Τα υστερόγραφα του Θεόφιλου Ρόζενμπεργκ

Εφυγε από τη ζωή ο ιδρυτής των Γιατρών του Κόσμου ● Η παρακαταθήκη του για την «ιατρική του δρόμου» και την περίθαλψη των αδυνάτων σε ολόκληρη την υφήλιο ● Οι διώξεις που αντιμετώπισε όταν προσπάθησε να καθαρίσει την «κόπρο του Αυγεία» ως πρόεδρος του ΚΕΕΛΠΝΟ ● Το μήνυμά του για την παταγώδη αποτυχία της Ε.Ε. στην αντιμετώπιση της πανδημίας Αρθρο των Αντα Ψαρρά, και Ντανι Βεργου στην Εφημεριδα των Συντακτων 20-21/2/2021

Ο Θεόφιλος Ρόζενμπεργκ δεν ήταν ένας απλός γιατρός, χειρουργός, καθηγητής, ιδρυτής των Γιατρών του Κόσμου, πρόεδρος του ΚΕΕΛΠΝΟ κ.λπ. Ηταν πολίτης του κόσμου με κάθε δυνατή σημασία που μπορεί να έχει αυτός ο χαρακτηρισμός. Ακολουθώντας τα βήματα του πολύ πρόωρα χαμένου και ξεχωριστού για τους Χανιώτες χειρουργού πατέρα του, αφιέρωσε κυριολεκτικά τη ζωή του στους ασθενείς που περιέθαλψε σε όλο τον κόσμο. Οι Γιατροί του Κόσμου ήταν γι' αυτόν η πιο χειροπιαστή απόδειξη της αφοσίωσής του στις αξίες της Αριστεράς και στην ανάγκη περίθαλψης των αδύναμων σε όλες τις χειμαζόμενες γειτονιές του κόσμου. Μέσα στις σκηνές σε εμπόλεμες περιοχές, σε στρατόπεδα της Αφρικής με καταβεβλημένους από την πείνα και τις αρρώστιες ανθρώπους, σε περιοχές χτυπημένες από φυσικές καταστροφές, δίπλα στους διωγμένους Κούρδους, στους πρόσφυγες και στους μετανάστες που έφτασαν απελπισμένοι στην Ελλάδα, στους Ρομά, στις λιντσαρισμένες οροθετικές γυναίκες, στους ασθενείς του στο Λαϊκό Νοσοκομείο και πάντα δίπλα στους φοιτητές του πέρασε όλα του τα χρόνια. Κλήθηκε να βγάλει από την ντροπή και τη λάσπη το διεφθαρμένο ΚΕΕΛΠΝΟ, όμως πλήρωσε με συκοφαντίες και ψέματα -αθλιότητες των καλά χορηγημένων και βολεμένων- την προσπάθειά του να εξυγιάνει έναν φορέα που όφειλε να βρίσκεται δίπλα στους πολίτες κι όχι να απομυζά το δημόσιο ταμείο. «Το ΚΕΕΛΠΝΟ πρέπει να βγει έξω, να πάει στον κόσμο και όχι με ωράρια υπαλλήλων του Δημοσίου αλλά νύχτα, στις 2 τα ξημερώματα, εκεί που ζουν και συχνάζουν, για παράδειγμα, οι άνθρωποι που θα κολλήσουν AIDS από τη σύριγγα», έλεγε στην «Εφ.Συν.» στις 4/5/2016. «Η ιατρική του δρόμου» Χαρακτηριστικός ήταν ο αποχαιρετισμός του μόλις ανέλαβε επικεφαλής του ΚΕΕΛΠΝΟ. Εκεί αποτυπώνεται καθαρά η αντίληψή του για την παιδεία και την ιατρική: «Κλείνοντας μία ακαδημαϊκή πορεία τριάντα πέντε χρόνων και μία παρουσία σαράντα ενός χρόνων στην Α' Χειρουργική Κλινική του ΕΚΠΑ, θέλω να αποχαιρετήσω τους φίλους και συνεργάτες, τους φοιτητές και τους νοσηλευτές που στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια τη δουλειά μου. [...] Η ευγνωμοσύνη μου είναι πριν απ’ όλα για τους ασθενείς μου σε όλα τα πέρατα της Γης, από τη Δραπετσώνα και το Πέραμα στη Σρι Λάνκα και στο Κουρδιστάν, από τους θαλάμους του “Λαϊκού” στα πρόχειρα νοσοκομεία της Αϊτής, της Καμπούλ και του Μογκαντίσου, που στα μάτια τους καθρεφτίστηκαν τόσα χρόνια οι κόποι και οι αγωνίες μας, οι