Πουρκουά το φονιά δεν τον λένε Παλαιοκώστα;;....

ΦΟΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ, ΠΟΥΡΚΟΥΑ;;;

Παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στις τραγωδίες και τις κωμωδίες που ανεβαίνουν επί σκηνής ότι οι αναφορές, μοντερνικές και μεταμοντερνικές, στα παρακμιακά χαρακτηριστικά της εποχής, συνήθως ανάγονται στα σκυλάδικα, την επικοινωνιακή ελαφρότητα, την κακογουστιά, τη λαϊκή ψυχανάλυση κι άλλα παθογενή της καθημερινότητας, αλλά σπανίως στον Λευκό Οίκο, ας πούμε, ή τις Τράπεζες ή τις Εταιρείες (έστω όταν δεν είναι... χορηγοί αυτών των παραστάσεων) και τα λοιπά άδυτα της Λαίδης Μάκβεθ... Θα μου πείτε ότι τέτοιες παρομοιώσεις και οι συνακόλουθοι συνειρμοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν στρατευμένη τέχνη, μπανάλ ακαδημαϊσμοί, σοσιαλιστικός ρεαλισμός κι άλλα ξεπερασμένα τέτοια κουραστικάΣωστόν! Οι ακατάληπτες συσχετίσεις και οι άνευ αιτίας, λόγου και σκοπού εξυπνακισμοί είναι πιο ορθολογικές προσεγγίσεις, πιο σύγχρονες θεάσεις, πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις για τα ανθρώπινα και πιο χρήσιμη σπατάλη ψυχής...
Η παράσταση των νεκρών.Δεν φθάνει που σκοτώθηκαν οι δέκα Γάλλοι στρατιωτικοί στο Αφγανιστάν - στου διάολου τη Μάνα, αν δεχθούμε ότι οι Ταλιμπάν είναι η σπορά των δαιμόνων.

Δεν φθάνει που σκοτώθηκαν σαν τα σκυλιά στο αμπέλι, καθ' ότι τους πήραν οι Αμερικανοί για κουνάβια και τους δολοφόνησαν - όχι, δεν έφθασαν όλα αυτά, αλλά πακετάρισαν τους σκοτωμένους, τους σκέπασαν με ωραίες τρικολόρε και τους παρέταξαν σε σχηματισμό σφήνας μπροστά απ' την πρόσοψη του Μεγάρου των Απομάχων στο Παρίσι για ένα τελευταίο σόου.Αποδίδοντας βεβαίως «τιμές»-χαιρετούρες οι αξιωματικοί, δακρυσμένος ο Πρόεδρος και η Κάρλα, αριστερά η μπάντα της αεροπορίας ταρατατζούμ τη Μασσαλιώτιδα, δεξιά η μπάντα της Λεγεώνας ταρατατζούμ πάλι τη Μασσαλιώτιδα, στο πιο αργό και πένθιμο αυτή, μπαμπαμπούμ οι συνήθεις βολές στον αέρα, ένας επίσκοπος, τέσσερις παπάδες κι οχτώ παπαδάκια να ψέλνουν τιρερέμ λατινιστί, αγήματα όλων των Σωμάτων με τον ουρανό της πόλης να συμμετέχει στο πένθος.

Μια παράσταση για τις μάζες, για την τηλεόραση, χυδαία και άτιμη. Που σκυλεύει τους σκοτωμένους στρατιωτικούς προσφέροντας «τιμές» όχι στους πεσόντες, αλλά στον ναρκισσισμό στην ιδιοτέλεια στην ακόρεστη βουλιμία για λεφτά εκείνων που τους έστειλαν στην άκρη του κόσμου να σκοτωθούν υπέρ Δημοκρατίας (εδώ οι νεκροί γελούν), υπέρ Ελευθερίας (εδώ οι νεκροί τρίζουν τα δόντια τους), υπέρ Ηρωίνης (εδώ οι νεκροί βρίσκουν κάποια λογική εξήγηση για την τύχη τους) και γεωπολιτικών συμφερόντων, έτσι όπως τα εννοούν αυτοί που έσφαξαν τους παππούδες των νεκρών στο Βερντέν, τους πατεράδες τους στο Αουσβιτς, οι ίδιοι που θα σφάξουν και τα παιδιά των νεκρών στο επόμενο θέατρο επιχειρήσεων που θα αποφασίσει ο Μπους, ο Σαρκοζί ή η κάθε άλλη σοβαροφανής πολεμοκάπηλη ύαινα.

Τα τύμπανα της μπάντας είναι τα τύμπανα του πολέμου, του κάθε άδικου πολέμου, κι άδικος είναι κάθε πόλεμος που δεν είναι αμυντικός. Η Δύση δεν αμύνεται κατά της «τρομοκρατίας» στο Αφγανιστάν, τουλάχιστον όχι όσον οι πετρελαιάδες των ΗΠΑ αλληλοσυνευρίσκονται με τους πετρελαιάδες των Αράβων - είτε της Οικογένειας Μπιν Λάντεν, είτε της Οικογένειας Μοσάντ. Αυτά τα τύμπανα ξυπνάνε τα φαντάσματα των νεκρών. Όλων των πολέμων, δίκαιων και άδικων. Διότι ο πόλεμος δεν κάνει διακρίσεις - όλοι οι πόλεμοι από κτίσεως κόσμου πρώτα τους αμάχους αφανίζουν. Και οι «αμερικανιές» για παράπλευρες απώλειες ή οι κορκοδείλιοι λυγμοί για τα «αθώα θύματα» είναι το ίδιο υποκριτικά με όλα αυτά τα μιλιταριστικά καραγκιοζιλίκια για τους πεσόντες - στην πραγματικότητα, θυσιασμένους.

Ποια «οδύνη της Γαλλίας»; Οταν τελειώσει η τελετή και παραχώσουν τα φέρετρα, η Γαλλία θα έχει ένα ακόμα προηγούμενο στη σημειολογία του πολέμου. Καθ' ότι αυτό είναι η τελετή: καθ-ιερώνει το ζητούμενο: τη νομιμοποίηση της σφαγής.

