Ο Στέλιος ο φονιάς

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ Ο ΦΟΝΙΑΣ

Ο Στέλιος ήταν ο πρωτότοκος γιος μιας μεσοαστικής οικογένειας που μεγάλωσε και με την συμβολή της δικής μου μάνας. Παιδαγωγός οίκοι επί το λαϊκότερο babysitter είχε αναθρέψει άλλα επτά παιδιά με φρόνηση και μαεστρία εκτός από τους δύο κανακάρηδες της. Η μάνα του Στέλιου όπως και ο πατέρας τους ήταν ήρωες της Εθνικής Αντίστασης, έρωτας στα πέτρινα χρόνια του 1944, μάλιστα η μάνα 17χρονο τότε κοριτσάκι στη μάχη με τους Άγγλους στα Εξάρχεια πρώτη στο πολυβόλο είχε στερηθεί το δεξί της πόδι από το μηρό, έκτοτε. Ο κυρ Άγγελος άλκιμος Επονίτης επιδέξιος και εύστροφος καθοδηγητής αναγνωρισμένος έντιμος αγωνιστής από αντιπάλους του Πεανίτες της γειτονιάς του, οδήγησε μεταπολεμικά την οικογένεια στο δρόμο της ευμάρειας και της οικογενειακής γαλήνης σαν άψογος τιμονιέρης μέσα από τα δύσκολα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια. Βιοτεχνία και μετά εργοστάσιο μικροεπίπλων με χρεία και μοντέρνο στυλ, η μάνα άψογη γλωσσομαθής επτά ξένων γλωσσών εξελίχθηκε γρήγορα κοντά σε μεγάλο εφοπλιστή στηρίζοντας τον αγώνα του γιά συσσώρευση κεφαλαίου. Διώξεις, στερήσεις και ηττοπάθεια δεν ήταν το μέλλον των δύο δικό τους παιδιών του Στέλιου και του Αλέξη. Όνειρα απατηλά στηριγμένα στο χρήμα τις απολαύσεις την εύκολη προσπάθεια. Άσε που τους έκαναν όλα τα χατίρια. Πρώτοι αυτοί ανακάλυψαν τις χαρές του Παρνασσού, οι μουσικές διαδρομές της αμφισβήτησης του ροκ στη δεκαετία του 70 λειτούργησαν διαφορετικά στα δύο παλικάρια. Ο Στέλιος με τον αέρα των γονικών επιτυχιών έθρεψε νιάτα, εκμαυλισμό και φούμαρα, ο μικρός δρασκέλισε τη μαθηματική γνώση για να καταλήξει στη δημιουργική αναπαραγωγή ήχων μουσικών επαγγελματικά. Έγινε και είναι ο Αλέξης αυθεντία στο είδος του και το κυριότερο στηριζόμενος στις δυνάμεις του, όταν άρχισε ο μεγάλος το καταστροφικό του έργο πήρε δρόμο 540 χιλιόμετρα μακριά και έχτισε το δικό του όνειρο. Δεν είχε ποτέ τίποτα δεδομένο από τα δώρα των γονιών που βύζαξαν τη νιότη τους.
