Αριστείδης Μπαλτάς: Στον πόλεμο, ή συνεχίζεις να πολεμάς, ή αποστρατεύεσαι

Αριστείδης Μπαλτάς: Στον πόλεμο, ή συνεχίζεις να πολεμάς, ή αποστρατεύεσαι «Στον πόλεμο, ή συνεχίζεις να πολεμάς, ή αποστρατεύεσαι, ενδιάμεση θέση δεν υπάρχει» τόνισε ο Αριστείδης Μπαλτάς κατά την ομιλία του στην Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ όπου αναφέρθηκε στο κυβερνητικό πρόγραμμα την αποτίμηση που περιλαμβάνει και την αναπροσαρμογή του στις νέες συνθήκες μιλώντας αναλυτικά, για τις δυνατότητες που υπάρχουν στο πεδίο της κοινωνικής πολιτικής παρά τις δυσκολίες και τις επιταγές του μνημονίου. «Η έννοια του ιστορικού χρόνου, δηλαδή πώς φτάσαμε έως εδώ από τις εκλογές στις 25 Γενάρη, στην, για πρώτη φορά, κυβέρνηση της Αριστεράς. Τα προτάγματα της είναι γνωστά: Δεν θα ξαναυπάρξουν μνημόνια. Έχουμε σχέδιο και απόλυτη υποχρέωση απέναντι στην ανθρωπιστική καταστροφή. Κερδίζουμε την κυβέρνηση και μπαίνουμε στη διαπραγμάτευση με αυτούς τους όρους ενώ έχουμε να αντιμετωπίσουμε την αντίληψη, ότι πρόκειται για σύντομη παρένθεση. Γλιστρήσαμε στα μπράσελς γκρουπ, υποστήκαμε μεγάλη πίεση και ήρθε το τελεσίγραφο μετά την πρόταση που είχε καταθέσει η κυβέρνηση. Ακολούθησε το δημοψήφισμα όπου ρητά, είχε ένα ερώτημα που έλεγε: Δώστε μου ισχυρότερη διαπραγματευτική δύναμη και υποσημείωνε δεν είναι δημοψήφισμα δραχμή, ή ευρώ. Όσοι σύσσωμοι τότε ψήφισαν το ΟΧΙ, σε αυτό το ερώτημα το στήριξαν. Η ιστορική νίκη του λαού ως τέτοια δεν ανήκει σε κανέναν. Ανήκει όμως στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.»

Συνέχισε αναφερόμενος στη διαπραγμάτευση που επακολούθησε το δημοψήφισμα η οποία όπως τόνισε «έδειξε ότι υπάρχει εν εξελίξει, το περίφημο σχέδιο Σόιμπλε, ως σχέδιο ηγεμόνευσης της Ευρώπης, συνολικά, ένα σχέδιο κατίσχυσης. Αν περνούσε το σχέδιο Grexit, ο επόμενος κρίκος θα ήταν η Γαλλία. Δημιουργήθηκε σοβαρό ρήγμα στην Eυρώπη, ως αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και της στάσης μας. Η συζήτηση στην Ευρώπη και το τοπίο είναι τελείως διαφορετικό, χάρη στον λαό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό, γιατί όπως έδειξε η διαπραγμάτευση δεν υπάρχει χώρος εκτός Ευρώπης, αντικειμενικά. Δεν υπάρχει χώρος για δραχμή εκτός αν σκεφτεί κανείς ότι θα γίνουμε μια δραχμική αποικία, χωρίς καμία δυνατότητες με τον έξω κόσμο, όπου δεν θα υπάρχει χώρος μετά από δυο χρόνια ταλαιπωρίας, να μπούμε στην ανάπτυξη. Στον πόλεμο, ή συνεχίζεις να πολεμάς, ή αποστρατεύεσαι. Ενδιάμεση θέση δεν υπάρχει.»

Ελλάδα η Χώρα του ανικανοποίητου.

