1830, ο Ρω­σο­τουρ­κι­κός πόλεμος έ­χει τε­λειώ­σει το 1829 με τε­ρά­στιες συ­νέ­πειες για το μέλ­λον της Ελ­λά­δας. Στην Αττική ε­πι­κρα­τεί μί­α κα­τά­στα­ση πο­λυαρ­χί­ας. Οι Ο­θω­μα­νοί κα­τέ­χουν το κά­στρο των Α­θη­νών δια­τη­ρώ­ντας φρου­ρά από 300 πε­ρί­που άν­δρες ά­τα­κτους και τα­κτι­κούς στρα­τιώ­τες. Οι Έλληνες έ­χουν ε­γκα­τα­στή­σει στρα­τό­πε­δο στην Ε­λευ­σί­να ε­λέγ­χο­ντας τις α­νά­λο­γες πε­ριο­χές της Ατ­τι­κής , ή­τοι την Δυ­τι­κή Ατ­τι­κή από τον Ι­σθμό ως την Ε­λευ­σί­να. Η πα­λαιά δη­μο­γε­ρο­ντί­α των Α­θη­νών υ­πάρ­χει υ­πό τους Τούρ­κους στην πό­λη των Α­θη­νων.

Σε αυ­τές τις συν­θή­κες οι Αθηναίοι γυ­ρί­ζουν βαθ­μη­δόν στην πα­τρί­δα τους. Οι Τούρ­κοι κά­τοι­κοι της Αθήνας πού την εί­χαν ε­γκα­τα­λεί­ψει ή­δη α­πο το 1822 έ­κτο­τε δεν έ­χουν ε­πι­στρέ­ψει σε αυ­τή.

Η πώ­λη­ση των ι­διω­τι­κών ο­θω­μα­νι­κών ι­διο­κτη­σιών της Ατ­τι­κής α­πο­φα­σί­στη­κε α­πο τις τρείς «προ­στά­τι­δες» δυ­νά­μεις Αγγλία, Γαλ­λί­α, Ρωσία στα πλαί­σια της συν­δια­σκέ­ψε­ως του Λον­δί­νου , και κα­τα­γρά­φη­κε στο πρωτόκολλο της 3/15 Φε­βρουα­ρί­ου του 1830. Με το πρω­τό­κολ­λο αυ­τό, το λε­γό­με­νο της ανεξαρτησίας, [5]

Α) α­να­κη­ρύ­χθη­κε η Ελ­λά­δα α­νε­ξάρ­τη­το κρά­τος.
Β) ο­ρί­στη­καν τα σύ­νο­ρα του νέ­ου Κρά­τους
Γ) ε­πι­βλή­θη­κε σαν πολίτευμα του νέ­ου Κρά­τους η κλη­ρο­νο­μι­κή μο­ναρ­χί­α.
Με τον κα­θο­ρι­σμό των συ­νό­ρων του νέ­ου Κρά­τους προ­βλέ­φθη­κε η πα­ρά­δο­ση της Ατ­τι­κής και της Εύ­βοιας στην Ελ­λη­νι­κή Κυβέρνηση, α­φού αυτές οι περιοχές πε­ριε­λαμ­βά­νο­ντο ε­ντός των ο­ρί­ων του νέ­ου κρά­τους , καί α­ντί­στοι­χα η πα­ρά­δο­ση της Δυ­τι­κής Ελ­λά­δος στους τούρ­κους α­φού δεν πε­ριε­λή­φθη ε­ντός των συ­νό­ρων. Ε­πι πλέ­ον ε­δό­θη το δι­καί­ω­μα στους Οθωμανούς κτη­μα­τί­ες της Ατ­τι­κής και της Εύ­βοιας να πω­λή­σουν τις ι­διω­τι­κές τους ι­διο­κτη­σί­ες ε­ντός έ­τους α­πο της 3/15 Φε­βρουα­ρί­ου 1830.
Α­να­πό­φευ­κτα η πα­ρά­δο­ση της Ατ­τι­κής στους έλληνες συ­νε­πλέ­κε­το
Α) με την υ­πο­χρέ­ω­ση της Ελ­λά­δος να παραδώσει όλη την μέ­χρι τό­τε και μό­λις α­πε­λευ­θε­ρω­μέ­νη Δυ­τι­κή Ελ­λά­δα, και
Β) με την πώ­λη­ση των ο­θω­μα­νι­κών ι­διο­κτη­σιών της Ατ­τι­κής.
Ήδη στην πρώ­τη του ε­πι­στο­λή προς τον Λε­ο­πόλ­δο, τον πρώ­το βασιλέα της Ελ­λά­δος που πα­ρη­τή­θη ό­μως ματ ο­λί­γον, ο Ι. Κα­πο­δί­στριας τον πλη­ρο­φο­ρού­σε για την ε­κτί­μη­ση του πε­ρί του ότι οι τούρ­κοι της Ατ­τι­κής σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν ε­πρό­κει­το να α­πο­δώ­σουν την Ατ­τι­κή και την Εύβοια αν πριν δεν ε­πω­λού­σαν τις ε­κεί πε­ριου­σί­ες τους. Αυτό στο τέ­λος Μαρ­τί­ου του 1830. [6]

Ποιος θα α­γό­ρα­ζε ό­μως αυτές τις πε­ριου­σί­ες; Ποιός εί­χε τό­τε την οι­κο­νο­μι­κή δυ­να­τό­τη­τα αλ­λά και την θέ­λη­ση να κινδυνεύσει κε­φά­λαια για α­γο­ρές σε μια πε­ριο­χή ό­που η πο­λι­τι­κή θέ­ση και κα­τά­στα­ση δεν εί­χε α­πο­σα­φη­νι­στεί α­κό­μη; Αντίθετα ποιόν δεν θα προ­κα­λού­σε η προσ­δο­κί­α με­γά­λων κερ­δών από αυ­τές τις α­γο­ρές, εφ ό­σον βέ­βαια συ­ντό­μως η Ατ­τι­κή θα εν­σω­μα­τώ­νε­το στο νέ­ο Ελ­λη­νι­κό Κρά­τος , και εφ ό­σον η Α­θή­να θα γι­νό­ταν η κα­θέ­δρα του νέ­ου κρά­τους; Τρεις ή­ταν οι τό­τε δυ­να­τές α­πα­ντή­σεις στα ε­ρω­τή­μα­τα αυ­τά
Α) να αγοράσει η Ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση τα ι­διω­τι­κά τουρ­κι­κά κτή­μα­τα κά­νο­ντας μια συ­νο­λι­κή α­γο­ρά για λο­γα­ρια­σμό του έθνους.
Β) να τα α­γο­ρά­σουν συ­νο­λι­κά ξέ­νοι κε­φα­λαιού­χοι που θα εν­δια­φέ­ρο­ντο για κτη­μα­τι­κές ε­πεν­δύ­σεις στην Ελ­λά­δα.
Γ) να τα α­γο­ρά­σουν α­πο­σπα­σμα­τι­κά Ελ­λη­νες και ξέ­νοι α­γο­ρα­στές.
Και οι τρεις αυ­τές δυ­να­τό­τη­τες δο­κι­μά­στη­καν.
Η μεν Ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση προ­σπά­θη­σε να εξασφάλιση δά­νειο που θα της ε­πέ­τρε­πε να αγοράσει τα κτή­μα­τα της Ατ­τι­κής και της Εύ­βοιας. Όμιλος ξέ­νων κε­φα­λαιού­χων έ­δει­ξε εν­δια­φέ­ρον που ό­μως δεν προ­χώ­ρη­σε.
Τέ­λος με­μο­νω­μέ­νοι Έλληνες α­γο­ρα­στές είχαν αρ­χί­σει να α­γο­ρά­ζουν ή­δη από τον Ιού­λιο του 1830, πριν α­κό­μη γί­νει ο­ποια­δή­πο­τε ε­πί­ση­μη α­να­κοί­νω­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης για το ζή­τη­μα των α­γο­ρα­πω­λη­σιών.

