Ενα «αεροπλανάκι»...
του ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ
ΠΡΙΝ σκάσει η φούσκα στο Χρηματιστήριο, οι πολιτικοί συντάκτες και λοιποί αναλυτές ήταν στα αζήτητα (τους θεωρούσαν μπας κλας, διά να μην είπω «τρε μπανάλ»). Τα στασίδια τους στα τηλεοπτικά παράθυρα είχαν καταλάβει κάτι αγνώστου ταυτότητος παπαγαλάκια, που 'καναν βαθυστόχαστες αναλύσεις για τη νέα ευημερία. «Ποια πολιτική; Όλο το παιχνίδι γίνεται στην οικονομία»!
του ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ
ΠΡΙΝ σκάσει η φούσκα στο Χρηματιστήριο, οι πολιτικοί συντάκτες και λοιποί αναλυτές ήταν στα αζήτητα (τους θεωρούσαν μπας κλας, διά να μην είπω «τρε μπανάλ»). Τα στασίδια τους στα τηλεοπτικά παράθυρα είχαν καταλάβει κάτι αγνώστου ταυτότητος παπαγαλάκια, που 'καναν βαθυστόχαστες αναλύσεις για τη νέα ευημερία. «Ποια πολιτική; Όλο το παιχνίδι γίνεται στην οικονομία»!
Η οικονομική βάση καθορίζει το εποικοδόμημα. Πόσο μάλλον τώρα που μπαίνουμε σε μακροχρόνια οικονομική ύφεση και δεν φαίνεται κάποιο φως στο βάθος του τούνελ. Οι μικροπολιτικές αναλύσεις και οι δημοσκοπήσεις είναι αστεία πράγματα. Αν επιβεβαιωθούν οι Κασσάνδρες που λένε πως έρχεται τυφώνας και θα παρασύρει τράπεζες, επιχειρήσεις, ακίνητα, καταθέσεις και θα γίνουν χαρτοπετσέτες κάθε είδους εγγυήσεις, όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα σε χρόνο dt θ' ανατραπούν.ΠΟΙΑ Ν.Δ., ποιο ΠΑΣΟΚ και ποιος ΣΥΡΙΖΑ;... Ο κόσμος στις δημοσκοπήσεις θα αναζητεί μια συγκυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» που θα προσπαθήσει να σώσει οτιδήποτε, αν σώζεται... Και στις θέσεις των θορυβούντων πολιτικών αναλυτών στα τηλεοπτικά παραθύρια θα εμφανιστούν νέοι, «περισπούδαστοι» οικονομικοί αναλυτές.ΤΙ να μας πουν κι αυτοί;... Ιδέα δεν έχουν! 
Αν ξέρανε ποια είναι η φούσκα που θα σκάσει θα την είχανε προλάβει. Αφού δεν είχαν μηχανισμούς ελέγχου στην Αμερική, στη Γερμανία, στη Ρωσία και στο... Ντουμπάι για να το προλάβουν, πάει να πει ότι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το κερδοσκοπικό παιχνίδι που έχει στήσει το διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο σε βάρος της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας.
Αν ξέρανε ποια είναι η φούσκα που θα σκάσει θα την είχανε προλάβει. Αφού δεν είχαν μηχανισμούς ελέγχου στην Αμερική, στη Γερμανία, στη Ρωσία και στο... Ντουμπάι για να το προλάβουν, πάει να πει ότι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το κερδοσκοπικό παιχνίδι που έχει στήσει το διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο σε βάρος της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας.ΑΣ πούμε πως η γερμανική κυβέρνηση δεν υποψιάστηκε ότι θα καταρρεύσει η δεύτερη μεγαλύτερη στεγαστική της τράπεζα, η Hypo Real Estate, την οποία συνέδραμε εκ των υστέρων με ένεση ρευστότητας 35 δισ. ευρώ (κι άλλα 15 δισ. ευρώ έδωσαν ιδιώτες επενδυτές). Η Hypo έμεινε από μετρητά όταν κατέρρευσε η θυγατρική της στην Ιρλανδία, η DepFa. Τι να κάνει; Ζήτησε, λέει, τη βοήθεια της μητρικής γερμανικής τράπεζας Hypovereinsbank, που 'χει έδρα το Μόναχο, αλλά έφαγε πόρτα. Η μαμά-τράπεζα είχε περάσει στα χέρια του ιταλο-αυστριακού τραπεζικού οργανισμού Uni Credit...ΑΥΤΟ γίνεται! 