Όταν με υπερβάλλουσα εμπιστοσύνη η οικογενειακή επιχείρηση πέρασε στα χέρια του πρωτότοκου, γρήγορα διαπιστώθηκαν οι κλυδωνισμοί. Η παραγωγή απαρχαιωμένη, τα κόστη και τα χρέη υψηλά η επέκταση των πωλήσεων ανελαστική. Στους πρώτους οκτώ που σφράγισε το μαγαζί για χρέη η εφορία. Η ανάγκη των φίλων χωρίς επιλογή και ο φόβος απόρριψης από αυτούς εύκολα οδηγεί τον νέο στη χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών ή άλλων εξαρτητικών συμπεριφορών. Η δυσκολία συμβίωσης και διαχείρισης συναισθημάτων (λύπη, θυμός, εκτίμηση γονέων και αδελφού) εύκολα οδήγησαν το Στέλιο από την «απόλαυση» των μαλακών ουσιών στη κατάχρηση σκληρών ναρκωτικών. Μέσα σε λίγα χρόνια έγιναν μπουχός το εξοχικό στη Λούτσα, το εργοστάσιο στο Μενίδι και τέλος το διώροφο προσφυγικό στη Μεταμόρφωση. Τότε οι κουρασμένοι γονείς κατάλαβαν ότι τα ταξίδια, τα ντράμς και οι εκταμιεύσεις για μηχανήματα ήταν καλοστημένα ψέματα από ένα άρρωστο νέο που έκανε τα πάντα για τη δόση του. Περιμάζεψαν ότι χρέη μπορούσαν η άνετη ζωή έγινε πια διαλοσκορπίσματα. Ο Στέλιος ξενυχτούσε, φθειρόταν ψυχικά και σωματικά έχασε κάθε ενδιαφέρον για χόμπι ή επιχειρηματική δραστηριότητα, κράτησε επιφανειακά μια λανθασμένη αυτοεκτίμηση που δεν στηριζόταν σε στέρεα βάση. Μπορώ να το ελέγξω ότι ώρα θέλω, ψάρωνε τους γονιούς του, την ίδια ώρα που έκλεινε τα κρυφά ραντεβουδάκια για την ημερήσια «άσπρη». Ανήμποροι σωματικά οι γονείς είχαν να πολεμήσουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο μέσα στο κυνήγι του κέρδους της εποχής, την απώλεια ότι πολυτιμότερου είχαν ένα ζωντανό νεκρό απόγονο δίπλα τους και έναν βίαια εξοστρακισμένο αδελφό απόμακρο και αδικημένο... Εκείνος νοιώθοντας την καταστροφική δύναμη του αδελφικού χεριού κυνικά απομακρύνθηκε, είχε ζημιώσει και είχε νοιώσει την απώλεια, δύσκολα κουμαντάρεις το παράλογο.
Ήμουν ακόμα στον Ευαγγελισμό όταν μου τηλεφώνησε η κυρά Ελένη. Ηταν πάντα φίλη με τη μάνα μου και είχε το θάρρος να μου ζητήσει να την δώ εκεί χαμηλά στη Σόλωνος, που σε μια τρύπα με φωτοτυπικά μηχανήματα, δούλευαν δύο ανασφάλιστοι ηλικιωμένοι πρώην ήρωες Εθνικής Αντίστασης για να τσοντάρουν και τη δόση του Στέλιου. Εκείνο το διάστημα ο Στέλιος είχε κατρακυλήσει με 3,5 χρόνια για εμπορία φυλάκιση στον Άγιο Στέφανο Πατρών. Οσα «σχολειά» δεν έβγαλε στα νιάτα του, τα φοιτούσε ανελλιπώς τώρα. Την βρήκα στη γνώριμη θέση στον υπολογιστή να μεταφράζει από Ρώσικα και να γράφει στο Volks Writter 4, το θυμάται κανείς;;. Πονάω εδώ και έδειξε την κοιλιά 4 ημέρες. «Δεν τρώγει τίποτα και κάνει εμετούς» συμπλήρωσε ο κυρ Άγγελος και μένα με ζώσανε τα φίδια. Ζήτησα να ξαπλώσει κάπου και σε μιά υποτυπώδη σοφίτα με τα χίλια ζόρια γκώνιασε σε ένα ράντζο χειρότερο από αυτά των εφημεριών. Ένα χέρι έβαλα και χωρίς να την ταλαιπωρήσω είχα ψυλλιαστεί την οξεία κοιλία.
---Κλείστο και πάμε γρήγορα κοντά είναι ο Ευαγγελισμός ξεροκάταπια, σκεφτόμουν πόσο αργά είναι, η ρήξη ήταν σίγουρη, η κοιλιά πέτρα από την σύσπαση. Ξανακουλουριάστηκε επιδέξια με ακατανόητο για μένα τρόπο μπροστά στον υπολογιστή
--Να τελειώσω τη μετάφραση πρώτα και μετά έρχομαι, πήγαινε εσύ και περίμενε σε δύο ώρες θα είμαι εκεί πρόσταξε χωρίς να μπορώ ούτε να θαυμάσω, ούτε να διαμαρτυρηθώ, βλέπεις ήξερα όλα τα οικογενειακά καθέκαστα, την αυτοτιμωρία της έπρεπε να την καταλάβω.
