Η εμπλοκή του ΔΝΤ στην κρίση της Ευρωζώνης αποτελεί πολιτική χρεοκοπία Γκούσταβ Χορν

Η εμπλοκή του ΔΝΤ στην κρίση της Ευρωζώνης αποτελεί πολιτική χρεοκοπία Γκούσταβ Χορν | ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 16.04.2016

Η εμπλοκή του ΔΝΤ στην κρίση της Ευρωζώνης αποτελεί πολιτική χρεοκοπία Σαλβαδόρ Νταλί, Ο αλχημιστής, 1962 Του Γκούσταβ Χορν* Ήταν λάθος εξαρχής. Ξεκινώντας από τη λανθασμένη παραδοχή, ότι η κρίση της Ευρωζώνης θα μπορούσε να ξεπεραστεί μόνο με τη βοήθεια του δοκιμασμένου σε κρίσεις ΔΝΤ, η γερμανική κυβέρνηση ήταν εκείνη που επέμενε περισσότερο από όλους στην ένταξη του ΔΝΤ ως ισότιμου εταίρου στην τρόικα, η οποία θα αναλάμβανε τον σχεδιασμό και την παρακολούθηση του ελληνικού προγράμματος διάσωσης. Πίσω από αυτό πιθανώς να κρυβόταν το γεγονός ότι δεν εμπιστευόταν απολύτως τα άλλα δύο μέλη της τρόικας, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ότι θα προωθούσαν τις περικοπές δαπανών που θεωρούνται αναγκαίες από το Βερολίνο. Αλλά η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προφανώς δεν είχε σχηματίσει καθαρή εικόνα για τις συνέπειες των πράξεών της.

Σε δίλημμα Το λάθος που εξαρχής θα μπορούσε κάποιος εύκολα να εντοπίσει, ήταν πολιτικής φύσεως: Προσκαλώντας το ΔΝΤ ως ισότιμο εταίρο, η Ε.Ε. παραδέχτηκε de facto ότι θεωρούσε τον εαυτό της ανίκανο να δώσει λύση στην κρίση της Ευρωζώνης από μόνη της. Με τη στάση της έστειλε ένα μήνυμα πολιτικής χρεοκοπίας. Τέλος, παραχώρησε ξεκάθαρα το δικαίωμα της συναπόφασης για την επίλυση ενός εσωτερικού ευρωπαϊκού προβλήματος σε άλλα μέλη του ΔΝΤ, ιδίως στις ισχυρές ΗΠΑ ή σε αναδυόμενες χώρες όπως η Βραζιλία και η Ινδία. Αυτό αποδυνάμωσε το πολιτικό βάρος της Ευρώπης. Από την οπτική γωνία της γερμανικής κυβέρνησης, αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι οικονομικές της προβλέψεις δεν επαληθεύθηκαν. Το ΔΝΤ στην πράξη αποδείχθηκε ότι δεν ήταν το γεράκι στο οποίο είχαν επενδύσει τις ελπίδες τους για την περικοπή δαπανών, αλλά περιστερά που προκάλεσε φρίκη στους υποστηρικτές της σκληρής γραμμής στη Γερμανία. Και εδώ βρίσκεται η καρδιά του προβλήματος: στην αντιφατική φύση του αποκαλούμενου προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας. Ακόμα και σήμερα η γερμανική κυβέρνηση πιστεύει ότι τα θεμελιώδη προβλήματα οφείλονται στον υπερβολικό δανεισμό και στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Και αυτά μπορούν να ξεπεραστούν μόνο μέσα από σκληρές περικοπές των δαπανών σε συνδυασμό με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, κυρίως στην αγορά εργασίας. Θεωρούσε ότι θα είχε την ισχυρή υποστήριξη του ΔΝΤ σε αυτή την ανάλυση και αυτό εξαρχής ήταν λάθος, όσον αφορά τόσο στην ανάλυση καθεαυτή όσο και στην «πίστη στη συμμαχία» εκ μέρους του ΔΝΤ.

