Η «τυφλή» δικαιοσύνη πίσω απ’ τον επίδεσμο

Η «τυφλή» δικαιοσύνη πίσω απ’ τον επίδεσμο Νικολόπουλος - Eliès Γιώργος Δημοσίευση στην ΑΥΓΗ : 01 Νοεμβρίου 2016 Αυτό που έχει σημασία στην απόφαση είναι ότι η πλειοψηφία των δικαστών επέλεξε στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο να κρίνει με γνώμονα ένα χαρακτηριστικό που τη διακρίνει. Τον συντηρητισμό. Η συντήρηση του status quo εν προκειμένω δεν είναι οι κυβερνήσεις (οι οποίες έρχονται και παρέρχονται), αλλά τα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία δεν παρέρχονται με τις κυβερνήσεις, καθώς είναι βαθιά ριζωμένα στον κοινωνικό ιστό. Οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις δεν είναι θέσφατα. Είναι ανθρώπινα δημιουργήματα. Συνεπώς κρίνονται και πρέπει να κρίνονται αυστηρά εντός του δημοκρατικού πλαισίου. Δεν θα περιμένω να δω το σκεπτικό της απόφασης για να γράψω, όπως τονίζουν οι περισσότεροι νομικοί, γιατί απλώς δεν χρειάζεται. Είναι δεδομένο πως και οι δύο ερμηνείες (υπέρ - κατά) βασίζονται στις γνωστές από τον Ιανουάριο γνωμοδοτήσεις - προσεγγίσεις συνταγματολόγων τις οποίες έχουμε μελετήσει και υιοθετήσει σχεδόν όλοι οι νομικοί. H δυνατότητα, με σεβασμό στο Σύνταγμα, να υποστηρίξουμε τη μία ή την άλλη ερμηνεία στον δημόσιο λόγο μας κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα επιβεβαιώθηκε από το αποτέλεσμα 14-11, το οποίο καθιστά και τις δύο ερμηνείες λογικές. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι 13-12 ή 12-13 ή 11-14. Αυτό που έχει σημασία στην απόφαση είναι ότι η πλειοψηφία των δικαστών επέλεξε στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο να κρίνει με γνώμονα ένα χαρακτηριστικό που τη διακρίνει. Τον συντηρητισμό. Η συντήρηση του status quo εν προκειμένω δεν είναι οι κυβερνήσεις (οι οποίες έρχονται και παρέρχονται), αλλά τα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία δεν παρέρχονται με τις κυβερνήσεις, καθώς είναι βαθιά ριζωμένα στον κοινωνικό ιστό. Περίπου τρεις δεκαετίες υπάρχει η συγκεκριμένη τέταρτη εξουσία των ΜΜΕ χωρίς να έχει άδειες, τρεις δεκαετίες παρανομίας και αντισυνταγματικότητας. Σε αυτήν την παραδοχή την προηγούμενη Τετάρτη οι 14 δικαστές έκριναν πως το 30ετές αυτό λάθος δεν πρέπει να διορθωθεί με ένα νέο λάθος, ρίχνοντας εκ νέου την ευθύνη στη νομοθετική εξουσία, της οποίας οι επανειλημμένες προσπάθειες να συναινέσει για την επιβεβλημένη συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) αποδείχθηκαν άκαρπες. Είναι αυτονόητο ότι δεν εκτιμήθηκε το πραγματικό γεγονός της ανυπαρξίας συγκροτημένου ΕΣΡ και της εξ αυτού αδυναμίας άσκησης των αρμοδιοτήτων του.