αμφιβολίες και η απελπισία μας. »Ενα μεγάλο ευχαριστώ στους εκατοντάδες φοιτητές μου. Στα μάτια τους βλέπω τους συνεχιστές του έργου και τους θεματοφύλακες των αρχών και των κανόνων της άσκησης της ιατρικής με συμπόνια και κατανόηση για το δράμα του αρρώστου. Το απαρχαιωμένο και άκαμπτο σύστημα της ιατρικής εκπαίδευσης δεν μου επέτρεψε να τους πλησιάσω πάντα όπως θα έπρεπε και να μοιραστώ μαζί τους τις αγωνίες και τα όνειρά τους. Είμαι όμως ικανοποιημένος γιατί μπόρεσα μέσα από τα προγράμματα ανταλλαγών, που για πολλά χρόνια συντόνισα, να ανοίξω τους ορίζοντες και να δώσω σε περισσότερους από πεντακόσιους νέους συναδέλφους την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τα μεγάλα ιατρικά κέντρα και Πανεπιστήμια της Ευρώπης… »Τα τελευταία δέκα χρόνια αφιέρωσα τις ακαδημαϊκές μου προσπάθειες στην οργάνωση μεταπτυχιακών σπουδών στον τομέα της Παγκόσμιας Υγείας. Η εμπειρία μου από την άσκηση της ιατρικής με ελάχιστα μέσα στις πιο δύσκολες περιοχές με έπεισε ότι χρειάζεται και στη χώρα μας ένας αριθμός εξειδικευμένων στελεχών στη διαχείριση των μεγάλων κρίσεων στην Υγεία. Η εξέλιξη των πραγμάτων και στην ίδια μας τη χώρα επιβεβαίωσε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο την επιλογή μου αυτή και σήμερα με καμάρι βλέπουμε δεκάδες απόφοιτους του μεταπτυχιακού μας προγράμματος να στελεχώνουν τις υπηρεσίες αρωγής στους πρόσφυγες αλλά και σε μεγάλους διεθνείς οργανισμούς ανθρωπιστικής βοήθειας. Πρόκειται αναμφίβολα για μία πρωτοποριακή προσέγγιση αυτής της “άλλης” ιατρικής, της ιατρικής των ευπαθών ομάδων πληθυσμού, της λεγόμενης “ιατρικής του δρόμου” που για πολλά χρόνια παρέμενε στο περιθώριο της επίσημης ιατρικής εκπαίδευσης». Η στοχοποίηση

Ηταν ακριβώς αυτός ο γιατρός που στοχοποιήθηκε από τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα που λυμαίνονταν το ΚΕΕΛΠΝΟ, με αποτέλεσμα να φτάσει στο δικαστήριο και να εκδικαστεί το 2019 μήνυση εναντίον του για την απόσπαση και τη διπλή για λίγους μήνες απασχόληση στο γραφείο του μιας συνεργάτιδός του προκειμένου να τον βοηθήσει στην αποστολή που του ανατέθηκε να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία. Η μήνυση είχε κατατεθεί από τον Σ. Πουλή, που στο μεταξύ είχε σε βάρος του διώξεις για σειρά κακουργημάτων και νόμιζε ότι θα σπιλώσει έτσι την αψεγάδιαστη πορεία του Θ. Ρόζενμπεργκ. «Δεν έχω αυταπάτες ότι τα κέντρα που κίνησαν τη μήνυση και πανηγυρίζουν για την πρωτόδικη δικαστική αυτή απόφαση είναι ακριβώς τα ίδια που φέρονται να ενέχονται στα μεγαλύτερα σκάνδαλα κατάχρησης του δημοσίου χρήματος» δήλωνε στο ΑΠΕ ο πρώην πρόεδρος του ΚΕΕΛΠΝΟ, που καταδικάστηκε κατά πλειοψηφία (2-1) πρωτόδικα σε 12 μήνες μαζί με τη συνεργάτιδά του ενώ ο εισαγγελέας τον είχε κρίνει αθώο. «Το ΚΕΕΛΠΝΟ λειτούργησε όλα αυτά τα χρόνια ως ένας εμβληματικός οργανισμός διαφθοράς. Και εγώ, που δεν πίστευα αρχικά πολλά από όσα έβλεπαν το φως τη δημοσιότητας, ανακάλυψα στους δώδεκα αυτούς μήνες ότι πράγματι αυτός ο πολύτιμος για την υγεία του κόσμου οργανισμός χρησιμοποιήθηκε βάναυσα για εξυπηρέτηση των πιο σκοτεινών και ιδιοτελών συμφερόντων» έλεγε σε συνέντευξή του στην «Εφ.