Πώς επιμερίζεται η υπερχρέωση της χώρας σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ;

Πώς επιμερίζεται η υπερχρέωση της χώρας σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ; 22.08.2016, 17:00 | Ετικέτες: ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, χρέος, δημόσιο χρέος Συντάκτης: Μανόλης Γ. Δρεττάκης* Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας της υπόθεσης του πρώην επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, ερίζουν ως προς το ποιος ευθύνεται για τη διόγκωση του δημόσιου ελλείμματος του 2009, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι τους 9 πρώτους μήνες του 2009 στην κυβέρνηση ήταν η Ν.Δ. και τους 3 τελευταίους το ΠΑΣΟΚ και με τις αποφάσεις τους μήνες αυτούς συνέβαλαν στην αύξησή του. Είναι, επίσης, γεγονός ότι στο έλλειμμα αυτό προστέθηκαν ελλείμματα τα οποία δεν έμπαιναν στο δημόσιο έλλειμμα τα προηγούμενα έτη. Για το ποιος είναι υπεύθυνος για τη διόγκωση του ελλείμματος θα αποφασίσει (ξανά) η Δικαιοσύνη. Οι σημερινές, όμως, ηγεσίες τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΠΑΣΟΚ θέλουν να ξεχάσουν ότι τα κόμματά τους είχαν εναλλάξ κυβερνήσει τη χώρα την 35ετία 1974-2009 και, κατά συνέπεια, είναι αποκλειστικά υπόλογα στον ελληνικό λαό για την υπερχρέωσή της, δηλαδή την εκτίναξη του δημόσιου χρέους στο δυσθεώρητο ύψος των 301 δισ. ευρώ το 2009.

Πώς, όμως, επιμερίζονται οι ευθύνες στα δύο κόμματα γι’ αυτό το δημόσιο χρέος; Στο άρθρο αυτό γίνεται προσπάθεια να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα. Πρώτα, όμως, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι: ■ Οπως δείξαμε σε ένα άρθρο μας στην «Ελευθεροτυπία» της 30.12.2010, είναι μύθος ότι η χούντα δεν άφησε δημόσιο χρέος. Το χρέος αυτό το 1966 ανερχόταν σε 32 δισ. δρχ. και το 1974 εκτινάχτηκε στα 112. ■ Στοιχεία για το δημόσιο χρέος σε ευρώ σε τρέχουσες τιμές υπάρχουν μόνον από το 1995 και μετά. Τα έτη 1974-1994 υπάρχουν στοιχεία μόνο σε δραχμές σε τρέχουσες τιμές. ■ Για να γίνουν συγκρίσεις τα στοιχεία σε τρέχουσες τιμές πρέπει να μετατραπούν σε σταθερές τιμές. Δημόσιο χρέος σε εκατ. € σε σταθερές τιμές του 2009 τα έτη 1974, 1981, 1989, 1993, 2004 και 2009

Προκειμένου να καταλήξουμε σε συγκρίσιμα στοιχεία μετατρέψαμε τα ποσά του δημόσιου χρέους των ετών 1974, 1981, 1989 και 1993 σε δισ. δρχ. από τρέχουσες τιμές σε σταθερές τιμές του 2009 χρησιμοποιώντας τον εθνικό δείκτη τιμών καταναλωτή και στη συνέχεια σε εκατ. ευρώ χρησιμοποιώντας την ισοτιμία 340,75 δρχ.=1 ευρώ. Μετατρέψαμε επίσης τα ποσά του δημόσιου χρέους των ετών 2004 και 2009 σε εκατ. ευρώ από τρέχουσες τιμές σε σταθερές τιμές του 2009 χρησιμοποιώντας τον ίδιο δείκτη (τα 6 έτη είναι έτη αλλαγής «φρουράς» Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας). Τα στοιχεία του δημόσιου χρέους σε εκατ. ευρώ σε σταθερές τιμές του 2009 για τα 6 έτη δίνονται στην 1η στήλη του πρώτου μέρους του πίνακα, στη 2η στήλη του μέρους αυτού δίνονται οι αυξήσεις του δημόσιου χρέους την περίοδο που μεσολαβεί από το ένα έτος στο άλλο. Στην 1η στήλη του δεύτερου μέρους του πίνακα δίνονται τα συνολικά ποσά του δημόσιου χρέους σε εκατ. ευρώ σε σταθερές τιμές για τα οποία την ευθύνη έχουν τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα: η Ν.