Παράλληλα, όσον αφορά τη δικαστική εξουσία, οι σύμβουλοι της Επικρατείας που βρίσκονται τα τελευταία 30 έτη στα δικαστικά έδρανα έχουν συνυπάρξει όλες αυτές τις δεκαετίες με την τέταρτη εξουσία, άλλοτε με φουρτούνες και άλλοτε με νηνεμία. Όμως έχουν συνυπάρξει, έχουν μετρηθεί και γνωρίζονται. Με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν υπάρξει ούτε οι μεν ούτε οι δε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο νηνεμία δεν φέρνει, αλλά φουρτούνες και τομές στο πολιτικό σύστημα. Να υπενθυμίσω την άσκηση αρκετών πειθαρχικών ερευνών εναντίον διαπλεκομένων (κυρίως με επιχειρηματίες) δικαστών τον τελευταίο χρόνο. Ίσως ένας έμφυτος συντηρητισμός να αιωρούνταν στην αίθουσα του ΣτΕ το βράδυ της Τετάρτης, ο οποίος έδενε σιωπηλά τους 14 δικαστές. Ίσως και γι’ αυτό οι 14 να προτίμησαν τη στενή ερμηνεία του άρθρου 15 του Συντάγματος και δεν επεκτάθηκαν στην ευρεία (δημόσιο συμφέρον). Ίσως και όχι. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι με την 668/12 απόφαση (με την οποία θεωρήθηκε το Μνημόνιο συνταγματικό) έγινε αποδεκτή μία καινοφανής έννοια του δημοσίου συμφέροντος ως δημοσιονομικού δημόσιου συμφέροντος, υποβαθμίζοντας τα κοινωνικά δικαιώματα. Στην αντίθετη περίπτωση, αν τελικά κρινόταν σύμφωνο με το Σύνταγμα το άρθρο 2α του νόμου 4339/2015, ο ΣΥΡΙΖΑ θα δικαιωνόταν και δικαστικά πλέον για τη μάχη που ξεκίνησε πέρυσι με τη φανερά απαράδεκτη και αντιλαϊκή ρητορική των καναλιών, το καλοκαίρι του 2015, στο δημοψήφισμα. Αυτός ο πόλεμος εναντίον της διαπλεκόμενης τέταρτης εξουσίας δικαιώθηκε κοινωνικά από την πλειονότητα των πολιτών και συνεχίζει να δικαιώνεται. Μία κοινωνική δικαίωση όμως που παρέβλεψαν οι δικαστές και δεν θέλησαν να συνυπογράψουν το βράδυ της Τετάρτης καθιστώντας τη δικαιοσύνη ακόμα πιο απόμακρη από τους πολίτες και το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Λένε πως η δικαιοσύνη είναι τυφλή και πρέπει να είναι, ιδίως προς τις πολιτικές πιέσεις. Άραγε πρέπει να είναι και προς τους πολίτες; *Ο Γιώργος Νικολόπουλος - Eliès είναι δικηγόρος, υποψήφιος διδάκτορας Συνταγματικού Δικαίου

Από τον Άλμπερτ Σβάιτσερ και τον Τομ Ντούλεϊ στην Ιατρική βάσει ασφαλιστικών εισφορών

Από τον Άλμπερτ Σβάιτσερ και τον Τομ Ντούλεϊ στην Ιατρική βάσει ασφαλιστικών εισφορών Αρβανίτη - Σωτηροπούλου Μαρία Δημοσίευση στην ΑΤΓΗ : 05 Νοεμβρίου 2016 19:00 Τομ Ντούλευ Επειδή πολλά ακούστηκαν πρόσφατα για τη διαφθορά κάποιων ΜΚΟ, θα ήταν έγκλημα να μηδενισθεί η αυτοθυσία και η προσφορά όλων όσων εμπλέκονται σε τέτοιες κινήσεις. Ο μόνος τρόπος προστασίας είναι η ενεργός συμμετοχή και η διαφάνεια σε κάθε ΜΚΟ, ειδικά αν είναι πολυεθνική Είναι γεγονός ότι και κατά τον 21ο αιώνα η πλειονότητα των κατοίκων της Γης στερούνται στοιχειώδους ιατρικής περίθαλψης και ότι σήμερα οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και οι Γιατροί του Κόσμου έχουν αναλάβει αυτή τη δύσκολη αποστολή. Η Ιατρική σε αυτό το πεδίο είναι πρόσφατη κατάκτηση. Μόλις τον 19ο αιώνα ξεκίνησε η στοιχειώδης περίθαλψη των τραυματιών πολέμου χάρη στις προσπάθειες της Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ στον πόλεμο της Κριμαίας και του Ερρίκου Ντυνάν μετά το Σολφερίνο, που οδήγησαν στη δημιουργία του Ερυθρού Σταυρού που απέκτησε κύρος χάρη στην ουδετερότητα και τη συμφωνία μη καταγγελίας των φρικαλέων πράξεων των εμπλεκομένων που περιέχονται στο Καταστατικό του. Οι ιατρικές ΜΚΟ (Medecins du Monde, ΜSF) άλλωστε δημιουργήθηκαν από την ανάγκη των γιατρών να δημοσιοποιούν όσα βλέπουν και να παίρνουν πολιτική θέση στα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν εξασκώντας την Ιατρική σε δομές παροχής Υγείας όπως ο Ερυθρός Σταυρός.

