ο Γιατρός Κένταυρος

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ Τέρας της Φύσης , στοιχειό της φαντασίας ή δημιούργημα ανθρώπινης παιδείας;; Ο Φόβος του εξουσιαστή γιατρού μελετήθηκε πολύ στην δεκαετία του 80 και συνέβαλε ώστε στα δικαιώματα των αποφάσεων να συμμετέχει ο ασθενής εκτός της καθοριστικής ζωής ή θανάτου (περι ευθανασίας) και αναπτύχθηκε στα πολιτισμένα κράτη. Εκεί που εξουσιαστές πιόνια του πολιτικαντισμού σπέρνουν φτώχια, απομύζηση πόρων , πείνα, αρρώστια και πυραύλους ενώ ακόμα κάτι Κουβανοί , κάτι ονειροπόλοι γιατροί του Κόσμου και χωρίς σύνορα τιμούν τον όρκο του Ιπποκράτη και μοιράζουν χρόνια επιβίωσης εκεί που οι «παράγοντες» του WHO εφευρίσκουν ψεύτικους συναγερμούς( τεχνιτών ) επιδημιών για να ωφεληθούν συγκεκριμένες πολυεθνικές που έχουν τις «λύσεις» εμβόλια στο τσεπάκι! Όταν η Ευρώπη στο βωμό του Β Παγκόσμιου Πολέμου έχασε τόσα νιάτα και ομορφιά ήρθαν τα συστήματα υγείας στο πολίτη σε Ηνωμένο Βασίλειο και Σοβιετική Ενωση να παρέχουν δημόσια καθολική και επιστημονικού επιπέδου παροχή υγείας δωρεάν όχι μόνο νοσοκομειακά αλλά και στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, την διατήρηση των δομών ευεξίας και ασφάλειας στην εργασία και την πρόληψη των ασθενειών. Πρυτάνευσαν τα εμβόλια, οι υγιεινές συνθήκες ζωής και διατροφής, η εξάλειψη των επιδημιών , τα κέντρα υγείας, οι οικογενειακοί γιατροί και οι γιατροί ειδικοτήτων. Το πλάτεμα της επιστήμης την κάνει θελκτική εκλαϊκευμένη αλλά και αντικείμενο εμπορίου και πηγή κέρδους. Μια από τις βασικές ρήτρες του νεοφιλελευθερισμού ήταν ο περιορισμός των δημοσίων κονδυλίων για την δημόσια υγεία και η βίαιη επιβολή στην κοινωνία των 2/3 αποκλεισμένων ή παραδομένων στην ιδιωτική δαπάνη και την εξάλειψη του κοινωνικού κράτους. Σιγά μην πλήρωνε με φόρους η άρχουσα τάξη για τις αρρώστιες που προκαλούσε στην εργατιά της….. Οι γιατροί , ταγοί και υπηρέτες της ιατρικής επιστήμης ,οι Κένταυροι του Πηλίου , οι άριστοι των πανελλαδικών εξετάσεων, οι φόρου νιότης υποτελείς στο καθηγητικό κατεστημένο και οι συνειδητοί πειθαρχικοί υπηρέτες στους ωριμότερους της εμπειρίας και της γνώσης αυτής της τέχνης εκπαιδεύτηκαν για τα καλύτερα. Απολαμβάνουν όμως την τυχαία εμπιστοσύνη και τα φρούδα όνειρα περι ατομικιστικής ευημερίας ενιοτε εις βάρος του όρκου, των πελατών τους και των αδηφάγων κανόνων της εμπορικής αγοράς. Το ελληνικό κράτος με 30 χρόνια καθυστέρηση από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη ξεκινά ένα ημιτελές σύστημα δημόσιας υγείας το 1985 τροφοδοτούμενο από άπειρες ατέλειες .Σήμερα μετά από 8 χρόνια χρεοκοπίας με περιορισμένους πόρους και εξαναγκασμό σε 63% ιδιωτικές δαπάνες έχουμε τηλεγραφικά να επισημαίνουμε :

