Τα λαμόγια παίζουν με τις τύχες μας.

 

Το Τρίο Στούτζες και το αχρησιμοποίητο ελληνικό πυρηνικό όπλο

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΑΤΟΥ

«Οταν δεν μπορείς να πάρεις ό,τι θέλεις, πάρε ό,τι μπορείς». Οσο ισχύει αυτή η φράση του Μπέρναρ Σο για τους δανειστές μας, δεν βλέπω για ποιο λόγο δεν πρέπει να ισχύει και για εμάς τους ιθαγενείς, κατοίκους της Ελλάδας.

Τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν, όχι βέβαια στην τελική τους μορφή, που μπορεί να είναι ακόμη χειρότερη, αποτελούν τμήμα του δεύτερου κατά σειρά Μνημονίου Ελλάδας - Ευρ. Ενωσης, μετά τη θλιβερή αποτυχία του πρώτου που το συντάξανε οι εταίροι μας και δεν το διαπραγματεύθηκε ο ίδιος -από απειρία προφανώς και ανικανότητα- ο κ. «Βγαίνουμε στις αγορές στα τέλη του 2011», ο κ. Γ. Παπακωσταντίνου, ο οποίος για την πατάτα του ανταμείφθηκε με τη θέση του υπουργού Ενέργειας και Περιβάλλοντος από τον άλλο μεγάλο φωστήρα της πολιτικής και οικονομικής επιστήμης, τον κ. «Λεφτά υπάρχουν». Που τρέχει πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, σ' όλη την Ευρώπη και την Αμερική, με δικά μας χρήματα, δήθεν για να διαπραγματευθεί τα αδιαπραγμάτευτα.

Στη συνέχεια πέσαμε στο Μεσοπρόθεσμο, που ούτε κι αυτό «τραβάει». Πώς να τραβήξει όταν τους λέμε ότι δεν θα προσλάβουμε κανέναν στον δημόσιο τομέα κι εμείς με διάφορα (ΜΚΟ)κόλπα έχουμε προσλάβει άλλους 25.000;;; Τι προβλέπει το νέο, δεύτερο Μνημόνιο; Μα τα μέτρα που ανακοινώθηκαν προχθές ως πρώτη γεύση, αφού, στη συνέχεια, θα τύχουν επεξεργασίας-«διαπραγμάτευσης» (ναι ρε, διαπραγματευόμαστε) με την τρόικα και τον τρίτο της παρέας, τον κ. Βενιζέλο, που -ηρωικός όπως πάντα- δεν φοβάται ότι θα καταστρέψει την πολιτική του καριέρα με την προσχώρηση στο ντουέτο των δύο προηγουμένων για να σχηματίσει μαζί τους το τέλειο, σύγχρονο Τρίο Στούτζες της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Τι θέλουν από μας οι τροϊκανοί; Γνωρίζουν ότι πολλά απ' όσα απαιτούν είναι απλώς αντισυνταγματικά. Αλλά τι τους νοιάζει, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία να είναι καλά. Θα τα ψηφίσουν και θα πουν κι ένα τραγούδι. Το σχέδιο: να μας περάσουν αρχές Οκτωβρίου στο ΕΤΑΧ (προσωρινό Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στήριξης-EFSF) και αυτό πλέον να βγαίνει στη δευτερογενή αγορά για την αγορά των ομολόγων μας με βάση αυτό το νέο πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής μας, που τώρα μαγειρεύεται.

Με άλλα λόγια, να απαλλαγούμε από την ΕΚΤ με την αγορά από αυτή των τραπεζικών ομολόγων και στη συνέχεια να μας πάνε σιγά σιγά στον Μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ΕΜΣ), στα μέσα του 2013. Για να μας χρηματοδοτήσει όμως αυτός ο Μηχανισμός, προαπαιτεί μελέτη της Κομισιόν κατ' εντολή του Eurogroup-Ecofin περί του εάν και κατά πόσον το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο.
Φυσικά, δεν θα είναι βιώσιμο και εκεί θα γίνει το μεγάλο «κούρεμα» του 50-60% της αξίας των ελληνικών ομολόγων (συν 21% από τον περασμένο Ιούλιο, πάμε για απώλειες της τάξης του 70-80% της αξίας των ομολόγων μας).
Είναι τόσο τραγική η κατάστασή μας, που ενώ έχουμε πάρει παράταση -περίοδο χάρητος- μέχρι το 2020 για την αποπληρωμή των ομολόγων μας, μας είναι πλέον αδύνατον ούτε τους τόκους που τρέχουν από αυτά να πληρώσουμε, ούτε βέβαια να μειώσουμε ουσιαστικά τα δημόσια ελλείμματά μας και να προχωρήσουμε -τρομάρα μας- σε δυο-τρία χρόνια στην παραγωγή πρωτογενών δημοσίων πλεονασμάτων. Γιατί όχι;
Βλακεία και αδιαφορία
Διότι είναι γνωστό σε όλους ότι θα μέτρα που μας επιβάλλουν κατά δόσεις μάς οδηγούν σε μια πρωτοφανή ύφεση με ανεργία σύντομα της τάξης των 1.200.000 ανέργων. Ποιος αλλοδαπός με σώας τας φρένας θα έλθει να επενδύσει το ωραίο του χρήμα σε μια χώρα που παράγει μετά κόπου τουρισμό, αφορολόγητη εμπορική ναυτιλία και... κατανάλωση; Κανένας λογικός επενδυτής δεν πρόκειται να το σκεφθεί καν. Για ποια πρωτογενή πλεονάσματα μας μιλάνε λοιπόν και μας κοροiδεύουν;