Στο τέ­λος Ιου­λί­ου του 1830 οι τούρ­κοι α­πέ­στει­λαν τον Χατζή Ι­σμα­ήλ Μπέ­η, Μολ­λά α­πό το Σκου­τά­ρι και με­γά­λο κτη­μα­τί­α στην Εύ­βοια, για να διαπραγματευθεί με τους α­ντι­πρέ­σβεις των 3 δυ­νά­με­ων και την Ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση την ε­φαρ­μο­γή του πρωτοκόλλου της 3/15 Φε­βρουα­ρί­ου 1830.[7] Οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις αυ­τές έ­γι­ναν στο Ναύ­πλιο α­πό τις 31 Ιου­λί­ου μέ­χρι την 15 Αυ­γού­στου 1830. Όσον αφορά στο ζή­τη­μα των α­γο­ρα­πω­λη­σιών των κτη­μά­των της Ατ­τι­κής και της Ευβοίας κα­τέ­λη­ξαν με την ε­πί­ση­μη α­να­κοί­νω­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης ό­τι θα αναγνωρίσει και θα αποδεχθεί τις α­γο­ρα­πω­λη­σί­ες που νο­μί­μως θα γί­νουν και τον διο­ρι­σμό ε­πι­τρο­πής α­πό τους Σ. Καλογερόπουλο, Κων/νο Μά­νο και Ι. Μίσ­σιο στις 8/20 Αυ­γού­στου που θα με­τέ­βαι­νε στην Ατ­τι­κή και στην Εύ­βοια και θα ή­ταν αρ­μό­δια για την ε­ξέ­τα­ση της νο­μι­μό­τη­τας των α­γο­ρα­πω­λη­σιών. Σε αυ­τές τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις ε­φά­νη κα­θα­ρά η πρό­θε­ση των τούρ­κων να μην α­πο­δώ­σουν την Ατ­τι­κή και την Εύ­βοια εφ ό­σον δεν ε­πω­λού­σαν πριν τις ε­κεί πε­ριου­σί­ες τους.[8] Ο Ι. Κα­πο­δί­στριας γνω­ρί­ζο­ντας αυ­το κα­λά, και πα­ρά την προ­θε­σμί­α των 37 η­με­ρών που ε­τέ­θη­σαν για την πα­ρά­δο­ση της Ατ­τι­κής ( προ­θε­σμί­α που θα άρ­χι­ζε ευ­θύς με­τά την με­τά­βα­ση του Χα­τζή Ισμαήλ από το Ναύ­πλιο στην Εύ­βοια) με­τά­βα­ση που θα γινόταν α­μέ­σως με­τά τη­ν α­να­χώ­ρη­ση του α­πό τον Ναύ­πλιο πε­ρί τα μέ­σα Αυ­γού­στου ) προσπάθησε να βρει χρή­μα­τα για να κά­νει μια συ­νο­λι­κή α­γο­ρά προς ό­φε­λος του έθνους. Ήδη στις 15/27 Αυ­γού­στου 1830 και πριν α­κό­μη δώ­σει τις έγ­γρα­φες ο­δη­γί­ες του προς την ελ­λη­νι­κή ε­πι­τρο­πή που θα με­τέ­βαι­νε στην Ατ­τι­κή α­πευθύν­θη­κε στον Α. Κο­ντό­σταυ­λο για την προ­μή­θεια δανείου 300.000 φράγκα. Σε αυ­τή την ση­μα­ντι­κή ε­πι­στο­λή ο Ι. Κα­πο­δί­στριας ανέφερε ό­τι ή­δη είχε συμ­φω­νή­σει με το Χατζή Ι­σμα­ήλ πο­σό 200.000 για πρώ­τη δό­ση της α­γο­ράς των κτη­μά­των και ό­τι εύ­ρι­σκε δυ­σκο­λί­ες για να συ­νά­ψει το δά­νειο αυ­το στο ε­ξω­τε­ρι­κό λό­γω της ιου­λια­νής ε­πα­να­στά­σε­ως στη Γαλ­λί­α Α­κό­μη ό­τι δε­σμευό­ταν για την χρη­σι­μο­ποί­η­ση του δα­νεί­ου μό­νον για την α­γο­ρά των κτη­μά­των. Σε άλ­λη του ε­πι­στο­λή της 22 Αυ­γού­στου/3 Σε­πτεμ­βρί­ου 1830 προς την Γε­ρου­σί­α ο Κα­πο­δί­στριας πα­ρε­πο­νεί­το για την α­προ­θυ­μί­α των
ελ­λή­νων κε­φα­λαιού­χων να δώ­σουν δά­νειο στην κυ­βέρ­νη­ση για την α­γο­ρά των κτη­μά­των της Ατ­τι­κής και της Εύ­βοιας και πλη­ρο­φο­ρού­σε την Γε­ρου­σί­α ό­τι ε­πρό­κει­το να απευθυνθεί και στο ε­ξω­τε­ρι­κό αν και δεν έλ­πι­ζε πολ­λά πράγ­μα­τα. [9] Στις ο­δη­γί­ες του προς την Ελληνική ε­πι­τρο­πή της 19/31 Αυ­γού­στου 1830 ο Ι. Κα­πο­δί­στριας την ε­ξου­σιο­δο­τού­σε να ενθαρρύνει τους Έλληνες να α­γο­ρά­σουν κτή­μα­τα στην Ατ­τι­κή και την Εύ­βοια αλ­λά και να επιμείνει στην δυ­να­τό­τη­τα δια­πραγ­μά­τευ­σης για την συ­νο­λι­κή α­γο­ρά των ο­θω­μα­νι­κών πε­ριου­σιών. Α­κό­μη της ζη­τού­σε να εξετάζει την νο­μι­μό­τη­τα της κά­θε πω­λή­σε­ως , αν δη­λα­δή οι τούρ­κοι εί­χαν δι­καί­ω­μα να με­τα­βι­βά­σουν το κτή­μα που θα μεταβίβαζαν και να πληροφορεί την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση για τον πλη­θυ­σμό ,τα δη­μό­σια έ­σο­δα, τα ο­ρυ­χεί­α και τα δά­ση ό­πως και ό­λα τα πε­ριου­σια­κά στοι­χεί­α που α­νή­καν στο Δη­μό­σιο.