Δ. τις περιόδους 1974-81, 1989-93 και 2004-2009 (1η γραμμή) και το ΠΑΣΟΚ τις περιόδους 1981-1989 και 1993-2004 (2η γραμμή). Στην 3η γραμμή δίνεται η συνολική αύξηση του δημόσιου χρέους την 35ετία 1974-2009. Στη 2η στήλη του μέρους αυτού δίνεται η ποσοστιαία συμμετοχή του κάθε κόμματος στη συνολική αύξηση του δημόσιου χρέους. Από τη 2η στήλη του δεύτερου μέρους του πίνακα φαίνεται ότι η Ν.Δ. έχει ελαφρά μεγαλύτερο ποσοστό (κατά 3%) ευθύνης από το ΠΑΣΟΚ για την αύξηση του δημόσιου χρέους κατά 286.330 εκατ. ευρώ την 35ετία 1974-2009. Η διαφορά αυτή είναι μεγαλύτερη όταν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η μεν Ν.Δ. κυβέρνησε τη χώρα επί 16 έτη, το δε ΠΑΣΟΚ επί 19. Η μέση, επομένως, ετήσια αύξηση του δημόσιου χρέους για την οποία την ευθύνη φέρει η Ν.Δ. είναι 9.223 εκατ. ευρώ, ενώ εκείνη για την οποία είναι υπεύθυνο το ΠΑΣΟΚ 7.303 εκατ. ευρώ (και τα δύο ποσά σε σταθερές τιμές του 2009).

Παρά το διαβόητο PSI, δηλαδή το «κούρεμα» των ομολόγων του Δημοσίου που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους τα ασφαλιστικά ταμεία και οι τράπεζες (εξαιτίας του οποίου βρίσκονται σε δεινή κατάσταση σήμερα), οι μονοκομματικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. την περίοδο 2009-2012 και η συγκυβέρνησή τους την περίοδο 2012-2014, αντί να μειώσουν, αύξησαν το δημόσιο χρέος από 301.062 το 2009 σε 319.718 εκατ. ευρώ το 2014. Πότε επιτέλους η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ –αντί να ερίζουν για το τι έγινε το 2009– θα δώσουν λόγο στον λαό για την υπερδιόγκωση του δημόσιου χρέους την 35ετία 1974-2009 και, λόγω του χρέους αυτού, την υποταγή της χώρας στους δανειστές της μέσω των μνημονίων την 5ετία 2010-2014 με αποτέλεσμα την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που προκάλεσε η εφαρμογή των μέτρων που περιλαμβάνονται σ’ αυτά; * Πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

Οι «ανησυχούντες» πλούσιοι

Οι «ανησυχούντες» πλούσιοι Σιώτος Γιάννης Δημοσίευση στην ΑΥΓΗ: 11 Αυγούστου 2016 19:00 Είτε καλυμμένα είτε απροκάλυπτα, οι πολιτικές ηγεσίες του πλανήτη, όσο κι αν καταβάλλουν προσπάθειες να ενδυθούν τον μανδύα του αμέτοχου, του ουδέτερου και του αμερόληπτου, στην πραγματικότητα είναι όχι απλώς μέρος του προβλήματος της φοροδιαφυγής, αλλά και αυτές που το δημιουργούν και το διαιωνίζουν. Με τις πολιτικές που εφαρμόζουν προσφέρουν όχι μόνο ανοχή στην ασυδοσία, αλλά -όχι σπάνια- την ενισχύουν. Δεν είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον της φορολογίας. Οι αποκαλύψεις για τα «Panama Papers» -και όχι μόνο- είναι η πιο χειροπιαστή απόδειξη ότι σήμερα η τεχνογνωσία αποφυγής της φορολογίας έχει μετατραπεί σε μία πανάκριβη υπηρεσία στην οποία έχουν πρόσβαση μόνο οι πλούσιοι και ισχυροί. Ακόμα χειρότερο είναι ότι πολλοί από αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν τη συγκεκριμένη τεχνογνωσία: διαθέτουν και ένα άλλο προσόν, πολύ πιο προσοδοφόρο και αποδοτικό. Τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν για ίδιο όφελος αγαθά και υπηρεσίες του Δημοσίου είτε χωρίς να καταβάλλουν αντίτιμο είτε σε τιμές τόσο χαμηλές, ώστε να τους εξασφαλίζουν τα... προσχήματα. Και σε αυτό το «προσόν» που τις περισσότερες φορές παράγει πλούτο έχουν πρόσβαση ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων και των εταιρειών που χρησιμοποιούν την «ανωνυμία» που προσφέρουν οι φορολογικοί παράδεισοι, αλλά και τις υπηρεσίες που διαθέτει το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα προκειμένου να αυγατίσουν, αλλά και να ασφαλίσουν τα κέρδη τους. Στην πραγματικότητα, μιλάμε για μια διαδικασία ανατροφοδοτούμενη -κάτι σαν «αεροπλανάκι- το οποίο παράγει πλούτο είτε άμεσα είτε έμμεσα από τον κόπο και τη συνεισφορά όλων εκείνων που δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν την τεχνογνωσία της νομότυπης φοροαπαλλαγής, αλλά και την ευκαιρία να αξιοποιήσουν τα δημόσια αγαθά.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, πρόκειται για μια αέναη διαδικασία, που βασίζεται στην ανισότητα με δύο πρακτικές: η μία με το να μεταθέτουν ένα σημαντικό ή και όλο το βάρος που τους αναλογεί στους «αποκλεισμένους» και η δεύτερη με το να εκμεταλλεύονται δημόσια αγαθά τα οποία αποκτήθηκαν από τα χρήματα που πλήρωσαν όλοι οι άλλοι, οι οποίοι ουσιαστικά επωμίστηκαν και τη συνεισφορά των πλουσίων. Και το κυριότερο από όλα είναι ότι όλα αυτά τα πετυχαίνουν χωρίς να διακινδυνεύουν τη σταδιοδρομία τους ή την ελευθερία τους. Και κάπου εκεί μπαίνει και η πολιτική. Είτε καλυμμένα είτε απροκάλυπτα, οι πολιτικές ηγεσίες του πλανήτη, όσο κι αν καταβάλλουν προσπάθειες να ενδυθούν τον μανδύα του αμέτοχου, του ουδέτερου και του αμερόληπτου, στην πραγματικότητα είναι όχι απλώς μέρος του προβλήματος, αλλά και αυτές που το δημιουργούν και το διαιωνίζουν. Με τις πολιτικές που εφαρμόζουν προσφέρουν όχι μόνο ανοχή στην ασυδοσία, αλλά -όχι σπάνια- την ενισχύουν. Για του λόγου το αληθές, δεν έχει κανείς παρά να μελετήσει το φορολογικό καθεστώς που ισχύει σε ορισμένες χώρες - μέλη των G20 για να διαπιστώσει ότι την ίδια ώρα που οι ηγέτες τους στον δημόσιο λόγο τους εξαπολύουν μύδρους εναντίον της νόμιμης φοροαποφυγής, προσφέρουν γη και ύδωρ προκειμένου να προσελκύσουν τα κεφάλαια εκείνων που κατηγορούν. Υπάρχουν και φορές μάλιστα που παρεμβαίνουν -μέσω της διπλωματικής οδού- προκειμένου να «πέσουν στα μαλακά» κάποιες μεγάλες εταιρείες τους που βρέθηκαν να ακολουθούν σε άλλες αγορές «αθέμιτες πρακτικές». Μερικά μέλη της Ε.Ε., με τα προνόμια που προσφέρουν διακριτικά στους μεγάλους ομίλους, καταλήγουν να βάζουν σε ανταγωνισμό το σύνολο των κρατών, όπως απέδειξαν οι αποκαλύψεις των «Luxleaks». Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι τράπεζες είναι ο κύριος μεσάζων που χρησιμοποιείται από ιδιώτες και επιχειρήσεις για την απόκρυψη εσόδων ή περιουσίας. Δεν συνιστά έκπληξη το ότι πίσω από πολλές κομπίνες των «Panama Papers», βρίσκονται μεγάλες τράπεζες που διαχειρίζονται υπεράκτιες εταιρείες για λογαριασμό των πελατών τους, πολλές φορές με ενδιάμεσους τις θυγατρικές τους. Ωστόσο, οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες εδώ και δεκάδες χρόνια να αναφέρουν πρακτικές ή κινήσεις χρημάτων, που θα μπορούσαν να σχετίζονται με ξέπλυμα εισοδημάτων προερχομένων από εγκληματική δραστηριότητα μικρής ή μεγάλης έκτασης. Όμως οι κανόνες αυτοί γίνονται ελάχιστα σεβαστοί. Και η υποχρέωση αυτή από τον νόμο προσκρούει στην επιθυμία τους να προσελκύσουν και να κρατήσουν τους πιο μεγάλους πελάτες.

