οι διχασμοι στο ευρωπαϊκό κάδρο.

Οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, η κρίση χρέους, το προσφυγικό και ο διχασμός της Ευρώπης Σιώτος Γιάννης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 24.09.2015

Του Γιάννη Σιώτου Όλα δείχνουν ότι οι μάσκες έχουν πέσει και όλοι κατανοούν πως η ώρα της κρίσης πλησιάζει. Ακόμη και οι ισχυροί παραδέχονται το πρόβλημα και γι' αυτό τις προσεχείς εβδομάδες, από το βήμα της Ευρωβουλής, θα αναφερθούν στα προβλήματα που έχουν διχάσει την Ευρώπη: την κρίση χρέους, το προσφυγικό... Χρειάστηκαν μόλις πέντε χρόνια για να «επανέλθουν» στην Ευρώπη διχασμοί, αντιπαλότητες και έριδες που, για να αμβλυνθούν, απαιτήθηκαν σχεδόν ογδόντα χρόνια. Η οικονομική βία, η τσιγκουνιά που επιβάλλουν οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και η οικονομική εξαθλίωση των γειτόνων της έχει διαμορφώσει στη Γηραιά Ήπειρο ένα περιβάλλον που θυμίζει όλο και περισσότερο το παρελθόν, τόσο ως προς τα κίνητρα όσο και ως προς τα αποτελέσματα.

Η Ευρώπη, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, προσπάθησε να γιατρέψει τις πληγές της προβάλλοντας τα κοινά συμφέροντα των λαών της και υποβαθμίζοντας τις διαφορές τους. Κανείς, φυσικά, δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις σκοπιμότητες που βρίσκονταν επιμελώς καμουφλαρισμένες πίσω από αυτή την πολιτική. Κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχτεί πλέον ότι αυτή η πολιτική κατευνασμού υπέκρυπτε μακροχρόνιους πολιτικούς στόχους και επιδιώξεις των εμπνευστών της. Κανείς επίσης δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το ψυχροπολεμικό κλίμα δεν είχε συμβάλλει -σε σημαντικό βαθμό- σε αυτή την έκρηξη «αλληλεγγύης» των ισχυρών της δυτικής Ευρώπης προς τους ασθενέστερους γείτονές τους. Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου έφερε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα στο ίδιο στρατόπεδο και τους Ανατολικοευρωπαίους. Σίγουρα οι διαδικασίες ένταξής τους στο κλαμπ των ισχυρών Δυτικοευρωπαίων ήταν πολύ πιο βίαιες και το σοκ που υπέστησαν οι κοινωνίες τους ήταν πρωτόγνωρο. Οι αλήθεια είναι ότι οι Δυτικοευρωπαίοι -οι ισχυροί, αλλά και οι ασθενέστεροι- στη συντριπτική τους πλειοψηφία αγνόησαν τον πόνο και το αίμα των λαών της Ανατ. Ευρώπης, θεωρώντας ότι αυτό είναι το απαραίτητο τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουν ώστε να προσαρμοστούν στις αρχές, τις αξίες και τις δομές των υπολοίπων. Δεν ήταν μάλιστα λίγοι εκείνοι που προσπάθησαν να επωφεληθούν.

Ελάχιστοι εκείνη την εποχή κατάφεραν να ξεπεράσουν την αλαζονεία του ισχυρού και τον εφησυχασμό των καλοζωισμένων και να δουν ότι πίσω από την "προσαρμογή" κρυβόταν επιμελώς μια διαφορετική πολιτική προσέγγιση για το ευρωπαϊκό μέλλον. Οι εποχές του κατευνασμού, της ηπιότητας και της κατ' επίφασιν αλληλεγγύης παρέρχονταν και τη θέση τους έπαιρνε η ωμή βία του αλαζόνα ισχυρού. *** Η κρίση χρέους που εκδηλώθηκε στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 2000 διέλυσε πολλούς νεότευκτους ευρωπαϊκούς μύθους, ανάμεσα στους οποίους του κατευνασμού και της αλληλεγγύης. Στα ευρωπαϊκά πράγματα επανήλθε, ύστερα από διάλειμμα λίγων δεκαετιών, η αρχή των ισχυρών, οι οποίοι εφάρμοζαν το δόγμα της οικονομικής βίας. Το ελληνικό πρόβλημα, αλλά και το ισπανικό, το ιρλανδικό, το πορτογαλικό, ακόμη και το κυπριακό, κατέδειξαν ότι η μοναδική αλληλεγγύη που υπήρχε πλέον στην Ευρώπη ήταν προς τους τραπεζίτες της και προς τις πολυεθνικές. Απλώς για να τηρηθούν τα προσχήματα της διάσωσής τους "βαπτίστηκαν" τα δάνεια "βοήθεια" και έτσι οι ισχυροί απέκτησαν -και- το ηθικό άλλοθι να παρεμβαίνουν και να ορίζουν τη μοίρα των ασθενέστερων.

