Η παρακμή της Δυσης

Κώστας Δουζίνας πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών Η παρακμή της Δύσης Η κρίση που ζούμε αποτελεί κορύφωση τριών ομόκεντρων κύκλων που δημιούργησαν και τώρα οδηγούν σταδιακά στο τέλος την ιδέα της Ευρώπης και τη Δύση. Ο πρώτος και μακρύτερος ξεκίνησε τον 15ο αιώνα με την Αναγέννηση, τις ανακαλύψεις και την κατάκτηση του Νέου Κόσμου. Η Ευρώπη έγινε το κέντρο, κεφάλι και κεφάλαιο της Γης οικονομικά, πολιτικά, πολιτισμικά. Τα ευρωπαϊκά πλοία μετέφεραν εμπορεύματα και όπλα, ιδέες και δούλους. Ο κύκλος κλείνει στις μέρες μας. Το κεφάλαιο και το κράτος-έθνος δημιούργησαν την ευρωπαϊκή δύναμη. Η Ευρώπη τα εξήγαγε παντού. Οι αποικίες τα υιοθέτησαν και τα χρησιμοποίησαν στους απελευθερωτικούς αγώνες της Αμερικής, την Ασίας, την Αφρικής. Τώρα τα δημιουργήματά της οδηγούν την Ευρώπη στην παρακμή. Η Ευρώπη δεν είναι πια μια «πνευματική γεωγραφία» αλλά μια χερσόνησος στην άκρη της Ασίας. Οι τεράστιες πληθυσμιακές ροές αποτελούν αποτέλεσμα και αιτία της μεταβολής της παγκόσμιας ισορροπίας. Ογδόντα εκατομμύρια πρόσφυγες, 200 εκατομμύρια οικονομικοί μετανάστες κινούνται προς τις πρώην μητροπόλεις ελπίζοντας να βρουν προστασία και οικονομική ασφάλεια. Πόροι και ισχύς σταδιακά μεταφέρονται από τον Βορρά στον Νότο. Η βίαιη φτωχοποίηση της Ελλάδας είναι προοίμιο και πείραμα για την υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου σε όλη τη Δύση. Ο «σύντομος» εικοστός αιώνας του ευρωπαϊκού εμφυλίου ήταν ο δεύτερος κύκλος. Πόλεμοι μεταξύ της Γερμανίας και των ευρωπαϊκών δυνάμεων και θανάσιμος ανταγωνισμός μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού. Ο εμφύλιος έληξε με την ειρήνη μεταξύ Γερμανίας και Ευρώπης και με την ήττα του κομμουνισμού. Το κοινωνικό κράτος, μεγάλη κατάκτηση της Ευρώπης, ήταν δημιούργημα του εμφυλίου, νίκη του εργατικού κινήματος αλλά και παραχώρηση του κεφαλαίου. Θεμελιώθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και επιταχύνθηκε με το τέλος της αποικιοκρατίας για να φιλοτεχνηθεί ανθρώπινο πρόσωπο στον καπιταλισμό. Αλλά η πανουργία της Ιστορίας μετέβαλε τη νίκη σε σπέρμα αυτοκαταστροφής. Η σοβιετική αυτοκρατορία κατέρρευσε όταν υιοθέτησε δειλά την αγορά και τον φιλελευθερισμό.

Η νίκη της Δύσης από την άλλη αφαίρεσε τον βασικό λόγο ύπαρξης του κοινωνικού κράτους. Ετσι και οι δύο μεγάλες επιτυχίες της μεταπολεμικής Δύσης υποχωρούν: ο εθνικισμός και η ξενοφοβία επιστρέφουν στο Brexit, στη Λεπέν, στον Χόφε και στον Βίλντερς. Η οικονομική ευημερία στηριγμένη στην αλληλεγγύη χάνεται στις στρατιές των ανέργων, των φτωχών, της ιστορικά πιο μορφωμένης νέας γενιάς που αποτελεί το πρεκαριάτο. Ο τρίτος κύκλος της «νέας παγκόσμιας τάξης» και του «τέλους της Ιστορίας» ξεκίνησε το 1989. Ο νεοφιλευθερισμός ως ύστατο στάδιο της Ιστορίας. Αλλά η διαλεκτική εκδικήθηκε πάλι. Ο θρίαμβος του καπιταλισμού και η εξάλειψη του αντίπαλου δέους αποθράσυναν τις ελίτ και οδήγησαν στο διαζύγιο τον γάμο ευκαιρίας καπιταλισμού και δημοκρατίας. Οι «αγορές» επιβάλλονται στους λαούς, οι εκλογές αντιμετωπίζονται ως ασήμαντες λεπτομέρειες, η κοινωνική δικαιοσύνη γελοιοποιείται, τα επιδόματα στους ασθενέστερους θεωρούνται από τις ελίτ απαγορευμένα ψίχουλα και δωροδοκίες. Ο Σόιμπλε και ο Μητσοτάκης ανταγωνίζονται για το τίτλο «Σκρουτζ 2016» που καταργεί τα Χριστούγεννα. Ο Βορράς κατηγορεί τον Νότο για τεμπελιά, ο Νότος τον Βορρά για αναλγησία, οι ταξικές διαφορές γίνονται ξανά εθνικές εντάσεις. Η Ευρώπη-φρούριο χτίζει φράκτες και ανοίγει υγρούς τάφους. Αλλά η πανουργία της Ιστορίας ξαναχτυπά: η ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και ανθρώπων κατάστρεψε την κοινωνική συνοχή, η κοσμοπολίτικη ενιαία αγορά εγκαταλείπεται, για να σωθεί ο καπιταλισμός. Ο Οσβαλντ Σπένγκλερ δημοσίευσε τον πρώτο τόμο τής «Παρακμής της Δύσης» το 1918. Είχε δίκιο. Η συστηματική μεταφορά πόρων και ισχύος από τη Δύση στην Ανατολή ξεκίνησε στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα και κάνει τον εικοστό πρώτο τον αιώνα μιας νέας παγκόσμιας ισορροπίας. Στο σημαντικό βιβλίο «The Rise and Fall of Great Powers: 1500-2000» ο ιστορικός Paul Kennedy υποστηρίζει ότι η άνοδος μιας μεγάλης δύναμης εξαρτάται από τους διαθέσιμους οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους και την οικονομική της σταθερότητα. Η παρακμή αρχίζει όταν προσπαθεί να επεκτείνει και εντείνει την επιρροή και κυριαρχία της πέρα από τις οικονομικές δυνατότητές της (αυτοκρατορικό overstretch). Οταν η Αμερική φτερνίζεται, έλεγαν στη δεκαετία του ‘50, ο κόσμος παθαίνει πνευμονία. Αλλά, όπως σημειώνει ο Kennedy, η συμμετοχή των ΗΠΑ στην παγκόσμια παραγωγή και στο εμπόριο μειώνεται συνεχώς από τη δεκαετία του ‘60. Σήμερα η Αμερική από μεγαλύτερος δανειστής έγινε ο μεγαλύτερος οφειλέτης στον κόσμο, με το χρέος της να αυξάνεται κατακόρυφα. Η Κίνα, ο μεγάλος αντίπαλος, κατέχει ένα μεγάλο μέρος του.

Οι στρατιωτικές υποχρεώσεις της Αμερικής αυξάνονται συνεχώς και περιορίζουν τη δυνατότητα άσκησης αναπτυξιακών πολιτικών. Οι επενδύσεις περιορίζονται, οι φόροι αυξάνονται και οδηγούν σε σμίκρυνση του ΑΕΠ και σε συγκρούσεις για τη διανομή του απονομιμοποιώντας τους πολιτικούς διαχειριστές της κρίσης. Για τον Kennedy, η Αμερική μοιάζει με τη Μεγάλη Βρετανία λίγο πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εχει τον ίδιο αριθμό βάσεων, μειούμενη ικανότητα να χρηματοδοτεί τα αμυντικά βάρη και οικονομική στασιμότητα. Χρειάζεται λοιπόν να διαχειριστεί την παρακμή της. Μια απάντηση είναι ο Τραμπ και οι Ευρωπαίοι εθνικιστές. Ο προστατευτισμός και ο απομονωτισμός επιστρέφουν. Δεν βρισκόμαστε στο τέλος της Ιστορίας, αλλά στο τέλος της «ιδέας της Δύσης» και των ΗΠΑ ως πρωταγωνιστή του ελεύθερου εμπορίου και διεθνή σερίφη. Ο Imr Moussa, πρόεδρος του Αραβικού Συνδέσμου, έλεγε το 2002 ότι μια επίθεση στο Ιράκ θα άνοιγε «τις πύλες της Κόλασης». Είχε κι αυτός δίκιο. Σήμερα η Pax Americana μετατράπηκε σε αυτοκρατορία του χάους, με ανασφάλεια και αταξία παντού. Στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Υεμένη, τη Συρία και τη Λιβύη οι φιλοαμερικανικές δυνάμεις βρίσκονται σε υποχώρηση και οι δυτικές παρεμβάσεις χειροτερεύουν την κατάσταση. Η πτώση των αυτοκρατοριών ξεκινάει όταν το κέντρο δεν μπορεί να ελέγξει τα σύνορά του. Κομβική στιγμή στην πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας ήταν το Αφγανιστάν. Οταν η Σοβιετική Ενωση αποφάσισε να καθαρίσει τα σύνορά της από τους μουτζαχεντίν, προκάλεσε την αρχή του τέλους της. Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες όπλισαν τους αντάρτες για να κάνουν το Αφγανιστάν «σοβιετικό Βιετνάμ». Η CIA πέτυχε τον σκοπό της, αλλά ταυτόχρονα βοήθησε στη γιγάντωση του τζιχαντισμού, την εξαγωγή του σε όλο τον κόσμο και εν καιρώ την εισαγωγή του στην καρδιά της Δύσης, με συμβολική αρχή τις επιθέσεις στις 9/11. Η επέκταση του τζιχαντισμού, της τρομοκρατίας και της πολιτικής του εκφοβισμού, που τις ακολούθησε, συνετέλεσε στη δημιουργία ενός παγκόσμιου κράτους έκτακτης ανάγκης. Εχουμε την καθολική παρακολούθηση των ηλεκτρονικών επικοινωνιών, την αύξηση της καταστολής, των εξουσιών της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών, το χτίσιμο τειχών, την επιβολή της κατάστασης εξαίρεσης σε όλη τη Δύση. Η οικονομική και πολιτική παρακμή οδηγεί σε μια νέα περίοδο αυταρχικής δημοκρατίας και ενός καπιταλισμού με απάνθρωπο πρόσωπο. Ζούμε την παρακμή της Δύσης. Μόνη ελπίδα να στραφούν οι δικαιολογημένες αντιστάσεις των λαών από τον ακροδεξιό στον αριστερό λαϊκισμό (http://www.efsyn.gr/arthro/mathainontas-apo-brexit-kai-ton-tramp). Η Αριστερά έχει τεράστια ευθύνη να φτιάξει μια νέα φαντασιακή τάξη κοινωνικής αλλαγής πέρα από τη διαχείριση της κρίσης. Τα σημάδια της δεν φαίνονται ακόμη. *Ο Κώστας Δουζίνας είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητής Πολιτικής και Νομικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου

Η «τυφλή» δικαιοσύνη πίσω απ’ τον επίδεσμο

Η «τυφλή» δικαιοσύνη πίσω απ’ τον επίδεσμο Νικολόπουλος - Eliès Γιώργος Δημοσίευση στην ΑΥΓΗ : 01 Νοεμβρίου 2016 Αυτό που έχει σημασία στην απόφαση είναι ότι η πλειοψηφία των δικαστών επέλεξε στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο να κρίνει με γνώμονα ένα χαρακτηριστικό που τη διακρίνει. Τον συντηρητισμό. Η συντήρηση του status quo εν προκειμένω δεν είναι οι κυβερνήσεις (οι οποίες έρχονται και παρέρχονται), αλλά τα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία δεν παρέρχονται με τις κυβερνήσεις, καθώς είναι βαθιά ριζωμένα στον κοινωνικό ιστό. Οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις δεν είναι θέσφατα. Είναι ανθρώπινα δημιουργήματα. Συνεπώς κρίνονται και πρέπει να κρίνονται αυστηρά εντός του δημοκρατικού πλαισίου. Δεν θα περιμένω να δω το σκεπτικό της απόφασης για να γράψω, όπως τονίζουν οι περισσότεροι νομικοί, γιατί απλώς δεν χρειάζεται. Είναι δεδομένο πως και οι δύο ερμηνείες (υπέρ - κατά) βασίζονται στις γνωστές από τον Ιανουάριο γνωμοδοτήσεις - προσεγγίσεις συνταγματολόγων τις οποίες έχουμε μελετήσει και υιοθετήσει σχεδόν όλοι οι νομικοί. H δυνατότητα, με σεβασμό στο Σύνταγμα, να υποστηρίξουμε τη μία ή την άλλη ερμηνεία στον δημόσιο λόγο μας κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα επιβεβαιώθηκε από το αποτέλεσμα 14-11, το οποίο καθιστά και τις δύο ερμηνείες λογικές. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι 13-12 ή 12-13 ή 11-14. Αυτό που έχει σημασία στην απόφαση είναι ότι η πλειοψηφία των δικαστών επέλεξε στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο να κρίνει με γνώμονα ένα χαρακτηριστικό που τη διακρίνει. Τον συντηρητισμό. Η συντήρηση του status quo εν προκειμένω δεν είναι οι κυβερνήσεις (οι οποίες έρχονται και παρέρχονται), αλλά τα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία δεν παρέρχονται με τις κυβερνήσεις, καθώς είναι βαθιά ριζωμένα στον κοινωνικό ιστό. Περίπου τρεις δεκαετίες υπάρχει η συγκεκριμένη τέταρτη εξουσία των ΜΜΕ χωρίς να έχει άδειες, τρεις δεκαετίες παρανομίας και αντισυνταγματικότητας. Σε αυτήν την παραδοχή την προηγούμενη Τετάρτη οι 14 δικαστές έκριναν πως το 30ετές αυτό λάθος δεν πρέπει να διορθωθεί με ένα νέο λάθος, ρίχνοντας εκ νέου την ευθύνη στη νομοθετική εξουσία, της οποίας οι επανειλημμένες προσπάθειες να συναινέσει για την επιβεβλημένη συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) αποδείχθηκαν άκαρπες. Είναι αυτονόητο ότι δεν εκτιμήθηκε το πραγματικό γεγονός της ανυπαρξίας συγκροτημένου ΕΣΡ και της εξ αυτού αδυναμίας άσκησης των αρμοδιοτήτων του.

