Στα 304 δισ. € αυξήθηκε ελέω διάσωσης το χρέος

Η Λούνα χωρίς φρένα, ...σώζει τη κατάσταση!

 

Μόνο γέλια μπορεί να προκαλεί η επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτη Λαφαζάνη, με αφορμή σχόλιο του σε ραδιοφωνική εκπομπή όπου τόνισε ότι «η χρεοκοπία είναι όπλο των αδυνάτων όταν φτάνουν σε ένα σημείο που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους».

Παρότι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ απέφυγε να θέσει ευθέως θέμα παύσης πληρωμών του δημόσιου χρέους ή εξόδου από ευρώ και ΕΕ, η στάση της ΝΔ ξεχείλιζε υποκρισία λόγω του ότι μόλις πριν πέντε μήνες η κυβέρνηση Παπαδήμου, που είχε τη στήριξη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, οδήγησε τη χώρα στην επίσημη, πέμπτη από ιδρύσεως ελληνικού κράτους, χρεοκοπία. Πιο επίσημη δεν γινόταν, πέθαινε… Κι έρχεται τώρα και κατηγορεί τον Π. Λαφαζάνη ότι εκθέτει τη χώρα διεθνώς όταν θίγει το θέμα της χρεοκοπίας δείχνοντας έτσι πως αυτό που την ενοχλεί δεν είναι τίποτε άλλο από τους όρους. Γιατί, η διαφορά έγκειται στο ποιος τελικά αποφασίζει.

 

Σωζόμαστε όταν είμαστε στα όρια;;

 

 

Για την κυβέρνηση αν αποφασίζουν Γερμανοί και τραπεζίτες υπό ποιους όρους θα μειωθεί το δημόσιο χρέος, τότε δεν υφίσταται θέμα για το διεθνές προφίλ της χώρας. Αντίθετα, σε «κράτος παρία» κινδυνεύουμε να υποβιβαστούμε αν η χρεοκοπία, δηλαδή η παύση πληρωμών, αποτελέσει συνειδητή επιλογή των αδυνάτων.

αντίδραση της ΝΔ ήταν εξοργιστική και για έναν επιπλέον λόγο: Επειδή ήδη, πέντε μήνες μετά την προηγούμενη επίσημη χρεοκοπία, διαμορφώνονται εκ νέου οι όροι και για την επόμενη χρεοκοπία. Για το όργιο των συζητήσεων στο εξωτερικό, βλέπε στην διπλανή σελίδα το άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ. Με βάση επίσημα στοιχεία όμως που εξέδωσε το υπουργείο Οικονομικών προχθές Παρασκευή, φαίνεται κι απ’ το εσωτερικό ότι πάλι το δημόσιο χρέος είναι εκτός ελέγχου. Ειδικότερα, φαίνεται πως στο πρώτο εξάμηνο του έτους, στο τέλος Ιουνίου, το δημόσιο χρέος έφθασε τα 304 δισ. ευρώ, παρουσιάζοντας αύξηση κατά 24 δισ. ευρώ σε σχέση με το επίπεδο που βρισκόταν τον Μάρτιο του 2012. Σε τρεις μήνες δηλαδή αυξήθηκε παραπάνω από 8%! Βασική αιτία μάλιστα γι’ αυτή την εκρηκτική άνοδο ήταν τα δάνεια, αξίας 37 δισ. ευρώ, που πήραμε αυτό το διάστημα από το ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και το ΔΝΤ, στο πλαίσιο της δεύτερης δανειακής σύμβασης των 130 δισ. ευρώ.

 

Ιόνιο ηλιοβασίλεμα από Κυπαρισσία.

 

Από αυτό μάλιστα το ποσό, η μερίδα του λέοντος, τα 25 δισ. στράφηκαν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Με λίγα λόγια, βουλιάζουμε λόγω διάσωσης! Το σωσίβιο της αναδιάρθρωσης όπως υλοποιήθηκε με το PSI, πριν καν κλείσει μισός χρόνος, αποδεικνύεται διπλής όψης: Μολύβι για τα δημόσια οικονομικά και τους φορολογούμενους και λύτρωση για τους πιστωτές και τους χρεοκοπημένους τραπεζίτες!

Παρόλα αυτά, παρά δηλαδή την αποδεδειγμένη επικινδυνότητα και δηλωμένη αποτυχία τους να διαχειριστούν την ωρολογιακή βόμβα του δημόσιου χρέους, κυβέρνηση και Τρόικα ζητούν τώρα νέες θυσίες για να επιτευχθούν μέσα στην επόμενη διετία εξοικονομήσεις ύψους 11,6 δισ. ευρώ, ενός ποσού που ισούται με το 5% περίπου του ΑΕΠ, της αξίας με άλλα λόγια των αγαθών και υπηρεσιών που παράγει η χώρα ετησίως. Για να βρεθεί αυτό το ποσό θα χυθεί αίμα. Μέχρι στιγμής, που ακόμη δεν έχουν βρεθεί με σίγουρο τρόπο τα κονδύλια τα οποία θα περικοπούν για να φτάσουν στον μαγικό αριθμό, η πύρινη λαίλαπα παρασέρνει: συνταξιούχους ανεξαρτήτως ύψους σύνταξης μια και οι περικοπές θα ξεκινούν απ’ όσους παίρνουν σύνταξη άνω των 2.000 ευρώ ή διπλή αλλά θα φτάσει ακόμη και στους χαμηλοσυνταξιούχους του ΕΚΑΣ. Είναι αυτοί που με την εκλογή Σαμαρά θα έβλεπαν τις εις βάρος τους αδικίες να διορθώνονται…