ΕΛΛΑΔΑ Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟΥ Ο Τσίπρας δεν μπόρεσε να κυνηγήσει αδειοδοτήσεις συχνοτήτων, αγροτικό 5ετές, φοροδιαφυγή και δημόσια έργα γιατί του στέρησε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ο Λαφαζάνης, Ο Μεϊμαράκης ήθελε να μιλάει σαν τον Μπαμπινιώτη, ο Σταύρος Θεοδωράκης ήθελε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και ιδιωτικές συντάξεις όπως η Λυμπεράκη, Ο Μιχαλολιάκος θάθελε τους πρόσφυγες να μένουν Ελλάδα νάχουν τα τάγματα να μαχαιρώνουν και όχι να φεύγουν τρέχοντας για να μείνουν Ευρώπη. Ο Γλέζος θάθελε να είχε πάντα δίκιο, και ο Λαφαζάνης επιβεβαίωσε ότι οι μειοψηφίες στην αριστερά δεν ακολουθούν τις πλειοψηφίες. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ είπε κάτι σωστό για τις περιστάσεις και το πήρε στον τάφο της γιατί κέρδισαν οι ..άλλοι. Οι εργολάβοι ονειρεύονται νέα ΕΣΠΑ, οι τραπεζίτες να νεκραναστήσουν τους κόκκινους δανειολήπτες, ο τουρισμός να δουλεύουν οι αδήλωτες ταμειακές, και τα συνεργεία να μάθουν να κάνουν και καμιά κατεδάφιση. Ο Κάκαβος ονειρεύεται δένδρα χωρίς αρσενικό στις γούρνες από αυτές που πνίξαν τον Δούναβη πριν 6 χρόνια. Η Fraport τσαντίστηκε που δεν φκιάξαμε τα κλιματιστικά του Αεροδρομίου Ρόδου πριν τους τα παραδώσουμε, ακόμα και οι ψυκτικοί λεφτά ζητάνε σε αυτό το τόπο. Οι γιαγιάδες ζητάνε ακόμα το καλό το παλληκάρι στη θυρίδα τραπέζης για τη σύνταξη και απορρίπτουν την κάρτα του διαόλου από το ΑΤΜ, οι ασθενείς ένα γιατρό έξω από την πόρτα τους. Εγώ να θυμίσω ότι 5 χρόνια είμαι χωρίς διακοπές και δεν πάσχω από σύνδρομο καρόκι.

Με τα λόγια χτίζω ανώγια και κατώγια έλεγε η γιαγιά μου πατριώτες ιδεολόγοι, δείτε σε τρία επίπεδα πεπραγμένα και στόχους, εχθρούς και φίλους σε κομματικό, πανελλαδικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και τότε θα εκτιμήσετε πως πατάει γερά και ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ και οι πολλοί.

Μικρές πινελιές σε έναν τεράστιο καμβά Ιωακειμίδης Παναγιώτης

Μικρές πινελιές σε έναν τεράστιο καμβά Ιωακειμίδης Παναγιώτης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 11.08.2015 Μικρές πινελιές σε έναν τεράστιο καμβά ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ* Προτείνω στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το φθινόπωρο, μετά από διάλογο στο κόμμα να καταλήξουμε σε αποφάσεις για τα δύο μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία, πρώτον τη διοικητική αναδιοργάνωση του κράτους και δεύτερον την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας Τελικά μετά από εξάμηνο κρυφτούλι της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές και, αφού διαμορφώθηκε το απαιτούμενο περιβάλλον για να ολοκληρωθεί ο εκβιασμός, δηλαδή η χρηματοπιστωτική ασφυξία και η απειλή της ασύντακτης χρεοκοπίας, ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να υπογράψει συμφωνία. Σίγουρα είναι μία κάκιστη συμφωνία, όσον αφορά τα μέτρα που υποχρεώνεται να πάρει η ελληνική κυβέρνηση, αν και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι απέφυγε την οριζόντια μείωση των μισθών και των συντάξεων (mail Χαρδούβελη). Επιτυχία της διαπραγματευτικής μας ομάδας πρέπει να θεωρηθεί η δανειοδότηση με ευνοϊκούς όρους, το άνοιγμα της συζήτησης για τη ρύθμιση του χρέους και τα 35 δισ. ευρώ που προορίζονται για την ανάπτυξη. Πιστεύω όλοι συμφωνούμε στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι τα μέτρα είναι άσχημα, ειδικά για τα φτωχά νοικοκυριά. Ο πρωθυπουργός όμως είχε άλλη επιλογή; Νομίζω ότι δεν είχε. Η επιλογή της δραχμής και της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήταν αυτοκτονική, από τη στιγμή που δεν έχεις συναλλαγματικά αποθέματα, αποθέματα σε καύσιμα, τρόφιμα και φάρμακα και επίσης εξασφάλιση της τροφοδοσίας για εύλογο χρονικό διάστημα. Άρα πρέπει να διαχειριστούμε την υπάρχουσα κατάσταση αποτελεσματικά.

