Μιά δακτυλική τη μέρα.....

ΜΙΑ ΔΑΚΤΥΛΙΚΗ ΤΗ ΜΕΡΑ.........

Ο 80χρόνος ασθενής τον κοιτούσε με μάτια τρομαγμένα. Δεν μίλησε αλλά η σιωπή του εξέπεμπε μία ταραχή. Μία αγωνία. Ένα μεγάλο ερωτηματικό. Έχω 11 ημέρες μέσα στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο, μου παίρνουν αίμα και με πάνε κάθε δύο και πέντε στο ακτινολογικό.

--Τι έχω γιατρέ μου; Είναι τόσο άσχημα η υγεία μου; Για τι δεν μου λένε τίποτα παρά με κοιτάζουν με μάτια ερευνητικά; Για τι τα στόματα τους είναι ερμητικά κλειστά; Πόσο χάλια είναι τα πράγματα; Θα ζήσω; Θα υγιάνω και με ποια ποιότητα ζωής θα χαρώ τις τελευταίες ημέρες μου;Ο χειρουργός τον κοίταξε στα μάτια ανοικτά και του απάντησε με όλη την ειλικρίνεια που διέθετε εκείνη την στιγμή.

------Δεν ξέρω παππούλη μου αλλά θα προσπαθήσω να σου προσφέρω ότι καλύτερο μπορώ. Μετά γύρισε την ματιά του στον συνάδελφο παθολόγο που τον είχε καλέσει να κάνει χειρουργική εκτίμηση των...αιμορροΐδων. Για τι κύριε συνάδελφε δεν εξέτασες σωστά τον ασθενή σου; Ο ειδικευόμενος ,ενός έτους, στην παθολογική κλινική τον κοίταξε και αυτός με απορία. Που δεν ήταν σωστός; .Για μία αναιμία άγνωστης αιτιολογίας είχε κάνει πολλάκις έλεγχο της μορφολογίας ερυθρών κυττάρων, δύο αξονικές τομογραφίας άνω και κάτω κοιλίας και θώρακος. Μία μαγνητική τομογραφία κοιλίας και φυσικά μία ακτινογραφία θώρακος. Είχε κατεβάσει από το διαδίκτυο δέκα άρθρα για αναιμία και είχε διαβάσει όλο το κεφάλαιο της ηπατικής ανεπάρκειας από το χοντρό σύγγραμμα παθολογίας του καθηγητού .
Πώς τολμάει κάποιος να αμφισβητήσει την επιστημονική του κατάρτιση; Και αν ο παππούς έχει αιμορροΐδες τι φταιει αυτός;Ο παλιός και έμπειρος γενικός χειρουργός αναγκάστηκε να ξεσκεπάσει τον ασθενή και να του δείξει τον μεγάλο όγκο πρωκτού που προεξείχε. Επώδυνο και έντονα αιμορραγικό δεν άφηνε πολλά περιθώρια θεραπευτικών μεθόδων και εναλλακτικών λύσεων. Ήταν από τους όγκους που έπρεπε να είχε χειρουργηθεί πολλούς μήνες νωρίτερα. Σαφώς δεν μπορούσε να διαπιστωθεί σε καμία αξονική τομογραφία αλλά ήταν εύκολα αντιληπτό στην δακτυλική εξέταση. Και με την πρώτη ματιά .Στην περιοχή του πρωκτού. Πώς μπορείς να ισχυρισθείς ότι ξέρεις τον ασθενή σου αν δεν του κάνεις τα αυτονόητα; Πόσο υποτιμητικό είναι να βάλεις ένα γάντι και να δεις τι ακριβώς γίνεται και από που χάνει αίμα ο ασθενής σου;Τις ημέρες μας πολλοί γιατροί ακολουθούν αυτή την οδό. Εγκλωβίζονται στην ειδικότητά τους και απομακρύνονται από τις γνώσεις της γενικής ιατρικής. Από την παθοφυσιολογία και την σημειολογία. Κάνουν το ίδιο σφάλμα που κάνουν πολλοί άνθρωποι όταν ταυτίζουν την τηλεόραση με την πραγματική ζωή. Το σινεμά με την πραγματικότητα. Οι γιατροί καθηλώνονται στις καρέκλες και στους υπολογιστές και ξεχνάνε ότι οι μεγάλοι ιατροί, αυτοί που γράψανε ιστορία λειτουργούσαν με τα αυτιά, και τα χέρια ,με το μυαλό και την λογική τους .Ο Ιπποκράτης, ο Ibn Sina, ( Aviccena,) o Vessalius, o Ambroise Pare σώζανε ζωές μιλώντας και αγγίζοντας τους ασθενείς τους !Αφήνονται στον απόλυτο και στην αδιαμφισβήτητη λογική των βιβλίων και ξεχνάνε την κλινική εκτίμηση του ασθενούς. Δεν συζητάνε και δεν εξετάζουν .Δεν ξεσκεπάζουν τον ασθενή και περιορίζουν την επίσκεψη σε μία λογοτεχνική και επιστημονική περιπλάνηση υποτιμώντας τα στοιχεία που τους προσφέρει η σημειολογία και η κλινική εξέταση. Διαβάζουν προσεκτικά τους εργαστηριακούς ελέγχους, τις ακτινολογικές εξετάσεις και δεν κάνουν ακρόαση του θώρακος και της κοιλιάς. Δεν ψηλαφούν και δεν αγγίζουν το σώμα του ασθενούς επειδή δεν είναι χειρουργοί. Τα αποτελέσματα είναι τις περισσότερες φορές τραγικά. Τα εργαστηριακά μπορούν να βγουν τέλεια αλλά ο ασθενής να έχει κακή έκβαση και να αποδημήσει . Η λαϊκή η έκφραση λεει η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε Ο σωστός γιατρός είναι αυτός που σώζει και προσφέρει ποιότητα ζωής στον ασθενή του και όχι αυτός που κλειδώνεται στο γραφείο του και αγναντεύει τον υπολογιστή του!

27-11-2009 ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