Καμία Γαλλία δεν έστειλε τα παιδιά της να πάνε να σκοτωθούν στα παπαρουνοχώραφα του Πακιστανοαφγανιστάν για τα πετροδολάρια των Εταιρειών.

Η άρχουσα τάξη της χώρας τούς έστειλε. Η πλουτοκρατία της και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, ο κάθε Σαρκοζί μετά Κάρλας ή άνευ, η κάθε Σεγκολέν, ο κάθε Μπλαιρ ή οποιοδήποτε άλλο εκλεγμένο τηβεννοφόρο παλιόσκυλο.

Για την τιμή του πετρελαίου κι όχι την τιμή της πατρίδας σκοτώθηκαν οι δέκα Γάλλοι (και χιλιάδες άλλοι) φουκαράδες· και στην τιμή των επιτοκίων αποδίδουν τιμές οι μπάντεςκι όχι στους μισθοφόρους ή παιδιά του λαού ή εκπαιδευμένους δολοφόνους ή λεγεωνάριους ή αλεξιπτωτιστές ή ό,τι άλλο σκοτώθηκε εκεί, στου διάολου τη Μάνα...

Δολοφόνοι κι Εγκληματίες Πολέμου είναι όσοι επιτίθενται οπουδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο - κι όλοι οι ηγέτες της Δύσης ενέχονται σε επιθέσεις. Αμεσες είτε έμμεσες μέσω των ανδρεικέλων τους. Όλο και πιο πολλές, όλο και πιο συχνές...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 23.VIII.2008 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/08/2008

Ακριβό μας Κτηματολόγιο

Τιμωρούνται οι αθώοι, μένουν ατιμώρητοι οι ένοχοι.

Της Σοφίας Βούλτεψη

Είναι γνωστό ότι με το Σύνταγμα του 2001 εξασφαλίσθηκε το ακαταδίωκτο για όλα τα σκάνδαλα πριν από τις εκλογές του 2000. Ανάμεσά τους αυτό του Χρηματιστηρίου και του Κτηματολογίου. Το γεγονός όμως ότι δεν στάθηκε δυνατόν να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι εκείνης της περιόδου, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τιμωρούνται αυτοί που κατ’ εξοχήν δεν ευθύνονται.
Παραμονή Δεκαπενταύγουστου και οι εικόνες που έφθαναν στα ελληνικά σπίτια μέσω των τηλεοπτικών δεκτών, δεν ήσαν εικόνες «απο τα μπάνια του λαού» τυχαία λέτε, να αναφέρθηκε στην (επικοινωνιακή) ανάγκη σεβασμού τους ο Α. Παπανδρέου; Οι εικόνες που έφθαναν ήσαν εικόνες αφάνταστης ταλαιπωρίας σε απερίγραπτες ουρές. Όσοι συνωστίζονται στα κατά τόπους γραφεία κτηματογράφησης αγανακτούσαν. Όσοι έβλεπαν τις σκηνές από τα σπίτια τους εξοργίζονταν!
Ολοι γνωρίζουμε ότι δασολόγιο και κτηματολόγιο έπεσαν θύματα της διαφθοράς.. Τα χρήματα του Κτηματολογίου είχαν καταβληθεί στην Ελλάδα ήδη από το Β ΚΠΣ. Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 1996, αλλά το 2002 ο αρμόδιος επίτροπος διαπίστωσε ότι έγινε το μισό πρόγραμμα με τα διπλάσια κονδύλια. Η χρηματοδότηση σταμάτησε και η Ελλάδα υποχρεώθηκε να επιστρέψει 100 εκατ. Ευρώ. Από την έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το 2001 , που δόθηκε στη δημοσιότητα το 2003, προέκυψε οτι χάθηκαν 24,2 δις. Δρχ που κάλυψε η τότε κυβέρνηση, χωρίς ποτέ να μάθουμε που πήγαν εκείνα τα χρήματα.
Το 2005 πληροφορηθήκαμε ότι το Εθνικό Κτηματολόγιο ξεκινούσε από την αρχή. Είχαν πάει στο βρόντο τα 200 εκατ. Ευρώ που είχαν δαπανηθεί για το 6,3% του έργου. Μετα από πολύμηνες συνεννοήσεις με την Ε.Ε., έγινε αποδεκτή η επαναχρημάτοδότησή του. Αλλά μετατράπηκε σε έργο τεχνολογίας, περιορισμένου προϋπολογισμού, ύψους 60 εκατ. Ευρώ. Ετσι οι Ελληνες πληροφορήθηκαν ότι θα πλήρωναν εξ ιδίων για ένα έργο που υπό κανονικές συνθήκες διαφάνειας θα είχε εξ ολοκλήρου χρηματοτοδοτηθεί από την Ε.Ε. και χωρίς να τιμωρηθεί κανείς!
Ολα αυτά δεν ήσαν αρκετά για να εξασφαλίσουν προσοχή και σεβασμό;
Η εταιρεία που ανέλαβε το έργο και οι ανάδοχοι της προφανώς δεν ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Σκασίλα τους αν ταλαιπωρείται ο κόσμος και προκαλείται βλάβη στη παράταξη που κυβερνά. Εντάξει, αλλά ουδείς ελέγχει;; Ουδείς προβλέπει;; Ολα τα εκ των υστέρων μέτρα και όλες οι εκ των υστέρων λύσεις δεν έπρεπε να εφαρμοστούν από την αρχή για να αποφευχθεί η ταλαιπωρία του κόσμου και η βλάβη της παράταξης;;

Άρθρο από την εφημερίδα Απογευματινή της 19-08-2008.

Πληρώστε βόδια Ευρωπαίοι, επιβάλει το αμερικάνικο Κογκρέσο!

