Που πήγαν τα λεφτά;

Αυτά που δεν μας είπαν ποτέ: ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

– Γιατί υποδουλώθηκε η χώρα.
Εντοπίζει τις ακριβείς αιτίες του προβλήματος για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση. Όχι κλισέ τύπου “ο αυξημένος δημόσιος τομέας” ή “αυτοί που έφαγαν τα λεφτά”.
Προς
Αξιότιμο Κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας
Αρχηγούς κομμάτων
Βουλευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου
Κύριε Πρόεδρε,
Όλοι οι Έλληνες σήμερα και εσείς προσωπικά έχουμε ένα ερώτημα.
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Μια ομάδα αναλυτών με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος και του λογιστηρίου του κράτους αποφασίσαμε να δώσουμε μια απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Αποδεχόμαστε πλήρως την κριτική που θα ακουστεί ως προς την προσέγγιση και την ακρίβεια των αριθμών μας. Όποιος επιθυμεί να την αμφισβητήσει όμως ας το κάνει με στοιχεία. Σας εγγυόμαστε ότι κανείς δεν θα μπορέσει να αμφισβητήσει τα συμπεράσματα.
Η επιστολή άλλωστε κοινοποιείται και στους πολιτικούς αρχηγούς της σημερινής βουλής από σεβασμό στο δημοκρατικό πολίτευμα. Ας βάλουν τους αναλυτές τους να αντιπαραβάλλουν τα στοιχεία τους,( αυτά που δεν τόλμησαν ποτέ να φέρουν στο φως της δημοσιότητας για να προστατεύσουν τους υπαίτιους που δυστυχώς φαίνεται ότι αποτελούν τον πυλώνα του πολιτικού συστήματος και χρήζουν «προστασίας».)
(Δεν θα συμπεριλάβουμε τα «σκάνδαλα» αφού κάθε μία από τις αιτίες έχει πίσω της ακριβείς αποφάσεις με υπουργικές υπογραφές. Συγκεκριμένες υπογραφές που ταυτοποιούνται με πρόσωπα ανάλογα την ημερομηνία.) Όπως θα δείτε μεταφέρουμε τα συμπεράσματα σε απλή γλώσσα, χωρίς κραυγές και αφορισμούς αφού κύριος αποδέκτης είναι όχι το πολιτικό σύστημα αλλά οι Έλληνες πολίτες που έχουν συνηθίσει να ακούν «περίτεχνες αναφορές» γραμμένες από διάφορους «σοφούς».
Τέσσερεις είναι οι κυρίες αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα σ’ αυτό το σημείο με σειρά βαρύτητας.
1. η κακοδιαχείριση των συνταξιοδοτικών ταμείων
2 η κακοδιαχείριση του αναπτυξιακού πυλώνα της οικονομίας
3. η φοροδιαφυγή
4 η χρηματοδότηση των τραπεζών με € 43 δισεκατομμύρια
Το σημερινό χρέος της Ελλάδος είναι € 312 δισεκατομμύρια.
Η ανάλυση μας δείχνει ότι οι «επιχορηγήσεις» στα συνταξιοδοτικά ταμεία (εκτός των δημοσίων υπάλληλων ) από τον κρατικό προϋπολογισμό, από το 1998 μέχρι το 2009 είναι €104 δισεκατομμύρια.
Με απλά λόγια τα ταμεία που έπρεπε να είναι αυτοχρηματοδοτούμενα από τις εισφορές των εργαζομένων και τις επενδύσεις τους, δεν είχαν και δεν έχουν τους πόρους να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους – συντάξεις, ιατρική περίθαλψη κτλ. Έτσι το κράτος αναγκάστηκε να τα χρηματοδοτήσει. Το 2009 το ποσό της χρηματοδότησης ήταν 30% του προϋπολογισμού.
Παράρτημα 1. Αποτελέσματα ταμείων Κοινωνικής Ασφάλισης

Παράρτημα 2 : Χορηγήσεις σε Ασφαλιστικά ταμεία & Τόκοι

Το παράδοξο είναι ότι φτάσαμε στο σημείο όπου το Έλλειμμα των ταμείων είναι μεγαλύτερο από τους τόκους. Παράρτημα 2 : Χορηγήσεις σε Ασφαλιστικά ταμεία & Τόκοι
Γιατί όμως φτάσαμε ως εδώ;
Είναι πολλές οι αιτίες που τα ταμεία έχουν κυριολεκτικά καταρρεύσει και πιστεύουμε ότι υπεύθυνοι διαχρονικά είναι οι πολιτικοί, διότι ενώ τους εμπιστευτήκαμε να διαχειριστούν με ευθύνη τα λεφτά που ο εργαζόμενος, ο επιχειρηματίας, ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο αγρότης τους έδωσε, αντί αυτού χρησιμοποιήθηκαν για πολιτικούς και οικονομικούς αυτοσκοπούς.
- Μεγάλες απώλειες στο Χρηματιστήριο. μια μικρή ομάδα του χρηματοπιστωτικού τομέα σε συνεργασία με τους πολιτικούς υποχρέωσε άπειρους διευθυντές να παίξουν ένα παιχνίδι, όπου οι αντίπαλοι ήταν η ελίτ των διεθνών χρηματιστηριακών οίκων με καταστροφικές συνέπειες για τα ταμεία.( Μία Ελίτ διαχρονικά στο απυρόβλητο. Για κάθε απόφαση όμως υπάρχουν αναλυτικά στοιχεία, ποσά, υπογραφές και ημερομηνίες.)
- Το ίδιο σενάριο σε μικρότερο βαθμό επαναλήφθηκε με τα δομημένα ομόλογα. Ομοίως.
- Δάνεια από τα ταμεία στις Τράπεζες άτοκα ή με 2% όταν τα επιτόκια ήταν 25%. Η πολιτεία διαχρονικά διαμόρφωσε μια επενδυτική πολιτική κομμένη και ραμμένη για το συμφέρον του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος και όχι των ταμείων. (Πάλι κάθε εκχώρηση με υπογραφές, ποσά και ημερομηνίες.)
- Συνταξιοδότηση ατόμων χωρίς εισφορές, πολιτικές αποφάσεις για πελατειακή εξυπηρέτηση.
- Πρόωρες συνταξιοδοτήσεις την δεκαετία του ‘80 και ’00, ομοίως.
Συγχρόνως τα ταμεία έπρεπε να διαχειριστούν και τον κλάδο υγείας, όπου η διαφθορά στα νοσοκομεία και γενικά στο χώρο υγείας ήταν γνωστή. Και σ’ αυτή την περίπτωση κανένα αποτελεσματικό μέτρο δεν εφαρμόστηκε για να σταματήσει την αιμορραγία.
Την ιδία στιγμή η πολιτεία και οι πολιτικοί φάνηκαν αδύναμοι η μάλλον έκλεισαν το μάτι σε χιλιάδες περιπτώσεις κατάχρησης των ταμείων από επιτήδειους, που νόμιζαν ότι με το να κλέψουν τα ταμεία με παράνομες συντάξεις ήταν «έξυπνοι». Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι έκλεβαν τα παιδιά τους;
Και τι έκανε η πολιτεία διαχρονικά; Αντί να στελεχώσουν τα ταμεία με άτομα που θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στα μεγάλα προβλήματα που υπήρχαν- με λίγες εξαιρέσεις -έβαλαν άσχετους και αχυράνθρωπους για να μπορέσουν να κάνουν αυτό που αυτοί ήθελαν. Ρωτήστε κύριε πρόεδρε ποια ποσά χαθήκαν από τα αποθεματικά του ΙΚΑ από το 1998 – 2008.
Κύριε πρόεδρε
Υπάρχει ένα μεγάλο διαχρονικό έγκλημα. Η πολιτεία με δανεισμό €100 δισεκατομμύρια -μέχρι σήμερα -προσπαθεί να καλύψει και συνεχίζει να καλύπτει όλες τις ελλείψεις, παραλείψεις και σκόπιμες πράξεις (κακουργηματικές σε πολλές περιπτώσεις) του μεγαλυτέρου πολιτικοοικονομικού σκανδάλου της μεταπολίτευσης.
Και είναι ακόμα μεγαλύτερο το έγκλημα διότι αντί να το ομολογήσουν – δεδομένου ότι είναι γνωστό προ πολλού – έσπερναν ψεύτικες ελπίδες ότι χρήματα υπάρχουν προσπαθώντας ίσως να καλύψουν τη δικιά τους ενοχή την στιγμή που θα έβγαινε η αλήθεια.
Για τις άλλες αιτίες, το μοντέλο ανάπτυξης, φοροδιαφυγή και δάνεια στις τράπεζες. έχουμε απόψεις και όχι συμπεράσματα, αλλά θα μας κάνετε την τιμή να τις καταθέσουμε μια και έχουμε περάσει αρκετό χρόνο για να τις διαμορφώσουμε.
Η οικονομική ανάπτυξη τις χώρας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια συγκεντρώθηκε σε έναν η το πολύ δυο κλάδους και αυτή είναι η δεύτερη αιτία του μεγάλου χρέους. Σύνολο €95 δισ. σε «δημόσιες επενδύσεις» ήταν στην πλειονότητα σε μη μελλοντικά παραγωγικές δραστηριότητες – δρόμους, κτίρια, γέφυρες.
Παράρτημα 3. Δημόσιες Επενδύσεις