Προτείνω στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το φθινόπωρο, μετά από διάλογο στο κόμμα να καταλήξουμε σε αποφάσεις για τα δύο μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία, πρώτον τη διοικητική αναδιοργάνωση του κράτους και δεύτερον την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας. Όσον αφορά στη διοικητική ανασυγκρότηση της χώρας, μπορούμε να κάνουμε τομές που θα αλλάξουν ριζικά τη λειτουργία του κράτους και θα αναβαθμίσουμε την εμπιστοσύνη που μας δείχνει η ελληνική κοινωνία. Στην Παιδεία π.χ., o ρόλος των συντρόφων μας εκπαιδευτικών είναι να μην χρειάζεται ο μαθητής την παραπαιδεία για την είσοδό του στο πανεπιστήμιο, ή για να πάρει πτυχίο ξένης γλώσσας. Υπολογίστε την αύξηση του εισοδήματος των νοικοκυριών, όταν θα απαλλαγούν από τα έξοδα των παιδιών τους για πρόσθετη Παιδεία, αλλά και για εξωσχολικές δραστηριότητες. Σοβαρό ρόλο επίσης έχουν να παίξουν και οι σύντροφοι υπάλληλοι των οικονομικών εφοριών, διότι όσο και να αυξήσει η κυβέρνηση τους φορολογικούς συντελεστές δεν θα πετυχαίνει να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα, εάν δεν αλλάξει η φορολογική συνείδηση των πολιτών και δεν παταχθεί η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή. Στον χώρο που εργάζομαι, στα δικαστήρια, το πρόβλημα της ταλαιπωρίας των πολιτών από τις συνεχείς αναβολές των δικών και την καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης, κινδυνεύει να μετατραπεί σε αρνησιδικία. Ο προβληματισμός και οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν για ολόκληρο το φάσμα της λειτουργίας του κράτους. Στο άλλο μεγάλο ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, έχω παρακολουθήσει τη συνδιάσκεψη και το συνέδριο του κόμματος και δυστυχώς αφιερώσαμε σε αυτά ελάχιστο χρόνο, δίνοντας απεριόριστο χρόνο σε άσκοπες τις περισσότερες φορές ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, που στόχο είχαν να εμπεδώσουμε την «αναγκαιότητα» των τάσεων και τη μικροεξουσία των τασαρχών.

Σε αυτό το συνέδριο θα πρέπει να δώσουμε απαντήσεις για την πρωτογενή παραγωγή, βάζοντας φιλόδοξους στόχους τριετίας, να μην αφήσουμε στρέμμα γης ακαλλιέργητο και να καλύψουμε τη διατροφική αλυσίδα. Οι πρόσφατες εξαγγελίες του πρωθυπουργού έβαλαν τις βασικές κατευθύνσεις, αλλά το συνέδριο θα πρέπει να τις εξειδικεύσει. Ούτε ένα ευρώ να μην δοθεί από το πακέτο Γιούνκερ στα λαμόγια. Στον δευτερογενή τομέα τα πράγματα φυσικά είναι πιο δύσκολα, γιατί χρειάζονται μεγάλες επενδύσεις. Οι ειδήσεις όμως που έρχονται για επαναλειτουργία βιομηχανικών μονάδων είναι ελπιδοφόρες. Μπορεί όμως να επιλεγεί από το κόμμα η χρηματοδότηση μικρών αυτοδιαχειριζόμενων μονάδων παραγωγής και εδώ οι οργανώσεις του κόμματος, στις αστικές περιοχές μπορούν να δουλέψουν στην κατεύθυνση της αυτοοργάνωσης των ανέργων, προκειμένου να πάρουν στα χέρια τους αυτή την υπόθεση.

Στον τριτογενή τομέα και ειδικά στον τουρισμό, μπορεί να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη τουριστικών μονάδων στους προορισμούς που σήμερα έχουν χαμηλή ζήτηση και που μπορούν να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες, για να αντιμετωπισθεί και το πρόβλημα της ανισόμερης οικονομικής ανάπτυξης. Γνωρίζω πολύ καλά ότι όλα αυτά θα θεωρηθούν εκτός του σημερινού πολεμικού κλίματος και ότι είναι μικρές πινελιές σε έναν τεράστιο καμβά, η ολοκλήρωση όμως αυτού του έργου είναι συλλογική υπόθεση. Και τελικά αριστερά δεν είναι τα μεγάλα τα λόγια που χαϊδεύουν το αριστερό αυτί μας, αλλά οι πράξεις που κάνουν την ζωή του λαού μας καλύτερη. * Ο Ιωακειμίδης Παναγιώτης είναι μέλος της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ εργαζομένων στα δικαστήρια

ΟΙ ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΠΕΡΙΟΔΙΑ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΚΩΣΤΑ ΖΥΡΙΝΗ.