Πε­ρί το τέ­λος Αυ­γού­στου 1830 ή­ταν φα­νε­ρό , αν και ό­χι οριστικοποιημένο α­κό­μη, ό­τι η Ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν θα μπο­ρού­σε να διάθεση τα κε­φά­λαια που ή­ταν α­να­γκαί­α για την α­γο­ρά των ο­θω­μα­νι­κών ι­διο­κτη­σιών της Ατ­τι­κής αλ­λά και της Εύ­βοιας. Η πώ­λη­ση των κτη­μά­των αυ­τών σε ι­διώ­τες αγοραστές ή­ταν η ε­πό­με­νη λύση και κα­τά­λη­ξη. Α­ξί­ζει να σχο­λια­σθεί ό­τι η προ­ο­πτι­κή με­γά­λων και ά­με­σων κερ­δών από την α­γο­ρά των πε­ριου­σιών αυ­τών ή­ταν ευ­διά­κρι­τη. Ήδη ο Ευ­νάρ­δος σε ε­πι­στο­λές του ο­μι­λού­σε σα­φώς πε­ρί α­μέ­σου 4πλα­σια­σμού των χρη­μά­των που θα ε­το­πο­θε­τού­ντο σε αυ­τή την υ­πό­θε­ση.[10]



Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι πωλήσεις των Οθωμανικών Ιδιοκτησιών της Αττικής. 1830-1831»
του Θωμά Δρίκα
Μάρτης 1993.
εκδόσεις Τροχαλία.

[1] Α­πο­μνη­μο­νεύ­μα­τα Ρα­γκα­βή/ Α­θή­να 1894-1895/ τό­μος Α σελ.
265.- Δ. Σουρ­με­λή/ Ι­στο­ρί­α των Α­θη­νών/ Α­θή­να 1853/ σελ. 283.- σε α­να­τύ­πω­ση Α­θή­να χχ.-

[2] Αρ­χεί­ο Αλ­λη­λο­γρα­φί­ας Ε­πι­τρο­πής εις Αττική και Εύβοια του 1830-31 / Ε­πι­τρο­πή προς Κα­πο­δί­στρια 27 Αυ­γού­στου 1830/ αρ. πρω­το­κόλ­λου 5 / ΓΑΚ / Αρ­χεί­ο Μι­κτής Ελ­λη­νο­τουρ­κι­κής Ε­πι­τρο­πής/ Φ. 118.
Λου­ντβιχ Ρος­ς / Α­να­μνή­σεις α­πο την Ελ­λά­δα σ. 46 επ./ Α­θή­να 1976. Η πο­λύ­τι­μη πε­ρι­γρα­φή του Ρος­ς για πράγ­μα­τα και πρό­σω­πα των Αθηνών εί­ναι βέ­βαια με­τα δυο έ­τη α­πο το 1830 πλην ό­μως ε­λά­χι­στα α­πέ­χει α­πο την ει­κό­να του Αυ­γού­στου του 1830.-
Ε­πι­στο­λή Κ. Ζω­γρά­φου προς Α. Λαυριώτη / 5/17 Νο­εμ­βρί­ου 1830/ σε Αρ­χεί­ο Α. Λου­ριώ­τη στο ΕΙΕ , Φ. Κ.-

[3] Βι­βλιο­γρα­φί­α πε­ρί των ε­σω­τε­ρι­κών α­ντι­πα­λο­τή­των στην Ελ­λά­δα του 1830 στο Χ. Λού­κος/ Η αντιπολίτευση κατά του Κυ­βερ­νή­τη Ι. Κα­πο­δί­στρια / Α­θή­να 1984.-

[4] Θείρ­σιος/ Η Ελ­λά­δα του Κα­πο­δί­στρια Λει­ψί­α 1833 / Ελ­λ. με­τά­φρα­ση Α­θή­να 1976 / σελ. 267 ε­πό­με­να. Πα­ρά την εν πολ­λοίς στρε­βλω­τι­κή γω­νί­α που ο συγ­γρα­φεύς του βι­βλί­ου αυ­τού ε­ξή­γε πο­λι­τι­κές κρί­σεις για ε­κεί­νη την ε­πο­χή , το ό­λο αυ­τό βι­βλί­ο του α­πό 2 τό­μους εί­ναι μοναδική συ­νο­λι­κή μαρ­τυ­ρί­α για την Ελ­λά­δα του
1830.-

[5] Το Α πρω­τό­κο­λλο με­τα­ξύ Αγ­γλί­ας και Ρωσί­ας υ­πε­γρά­φη εν Πε­τρου­πό­λει στις 23/ Μαρ­τί­ου/ 4 Α­πρι­λίου 1826, τα δε λοι­πά εν Λον­δί­νω , στις 6 Ιου­λί­ου 1827, στις 19 Ιου­λί­ου 1828, στις 4/16 Νο­εμ­βρί­ου 1828, στις 10/22 Μαρ­τί­ου 1829, στις 22 Ια­νουα­ρί­ου/ 3 Φε­βρουα­ρί­ου 1830 και στις 4/16 Ιου­νί­ου 1830.- Το λε­γό­με­νο και
α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της Ελ­λά­δας της 3 Φε­βρουα­ρί­ου 1830 δυ­σμε­νέ­στα­το για την ο­ριο­θέ­τη­ση των συ­νό­ρων της Ελ­λά­δας , ή­ταν αυ­τό που προ­έ­βλε­ψε το δι­καί­ω­μα των Τούρ­κων της Ατ­τι­κής να πω­λή­σουν ε­ντός έ­τους τις ι­διω­τι­κές τους πε­ριου­σί­ες/ η προ­θε­σμί­α αυ­τή του έ­τους πα­ρε­τά­θη με το πρω­τό­κολ­λο της 4/16 Ιου­νί­ου 1830 κατά πο­λύ , ό­ταν οριστεί ό­τι το έ­τος αυ­τό θα υ­πο­λο­γί­ζε­ται α­πο την ε­πί­ση­μη α­νταλ­λα­γή χαρ­τών με­τα­ξύ Ελ­λά­δας και Τουρ­κί­ας πε­ρί των α­μοι­βαί­ων συ­νό­ρων
των .- βλ. και πλή­ρη πα­ρά­θε­ση των πρω­το­κόλ­λων και της προ­ε­τοι­μα­σί­ας γι αυ­τά σε Γ. Νά­κου / Oι με­γά­λες δυ­νά­μεις και τα ε­θνι­κά κτή­μα­τα της Ελ­λά­δας /1821-1832/ Ε­Ε­ Σχ ΝΟ­ΕΠ Θεσ/νί­κης τό­μος Θ, 1970, σελ.-

[6] Ε. Βetant.-Correspondance du Comte J. Kapodistrias /Γε­νεύ­η 1839/ τό­μος Γ σελ. 511. - Ι. Κα­πο­δί­στριας προς Λε­ο­πόλ­δο / 25 Μαρ­τί­ου/6 Α­πρι­λί­ου 1830.-

[7] Πε­ρί Χα­τζή Ι­σμα­ήλ Μπέ­η, βλ.ΜΕ­Ε λ. Α­θή­ναι σελ., πε­ρί των κτη­μά­των του στην Εύ­βοια, αρ­χεί­ο αλ­λη­λο­γρα­φί­ας Δ. Περούκα /ΙΕ­Ε­Ε/ αρ. εγ­γρά­φου 17489/2 Δ. Περούκας προς Ι. Κα­πο­δί­στρια ,17 Νο­εμ­βρί­ου 1830,αρ. εξερχόμενου εγ­γρά­φου 7.