1. Λόγω του γεωγραφικού ανάγλυφου της χώρας η κάλυψη σε αγροτικούς γιατρούς πρέπει να υπερβαίνει το 90% με κίνητρα και υπουργικές διευκολύνσεις. Το αντίδωρο της παραμονής του πληθυσμού στην ύπαιθρο ανυπέρβλητο. 2. Ενίσχυση κτιριακή και στελεχιακή των αγροτικών και αστικών κέντρων υγείας. Η Πρωτοβάθμια έχει παρελθόν σε αυτή τη χώρα τα ΙΚΑ της γειτονιάς (μερικά με οικογενειακούς γιατρούς) και εξειδικευμένους πιά και μπορεί να έχει συμπληρωματικό μέλλον τα ΤΟΜΥ όπου χρειάζονται και όπου ελλείπουν. 3. Σε μια χώρα με 2500 γενικούς ιατρούς οι 400 στο δημόσιο με τις καλύτερες των προοπτικών δεν συνάδει σύστημα παραπομπών. Ο Έλλην ασθενής χρειάστηκε 25 χρόνια στην ΠΦΥ να προσαρμοστεί στο προγραμματισμένο ραντεβού δεν θα υποταχθεί σε υποχρεωτικό προσανατολισμό των αναγκών του σε ένα ελλιπές δημόσιο, αλλά δημιουργούμε βορά στην ιδιωτική ιατρική ή στους αδόκητους μηχανισμούς πρωτοβαθμίου στα νοσοκομεία. 4. Σε μια χώρα 75.000 γιατρών με 25.000 από αυτούς στο εξωτερικό όπου και να υπηρετεί κάποιος και με όποια ειδικότητα γίνεται εμφανές ότι παράγουμε γιατρούς για να καταναλώνει η Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Αραβία κλπ. Απαιτούνται κίνητρα αυξήσεων μισθών που εμφανώς περιπαίζει περι αυτού οι έχοντες λόγο τροικανοί « σύμβουλοι» 5. Επιπρόσθετα στον ιδιωτικό τομέα κυριαρχούν οι ανασφάλιστοι και απλήρωτοι εργαζόμενοι στις μεγάλες ιδιωτικές γαλέρες, οι πειρατικοί ανεξέλεγκτοι τουριστόγιατροι στα τουριστικά νησιά μας, οι εργασιοβόρες αμυντικές εναρμονισμένες πρακτικές υψηλών κοστολογίων και νοσηλειών στον ιδιωτικό τομέα όπου καθιστούν την Παναγία της Τήνου και την εφευρετικότητα των Ελλήνων υψηλούς ρυθμιστικούς παράγοντες δημόσιας υγείας.!

6. Ηθικοποίηση του ιατρικου κόσμου από παράπλευρες εισπράξεις είτε λιστών συνεδρίων-φαρμάκων είτε ληστών υπερβολικών εργαστηριακών και θεραπευτικών πρακτικών που θα μπορούσαν να αποφευχθούν με μια ενδελεχή κλινική εξέταση. 7. Οι ελλείψεις προσωπικού και εξοπλισμού και της κτιριακής υποδομής είναι προτεραιότητες είναι και ζητούμενη αναγκαιότητα γιατί οι διοικητικοί μηχανισμοί παρεμποδίζουν ή προκαλούν παρελκυστική γραφειοκρατία που πλήττει την καθημερινότητα και ευνοούνται παλιά κατεστημένα. 8. Τα νοσοκομεία έχουν επουλώσει ανίατες πληγές και τώρα καλύπτουν χρόνιες αβελτηρίες και παρασιτικές εργολαβίες. Από τα εξοικονομούμενα χρήματα καλύπτονται ελλείψεις σε φάρμακα και μεγάλες κοινωνικές ανάγκες. 9. Κεντρικές Προμήθειες, ΕΚΑΒ, Μονάδες Εντατικής, Αιμοδοσία, Φυσίατροι, Λογοθεραπευτές, Οπτικοί, ΕΟΠΥΥ, καταπολέμηση ναρκωτικών, ελεγκτικοί μηχανισμοί, αξιολογικά κριτήρια προσλήψεων, ΗΔΙΚΑ, Ακριβά φάρμακα, Πρόνοια τεράστια κεφάλαια ήδη θεσμικών αλλαγών και απαιτήσεις νέων μεταρρυθμιστικών τομών.