Αγόραζε κάποιος στην Αμερική ένα σπίτι αξίας 100 χιλιάδων ευρώ και έπαιρνε δάνειο από την τράπεζα. Η οποία το εκχωρούσε με εγγύηση σε κάποιον άλλο χρηματοπιστωτικό οργανισμό, έναντι 120 χιλιαρικόπουλα, κι εκείνος το εκχωρούσε με τη σειρά του σε άλλον που... εγγυούνταν 150, και πάει λέγοντας. Η τιμή του ακινήτου έπεσε στις 70 χιλιάδες και κάποιος-κάπου είχε ένα χαρτί 250. Δεν μπορούσε να πληρώσει ο δανειολήπτης, ο ένας απευθυνόταν στον άλλον που εγγυήθηκε, μέχρι που έσκασε η φούσκα στα χέρια κάποιου που εγγυούνταν αέρα-πατέρα και συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους...
Ποιοι οικονομικοί αναλυτές; Εδώ δεν πήραν χαμπάρι οι ισχυρότερες κυβερνήσεις του κόσμου...«ΑΕΡΟΠΛΑΝΑΚΙ» είναι! Χειρότερο απ' τις «Πυραμίδες» του Μπερίσα. Σαν το παιχνίδι το «αεροπλανάκι» που παίζαμε φοιτητές: «Βρες άλλους δύο να βάλουν από 1.000 δραχμές και θα πάρεις καλύτερη θέση στο "αεροπλάνο". Μέχρι να βρούνε οι δυο "δικοί σου" άλλους δύο κι εκείνοι από άλλους δύο, να γίνεις "πιλότος", να πάρεις τα λεφτά της "πυραμίδας" και να φύγεις»!...
ΟΙ πρώτοι «πιλότοι» «πέταξαν». Ολοι οι άλλοι μείναμε καθηλωμένοι στο έδαφος και την κλαίγαμε τη χιλιαρικούμπα. Αυτό γίνεται διεθνώς και οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να το παρακολουθήσουν: το χρήμα αβγατίζει απ' το χρήμα χωρίς να μπαίνει στην παραγωγή. Έξω απ' την οικονομία την πραγματική...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/10/2008
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/10/2008
Η ΒΑΡΚΑ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Το χρηματιστήριο βουλιάζει Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση κόβει σταδιακά τα φτερά πολλών τραπεζών. Μερικές επώνυμες και πολυδιαφημιζόμενες τράπεζες βγαίνουν στο σφυρί ή μένουν στα αζήτητα. Οι ΗΠΑ δανείζονται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για τις υποχρεώσεις τους προς αναπτυσσόμενες χώρες Η Ευρώπη καταρρέει .Η Βρετανία παλεύει μόνη της και η Αμερική επαναλαμβάνει το κραχ της δεκαετίας του 20(1929).Η θωράκιση των περιουσιών και των καταθέσεων των ελλήνων πολιτών δεν είναι μόνο υπόσχεση αλλά και υποχρέωση της κυβέρνησης. Το τραπεζικό μας σύστημα είναι σταθερό επαναλαμβάνει, σαν σπασμένο δίσκο, ο πρωθυπουργός αλλά δεν ξέρουμε όταν θα επιστρέψει από την σύνοδο της Ζώνης του Ευρώ τι θα φέρει στις βαλίτσες του.