Συν.» το 2017, τη στιγμή που όλοι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και τα πορίσματα είχαν ήδη διαπιστώσει ζημία δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ ενώ λίγο αργότερα ασκήθηκαν οι κακουργηματικές διώξεις από την Εισαγγελία. Τα πρόσωπα αυτά σήμερα στελέχωσαν ξανά κρατικούς φορείς, ενώ τα πορίσματα και οι διώξεις παραμένουν... σε εκκρεμότητα. Η τελευταία ανάρτηση Μετά το σχεδόν αστραπιαίο χτύπημα του καρκίνου, ο Θ. Ρόζενμπεργκ έσπευσε να εκφράσει την αγωνία του σε μια τελευταία ανάρτηση στις 29/1/2021: «Ενα χρόνο μετά την έναρξη της φονικότερης κρίσης Δημόσιας Υγείας που έπληξε την ανθρωπότητα και ειδικότερα τη γηραιά μας ήπειρο, είναι αναμφισβήτητη η θλιβερή διαπίστωση ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση απέτυχε παταγωδώς σε όλα τα επίπεδα να προστατεύσει τη ζωή των τετρακοσίων εκατομμυρίων πολιτών της και να εξασφαλίσει ένα ελάχιστο κοινό αίσθημα προστασίας και ασφάλειας. Μοναδική διέξοδος στη διαπίστωση αυτή είναι η άμεση παραίτηση, σε ένδειξη στοιχειώδους ευθιξίας, όλων των μελών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η έναρξη διαδικασιών αντικατάστασής τους από τα κράτη-μέλη. [...] Ο Ευρωπαίος πολίτης δεν μπορεί απλά να παρακολουθεί σαν τρίτος την παντομίμα που παίζεται ανάμεσα σε Ευρωπαίους αξιωματούχους, τους εκπροσώπους των μεγάλων big pharmas και των υπαλληλίσκων της κεντροευρωπαϊκής γραφειοκρατίας με την ανοχή και συγκάλυψη μιας μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ».

Η δική μου Αριστερά.

Εφυγε στο Τζανειο απο βαρυ εγκεφαλικό 93 χρόνων ο Μπαμπης Καλαντζής απο χωριο της Βοιωτίας. Προτυπο Αγωνιστή στη ζωή αφιερωσε όλη του τη ζωή για ένα καλυτερο κόσμο. 22-4-1967 οργανωσε στην Στοκχολμη την πρωτη αντιδικτατορική συγκεντρωση εκ 2000 διαδηλωτων. Τιμητικο προεδρειο στο τελευταιο συνεδριο Συριζα. Το ποιημα του Τασου Λειβαδίτη τον εκφραζε πληρως. Η ζωή του ενα ατελειωτο διδακτικό βιβλίο. ”Η δική μου αριστερά, είναι η στρατιά των διπλά ηττημένων ευγενών ηρώων που για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα διαψευσμένο όνειρο, για μια ματαιωμένη ελπίδα έδωσαν τη ζωή τους. Η δική μου αριστερά διακρινόταν πάντα για την ευγένεια της. Η δική μου αριστερά ξεχώριζε πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της. Η δική μου αριστερά οριοθετήθηκε για την ανιδιοτελή της προσφορά. Η δική μου αριστερά φημιζόταν για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς, δίχως «επαγρυπνητές» της ιδεολογικής καθαρότητας, δίχως «στρατόπεδα συγκέντρωσης» για τους «αντιφρονούντες». Η δική μου αριστερά σταυρώθηκε στα Μακρονήσια της πατρίδας μου και τα μακρινά γκουλάγκ της Σιβηρίας. Βασανίστηκε στο Μπούλγκες, στην Μπουμπουλίνας και σε όλα τα κολαστήρια όπου γης. Η δική μου αριστερά υμνήθηκε για την ουτοπική της προσμονή στα όρια της μεταφυσικής εσχατολογίας. Η δική μου αριστερά τραγουδήθηκε για την ομορφιά των στίχων της. Η δική μου αριστερά απεικόνισε το κάλλος του ήθους των απλών ανθρώπων που πίστεψαν σ’ αυτήν και θυσιάστηκαν για τα ευγενικά ιδανικά της. Η δική μου αριστερά αγαπούσε τον τόπο μου και μοχθούσε γι’ αυτόν. Για ένα καλύτερο μέλλον. Η δική μου αριστερά ήταν ρηξικέλευθη, ανατρεπτική, αιρετική, μα πάνω απ’ όλα δημιουργική, ακόμη κι όταν αστοχούσε. Η δική μου αριστερά διαιωνίστηκε στην ιστορία για την ομορφιά των ίδιων των ανθρώπων της. Η δική μου αριστερά ποτέ δεν πίστεψε σε δόγματα, ποτέ δεν αναγνώρισε ιερατεία, ποτέ δεν ενθάρρυνε την Ιερά Εξέταση της ιδεολογικής καθαρότητας. Η δική μου αριστερά δεν είχε ποτέ σωτηριολογικό, εσχατολογικό, τελεολογικό χαρακτήρα. Η δική μου αριστερά δεν δίστασε ποτέ να αυτό- αναιρεθεί. Να συγκρουστεί μετωπικά με τον εαυτό της, να υπονομεύσει την αλήθεια της και να αναζητήσει την αλήθεια του Άλλου, σε μια προσπάθεια υπονόμευσης και ανατροπής της αδικίας. Η δική μου αριστερά δεν φορούσε ποτέ κουκούλες, δεν ήταν τρακαδόρικη, δεν ήταν λαϊκίστικη, δεν ήταν ολοκληρωτική, δηλαδή αντι-αισθητική, δεν ήταν τραμπούκικη.

Η δική μου αριστερά δεν ήταν προβοκατόρικη, δεν ήταν αρνητική, δεν ήταν εξ επαγγέλματος καταγγελτική. Η δική μου αριστερά ποτέ δεν ήταν «μεταπράτης» του ανθρώπινου πόνου, «μεσάζοντας» των συνθημάτων και των στερεοτύπων, «αλληλέγγυα» της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης. Η δική μου αριστερά δεν πέταξε ποτέ γιαούρτια, απεναντίας, έφαγε σφαίρες. Η δική μου αριστερά δεν «χάιδεψε» ποτέ αυτιά τεμπέληδων, λουφαδόρων και βολεμένων. Η δική μου αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το είναι από το έχειν. Γι’ αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της. Η δική μου αριστερά διώχθηκε και από τους πολιτικούς της αντιπάλους και από τους «συντρόφους» της. Γι’ αυτό και είναι μια διπλά ηττημένη μα και διπλά δοξασμένη αριστερά. Η δική μου αριστερά είναι αειφόρως αναστάσιμη γιατί γι’ αυτή το πρόσωπο είναι υπεράνω του όχλου. Η μοναδική, ανεπανάληπτη, αναντικατάστατη αυταξία του προσώπου είναι το καθοδηγητικό νήμα της πορείας της. Μιας πορείας που ξεκινάει από το ταπεινό σπήλαιο της γέννησης του ανθρώπου, συνεχίζει στον Κήπο της Γεσθημανής, αποκορυφώνεται στο Γολγοθά και ολοκληρώνεται στην Ανάσταση του κάθε ταπεινού και καταφρονημένου τούτης της Γης. Η δική μου αριστερά, ίσως, να είναι ουτοπική. Μ’ αρέσει όμως η ουτοπία. Είναι σαν τον ορίζοντα, όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται. Σε κάνει, παρόλα αυτά, να προχωράς πάντα μπροστά. Εν τέλει, η δική μου αριστερά είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση.” ποιημα του Τασου Λειβαδιτη. Αυγή 14-11-2020.