10. Η μακρά αποκάλυψη σκανδάλων καθιστούν την υγεία ένα πίθο των Δαναΐδων άνω των 85 δισεκατ. που πρέπει οριστικά να βρουν δίκαιη δίκη, μήνυμα ηθικής και αποκατάσταση των ζημιών του δημοσίου χρήματος όσες τετραετίες και αν χρειαστεί η Ελληνική δικαιοσύνη με την ανεξαρτησία που παρέχουν οι κυβερνήσεις Σύριζα, να περαιώσουν υποθέσεις-σκάνδαλα όπως της Novartis, του ΚΕΕΛΠΝΟ και του Ερρίκου Ντυνάν που κατέστησαν την υγεία Eldorado της απατεωνιάς και της απανθρωπιάς γιατί η διασπάθιση έβλαψε σοβαρά της υγεία όλων μας. 21-4-2018

Θα το καταφέρουν δανειστές και «εταίροι» μας;

Θα το καταφέρουν δανειστές και «εταίροι» μας;

Δημοσίευση:στην Αυγή 14 Απριλίου 2018 Του Χρήστου Ζαβού* Ο συνταξιοδοτικός Ν. 4387/12.5.16 (κ. Κατρούγκαλου) όριζε ότι η διαφορά (προσωπική διαφορά) μεταξύ των παλαιών και νέων συντάξεων θα καλυφθεί με ετήσιες αυξήσεις (στις μειωμένες, εκ του νέου τρόπου υπολογισμού, νέες συντάξεις) ανάλογες με την αύξηση του Εθνικού Εισοδήματος. Με το πολυνομοσχέδιο (Ιανουάριος 2018) και με την τέταρτη αξιολόγηση η Ελλάδα εκβιάστηκε από τους δανειστές - «εταίρους» της, να μειώσει από 1ης.1.2019 τις παλαιές συντάξεις μέχρι και 18%. Έτσι οι δανειστές - «εταίροι μας» πέτυχαν δύο στόχους: α) Μέσω της μείωσης της χρηματοδότησης των ασφαλιστικών ταμείων (ΕΦΚΑ) κατά περίπου 1,2 δισ. να αυξήσουν τις εισπράξεις τους έναντι του δημοσίου χρέους και β) να επιβάλουν εκλογή κυβέρνησης της αρεσκείας τους, επειδή ο επανυπολογισμός και η μείωση των παλαιών συντάξεων θα αγανακτούσε και θα εξουθένωνε οικονομικά εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες. Γιατί δεν πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις: 1. Διότι το εξοικονομούμενο κατ' έτος ποσόν είναι σαφώς μικρότερο από 1,2 δισ., επειδή ο αριθμός των παλαιών συνταξιούχων που αποβιώνουν κάθε χρόνο είναι μεγάλος λόγω της προχωρημένης κατά κανόνα ηλικίας τους. 2. Διότι κάθε παλαιός συνταξιούχος συντηρεί με τη σύνταξή του και άλλα άτομα: τη σύζυγο, παιδιά, εγγόνια κ.λπ. Άρα ο πληττόμενος πληθυσμός πολύ μεγάλος. 3. Όσο αυξάνεται η απασχόληση, θα εισπράττει περισσότερες και μεγαλύτερες εισφορές ο ΕΦΚΑ, ενώ το ποσοστό του προϋπολογισμού που ενισχύει τον ΕΦΚΑ θα μειώνεται. 4. Δεν υπηρετεί την αρχή της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, διότι δεν τέθηκε ένα πλαφόν, να απαλλάσσονται της μείωσης (δηλ. της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς), π.χ. όσοι παίρνουν καθαρά στον τραπεζικό τους λογαριασμό 1.200 ευρώ ποσό, που αντιστοιχεί σε ετήσιο εισόδημα έως 14.400 ευρώ. 5. Κάθε μείωση εισοδήματος της κατώτερης εισοδηματικής τάξης, λόγω της υψηλής της οριακής ροπής προς κατανάλωση, μειώνει άμεσα την κατανάλωση, στη συνέχεια τη ζήτηση και την παραγωγή και (ξανα)φέρνει ύφεση, ή μείωση της ανάπτυξης. Ο οικονομολόγος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού Κώστας Βεργόπουλος είχε επισημάνει στις 9.7.17 στη «Νέα Σελίδα»: «Οι περικοπές μισθών και συντάξεων έχουν υπερβεί κάθε όριο. Αυτονόητο επακόλουθο είναι η προϊούσα νέκρωση της εσωτερικής αγοράς, των επενδύσεων και της απασχόλησης». 6. Είναι μέτρο αντιφατικό και οξύμωρο το να ενισχύεις με κοινωνικό μέρισμα την κατώτερη ομάδα της χαμηλότερης εισοδηματικής τάξης και αυτά τα χρήματα να τα παίρνεις από τη μεσαία ομάδα της χαμηλότερης εισοδηματικής τάξης! Είναι αυτό, έστω σχετική, αναδιανομή; 7. Η μεγαλύτερη αδικία είναι ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι θα υποστούν τις μεγαλύτερες μειώσεις, 18%, δηλ. εκείνοι που πλήρωσαν μόνοι τους τις ασφαλιστικές τους εισφορές χωρίς τη συμμετοχή εργοδότη. 8. Αντιβαίνει σε ό,τι πιστεύουμε σε ό,τι εκπροσωπούμε, σε ό,τι ονειρευόμαστε. Αποτελεί Εφιάλτη (εκείνον των Θερμοπυλών) και σπρώχνει εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες προς την Ακροδεξιά.