Και όσον αφορά τις μικρότερες χώρες, και γι' αυτές ισχύουν τα ίδια και χειρότερα, ενίοτε μάλιστα χωρίς να τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Το σκάνδαλο με τις μεγάλες βραζιλιάνικες κατασκευαστικές είναι ένα αρκετά καλό παράδειγμα για το πώς λειτουργούν οι παρεοκρατικές σχέσεις μεταξύ εταιρειών πλουσίων και κυβερνήσεων. Οι αδιαφανείς διαδικασίες σύναψης δημοσίων συμβάσεων σε όλη την γκάμα της οικονομικής δραστηριότητας ενός σύγχρονου κράτους είναι το πιο τρανό παράδειγμα των ευθυνών των ηγεσιών. Και όπως δείχνει η ιστορική εμπειρία, το μεγαλύτερο ποσοστό των κερδών που προκύπτουν αγοράζει την ανωνυμία που προσφέρουν οι «νησίδες της ανωνυμίας», ενώ και ένα μερίδιο σε όλη αυτή τη φάμπρικα έχουν και κάποιοι από αυτούς που ρυθμίζουν τα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού. Στη Βραζιλία, το τεράστιο σκάνδαλο διαφθοράς που αφορά την ημικρατική εταιρεία πετρελαίου Petrobras και κορυφαίες κατασκευαστικές εταιρείες της χώρας, που υπερτιμολόγησαν την Petrobras σε συμβάσεις προμηθειών και κατασκευών στο επίπεδο των 3 δισ. δολαρίων, έχει περάσει το κατώφλι και πολιτικών. Σύμφωνα με ρεπορτάζ, τα έσοδα από τα παράνομα κέρδη τους βρήκαν τον δρόμο -και- για τις τσέπες τουλάχιστον 200 πολιτικών από 18 κόμματα, συμπεριλαμβανομένου 1,5 εκατομμυρίων δολαρίων για υποτιθέμενη χρηματοδότηση της πολιτικής εκστρατείας του Michel Temer, του πρώην αντιπροέδρου και τώρα προσωρινού προέδρου, ο οποίος αντικατέστησε την Ντίλμα Ρούσεφ. Και όλα αυτά τη στιγμή που οι Βραζιλιάνοι διαμαρτύρονται για τη μη καταβολή των μισθών και που το χρέος θα πληρώσουν οι ίδιοι. Και φυσικά, ας μη γελιόμαστε. Όλα αυτά δεν είναι βραζιλιάνικο... προνόμιο. Συμβαίνουν παντού, καθώς πλέον έχει γίνει μέρος της τρέχουσας πολιτικής πρακτικής. Κάποιοι να θησαυρίζουν χρησιμοποιώντας το χρήμα των πολλών, να κρύβουν τα κέρδη τους και στη συνέχεια να καλούν τους άλλους, τους πολλούς, να πληρώσουν... Και το χειρότερο απ' όλα είναι να χαρακτηρίζουν όσους αντιδρούν ως «αντεθνικώς δρώντες». Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η ελληνική Ιστορία βρίθει ανάλογων παραδειγμάτων, στα οποία αναδεικνύονται όχι μόνο οι παρεοκρατικές σχέσεις μεταξύ κυβερνητών και πλουσίων και μεγάλων εταιρειών, αλλά οι πρακτικές αφορισμού που εφαρμόστηκαν εναντίον εκείνων που τόλμησαν να τις καταγγείλουν. Είτε θέλουμε να το ομολογήσουμε είτε όχι, οι συμπεριφορές αυτές συνέθεταν την οικονομική και την πολιτική πραγματικότητα αυτού του τόπου από την ύπαρξή του ως ελεύθερο κράτος. Επίπλαστη ηθική. Μαϊμού εθνικοφροσύνη που τη χρησιμοποίησαν με τον ίδιο τρόπο και με τον ίδιο σκοπό που είχαν οι