Οι «λομπίστες» των κερδοσκόπων του πετρελαίου νίκησαν
της ZEZA ZHKOY
Επιβεβαιώθηκε, για μία ακόμη φορά, ότι οι διάδρομοι του Kαπιτωλίου στην Oυάσιγκτον βρίθουν από το εξαιρετικό αυτό είδος των ανθρώπων που απακαλούνται lobbyists. Προχθές Παρασκευή πέτυχαν, μέσω των «πολιτικών κερδοσκόπων» που επηρεάζουν το αμερικανικό Κογκρέσο, να προστατεύσουν τους κερδοσκόπους του πετρελαίου που δρουν ανενόχλητοι στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων NYMEX της Νέας Υόρκης και ωθούν τις τιμές του αργού πετρελαίου στα ύψη.
Στην ψηφοφορία που διεξήχθη στη Γερουσία για το κρίσιμο νομοσχέδιο που καταρτίστηκε για να πατάξει τη χειραγώγηση της αγοράς ενέργειας στο NYMEX, η απόρριψή του ήταν εκκωφαντική. Στο σύνολο των 100 μελών της Γερουσίας μόνον 50 Αμερικανοί γερουσιαστές ψήφισαν «υπέρ» και 43 «κατά».

Ομως, για την έγκρισή του απαιτούνταν 60 ψήφοι.
Τώρα, λοιπόν, οι επιτήδειοι λομπίστες και θρασείς κερδοσκόποι θα αναμετρηθούν και με τους Αμερικανούς βουλευτές στη Βουλή των Αντιπροσώπων, όπου και θα κριθεί η περαιτέρω τύχη του νομοσχεδίου.
Το νομοσχέδιο αυτό -εκτός από τους μεγάλους θεσμικούς επενδυτές, τα Pension Funds και τα κερδοσκοπικά Hedge Funds- ευελπιστεί να χαλιναγωγήσει και τους πάσης φύσεως ιδιώτες επενδυτές που διοχετεύουν δισεκατομμύρια δολάρια σε προθεσμιακά συμβόλαια πετρελαίου, αγοράζοντας κυρίως μερίδια αμοιβαίων κεφαλαίων που επενδύουν στις αγορές.
Στους επενδυτές αυτούς συγκαταλέγονται από συνταξιοδοτικά ταμεία μέχρι και κεφάλαια δωρητών σε οργανισμούς όπως είναι τα πανεπιστήμια κ.ά. Πολλά δισεκατομμύρια δολάρια ακόμη βρίσκουν τον δρόμο τους προς τα προθεσμιακά συμβόλαια εμπορευμάτων, προερχόμενα από επενδυτικές τράπεζες, στην επιδίωξή τους να προστατευθούν από τον κίνδυνο που συνεπάγεται η δραστηριοποίησή τους σε περίπλοκα επενδυτικά σχήματα, αποκαλούμενα διεθνώς swaps.
Πάντως, και οι δύο προεδρικοί υποψήφιοι Τζον Μακέιν και Μπαράκ Ομπάμα υπόσχονται στους Αμερικανούς ότι θα τους λυτρώσουν από τους κερδοσκόπους της Wall Street. Και ζητούν ευθύνες από την πετρελαιοβιομηχανία και καλούν για φοροελαφρύνσεις. Το Κογκρέσο ενέκρινε σχέδιο νόμου που εμποδίζει την κυβέρνηση να ενισχύσει τα στρατηγικά αποθέματα πετρελαίου της χώρας και συζητεί ένα ακόμη που δίνει δυνατότητα στις αμερικανικές εισαγγελικές αρχές να παραπέμπουν τις κυβερνήσεις των χωρών-μελών του ΟΠΕΚ για χειραγώγηση της αγοράς.

Ευτυχώς, που τα κερδοσκοπικά κεφάλαια και τα πετροδολάρια πούλησαν το πετρέλαιο, ρευστοποιώντας τα τεράστια κέρδη τους. Η ρευστοποίηση αυτή εκ μέρους των κερδοσκόπων παρείχε ανάσα στις αγορές ολόκληρου του κόσμου. Η τιμή του αργού πετρελαίου αφού υποχώρησε ραγδαία στα 122,50 δολάρια το βαρέλι προχθές Παρασκευή στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων NYMEX της Νέας Υόρκης, έκλεισε στα 123,26 δολάρια. Ακριβώς πριν από δεκαπέντε ημέρες, την Παρασκευή 11 Ιουλίου το αργό πετρέλαιο είχε εκτιναχθεί στα ιστορικά επίπεδα όλων των εποχών, στα 147,27 δολάρια το βαρέλι.
Άμεση ήταν η θετική επίδραση της βουτιάς του πετρελαίου και στο δολάριο! Το αμερικανικό νόμισμα, που είχε καταρρεύσει την Τρίτη στο ιστορικό ναδίρ των 1,6038 δολαρίων ανά ευρώ, έχει ανακάμψει στα 1,5680.
Φυσικά, υπάρχει μια ολόκληρη θεωρία που την επικαλείται συνεχώς ο πρόεδρος του ΟΠΕΚ, Σακίμπ Χελίλ: Οτι η εξασθένηση του δολαρίου αποτελεί τον κύριο παράγοντα ανόδου των τιμών του πετρελαίου, καθώς ενθαρρύνει την αναζήτηση ασφαλών επενδυτικών καταφυγίων στο πετρέλαιο και άλλες πρώτες ύλες.
Ομως, οι αυξημένες τιμές του αργού πετρελαίου στον σημερινό οικονομικό κύκλο δεν μπορούν να αποδοθούν αποκλειστικά στο ασθενές δολάριο ή στη δυναμική προσφοράς και ζήτησης. Η κερδοσκοπία στα μελλοντικά συμβόλαια αργού πετρελαίου έχει εκτινάξει την τιμή, παρά την απουσία προβλημάτων στην προσφορά, αποδεικνύοντας την ισχύ της κερδοσκοπίας στο οικονομικό σκηνικό.
Φυσικά, οι Αμερικανοί πολιτικοί δεν είναι οι μόνοι που «δείχνουν» τους κερδοσκόπους ως υπαίτιους για τη φρενιτιώδη πορεία των τιμών τόσο του πετρελαίου όσο και άλλων πρώτων υλών.
Η κυβέρνηση της Ινδίας είναι τόσο σίγουρη πως η κερδοσκοπία ακριβαίνει τις πρώτες ύλες, ώστε απαγόρευσε τη διαπραγμάτευση συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης (δηλαδή τα παράγωγα) για κάποιες από αυτές (όχι του πετρελαίου). Το γερμανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα προτείνει διεθνή απαγόρευση του δανεισμού για την αγορά προθεσμιακών συμβολαίων πετρελαίου. Άλλοι, τέλος, έχουν αποδεχθεί πως οι τιμές θα ανεβαίνουν επ’ αόριστον, εφόσον η προσφορά δεν ανταποκρίνεται στη ζήτηση, για πολλούς λόγους.
Όσοι θεωρούν τους κερδοσκόπους υπεύθυνους επισημαίνουν την ανάδειξη του πετρελαίου και των άλλων πρώτων υλών ως δημοφιλών επενδυτικών προϊόντων.

