Η κυρά Κατερινιώ και το «Αλβανικό έπος»
1940 με τις πρώτες νίκες της πατρίδας μας στο αλβανικό μέτωπο, εγώ ήμουν 8 χρονών, πέρασε από τότε μισός αιώνας και ακόμα δε μπορώ να ξεχάσω την παραζάλη εκείνων των ημερών, τις φωνές ενθουσιασμού ιδιαίτερα των παιδιών, που ήταν ντοπαρισμένα με πολύ πατριωτικό σοβινισμό, από τα φασιστικά σχολειά εκείνης της εποχής. Είχα μάθει στο σχολειό π.χ. πως οι έλληνες είναι οι καλύτεροι και γενναιότεροι πολεμιστές, οι Ιταλοί δειλοί μακαρονάδες, η πατρίδα μου η ποιο δυνατή χώρα του κόσμου. Ο Πειραιάς που γεννήθηκα το μεγαλύτερο λιμάνι του κόσμου και αλλά πολλά ωραία τέτοια. Σε ένα δρομάκι μιας συνοικίας του μεγαλύτερου λιμανιού του κόσμου, χωρίς ηλεκτρικό, νερό, άσφαλτο. Που κατοικούσαν εδώ και είκοσι χρονιά μόνο πρόσφυγες από τη μαύρη θάλασσα.
Την ήμερα που πήραμε την Κορυτσά ο ενθουσιασμός είχε περάσει κάθε προηγούμενο, στο σχολείο μάθημα δε κάναμε καθόλου, τι φωνές, τι σημαιοστολισμοί οι καμπάνες χτυπούσαν αναστάσιμα και μέσα σ’αυτή τη χαρά παρατήρησα την κυρά Κατερινιώ που έμενε απέναντι από το σπίτι μας, ήταν καθισμένη στο σκαλοπάτι της πόρτας της και έκλαιγε… για μένα ήταν αδιανόητο μια Ελληνίδα μάνα με γιο στρατιώτη στο μέτωπο να κλαίει, αντί να είναι περιφανή διπλά από τις άλλες μανές που δεν είχαν την τύχη να έχουν γιους στρατιώτες.Το πράγμα με έβαλε σε σκέψη και υποψίες (πολύ εύκολο πράγμα για εκείνη την εποχή) για τον πατριωτισμό της κυρά Κατερινιώς.
Ρωτώ λοιπόν τη μάνα μου, γιατί κλαίει η κυρά Κατερινιώ, αφού ο γιος της ήταν από αυτούς που κέρδισαν και πήραμε την Κορυτσά;
Πολύ απλή ερώτηση ε!;!.. και απόρησα πως η μητέρα μου με πείρα από πόλεμους, παγκόσμιους, βαλκανικούς, Ελληνοτούρκικους, προσφυγιά και αλλά πολλά βάσανα που την είχαν κάνει σοφή και είχε πάντα μια απάντηση σε ότι τη ρωτούσα, δυσκολεύτηκε πολύ να μου απαντήσει και σκέπτομαι ότι αυτή τη φόρα άργησε πολύ να μου δώσει την απάντηση, που ήταν η έξης :
Κοίταξε παιδί μου, όσο ποιο πολύ νικάμε στο πόλεμο τόσο ποιο μακριά πάει ο Σάββας ο γιος της κυρά Κατερινιώς!….
Ομολογώ ότι τότε δε κατάλαβα την απάντηση της μάνας μου. Όμως είναι γεγονός ότι έρχεται στο νου μου πολύ τακτικά και τουλάχιστον σε κάθε πολεμική επέτειο.