Τα αντίμετρα είναι μία θετική κατάκτηση, αλλά δεν αντιστοιχίζονται με τα υποκείμενα σε μείωση των συντάξεων πρόσωπα. Οι συνταξιούχοι θέλουν να αγοράσουν λάδι, ψωμί, φασόλια, μακαρόνια κ.λπ. Και τα αντίμετρα τους δίνουν δωρεάν διαδρομές, δηλ. 12 ευρώ τον μήνα, ή κατάργηση συμμετοχής στα φάρμακα, δηλ. εξοικονόμηση 15-20 ευρώ, όταν χάνουν 1.800 ευρώ ετησίως από τη μείωση των συντάξεων συν 600 ευρώ περίπου από τη μείωση του αφορολόγητου. Στον βαθμό που θα ανακτήσουμε (Αύγουστος 2018) τη δυνατότητα να καθορίζουμε εμείς το πώς θα πετυχαίνουμε τους οικονομικούς στόχους και εφόσον μέτρα - αντίμετρα έχουν ουδέτερο δημοσιονομικό αποτέλεσμα, καταργήστε και μέτρα και αντίμετρα. Ο π. αν. υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης έχει δηλώσει (εφημ. «Documento») ότι υπάρχει καθυστέρηση στην εφαρμογή συστήματος ηλεκτρονικού ελέγχου στα καύσιμα (σε διυλιστήρια, δεξαμενόπλοια, φορτηγίδες, βυτιοφόρα, δεξαμενές κ.λπ.), από την οποία το Δημόσιο χάνει έσοδα περίπου 1,3 δισ. και περισσότερα ετησίως. Υπάρχουν, λοιπόν, υποκατάστατα και ισοδύναμα μέτρα. Έτσι, λοιπόν, τίθεται το ερώτημα, θα το καταφέρουν (οι Σόιμπλε, Ντάισεμπλουμ, Λαγκάρντ) και ό,τι αυτοί εκπροσωπούν να εκπαραθυρώνουν εκβιαστικά κυβερνήσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πατρίδα μας και τον λαό, ή θα διαπραγματευθούμε και θα αποφύγουμε τη νέα μείωση των συντάξεων; Θα το καταφέρουν; * Ο Χρήστος Ζαβός είναι πτυχιούχος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, πρ. οικον. συμβ. ΜμΕ

Η ξεχασμένη τέχνη της σιωπής.

