Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και οι σημερινές ανάγκες της Ελληνικής Κοινωνίας.

Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και οι σημερινές ανάγκες της Ελληνικής Κοινωνίας. Την δεκαετία του 80 με τους Σκανδιναβους να προιστανται στον ΠΟΥ, το Αγγλικό ΕΣΥ να ωριμάζει και τα Ανατολικά τότε Σοσιαλιστικά Κράτη της Ευρώπης να προσέχουν την καθολική δωρεάν δημοσια υγεία στην Ελλάδα τα σχέδια του Παρασκευά Αυγερινού και του τότε ιατρικου κινηματος προσγειωθηκαν στον πραγματισμό της ανάπτυξης του νοσοκομειακού σκέλους του δικού μας ΕΣΥ. Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας υποτιμήθηκε, αφέθηκε στην στρεβλή ανάπτυξη των ασφαλιστικών ταμείων και την καινοτόμα και αναγκαια λογω γεωγραφικου ανάγλυφου τα πρώτα 87 Κέντρα Υγείας (αγροτικού τύπου) της δεύτερης τετραετίας ΠΑΣΟΚ που πρόσφεραν ουσιαστική αποκεντρωμένη φροντίδα, αυγάτεψαν σε 161 στο βάθος χρόνου και υπέστησαν λογής στρεβλώσεις συζητήσιμες. Η οικονομική κρίση των 10 τελευταίων ετών (2008-2018) διέλυσε το κοινωνικό κράτος, έδιωξε 17-25.000 γιατρούς στο εξωτερικό, περιόρισε τις δαπάνες για την υγεία, αύξησε δραματικά τις ιδιωτικές δαπάνες και τελικά αύξησε την θνητότητα και την νοσηρότητα του Ελληνικού πληθυσμού. The Lancet Volume 3, ISSUE 8, PE395-E406, AUGUST 01, 2018 «The burden of disease in Greece, health loss, risk factors, and health financing, 2000–16: an analysis of the Global Burden of Disease Study 2016» Τα δεδομένα των ψυχρών επιστημονικών μελετών απεικονίζουν την διαφθορά, την έλλειψη προσωπικού, την ταλαιπώρεια του κόσμου να βρουν εφημερεύοντα γιατρό ή ειδικό με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας ηρθε να αποτελειώσει ο νόμος Γεωργιάδη με το κλείσιμο των ιατρείων ΙΚΑ που έστειλε τους περισσότερους λειτουργούς της υγείας στον ιδιωτικό τομέα. Ετσι από 5500 συν 1000 σε άλλα ταμεια έμειναν στο σύστημα μόνο 2000 εκ των οποιων οι 800 με δικαστικές προσφυγές.

Η διακυβέρνηση της πρώτης τετραετίας Σύριζα ανέδειξε ένα ιδεατό σχέδιο νόμου για την ΠΦΥ τον 4461/2017 με πολλα σωστα θεσμικά αλλά με λανθασμένους σχεδιασμούς και χαμηλά ποσοστά υλοποίησης εν μέσω κρίσης. Ενας προνομιακός χώρος της Αριστεράς η προσφορά κοινωνικού δωρεάν κράτους πρόνοιας κινδυνεύει να εξελιχθεί σε Βατερλω καθημερινότητας με μειωμένη συμμετοχή κακοπληρωμενων γιατρών, σε κακοσυντηρημένα κτιρια και δυσχερή απαρχαιομένο εξοπλισμό. Μια σειρά παραμέτρων για πρώτη φορά αντιμετωπίζονται με πρωτόλυρα ανιδιοτελή και χωρίς σπατάλες βήματα. Το ΕΚΑΒ εξοπλίζεται, νοσοκομεία χτίζονται, οι προμήθειες εξομαλυνονται, οι εργολάβοι σωστά εξομβελίζονται με την λύσσα των παλαιοκαθεστωτικών, οι ΜΕΘ αναδιοργανώνονται οι χειρουργικές λίστες χρησιμοποιούνται για αντιπολιτευτική δράση, οι επίορκοι τιμωρούνται, τα Τμήματα επειγόντων δεν λειτουργούν με δικό τους προσωπικό. Η φυσική αποκατάσταση, τα παραιατρικά χορηγούνται ελεγχόμενα, η δημόσια οδοντιατρική ο ελεγχόμενος τιμοκατάλογος φαρμάκων και Τα Κεντρα Υγείας αστικού τύπου σαν μετεξέλιξη των παλιών ΙΚΑ έχουν καθυστερημένα ενισχυθεί με σπασμωδικές μεμονωμένες ενέργειες.Το σύστημα παραπομπών σε μια χωρα ειδικών γιατρών είναι καταδικασμενο σε κοινωνική χλεύη. Ο ηλεκτρονικός φάκελλος ασθενούς που στην πειθαρχημένη Γερμανία με τόσα ηλεκτρονικά δικτυα πήρε 7 χρόνια ματαιοπονούμε να χρησιμοποιήσουμε επισκέψεις ανάγκης των 15 λεπτων για να καταγραφούν χωρις γραμματειακή υποστήριξη ιστορικά 30-45 λεπτών. Οι οικογενειακοί γιατροί φουσκώνουν σε ψεύτικα μεγέθη πέρα απο την πραγματική διάσταση της εμβελειά τους και τα ΤΟΜΥ καλύπτουν ένα 3-5 % των συνολικών αναγκών, δεν μπορούμε να μιλάμε για νέο ΕΣΥ γιατί η πραγματικότητα μας αυτοδιαψεύδει. Δεν είπαμε ψέματα σε οικονομία, εργατικά, θεσμούς, εξωτερική πολιτική, δημόσια έργα, δημόσιες και ευρωπαϊκές επενδύσεις γιατί να αυτουπονομευόμαστε στην υγεία, σε ένα πεδιο προνομιακό μας χώρο που οι πολιτικοί μας αντίπαλοι έχουν επιδείξει μόνο καταστροφή και σκάνδαλα;;.

Με βάση τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και του ΠΟΥ οι δείκτες νοσηρότητας είναι απειλητικοί και επιδεινούμενοι και η καθημερινότητα μας αναδεικνύει μεγάλο ποσοστό απογοήτευσης και όχι βέβαια ποσοστό ανικανοποίητων ιατρικών αναγκών 10%. Σε μια Χώρα με υπογεννητικότητα, αλκοόλ , παχυσαρκία, μη άθληση και τόσο κάπνισμα και τροχαία δυστυχήματα και σεξισμό είναι φυσική συνέπεια η κατάθλιψη να εξελιχθει σε εθνική νόσο. Αυτά στην Χώρα του Αλεξη Ζορμπά! Στη Χωρα του Ηλιου του Ηλιάτορα των ποιητών. Εχουμε δει σε βάθος πολιτικού χρόνου 4 αποτυχημένα νομοσχέδια Πρωτοβαθμίου, επανηλλημένη έλλειψη επικοινωνίας επιτελείων της Αριστοτέλους με τους μάχιμους γιατρούς και νοσηλευτές, γιγαντιαίες μεταρρυθμίσεις αποασυλοποιήσεων, κέντρων Ψυχικών Νόσων ,καμπάνιες ΚΕΕΛΠΝΟ μέτρων της τρόικας σαφώς υπερ των κλινικαρχών και μεγάλου ποσοστού γραφειοκρατικής αγκύλωσης σε μεσαίο επιπεδο διοικητικών και ελεγκτικών μηχανισμών, κερδοφορων επενδύσεων του ιδιωτικου τομέα γιατι άφησε χώρο δράσης ο δημοσιος , αγώνες που κατέληξαν πουκάμισα αδειανά.

Τώρα με τέτοια κυβέρνηση ανάταξης απο την οικονομική κρίση επιβάλλεται η διόρθωση πορείας, η επικοινωνία και το διαρκές σύστημα επανατροφοδότησης δεδομένων και λήψης διορθωτικών αποφάσεων. Οι προεκλογικοί χρόνοι ου μενετοί. Δρ Λαμπαδάριος Διονύσης Διευθυντής ΕΣΥ- Χειρουργός Επιστ. Υπεύθυνος ΚΥ Ν.Κόσμου 21-12-2018.

Ενας Πρωθυπουργός στο ΙΚΑ

Ενας Πρωθυπουργός στο ΙΚΑ.

Ηταν 17-11-1997 πρωινή βάρδια και στο πολυδύναμο ιατρικο μας κεντρο, τότε λεγόταν ΙΚΑ δημιουργήθηκε αναταραχή. Η πρωινή ξανθιά εντυπωσιακή μας νοσηλεύτρια ονοματι Ειρήνη ψιλοανακρίνει κατι κουστουμαρισμένους που διωχνουν τα παρκαρισμένα αμάξια απ εξω. Το μεγαρο Μαξιμου είναι κοντά , ο «καλός λογιστής» όπως προβαλόταν απο τα ΜΜΕ τότε ήθελε βαπτισμα στο λαϊκό προφιλ του και οι ασφαλιτες του, την ενημερώνουν 8 παρά, οτι θα υπαρξει σημερα επικειμενη αιφνιδιαστική επισκεψη του Πρωθυπουργού!!! Φοράμε άσπρη μπλουζα να ξεχωριζουμε, σε 2-3 καθυστερημενους πέφτει το σχετικο τηλεφώνημα να σπεύσουν στη θεση τους......Τότε είχαμε πανω απο 110 γιατρους στην πρωινή βαρδια 50 συν και οικογενειακούς στις γειτονιές 24 ένα γύρω. Ο πρωθυπουργός έρχεται σε μιάμιση ώρα εκειδα στις 10πμ προσπερνα το πρώτο χειρουργικό της εισόδου και δειλα κοντοστέκεται με την κουστωδια του 15-20 άτομα στο δεύτερο χειρουργικό και πρώτο του διαδρόμου στο ισόγειο. ----Περάστε κε Πρωθυπουργέ , χειρουργικο ιατρείο αχρείαστοι ναμαστε, πετάω με ένα πλατύ χαμόγελο για να σπάσω τον πάγο..... Με Τσουκατο και Πασχαλιδη εισέρχεται στα στένα....της Σαλαμινος και επιτίθεμαι, δεν ειχα σκοπό να τον προσβάλω αλλα ούτε και να τον κανακέψω. Στη σιγή του απαντώ... ----Κε Πρωθυπουργέ καλως ορίσατε, το πιο μεγάλο πρόβλημα της Χώρας.... παύση για να δώσω βάρος. Εχω βρεθεί σε απόσταση χειραψιας και κοιτάω τότε χαμηλά τον «συνομιλητή μου» δεν φαινεται διατεθειμενος για κουβέντα.... -----..... «Ειναι τα τροχαία» ειπα να δώσω και ένα λυρικό τόνο. «Εχω βαρεθεί να βλέπω μάνες με τα παιδιά στο μενταγιόν τους» Η παγωμάρα δειχνει ή οτι δεν κατάλαβε ή ότι δεν έχει διαθεση για συζήτηση. Δεν το βάζω εύκολα κατω, επιβεβαιώνομαι στις προσωπικές διαπιστωσεις μου να μην του εκφράσω ποτέ την εμπιστοσύνη μου δια της ψήφου..... -----«Είναι 3000 θυματα το χρόνο με κοινωνικοοικονομικές τεράστιες συνεπειες» επιμένω και τότε μιλησε... -----«Εσεις τι προτείνετε , τι θα κάνατε;;» με ρωτάει, για να παίξουμε το για μια μέρα ....πρωθυπουργός. ------«Εγω είμαι γιατρός βλεπω τις συνεπειες των τροχαίων, έχω δει 10 απο το πρωι και θα δω άλλους 20 μεχρι να μεσημεριασει» και για να δειξω ότι δεν βάζω γλωσσα μέσα μου, «ας βάλουμε μια μπάρα στην εθνικη οδό να σκοτώνεται ο καθενας μονος του, να αποφευγουμε τις μετωπικές...» «Σας κανω δουλιά GP Αγγλίας και μου προσφέρετε μισθό σκλάβου» τον αποτελειώνω.

Ο Πρωθυπουργός βουβός, πολλα χρόνια αργότερα έμαθα ότι μια αντιστοιχη πρόταση τουχε κάνει η PEUGEOT για μπάρα που να είχε και την ζωγραφιά της..... ----«Δεν είναι και όλα ροδινα κε Λαμπαδάριε» πετάγεται απο την κουστωδια ο συγχωρεμένος Μενδρινός τοπικός παραγων και τότε διοικητικός διευθυντής μας Η αμηχανια του είχε μιλησει δια της σιωπής της, ήταν βουβός σε κρίσιμα θέματα και τον βούτηξαν απο τις μασχάλες οι προαναφερόμενοι επώνυμοι συνοδοι του. Προς τιμήν του χωρις κάμερες συνέχισε στο γεμάτο τοτε διαδρομο να του επιτίθενται οι γιαγιάδες ζητώντας καλύτερη σύνταξη.

Αργησα πολύ να καταλάβω ότι εκτός από καλός επαγγελματίας και δραστήριος Πολιτης αυτής της Χώρας που ξερω να εκτιμώ και να αξιολογώ τα προβλήματα είμαι μόνος μου ένας «χρήσιμος ηλιθιος» απέναντι στην κάθε εποχής εξουσία. Εκτοτε κανεις Πρωθυπουργός (21 χρονια) δεν ξαναπάτησε ποδάρι σε σοβαρή υποδομή της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγειας. Το μεγάλο θύμα του Εθνικου Συστήματος Υγείας ,το κουτσο ποδάρι του ΕΣΥ. Αν δουμε τα στοιχεία της Εθν. Στατιστικής Υπηρεσίας είχαμε 24,5% ανω των 65 ετων στην απογραφή του 2011 και το 2014 κατεβήκαμε στο 20,5% του συνολικού πληθυσμού άνω των 65, και οι ηλικιωμενοι είναι σκληρό αλλα δεν μεταναστεύουν έτσι. Υφιστανται τις συνέπειες των οικονομικών μνημονιων στο επίπεδο του εποικοδομήματος, της δημοσιας υγείας, οι φτωχοι πεθαίνουν αβοήθητοι. Φτάσαμε στο ιδιο ακριβως επίπεδο με Ιταλια, Γερμανια και Ηνωμενο Βασιλειο, χάνοντας τα πλεονεκτήματα στην μακροβιότητα που μας προσέφερε η μεσογειακή διαιτα. Τα ιδια συμπεράσματα λένε τα στοιχεία του ΟΟΣΑ και εμεις ποιουμε την νήσσαν! Ετσι για να θυμόμαστε τα Πολυτεχνεία τι σημαίνουν. 17-11-2018 Δρ Διονυσιος Λαμπαδάριος.

