Η ατιμωρησία

Η Ατιμωρησία Από το βιβλίο Banksters του Marc Roche εκδόσεις Μεταίχμιο.

«Η διαπίστωση είναι διδακτική: οι πρώτοι και κύριοι υπεύθυνοι για την κρίση επέζησαν και πλούτισαν περισσότερο και αυτό συνέβη παντού. Στις ΗΠΑ όλοι οι τραπεζίτες που ήταν διευθυντές το 2008 έχουν παραδώσει τα ηνία. Κρύβονται μήπως οι έκπτωτοι σταρ;; Μήπως πέρασαν άδοξα στη σύνταξη; Κάθε άλλο!

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Τέσσερις μήνες μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers ,ο νεκροθάφτης της Ντικ Φόλντ ίδρυσε την δική του εταιρεία παροχής συμβουλών, ειδικευμένη στις συγχωνεύσεις –εξαγορές επιχειρήσεων. Το χειρότερο ; βρήκε πελάτες! Ο Τζων Τεν υπεύθυνος για την πανωλεθρία της Merrill Lynch διευθύνει ένα πιστωτικό οργανισμό για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ο Τσαρλς Πρίνς πρώην αφεντικό της Citigroup ,ανάμεσα στο 2003 και το 2007, επιδεικνύει τις ικανότητές του σε μια ονομαστική εταιρεία παροχής συμβουλών της Ουάσιγκτον, ειδικευμένη ΣΤΟ ΜΆΝΑΤΖΜΕΝΤ. Οι 5 επικεφαλής της πρώην Bear Steams, υπεύθυνοι για τα subprines που προκάλεσαν την χρεοκοπία της, ανακυκλώθηκαν έκτοτε στον τομέα των στεγαστικών δανείων, στους κόλπους των πιο ονομαστών οργανισμών της Γουόλ Στριτ. Τι νιώθουμε μπροστά σε αυτόν τον όμορφο πίνακα;; Αηδία δεν υπάρχει άλλη λέξη.» «Στην Ευρώπη ,επίσης, οι χρηματοπιστωτές της κρίσης έχουν ανακάμψει. Ο Τζόνι Κάμερον, που βύθισε τη Royal Bank of Scotland, μεταπήδησε στον τομέα των επενδυτικών κεφαλαίων. Ο Ντάνιελ Μπουτόν, επικεφαλής της Société Générale την περίοδο του σκανδάλου με τον χρηματιστή Ζερομ Κερβιέλ, είναι τώρα σύμβουλος στη Rothschild.

Μετά την αποχώρησή του, τον Ιούλιο του 2012,από την διεύθυνση της Barclays (την επαύριο του σκανδάλου με το επιτόκιο διατραπεζικού δανεισμού Libor) ,ο Μπομπ Ντάιμοντ ίδρυσε τη δική του επενδυτική εταιρεία με επίκεντρο την Αφρική. Ο Πίτερ Γούλφι, πρώην επικεφαλής της UBS είναι σήμερα διαχειριστής περιουσιών, ενώ ο στενότερος πρώην συνεργάτης του, ο Τζον Κόστας ίδρυσε μια εταιρεία παροχής ΣΥΜΒΟΥΛΏΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ. , παραλίγο να προκαλέσει την κατάρρευση της εν λόγω ελβετικής τράπεζας. Είναι ο άνδρας που ,ως υπεύθυνος της UBS στις ΗΠΑ, είχε πείσει τον πρόεδρο-γενικό διευθυντή της Μαρσέλ Οσπέλ, να επενδύσει μαζικά στα subprimes. Αυτή η δραστηριότητα, που τους έκανε και τους δύο πολυεκατομμυριούχους»

« Ο Φαμπιέ Τουρέ ,ο Γάλλος πρώην μάνατζερ της Goldman Sachs,ήπιε το πικρό ποτήρι μέχρι τον πάτο. Τον Μάρτιο του 2014 η αμερικάνικη Δικαιοσύνη μείωσε το πρόστιμο που του είχε επιβληθεί, κατεβάζοντας το στα 825.463 δολάρια. Του απαγόρευσε να ζητήσει από τα πρώην αφεντικά του ν α πληρώσει αντ΄ αυτού, καθώς και να εργαστεί στις χρηματαγορές επί τρία χρόνια. Ο Φανταστικός Φαμπ εργάζεται τώρα σαν πανεπιστημιακός. Ο μοναδικός τραπεζίτης που κρίθηκε ένοχος για τη χρηματοπιστωτική κρίση επιθυμεί να γυρίσει τη σελίδα Goldman Sachs.”

