Από μιά αποστολή Ανθρωπιάς στην Ινδονησία.2005

Tο τσουναμι που ήλθε μετά το σεισμό της 26 Δεκεμβρίου, δεν σκόρπισε μόνο το θάνατο, τη καταστροφή στη νότιο ανατολική Ασία θάβοντας χιλιάδες κόσμο ,σπίτια , αφανίζοντας πόλεις και χωριά από το χάρτη της περιοχής, αλλά ξύπνησε συνειδήσεις πολλών ανθρώπων, που αποφάσισαν να δραστηριοποιηθούν, να συμβάλλουν εθελοντικά στα προγράμματα των κυβερνητικών και μη κυβερνητικών οργανώσεων, που σκοπό είχαν την παροχή βοηθείας στις χώρες αυτές.

O εθελοντισμός ! πήρε τεράστιες διαστάσεις και ξεπέρασε κάθε προηγούμενο..
Δεν παραμείναμε και εμείς αδρανείς και έτσι μια ομάδα γιατρών και νοσηλευτών από τη πόλη μας τα Χανιά αναχωρήσαμε για τη Σουμάτρα ,παρακάμπτοντας την άρνηση του διευθυντή του νοσοκομείου που παρέμεινε ασυγκίνητος και μακριά από κάθε πνεύμα ανθρωπιάς και ευαισθησίας, αρνήθηκε να δώσει την ειδική άδεια στους γιατρούς του νοσοκομείου ..
Φτάσαμε στη Σουμάτρα και αυτό που διαπιστώσαμε πέρα από την απίστευτη καταστροφή , ήταν πως η ζωή συνεχίζεται με τους ίδιους γρήγορους ρυθμούς ..
Η Βanda Αche, η πρωτευουσα της Σουματρας, που είχε πληγεί περισσότερο από τη καταστροφή και που ήταν αποκλεισμένη εδώ και χρόνια λόγω πολεμικών συρράξεων είχε μετατραπεί σε ένα παγκόσμιο κέντρο ενδιαφέροντος, συγκεντρώνοντας το δυναμικό των 240 οργανώσεων .
Ένας συνωστισμός υπήρχε στην αρχή, μια αβεβαιότητα , το πως όλες αυτές οι οργανώσεις θα συνυπάρξουν, θα συνεργαστούν ,θα βοηθήσουν. Οι ντόπιοι αμήχανοι αρχικά, είχαν αφήσει την ευθύνη του συντονισμού στις ξένες στρατιωτικές ιατρικές μονάδες των Αυστραλών και Γερμανών, όχι βέβαια με ευχαρίστηση, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά, γιατί δεν είχαν ούτε τα μέσα ούτε την υποδομή αφού τα πάντα είχαν καταστραφεί .Παρακολουθούσαν και επέβλεπαν κάπως το τι συνέβαινε νομίζοντας ότι είχαν το πάνω χέρι, αλλά μόνο συμβουλευτικό ρόλο είχε η παρουσία τους στα αμέτρητα καθημερινά meeting, που γίνονταν με πρωτοβουλίες των οργανώσεων και που αποσκοπούσαν στην ενημέρωση και το συντονισμό των προσπαθειών για δίκαιη, σωστή, αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας και σίτισης .
Οι τοπικές αρχές, επέβαλαν, την ειδική κάρτα κάτι σαν ταυτότητα, που έπρεπε να προμηθευτούμε όλοι όσοι είμαστε εκεί , μας συνιστούσαν να μην απομακρυνόμαστε έξω από τη πόλη, γιατί υπήρχε ο φόβος των ανταρτών και των συγκρούσεων με το στρατό, που παρά του ότι υπήρχε επίσημα ανακωχή, ο στρατός συνέχιζε τις εκκαθαρίσεις , τις δολοφονίες των ανταρτών, που εδώ και 29 χρόνια μάχονται για την ανεξαρτησία της Σουματρας από την Ινδονησία. Με το πρόσχημα της καταστροφής, χιλιάδες στρατιώτες, αστυνομικοί, κυβερνητικοί αναπτύχθηκαν στη περιοχή και ο φόβος των ντόπιων είναι, ότι με το που θα φύγουν οι ξένες οργανώσεις, η κυβέρνηση θα αρχίσει τις εκκαθαρίσεις και αυτός είναι και ένας ακόμη λόγος που όλοι εμείς είμαστ ε καλοδεχούμενοι στη περιοχή και δεν κινδυνεύουμε όπως επιμένουν να μας τονίζουν οι αρχές.