[8] Μνη­μεί­α Ι­στο­ρί­ας της Α­κα­δη­μί­ας Α­θη­νών /Έγγραφα αρ­χεί­ου Βρετανικού Υ­πουρ­γεί­ου ε­ξω­τε­ρι­κών/ ε­πι­το­μές τό­μος Α Α­θή­να 1975.-8, Dawkins προς Aberdden / 17/29 Αυ­γού­στου / F. O 32/13/79, Eπι­το­μές 13/7 , ε­πι­στο­λή ό­που εκ­θέ­τει τις ό­λες
συ­ζη­τή­σεις και τις συμ­φω­νί­ες των Α­ντι­πρέ­σβε­ων, του Ι­σμα­ήλ Μπέ­η
και της Ελ­λ. Κυ­βερ­νή­σε­ως στο Ναύ­πλιο .-
Eξη πρα­κτι­κά συ­σκέ­ψε­ων Ισμαήλ Μπέ­η με Α­ντι­πρέ­σβεις σε Ναύπλιο / FO/ 32/17/87 ε­πιτ. 13/7α 30 Ιου­λί­ου/11 Αυ­γού­στου 1830, FO 32/13/91 ε­πιτ. 13 /7β, 31 Ιου­λί­ου /12 Αυ­γού­στου 1830, FO 32/13/97 Ε­πιτ. 13/7γ 2/14 Αυ­γού­στου 1830, FO 32/13/97, 4/16 ε­πιτ. 13/7δ, 4/16 Αυ­γού­στου 1830, FO 32/13/108 ε­πιτ. 13/7ε 7/19 Αυ­γού­στου 1830, FO 32/13/114 ε­πιτ. 13/7ς, 11/23 Αυ­γού­στου 1830,
Κα­πο­δί­στριας προς Α­ντι­πρέ­σβεις πε­ρί συμ­μορ­φώ­σε­ως της Ελ­λ. Κυ­βερ­νή­σε­ως με τα υ­πό του Πρω­το­κόλ­λου της 3 Φε­βρουα­ρί­ου 1830, FO 32/13/126 ε­πιτ. 13/7η , 8/20 Αυ­γού­στου 1830, Κα­πο­δί­στριας προς Σ. Κα­λο­γε­ρό­που­λο, Κ. Μά­νο και Ι. Μίσ­σιο πε­ρί διο­ρι­σμού των ως ε­πι­τρο­πής της Ελ­λ. Κυ­βερ­νή­σε­ως στην Ατ­τι­κή Εύβοια για τα ζη­τή­μα­τα της πω­λή­σε­ως των Ο­θω­μα­νι­κών ι­διο­κτη­σιών / FO 32/13/133 έπειτ. 13/7ι 10/22 Αυ­γού­στου 1830, Κα­πο­δί­στριας προς Α­ντι­πρέ­σβεις 16/28 Αυ­γού­στου 1830 πε­ρί συμ­μορ­φώ­σε­ως της Ελ­λ. Κυ­βερ­νή­σε­ως με την συμ­φω­νί­α Α­ντι­πρέ­σβε­ων- Ι­σμα­ήλ Μπέ­η FO 32/13/149 ε­πιτ. 13/ 10α .

[9] Correspondance, ο. π τό­μος Δ, σελ 123 / Ι. Κα­πο­δί­στριας προς Γε­ρου­σί­α 22 Αυ­γού­στου/3 Σε­πτεμ­βρί­ου 1830.-

[10] Σπ. Θε­ο­τό­κη, Αλ­λη­λο­γρα­φί­α Ευ­νάρ­δου/ Α­θή­να 1929 /α­ριθ­μός ε­πι­στο­λής 215 / Ευ­νάρ­δος προς Βα­σι­λέ­α της Γαλ­λί­ας Λου­δο­βί­κο 7/9/1830 .- Ο Ευ­νάρ­δος ε­κτι­μού­σε την συ­νο­λι­κή α­ξί­α των κτη­μά­των Ατ­τι­κής και Ευ­βοί­ας σε 15-18.000.000 φράγκα και θε­ω­ρού­σε ε­φι­κτή την α­γο­ρά τους με μό­νο 6.000.000 γαλ­λι­κά φρά­γκα.-

Κρίμα άχρηστοι, άδειες ψυχές.

Οκτώ χρόνια δημιουργικής λογιστικής επί Σημίτη και πέντε χρόνια επί Καραμανλή μας πουλάνε την καραμέλα της λιτότητας, του σφιγμένου ζωναριού, των ιδιωτικοποιήσεων για να μην αυξηθεί το δημόσιο χρέος, για νάχουμε "πρόσωπο" στας Ευρώπας, και εν μια νυχτί δίνουν 28 δις ευρώ στους τραπεζίτες.

Εχει χαθεί η κοινωνική συνοχή, την παιδεία την θέλουν ιδιωτική τα δύο μεγάλα κόμματα, λεφτά για την υγεία δεν βρήσκουν, η άμυνα εικονική προσοδοφόρα μόνο για τους προμηθευτές, η αγροτιά αφανίζεται, ο τουρισμός και η ναυτιλία σε χέρια λίγων, η αστυνόμευση του εντυπωσιασμού και με μεγάλα ελλειματα. Η Εκκλησία αφορολόγητη τόριξε στις bysiness. Την ίδια ώρα τα ασφαλιστικά ταμεία επενδύουν σε τοξικά ομόλογα, ο γενικός πολιτισμού σαλιαρίζει, οι δουλιές φύγαν Τουρκία και Βαλκάνια, οι μαγαζάτορες εξαφανίζονται πολύ πριν τα χθεσινοβραδινά γεγονότα, Εμπορικά κέντρα των αγορών της πλουτοκρατίας ξεφυτρώνουν περισότερα από τις ανάγκες μας.

Η ηχώ του Θεού επί της γής κάνει Real Estate. Η δικαιοσύνη παρουσιάζεται με δεμένα χέρια συνήθως αργή, αναποτελεσματική και ενδεικτική της ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑΣ.

Το πετρέλαιο έπεσε, η ακρίβεια έμεινε.

Ο έλεγχος τροφίμων ανύπαρκτος. Το περιβάλλον πληρώνει την βουλιμία τους για παράνομο κέρδος, καταστρέφεται συστηματικά.

Οι εισαγωγές ανεξέλεκτες εξαφανίζουν κάθε ελληνική παραγωγική διαδικασία.

Μπήκαν στη πόλη οι εχθροί, ο θυμός περισσεύει και κάποιοι υπεύθυνοι ακόμα αναρωτιούνται το πως και το γιατί. Τα προγράμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν τις λύσεις. Τον ίδιο φιλελευθερισμό επαγγέλονται. Δεν έχουν το όραμα των δημοσίων επενδύσεων.

Διαπιστώνουμε ξαφνικά ότι αυτή η Ελλάδα δεν ανήκει σε μας , ανήκει σε άλλους.

Τι προοπτική έχει ο νεολαίος στην Ελλάδα της αναξιοκρατίας, των golden boys, του ξεζουμίσματος από ΔΕΗ , ΟΤΕ Κοινόχρηστα.

Τα λόγια περισσεύουν, οι φλόγες δεν αποτελούν λύση, ο θυμός περισσεύει και πέφτει συνήθως επί αδίκων. Φτάνει μέχρι στο εν θερμώ shopping therapy. Σάμπως ένα διαρκές πλειάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας δεν βλέπουμε λίγο πολύ ένα γύρω.;; Αποδεικνύεται από τα γεγονότα ότι κυβερνώμεθα από αλήτες και δεν κινδυνεύουμε από 15χρονους "αλήτες" όπως θέλουν να μας πείσουν με τις προκλήσεις τους.

Οι υπευθυνες λύσεις απαιτουν άλλες διαδικασίες που η πολιτική ηγεσία σήμερα ανεπαρκει να προσφέρει.

Και ο Αλέξης είναι μια ακόμα τραγική απουσία......Δολοφονημένος.

ΣΚΟΤΩΝΟΥΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑς ΒΟΗΘΕΙΑ!

Στους φρεσκοβαμένους τοίχους του τοπικού σχολείου με κόκκινα γράμματα:

"ΚΡΙΜΑ ΟΡΓΗ ΣΚΟΤΩΣΑΝΕ ΠΑΙΔΙ "

Οι φωτό από την Καλύβα ψηλά στο βουνό.

Η χειρογραφη επιστολή που μοιραζόταν στη κηδεία του Αλέξη:
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ! Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας! Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ! Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ! Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ! Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας. αναδημοσίευση απο salonica-press tvxs.gr

Η ψυχανάλυση του ολοκληρωτισμού μετά μια δολοφονία και ένα "Κύμα"

Το «Κύμα» .....μέσα μας.

Μερικές σκόρπιες και «ανισοβαρείς » σκέψεις με αφορμή την ταινία « ΤΟ ΚΥΜΑ » του Ντένις Γκάνσελ. Μια ταινία που παρασέρνει σε ένα ασφυκτικό ταξίδι, που χτίζεται βήμα - βήμα έως την τελική κορύφωση.
Είναι καταφανής η αναφορά της ταινίας στη γένεση, τη δομή και τις λειτουργίες του ναζισμού. Και, αν ο θεατής θέλει να είναι ειλικρινής απέναντι στην Ιστορία και τον εαυτό του, θα δει και το σταλινισμό ( και λοιπούς –ισμούς ). Νομίζω ότι θα ήταν κρίμα – ίσως και …βολικό;! – το να μείνουμε σε αυτό το σημαντικό μεν, αλλά πρώτο επίπεδο.
«Το Κύμα» πραγματεύεται τη γένεση και αναπαραγωγή ολοκληρωτικών καταστάσεων γενικότερα. Από το μαζικό πολιτικό επίπεδο έως την καθημερινότητα.
Ξεκινάει με το ρόλο του σώματος και των συγκινήσεων, τη χρήση τους με την πιο πρωτόγονη έννοια που έξυπνα και έντεχνα χρησιμοποιείται από τον καθ(οδ)ηγητή Ράϊνερ Βένγκερ. Το εγχείρημα, από τη στιγμή που το προτείνει ο Β., κάτι σαν πειραματικό μάθημα και παιχνίδι – πολύ πιθανά με την καλή πρόθεση εκ μέρους του Β. να διδάξει βιωματικά.- γίνεται και «ιδεολογικό πρόγραμμα ». « Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις ». Δεν αρκεί να δηλώνει και να νιώθει κανείς προοδευτικός, οι μέθοδοι και η σκέψη του θα το αποδείξουν. Το «παιχνίδι » ξεκινά με σωματικές ασκήσεις και διέγερση έντονων συγκινήσεων. Η απολυτοποίηση της αξίας του σώματος παραπέμπει στο βιολογικό πυρήνα του ρατσισμού. Η υπέρμετρη χρησιμοποίηση των συγκινήσεων ( συναισθηματισμός ) έρχεται να δημιουργήσει τόσο την αίσθηση της Δύναμης όσο και το ζεστό κουκούλι. Πράγματα που κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη και που η ολοκληρωτική αγέλη δημιουργεί με τη μορφή αποκλειστικά – ή, έστω, σε κυρίαρχο βαθμό – πρωτογενών συγκινήσεων που παραμένουν σε ακατέργαστη και μαζοποιημένη μορφή.
Η απολυτοποίηση της αξίας του σώματος και της ακατέργαστης συγκίνησης συνοδεύονται /οδηγούν στην υποτίμηση της σκέψης ως λειτουργίας αναστοχασμού και κριτικής.

Άλλο στοιχείο είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ του Ηγέτη ως μορφή της Θείας Πρόνοιας, της κλίκας των άμεσων συνεργατών και της μάζας. Η μάζα ( οι μαθητές της τάξης ) δεν παρουσιάζονται στο έργο – και πολύ σωστά – ως άβουλοι, παθητικοί δέκτες που τους επιβλήθηκε εκ των έξω η δικτατορία του καθηγητή, ούτε ως « τα κακόμοιρα παιδιά που παρασύρθηκαν από τις κακές παρέες». Είχαν τη δυνατότητα και την επιλογή να σκεφτούν, να ακούσουν τις φωνές εκείνων των συμμαθητών τους που αμφέβαλλαν, διαφωνούσαν και έφυγαν. Μπορούσαν να αναλογιστούν τις προφανείς ομοιότητες του «παιχνιδιού»με τη ναζιστική εμπειρία.( Ο Χίτλερ ως γνωστόν ανέβηκε στην εξουσία κοινοβουλευτικά ). Πλην όμως αφέθηκαν να σαγηνευτούν από τη Δύναμη. Αρκέστηκαν - και πάλι ελάχιστοι, διότι η πλειοψηφία παρέμεινε σιωπηλή - σε εύκολες απόψεις του τύπου «Εντάξει, οι ναζί ήταν κακοί. Το καταλάβαμε. Πάμε παρακάτω;», λειτουργώντας δηλαδή με την ψευδαίσθηση ότι με βερμπαλιστικές κοινοτοπίες ξορκίζεται το κακό.
«Το Κύμα » μιλάει για το Κακό και ως αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας. Η ψυχανάλυση, η πολιτική επιστήμη, η ανθρωπολογία, η φιλοσοφία έχουν μιλήσει και συνεχίζουν να πραγματεύονται το θέμα. Απομυθοποιούν βολικές αντιλήψεις όπως: το σωκρατικό «ουδείς εκών κακός » ( κανείς δεν είναι κακός με τη θέλησή του ) ή την άποψη των θρησκειών ότι το Κακό είναι « Εξαποδό » δηλαδή έξω από εμάς! , στο Σατανά ή στους άλλους ( τους ξένους, τους διαφορετικούς ). Βολικές αντιλήψεις τις οποίες καλλιέργησε και η Αριστερά με τις μεταφυσικές απόψεις, ότι το Κακό είναι αποτέλεσμα των εκμεταλλευτικών κοινωνιών και μόνο και ότι με την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού όλα τα επιθετικά ένστικτα θα καταλάγιαζαν και ο Άνθρωπος θα ξανάβρισκε το Χαμένο Παράδεισο, τον οποίο είχε χάσει εξαιτίας του Σατανά ( και της Εύας , στην πιο φαλλοκρατική εκδοχή ). Κι ότι με την καλοσυνάτη και σοφή καθοδήγησή της θα οδηγούσε τις παρασυρμένες πλην τίμιες κατά βάθος μάζες στο δρόμο της Αρετής ( διότι οι μάζες, ως .. γνωστόν είναι βλάκες και ανήμπορες να δράσουν. Τώρα το πώς την επόμενη στιγμή γίνονται ο Λαός-Θεός, τρέχα γύρευε;!). Απόψεις με τις οποίες αποκοιμηθήκαμε επί αιώνες, εναποθέτοντας τις τύχες μας στα κάθε λογής ιερατεία επαϊόντων (θρησκευτικά, πολιτικά, επιστημονικά κλπ ). Αυτά συμβαίνουν αντί να ασχοληθούμε οι ίδιοι, να τολμήσουμε να συνδιαλλαγούμε με το Κακό στον εαυτό μας και στην κοινωνία, τη βία και την καταστροφικότητα που κουβαλάμε και να τους βάλουμε όρια, να στρέψουμε την τεράστια ενέργεια του Κακού στη Δημιουργία, να το εξημερώσουμε, στο βαθμό που μπορούν να γίνουν τα παραπάνω. Είναι ενδιαφέρον ότι τις δύο μαθήτριες που εξεγείρονται και αγωνίζονται μέχρι το τέλος δεν τις παρουσιάζει ως Αγγέλους, ως το «αιώνιο Καλό». Αντίθετα. Και αυτές έμειναν ως ένα σημείο στο παιχνίδι, σαγηνεύτηκαν, το απήλαυσαν. «Ουδείς τέλειος» αλλά, κι αυτό είναι ένα θέμα: το ζητούμενο δεν είναι να είναι κανείς τέλειος, Θεός.