Όλα εδώ πληρώνονται Όποιες και αν είναι οι αρχικές αιτίες, το πρόβλημα της Ελλάδας, όπως και των υπόλοιπων χωρών της Ευρωζώνης, είναι η έλλειψη ζήτησης. Η ζήτηση είναι ανεπαρκής επειδή ο συνδυασμός των σκληρών περικοπών στις δαπάνες και των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας έχει μειώσει δραστικά τα εισοδήματα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, μέσω των μισθολογικών περικοπών και της υψηλής ανεργίας. Όσοι, όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ανέμεναν ότι η βελτιωμένη ανταγωνιστικότητα θα πυροδοτούσε την ανάπτυξη, έπεσαν πάνω στο εμπόδιο της ανεπαρκούς ζήτησης. Αυτό αποδεικνύεται ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελλάδας. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, με την παραγωγικότητα της οικονομίας να ακολουθεί φθίνουσα πορεία, τα επίπεδα του χρέους δεν κατέστη δυνατό να μειωθούν, παρά την τεράστια χρηματοδότηση από τον ESM και το ΔΝΤ. Το ΔΝΤ αναγνώρισε αυτό το πρόβλημα εδώ και αρκετά χρόνια και έχει δηλώσει κατ' επανάληψη την προθυμία του να επιδιώξει ένα πρόγραμμα ηπιότερων περικοπών, το οποίο δεν θα είχε τόσο ισχυρές επιπτώσεις πάνω στη συνολική εγχώρια ζήτηση. Αλλά η γερμανική κυβέρνηση συγκεκριμένα -αφού έριξε το φταίξιμο για την οικονομική καταστροφή στις δήθεν δειλές προσπάθειες για περικοπές δαπανών- το απέρριψε. Το ΔΝΤ εδώ και χρόνια επισημαίνει τη λογική συνέπεια αυτής της αδιαλλαξίας: Αν δεν αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η Ελλάδα, τα επίπεδα του δημόσιου χρέους θα γίνουν δυσβάστακτα και η ελάφρυνση του χρέους αναπόφευκτη. Αυτή η εκτίμηση έχει μια σοβαρή συνέπεια: το ΔΝΤ δεν θα μπορεί θεσμικά πλέον να δίνει κονδύλια στην Ελλάδα και πρέπει να εγκαταλείψει την τρόικα.

Αυτό έχει φέρει τη γερμανική κυβέρνηση ενώπιον «τριπλού διλήμματος», το οποίο η ίδια δημιούργησε. Είτε θα ελαφρύνει το πρόγραμμα της περικοπής δαπανών είτε θα συμφωνήσει σε ελάφρυνση χρέους είτε απλώς θα αποδεχθεί την αποχώρηση του ΔΝΤ. Στο Βερολίνο δεν αρέσει καμία από τις τρεις επιλογές. Αλλά η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει τη δύναμη να εμποδίσει μόνο τις δύο από αυτές. Έτσι, θα χρειαστεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Όπως μπορούμε να συμπεράνουμε από τις συνομιλίες που διέρρευσαν, το ίδιο το ΔΝΤ ήδη σκέφτεται να οδηγήσει τα πράγματα στο φυσικό τους επακόλουθο. Το καλύτερο για την Ευρώπη και την Ελλάδα θα ήταν να υιοθετούνταν η πρώτη και η τρίτη επιλογή. Λογικό θα ήταν, από πολιτική άποψη, να αποχωρήσει το ΔΝΤ. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να συνεχίσει να παρέχει βοήθεια με τη μορφή τεχνικών συμβουλών. Εξίσου λογικό θα ήταν ένα πρόγραμμα ηπιότερων περικοπών, που θα βοηθούσε να αναζωογονηθεί η συνολική εγχώρια ζήτηση. Αλλά μια μεγάλη ελάφρυνση του χρέους θα ήταν προβληματική. Θα έπληττε υπερβολικά τους προϋπολογισμούς άλλων ευρωπαϊκών χωρών και θα αύξανε τα δικά τους επίπεδα χρέους. Θα ήταν ακόμη χειρότερα εάν η αβεβαιότητα για το δημόσιο χρέος ερχόταν ξανά στην επιφάνεια. Σε κάθε περίπτωση, η αναστολή του χρέους με τη μορφή μακρύτερων περιόδων αποπληρωμής και ακόμη χαμηλότερα επιτόκια θα ήταν βιώσιμη και χρήσιμη. Αλλά υπάρχει ένα γεγονός που δε μπορούμε να αγνοήσουμε: Η γερμανική κυβέρνηση θα χρειαστεί να μεταβάλει τη στάση της ως προς τα οικονομικά. Το σχέδιό της ήταν ανέκαθεν μη βιώσιμο - ευθύς εξαρχής. [Μετάφραση: Ζιζέλ Κανταλή, Τμ. Οικονομικής Πολιτικής Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ] * Ο Γκούσταβ Χορν (Gustav Horn) είναι επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Μακροοικονομικής Πολιτικής του Hans Böckler Stiftung της Γερμανίας. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Social Europe: https://www.socialeurope.eu/2016/04/44843/