Δυστυχώς συχνά η πολιτική χειραγωγεί την ανθρωπιστική προσφορά και αξιοποιεί τους ανθρώπους που θυσιάζονται για ιδεώδη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα δύο εμβληματικές (αν και όχι ισάξιες) μορφές του 20ού αιώνα: ο Άλμπερτ Σβάιτσερ (1975-1965) και ο Τομ Ντούλεϊ (1927-1961). Και αν κάποιοι πουν ότι αγνοούν πλήρως τον Ντούλεϊ μπορούμε να θυμίσουμε ότι χάρη στο ομώνυμο τραγούδι των Kingston Trio, ο Dr America (Thanh Mo America, όπως τον έλεγαν στο Λάος) υπήρξε η 7η παγκόσμια γνωστή προσωπικότητα για το ανθρωπιστικό του έργο στο Βιετνάμ και είχε προκριθεί στο Βατικανό προς αγιοποίησιν. Η Ιστορία έδειξε ότι ο καθολικός Ιρλανδός, αντικομμουνιστής ομοφυλόφιλος, με την εξαιρετική ικανότητα αυτοπροβολής, που είχε αποβληθεί από την Ιατρική σχολή, ξεκίνησε τη δράση του ως ιατρικός ακόλουθος της στρατιωτικής αποστολής της CIA στη Σαϊγκόν για την προώθηση της «προληπτικής Ιατρικής», για να εξελιχθεί (παρέχοντας ιατρική φροντίδα στους χιλιάδες πρόσφυγες) ως εκπρόσωπος της φιλελεύθερης πολυπολιτιστικής πολιτικής του Κένεντι στο Βιετνάμ, ιδρύοντας και συντηρώντας με την προώθηση του έργου του νοσοκομεία στη μεθόριο Ν. Βιετνάμ - Λάος. Δεν θα ήταν η πρώτη αλλά ούτε η στερνή φορά που ο ανθρωπισμός χρησιμεύει ως όχημα πολιτικών ή και στρατιωτικών σκοπών. Ο Σβάιτσερ, αντίθετα, λουθηρανός, μεγαλωμένος στο θρησκευτικά ανεκτικό περιβάλλον της Αλσατίας, πρώτα χαρισματικός μουσικός και μετασκευαστής οργάνων, αργότερα θεολόγος και φιλόσοφος, μετά τα 30 του σπούδασε γιατρός για να ενσαρκώσει τα πιστεύω του προσφέροντας με ανιδιοτέλεια και οικονομική στήριξη, κυρίως από τις δικές του συναυλίες, ιατρική φροντίδα στους κατοίκους της Αφρικής. Η φιλοσοφία του, που ενσαρκώθηκε στο νοσοκομείο στο Λαμπερενέ, απέδωσε το Νομπέλ Ειρήνης το 1952 και μια από τις καλύτερες ομιλίες, «Το πρόβλημα της ειρήνης», στην ιστορία του θεσμού. Ήδη από το 1952 είχε ενταχθεί με τους Άλμπερτ Αϊνστάιν, Μπέρναλτ Ράσελ και Ότο Χαν στο αντιπυρηνικό κίνημα, με πολλές ομιλίες του κυρίως στο ραδιόφωνο. Θεωρήθηκε αποικιοκράτης και ρατσιστής επειδή έκρινε ότι οι Αφρικανοί δεν ήταν ώριμοι για ανεξαρτησία, αλλά τους θεωρούσε σαν «μικρότερους αδελφούς» του, ενώ κατηγορήθηκε ότι λειτουργούσε πατερναλιστικά και δεν εκπαίδευε τους ντόπιους στη νοσηλεία και τη μαιευτική, όπως είχε ήδη κάνει με επιτυχία ο Sir Albert Cook (1870-1951) στην Ουγκάντα.