Παράλληλα, όσον αφορά τη δικαστική εξουσία, οι σύμβουλοι της Επικρατείας που βρίσκονται τα τελευταία 30 έτη στα δικαστικά έδρανα έχουν συνυπάρξει όλες αυτές τις δεκαετίες με την τέταρτη εξουσία, άλλοτε με φουρτούνες και άλλοτε με νηνεμία. Όμως έχουν συνυπάρξει, έχουν μετρηθεί και γνωρίζονται. Με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν υπάρξει ούτε οι μεν ούτε οι δε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο νηνεμία δεν φέρνει, αλλά φουρτούνες και τομές στο πολιτικό σύστημα. Να υπενθυμίσω την άσκηση αρκετών πειθαρχικών ερευνών εναντίον διαπλεκομένων (κυρίως με επιχειρηματίες) δικαστών τον τελευταίο χρόνο. Ίσως ένας έμφυτος συντηρητισμός να αιωρούνταν στην αίθουσα του ΣτΕ το βράδυ της Τετάρτης, ο οποίος έδενε σιωπηλά τους 14 δικαστές. Ίσως και γι’ αυτό οι 14 να προτίμησαν τη στενή ερμηνεία του άρθρου 15 του Συντάγματος και δεν επεκτάθηκαν στην ευρεία (δημόσιο συμφέρον). Ίσως και όχι. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι με την 668/12 απόφαση (με την οποία θεωρήθηκε το Μνημόνιο συνταγματικό) έγινε αποδεκτή μία καινοφανής έννοια του δημοσίου συμφέροντος ως δημοσιονομικού δημόσιου συμφέροντος, υποβαθμίζοντας τα κοινωνικά δικαιώματα. Στην αντίθετη περίπτωση, αν τελικά κρινόταν σύμφωνο με το Σύνταγμα το άρθρο 2α του νόμου 4339/2015, ο ΣΥΡΙΖΑ θα δικαιωνόταν και δικαστικά πλέον για τη μάχη που ξεκίνησε πέρυσι με τη φανερά απαράδεκτη και αντιλαϊκή ρητορική των καναλιών, το καλοκαίρι του 2015, στο δημοψήφισμα. Αυτός ο πόλεμος εναντίον της διαπλεκόμενης τέταρτης εξουσίας δικαιώθηκε κοινωνικά από την πλειονότητα των πολιτών και συνεχίζει να δικαιώνεται. Μία κοινωνική δικαίωση όμως που παρέβλεψαν οι δικαστές και δεν θέλησαν να συνυπογράψουν το βράδυ της Τετάρτης καθιστώντας τη δικαιοσύνη ακόμα πιο απόμακρη από τους πολίτες και το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Λένε πως η δικαιοσύνη είναι τυφλή και πρέπει να είναι, ιδίως προς τις πολιτικές πιέσεις. Άραγε πρέπει να είναι και προς τους πολίτες; *Ο Γιώργος Νικολόπουλος - Eliès είναι δικηγόρος, υποψήφιος διδάκτορας Συνταγματικού Δικαίου

Από τον Άλμπερτ Σβάιτσερ και τον Τομ Ντούλεϊ στην Ιατρική βάσει ασφαλιστικών εισφορών

Από τον Άλμπερτ Σβάιτσερ και τον Τομ Ντούλεϊ στην Ιατρική βάσει ασφαλιστικών εισφορών Αρβανίτη - Σωτηροπούλου Μαρία Δημοσίευση στην ΑΤΓΗ : 05 Νοεμβρίου 2016 19:00 Τομ Ντούλευ Επειδή πολλά ακούστηκαν πρόσφατα για τη διαφθορά κάποιων ΜΚΟ, θα ήταν έγκλημα να μηδενισθεί η αυτοθυσία και η προσφορά όλων όσων εμπλέκονται σε τέτοιες κινήσεις. Ο μόνος τρόπος προστασίας είναι η ενεργός συμμετοχή και η διαφάνεια σε κάθε ΜΚΟ, ειδικά αν είναι πολυεθνική Είναι γεγονός ότι και κατά τον 21ο αιώνα η πλειονότητα των κατοίκων της Γης στερούνται στοιχειώδους ιατρικής περίθαλψης και ότι σήμερα οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και οι Γιατροί του Κόσμου έχουν αναλάβει αυτή τη δύσκολη αποστολή. Η Ιατρική σε αυτό το πεδίο είναι πρόσφατη κατάκτηση. Μόλις τον 19ο αιώνα ξεκίνησε η στοιχειώδης περίθαλψη των τραυματιών πολέμου χάρη στις προσπάθειες της Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ στον πόλεμο της Κριμαίας και του Ερρίκου Ντυνάν μετά το Σολφερίνο, που οδήγησαν στη δημιουργία του Ερυθρού Σταυρού που απέκτησε κύρος χάρη στην ουδετερότητα και τη συμφωνία μη καταγγελίας των φρικαλέων πράξεων των εμπλεκομένων που περιέχονται στο Καταστατικό του. Οι ιατρικές ΜΚΟ (Medecins du Monde, ΜSF) άλλωστε δημιουργήθηκαν από την ανάγκη των γιατρών να δημοσιοποιούν όσα βλέπουν και να παίρνουν πολιτική θέση στα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν εξασκώντας την Ιατρική σε δομές παροχής Υγείας όπως ο Ερυθρός Σταυρός.

Δυστυχώς συχνά η πολιτική χειραγωγεί την ανθρωπιστική προσφορά και αξιοποιεί τους ανθρώπους που θυσιάζονται για ιδεώδη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα δύο εμβληματικές (αν και όχι ισάξιες) μορφές του 20ού αιώνα: ο Άλμπερτ Σβάιτσερ (1975-1965) και ο Τομ Ντούλεϊ (1927-1961). Και αν κάποιοι πουν ότι αγνοούν πλήρως τον Ντούλεϊ μπορούμε να θυμίσουμε ότι χάρη στο ομώνυμο τραγούδι των Kingston Trio, ο Dr America (Thanh Mo America, όπως τον έλεγαν στο Λάος) υπήρξε η 7η παγκόσμια γνωστή προσωπικότητα για το ανθρωπιστικό του έργο στο Βιετνάμ και είχε προκριθεί στο Βατικανό προς αγιοποίησιν. Η Ιστορία έδειξε ότι ο καθολικός Ιρλανδός, αντικομμουνιστής ομοφυλόφιλος, με την εξαιρετική ικανότητα αυτοπροβολής, που είχε αποβληθεί από την Ιατρική σχολή, ξεκίνησε τη δράση του ως ιατρικός ακόλουθος της στρατιωτικής αποστολής της CIA στη Σαϊγκόν για την προώθηση της «προληπτικής Ιατρικής», για να εξελιχθεί (παρέχοντας ιατρική φροντίδα στους χιλιάδες πρόσφυγες) ως εκπρόσωπος της φιλελεύθερης πολυπολιτιστικής πολιτικής του Κένεντι στο Βιετνάμ, ιδρύοντας και συντηρώντας με την προώθηση του έργου του νοσοκομεία στη μεθόριο Ν. Βιετνάμ - Λάος. Δεν θα ήταν η πρώτη αλλά ούτε η στερνή φορά που ο ανθρωπισμός χρησιμεύει ως όχημα πολιτικών ή και στρατιωτικών σκοπών. Ο Σβάιτσερ, αντίθετα, λουθηρανός, μεγαλωμένος στο θρησκευτικά ανεκτικό περιβάλλον της Αλσατίας, πρώτα χαρισματικός μουσικός και μετασκευαστής οργάνων, αργότερα θεολόγος και φιλόσοφος, μετά τα 30 του σπούδασε γιατρός για να ενσαρκώσει τα πιστεύω του προσφέροντας με ανιδιοτέλεια και οικονομική στήριξη, κυρίως από τις δικές του συναυλίες, ιατρική φροντίδα στους κατοίκους της Αφρικής. Η φιλοσοφία του, που ενσαρκώθηκε στο νοσοκομείο στο Λαμπερενέ, απέδωσε το Νομπέλ Ειρήνης το 1952 και μια από τις καλύτερες ομιλίες, «Το πρόβλημα της ειρήνης», στην ιστορία του θεσμού. Ήδη από το 1952 είχε ενταχθεί με τους Άλμπερτ Αϊνστάιν, Μπέρναλτ Ράσελ και Ότο Χαν στο αντιπυρηνικό κίνημα, με πολλές ομιλίες του κυρίως στο ραδιόφωνο. Θεωρήθηκε αποικιοκράτης και ρατσιστής επειδή έκρινε ότι οι Αφρικανοί δεν ήταν ώριμοι για ανεξαρτησία, αλλά τους θεωρούσε σαν «μικρότερους αδελφούς» του, ενώ κατηγορήθηκε ότι λειτουργούσε πατερναλιστικά και δεν εκπαίδευε τους ντόπιους στη νοσηλεία και τη μαιευτική, όπως είχε ήδη κάνει με επιτυχία ο Sir Albert Cook (1870-1951) στην Ουγκάντα.

Τόσο ο Σβάιτσερ όσο και ο Ντούλεϊ χαρακτηρίζονται εγωκεντρικές προσωπικότητες, που μέσα από θρησκευτικές «ενοχές» προσφέρουν με βασικό κίνητρο την αυτοδικαίωση. Βασικά η αυτοθυσία δεν είναι λογική απόφαση και κανείς άνθρωπος δεν είναι αλτρουιστής από ραφιναρισμένη ανιδιοτέλεια. Η φιλοδοξία δεν είναι ευτελής σκοπός και η ικανότητα για επιτυχημένη προβολή των επιτευγμάτων σου, αν μάλιστα είναι ηρωικά και αξιοπρόσεκτα, δεν είναι επονείδιστη ικανότητα. Προφανώς, εκ του μακρόθεν και εκ των υστέρων, πολλά μπορεί να ειπωθούν και να καταγραφούν για τα κίνητρα και τα λάθη οποιουδήποτε, ειδικά αν έχει τοποθετηθεί κάτω από τους ανελέητους προβολείς της δημοσιότητας. Άλλωστε η απραξία είναι ο μόνος τρόπος να μη γίνουν λάθη. Και οι δύο κατηγορούνται ότι προωθούν μια ιδιότυπη αποικιοκρατική φιλανθρωπία στα δυτικά πρότυπα και ότι περισσότερο ασχολήθηκαν με τη διαφήμιση της δράσης παρά με την επιτόπια προσφορά. Αυτή η κριτική διαχέεται και στη δράση των επιγόνων ΜΚΟ διαγράφοντας τους πραγματικούς κινδύνους που αυτοί οι πρωτοπόροι αντιμετώπισαν και τον ηρωισμό που έπρεπε να επιδείξουν αντιπαλεύοντας τόσο τις ντόπιες συνθήκες όσο και τις κάθε είδους αντιδράσεις του «πολιτισμένου» κόσμου. Χρειάζονται πολιτικές ικανότητες για ν’ αναλάβεις αυτό το έργο, αφού πρέπει να περάσεις από τις συμπληγάδες των θρησκευτικών και πολιτισμικών αντιθέσεων του δυτικού κόσμου στις φυλετικές αντιπαραθέσεις των ντόπιων και τους πραγματικούς κινδύνους των ενδημούντων τροπικών ασθενειών και των ενόπλων συρράξεων από εμπολέμους ή ληστές σε περιοχές χωρίς αστυνόμευση. Ακόμη και αν χρησιμοποιήθηκαν από κάποιους ή αν τα κίνητρα των ίδιων ήταν συμπλέγματα ενοχής ή φιλοδοξία, το γεγονός ότι πολλές ανθρώπινες ζωές σώθηκαν χάρη στις ενέργειές τους και ότι η σύγχρονη Ιατρική παραδόθηκε σε τόπους χωρίς στοιχειώδεις γνώσεις υγιεινής δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί. Θα μπορούσε ίσως να είναι καλύτερα τα πράγματα σήμερα στις συνθήκες περίθαλψης στο Βιετνάμ ή στην Αφρική, αλλά γι’ αυτό δεν είναι υπεύθυνοι εκείνοι που τη θεμελίωσαν κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες, αλλά όσοι δεν βελτίωσαν στη συνέχεια τις δομές και τις παροχές.