Οι κανονες του Σόυμπλε

Οι κανόνες του Σόιμπλε

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 21.04.2016

Το πολύ το Κύριε Ελέησον το βαριέται κι ο παπάς. Και το μονότονο "κάντε τα μαθήματά σας" διά στόματος Γερμανών αξιωματούχων φαίνεται να ενοχλεί ακόμη και μέλη της ίδιας της γερμανικής κυβέρνησης. Εάν τουλάχιστον θεωρήσει κανείς ειλικρινή -επί της ουσίας κι όχι επί της διαδικασίας- τη χθεσινή δήλωση του υπουργού Οικονομίας και προέδρου των Σοσιαλδημοκρατών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ ότι οι Ευρωπαίοι έχουν απαυδίσει με τη Γερμανία "που δίνει μαθήματα". Μόνο που η Γερμανία δεν περιορίζεται στο να δίνει μαθήματα στα άλλα κράτη - μέλη για το πώς πρέπει να τηρούνται οι κανόνες. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δίνει μαθήματα και στην Κομισιόν, τον επίσημο θεματοφύλακα των συνθηκών -κάνοντας έξαλλο τον πρόεδρό της Ζαν Κλοντ Γιούνκερ-, ενώ σχεδόν... βλάσφημα για τα γερμανικά δεδομένα ξιφουλκεί ενάντια στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, ο οποίος θεσμικά διαθέτει απόλυτη ανεξαρτησία μετά από γερμανική επιμονή. Γιατί; Μια ερμηνεία είναι ότι δίνει τη μάχη όλων των μαχών για τα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα -τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβάνεται ο ίδιος- είτε αυτά ενισχύονται από την τήρηση των κανόνων είτε όχι. Εκτιμά ότι αυτά ενισχύονται από την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική σε κοινοτικό επίπεδο -λέγε με λιτότητα-, γι' αυτό επιμένει στην τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας από όλους και στον "κορσέ" για την υπό επιτήρηση Ελλάδα. Αντιθέτως, εκτιμά ότι δεν ενισχύονται από την πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και προσπαθεί να παραβιάσει τον κανόνα που ο δικός του Ότμαρ 'Ισινγκερ έθεσε ως επικεφαλής οικονομολόγος της ΕΚΤ το 2003, ότι βασική αποστολή της κεντρικής τράπεζας είναι να κρατά τον πληθωρισμό "οριακά κάτω από το 2%".

Αναλόγως, λοιπόν, χτίζει τις συμμαχίες του -και ως παλιά καραβάνα ξέρει να το κάνει-, αλλά όλο και πιο ξεκάθαρα στη λογική "μονά - ζυγά δικά μου": Προχωράει χέρι- χέρι με το ΔΝΤ για να διασφαλίσει τη συνεχή αύξηση πίεσης στην "απείθαρχη" Ελλάδα, αλλά γυρνάει την πλάτη στο Ταμείο, όταν αυτό πιέζει για απομείωση του ελληνικού χρέους. Στηρίζει, έστω απρόθυμα, την ΕΚΤ όταν δίνει τη μάχη για τη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης, αλλά της κηρύσσει τον πόλεμο όταν εκτιμά ότι τα βασικά εργαλεία της σταθεροποίησης -τα μηδενικά επιτόκια και η ποσοτική χαλάρωση- προκαλούν παράπλευρες απώλειες στους Γερμανούς αποταμιευτές. Επί της ουσίας ο Σόιμπλε θέλει να τηρούνται οι κανόνες μόνο όταν τον βολεύουν. Κι αυτό μπορεί να γίνει εξίσου επικίνδυνο για την Ευρώπη όσο και η παραβίαση των κανόνων.