Ο αριθμός των συναλλαγών στις προθεσμιακές αγορές πετρελαίου της Νέας Υόρκης έχει σχεδόν τριπλασιαστεί από το 2004, όπως άλλωστε και η τιμή του προϊόντος την ίδια περίοδο. Ωστόσο, το ίδιο συμβαίνει και με αρκετές πρώτες ύλες που δεν τίθενται προς διαπραγμάτευση σε κανένα χρηματιστήριο, επομένως οι κερδοσκόποι πολύ πιο δύσκολα μπορούν να επενδύσουν σε αυτές. Η Deutsche Bank υπολογίζει ότι η τιμή του καδμίου, σπάνιου μετάλλου, έχει αυξηθεί με ρυθμούς διπλάσιους από εκείνους του πετρελαίου από το 2001. Στο ρύζι, η διαφορά είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Οι κερδοσκόποι παίζουν σημαντικό ρόλο στον καθορισμό των τιμών στις πρώτες ύλες. Ωστόσο, αυτό γίνεται βάσει των προσδοκιών για τις μελλοντικές τάσεις της προσφοράς και της ζήτησης. Αν με κάποιο τρόπο κατόρθωναν να ωθήσουν τις τιμές σε αδικαιολόγητα ύψη, τότε η ζήτηση θα συρρικνωνόταν, αφήνοντας σωρεία βαρελιών χωρίς παραλήπτη.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως οι κερδοσκόποι δεν αγοράζουν ούτε πωλούν πραγματικό πετρέλαιο. Αντιθέτως, αγοράζουν μελλοντικά συμβόλαια και δικαιώματα προαίρεσης, που τα διευθετούν με πληρωμή σε ρευστό, σε συγκεκριμένη ημερομηνία. Ετσι, δεν επηρεάζουν την τιμή του πετρελαίου, όπως τα στοιχήματα για την έκβαση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα δεν επηρεάζουν το αποτέλεσμα.
Τέτοια ήταν η ανακούφισή της Wall Street και της Ευρώπης από τη βουτιά των τιμών του πετρελαίου, που αγνόησαν τους πληθωριστικούς κινδύνους!!! Τώρα, η άγρια κερδοσκοπία του πετρελαίου που ανησυχεί από την πεσμένη ζήτηση λόγω της δεινής κατάστασης της αμερικανικής οικονομίας λένε πως... κλείνει τις θέσεις της. Ευτυχώς...
Φυσικά δεν παρέλειψε να κάνει παρέμβαση για τις υψηλές τιμές του πετρελαίου και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, λέγοντας ότι «δεν είναι δυνατόν οι Αμερικανοί να επιβαρύνονται ολοένα και περισσότερο και το Κογκρέσο να μην κάνει τίποτα». Στο πλαίσιο αυτό ανήγγειλε την άρση των περιορισμών για πετρελαϊκές γεωτρήσεις σε θαλάσσιες περιοχές των ΗΠΑ, ζητώντας ταυτόχρονα από το Κογκρέσο να ευθυγραμμιστεί ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει το ταχύτερο δυνατόν η εκμετάλλευση νέων κοιτασμάτων.
«Η μπάλα τώρα είναι στο γήπεδο του Κογκρέσου, εμείς (η εκτελεστική εξουσία) αίρουμε τη αναστολή για τις πετρελαϊκές γεωτρήσεις», ανέφερε επί λέξει στην Ουάσιγκτον ο Αμερικανός πρόεδρος. Η άρση της αναστολής των πετρελαϊκών γεωτρήσεων εκ μέρους του Αμερικανού προέδρου αφορά όλη την αμερικανική υφαλοκρηπίδα. Ομως, από μόνη της αυτή η ενέργεια του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι αρκετή προκειμένου να επιτραπούν οι γεωτρήσεις, δεδομένου ότι θα πρέπει να παρέμβει στην ίδια κατεύθυνση και το Κογκρέσο, αίροντας από την πλευρά του σειρά ισχυόντων νομοθετικών περιορισμών.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 27-07-2008

Η ντόπα της ζωής.η υποκρισία....