Η ξεχασμένη τέχνη της σιωπής gaitis

Γαϊτης Γιάννης «Η δολοφονία της ελευθερίας», 1968 Γαϊτης Γιάννης «Η δολοφονία της ελευθερίας», 1968 31.03.2018, δημοσιευθηκε στην Εφημεριδα των Συντακτών. Συντάκτης: Θανάσης Βασιλείου Υπήρξε μια περίοδος στην Ευρώπη, περίπου στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, που αρκετοί στοχαστές, περισσότερο Γάλλοι και λιγότερο Άγγλοι, έβλεπαν τις διακηρύξεις πολιτικών δικαιωμάτων, της ελευθερίας του λόγου, τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας κ.ά. να υλοποιούνται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με την Αμερικανική Επανάσταση. Την ίδια περίοδο στη Γαλλία, το 1764, ο Βολταίρος, ο μεγαλύτερος εχθρός της εξ αποκαλύψεως γνώσης και της μισαλλοδοξίας, ξέροντας ότι δεν ζούσε στον καλύτερο δυνατό κόσμο, υπερασπιζόταν τη λογική και την ανεκτικότητα ως κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας. «Ολοι έχουμε ζυμωθεί με αδυναμίες και σφάλματα∙ ας συγχωρήσουμε λοιπόν ο ένας τον άλλο για τις ανοησίες μας∙ αυτός είναι ο πρώτος νόμος της φύσης». Καταγγέλλοντας ως τέρας οποιονδήποτε καταδίωκε συνάνθρωπό του επειδή είχε κάποια διαφορετική άποψη, ο Βολταίρος και άλλοι προσέγγιζαν έναν κοινωνικό νόμο που προάσπιζε την ελευθερία των λόγων ‒ μια κατάσταση η οποία αναγνωρίστηκε αργότερα ως ένα από τα πολυτιμότερα δικαιώματα του ανθρώπου στη Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (1789) αλλά και σε νεότερες δικές μας διακηρύξεις δικαιωμάτων. Στον αντίποδα, το 2018 ‒σε φάση που η απόσταση μεταξύ διευθυντηρίου Βρυξελλών και ευρωπαίων λαών βαθαίνει‒ η Ε.Ε. τονίζει επανειλημμένως ότι δεν επιθυμεί «ούτε κουβέντα» εις βάρος της, σπεύδοντας με φούρια να προεικάζει ότι οποιαδήποτε κριτική εκπορεύεται από λαϊκιστές, ευρωσκεπτικιστές και ΜΜΕ καθοδηγούμενα από αντιευρωπαϊκά λόμπι κ.λπ. Έτσι, μεταξύ άλλων οργανισμών, η Ε.Ε. κρατώντας για τον εαυτό της την πολιτική ορθότητα σαν τη γριά χελώνα που φυλάει το καβούκι της, αφήνει απλόχερα στις χώρες μέλη όπως η Ελλάδα, αλλά και σε υποψήφιες χώρες μέλη, όπως τα Σκόπια ή η Τουρκία, το διμερές δικαίωμα στην ανοησία.

