Το χαμόγελο της Ολγας

Το χαμόγελο της Ολγας

*«Γράφω πάνω στις στάχτες που έχουν καλύψει το γραφείο μου. Στάχτες που ίσως ο αέρας έφερε από την Αρεόπολη. Πιάνω μια νιφάδα και διαλύεται στα χέρια μου. Οπως ίσως διαλύθηκε η φίλη μου Ολγα με τον φίλο της Δημήτρη. Και ελπίζω. Ελπίζω τι; Οι χρόνοι συναιρούνται. Είναι, ήταν γίνεται είναι/ήταν ή, μάλλον, είναιήταν. Μέχρι να βγει το DNA. Η Ολγα είναιήταν ηθοποιός. Ανακύκλωνε και το μάθαινε και σε άλλους, ξεκινώντας από τους Ζωγραφιώτες. Η Ολγα έκλαιγε κλαίει μόλις το μπαλκόνι της γέμιζε στάχτες. Μόλις καίγονταν τα δέντρα. Η Ολγα γέλαγε μόλις όλοι είχαν χάσει την ελπίδα. Συνήθιζε να συνοδεύει τα ρήματά της με λέξεις όπως "πάντα, ποτέ, συχνά, κάποτε, ίσως, τότε", που σε ανακούφιζαν, σε έστελναν για λίγο στη γη των μακαρίων, του τίποτα και της σιωπής. Η Ολγα είναιήταν τόσο όμορφη. "Η μόνη πραγματική διαμαρτυρία είναι η ομορφιά". Και ο Δημήτρης ήταν όμορφος.Ελπίζω μόλις σωριάστηκε να έκλαψε από ευτυχία, να μην ένιωσε τη φωτιά. Θα περάσει πολύς πολύς καιρός μέχρι να ξαναδώ κάτι παραπάνω από λίγη μαυριδερή σκόνη. Χάρη στην καλή παρέα της, είδα τη γη να φέγγει.Η Βουλή των Ελλήνων άδεια, έχασκε με ανοιχτή την πόρτα την Κυριακή το πρωί. Για ποια εθνική τραγωδία μιλάνε όλοι αυτοί που δεν μπόρεσαν να θυσιάσουν μια αλλαγή φρουράς σε ένδειξη σεβασμού μιας διαμαρτυρίας; Για ποια εθνική συμφορά, όταν οι μπάτσοι δεν έκλαιγαν, οι τσολιάδες δεν είχαν πετρώσει, οι εθνικόφρονες δεν σιωπούσαν και οι μαρξιστές ...-ιστές δεν έπαυαν τις μακροσκελείς αναλύσεις; Αν μπορούσαμε απλώς να πονέσουμε, ίσως η οργή να ξεχείλιζε, να καταργούνταν όλα τα άλλοθι. Είναι μακάβρια πολυτέλεια να μπορούν να αποδοθούν ευθύνες. Σύντομα τα εγκλήματα θα τηλε-διαπράττονται, χωρίς δακτυλικά αποτυπώματα και ντοκουμέντα. Μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι, αυτοί που θέλουν δεν θα αναμετρηθούν με αυτούς που δεν θέλουν. Μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι, εσείς που δεν θέλετε κοιμηθείτε ήσυχοι».

Ε.Τ. (στοιχεία της στην «Ε») Από τη στήλη αλληλογραφίας αναγνωστών της "Ε"
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/08/2007