Ο μεσιέ Ρομαντίκ

Ο ΜΕΣΙΕ ΡΟΜΑΝΤΙΚ

Παρότι 77 ετών η μικρή αδελφή του, με πήρε τηλέφωνο με νεανική ανησυχία στην φωνή και ζητούσε να με δει ο ασθενής μου κατεπειγόντως από ότι άφησε να διαφανεί για κοινωνικούς λόγους. Ήδη νοσηλευόταν σε μεγάλο νοσοκομείο επί κεντρικής λεωφόρου με παχύ χλοοτάπητα και σκεπαστό φοριοδιάδρομο τουλάχιστον εξακοσίων μέτρων. Το τρίτο ελαφρύ εγκεφαλικό με δύο αθηροματογόνους παράγοντες και ιστορικό χειρουργικής νόσου, ότι έχουν όλοι στα 80 φεύγα.
Μετά από 16 χρόνων γνωριμία και αλληλοσεβασμό δεν περίμενα να μάθω πολλά περισσότερα από την διαφαινόμενη ....εξομολόγηση. Με είχε κανακέψει «θα μπορούσες να έχεις την ζωή του παιδιού που δεν έκανα», με είχε συγκλονίσει «ήμουν ραγιάς του χρήματος» με είχε εντυπωσιάσει «τάφαγα στον ιππόδρομο και τώρα ποδαρόδρομο», στις κατά καιρούς συζητήσεις μας..

Κοντά του μάθαινες όλες τις αμαρτίες της παραοικονομίας του 1960 και 70.! «Ξέρεις τι χρυσάφι έχει περάσει από τα χέρια μου»

Υπήρξε επί χρόνια βαποράκι ράβδων χρυσού προς Ελβετία μεριά, οι μεγάλοι δια χειρός και βαλίτσας κυρ Γιάννη (αυτό ήταν το πραγματικό του, το μεσιέ Ρομαντίκ του τόχαν απονείμει τα κορίτσια της οδού Φυλής). Αυτόν που τον εμπιστεύτηκε για ασφαλή μεταφορά όλη η καλή κοινωνία του μπίγκο και της γιάγκα μετά την απώλεια της συντρόφου του μόνη εμπιστοσύνη είχε τον φωνακλά γιατρό του. Την χοντρή δουλειά την έκαναν τότε με τους εφοπλιστές Π. και Τ. με την μεταφορά εργατών στην Γερμανία, σαν στέλεχος τραπέζης είχε συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις είχε εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση της επιχείρησης, τα γερμανικά συνδικάτα κανόνιζαν 750 μάρκα μεροκάματο, μείον τα μεταφορικά με τους σκυλοπνίχτες μείον το νταβατζιλίκι από τους διάφορους κατέληγε στο χέρι 250 τότε και κάνανε και τούμπες για να γίνει η Croup και η Siemens.

O κυρ Γιάννης βλαστήμαγε τους πολιτικάντηδες που τον είχανε μπλέξει τότε, και φυσικά έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος. Τούχανε αφήσει τη στυφή γεύση της αμαρτίας γιατί ήταν κυνικός αλλά από ενοχές καταλάβαινε ο άνθρωπος πόσο κακό είχε κάνει σε κόσμο και ντουνιά.. Σάμπως και τώρα γίνεται τίποτα άλλο, που μαζεύτηκαν τόσοι Μπαγκλαντέζοι στη χώρα, όλοι φουρνιές Τούρκων πειρατών είναι;; αναρωτιότανε.
----Για ψηφοφόροι του Συνασπισμού μου κάνουν , τον τσίγκλιζα ειρωνικά.
Σαν να ξαλάφρωνε όταν μου τα μελέταγε όλα αυτά, έπεφτε η πίεση, ρυθμιζότανε το σάκχαρο γιαυτό τον άφηνα να .....αναδεικνύει τον κοινωνικό ρόλο της νόσου, τάχα διαβάσει κάπου. Γρήγορα μου γινόταν βαρετός και η κουβέντα ξεστράτιζε σε άλλα μονοπάτια, ήταν γελαστός και σκωπτικός είχε μέτρο και ήξερε να αυτοσαρκάζεται. Οταν ξεκίναγε τα κατορθώματα στο ώραίο φίλο κάπου τον είχα ψυλλιαστεί για φανφαρόνο και με γερές δόσεις ματάκια οπότε το δούλεμα από την πλευρά μου έπεφτε σύννεφο , μου είχε δώσει το δικαίωμα.
Τι ανομολόγητο ήθελε ακόμα να μου εμπιστευτεί, τώρα που σφίξανε οι κώλοι σκεφτόμουν στο δρόμο για το μεγάλο νοσοκομείο με την καλοκουρεμένη χλόη. Τον βρήκα μια χαρά σχετικά με τα προβλήματά του , είχε το βλέμμα το καταφερτζίδικο πάντα, θαρρείς και κουβαλούσε το προπατορικό αμάρτημα από την μιά μασχάλη και την ιστορική ενοχή της Άλωσης από την άλλη. Το μεγάλο του παράπονο ήταν που οι νοσηλεύτριες τον είχαν αφήσει δώδεκα ώρες χωρίς μαξιλάρι, πράγμα που μπόρεσα να διορθώσω......Ήταν μια δύσκολη ώρα και ήταν πάντα μόνος .

ΔΙΟΝΥΣΟΣ

28-5-06