O αιώνας του Λενιν

Ο αιώνας του Λένιν Posted on 28/01/2018, By Serge Halimi and Βασίλης Παπακριβόπουλος (μετάφραση) Ο Serge Halimi ειναι διευθυντής της Μonde Diplomatique.

Έχοντας μόλις κλείσει ένας αιώνας από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ένα ερώτημα εξακολουθεί να πλανάται: η αποτυχία του σοβιετικού μοντέλου άραγε απαξιώνει και τον διεθνισμό που συνόδευε τα πρώτα του βήματα; ΕΣΣΔ: Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Αρχικά, αυτή η ονομασία δεν παρέπεμπε σε μια εδαφική επικράτεια, αλλά σε μια ιδέα: την παγκόσμια επανάσταση. Τα σύνορά της θα ήταν εκείνα που είχαν προκύψει από τον ξεσηκωμό στην Ρωσία και, στη συνέχεια, θα διαμορφώνονταν ανάλογα με τις επαναστάσεις που αναμενόταν να ξεσπάσουν αλλού. Στο άνω αριστερό άκρο μιας κατακόκκινης σημαίας, ένα σφυροδρέπανο συμβόλιζε το νέο κράτος, του οποίου ο πρώτος εθνικός ύμνος ήταν… η Διεθνής. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο ιδρυτής της Σοβιετικής Ένωσης ήταν διεθνιστής. Ο Λένιν έζησε στην εξορία μεγάλο μέρος της ζωής του ως επαγγελματίας επαναστάτης (σε Μόναχο, Λονδίνο, Γενεύη, Παρίσι, Κρακοβία, Ζυρίχη, Ελσίνκι…). Και συμμετείχε σε όλες σχεδόν τις μεγάλες συζητήσεις του εργατικού κινήματος. Τον Απρίλιο του 1917, όταν επέστρεφε σιδηροδρομικώς στη Ρωσία, όπου η επανάσταση είχε ξεσπάσει και ο τσάρος είχε παραιτηθεί, όσο το τραίνο που τον μετέφερε διέσχιζε τη γερμανική επικράτεια τη στιγμή όπου ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν στο αποκορύφωμά του, οι σύντροφοί του τραγουδούσαν τη Μασσαλιώτιδα, τον ύμνο της Γαλλικής Επανάστασης. Στα κείμενα του Λένιν, οι αναφορές σε αυτήν είναι από πολλές απόψεις πολύ συχνότερες απ’ ό,τι στην ιστορία της τσαρικής Ρωσίας. Η εμμονή του ήταν να φανεί αντάξιος των Ιακωβίνων, «του καλύτερου παραδείγματος δημοκρατικής επανάστασης και αντίστασης στον συνασπισμό των μοναρχιών» (1), και η επανάσταση να διαρκέσει περισσότερο από την Παρισινή Κομμούνα. Ο εθνικισμός δεν είχε την παραμικρή θέση. Εξάλλου, θα το υπενθύμιζε αργότερα ο ίδιος ο μπολσεβίκος ηγέτης: ήδη από το 1914, αντίθετα από όλους σχεδόν τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές και συνδικαλιστές, που αφέθηκαν να στρατολογηθούν στην «ιερή εθνική ενότητα» απέναντι στον εξωτερικό εχθρό, το κόμμα του «δεν φοβήθηκε να επιδιώξει την ήττα της τσαρικής Ρωσίας και να στιγματίσει τον πόλεμο ανάμεσα σε δύο ιμπεριαλιστικά αρπακτικά». Μόλις ανέλαβαν την εξουσία λοιπόν, οι μπολσεβίκοι «πρότειναν την ειρήνη σε όλους τους λαούς και επιχείρησαν όλα όσα ήταν ανθρωπίνως εφικτά προκειμένου να επισπεύσουν την επανάσταση στη Γερμανία και στις υπόλοιπες χώρες» (2). Ξανά ο διεθνισμός.

Ένα υπέρτατο παράδοξο, που θα επέφερε μακροπρόθεσμες συνέπειες: ένα κόμμα ταγμένο στη δικτατορία του προλεταριάτου επωφελείται από την ξαφνική κατάρρευση της δυναστείας των Ρομανόφ και την απουσία άλλων σοβαρών διεκδικητών της εξουσίας (3) για να γίνει κύριος του κρατικού μηχανισμού μιας χώρας στην οποία η εργατική τάξη αποτελούσε μόλις και μετά βίας το 3% πληθυσμού. Όμως, κατά βάθος, ελάχιστη σημασία έχουν όλα αυτά στην αρχή της επανάστασης, δεδομένου ότι η σωτηρία και η βοήθεια οφείλουν να προέλθουν από το εξωτερικό, όταν η επαναστατική σκυτάλη περάσει σε περισσότερο προηγμένες χώρες, με ισχυρότερα προλεταριάτα που διαθέτουν υψηλότερη πολιτική μόρφωση. Ίσως είναι απλά ζήτημα εβδομάδων ή μηνών: στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, η οργή εντείνεται και όλο και περισσότερες στρατιωτικές μονάδες στασιάζουν. Τον Οκτώβριο του 2017, ο Λένιν ανυπομονεί. Ο ρωσικός ξεσηκωμός δεν μπορεί να περιμένει άλλο, ενόσω εκδηλώνονται «τα αναμφισβήτητα συμπτώματα μιας μεγάλης καμπής, πρόδρομοι της επανάστασης σε παγκόσμιο επίπεδο». Εναπόκειται λοιπόν στους μπολσεβίκους να κάνουν την αρχή, περιμένοντας τους άλλους λαούς που θα πάρουν τη σκυτάλη. Στο Βερολίνο, στο Μόναχο και στη Βουδαπέστη, η ελπίδα συντρίβεται. Και όταν η νέα εξουσία προτείνει «σε όλους τους εμπόλεμους λαούς την άμεση ειρήνη, δίχως προσαρτήσεις εδαφών και πολεμικές αποζημιώσεις», η αυτοκρατορική Γερμανία συνεχίζει τις εχθροπραξίες, βέβαιη ότι οι Ρώσοι στρατιώτες δεν άντεχαν άλλο να σφαγιάζονται. Προκειμένου να σωθεί, το νεοσύστατο κράτος υπέγραψε τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, παραχωρώντας ένα μέρος της επικράτειάς του. Αντάλλαξε έδαφος με χρόνο, ελπίζοντας πάντα ότι θα ξεσπούσε επανάσταση στην Ευρώπη… Ωστόσο, εκείνη που κινητοποιήθηκε ήταν η αντεπανάσταση. Αντί για την «ειρήνη των εργαζόμενων ενάντια σε όλους τους καπιταλιστές» που ζητούσε ο Λένιν, δέκα εκστρατευτικά σώματα (από Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Σερβία, Φινλανδία, Ρουμανία, Τουρκία, Ελλάδα και Ιαπωνία) έσπευσαν να βοηθήσουν τις στρατιές των «Λευκών» που μάχονταν για την παλινόρθωση του παλαιού καθεστώτος.

Το 1921, η επαναστατική Ρωσία βγαίνει νικήτρια αλλά κατεστραμμένη από τον νέο πόλεμο. Και θα απομονωθεί απόλυτα από τις μεγάλες δυνάμεις, ακόμη πιο εχθρικές απέναντί της από τη στιγμή που δεν έκρυψε ποτέ την πρόθεσή της να τις ανατρέψει. Μετά τον Οκτώβρη, το κεφάλαιο έχασε την εξουσία του στην πιο αχανή περιοχή της Γης. Και σαν να μην έφθανε αυτός ο σεισμός, ο κομμουνιστής –αγροίκος, απειλητικός, κοσμοπολίτης, εβραίος, «με το μαχαίρι στα δόντια» (4)– δεν αποτελούσε μονάχα μια εθνική ρωσική ιδιαιτερότητα, που στην ανάγκη θα μπορούσε να απομονωθεί γεωγραφικά. Αποτελούσε εξίσου και τον εσωτερικό εχθρό, τον πειθαρχημένο φαντάρο μιας Διεθνούς με πρωτεύουσα τη Μόσχα, την επίμονη απειλή της κοινωνικής επανάστασης. Εδώ και τώρα και παντού. Όμως, εκτός από απειλή, αποτελούσε και μια επίμονη ελπίδα, παρ’ όλες τις λίμνες αίματος που θα σημαδέψουν τη διαδρομή της. Το 1934, η φιλόσοφος και εργατική ακτιβίστρια Σιμόν Βέιλ (5) κατήγγειλε «την προσβολή που αποτελεί για τη μνήμη του Μαρξ η λατρεία που τρέφουν γι’ αυτόν οι καταπιεστές της σύγχρονης Ρωσίας». Ωστόσο, τρία χρόνια αργότερα, στο αποκορύφωμα των σταλινικών εκκαθαρίσεων, κατά τη διάρκεια των οποίων τουφεκίστηκε το 70% της ηγεσίας των μπολσεβίκων (6), έγραφε τα εξής: «Ο μύθος της σοβιετικής Ρωσίας είναι ανατρεπτικός στον βαθμό που μπορεί να δώσει στον κομμουνιστή χειρώνακτα που απέλυσε ο αρχιεργάτης την αίσθηση ότι, παρ’ όλα αυτά, πίσω από αυτόν, υπάρχει ο Κόκκινος Στρατός και το Μαγκνιτογκόρσκ (7), επιτρέποντάς του έτσι να διατηρήσει την υπερηφάνειά του. Ο μύθος της ιστορικά αναπόφευκτης επανάστασης διαδραματίζει τον ίδιο ρόλο, αν και με πιο αφηρημένο τρόπο: όταν είσαι εξαθλιωμένος και μόνος, δεν είναι λίγο να έχεις την Ιστορία στο πλευρό σου» (8). Και το γεγονός παραμένει: παρά τις αποτυχίες, ακόμα και στις πλέον στρεβλωμένες μορφές του, το κοινωνικό σύστημα που κυβέρνησε το ένα τρίτο του πλανήτη, το σημαντικότερο πολιτικό κίνημα του 20ού αιώνα, κατέληξε να σημαίνει σχεδόν παντού την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την ανάπτυξη της εκπαίδευσης, τη δωρεάν υγεία, μια πρώτη χειραφέτηση των γυναικών, καθώς και τη διπλωματική, στρατιωτική, οικονομική και τεχνική υποστήριξη στους περισσότερους από τους αντιαποικιακούς αγώνες και στα ανεξάρτητα κράτη που προέκυψαν από αυτούς. Χωρίς να ξεχνάμε και «το πρωτοφανές εγχείρημα της πολιτικής ανέλιξης των λαϊκών τάξεων», το οποίο προώθησε «εργάτες και αγρότες στις βαθμίδες της εξουσίας που μέχρι τότε προορίζονταν αποκλειστικά για τους εκπροσώπους της αστικής τάξης» (9). Γιατί, εκείνη την εποχή, μεταξύ στρατευμένων κομμουνιστών, οι διεθνιστικοί δεσμοί εντέλει υπερέβαιναν γλώσσες, θρησκείες, εθνότητες και σύνορα όσο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σήμερα. Την ίδια ακριβώς ελπίδα που χαλύβδωνε το ηθικό εκείνου του χειρώνακτα εργάτη που ανέφερε η Σιμόν Βέιλ, όταν σκεφτόταν το Μαγκνιτογκόρσκ στη ριζοσπαστική και κοσμική Γαλλία της δεκαετίας του 1930, την συναντούσαμε και στην προτεσταντική Γερμανία, στην κομφουκιανή Κίνα και στη μουσουλμανική Ινδονησία, στους εργάτες γης που μάζευαν καπνό στην Κούβα, όπως και σε εκείνους που κούρευαν τα πρόβατα στην Αυστραλία (10). Ποιο πολιτικό κίνημα μπορεί να υποστηρίξει κάτι ανάλογο σήμερα; Στο διήγημά του «Ο Στρατιώτης Τσαπάγιεφ στο Σαντιάγκο της Χιλής», ο Λουίς Σεπούλβεδα εξιστορεί μία από τις δράσεις αλληλεγγύης προς τον λαό του Βιετνάμ, τον Δεκέμβριο του 1965, κατά τη διάρκεια του πολέμου με τους Αμερικανούς. Στην πορεία, ο αναγνώστης ανακαλύπτει ότι ο συγγραφέας ήταν πολιτικός γραμματέας του τοπικού πυρήνα Μορίς Τορέζ (11) του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής, ότι ο σύντροφός του ηγούνταν του πυρήνα Νγκυγιέν Βαν Τρόι (12), ότι μεταξύ τους συζητούσαν για τη «Διαρκή Επανάσταση» (του Τρότσκι) και για το «Κράτος και Επανάσταση» (του Λένιν), ότι θυμούνταν πως «στη Δούμα της Αγίας Πετρούπολης μπολσεβίκοι και μενσεβίκοι συζητούσαν επί 72 ώρες προτού καλέσουν τις μάζες να ξεσηκωθούν», ότι φλέρταραν τις κοπέλες προτείνοντάς τους να διαβάσουν το «Πώς δενότανε το ατσάλι» του Νικολάι Οστρόφσκι και προσκαλώντας τις να δουν μαζί σοβιετικές ταινίες… Και μετά τη Μόσχα το Νταβός; Η χρεοκοπία του σοβιετικού μοντέλου επιτάχυνε τον θρίαμβο ενός άλλου οικουμενισμού, προς την αντίθετη όμως κατεύθυνση, εκείνη των εύπορων τάξεων. Η ανατροπή υπήρξε τόσο ραγδαία ώστε, ήδη από το 2000, ο ιστορικός Πέρρυ Άντερσον σημείωνε σε ένα αξιοπρόσεκτο άρθρο του: «Για πρώτη φορά από την εποχή της Θρησκευτικής Μεταρρύθμισης δεν υπάρχει πλέον ουσιαστική εναντίωση –δηλαδή μια διαφορετική κοσμοαντίληψη– μέσα στο σύμπαν του δυτικού τρόπου σκέψης. Και, σε παγκόσμιο επίπεδο, σχεδόν καμία, εάν εξαιρέσουμε τα θρησκευτικά δόγματα, που αποτελούν αναποτελεσματικούς αρχαϊσμούς (…). Ο νεοφιλελευθερισμός, ως σύνολο αρχών, κυριαρχεί χωρίς αντίπαλο στην υφήλιο» (13).

