ΤΟΥ ΜακΜάκ
Οι εξαγγελίες και η ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ λειτούργησαν ως καταλύτης στο πολιτικό σκηνικό. Η κυβέρνηση, πανικόβλητη, προσπαθεί ανεπιτυχώς να αντεπιτεθεί επικοινωνιακά και να μαζέψει τα κομμάτια του ακροατηρίου της. Όμως φαίνεται πως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Το συντηρητικό κοινωνικό ακροατήριο διχάστηκε ανεπανόρθωτα...
Ένα ενδιαφέρον κοινωνικό φαινόμενο συντελείται μετά τη ΔΕΘ. Η νεοφιλελεύθερη προσέγγιση αντιμετώπισης της κρίσης αποδομήθηκε με λογικά επιχειρήματα αποδεικνύοντας το προφανές: ότι η συνταγή που ακολουθείται στην Ελλάδα είναι λάθος. Αυτά που εξαγγέλθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να είναι στόχοι ακόμη και μιας μη αριστερής κυβέρνησης με κάποιο στοιχειώδες ενδιαφέρον για τα λαϊκά στρώματα. Έτσι, το συντηρητικό ακροατήριο αρχίζει να σκέφτεται ότι οι αριστεροί δεν είναι τέρατα και είναι δύσκολο να είναι χειρότεροι ως κυβέρνηση.
Βρισκόμαστε λοιπόν τις τελευταίες μέρες στην εξής παράξενη κατάσταση που συχνά μας προκαλεί αμηχανία: Να συναντάμε συνέχεια ανθρώπους συντηρητικής αναφοράς, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά, που δηλώνουν ότι θα στηρίξουν και θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Το θετικό αυτό γεγονός κατά πάσα πιθανότητα θα εξασφαλίσει την άνετη νίκη του κόμματος στις εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν. Η ψυχολογία, όμως, με την οποία συντάσσεται με τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς αυτός ο συντηρητικός κόσμος δεν είναι αυτή που θα ονειρεύονταν οι οπαδοί του.
Οι συντηρητικοί άνθρωποι που προσεγγίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έρχονται για να αλλάξουν τον κόσμο, δεν συγκινήθηκαν από το όραμα της ανατροπής, δεν τους ενδιαφέρουν και πολύ τα κινήματα και δεν σκάνε για το αν είναι κακό το ΝΑΤΟ. Θεωρούν ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη να σώσει τη χώρα και ρημάζει τον κόσμο στους φόρους, με αποκορύφωμα τον ΕΝΦΙΑ. Και πλέον πιστεύουν ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι δύσκολο να είναι χειρότερη από την τωρινή, ενώ αν τα κάνει χειρότερα, θα τη διώξουν. Βάζοντας στη ζυγαριά τι τους ενοχλεί πιο πολύ, αποφασίζουν ότι η αριστερή ρητορική είναι λιγότερο ενοχλητική από το εκκαθαριστικό της εφορίας.
Από όλες τις αλλαγές, αυτές που σχετίζονται με την κουλτούρα είναι οι πιο αργές και επίπονες. Αν οι συντηρητικοί άνθρωποι σκέφτονταν σαν αριστεροί, δεν θα ήταν συντηρητικοί, αλλά αριστεροί. Και είναι ευχάριστο η Αριστερά να προσεγγίζει κόσμο που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε καταφέρει να προσεγγίσει.
Ο στόχος όμως και το μεγάλο στοίχημα της Αριστεράς πρέπει να είναι να κάνει αυτόν τον καινούργιο κόσμο να προσεγγίζει ένα όραμα κοινωνικής αλλαγής και όχι να έρχεται απλώς για να γλιτώσει ένα χιλιάρικο από τον ΕΝΦΙΑ. Πρέπει να δώσουμε προοπτική και ελπίδα στον κόσμο που μας προσεγγίζει σαν να ήταν επιφυλακτικός πελάτης, ρωτώντας τι πάει να αγοράσει και πόσο κάνει.
Δεν αρκεί να αποδεικνύουμε ότι οι αριστεροί δεν είναι ψυχοπαθείς για να μην μας φοβούνται. Χρειάζεται να προσπαθούμε να μετακινούμε την πολιτική σκέψη του μέσου πολίτη προς άλλους δρόμους.
Να βοηθήσουμε ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με την Αριστερά να δουν τον κόσμο με διαφορετική ματιά.
Να μιλήσουμε για αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και κοινωνική αλλαγή.
Να εξηγήσουμε πως οι νεράϊδες μπορούν να πετάξουν.
Πρέπει να προσπαθήσουμε άμεσα να αλλάξουμε συνειδήσεις, όσο κι αν ο χρόνος που απομένει μέχρι τη νίκη της Αριστεράς είναι πολύ λίγος.
Ο χρόνος είναι λίγος γιατί σε λίγο πέφτουν. Έρχεται κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δέστε τις ζώνες σας!

*Ο Μακμάκ είναι ένα ασήμαντο ονειροπόλο γρανάζι του συστήματος που ακροβατεί ανάμεσα στον αντικαπιταλιστικό ρεαλισμό και τον ρεαλιστικό αντικαπιταλισμό.