Σήμερα παρατηρούμε αυτοδιάλυση των δομών Υγείας σε όλο τον δυτικό κόσμο και μια άνευ όρων παράδοση της Ιατρικής στους κανόνες της αγοράς. Μπορούμε σήμερα να συζητάμε ακόμη για την ποιότητα περίθαλψης στον Τρίτο Κόσμο, όταν δεν τηρούνται στοιχειώδεις κανόνες ιατρικής κάλυψης στον υποτίθεται πολιτισμένο κόσμο μας; Είναι δυνατόν να επιτρέψουμε να συνεχίζεται για πολύ η κατασπατάληση πόρων για αισθητικές επεμβάσεις, όταν δεν καλύπτεται δωρεάν ούτε η ασπιρίνη; Δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε στις ΗΠΑ με το σύστημα υγείας (Healthcare), σήμερα ο μέσος άνθρωπος νιώθει άνετα τοποθετώντας την Υγεία στο χρηματιστήριο και πιστεύοντας ότι μόνον όσοι πληρώνουν εισφορές έχουν δικαίωμα στη στοιχειώδη περίθαλψη. Στόχος της Ιατρικής από τη γέννησή της, σύμφωνα με τα ιπποκρατικά ιδεώδη, είναι η περίθαλψη των πασχόντων και η προστασία των ασθενών με κάθε τίμημα. Σήμερα βιώνουμε τον παραλογισμό να καλείται ο γιατρός να παρέχει ιατρική φροντίδα ανάλογη με την ασφαλιστική κάλυψη και όχι με τις ανάγκες υγείας του κάθε ασθενούς. Ο γιατρός έχει εκπαιδευθεί να αντιμετωπίζει την παντοδυναμία του θανάτου με μικρές καθημερινές νίκες της τέχνης του, με μια παράταση του εφήμερου της Υγείας απέναντι στην αέναη επιδρομή των ασθενειών. Κάθε ζωή που κερδίζεται είναι πολύτιμη για την Ιατρική. Κάθε ζωή, από το νεογέννητο μέχρι τον αιωνόβιο, από την Αφρική και το Βιετνάμ μέχρι την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, έχει την ίδια αξία. Οι ηρωικές προσπάθειες ανθρώπων που καταφέρνουν να σώσουν ζωές ή ν’ απαλύνουν τον πόνο, όταν προβάλλονται, δεν μπορεί να ζυγίζονται ίσα με τα καμώματα των σταρ. Ακόμη και αν ήταν έγκλημα η αυτοπροβολή, δεν διαγράφονται τα αποτελέσματα των πραγματικών αγώνων. Άλλωστε η UNICEF πάγια πια αξιοποιεί τη λάμψη των σταρ για να ενισχύσει το έργο της σώζοντας κάποια παιδιά με τηλεοπτικούς μαραθωνίους. Όμως, ακόμη και αν πραγματικά χρησιμοποιούνται άθελα από τρίτους για άλλους στρατηγικούς στόχους, οι προσπάθειες για να κερδηθούν κάποιες ανθρώπινες ζωές δεν πρέπει να σταματήσουν.

Επειδή πολλά ακούστηκαν πρόσφατα για τη διαφθορά κάποιων ΜΚΟ, θα ήταν έγκλημα να μηδενισθεί η αυτοθυσία και η προσφορά όλων όσοι εμπλέκονται σε τέτοιες κινήσεις. Ο μόνος τρόπος προστασίας είναι η ενεργός συμμετοχή και η διαφάνεια σε κάθε ΜΚΟ, ειδικά αν είναι πολυεθνική. Με στόχο πάντα την ανακούφιση του αδύναμου συνανθρώπου, την αλληλεγγύη χωρίς φραγμούς. Γιατί η Ιστορία ποτέ δεν τελειώνει, οι επιτήδειοι πάντα θα καραδοκούν και οι προκλήσεις δεν σταματούν. Το μέλλον θα μας δείξει καθαρότερα το σωστό και το λάθος στην κάθε πράξη μας. Δε μπορούμε να προβλέψουμε τα πάντα γιατί είμαστε άνθρωποι και κανείς δεν είναι παντογνώστης. Αρκεί να δρούμε και να μην καθόμαστε στην ασφάλεια του καναπέ μας. Και άμποτε και Σβάιτσερ και Ντούλεϊ να ξαναγεννηθούν για να εμπνεύσουν κι άλλες γενιές, στα χνάρια του Ιπποκράτη. Κι ας κατηγορηθούν αργότερα από τους αργόσχολους γραφιάδες.

Μαρία Αρβανίτη-Σωτηροπούλου, γιατρός, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας για την Προστασία του Περιβάλλοντος κατά της Πυρηνικής και Βιοχημικής Απειλής. (http://mariasot.blogspot.gr/p/blog-page.html)

Μακάριοι οι σιωπούντες...

Μακάριοι οι σιωπούντες... Του Πέτρου Κατσάκου 04 Νοεμβρίου 2016 10:15:02 Παρατήρησα -χωρίς βέβαια να νιώσω την παραμικρή έκπληξη- το πόσοι και ποιοι στάθηκαν στο χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής». Είναι οι άσπονδοι φίλοι μας που καθημερινά ψάχνουν με επιμέλεια τόσο την πρώτη σελίδα της εφημερίδας όσο και το υπόλοιπο περιεχόμενο της έκδοσης ώστε να εντοπίσουν λάθη, ψεγάδια, εσωτερικής υφής τριβές, ανοίκειες επιθέσεις, εσωκομματικά καρφιά, συντροφικά μαχαιρώματα, αστοχίες, τρικλοποδιές, ηθελημένες παραλείψεις και «επιθέσεις» προς τρίτους για λογαριασμό της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτοί που μας διαβάζουν με τα παραμορφωτικά τους ματογυάλια, οι κατ’ επάγγελμα παραχαράκτες της λογικής που κάνουν το άσπρο μαύρο και το κόκκινο κίτρινο, με πρόσφατο παράδειγμα αυτούς που είδαν στην «Αυγή» της Πέμπτης μια άνευ λόγου και αιτίας «επίθεση» της εφημερίδας στον Αρχιεπίσκοπο. Ωσάν και κανείς άλλος σε αυτό τον τόπο δεν παρακολούθησε την τηλεοπτική συνέντευξη του κ. Ιερώνυμου παρά μόνο εμείς οι κακεντρεχείς, που, μη έχοντας τι άλλο καλύτερο να κάνουμε, ανατρέξαμε στα λεξικά και ανακαλύψαμε τη λέξη «μισαλλόδοξος».

Και να πει κανείς πως έλειπαν από την πρώτη σελίδα της «Αυγής» -και μάλιστα εντός εισαγωγικών- τα όσα ευθαρσώς είχε δηλώσει ο Αρχιεπίσκοπος, να την καταλάβω την «επίθεση» προς τον κ. Ιερώνυμο. Και να πει κανείς πως δεν αιτιολογούνταν λέξη προς λέξη και φράση προς φράση τα όσα η «Αυγή» καταλόγισε στον προκαθήμενο της Εκκλησίας με βάση όσα ο ίδιος είπε κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του στον ΣΚΑΪ, να την καταλάβω την ιερή οργή όσων εξανέστησαν με το αμάρτημα της εφημερίδας να παραβιάσει το άβατο της κριτικής στον λόγο του Αρχιεπισκόπου. Και ναι, το τσεκάραμε και στο λεξικό. Και είναι μισαλλόδοξος ο λόγος όποιου στρέφεται εναντίον όσων έχουν διαφορετική άποψη (πολιτική τοποθέτηση, θρησκεία κ.λπ.). Και όταν αυτός ο λόγος ενδύεται το σχήμα, είναι κήρυγμα. Ένα τηλεοπτικό κήρυγμα προς ακροατήριο ευρύτερο του χριστεπώνυμου πλήθους, που είχε τη μορφή της παρέμβασης σε θέματα που ξεπερνούντον τρόπο που θα διδάσκονται τα Θρησκευτικά στα σχολεία και υποτίθεται έγινε η αφορμή «παρεξηγήσεων» μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας. Ο κ. Ιερώνυμος δεν βγήκε στην τηλεόραση το βράδυ της Τρίτης για να συγκρουστεί ή ακόμη και για να «φάει» τον Νίκο Φίλη στον επικείμενο ανασχηματισμό. Κι ας τον χαρακτήρισε «προβληματικό». Δεν είναι ο υπουργός Παιδείας το πρόβλημα του κ. Ιερώνυμου. Εξάλλου μας το εξήγησε με τον πιο εύγλωττο τρόπο. «Αντέξαμε εξακόσια χρόνια τουρκιάς, θα κάνουμε υπομονή πέντε-έξι μήνες ακόμα... Μέχρι άλλοι να έρθουν». Ο Αρχιεπίσκοπος επέλεξε τη στιγμή και το μέσον ώστε να δηλώσει «παρών» στο εσωτερικό της Ιεράς Συνόδου και την πολιτική συγκυρία των ημερών ερχόμενος αντιμέτωπος με επιλογές της κυβέρνησης αλλά και των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Αλήθεια, δεν πρόσεξε κανείς εκ των τηλεθεατών τον επικριτικό λόγο του κ. Ιερώνυμου προς τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι επειδή υπερψήφισαν το σύμφωνο συμβίωσης και την ανέγερση τεμένους στην Αθήνα; Δεν πρόσεξε κανείς πως, εκτός ελαχίστων και με ονοματεπώνυμο ακραίων εξαιρέσεων, ούτε η Ν.Δ., ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε το Ποτάμι χαρακτηρίζουν τους πρόσφυγες ως κίνδυνο «αφελληνισμού» και «ισλαμοποίησης» του έθνους και της φυλής; Δυστυχώς, λίγοι ήταν αυτοί που έκαναν τη σύγκριση του κηρύγματος του Αρχιεπισκόπου με τις ομιλίες Μιχαλολιάκου. Οι περισσότεροι το απέφυγαν, φοβούμενοι τα ενοχλητικά αποτελέσματα της ταύτισης απόψεων. Όπως απέφυγε η πλειονότητα των πολιτικών και των λαλίστατων δημοσιολόγων να αντιμετωπίσει την τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου στην τελευταία συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου, όταν έβαλε στο ίδιο τσουβάλι των επικίνδυνων εχθρών της Ορθοδοξίας αριστερούς μαζί με φιλελεύθερους νεοταξίτες. Την έκπληξή τους για τον εξάψαλμο του κ. Ιερώνυμου προς την Αριστερά ας την κρατήσουν όσοι εξαντλούν την «κοσμικότητά» τους στον πολιτικό όρκο. Τη σιωπή τους για τις επιπλήξεις του Αρχιεπισκόπου προς τα υπόλοιπα πολιτικώς απολωλά πρόβατα ας την κρατήσουν όσοι έχουν τόση σχέση με τις αρχές του Διαφωτισμού, όση και ο Ζαν Ζακ Ρουσό με τον Αμβρόσιο.

Το τελευταίο διάστημα, ο Αρχιεπίσκοπος επιμένει να τοποθετείται πολιτικά και κανονιστικά προς όσους θεωρεί πως κινούνται έστω και στο ελάχιστο εκτός των από δεξιά ορίων που καθορίζουν τις εξουσίες και τα προνόμια της Εκκλησίας. Στην επιμονή του αυτή ο κ. Ιερώνυμος δεν διστάζει να αγκαλιάσει με πατρική στοργή την ακροδεξιά ρητορική και τους ακροδεξιούς μητροπολίτες του, δίνοντας το δικαίωμα της κριτικής τόσο προς τον λόγο του όσο και προς το πρόσωπό του.

Η πολιτική και όχι θεολογική επιλογή του προκαθήμενου της Ελλαδικής Εκκλησίας να σταθεί επικριτικά απέναντι σε αριστερούς, φιλελεύθερους, πρόσφυγες, μουσουλμάνους, ομοφυλόφιλους και γενικότερα οτιδήποτε διαφορετικό γεννά το δικαίωμα της απάντησης και της κριτικής. Η «Αυγή» δεν επιτέθηκε στον Αρχιεπίσκοπο. Η «Αυγή» στάθηκε ενώπιον του κηρύγματος του κ. Ιερώνυμου και τοποθετήθηκε ως εφημερίδα της Αριστεράς στον μισαλλόδοξο λόγο του. Όσοι είδαν «επίθεση» κατά του Αρχιεπισκόπου ας κοιταχτούν καλύτερα στον καθρέφτη τους κι ας αφουγκραστούν τον ήχο της σιωπής τους. Ίσως κάτι δουν και ίσως κάτι ακούσουν που θα ταράξει τη μακαριότητα της σιωπής τους. Πηγή: ΑΥΓΗ

Το ακορντεόν του Κολωνού

Το ακορντεόν του Κολωνού Μπελαβίλας Νίκος Δημοσίευση:στην ΑΥΓΗ 23 Οκτωβρίου 2016 JAMES BOSWELL, Σχέδιο όρθιου άντρα που παίζει ακκορντεόν(1942) Ήταν σίγουρο ότι η πρώτη σχολική μέρα των προσφυγόπουλων θα είχε ζόρια. Τα εύκολα λόγια γράφονται σε άρθρα και προκηρύξεις, αλλά όταν ξεκινάς να μιλήσεις με γονείς, δασκάλους, δημάρχους, γονείς προσφυγόπουλων, τότε αντικρίζεις την πραγματική και δύσπιστη κοινωνία. Θες δεν θες. Γιατί χωρίς σχολεία, δήμους που συναινούν, τα παιδιά δεν παν σχολείο, δεν πα' να ’χουν το δικαίωμα. Ούτε με Έλληνες γονείς που κλειδώνουν τις πόρτες με λουκέτα. Χρειάστηκαν έξι μήνες δουλειάς για να καταγραφούν τα παιδιά, να αποκτηθεί η άγνωστη γνώση της εκπαίδευσης διαφορετικών ομάδων, εθνοτήτων, γλωσσών, θρησκειών, ηλικιών σε ανόμοιες συνθήκες. Να οργανωθεί ένα ασφαλές, παιδαγωγικά σωστό σχέδιο. Να βρεθούν χρήματα, οχήματα μεταφοράς, συνοδοί, δάσκαλοι, να γίνουν παντού εμβολιασμοί. Για όλα τα προσφυγόπουλα. Γιατί άλλο είναι μια δεκάδα παιδιά φιλοξενούμενα σε ανοιχτές δομές ή σε αλληλέγγυους στην Αθήνα δίπλα σε δεκάδες σχολεία κι άλλο χίλια παιδιά σε ένα camp δίπλα σε χωριά που δεν έχουν σχολικές αίθουσες. Άλλο είναι η Κόνιτσα, η Μυρσίνη, το Τσεπέλοβο, με τους ξενώνες, τις πολύ καλές συνθήκες, τους ικανούς ανθρώπους και τους φιλικούς δημάρχους, τους εθελοντές δασκάλους. Άλλο είναι το Καρά Τεπέ, ο Ελαιώνας, το Λαύριο, το Σχιστό, τα Διαβατά, τα μεγάλα camps, με τη σημαντική εκπαιδευτική δουλειά που έγινε τόσο καιρό, την ομαλή και σταθερή σχέση ανθρώπων υπηρεσιακών, αυτοδιοικητικών, εθελοντών, τη σταθερή στήριξή τους από τις τοπικές κοινωνίες. Και άλλο το χάος του Κατσικά, του Κουτσόχερου, των κέντρων με τις πολύ κακές συνθήκες και τους πολύ μεγάλους πληθυσμούς.