Αλλά, όπως οι δύο κοπέλες, καθώς και ένα αγόρι την ύστατη στιγμή, να έχει το κουράγιο να δει τον κίνδυνο που ελλοχεύει για την κοινωνία ( την τάξη και το σχολείο τους και τις ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ των μαθητών, στο έργο ), να αρνηθεί την – υπαρκτή και αναμφισβήτητη - ηδονή και την αίσθηση Ισχύος χωρίς μέτρο που προσφέρει η συμμετοχή σε μια αγέλη. Αυτά τα παιδιά πήγαν ένα βήμα πιο πέρα και στάθηκαν απέναντι στη Μάζα, πήγαν πέρα και αντίθετα στη ναρκισσίλα τους και στην ανάγκη του να ανήκεις κάπου με οποιοδήποτε κόστος. Είχαν το θάρρος να «μην ανήκουν» για ένα διάστημα ( στην αγέλη ) αλλά να ανήκουν στο ανθρώπινο γένος, να υπερασπιστούν το μέλλον, τη ζωή, τη δημοκρατία στην πιο ευρεία και θεμελιακή της μορφή.
Η ταινία περιγράφει επίσης το πώς τα διάφορα ελλείμματα – και κοινωνικής αλλά και ατομικής φύσεως – όπως: η έλλειψη συλλογικών αξιών, ο κατακερματισμός και η διάλυση των ανθρώπινων σχέσεων αλληλεγγύης, η συνεχής απόρριψη και αποκλεισμός από τα θεμελιώδη αγαθά της ζωής αλλά και η απόρριψη σε προσωπικό επίπεδο, αποτελούν το εύφορο έδαφος για την καλλιέργεια της μνησικακίας και του φθόνου και για την εμφάνιση ενός ριζοσπαστισμού ολοκληρωτικού τύπου.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης δεν κατέφυγε στην εύκολη και προφανή καταγγελία του μόνο του ακροδεξιού ολοκληρωτισμού. Ο εμπνευστής του πειράματος, καθηγητής Ρ.Β., υπήρξε στα νιάτα του καταληψίας σε εναλλακτικούς χώρους της συνοικίας Kreuzbeg του Βερολίνου και συνεχίζει να ζει «εναλλακτικά» (;). Σε ένα ποταμόπλοιο δηλαδή όχι σε πολυκατοικία-κλουβί.
Κάπου εκτός πόλης, δηλαδή στη φύση, μεν, αλλά και μακριά από τους ανθρώπους, δε!
Η ομάδα αναρχικών που συγκρούεται με τα μέλη του «Κύματος», θεωρώντας τους δίκαια φασίστες, λειτουργεί εξίσου στρατιωτικά, με χρήση φυσικής βίας και σε τελευταία ανάλυση αποδεικνύεται ότι αυτό που τους ενόχλησε ήταν η κάλυψη των γκράφιτί τους! Δηλαδή ο δικός τους ζωτικός χώρος – το «χωραφάκι» τους, το «έθνος» τους ή η …συνιστώσα τους χμ! χμ! - και όχι ο κίνδυνος για τη δημοκρατική έκφραση γενικά για όλη την κοινωνία.
Πόσες αυτοαποκαλούμενες αντιεξουσιαστικές ομάδες δε λειτουργούν με όρους «πρωτόγονης ορδής » ( κατά Φρόιντ ). Δηλαδή με επιβολή ενός ( και μοναδικού ! ) Ηγέτη ( συνήθως κυρίαρχο αρσενικό , λιγότερο συχνά, αμαζόνα ), με οικογενειοκρατία και κλίκες αυλικών-μαντρόσκυλων, με αποκλεισμό και συχνά βίαιη αντιμετώπιση της διαφορετικής άποψης, φυσική βία ως μέσω «πειθούς», περιφρόνηση και αλαζονεία απέναντι στους «εκτός ημών », με το πρόσχημα ότι είναι « αποχαυνωμένος και μαλθακός λαουτζίκος »;
Πόσα κόμματα και ομάδες που ομνύουν στο όνομα της ανανέωσης, της δημοκρατίας και του αντισταλινισμού δεν λειτουργούν στην πράξη με στοιχεία – όχι τόσο ακραία – του «Κύματος»;
Το ζευγάρι των «απελευθερωμένων » γονέων στο έργο, που διατηρεί με τα παιδιά του ισοπεδωτικές σχέσεις, χωρίς όρια, διάκριση των ορίων μεταξύ των δύο κόσμων ( ενηλίκων –ανηλίκων ), χωρίς γονεϊκή authority / ( χαρακτηριστικές σκηνές: το ζευγάρι χουφτώνεται μπροστά στα μάτια της κόρης και του φίλου της, η μητέρα ακούει με «δημοκρατική » απάθεια τα περί του Κύματος και, ενώ αναγνωρίζει τον κίνδυνο, περιορίζεται σε έμμεσα και ειρωνικά σχόλια – ίσως γιατί θεωρεί ότι αν εκφράσει γνώμη ή και παρέμβει άμεσα θα… προσβάλλει την προσωπικότητα της κόρης της; - οι τραγικές επικλήσεις της κόρης, που κανείς δεν αφουγκράζεται, για το ότι ο μικρός αδερφός χρειάζεται όρια – στη συνέχεια ο αδερφός θα εξελιχθεί σε «μαντρόσκυλο» του Κύματος τρομοκρατώντας τους άλλους συμμαθητές του ).
Το υποδηλούμενο σχόλιο του σκηνοθέτη; Αυτό που, πολύ πετυχημένα, αναφέρεται στα ΝΕΑ 8/11 « Η απόσταση από το «όλοι μαζί» στους... ναζί δεν είναι πάντα αγεφύρωτη».
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε σχετικά με ρεύματα που θα τα ονόμαζα « ψευδό-υπερελευθεριακά » - υπό την έννοια ότι, ξεπερνούν τα όρια της απελευθέρωσης και μπαίνουν στα ολισθηρά χωράφια της ανομίας και της ασέβειας – που αναπτύσσονται παράλληλα με τις απελευθερωτικές θεωρίες σε κάθε εποχή. Η περίοδος 60-70 είναι η πιο κοντινή και πολύ σημαντική με τις ριζικές αλλαγές που έφερε.
Τι στοιχεία έχουν που οδηγούν στην άλλη όψη του νομίσματος, σχετικά με το «Κύμα»; Η « υποχρεωτική αγάπη » του άλλου, είτε στην αγαπησιάρικη και υπερ-συναινετική μορφή κάποιων « εναλλακτικών » μορφών είτε του χριστιανικού «αγαπάτε αλλήλους» , η ισοπέδωση των ορίων και των διαφορών, η υπερβολική συναινετικότητα και η προοδευτική εξάλειψη διαδικασιών κριτικής συζήτησης, απόφασης, λογοδοσίας δηλαδή πραγματικής δέσμευσης, δεν αποτελούν έναν ανεστραμμένο ολοκληρωτισμό; Μήπως να αφουγκραστούμε , επιτέλους, την ψυχανάλυση που επιμένει να καταδεικνύει ότι , εκτός από τον ψυχρό, δεσποτικό, αυταρχικό Γονιό, είναι εξίσου τραυματικός και καταστροφικός και ο υπερπροστατευτικός, ασφυκτικός Γονιός που γίνεται φιλαράκι με τα παιδιά του ;