Η επόμενη μέρα Ρήγος Άλκης

Η επόμενη μέρα Ρήγος Άλκης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΥΓΗ ΣΤΙΣ 06.08.2015

Η επόμενη μέρα Photo Copyright - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΥΓΗΣ ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ Αν όλοι αναγνωρίζουμε ότι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αυτή την ώρα είναι η διάσπασή μας και η συνακόλουθη πτώση της κυβέρνησης της Αριστεράς, οφείλουμε με πλήρη εμπιστοσύνη στους συντρόφους που βρίσκονται στην αιχμή των διαπραγματεύσεων, υπεράσπιση με κάθε μέσο των συκοφαντούμενων συντρόφων/ισσών, και σεβασμό στη λαϊκή εντολή, να μην επιτρέψουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ενδεχόμενο που τόσο επιθυμούν και οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε. και οι εκπρόσωποι του φθαρμένου αστικού πολιτικού μας συστήματος Είναι εντυπωσιακό: παρά την προπαγάνδα των συστημικών μέσων ενημέρωσης, τις φήμες και την κριτική από τα αριστερά και δεξιά των αντιπολιτευόμενων πολιτικών κομμάτων, η μεγάλη πλειονότητα των συμπολιτών μας επιμένει να προσβλέπει στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του, απαιτώντας να οργανώσουμε συστηματικά τους τρόπους υπέρβασης όσο περισσότερο είναι δυνατόν των δυσμενών συνεπειών του νέου υπό ψήφιση προγράμματος . Ενός προγράμματος υπό διαπραγμάτευση, που αρνιέμαι την άποψη ότι πολιτικά δεν είναι διαχειρίσιμο. Δεν υπάρχει πρόγραμμα πολιτικά μη διαχειρίσιμο, άλλο το πώς και προς όφελος ποιών κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων θα γίνει αυτή η διαχείριση, και προς αυτή την κατεύθυνση θα έπρεπε να επικεντρώνονταν ο προβληματισμός μας.

Δυστυχώς αντί αυτού και παρά την ενωτική απόφαση της Κ.Ε. και τη διάθεση να πέσουν οι τόνοι, εκείνο που συνεχίζει να καταγράφεται στον εσωκομματικό αλλά και τον δημόσιο διάλογο είναι η εμμονή κάποιων από τα ηγετικά στελέχη της μειοψηφίας της Κ.Ε. και της Κ.Ο. στη στάση απεμπλοκής μας από την συμφωνία για το νέο πρόγραμμα και μάλιστα της δημόσιας προτροπής της πλειοψηφίας της Κ.Ο. -δηλώσεις Λαφαζάνη- να προχωρήσει στην καταψήφιση της επερχόμενης συμφωνίας. Το γεγονός αυτό συνεχίζει να τροφοδοτεί σενάρια περί διάσπασης του κόμματος, για το πότε και πώς αυτή θα επέλθει. Ενώ την ίδια ώρα πληθαίνουν απ' όλες τις πλευρές ρητορείες περί... ενότητας. Έχω την πικρή αίσθηση -που μακάρι να διαψευστεί- ότι αυτό που επιδιώκει αυτή η ρητορεία είναι να φορτώσει την όποια διάσπαση στην άλλη πλευρά και όχι να συμβάλει στη δημιουργία όρων υπέρβασής της. Προφανώς όχι απ' όλους και όχι βέβαια από τα αγνοημένα απλά μέλη του κόμματος. Ενός κόμματος όπου κανείς δεν περισσεύει αλλά και κανείς δεν μπορεί να βάζει τη συλλογικότητα της τάσης του -όσο ορθή και αν τη θεωρεί- πάνω από τις συλλογικές μας αποφάσεις. Ταυτόχρονα -όπως έγραφα και σε πρόσφατο άρθρο στην "Αυγή", σημεία του οποίου επαναλαμβάνω, μια που δυστυχώς πολλοί λίγοι ανάμεσά μας διαβάζουν "Αυγή" ιδίως την καθημερινή- την προσδοκία της διάσπασης καλλιεργούν εχθρικά αλλά και φίλια μέσα ενημέρωσης και εντείνουν κινήσεις και αντιφατικές δηλώσεις των διαφόρων δικών μας τηλεμαϊντανών -συγγνώμη για την έκφραση- που μπροστά στην ατομική τους προβολή της στιγμής δεν κατανοούν ότι άλλο ο εσωκομματικός διάλογος και άλλο ο λόγος στον δημόσιο χώρο, αγνοώντας προκλητικά κάθε έννοια σεβασμού στην πλειοψηφία του κόμματος, της Κ.Ο., της Κυβέρνησης. Απέναντι σ' αυτή τη ρέουσα πραγματικότητα απαράδεκτης ανάδειξης μεταξύ μας ειδικών μεγεθών, με αδρανοποιημένο το κόμμα, τάσεις και συνιστώσες -αυτοδιαλυμένες, ανενεργές ή νεκραναστημένες- με όχι και αψεγάδιαστες εσωτερικές διαδικασίες, συσκέπτονται επί του πρακτέου, ως κόμματα μέσα στο κόμμα, επικαλούμενες μάλιστα όσο πιο μικρές είναι μια θολή εσωκομματική δημοκρατία απέναντι στην πλειοψηφούσα θέση. Η κατάσταση αυτή πρέπει άμεσα να τελειώσει!

Για όσους από εμάς -ιδίως ανένταχτους των μορφωμάτων που συναποτέλεσαν σταδιακά τον ΣΥΡΙΖΑ- υπήρξαμε απ' αρχής φορείς δημιουργίας αυτού του πρωτότυπου ενωτικού εγχειρήματος όλων των τάσεων και ρευμάτων της Αριστεράς, πολύ πριν την επιβολή των Μνημονίων από το 2003, μέσα από τον "Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς" -όπως και τόσων ακόμη ατελέσφορων προηγούμενων τέτοιου είδους εγχειρημάτων την δεκαετία του '90- και συμμετείχαμε στις πρώτες Πολιτικές Γραμματείες του, που δώσαμε με ανιδιοτέλεια το είναι μας γι' αυτή την ενότητα, απέναντι σε πολλαπλές πιέσεις, άχαρες στενοκομματικές αντιπαλότητες, διαγκωνισμούς, ιδιοτελείς βλέψεις και αλλεπάλληλες κρίσεις - η σημερινή κομματική κατάσταση είναι από άποψη πολιτικής πρακτικής αλλά και πολιτικής ηθικής τουλάχιστον απαράδεκτη. Προφανώς αυτό δεν λέει και πολλά πράγματα, όπως δεν παίρνεται υπ' όψη, για κάποιους ανάμεσα μας, και η αγωνία των χιλιάδων μελών του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο της πλειονότητας της κοινωνίας, ούτε και η ελπίδα που γεννήσαμε σε πλανητικό και ευρωπαϊκό επίπεδο ως καταλύτες μιας πορείας ανατροπής του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού σήμερα της Ε.Ε. Αλλά αν στη χημεία οι καταλύτες καίγονται δημιουργώντας αποτελέσματα, στην πολιτική οι καταλύτες αν καούν, δεν υπάρχει αποτέλεσμα! Αυτό οφείλουμε να μην το λησμονούμε στη στρατηγική αυτού του ιδιότυπου και ασύμμετρου πόλεμου θέσεων που διεξάγουμε, όπου ποτέ μια μάχη δεν κρίνει τον πόλεμο, εκτός και αν το στράτευμα που την έχασε αυτοδιαλυθεί. Αν όλοι αναγνωρίζουμε ότι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αυτή την ώρα είναι η διάσπασή μας και η συνακόλουθη πτώση της κυβέρνησης της Αριστεράς, οφείλουμε με πλήρη εμπιστοσύνη στους συντρόφους που βρίσκονται στην αιχμή των διαπραγματεύσεων, υπεράσπιση με κάθε μέσο των συκοφαντούμενων συντρόφων/ισσών, και σεβασμό στη λαϊκή εντολή, να μην επιτρέψουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ενδεχόμενο που τόσο επιθυμούν και οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε. και οι εκπρόσωποι του φθαρμένου αστικού πολιτικού μας συστήματος και μάλιστα την ώρα που οι ρωγμές που δημιουργήσαμε στο εσωτερικό των πρώτων διευρύνονται και η αναξιοπιστία των δεύτερων στο εσωτερικό παραμένει δεδομένη. Γεγονός που αποδεικνύει και η στήριξη από την πλειοψηφία των συμπολιτών μας της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Τον οποίο εγκαλούν οι κεκράκτες των νεοφιλελεύθερων και "εκσυγχρονιστικών" ιδεολογημάτων να υπερβεί το κόμμα του και να προσχωρήσει σε μια προσωπική πορεία σχηματισμού κυβέρνησης... "εθνικής ενότητας" ή... "ειδικού σκοπού" από την παρούσα Βουλή. Δυστυχώς την ίδια επιχειρηματολογία ακολουθούν έμμεσα ή άμεσα και μέλη μας όπως ο Α' αντιπρόεδρος της Βουλής ή το μέλος της κυβέρνησης και μη μέλος του κόμματος αναπλ. υπουργός Προστασίας του Πολίτη με τις συνεχείς αμετροεπείς δηλώσεις του, την ίδια ώρα που αρνείται ή δεν μπορεί να επιβάλει έναν στοιχειώδη εκδημοκρατισμό και σεβασμό του πολίτη στα Σώματα Ασφαλείας των οποίων είναι πολιτικός προϊστάμενος.