Ετοιμάστηκε το σχέδιο της εκπαίδευσης, επελέγησαν τα πρώτα σχολεία, παράλληλα με την ολοκλήρωση των εμβολιασμών, στήθηκε ένας περίπλοκος μηχανισμός που περιλαμβάνει τρία υπουργεία και δύο διεθνείς οργανισμούς. Με ευκολία; Όχι, το αντίθετο. Xωρίς λάθη; Ούτε. Αντίθετα, με πάρα πολλά. Εντελώς άγνωστο πεδίο, πρωτοφανές για όλους όσοι δουλεύουν σε αυτό. Όμως στην Ελλάδα για να στηθεί ένα τέτοιο θεσμικό - επιχειρησιακό σχέδιο και να εφαρμοστεί, χρειάζονται δυο - τρία χρόνια. Στην περίπτωση των προσφυγόπουλων, κατορθώθηκε μέσα σε λίγους μήνες. Φτάσαμε στο πρώτο κουδούνι. Το πρόγραμμα προχωράει πόλη - πόλη, σχολείο - σχολείο. Εμβολιασμοί, μεταφορές, συνοδοί, εκπαιδευτικοί. Στόχος να καλυφθούν όλα τα φιλοξενούμενα παιδιά. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, στη Θεσσαλονίκη, την Κόνιτσα, στο Λαύριο, στον Ταύρο, στα Πετράλωνα, υποδέχθηκαν τα παιδιά με κεράσματα και εκδηλώσεις. Σε ένα όμως από τα σχολεία, σε μια γειτονιά της Αθήνας, στον Κολωνό, μια ομάδα 10-15 γονέων και ένας ειδοποιημένος κάμεραμαν είχαν ετοιμαστεί να κλειδώσουν το σχολείο. Ο σχολικός διευθυντής, δύο γενναίες εκπαιδευτικοί και οι δάσκαλοι προσπαθούσαν από το πρωί να αντικρούσουν, σε μια ατέρμονη συζήτηση, ανακρίβειες, ψέματα, ανοησίες, όπως “όχι μόνο να βεβαιώσετε ότι είναι εμβολιασμένα, αλλά ότι είναι και υγιή”. Να ηρεμήσουν λίγους φανατικούς που δημιουργούσαν τεχνητό κλίμα μπροστά στην κάμερα, φωνάζοντας ότι τα παιδιά «θα καταστρέψουν τις εικόνες και τα ντουβάρια». Μύριζε Μεσαίωνα, αμορφωσιά και αγριότητα εκείνο το μεσημέρι. Τα παιδιά έμειναν στο λεωφορείο, αναμένοντας για να μην κινδυνεύσουν μέχρι να ηρεμήσει η κατάσταση.

Ώσπου από το πουθενά εμφανίστηκε ένας δάσκαλος με ένα ακορντεόν, πήρε μαζί με τις συνοδούς, τα παιδιά από το λεωφορείο και άρχισε να προχωράει μαζί τους προς την πύλη του σχολείου. Δίπλα του ένα παλικάρι και ένας μεσήλικας από τους αλληλέγγυους της περιοχής, εκπαιδευτικοί και εθελοντές φοιτητές των εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τους πρόσφυγες. Τη στιγμή που το χαρούμενο αυτό τσούρμο έμπαινε στο σχολείο υπό τους ήχους αιγαιοπελαγίτικου συρτού, οι άλλοι κατάλαβαν ότι είχαν χάσει! Όχι όλοι. Ένας τους ξεπετάχτηκε από την ομάδα, όρμησε και χτύπησε τον δάσκαλο μουσικό από πίσω, στο κεφάλι. Η στιγμιαία σκηνή που ο ακορντεονίστας χτυπιέται στην είσοδο του σχολείου αποτυπώθηκε στα βίντεο των social media της ίδιας μέρας. Ο δάσκαλος δεν έκανε πίσω. Συνέχισε. Τα παιδιά μπήκαν και ξεκίνησαν τα μαθήματα, όπως και σε όλα τα άλλα σχολεία. Όλη η σύγκρουση των ιδεών του Διαφωτισμού, του ουμανισμού, της ανεκτικότητας, με τις σκοτεινές ιδέες του μίσους και της βίας συμπυκνώθηκε σε ένα περιστατικό εξόχως συμβολικό. Ο φανατισμένος τραμπούκος εναντίον μικρών μαθητών και του δασκάλου τους που παίζει μουσική. Η ιστορία του ρατσιστικού μίσους σε λίγα δευτερόλεπτα.

Πολιτική αργία μήτηρ πάσης αριστερής κακίας Φοίβος Κλαυδιανός

Πολιτική αργία μήτηρ πάσης αριστερής κακίας Φοίβος Κλαυδιανός Δημοσίευση:στην ΑΥΓΗ 20 Οκτωβρίου 2016 12:00 “Η επίμονη Αριστερά”. Αυτός ήταν ο τίτλος που επέλεξε η “Αυγή” προκειμένου να συμπυκνώσει το μήνυμα που εξέπεμψε το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ομιλίες, το θερμό χειροκρότημα (για συγκεκριμένες από αυτές) και όσοι ξεχώρισαν στην εκλογή μελών της Κεντρικής Επιτροπής απέδειξαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εγκαταλείπει τον πόλεμο της διακυβέρνησης και ταυτόχρονα είναι αποφασισμένος να μη μετατραπεί σε κόμμα της mainstream “άχρωμης και άοσμης” Κεντροαριστεράς. Ωστόσο, ορισμένοι είχαν βιαστεί να προεξοφλήσουν ότι το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα επικύρωνε το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή την οριστική μετάλλαξή του σε “ρηχό” κόμμα εξουσίας χωρίς ιδεολογικές ρίζες.

Όπως έγραψε ο πρώην γραμματέας του κόμματος Τάσος Κορωνάκης, θα σήμαινε “την απόλυτη προσαρμογή σε ένα μοντέλο διαχειριστικού κόμματος, που το ενώνει η παραμονή στην εξουσία και όχι η ιδεολογία ή το πολιτικό σχέδιο”. “Τώρα φοράει τον μανδύα της κρατικής εξουσίας και βρίσκεται απέναντι σε αυτά που ιστορικά πρέσβευε. Και αυτά θα επιβεβαιωθούν από το συνέδριο. Η δεξιά σοσιαλδημοκρατία έχει πια το κόμμα της” διατυμπάνιζε ο Περικλής Κοροβέσης. Αξιόλογοι και οι δύο, δεν θα τους ζητήσει κανείς να διορθώσουν αυτά που προέβλεψαν λίγο πριν από το συνέδριο και δεν επαληθεύτηκαν. Η δική τους ιστορία, όμως, απαιτεί να αναλογιστούν αν η επιλογή της “θέσης” του «πετροβολητή» του ΣΥΡΙΖΑ είναι και πολιτικά γόνιμη. Στ' αλήθεια, πιστεύουν ότι προσφέρουν με αυτόν τον τρόπο τις καλύτερες υπηρεσίες σε έναν αριστερό χώρο εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο έχουν οιονεί καθοδηγητικό ρόλο; Ποιο είναι το αποτύπωμα αυτού του χώρου στην πολιτική σήμερα;

Θα μπορούσε να δεχτεί κάποιος αυτή την επιθετική στάση -τον μονομέτωπο αγώνα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ- για όσα σχετίζονται με το Μνημόνιο. Αλλά τι κάνει αυτός ο χώρος όταν η κυβέρνηση δίνει μάχες για πολύ βασικά πράγματα εναντίον του συντηρητισμού, όπως η απλή αναλογική ή ο διαχωρισμός κράτους και Εκκλησίας. Ακόμη κι αν αυτά θεωρούνται λίγα και δειλά βήματα σε σχέση με όσα πρέπει να γίνουν, γιατί δεν πιέζουν την κυβέρνηση για περισσότερα; Γιατί δεν ορθώνουν ένα κίνημα που θα απαιτεί περισσότερο ταξικές ιεραρχήσεις, γιατί δεν «τρίβουν στη μούρη» της κυβέρνησης προγραμματικές αιχμές που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στο παράλληλο πρόγραμμα, γιατί δεν υπενθυμίζουν τις μεταρρυθμίσεις με αξιακό πρόσημο που ζητούσε χρόνια η Αριστερά και τώρα, που έχει τη νομοθετική εξουσία, τις καθυστερεί;

Αυτά τα ερωτήματα δεν χρίζουν γρήγορων απαντήσεων, ειδικά από όσους έχουν περιορίσει την πολιτική τους δράση τον τελευταίο χρόνο στο να βγάζουν τη χολή τους στα σόσιαλ μίντια. Από άλλους, όμως, υπάρχουν απαιτήσεις. Ο ρόλος της κινηματικής Αριστεράς δεν είναι να ποντάρει στην αποτυχία της Αριστεράς που επέλεξε να κυβερνά. Στο τέλος ο λογαριασμός θα είναι κοινός... όσο κι αν πετροβολούν. Ας θυμηθούν το '89.

Να χτυπήσουμε θεσμικά τη διαπλοκή στην Αυτοδιοίκηση

Να χτυπήσουμε θεσμικά τη διαπλοκή στην Αυτοδιοίκηση των Κώστα Μερκουράκη & Ιωάννη Μπίτσικα * Σήμερα περισσότερο από ποτέ, με την Αριστερά στο προσκήνιο, απαιτείται η αναβάθμιση του ρόλου της Αυτοδιοίκησης, καθότι μόνο στο πεδίο της αυτόνομης παραγωγής και υλοποίησης πολιτικών για την τοπική κοινωνία μπορούν να θεμελιωθούν οι βάσεις ενός σύγχρονου, προοδευτικού και δημοκρατικού πολιτικού συστήματος. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση τα τελευταία χρόνια καλείται να ανταποκριθεί σε μια σειρά από ισχυρές προκλήσεις, παρά το ασφυκτικό πλαίσιο που έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση, αλλά και ο εκφυλισμός του θεσμού - απόρροια πρακτικών και πολιτικών που τον εξέθεσαν στα μάτια της κοινωνίας. Έχουμε ανάγκη η Αυτοδιοίκηση να αποτελέσει ένα χρήσιμο προοδευτικό εργαλείο άσκησης πολιτικής, για την αναγκαία ενεργοποίηση της κοινωνίας με μετωπικούς ορούς. Έχουμε ανάγκη η Αυτοδιοίκηση να βοηθά στην οργάνωση των αντιστάσεων, να στηρίζει τα τοπικά κινήματα και να τους παρέχει ζωτικό χώρο ανάπτυξης, να σηκώνει το βάρος της αλληλεγγύης στους οικονομικά ασθενέστερους, να οργανώνει κοινωνικές δομές με διαφάνεια, να συμβάλει ενεργά στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και να είναι αποτελεσματική στοχεύοντας στη βελτίωση της καθημερινότητας και της ποιότητας ζωής.