Αυτές οι επενδύσεις αν και δημιουργούσαν αύξηση του ΑΕΠ στη χρονιά που υλοποιούνταν τα έργα δεν είχαν καμία μελλοντική προοπτική. Ενδεικτικό πόσο μονόπλευρες ήταν αυτές οι επενδύσεις, είναι ότι η Ελλάδα ήταν το 2000- 2006 53η στον κόσμο για επενδύσεις στην Έρευνα και Τεχνολογία κάτω από την Μοζαμβίκη. Αυτή είναι η αλήθεια για τη μεγάλη ληστεία που βαφτίστηκε «ισχυρή Ελλάδα».
Έτσι λοιπόν κύριε πρόεδρε δημιουργήσαμε μια οικονομία που δεν παράγει τίποτα. Και οι αριθμοί το επιβεβαιώνουν. Το 1995 το ΦΠΑ σαν ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 13% και σήμερα είναι 10%. Βλέπετε δεν παράγουμε προστιθέμενη άξια.. Το αγοράζουμε και το πουλάμε.
Παράρτημα 4. ΦΠΑ & Φόρος Εισοδήματος % ΑΕΠ Η κύρια αιτία για την αποδυνάμωση της παραγωγικής βάσης είναι κατά την άποψη μας οι πελατειακές σχέσεις των πολιτικών με ένα κλειστό κύκλο οικονομικών παραγόντων που απαιτούσαν το μερίδιο του λέοντα. Μέχρι εδώ τίποτα διαφορετικό από άλλες χώρες. Στη δική μας περίπτωση όμως τα έπαιρναν όλα χωρίς να υπάρχει περίπτωση κάποιος άλλος να μπορεί να ανταγωνιστεί. Ήταν και είναι το μεγαλύτερο από τα «κλειστά επαγγέλματα». Χρησιμοποιώντας στοιχεία της ΕΕ και διεθνές μελέτες σε παρόμοιες περιστάσεις αυτό το μονό- ολιγοπώλιο κόστισε στην οικονομία μας μεταξύ €20- 30 δισεκατομμύρια. (σσ Ο: Η πλέον φρικτή διαπίστωση είναι ότι αυτή η «Ελίτ», αυτός ο κλειστός κύκλος ουδέποτε λειτούργησε παραγωγικά για να δημιουργήσει έστω και μία υποδομή δημιουργίας. Πλούτιζε φτιάχνοντας δρόμους και έργα «συγχρηματοδοτούμενα». Πλούτιζε υπερτιμολογώντας τα. Πλούτιζε δίνοντας υπεργολαβίες σε κοινούς μαφιόζους και δουλέμπορους για να εκμηδενίζει το κόστος. Πλούτιζε από την εκμετάλλευση τους. Δεν χρειάστηκε ποτέ να επενδύσει σε έρευνα και ανάπτυξη, αρκούσε η κυριαρχία στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με κάθε κόστος και κάθε τρόπο.)
Σημειώστε ότι κάθε παράγοντας βιομηχανικής παραγωγής εξοντώθηκε ή εξαναγκάστηκε σε μεταπρατική λειτουργία προκειμένου να επιβιώσει.
Φυσικά και άλλοι παράγοντες που τους δημιούργησε η πολιτεία συνετέλεσαν σ’ αυτή την συρρίκνωση :
Γραφειοκρατία φτιαγμένη έτσι που να διώχνει και όχι να έλκει επενδύσεις, καινοτομίες και δημιουργικότητα. Αλλά δεν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Η άποψη μας για τον δημόσιο τομέα είναι ξεκάθαρη. Δημιουργήθηκε γιατί δεν υπάρχει ισχυρός ιδιωτικός τομέας. Όταν ο ιδιωτικός τομέας δεν προσφέρει ευκαιρίες, είναι λογικό για ένα πατέρα να προσπαθήσει να βολέψει το παιδί του στο μόνο «εργοδότη» που υπάρχει, στον πολιτικό. Έτσι οι πολιτικοί αναζητούν εξαρτημένους ψηφοφόρους και οι ψηφοφόροι αναζητούν εξαρτημένους πολιτικούς. Αυτό δημιούργησε έναν γιγάντιο δημόσιο τομέα που έπρεπε να εφεύρει διαδικασίες ώστε να δικαιολόγηση την ύπαρξη του.
 πανεπιστημιακούς που κρατούν ομήρους τα πανεπιστήμια, όπου η μεταφορά έδρας στον απόγονο ήταν και είναι το μόνο μέλημα και έτσι κάτι το καινούργιο ή καλύτερο έπρεπε να εξαφανιστεί
 Και μια Δικαιοσύνη, που στα μάτια όλων και ιδίως των ξένων είναι αυθαίρετη και κατευθυνόμενη
Για την Φοροδιαφυγή την τρίτη αιτία θα ήμαστε σύντομοι γιατί το θεμα είναι απλό. Υπολογίσαμε ότι η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα τα τελευταία 12 χρόνια είναι του ύψους των €70 δισεκατομμυρίων.
Η άποψη μας είναι ότι η φοροδιαφυγή είναι ευθύνη αποκλειστικά και μόνο της πολιτείας. Η λύση στη φοροδιαφυγή είναι απλή. Πρέπει να βασίζεται σε δυο αρχές:
1. να υπάρχει μια αίσθηση δικαίου (όλοι ίσιοι μπροστά στον εφοριακό)
2. και σοβαρές ποινές σε περίπτωση αδικήματος (είτε από τον φορολογούμενο είτε από τον εφοριακό),
Κι’ όμως κανείς πολιτικός όμως δεν την εφάρμοσε. Μάλλον δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν ούτε τη μια ούτε την άλλη αρχή, διότι έπρεπε να πάρουν μέτρα εναντίον αυτών που τους υποστήριξαν και τους υποστηρίζουν.
Και κρατήσαμε το πιο παράλογο για το τέλος. Αθόρυβα η πολιτεία έχει δανείσει €43 δισεκατομμύρια στις τράπεζες τους τελευταίους 6 μήνες. Για να κάνει αυτό χρειάστηκε να δανειστεί σαν κράτος τα €43 δισεκατομμύρια. Σε μια νύχτα το χρέος αυξήθηκε 20%. Παράρτημα 5. Χρέος ευρώ και %ΑΕΠ.
Να σας υπενθυμίσω ότι όλες οι περικοπές και οι καινούργιοι φόροι που περιλαμβάνονται στην σύμβαση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προβλέπουν αύξηση εσόδων €30 δισεκατομμυρίων συνολικά για τα επόμενα τρία χρόνια. Τα έχουμε ήδη ξοδέψει και παραπάνω για τις τράπεζες. Και οι μέτοχοι;
Προσπαθήσαμε, κύριε πρόεδρε, να δώσουμε μια απάντηση πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Δυστυχώς την απάντηση μπορεί να σας την είχε δώσει κάθε ένας από τους πολιτικούς που σας επισκέπτεται. Και θα έπρεπε να ήταν η εξής.
«Εάν είχαμε χειριστεί σωστά τα ταμεία συνταξιοδότησης, αν υπήρχε αίσθηση δίκαιου είτε στη φορολογία είτε στην δικαιοσύνη, αν είχαμε κάνει σωστές επενδύσεις και αν δεν είχαμε δώσει δάνεια € 43 δισεκατομμύρια στις τράπεζες το 2009/2010 το χρέος του Ελληνικού κράτους θα ήταν ελάχιστο. Όχι €312 δισεκατομμύρια.
Και θα ήμασταν το παράδειγμα και όχι οι ζητιάνοι. Εμείς κύριε Πρόεδρε είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτή την καταστροφή»
Στο τελευταίο παράρτημα (Παράρτημα 6)
δείχνουμε το έλλειμμα της χωράς εάν δεν υπήρχαν επιχορηγήσεις στα ταμεία. Εάν είχαμε βάλει και την φοροδιαφυγή η χώρα έχει πλεόνασμα. Μ’ αυτό θα θέλαμε να τελειώσουμε την επιστολή μας διότι μας επιτρέπει να πούμε με σιγουριά ότι υπάρχει λύση και είναι εφικτή. Ίδη την επεξεργαζόμαστε.
Καταλαβαίνετε ότι εάν συμπεριλάβουμε και τις υποθέσεις που απασχολούν αυτή τη στιγμή τη δικαιοσύνη με αιχμή του δόρατος την εμπλοκή των Γερμανικών εταιρειών και τη ζημία του δημοσίου τότε τα μεγέθη είναι αδιαμφισβήτητα. Δεν το κάνουμε γιατί οι συμβάσεις είναι ακόμη ομιχλώδεις ως προς τα τελικά μεγέθη. Το ίδιο και η περιβόητη σχέση με την Goldman Sachs της οποίας τους όρους ακόμα δε γνωρίζει το Ελληνικό δημόσιο, αφού δεν αναφέρθηκαν ούτε στην περιβόητη απογραφή!
Πλεονασματική λοιπόν η Ελλάδα, χωρίς να υπολογίσουμε ούτε το δυσανάλογο μέγεθος του δημοσίου τομέα, ούτε τη μη εκμετάλλευση των άφθονων φυσικών πόρων.
Χρειάστηκε πραγματικά προσπάθεια για να διολισθήσει μία χώρα σαν την Ελλάδα στα σημερινά μεγέθη. Το μέγεθος του εγκλήματος σας αφήνουμε να το αποτιμήσετε εσείς και οι συνάδελφοι σας. Εμείς πάντως ΔΕΝ θα σταματήσουμε
Μια παράκληση.
Μην αφήσετε να υπογράψουμε συνθήκη με την Τουρκία για τα πετρέλαια. Θα είναι η χαριστική βολή των πολιτικών μας σε μια χώρα που πέτυχε πολλά – αν και με πολλά εμπόδια – χάρη στην δουλειά και υπομονή του ωραιότερου λαού του κόσμου.
Μετά τιμής
Οι Έλληνες Πολίτες ( Ελλάδας και Εξωτερικού)