Την χειρουργήσαμε το ίδιο απόγευμα, ρήξη σκωληκοειδούς από 4ημέρου και πλαστρόν, στη βδομάδα πάλι ήταν στο πόστο της στη Σόλωνος χαμηλά, περιζήτητη μεταφράστρια. Μερικά πράγματα επισκευάζονται και μερικά όχι. Πριν κοιμηθεί στη νάρκωση μου έπιασε το χέρι και μου ζήτησε να μιλήσω για το Στέλιο με τον Άγγελο.
Οταν μετεγχειρητικά ηρεμήσαμε τον ξεμονάχιασα, ο Στέλιος από τη φυλακή του Άγιου Στεφάνου είχε ζητήσει να γίνει βαποράκι άσπρης στη φυλακή, τούχε κάνει και σχέδιο. Ο ψηλός αγέρωχος Επονίτης και μετέπειτα επιχειρηματίας είχε λυγίσει ζήταγε τη δικιά μου γνώμη, μόλις τούχα δώσει πίσω τη συντρόφισσα της ζωής του.
Κοίτα με στα μάτια, το εκμεταλλεύτηκα. Ήξερες κάποτε από παρανομία αλλά σε αυτό το παιγνίδι οι φύλακες είναι γάτες, λίγο να παίξει το μάτι σου και προδόθηκες δεν είσαι εσύ για τέτοια κόλπα. Θα σε μπουζουριάσουν γιατί κάποιον πρέπει να πιάνουν πότε πότε. Κάτσε φρόνημα από έξω φρόντιζε για δικηγόρο, για καμμιά μπριζόλα άντε και τη γκόμενα σύμφωνα με τις παραγγελίες του, όχι αυτό θα προδοθείς αμέσως. Με άκουσε και έκατσε στα αυγά του, όταν ένα σύστημα σε ξεφτιλίζει ξεχνάς και που είναι ο πάτος.
Ο Στέλιος βγήκε από τη φυλακή σαν μαραμένο μύδι, οι ουσίες στο άρρωστο πετσί του. Οι γονείς μετά τις περιπέτειες υγείας τους, τους πήρε Θεσσαλονίκη ο Αλέξης οι δουλειές πήγαιναν καλά, να ανασάνουν λίγο γλυκό ψωμί μακριά από τον πρωτότοκο. Του άφησαν το πεδίο ελεύθερο και τού έστελναν ένα νοίκι, φοβάμαι και περισσότερα από πάνου. Είχα τις ορμήνιες του Αλέξη για τον αδελφό του, είναι δύναμη καταστροφής μην τον αφήσεις να σε πλησιάσει, με έχει κάνει ρεντίκολο στο χώρο μου πλειστάκις. Βαρειά κουβέντα να ξεστομίσει τέτοιο πράγμα αδελφός και μα την ευχή είχε τα δίκια του. Την πρωτοβουλία επαφής μαζί μου , την είχε πάντα αυτός. Οταν ακούς από νέους ανθρώπους αυτά τα «ξενέρωτα» είμαι ερωτευμένος με την ώρα που ο προμηθευτής μου ανοίγει το κινητό για να τον ...ενοχλήσουμε, ειλικρινά δαγκώνομαι να μην μπατσίσω ένα πληγωμένο αγρίμι, έναν άρρωστο νέο διαλυμένη ψυχοπαθητική προσωπικότητα από τη χρήση τοξικών δρογών ουσιών.