Ετσι, αφού τελείωσαν με τους φτωχούς, τώρα, με τα νέα μέτρα, διαλύουν και το μικρομεσαίο τμήμα της κοινωνίας μας. Για ποιους σκοτεινούς σκοπούς; Αγνωστο. Πιθανότατα από ένα μείγμα βλακείας και αδιαφορίας.
Είναι δεδομένο ότι η αδυναμία πληρωμών της Ελλάδας, η πτώχευσή της, συνιστά συστημικό πρόβλημα. Και αυτό τρομάζει πολύ τους εταίρους μας. Γνωρίζουν -και ας μην το λένε- ότι δεν μπορούμε να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα σε 2-3 χρόνια, ούτε βεβαίως να βγούμε στις αγορές. Τι τους μένει; Να μας πάρουν όσα περισσότερα μπορούν στο μικρότερο δυνατό χρονικό διάστημα. Και μετά έξω. Πώς; Μα με τον περίφημο μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ΕΣΜ), που απαιτεί, για την ένταξη μιας χώρας σ' αυτόν, τη βιωσιμότητα του χρέους της και κατ' επέκταση το βαθύ «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων.
Με άλλα λόγια, απαλλαγή από τον συστημικό κίνδυνο μέσω μιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας που δεν θα απειλεί κανέναν πλέον στην ευρωζώνη, απλώς θα καταστρέψει την Ελλάδα.
Οσο γρηγορότερα απαλλαγούν οι τράπεζές τους από τα ομόλογά μας τόσο μικρότερο θα είναι το κακό γι' αυτούς. Για το λόγο αυτό εφαρμόζεται, με τη συναίνεση της ανεύθυνης κυβέρνησης του νεοδεξιού ΠΑΣΟΚ και της εξίσου ανεύθυνης νεοφιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας, αυτή η παρανοϊκή πολιτική για περιορισμένη ζητήση μέσω της... ύφεσης που διαλύει τον κοινωνικό ιστό της χώρας και οδηγεί, σε πρώτη φάση, 1.200.000 άτομα στην ανεργία.
Οσο για τις τράπεζες, αυτές βρίσκονται ήδη στην εντατική, διασωληνωμένες με χρέος 130 δισ. ευρώ στην ΕΚΤ. Τι θα συμβεί γι' αυτές; Φυσικά κάποια στιγμή, όταν δεν θα έχουν μία, θα κρατικοποιηθούν, θα τις επανακεφαλαιώσουν και θα τις ξαναϊιδιωτικοποιήσουν. Για τις τράπεζες ανησυχείτε;
Τι χρειάζεται για να σωθεί η ελληνική οικονομία; Με τίποτε μια χρεοκοπία της, αλλά μια από κοινού ανάληψη των χρεών της από τις χώρες της ευρωζώνης (mutualisation). Κι τούτο διότι η χρεοκοπία της -όλοι το γνωρίζουν και δεν το λένε- θα σημάνει πολύ μεγαλύτερη καταστροφή για τις οικονομίες των χωρών της ευρωζώνης. Η έγκυρη δεξαμενή σκέψης Bruegel υπολογίζει ότι μόνο για να κρατήσουν το κεφάλι της Ελλάδας έξω από το νερό, ώστε να μπορεί να αναπνέει, θα χρειαστούν από σήμερα μέχρι το 2018, 346 - 380 δισ. ευρώ. Τι κάνει η Ευρώπη; Γιατί δεν παίζει τον θεσμικό ρόλο της δείχνοντας την αλληλεγγύη της προς την Ελλάδα; Αν συνεχίσουμε, λέει το Bruegel, με αυτή τη μοναδική σε βιαιότητα μέθοδο λιτότητας-εξυγίανσης, οδηγούμε την Ελλάδα κατ' ευθείαν στην παρατεταμένη ύφεση και φυσικά δεν σώζουμε ούτε το ευρώ.
Είναι υποχρέωση της ευρωζώνης, λέει ο οικονομολόγος κ. Σαπίρ, μέλος του Bruegel, να σταματήσουν η Γαλλία και η Γερμανία αυτό το πολύμηνο βαλς της αναποφασιστικότητας και να πάρουν τη μόνη δυνατή πολιτική λύση βοηθώντας τόσο την Ελλάδα όσο και την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ιταλία. Είμαστε μακριά πλέον από τη δυνατότητα να επιλέξουμε, μεταξύ πολλών καλών και κακών λύσεων, την καλύτερη.
Με τις καθυστερήσεις των Γαλλογερμανών έχουμε πλέον να διαλέξουμε μεταξύ κακών και πολύ κακών λύσεων. Χρειάζονται εσωτερικές υποτιμήσεις στις χώρες που κινδυνεύουν, υποστηρίζει ο ίδιος, ανάλογα με το βαθμό του κινδύνου τους.