ΥΓ. Πολλοί πολιτικοί θα πουν, δεν ήξερα ή δεν ήταν ευθύνη μου. Και οι δυο δικαιολογίες δεν ελαφρύνουν τη θέσεις τους. Οι πολιτικοί που πραγματικά πάλεψαν και ζήτησαν το καλό της χώρας μπήκαν στο περιθώριο χωρίς αξιώματα και τίτλους. Και τους αποκαλούν «γραφικούς». Κρίμα. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα.

Το κείμενο επιστολή δημοσιεύθηκε από 12-5-2010 στο http://olympia.gr/2010/05/12/greek-debt-analysis/ στο περιοδικό Αρδην τεύχος 81 και σε 10 περιπου ακόμα ιστιοχώρους.

Αναφορά στον Γκρέκο. Νίκος Καζαντζάκης

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ :
ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ
Εισαγωγή
Η Αναφορά μου στον Γκρέκο δεν είναι αυτοβιογραφία· η ζωή μου η προσωπική για μένα μονάχα έχει κάποια, πολύ σχετική, αξία, για κανένα άλλον. Η μόνη αξία που της αναγνωρίζω είναι ετούτη: ο αγώνας της ν' ανέβει από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι και να φτάσει όσο πιο αψηλά μπορούσαν να την πάνε η δύναμή της και το πείσμα — στην κορφή που αυθαίρετα ονομάτισα Κρητική Ματιά.Θα βρεις λοιπόν, αναγνώστη, στις σελίδες ετούτες την κόκκινη γραμμή, καμωμένη από στάλες αίμα μου, που σημαδεύει την πορεία μου ανάμεσα στους ανθρώπους, στα πάθη και στις ιδέες. Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό τον κι ανεβαίνει το Γολγοθά το. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζουνται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά — θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους — να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης· άλλον δεν έχει.
Τέσσερα στάθηκαν τ' αποφασιστικά σκαλοπάτια στο ανηφόρισμά μου, και το καθένα φέρνει ένα ιερό όνομα: Χριστός, Βούδας, Λένιν, Οδυσσέας. Αυτή την αιματερή πορεία μου, από τη μια από τις μεγάλες αυτές ψυχές στην άλλη, τώρα που ο ήλιος βασιλεύει, μάχουμαι στο Οδοιπορικό μου ετούτο να σημαδέψω. Έναν άνθρωπο ν' ανεβαίνει, με την ψυχή στο στόμα, το κακοτράχαλο βουνό της μοίρας του. Αλάκερη η ψυχή μου μια Κραυγή· κι όλο μου το Έργο, το σχόλιο στην Κραυγή αυτή.
Μια λέξη πάντα, σε όλη μου τη ζωή, με τυραννούσε και με μαστίγωνε η λέξη Ανήφορος· τον ανήφορο αυτόν θα 'θελα εδώ, με αλήθεια μαζί και φαντασία, να παραστήσω· και τις κόκκινες πατημασιές που αφήκε το ανηφόρισμά μου. Και βιάζουμαι, προτού φορέσω το «μαύρο κράνος» και κατέβω στο χώμα, γιατί η αιματωμένη αυτή γραμμή θα 'ναι το μόνο αχνάρι που αφήκε το διάβα μου απάνω στη γης· ότι έγραψα ή έπραζα γράφτηκε και πράχτηκε απάνω στο νερό και χάθηκε.
Φωνάζω τη μνήμη να θυμηθεί, περιμαζώνω από τον αέρα τη ζωή μου, στέκουμαι σαν στρατιώτης μπροστά στο στρατηγό και κάνω την Αναφορά μου στον Γκρέκο· γιατί αυτός είναι ζυμωμένος από το ίδιο κρητικό χώμα με μένα, και καλύτερα απ' όλους τους αγωνιστές που ζουν ή που έχουν ζήσει μπορεί να με νιώσει. Δεν αφήκε κι αυτός την ίδια κόκκινη γραμμή απάνω στις πέτρες;
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Μαζεύω τα σύνεργα μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.
Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί· μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει. Δε θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.
Ρίχνω στερνή ματιά γύρα μου ποιον ν' αποχαιρετήσω; τι ν' αποχαιρετήσω; τα βουνά, τη θάλασσα, την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό; Μάταια, μάταια· κατεβαίνουν όλα ετούτα μαζί μου στο χώμα.
Σε ποιον να εμπιστευτώ τις χαρές και τις πίκρες μου, τις μυστικές δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης, την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με τους ανθρώπους, και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγουνται μα αρνιούνται, ως το θάνατο, να γίνουν στάχτη; Σε ποιον να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, τον κακοτράχαλο ανήφορο του θεού, γλίστρησα κι έπεσα, πόσες φορές σηκώθηκα, όλο αίματα, και ξανάρχισα ν' ανηφορίζω; Που να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;
Σφίγγω ήσυχα, πονετικά, ένα σβώλο κρητικό χώμα στη φούχτα μου. Το κρατούσα το χώμα ετούτο πάντα μαζί μου, σε όλες μου τις περιπλάνησες, και στις μεγάλες μου αγωνίες το 'σφιγγα μέσα στη φούχτα μου κι έπαιρνα δύναμη, δύναμη μεγάλη, σαν να 'σφιγγα το χέρι φίλου αγαπημένου. Μα τώρα που βασίλεψε ο ήλιος και το μεροκάματο τέλεψε, τι να την κάμω τη δύναμη; Δεν την έχω ανάγκη πια. Κρατώ το χώμα ετούτο της Κρήτης και το σφίγγω με άφραστη γλύκα, τρυφεράδα κι ευγνωμοσύνη, σαν να σφίγγω μέσα στη φούχτα μου και ν' αποχαψετώ το στήθος γυναίκας αγαπημένης. Αυτό ήμουν αιώνια, αυτό θα 'μαι αιώνια, πέρασε αστραπή η στιγμή που στροβιλίστηκες, άγριο χώμα της Κρήτης, κι έγινες αγωνιζόμενος άνθρωπος.
Τι αγώνας, τι αγωνία, τι κυνηγητό του ανθρωποφάγου αόρατου θεριού, τι επικίντυνες ουρανικές και σατανικές δυνάμες η φούχτα ετούτη το χώμα! Ζυμώθηκε μ' αίμα, δάκρυο κι ιδρώτα, γίνηκε λάσπη, γίνηκε άνθρωπος, πήρε τον ανήφορο, να φτάσει — που να φτάσει; Σκαρφάλωνε αγκομαχώντας το σκοτεινό όγκο του θεού, άπλωνε τα χέρια, έψαχνε, έψαχνε και μάχουνταν να βρει το πρόσωπό του.
Κι όταν, τα ολόστερνα ετούτα χρόνια, απελπισμένος πια, ένιωσε πως ο σκοτεινός αυτός όγκος δεν έχει πρόσωπο, τι καινούριος, όλο αναίδεια και τρόμο, αγώνας να πελεκήσει την ακατέργαστη κορφή και να της δώσει πρόσωπο — το πρόσωπό του!