Τόσο ο Σβάιτσερ όσο και ο Ντούλεϊ χαρακτηρίζονται εγωκεντρικές προσωπικότητες, που μέσα από θρησκευτικές «ενοχές» προσφέρουν με βασικό κίνητρο την αυτοδικαίωση. Βασικά η αυτοθυσία δεν είναι λογική απόφαση και κανείς άνθρωπος δεν είναι αλτρουιστής από ραφιναρισμένη ανιδιοτέλεια. Η φιλοδοξία δεν είναι ευτελής σκοπός και η ικανότητα για επιτυχημένη προβολή των επιτευγμάτων σου, αν μάλιστα είναι ηρωικά και αξιοπρόσεκτα, δεν είναι επονείδιστη ικανότητα. Προφανώς, εκ του μακρόθεν και εκ των υστέρων, πολλά μπορεί να ειπωθούν και να καταγραφούν για τα κίνητρα και τα λάθη οποιουδήποτε, ειδικά αν έχει τοποθετηθεί κάτω από τους ανελέητους προβολείς της δημοσιότητας. Άλλωστε η απραξία είναι ο μόνος τρόπος να μη γίνουν λάθη. Και οι δύο κατηγορούνται ότι προωθούν μια ιδιότυπη αποικιοκρατική φιλανθρωπία στα δυτικά πρότυπα και ότι περισσότερο ασχολήθηκαν με τη διαφήμιση της δράσης παρά με την επιτόπια προσφορά. Αυτή η κριτική διαχέεται και στη δράση των επιγόνων ΜΚΟ διαγράφοντας τους πραγματικούς κινδύνους που αυτοί οι πρωτοπόροι αντιμετώπισαν και τον ηρωισμό που έπρεπε να επιδείξουν αντιπαλεύοντας τόσο τις ντόπιες συνθήκες όσο και τις κάθε είδους αντιδράσεις του «πολιτισμένου» κόσμου. Χρειάζονται πολιτικές ικανότητες για ν’ αναλάβεις αυτό το έργο, αφού πρέπει να περάσεις από τις συμπληγάδες των θρησκευτικών και πολιτισμικών αντιθέσεων του δυτικού κόσμου στις φυλετικές αντιπαραθέσεις των ντόπιων και τους πραγματικούς κινδύνους των ενδημούντων τροπικών ασθενειών και των ενόπλων συρράξεων από εμπολέμους ή ληστές σε περιοχές χωρίς αστυνόμευση. Ακόμη και αν χρησιμοποιήθηκαν από κάποιους ή αν τα κίνητρα των ίδιων ήταν συμπλέγματα ενοχής ή φιλοδοξία, το γεγονός ότι πολλές ανθρώπινες ζωές σώθηκαν χάρη στις ενέργειές τους και ότι η σύγχρονη Ιατρική παραδόθηκε σε τόπους χωρίς στοιχειώδεις γνώσεις υγιεινής δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί. Θα μπορούσε ίσως να είναι καλύτερα τα πράγματα σήμερα στις συνθήκες περίθαλψης στο Βιετνάμ ή στην Αφρική, αλλά γι’ αυτό δεν είναι υπεύθυνοι εκείνοι που τη θεμελίωσαν κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες, αλλά όσοι δεν βελτίωσαν στη συνέχεια τις δομές και τις παροχές.