Όπως παρατηρεί ο Μπράνκο Μιλάνοβιτς, οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας, η εντυπωσιακή και σκανδαλώδης συνέπεια αυτής της εξέλιξης είναι ότι, από το 1988, η αύξηση του παγκόσμιου πλούτου πυροδοτεί την αύξηση των ανισοτήτων, ενώ μετά το 1914 συνέβαινε το αντίστροφο. Και στον κοινωνικό βολονταρισμό εκείνης της εποχής δεν βλέπει καμία σύμπτωση: «Οι πιέσεις που ασκούσε η Ρωσική Επανάσταση και το σοσιαλιστικό και το συνδικαλιστικό κίνημα, ενισχυμένες από την απογοήτευση των λαϊκών τάξεων προς τις εύπορες τάξεις, τις οποίες θεωρούσαν υπεύθυνες για το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενέτειναν το φαινόμενο της αναδιανομής» (14). Η φορολόγηση ανάλογα με την κλίμακα του εισοδήματος, ο Εργατικός Κώδικας, το οκτάωρο, η κοινωνική ασφάλιση, η επιφυλακτικότητα στην παραχώρηση των ηνίων του κρατικού μηχανισμού στους πλούσιους, όλα αυτά δεν είναι ξένα με τον μύθο της Οκτωβριανής Επανάστασης για τους μεν, με τον φόβο της επανάστασης για τους δε. Και μόλις αυτός ο φόβος εξορκίστηκε, οι αρνητικές συνέπειες της αποκαλούμενης «ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης» πολλαπλασιάστηκαν: κοινωνική παλινόρθωση των εύπορων τάξεων, «δικαίωμα επέμβασης» των δυτικών χωρών στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, δυσφήμιση κάθε επαναστατικού σχεδίου –κομμουνιστικού, αναρχικού, αυτοδιαχειριστικού. Τον Αύγουστο του 1991, μερικές μόλις εβδομάδες πριν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ένας Γάλλος νομικός –κεντροαριστερός και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας– πρόσθετε μια δόση μελαγχολίας στους πανηγυρισμούς για το «τέλος της Ιστορίας». Έγραφε τότε ο Ζαν-Ντενί Μπρεντέν: «Μήπως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι στη χώρα μας ο σοσιαλισμός δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από ένα είδος αστικού ριζοσπαστισμού (15) εάν δεν είχε υπάρξει ο κομμουνισμός που τον επιτηρούσε, που τον ακολουθούσε κατά πόδας, πάντα έτοιμος να πάρει τη θέση του, που τον εμπόδιζε να εκτραπεί υπερβολικά γρήγορα ή σε υπερβολικό βαθμό; (…) Μήπως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι χρωστάμε πολλά σε όλους αυτούς τους ξεροκέφαλους, τους αιρετικούς, τους ακούραστους απεργούς, τους καταληψίες των εργοστασίων και των δρόμων μας που έσπερναν την αταξία, τους πεισματάρηδες που δεν έπαυαν να ζητούν μεταρρυθμίσεις ενώ ονειρεύονταν την επανάσταση, σε αυτούς τους μαρξιστές, κόντρα στο ρεύμα της Ιστορίας, που δεν άφηναν τον καπιταλισμό να εφησυχάσει;» (16) Το «τέλος του κομμουνισμού» δημιούργησε την εντύπωση ότι έδωσε οριστική λύση στη μεγάλη διαμάχη που αντιπαρέθεσε τις δύο κυριότερες τάσεις της διεθνούς Αριστεράς μετά τη Ρωσική Επανάσταση: η ήττα του ενός των πρωταγωνιστών της σήμανε τη νίκη του άλλου, δηλαδή την επικράτηση της σοσιαλδημοκρατίας επί της ζωηρότερης μικρής αδελφής της. Ωστόσο, αυτός ο θρίαμβος υπήρξε σύντομος. Η εκατοστή επέτειος από την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων στην πραγματικότητα συμπίπτει με ένα κύμα ηττών του μεταρρυθμιστικού ρεύματος. Η δυναστεία Κλίντον σαρώθηκε, ο Τόνι Μπλερ, ο Φελίπε Γκονζάλες και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ το έχουν ρίξει στις μπίζνες, ενώ ο Φρανσουά Ολάντ εξαερώθηκε… Ταυτόχρονα, ένα είδος ανυπομονησίας, ριζοσπαστικότητας ξαναγεννιέται στις περισσότερες από αυτές τις χώρες, αλλά και αλλού. Λίγο πριν από τον εορτασμό της διακοσιοστής επετείου της Γαλλικής Επανάστασης, ο οποίος θύμιζε περισσότερο εξορκισμό της, ο («μεταρρυθμιστής» σοσιαλιστής) Μισέλ Ροκάρ δήλωνε ότι «η Επανάσταση είναι κάτι επικίνδυνο και δεν είναι κακό να αποφεύγεται» (17). Τριάντα χρόνια πέρασαν από τότε, η παγκοσμιοποίηση επιβλήθηκε, τα φαντάσματα επέστρεψαν και η μούμια της επανάστασης σαλεύει ακόμα. Λένιν, 24 Ιουνίου 1917, Αναφέρεται από τον Victor Serge, «Lénine, 1917» (1924). Λένιν, «Αριστερισμός, παιδική ασθένεια του κομμουνισμού» (1920). Βλ. ως προς αυτό το σημείο Mosche Lewin, «Le siècle sovietique», Fayard-Le Monde diplomatique, Παρίσι, 2003, και Eric Hobsbawm, «Μarx and History», «New Left Review» I/143, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1984. Χαρακτηριστικά είναι τα γεμάτα προκαταλήψεις αποσπάσματα από ρεπορτάζ του διάσημου δημοσιογράφου Αλμπέρ Λοντρ (το όνομά του φέρει μεγάλο διεθνές βραβείο δημοσιογραφίας), στο άρθρο «Albert Londres au pays des Soviets», «Le Monde diplomatique», Οκτώβριος 2017. (Σ.τ.Μ.) Πρόκειται για τη Γαλλοεβραία φιλόσοφο Simone Weil (1909-1943), της οποίας το επώνυμο προφέρεται όμοια με το –ελαφρώς διαφορετικής ορθογραφίας– επώνυμο της γνωστής πολιτικού Simone Veil (1927-1917). Βλ. την επιστολή-διαθήκη του Νικολάι Μπουχάριν, «Le Monde diplomatique», Οκτώβριος 2017, σελ. 16. (Σ.τ.Μ) Μια μεγάλη πόλη με γιγάντιο συγκρότημα ορυχείων και χαλυβουργείων, που δημιουργήθηκε εκ του μηδενός, με βάση τα σοβιετικά πενταετή πλάνα. Διαδραμάτισε κομβικό ρόλο στην πολεμική προσπάθεια για τη συντριβή του ναζισμού. Simone Weil, «Méditations sur l’obéissance et la liberté» στο «Œuvres complètes», τόμος ΙΙ, «Ecrits historiques et politiques», Gallimard, Παρίσι 1991. Julian Mischi, «Le communisme désarmé. Le PCF et les classes populaires depuis les années 1970», Agone, Μασσαλία, 2014. Βλ. Έρικ Χομπσμπάουμ, «Η Εποχή των άκρων», Θεμέλιο, 1999. (Σ.τ.Μ.) Ιστορικός ηγέτης του ΚΚ Γαλλίας την περίοδο του Μεσοπολέμου και των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. (Σ.τ.Μ.) Νοτιοβιετναμέζος κομμουνιστής. Το 1964 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Αμερικανό Υπουργό Άμυνας Ρόμπερτ Μακναμάρα, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε. Perry Anderson, «Renewals», New Left Review, Ν° 1, Λονδίνο, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2000. «Le Monde», 21 Ιουλίου 2016. (Σ.τ.Μ.) Τον 19ο και 20ο αιώνα, ο Ριζοσπαστισμός ήταν ένα αστικό προοδευτικό πολιτικό ρεύμα που αγωνιζόταν για την εξάλειψη του ρόλου της Εκκλησίας και της αριστοκρατίας στην πολιτική ζωή και για την προώθηση ορισμένων ήπιων κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Jean-Dénis Bredin, «Est-il permis?» «Le Monde», 31 Αυγούστου 1991. Αναφέρεται από τον Έρικ Χομπσμπάουμ, «Aux armes, historiens. Deux siècles d’histoire de la Révolution française», La Découverte, Παρίσι, 2007.

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ Λενε ότι η εμπιστοσύνη στην υγεία και την οικονομία δύσκολα κατακτάται και εύκολα καταστρέφεται. Η ιατρική επιστήμη έχει το προνόμιο στις διαγνωσεις τις αυτορυθμιζόμενες και τις θεραπειες της αυτενεργειας και της δημιουργίας. Αλλου το όνειρο αλλού το θάμα! Σαν ατομα οι γιατροί μπορεί να έχουμε όλες αυτές τις χάρες αλλά σε συλλογικό επίπεδο έχουμε βρεθεί εκτεθειμένοι σε ανυποληψία απο μωροφιλόδοξους ηγετίσκους που μέσω των συμμαχιών των προθύμων (υψηλού κόστους) διαγουμίζουν την επικαιρότητα, την ανοχή των ετέρων και την εταιρικότητα των προθύμων. Το πανηγύρι των εκλογών καταντά ένας γάμος του «Κάδμου» με την διαφθορά, την διαπλοκή και την διαβολή συνειδήσεων. Κακώς τους αφήνουμε να εκπληρωνουν τα σχέδια τους και δεν τους αποκαλύπτουμε.Η προπαγάνδα των συντηρητικών είναι καθε μερα 3 χρόνια στον υπολογιστή μας. Οι ιατρικοί συλλογοι δεν επιτελούν τον θεσμικο τους ρόλο , αντιπολιτεύονται αντι να κριτικαρουν-προτείνουν και οι διάφορες συντεχνίες ανθούν εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος. Στην θητεία του μεγαλυτερου συλλογου η πρώτη εκάστοτε παράταξη εξαφανίζει ή απορροφά αλλα συμφεροντα πλην των ελευθεροεπαγγελματιών έχοντας απομακρύνει τους νεους γιατρούς και τους πλήρους και αποκλειστικής απασχΌλησης του ΕΣΥ. Μια συνδρομή γυρω στα 20-30 ευρώ δεν προτάθηκε απο καμια παράταξη όταν η εφημερία σήμερα στα Ελληνικα νοσοκομεία καλύπτεται από νεους γιατρούς των 850-1000 ευρώ! Στα ιδιωτικά διαγκωνίζονται απλήρωτοι γιατροί που θα εξασκήσουν σαν κωπηλάτες σε γαλΈρα, την προτροπή του λογιστηρίου τους, «βγάλτε τους πελάτες» κατά το δοκούν του νεοφιλελευθερισμού. Τα αγροτικά ιατρεία είχαν ερημωσει κατα 75% και ευτυχώς έχουν βελτιωθει τα κενα αρκετά, αλλα τους πολύτιμους πελατες μας 35 εκατ. τουρίστες τους έχουμε εμπιστευτεί στο πλεον αδηφάγο και ανέλεγκτο κλάδο μας, τους παντελως εκτός συστήματος τουριστόγιατρους! Εχουμε ένα δίκτυο 161 Κέντρων Υγείας αγροτικού και αστικού τύπου που ο νηφάλιος Υπουργός μας δεν έχει αξιωθεί ποτέ να συνδράμει στη λειτουργία , στην παρουσια τους και την ανάπτυξη τους. Οι περιφεριακές διοικήσεις μπαλώνουν μεσα απο άπειρη γραφειοκρατία και ευννοιοκρατία ,τις άπειρες ελλειψεις των μνημονιακών χρόνων της εξαχρείωσης της ΠΦΥ όπως εκφράστηκαν απο τις πολιτικές Αβραμόπουλου, Λυκουρέντζου, Λοβέρδου, Γεωργιάδη ,Βορίδη. Η αξιολογηση του Υπουργείου Δημόσιας Διοικησης συκοφαντήθηκε και σπαταλήθηκε με ευθύνη ανεύθυνων οπισθοδρομικών συνδικαλιστών. Ανθρώπινο δυναμικό, κτίρια και εξοπλισμου μένουν αναξιοποίητα, ανοργάνωτα και εκτεθειμένα στα προβληματα καθημερινότητας. Εφυγαν έμπειροι γιατροί στο εξωτερικο και τον ιδιωτικο τομεα, τεθηκαν με νομοσχέδια ψευτοδιλλήματα και θυμα ολων αυτών των πολιτικών ο Ελληνας πολιτης που ειχε ένα επιπεδο κοινωνικου κράτους και τωρα οι Ευρωπαιοι απολαμβάνουν τους ειδικους μας και οι δανειστές τις παροχές μας! Ναι τα τρια τελευταία χρόνια λειτουργούν 150 παραπάνω κρεβάτια ΜΕΘ, δουλεύουν τα εφημερεύοντα, πληρώνονται οι υποχρεώσεις, κτιζονται και παραδιδονται νεα νοσοκομεια (Ζακυνθος, Θηρα, Κομοτηνή, παιδιατρικο Θεσσαλονικης),σώζονται παλιά Ευγενιδειο, Ερρίκος Ντυνάν κλπ αλλα η ΠΦΥ έχει πολυ δρομο ακομα. Θαρρείς και τα συμφέροντα σε μεσαιο και κατω επιπεδο των συντεχνιών, αυτά που βλεπουμε στο μικρόκοσμο του ΙΣΑ (βελονιστές, ομοιοπαθητικοι, ευγενείς ειδικοτητες, γυναικολόγοι εναντιον όλων κλπ) να τραβουν ευαίσθητες πτυχές της πρωτοβάθμιας στα νοσοκομεια, των ηλεκτρονικαριων ,των φαρμακεμπορων , των μανδαρίνων των πρωην ασφαλιστικών ταμειων νυν ΕΟΠΥΥ και 1000 άλλων συμφερόντων που οι εκαστοτε ιθύνοντες είναι υποχρεωμένοι να διαβλέπουν, να ξεσκαρτάρουν ,να ακουν και να παρεμβαίνουν. Ενας αγιάτρευτος γιατρός και πουθενά υποψήφιος. Αυτά θέλουν συμμάχους και η μάχη της υγείας έπεται της μάχης των οικονομικών....... Η εικόνα ίσως περιέχει: ποδήλατο