Η κρίση εμπιστοσύνης ,του πολίτη δηλαδή, απέναντι στις τραπεζικές καταθέσεις συνοδεύεται πλέον και από έλλειψη ρευστού (cash flow).Μήπως, με βάση τα τελευταία γεγονότα θα έπρεπε να ξανασχοληθεί η κυβέρνηση με το προϋπολογισμό του 2009;
Η μερίδα του ελληνικού λαού ,που πλέον δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα καθημερινά έξοδα διαβίωσης ,μεγαλώνει μέρα με την μέρα(συνταξιούχοι, άνεργοι,). Ο ελληνικός λαός ,σε ποσοστό 90%, πιστεύει ότι η παγκόσμια κρίση θα επηρεάσει και την ελληνική οικονομία (έρευνα της Public Ιssue για λογαριασμό της "Καθημερινής" και του ΣΚΑΙ) Ο Κ. Καραμανλής ανησυχεί για τις ρυθμίσεις που αφορούν τις επιπτώσεις από τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και την ενίσχυση των ασθενέστερων τάξεων αλλά δεν θέλει και να θυμώσει τους φίλους του. Η αγωνία των δημοσκοπήσεων (ο ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει 36% (από 32,5%), η Ν.Δ. 35% (34%), ο ΣΥΡΙΖΑ 12,5% (15,5%), το ΚΚΕ 8%, το ΛΑΟΣ 5% και οι Οικολόγοι Πράσινοι 2,5%). επηρεάζει ουσιαστικά τον ρυθμό της εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων Δηλώνει ευαίσθητος αλλά κάποια μέτρα πρέπει να εφαρμοστούν εδώ και τώρα ,πριν μπούμε στο χειμώνα. Θα επικρατήσει πολιτική υποστήριξης των τραπεζών χωρίς μεσοπρόθεσμα "ανταλλάγματα" προς το δημόσιο;
Ναι! έξω έχουμε μεγάλη φουρτούνα αρχίζει ,πλέον και μέσα στην τρικυμία δοκιμάζεται και…βουλιάζει η βάρκα.. Θα μας πάρει και εμάς ; Ναι στην κρατική παρέμβαση. Αλλά προς ποια κατεύθυνση; Και ποιοι θα τη διαχειριστούν ;Στην ,πρωταθλήτρια στην διαφθορά ,Ελλάδα με τα πολλά της σκάνδαλα, η παράδοση είναι σε έκτακτες καταστάσεις να κερδίζουν οι πιο θρασείς και οι πιο διεφθαρμένοι. Ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται Ας το γνωρίζουν οι κυβερνήσεις ότι ο κόσμος έχει μνήμη. Έχουν γνώση οι φύλακες. Ας το σκεφτούν και οι φιλόδοξοι και τολμηροί υποψήφιοι -και παλαιοί- κλέφτες του δημοσίου χρήματος.
Εγώ συμφωνώ με τον Ρούζβελτ, τον πρόεδρο του «New Deal», ο οποίος θεωρούσε ότι είναι δικαιώματα ελευθερίας (ισοδύναμα με την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης και τη θρησκευτική ελευθερία) και η «ελευθερία από την ανάγκη» και η «ελευθερία από το φόβο».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτές οι ελευθερίες, κατά τον Ρούζβελτ, συμπεριλαμβάνουν: το δικαίωμα σε μιαν ωφέλιμη και αμειβόμενη εργασία. Το δικαίωμα των εργαζομένων να κερδίζουν ένα ποσό επαρκές για να τους εξασφαλίζει τροφή, ένδυση, ψυχαγωγία. Το δικαίωμα κάθε οικογένειας σε μιαν ευπρεπή κατοικία. Το δικαίωμα στην ιατρική περίθαλψη. Το δικαίωμα στην προστασία από οικονομικούς φόβους που συνδέονται με τα γηρατειά, την ασθένεια, τα ατυχήματα και την ανεργία. Το δικαίωμα στην εκπαίδευση κ.λπ.
