Ο Νέσσος ήταν πονηρός

Ο ΝΕΣΣΟΣ ΗΤΑΝ ΠΟΝΗΡΟΣ

Η πονηριά του όμως δεν του βγήκε σε καλό. Εκεί στις όχθες του Εύηνου ποταμού ο κένταυρος Νέσσος αντάμωσε τον ημίθεο Ηρακλή και την Δηιάνειρα με τα γνωστά παρατράγουδα της μυθολογίας μας. Στα βορειοδυτικά του ορεινού συγκροτήματος των Βαρδουσίων ο αλλιώς ονομαζόμενος Φιδάρης ποταμός επιμένει να πηγάζει από την καρδιά του βουνού την κοιλάδα Ραϊλή, κατεβαίνει τα Βαρδούσια και συνεχίζει την δαιδαλώδη πορεία του ανάμεσα στις μεγάλες κορυφογραμμές των Κραβάρων. Η χώρα των λεβεντόπαιδων αρματολών και κλεφτών που στην επανάσταση του 21 βαρούσαν στην κάρα, στο σταυρό κατακέφαλα. Ήξεραν καλό σημάδι.
Σήμερα για να επισκεφθείτε την ίδια περιοχή πρέπει να σημαδέψετε σαν στόχο την πίσω πλευρά του φεγγαριού, να προμηθευτείτε χάρτες και γνώσεις από γνώστες περιηγητές της περιοχής , να εξασφαλίσετε ασφαλές ψηλό όχημα και συνθήκες διαμονής και επισιτισμού που δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένες. Αν υπολογίσετε ότι οι «αραιές νεφώσεις στα ορεινά» των μετεωρολογικών δελτίων σημαίνει συνήθως καταιγίδα σε υψόμετρο άνω των 800 μέτρων μεσημέρι προς απόγευμα έχετε ένα περίγραμμα της περιπέτειας που σας περιμένει. Η Απολλώνια ομορφιά του βουνού , η μαγεία της αλπικής φύσης και το κρυφοαφούγκρασμα των ήχων του Πάνα και των νυμφών θα σας ανταμείψει. Οι ίδιοι ήχοι «πανικού» άλλωστε τον 2ο π.Χ. αιώνα είχαν τρελάνει τις ορδές των επιδρομέων Γαλατών που επέδραμαν από την Φθιώτιδα προς Φωκίδα εκεί πάνω στο πέρασμα της Γραμμένης Οξειάς.
Το βλέμμα δεν χορταίνει τις εναλλαγές παραστάσεων. Άπλετο φως γαληνεύει τα ελατοδάση και σκοτεινιάζει πρόωρα τις ράχες. Τα βράχια και οι απόκρημνες κορφές δημιουργούν συχνά ασυνήθιστους ρόδινους χρωματισμούς. Η γραμμή πλεύσης μας μπορεί να ισορρόπησε στα απομονωμένα χωριά των συνόρων δύο νομών του δήμου Βαρδουσίων Φωκίδας απο την μιά και του δήμου Αποδοτίας Αιτωλοακαρνανίας από την άλλη, όμως ο πρωταγωνιστής αυτού του υπερθεάματος της φύσης είναι το ομορφότερο βουνό της Ρούμελης ,τα Βαρδούσια. Τα Βαρδούσια δεν είναι το απέραντο λιβάδι, όπως η Οίτη ούτε το απόλυτο φόβητρο των βράχων της Γκιόνας. Είναι και τα δύο μαζί, αυτό το ορεινό συγκρότημα χαρακτηρίζεται από απέραντα καταπράσινα λιβάδια σε εναλλαγή με αλπικές κορφές επιβλητικές και αγέρωχες.
Στη σημερινή πραγματικότητα αν χαράξετε πορεία για αυτά τα άγρια και φιλικά ταυτόχρονα βοσκοτόπια και ελατοδάση, αναρριχητικά πεδία και πανηγυριώτικες πλατείες κεφαλοχωρίων, δεν θα βρείτε εύκολα έργα ανθρώπων. Η φύση είναι ακόμα κυρίαρχη και οφείλεις , «περιηγητή ερέτη Οδυσσέα» να την σεβαστείς. Δεν θα βρείτε όπως πριν 30 χρόνια βοσκοπούλες στις ραχούλες με την φλογέρα τους, στο πανηγύρι όμως του εγκαταλελειμμένου χωριού χωρίς άσφαλτο και γιομάτο σβουνιές και μύγα τα διακόσια παρκαρισμένα αυτοκίνητα των αναχωρητών προσκυνητών θα σας δυσκολέψουν την ζωή. Σκληρή και άβολη η ζωή για τον πολίτη της μεγαλούπολης. Ακόμη πιο δύσκολη όμως για τους ντόπιους ελάχιστους εναπομείναντες ορεινούς κατοίκους. Φως, πολύ νερό και τηλέφωνο υπάρχει από δω και μπρος όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Με άσφαλτο φτάνεις στα κεφαλοχώρια άνω του φράγματος του Μόρνου στο Λιδωρίκι, στο Κροκύλειο (πατρίδα του Μακρυγιάννη) , Πενταγιού (καταγωγή της Μαρίας Πενταγιώτισσας), Αρτοτίνα ( καταγωγή πατρός Αθανασίου Διάκου), ο Αθανάσιος Διάκος (καταγωγή μητρός) η Γραμμένη Οξειά, η Λεύκα και το Αλποχώρι. Οι δασικοί δρόμοι στα υπόλοιπα είναι σκέτη περιπέτεια. Στα προαναφερόμενα θα βρείτε αν προσυννενοηθείτε φιλόξενους φτηνούς ξενώνες, για να παρατείνετε την διαμονή σας. Στο φαγητό πρέπει να κάνετε το κουμάντο σας, περιορισμένες οι εναλλακτικές λύσεις και μόνο το καλοκαίρι. . Οι κυνηγοί της χειμωνιάτικης περιπέτειας το ξέρουν καλά αυτό. Οι Διοικητικές Υπηρεσίες κοινωνικής χρήσης είναι πολυτέλεια κακομαθημένων αστών. Ο Δήμαρχος της Ανω Χώρας απέχει πολύ για να δει την κατάσταση των δρόμων προς Κυδωνιά και το κεφαλοχώρι Πλάτανος επί 4ετία περιμένει να διορίσει τα δικά του παιδιά , δίκαιο αίτημα, στο φράγμα του Εύηνου ποταμού. Τα κοπάδια ελευθέρας βοσκής βοοειδών θα δούμε σήμερα στη θέση του κενταύρου Νέσσου δίπλα στην όχθη. Η εγκατάλειψη των πατρώων εδαφών αγριεύει τους ανθρώπους τους αποξενώνει από τον συντοπίτη και η αδυναμία της επιβίωσης σε κάνει καταπατητή και μικρο-φιλόδοξο. Πολλοί από τους ντόπιους, αν μιλήσετε μαζί τους, έχουν να θυμούνται πώς ερχόταν με καΐκι κάποτε ο χαλκός πρώτη ύλη στο Αιτωλικό από την Ερμούπολη, τι μαλάματα και μπακίρια έφκιαναν τα εργαστήρια στα χωριά των Κραβάρων και εμπορευόμενοι κατακτούσαν τις πλούσιες αγορές Λαμίας, Καρδίτσας Τρικάλων και Θεσσαλονίκης.!!
Αξίζει να ψάξετε μεγάλες γωνιές της μικρής μας πατρίδας.
17-3-2005.
Διόνυσος