 

Βράχο βράχο τον καημό τους... μετράν οι φοροφυγάδες

 

  Θα παρασύρει επίσης μισθούς δημοσίων υπαλλήλων κι εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, υπηρεσίες του δημοσίου, ΔΕΚΟ, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και ΤΕΙ που θα βάζουν λουκέτα κατά δεκάδες για χάρη των πιστωτών και το επίπεδο κοινωνικής ασφάλισης καθώς αναμένεται να αυξηθεί η συμμετοχή των ασφαλισμένων στα έξοδα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κι επίσης να αυξηθεί η συνταγογράφηση των πλασέμπο και μαϊμού (κατά κόσμο, γενόσημων) φαρμάκων.

Το έγκλημα που εξελίσσεται είναι πολλαπλό, μιας και, πρώτο, τα μέτρα αυτά θα γενικεύσουν τη φτώχεια και την απόγνωση ωθώντας κι άλλους ανθρώπους στην ανεργία, την εξαθλίωση, την αυτοκτονία. Δεύτερο, σύντομα, όταν θα αρχίσει να αποτυπώνεται στον προϋπολογισμό η υστέρηση που δημιουργεί στα δημόσια έσοδα η φετινή ύφεση του 7%, ακόμη κι αυτά τα μέτρα θα αποδειχθούν λίγα και ανεπαρκή για να «σώσουν την χώρα» και να «διασφαλίσουν την παραμονή μας στο ευρώ» με αποτέλεσμα, ακόμη κι αν επιβληθούν, μετά από λίγους μήνες όπως συνέβη με τα μέτρα του δεύτερου Μνημονίου, να οδηγηθούμε σε νέες «δραματικές» ανακοινώσεις για την ανάγκη εφαρμογής επιπλέον, ακόμη πιο αιματηρών μέτρων. Κι εδώ βρισκόμαστε σε μια διαδικασία χωρίς τέλος, λόγω του ότι έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση πειθήνιων υπηρετών των τραπεζιτών και των τοκογλύφων που δεν πρόκειται να πουν όχι ποτέ.

Μονεμβασιά ,Ανω Πόλη.

Είτε 11 δισ. ζητήσουν οι πιστωτές, είτε 30 και 50 δισ. ευρώ, δεξιοί, ΠΑΣΟΚοι κι από κοντά οι μαϊντανοί της ΔΗΜΑΡ θα ψάξουν να τα βρουν, αδιαφορώντας για το δράμα χιλιάδων ανθρώπων του μόχθου! Η κομπίνα που έκαναν για να αποπληρωθούν τα ομόλογα που έχει η ΕΚΤ, ύψους 3,2 δισ. ευρώ, με τις χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες να δανείζουν το χρεοκοπημένο ελληνικό δημόσιο ώστε να αποπληρωθούν οι νταβατζήδες της ΕΚΤ στο ακέραιο για ομόλογα που είχαν αγοράσει στο μισό της αξίας τους, κι όλοι μαζί να επιβάλουν στον ελληνικό λαό να πληρώσει επιτόκιο ύψους 4,3% που σημαίνει νέα επιβάρυνση του δημόσιου χρέους, δείχνει με τι απατεώνες έχουμε μπλέξει…

 

Badmoney

 

Λεωνίδας Βατικιώτης εφημερίδα Πριν 19-8-2012

 

 

Επαναδιαπραγμάτευση και παράδοση

Επαναδιαπραγμάτευση και παράδοση

Τα μέτρα που ετοιμάζεται να λάβει η κυβέρνηση προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της τρόικας προκαλούν δέος. Πρόκειται για συνέχιση –αλλά με μεγαλύτερη ένταση- της συνταγής που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Δυόμισι σχεδόν χρόνια μετά την είσοδο στο μηχανισμό, είναι σαφές ότι το πρόγραμμα που εφαρμόζεται δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική διάσωση και τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας. Αντί της αναγκαίας αναδιάρθρωσης του οικονομικού και παραγωγικού μοντέλου και του εξορθολογισμού της συνολικής λειτουργίας του ελληνικού κράτους, συνθλίβονται μεθοδικά όλες οι εθνικές δομές. Μετά την εφαρμογή και του νέου πακέτου, η Ελλάδα θα βυθιστεί ακόμα πιο βαθειά στην εξαθλίωση και την απόγνωση. Το νέο Μνημόνιο δεν πρόκειται να «βγει», όπως δεν «βγήκαν» και οι προηγούμενες εκδοχές του.

Αυτά που θα γίνει μεταξύ των άλλων, είναι ένα μεγάλο πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία. Η αξιοποίηση της, η οποία αν είχε γίνει εγκαίρως θα  είχε συμβάλει στην ανάπτυξη και θα μας επέτρεπε να αντιμετωπίσουμε την κρίση με καλύτερες προϋποθέσεις, «σκόνταφτε» στη γραφειοκρατία, την ανικανότητα, την αδιαφορία  και σε κατεστημένα κομματικά, συντεχνιακά ,τοπικά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Τώρα με αφορμή την κρίση, ετοιμάζεται ρεσάλτο για την αρπαγή «φιλέτων» του Δημοσίου είτε πρόκειται για οργανισμούς και επιχειρήσεις είτε για ακίνητα.