Όλα τα παραπάνω όμως, δε μπορούν να επιτευχθούν αν δεν την οχυρώσουμε θεσμικά και οικονομικά, καταπολεμώντας παράλληλα φαινόμενα παραγοντισμού και διαφθοράς. Είναι γνωστό σε όλους μας, ότι η επίδοση των παρατάξεων που στηρίχθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η αναμενόμενη στις τελευταίες Αυτοδιοίκητές Εκλογές, ιδιαίτερα στις αναμετρήσεις που δεν έλαβαν κεντρικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Σίγουρα η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκρηκτική και η δυναμική του δεν πρόλαβε να διαχυθεί στις τοπικές κοινωνίες. Επίσης, η πλειοψηφία των Αυτοδιοικητικών παρατάξεων που συμμετείχαν μέλη ή φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ και έλαβαν τη στήριξη του κόμματος, δημιουργήθηκε από μηδενική βάση, λίγους μόλις μήνες πριν τις εκλογές. Είναι όμως αυτός ο μοναδικός λόγος; Ασφαλώς και όχι. Η πεποίθηση που κυριάρχησε πως η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ικανή να προσφέρει εκλογικές επιτυχίες, σε συνδυασμό με την έλλειψη διείσδυσης στις γειτονιές, η απουσία τοπικών στελεχών και αντίστοιχα η απουσία μαζικής δράσης σε τοπικό επίπεδο, η αδιαφορία και πολλές φορές η αποστροφή απέναντι στην οργανική μας ένταξη σε συλλογικότητες, αθλητικά σωματεία και ομάδες πολιτών, αποτελούσαν εξ αρχής ανασταλτικούς παράγοντες στην προσπάθεια μας για την αλλαγή συσχετισμών σε Δήμους και Περιφέρειες. Με βάση τα παραπάνω, είναι ξεκάθαρο πως παρότι ως πολιτικός οργανισμός εκτιμούμε πως ο θεσμός της Αυτοδιοίκησης είναι καταλυτικής σημασίας στο δρόμο για τον προοδευτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, δεν κάναμε αρκετά για να υποστηρίξουμε αυτή μας την επιλογή.

Παρόλα αυτά, ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που επέτρεψε σε παλιές, άλλοτε διεφθαρμένες κι άλλοτε κουρασμένες Δημοτικές & Περιφερειακές Αρχές να επικρατήσουν ξανά στις τελευταίες εκλογές, είναι τα δίκτυα διαπλοκής που εμφανίζονται και αναπτύσσονται με τη μακροχρόνια παραμονή της εξουσίας στα χέρια λίγων. Η διαπλοκή εντοπίζεται εξαιρετικά συχνά σε τοπικό επίπεδο, για μια σειρά από λόγους. Η συχνή τριβή των πολιτών με τους Αυτοδιοικητικούς παράγοντες, οι οικονομικές κι άλλου είδους συναλλαγές που ακόμα και σήμερα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, καθώς και η μακροχρόνια παραμονή αυτοδιοικητικών παραγόντων στην εξουσία, προσφέρει το χρόνο και την «εμπειρία» που απαιτείται για να αναπτυχθεί η διαπλοκή και ενδεχομένως η διαφθορά. Έτσι λοιπόν παρατηρούμε -ανήμποροι μέχρι σήμερα να αντιδράσουμε- να δημιουργούνται, (κυρίως) στην πρώτου βαθμού Αυτοδιοίκηση, ομάδες «επαγγελματιών» δημοτικών αρχόντων, που παρουσιάζονται στους Δημότες ως οι μόνοι ικανοί να διοικήσουν. Η απαράδεκτη δραστηριότητα αυτών των «επαγγελματικών» ομάδων, είναι αδύνατο να καταπολεμηθεί χωρίς το ανάλογο θεσμικό πλαίσιο κι αυτό γιατί η πρακτική τους βασίζεται στη συναλλαγή. Συνεπώς, πρέπει άμεσα η Κυβέρνηση της Αριστεράς να προχωρήσει σε θεσμικές ανατροπές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μια από αυτές τις ανατροπές θα πρέπει να είναι η άμεση και με αναδρομική ισχύ θέσπιση ορίου θητειών στους Δημάρχους, Περιφερειάρχες καθώς και στους Δημοτικούς και Περιφερειακούς Συμβούλους. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν αυτοδιοικητικά στελέχη που ξεπερνούν τα 10, 15 ή 20 χρόνια θητείας. Οφείλουμε να σπάσουμε τα τοπικά δίκτυα διαπλοκής και αυτές οι αλλαγές θα πρέπει να θεσπιστούν και να εφαρμοστούν από την επόμενη κιόλας εκλογή. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή, είναι πιθανό να θεωρηθεί εμπαιγμός. Ο τοπικός άρχων δε μπορεί παρά να είναι ένας εργαζόμενος, νεαρός επιστήμονας ή νέος συνταξιούχος, που θα καλείται να προσφέρει την εμπειρία του για ένα εύλογο χρονικό διάστημα και μετά θα επιστρέφει στην καθημερινότητά του.

Μόνο έτσι θα απαλλάξουμε τον τόπο από τη γνωστή μεγάλη ομάδα των «επαγγελματιών», που δυναστεύει χρόνια τώρα τις τοπικές κοινωνίες. Μόνο έτσι και σε συνδυασμό με μια σειρά από αλλαγές που προωθούνται από την Κυβέρνηση, θα μπορέσουμε να σπάσουμε τις λογικές εκλογικών συγκολλήσεων αυτοδιοικητικών παραγόντων ως μέσο για την επίτευξη υψηλών ποσοστών. Μόνο έτσι, θα μπορέσουν οι δημοτικές παρατάξεις να απελευθερωθούν στρέφοντας τη στρατηγική και τη διαδικασία συγκρότησής τους γύρω από ένα πλαίσιο πολιτικών αιτημάτων. Μια τέτοια ριζοσπαστική τομή είναι σίγουρο πως θα έχει την αποδοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του Λαού - ακόμη και των αντιπάλων μας, θα αποτελέσει ιστορική τομή και θα ενισχύσει το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. * ο Κώστας Μερκουράκης είναι Δημοτικός Σύμβουλος και επικεφαλής «Ριζοσπαστικής Αριστερής Κίνησης» Π. Φαλήρου ο Ιωάννης Μπίτσικας είναι Δημοτικός Σύμβουλος & Αντιπρόεδρος του Δημ. Συμβουλίου Π. Φαλήρου το ιδεολόγιο Αναρτήθηκε από Εδώ στο Νότο στις 11:00 π.μ.

Οι τζιχαντιστές φεύγουν, οι μουτζαχεντίν έρχονται

Οι τζιχαντιστές φεύγουν, οι μουτζαχεντίν έρχονται Εντυπη εκδοση Στρατής Αγγελής Δημοσίευση ΑΥΓΗ: 02 Οκτωβρίου 2016 19:00 Το μάθημα του Αφγανιστάν και το πάθημα της Συρίας Ο Ελληνοαμερικανός πράκτορας Γκαστ Αβράκωτος «διέπρεψε» με τη χούντα στην Ελλάδα πριν αναλάβει δράση στο Αφγανιστάν. Σύνδεσμος της CIA με την ΚΥΠ στη δεκαετία του 1960, συνομιλητής του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη, ο Αβράκωτος φέρεται επίσης ότι έπαιξε ρόλο στην τραγωδία της Κύπρου. Αλλά αυτό που τον έκανε γνωστό στην Αμερική, πέρα από τους κύκλους των μυστικών υπηρεσιών, ήταν η δράση του κατά των Σοβιετικών, η οργάνωση του δικτύου που εξόπλισε τους Αφγανούς αντάρτες μουτζαχεντίν στη μεγαλύτερη μυστική επιχείρηση της CIA (Operation Cyclone) τη δεκαετία του 1980 μέσω του Πακιστάν.

Τα έργα και οι ημέρες του Γκαστ Αβράκωτος περιγράφονται στο βιβλίο του Τζορτζ Κρίλι «Ο Πόλεμος του Τσάρλι Γουίλσον» που εκδόθηκε το 2003 και μεταφέρθηκε στην οθόνη το 2007 («Παιχνίδια Εξουσίας») με τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν στον ρόλο του αρχιπράκτορα. Στον Ελληνοαμερικανό πράκτορα αποδίδεται ο εξοπλισμός των μουτζαχεντίν με τους φορητούς αντιαεροπορικούς πυραύλους Stinger που κατέρριψαν εκατοντάδες σοβιετικά ελικόπτερα και αεροπλάνα. Στον ίδιο αποδίδονται διάφοροι πρωτότυποι τρόποι μεταφοράς στο Αφγανιστάν αντιαρματικών όπλων και βλημάτων που επίσης προκάλεσαν σοβαρές απώλειες στους Ρώσους. Ο Αβράκωτος πέθανε το 2005 στις ΗΠΑ. Τι σχέση έχει όμως ένας από τους πρωτεργάτες του «ρωσικού Βιετνάμ» με τη Συρία; Τη σύνδεση έκαναν οι ίδιοι οι Αμερικανοί προειδοποιώντας τη Ρωσία για επανάληψη της αφγανικής περιπέτειας στη Συρία. Καθώς η ρωσική και η συριακή αεροπορία σφυροκοπούσαν το ανατολικό Χαλέπι που ελέγχεται από τους αντάρτες, Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν στο πρακτορείο Reuters ότι θα είναι πλέον δύσκολο για τις ΗΠΑ να εμποδίσουν τον εξοπλισμό των αντικαθεστωτικών με φορητούς αντιαεροπορικούς πυραύλους. Πρόκειται για μια έμμεση αλλά καθαρή απειλή που συνοδεύτηκε με την επίκληση σχετικών διαθέσεων από τη Σαουδική Αραβία και από άλλα αραβικά καθεστώτα που είχαν παίξει τον ίδιο ρόλο στο Αφγανιστάν. Οι ίδιες αμερικανικές πηγές -διατηρώντας την ανωνυμία τους- αναφέρθηκαν επίσης σε μεγαλύτερο εξοπλισμό των Σύρων ανταρτών μέσω Τουρκίας, η οποία είναι η βασική οδός ανεφοδιασμού τους.

Στο Χαλέπι δεν κρίνεται μόνο η έκβαση του συριακού εμφυλίου, δηλαδή η επικράτηση του Άσαντ επί των αντικαθεστωτικών. Την περασμένη εβδομάδα έγινε φανερό ότι το συριακό καθεστώς και οι σύμμαχοί του (Ρωσία, Ιράν, Χεζμπολάχ) επιχειρούν να καταλάβουν ολόκληρη την πόλη και να αφαιρέσουν ένα σημαντικό στρατηγικό και διαπραγματευτικό πλεονέκτημα από τους αντιπάλους τους, που δεν είναι μόνο οι περικυκλωμένοι αντάρτες. Ηνωμένες Πολιτείες, μοναρχίες του Κόλπου, Τουρκία και ευρωπαϊκές χώρες εκφράζουν αγωνία για το Χαλέπι, αλλά η επικείμενη νέα ανθρωπιστική καταστροφή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά αφορά την επόμενη μέρα στη Συρία και στη Μέση Ανατολή. Στη Συρία και στο γειτονικό Ιράκ το Ισλαμικό Κράτος υποχωρεί (βλέπει χάρτης) και θα είχε ήδη διαλυθεί εάν δεχόταν συντονισμένη επίθεση από τις μεγάλες και τις περιφερειακές δυνάμεις που κατά τα άλλα αγωνιούν για τη τζιχαντιστική απειλή. Το πρόβλημα είναι ότι οι χώρες που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στη σύγκρουση δεν συμφωνούν για αυτό που θα μπορούσε να προκύψει στη Συρία και στο Ιράκ στη θέση του Ισλαμικού Κράτους. Στον γόρδιο δεσμό περιλαμβάνεται ο κομβικός ρόλος των Κούρδων στις δύο χώρες (και στους ενεργειακούς δρόμους) αλλά και το κουρδικό ζήτημα μέσα στην Τουρκία. Με τις αμερικανικές εκλογές να απέχουν μόλις πέντε εβδομάδες και τον/την διάδοχο του Ομπάμα να αναλαμβάνει καθήκοντα στις αρχές του επόμενου έτους, δύσκολα μπορεί πλέον να φανταστεί κάποιος ότι θα επιλυθεί η κρίση μέσα στο 2016. Η κυβέρνηση της Άγκυρας χτίζει ένα τείχος 900 χιλιομέτρων στα νότια σύνορά της και υπολογίζει ότι η κατασκευή του θα ολοκληρωθεί την άνοιξη. Θα σφραγίσει τον δρόμο μόνο στους «τρομοκράτες» ή και στους πρόσφυγες; Τι θα γίνει εν τω μεταξύ στη Συρία; Η αμερικανική προειδοποίηση δεν αφορά μόνο το Χαλέπι, αλλά ολόκληρη την κατακερματισμένη Συρία. Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ πρόσθεσε την επόμενη ημέρα ότι από το κενό στη Συρία θα μπορούσαν να προέλθουν απειλές για τα ρωσικά συμφέροντα ακόμα και για τις ρωσικές πόλεις. Το Κρεμλίνο απέρριψε τις «άκομψες» δηλώσεις και συνέχισε τους βομβαρδισμούς κατά ανταρτών και αμάχων . Όσο για τους Αμερικανούς επιτελείς φαίνεται να μην έχουν πάρει το μάθημά τους από την ιστορία. Τα καπετανάτα των μουτζαχεντίν με αμερικανικό οπλισμό πολέμησαν τον Κόκκινο Στρατό στο όνομα του Αλλάχ, κατόπιν στράφηκαν το ένα εναντίον του άλλου. Στις στάχτες του Αφγανιστάν γιγαντώθηκε η Αλ Κάιντα του Οσάμα Μπιν Λάντεν και ακολούθησε η 11η Σεπτεμβρίου. Μέσα από τις στάχτες της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ αναδύθηκε το Ισλαμικό Κράτος προσελκύοντας φανατικούς ισλαμιστές από όλο τον κόσμο. Τρεις δεκαετίες μετά την επιχείρηση του Γκαστ Αβράκωτου στο Αφγανιστάν η Ουάσιγκτον φαίνεται διατεθειμένη να δώσει ένα παρόμοιο «μάθημα» στους Ρώσους στις στάχτες της Συρίας. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για το σίκουελ, Παιχνίδια Εξουσίας-2. Οι μέθοδοι και το σενάριο είναι ίδια, οι χώρες αλλάζουν.