Η επίσκεψη εκείνο το Σεπτέμβρη από το Στέλιο στο ιατρείο ήταν καθαρά ιατρική. Που αλλού θα τον κοιτάζανε με εμπιστοσύνη και άνευ οικονομικών «επιπλοκών»; Μου δήλωσε από τετραμήνου καθαρός, δεν το πολυπίστεψα αλλά το κυριώτερο ερωτευμένος. Ερωτευμένος με την ζωή και αποφασισμένος να φέρει τούμπα την έως τότε ζωή του. Υπήρχε βέβαια και το σεξουαλικό αντικείμενο του πόθου, αχ γυναίκα που όλα είναι μπορετά στα πόδια σου στημένα.! Μου έδειξε ένα κέρατο στην έξω πλάγια επιφάνεια του δεξιού γόνατου που δεν σήκωνε αμφισβήτηση. Μήκος 3,5 εκατοστά απορούσες πως τα δύο χρόνια που μεγάλωνε χωρούσε στο μπατζάκι του παντελονιού του. Το βγάλαμε επί τόπου με τοπική και του έδωσα οδηγίες για γρήγορη βιοψία. Ηταν αυτό που φοβόμουν η αρρώστια του μέλλοντος και της επίδρασης της υπεριώδους ακτινοβολίας, κακόηθες μελάνωμα, προχωρημένο στάδιο. Πέρα από τα μετεγχειρητικά τον παρέπεμψα σε ένα από τα δύο κέντρα της χώρας επί αυτών των όγκων με την σύμφωνη γνώμη του, στο Μεταξά Πειραιά. Ο Στέλιος με τις πολλές ερωτήσεις καχυποψίας είχε αφεθεί στις τελείως απαραίτητες επεξηγήσεις μου. Ακολουθούσε της οδηγίες με διάθεση να αντέξει, να συνεργαστεί και με σαφείς οδηγίες να μην επιβαρύνει περαιτέρω την ασθενή του κράση. Μπήκε γρήγορα σε πρόγραμμα χημειοθεραπείας και το πρόβλημά του ήταν η κακή κατάσταση των αγγειακών στελεχών από τα παλιότερα αμαρτήματα της χρήσης ναρκωτικών. Το πνεύμα αισιοδοξίας θεώρησης της ζωής και εμπιστοσύνης στους γιατρούς του ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα απέναντι σε αυτό το πληγωμένο αγρίμι πούχε χαλάσει πολλά απο τα όνειρα της νιότης του. Εν τω μεταξύ από μια πηκτολογική διαταραχή μετά τυπική λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή χάνεται στη Θεσσαλονίκη η αντάρτισσα μάνα. Υποπτεύθηκα ότι τον ιό της ηπατίτιδα η μητέρα τον είχε τσιμπήσει από την συμβίωση με το Στέλιο στο νοίκι στο λούμπεν διαμέρισμα εν μέσω ναρκωτικών οραμάτων του κανακάρη αλλά οι υποψίες μου με έκαναν πολύ επιφυλακτικό στην επαφή αδύναμο να κοινοποιήσω τέτοιες υποψίες σε κανένα, ήταν η ψυχική φθορά ανείπωτη για το πέτρινο ζευγάρι των ηλικιωμένων πιά ,παλαιών αγωνιστών της μάχης των Αθηνών του Δεκέμβρη του 1944.
Στα τερτίπια της μοίρας προστέθηκε το Γενάρη του επόμενου χρόνου η επανασύλληψη του Στέλιου από ένα παλιό του γνώριμο ένα ασφαλίτη που τον είδε στο δρόμο και μετά «φιλική» επίσκεψη στο νέο του κατάλυμα του βρήκε συσκευή μέτρησης ακριβείας χωρίς ίχνος ναρκωτικών. Κάθε Άθλιος κουβαλάει μέσα του έναν Ιαβέρη και βρέθηκε ο Στέλιος να μου εκπέμπει SOS από τις φυλακές Κορυδαλλού μεταξύ τέταρτου προς πέμπτο κύκλο χημειοθεραπείας. Θα δικαζόταν άμεσα και ποιός άλλος μπορούσε να ξέρει όλο το ιστορικό και την αλήθεια;; Εκείνη την περίοδο άκουγα δικαστήρια και έβγαζα μπιμπίκια, αντικείμενο ίσως βιβλίου ολόκληρου, ο Στέλιος όμως μόνος με διακριτική υποστήριξη του αδελφού από μακριά στα βασικά, μακριά και αγαπημένα. Δικαζόταν τέλη Γενάρη σε αίθουσα του Εφετείου και με έωλο κατηγορητήριο. Πάλεψα πολύ μέσα μου, με την αδιαφορία αλλά πρυτάνεψε το καθήκον ,πίστευα και πιστεύω στην δικαιοσύνη έπρεπε να πάω να τους ξεστραβώσω. Αν έκανα λάθος θα φαινόταν από την ακροαματική διαδικασία.