Ο ευρωπαϊκός Νότος βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη σε κατάσταση πρωτόγνωρης κρίσης, η οποία με τη σειρά της οδήγησε -και οδηγεί- περίπου το 1/3 του πληθυσμού της σε οικονομικό και κοινωνικό Καιάδα. Την ίδια ώρα, ο ευρωπαϊκός Νότος, ο ίδιος που υφίστατο τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, δεχόταν ένα κλιμακούμενο μεταναστευτικό κύμα. Στη αρχή ήταν η Ελλάδα και στη συνέχεια, με την πτώση του καθεστώτος Καντάφι, την ακυβερνησία και τις διαλυτικές τάσεις που κυριάρχησαν στη Λιβύη, στη δίνη της κρίσης βρέθηκε η Ιταλία και σε μικρότερο βαθμό η Ισπανία. Στις εκκλήσεις για αλληλεγγύη, ο μοναδικός, πλέον, πραγματικά ισχυρός της Ευρώπης, η Γερμανία, απάντησε, είτε απευθείας είτε μέσω δορυφόρων, με... αδιαφορία και, όταν το έκρινε απαραίτητο, με αποικιακή πυγμή. Όταν όμως έφθασε το πλήρωμα του χρόνου και το προσφυγικό προσέλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις και άρχισε να μετακινείται προς το κέντρο της Ηπείρου, η "αλληλεγγύη" μετατράπηκε από κάποιους σε απομονωτισμό, ενώ κάποιοι άλλοι, κυρίως οι Γερμανοί, συνειδητοποίησαν(;) ότι οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες θα έδιναν -βραχυχρόνια τουλάχιστον- λύση στο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν. Αυτοί οι εξαθλιωμένοι από την Ασία και τη Μέση Ανατολή θα ήταν πιο ανθεκτικοί από τους Νοτιοευρωπαίους που μετανάστευσαν εκεί λόγω της κρίσης, αλλά δεν ήταν τόσο λιμασμένοι για να τους αντέξουν και σηκώθηκαν και έφυγαν αναζητώντας εκτός Γερμανίας την τύχη τους. Οι πρόσφυγες θα μπορούσαν να είναι ικανοποιημένοι με ένα κομμάτι ψωμί και να προσφέρουν -εκτός από τη φθηνή εργασία- έσοδα στον προϋπολογισμό και στο ασφαλιστικό σύστημα. ***