Σήμερα παρατηρούμε αυτοδιάλυση των δομών Υγείας σε όλο τον δυτικό κόσμο και μια άνευ όρων παράδοση της Ιατρικής στους κανόνες της αγοράς. Μπορούμε σήμερα να συζητάμε ακόμη για την ποιότητα περίθαλψης στον Τρίτο Κόσμο, όταν δεν τηρούνται στοιχειώδεις κανόνες ιατρικής κάλυψης στον υποτίθεται πολιτισμένο κόσμο μας; Είναι δυνατόν να επιτρέψουμε να συνεχίζεται για πολύ η κατασπατάληση πόρων για αισθητικές επεμβάσεις, όταν δεν καλύπτεται δωρεάν ούτε η ασπιρίνη; Δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε στις ΗΠΑ με το σύστημα υγείας (Healthcare), σήμερα ο μέσος άνθρωπος νιώθει άνετα τοποθετώντας την Υγεία στο χρηματιστήριο και πιστεύοντας ότι μόνον όσοι πληρώνουν εισφορές έχουν δικαίωμα στη στοιχειώδη περίθαλψη. Στόχος της Ιατρικής από τη γέννησή της, σύμφωνα με τα ιπποκρατικά ιδεώδη, είναι η περίθαλψη των πασχόντων και η προστασία των ασθενών με κάθε τίμημα. Σήμερα βιώνουμε τον παραλογισμό να καλείται ο γιατρός να παρέχει ιατρική φροντίδα ανάλογη με την ασφαλιστική κάλυψη και όχι με τις ανάγκες υγείας του κάθε ασθενούς. Ο γιατρός έχει εκπαιδευθεί να αντιμετωπίζει την παντοδυναμία του θανάτου με μικρές καθημερινές νίκες της τέχνης του, με μια παράταση του εφήμερου της Υγείας απέναντι στην αέναη επιδρομή των ασθενειών. Κάθε ζωή που κερδίζεται είναι πολύτιμη για την Ιατρική. Κάθε ζωή, από το νεογέννητο μέχρι τον αιωνόβιο, από την Αφρική και το Βιετνάμ μέχρι την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, έχει την ίδια αξία. Οι ηρωικές προσπάθειες ανθρώπων που καταφέρνουν να σώσουν ζωές ή ν’ απαλύνουν τον πόνο, όταν προβάλλονται, δεν μπορεί να ζυγίζονται ίσα με τα καμώματα των σταρ. Ακόμη και αν ήταν έγκλημα η αυτοπροβολή, δεν διαγράφονται τα αποτελέσματα των πραγματικών αγώνων. Άλλωστε η UNICEF πάγια πια αξιοποιεί τη λάμψη των σταρ για να ενισχύσει το έργο της σώζοντας κάποια παιδιά με τηλεοπτικούς μαραθωνίους. Όμως, ακόμη και αν πραγματικά χρησιμοποιούνται άθελα από τρίτους για άλλους στρατηγικούς στόχους, οι προσπάθειες για να κερδηθούν κάποιες ανθρώπινες ζωές δεν πρέπει να σταματήσουν.

Επειδή πολλά ακούστηκαν πρόσφατα για τη διαφθορά κάποιων ΜΚΟ, θα ήταν έγκλημα να μηδενισθεί η αυτοθυσία και η προσφορά όλων όσοι εμπλέκονται σε τέτοιες κινήσεις. Ο μόνος τρόπος προστασίας είναι η ενεργός συμμετοχή και η διαφάνεια σε κάθε ΜΚΟ, ειδικά αν είναι πολυεθνική. Με στόχο πάντα την ανακούφιση του αδύναμου συνανθρώπου, την αλληλεγγύη χωρίς φραγμούς. Γιατί η Ιστορία ποτέ δεν τελειώνει, οι επιτήδειοι πάντα θα καραδοκούν και οι προκλήσεις δεν σταματούν. Το μέλλον θα μας δείξει καθαρότερα το σωστό και το λάθος στην κάθε πράξη μας. Δε μπορούμε να προβλέψουμε τα πάντα γιατί είμαστε άνθρωποι και κανείς δεν είναι παντογνώστης. Αρκεί να δρούμε και να μην καθόμαστε στην ασφάλεια του καναπέ μας. Και άμποτε και Σβάιτσερ και Ντούλεϊ να ξαναγεννηθούν για να εμπνεύσουν κι άλλες γενιές, στα χνάρια του Ιπποκράτη. Κι ας κατηγορηθούν αργότερα από τους αργόσχολους γραφιάδες.