(ΛΕΖΑΝΤΑ:) Γκαστ Αβράκωτος: Το μυαλό της CIA στο “ρώσικο Βιετνάμ” Αυτό που τον έκανε γνωστό στην Αμερική, πέρα από τους κύκλους των μυστικών υπηρεσιών, ήταν η δράση του κατά των Σοβιετικών, η οργάνωση του δικτύου που εξόπλισε τους Αφγανούς αντάρτες μουτζαχεντίν στη μεγαλύτερη μυστική επιχείρηση της CIA (Operation Cyclone) τη δεκαετία του 1980 μέσω του Πακιστάν

(Αν)ίερη συμμαχία και ΣΥΡΙΖΑ

(Αν)ίερη συμμαχία και ΣΥΡΙΖΑ Βρατσάλης Κώστας

Δημοσίευση:στην ΑΥΓΗ 27 Σεπτεμβρίου 2016 19:00 Graham Sutherland, Το χταπόδι, 1978-1979 Και τα λαϊκά στρώματα; Τα λαϊκά στρώματα είναι εξουθενωμένα και σε σημαντικό βαθμό απογοητευμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί περίμεναν πολλά περισσότερα. Δεν περίμεναν βέβαια η Ευρώπη της Αλληλεγγύης και των δημοκρατικών αξιών να εκβιάζει ωμά, ξεδιάντροπα, και ο ΣΥΡΙΖΑ να αναγκάζεται να το καταπιεί. Νομίζω ότι έφτασε η ώρα που οι αριστερές και φιλολαϊκές δυνάμεις της χώρας θα δοκιμαστούν για την ωριμότητά τους. Η άνεση του αντιπολιτευτικού λόγου χάριν της καθαρότητας της ψυχής δείχνει να έχει παρέλθει. Το παλαιό πολιτικό σύστημα ανασυντάσσεται, εκτιμώντας ότι, αν δεν ανατραπεί τώρα η κυβέρνηση, σε λίγο θα είναι πολύ αργά. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ επιδίδονται σ' ένα κυριολεκτικό ντοπάρισμα του εκλογικού σώματος εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλοντας το οτιδήποτε επιχειρεί, ασχέτως αν αυτά που καταγγέλλουν αποτελούν συγχρόνως και καταγγελία του αμαρτωλού παρελθόντος των κομμάτων τους. Για να παίξουν αυτό το παιχνίδι τοποθετήθηκαν ούτως ή άλλως, Κυριάκος και Φώφη, στις ηγεσίες των κομμάτων τους -ασχέτως αν οι ίδιοι θέλουν να υπερβούν αυτόν τον προσωρινό τους ρόλο. Ο ΣΕΒ θεωρεί κι αυτός ότι τώρα που και η Ντέλια Βελκουλέσκου παραδέχεται ότι τα μνημονιακά μέτρα ήταν εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, δεν έχουν και πολλά πράγματα πια να περιμένουν από το ΔΝΤ. Τα κανάλια δίνουν την ύστατη μάχη της διατήρησης της παρανομίας τους. Η Εκκλησία θυμήθηκε το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” επειδή φοβήθηκε, φαίνεται, μήπως τα ελληνόπουλα μάθουν από τους δασκάλους και τις δασκάλες τους ότι κάποιοι συμμαθητές τους είχαν μια (άλλη) πατρίδα που έχασαν, μια (άλλη) θρησκεία στα μέρη τους, αλλά, προς Θεού, όχι και μια (άλλη) οικογένεια εδώ, αφού αποδεκατίστηκε η δική τους. Ιερά Συμμαχία στην κυριολεξία.

Και τα λαϊκά στρώματα; Τα λαϊκά στρώματα είναι εξουθενωμένα και σε σημαντικό βαθμό απογοητευμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί περίμεναν πολλά περισσότερα. Δεν περίμεναν βέβαια η Ευρώπη της Αλληλεγγύης και των δημοκρατικών αξιών να εκβιάζει ωμά, ξεδιάντροπα, και ο ΣΥΡΙΖΑ να αναγκάζεται να το καταπιεί. Οι οργανωτές του “Μένουμε Ευρώπη” -μην τους ξεχνάμε- τα εκβιάζουν ιδεολογικά, αφού η πολιτική τους έκφραση, ο ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησε την τακτική υποχώρηση παρά αυτά να χορέψουν τον χορό του Ζαλόγγου. Η μη βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης σε συνδυασμό με την επίγνωση που έχουν του “τι σημαίνει Δεξιά”, τα κρατά για την ώρα αναποφάσιστα. Και η Αριστερά που δεν εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ; Η Αριστερά της δευτέρας παρουσίας, μαζί με τους αριστερούς του “όλα ή τίποτα”, κρατούν ίσες αποστάσεις από την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και την Ιερά Συμμαχία. Ο “συσχετισμός των δυνάμεων” βρίσκεται στο μυαλό τους μόνο σαν απάντηση σε σταυρόλεξο για τον Μαρξισμό - Λενινισμό. Στην πραγματική ζωή τους είναι αδιάφορος. Η Ιερά Συμμαχία ενάντια στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παίρνει τη μορφή μιας Ανίερης Συμμαχίας πια. Όλοι, συμφωνούν σ’ ένα πράγμα: να φύγει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση.

Και η Εκκλησία τι λέει για την Αριστερά, που ο λαός ψήφισε για να κυβερνήσει; Για τον ΣΥΡΙΖΑ; “Αυθάδης και αδεξία” χαρακτηρίστηκε από την Ιερά Συμμαχία η Διακήρυξη της Επανάστασης του '21, “αντιστόρητες, συμπλεγματικές και προσβλητικές” χαρακτηρίζονται σήμερα από τον αρχιεπίσκοπο οι θέσεις του υπουργείου Παιδείας για το μάθημα των Θρησκευτικών. Αλήθεια; Μήπως και στο μάθημα της Ιστορίας τότε θα πρέπει να διδάσκεται μόνο η Ιστορία της Ελλάδας; Δεν νομίζω ότι η Εκκλησία αντιδρά σήμερα προβάλλοντας απλώς το αξίωμα “μη μας αγγίζετε”. Δεν νομίζω ότι περιορίζεται σε κάποιο δήθεν αίτημα να φύγει ο Φίλης. Πιέζεται να συνταχθεί με τους ιστορικούς “φίλους” της καθεστηκυίας τάξης. Οι πλέον σκοταδιστικές δυνάμεις εντός της Εκκλησίας, αυτές που επιμένουν το μάθημα των Θρησκευτικών να είναι κατήχηση, αυτές που δεν πήραν χαμπάρι ότι για εφτά χρόνια είχαμε χούντα (γιατί μελετούσαν θρησκευτικά κείμενα), αφήνοντας άλλους, “ανιστόρητους” φοιτητάκους να αγωνίζονται ενάντια στη Χούντα, αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις τη σπρώχνουν και τώρα να συνταχθεί με το παλιό πολιτικό σύστημα, με πρόσχημα να φύγουν οι “άπιστοι” του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση. Τι θα κάνει η κεφαλή της Εκκλησίας; Θα μείνει αταλάντευτη στην υποστήριξη των λαϊκών συμφερόντων αυτή τη δύσκολη περίοδο, όπως κάνει -και προς τιμή της- για τους αδύναμους και τους πρόσφυγες, ή θα γίνει όμηρος κύκλων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι μη χάσουν κανένα χρυσόβουλο και πώς θα επαναφέρουν τη Χρυσοπηγή στο προσκήνιο; * Ο Κώστας Βρατσάλης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Οδική ασφάλεια μοτοσικλετιστών εργαζομένων σε «ντελίβερι» και ταχυμεταφορές

Γεωργοπούλου - Σαλτάρη Έφη Δημοσίευση:στην ΑΥΓΗ 09 Σεπτεμβρίου 2016 19:00 Ο αριθμός των δικύκλων που χρησιμοποιούνται στον τομέα των ταχυμεταφορών και ειδικότερα στη διανομή φαγητού (κοινώς αποκαλούμενο ως «ντελίβερι») είναι πάρα πολύ μεγάλος. Δυστυχώς η πλειονότητα των εργαζομένων στον κλάδο αυτό εξαναγκάζονται να εργάζονται πλήρως ανασφάλιστοι. Συνεπώς, όταν συμβεί κάποιο ατύχημα σε εργαζόμενο εν ώρα εργασίας, το ατύχημα σπάνια θα αναγνωριστεί ως εργατικό. Με αφορμή άλλο ένα τραγικό δυστύχημα με θύμα εργαζόμενο σε «ντελίβερι» στη Ζάκυνθο, όπου ο άτυχος 19χρονος Μιχάλης Τζαβαλάς έχασε τη ζωή του, θα ήθελα να κάνω μια παρέμβαση στον δημόσιο λόγο. Στις 6 του περασμένου Ιουλίου κατέθεσα σχετική εισήγηση για το συγκεκριμένο θέμα στο προεδρείο της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Οδικής Ασφάλειας της Βουλής, της οποίας είμαι μέλος. Με την εισήγηση αυτή περιγράφω εκτενώς το πρόβλημα των εργαζομένων σε «ντελίβερι» μαζί με κάποιες προτάσεις. Η έκθεση της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Οδικής Ασφάλειας της Βουλής θα δημοσιοποιηθεί τον επόμενο μήνα.

Μερικά στοιχεία αναφορικά με το θέμα: Ο αριθμός των δικύκλων που χρησιμοποιούνται στον τομέα των ταχυμεταφορών και ειδικότερα στη διανομή φαγητού (κοινώς αποκαλούμενο ως «ντελίβερι») είναι πάρα πολύ μεγάλος. Δυστυχώς η πλειονότητα των εργαζομένων στον κλάδο αυτό εξαναγκάζονται να εργάζονται πλήρως ανασφάλιστοι. Συνεπώς, όταν συμβεί κάποιο ατύχημα σε εργαζόμενο εν ώρα εργασίας, το ατύχημα σπάνια θα αναγνωριστεί ως εργατικό. Τα τελευταία χρόνια με την αύξηση του ηλεκτρονικού εμπορίου, των πωλήσεων πάσης φύσεως προϊόντων εξ αποστάσεως, χιλιάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν να χρησιμοποιούν μηχανοκίνητα δίκυκλα. Οι εργαζόμενοι αυτοί αναγκάζονται να χρησιμοποιούν συνήθως δικό τους μέσο, αναγκάζονται να οδηγούν χωρίς να τους παρέχεται κράνος ή άλλα μέσα ατομικής προστασίας και ταυτόχρονα πιέζονται ώστε να παραδίδουν παραγγελίες σε χρόνους που τους οδηγούν να παρανομούν και να θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Όταν το όχημα ανήκει στην επιχείρηση, η ευθύνη για τη νομιμότητα και την αρτιότητα του οχήματος βαραίνει την επιχείρηση. Το είδος της σχέσης, η οποία συνδέει την επιχείρηση με τον αναβάτη που το χρησιμοποιεί ορίζεται με σαφήνεια. Όταν μάλιστα φέρει τα διακριτικά της εταιρείας, τότε οι έλεγχοι μπορούν να γίνονται πιο εμπεριστατωμένα και προφανώς οι ευθύνες επιμερίζονται όπως αντιστοιχούν, δηλαδή τροχαίες παραβάσεις στον αναβάτη, παραλείψεις που αφορούν το όχημα ή προβλήματα ασφάλειας στον ιδιοκτήτη. Επειδή όμως επικρατεί ο αναβάτης - διανομέας να χρησιμοποιεί δικό του όχημα, δεν υπάρχουν και διακριτικά που να τον συνδέουν με τον εργοδότη, οπότε οι έλεγχοι δεν είναι εύκολοι. Σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορούν να καταλογιστούν ευθύνες στον εργοδότη, ούτε για την κατάσταση του οχήματος ούτε και για παραβάσεις σχετιζόμενες με την εργατική νομοθεσία. Στη συντριπτική πλειοψηφία ισχύει αυτή η τελευταία περίπτωση. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία θα ίσχυε το αντίστροφο. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν ανασφάλιστοι με τμήμα της αμοιβής τους να πρέπει να δαπανηθεί σε βενζίνες, συντήρηση του κ.λπ. Υπολογίζοντας φθορές, ασφάλιση, τεχνικούς ελέγχους, καταλαβαίνουμε ότι η καλή κατάσταση και η λειτουργία του οχήματος που τον βαραίνει εξ ολοκλήρου, είναι απευθείας εξαρτώμενη από οικονομικούς όρους. Το υψηλό κόστος σωστής συντήρησης οδηγεί πολύ συχνά στην αμέλεια και συνεπώς την ελλιπή τεχνική καταλληλότητα του οχήματος. Αντίστοιχα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ο εξοπλισμός ατομικής προστασίας είναι αποκλειστικά υπόθεση του ίδιου του εργαζόμενου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πολλοί καταστηματάρχες «επιλέγουν» το ανασφάλιστο «ντελίβερι» για να μην κόβουν αποδείξεις. Αποφεύγουν τα κλασικά κουτιά με την επωνυμία της επιχείρησης για να μην δίνουν «στόχο» και να αποφεύγουν τα πρόστιμα. Ένα άλλο εξαιρετικά επικίνδυνο στοιχείο είναι η πίεση για την παράδοση του προϊόντος που πολλές φορές είναι ασφυκτική. Αυτό μπορεί να οδηγεί σε παραβίαση του Κ.Ο.Κ. Δυστυχώς οι παραβιάσεις εδώ είναι κυριολεκτικά θανατηφόρες, δηλ. παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, ανάποδα σε μονόδρομο κ.ά.