Η Ισοφάριση ΣΤΟ 87΄ΛΕΠΤΟ !

Η Ισοφάριση ΣΤΟ 87΄ΛΕΠΤΟ ! Είναι τώρα πάνω από 15 χρόνια που κατάλαβα γιατί δεν υπάρχει θεός. Μάλωναν οι άνθρωποι ο ένας ζήταγε το μακρύ του ό άλλος το κοντό του, και για να περάσει του καθενός κατηργήσανε εντολές και ιερά παράδοση, νόμους και προφήτες. Για τους ισχυρούς της επίγειας εξουσίας δόθηκε ο παράδεισος για τους εκπεπτωκότες αγγέλους γκρεμίστηκαν στην κόλαση. Για όλους τους υπόλοιπους που αναρωτιόμαστε τα πως και γιατί αντι για το θεό έμεινε το παιγνίδι. Ένα είναι το παιγνίδι που λατρέψαμε σαν θεό, το ποδόσφαιρο. Ήταν τέτοια η φκιάξη που όλος ο παραγοντισμός, ο κομπλεξισμός, η φοροδιαφυγή και η μπήχλα εγκαταβίωνε στο λεγόμενο επαγγελματικό ποδόσφαιρό, εμείς λεφτά για μεγάλα γήπεδα και αφορολόγητα δεν θα μας τα τρώγανε τα αλάνια άρα, ήταν ξεκάθαρο μόνο ερασιτεχνικό . Άλλο καρακατσουλιό δώθενε, αθώο και μουρντάρικο, βαρβατίλα και μικρά σεκλέτια, τοπικές κοινωνίες γεμάτες προέδρους και ανάδειξη ταλέντων. Είχαν και καλλιεργούσαν το όνειρο όπως στο χωριό τις πατάτες, βάλε να φυτρώσουνε μπας και φάμε πράμα Κάθε συνοικία των Αθηνών και ένα γλυκό μελίσσι τοπικισμού και δυναμικής. Αθηναϊκός Βύρωνα, Λαύρα Αργυρούπολης, Αγ. Θωμάς Γουδί, Απόλλων Χαλανδρίου, Αστέρας Ζωγράφου, Λέοντες Ρουφ, Ήφαιστος Περιστερίου, Σούρμενα, Κουκάκι, Πέρα Κλουμπ, Πανιώνιος Καισαριανής, Αστέρας Εξαρχείων, Κοψαχείλα Π. Φαλήρου, Αρμενική και άλλα 40 μαράζια και φυτώρια ζωής και δυναμικής. Το κάθε περγαμόντο με την πικρίλα του…. Στο παιγνίδι λοιπόν Απόλλωνα Χαλανδρίου εκείνη τη χρονιά με την Αρμενική παιζότανε μια κατηγορία από την Γ΄στη Β΄, ο Απόλλωνας ήθελε μονο νίκη η Αρμενική ήθελε νίκη ή ισοπαλία για να ευνοηθεί από τα προηγούμενα αποτελέσματα και την μέχρι σε εκείνο το σημείο βαθμολογία. Το γήπεδο στο Καλαμάκι με αποδυτήρια και καταπακτή, με λίγες κερκίδες το Καλαμάκι έχει κατέβει με τον όμορφο ψηλό του πρόεδρο, σε παροδική εμμηνόπαυση εκείνη τη φάση και περίπου 100 φιλάθλους. Οι Αρμενικοί κατεβαίνουμε αποφασισμένοι και πλήρεις όπως πάντα με 1500 κερκίδα μπόλικη βαρβατίλα και μερικοί προκατειλημμένοι γιατί ξέρουν. Ξέρουν ότι ο φοιτητής οδοντιατρικής με τις ξανθές μπούκλες που κάνει το διαιτητή είναι πιασμένος και θα παίξει υπέρ Χαλανδρίου…. Έχει και μια βούρτσα στη κωλοτσέπη ο χλιμίτζουρας και κάθε λίγο καθυποτάσσει τις ανεμίζουσες αφέλειες! Το παιγνίδι εξελίσσεται ηρωικά με γρήγορο ρυθμό και εναλλαγές φάσεων στις δύο μικρές περιοχές, βέβαια ο διαιτητής παίζει 90-10 τον Απόλλωνα, και όλοι θέλουμε να φάμε το λαρύγγι του «όμορφου» προέδρου του αλλά νοικοκύρηδες άνθρωποι συγκρατιόμαστε. Πάντα φταίει ο άλλος, στη γηπεδική ψυχολογία του όχλου αρκεί ο ένας να εξοκείλει και ακολουθεί στον εξάψαλμο η μάζα. Είμαι ευτυχής που μέχρι τότε κρατάμε το ποθητό αποτέλεσμα, την ισοπαλία που μας ανεβάζει κατηγορία. Και έρχεται στο 75΄λεπτο μια κεφαλιά από θέση οφ σάιτ και το Χαλάνδρι προηγείται 1-0. Κόλαση, απογοήτευση και μεγάλη Πέμπτη να και τα 12 ευαγγέλια της εξέδρας, είμαστε και πολλοί είμαστε και φανατικοί . Το γαμώτο της αδικίας και της αγανάκτησης, ένας ρίχνει και ένα δυναμιτάκι μεσα στο αγωνιστικό χώρο χωρίς να πετύχει τίποτα έτσι λίγο κρότο! Βλέπω το διαιτητή λίγο αμήχανο να κοιτά τον όμορφο Κώστα ,τον πρόεδρο των ολίγιστων! Κατάλαβα παίρνω τον Αρίστο κοντά μου τον γιγαντόσωμο οικοδόμο και τρέχω στην καταπακτή.