Τι μπορούμε να κερδίσουμε από την κρίση (άρθρο στον ΚτΕ 11-10-08)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι απολύτως φυσιολογικό η κρίση του «παγκοσμιοποιημένου» χρηματοπιστωτικού τομέα να επιβαρύνει τις, ούτως ή άλλως, δυσμενείς συνθήκες της καθημερινής μας ζωής με έναν ακόμη παράγοντα επισφάλειας και ανασφάλειας. Με την οριστική, όσο και οδυνηρή, ακύρωση ενός τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς τον οποίο είχαμε υιοθετήσει εδώ και είκοσι περίπου χρόνια. Με ένα ολόκληρο σύστημα media και fiction να έχει επιδοθεί στην μεγαλύτερη ίσως προπαγανδιστική εκστρατεία στην ιστορία της ανθρωπότητας ώστε να πεισθούμε ότι έτσι έχουν τα πράγματα.. Για το ότι οι νικητές του ψυχρού πολέμου επιβλήθηκαν όχι επειδή υπήρξαν ισχυρότεροι, αλλά επειδή είχαν δίκιο. Το απόλυτο δίκιο. Ωσάν να είχε, τάχα, επέλθει το τέλος της Ιστορίας. Σήμερα αυτό το οποίο πράγματι γνωρίζουμε είναι ότι τελείωσε η (μυθ)ιστορία της νομισματικής σταθερότητας ως υπέρτατης αρχής της οικονομικής πολιτικής. Αφήνοντας πίσω ζημιές ανυπολόγιστες. Τελικά, με τις ίδιες τις αγορές κεφαλαίων σε κατάσταση αποσύνθεσης.
Υπάρχουν παρ' όλα αυτά ανάμεσά μας (βασική ψευδαίσθηση από την εικόνα που ξεθωριάζει ότι όλοι μπορούσαμε να βρισκόμαστε με όλους και όλοι να καταφέρνουμε τα πάντα) οι αμετανόητοι. Όσοι πρέπει να φύγουν και, ως συνήθως, είναι οι τελευταίοι που θα το καταλάβουν. Ψιθυρίζουν ότι ίσως κάποιος πόλεμος θα μπορούσε να είναι διέξοδος. Επικαλούμενοι, τάχα, ιστορικά προηγούμενα. Λησμονώντας ότι οι πόλεμοι τα τελευταία χρόνια έγιναν. Και δεν ήταν ένας, αλλά πολλοί. Και όχι μόνον δεν απέτρεψαν την κρίση, αλλά παραμένουν μέχρι σήμερα χωρίς τελική έκβαση. Επιτείνοντας την σύγχυση και την αστάθεια.
Εαν οι διαπιστώσεις αυτές περιέχουν, ψήγματα έστω, αλήθειας υποδηλώνουν το κλείσιμο μιας τάξης πραγμάτων και ενός κύκλου. Όποτε όμως ένας κύκλος κλείνει, αναδύεται κατ ‘ εξοχήν η ανάγκη της πολιτικής. Της ΑΛΛΑΓΗΣ πολιτικής, για την ακρίβεια. Των μεγάλων επιλογών. Η μαζικοδημοκρατία δυτικού τύπου – ναι, αυτή που έπνιξε την γνώση στην υπερπληροφόρηση, την σοφία στις γνώσεις και την πολιτική στην παραπολιτική – πρέπει να αλλάξει ριζικά. Και σε ένα νέο, διαφορετικό πλαίσιο σκέψης, να δούμε πως θα συμβιώσουμε αρμονικά με τον πλανήτη μας. Με ποιές αρχές και σε ποιές βάσεις μπορούμε να διαμορφώσουμε ειρηνικές κοινότητες πατρίδων, πολιτισμών και κοινωνικών ρευμάτων. Με ποιούς τρόπους θα πρυτανεύσουν ξανά οι αξίες της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε αρμονία μεταξύ τους. Και με τις ορίζουσες αυτές να προκύπτει κάθε φορά και η ενδεδειγμένη οικονομική και κοινωνική πολιτική.