Ένας μήνας μετά και η πόλη άρχιζε να ξυπνά να αντιδρά.
Υπήρχε έντονη ανάγκη δημιουργίας και ανάπτυξης της ντόπιας αγοράς πώλησης ειδών τροφής, ένδυσης και επίπλωσης, γιατί πως αλλιώς θα επιβίωναν οι χιλιάδες ξένοι που είχαν κατακλύσει τη πόλη. Υπήρξε έντονο το πρόβλημα ενοικίασης κτιρίων για στέγαση γραφείων, για διαμονή των μελών των απόστολων .Τα σπίτια λιγοστά και τα ενοίκια πολύ υψηλά , αφού είναι γνωστό πλέον , ότι η εκμετάλλευση έχει γίνει νόμος κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Λύνοντας το βασικό πρόβλημα στέγασης, οι οργανώσεις αρχίζουν το έργο τους και άλλες ασχολούνται με την πρωτοβάθμια υγεία, άλλες με την διανομή τροφής , άλλες με την παροχή νερού, άλλες με τη παροχή τηλεπικοινωνιών, άλλες με την υποστήριξη των αναγκών άλλων μη κυβερνητικών οργανώσεων, άλλες με παροχή ασφάλειας προσωπικού και γραμματειακής υποστήριξης, άλλες πάλι με την ανοικοδόμηση των κτιρίων, κυρίως σχολείων, νοσοκομείων και ιατρείων.

Οι οργανώσεις έχουν δυο στόχους και μοιράζουν το δυναμικό τους σε δυο τομείς. Οι μισοί ασχολούνται με την άμεση παροχή βοήθειας στους πληγέντες είτε υπό μορφή παροχής στέγης ,τροφής, ή υγείας και οι άλλοι παράλληλα έχουν σκοπό τη ανεύρεση και καταγραφή των περιοχών , που οι ανάγκες τους θα αποτελέσουν το μελλοντικό πρόγραμμα και στόχο των οργανώσεων. Ξεκινά λοιπόν ένας αγώνας χαρτογράφησης περιοχής , δημιουργίας προσχεδίου, μελέτης, υποβολής έγκρισης δαπανών και προϋπολογισμού στην ΕΕ , η σε όποιο άλλο οργανισμό ζητήσουν την χρηματοδότηση , κλείσιμο συμφωνιών και υπογραφής μεμοραντουμ με τις τοπικές αρχές! . Έτσι παράλληλα δημιουργούνται θέσεις εργασίας για τους ντόπιους σε όλες τις βαθμίδες, είτε είναι κτίστες, είτε οδηγοί, είτε μεταφραστές, είτε μηχανικοί, η λογιστές. Βελτιώνεται η ζωή τους για όσο διαρκούν τα προγράμματα που πολλές φορές φτάνουν και τα 5-6 χρόνια και που ίσως αρκούν για να ανακάμψει η τοπική οικονομία και να μπορέσουν οι φορείς να αναλάβουν την συνέχιση των προγραμμάτων αυτών.

Ένα ανακαινισμένο σχολείο θα πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί, ένα επανδρωμένο αγροτικό ιατρείο θα πρέπει να συνεχίσει τη ιατρική φροντίδα! της περιοχής, ένα πλήρες εξοπλισμένο νοσοκομείο θα πρέπει να αποτελεί στόχο η συνέχιση λειτουργίας του από την τοπική κοινωνία και την πολιτεία. Η ανοικοδόμηση της περιοχής με αρχικά προγράμματα χρηματοδότησης από τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, αλλά και η συνέχιση και διατήρηση των έργων αυτών από την κυβέρνηση της Ινδονησίας με την χρηματοδότηση που έλαβε η θα λάβει από τις κυβερνήσεις των άλλων κρατών, θα είναι στόχος και μέλημα όλων μας και θα είναι η ανταμοιβή στο έργο των εθελοντών! που δούλεψαν εκεί ανταμο ι βή σε όσους δήλωσαν παρόν με τη χρηματική προσφορά τους στις εκκλήσεις βοήθειας για ένα κόσμο μακρινό αλλά τόσο πονεμένο, γιατί αφορά όλους μας κάθε καταστροφή στο πλανήτη .γιατί ο πόνος δεν έχει σύνορα γιατί η ανθρωπιά δεν πρέπει να περιορίζεται !!!!!!!!!!
Οι Έλληνες Γιατροί του Κόσμου βρέθηκαν και αυτοί να αποτελούν σημαντικό κομμάτι της εθελοντικής δύναμης που δρούσε στην Banda Ache.