Μα τώρα το μεροκάματο τέλεψε, μαζεύω τα σύνεργα μου ας έρθουν άλλοι σβώλοι χώματα να συνεχίσουν τον αγώνα. Είμαστε, εμείς οι θνητοί, το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και χτίζουμε απάνω στην άβυσσο ένα νησί.
Χτίζεται ο θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μη χαθεί, να με στερεώσει, να μη χαθώ, έκαμα το χρέος μου. Έχετε γεια!
Απλώνω το χέρι, φουχτώνω το μάνταλο της γης, ν' ανοίξω την πόρτα να φύγω, μα κοντοστέκουμαι στο φωτεινό κατώφλι ακόμα λίγο. Δύσκολο, δύσκολο πολύ, να ξεκολλήσουν τα μάτια, τ' αυτιά, τα σπλάχνα από τις πέτρες και τα χόρτα
του κόσμου λες: Είμαι χορτάτος, είμαι ήσυχος, δε θέλω πια τίποτα, τέλεψα το χρέος και φεύγω· μα η καρδιά πιάνεται από τις πέτρες κι από τα χόρτα, αντιστέκεται, παρακαλάει: «Στάσου ακόμα!»
Μάχουμαι να παρηγορήσω την καρδιά μου, να τη συβάσω να πει λεύτερα το ναι. Να μη φύγουμε σαν σκλάβοι, δαρμένοι, κλαμένοι, από τη γης, παρά σαν βασιλιάδες που έφαγαν, ήπιαν, χόρτασαν, δε θέλουν πια, και σηκώνουνται από το τραπέζι. Μα η καρδιά χτυπάει ακόμα μέσα στα στήθια, αντιστέκεται, φωνάζει: «Στάσου ακόμα!»
Στέκουμαι, ρίχνω στερνή ματιά στο φως, που αντιστέκεται κι αυτό, σαν την καρδιά του ανθρώπου, και παλεύει. Σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό, έπεσε απάνω στα χείλια μου μια χλιαρή ψιχάλα, η γης μύρισε· γλυκιά φωνή, μαυλιστικιά, ανεβαίνει από τα χώματα: «Έλα... έλα... έλα...»
Πλήθυναν οι ψιχάλες· το πρώτο νυχτοπούλι αναστέναξε, κι ο πόνος του κόλλησε από τις νυχτωμένες φυλλωσιές, γλυκός πολύ, μέσα στο βρεμένο αέρα. Ησυχία, γλύκα μεγάλη, κανένας στο σπίτι κι έξω τα χωράφια διψούσαν κι έπιναν μ' ευγνωμοσύνη, με βουβή ευδαιμονία, το πρωτοβρόχι. Ανασηκώνουνταν η γης σαν μωρό, κατά τον ουρανό, να βυζάξει.
Έκλεισα τα μάτια· κρατούσα πάντα στη φούχτα το σβώλο το χώμα της Κρήτης κι ο ύπνος με πήρε. Ο ύπνος με πήρε κι είδα όνειρο: Ξημέρωνε, λέει, ζυγαριάζουνταν από πάνω μου ο Αυγερινός, έτρεμα, έλεγα τώρα θα πέσει κι έτρεχα, έτρεχα ανάμεσα στα έρημα άνυδρα βουνά, ολομόναχος. Πέρα στην ανατολή πρόβαλε ο ήλιος· δεν ήταν ήλιος, ήταν ένα προύντζινο ταψί γεμάτο κάρβουνα αναμμένα. Ο αέρας χοχλάκιζε. Κάπου κάπου μια σταχτιά πετροπέρδικα πετούσε από το βράχο, χτυπούσε τα φτερά της και κακάριζε, χαχάριζε και με περγελούσε. Ένα κοράκι, σ' ένα αναγύρισμα του βουνού, τινάχτηκε ως με είδε· σίγουρα θα με περίμενε, και με πήρε ξοπίσω σκώντας στα γέλια. Θύμωσα, έσκυψα, πήρα μια πέτρα να του την πετάξω· μα το κοράκι είχε αλλάξει κορμί, είχε γίνει ένα γεροντάκι και μου χαμογελούσε.
Τρόμος με κυρίεψε κι άρχισα πάλι να τρέχω. Στρούφιζαν τα βουνά, στρουφίζουμουν κι εγώ μαζί τους· ολοένα οι κύκλοι στένευαν, μ' έπιασε ζάλη. Χοροπηδούσαν γύρα μου τα βουνά, ένιωσα ξαφνικά δεν ήταν ετούτα βουνά, ήταν τ' απολιθώματα προκατακλυσμιαίου εγκέφαλου και μαύρος θεόρατος σταυρός ήταν καρφωμένος δεξά μου, αψηλά, σε μια πέτρα, κι απάνω του ένα θεριακωμένο προύντζινο φίδι σταυρωμένο.
Αστραπή έσιασε το μυαλό μου, φώτισε γύρα μου τα βουνά, είδα: Είχα μπει στο φοβερό στρουφηχτό φαράγγι που 'χαν πάρει, τώρα και χιλιάδες χρόνια, οι Οβραίοι, με το Γεχωβά μπροστάρη, φεύγοντας την ευτυχισμένη παχιά γη του Φαραώ. Το φαράγγι ετούτο στάθηκε το πύρινο αργαστήρι όπου, πεινώντας, διψώντας, βλαστημώντας, σφοροκοπήθηκε η ράτσα του Ισραήλ.
Τρόμος με κυρίεψε, τρόμος και χαρά μεγάλη· ακούμπησα σ' ένα βράχο να καταλαγιάσει το στροβίλισμα του μυαλού μου, έκλεισα τα μάτια, κι όλομεμιας τα πάντα γύρα μου αφανίστηκαν ένα ελληνικό ακρογιάλι απλώθηκε μπροστά μου, θάλασσα σκούρα λουλάκια, κόκκινοι βράχοι, κι ανάμεσα στους βράχους η χαμηλή μπασιά κατασκότεινης σπηλιάς. Ένα χέρι τινάχτηκε μέσα από τον αέρα και σφήνωσε στη φούχτα μου ένα δαδί αναμμένο. Κατάλαβα την προσταγή· έκαμα το σταυρό μου, τρύπωξα μέσα στη σπηλιά.
Γύριζα, γύριζα, τσαλαβουτούσα σε μαύρα παγωμένα νερά, κρέμουνταν απάνω από το κεφάλι μου ογροί, γαλάζιοι σταλαχτίτες, ασκώνουνταν από τη γης γιγάντιοι πέτρινοι φαλλοί, που στραφτάλιζαν και γελούσαν στη δαδίσια αναλαμπή. Ήταν η σπηλιά ετούτη το θηκάρι μεγάλου ποταμού και το 'χε παρατήσει αδειανό, γιατί
άλλαξε, μέσα στους αιώνες, πορεία...
Σούριξε το προύντζινο φίδι θυμωμένο· άνοιξα τα μάτια, είδα πάλι τα βουνά, το φαράγγι, τους γκρεμούς· η ζάλη είχε κατασταλάξει. Τα πάντα ακινήτησαν, φωτίστηκαν, κατάλαβα: όμοια και τις πορπολούμενες γύρα μου οροσειρές τις είχε κατασκάψει ο Γεχωβάς για να περάσει. Είχα μπει μέσα στο φοβερό θηκάρι του θεού, ακολουθούσα, πατούσα τ' αχνάρια του.
— Αυτός είναι ο δρόμος, φώναξα μέσα στ' όνειρό μου, αυτός είναι ο δρόμος του ανθρώπου, άλλο δεν έχει.
Κι ως τινάχτηκε από τα χείλια μου ο αυθάδης ετούτος λόγος, ανεμοσίφουνας με τύλιξε, φτερούγες άγριες με σήκωσαν, κι όλομεμιας βρέθηκα στην κορφή του θεοβάδιστου Σινά. Μύριζε ο αγέρας θειάφι, τα χείλια μου μερμήδιζαν, σαν να τ' αγκύλωναν αρίφνητες, αόρατες σπίθες. Σήκωσα τα βλέφαρα. Ποτέ τα μάτια μου, ποτέ τα σπλάχνα μου δεν είχαν χαρεί τόσο απάνθρωπο, τόσο αρμονισμένο με την καρδιά μου δράμα, χωρίς νερό, χωρίς δέντρο, χωρίς ανθρώπους. Χωρίς ελπίδα. Εδώ η ψυχή ενός απελπισμένου ή περήφανου ανθρώπου βρίσκει την άκρα ευδαιμονία.
Κοίταξα το βράχο όπου στέκουμουν. Δυο βαθιές γούβες σκαμμένες στο γρανίτη θα 'ταν οι πατημασιές του προφήτη με τα κέρατα που περίμενε τον πεινασμένο Αιώνα να προβάλει. Εδώ, στην κορφή του Σινά, δεν του 'χε δώσει προσταγή να περιμένει; Περίμενε.