Στα πλαίσιο της δραστηριότητάς μου στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής, κατέθεσα ορισμένες προτάσεις για τη βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης. Πρότεινα να γίνονται συχνότεροι έλεγχοι στις επιχειρήσεις ώστε να ξεκαθαρίζεται τελικά ποια είναι η σχέση εργασίας που έχει ο ταχυμεταφορέας με την επιχείρηση. Όταν διαθέτει το όχημά του για τους σκοπούς του εργοδότη, αλλάζει υποχρεωτικά και η σχέση εργασίας με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Εργάζεται και αμείβεται ως υπάλληλος, αλλά αναλαμβάνει τη διανομή ως υπεργολάβος - προμηθευτής παροχής υπηρεσιών. Ξεκαθαρίζοντας τη σχέση αυτή, ξεκαθαρίζει και το πεδίο των ευθυνών για την τροχαία κίνηση του εργαζόμενου, δηλαδή ποιος οφείλει να συντηρεί το όχημα και να διαθέτει τον εξοπλισμό προστασίας, ο οποίος είναι υποχρεωτικός (κράνος) από τον Κ.Ο.Κ., αλλά και από το είδος του οχήματος (δηλαδή γάντια, μπουφάν, παπούτσια, αδιάβροχα κ.λπ. κατάλληλα για μηχανοκίνητο δίκυκλο και όχι για άλλες δραστηριότητες). Η Ευρωπαϊκή Οδηγία (Regulation (EU) 2016/425 Of the European Parliament and of the Council of 9 March 2016 on personal protective equipment and repealing Council Directive 89/686/EEC) ορίζει με σαφήνεια τις προδιαγραφές του εξοπλισμού αυτού. Εξάλλου στα θέματα του εξοπλισμού προστασίας του εργαζόμενου, αυτός υποχρεωτικά θα πρέπει να είναι μόνο ατομικός, δηλαδή το κράνος να μην μπορεί να είναι κοινό ακόμη και αν δύο εργαζόμενοι φορούν το ίδιο μέγεθος. Το ίδιο να ισχύει για γάντια, παπούτσια κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση οι μεταφορές θα πρέπει να γίνονται υποχρεωτικά με μηχανοκίνητα δίκυκλα εφοδιασμένα με κατάλληλα κιβώτια, σταθερά προσδεμένα στο όχημα και όχι αυτοσχέδιες πρόχειρες κατασκευές ή κρεμασμένα τσαντάκια στο τιμόνι. Σαφώς υπάρχει αναγκαιότητα ενός καθαρού και αυστηρού νομοθετικού πλαισίου. Ο έλεγχος όμως της εφαρμογής της νομοθεσίας δεν μπορεί να αφήνεται μόνο στις αρχές, οι οποίες όσο είναι υποστελεχωμένες θα φέρνουν πάντα αποσπασματικά αποτελέσματα. Το στοίχημα είναι να διαμορφωθεί στην κοινωνία μας, επιτέλους, μια κουλτούρα μηδενικής ανοχής απέναντι στην εκμετάλλευση των εργαζομένων και τις εμφανέστατες παρανομίες των επιχειρήσεων όταν αυτές υπάρχουν. Στο συγκεκριμένο θέμα μιλάμε πράγματι για ζήτημα ζωής και θανάτου. *Η Έφη Γεωργοπούλου - Σαλτάρη είναι βουλευτής Ηλείας του ΣΥΡΙΖΑ

16 αλήθειες για την αδειοδότηση των ιδιωτικών καναλιών

Κοινωνία ΜΜΕ 16 αλήθειες για την αδειοδότηση των ιδιωτικών καναλιών Εντυπη εκδοση Νταρζάνου Αγγέλα Δημοσίευση:ΑΥΓΗ 25 Αυγούστου 2016 19:00 Οι παθογένειες του παρελθόντος, η υπονόμευση του ΕΣΡ, ο αριθμός των αδειών, το δημόσιο συμφέρον, η εγκυρότητατου διαγωνισμού, η δικαίωση από το ΣτΕ και τα Ευρωπαϊκά όργανα, η σύγκριση με τον «διαγωνισμό» για τηn Digea Στην τελική ευθεία για τη δημοπράτηση των τηλεοπτικών αδειών την ερχόμενη Τρίτη 30 Αυγούστου η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει σε 16 σημεία τη διαδικασία, την αναγκαιότητα, τις μέχρι σήμερα παθογένειες, αλλά και τα εχέγγυα εγκυρότητας του διαγωνισμού. Σήμερα αναμένεται να πραγματοποιηθεί η διαδικασία προσομοίωσης του διαγωνισμού στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης - Επικοινωνίας, αύριο συζητούνται οι (νέες) προσφυγές των τηλεοπτικών σταθμών στο ΣτΕ, ενώ τη Δευτέρα οι υποψήφιοι υποχρεούνται να καταθέσουν την εγγυητική επιστολή, ύψους 3 εκατ. ευρώ, ώστε να τους επιτραπεί η συμμετοχή στη δημοπρασία.

1. Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ δεν έκαναν ποτέ διαγωνισμό για τα κανάλια, αλλά έδωσαν 15 παρατάσεις «προσωρινά νόμιμης λειτουργίας». Το 1989 καταργήθηκε με νόμο το κρατικό μονοπώλιο τηλεόρασης. Ο πρώτος νόμος που προέβλεπε αδειοδότηση των ιδιωτικών καναλιών με διαγωνισμό ψηφίστηκε το 1995. Η πρώτη παράταση δόθηκε το 1998. Το 2002 κατάργησαν τη διαγωνιστική διαδικασία και έδωσαν δεύτερη παράταση, όπως και το 2006 έδωσαν τρίτη παράταση στην προκήρυξη. Έως το 2015 οι «παρατάσεις νόμιμης λειτουργίας» είχαν φτάσει τις 15. 2. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βάζει τέλος σε 27 χρόνια ανομίας. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν έχει ποτέ ολοκληρώσει διαγωνισμό για την αδειοδότηση των καναλιών. Η κυβέρνηση κατέθεσε σε δημόσια διαβούλευση το 2015 το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες, το οποίο υπερψηφίστηκε με πλειοψηφία πολύ ευρύτερη της κυβερνητικής στις βασικές του διατάξεις. Τρεις φορές, τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο 2016, απέβη άκαρπη η προσπάθεια συγκρότησης του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), που προβλεπόταν να διενεργήσει τον διαγωνισμό, αφού δεν συναίνεσε η Ν.Δ. Η Βουλή ψήφισε τη μεταφορά της αρμοδιότητας διενέργειας του διαγωνισμού -μόνο για την πρώτη φορά- στον υπουργό Επικρατείας και αποφάσισε τη δημοπράτηση τεσσάρων αδειών. Τον Μάιο 2016 δημοσιεύτηκε η προκήρυξη του διαγωνισμού. Ο διαγωνισμός διασφαλίζει τη διαφάνεια, τους ίσους όρους για τους συμμετέχοντες, την οικονομική βιωσιμότητα των σχημάτων που θα αδειοδοτηθούν, τις θέσεις εργασίας, την υψηλή ποιότητα του εκπεμπόμενου προγράμματος, τη μεγιστοποίηση του τιμήματος για το Ελληνικό Δημόσιο, το ξεκάθαρο ιδιοκτησιακό καθεστώς και το πόθεν έσχες των κεφαλαίων που θα επενδυθούν. Ολοκληρώθηκε η διαδικασία κατάθεσης υποψηφιοτήτων και εμφανίστηκαν 11 υποψήφιοι. Ολοκληρώθηκε η προεπιλογή 9 υποψηφίων, οι οποίοι θα συμμετάσχουν στη δημοπρασία της 30ής Αυγούστου.

3. Οριστικά τέσσερις οι δημοπρατούμενες άδειες. Οι άδειες για κανάλια εθνικής εμβέλειας που δημοπρατούνται είναι οριστικά τέσσερις. Τόσες «σηκώνει» η αγορά, δεδομένου ότι η διαφημιστική δαπάνη στην Ελλάδα έχει καταρρεύσει κατά τα μνημονιακά χρόνια από τα 600 στα 180 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Σήμερα λειτουργούν τηλεοπτικοί σταθμοί ζημιογόνοι, που επιβίωναν χάρη στο τρίγωνο της διαπλοκής «κανάλια - τράπεζες - πολιτικοί», ανταλλάσσοντας την πολιτική στήριξη σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ με θαλασσοδάνεια. Καμία συζήτηση για επιπλέον άδειες με βάση τα σημερινά δεδομένα. 4. Στόχος της δημοπρασίας η μεγιστοποίηση του τιμήματος για το Ελληνικό Δημόσιο. Σε συνεργασία με επιστήμονες εξειδικευμένους στη θεωρία των δημοπρασιών, πραγματοποιήθηκε συνδυασμένη μελέτη του αριθμού των αδειών και του πιθανού αριθμού συμμετεχόντων και καταρτίστηκε η διαδικασία δημοπράτησης με στόχο τη μεγιστοποίηση του τιμήματος.

5. Πρώτα μιλά η Επιτροπή, μετά μιλούν οι υποψήφιοι. Η δημοπράτηση της κάθε μίας άδειας ξεχωριστά διεξάγεται σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση η πενταμελής Επιτροπή Διενέργειας του διαγωνισμού (απαρτίζεται από καθηγητές πανεπιστημίου, διδάκτορες και ανώτερα στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης), αρχίζοντας από την τιμή εκκίνησης των 3 εκατ. ευρώ, αυξάνει το τίμημα κατά 500.000 ευρώ. Οι συμμετέχοντες έχουν τη δυνατότητα είτε να αποδεχθούν τη νέα τιμή είτε να παραμείνουν αδρανείς (αποσυρόμενοι από τη διεκδίκηση της συγκεκριμένης άδειας και διατηρώντας την ευχέρεια να διεκδικήσουν την επόμενη). Στη συνέχεια η επιτροπή αυξάνει το τίμημα κατά «βήματα» (κατά την κρίση της και με ανώτατο όριο τα 500.000 ευρώ) και η διαδικασία αποδοχής / αδράνειας επαναλαμβάνεται. Όταν έχουν αποχωρήσει οι υπόλοιποι συμμετέχοντες και έχουν απομείνει μόνο δύο, η δημοπράτηση της άδειας περνά στη δεύτερη φάση: οι δύο υποψήφιοι καλούνται να καταθέσουν την τελική τους προσφορά σε κλειστό φάκελο. Σε περίπτωση ισόποσων προσφορών, επαναλαμβάνεται η διαδικασία των κλειστών φακέλων. Η άδεια απονέμεται στον πλειοδότη.

6. Δεσμευτικές οι προσφορές. Ένας υποψήφιος που θα προσφέρει «Χ» ποσό διεκδικώντας άδεια, στην οποία δεν θα ανακηρυχθεί πλειοδότης, δεν μπορεί να ανακηρυχθεί πλειοδότης άλλης άδειας με προσφορά μικρότερη από «Χ». Θα υποχρεωθεί να καταβάλει ως τίμημα την υψηλότερη προσφορά που κατέθεσε σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας. 7. Καμία σύγκριση με τον διαγωνισμό - σκάνδαλο της Digea. Αντίθετα με τις πλήρεις προβλέψεις που έχουν ληφθεί σήμερα, στον διαγωνισμό για την παραχώρηση του φάσματος συχνοτήτων προβλεπόταν ότι, σε περίπτωση που εμφανιζόταν μόνον ένας υποψήφιος, αυτός θα ανακηρυσσόταν σε πλειοδότη με τίμημα την τιμή εκκίνησης. Έτσι -και αφού η κυβέρνηση της Ν.Δ. είχε ρίξει «μαύρο» στην ΕΡΤ- το φάσμα συχνοτήτων κατέληξε στην κοινοπραξία των καναλαρχών Digea έναντι μόλις 18,5 εκατ. ευρώ (μάλιστα με τμηματική καταβολή) για 15 χρόνια. Με άλλα λόγια, η Digea που διαχειρίζεται το φάσμα συχνοτήτων ανήκει στους πελάτες της (καναλάρχες).

8. Καμία δυνατότητα διαρροής πληροφοριών. Από τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης - Επικοινωνίας (ΓΓΕΕ) έχουν ληφθεί όλες οι απαραίτητες προβλέψεις ώστε να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενο διαρροής εμπιστευτικών πληροφοριών, κακόβουλης χρήσης του ηλεκτρονικού συστήματος υποβολής προσφορών ή τυχόν επικοινωνίας μεταξύ των συμμετεχόντων, με στόχο τον συντονισμό των προσφορών (δημιουργία καρτέλ) και τη νόθευση του ανταγωνισμού. Το έντυπο υλικό που θα επιβεβαιώνει τις προσφορές θα μεταφέρεται μεταξύ Επιτροπής (η οποία θα είναι εγκαταστημένη στη μεγάλη κεντρική αίθουσα) και υποψηφίων (τα πενταμελή επιτελεία των οποίων θα βρίσκονται σε ξεχωριστά δωμάτια και δεν θα επικοινωνούν μεταξύ τους) με καθορισμένους κλητήρες. Απαγορεύεται η χρήση οποιασδήποτε ενσύρματης ή ασύρματης συσκευής επικοινωνίας από τους εκπροσώπους των συμμετεχόντων. Σε περίπτωση που οποιοσδήποτε συμμετέχων συλληφθεί να επιχειρεί παραβίαση των όρων του διαγωνισμού, αποκλείεται και η εγγυητική επιστολή των 3 εκατ. ευρώ καταπίπτει υπέρ του Δημοσίου. (Οι υποψήφιοι υποχρεούνται να καταθέσουν την εγγυητική επιστολή μέχρι την ερχόμενη Δευτέρα 29, ώστε να τους επιτραπεί η συμμετοχή στη δημοπρασία που αρχίζει την Τρίτη).

