Μπαμπά μη τρέχεις.....

ΜΠΑΜΠΑ ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ...

Θυμάστε την συγκινητική κλήση ζωής της δεκαετίας του 60 ή την τελευταία κλήση που σβήσατε μέσω γνωστού στην τροχαία; Θυμάστε με ανακούφιση την τελευταία επισφαλή σας προσπέραση , το τελευταίο σας μικροτρακάρισμα ήταν το ράδιο στη διαπασών ή σας απασχόλησε το κινητό σας; Το παιδί ή η λεγάμενη παρενόχλησαν την ανάπτυξη των εξαιρετικών αντανακλαστικών και των οδηγικών σας ικανοτήτων; Διαλέξατε το όχημά σας από τα άλογα ή την ασφάλεια του αμαξώματός του; Πόσες οικογένειες βρέθηκαν αλλού από ένα σκασμένο λάστιχο και σε πόσες στροφές σας πέταξε «ΕΞΩ» σε έναν ανάποδο δρόμο;
Αυτά και άλλα ερωτήματα οδηγικής συμπεριφοράς ρώτησε κάποτε μαζικά το BBC Εγγλέζους οδηγούς για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Εγγλέζοι οδηγοί είχαν συμπεριφορά τσομπάνη απέναντι στους πεζούς (σαν να σαλαγάει πρόβατα) ! και την γνωστή αναισθησία τους στη μέθη και την έλλειψη αναστολών που προκαλεί. Αυτοί έχουν 68 νεκρούς ανά εκατομμύριο κατοίκους ανά έτος. Εμείς έχουμε 219 νεκρούς αντίστοιχα. Οι συνέπειες των βαρειών αντίστοιχων τραυματισμών έπρεπε να καθιστούσαν τα ασφαλιστικά μας ταμεία πρώτους χορηγούς προληπτικής ιατρικής (ανύπαρκτη στην Ελληνική πραγματικότητα) για την πληθώρα των τροχαίων ατυχημάτων στη χώρα μας και όμως η κινδυνολογία για την επικράτηση του θεού Μολώχ της ασφάλτου στηρίζεται στη ατομική απαιδεία και την συλλογική ανευθυνότητα.
Ζητείται ελπίς . Η ελπίδα είναι αγαπητή στους ανθρώπους και αχόρταγη στις συμφορές τους (Ευριπίδη Ιφιγένεια εν Ταύροις 414-415) Σε ατομικό επίπεδο βλέπουμε βελτίωση των οδηγικών μας συμπεριφορών. Τα παιδιά, μας θυμίζουν την ζώνη και ο τροχονόμος το ασφαλές κράνος. Αποτελέσματα δεν βλέπουμε μετρήσιμα γιατί η συλλογική προσπάθεια χωλαίνει. Σκόπιμη ακηδία και εγκληματική πολιτική αυτοκινητικής ασυδοσίας. Ο πρωθυπουργός το χαρακτήρισε έλλειψη κοινωνικού πολιτισμού. Αναρωτήθηκε άραγε ότι σε έναν επικίνδυνο δρόμο χωρίς διαχωριστικό η καμπάνα χτυπά για τον καθένα ...πένθιμα; Θέλουμε να ελπίζουμε. «Οι ελπίδες αυτών που σκέφτονται λογικά είναι πραγματοποιήσιμες, ενώ των ανόητων αδύνατες» ( Δημόκριτος Ανθ. Στοβ. ΡΙ 18) . Η καμπανιακή διεκδίκηση της ζωής μόνο θυμηδία και απογοήτευση μπορεί να προσφέρει. Τι συνηθέστερο για τους πολιτικούς μας η καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων. «Θεωρώ ασήμαντο τον άνθρωπο που ζεσταίνεται με ψεύτικες ελπίδες» έγγραφε ο Σοφοκλής στον Αίαντα 477-478. Οι κακοί οδηγοί είναι τα παιδιά μας και οι πατεράδες μας. Ο φανφαρόνος πιωμένος της παρέας.
Εμείς οι γιατροί οφείλουμε πρώτα από όλα στο καθημερινό συνομιλητή μας , στο θεραπευόμενο ατυχήσαντα να συζητάμε και να επισημαίνουμε σαν ξομολόγοι μάρτυρες των πάμπολλων μικροατυχημάτων και νηφάλιοι λαμπαδηφόροι υγιεινών τρόπων ζωής τα γιατί και τα διότι που κανένα τηλεοπτικό παράθυρο δεν θα εξειδικεύσει. Η δε πολιτεία πρέπει να δείξει σοβαρότητα και υπευθυνότητα σε ζητήματα ζωής και θανάτου, γιατί τα συσσωρευμένα ελλείμματα εξοφλούνται με επιτόκιο εκνομίας. Η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη στην προσπάθεια της να ενσταλάξει στις ψυχές των ανθρώπων την αιδώ και την δίκην (κατά Πρωταγόρα) φοβάμαι ότι εκτός από τυφλή (και επικίνδυνα οπλισμένη με σπάθη) επιτυχώς να χαρακτηρισθεί και ώς παράλυτη (λόγω των χρονοβόρων διαδικασιών της ).
Τα μικροσωματίδια του νέφους, οι φθαρμένοι καταλύτες, οι Γκοτζαμάνηδες φορτηγατζήδες, τα σικέ ΚΤΕΟ και τα διπλώματα κατ΄οίκον είναι στοιχεία που σκηνοθετούν το καθημερινό τροχαίο. Εχω μιλήσει με αρκετούς ακούσιους «φονιάδες» και άλλες τόσες μάνες με τα παιδιά στο μενταγιόν. Ειναι μονοσήμαντα σημαντική η προσωπική πτυχή καθενός μας σε αυτή την ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Πρέπει να μιλήσουμε για αυτά ώστε σαν άλλο θέατρο ζωής να επιτευχθεί η ψυχική κάθαρση και η στατιστικά σημαντική μείωση των επονείδιστων αριθμών και εμπειριών. Για να ολοκληρώσουμε ελπίζοντες ο Μένανδρος αναφέρει «όποιος κοπιάζει για κάτι καλό, δεν πρέπει ν’ απελπίζεται ποτέ και για τίποτε»
Ετσι θα είναι αιωνία η μνήμη των παιδιών μας απο το Μακρυχώρι και την Φαρκαδώνα.
Διόνυσος 30-9-2004