Μαιναδες μενουμε Ευρώπη

Μαινάδες μένουμε Ευρώπη. Η ξερακιανή κυρα Τασία στη ουρά του ταμειου του πολυκαταστήματος δεν λεει να βάλει γλώσσα μέσα της. Η επίδειξη και η καταναλωτική ευδαιμονία είναι απο τα χομπυ της. Τριτη γενιά συνοδεύεται απο κόρη και εγγόνα και τα ξερει όλα στη χρυσή πατίνα των 70 της χρόνων. –«Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με το χρήμα».... Η χολερική κυρα Γεωργία με ένα χαρτι στο χέρι έχει ξανάρθει ,έχουν κάπου γνωριστεί και της ξεμολογιέται το βάσανό της.---«Ακους καλε να μην θέλουν μετρητά, ποιός είναι σημερα που αρνιεται τα μετρητά, μόνο καρτα ή τραπεζική επιταγή. Ευτυχώς που έχει ανοιχτή τράπεζα εδώ διπλα, είπα να ψωνισω και μου το βγάλανε ξινό.» Προφανως έχει παρει μεγάλο αντικείμενο και θα παραλάβει απο αλλού, αφου τακτοποιηθει λογιστικά. Να χωθει θελει μονάχα μπροστά στη σειρά χωρις χρονοτριβές χωρις αναστολές, και με λιγο επιδειξη έχει πλερώσει...... Οι γυναικες της Χωρας κρατούν την οικονομία σκέφτηκα. Η μια ένα καρότσι μικροπράγματα χρειαζούμενα και φερτά απο την εγγόνα, η άλλη ένα και παχυλό για φθινοπωρινή ανανέωση επιπλο ή οικιακής χρήσης. Εδω οι Μαιναδες συνοδοί του Διονύσου τον συνόδεψαν μεχρι τις Ινδίες στο πολυκατάστημα θα κολωνανε;;

Οσο οι Ευρωπαιοι και οι τράπεζες μας εφάρμοζαν capital control δώσαμε την δέουσα και φορολογικά προσοχή στη χρήση καρτών και στην ελάττωση των μετρητών. Τα μετρητά κατάντησαν στα στρώματα βορά των κοριών και των αρουραίων μια και τα ανθρώπινα τρωκτικά τυπου Σουμπλε μας βάλανε στο ματι. Του Βγενοπουλου τα κατορθωματα στη Κυπρο και εδώ γιναν προσχημα κατάσχεσης μεχρι καταθέσεων και εμεις δεν ανεχτήκαμε αλλο την φοροκλοπή, λετε!

Μπηκαν τα μηχανακια των καρτών στους περισσότερους επαγγελματικούς κλάδους, το 2017 για πέντε μηνες μπήκαν στο δημοσιο ταμειο 7 δις και το 2018 προβλέπονται 14δις. Αν οι πληροφορίες είναι σωστές αναφέρουν ότι το επιτρεπτό όριο των συναλλαγών με μετρητά θα μειωθεί δραστικά, ενώ στο τραπέζι υπάρχουν και προτάσεις ακόμη και για τη μείωση στο επίπεδο των 100 ευρώ, από τα 500 ευρώ που είναι σήμερα. Το ποσοστό χρήσης ηλεκτρονικού χρήματος εφτασε στην Ελλαδα το 20,1% ενω το αντιστοιχο στην Ευρώπη σαν μεσος όρος είναι ψηλότερα 34,9% ποσοστό που πολύ άνετα μπορούμε να το βάλουμε στόχο. Ετσι εξασφαλιζουμε όλα τα έσοδα ενος αξιοπρεπούς και πολιτισμένου προυπολογισμού κράτους. Ποιοι εμεις, οι χρεωκοπημενοι απο τις γενιές ταχάρπαστων και σφετεριστών που μας κυβέρνησαν μεχρι το 2014. Σύμφωνα με το ΙΟΒΕ με βάση διεθνείς πρακτικές για το μερίδιο χρήσης καρτών προς ιδιωτική κατανάλωση, τα ετήσια έσοδα ΦΠΑ θα ήταν υψηλότερα κατά 21% (3,3 δισ. ευρώ) αν η Ελλάδα έφθανε το μέσο επίπεδο χρήσης καρτών της ΕΕ. Με βάση μια πιο ομοιογενή διείσδυση χρήσης καρτών ανά κλάδο και περιοχή, τα ετήσια έσοδα από ΦΠΑ θα ήταν υψηλότερα κατά 25% (3,9 δισ. ευρώ) αν το μερίδιο χρήσης καρτών στον κλάδο εστίασης έφθανε το μερίδιο του κλάδου στην ιδιωτική κατανάλωση, 12% (2 δισ. ευρώ) αν το μερίδιο χρήσης καρτών σε συναλλαγές με ελεύθερους επαγγελματίες έφθανε το μερίδιο των υπηρεσιών των επαγγελματιών στην ιδιωτική κατανάλωση και 8% (1,3 δισ. ευρώ) ή 5,9% (930 εκατ. ευρώ) αν η χρήση καρτών στην ηπειρωτική Ελλάδα πλην Αττικής και Θεσσαλονίκης, και στη νησιωτική Ελλάδα αντίστοιχα, προσέγγιζαν το μερίδιο των περιοχών αυτών στο ΑΕΠ.Αν βάζαμε στόχο τη χρήση καρτών στην Πορτογαλία τα ποσοστά θα ήταν υπερδιπλασια στην καταπολεμηση της φοροδιαφυγής.

Μην ξεχνάμε οτι με βάσει τα περινα στοιχεία ΑΕΠ απο τα 178 δις πλουτου ΑΕΠ το 1,5 δις σεμνά βγαίνει στην μικρή Μύκονα.! Εκει να δεις μαινάδες..... Αυτό ακριβώς καθυστέρησε σαν οικονομικο μέτρο, σκέφτηκα ακούγοντας την κυρά Τασια και την κυρά Γεωργία. Οι επιχειρήσεις θα καταργήσουν τα μεταξύ τους μετρητά εντελώς. Ετσι όποιος έχει μετρητά σε βαλίτσες θα του χρησιμεύουν εκτός χωρας, εκτος Ευρώπης τα βαποράκια της δεκαετίας του 60 θα ξαναγίνει επάγγελμα. Δεν ήθελες κυριε φιλελερα τα μετρητά του στην κατάθεση στην τράπεζα μην τυχον φορολογηθείς, να δω πως θα υπάρχεις. Η κυρά Τασια και η κυρά Γεωργία καταναλώνουν και υπάρχουν και τα μετρητά δεν είναι και το μόνο σιγουράκι που αλλάζει την ζωή μας. Ισως να γινουμε και πιό ειλικρινείς, χωρις τα μαύρα μετρητά, γράφουμε κανένα ένσημο παραπανω, διεκδικησουμε ανθρωπινες εργασιακές συνθηκες και ασφαλιστική ανταποδοτικότητα, σκεφτουμε και λιγο την εποχή των παχιών αγελάδωνστο μελλον μετά την εποχή των ισχνών. ΔΙΟΝΥΣΟΣ 25-8-2018

Παρακμη και αξιες στους συλλεκτες Colnect

ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΑΞΙΕΣ Αγαπητοι συλλέκτες γραμματοσήμων κλπ είναι χαρακτηριστικό ότι μετα 5 χρονων και 3 μηνών ζωή στο colnect , είδα και επισημαινω τα κατωθι. 1. Πόσο γρήγορα μια διαφορά 6-17 γραμματοσήμων μεταξύ δύο συλλεκτών καταλήγει σε μονομερή τιμωρητική πράξη και υποστήριξη του κατα συμπτωση πληρωτικού (με συνδρομή) μελους εις βάρος του δωρεάν μέλους. 2. Η σωστή κατ αρχάς πολιτική των ανταλλαγών μεταξυ ενθουσιωδών συλλεκτών με την καταγραφή μονών διπλών και επιθυμιών εξελιχθηκε σε εμποριο και αγοροπωλησια σε υποκατάσταση αγορών όπως το ebay και το Alibaba ή το worldstamp. 3. Η σωστή χρήση κανόνων για όλους εξελιχθηκε σε μονομερή υποστήριξη μονο των ημετέρων «καλών πελατών». Αγνοούν οι σημερινοι επικεφαλεις ότι η κυρια μαζα των συλλεκτών που δινουν την πολυεθνική και πολυγλωσσική αξια του βήματος αυτού δεν θα υπαρχει για πάντα. 4. Η σωστή κατ αρχάς αξιολόγηση ενεργειών έγινε απο μερικους επιτηδειους εκβιαστικός μηχανισμός για να εκμαιευσουν περισσοτερα οφέλη στην ανταλλαγή. 5. Παραδειγμα ο @Tuudcraft που αλλαξε 3 φορές τις απαιτήσεις του. Παραδειγμα μονομερους διαιτήσιας η «φασιστας» @Elena-Dyomina που χρειάστηκε να υπερασπισω τις αποψεις μου 3 φορές στο παραπανω φορουμ μεχρι να καταλαβω ότι με κοροϊδευε και αυτή ή τουλάχιστον δεν με πιστευε γιατι πίστευε τον αντιζηλο. 6. Προτεινα λύσεις να δωθουν πισω τα ακριβά μου γραμματόσημα ή να φωτογράφιζε τα ζημιωμενα –ελαττωματικά που ποτέ δεν έκανε ο @Tuudcraft. Φυσικα δεν υπήρχαν και κορόιδευε σαν κοινός απατεώνας. 7. Αντιστοιχες πρακτικές είχα υποστεί στο παρελθον κανοντας ή όχι συναλλαγή απο @JoseManuel1515, @Verity, @brittanyrose, @RoniBochmanRonen, @Alxcobra, @Asvesvi, @eden750, @Yvanwar ,@Piotr Kruczkowski που είχα υποστεί με την ανοχή σας συγκεκριμενες ατιμώρητες ζημίες 8. Αντίθετα οφείλω να ομολογήσω ότι γνώρισα τουλάχιστον 70 άλλους αξιαγάπητους συλλέκτες που τιμώ και έχω απο τους περισσότερους τα στοιχεία τους για να επικοινωνώ εποικοδομητικά μαζί τους. Πχ @Jbscambio, @Ronny1945, @Valia, @phil56, @assolamm, @Deutler, @Rabeli, @vsoriano, @paradox, @Jelkica, @Ricgaz, simonag69, @giaskye, @igor173, @saldi, @ferran, @daydream, etc etc. 9. Απο όλους εσας τους νεοφιλελεύθερους συλλέκτες καπακιών και φακέλλων τσαγιου έχει χαθει ο σεβασμός για ένα ηλικιωμενο συλλέκτη κλασσικών γραμματοσήμων που είναι συνηθως υπόθεση μιας ζωής και βλεπω τους εμπορους της παραγράφου 7. Να πωλούν τα γραμματοσημα που σου ζητούν στο ίδιο φορουμ ή στο διπλανό worldstamp ή στα μαγαζι τους στο διαδικτυο......Αυτο στο Μεσαιωνα λεγόταν και πειρατεία! Λιγο δυσφημιστικό για το χωρο σας ,το λενε και όλοι οι γνωστοι έμποροι γραμματοσήμων όταν θελουν να σας μειώσουν. 10. Εχοντας συμπληρώσει “24h colnect free” , εγώ ο υβριστής,!!! έχω την χαρά να διαπιστώνω ότι τις αρχές και τα ιδανικά μου για αληθεια και πολεμο στην απατεωνιά δεν θα το εγκαταλειψω ποτέ στην ζωή μου. Ειστε αδικοι στην αποφαση εναντιον μου και σας καλω να επανεξετάσετε και την αντιεμπορική εκτος των άλλων συμπεριφορά της ηγεσίας. Οτι ανεβαινει σαθρά κατεβαίνει αλλα αυτό ειναι δικό σας προβλημα. dionysos59@hotmail.com dlabadarios@hol.gr DIONYSOS 25-7-2018 ACCOMMODATION AND VALUES Dear collectors of stamps etc, it is characteristic that after 5 years and 3 months of life in the colnect, I saw and highlight the bottom. 1. How quickly a difference of 6-17 postage stamps between two collectors results in a unilateral punitive act and support for the co-payment of a contributor to a free member. 2. The right policy of exchanging enthusiast collectors with the registration of single duplicates and desires has evolved into trading and buying and selling in substitution for markets such as ebay and Alibaba or the worldstamp. 3. The correct use of rules for all has grown into unilateral support by just one of our "good customers". The current leaders are unaware that the main mass of the collectors who give the multinational and multilingual value of this step will not always exist. 4. The right initial evaluation of actions was made by some tacitly extortionary mechanism to bring more benefits to the exchange. 5. Example @Tudcraft that changed its 3 times its requirements. An example of unilateral diety or "fascist" @ Elena-Dyomina that I had to defend my views 3 times in the above forum until I realized that I was mocking at her or at least not believing me because she believed the rival. 6. I suggested solutions to give back my expensive stamps or to photograph the damaged-defects that @Tuudcraft never did. Naturally, they did not exist, and they sneered like a common crook. 7. Corresponding practices I have suffered in the past by order or not by @ JoseManuel1515, @Verity, @brittanyrose, @RoniBochmanRonen, @Alxcobra, @Asvesvi, @ eden750, @Yvanwar, @ Piotr Kruczkowski who suffered with your tolerance for certain unpunished damages 8. On the contrary, I have to admit that I have met at least 70 other lovable collectors I value and I have most of them to communicate constructively with them. Eg @Jbscambio, @ Ronny1945, @Valia, @ phil56, @assolamm, @Deutler, @Rabeli, @vsoriano, @paradox, @Jelkica, @Ricgaz, simonag69, @giaskye, @ igor173, @saldi, @ferran, @daydream , etc. 9. Of all the neo-liberal collectors of lids and tea envelopes, you have lost respect for an elderly collector of classic stamps that is usually a matter of life and I see the merchants of paragraph 7. Selling the stamps asking you in the same forum or in the next worldstamp or in their shop on the internet ...... This one in the Medieval was also called piracy! A little defamatory for your place, so do all the well-known stamp traders when they want to reduce you. 10. Having completed "24h colnect free", I the abuser, !!! I have the pleasure of finding out that my principles and ideals for truth and war on fraud will never abandon my life. You are unfair to the judgment against me and I urge you to re-examine both the anti-trade and the other conduct of the leadership. That climbs up, but that's your problem. dionysos59@hotmail.com dlabadarios@hol.gr DIONYSOS 25-7-2018