Αποκρατικοποίηση από αποκρατικοποίηση έχει διαφορά. Άλλο η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, άλλο η πώληση της «κότας με τα χρυσά αυγά» που λέγεται ΟΠΑΠ, ο οποίος αποφέρει κάθε χρόνο έσοδα εκατομμυρίων στο κράτος. Άλλο η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ κι άλλο η παράδοση σε ιδιώτες των υδατίνων πόρων της χώρας. Όσο άτοπο είναι το δόγμα «κράτος παντού και σε όλα», τόσο απεχθής και αντικοινωνική είναι η με αποικιοκρατικούς όρους εκχώρηση σε ιδιώτες κάθε λειτουργίας του Δημοσίου και η καθολική εγκατάλειψη του κοινωνικού και στρατηγικού ρόλου του κράτους.

Εν πάση περιπτώσει, θα μπορούσε να γίνει συζήτηση για το ενδεδειγμένο μείγμα οικονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής, στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, η επιβολή του Μνημονίου από την τρόικα είναι απόλυτη και δεν αφήνει περιθώρια εναλλακτικών.

Κάτι άλλο που θα γίνει-ήδη γίνεται, αλλά θα ενταθεί- είναι η δημοσιονομική επιδείνωση. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, Η ΎΦΕΣΗ το β΄ τρίμηνο του 2012 έφτασε στο 6,2%- κατά πολύ μεγαλύτερη από τις προβλέψεις των δανειστών. Η μείωση του ΑΕΠ θα οδηγήσει σε αύξηση του ποσοστού του χρέους, παρ΄ όλα αυτά η τρόικα επιμένει στην απαρέγκλιτη εφαρμογή του ίδιου μοντέλου. Τα νέα μέτρα θα ανακυκλώσουν την ύφεση, θα έχουν ως αποτέλεσμα νέο δημοσιονομικό εκτροχιασμό και η απάντηση των δανειστών θα είναι η απαίτηση για νέα μέτρα.

Ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ κ. Σάββας Ρομπόλης, εκτίμησε ότι με το πακέτο των 11,6 δις ευρώ η ανεργία το 2013 θα ανέλθει στο 28% με 29% και η ύφεση στο 5-5,5% .Στους νέους η ανεργία φτάνει ήδη στο 55%.

1572 The infanticide in Bethlehem, Maerten von Heemskerck, Wien.

Η κυβέρνηση υπό την γερμανική απειλή εξόδου από το ευρώ και εγκλωβισμένη στο πλαίσιο που αποδέχτηκαν πριν από αυτήν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Ευάγγελος Βενιζέλος- και ο Αντώνης Σαμαράς- ως εταίρος της κυβέρνησης Παπαδήμου- αδυνατεί να σπάσει τον εκβιασμό. Η επαναλαμβανόμενη προειδοποίηση περί διακοπής της χρηματοδότησης και επιστροφής στη δραχμή έχει παραλύσει τις ελληνικές άμυνες. Ο περιορισμός της «συζήτησης» στο λογιστικό πεδίο-«κόψτε μισθούς και συντάξεις»- δεν αφήνει οδό διαφυγής. Αυτός που έχει τα λεφτά επιβάλλει τους όρους.

Το ερώτημα είναι αν είναι δυνατό να τεθεί η διαπραγμάτευση σε ευρύτερη βάση- διπλωματική και γεωπολιτική. Η θέση της Ελλάδας είναι κομβική και καθίσταται σημαντική μετά τις ανακαλύψεις των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και των πιθανολογούμενων σε Αιγαίο και Ιόνιο.

2008 Europe, Jacek Yerka.

Γι΄αυτό με όχημα το Μνημόνιο, γίνεται προσπάθεια να ακυρωθούν οι δυνατότητες της χώρας, που θα της επέτρεπαν να διεκδικήσει και να διαπραγματευτεί θέση και ρόλο στη περιοχή της. Οι δανειστές και οι «εταίροι» έχουν προλάβει την κίνηση και κατακρεουργούν τη χώρα όχι μόνο οικονομικά, αλλά επίσης αμυντικά, δημογραφικά, κοινωνικά, επικοινωνιακά. Ακριβώς για να μην μεταθέσει τη διαπραγμάτευση από το γήπεδο που οι ίδιοι έχουν επιλέξει. Όταν μια κυβέρνηση εξετάζει αν θα κόψει (κι άλλο) τις συντάξεις των 700 ευρώ, είναι προφανές ότι τα περί διαπραγμάτευσης είναι μόνο για να τα λέμε μεταξύ μας. Τι να διαπραγματευτείς όταν η πραγματική ανεργία αγγίζει το 30%, άνθρωποι τρώνε από τα σκουπίδια, παιδιά υποσιτίζονται, οι νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα κατά εκατοντάδες χιλιάδες και τα αεροσκάφη σου καθηλώνονται γιατί δεν έχουν ανταλλακτικά και καύσιμα. Δεν έχεις τίποτα να διαπραγματευτείς. Όταν μπορούσε η Ελλάδα να διαπραγματευτεί, παραδόθηκε. Τώρα οι «εταίροι» απαιτούν και επιβάλλουν. Έτσι εξηγείται ότι και αυτή η κυβέρνηση αποδέχεται τη συστηματική καταστροφή της χώρας  χωρίς να αντιδρά και να την οδηγεί σε προδιαγεγραμμένο τέλος.

ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ κινήσεις ανήκουν στους Έλληνες πολίτες. Στις εκλογές έκαναν μια επιλογή διαπραγμάτευσης. Εξέλεξαν πρώτο κόμμα τη ΝΔ για να μην βγει η χώρα από το ευρώ, όπως ήταν η απειλή, αλλά και για να επαναδιαπραγματευθεί. Υπέδειξαν κυβέρνηση συνεργασίας και ανέδειξαν αξιωματική αντιπολίτευση το ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν μια καλή προσπάθεια η οποία δεν απέδωσε. Η ΝΔ υλοποιεί πιο σκληρό Μνημόνιο με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα από το ΠΑΣΟΚ, ο δε ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να έχει λύσεις ούτε εθνική ατζέντα. Οι δύο «μικροί» κυβερνητικοί εταίροι ,ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ταυτίζονται με την ακολουθούμενη πολιτική και το πολιτικό τους μέλλον είναι άδηλο.

Άρα οι Έλληνες πολίτες είναι αυτοί που καλούνται να λάβουν ξανά αποφάσεις. Αυτοί θα υποστούν πάλι τις συνέπειες της καταστροφής κι αυτοί θα κληθούν να βγάλουν τη χώρα απ’ το αδιέξοδο. Αν ο Αντώνης Σαμαράς ως πρωθυπουργός αποφασίσει να διαπραγματευτεί και να συγκρουστεί παρά τους δυσμενείς συσχετισμούς, οι Έλληνες θα τον στηρίξουν. Αν δεν μπορέσει η Ιστορία θα τραβήξει το δρόμο της.



1886-91 Julius Victor Berger "DIE HABSBURGER ALS SCHÜTZER DER KÜNSTE"



Και παρά τα όσα σκληρά θα μεσολαβήσουν η χώρα θα σωθεί. Από τους ίδιους τους Έλληνες, οι οποίοι θα αναδείξουν νέες προσωπικότητες και δυνάμεις. Η σωτηρία, βέβαια, δεν είναι ποτέ απλή υπόθεση. Η ελευθερία προϋποθέτει αγώνα. Η διατήρησή της ακόμα μεγαλύτερο.

Στρυμών

Το άρθρο είναι από σελ 7 , στήλη Στίγμα του περιοδικού Επίκαιρα τεύχος  148^ο.

Μια Παναγιά



Παναγιά Θαλασσοκρατούσα

Μια Παναγιά

                                                     ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Μια Παναγιά/μιαν αγάπη μου έχω κλείσει
σ' ερημοκλήσι αλαργινό/κάθε βραδιά
της καρδιάς την πόρτα ανοίγω/κοιτάζω λίγο και προσκυνώ  (Ν. Γκάτσος)

    Δεκαπενταύγουστος  σε μία πυρακτωμένη Αθήνα. Καθιερωμένη αργία  το Πάσχα του καλοκαιριού. Οι δρόμοι αδειάσανε, οι κάτοικοι φύγανε στις γενέτειρες τους ή για το θρησκευτικό προσκύνημα του Ελληνισμού. Θα βρούνε μία γαλήνη  επικοινωνώντας άμεσα ή έμμεσα με τα θεία; Οι μετανάστες άρχισαν δειλά ,δειλά να ξαναβγούνε στους δρόμους. Η πλατεία Βικτωρίας ξαναγέμισε παιδιά και φασαρία. Η πλατεία Συντάγματος γέμισε με τουρίστες που ήρθαν για να θαυμάσουν τα αρχαία μας. Η Βουλή άδειασε και οι πολιτικοί μας πήγανε στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Μόνο η Αλέκα έμεινε στην Αθήνα. Όλοι μεγάλοι και μικροί, επώνυμοι και ανώνυμοι, νόμιμοι ή παράνομοι ξεκουράζονται, παίρνουν δυνάμεις για να ανταπεξέλθουν στα προβλήματα και στις δυσκολίες που αναμένονται. Τίποτα δεν δείχνει να πάει καλά αφού οι ημέρες των παχιών αγελάδων έχουν φύγει ανεπιστρεπτί και η χώρα μας ξεπουλιέται.  Η ημέρα είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στις τοπικές εκκλησίες στολίζονται επιτάφιοι αφού είναι μια άλλη μεγάλη Παρασκευή .Δεν είναι μέρα πένθους για μια γυναίκα που «έφυγε» αλλά είναι γιορτή χαράς και αγαλλίασης για το ξανά αγκάλιασμα της μητέρας με τον αγαπημένο της γιο. Γιορτάζουν την άνθηση της φύσης, την πλημμύρα των συναισθημάτων, το πανηγύρι της ανθρώπινης επαφής  και την επιστροφή των ανθρώπων της πόλης στη γενέθλια γη. Η Μαρία και ο Μάριος, η Δέσποινα, η Παναγιώτα και ο Παναγιώτης γιορτάζουν και δίπλα τους και εμείς. Εκατομμύρια εκκλησίες γιορτάζουν και η παράδοση απαιτεί την διοργάνωση των πανηγυριών όπου επιβεβαιώνετε η οικογενειακή και η εθνική συνοχή.