Ας το πούμε αλλιώς. Οφείλουμε να είμαστε ενάντιοι σε κάθε προσπάθειας που επιτρέπει τα πάντα εκτός από το να σκέφτεται κάποιος. Οφείλουμε να είμαστε απέναντι σε κάθε μορφή λογοκρισίας∙ και απέναντι στον φόβο. Αλλά, επίσης, οφείλουμε να ξέρουμε ότι όταν βάζουμε ένα σπίρτο αναμμένο μπροστά σε μία κάμερα, η εικόνα στην οθόνη μας θα δείχνει φωτιά. Λοιπόν, στο ερώτημα «θα έχουμε πόλεμο με την Τουρκία;» Η απάντηση είναι όχι. Αλλά επειδή σε εποχές καχυποψίας κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για τον άλλο, καλύτερα να μοχθεί για ειρήνη και να σκέφτεται την ευημερία κι όχι τον πόλεμο. Αν το παραπάνω είναι πράγματι δύσκολο, μία καλή άσκηση ‒χωρίς να υπονοώ νέες μορφές λογοκρισίας, δουλείας ή υποταγής σε υπέρτερες δυνάμεις ευρωπαϊκού ή τουρκικού τύπου‒ είναι η τέχνη της σιωπής ως τρόπος διατήρησης στοιχειώδους αυτοσεβασμού και αυτοπροστασίας. Πολύ δε περισσότερο όταν η κουβέντα έχει να κάνει με ειδήσεις και κοινωνικοπολιτικά, εσωτερικά ή διμερή, ελληνοτουρκικά, ευρωπαϊκά ή παγκόσμια τρέχοντα θέματα. Μήπως δεν ισχύει πως υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος που πρέπει κανείς να σιωπά και συγκεκριμένος χρόνος που πρέπει κανείς να μιλά; Μήπως είναι πρωτόγνωρη η κατάσταση του πλήθους σχολιαστών και αναλυτών που είναι σίγουροι ότι εφόσον γνωρίζουν γραφή, γνωρίζουν και να γράφουν, ή όλων εκείνων των «ειδικών» που νομίζουν ότι εφόσον έμαθαν να ομιλούν, μπορούν να εκφράζουν γνώμη περί παντός ξεπερνώντας τα όρια της ανοησίας; Μήπως δεν παραβιάζεται καθημερινά η αρχή ότι «μερικές φορές η σιωπή εκλαμβάνεται ως φρονιμάδα στον στενόμυαλο και ως δεινότητα στον αμαθή;» Σίγουρα, η απόσταση μεταξύ εθελούσιας σιωπής και των ψηγμάτων χρυσού στη λογοκρισία, την υποκρισία, το αντιπολιτευτικό κράξιμο ή τη χονδροειδέστατη βλακεία, είναι μεγάλη. Δεν είμαι καν σίγουρος ότι όλοι θα συμφωνούσαν με τον Ρουσσώ όταν, στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο», υποστήριζε ότι «αν ήμουν ηγεμόνας ή νομοθέτης, δεν θα έχανα τον καιρό μου, λέγοντας αυτό που θα έπρεπε να κάνω∙ θα το έκανα ή θα σώπαινα».

Αλλωστε, και ο Τόμας Χομπς προηγουμένως στον «Λεβιάθαν» είχε προκαταλάβει τους αναγνώστες του σε σχέση με αρκετές υποτιθέμενες σοφίες: «Στο πλαίσιο μιας πολιτικής κοινότητας θα πρέπει κάθε φορά να επισημαίνω ποια πράγματα θα πρέπει να διορθωθούν. Ανάμεσα σε αυτά είναι και η πληθώρα των λόγων δίχως νόημα… »Διότι μέτρα των φρονίμων είναι οι λέξεις, αφού χάρη σε αυτές λογαριάζουν. Είναι όμως και το νόμισμα των ανόητων...» Και ο Καμύ, στο σημείο αυτό, στεκόταν κάπου ανάμεσα στον Ρουσσώ και τον Χομπς όταν έλεγε: «Απεχθάνομαι εκείνους που πάνε πιο μακριά με τα λόγια, απ’ ό,τι με τις πράξεις τους».

Ωστόσο, σε περίοδο που τα άκοπα λόγια γίνονται προπαρασκευή πολέμου, γείτονες, όμηροι, σύνορα, νησιά και προσδοκίες, γίνονται ολοένα και πιο σύνθετα και η αντίληψή μας ολοένα πιο χοντοκομμένη, πολύ δε περισσότερο όταν η σωφροσύνη και η ηθική σπανίως παρεμβάλλονται σε ζητήματα πολιτικού κέρδους ή ζημιάς, ειρήνης ή πολέμου, αυτός που με τη σιωπή του αφήνει στους ήδη χτυπημένους χώρο για να σκεφτούν περισσότερο, τουλάχιστον, δεν θα γίνεται επικίνδυνος και θα φαντάζει λιγότερο ανόητος.