Αντί λοιπόν να ομφαλοσκοπούμε στον εσωκομματικό μας μικρόκοσμο και στα ιδεολογήματα περί "ρήξης", "μετάλλαξης" κ.λπ., οφείλουμε, παράλληλα με την πορεία των διαπραγματεύσεων, και την οργάνωση του έκτακτου συνεδρίου, να προχωρήσουμε παρά τις εντεινόμενες πιέσεις, χωρίς συμβιβασμούς, στην προώθηση των δύο εκκρεμών νομοσχεδίων για τον έλεγχο του τηλεοπτικού τοπίου και την Παιδεία, όπως επίσης και να ανοίξουμε οργανωμένα καθημερινές πράξεις και πρωτοβουλίες κοινωνικής δικαιοσύνης, και ευαισθησίας, οι οποίες να αποδεικνύουν την αριστερή μας ταυτότητα. Και υπάρχουν πολλές πράξεις που με ελάχιστο ή και ανύπαρκτο οικονομικό κόστος, αλλά μεγάλο συμβολικό περιεχόμενο σε ιδεολογικό, πολιτισμικό, οικολογικό και πολιτικό επίπεδο, μπορούμε ως κόμμα να οργανώσουμε άμεσα. Επιτέλους ας το επιχειρήσουμε!

Η γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη και η ανάγκη αντιμετώπισής της εντός της Ευρωζώνης

Η γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη και η ανάγκη αντιμετώπισής της εντός της Ευρωζώνης Κατερινόπουλος Κωνσταντίνος | ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 02.08.2015

ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ Ο τελευταίος μήνας της διαπραγμάτευσης για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της χώρας, και ιδίως η συμφωνία της 13ης Ιουλίου και το πεδίο στο οποίο αυτή καταρτίστηκε, ανέδειξε με σαφήνεια ότι οι απαιτήσεις των θεσμών δεν έχουν ούτε τεχνικό ούτε οικονομικό περιεχόμενο, αλλά πρωτίστως πολιτικό. Κυριαρχική θέση στη διαπραγμάτευση για την κάλυψη και στην ουσία ανακύκλωση των δανειακών αναγκών της χώρας και άρα και των χρεών της, μέσω της νέας δανειακής σύμβασης κατείχαν οι πολιτικές απαιτήσεις και θέσεις της γερμανικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, όπως εκφράζεται στη δεδομένη πλειοψηφία στο γερμανικό Κοινοβούλιο, σε σύμπραξη με τις χώρες - δορυφόρους της Γερμανίας με κύριο κορμό τις προερχόμενες από το πρώην ανατολικό μπλοκ, συνεπικουρούμενες από την Ολλανδία και τη Φινλανδία. Χώρες οι οποίες μεταξύ τους έχουν τις στενότερες οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, ενώ μοιράζονται και παρόμοιες δημοσιονομικές και οικονομικές πολιτικές και υπό την έννοια αυτή συγκροτούν μια δυνάμει μερικότερη άριστη νομισματική ζώνη μέσα στην Ευρωζώνη.

Μια οικονομική περιοχή αποτελεί άριστη νομισματική ζώνη όταν η χρήση ενός κοινού νομίσματος δεν συνεπάγεται απώλεια ευημερίας. Κριτήριο γι' αυτό είναι η αντιμετώπιση των ασύμμετρων διαταραχών, καθώς τότε είναι που χρειάζεται το εργαλείο της συναλλαγματικής ισοτιμίας, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί στην κοινή κεντρική τράπεζα. Εφόσον η αντιμετώπιση αυτών των διαταραχών γίνεται μέσω της προσαρμογής στις τιμές και τους μισθούς, η αποκαλούμενη εσωτερική υποτίμηση, τότε υπάρχει απώλεια ευημερίας, κάτι που είναι το κύριο χαρακτηριστικό στην αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώνη με τα προγράμματα οικονομικής προσαρμογής, αλλά που στην ελληνική περίπτωση έχει μεγιστοποιηθεί και έχει λάβει πλέον παρατεταμένο χαρακτήρα, όπως δείχνει η νέα επώδυνη προσαρμογή που επιχειρείται με την υπό διαπραγμάτευση συμφωνία με τον ESM. Η ελληνική κρίση έχει γίνει το επίκεντρο στη συζήτηση για το μέλλον της Ευρωζώνης, καθώς το πρόβλημα προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας είναι το εντονότερο από όσα αντιμετωπίζουν μια σειρά από χώρες της Ευρωζώνης και όχι μόνο η Ισπανία και η Πορτογαλία αλλά και η Γαλλία με την Ιταλία. Είναι χαρακτηριστική η επιβεβαίωση από την ίδια την ΕΚΤ, που στην ανακοίνωσή της στις 29 Ιουλίου, αναφέρει ότι το ενιαίο νόμισμα απέτυχε να μειώσει τις διαφορές ευημερίας μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης. Στη μελέτη μεταξύ των 12 αρχικών χωρών του ευρώ διαπιστώνεται ότι μόνο η Ιρλανδία βελτίωσε τη θέση της, ωστόσο η ΕΚΤ, ακολουθώντας τη μονεταριστική και γερμανική οπτική για τα πράγματα, κατηγορεί γι' αυτό τις κακές πολιτικές που εφάρμοσαν τα ίδια τα κράτη, που δεν βελτίωσαν τη θέση τους και όχι τη δική της πολιτική ούτε, πολύ περισσότερο, τις πολιτικές των χωρών που ξεκίνησαν από ευνοϊκότερη θέση και επιμένουν στη διατήρηση των διαφορών.