Αλλά ας επιστρέψουμε στο συλλογικό. Όσο και αν είναι απαραίτητο να μιλάμε για το ναζισμό και το σταλινισμό, και οφείλουμε να μην ξεχνάμε να το κάνουμε, είναι, κάπου, και κάπως εύκολο! Ειδικά το να το βλέπουμε μόνο στους άλλους! Πόσο επιτρέπουν, πόσο αντέχουν οι πολιτικοί σχηματισμοί, οι επιστημονικές εταιρείες, οι ομάδες δουλειάς, τα άτομα να διακρίνουμε «εντός » τους τις αντιδημοκρατικές λειτουργίες, τα παραγοντιλίκια, τη διαμόρφωση προσωπικής καριέρας εις βάρος της συλλογικής προσπάθειας στις « γραμμές»μας; Και γιατί κάποιοι συνεχίζουν να μιλάνε ακόμη για «γραμμές», δηλαδή στοιχίσεις;
Τελευταίο σχόλιο. Είναι ενδιαφέρον το ότι ο σκηνοθέτης ανακατεύει και τα δύο φύλα στην εμπλοκή τους με το «Κύμα». Τα «σερνικά » έχουν … δικαιωματικά την πρωτοκαθεδρία. Αλλά το θηλυκό δεν εμφανίζεται ως Αγία Άμεμπτος Εικόνα. Οι δύο μαθήτριες που θα γίνουν ο πυρήνας της αντίστασης συμμετείχαν για αρκετό διάστημα στην εμπειρία. Η Διευθύντρια του σχολείου ενθαρρύνει ανοιχτά τον Ράινερ, με μια λάμψη στα μάτια που δεν προσπαθεί να την κρύψει. Δεν αφήνεται η ευθύνη του Απόλυτου Κακού μόνο στο αρσενικό. Οι εξουσιαστικές κοινωνίες επί χιλιετίες είναι ανδροκρατικές. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι υπήρξαν εξουσιαστικές και αιμοχαρείς κοινωνίες γυναικοκρατικές. Και ο 20ος αιώνας «φρόντισε» να μας δώσει παραδείγματα θηλυκής συμμετοχής στο Κακό, από τους Ναζί και τη KGB έως τη Σιδηρά Κυρία της Μ. Βρετανίας και την Κ. Ραις. Το φύλο – ή το χρώμα ή το επαναστατικό παρελθόν ή οι επαναστατικές δηλώσεις – δεν αποτελούν στοιχείο «εγγενούς » Καλού ούτε το εγγυούνται! Οι ολοκληρωτικές αγέλες ( πολιτικές, θρησκευτικές, αθλητικές, παρεϊστικές κλπ ) συνήθως κυριαρχούνται τόσο αριθμητικά όσο και σε επίπεδο εξουσία από αρσενικά ( αντράκια , Κουταλιανούς ). Τα θηλυκά που συμμετέχουν εμφανίζονται ως αμαζόνες, «αντρούτσες».
Έχουμε όμως να κάνουμε, όντως, με άντρες και γυναίκες; Δηλαδή με προσωπικότητες ώριμες που αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού και των πράξεων τους, αναγνωρίζουν το άλλο φύλο και την εν γένει ετερότητα, συνυπάρχουν και ενίοτε χαίρονται με την ύπαρξη του άλλου, σέβονται και προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια; Μάλλον όχι. Ίσως – σίγουρα – ατομικά, ξέχωρα και έξω από την αγέλη, πολλοί να είναι εξαιρετικοί άνθρωποι. Εκεί μέσα όμως λειτουργούν αρχαϊκά, πρωτογενώς ( σε συναισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο ) όπου το φύλο και γενικά η αναγνώριση της ετερότητας συσκοτίζονται, εκδιώκονται από τη συνείδηση και αυτό που επικαλύπτει τα πάντα είναι η Ισχύς και η διάλυση σε μια ομοιογενή, μαγματική, άφυλη Μάζα..
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι στα ελληνικά, που χρησιμοποιούν το ουδέτερο γένος, το Κακό, το Κεφάλαιο, το Χρήμα, το Κράτος δεν είναι αρσενικού ή θηλυκού γένους αλλά ουδέτερου! Μήπως να … ουδετεροποιούσαμε και τη Βία, την Εξουσία, την Ιεραρχία κλπ «Κακά»;! Στο σημείωμα αυτό αφήνω εκτός εν γνώσει μου διάφορες παραμέτρους. Ήθελα να επικεντρώσω σε κάποια στοιχεία που κατά τη γνώμη μου περνιούνται « ξώφαλτσα » και συνήθως η επικέντρωση γίνεται στο προφανές, όπως επανέλαβα αρκετές φορές.
( Π. χ. ότι δεν υπάρχει ολοκληρωτικό φαινόμενο χωρίς την παρουσία του εκφοβισμού του Τρόμου, ο οποίος υπάρχει ήδη και πριν την «κατάληψη της Εξουσίας » και βαδίζει χέρι –χέρι με τη συναίνεση και τη συνενοχή, την στηρίζει και στηρίζεται από αυτή. Στη συνέχεια θα κυριαρχήσει διότι, από ένα σημείο και μετά, ένα τέτοιο σύστημα δεν μπορεί παρά να στηριχτεί στον ολοένα αυξανόμενο Τρόμο). Επίσης αναφέρθηκα « ανισόβαρα » σε ζητήματα που αφορούν τον « αντιεξουσιαστικό » χώρο- όπως και την κουλτούρα ’68 - γιατί αρκετά έχουν μυθοποιηθεί αυτές οι καταστάσεις ( μια και είναι εχθροί των εχθρών μας … κάποιοι τους « παρασυμπαθούν » και τις αφήνουν στο απυρόβλητο της κριτικής, στην υποβόσκουσα συμπάθεια έως και την ανοιχτή ). Για πιο αναλυτική και συγκροτημένη ανάγνωση:
1. Χάνα Άρεντ : Το ολοκληρωτικό σύστημα, ΕΥΡΥΑΛΟΣ ( γιατί αυτή η συγγραφέας είναι τόσο «άγνωστη » και ιδίως αυτό το έργο της ;!)
2. Κ. Καστοριάδης … όλα !!!
3. Νίκος Ηλιόπουλος: Νέοι δρόμοι για τη δημοκρατική πολιτική σκέψη. Κριτική παρουσίαση του πολιτικού στοχασμού του Κ. Καστοριάδη ΘΕΜΕΛΙΟ
4. «Το Πείραμα » Das experiment. Γερμανία, 2001. Σκηνοθεσία: Ολιβερ Χέρσμπιγκελ ( υπάρχει στα ελληνικά )
5. Max. Βρετανία, 2003. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μένο Μέιτζες ( υπάρχει στα ελληνικά )
6. FUHRER EX Director: ΒΙΝΦΡΕΝΤ ΜΠΟΝΕΝΓΚΕΛ.( υπάρχει πλέον και στα ελληνικά και πολύ το χάρηκα ). Υπάρχει στα αγγλικά το βιβλίο « Führer Ex: Memoirs of a Former Neo-Nazi »με την περιγραφή του Ingo Hasselbach από την εμπειρία του σε νέο-ναζιστικές ομάδες την πρώην ΓΛΔ μετά το 89 )
7. Βιογραφίες των 2 μουστακαλήδων …(Χίτλερ + Στάλιν) αλλά Αρκετά … νομίζω Χαιρετώ