Η Ελλαδα του Βρυζάκη

    Μεγάλη μέρα της Ορθοδοξίας και η Παναγιά μας βλέπει από εκεί ψηλά. Υπάρχουν  πολλοί έλληνες χωρίς σχέση με την θρησκεία αλλά με την σκληρή πραγματικότητα. Πιστεύουν στην δύναμη του ανθρώπου  και στις δυνατότητες του να αγωνιστεί για το αύριο. Δεν θα περιμένει μοιρολατρικά, με σταυρωμένα χέρια να τον καταστρέψουν και να τον αφανίσουν. Οι  δυσκολίες αντιμετωπίζονται μόνο πάνω στην γη ,με τα μέσα που διαθέτει ο κάθε ένας, μόνος  ή μαζί με τους αυτούς που αγαπάει και σέβεται. Το θρησκευτικό μήνυμα της γιορτής  αγγίζει πολλούς ανθρώπους, που συμμετέχουν στα πανηγύρια  για να χαρούνε την ζωή τους αλλά αυτό δεν φτάνει για να ξεπεραστούν η φτώχεια, η μιζέρια, η δυστυχία και ο θάνατος. Για τον κύριο Ν.Γκάτσο η αγάπη έχει κλείσει σ' ερημοκλήσι αλαργινό και κάθε βράδυ της καρδιάς του ,η πόρτα ανοίγει και προσκυνά. Οι πραγματικοί πιστοί δεν πρέπει να πάνε στις εκκλησίες και στα πανηγύρια για να προσκυνήσουνε  και να πούνε τον πόνο τους. Επικοινωνούν άμεσα ,μαζί της, της λένε τα βάσανα τους και βρίσκουν την κατανόηση, την αγάπη και την στοργή, την ηρεμία και την γαλήνη. Ελπίζουν, έχουν όνειρα, και πιστεύουν στα θαύματα που κάνει η Παναγιά πάνω στην Γή .Ακόμα και ο κύριος Σαμαράς εναποθέτει τις ελπίδες του στην Παναγιά :.΄΄ οι έλληνες να είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά. Να κρατήσουν ψηλά την σημαία του αγώνα. Αγωνιζόμαστε για να βγει η χώρα από την κρίση αλλά....μόνο με τη βοήθεια της Παναγιάς, θα κερδίσουμε ΄΄ .

Σατραπεία και Δημοκρατία

1612-14 The Four Continents, Peter Paul Rubens, Wien

Σατραπεία και Δημοκρατία

In Πολιτικά κείμενα on Αυγούστου 7, 2012 by Παναγιώτης Πασπαλιάρη.

Οι άνθρωποι γενικά πιστεύουν ότι τη μεγαλύτερη σημασία για την πορεία ενός τόπου έχει το ποιοι κυβερνούν. Ιστορικά είναι σήμερα αποδεκτό ότι εξίσου μεγάλη σημασία, αν όχι μεγαλύτερη έχει και το ποιοι είναι οι κυβερνώμενοι. Στην πραγματικότητα, και τα δύο αυτά υπο-ερωτήματα ανήκουν στο μεγάλο θέμα της ιστορίας που διερευνά το πώς κυβερνάται ένας τόπος σε μια δεδομένη στιγμή.
Το ερώτημα αυτό είναι κομβικής σημασίας σε μια μεγάλη κρίση, όπου η εναλλαγή των προσώπων στην εξουσία δε φτάνει. Κι αυτό γιατί το πώς κυβερνάται ένας τόπος δεν ορίζει απλώς τα όρια της ελευθερίας ή ασυδοσίας των κυβερνώντων, αλλά διαμορφώνει χαρακτήρες, αντιλήψεις, προδιαθέσεις, τον γενικό τύπο θα λέγαμε των κυβερνωμένων. Το πολίτευμα είναι το μεγάλο σχολείο (σωφρονιστήριο ενίοτε) της κοινωνίας.



1621 Fish Market, Frans Snyders, Kunsthistorisches Museum, Wien.

Η Σατραπεία
Συνηθίζουμε στη στήλη αυτή να παραθέτουμε μια ή περισσότερες ιστορικές μαρτυρίες και να ξεδιπλώσουμε τη σημασία αυτής της μαρτυρίας στο τότε και το τώρα. Το ρόλο της μαρτυρίας σε αυτή στήλη θα παίζουν και τα ιστορικά ποιήματα του Καβάφη. Μια χούφτα από αυτά, έχουν περισσότερη ιστορικά αξία, κατά τη γνώμη μας, από το συνολικό έργο φημισμένων ιστορικών. Κι αυτό γιατί μεταφέρουν κάτι που δεν μπορεί να κάνει η ιστορική έρευνα. Μεταφέρουν την ψυχή της ιστορίας και όχι τα γεγονότα.
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται,
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις)
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες, και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει,
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε,
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία,
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις;