Περίμενα κι εγώ. Έσκυβα απάνω από τον γκρεμό, αφουκράζουμουν άξαφνα, μακριά, μακριά πολύ, κουφοβρόντηξαν πατημασιές. Κάποιος ζύγωνε, και τα βουνά κουνιούνταν. Έπαιζαν τα ρουθούνια μου — όλος ο αγέρας μύριζε σαν μπροσταρότραγος. «Έρχεται! Έρχεται!» μουρμούριζα κι έζωνα σφιχτά τη μέση μου συντάζομουν να παλέψω.
Αχ, πόσο την είχα λαχταρίσει τη στιγμή ετούτη! Χωρίς να μπαίνει στη μέση και να με παραπλανάει ο αδιάντροπος ορατός κόσμος, ν' αντικρίσω, πρόσωπο με πρόσωπο, το λιμασμένο θεριό της ζούγκλας τ' ουρανού. Τον Αόρατο. Τον Ανεχόρταγο. Τον αγαθό Πατέρα που τρώει τα παιδιά του και στάζουν τα χείλια του, τα γένια του, τα νύχια του αίματα.
Θα του μιλήσω θαρρετά, θα του πω τον πόνο του ανθρώπου, τον πόνο του πουλιού, του δέντρου και της πέτρας, όλοι πήραμε απόφαση, δε θέμε να πεθάνουμε, κρατώ μιαν αναφορά, την υπόγραψαν όλα τα δέντρα, τα πουλιά, τα θεριά, οι ανθρώποι, δε θέμε, Πατέρα, να μας φας, και δε θα φοβηθώ, θα του τη δώσω.
Μιλούσα, παρακαλούσα, έσφιγγα τη μέση μου κι έτρεμα. Κι εκεί που περίμενα, σαν να μετακουνήθηκαν οι πέτρες κι άκουσα μεγάλη αναπνοή.
«Να τος... να τος... έφτασε!» μουρμούρισα και στράφηκα ανατριχιάζοντας.
Μα δεν ήταν ο Γεχωβάς, δεν ήταν ο Γεχωβάς, ήσουν εσύ, Παππού, από το αγαπημένο χώμα της Κρήτης, και στέκουσουν μπροστά μου, άρχοντας αυστηρός, με το σφηνωτό γενάκι το κάτασπρο, με τα στεγνά χείλια τα σφιμένα, με το εκστατικό μάτι, το γεμάτο φλόγες και φτέρουγες. Και στα μαλλιά σου περιπλέκουνταν ρίζες από θυμάρι.
Με κοίταξες, κι ως με κοίταξες ένιωσα πως ο κόσμος ετούτος είναι ένα σύννεφο φορτωμένο αστροπελέκι κι άνεμο, σύννεφο κι η ψυχή του ανθρώπου φορτωμένη αστροπελέκι κι άνεμο, κι από πάνω φυσάει ο Θεός και σωτηρία δεν υπάρχει.
Σήκωσα τα μάτια, σε κοίταζα. Έκαμα να σου πω: «Παππού, αλήθεια δεν υπάρχει σωτηρία;» μα η γλώσσα μου είχε κολλήσει στο λαρύγγι μου· έκαμα να σε ζυγώσω, μα τα γόνατα μου λύγισαν.
Άπλουσες τότε το χέρι, σαν να πνίγουμουν κι ήθελες να με σώσεις.
Αρπάχτηκα με λαχτάρα από το χέρι σου· πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα. Έκαιγε. Άγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω:
— Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου· δεν ήταν χέρι, ήταν πολόχρωμη φωτιά. Ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
— Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου...
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να 'βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης. Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
— Παππού, φώναξα τώρα πια δυνατά, δώσ' μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι όλομεμιας, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
— Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο· είχε πια ξημερώσει. Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά. Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν. Τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτισμένα δάκρυα.
— Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Ήταν η φωνή σου· κανένας άλλος στον κόσμο δεν μπορούσε έναν τέτοιο αρσενικό λόγο να ξεστομίσει, μονάχα εσύ, Παππού ανεχόρταγε! Δεν είσαι εσύ ο αρχηγός ο απροσκύνητος, ο ανέλπιδος, της στρατευόμενης γενιάς μου; Δεν είμαστε εμείς οι λαβωμένοι, οι πεινασμένοι, οι μπουμπουνοκέφαλοι, οι σιδεροκέφαλοι, που αφήσαμε πίσω μας την καλοπέραση και τη βεβαιότητα και πας εσύ μπροστά και κάνουμε γιουρούσι να σπάσουμε τα σύνορα;
Το λαμπρότερο πρόσωπο της απελπισίας είναι ο θεός· το λαμπρότερο πρόσωπο της ελπίδας είναι ο Θεός· πέρα από την ελπίδα και την απελπισία, πέρα από τα παμπάλαια σύνορα, με σπρώχνεις, Παππού. Που με σπρώχνεις; Κοιτάζω γύρα μου, κοιτάζω μέσα μου· η αρετή τρελάθηκε, η γεωμετρία τρελάθηκε, η ύλη τρελάθηκε· πρέπει να 'ρθει πάλι ο Νους ο νομοθέτης, να βάλει καινούρια τάξη, καινούριους νόμους· πιο πλούσια αρμονία να γίνει ο κόσμος.
Αυτό θες, κατά κει με σπρώχνεις, κατά κει μ' έσπρωχνες πάντα· άκουγα μέρα νύχτα την προσταγή σου· μάχουμουν, όσο μπορούσα, να φτάσω όπου δεν μπορούσα, αυτό είχα βάλει χρέος μου· αν έφτασα ή δεν έφτασα, εσύ θα μου πεις. Όρθιος στέκουμαι μπροστά σου και περιμένω.
Στρατηγέ μου, τελεύει η μάχη, κάνω την αναφορά μου· να που πολέμησα, να πως πολέμησα, λαβώθηκα, δείλιασα, μα δε λιποτάχτησα· τα δόντια μου καταχτυπούσαν από το φόβο, μα τύλιγα σφιχτά το κούτελό μου μ' ένα κόκκινο μαντίλι, να μην ζεκρίνουνται τα αίματα, κι έκανα γιουρούσι.
Ένα ένα μπροστά σου τα φτερά της καλιακούδας μου ψυχής θα τα μαδήσω, ωσότου ν' απομείνει ένα σβωλαράκι χώμα κι αυτή, ζυμωμένο με δάκρυο, αίμα κι ιδρώτα. Θα σου πω τον αγώνα μου, ν' αλαφρώσω· να πετάξω από πάνω μου την αρετή, την ντροπή, την αλήθεια, ν' αλαφρώσω. Πως έπλασες εσύ το «Τολέδο στην καταιγίδα»; Όμοια, με βαριά μαύρα σύννεφα, ζωσμένη κίτρινες αστραπές, ανέλπιδα κι ανένδοτα παλεύοντας με το φως και με το σκοτάδι, η ψυχή μου. Θα τη δεις, θα τη ζυγιάσεις ανάμεσα στα σπαθωτά φρύδια σου και θα την κρίνεις. Θυμάσαι το βαρύ λόγο που λέμε εμείς οι Κρητικοί: «Όπου αστοχήσεις, γύρισε· κι όπου πετύχεις, φύγε!» Αν αστόχησα, και μια ώρα ζωή ακόμα να μου απομένει, θα ξαναγυρίσω στην έφοδο. Αν πέτυχα, θ' ανοίξω τη γης, να 'ρθω να ξαπλώσω στο πλάι σου.
Άκουσε το λοιπόν, Στρατηγέ, την αναφορά μου και κάμε κρίση· άκουσε, Παππού, τη ζωή μου, κι αν πολέμησα κι εγώ μαζί σου, αν λαβώθηκα χωρίς κανένας να μάθει πως πόνεσα, αν δε γύρισα ποτέ την πλάτη μου στον οχτρό, δώσε μου την ευκή σου!