γυρολόγοι διασκεδαστές τις χορεύτριες αρκούδες στις εμποροπανηγύρεις. Ιδιοτελής, αλλά και ευπροσάρμοστη εθνική ευαισθησία. Το τρίπτυχο που έχτιζε περιουσίες με τον ιδρώτα των πολλών. Και αυτή τη συνταγή μπορούσες -και δυστυχώς μπορείς- να τη συναντήσεις σε όλες τις κλίμακες της οικονομικής ζωής του τόπου. Σήμερα είναι ξεκάθαρο ότι οι κυβερνήτες έχουν επιλέξει. Η επιλογή τους είναι υπέρ της συγκέντρωσης του πλούτου, αντί αυτής του δημόσιου τομέα ή της προστασίας του περιβάλλοντος. Και φυσικά, στην επιλογή τους αυτή βρίσκουν ισχυρούς συμμάχους ανάμεσα σε αυτούς που «ανησυχούν» από οιονδήποτε αμφισβητεί αυτή την επιλογή.

Η φοροδιαφυγή ως εθνικό ζήτημα

Η φοροδιαφυγή ως εθνικό ζήτημα Χρήστου Δημήτρης Δημοσίευση στην ΑΥΓΗ: 03 Αυγούστου 2016 Αν τα έσοδα πάνε κατά διαόλου, η ανάπτυξη θα αναβληθεί και αν η μηχανή δεν πάρει μπρος, τότε η ύφεση θα συνεχιστεί και θα δαγκώνει Χτύπησε ταβάνι η φοροδιαφυγή αυτό το καλοκαίρι. Η φαντασία και οι δράσεις για την αρπαγή αφορολόγητου μαύρου χρήματος, είναι πράγματι εντυπωσιακές. Κορυφαίο, κατά τη γνώμη μου, γεγονός, η αποκάλυψη της “Αυγής” στο πρωτοσέλιδο θέμα της Κυριακής. Το διαβάσαμε και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Μια εταιρεία παροχής υπηρεσιών συνέλαβε την ιδέα να συστήσει και να προσφέρει την απόλυτη φοροδιαφυγή σε επιχειρηματίες των εμπορικότερων νησιών. Πουλούσε POS συνδεδεμένα με τράπεζες χωρών της Ε.Ε., κυρίως της Βουλγαρίας και της Μάλτας, και τα καταστήματα που τα χρησιμοποιούσαν απέφευγαν και τον φόρο των συναλλαγών, και τον ΦΠΑ, και τα capital controls! Τα χρήματα των καταναλωτών που χρησιμοποιούσαν πιστωτική ή χρεωστική κάρτα πήγαιναν κατευθείαν στις ξένες τράπεζες, χωρίς το Ελληνικό Δημόσιο να γνωρίζει τίποτα και να εισπράττει φόρους και ΦΠΑ! Επιπλέον, αυτά τα ποσά που πρέπει να ήταν τεράστια, μπορούσαν να επιστρέψουν στην χώρα με τα μπόνους που έχουν θεσπιστεί για όσους επαναφέρουν χρήματα στο εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα! ΟΠΩΣ αποκάλυψε η “Αυγή”, τον κώδωνα του κινδύνου έκρουσε το γεγονός της κατακόρυφης μείωσης των εσόδων από ΦΠΑ στα νησιά πριν καν ξεκινήσει η εφαρμογή του νέου αυξημένου ΦΠΑ 24%. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα στοιχεία του προϋπολογισμού για το διάστημα Ιανουαρίου - Απριλίου δείχνουν ότι τα έσοδα από ΦΠΑ σε νησιά, όπως για παράδειγμα, η Μύκονος, παρουσιάζουν υστέρηση έναντι των στόχων κατά 62%! Παράλληλα, σε άλλα νησιά με μεγάλη τουριστική κίνηση, όπως η Σαντορίνη, η Πάρος, η Ρόδος, η Κως και η Ζάκυνθος, η απόκλιση έναντι των στόχων κυμαίνεται από 35% έως 40%. Σημειώνουμε τη νύξη, για την εμφανώς καθυστερημένη αντίδραση της οικονομικής αστυνομίας ίσως γιατί πίσω από το κύκλωμα βρίσκονται γνωστοί επιχειρηματίες, οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε διαφόρους χώρους, όπως ΜΜΕ, ναυτιλία, ποδόσφαιρο, ηλεκτρονικός τζόγος, εστίαση, στέγαση κ.