1481-2 La Primavera(Spring) Botticelli Filipepi, Uffizi Gallery

Το πολίτευμα ως τρόπος αυτοεξέτασης και βελτίωσης
Η ευτυχής συνύπαρξη ή ανάγκη συνύπαρξης των ανθρώπων που έφτιαξαν την πρώτη και τελευταία απόπειρα δημοκρατίας στην ανθρώπινη ιστορία, ο σοφιστής Πρωταγόρας, ο Εφιάλτης, ο Αναξαγόρας, ο Περικλής, η Ασπασία σύμφωνα με τα «κουτσομπολιά» του Πλάτωνα, ίσως και κάποιοι ακόμα, σκέφτηκαν ως εξής: το δίκαιο και το λογικό βρίσκεται μέσα σε όλους. Άρα πιο δύσκολα αποφασίζουν δίκαια και λογικά οι πολλοί παρά ο ένας. Αυτός ήταν ο πνευματικός σπόρος της δημοκρατίας. Το βλαστάρι του όμως που ξεφύτρωσε στην Αττική γη ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρον. Γιατί το πολίτευμα μιας χώρας είναι πολλά πράγματα μα πρώτα και κύρια το πώς βλέπει τον εαυτό του ο κάθε πολίτης ζώντας σε αυτό.
Ξεκινώντας από αυτή την αρχή δημιουργήθηκαν οι συνθήκες που ωθούσαν το άτομο προς την αυτοβελτίωση. Αν η ποίηση του Καβάφη δε βοηθά να καταλάβει κανείς τι εννοούμε, ίσως η συμμετοχή σε ένα κοινωνικό δίκτυο ή η δημιουργία ενός blog να βοηθήσει. Ο Αθηναίος πολίτης του 5^ου και του 4^ου αιώνα αισθανόταν όπως ο ενεργός χρήστης του twitter. Γράφει κάτι και περιμένει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τον έπαινο, την αναδημοσίευση, την επικοινωνία, τον θαυμασμό. Το μόνο που λείπει από αυτά τα μέσα για να θεωρηθούν αμεσοδημοκρατικά συστήματα είναι η οργάνωση της συζήτησης προς μία απόφαση που θα δεσμεύει τους συμμετέχοντες (αυτό θα ήταν το έργο ενός αμεσοδημοκρατικού κόμματος).
Αντιθέτως, ο σύγχρονος Ευρωπαίος πολίτης δε ζει σε μία δημοκρατία αλλά μάλλον σε κάτι ανάμεσα στην ολιγαρχία και τη μοναρχία, με πρωθυπουργό ή καγκελάριο ή πρόεδρο στο ρόλο του Αρταξέρξη. Γιατί βλέπει τον εαυτό του όχι ως συμμετέχοντα στις διαδικασίες απόφασης, αλλά σαν λήπτη αξιωμάτων, επιδομάτων, ευεργετημάτων, μισθοδοσίας. Στον κοινοβουλευτισμό ο πολίτης προσδοκά στην εύνοια της εξουσίας, και δημιουργεί μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες για να πιέσει προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι, ο κοινοβουλευτισμός ταυτίζεται με τη σατραπεία, όπου το μέγιστο επιδιωκόμενο είναι το υλικό όφελος, ενώ στη δημοκρατία το μέγιστο επιδιωκόμενο είναι ο έπαινος, το «Εύγε».

1576 The Annuciation El Greco  .Prado. Madrid

Δημοκρατία, λόγος, επιστήμη, θέατρο, μουσική, αρχιτεκτονική
Και κάτι ακόμα προς περαιτέρω σκέψη. Το να ζεις σε πραγματικά δημοκρατική κοινωνία, να επιδιώκεις τον έπαινο σε μια φυσική ή ηλεκτρονική Αγορά, το να πασχίζεις γι’ αυτό σε όλη σου τη ζωή, σε κάνει να βρίσκεις τρόπους έκφρασης όλο και πιο πρωτότυπους όλο και πιο δημιουργικούς. Θα ανακαλύψεις από τα βάθη της ψυχής σου και της παράδοσης του λαού σου, ότι το χιούμορ και η ειρωνεία τραβά την προσοχή και επιφέρει τον έπαινο όταν γίνεται καλά. Το δράμα και ο συμβολισμός είναι επίσης ένας τρόπος για να εκφράσεις την πολιτική σου θέση. Κάπως έτσι γεννήθηκε το θέατρο στο πλαίσιο της δημοκρατικής Αθήνας.
Ακόμα περισσότερο, η ανάγκη να αρθρώσεις λόγο, να απευθυνθείς δηλαδή στη λογική των συμπολιτών σου, σε οδηγεί στην αναζήτηση και όταν η αναζήτηση αποκτά μέθοδο και πειραματική επιβεβαίωση, ονομάζεται επιστήμη. Πολύ συχνά στους λόγους τους οι Αθηναίοι ρήτορες χρησιμοποιούσαν επιστημονικές ή ψευδοεπιστημονικές απόψεις, δικές τους ή φιλοσόφων της εποχής. Επιδιώκοντας μια καριέρα δημόσιου άντρα για τα παιδιά τους οι Αθηναίοι πλήρωναν όσο – όσο για τη διδασκαλία ενός σοφιστή. Οι σοφιστές έγιναν σημαντικοί και οι καλύτεροι από αυτούς έγιναν οι πρώτοι επιστήμονες της ιστορίας. Πάνω σε αυτό το πνεύμα θεμελιώθηκε η σύγχρονη δυτική επιστήμη τα ίδια εκείνα χρόνια της άμεσης δημοκρατίας.
Η ανάγκη για βελτίωση του πολίτη και της λογικής του μέσω της παιδείας, ήταν σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις έννοια αντιληπτή από τον Περικλή και την ομάδα του. Αυτό οδήγησε κατά πάσα πιθανότητα στα «θεωρικά», τα δωρεάν δηλαδή εισιτήρια που δίνονταν στους φτωχούς πολίτες για την είσοδό τους στα θέατρα. Αυτό οδήγησε τον Περικλή στη δημιουργία του ωδείου, που πάλι σε πνεύμα άμιλλας μετέτρεπε το ρυθμό και τις ιδέες της εποχής σε στίχους και νότες, πάνω στις οποίες βασίστηκαν ίσως οι μελωδίες της δύσης. Αυτό τον οδήγησε στη σύλληψη του μεγαλειώδους προγράμματος αναστήλωσης των κτισμάτων στην Ακρόπολη, όπου δημιουργήθηκε το πρότυπο της δυτικής αρχιτεκτονικής, της συμμετρίας, της εφαρμοσμένης επιστήμης.