Η ΝΤΟΠΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ,Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Ξέροντας από πρώτο χέρι τι σημαίνει για τον πολύ κόσμο το φαρμάκωμα, η λήψη φαρμακευτικών ουσιών για διόρθωση ιατρικών ενδείξεων σωματικών ή ψυχικών, πόσο ενδοιασμό, αμέλεια, συνέπεια, ή προσπάθεια διαταράσσει την ζωή τους. Ακόμα και η πρόσβαση στη συμβουλή του φαρμακοποιού ή την έγκυρη γνώμη του γιατρού γεννάει ρίγη διαταραχών συμπεριφοράς και κρίσεις λογής εμπιστοσύνης.
Οταν το 1960 στην Ολυμπιάδα της Ρώμης , στον αθλητισμό εμφανίστηκε ο πρώτος θάνατος Δανού ποδηλάτη η οργανωμένη αντίδραση σε αυτό το κυνήγι εύκολου πλουτισμού άρχισε μόλις το 1999 με την οργάνωση της WADA. Οι διεθνείς Ολυμπιακές Ομοσπονδίες οι εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές και τα κράτη δύσκολα συντελούν στην πράξη στον υγιή αθλητισμό, προτιμούν τα ρωμαϊκής εμπνεύσεως θεάματα και ηρωοποιήσεις ατόμων που αναρριχήθησαν χρησιμοποιώντας ψεύτικες προσπάθειες φαρμακευτικής υπονόμευσης της ίδιας της υγείας τους.
Το χρυσό μετάλλιο στη ντόπα κατέκτησε η χώρα μας με σύλληψη 15 αθλητών με δεύτερη την Βουλγαρία με 11 και τρίτη τη Ρωσία με 10. Εδώ περιγράφονται οι απαγορευμένοι καρποί των ψευδαισθήσεων και της εύκολης αρπαχτής. Πόση ψευτιά και υποκρισία αντέχουμε σαν κοινωνία να θεοποιούμε αθλητές εκφραστές υποτίθεται εθνικών ιδεωδών και ατομικής υπεροχής αλλά στην ουσία κυνηγών ευκαιριών ήσσονος προσπάθειας και κρείττονος αρπαχτής. Γιατί ο αθλητής που ντοπάρεται και μάλιστα με ανδρογόνα στεροειδή ανθρωποκτόνα χάπια της δεκαετίας του 1960, κάνει λιγότερη προσπάθεια και κλέβει τον αντίστοιχο τίμιο συναθλητή του που έτυχε σε παραδοσιακό προπονητή οχι μύστη του Διοσκουρίδη, και οπωσδήτοτε ένοχα στραβό παράγοντα ενίοτε με κομματικές διασυνδέσεις.

Ε λοιπόν ας τους το βροντοφωνάξουμε θέλουμε εθνικές επιτυχίες στα «γράμματα και τα θάματα» και αν σε αυτό περιλαμβάνεται ο πολιτισμός του νου υγιή εν σώματι υγιές τότε μόνο θα δεχθούμε έντιμες ατομικές προσπάθειες να μας εκπροσωπούν συλλογικά και εθνικά. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε τα αδρενεργικά προγεστερονικά στεροειδή στα πρόσωπα των ενόχων. Οι παράγοντες πλουτίζουν ανερυθρίαστα, οι ΣΕΓΑΣmen κοπιάζουν μοιράζοντας εύνοιες, οι πωλητές ουσιών εισπράττουν αφορολόγητα και σπέρνουν το θάνατο σε επιρρεπείς μποντιμπιλντεράδες, υποψήφιους φουσκωτούς, εκκολαπτόμενους "μαχητές των στίβων» παιδιά φαντασμένων γονιών, εξορισμένων της τσιμεντούπολης στα ιδιωτικά γυμναστήρια απελπισμένους άνεργους και η απάτη αποκτά διεθνή ταυτοποίηση στην χώρα μας.
Επειδή με την ξεχασμένη;; Methyltrienolone ή την Methandrostenolone δεν λύνονται τα προβλήματα του μαζικού αθλητισμού, της έλλειψης χώρων πρασίνου και άσκησης, τα προβλήματα παχυσαρκίας και κακής διατροφής προτείνω αυστηρή περικοπή προνομίων, το δημόσιο ιδίως το στράτευμα , δεν είναι να σιτίζει αναξίους και τα χρηματικά έπαθλα των όποιων επιτυχιών να είναι χρηματικά του επιπέδου χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όχι επιμελών δικτατοριών που χρησιμοποιούν τον αθλητισμό για δρόγη και πλάνη.
Η καθυστέρηση κατάθεσης νομοσχεδίου από το Πάσχα της ΝΔ για την κακουργηματική ποινικοποίηση του ανθρωποκτόνου αυτοχειριαστικού ντοπαρίσματος μόνο με τις δύο αντίστοιχες του κυρίου Λιάνη στο παρελθόν μπορεί να συγκριθεί αρνητικά. Οποιος χρησιμοποιεί και υποτιμά τον κόσμο που ενδιαφέρεται για τις επιδόσεις μόνο αρνητική ωφέλεια προσφέρει στη χώρα και την διακυβέρνηση.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ

Οι φωτογραφίες από το μέλλον!

Εγραψαν επίσης:

1. Αρχαίο πνεύμα ετοιμοθάνατο.

2.Βιογενετική Ντόπα- Το μέλλον του Ολυμπισμού.

3. Ντόπα; κάποιοι ανακάλυψαν την Αμερική.

Μανιφέστο του αξιοπρεπούς καπιταλισμού (Αναδημοσίευση)

Μανιφέστο του αξιοπρεπούς καπιταλισμού
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Δηλαδή, όχι μόνο την Ευρώπη. Και την Αμερική και την Ασία και την Αφρική και την Αυστραλία. Οσονούπω και την Ανταρκτική.

Το φάντασμα της αγοράς. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης υφηλίου επιστρατεύουν τα πιο ευφάνταστα τεχνάσματα, τις πιο επιθετικές στρατηγικές, για να το εξοντώσουν. Αστοί και προλετάριοι. Βιομήχανοι και έμποροι. Πωλητές και αγοραστές. Παραγωγοί και καταναλωτές. Φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες. Κρατιστές και αγορολάγνοι. Συκοφαντούν, λοιδορούν, εξουθενώνουν, υπονομεύουν, αποδομούν το πιο λαμπερό επίτευγμα του οικονομικού πολιτισμού αιώνων. Εκεί που έλειχον πτύουσιν. Και τούμπαλιν. Οι σιχαμένοι.