Παράλληλα αναζωπυρώθηκε σε όλη την Ευρώπη και ειδικά για την Ελλάδα η προοπτική επαναφοράς του εργαλείου της συναλλαγματικής ισοτιμίας, μέσω της υιοθέτησης εγχώριου νομίσματος και αντίστοιχης πολιτικής. Ωστόσο η εκ νέου εθνικοποίηση της νομισματικής πολιτικής δεν θα λύσει το πρόβλημα, όταν το κύριο ζήτημα είναι η υποβάθμιση της θέσης της χώρας στον παγκόσμιο και τον ειδικό ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας. Πράγματι, η δημοσιονομική πολιτική της Γερμανίας συμπληρώνεται άριστα από τη μονεταριστική πολιτική της ΕΚΤ, η οποία και τώρα, υπό καθεστώς ποσοτικής χαλάρωσης, ευνοεί περισσότερο τη Γερμανία και τις πλεονασματικές χώρες. Η Γερμανία αρνείται να μειώσει το πλεόνασμα στο ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών της και κυρίως το εμπορικό της πλεόνασμα και μάλιστα το πλεόνασμα των εντός Ευρωζώνης συναλλαγών της, κρατώντας καθηλωμένους τους μισθούς στο εσωτερικό της.

Το αποτέλεσμα είναι τόσο σε αυτή όσο και στις λοιπές πλεονασματικές χώρες της Ευρωζώνης να αυξάνεται η προσφορά χρήματος και άρα τα επιτόκια δανεισμού από τις εμπορικές τράπεζες να είναι σχεδόν μηδενικά, ενώ στις ελλειμματικές χώρες, να μειώνεται η προσφορά χρήματος και τα επιτόκια δανεισμού των εμπορικών τραπεζών να αποκλίνουν σημαντικά από εκείνα στις πλεονασματικές χώρες. Σαφώς η κατάσταση αυτή δημιουργεί έλλειμμα ανταγωνιστικότητας στις ελλειμματικές χώρες, όπως η Ελλάδα, το οποίο οφείλεται στο μεγαλύτερο κόστος επένδυσης κεφαλαίου, που έχει ως αποτέλεσμα και τη μειωμένη παραγωγικότητα της εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, καθώς η τελευταία είναι μέγεθος συναρτημένο με τη διαρκή τεχνολογική καινοτομία και την εξαγωγή σχετικής υπεραξίας.