Το τελεσίγραφο του Ντόναλντ Τραμπ για το Ιράν περιφρονεί το διεθνές δίκαιο

Το τελεσίγραφο του Ντόναλντ Τραμπ για το Ιράν περιφρονεί το διεθνές δίκαιο Posted on 08/07/2018, 00:00 By Ibrahim Warde and Βασίλης Παπακριβόπουλος (μετάφραση) To αρθρο έχει δημοσιοποιηθει στη Monde Diplomatique την 8-7-2018 Στις 8 Μαΐου, ο Αμερικανός πρόεδρος επέλεξε, συμμορφούμενος με τις επιθυμίες του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, να αποσύρει την υπογραφή της χώρας του και να δρομολογήσει μια δυναμική αναμέτρηση με το Ιράν. Τα ριψοκίνδυνα στοιχήματα, η περιφρόνηση του νόμου και τα σκληρά χτυπήματα ενάντια στους εταίρους του στις επιχειρηματικές δραστηριότητες, είναι συνήθεις πρακτικές για τον Νεοϋορκέζο πρώην μεγαλοεργολάβο. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, εκείνο που απειλείται είναι η ειρήνη σε μια ολόκληρη περιοχή του πλανήτη. Ο Ντόναλντ Τραμπ έχτισε την καριέρα του πάνω στην αρχή ότι τα πάντα μπορούν να αναδιαπραγματευθούν. Μόλις ολοκληρωνόταν η ανέγερση ενός κτιρίου, ο μεγαλοεργολάβος επικαλούνταν κακοτεχνίες (ή κατέφευγε σε οποιοδήποτε άλλο πρόσχημα) προκειμένου να αρνηθεί να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις του. Επέβαλε τότε νέους όρους στους εργολάβους και τους άλλους επαγγελματίες, αναγγέλλοντάς τους, λόγου χάρη, «θα σας πληρώσω μονάχα το 75% του συμφωνηθέντος ποσού». Επρόκειτο για μια μη διαπραγματεύσιμη πρόταση, του τύπου «take it or leave it». Το μόνο που απέμενε σε όσους αρνούνταν ήταν να εμπλακούν σε πολυδάπανες δίκες με αβέβαιη έκβαση, καθώς απέναντί τους θα έβρισκαν δεινούς δικηγόρους ασκημένους στην στρεψοδικία. Το 2004, στο βιβλίο του Trump: Think Like a Billionaire («Σκέψου σαν δισεκατομμυριούχος»), συμβούλευε τους αναγνώστες του «πάντα να αμφισβητούν τα τιμολόγια». Ήταν πασίγνωστος κακοπληρωτής και πολλοί προμηθευτές ή τράπεζες αρνούνταν να συνεργαστούν μαζί του (1). Το 2007, στο Think Big and Kick Ass: In Business and Life («Να είσαι φιλόδοξος και να τους τσακίζεις, τόσο στις μπίζνες όσο και στη ζωή»), δήλωνε ότι «του αρέσει να συντρίβει το αντίπαλο στρατόπεδο και να μαζεύει όλα τα κέρδη» και ότι αδιαφορούσε για τους τραπεζίτες που έχασαν τα χρήματα που του είχαν δανείσει. «Δικό τους είναι το πρόβλημα και όχι δικό μου. Τους είπα ότι δεν έπρεπε να μου τα είχαν δανείσει». Η Deutsche Bank, ο μοναδικός θεσμικός παίκτης του χρηματοοικονομικού τομέα που συνεχίζει να συναλλάσσεται με τις επιχειρήσεις Τραμπ, απέκτησε μια εξαιρετικά διδακτική εμπειρία. Το 2008, στο αποκορύφωμα της χρηματοοικονομικής κρίσης, έκανε αγωγή στον μεγαλοεργολάβο επειδή δεν είχε εξοφλήσει οφειλές 40 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Τραμπ αντεπετέθηκε, ζητώντας από την τράπεζα το εντυπωσιακό ποσό των 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ισχυρίστηκε ότι τα προβλήματα ρευστότητας που αντιμετώπιζε οφείλονταν στην χρηματοοικονομική κρίση και ότι η Deutsche Bank αποτελούσε έναν από τους υπεύθυνους που προκάλεσαν αυτήν την κρίση… Η τράπεζα του παραχώρησε πενταετή περίοδο χάριτος (2). Ο μελλοντικός πρόεδρος δεν άργησε να κατανοήσει ότι η απειλή της προσφυγής στα δικαστήρια μπορούσε να έχει αποτρεπτικά αποτελέσματα. Εκτιμάται ότι ενεπλάκη, ως μηνυτής ή ως κατηγορούμενος, σε περισσότερες από 3.500 δίκες.

Νεοφερμένος στην πολιτική, ο Τραμπ ο Τραμπ είχε υποσχεθεί να θέσει στην υπηρεσία της Αμερικής το ταλέντο του ως του «μεγαλύτερου διαπραγματευτή στην ιστορία». Ανακοίνωνε ότι, αμέσως μετά την εκλογή του, θα φρόντιζε «να σκίσει τη φριχτή συμφωνία της Βιέννης» για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, καθώς επίσης και την συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα. Το γεγονός ότι αυτές οι αποφάσεις λαμβάνονται κατά περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου ή ότι τα υπόλοιπα μέλη που τις έχουν υπογράψει αντιτίθενται σε αυτήν την ενέργεια τον αφήνει αδιάφορο. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσε ως ελέω Θεού αφεντικό και η άγνοιά του ως προς την Ιστορία και τη διπλωματία συνδυάστηκαν με την επιθυμία του να απαλλαγεί από την κληρονομιά του προκατόχου του. Καθώς επιθυμεί να έρθει σε ρήξη με τις συμβατικότητες, συνήθως επαφίεται στο ένστικτό του και αρκείται στη μεταφορά στο επίπεδο των διπλωματικών σχέσεων όλων των πρακτικών που επεξεργάστηκε κατά τη διάρκεια της καριέρας του ως εργολάβος και ως βεντέτα των ριάλιτι σόου. Το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης υπογράφηκε στη Βιέννη στις 14 Ιουλίου 2015 από το Ιράν και τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο), καθώς και από τη Γερμανία, μετά από αρκετά χρόνια σκληρών διαπραγματεύσεων. Επιπλέον, στις 20 Ιουλίου 2015, η συμφωνία επικυρώθηκε ομόφωνα με το ψήφισμα 2231 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Σε αντάλλαγμα για τον τερματισμό του στρατιωτικού ερευνητικού πυρηνικού προγράμματος της χώρας και την έναρξη διεθνών ελέγχων που θα κλιμακώνονταν μέχρι το 2025, θα αίρονταν σταδιακά οι κυρώσεις που το Συμβούλιο Ασφαλείας είχε επιβάλει το 1995 στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.

Οι αναμενόμενες θετικές οικονομικές επιπτώσεις αποτελούσαν μια ουσιώδη συνιστώσα της συμφωνίας. Όμως, παρά το γεγονός ότι όντως αυξήθηκαν οι συναλλαγές του Ιράν με το εξωτερικό, το συνολικό αποτέλεσμα απέχει πολύ από την αναμενόμενη ραγδαία άνοδο που αναμενόταν πριν από τρία χρόνια, κυρίως λόγω της διατήρησης των παλαιότερων κυρώσεων που είχαν επιβληθεί από το αμερικανικό Κογκρέσο το 1979, την επαύριο της ισλαμικής επανάστασης. Για πολλούς Ιρανούς, η κακοπιστία των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν προφανής: οι αμερικανικές αρχές εξακολουθούσαν να κρατούν μια διφορούμενη στάση στο ζήτημα των συναλλαγών σε δολάρια, ώστε να αποθαρρύνονται οι επίδοξοι επενδυτές ή εξαγωγείς. Ωστόσο, για τις εξαγωγικές χώρες, η πρόοδος που σημειώθηκε δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αμελητέα. Για παράδειγμα, το ύψος των γαλλικών εξαγωγών προς το Ιράν τριπλασιάστηκε, από 500 εκατομμύρια ευρώ την εποχή της υπογραφής της συμφωνίας στο 1,5 δισεκατομμύριο το 2017. Παρά το γεγονός ότι συχνά χαρακτηρίζεται «κράτος παρίας», το Ιράν σεβάστηκε τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει, όπως βεβαιώνουν τόσο ο Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας όσο και οι περιοδικές πιστοποιήσεις της αμερικανικής κυβέρνησης. Έτσι εξηγείται εξάλλου το γεγονός ότι ο πρόεδρος Τραμπ, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του στις 20 Ιανουαρίου 2017, κατήγγειλε την συμφωνία μονάχα στις 8 Μαΐου 2018. Τόσο ο υπουργός Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον όσο και ο στρατηγός Χέρμπερτ Ρέιμοντ ΜακΜάστερ, σύμβουλος του προέδρου για ζητήματα εθνικής ασφαλείας, αναγνώριζαν τις θετικές πλευρές του κειμένου της συμφωνίας και αντιτίθεντο στην απόσυρση των ΗΠΑ. Ο Τραμπ απέκτησε απόλυτη ελευθερία κινήσεων μονάχα μετά την αποπομπή τους και την αντικατάστασή τους από «γεράκια», τον Μάικλ Πομπέο και τον Τζον Μπόλτον αντίστοιχα. Αν και καμία από τις χώρες που είχαν υπογράψει τη συμφωνία δεν ακολούθησε τις Ηνωμένες Πολιτείες στην απόφασή τους να αποσυρθούν από αυτήν, η απόφαση της Ουάσιγκτον θα έχει βαρύτατες συνέπειες για τις σχέσεις της με την Ευρώπη, λόγω της επαναφοράς των κυρώσεων που προβλέπονται εις βάρος των αμερικανικών ή των ξένων επιχειρήσεων που θα συνεχίσουν να συναλλάσσονται με το Ιράν. Απρίλιος 2015, η συνάντηση υπουργών Εξωτερικών που έθεσε το πλαίσιο της συμφωνίας της Βιέννης για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Αυτά επί προεδρίας Ομπάμα – επί προεδρίας Τραμπ, οι υπογεγραμμένες συμφωνίες δεν παίζουν και τόσο μεγάλο ρόλο…

Η απάντηση της Μάργκαρετ Θάτσερ το 1982 Το ζήτημα της ισχύος των νόμων των Ηνωμένων Πολιτειών εκτός της επικράτειάς τους ανάγεται στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Μετά την επιβολή του στρατιωτικού νόμου στην Πολωνία, στις 13 Δεκεμβρίου 1981, ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν απαγόρευσε σε πρώτη φάση στις αμερικανικές εταιρείες να συμμετάσχουν στην κατασκευή ενός αγωγού που θα τροφοδοτούσε τις ευρωπαϊκές χώρες με φυσικό αέριο από τη Σιβηρία. Τον Ιούνιο του 1982, το εμπάργκο επεκτάθηκε στις θυγατρικές τους, καθώς επίσης και στις ξένες εταιρείες με άδεια εκμετάλλευσης αμερικανικών σημάτων, με πρόσχημα ότι η Σοβιετική Ένωση θα μπορούσε να επωφεληθεί από τις αμερικανικές τεχνολογίες. Αυτή η απόφαση προκάλεσε σάλο: τα αντίποινα των θιγόμενων ευρωπαϊκών κρατών υποχρέωσαν τις ΗΠΑ να υπαναχωρήσουν. Διότι, παρ’ όλο που η Ουάσιγκτον διαθέτει όντως το όπλο της επέκτασης της ισχύος των νόμων της εκτός της επικράτειάς της, οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν τη δυνατότητα να ανταπαντήσουν με νόμους που απαγορεύουν στις εταιρείες τους να υπόκεινται σε ξένη νομοθεσία. Μολονότι η Βρετανή πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν η μεγαλύτερη σύμμαχος του Ρόναλντ Ρήγκαν, σε αυτό το ζήτημα παρέμεινε άκαμπτη. Δήλωσε ότι, για λόγους αρχής, οι επιχειρήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου οφείλουν να τιμούν τις εμπορικές δεσμεύσεις τους. Επικαλέστηκε έναν νόμο αναστολής της νομικής ισχύος (Protection of Trading Interests Act) που είχε ψηφιστεί το 1980 και απαγορεύει στις βρετανικές επιχειρήσεις να συμμορφώνονται με τις προσταγές των ΗΠΑ όταν διακυβεύεται το εθνικό συμφέρον. Στην Γαλλία, ο Ζαν Πιέρ Σεβενεμάν, τότε υπουργός Έρευνας και Βιομηχανίας, στηρίχθηκε σε ένα διάταγμα του 1959 που είχε εκδοθεί από τον στρατηγό Ντε Γκολ και έδωσε εντολή στην εταιρεία Dresser-France, θυγατρική ενός αμερικανικού μηχανολογικού ομίλου, να αγνοήσει τις προσταγές της μητρικής εταιρείας. Τελικά, η Ουάσιγκτον υποχώρησε και οι κυρώσεις ήρθησαν τον Νοέμβριο του 1982. Ωστόσο, μετά τον Ψυχρό Πόλεμο παρατηρήθηκε αύξηση των απαιτήσεων για εξωεδαφική ισχύ των νόμων, με πρόσχημα ότι η παγκοσμιοποίηση οφείλει να συνοδεύεται από κοινούς κανόνες. Μόνο το 1996, οι Ηνωμένες Πολιτείες ψηφίζουν δύο νόμους που στηρίζονται σε αυτήν την αρχή. Ο νόμος Helms-Burton έχει ως στόχο τις ξένες εταιρείες που επενδύουν στην Κούβα, ενώ ο νόμος Amato-Kennedy έχει ως πεδίο εφαρμογής το Ιράν και την Λιβύη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ανταπαντά υιοθετώντας έναν μηχανισμό αναστολής της ισχύος τους που απαγορεύει σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό φυσικό ή νομικό πρόσωπο να υπόκειται σε νομοθετικές, διοικητικές ή δικαστικές πράξεις που αποφασίζονται από ξένη δύναμη. Επίσης, προσφεύγει στο Όργανο Επίλυσης Διαφορών του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου προκειμένου να αμφισβητήσει την εξωεδαφική εφαρμογή αυτών των νόμων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μάλιστα συνέταξε έναν κατάλογο αμερικανικών επιχειρήσεων στις οποίες θα μπορούσαν να επιβληθούν συμμετρικές κυρώσεις. Η επίδειξη αποφασιστικότητας αποδείχθηκε αποτελεσματική: οι ΗΠΑ δέχθηκαν την αναστολή των συστημάτων επιβολής κυρώσεων όσον αφορά τους Ευρωπαίους, οι οποίοι με τη σειρά τους απέσυραν την προσφυγή ενώπιον του ΠΟΕ.

