Η Ισοφάριση ΣΤΟ 87΄ΛΕΠΤΟ !

Η Ισοφάριση ΣΤΟ 87΄ΛΕΠΤΟ ! Είναι τώρα πάνω από 15 χρόνια που κατάλαβα γιατί δεν υπάρχει θεός. Μάλωναν οι άνθρωποι ο ένας ζήταγε το μακρύ του ό άλλος το κοντό του, και για να περάσει του καθενός κατηργήσανε εντολές και ιερά παράδοση, νόμους και προφήτες. Για τους ισχυρούς της επίγειας εξουσίας δόθηκε ο παράδεισος για τους εκπεπτωκότες αγγέλους γκρεμίστηκαν στην κόλαση. Για όλους τους υπόλοιπους που αναρωτιόμαστε τα πως και γιατί αντι για το θεό έμεινε το παιγνίδι. Ένα είναι το παιγνίδι που λατρέψαμε σαν θεό, το ποδόσφαιρο. Ήταν τέτοια η φκιάξη που όλος ο παραγοντισμός, ο κομπλεξισμός, η φοροδιαφυγή και η μπήχλα εγκαταβίωνε στο λεγόμενο επαγγελματικό ποδόσφαιρό, εμείς λεφτά για μεγάλα γήπεδα και αφορολόγητα δεν θα μας τα τρώγανε τα αλάνια άρα, ήταν ξεκάθαρο μόνο ερασιτεχνικό . Άλλο καρακατσουλιό δώθενε, αθώο και μουρντάρικο, βαρβατίλα και μικρά σεκλέτια, τοπικές κοινωνίες γεμάτες προέδρους και ανάδειξη ταλέντων. Είχαν και καλλιεργούσαν το όνειρο όπως στο χωριό τις πατάτες, βάλε να φυτρώσουνε μπας και φάμε πράμα Κάθε συνοικία των Αθηνών και ένα γλυκό μελίσσι τοπικισμού και δυναμικής. Αθηναϊκός Βύρωνα, Λαύρα Αργυρούπολης, Αγ. Θωμάς Γουδί, Απόλλων Χαλανδρίου, Αστέρας Ζωγράφου, Λέοντες Ρουφ, Ήφαιστος Περιστερίου, Σούρμενα, Κουκάκι, Πέρα Κλουμπ, Πανιώνιος Καισαριανής, Αστέρας Εξαρχείων, Κοψαχείλα Π. Φαλήρου, Αρμενική και άλλα 40 μαράζια και φυτώρια ζωής και δυναμικής. Το κάθε περγαμόντο με την πικρίλα του…. Στο παιγνίδι λοιπόν Απόλλωνα Χαλανδρίου εκείνη τη χρονιά με την Αρμενική παιζότανε μια κατηγορία από την Γ΄στη Β΄, ο Απόλλωνας ήθελε μονο νίκη η Αρμενική ήθελε νίκη ή ισοπαλία για να ευνοηθεί από τα προηγούμενα αποτελέσματα και την μέχρι σε εκείνο το σημείο βαθμολογία. Το γήπεδο στο Καλαμάκι με αποδυτήρια και καταπακτή, με λίγες κερκίδες το Καλαμάκι έχει κατέβει με τον όμορφο ψηλό του πρόεδρο, σε παροδική εμμηνόπαυση εκείνη τη φάση και περίπου 100 φιλάθλους. Οι Αρμενικοί κατεβαίνουμε αποφασισμένοι και πλήρεις όπως πάντα με 1500 κερκίδα μπόλικη βαρβατίλα και μερικοί προκατειλημμένοι γιατί ξέρουν. Ξέρουν ότι ο φοιτητής οδοντιατρικής με τις ξανθές μπούκλες που κάνει το διαιτητή είναι πιασμένος και θα παίξει υπέρ Χαλανδρίου…. Έχει και μια βούρτσα στη κωλοτσέπη ο χλιμίτζουρας και κάθε λίγο καθυποτάσσει τις ανεμίζουσες αφέλειες! Το παιγνίδι εξελίσσεται ηρωικά με γρήγορο ρυθμό και εναλλαγές φάσεων στις δύο μικρές περιοχές, βέβαια ο διαιτητής παίζει 90-10 τον Απόλλωνα, και όλοι