λπ. ΤΟ ΘΕΜΑ είναι εξόχως σοβαρό για μια χώρα όπου τα φορολογικά έσοδα είναι ζήτημα επιβίωσης και λύτρωσης από τα δεσμά των Μνημονίων. Αν τα στελέχη του υπουργείου Οικονομικών και των ελεγκτικών υπηρεσιών του δεν αντιληφθούν τη σημασία του ρόλου τους, όπως, για παράδειγμα, τον αντιλαμβάνονται οι πυροσβέστες που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για την προστασία ανθρώπων και φύσης, τότε οι δυσκολίες θα είναι πολύ μεγάλες. Και θα είναι πολύ μεγάλες, διότι έπειτα από έξι χρόνια σκληρής ύφεσης, πολλές επιχειρήσεις, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι και γενικότερα νοικοκυριά, δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στα αυξημένα φορολογικά βάρη. Εδώ όμως δεν μιλάμε για αυτές τις περιπτώσεις που θα καθυστερήσουν τις δόσεις του ΦΠΑ ή θα αναβάλουν τις πληρωμές του ΕΝΦΙΑ λόγω πραγματικής αδυναμίας. Εδώ μιλάμε για μπίζνα θησαυρισμού σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

ΟΡΓΙΖΟΜΑΣΤΕ, διότι αν τα φορολογικά έσοδα πάνε καλά, η κυβέρνηση θα μπορέσει να διορθώσει αδικίες και υπερβολές στη φορολογική της πολιτική. Διότι αν τα έσοδα πάνε κατά διαόλου, η ανάπτυξη θα αναβληθεί και αν η μηχανή δεν πάρει μπρος, τότε η ύφεση θα συνεχιστεί και θα δαγκώνει. Και αν η ύφεση συνεχιστεί και δαγκώνει, τα ερείπια στην ελληνική οικονομία θα έχουν τρομακτικές επιπτώσεις στην κοινωνία. Ειδικά όσοι μάτωσαν για να ανταποκριθούν με εντιμότητα στις φορολογικές τους υποχρεώσεις, θα σταματήσουν να παίζουν τον ρόλο “του μαλάκα της παρέας” και μετά, τρέχα γύρευε. ΑΥΤΗ η χώρα χρειάζεται αυστηρότητα στη φορολογική υποχρέωση και παραδειγματισμούς, οι οποίοι να πείθουν την κοινωνία ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στις υποχρεώσεις μας. Αν εμπεδωθεί το αίσθημα δικαίου για τις φορολογικές υποχρεώσεις, αν ο πειρασμός σε περίπτωση αποκάλυψης κοστίζει πολύ σκληρά, τότε υπάρχουν ελπίδες να γίνουμε μια σύγχρονη χώρα. Ο κλήρος έπεσε στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα. Αν αποτύχει και η Αριστερά, τότε οι δυνάμεις της παλινόρθωσης, θρασύτατες όπως είναι και δεν το κρύβουν, είναι έτοιμες να επαναφέρουν το σύστημα της κλεπτοκρατίας και των νταβατζήδων. Εμείς αποφασίζουμε και απαιτούμε από την κυβέρνηση να καταβάλει όσες δυνάμεις διαθέτει και να κόψει το λαιμό της να βρει και εφεδρείες, ώστε η μάχη κατά της φοροδιαφυγής να μη χαθεί. dchristou52@gmail.com