Εντύπωση μου έκανε η λιπόσαρκή δικηγόρος του, που φαινόταν να έχει αποκοπή υπεράσπισης όλους τους ναρκομανείς της χώρας, το όνειρό της ήταν η αναβολή εγώ ήθελα να ξεμπερδεύω, μη τυχόν χάσω και άλλη μέρα . Ολοι όσοι δικαζόντουσαν εκείνη τη μέρα για διακίνηση ναρκωτικών ήταν εξιλαστήρια θύματα, μαζεμένα χαμίνια του Πειραιά, Νιγηριανοί εξωφυλαρούχοι και παστρικές του Μεταξουργείου άτομα που σίγουρα δεν είχαν παρκάρει τη Μερσεντές στα γύρω πάρκιγκ ούτε το κότερο διακίνησης στην μαρίνα. Μέχρι εκεί έφτανε η τσιμπίδα του νόμου, η βιομηχανία δικαιοσύνης μοίραζε δεκαετίες ειρκτής φυλάκισης. Το σκηνικό θύμιζε μια κοινωνία γατί που προσπαθούσε κάπου στο τσιμέντο να κουκουλώσει τις «ακαθαρσίες» της. Ματαιοπονίες.
Άκουσα τις οδηγίες της αμήχανα, έλεγε άσχετα του στυλ λυπηθείτε με ορφάνεψα επειδή σκότωσα τη μάνα μου, ήταν προφανές ότι δεν είχε συνεννοηθεί ούτε με τον «πελάτη της». Έκοψα τον ξερακιανό εξηντάρη Εφέτη πίσω από το ξύγκικο ύφος διέκρινες τουλάχιστον ότι άκουγε, πόσες ιστορίες θάχει να μαρτυρήσει ο άνθρωπος συλλογίστηκα.. Είχα αποφασίσει να πώ την δική μου αλήθεια, αυτά που ήξερα για το Στέλιο επί της ουσίας. Ο ασφαλίτης είπε το ποίημα του αναφέρθηκε στο «βαρύ ποινικό μητρώο» και οτι δεν του βρήκε ίχνος ναρκωτικών σε εκείνη τη φάση. Παρόλα αυτά λόγω του ζυγού ακριβείας είχε μπουζουριάσει ακόμα και την γκόμενα του Στέλιου που δικαζόταν αντάμα. Δικαζόντουσαν για έμποροι ναρκωτικών και αυτοί δεν είχαν ψωμί να φάνε, ο Στέλιος είχε μείνει ένα κουβαράκι καμπουριαστό στο ειδικό εδώλιο πάνω αριστερά στην αίθουσα εκεί που σε φυλάνε τέσσερις, μακριά από τα έδρανα του ακροατηρίου, έτσι μπορούσα να μιλάω στο Πρόεδρο ποντάροντας ότι δεν θα άκουγε τα δικά μου τα μελλούμενα. Ένοιωθα τον κύκλο του παραλόγου της κοινωνίας μας να κλείνει εκεί μέσα, όλοι οι άλλοι είχαν καταδικαστεί και με βαρειές ποινές. Έπρεπε από την αρχή να τραβήξω την προσοχή του, ήμουν ο μόνος μάρτυρας «υπεράσπισης»
--Κύριε Πρόεδρε με αυτόν που δικάζετε με συνδέει οικογενειακή σχέση, έχει μεγαλώσει και με τη βοήθεια της μητέρας μου, δεν ξέρω τα στοιχεία της νυν κατηγόριας δεν ξέρω αν θα τον καταδικάσετε , ξέρω όμως ότι από τα πράγματα εγώ τον έχω καταδικάσει και τούδειξα τρία χαρτιά πουχα έτοιμα να τα καταθέσω.