Εκεί στα σκοτάδια προς τα αποδυτήρια βγάζω όλη μου την απειλητική διπλωματία. Στα 5 μέτρα πετυχαίνω το διαιτητή που έχει σκοπό με το δυναμιτάκι να διακόψει το παιγνίδι εις βάρος μας, πάει η κατηγορία! -- «Γύρνα πίσω ρε σε περιμένουν 50 στα αποδυτήρια, δεν θα βγεις ζωντανός!» -- Ο πιτσιρικάς φοιτητής χεσμένος, «μα έριξαν δυναμίτη» --Μου βγαίνει το υβρεολόγιο «στο κώλο τόφαγες ρε, τώρα τελείωσες» Με την πειθώ της ιεράς εξέτασης ο διαιτητής είναι πίσω στον αγωνιστικό χώρο η προεδράρα με τους ίσχαιμους από Χαλάνδρι ηλεκτρισμένος από το δικό του δίκιο ζητάει διακοπή, τον βολεύει. Δεν του περνάει είμαστε πολλοί ο καθένας με το δίκιο του τα λέει και ο Θουκυδίδης ,"Στο πόλεμο οι ευκαιρίες δε περιμένουν" (Α 142) και οι κανόνες λάστιχο να τους τραβάς. Μη μου πείτε ότι αυτά δεν γίνονται ρωτήστε ένα οποιοδήποτε γνωστό σας διαιτητή μετα την «καριέρα» Η γυναίκα μου που ξέρει τι παλιοτόμαρο είμαι ,ρωτάει με αγωνία που ήσουνα, που χάθηκες; Δεν της έχω πει τίποτα, δεν θα καταλάβαινε, έχω συγχυστεί και με τα γαλλικά που συνεννοήθηκα με τον συνάδελφο πρόεδρο. Τα παιγνίδι συνεχίζεται και στο 87 σε ένα κόρνερ δικό μας από αριστερά, πιέζουμε αφόρητα, ξεφεύγει το δεξιό μας μπακ και καρφώνει το τόπι στα δίκτυα του Απόλλωνα Χαλανδρίου. Αντρίκια και μέσα στο γήπεδο. Από την Μεγάλη Παρασκευή στην Ανάσταση 12 λεπτά δρόμος, τα ψιλά των καθυστερήσεων δεν υπολογίζονται. Ανεβήκαμε κατηγορία και για τους άλλους η κάθοδος στο Χαλάνδρι ήταν η χασούρα μιας χρονιάς. Έτσι είναι η ζωή υπάρχουνε κανόνες και έχουμε μια τάση να τους αλλάζουμε, εμείς οι Έλληνες, οι Αρμένιοι και φοβάμαι πολλοί άλλοι γύρω μας. Διόνυσος 25-3-2016