Μαρία Αρβανίτη-Σωτηροπούλου, γιατρός, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας για την Προστασία του Περιβάλλοντος κατά της Πυρηνικής και Βιοχημικής Απειλής. (http://mariasot.blogspot.gr/p/blog-page.html)

Μακάριοι οι σιωπούντες...

Μακάριοι οι σιωπούντες... Του Πέτρου Κατσάκου 04 Νοεμβρίου 2016 10:15:02 Παρατήρησα -χωρίς βέβαια να νιώσω την παραμικρή έκπληξη- το πόσοι και ποιοι στάθηκαν στο χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής». Είναι οι άσπονδοι φίλοι μας που καθημερινά ψάχνουν με επιμέλεια τόσο την πρώτη σελίδα της εφημερίδας όσο και το υπόλοιπο περιεχόμενο της έκδοσης ώστε να εντοπίσουν λάθη, ψεγάδια, εσωτερικής υφής τριβές, ανοίκειες επιθέσεις, εσωκομματικά καρφιά, συντροφικά μαχαιρώματα, αστοχίες, τρικλοποδιές, ηθελημένες παραλείψεις και «επιθέσεις» προς τρίτους για λογαριασμό της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτοί που μας διαβάζουν με τα παραμορφωτικά τους ματογυάλια, οι κατ’ επάγγελμα παραχαράκτες της λογικής που κάνουν το άσπρο μαύρο και το κόκκινο κίτρινο, με πρόσφατο παράδειγμα αυτούς που είδαν στην «Αυγή» της Πέμπτης μια άνευ λόγου και αιτίας «επίθεση» της εφημερίδας στον Αρχιεπίσκοπο. Ωσάν και κανείς άλλος σε αυτό τον τόπο δεν παρακολούθησε την τηλεοπτική συνέντευξη του κ. Ιερώνυμου παρά μόνο εμείς οι κακεντρεχείς, που, μη έχοντας τι άλλο καλύτερο να κάνουμε, ανατρέξαμε στα λεξικά και ανακαλύψαμε τη λέξη «μισαλλόδοξος».

Και να πει κανείς πως έλειπαν από την πρώτη σελίδα της «Αυγής» -και μάλιστα εντός εισαγωγικών- τα όσα ευθαρσώς είχε δηλώσει ο Αρχιεπίσκοπος, να την καταλάβω την «επίθεση» προς τον κ. Ιερώνυμο. Και να πει κανείς πως δεν αιτιολογούνταν λέξη προς λέξη και φράση προς φράση τα όσα η «Αυγή» καταλόγισε στον προκαθήμενο της Εκκλησίας με βάση όσα ο ίδιος είπε κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του στον ΣΚΑΪ, να την καταλάβω την ιερή οργή όσων εξανέστησαν με το αμάρτημα της εφημερίδας να παραβιάσει το άβατο της κριτικής στον λόγο του Αρχιεπισκόπου. Και ναι, το τσεκάραμε και στο λεξικό. Και είναι μισαλλόδοξος ο λόγος όποιου στρέφεται εναντίον όσων έχουν διαφορετική άποψη (πολιτική τοποθέτηση, θρησκεία κ.λπ.). Και όταν αυτός ο λόγος ενδύεται το σχήμα, είναι κήρυγμα. Ένα τηλεοπτικό κήρυγμα προς ακροατήριο ευρύτερο του χριστεπώνυμου πλήθους, που είχε τη μορφή της παρέμβασης σε θέματα που ξεπερνούντον τρόπο που θα διδάσκονται τα Θρησκευτικά στα σχολεία και υποτίθεται έγινε η αφορμή «παρεξηγήσεων» μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας. Ο κ. Ιερώνυμος δεν βγήκε στην τηλεόραση το βράδυ της Τρίτης για να συγκρουστεί ή ακόμη και για να «φάει» τον Νίκο Φίλη στον επικείμενο ανασχηματισμό. Κι ας τον χαρακτήρισε «προβληματικό». Δεν είναι ο υπουργός Παιδείας το πρόβλημα του κ. Ιερώνυμου. Εξάλλου μας το εξήγησε με τον πιο εύγλωττο τρόπο. «Αντέξαμε εξακόσια χρόνια τουρκιάς, θα κάνουμε υπομονή πέντε-έξι μήνες ακόμα... Μέχρι άλλοι να έρθουν». Ο Αρχιεπίσκοπος επέλεξε τη στιγμή και το μέσον ώστε να δηλώσει «παρών» στο εσωτερικό της Ιεράς Συνόδου και την πολιτική συγκυρία των ημερών ερχόμενος αντιμέτωπος με επιλογές της κυβέρνησης αλλά και των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Αλήθεια, δεν πρόσεξε κανείς εκ των τηλεθεατών τον επικριτικό λόγο του κ. Ιερώνυμου προς τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι επειδή υπερψήφισαν το σύμφωνο συμβίωσης και την ανέγερση τεμένους στην Αθήνα; Δεν πρόσεξε κανείς πως, εκτός ελαχίστων και με ονοματεπώνυμο ακραίων εξαιρέσεων, ούτε η Ν.Δ., ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε το Ποτάμι χαρακτηρίζουν τους πρόσφυγες ως κίνδυνο «αφελληνισμού» και «ισλαμοποίησης» του έθνους και της φυλής; Δυστυχώς, λίγοι ήταν αυτοί που έκαναν τη σύγκριση του κηρύγματος του Αρχιεπισκόπου με τις ομιλίες Μιχαλολιάκου. Οι περισσότεροι το απέφυγαν, φοβούμενοι τα ενοχλητικά αποτελέσματα της ταύτισης απόψεων. Όπως απέφυγε η πλειονότητα των πολιτικών και των λαλίστατων δημοσιολόγων να αντιμετωπίσει την τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου στην τελευταία συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου, όταν έβαλε στο ίδιο τσουβάλι των επικίνδυνων εχθρών της Ορθοδοξίας αριστερούς μαζί με φιλελεύθερους νεοταξίτες. Την έκπληξή τους για τον εξάψαλμο του κ. Ιερώνυμου προς την Αριστερά ας την κρατήσουν όσοι εξαντλούν την «κοσμικότητά» τους στον πολιτικό όρκο. Τη σιωπή τους για τις επιπλήξεις του Αρχιεπισκόπου προς τα υπόλοιπα πολιτικώς απολωλά πρόβατα ας την κρατήσουν όσοι έχουν τόση σχέση με τις αρχές του Διαφωτισμού, όση και ο Ζαν Ζακ Ρουσό με τον Αμβρόσιο.

Το τελευταίο διάστημα, ο Αρχιεπίσκοπος επιμένει να τοποθετείται πολιτικά και κανονιστικά προς όσους θεωρεί πως κινούνται έστω και στο ελάχιστο εκτός των από δεξιά ορίων που καθορίζουν τις εξουσίες και τα προνόμια της Εκκλησίας. Στην επιμονή του αυτή ο κ. Ιερώνυμος δεν διστάζει να αγκαλιάσει με πατρική στοργή την ακροδεξιά ρητορική και τους ακροδεξιούς μητροπολίτες του, δίνοντας το δικαίωμα της κριτικής τόσο προς τον λόγο του όσο και προς το πρόσωπό του.

Η πολιτική και όχι θεολογική επιλογή του προκαθήμενου της Ελλαδικής Εκκλησίας να σταθεί επικριτικά απέναντι σε αριστερούς, φιλελεύθερους, πρόσφυγες, μουσουλμάνους, ομοφυλόφιλους και γενικότερα οτιδήποτε διαφορετικό γεννά το δικαίωμα της απάντησης και της κριτικής. Η «Αυγή» δεν επιτέθηκε στον Αρχιεπίσκοπο. Η «Αυγή» στάθηκε ενώπιον του κηρύγματος του κ. Ιερώνυμου και τοποθετήθηκε ως εφημερίδα της Αριστεράς στον μισαλλόδοξο λόγο του. Όσοι είδαν «επίθεση» κατά του Αρχιεπισκόπου ας κοιταχτούν καλύτερα στον καθρέφτη τους κι ας αφουγκραστούν τον ήχο της σιωπής τους. Ίσως κάτι δουν και ίσως κάτι ακούσουν που θα ταράξει τη μακαριότητα της σιωπής τους. Πηγή: ΑΥΓΗ