9. Απολύτως αξιόπιστο το ηλεκτρονικό σύστημα. Η «κατασκευή» του πληροφοριακού συστήματος της δημοπρασίας ανατέθηκε, μετά από προκήρυξη της ΓΓΕΕ, στην εταιρεία παραγωγής πληροφοριακών συστημάτων Singular Logic. Πρόκειται για την εταιρεία η οποία παράγει τα πληροφοριακά συστήματα βάσει των οποίων διενεργούνται όλες οι εκλογικές διαδικασίες στην Ελλάδα. Σημειωτέον ότι η Singular Logic δεν διενεργεί τον διαγωνισμό, όπως δεν διεξάγει και τις εκλογές. Παράγει τα πληροφοριακά συστήματα τα οποία στηρίζουν τις διαδικασίες. 10. Προσομοίωση της δημοπρασίας. Σήμερα, Πέμπτη 25 Αυγούστου, οι εκπρόσωποι των υποψηφίων έχουν κληθεί να συμμετάσχουν σε προσομοίωση της διαδικασίας στα γραφεία της ΓΓΕΕ, ώστε να «εκπαιδευτούν» πλήρως και να μην αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα κατά τη διεξαγωγή της δημοπρασίας.

11. Έχουν ήδη απορριφθεί όλες οι ενστάσεις και οι προσφυγές που εκδικάστηκαν. Η Δικαιοσύνη (ΣτΕ) απέρριψε τα ασφαλιστικά μέτρα που κατέθεσαν έξι κανάλια (Alpha, Star, Epsilon, Antenna, ΣΚΑΪ, Mega). Μάλιστα, έκρινε ότι υπάρχουν επιτακτικοί λόγοι δημοσίου συμφέροντος να ολοκληρωθεί άμεσα ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες, καθώς και ότι τα κανάλια δεν υφίστανται βλάβη από τον διαγωνισμό, τονίζοντας την αυθαίρετη και χωρίς άδεια λειτουργία πολλών τηλεοπτικών σταθμών στην Ελλάδα από το 1989. 12. Κομισιόν: Δεν ανακατευόμαστε με τις άδειες. Αλλά και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με επανειλημμένες τοποθετήσεις του επιτρόπου Έτινγκερ, ξεκαθάρισε ότι θεωρεί την αδειοδότηση ζήτημα εθνικής πολιτικής το οποίο ρυθμίζει αποκλειστικά η κυβέρνηση, αφού δεν είναι εναρμονισμένο σε κοινοτικό επίπεδο. 13. Η κυβέρνηση δεν ρίχνει «μαύρο» σε κανένα κανάλι. Ήταν η κυβέρνηση Σαμαρά που έριξε «μαύρο» στην ΕΡΤ. Με τη διαδικασία αδειοδότησης δεν πέφτει «μαύρο» σε κανένα νόμιμο κανάλι, καθώς τα κανάλια που εκπέμπουν σήμερα λειτουργούν χωρίς άδεια. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ., σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, αρνήθηκε να παρατείνει την ανομία με κάποια τροπολογία «παράτασης νομίμου λειτουργίας» που θα κατέθετε λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου 2015, όπως συνήθιζαν οι προκάτοχοί της. Άρα η σημερινή κυβέρνηση ανοίγει κανάλια που είχαν άδεια (ΕΡΤ) και δεν κλείνει κανένα, αφού τα ιδιωτικά κανάλια λειτουργούν πειρατικά. 14. «Κροκοδείλια» τα δάκρυα για τους εργαζόμενους. Σήμερα τα ιδιωτικά κανάλια εθνικής εμβέλειας απασχολούν 2.600 εργαζομένους (εκ των οποίων οι 540 στο Mega) σε συνθήκες διαρκών μειώσεων προσωπικού και απολύσεων, ατομικών συμβάσεων, απανωτών περικοπών και διαρκών καθυστερήσεων καταβολής των αμοιβών, καταστρατήγησης των ωραρίων εργασίας, αντικατάστασης των μισθολογίων με κατ’ επίφαση ελεύθερους επαγγελματίες (μπλοκάκια) κ.ο.κ.

Δεδομένου ότι πρόκειται για ξεκάθαρα μη βιώσιμες επιχειρήσεις, οι οποίες επιβίωναν με τα θαλασσοδάνεια που τους εξασφάλιζε το «τρίγωνο της διαπλοκής», οι εργασιακές συνθήκες στα κανάλια γίνονται ολοένα και αθλιότερες. Ο διαγωνισμός αδειοδότησης ορίζει ότι κάθε κανάλι που θα λάβει άδεια υποχρεούται να απασχολεί τουλάχιστον 400 εργαζομένους. Άρα διασφαλίζονται τουλάχιστον 1.600 θέσεις εργασίας σε υγιείς πλέον επιχειρήσεις. Είναι απολύτως εύλογο να αναμένει κανείς ότι δεν θα περιοριστούν στον μίνιμουμ αριθμό εργαζομένων, προσεγγίζοντας τελικά τον σημερινό τους αριθμό.

15. Πώς θα γίνει η μετάβαση στο νέο τοπίο. Μετά την ανάδειξη των κατόχων των τεσσάρων αδειών, θα ακολουθήσει επανέλεγχος των πόθεν έσχες και χρόνος για έκδοση αποφάσεων επί τυχόν προσφυγών με μορφή ασφαλιστικών μέτρων. Η πρώτη από τις τρεις ισόποσες δόσεις του τιμήματος θα καταβληθεί εντός 15 ημερών από την ανακήρυξη (οι άλλες δύο εντός 12 και 24 μηνών). Οι άδειες χορηγούνται εντός 90 ημερών από την ανακήρυξη. Από τη στιγμή που θα υπάρξουν νόμιμα αδειοδοτημένα ιδιωτικά κανάλια, η Digea είναι εκ του νόμου υποχρεωμένη να μεταφέρει το σήμα αυτών και κανενός άλλου. 16. Τα επόμενα βήματα. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού για τις τέσσερις άδειες ιδιωτικών καναλιών εθνικής εμβέλειας, θα ακολουθήσει με ταχύτατο ρυθμό ανάλογη διαδικασία για την αδειοδότηση και των περιφερειακών τηλεοπτικών σταθμών.

Πώς επιμερίζεται η υπερχρέωση της χώρας σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ;

Πώς επιμερίζεται η υπερχρέωση της χώρας σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ; 22.08.2016, 17:00 | Ετικέτες: ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, χρέος, δημόσιο χρέος Συντάκτης: Μανόλης Γ. Δρεττάκης* Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας της υπόθεσης του πρώην επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, ερίζουν ως προς το ποιος ευθύνεται για τη διόγκωση του δημόσιου ελλείμματος του 2009, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι τους 9 πρώτους μήνες του 2009 στην κυβέρνηση ήταν η Ν.Δ. και τους 3 τελευταίους το ΠΑΣΟΚ και με τις αποφάσεις τους μήνες αυτούς συνέβαλαν στην αύξησή του. Είναι, επίσης, γεγονός ότι στο έλλειμμα αυτό προστέθηκαν ελλείμματα τα οποία δεν έμπαιναν στο δημόσιο έλλειμμα τα προηγούμενα έτη. Για το ποιος είναι υπεύθυνος για τη διόγκωση του ελλείμματος θα αποφασίσει (ξανά) η Δικαιοσύνη. Οι σημερινές, όμως, ηγεσίες τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΠΑΣΟΚ θέλουν να ξεχάσουν ότι τα κόμματά τους είχαν εναλλάξ κυβερνήσει τη χώρα την 35ετία 1974-2009 και, κατά συνέπεια, είναι αποκλειστικά υπόλογα στον ελληνικό λαό για την υπερχρέωσή της, δηλαδή την εκτίναξη του δημόσιου χρέους στο δυσθεώρητο ύψος των 301 δισ. ευρώ το 2009.

Πώς, όμως, επιμερίζονται οι ευθύνες στα δύο κόμματα γι’ αυτό το δημόσιο χρέος; Στο άρθρο αυτό γίνεται προσπάθεια να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα. Πρώτα, όμως, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι: ■ Οπως δείξαμε σε ένα άρθρο μας στην «Ελευθεροτυπία» της 30.12.2010, είναι μύθος ότι η χούντα δεν άφησε δημόσιο χρέος. Το χρέος αυτό το 1966 ανερχόταν σε 32 δισ. δρχ. και το 1974 εκτινάχτηκε στα 112. ■ Στοιχεία για το δημόσιο χρέος σε ευρώ σε τρέχουσες τιμές υπάρχουν μόνον από το 1995 και μετά. Τα έτη 1974-1994 υπάρχουν στοιχεία μόνο σε δραχμές σε τρέχουσες τιμές. ■ Για να γίνουν συγκρίσεις τα στοιχεία σε τρέχουσες τιμές πρέπει να μετατραπούν σε σταθερές τιμές. Δημόσιο χρέος σε εκατ. € σε σταθερές τιμές του 2009 τα έτη 1974, 1981, 1989, 1993, 2004 και 2009

Προκειμένου να καταλήξουμε σε συγκρίσιμα στοιχεία μετατρέψαμε τα ποσά του δημόσιου χρέους των ετών 1974, 1981, 1989 και 1993 σε δισ. δρχ. από τρέχουσες τιμές σε σταθερές τιμές του 2009 χρησιμοποιώντας τον εθνικό δείκτη τιμών καταναλωτή και στη συνέχεια σε εκατ. ευρώ χρησιμοποιώντας την ισοτιμία 340,75 δρχ.=1 ευρώ. Μετατρέψαμε επίσης τα ποσά του δημόσιου χρέους των ετών 2004 και 2009 σε εκατ. ευρώ από τρέχουσες τιμές σε σταθερές τιμές του 2009 χρησιμοποιώντας τον ίδιο δείκτη (τα 6 έτη είναι έτη αλλαγής «φρουράς» Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας). Τα στοιχεία του δημόσιου χρέους σε εκατ. ευρώ σε σταθερές τιμές του 2009 για τα 6 έτη δίνονται στην 1η στήλη του πρώτου μέρους του πίνακα, στη 2η στήλη του μέρους αυτού δίνονται οι αυξήσεις του δημόσιου χρέους την περίοδο που μεσολαβεί από το ένα έτος στο άλλο. Στην 1η στήλη του δεύτερου μέρους του πίνακα δίνονται τα συνολικά ποσά του δημόσιου χρέους σε εκατ. ευρώ σε σταθερές τιμές για τα οποία την ευθύνη έχουν τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα: η Ν.Δ. τις περιόδους 1974-81, 1989-93 και 2004-2009 (1η γραμμή) και το ΠΑΣΟΚ τις περιόδους 1981-1989 και 1993-2004 (2η γραμμή). Στην 3η γραμμή δίνεται η συνολική αύξηση του δημόσιου χρέους την 35ετία 1974-2009. Στη 2η στήλη του μέρους αυτού δίνεται η ποσοστιαία συμμετοχή του κάθε κόμματος στη συνολική αύξηση του δημόσιου χρέους. Από τη 2η στήλη του δεύτερου μέρους του πίνακα φαίνεται ότι η Ν.Δ. έχει ελαφρά μεγαλύτερο ποσοστό (κατά 3%) ευθύνης από το ΠΑΣΟΚ για την αύξηση του δημόσιου χρέους κατά 286.330 εκατ. ευρώ την 35ετία 1974-2009. Η διαφορά αυτή είναι μεγαλύτερη όταν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η μεν Ν.Δ. κυβέρνησε τη χώρα επί 16 έτη, το δε ΠΑΣΟΚ επί 19. Η μέση, επομένως, ετήσια αύξηση του δημόσιου χρέους για την οποία την ευθύνη φέρει η Ν.Δ. είναι 9.223 εκατ. ευρώ, ενώ εκείνη για την οποία είναι υπεύθυνο το ΠΑΣΟΚ 7.303 εκατ. ευρώ (και τα δύο ποσά σε σταθερές τιμές του 2009).

Παρά το διαβόητο PSI, δηλαδή το «κούρεμα» των ομολόγων του Δημοσίου που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους τα ασφαλιστικά ταμεία και οι τράπεζες (εξαιτίας του οποίου βρίσκονται σε δεινή κατάσταση σήμερα), οι μονοκομματικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. την περίοδο 2009-2012 και η συγκυβέρνησή τους την περίοδο 2012-2014, αντί να μειώσουν, αύξησαν το δημόσιο χρέος από 301.062 το 2009 σε 319.718 εκατ. ευρώ το 2014. Πότε επιτέλους η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ –αντί να ερίζουν για το τι έγινε το 2009– θα δώσουν λόγο στον λαό για την υπερδιόγκωση του δημόσιου χρέους την 35ετία 1974-2009 και, λόγω του χρέους αυτού, την υποταγή της χώρας στους δανειστές της μέσω των μνημονίων την 5ετία 2010-2014 με αποτέλεσμα την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που προκάλεσε η εφαρμογή των μέτρων που περιλαμβάνονται σ’ αυτά; * Πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