Η Βασίλισσα και οι κηφήνες

ΚΑΙΝ ΚΑΙ ΑΒΕΛ


Σαν παιδί στη Τριανδρία δεν είχε παίξει πολύ. Πάντα κόντρα με το μεγάλο αδελφό τον Κώστα , τον σερσέμη . Οι δυό τους να μοιράσουν τα ανύπαρκτα χωράφια τους, σαν τον Κάιν και τον Αβελ. Ο πατέρας τους από τους σεφ του Μακεδονία Παλλάς τον έβαλε να γίνει άνθρωπος, βοηθό μπακαλόγατου στα κελάρια του πιο μεγάλου εργοταξίου τότε το 1959, στη περιοχή. Το χουνέρι ήταν να αφήσει τις κάνουλες ανοιχτές λάδι και κρασί έτρεχαν ώρα μέχρι να τον πάρουν χαμπάρι και να τον διώξουν με το σκατόφτυαρο. Αν δεν ήταν μπιστικός τόσα χρόνια ο πατέρας του θάχε φάει και αυτός απόλυση εξ αιτίας του. Μαύρη ψυχή ο Μανόλης, σκιά και λέρα του αδελφού του. Ο πατέρας δούλευε από τη νύχτα στη νύχτα , ο μεγάλος αδελφός με μέσον ένα πατριώτη της ΕΡΕ μπήκε στην ESSO Pappas στα καζάνια., αυτός ρεμπελιό όλη μέρα. Πέθανε ο Κώστας (τον λέμε Αβελ στην ιστορία γιατί έφυγε πρώτος και από χέρι αδελφικό, σαν ψυχοσκότωμα) 34 χρόνια αργότερα από εγκεφαλικό την ίδια χρονιά με τον κ. Πάππας έξη μήνες μόνο στη σύνταξη, πρόλαβε ένα τάμα μόνο στη βασανισμένη του ζωή , ένα ταξίδι ώς την Πόλη . Η κυρά Αγγελική η γυναίκα του πατέρα του, τους ανάθρεψε σαν όρμος απάγκιο αλλά λιμάνι δεν ήταν , ήταν η μητριά τους κι ας πάσχιζε σαν μάνα, η μάνα η δικιά τους έφυγε νωρίς.
Οι κακές παρέες εκεί γύρω από το Παπάφειο είχαν όνομα και σήμα πίσω από το πέτο του σακακιού τους , μιά καρφίτσα. Ψάρευαν ψεύτικο πατριωτισμό και σαβούρα, πλιάτσικο και κρεπάλη στις λασπωμένες γειτονιές της Τούμπας όπου κούρνιαζε η φτώχια και η προσφυγιά. Τραγουδούσαν «Τι ζητούν οι Βούλγαροι στη Μακεδονία; Τι ζητούν στα σπίτια μας τα άτιμα σκυλιά; Το λένε οι φαντάροι το λένε με καμάρι: Μεγάλη Ελλάδα θέλουμε και Παύλο βασιλιά»
Δεν θα χαλούσαν χατίρι στη βασίλισσα. Με των φίλων την εντολή σαν ρομφαία πάνω στο τρίκυκλο, όταν κατέβασε με όλη του τη δύναμη ο Μανόλης (ένας Κάιν που ποτέ δεν ένοιωσε ενοχή) το λοστάρι στο κεφάλι του ανεπιθύμητου , ήταν πια από καιρό αφιονισμένος και ο ίλιγγος της παθιασμένης συμπεριφοράς του φαινόταν σε αυτόν τον σάλιαγκα σαν ο δρόμος της ανάδειξης και της επιτυχίας. Με αυτά τα «παιδιά» είχε την αίσθηση της υπεροχής και κανά φράγκο στη τσέπη. Αμέσως μετά το φονικό βούιξε ο πόλη, πλάκωσε όλη η Αθήνα στις γειτονιές τους, τους χώθηκαν στο ρουθούνι, δημοσιογραφίσκοι αδούλευτοι . Χάρις στο καθίκι τον αίλουρο που πήδηξε στη καρότσα έγινε γρήγορα γνωστός, μην πεις τίποτα όλα ελέγχονται του σφύριξαν οι δικοί του. Έτσι βγήκαν οι φωτογραφίες με το Μανόλη να βγαίνει από τον ανακριτή και με ύφος κραταιού νικητή να χαιρετάει τα πλήθη. Έψαχνε με το μάτι να βρει την τσάτσα του , το νταραβέρι του, ήταν η αδυναμία του, του τόκανε τσάμπα για μια φορά το μήνα κιαυτός σκυλάκι φύλακας πίσω της. Που νάναι τώρα που τον έχουν στα σίδερα. Άλλοι τον επευφημούσαν τότε γύρω του. Τότε που ο υπουργός ο Ράλλης κρύφτηκε σε ξενοδοχείο και ο αδελφός του ο Κώστας κάνοντας τον άρρωστο έμεινε 20 μέρες σπίτι κρυμμένος. Δική του οικογένεια ήταν ο Γιοσμάς ο Μήτσου και οι άλλοι ,κανόνιζαν τα πάντα, τσιγάρα και ποτά στο κελί αλλά ως πότε....
Ο εφιάλτης του, που του χάλασε τη μανέστρα ήταν εκείνος ο κοντόθωρος μα επιβλητικός εισαγγελέας με το όνομα το Κεφαλλονίτικο ντε, ο Δελαπόρτας. Βουίζουν ακόμα στα αυτιά του τα λόγια του για «κοινωνικά βυθοκορήματα». Έκλεινε τα αυτιά μέσα η φωνή «αναρχικά λευχαιμοειδή κύτταρα που ντρόπιασαν με τις πράξεις τους το στρατό και έθνος».
-----«Για μας μιλάει αυτός;; Αει σιχτίρ ποιός σερέτης και ποιός νταβατζής νομίζετε ότι μας κυβερνάει;; Σιγά μην κάνω μια μέρα φυλακή μέσα, έχω πλάτες εγώ»
-----« Άλλοτε, εκείνοι που καταδικάζονταν για ζωοκλοπή, στερούνταν της τιμής να υπηρετούν στο Στράτευμα, με τη σκέψη ότι η υπεράσπιση της Πατρίδας είναι έργο των αγνών, των τιμίων, των ανιδιοτελών και των ενάρετων ανθρώπων, με κορωνίδα μεταξύ αυτών των αρετών τη φιλοπατρία.
Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται -προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς- ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;” Από την αγόρευση του εισαγγελέα Παύλου Δελαπόρτα.

24-3-06