Κάπως έτσι θα μπορούσε να αρχίζει το μανιφέστο του παρεμβατισμού (που μπορεί να διαβαστεί και ως δραματικός επικήδειος της αγοράς, αλλά και ως μανιφέστο του αξιοπρεπούς καπιταλισμού, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω). Αποτελεί κατά τα φαινόμενα την έσχατη εκδοχή της σύγχυσης που διατρέχει τους τεχνοκράτες της πολιτικής οικονομίας. Ας κάνουμε μια ανασκόπηση όλων των τελευταίων επεισοδίων του έπους:

Ο Γερμανός πρόεδρος Χορστ Κέλερ (το ανέφερα και την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά δεν βλάφτει να το θυμίσω), πρώην διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και εκ των αρχιτεκτόνων της πειθαναγκαστικής φιλελευθεροποίησης της διεθνούς οικονομίας (ακόμα και στις χώρες που αγνοούσαν τι εστί αγορά), αποκαλεί την αγορά της τραπεζικής πίστης «τέρας». Δεκατέσσερις συνταξιούχοι «σοφοί» της Ευρώπης, ο Ντελόρ, ο Σαντέρ, ο Πέρσον, ο Σμιτ, ο Ντ’ Αλέμα κ.α. (ήτοι, οι εισηγητές και εκτελεστές των πολιτικών απελευθέρωσης των αγορών της τελευταίας εικοσαετίας, στη σοσιαλδημοκρατική κυρίως εκδοχή της), ομολογούν μέσα από το μανιφέστο που συνυπογράφουν ότι συνέβαλαν στην κατασκευή ενός Φρανκενστάιν. Και εισηγούνται ούτε λίγο ούτε πολύ την αποσυναρμολόγησή του και την ανακατασκευή του, με γερές δόσεις κρατικού παρεμβατισμού και ρύθμισης. Τελευταίος και καταϊδρωμένος ο πιο νεοφώτιστος νεοσυντηρητικός της υφηλίου Νικολά Σαρκοζί εισηγείται μείωση του ΦΠΑ των πετρελαιοειδών προϊόντων. Ανάλογη πανευρωπαϊκή μείωση του ΦΠΑ σε βασικά είδη διατροφής εισηγούνται ή ετοιμάζονται να εισηγηθούν πολλοί υπουργοί Οικονομίας ή και πρωθυπουργοί της Ε.Ε.Στην εγχώρια αγορά, όπου φυσικά τα πράγματα είναι πιο γραφικά και φολκλορικά, εμπορικοί σύλλογοι και επιμελητήρια προτείνουν μείωση του ΦΠΑ σε είδη διατροφής, με παράλληλη τήρηση «συμβολαίου τιμής» για αποφυγή νέων αυξήσεων «μέχρι να ηρεμήσει η αγορά» (τι έχει αυτή η αγορά; Ας της δώσουμε αντικαταθλιπτικά. Ή λίθιο). Ο αρμόδιος υπουργός κ. Φώλιας επέβαλε μία ακόμα διατίμηση, στο λάδι αυτήν τη φορά, για να μας διασώσει από τις απρόβλεπτες παρενέργειες της υπόθεσης ηλιέλαιο (ήτοι: φάε λάδι κι έλα βράδυ, φάε ηλιέλαιο κι άντε για ευχέλαιο). Ο κ. Φώλιας, λοιπόν, εξήγγειλε προχθές άλλα 10 μέτρα (συν 41 του Απριλίου, σύνολο 51. Να τα κατοστίσουμε, βοήθειά μας). Ανασύρονται από τις αράχνες και οι χαροξεχασμένες συμφωνίες κυρίων -οι ίδιες που σχεδόν ποινικοποίηθηκαν ως καμουφλαρισμένα καρτέλ-, αλλά οι «κύριοι» τελικώς φτύνουν τον υπουργό, δεν θέλουν συμφωνίες. Όλος ο νεοφιλελεύθερος οίστρος της φαιογάλαζης διακυβέρνησης εξατμίστηκε σε λίγους μήνες και εκτρέπεται σε μια μανία υπερ-ρύθμισης. Η αόρατος χειρ της αγοράς έμεινε μετέωρη, αγκυλωμένη, και η μακρά χειρ του κράτους αναλαμβάνει να σώσει την κατάσταση.Υπάρχουν τέσσερις άκρως ενδιαφέρουσες ομολογίες σ’ όλη αυτή την πανικόβλητη φιλολογία για το τέρας που ξέφυγε από τον έλεγχο του θηριοδαμαστή.

Ομολογία πρώτη. Όλοι οι τεχνοκράτες της απορύθμισης- αυτορρύθμισης ομολογούν τώρα ότι το «σχέδιο αγορά» απέτυχε παταγωδώς. «Η αγορά αποδείχθηκε ανίκανη να αυτορυθμισθεί», γράφουν -χωρίς να ερυθριούν- οι 14 «σοφοί» στο μανιφέστο τους. Ο ανταγωνισμός, στον οποίο εθίστηκαν μαζικά δισεκατομμύρια ανθρώπων σ’ όλο τον πλανήτη, από τους κουστουμάτους νεογιάπηδες της Νέας Υόρκης μέχρι τους πάμπτωχους αγρότες της Γκάνας, δεν έφερε ούτε χαμηλές τιμές, ούτε υψηλότερα εισοδήματα, ούτε δικαιότερη κατανομή του πλούτου. Το αντίθετο. Η πρώτη κρίση τιμών της απελευθερωμένης και παγκοσμιοποιημένης οικονομίας φέρνει χώρες, τάξεις και στρώματα στο κατώφλι της πτώχευσης.