Τι συνέβη έκτοτε; Βεβαίως, μεσολάβησε το σοκ της 11ης Σεπτεμβρίου. Έτσι, ο παγκόσμιος χαρακτήρας της τρομοκρατίας φάνηκε να δικαιολογεί, για παράδειγμα, την επιτήρηση των χρηματοοικονομικών ροών σε πλανητικό επίπεδο. Ο νόμος USA Patriot Act (Uniting and Strengthening America by Providing Appropriate Tools to Intercept and Obstruct Terrorism, «Συσπείρωση και ενίσχυση της Αμερικής με την παροχή κατάλληλων εργαλείων για την ανάσχεση και την εξουδετέρωση της τρομοκρατίας») εξασφαλίζει διευρυμένες αρμοδιότητες στην εκτελεστική εξουσία. Το «εξωφρενικό προνόμιο» του αμερικανικού νομίσματος, όπως το χαρακτήριζε παλαιότερα ο στρατηγός Ντε Γκολ, αποκτά μια νέα διάσταση: όλες οι συναλλαγές σε δολάρια υπόκεινται στο εξής στο αμερικανικό δίκαιο, ακόμα και όταν πραγματοποιούνται εκτός της επικράτειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Γίνεται τότε λόγος για μια «παγκοσμιοποίηση της συμμόρφωσης με την Αμερική». Είτε ως προσταγές είτε λόγω μιμητισμού, οι νόμοι και οι πρακτικές των ΗΠΑ διεθνοποιούνται. Είτε πρόκειται για την καταπολέμηση του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος ή της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας είτε για τις εκστρατείες κατά της διαφθοράς, οι νομοθεσίες που υιοθετούνται ανά τον κόσμο αποτελούν μια αντιγραφή της αμερικανικής νομοθεσίας (3). Πολύ συχνά, η αμερικανική δικαιοσύνη είναι εκείνη που δρομολογεί δικαστικές διώξεις και επιβάλλει κυρώσεις σε ξένα φυσικά και νομικά πρόσωπα για παραβάσεις πραγματοποιημένες εκτός αμερικανικής επικράτειας. Έτσι, τον Ιούνιο του 2014, η γαλλική τράπεζα BNP Paribas καταδικάστηκε να καταβάλει πρόστιμο 8,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο αμερικανικό δημόσιο επειδή είχε παραβιάσει, μέσω της ελβετικής θυγατρικής της, τα εμπάργκο που είχαν επιβάλει οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Κούβα, στο Ιράν και στο Σουδάν (4). Τα τελευταία χρόνια, αρκετές ευρωπαϊκές πολυεθνικές πιάστηκαν στα δίχτυα του Foreign Corrupt Practices Act (FCPA), ενός νόμου του 1977 που απαγορεύει την δωροδοκία ηγετών τρίτων χωρών προκειμένου να επιτευχθεί η σύναψη εμπορικών συμβάσεων. Αρκετές επιχειρήσεις οφείλουν να πληρώσουν σημαντικά πρόστιμα, ανάμεσά τους η γαλλική Alstom (722 εκατομμύρια δολάρια το 2014) και η γερμανική Siemens (800 εκατομμύρια δολάρια το 2008). Αρκεί μία σύνδεση, ακόμη και ισχνή, προκειμένου να θεωρηθεί η αμερικανική δικαιοσύνη αρμόδια να επιληφθεί της υπόθεσης: στην περίπτωση της BNP Paribas, οι συναλλαγές είχαν πραγματοποιηθεί σε δολάρια. Η διατήρηση τραπεζικού λογαριασμού στις ΗΠΑ, ακόμη και η ανταλλαγή ηλεκτρονικών μηνυμάτων που περνούν από διακομιστές εγκατεστημένους σε αυτές, μπορούν επίσης να ανοίξουν τον δρόμο για δικαστικές διώξεις.

Μια αντιπαραγωγική στρατηγική Παρ’ όλα αυτά, η υπόθεση των κυρώσεων εναντίον του Ιράν σηματοδοτεί μια ρήξη. Την ίδια ακριβώς ημέρα που πραγματοποιήθηκε η καταγγελία της συμφωνίας για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, ο Ρίτσαρντ Γκρενέλ, ο νέος Αμερικανός πρεσβευτής στο Βερολίνο, δημοσίευσε ένα tweet που θύμιζε σουλτανικό φιρμάνι: «Οι γερμανικές επιχειρήσεις που συναλλάσσονται με το Ιράν οφείλουν να αποσυρθούν αμέσως!» (Στη συνέχεια θα ισχυριστεί ότι το εννοούσε ως ηθική υποχρέωση). Όσο για τον νέο υπουργό Εξωτερικών Μάικλ Πομπέο, υποσχέθηκε ότι θα γονατίσει τα κράτη που βοηθούν το Ιράν, εκτός κι αν η Τεχεράνη αποδεχθεί δώδεκα όρους, οι οποίοι ουσιαστικά αποτελούν συνθηκολόγηση άνευ όρων. Με μια δεκασέλιδη εγκύκλιο, η Υπηρεσία Ελέγχου Ξένων Περιουσιακών Στοιχείων (Office of Foreign Assets Control, OFAC) του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών έδωσε στη δημοσιότητα τον κατάλογο των νομοθετικών ρυθμίσεων που θα διέπουν την επαναφορά των κυρώσεων. Οι κυρώσεις που είχαν χαρακτηριστεί «δευτερογενείς» και είχαν αρθεί με τη συμφωνία της Βιέννης επαναφέρονται εντός 90 ημερών (δηλαδή μέχρι τις 6 Αυγούστου) για τον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας και 180 ημερών (δηλαδή μέχρι τις 4 Νοεμβρίου) για τον πετρελαϊκό τομέα. Για όσες εταιρείες ενδεχομένως αρνηθούν να συμμορφωθούν με τους νέους κανονισμούς, σύμφωνα με απόφαση του Τραμπ, υπάρχει η δυνατότητα να ενταχθούν σε έναν κατάλογο επιχειρήσεων (Specially Designed Nationals List), των οποίων τα περιουσιακά στοιχεία μπορούν να παγώσουν και με τις οποίες οι Αμερικανοί πολίτες και τα αμερικανικά νομικά πρόσωπα δεν θα έχουν δικαίωμα να συναλλάσσονται. Κατά τη διάσκεψη κορυφής της Σόφιας (16-17 Μαΐου), οι Ευρωπαίοι ηγέτες διακήρυξαν την ομόφωνη επιθυμία τους να παραμείνουν στη συμφωνία (ευσεβής πόθος…), χωρίς καν να αναφερθούν στο παραμικρό ενδεχόμενο προσφυγής ενώπιον του ΠΟΕ. Η μοναδική χειροπιαστή εξαγγελία συνίστατο στην ενεργοποίηση ενός νόμου για την αναστολή της ισχύος ξένων νόμων (ψηφισμένου το 1996), ο οποίος αποσκοπεί στην εξουδετέρωση των εξωεδαφικών επιπτώσεων των αμερικανικών κυρώσεων. Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπρυνό Λε Μαιρ πρότεινε στις 11 Μαΐου τη δημιουργία ανεξάρτητων μηχανισμών χρηματοδότησης για τις επενδύσεις στο Ιράν και την αποζημίωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση όσων επιχειρήσεων ενδέχεται να πληγούν από τον μηχανισμό δευτερογενών κυρώσεων που επανενεργοποίησαν οι ΗΠΑ. Ωστόσο, δεν είναι διόλου βέβαιο ότι θα κατορθώσει να πείσει τους Ευρωπαίους ομολόγους του ενώ, από την άλλη πλευρά, για μια επιχείρηση, το σύνολο αυτών των μέτρων φαντάζει ασήμαντο μπροστά στην απειλή να χαθεί η αμερικανική αγορά. Από την στιγμή της εκλογής του, ο Τραμπ αποστασιοποιείται διαρκώς από την Ευρώπη. Οι εκλεκτικές συγγένειές του με τα αυταρχικά καθεστώτα και η ευθυγράμμισή του με τις θέσεις του Ισραήλ και των περισσότερων χωρών του Περσικού Κόλπου για όλα τα ζητήματα που αφορούν το Ιράν, άφηναν να διαφανεί μια μείζων αντιπαράθεση με τους υπερατλαντικούς συμμάχους του. Όμως, τα διδάγματα της Ιστορίας είναι αποκαλυπτικά για τους κινδύνους που εγκυμονεί για την αμερικανική ηγεμονία η εμμονή στην μονόπλευρη ανάληψη δράσης. Πριν από είκοσι περίπου χρόνια, το 1997, τρεις στενοί διπλωματικοί συνεργάτες των προέδρων Τζίμι Κάρτερ, Τζορτζ Μπους και Μπιλ Κλίντον, οι Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, Μπρεντ Σκόουκροφτ και Ρίτσαρντ Μέρφυ αντίστοιχα, προειδοποιούσαν: «Η πολιτική των μονόπλευρων αμερικανικών κυρώσεων εναντίον του Ιράν αποδείχθηκε ανεπαρκής και η απόπειρα να εξαναγκασθούν οι υπόλοιπες χώρες να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών υπήρξε λανθασμένη. Ο εκφοβισμός μέσω της εξωεδαφικής επέκτασης της ισχύος των αμερικανικών νόμων προκάλεσε περιττές εντάσεις ανάμεσα στην Αμερική και στους κυριότερους συμμάχους της και απείλησε τη διεθνή τάξη πραγμάτων του ελεύθερου εμπορίου, την οποία οι ΗΠΑ έχουν επί δεκαετίες προωθήσει» (5). Alexandra Berzon, «Donald Trump’s business plan left a trail of unpaid bills», «The Wall Street Journal», Νέα Υόρκη, 9 Ιουνίου 2016. Βλ. επίσης, «ΗΠΑ: Ο θρίαμβος του παρανοϊκού πολιτικού λόγου», «Le Monde diplomatique – ελληνική έκδοση», Ιανουάριος 2017, https://monde-diplomatique.gr/?p=1812 Richard Cohen, «Why Trump’s handling of a Deutsche Bank loan is so foreboding», «The Washington Post», 19 Ιουλίου 2017. Βλ. «L’internationalisme de la compliance à l’américaine», «Audit, risques et contrôle», Ν° 004, Παρίσι, 4ο τρίμηνο 2015. Βλ. «Les Etats-Unis mettent les banques à l’amende» και Jean-Michel Quatrepoint, «Au nom de la loi… américaine», «Le Monde diplomatique», Ιούλιος 2014 και Ιανουάριος 2017 αντίστοιχα. Zbigniew Brzezinski, Βrent Scowcroft και Richard Murphy, «Differential containment», «Foreign Affairs», Νέα Υόρκη, Μάιος-Ιούνιος 1997.

Πηγα και εγώ στην Αρκαδία

Et in Arcadia Ego Πήγα και εγώ στην Αρκαδία ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ Το ταξίδι μου στην Αρκαδία ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Μία δεκοχτούρα στο ΚΤΕΛ Κηφισού μου έδωσε οδηγίες για την περιοχή. Ένα γλυκό μωράκι ,στην πλαστική του κούνια, με χαιρέτησε καθώς έκατσα στο κάθισμα μπροστά στους γονείς του. Ο αμίλητος σοφέρ με βομβάρδισε με τις άγνωστες συνάμα κακόγουστες επιτυχίες του ελληνικού ρεπερτορίου αλλά τίποτα δεν θα μου άλλαζε την απόφαση να απολαύσω το ταξίδι μου. Η θάλασσα με συνόδευσε κρυφά και φανερά, κατά την διάρκεια των τεσσάρων ωρών κάνοντας την διαδρομή μου ευχάριστη .Θαύμασα μία διαφήμιση κολλημένη σε μία πόρτα στον Άγιο Ανδρέα για σπιτίσια αυγά. Η φαντασία μου έπλασε αμέσως μία εικόνα με πολλά καλάθια στο χολ, σαλόνι και κουζίνα με κότες να κακαρίζουν νευρικά επειδή τα πλήθη αργούν να αγοράσουν τα αυγά τους. Τελικά έφτασα στον προορισμό των ολιγοήμερων διακοπών μου. ¨Έτρεξα αμέσως στην ακτή και έκανα το πρώτο μου μπάνιο στην πεντακάθαρη θάλασσα. Ανείπωτη χαρά, μεγάλη χαλάρωση και κυρίως ευχαρίστηση ότι τα κατάφερα. Έφτασα σε ένα πολλά υποσχόμενο μέρος με απίστευτη ομορφιά, ειδικό για πνευματική ξεκούραση και γαστρονομική απόλαυση. Χάρηκα που έφτασα στην δική μου Αρκαδία όπου θα ζούσα μοναδικές εμπειρίες.