Από "πολιτικός νάνος - οικονομικός γίγαντας" σε "πολιτικός και οικονομικός νταής"

Από "πολιτικός νάνος - οικονομικός γίγαντας" σε "πολιτικός και οικονομικός νταής" ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΥΓΗ ΣΤΙΣ 26.07.2015

Από "πολιτικός νάνος - οικονομικός γίγαντας" σε "πολιτικός και οικονομικός νταής" Ο Σόιμπλε έγραψε το 1994 εργασία στην οποία συνηγορούσε όχι μόνο κατά μίας Ευρώπης δύο ταχυτήτων, αλλά και υπέρ μιας αυξανόμενα ομοσπονδιοποιημένης Ε.Ε., με πολιτική, καθώς και νομισματική ένωση και μια διασυνοριακή εκδοχή του γερμανικού Länderfinanzausgleich (αναδιανεμητική λογική), που μεταφέρει πόρους από τα πλουσιότερα στα φτωχότερα ομοσπονδιοποιημένα κρατίδια Του Ντέιβιντ Γκάου H Γερμανία ξηλώνει 70 χρόνια ευρωπαϊκής πολιτικής Όταν ήμουν ανταποκριτής στη Γερμανία, δύο δεκαετίες νωρίτερα, πριν από την ενοποίηση, όπως και έπειτα από αυτήν, οι συνεντεύξεις με τον Χέλμουτ Κολ, τον Χανς - Ντίτριχ Γκένσερ και άλλους μεγάλους πολιτικούς -όπως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που υποστήριζε να γίνουν οι δύο Γερμανίες μία- τελείωναν πάντα με το αξίωμα "Θέλουμε μια ευρωπαϊκή Γερμανία, όχι μία γερμανική Ευρώπη". Τότε αυτό ίσχυε, αλλά δεν ισχύει τώρα. Σχεδόν 25 χρόνια μετά τη νύχτα του Οκτωβρίου του 1990, όταν έγραφα για τον "Guardian" κείμενο με τίτλο "Ένας νέος κολοσσός γεννιέται στην Ευρώπη", η ελληνική κρίση ξεγύμνωσε τη μετάλλαξη της Γερμανίας από "πολιτικό νάνο, οικονομικό γίγαντα", σε "πολιτικό και οικονομικό νταή (bully)", που προκαλεί φόβο και απέχθεια στα θύματά της και άγχος στους φίλους της. Για τους γερμανόφιλους, όπως εγώ, η χώρα κέρδισε μεγάλο θαυμασμό για την, πολλές φορές άγρια, ακόμη και υπερβολική, ειλικρίνεια με την οποία διαχειρίστηκε το άθλιο παρελθόν της.

Υπήρχαν και πισωγυρίσματα: οι δολοφονικές εμπρηστικές επιθέσεις σε άσυλα ή σε σπίτια Τούρκων, η αποτρόπαιη από τον Κολ χρήση του όρου «τουρισμός συμπάθειας», σε μια απόπειρα να εξηγήσει την απουσία του από τέτοιες σκηνές - την περίεργη παρέλαση ομάδας από λούμπεν σκίνχεντ νεοναζί, που υπερπροβλήθηεκε από τα ξένα ΜΜΕ λες και η "καφέ πλημμύρα" είχε πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Το 2006, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, παρακολουθήσαμε και γιορτάσαμε μια Νέα Γερμανία: νεανική, χαλαρή, άνετη με τον εαυτό της (και τη σημαία της) και ανοιχτή στον κόσμο. Κατέστρεψε ό,τι κερδήθηκε τόσο δύσκολα