--- Γιατί ήρθες τότε ταρακουνήθηκε από τη ρουτίνα με ενδιαφέρον ο Εφέτης..
--- Συνέχισα χαμηλώνοντας τη φωνή. Εδώ έχω το χαρτί της βιοψίας και της σταδιοποίησης, εδώ το πιστοποιητικό παρακολούθησης και χημειοθεραπείας από το ειδικό κέντρο και εδώ σας έχω διεθνή βιβλιογραφία που ορίζει επιβίωση έτους 18%, δηλ. Θνητότητα κε πρόεδρε 82%, εγώ σας μεταφέρω ότι η πάθηση του είναι σκέτη καταδίκη σε θάνατο................μιλάω σιγά γιατί ο ασθενής δηλ ο κατηγορούμενος δεν ξέρει όλη την αλήθεια. Ο Εφέτης ανασηκώθηκε όταν τον πλησίαζα να του δώσω τα χαρτιά ,με ενδιαφέρον πρόσεξε στις δυο τρείς φωσφορίζουσες επαγγελματικά υπογραμμισμένες κύριες επισημάνσεις μου στα χαρτιά. Οι παρακάτω αγορεύσεις δεν είχαν νόημα, πρόσεξα τους δικαστές να γυρίζουν ξαφνικά και να ρίχνουν κάποιες ματιές στον κρατούμενο Στέλιο σε δέκα λεπτά αθωώθηκε παμψηφεί, τους είχε βέβαια εξηγήσει ότι σαν παλιός πρώην τοξικομανής είχε την πρόνοια να προπαρασκευάζει μόνος του τη δόση του με τη ζυγαριά για να αποφεύγει ...υπερδοσολογίες. Εμένα μου έκανε εντύπωση που μίλαγε για αυτά θαρρείς και μίλαγε για προετοιμασία πρωινού.
Με ευχαρίστησε υποσχόμενος να συνεχίσει τη χημειοθεραπεία και χωρίς να μπερδευτεί με άλλες ουσίες. Ήδη με τη σύλληψη οι συνουσίες του Στέλιου δεν πήγαιναν καλά, στο εδώλιο επιβεβαιώθηκε και ο χωρισμός οπότε ήταν αθώος και μόνος. Τραγικά μόνος. Του είχα σταθεί αναπάντεχα «σωστά» τη δύσκολή του ώρα. Η δικηγορίνα του που δεν μου γέμιζε το μάτι πάω στοίχημα πως δεν έχει κερδίσει άλλη δίκη στη καριέρα της.
Ο Στέλιος έσκισε όλα τα ιατρικά πρωτόκολλα και προγνώσεις. Έζησε άλλα τρία χρόνια και αυτό για την πάθηση του ήταν κατόρθωμα. Ηταν βλέπεις βουλωμένα από θρομβοφλεβίτιδες τα μηριαία του άμφω, αποτρέποντας την γρήγορη επέκταση της νόσου. Πρώτη φορά βλέπω τη χρήση ηρωίνης να «χαρίζει» 3 χρόνια ζωής, είναι από τα απίθανα που μόνο στα ανθρώπινα και βιολογικά μας μέτρα μπορούμε επιστημονικά να εξηγήσουμε. Ο κυρ Άγγελος έφυγε ορθός στο ενδιάμεσο στην Θεσσαλονίκη. Μονολογούσε συχνά την κουβέντα του Άρθουρ Μίλερ: «Ηταν όλα τους παιδιά μου» Ο Αλέξης μίσεψε σε διπλανή πιό πολιτισμένη χώρα, έρχεται περιστασιακά όταν τον φωνάζουν μεγάλοι καλλιτέχνες να εκμεταλλευτούν την εμπειρία και τις δεξιότητές του. Σε όλους σκότωσε κάτι μέσα μας ο Στέλιος, την αθωότητα.

25-4-2007.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