θέλουμε να φάμε το λαρύγγι του «όμορφου» προέδρου του αλλά νοικοκύρηδες άνθρωποι συγκρατιόμαστε. Πάντα φταίει ο άλλος, στη γηπεδική ψυχολογία του όχλου αρκεί ο ένας να εξοκείλει και ακολουθεί στον εξάψαλμο η μάζα. Είμαι ευτυχής που μέχρι τότε κρατάμε το ποθητό αποτέλεσμα, την ισοπαλία που μας ανεβάζει κατηγορία. Και έρχεται στο 75΄λεπτο μια κεφαλιά από θέση οφ σάιτ και το Χαλάνδρι προηγείται 1-0. Κόλαση, απογοήτευση και μεγάλη Πέμπτη να και τα 12 ευαγγέλια της εξέδρας, είμαστε και πολλοί είμαστε και φανατικοί . Το γαμώτο της αδικίας και της αγανάκτησης, ένας ρίχνει και ένα δυναμιτάκι μεσα στο αγωνιστικό χώρο χωρίς να πετύχει τίποτα έτσι λίγο κρότο! Βλέπω το διαιτητή λίγο αμήχανο να κοιτά τον όμορφο Κώστα ,τον πρόεδρο των ολίγιστων! Κατάλαβα παίρνω τον Αρίστο κοντά μου τον γιγαντόσωμο οικοδόμο και τρέχω στην καταπακτή.

Εκεί στα σκοτάδια προς τα αποδυτήρια βγάζω όλη μου την απειλητική διπλωματία. Στα 5 μέτρα πετυχαίνω το διαιτητή που έχει σκοπό με το δυναμιτάκι να διακόψει το παιγνίδι εις βάρος μας, πάει η κατηγορία! -- «Γύρνα πίσω ρε σε περιμένουν 50 στα αποδυτήρια, δεν θα βγεις ζωντανός!» -- Ο πιτσιρικάς φοιτητής χεσμένος, «μα έριξαν δυναμίτη» --Μου βγαίνει το υβρεολόγιο «στο κώλο τόφαγες ρε, τώρα τελείωσες» Με την πειθώ της ιεράς εξέτασης ο διαιτητής είναι πίσω στον αγωνιστικό χώρο η προεδράρα με τους ίσχαιμους από Χαλάνδρι ηλεκτρισμένος από το δικό του δίκιο ζητάει διακοπή, τον βολεύει. Δεν του περνάει είμαστε πολλοί ο καθένας με το δίκιο του τα λέει και ο Θουκυδίδης ,"Στο πόλεμο οι ευκαιρίες δε περιμένουν" (Α 142) και οι κανόνες λάστιχο να τους τραβάς. Μη μου πείτε ότι αυτά δεν γίνονται ρωτήστε ένα οποιοδήποτε γνωστό σας διαιτητή μετα την «καριέρα» Η γυναίκα μου που ξέρει τι παλιοτόμαρο είμαι ,ρωτάει με αγωνία που ήσουνα, που χάθηκες; Δεν της έχω πει τίποτα, δεν θα καταλάβαινε, έχω συγχυστεί και με τα γαλλικά που συνεννοήθηκα με τον συνάδελφο πρόεδρο. Τα παιγνίδι συνεχίζεται και στο 87 σε ένα κόρνερ δικό μας από αριστερά, πιέζουμε αφόρητα, ξεφεύγει το δεξιό μας μπακ και καρφώνει το τόπι στα δίκτυα του Απόλλωνα Χαλανδρίου. Αντρίκια και μέσα στο γήπεδο. Από την Μεγάλη Παρασκευή στην Ανάσταση 12 λεπτά δρόμος, τα ψιλά των καθυστερήσεων δεν υπολογίζονται. Ανεβήκαμε κατηγορία και για τους άλλους η κάθοδος στο Χαλάνδρι ήταν η χασούρα μιας χρονιάς. Έτσι είναι η ζωή υπάρχουνε κανόνες και έχουμε μια τάση να τους αλλάζουμε, εμείς οι Έλληνες, οι Αρμένιοι και φοβάμαι πολλοί άλλοι γύρω μας. Διόνυσος 25-3-2016