Ομολογία δεύτερη. Ο πληθωρισμός εκρήγνυται και πάλι, 4,6% αυτό τον μήνα, ποιος ξέρει πού θα πάει τον Ιούνιο και τα χειρότερα έπονται (όσο κι αν προσπαθεί ο κ. Αλογοσκούφης να τον αποκαλεί «διεθνή πληθωρισμό», δεν παύει να τροφοδοτείται από «εθνικά» κέρδη και να πληρώνεται με «εθνικό» εισόδημα). Αν πάρουμε τοις μετρητοίς όλα όσα λέγονται από τα επισημότερα χείλη για τσουνάμι αισχροκέρδειας, τότε έχουμε την πρώτη μετά πολλές δεκαετίες ομολογία πως έχουμε πληθωρισμό κερδών και ουχί μισθών, όπως για χρόνια μας πείθουν εν χορώ υπουργοί Οικονομίας, επιχειρηματικές ενώσεις και κεντρικοί τραπεζίτες. Τα επιχειρηματικά κέρδη, λοιπόν, τρέφουν τον πληθωρισμό, το λένε, το εννοούν, το υπονοούν και ακόμη δεν έχουν σκίσει τα πτυχία τους, δεν έχουν υποβάλει τις παραιτήσεις τους, δεν έχουν ζητήσει μια συγγνώμη για το γεγονός ότι εδώ και χρόνια, χάρη σ’ αυτή τη λαθροχειρία, η εργασία είναι το μοναδικό εμπόρευμα που υποβάλλεται σε διατίμηση.

Η τρίτη ομολογία αφορά την ηθική του οικονομικού μας πολιτισμού. Σχεδόν κοντεύω να πιστέψω την γκρίνια της επιχειρηματικής ηγεσίας περί δαιμονοποίησης του κέρδους. Παραμένει, βεβαίως, αναπάντητο το ερώτημα που διατύπωσα, ο βλαξ, το περασμένο Σάββατο, ποιο μέρος του κέρδους είναι αισχρό και ποιο ιερό από το συνολικό μέγεθος «αισχροκέρδεια». Αλλά, μέχρι οι αμήχανοι τεχνοκράτες της οικονομίας να καθορίσουν τα όρια μεταξύ επιτρεπτού και ανεπίτρεπτου κέρδους, ας μας περιγράψουν επίσης ποιος είναι ο ηθικός κώδικας της επιχειρηματικότητας. Διότι, ακούγονται τουλάχιστον αφελείς, αν όχι και γελοίες, οι θρηνωδίες των 14 «σοφών» της Ευρώπης για την «απώλεια κάθε ηθικής στον κόσμο των επιχειρήσεων». Ο μωσαϊκός νόμος της αγοράς, αν έχω καταλάβει καλά, θεωρεί την παραίτηση από το κέρδος -ή από μέρος του- θανάσιμο αμάρτημα. Αν μια επιχείρηση που μπορούσε να εμφανίσει στους ισολογισμούς της αύξηση κερδών 50% καταληφθεί αίφνης από τύψεις συνείδησης και περιορίσει τα κέρδη της στο 30% ή το 20%, θα δει τη μετοχή της να καταβαραθρώνεται και να χάνει σε ώρες ή μέρες τη μισή χρηματιστηριακή της αξία. Η αγορά τιμωρεί σκληρά τις ηθικές αναστολές. Και, εν πάση περιπτώσει, κάποιος πρέπει να θυμίσει σε όσους θρηνούν τη χαμένη ηθική του καπιταλισμού ότι καμιά ομαδική ή ατομική ψυχοθεραπεία δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα να απαλλάξει την επιχειρηματικότητα από την τυραννία του ποσοστού κέρδους.

Η τέταρτη ενδιαφέρουσα ομολογία είναι πως η ανάπτυξη, η μανιέρα του οικονομικού μας πολιτισμού που υποτίθεται ότι θα επέφερε ομοιόμορφα οφέλη και κέρδη σε χώρες, περιφέρειες, τάξεις και στρώματα, λειτουργεί τελικά ακριβώς αντίθετα. Η αδιάλειπτη οικονομική μεγέθυνση όχι μόνο εξελίχθηκε σε μηχανισμό διεύρυνσης των ανισοτήτων, αλλά οδηγεί στην εξαθλίωση ολόκληρους πληθυσμούς και στρώματα.

Η πιο νοσηρή ένδειξη αυτής της μεγέθυνσης είναι η χρηματοπιστωτική φούσκα που αποτιμάται ήδη στο δεκαπενταπλάσιο του παγκόσμιου Ακαθάριστου Προϊόντος και αποτελεί τον πιο βάναυσο μηχανισμό ανακατανομής του πλούτου εις βάρος των δισεκατομμυρίων.

Ως εκ τούτου, είναι απορίας άξιο πώς ακριβώς φαντάζονται οι 14 Ευρωπαίοι «σοφοί» (ανάμεσα στους οποίους δύο πρώην Πρόεδροι της Κομισιόν, επτά πρώην πρωθυπουργοί και δύο πρώην υπουργοί Οικονομίας) τον «αξιοπρεπή καπιταλισμό με αποτελεσματική δημόσια παρέμβαση», τον οποίο επικαλούνται. Έναν καπιταλισμό με ολίγη από κέρδη, διπλή μερίδα ηθικής και μπόλικο κόκκινο πιπέρι; Ωραία. Έναν με διπλή πίτα, παρακαλώ.

Το κείμενο έχει δημοσιευθεί στον κόσμο του Επενδυτή 31 Μάη-1 Ιούνη 2008
Είναι κείμενο του Κίμπι.

Αθήνα 2004, τελετή έναρξης μέρος 4ο.

Το γεγονός έχει χαραχθεί στις μνήμες όλων.