Ποιητές σαν το Βιργίλιο και τον Γκαίτε και ζωγράφοι σαν τον Πουσέν και τους Προραφαηλίτες, έχουν καταπιαστεί με την Αρκαδία. Οι περιηγητές δεν μπορούσαν να λάβουν αυτόν τον τίτλο, αυτήν την ιδιότητα, αν δεν εξερευνούσαν την Αρκαδία. Βασιλείς όπως οι Καρλομάγνοι και πάπες και πριγκίπισσες θέλησαν να συσχετιστούν γενεαλογικά Αρκάδες. Άνθρωποι όπως ο Μπάυρον και ο Θερβάντες θυσίασαν τη ζωή τους ή την υγεία τους στην επανάσταση, φλεγόμενοι από ένα και μόνο πάθος: το αρκαδικό ιδεώδες.Et in Arcadia Ego” ζωγράφισε ο Nicolas Poussin τον δέκατο έβδομο αιώνα. Ο πίνακας απεικονίζει μία βρύση με τρείς βοσκούς γύρω και μία μούσα. Στο Λούβρο. Η σκιά ενός βοσκού θυμίζει πολύ τον Χάρο με το δρεπάνι του σε φάση αναμονής. ¨Όμορφη η Αρκαδία ,ιδανική και μοναδική όμως τι κρύβει; Μία υπενθύμιση του τι μας περιμένει στο τέλος; Τι είναι στην πραγματικότητα η Αρκαδία; Μια υπερτιμημένη έννοια στο μυαλό των ποιητών και ζωγράφων του περασμένου αιώνα; Τι αντιπροσωπεύει η Αρκαδία για την ανθρωπότητα; Γνώση, αξιοπιστία, ησυχία, φιλία, οικογένεια, χαρά ,αγάπη ολοκλήρωση ,αθανασία ,αυτογνωσία.

¨Όλοι κάνουμε κάποτε ένα ταξίδι που κρύβει την έκπληξη ανεύρεσης της Αρκαδίας όμως πολλοί διστάζουμε να τον πραγματοποιήσουμε. Διανύουμε άτολμα αυτή την διαδρομή ανήξεροι κρατώντας επιφυλάξεις για το φινάλε. Ελπίζουμε πολλά ;Φτάνουμε στο τέλος και δυστυχώς ανακαλύπτουμε ότι εγκαταλείπουμε αυτό το μάταιο κόσμο χωρίς να έχουμε ερευνήσει την ζωή μας και χωρίς την επίγνωση της Αρκαδίας. Η διαδρομή είναι ευχάριστη αλλά κρύβει δεσμεύσεις, συμβιβασμούς, σχέσεις ανεκπλήρωτου έρωτα, έλλειψη εμπιστοσύνης, στρές, θλίψης, απογοήτευσης, αποτυχημένης επαγγελματικής καριέρας η πιο απλά ανακαλύπτουμε ότι ζούμε χωρίς να βιώσουμε την ομορφιά της ζωής μας; Θέλεις να ζήσεις στην Αρκαδία; Αξίζει ή είναι ανέφικτο όνειρο; Πόσο υπεύθυνα θα την αναλάβεις ή θα την αναβάλεις την διαδικασία ; Είσαι αποτυχημένος επειδή αντιμετώπισες πολλές δυσκολίες που σε λύγησαν; Είσαι αδύναμός ή δεν είχες το κουράγιο να ακολούθησες το όνειρο; Σου φταίνε οι καταστάσεις που εσύ δεν εκπλήρωσες τον προορισμό σου; Η Αρκαδία είναι ο σκοπός σου για την απόλυτη ευτυχία και κυρίως την αυτογνωσία. Πόσο πάλεψες, πόσο διεκδίκησες την δική σου Αρκαδία; Πότε θα ανακαλύψεις ότι η Αρκαδία ήταν δίπλα σου ενώ εσύ την έψαχνες μακριά;

ο Γιατρός Κένταυρος

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ Τέρας της Φύσης , στοιχειό της φαντασίας ή δημιούργημα ανθρώπινης παιδείας;; Ο Φόβος του εξουσιαστή γιατρού μελετήθηκε πολύ στην δεκαετία του 80 και συνέβαλε ώστε στα δικαιώματα των αποφάσεων να συμμετέχει ο ασθενής εκτός της καθοριστικής ζωής ή θανάτου (περι ευθανασίας) και αναπτύχθηκε στα πολιτισμένα κράτη. Εκεί που εξουσιαστές πιόνια του πολιτικαντισμού σπέρνουν φτώχια, απομύζηση πόρων , πείνα, αρρώστια και πυραύλους ενώ ακόμα κάτι Κουβανοί , κάτι ονειροπόλοι γιατροί του Κόσμου και χωρίς σύνορα τιμούν τον όρκο του Ιπποκράτη και μοιράζουν χρόνια επιβίωσης εκεί που οι «παράγοντες» του WHO εφευρίσκουν ψεύτικους συναγερμούς( τεχνιτών ) επιδημιών για να ωφεληθούν συγκεκριμένες πολυεθνικές που έχουν τις «λύσεις» εμβόλια στο τσεπάκι! Όταν η Ευρώπη στο βωμό του Β Παγκόσμιου Πολέμου έχασε τόσα νιάτα και ομορφιά ήρθαν τα συστήματα υγείας στο πολίτη σε Ηνωμένο Βασίλειο και Σοβιετική Ενωση να παρέχουν δημόσια καθολική και επιστημονικού επιπέδου παροχή υγείας δωρεάν όχι μόνο νοσοκομειακά αλλά και στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, την διατήρηση των δομών ευεξίας και ασφάλειας στην εργασία και την πρόληψη των ασθενειών. Πρυτάνευσαν τα εμβόλια, οι υγιεινές συνθήκες ζωής και διατροφής, η εξάλειψη των επιδημιών , τα κέντρα υγείας, οι οικογενειακοί γιατροί και οι γιατροί ειδικοτήτων. Το πλάτεμα της επιστήμης την κάνει θελκτική εκλαϊκευμένη αλλά και αντικείμενο εμπορίου και πηγή κέρδους. Μια από τις βασικές ρήτρες του νεοφιλελευθερισμού ήταν ο περιορισμός των δημοσίων κονδυλίων για την δημόσια υγεία και η βίαιη επιβολή στην κοινωνία των 2/3 αποκλεισμένων ή παραδομένων στην ιδιωτική δαπάνη και την εξάλειψη του κοινωνικού κράτους. Σιγά μην πλήρωνε με φόρους η άρχουσα τάξη για τις αρρώστιες που προκαλούσε στην εργατιά της….. Οι γιατροί , ταγοί και υπηρέτες της ιατρικής επιστήμης ,οι Κένταυροι του Πηλίου , οι άριστοι των πανελλαδικών εξετάσεων, οι φόρου νιότης υποτελείς στο καθηγητικό κατεστημένο και οι συνειδητοί πειθαρχικοί υπηρέτες στους ωριμότερους της εμπειρίας και της γνώσης αυτής της τέχνης εκπαιδεύτηκαν για τα καλύτερα. Απολαμβάνουν όμως την τυχαία εμπιστοσύνη και τα φρούδα όνειρα περι ατομικιστικής ευημερίας ενιοτε εις βάρος του όρκου, των πελατών τους και των αδηφάγων κανόνων της εμπορικής αγοράς. Το ελληνικό κράτος με 30 χρόνια καθυστέρηση από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη ξεκινά ένα ημιτελές σύστημα δημόσιας υγείας το 1985 τροφοδοτούμενο από άπειρες ατέλειες .Σήμερα μετά από 8 χρόνια χρεοκοπίας με περιορισμένους πόρους και εξαναγκασμό σε 63% ιδιωτικές δαπάνες έχουμε τηλεγραφικά να επισημαίνουμε :

1. Λόγω του γεωγραφικού ανάγλυφου της χώρας η κάλυψη σε αγροτικούς γιατρούς πρέπει να υπερβαίνει το 90% με κίνητρα και υπουργικές διευκολύνσεις. Το αντίδωρο της παραμονής του πληθυσμού στην ύπαιθρο ανυπέρβλητο. 2. Ενίσχυση κτιριακή και στελεχιακή των αγροτικών και αστικών κέντρων υγείας. Η Πρωτοβάθμια έχει παρελθόν σε αυτή τη χώρα τα ΙΚΑ της γειτονιάς (μερικά με οικογενειακούς γιατρούς) και εξειδικευμένους πιά και μπορεί να έχει συμπληρωματικό μέλλον τα ΤΟΜΥ όπου χρειάζονται και όπου ελλείπουν. 3. Σε μια χώρα με 2500 γενικούς ιατρούς οι 400 στο δημόσιο με τις καλύτερες των προοπτικών δεν συνάδει σύστημα παραπομπών. Ο Έλλην ασθενής χρειάστηκε 25 χρόνια στην ΠΦΥ να προσαρμοστεί στο προγραμματισμένο ραντεβού δεν θα υποταχθεί σε υποχρεωτικό προσανατολισμό των αναγκών του σε ένα ελλιπές δημόσιο, αλλά δημιουργούμε βορά στην ιδιωτική ιατρική ή στους αδόκητους μηχανισμούς πρωτοβαθμίου στα νοσοκομεία. 4. Σε μια χώρα 75.000 γιατρών με 25.000 από αυτούς στο εξωτερικό όπου και να υπηρετεί κάποιος και με όποια ειδικότητα γίνεται εμφανές ότι παράγουμε γιατρούς για να καταναλώνει η Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Αραβία κλπ. Απαιτούνται κίνητρα αυξήσεων μισθών που εμφανώς περιπαίζει περι αυτού οι έχοντες λόγο τροικανοί « σύμβουλοι» 5. Επιπρόσθετα στον ιδιωτικό τομέα κυριαρχούν οι ανασφάλιστοι και απλήρωτοι εργαζόμενοι στις μεγάλες ιδιωτικές γαλέρες, οι πειρατικοί ανεξέλεγκτοι τουριστόγιατροι στα τουριστικά νησιά μας, οι εργασιοβόρες αμυντικές εναρμονισμένες πρακτικές υψηλών κοστολογίων και νοσηλειών στον ιδιωτικό τομέα όπου καθιστούν την Παναγία της Τήνου και την εφευρετικότητα των Ελλήνων υψηλούς ρυθμιστικούς παράγοντες δημόσιας υγείας.!

6. Ηθικοποίηση του ιατρικου κόσμου από παράπλευρες εισπράξεις είτε λιστών συνεδρίων-φαρμάκων είτε ληστών υπερβολικών εργαστηριακών και θεραπευτικών πρακτικών που θα μπορούσαν να αποφευχθούν με μια ενδελεχή κλινική εξέταση. 7. Οι ελλείψεις προσωπικού και εξοπλισμού και της κτιριακής υποδομής είναι προτεραιότητες είναι και ζητούμενη αναγκαιότητα γιατί οι διοικητικοί μηχανισμοί παρεμποδίζουν ή προκαλούν παρελκυστική γραφειοκρατία που πλήττει την καθημερινότητα και ευνοούνται παλιά κατεστημένα. 8. Τα νοσοκομεία έχουν επουλώσει ανίατες πληγές και τώρα καλύπτουν χρόνιες αβελτηρίες και παρασιτικές εργολαβίες. Από τα εξοικονομούμενα χρήματα καλύπτονται ελλείψεις σε φάρμακα και μεγάλες κοινωνικές ανάγκες. 9. Κεντρικές Προμήθειες, ΕΚΑΒ, Μονάδες Εντατικής, Αιμοδοσία, Φυσίατροι, Λογοθεραπευτές, Οπτικοί, ΕΟΠΥΥ, καταπολέμηση ναρκωτικών, ελεγκτικοί μηχανισμοί, αξιολογικά κριτήρια προσλήψεων, ΗΔΙΚΑ, Ακριβά φάρμακα, Πρόνοια τεράστια κεφάλαια ήδη θεσμικών αλλαγών και απαιτήσεις νέων μεταρρυθμιστικών τομών.