Όσο όμως το κόστος κεφαλαίου είναι απαγορευτικό για νέες επενδύσεις υψηλής τεχνολογίας, στις ελλειμματικές χώρες, βρισκόμαστε σε ένα συνεχές σπιράλ απαξίωσης του κεφαλαίου και της εργασίας και ως λύση παρουσιάζεται η περαιτέρω υποτίμηση και στη συνέχεια η εξαγορά υποδομών, συσσωρευμένου κεφαλαίου και παραγωγικών συντελεστών από το κεφάλαιο εκείνο που έχει δωρεάν πρόσβαση στον χρηματοπιστωτικό τομέα στην Ευρωζώνη, πρακτικά το γερμανικό κεφάλαιο και το συνδεδεμένο με αυτό. Αυτή την ανισορροπία προσπάθησε, ανάμεσα στα άλλα, να αντιμετωπίσει και το τρέχον πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, που οδήγησε σε σημαντική μείωση των επιτοκίων δανεισμού όλων των χωρών, αν και η αρχική του αρχιτεκτονική νοθεύτηκε σε σημαντικό βαθμό από τη γερμανική παρέμβαση. Ανάλογα με το βάθος της κρίσης και της αναγκαίας προσαρμογής, η εξαγορά γίνεται μέσα από τις διαδικασίες της ελεύθερης αγοράς ή όπως στην Ελλάδα, που έχει μείνει μέχρι τώρα, κακώς, εκτός της ποσοτικής χαλάρωσης, εξαναγκαστικά μέσω και της σύστασης δομών ειδικών όπως του προβλεπόμενου νέου ταμείου. Η φενάκη του εγχώριου νομίσματος Η υπόθεση εργασίας ότι η υιοθέτηση εγχώριου νομίσματος και η δραστική του υποτίμηση θα αποκαταστήσει τη διαταραγμένη ισορροπία, είναι λάθος, διότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην έλλειψη εξωτερικής ανταγωνιστικότητας όσον αφορά την τιμή του τελικού παραγόμενου στην Ελλάδα προϊόντος ή υπηρεσίας, αλλά στο κόστος κεφαλαίου για νέες επενδύσεις στην αιχμή της τεχνολογικής καινοτομίας, το οποίο όχι μόνο δεν θα λυθεί, αλλά, αντίθετα, θα επιδεινωθεί. Το εγχώριο νόμισμα θα πρέπει να είναι ονομαστικά ακριβό για να έχει μια σταθερή, έστω και την αρχικά υποτιμημένη, ισοτιμία και άρα το δανειακό χρήμα να έχει υψηλό επιτόκιο για να αντιμετωπιστεί ο πληθωρισμός, διαφορετικά το εγχώριο χρήμα (η νομισματική βάση και τα δάνεια των εμπορικών τραπεζών) θα είναι πληθωριστικό. Και στις δύο περιπτώσεις οι αναγκαίες ποσότητες φθηνού κεφαλαίου για ανταγωνιστικές καινοτόμες επενδύσεις σταθερού κεφαλαίου θα είναι αδύνατες. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης που θα δημιουργηθεί θα είναι μια πολύ σκληρότερη από την εντός Ευρωζώνης επιβαλλόμενη λιτότητα, για την αναγκαία μείωση των υψηλών επιτοκίων που θα υιοθετηθούν αρχικά για την αντιστάθμιση των πληθωριστικών πιέσεων. Ο μηχανισμός αυτός δεν πρόκειται να αλλάξει ουσιωδώς ακόμη κι αν η μετάβαση σε εγχώριο νόμισμα γίνει με δανεισμό συναλλαγματικών διαθεσίμων από την ίδια την Ευρωζώνη ή τρίτες χώρες ή ακόμη και εσωτερικό δανεισμό των κυκλοφορούντων χαρτονομισμάτων ιδιωτικής ιδιοκτησίας των κατόχων τους, καθώς η αποπληρωμή των δανείων αυτών θα δημιουργήσει την ίδια ανάγκη για σκληρή δημοσιονομική λιτότητα και τεράστια συγκράτηση δαπανών, ενώ το δημόσιο και το χρέος της Τράπεζας της Ελλάδας στην ΕΚΤ θα διογκωθεί σε όρους εγχώριου νομίσματος, καθιστώντας αδύνατη την πραγματική ανάκαμψη στο προβλεπτό μέλλον.

Η υιοθέτηση παράλληλου με το ευρώ εγχώριου νομίσματος ως μηχανισμού δημιουργίας εισοδήματος ή και ρευστότητας στο εσωτερικό της χώρας για ένα σχετικό βραχύ ή μεσοπρόθεσμό διάστημα και η απόσυρσή του μελλοντικά και αντικατάσταση με ευρώ είναι εξίσου αναποτελεσματική. Πέραν της λειτουργίας του νόμου του Gresham, ότι το κακό νόμισμα (εγχώριο) διώχνει το καλό (ευρώ) από τις συναλλαγές, διότι το τελευταίο αποθησαυρίζεται, το εγχώριο νόμισμα έχει την αξία που του δίνει η φερεγγυότητα του εκδότη, του ελληνικού κράτους και σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να αποτιμηθεί στην αγορά ως ισότιμο του ευρώ, αλλά θα υποτιμηθεί άμεσα και δραστικά και βέβαια δεν θα επιτελέσει τον σκοπό της έκδοσής του. Άλλωστε τα εισοδήματα για να είναι πραγματικά πρέπει να ανταποκρίνονται σε παραγόμενες αξίες και δεν δημιουργούνται με την αναγκαστική νομισματική κυκλοφορία, το μέγεθος της οποίας αντικατοπτρίζει τον παραγόμενο ή δυνάμενο να παραχθεί σε μια οικονομία πλούτο. Αντίθετα, λύση θα αποτελούσε η εντός της Ευρωζώνης αλλαγή των κανόνων του οικονομικού παιχνιδιού και η υιοθέτηση διαφορετικών πολιτικών, κάτι που πλέον έχει καταστεί αναγκαιότητα για όλους. Η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτήν θα διασφαλίσει την οικονομική ανάκαμψη και, υπό την προϋπόθεση μιας ουσιαστικής αναδιάρθρωσης του χρέους, την αύξηση των εισοδημάτων και την ανόρθωση του κοινωνικού κράτους.