(Αντιγραφή/ Επιμέλεια : Αθανάσιος Γιάννης, Λειψία, Γερμανία, Ιανουάριος 2008)
http://www.uni-leipzig.de/~organik/giannis/index.htm

Χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν.

ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝ ΜΗΔΩΝ ΕΣΤΟΡΕΣΑΝ ΔΥΝΑΜΙΝ.

Πριν 2500 χρόνια 10.000 Αθηναίοι Πολίτες-οπλίτες οι 1000 Πλαταιείς, εκπαιδευμένοι να έχουν ελεύθερη βούληση και να πολεμούν ομαδικά σε φάλαγγα, με τη νίκη τους στη μάχη του Μαραθώνα άλλαξαν τη ροή της ιστορίας της ανθρωπότητας. Αντιστάθηκαν στη λογική της δουλείας. Τη γενιά τους την τίμησαν και την είχαν πρότυπο 4-6 γενιές μετέπειτα απογόνων, ρίζωσαν την οικονομική άνθηση και την ηγεμονία του κράτους των Αθηνών για 86 χρόνια και κέρδισαν και τη δόξα της αιωνιότητας.

Ήταν ο Μιλτιάδης, ο Καλλίμαχος, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αισχύλος, Ο Κυναίγειρος, ο Στησίλεω Θρασύλου, ο Θέρσιππος ο Ερχιεύς, ο Δρακοντίδης, ο Αντιφών, ο Αψήφης, ο Ξένων, ο Γλαυκράτης, ο Τιμόξενος, ο Θέογνις, ο Διόδωρος, ο Ηξίας, ο Ευφρονιάδης, ο Ευκτήμων, ο Καλλίας, ο Αραιθίδης, ο Αντίας, ο Τόλμις, ο Θουκυδίδης, ο Δίος, ο Αμυνόμαχος, ο Λεπτίνης, ο Αισχραίος, ο Πήρων ο Φαιδρίας όπως μας θυμίζουν ο Ηρόδοτος, ο Παυσανίας και η επιμελής αρχαιολογική σκαπάνη.
Στην εποχή του Σίδηρου οι αποικίες τους είχαν μπει στη διαδικασία επέκτασης σε χώρο επιρροής των Μηδών, οι δαρεικοί ως νόμισμα δελέαζαν ευεπίφορους προδότες των πόλεών τους αλλά δεν πρόσεξα από την ιστορία κανένα στρατηγό μας να υπόγραψε μνημόνιο δανεισμού και υποθήκης της χώρας του Ο Αριστείδης και ο Θεμιστοκλής παρότι πολιτικά αντίπαλοι επικεφαλής των φυλών τους με βάθος μόλις 7 ανδρών πίσω τους πολέμησαν πλάι πλάι απέναντι στο περσικό κέντρο ενώ στο δεξιό κέρας είχαν τον πολέμαρχο Καλλίμαχο και στο αριστερό κέρας τους συμμάχους Πλαταιείς.
Σήμερα στην εποχή του θερμοκηπίου, της παγκοσμιοποίησης-υπεξαίρεσης των κερδών, της εκμετάλλευσης της εργασίας, των φοβικών συνδρόμων της μελαγχολίας, του εξανδραποδισμού και της διαφθοράς οι Αθηναίοι πολίτες ψηφίζουν για στρατηγό τους κάποιον Ψινάκη Ηλία με μια κουρτίνα στον ώμο για παράστημα ανδρισμού και αρετής.
Που μαζεύονται σήμερα 10.000 αποφασισμένοι και συνειδητοί Αθηναίοι πολίτες πέρα από το Καραϊσκάκη και το Ολυμπιακό στάδιο;; Στην οδική συμφόρηση της Κακιάς Σκάλας ή στην άγρα της δόσης τους στο κέντρο της Αθήνας, Τοσίτσα και Πατησίων γωνία. Η συμμετοχή στα κοινά και στη διεκδίκηση καλύτερου μέλλοντος έχει δρομολογηθεί στη σφαίρα της φαντασίας. Χρόνια ο Νεοέλληνας εκπαιδεύεται από σχολείο, εκκλησία και πολιτικούς ταγούς να είναι πειθαρχημένος, φοβισμένος, δουλοπρεπής σφουγγοκωλάριος της κυρίαρχης οικονομικής ελίτ. Να προσδοκά φενάκες και να εισπράττει ουτοπίες. Η γυμνασιακή αγωγή πόρρω απέχει της παιδείας πολίτου σύγχρονου κράτους, βγάζουμε αγέλαστους χωρίς μέλλον και προοπτική νέους. Αποφεύγουν τις στρατιωτικές υποχρεώσεις, μαθαίνουν κα ξεφεύγουν της εφορίας και κάθε υποχρεώσεως απέναντι στη πολιτεία. Τους προσφέρουμε 30% ανεργία, νεποτισμό και ωχαδερφισμό στον υπερθετικό βαθμό και ζητάμε μετά συμμετοχή και απόφαση ψήφου. Μα η ψήφος είναι συνείδηση της πραγματικότητας και οι νέοι ήδη βλέπουν μια προσπάθεια να ζουν οι άλλοι χωρίς αυτούς.
Μια υπερφίαλη κοινωνία που θέλει την θρησκεία να κρατεί υλική εξουσία και να παρεμβαίνει στα δρώμενα, συσσίτιο και ψηφοδέλτιο, να αναλώνεται σε χρηματοοικονομικά μεγέθη επιπέδου φορολογικών παραδείσων. Μια κενότατη αντιπαραγωγική μηχανή που θέλει όλους τους εταίρους ταυτιζόμενους και επιδοτούμενους στο πρυτανείο και ιδίως τους επίδοξους αφεντικούς που ψάχνουν τα παράθυρα των νόμων για να φωτογραφήσουν το δίκαιο τους. Τα λεφτά τους και τα κέρδη είναι απείραχτα φρέσκα φρέσκα στην Ελβετία. Παιδικούς σταθμούς ή πάρκα δεν ζήλεψαν οι 1970 μεγαλοκαταθέτες από τους 8000 του CD της HSBC που έχει στη διάθεσή του ο εισαγγελέας της Νίκαιας της Γαλλίας ότι θέλουν το βρίσκουν στο εξωτερικό εκεί που έχουν και το χρήμα. Εδώ και χρόνια οι εργολάβοι του δημοσίου παίρνουν κοψοχρονιά τη δουλειά, υπολογίζουν τη μίζα στον πολιτικό, εκμεταλλεύονται τον εργάτη του με εισφοροδιαφυγή και χαμηλό μεροκάματο και στο τέλος παραλαμβάνουν το κακότεχνο έργο "τυφλοί" ελεγκτικοί μηχανισμοί. Αυτό στην πατρίδα μας το λέμε ανταγωνισμό και «υγιείς δυνάμεις της αγοράς». Οι εφοπλιστάδες μας άνθρωποι των έργων με το που είδαν που τους κοιτά, αυτό το κράτος πειρατών, έβγαλαν κάθε δραστηριότητα στο εξωτερικό και έρχονται για το ψάρι τους στις Κυκλάδες σε μαγαζιά που οι αφεντικίνες τρώνε τα πουρμπουάρ από τα γκαρσόνια…. Ξέμειναν να μπαινοβγαίνουν στο Υπουργείο Θαλασσίων… Έργων κάτι επιδοτούμενοι ακτοπλόοι και κάτι πράκτορες κρουαζιέρων που προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι κοριοί στα κρουαζιερόπλοια της Μεσογείου είναι λιγότεροι από τα μαμούνια των βαπτισμένων ως τα χτες αφορολόγητων rooms to let στις Κυκλάδες. Ένας ολόκληρος κόσμος αρπαχτής και ρεμούλας έρχεται να συναγελαστεί πια με τον αγανακτισμένο πολίτη ,τον αδικημένο. Το επόμενο βήμα αυτής της ύπουλης και αισθητής αποχής από τα κοινά είναι οι συγκρούσεις. Γιατί πια οι κρατούντες δεν μπορούν να κρατήσουν και αμφιβάλλω αν οι κρατούμενοι μπορούν να κρατηθούν. Οι πλέον ωφελημένοι από την κρίση πολιτικής και εμπιστοσύνης του 1989 ήσαν τραπεζίτες και καναλάρχες. Όσο βλέπετε αυτούς να απολαμβάνουν επιτόκια δανείων χωρίς ανώτατο όριο και τόχουν από το 1992 τίποτε δεν έχει αλλάξει από τότε. Οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη, Παπανδρέου Α, Σημίτη , Καραμανλή και Παπανδρέου Γ. στήριξαν την ασυδοσία των τραπεζών και την ρεμούλα των καναλαρχών .