10. Η μακρά αποκάλυψη σκανδάλων καθιστούν την υγεία ένα πίθο των Δαναΐδων άνω των 85 δισεκατ. που πρέπει οριστικά να βρουν δίκαιη δίκη, μήνυμα ηθικής και αποκατάσταση των ζημιών του δημοσίου χρήματος όσες τετραετίες και αν χρειαστεί η Ελληνική δικαιοσύνη με την ανεξαρτησία που παρέχουν οι κυβερνήσεις Σύριζα, να περαιώσουν υποθέσεις-σκάνδαλα όπως της Novartis, του ΚΕΕΛΠΝΟ και του Ερρίκου Ντυνάν που κατέστησαν την υγεία Eldorado της απατεωνιάς και της απανθρωπιάς γιατί η διασπάθιση έβλαψε σοβαρά της υγεία όλων μας. 21-4-2018

Θα το καταφέρουν δανειστές και «εταίροι» μας;

Θα το καταφέρουν δανειστές και «εταίροι» μας;

Δημοσίευση:στην Αυγή 14 Απριλίου 2018 Του Χρήστου Ζαβού* Ο συνταξιοδοτικός Ν. 4387/12.5.16 (κ. Κατρούγκαλου) όριζε ότι η διαφορά (προσωπική διαφορά) μεταξύ των παλαιών και νέων συντάξεων θα καλυφθεί με ετήσιες αυξήσεις (στις μειωμένες, εκ του νέου τρόπου υπολογισμού, νέες συντάξεις) ανάλογες με την αύξηση του Εθνικού Εισοδήματος. Με το πολυνομοσχέδιο (Ιανουάριος 2018) και με την τέταρτη αξιολόγηση η Ελλάδα εκβιάστηκε από τους δανειστές - «εταίρους» της, να μειώσει από 1ης.1.2019 τις παλαιές συντάξεις μέχρι και 18%. Έτσι οι δανειστές - «εταίροι μας» πέτυχαν δύο στόχους: α) Μέσω της μείωσης της χρηματοδότησης των ασφαλιστικών ταμείων (ΕΦΚΑ) κατά περίπου 1,2 δισ. να αυξήσουν τις εισπράξεις τους έναντι του δημοσίου χρέους και β) να επιβάλουν εκλογή κυβέρνησης της αρεσκείας τους, επειδή ο επανυπολογισμός και η μείωση των παλαιών συντάξεων θα αγανακτούσε και θα εξουθένωνε οικονομικά εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες. Γιατί δεν πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις: 1. Διότι το εξοικονομούμενο κατ' έτος ποσόν είναι σαφώς μικρότερο από 1,2 δισ., επειδή ο αριθμός των παλαιών συνταξιούχων που αποβιώνουν κάθε χρόνο είναι μεγάλος λόγω της προχωρημένης κατά κανόνα ηλικίας τους. 2. Διότι κάθε παλαιός συνταξιούχος συντηρεί με τη σύνταξή του και άλλα άτομα: τη σύζυγο, παιδιά, εγγόνια κ.λπ. Άρα ο πληττόμενος πληθυσμός πολύ μεγάλος. 3. Όσο αυξάνεται η απασχόληση, θα εισπράττει περισσότερες και μεγαλύτερες εισφορές ο ΕΦΚΑ, ενώ το ποσοστό του προϋπολογισμού που ενισχύει τον ΕΦΚΑ θα μειώνεται. 4. Δεν υπηρετεί την αρχή της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, διότι δεν τέθηκε ένα πλαφόν, να απαλλάσσονται της μείωσης (δηλ. της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς), π.χ. όσοι παίρνουν καθαρά στον τραπεζικό τους λογαριασμό 1.200 ευρώ ποσό, που αντιστοιχεί σε ετήσιο εισόδημα έως 14.400 ευρώ. 5. Κάθε μείωση εισοδήματος της κατώτερης εισοδηματικής τάξης, λόγω της υψηλής της οριακής ροπής προς κατανάλωση, μειώνει άμεσα την κατανάλωση, στη συνέχεια τη ζήτηση και την παραγωγή και (ξανα)φέρνει ύφεση, ή μείωση της ανάπτυξης. Ο οικονομολόγος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού Κώστας Βεργόπουλος είχε επισημάνει στις 9.7.17 στη «Νέα Σελίδα»: «Οι περικοπές μισθών και συντάξεων έχουν υπερβεί κάθε όριο. Αυτονόητο επακόλουθο είναι η προϊούσα νέκρωση της εσωτερικής αγοράς, των επενδύσεων και της απασχόλησης». 6. Είναι μέτρο αντιφατικό και οξύμωρο το να ενισχύεις με κοινωνικό μέρισμα την κατώτερη ομάδα της χαμηλότερης εισοδηματικής τάξης και αυτά τα χρήματα να τα παίρνεις από τη μεσαία ομάδα της χαμηλότερης εισοδηματικής τάξης! Είναι αυτό, έστω σχετική, αναδιανομή; 7. Η μεγαλύτερη αδικία είναι ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι θα υποστούν τις μεγαλύτερες μειώσεις, 18%, δηλ. εκείνοι που πλήρωσαν μόνοι τους τις ασφαλιστικές τους εισφορές χωρίς τη συμμετοχή εργοδότη. 8. Αντιβαίνει σε ό,τι πιστεύουμε σε ό,τι εκπροσωπούμε, σε ό,τι ονειρευόμαστε. Αποτελεί Εφιάλτη (εκείνον των Θερμοπυλών) και σπρώχνει εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες προς την Ακροδεξιά.

Τα αντίμετρα είναι μία θετική κατάκτηση, αλλά δεν αντιστοιχίζονται με τα υποκείμενα σε μείωση των συντάξεων πρόσωπα. Οι συνταξιούχοι θέλουν να αγοράσουν λάδι, ψωμί, φασόλια, μακαρόνια κ.λπ. Και τα αντίμετρα τους δίνουν δωρεάν διαδρομές, δηλ. 12 ευρώ τον μήνα, ή κατάργηση συμμετοχής στα φάρμακα, δηλ. εξοικονόμηση 15-20 ευρώ, όταν χάνουν 1.800 ευρώ ετησίως από τη μείωση των συντάξεων συν 600 ευρώ περίπου από τη μείωση του αφορολόγητου. Στον βαθμό που θα ανακτήσουμε (Αύγουστος 2018) τη δυνατότητα να καθορίζουμε εμείς το πώς θα πετυχαίνουμε τους οικονομικούς στόχους και εφόσον μέτρα - αντίμετρα έχουν ουδέτερο δημοσιονομικό αποτέλεσμα, καταργήστε και μέτρα και αντίμετρα. Ο π. αν. υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης έχει δηλώσει (εφημ. «Documento») ότι υπάρχει καθυστέρηση στην εφαρμογή συστήματος ηλεκτρονικού ελέγχου στα καύσιμα (σε διυλιστήρια, δεξαμενόπλοια, φορτηγίδες, βυτιοφόρα, δεξαμενές κ.λπ.), από την οποία το Δημόσιο χάνει έσοδα περίπου 1,3 δισ. και περισσότερα ετησίως. Υπάρχουν, λοιπόν, υποκατάστατα και ισοδύναμα μέτρα. Έτσι, λοιπόν, τίθεται το ερώτημα, θα το καταφέρουν (οι Σόιμπλε, Ντάισεμπλουμ, Λαγκάρντ) και ό,τι αυτοί εκπροσωπούν να εκπαραθυρώνουν εκβιαστικά κυβερνήσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πατρίδα μας και τον λαό, ή θα διαπραγματευθούμε και θα αποφύγουμε τη νέα μείωση των συντάξεων; Θα το καταφέρουν; * Ο Χρήστος Ζαβός είναι πτυχιούχος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, πρ. οικον. συμβ. ΜμΕ

Η ξεχασμένη τέχνη της σιωπής.

Η ξεχασμένη τέχνη της σιωπής gaitis

Γαϊτης Γιάννης «Η δολοφονία της ελευθερίας», 1968 Γαϊτης Γιάννης «Η δολοφονία της ελευθερίας», 1968 31.03.2018, δημοσιευθηκε στην Εφημεριδα των Συντακτών. Συντάκτης: Θανάσης Βασιλείου Υπήρξε μια περίοδος στην Ευρώπη, περίπου στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, που αρκετοί στοχαστές, περισσότερο Γάλλοι και λιγότερο Άγγλοι, έβλεπαν τις διακηρύξεις πολιτικών δικαιωμάτων, της ελευθερίας του λόγου, τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας κ.ά. να υλοποιούνται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με την Αμερικανική Επανάσταση. Την ίδια περίοδο στη Γαλλία, το 1764, ο Βολταίρος, ο μεγαλύτερος εχθρός της εξ αποκαλύψεως γνώσης και της μισαλλοδοξίας, ξέροντας ότι δεν ζούσε στον καλύτερο δυνατό κόσμο, υπερασπιζόταν τη λογική και την ανεκτικότητα ως κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας. «Ολοι έχουμε ζυμωθεί με αδυναμίες και σφάλματα∙ ας συγχωρήσουμε λοιπόν ο ένας τον άλλο για τις ανοησίες μας∙ αυτός είναι ο πρώτος νόμος της φύσης». Καταγγέλλοντας ως τέρας οποιονδήποτε καταδίωκε συνάνθρωπό του επειδή είχε κάποια διαφορετική άποψη, ο Βολταίρος και άλλοι προσέγγιζαν έναν κοινωνικό νόμο που προάσπιζε την ελευθερία των λόγων ‒ μια κατάσταση η οποία αναγνωρίστηκε αργότερα ως ένα από τα πολυτιμότερα δικαιώματα του ανθρώπου στη Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (1789) αλλά και σε νεότερες δικές μας διακηρύξεις δικαιωμάτων. Στον αντίποδα, το 2018 ‒σε φάση που η απόσταση μεταξύ διευθυντηρίου Βρυξελλών και ευρωπαίων λαών βαθαίνει‒ η Ε.Ε. τονίζει επανειλημμένως ότι δεν επιθυμεί «ούτε κουβέντα» εις βάρος της, σπεύδοντας με φούρια να προεικάζει ότι οποιαδήποτε κριτική εκπορεύεται από λαϊκιστές, ευρωσκεπτικιστές και ΜΜΕ καθοδηγούμενα από αντιευρωπαϊκά λόμπι κ.λπ. Έτσι, μεταξύ άλλων οργανισμών, η Ε.Ε. κρατώντας για τον εαυτό της την πολιτική ορθότητα σαν τη γριά χελώνα που φυλάει το καβούκι της, αφήνει απλόχερα στις χώρες μέλη όπως η Ελλάδα, αλλά και σε υποψήφιες χώρες μέλη, όπως τα Σκόπια ή η Τουρκία, το διμερές δικαίωμα στην ανοησία.

Ας το πούμε αλλιώς. Οφείλουμε να είμαστε ενάντιοι σε κάθε προσπάθειας που επιτρέπει τα πάντα εκτός από το να σκέφτεται κάποιος. Οφείλουμε να είμαστε απέναντι σε κάθε μορφή λογοκρισίας∙ και απέναντι στον φόβο. Αλλά, επίσης, οφείλουμε να ξέρουμε ότι όταν βάζουμε ένα σπίρτο αναμμένο μπροστά σε μία κάμερα, η εικόνα στην οθόνη μας θα δείχνει φωτιά. Λοιπόν, στο ερώτημα «θα έχουμε πόλεμο με την Τουρκία;» Η απάντηση είναι όχι. Αλλά επειδή σε εποχές καχυποψίας κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για τον άλλο, καλύτερα να μοχθεί για ειρήνη και να σκέφτεται την ευημερία κι όχι τον πόλεμο. Αν το παραπάνω είναι πράγματι δύσκολο, μία καλή άσκηση ‒χωρίς να υπονοώ νέες μορφές λογοκρισίας, δουλείας ή υποταγής σε υπέρτερες δυνάμεις ευρωπαϊκού ή τουρκικού τύπου‒ είναι η τέχνη της σιωπής ως τρόπος διατήρησης στοιχειώδους αυτοσεβασμού και αυτοπροστασίας. Πολύ δε περισσότερο όταν η κουβέντα έχει να κάνει με ειδήσεις και κοινωνικοπολιτικά, εσωτερικά ή διμερή, ελληνοτουρκικά, ευρωπαϊκά ή παγκόσμια τρέχοντα θέματα. Μήπως δεν ισχύει πως υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος που πρέπει κανείς να σιωπά και συγκεκριμένος χρόνος που πρέπει κανείς να μιλά; Μήπως είναι πρωτόγνωρη η κατάσταση του πλήθους σχολιαστών και αναλυτών που είναι σίγουροι ότι εφόσον γνωρίζουν γραφή, γνωρίζουν και να γράφουν, ή όλων εκείνων των «ειδικών» που νομίζουν ότι εφόσον έμαθαν να ομιλούν, μπορούν να εκφράζουν γνώμη περί παντός ξεπερνώντας τα όρια της ανοησίας; Μήπως δεν παραβιάζεται καθημερινά η αρχή ότι «μερικές φορές η σιωπή εκλαμβάνεται ως φρονιμάδα στον στενόμυαλο και ως δεινότητα στον αμαθή;» Σίγουρα, η απόσταση μεταξύ εθελούσιας σιωπής και των ψηγμάτων χρυσού στη λογοκρισία, την υποκρισία, το αντιπολιτευτικό κράξιμο ή τη χονδροειδέστατη βλακεία, είναι μεγάλη. Δεν είμαι καν σίγουρος ότι όλοι θα συμφωνούσαν με τον Ρουσσώ όταν, στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο», υποστήριζε ότι «αν ήμουν ηγεμόνας ή νομοθέτης, δεν θα έχανα τον καιρό μου, λέγοντας αυτό που θα έπρεπε να κάνω∙ θα το έκανα ή θα σώπαινα».

Αλλωστε, και ο Τόμας Χομπς προηγουμένως στον «Λεβιάθαν» είχε προκαταλάβει τους αναγνώστες του σε σχέση με αρκετές υποτιθέμενες σοφίες: «Στο πλαίσιο μιας πολιτικής κοινότητας θα πρέπει κάθε φορά να επισημαίνω ποια πράγματα θα πρέπει να διορθωθούν. Ανάμεσα σε αυτά είναι και η πληθώρα των λόγων δίχως νόημα… »Διότι μέτρα των φρονίμων είναι οι λέξεις, αφού χάρη σε αυτές λογαριάζουν. Είναι όμως και το νόμισμα των ανόητων...» Και ο Καμύ, στο σημείο αυτό, στεκόταν κάπου ανάμεσα στον Ρουσσώ και τον Χομπς όταν έλεγε: «Απεχθάνομαι εκείνους που πάνε πιο μακριά με τα λόγια, απ’ ό,τι με τις πράξεις τους».

Ωστόσο, σε περίοδο που τα άκοπα λόγια γίνονται προπαρασκευή πολέμου, γείτονες, όμηροι, σύνορα, νησιά και προσδοκίες, γίνονται ολοένα και πιο σύνθετα και η αντίληψή μας ολοένα πιο χοντοκομμένη, πολύ δε περισσότερο όταν η σωφροσύνη και η ηθική σπανίως παρεμβάλλονται σε ζητήματα πολιτικού κέρδους ή ζημιάς, ειρήνης ή πολέμου, αυτός που με τη σιωπή του αφήνει στους ήδη χτυπημένους χώρο για να σκεφτούν περισσότερο, τουλάχιστον, δεν θα γίνεται επικίνδυνος και θα φαντάζει λιγότερο ανόητος.