Ακολουθώντας γνωστά μονοπάτια, συγκάλυψαν τη σκοπιμότητα και πρόβαλαν ένα αγγελικό πρόσωπο. Σίγουρα από το καμουφλάζ του "ανθρωπισμού" προσδοκούν πολλά οφέλη: Διέλυαν την εικόνα του άκαρδου και ωφελιμιστή που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στη μισή περίπου Ευρώπη και ταυτόχρονα οι νιόφερτοι τούς έλυναν ένα σύνθετο πρόβλημα -το δημογραφικό-, για το οποίο άλλοι Ευρωπαίοι, όπως για παράδειγμα οι Γάλλοι, είχαν επενδύσει τρισεκατομμύρια ευρώ (σε σημερινή αξία) από το τέλος του πολέμου για να το αντιμετωπίσουν και να το λύσουν. Σίγουρα η γερμανική εκδοχή ήταν οικονομικά αποδοτική, αφού, μη επενδύοντας σε προγράμματα αντιμετώπισης του δημογραφικού, κατάφεραν να κατασκευάσουν δημοσιονομικά πλεονάσματα, σε αντίθεση με τους άλλους οι οποίοι πλήρωναν για να υπάρξει νέα γενιά και τώρα αντιμετώπιζαν τη χλεύη και την κριτική. Και εδώ που τα λέμε, οι Γερμανοί δεν είχαν άδικο: θα έλυναν με πενταροδεκάρες ένα πρόβλημα για το οποίο οι υπόλοιποι ξόδεψαν αμύθητα ποσά. Αυτή η προμελετημένη "αλληλεγγύη" προκάλεσε την μήνιν εκείνων που πριν από λίγες δεκαετίες πλήρωσαν με αίμα το όνειρο να γίνουν... μικρές Γερμανίες. Και ενώ σε θέματα που αφορούν την "ηθική του χρέους" ήταν πιο Γερμανοί από τους Γερμανούς, στο προσφυγικό εμφανίστηκαν άκαμπτοι. Έκλεισαν τα σύνορα και αρνήθηκαν να επωμιστούν το κόστος από τη λύση του προβλήματος της Γερμανίας. Κοντολογίς, σήμερα η Ευρώπη είναι πιο διχασμένη από ποτέ. Στον Νότο, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούν ότι ο Βορράς τούς εκμεταλλεύεται και τους απομυζά. Στον Βορρά, άλλοι τόσοι πιστεύουν ότι δουλεύουν για να ταΐσουν τους ακαμάτηδες Νότιους. Στην Ανατολή, δεν κατανοούν τις γερμανικές δημογραφικές ανάγκες και αντιδρούν. Στη Δύση, όλο και περισσότεροι κατανοούν πού οδηγούν τα γερμανικά οράματα και αντιδρούν, προς το παρόν εντός του πλαισίου της πολιτικής ευπρέπειας, αλλά αύριο κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Άλλωστε η εκλογή Κόρμπιν στη Μεγάλη Βρετανία είναι σαφής ένδειξη για το πώς μπορούν να αντιδράσουν συντηρητικοί λαοί. Και σίγουρα στη χώρα της Θάτσερ και του Μπλερ το να είναι αρχηγός μεγάλου κόμματος ένας άνθρωπος που συζητά -και- για παρεμβατική οικονομία ακούγεται τουλάχιστον παράδοξο. Φυσικά κανείς δεν πρέπει να αγνοεί τα μηνύματα μίσους της Μ. Λεπέν και των άλλων Ευρωπαίων ομοϊδεατών της, καθώς και τα αποσχιστικά κινήματα. Όλα δείχνουν ότι οι μάσκες έχουν πέσει και όλοι κατανοούν πως η ώρα της κρίσης πλησιάζει. Ακόμη και οι ισχυροί παραδέχονται το πρόβλημα και γι' αυτό τις προσεχείς εβδομάδες, από το βήμα της Ευρωβουλής, θα αναφερθούν στα προβλήματα που έχουν διχάσει την Ευρώπη: την κρίση χρέους, το προσφυγικό...

Για πρώτη φορά από το 1989, όταν ο Κολ και ο Μιτεράν έκαναν λόγο για τα προβλήματα της Ευρώπης, Μέρκελ και Ολάντ θα παραδεχθούν τώρα και δημόσια ότι οι απειλές είναι πλέον τεράστιες. Δυστυχώς, όμως, όταν στη ζωή επικρατεί η λογική της ζούγκλας, το πιο πιθανό είναι ότι οι αδύνατοι, αφού συνειδητοποιήσουν ότι η συμβίωση με τους ισχυρούς είναι αδύνατη, στη συνέχεια αποφασίζουν να αποχωρήσουν με «ελαφρά πηδηματάκια» ώστε να εξασφαλίσουν την επιβίωση. Απλώς, αφού εκπαιδεύτηκαν από τη βία των ισχυρών, έχουν, πλέον, όχι μόνο τη γνώση, αλλά και την εμπειρία να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Με απλά λόγια, η Ευρώπη σήμερα είναι τόσο διχασμένη από τα αποτελέσματα της πολιτικής των πλεονασματικών προϋπολογισμών της Γερμανίας που έγιναν με τα λεφτά των υπολοίπων ώστε η πολιτική του κατευνασμού φαίνεται σαν μακρινό όνειρο.