Το όπλο των CDS
Ο μόνος τρόπος να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα είναι να συμφωνήσουν γι' αυτό το Παρίσι με το Βερολίνο. Και τούτο διότι αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα ενεργοποιούνται τα ασφάλιστρα κινδύνου, τα λεγόμενα CDS. Αλλά και με τα CDS ενεργοποιούνται και οι ασφάλειες που έχουν πάρει οι τράπεζες που κατέχουν τα CDS για να προστατευθούν στην περίπτωση που θα χρειαστεί να καταβάλουν τα ασφάλιστρα κινδύνου (δεν είναι ηλίθιες οι τράπεζες).
Σε μια τέτοια περίπτωση χρεοκοπίας της Ελλάδας, που θ' ακολουθήσουν, ως ντόμινο, οι άλλες περιφερειακές χώρες της Μεσογείου, ποιο θα είναι το ύψος των ασφαλίστρων κινδύνου και των ασφαλειών για τα ασφάλιστρα κινδύνου; Τα ποσά είναι κολοσσιαία, ανυπολόγιστα σήμερα. Τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα;
Θυμηθείτε τι είχαν πει οι δύο ήρωες της ελεεινής μορφής, ο κ. Παπανδρέου και ο Παπακωσταντίνου, για το περίφημο περίστροφο, που αντιπροσώπευε το ΔΝΤ, το οποίο θα ενεργοποιούσαν αν οι Ευρωπαίοι δεν βοηθούσαν την Ελλάδα. Οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι τούς υποχρέωσαν να το χρησιμοποιήσουν. Και ιδού σήμερα τα αποτελέσματα από τις «απειλές» των ηρώων μας.
Ομως, η Ελλάδα διαθέτει ακόμη -για κάποιο καιρό- όχι ένα περίστροφο, αλλά ένα πυρηνικό όπλο μαζικής καταστροφής. Με διακριτικές-παρασκηνιακές διαβουλεύσεις μπορεί να ζητήσει την επέκταση της εφαρμογής σε 20-25 χρόνια όλων των αναμφισβήτητων οικονομικών, διαρθρωτικών κ.λπ. υποχρεώσεών της που δεσμεύεται να τις εφαρμόσει σταδιακά και υπό την πλήρη επιτήρηση της τρόικας.
Αυτό θα σήμαινε, ας πάρουμε ένα παράδειγμα, τη μείωση (έξοδος στη σύνταξη) των δημοσίων υπαλλήλων μέσα στα επόμενα 5-10 χρόνια όχι κατά 100 αλλά κατά 200 χιλιάδες άτομα - ίσως και περισσότερα, χωρίς κανείς να νιώσει ότι του βάζουν θηλιά στο λαιμό.

Αν δεν το δεχθούν, δεν πειράζει, σταματάμε την εφαρμογή των προγράμματος-Γολγοθάς για τον ελληνικό λαό και βλέπουμε τι θα πληρώσουν στην πραγματικότητα από τη συστημική κρίση, που θέλουν ν' αποφύγουν με τη βλακώδη συμμετοχή μας, η οποία θα προκληθεί και με ποσά που θα κληθούν να καταβάλουν -όλοι παραδέχονται ότι σήμερα είναι αδύνατον να υπολογίσουν το ύψος τους. Δεν πρόκειται να δεχθούν τη λογική αντιπρότασή μας; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω.