Δύο πορείες ,δύο εκδοχές.

Δύο πορείες, δύο εκδοχές

Μανταδάκης Άγγελος | ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 16.02.2016 Δύο πορείες, δύο εκδοχές ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ Φανταστείτε τώρα, μετά το συνταρακτικό διήμερο (12-13 Φεβρουαρίου 2016) και ενώ αναμένεται με έντονο ενδιαφέρον η έναρξη του διαλόγου, μια νέα, αντίστροφη διαδήλωση, που ξεκινάει από την πλατεία Συντάγματος και κατευθύνεται προς την αγροτική καρδιά της χώρας. Οι διαδηλωτές αυτής της πορείας είναι διαφορετικοί από αυτούς της πρώτης. Συμμετέχουν πολλοί άστεγοι, κατηγορία που δεν εμφανίζεται ακόμα στην ύπαιθρο. Πολλοί άνεργοι, κυρίως νέα παιδιά που ψάχνουν επίμονα για το μέλλον τους. Και από το είδος αυτό η ύπαιθρος χώρα για την ώρα φαίνεται να υποφέρει λιγότερο. Πολλοί ανασφάλιστοι που δουλεύουν "μαύρα". Μοναχικοί χαμηλοσυνταξιούχοι που κατοικούν στις γκρίζες γειτονιές μέσα στα στενόχωρα διαμερίσματα, υποψήφια θύματα μιας άπονης βαρυχειμωνιάς, και φιγούρες ανθρώπων που τους έχουμε δει κάπου κοντά μας. Α! Στη διπλανή λαϊκή αγορά να μαζεύουν τους τελευταίους πεταμένους καρπούς... Η πρώτη είναι διαδήλωση των πιο ισχυρών του αγροτικού χώρου. Ζητούν να διατηρήσουν προνόμια. Σ' αυτούς τα τμήματα των πιο ακριβών τρακτέρ. Οι μεγαλοκτηματίες και οι νεοτσιφλικάδες, αλλά και μικρότεροι φοβισμένοι. Η δεύτερη είναι πεζοπορία... Δεν υπάρχουν πολλά Ι.Χ., μόνο παπάκια και κάποια ποδήλατα. Ζητούν περισσότερο κοινωνικό κράτος. Στις δύο παράλληλες πορείες ακούστηκαν και συνθήματα υπέρ της ενότητας, αλλά και εις βάρος της. Είναι υπερβολικό, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, να θεωρείται ζήτημα ζωής ή θανάτου ένας νόμος που προσπαθεί να βάλει μια τάξη στο σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων και που ζητάει μια ελάχιστη εισφορά από τους αγρότες για να σταθεί όρθιο. Να πληρώνουν όλοι με βάση το εισόδημά τους για να έχουν περίθαλψη και ελπίδα συνταξιοδότησης σε λίγα χρόνια από σήμερα. Πώς να εξηγηθεί η φράση του συμπατριώτη μας αγρότη «τι να την κάνω τη σύνταξη αν είναι να πληρώνω;». Εγώ θα προτιμούσα τη φράση μιας εκπαιδευτικού του δημόσιου σχολείου, που μόλις βγήκε στη σύνταξη και χρειάστηκε να επισκεφθεί ένα γιατρό. Η επίσκεψη κόστιζε 40 ευρώ με απόδειξη και 30 χωρίς. Ο γιατρός τη ρώτησε: «Τι επιθυμείτε;». Εκείνη του απάντησε "40 ευρώ, γιατί θέλω να συνεχίσω να παίρνω τη σύνταξή μου". Ανάμεσα στην απάντηση του αγρότη και σε αυτή της εκπαιδευτικού, υπάρχει μια χαώδης διαφορά. Είναι και η ουσία του ζητήματος. Ή μάλλον οι δύο εκδοχές του.