Στέλιος Βάρναλης
15-1-2009
H ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΣΥΧΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν θυμούμαστε συλλογικά γεγονότα, ας μην τα αντιμετωπίζουμε μανιχαϊστικά
Οι κοινωνίες των ανθρώπων χρειάζονται και μύθους για να επιβιώσουν. Σέβομαι την κυρά Κατερίνα και το κλάμα της, σέβομαι και την χαρά των πολλών για τις συλλογικές νίκες των μικρών που αψηφούν την στατιστική και υπερισχύουν των δυνατών. Μπορεί πάλι η κυρά Κατερίνα να πανηγύριζε σήμερα τις νίκες των μαχητών της κουκούλας, των λαϊκών αγωνιστών της μπερδεμένης αριστεράς για μια θεσούλα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την ιδέα φυσικά και μόνο και πάλι θα την σεβόμουνα. Τελικά κατάλαβα ότι η κοινωνία αγαπά όσους την αγαπούν με τα καλά της και τα κακά της.
ΑπάντησηΔιαγραφήKai η Κατερινιώ καλά τόλεγε τη στεναχώρια της μάνας αλληγορικά αλλων φτάναν τα μαυρα μαντάτα του μισεμού δικών τους στο πόλεμο. Τώρα ποιανού ήταν ο κάθε πόλεμος μεγάλη κουβέντα, καπιτ.κουμμούνι,με σεβασμό συμφωνώ την ιστορία. Αλλά εδώ έχουμε μια ανθρώπινη ιστορία, μια σπαρτιάτισα πούστειλε αγόγκιστα το παιδί της στη ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΝΑ αλλά έχει κάθε δικαίωμα να σκηρτά και να πονεί....ισως γιατί οι αποστάσεις μεγαλώνουν. Είχα θείο από το σόι του πατέρα που γύρισε ποδαράτος από αυτό το μέτωπο το 41 και άλλον το 22 από το σόι της μάνας μου που πέθανε πολεμώντας στο Εσκί Σεχίρ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Εμένα πάλι Μιχάλη αυτή η ανεπιτείδευτη καταγραφή ανθρώπινων συναισθημάτων μου θυμίζει το ομολογώ μια απλοική μοιρολογίστρα της Επιδαύρου που το 68 ήταν το Γουέμπλευ του πΑΟ παραληρούσε αφύσικα γιατί για κάτι έπρεπε να χαρεί, ο άνδρας της ήταν διορισμένος χουντικός κοινοτάρχης και η μπούργκα έπεφτε...σύννεφο.
Οφείλεις να ομολογήσεις ότι έχουμε όλοι μια δόση ...σχιζοφρένειας στη χώρα της ελιάς και της φαιδράς πορτοκαλέας....
Οσο για τους αγωιστές της αριστεράς, έπεσε πολύ ΅μαστόρεμα΅στις ειδήσεις από τα συγκροτήματα αλλά σε διαβεβαιώ ότι και τα λόμπυ των Βρυξελλών είχαν κάποτε αριστερούς σκελετους στο ντουλάπι τους, κάτι λίγο πήγε να ψελίσει ο Μάκης και πέσαν να τον φάνε, την ανανέωσή μου μέσα!
ΑΝΙδιωτέλεια είπαμε.
σε θυελλώδη ιστορικά γεγονότα (και δη πόλεμος), θα υπάρχουν πάντα τα ατομικά δράματα, αυτά δεν είναι της ιστορίας να καταγράψει, καταγράφεται από καλλιτέχνες.
ΑπάντησηΔιαγραφή(φτιάξε το μίσο και κάνε το μισό, στην αρχή του κειμένου)
@ Ροίδη
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τη διόρθωση.
Εκτός από τις γιορτές υπάρχουν τα δάνεια, όχι αυτά του νοιώθουμε στη τσέπη και στο νού αυτά που έρχονται από συμπεριφορές και φωτογραφικές μνήμες άλλων σημαντικών εποχών. Και αυτά όπως λέτε έχουν την αυθεντικότητά τους και πολλές ομοιότητες .Ευθυκρισία από απλούς ανθρώπους οσμή εθνικής ομορφιάς μέσα από τα ΑΛΗΘΙΝΑ. Φοβερό το ζύγιασμα σας για τον ΠΠΓερμανό το συνιστώ ανυπερθέτως.