Ξεπερνώντας την πρώτη εβδομάδα του σοκ από την απίστευτα μεγάλη καταστροφή, ξεπερνώντας την αγωνία ,το άγχος την αβεβαιότητα και κυρίως τη μεγάλη σύγχυση του προσδιορισμού της έδρας δράσης μας ,όλοι μας οπλιστήκαμε με δύναμη, υπομονή και με μεγάλη διάθεση αρχίσαμε τη δράση μας από ένα κέντρο υγείας μέσα στη πόλη, σε συνεργασία με μια ντόπια οργάνωση ,προσφέροντας πρωτοβάθμια φροντίδα στους επιζώντες της πόλης. Μία εβδομάδα μετά, με μεγάλο ενθουσιασμό δεχτήκαμε να αναλάβουμε το νοσοκομείο Φακίνα , ένα νοσοκομείο που δεν είχε πληγεί από τη καταστροφή, αλλά είχε μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, σε φάρμακα, σε υλικά, σε μηχανήματα και οι ντόπιοι γιατροί κουρασμένοι από τη συνεχή και αδιάκοπη εργασία δέχτηκαν με χαρά και ανακούφιση την συνεργασία μας.
Αρχίσαμε να δουλεύομε εντατικά και καθημερινά αναλαμβάνοντας το τμήμα επειγόντων περιστατικών και το χειρουργικό τμήμα ,μιας και η ομάδα μας αποτελείτο από αναισθησιολόγο , χειρουργό, ορθοπεδικό, νοσοκόμα χειρουργείου και πνευμονολόγο που συνέχιζε να μας αντικαθιστά στα επείγοντα τις ώρες που εμείς βρισκόμασταν στο χειρουργείο.
Πολλά τα περιστατικά που ήλθαν για νοσηλεία και θεραπεία.
Δεκάδες τα χρόνια παθολογικά περιστατικά φυματίωσης, ελονοσίας, αναπνευστικών λοιμώξεων, σακχ. διαβητου, άσθματος, καρδιακών παθήσεων, αλλά πολλά και τα λοιμώδη νοσήματα όπως ιλαρά και ανεμοβλογιά.
Τα παραμελημένα τραύματα με αποτυχημένες η μη , πλαστικές αποκαταστάσεις που είχαν ακόμη ανάγκη θεραπείας και φροντίδας, οι πρόσφατοι τραυματισμοί ,τα εγκαύματα , οι οξείες κοιλίες, αλλά και η χειρουργική αποκατάσταση νοσημάτων που δεν χρίζονται επείγοντα ,όπως βουβωνοκήλες , χολολιθιάσεις, αιμορροιδοπάθειες , αντιμετωπίστηκαν από την ομάδα μας δίδοντας στους κάτοικους της πόλης αυτής ,το δικαίωμα και την ευκαιρία της δωρεάν περίθαλψης ,αφού για την θεραπεία αυτών, οι ασθενείς έπρεπε να καταβάλουν σημαντικά χρηματικά ποσά , αφού δεν υπάρχει στη χώρα τους δωρεάν σύστημα υγείας.
Μαζί με το ντόπιο προσωπικό, με τους συναδέλφους ζήσαμε στιγμές και γεγονότα που κατέχουν σημαντική θέση στη καρδιά και στη μνήμη μας. Γευτήκαμε και αποκομίσαμε δείγμα της κουλτούρας τους , της ταπεινότητας ,της υπομονής, της υποταγής χωρίς κραυγαλέες αντιδράσεις στην ανελέητη δύναμη της φύσης ,αλλά και του χαμόγελου που ανθεί στα χείλη τους, τη λάμψη που παίρνει τη θέση της λύπης στο βλέμμα τους και το δυνατό σφίξιμο των χεριών που μας αγκάλιασαν στην αυλή του νοσοκομείου τη τελευταία μέρα που φεύγαμε. Ανάμεσα στη συγκίνηση της αναχώρησης και της σεμνότητας που κατείχε όλους μας αλλά και της ικανοποίησης , το μόνο που καταφέραμε να ψιθυρίσουμε και να υποσχεθούμε ήταν ότι δεν θα τους ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε να είμαστε κοντά το! υς .δεν έχει σημασία αν ο Βασίλης, ο Μηνάς ,η Νίκη, η Ελευθερία, η Ρένα θα ονομάζονται τώρα Μαρτίνα ,Πηνελόπη, Γιώργος...
Η χειρουργός Ελευθερία Μουλουδάκη.