Peter Paul Rubens, The Consequences of War, 1638-39,
oil on canvas (Palatine Gallery, Palazzo Pitti, Florence)

Τα πιο πολλά μεγάλα γεγονότα στην ιστορία έχουν περισσότερες από μία εξηγήσεις. Η δημιουργία ταυτόχρονα του θεάτρου, της επιστημονικής μεθόδου, της ιστορίας, της φιλοσοφίας, της μουσικής παιδείας, της ρητορικής, της κλασικής αρχιτεκτονικής, στο σύνολό της, η δημιουργία της εποχής που αποτέλεσε το καταφύγιο του ανθρώπου κάθε φορά που η καταπίεση και ο σατραπισμός απειλούσε την ύπαρξή του, έχει μία εξήγηση: την άμεση, ανόθευτη, πραγματική και μοναδική Δημοκρατία.
Tweet, post, like, dislike, act democratically…

Δημοσιεύτηκε στο HOT DOC No 8

ΘΕΛΟΥΜΕ μια άλλη Ελλάδα;;

 

Μεσοπρόθεσμη θεραπεία εθελοτυφλίας

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 10/06/2012 05:45 TO ΒΗΜΑ

   

Αραγε, το ερώτημα «ποια Ελλάδα θέλομε;» ανακύπτει απ' τη βεβαιότητα ότι αυτή την οποία έχομε δέν μας ικανοποιεί; Δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Εκατομμύρια συμπολίτες-μας ήσαν πολύ ευχαριστημένοι απ' την Ελλάδα-μας, μέχρι και πέρυσι: Η παραγωγή έπεφτε ολοφάνερα, τα ελλείμματα μεγάλωναν μπροστά στα μάτια μας - αλλα οι απολαβές-μας αυξάνονταν, κι ήμασταν μιά χαρά! Πώς; Διοτι μια γενιά νταβατζήδων εκμεταλλευόταν προκαταβολικώς τα παιδιά της, και τα υποχρέωνε να πληρώσουν μεθαύριο τον πακτωλό των δανείων με τα οποία αναισχύντως ζούσαμε καλά εμείς-εδώ-και-τώρα. Άσε που, ταυτοχρόνως, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες-μας εξαπατούσαν το ΙΚΑ, εκατοντάδες χιλιάδες σταδιακώς προστιθέμενων κρατικοδίαιτων υπαλλήλων ζούσαν εις βάρος των συμπολιτών-τους του ιδιωτικού τομέα (που παρήγαν και φορολογούνταν για να ταΐζουν τις ιερές αγελάδες), εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών-μας κλέβαν ευθέως την εφορία - κι εκατομμύρια άλλων συναλλάσσονταν δίνοντας ή παίρνοντας μπαχτσίσι. Ποιός δέν τό 'βλεπε το τραγικό ναυάγιο που ερχόταν; (Κι ας μήν αισχύνονταν πολιτικάντηδες και γραμματιζούμενοι που δέν το κράζανε).

 

 

Ποιός τολμάει λοιπόν να ρωτήσει αυτήν την πλειονότητα του Λαού-μας άν θέλει μιαν «άλλη» Ελλάδα;

Όπως και κατα τις τρείς τελευταίες δεκαετίες (με τις μονίμως δυσάρεστες επιφυλλίδες-μου σ' αυτήν εδώ την εφημερίδα), έτσι και τώρα έχω δυστυχώς την πεποίθηση οτι η πλειονότητα του Λαού-μας ΔΕΝ θέλει άλλη Ελλάδα - τα δέ προγνωστικά των επικείμενων εκλογών ήρθαν και επαλήθευσαν πλήρως αυτήν την άποψη.

Συμπέρασμα πρώτον: τις απαντήσεις στο ευλόγως ανήσυχο ερώτημα της εφημερίδας θα τις διαβάσομε μεταξύ μας. Η πλειονότητα του Λαού θέλει την ΙΔΙΑ Ελλάδα - αυτήν ακριβώς που νομοτελειακώς καταρρέει.

 

 