Δημ. Οικονομίδης Ψυχίατρος


Συμμαθητής του αδικοχαμενου παιδιου ο μπλογκερ Εφηβος -Η 1η φωτο απο το http://efhbos.wordpress.com/ Οι 3 τελευταίες από τη διαδήλωση του Κοιν. Φόρουμ το 2004 στην Αθήνα από τον Κώστα Ζυρίνη.

Ακουστικό ντουκουμέντο:
Αυτούς τους ψευτοπαλληκαράδες έχουμε για ΜΑΤ,(ΕΚΑΒ) πατουν 12χρονα στο λαιμό.
Κατακάθια οπλισμένα, πρώτα απο όλα κατα της οικογένειας τους, άπειρα περιστατικά στα ιατρικά δρώμενα.

Η ώρα της πολιτικής ευθύνης

«Δεν φταίω 'γώ κύριε»
Θυμάμαι από το δημοτικό σχολείο ήδη τη δασκάλα να ρωτάει αυστηρά, δείχνοντας τη σαΐτα στο πάτωμα, «ποιος το 'κανε αυτό;» και την απόλυτη σιγή να επικρατεί μέσα στην τάξη.

Σε ακόμα πιο κρίσιμες στιγμές, όταν ο δράστης μιας γενικότερης ανακατωσούρας συλλαμβανόταν σχεδόν επ' αυτοφώρω και απειλείτο όλη η τάξη με τιμωρία, αν δεν αποδεχόταν την ευθύνη, θυμάμαι τις γλοιώδεις ή βλακώδεις δικαιολογίες, που εκστόμιζε, προκειμένου να γλιτώσει το τομάρι του, αδιαφορώντας για την τύχη των υπολοίπων.

Την ίδια γλοιώδη και δειλή στάση έχω δει να παρελαύνει σε όλη μου τη ζωή σ' αυτή τη χώρα όταν έφτανε η στιγμή να αναλάβει κανείς με θάρρος τις ευθύνες που του αναλογούν. Είτε ήταν στο σχολείο, είτε στον στρατό, είτε στους αγώνες, είτε στη δουλειά, είτε καλά καλά στο ίδιο του το σπίτι. Οι εξαιρέσεις ήταν και είναι ελάχιστες, ίσα ίσα για να φωτίζουν τους ήρωες. Που είτε φωνάζουν «εγώ το 'κανα» για να επωμιστούν την ευθύνη, είτε φωνάζουν «εγώ το 'κανα» για να γλιτώσουν άλλους από το βάρος της ευθύνης.

Το βάρος της προσωπικής ευθύνης, εδώ και δεκαετίες, μετά τον πόλεμο, όχι μόνο δεν διδάσκεται μέσα στις ίδιες τις οικογένειες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά έχει γίνει και παράδειγμα προς αποφυγή, με πρώτο δάσκαλο το ανεύθυνο ελληνικό δημόσιο, τους κομματικούς σχηματισμούς στη Βουλή και τις κυβερνήσεις. Σήμερα για πολλοστή φορά ο ελληνικός λαός παρακολουθεί την πολιτική του ηγεσία και την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση να απεκδύονται των ευθυνών τους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.

Η περίπτωση της Μονής Βατοπεδίου και η υποκριτική, κουτοπόνηρη, γεμάτη ανευθυνότητα διαμάχη των στελεχών της σημερινής κυβέρνησης Ν.Δ. και της προηγούμενης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλώς προσβολή της κοινής λογικής. Είναι, χειρότερα, μάθημα άρνησης της προσωπικής ευθύνης, που, ακόμα χειρότερα, μπολιάζει και δηλητηριάζει τον ήδη δηλητηριασμένο ιστό της ελληνικής κοινωνίας. «Δεν φταίω εγώ». Αυτό είναι το πρότυπο, που χτίζεται για τον μέσο πολίτη.

Αυτό το πρότυπο της ανευθυνότητας δεν μένει στο πολιτικό επίπεδο. Αναπαράγεται στις προσωπικές και επαγγελματικές και ιδεολογικές σχέσεις.

Φτιάχνει πατεράδες και μανάδες, που δεν φταίνε, εργαζόμενους και εργοδότες που δεν φταίνε, λειτουργούς και υπηρετούμενους, που δεν φταίνε, εγκληματίες και θύματα, που δεν φταίνε, καθοδηγητές και καθοδηγούμενους, που δεν φταίνε. Φτιάχνει μια κοινωνία ανεύθυνων, στην οποία για οτιδήποτε φταίει κάποιος άλλος. Φτιάχνει μια κοινωνία, που έτσι είναι ανίκανη να φταίξει, δηλαδή να δημιουργήσει, να ανατρέψει, να επαναστατήσει, να οδηγήσει.

Να αλλάξει. Γιατί σ' αυτές τις συμπεριφορές υπάρχει πάντα η πιθανότητα του λάθους και της αποτυχίας. Χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να χτιστεί η επόμενη ανατροπή, επανάσταση, αλλαγή. Αλλά, γι' αυτές τις αποτυχίες και τα λάθη κάποιος πρέπει πρώτα να πάρει την ευθύνη. Για να πάει η κοινωνία παραπέρα.

Η ελληνική πολιτική, πνευματική, οικονομική ηγεσία βρίσκεται στο ίδιο στάδιο, που βρίσκεται κι ένας φοβισμένος πεντάχρονος. Και αυτή την αγωγή αναπαράγουν στους κατοίκους της χώρας, από τους οποίους, μ' αυτή την αγωγή, προέρχονται.

Το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να δει ο πεντάχρονος τον εαυτό του στον καθρέφτη και να συνειδητοποιήσει όχι μόνο ότι είναι ενήλικος σε ανώριμη κατάσταση, αλλά ότι τον συμφέρει περισσότερο να είναι ενήλικος παρά πεντάχρονος. Γιατί ως πεντάχρονος πάντα θα 'χει έναν πατέρα, μια μάνα κι έναν δάσκαλο να του λένε τι να κάνει. Υπόδουλος στις επιθυμίες τους.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/12/2008

Σχετικά:

1. Πολιτική ευθύνη, Νεκρό κεφάλαιο.

2. Εργασιακές σχέσεις γαλέρας.

3. Σωκράτης ερωτηθείς ποιά πόλις άριστα οικείται, είπεν,"η μετα νόμου ζώσα και τοις αδικούσιν επεξιούσα".

Στις φωτογραφίες τις καθημερινότητας παρατηρήστε τις ανύπαρκτες στεφάνες από τις μπασκέτες του προαυλίου του 94ου και 98 ου Δημοτικών Σχολείων στο Νέο Κόσμο.

Δήμαρχε Νικήτα, αθλητικοί σχεδιασμοί, νεανικοί προγραμματισμοί ,δαπάνες συντήρησης δύο χρόνια κλείσαμε και έχετε κουφαμάρα για δαπάνη 2000 ευρώ. Την απαξία μου!