Πήραν για αντίδωρο λογής ρεμούλες και διλλήματα, ενοχές στο κόσμο της εργασίας και εκφοβισμό της δημοκρατίας μας. Κατηγορίες ολόκληρες ιερών ταγών όπως οι πανεπιστημιακοί και οι καλλιτέχνες έχουν δέσει κατά πολύ τις τύχες τους σε αποτυχημένες προοπτικές και φθονερά ιδανικά.
Μετά τα τελευταία αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών διαπιστώνουμε ότι η κυβέρνηση ενός έτους του κ. Παπανδρέου είναι μια μουχλιασμένη και γερασμένη, κατουρημένη θάλεγα κυβέρνηση. Δεν βρήκε "τα λεφτά υπάρχουν", ξέρει αλλά έπρεπε να αναρωτιέται "που πήγαν τα λεφτά" και αποδεικνύεται μια και οι εκβιαστικές μισθοδοσίες είναι μόνο 12-13 εκατ. δις το χρόνο ότι άλλα λεφτά του δημόσιου ταμείου ψάχνουν και δεν τα βρίσκουν για να συντηρήσουν τους μανδαρίνους τους. Ότι μαθαίναμε από τους βυζαντινούς αυτοκράτορες όταν τέλειωναν τα λεφτά για τους μισθοφόρους λεγεωνάριους τέλειωνε και η θητεία τους. Και αυτοί λόγω μνημονίου μας κόστισαν πολύ ακριβά. Εκπλήρωσαν όλες τις επιταγές ΣΕΒ και παρατρεχάμενων για να εισπράξουν αφερεγγυότητα και ανικανότητα να βάλουν χέρι στους φοροφυγάδες. 30 δις διαφυγόντα κέρδη ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ και μια περαίωση δεν τους σώζει. Αφήστε που χρησιμοποίησαν τις εξεταστικές επιτροπές μόνο σαν υπερωρίες υπαλλήλων βουλευτών και επί της ουσίας των σκανδάλων και των ξεκάθαρων ενόχων τίποτα. Αυτό και αν ήταν αυτοϋπονόμευση του συστήματος από τα μέσα που φαντάζομαι δεν είχε λόγο να προστατεύσει τον Μαντέλη, τον Τσοχατζόπουλο, τον Σημίτη ή τον Καραμανλή για τις αδικοπραξίες της διακυβερνήσεώς τους. Ένα πατέρα Εφραίμ για δείγμα στη φυλακή ,έτσι για να λέμε και κανένα αστείο… Τα λεφτά λείπουν από τα ταμεία και δεν έχουμε ένα Δίκαιο Αριστείδη από την Αντιοχίδα φυλή να φυλάξει τα λάφυρα της νίκης σίγουρα και ασφαλώς. Το ΔΝΤ και η τρόικα βλέπει ότι κινδυνεύουν και τα δικά τους δις από την χώρα που εισάγει κρομμύδια από Τουρκία και πορτοκάλια από το Ισραήλ. Ο κος Παπανδρέου μπορεί να αισθάνεται ακριβοπληρωμένος υπάλληλος της αντικαπνιστικής εκστρατείας αλλά ούτε τα εσωτερικά προβλήματα στο κόμμα του δεν είναι ικανός να διαχειριστεί. Αυτή η πρώτη ήττα θα τον βοηθήσει να καταλάβει ότι όχι σωτήρας αλλά βαρίδι αποτελεί για την χώρα του. Είχα επισημάνει λογής ενδείξεις περί αυτού από ένα χρόνο τώρα, λίγο πριν την υποταγή του χωρίς όρους στους διεθνείς τοκογλύφους και μετά το ολοκληρωμένο σχέδιο μνημονίου που παρουσίασε στη κατεύθυνση της κρατικής απορρύθμισης, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και των επερχόμενων ιδιωτικοποιήσεων δημόσιας περιουσίας στα χέρια χαμογιών και παρατρεχάμενων. Η αριστερά ας δει επιτέλους την ενωτική της δύναμη και όσον αφορά την πρωτόλεια αποχή των ελλήνων από την κάλπη σε κολοσσιαία ποσοστά ας το δούμε σαν ανεξέλεγκτη δυνατότητα αυτός ο πολλαπλά χειμαζόμενος λαός να έχει κρατήσει αρχές και ιδανικά εκτός του σημερινού συστήματος προσώπων και κομμάτων. Να μην ταυτίζεται με τους κλέφτες και τους απατεώνες.
Κάποτε ευελπιστώ και οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα να κάνουν ουσιαστικές συζητήσεις για τα αυτοδιοικητικά για τα έργα τοπικής ανάπτυξης για την επιβίωση αδύνατων ομάδων της κοινωνίας όπως ασθενών και συνταξιούχων. Όλα για μαγαζάτορες και εμπόρους αυτοκινήτων μαθαίνουμε θαρρείς και οι ηλεκτροσυγκολλητές ή οι πατωματζήδες δεν έχουν προβλήματα. Επίσης αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν 4 δις κόστος συνταγογράφησης όταν ερωτήθη ο υφυπουργός Οικονομικών πόσα εισπράττει από τις πολυεθνικές φαρμάκου απάντησε μόνο 82 εκατ. ευρώ.! Αν δεν πληρώνει η Novartis και η Aventis φόρους ποιος πρέπει να πληρώνει;;
Αν η λαθρεμπορία καυσίμων και οι παράνομοι εκτελωνισμοί και εισαγωγές προιόντων δεν εξυγιανθούν, άπειροι πόροι πάνε στα αζήτητα ενώ οι Έλληνες σήμερα πεθαίνουν συστηματικά από τροχαία ατυχήματα και τροϊκανή ακηδεία.
Η χώρα του μέτρου έχει γίνει χώρα της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας. Οι αθλητικές και οι θεατρικές επιδόσεις μας υπολείπονται των προγόνων για δε την πολεμική αρετή δεν τολμώ να κάνω σύγκριση ιερόσυλο με εκείνους του μεγάλους Μαραθωνομάχους. Άλλωστε και οι Μήδοι έχουν διαβεί ή στο βαθμό που τους αντιστέκεται κάποιος , αυτός είναι το σημερινό Ισραήλ….

14-11-2010
ΔΙΟΝΥΣΟΣ

Οι φωτό είναι από το βιβλίο του Γεωργίου Σταϊχάουερ για το μουσείο Μαραθώνα που εκδόθηκε με την επιμέλεια του Ιδρύματος Λάτση.

Τα ελληνικά τζοπανόσκυλα της αγοράς γαβγίζουν λυσαλέα...