Γι' αυτό, η δικιά-μου απόκριση στο ερώτημα θα είναι κάπως εμμεσότερη: Πώς άραγε θα μπορούσε ν' αλλάξει αυτή η ηθοπολιτική-μας αυτοτύφλωση; Τέτοιες ριζικές αλλαγές πάντως απαιτούν δεκαετίες προσπαθειών - δέν γίνονται σε λίγα χρόνια. Ακολουθώντας λοιπόν στοιχειώδη ιατρική λογική, κυττάμε τη διάγνωση και βρίσκομε τη θεραπεία. Η δε διαγνωσθείσα ασθένεια, κατα την αντίληψή μου, είναι ξεκάθαρα ηθοπολιτικής κατηγορίας - όσο κι άν ετούτο στεναχωρεί τους οπαδούς των μεσσιανιστικών πολιτικών μεγαθεωριών: «Δανείζομαι εγώ, και πληρώνουν τα εγγόνια μου», «Παίρνει το σινάφι-μου αυξήσεις, κρατώντας ομήρους τα άλλα σινάφια», «Ασκώ βία και τσαμπουκά, κάθε φορά που δέν μ' αρέσει αυτό που η πλειοψηφία αποφάσισε», «Κάνω τον ανάπηρο - κι άς επιβαρύνω τους υπόλοιπους αρτιμελείς», «Εκβιάζω τους υπαλλήλους-μου, παραλείποντας να τους δηλώσω στο ΙΚΑ», «Λουφάζω κιοτίδικα μπροστά στην αντικοινωνικότητα άλλων» (εμείς ούτε χαφιέδες είμαστε ούτε αστυνομικοί, σου λέει), «Θέλω να εργάζομαι με σίγουρον μισθό, αλλ' αυτούς τους αλήτες τους επιχειρηματίες δέν τους πάω», «Κι είναι ανάγκη να πηγαίνω στην ώρα-μου στη δουλειά;» (δηλαδή άς δουλέψουνε οι άλλοι λίγο παραπάνω), «Εμείς οι διανοούμενοι θα σας βγάλομε μανιφέστο ποιό ακριβώς κόμμα να ψηφίσετε», «Μιά χαρά είναι τα Ασφαλιστικά-μας Ταμεία - κάτω τα χέρια απ' τα λαϊκά συμφέροντα», «Χάιδεψέ-τους τώρα τ' αυτιά, και θα ιδούμε τί θα κάνομε μετά τις εκλογές», κ.λπ. Όλα τούτα δείχνουν να είναι σκέτη Ανηθικότητα ενός αποφασιστικά μεγάλου ποσοστού του Λαού μας.

Κατα συνέπειαν, εύλογο είναι να θέλομε μιαν Ελλάδα χωρίς αυτά τα ρεζιλίκια - οπότε; Οπότε το κύριο μέγα ζητούμενον είναι το πώς θα στήσομε ενα 15-ετές Πλάνο ηθοπολιτικής παιδείας: Δύσκολο, πολυσχιδές και δαπανηρό - μιάς και αυτή η παιδεία δέν γίνεται με μετακένωση γνώσεων, αλλα με Μαθητεία, με το Παράδειγμα, με την Αυτενέργεια, με την ανάπτυξη της Αξιολογικής ικανότητάς μας - ό,τι τελος πάντων χρειάζεται για ν' αποχτήσομε κι εμείς την κοινωνική συνοχή και την παραγωγικότητα που έχουν εκατοντάδες εκατομμύρια κουτόφραγκοι (ναί, αυτοί που μας δάνειζαν επι τριάντα χρόνια - όταν εμείς υπερηφάνως εκδιδόμεθα…).

Ακούω ήδη τους αυστηρούς κριτικούς σ' αυτήν την πρόταση για το πώς θα πάμε σε μιαν άλλη Ελλάδα: «Θεωρίες»! Και απαντάω οτι τα δήθεν «πρακτικά» μέσα που εσείς προτείνετε (χρόνια και ζαμάνια τώρα) αποδείχθηκαν επανειλημμένως αλυσιτελέστατα. Ήσαν ευχολογικές μεγαλοστομίες ή μηχανιστικές συνταγές θεσμικών τάχα μεταβολών• μερικές απ' αυτές μάλιστα αγνοούσαν και τους ιστορικούς μηχανισμούς που υπονόμευσαν τις κομμουνιστικές Χώρες - την παμφάγο Νομενκλατούρα δηλαδή. Αντίθετα εμείς λέμε να πάμε στη ρίζα των φαινομένων, οπότε μιλάμε για βαρύ αντιβιοτικό - όχι για ζαχαρωμένες ασπιρίνες.

 

 

Παρα ταύτα, άς παραθέσομε κι εμείς μερικά χαρακτηριστικά μιας επιθυμητής Ελλάδας - χαρακτηριστικά που υποστηρίζω οτι εγγυώνται ψωμί-παιδεία-ελευθερία για τον Λαό - με προοπτική μακρόχρονη και ευσταθή. Και διότι κάθε πολιτική πρόταση κρίνεται απ' το πόση μόνιμη κοινωνική δικαιοσύνη φέρει - κι όχι απ' τα πόσα θερινά ανάκτορα κυριεύει: Θέλουμε λοιπόν μιαν Ελλάδα με Αυτογνωσία (όχι άλλο «περιούσιος λαός»), με παραγωγική ικανότητα (θα παράγομε κι εμείς, όπως κι άλλες τέως φτωχές Χώρες, Φινλανδία π.χ.), με Σχολειά έμπνευσης και μόχθου που θα δώσουν στον Λαό αυτά που περιμένει να απολαύσει απ' τα παιδιά του (κάτω το φασιστικό όνειδος της «κατάληψης»), με πατριωτισμό επιτέλους των πλούσιων φοροφυγάδων (θα τους τον επιβάλουν τίμιοι εφοριακοί, τίμιοι ελεγκτές, τίμιοι αστυνομικοί, τίμιοι δικαστές - ώχ, πάλι μας βγήκε μπροστά η ηθικότητα ως ρίζα της πολιτικής;), με υπευθυνότερα ΜΜΕ (με λιγότερο «όπου φυσάει ο άνεμος»), κ.λπ. Καλά, και πώς και πότε θα τα πετύχομε όλα τούτα τα εξόχως φιλολαϊκά; Απάντηση: Μόλις ο Λαός θα αποχτήσει την ηθοπολιτική ικανότητα να διακρίνει το σίγουρο μεσοπρόθεσμο συμφέρον του, έναντι του περιστασιακού «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε» (και δέν λέω τίποτα για τους πώλους μας). Άμποτε.

Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.