Τώρα που ανήκει πια στην ιστορία και αρχίζουν οι Ολυμπιακοί αγώνες του Πεκίνου 2008 αναγκαστικά αναλογιζόμαστε κέρδη και ζημίες. Μετάλλια 16 χωρίς μαζικό αθλητισμό. Εθελοντισμός χωρίς νέες θέσεις εργασίας. Θέαμα και προστατιλίκι η γλυκιά ανάμνηση. Εξευτελισμός χωρίς λόγο από τα διεθνή μέσα επικοινωνίας. Ντόπα, φανατισμός πολιτική εκμετάλλευση χωρίς εκεχειρίες και ειρηνική αξιοποίηση. Η διπλωματία καλή στο επίπεδο δωρεάν φιλοξενίας κάποιων συνήθως χαραμοφάηδων. Ευκαιρία για τα ξενοδοχεία της Αθήνας να απαλλαγούν από το αμίαντο από πάνω τους και να ακριβύνουν υπέρογκα.! Οι περιβαλλοντικές προτεραιότητες στα αζήτητα. Η ασφάλεια χοάνη κονδυλίων για τεχνητές ανάγκες που τώρα ξέρουμε που κατέληξαν σαν μίζες. Χαμόγελα και δουλειά από όλους μας εκείνο τον Αύγουστο, για να αφήσουμε τα Ολυμπιακά Ακίνητα αναξιοποιητα σε χέρια ανίκανων διοικήσεων.

Εχουμε άλλη επιλογή;;(Αναδημοσίευση)

Περί Κρίσεως: Ιδού το Πήδημα ή το Ξόρκισμα

του Δημήτρη Κουμάνταρου.

Ιούλιος 13, 2008
Λέμε ότι κάτι είναι σε κρίση, όταν κρίνουμε πως κάτι δεν πάει καλά και μας προκαλεί ανησυχία.
Επειδή η ανθρώπινη ζωή είναι πάντα, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ατελής κι επειδή η διαπίστωση της κρίσης είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη κριτική-διανοητική ικανότητα, πάντα θα υπάρχει κάποιου είδους κρίση.
Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν στιγμές, που η κρίση αυτή διαπιστώνεται με πιό έντονο κι επιτακτικό τρόπο από ότι άλλες φορές.
Σήμερα η κρίση της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι πανθομολογούμενη. Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι κρίνουν, πως κάτι δεν πάει καλά.
Δεν συμφωνούν όλοι στο τι δεν πάει καλά, στα αίτια της κρίσης. Σημειωτέον ότι για να βγείς από μια κρίση πρέπει να εντοπίσεις ορθά τα αίτιά της και να τα εξουδετερώσεις.
Άλλοι λοιπόν λένε, πως το αίτιο είναι η πολύχρονη προηγούμενη διακυβέρνηση από το ΠΑΣΟΚ. Άλλοι η σημερινή διακυβέρνηση από τη Ν.Δ.

Άλλοι η κυριαρχία του δικομματικού συστήματος. Άλλοι η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Άλλοι η ύπαρξη του καπιταλιστικού συστήματος. Άλλοι οι εγγενείς αδυναμίες της νεοελληνικής κοινωνίας και του νεοελληνικού κράτους από τη στιγμή της συγκρότησής τους.
Είναι στην ίδια κρίση με την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, άλλες χώρες που κυβερνώνται με κυβερνήσεις ίδιου ιδεολογικοπολιτικού προσανατολισμού, με την ίδια γενική πολιτική, με το ίδιο σύστημα;
Έχουν τις ίδιες επιδόσεις στην παιδεία, στη διαφθορά, στην ακρίβεια, στην ψαλίδα των αμοιβών, στη δικαιοσύνη, στην προστασία του περιβάλλοντος, στην αυθαίρετη δόμηση, στη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, στην απουσία εθνικής στρατηγικής κ.ο.κ.;
Έχουν τις ίδιες επιδόσεις στην άγονη κοκορομαχία, στο φανατισμό, στην προχειρότητα, στο αλώνισμα λαμόγιων και πρακτόρων, στην αυθαιρεσία, στη συγκάλυψη, στην έλλειψη αλληλοσεβασμού των πολιτών, στην αίσθηση συμμετοχής και συνευθύνης τους στη διαχείρηση των κοινών κ.ο.κ.;
Δεν είμαι οπαδός της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του δικομματικού συστήματος, του νεοφιλελευθερισμού, του καπιταλιστικού συστήματος. Ούτε οπαδός της θεωρίας να ακολουθήσει η Ελλάδα σχηματικά, δηλαδή τεμπέλικα και δίχως αυτοθέσπιση, πρότυπα λειτουργίας άλλων χωρών με διαφορετικές ιδιαιτερότητες κι άλλες ιστορικές διαδρομές. Εξ’ άλλου κι αυτά τα πρότυπα βρίσκονται με άλλους ή παρεμφερείς τρόπους και σε διαφορετικό βαθμό σε κρίση, όπως κι ολόκληρος ο παγκόσμιος ανθρώπινος πολιτισμός. Μα δεν είμαι κι οπαδός της υποκρισίας, της ανειλικρίνειας, της εθελοτυφλίας, του αναθέματος, του βολέματος.
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Έχουμε άλλη επιλογή; Θέλει, μεταξύ άλλων: Ειλικρίνεια κι όχι κομματική και σε τελευταία ανάλυση στενόμυαλη υπαρξιακή σκοπιμότητα. Συγκεκριμμένη ανάλυση της συγκεκριμμένης κατάστασης. Συνευθύνη, συμμετοχή των πάντων.

Διάλογο, μελέτη, προγραμματισμό, μετριοφροσύνη.

Αξιοποίηση όλου του διαθέσιμου δημιουργικού δυναμικού της κοινωνίας. Μεταβολή προς μια συλλογική, συμμετοχική, αντιδογματική κατεύθυνση της νοοτροπίας όλων μας. Μεταρρύθμιση, αναγέννηση, επανίδρυση της χώρας σε όλους τους τομείς και δημιουργικό προσανατολισμό της μέσα στο σύγχρονο διεθνές πλαίσιο.
Ας μη μεταθέσουμε άλλο το κόστος και τη δυσκολία της συνευθύνης, της πράξης, στο μονομερή λεκτικό καταμερισμό της υπαιτιότητας. Η μονομέρεια είναι λυτρωτική, πρόσκαιρα, μόνο για αυτόν που τη φαντάζεται.
Ιδού λοιπόν η Ελλάδα, ιδού ο κόσμος, ιδού και το πήδημα. Ή το ξόρκισμα.