Ασφαλώς η πατρίδα μας έχει, όπως και κάθε χώρα, τα δικά της ιδιαίτερα ανοιχτά θέματα. Με υψηλή προτεραιότητα στην ημερήσια διάταξη των δημόσιων πραγμάτων μας. Αλλά στέρεες λύσεις σε αυτά μπορούν να υπάρξουν μόνον σε ένα διαφορετικό κόσμο τον οποίο και δικαιούμαστε και μπορούμε.
• Ο Παντελής Οικονόμου είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκπρόσωπος του ρεύματος των ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ
Το κατ' εξοχήν κρίσιμο οικονομικό φαινόμενο της εποχής μας είναι η εφ' όρου ζωής υποδούλωση της εργατικής και της μεσαίας τάξης στους όρους λειτουργίας και στην ιδεολογία του συστήματος, μέσω των δανείων και των πιστωτικών καρτών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς εκ τούτου, όχι μόνον τα μεγάλα θύματα της κρίσης θα 'ναι οι εργαζόμενοι και οι μικροαστοί, αλλά θα τους είναι δύσκολο έως αδύνατον στο βάθος της κρίσης να λειτουργήσουν ως κάτι περισσότερο από υπόδουλοι των χρεών τους, από πελάτες των πολιτικών τους, από κολλήγοι της πολιτικής των δυνατών.
Αν κάποτε οι εργάτες δεν είχαν τίποτε να χάσουν, τώρα τρέμουν μπροστά στα χρέη τους, τα οποία δεν αντιλαμβάνονται ως αλυσίδες, αλλά ως την πιο σοβαρή κατά συνθήκην υποχρέωσή τους. Η υπερχρέωση ως υποχρέωση είναι το μεγαλύτερο εύρημα του συστήματος από γενέσεώς του...
Στα σκοτάδια της απατεωνιά που μας κυβερνά παγκόσμια να ξεχωρίσω τα ενοχλητικά τηλεφωνήματα πρακτόρων των τραπεζών μας ο καθένας που ότι ώρα γουστάρουν βλέποντας πόσο και άν καλοπληρωτές είμαστε δίνουν απλόχερα ακόμα ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΕς ΣΥΜΒΟΥΛΕς ΑΖΗΤΗΤΕς αρκεί να μασουρώσουν αυτοί. Συνήθως δεν έχουν να προτείνουν ούτε το euribor!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγαλοκοπέλα που δεν φημίζεται για την ευφυία της που εξομολογείτο ότι βάσει συμβουλών διευθυντή υποκαταστήματος τραπέζης επένδυσε σε blue chip....έχασε άνω του 50% των λίγων οικονομιών της και φυσικά είχε πανικοβληθεί. Το αναφέρω γιατί η απληστία και στην Ελλάδα του 2008 μόλις 9 χρόνια από το 1999 είναι κοινός τόπος. Αλλωστε οπως λέει και ο Στάθης οι περισσότεροι κολυμπάμε στο κυμαινόμενο επιτόκιο.
Ο Βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν, που πρόσφερε τη συνταγή στους «16», δήλωσε χθες ότι για την υπέρβαση της κρίσης χρειάζεται μια συμφωνία όμοια με εκείνην του Μπρέτον Γουντς το 1944, με την οποία καθορίστηκαν σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες. Προτείνει, δηλαδή, ένα καθεστώς αυστηρής ρύθμισης των αγορών, με περιορισμούς στην ανεξέλεγκτη κίνηση των κεφαλαίων. Υπογράμμισε ο Γκόρντον Μπράουν ότι «μόνο με την παγκόσμια δράση» μπορεί να αποκατασταθεί πλήρως η εμπιστοσύνη. Παγκόσμια δράση στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
ΑπάντησηΔιαγραφή