ΣΥΡΙΖΑ νικητής και αυτοδύναμος Μανταδάκης Άγγελος

ΣΥΡΙΖΑ νικητής και αυτοδύναμος Μανταδάκης Άγγελος | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 01.09.2015 Του Άγγελου Μανταδάκη Ποια είναι η πραγματική σύγκρουση στη χώρα μας τα τελευταία πέντε χρόνια; Αυτό το ερώτημα, που είναι κρίσιμο για όλες τις παρατάξεις και ιδιαίτερα για την Αριστερά, έθεσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην πανελλαδική συνδιάσκεψη του κόμματος. Άρα, ο ίδιος έθεσε και το κεντρικό πρόβλημα, στο οποίο πρέπει να απαντήσει το κόμμα του με σαφήνεια, προφανώς μέσα στα χρονικά όρια της προεκλογικής περιόδου. Η προηγούμενη περίοδος χαρακτηρίστηκε ως η φάση της σύγκρουσης ανάμεσα στο Μνημόνιο και σε όλους εκείνους που το έθεταν υπό αμφισβήτηση. Αν όμως αναλύσουμε με αντικειμενικό τρόπο το Μνημόνιο που διαχειρίστηκε η τριμερής αρχικά και στη συνέχεια διμερής συγκυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά, τότε εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι πολύ λίγο αφορούσε νέα πράγματα. Στην πραγματικότητα, αφορούσε ένα πακέτο μέτρων τα οποία σε μεγάλο βαθμό διεκδικούσαν πριν από αρκετά χρόνια επίμονα οι πρωταγωνιστές της οικονομικής ζωής του τόπου (βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοεργολάβοι). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι εργασιακές σχέσεις, που στη χώρα μας με μεγάλο κόπο κατοχυρώθηκαν και προστατεύτηκαν. Έτσι, το σύνολο αυτών των μέτρων -και άλλων φυσικά-, που πολιτογραφήθηκε ως Μνημόνιο δύο, δεν έκανε τίποτα άλλο από την εσωτερική υποτίμηση που σύμφωνα με τη θεωρία των νεοφιλελεύθερων θα έδινε ώθηση στην οικονομία. Κάτι που διαψεύστηκε ολοκληρωτικά στην πράξη. Αντίθετα αναπαρήγαγε ένα τερατώδες σύστημα διαπλοκής, όπου τα διάφορα γρανάζια ήταν κυρίως κρατικοδίαιτοι μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοεκδότες και πολιτικοί παράγοντες. Βεβαίως, το σύστημα αυτό ανδρώθηκε πάνω στην πολιτική του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. της περιόδου εκείνης. Αυτό που οι πολίτες στη συντριπτική τους πλειονότητα χαρακτηρίζουν ως κατεστημένο και του αποδίδουν τις αμαρτίες των τελευταίων δεκαετιών είναι ακριβώς το σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς του οποίου τη διαιώνιση και όχι τον τερματισμό επιχειρούσε το δεύτερο Μνημόνιο. Απόδειξη είναι ότι το Μνημόνιο αυτό δεν χάραξε δρόμους για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής και του μαύρου χρήματος. Αντίθετα, το δημόσιο χρήμα όπως και η δημόσια περιουσία ήταν απροστάτευτα απέναντι σε κάθε λογής απατεώνες.

Η νέα κυβέρνηση της Αριστεράς, που διεκδικεί την εμπιστοσύνη του λαού στις επόμενες εκλογές, οφείλει να πάρει τα μέτρα που απαιτούνται και να χαράξει τις κατάλληλες πολιτικές ώστε οι δυνάμεις του παλιού συστήματος να μην πετύχουν την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας. Στη χώρα μας ξεκίνησε μια καινούργια φάση αντιπαράθεσης ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, ανάμεσα στη συντήρηση και την πρόοδο. Η σύγκρουση με το παλιό καθεστώς πρέπει να είναι γενικευμένη και να στηρίζεται στην κοινωνική παρέμβαση, στη δράση των ίδιων των εργαζομένων και των κοινωνικών κινημάτων. Δεν πρέπει να υπάρξει κανένας συμβιβασμός, παρά μόνο το ξήλωμα των παλιών μηχανισμών και των μεθόδων που χρησιμοποιούσαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πείσει τους πολίτες, τη μεγάλη τους πλειοψηφία, ότι από τη θέση μιας νέας αριστερής κυβέρνησης που θα προκύψει από τη λαϊκή ετυμηγορία στις 20 Σεπτεμβρίου θα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια για το ξήλωμα του παλιού μηχανισμού και την εδραίωση της Δημοκρατίας στη χώρα. Αυτό θα είναι και το περιεχόμενο της μάχης που ξεκίνησε ήδη με τη νέα προεκλογική περίοδο και ο άμεσος στόχος είναι να αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδύναμος στις 20 Σεπτεμβρίου.

ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Το επόμενο 3μηνο στις χώρες της ευρωζώνης έχω την αίσθηση ότι οι συσχετισμοί αλλάζουν αργά και επώδυνα για τους πληττόμενους από την λιτότητα και την δημοσιονομική "σταθερότητα". Οι απόψεις Σόιμπλε για υπερυπουργείο προϋπολογισμού ανεξέλεκτο από ΕΕ σκοντάφτουν στους Γάλλους που θέλουν έλεγχο από ΕΕ και ευρωκοινοβούλιο. Η μάχη των άτυπων Γιουρογκρούπ αρχίζει και πριν τις ελληνικές εκλογές με πρώτο πρόταγμα την απομείωση του δικού μας χρέους και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και ήδη οι Γερμανοί δείχνουν εμφανώς την κακή τους διάθεση και επιβολή περαιτέρω όρων ακόμα και τι κυβέρνηση θέλουν. Θέλουν ένα δικό τους συνομιλητή στυλ Μειμαράκη ή Θεοδωράκη και δεν πρέπει να τους κάνουμε το χατίρι. Το εργαλείο της ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών που τόσο επιδέξια χρησιμοποίησαν με την προτροπή φυγής κεφαλαίων οι Σαμαράς-Στουρνάρας- Γεωργιάδης κλπ είδαμε στην πράξη με τι στέγνωμα και πειθαναγκασμό ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ την όλη ελληνική οικονομία. Η αμφισβήτηση των πεπραγμένων της μη αρεστής τους αριστερής διακυβέρνησης θα αποτελεί το στίγμα των Γιούγκερ-Σούλτσ-Μέρκελ-Ντάισενμπλουμ στο αναμέτρημά τους με την ιστορία της δημοκρατίας.. Ούτε λόγος για την ανεξάρτητη πορεία της και της φρούδες ελπίδες περι τούτου που μας βαυκαλίζουν τα προγράμματα ΝΔ, Πασοκ Ποτάμι. .Οι άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές μάχες που θα παρακολουθήσουμε, οικονομικές πάντα, είναι οι εκλογές στην Πορτογαλία και Ισπανία, τα αγροτικά με αιχμή το αθέμιτο μποϋκοτάζ στη Ρωσία, το προσφυγικό της Συρίας και Ουκρανίας και τα ολιγοπώλια που θα δημιουργήσει η ευρωπαϊκή πολιτική σε ενέργεια , εμπόριο(TTIP) Όλα αυτά σε συνδυασμό με την κυριαρχία αυταρχικών δεξιών κυβερνήσεων εντός ΕΕ, καταπάτησης όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους μόνο καλά δεν προβλέπουν για την Δημοκρατία. Σε ένα περιβάλλον πολεμικών συγκρούσεων σε Τουρκία, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία ,Υεμένη και τις μισές χώρες της Κεντρικής Αφρικής. Έχουμε ακόμα το δικαίωμα να λέμε τη γνώμη μας και ψηφίζοντας στην Ελλάδα πρέπει να έχουμε ανοιχτό το όραμα στον Πανανθρώπινο οικουμενισμό που πάντα χαρακτήριζε τον Ελληνισμό. Είναι πατριωτικό και ιστορικό καθήκον να συμμετέχουμε, να αμφισβητούμε και να συντασσόμαστε με το Σύριζα, το σημερινό πραγματιστή και ανανεωτή, ελευθερωτή της Ευρώπης. Λαμπαδάριος Διονύσης