(Αναδημοσίευση από περιοδικό του ΣΥΡΙΖΑ Μπλόκο)

του Βασίλη Μουλόπουλου
Η οικονοµική κρίση απειλεί να σαρώσει στο διάβα της οικονοµικές, κοινωνικές και εργασιακές σχέσεις. Να καταστρέψει πολλές αξίες, µαζί και τους φορείς τους, µεταξύ των οποίων και αυτήν την Δηµοσιογραφία.
Η αναταραχή κάτω από τον ουρανό είναι όχι απλώς µεγάλη, αλλά βιβλική. Το αν η κατάσταση είναι υπέροχη θα το δείξει η έκβαση των κοινωνικών συγκρούσεων, το πώς θα είναι ο κόσµος µετά την κρίση. Το µόνο σίγουρο είναι ότι τα ισχυρά κέντρα εξουσίας θα προσπαθήσουν να ελέγξουν και να κατευθύνουν τις αλλαγές µε όπλο τα µίντια και µε οµάδα κρούσης τους διαµορφωτές γνώµης που έχουν στη δούλεψή τους. Αυτούς που ο Σερζ Αλιµί (Serge HaIimi) αποκαλεί «µαντρόσκυλα τη; εξουσίας».
Η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου και των εργασιακών σχέσεων έχει ήδη ξεκινήσει και η βιοµηχανία της ενηµέρωσης βρίσκεται στην καρδιά αυτής της αναδιάρθρωσης.
Στα δελτία των οκτώ, στα τοκ σόου, στις αναλύσεις των εφηµερίδων, τα «ελληνικά τσοπανόσκυλα» του «κόµµατος της αγοράς και της λοµονιάς» γαβγίζουν λυσσαλέα, προσπαθώντας να τροµοκρατήσουν τους εργαζόµενους και να καταστρέψουν εν τη γενέσει τους τα µέτωπα αντίστασης στις πολιτικές του Προγράµµατος Στοθερότητος. Το κεφάλαιο έχει βάλει µπροστά τη µηχανή των µίντια, προσπαθώντας να αλέσει τα µυαλά των ανθρώπων, για να επιβάλει τον ιδεολογικό πολτό της κοινωνικής συναίνεσης και του εθνικού συµφέροντος. Να πείσει ότι αυτό που είναι καλό για το κεφάλαιο είναι καλό για την πατρίδα.
Η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου και των εργασιακών σχέσεων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η βιοµηχανία της ενηµέρωσης θα παίξει καθοριστικό ρόλο, µε την τηλεόραση να αποτελεί την αιχµή του δόρατος, τον κυρίαρχο δηµόσιο τόπο διαµόρφωσης; της πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης.
Η τηλεόραση έπαψε να είναι ΜΜΕ, απέκτησε αυθυπαρξία. Είναι ο προνοµιούχος χώρος παραγωγής εξουσίας, ιδεολογιών που συνδέει το χρήµα, την ενηµέρωση και την πολιτική: επενδύσεις, για να παραχθεί ενηµέρωση, ενηµέρωση για να παραχθεί πολιτική, πολιτική για να παραχθεί χρήµα. Αυτός ο φαύλος κύκλος είναι, κατά τη γνώµη µου, αυτό που αποκαλούµε διαπλεκόµενα συµφέροντα.
Οµάδες συµφερόντων οι οποίες, πέρα από τις διαµάχες τους, συγκλίνουν σε έναν κοινό στόχο: να αρθούν πάνω από τους νόµους της πολιτείας, να χειραγωγήσουν την πολιτική και να περάσουν στη συνείδηση των εργαζοµένων ότι το κυρίαρχο µοντέλο του παγκοσµιοποιηµένου καπιταλισµού είναι το µόνο δυνατό.
Η ενηµέρωση σήµερα είναι ένα προϊόν που βλάπτει σοβαρά την υγεία, γιατί έχει µολυνθεί από κάθε είδους ψεύδη, χειραγωνήσεις, αλλοιώσεις, στρεβλώσεις. Η περίπτωσή της -νράφει: ο Ιγνάσιο Ραµονέ (Ignacio Ramonet), διευθυντής της Monde Diplomatique- είναι παρόµοια µε το διατροφικό ζήτηµα. Η αφθονία της παραγωγής αγροτικών προϊόντων, χάρη στις νέες τεχνολογίες -στην Ευρώπη και την Αµερική-. έδωσε φτηνά τρόφιµα, αλλά ανακαλύψαµε ότι πολλά από αυτά είναι προβληµατικά. Προκαλούν µακροχρόνιες ασθένειες, µολύνσεις, καρκίνους. Αν στο παρελθόν πέθαιναν άνθρωποι από την πείνα, σήµερα πεθαίνουν καταναλώνοντας τοξικά τρόφιµα.
Το ίδιο συµβαίνει και µε την ενηµέρωση. Στο παρελθόν ήταν προϊόν σπάνιο. Σήµερα ξεχειλίζει από κάθε µεριά και απειλεί να µας πνίξει. Αλλά, όπως και τα τρόφιµα, έχει γίνει κι αυτή τοξική. Δηλητηριάζει τα µυαλά. Επιβάλλει ιδεολογίες, ιδέες, πολιτικές και κοινωνικές συµπεριφορές, προτιμήσεις που δεν µας ανήκουν.
Γι’ αυτό, όπως προτείνει ο Ramonet, είναι απαραίτητο να δηµιουργήσουµε µια «οικολογία της πληροφόρησης».
Πρέπει να προσπαθήσουµε να παράγουµε βιολογικά προόντα ενηµέρωσης και να πείσουµε τους πολίτες να τα δοκιµάσουν. Αυτός είναι ο δρόµος, της Αριστεράς. •

Montepulciano, Piazza Grande

Check out this SlideShare Presentation:

Montepulciano, piazza grande

View more presentations from Dennis Labadarios.

Ετρεξε το τέταρτο της διαδρομής. Τυχαίο; δεν νομίζω.

Αφιερωμένο εξαιρετικά
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Αυτός που περνάει, αυτή που περνάει
Αυτός να ρωτήσουμε να δούμε που πάει
Αυτός να ρωτήσουμε τον προορισμό μας
Ο άγνωστος δρόμος του να βρει το δικό μας.(Φοίβος Δεληβοριάς)

Είδαμε στις οθόνες μας το γυμνασμένο σώμα. Ζηλέψαμε την κορμοστασιά, το ανάστημα. Μαγευτήκαμε από το κατόρθωμα .Θαυμάσαμε την αθλητική περιβολή. Δέκα χιλιόμετρα ήταν αυτά όχι παίξε γέλασε. Πρέπει ως λαός και ως έθνος να νοιώσουμε περήφανοι που τέτοιο παιδί βγήκε από μία ελληνική οικογένεια. Που κατόρθωσε ,ως πενηντάρης, να ανταπεξέλθει σε τέτοιο αθλητικό γεγονός .Μαραθώνια διαδρομή σε μικρό σχήμα. Δέκα από τα 42 χιλιόμετρα.
Καλός επέδειξε πλήρη στήριξή του στον θεσμό των Special Olympics ο κύριος Παπανδρέου. Επιτυχημένη η συμμετοχή και ο τερματισμός του στον αγώνα 10 χιλιομέτρων, στο 28ο Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
αλλά ..Την απόσταση που διένυσε ο Φειδιππίδης πριν από 2.500 χρόνια τερμάτισαν πρώτοι οι κενυάτες που κάτι ξέρουν από πείνα και στερήσεις. Ίσως η συμμετοχή του κυρίου Παπανδρέου να κρύβει ένα άλλο μήνυμα .Η συμμετοχή του ήταν μία προειδοποίηση για μας, τους αγύμναστους ότι πρέπει να αλλάξουμε ζωή; Να τρέξουμε σαν τους κενυάτες, πεινασμένοι και γυμνοί; Να τρέξουμε περισσότερο από όσο τρέχαμε, μέχρι τώρα; Πάντα αυτά που παθαίνει οι πρωθυπουργοί μας κρύβουν μηνύματα για τον λαό. Ο Καραμανλής όταν έπεσε στο ποδόσφαιρο το 2001 προμήνυε την οικονομική κρίση και την πτώση του χρηματιστηρίου. Αξέχαστο το ατύχημα του Παπανδρέου με την αλυσίδα το 2008.Δεν μας έκανε μετά την ζωή ποδήλατο;
Αυτός που περνάει δεν ξέρουμε που πάει και φυσικά δεν ξέρουμε πότε ο άγνωστός δρόμος του θα βρει το δικό μας. Υπάρχει μία σκόπιμη μυστικότητα των κινήσεων και των μελλοντικών κυβερνητικών πλάνων. Σεβαστά όλα αυτά αλλά στο ταμείο μόνο εμείς πληρώνουμε οι άλλοι σφυρίζουν αδιάφορα. Μπράβο μας που έχουμε πρωθυπουργό που αθλείται καθημερινά αλλά …το κακό σε αυτή την προβολή των αθλητικών ικανοτήτων του πρωθυπουργού μας είναι ότι άλλα θέλουμε εμείς να δούμε. Από αθλητές ,μοντέλα και τραγουδιστές έπηξε ο τόπος. Πολιτικό ανάστημα θέλουμε και όχι αθλητικό. Κάποιον που να τρέξει ,για τα προβλήματα του τόπου και όχι για τις κάμερες!