Η κρίση του 2008 και τα επακόλουθά της έχουν καταστρέψει μεγάλο μέρος αυτής της κληρονομιάς που κερδήθηκε τόσο δύσκολα. Η Γερμανία έγινε αυτάρεσκη και εφησύχασε στην οικονομική της ικανότητα, στο ρεκόρ εξαγωγών της, στο ισοσκελισμένο δημοσιονομικό ισοζύγιό της και, αν μη τι άλλο, στις μεταρρυθμίσεις της, κυρίως στις αλλαγές στην αγορά εργασίας που εισήγαγε ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, που οδήγησε σε πολλά χρόνια μείωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, ενώ αντίθετα κατέγραψε ρεκόρ εταιρικών κερδών και μισθών των στελεχών. Τώρα η Γερμανία προσπαθεί να επιβάλει αυτό το μοντέλο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ακόμη και στους παραδοσιακούς «εταίρους», τους Γάλλους, οι οποίοι γίνονται αντικείμενο χλευασμού από την άλλη πλευρά του Ρήνου. Η ανάκαμψη του γερμανικού χαρακτήρα στην Ευρώπη σίγουρα κάνει μια ανεπιθύμητη επιστροφή. Όπως έχει επιστρέψει και το υπερφίαλο επιχείρημα περί "άγκυρας σταθερότητας" που διαδοχικά χρησιμοποίησαν οι πρόεδροι της Βουλής, από τον Πολ μέχρι τον Γουέιντμαν. Περισσότερη ταπεινότητα, λιγότερη αλαζονεία «Ποιος ζήτησε από τη Γερμανία να κρίνει τους άλλους λαούς;» γράφει ο Χέριμπερτ Πραντλ στη φιλελεύθερη "Süddeutsche Zeitung", επικρίνοντας τον Σόιμπλε για την εμμονή του με το Grexit, κάνοντας έκκληση για την επιστροφή σε μια καλύτερη, πιο ευρωπαϊκή Γερμανία. Μήπως δεν αντιμετωπίζει κι η Γερμανία μεταρρυθμίσεις που καθυστερούν επί χρόνια, όπως στο συνταξιοδοτικό της σύστημα, ώστε να αντιμετωπίσει τα εκατομμύρια των "γκριζομάλληδων", τον υπερκυρίαρχο ρόλο των πολιτικών κομμάτων στην κρατική ραδιοτηλεόραση, ακόμα και τα ανοιχτά μαγαζιά τις Κυριακές, που τόσο υποκριτικά ζητάει από την Ελλάδα; Το να φοβίζεις και να τραμπουκίζεις τους Έλληνες ώστε να δεχθούν ένα αυτοαναιρούμενο και χωρίς νόημα πρόγραμμα περισσότερης λιτότητας προκειμένου να φροντίσουν τα συμφέροντα των δικών σου (μη μεταρρυθμισμένων) πιστωτικών ιδρυμάτων είναι χειρότερο κι από δυσάρεστο. Είναι εμπαθές. Πολύ λιγότερη αλαζονεία και πολύ περισσότερη ταπεινότητα είναι αυτά που χρειάζονται. Γερμανοί συνάδελφοι και φίλοι το γνωρίζουν φυσικά αυτό. Μερικοί μάλιστα φτάνουν ακόμη και σε σημείο να καταγγέλλουν τους δικούς τους: οι «άκαρδοι, αυταρχικοί και άσχημοι Γερμανοί επέστρεψαν», αναφέρει ο ηγέτης των Πρασίνων Ράινερ Μπουτικόφερ, δείχνοντας τον Σόιμπλε και εξαπολύοντας κύματα σκληρής κριτικής. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να επαναλάβουμε τις κραυγές περί «ναζί» που ακούγονται στην πλατεία Συντάγματος: είναι άλλωστε εντελώς αδικαιολόγητες. Εξίσου άστοχη είναι και η εμμονή που θέλει την οικονομική πολιτική να βασίζεται σε κανόνες που ευαγγελίζονται οι πάρα πολλοί δικηγόροι τής καγκελαρίας του Βερολίνου και του υπουργείου Οικονομικών και οι συντηρητικοί οικονομολόγοι. Ο Σόιμπλε αρνείται τώρα αυτά που έλεγε το 1994

Το γεγονός ότι είναι ο Σόιμπλε αυτός που μηχανορραφεί και υπολογίζει με ποιον τρόπο θα καταφέρει να εκδιώξει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη είναι ιδιαίτερα περίπλοκο και ενοχλητικό για όσους από εμάς παρακολουθήσαμε για πολλά χρόνια την πολιτική του σταδιοδρομία. Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που, μαζί με τον Κουρτ Λάμερς, έγραψε το 1994 εργασία στην οποία συνηγορούσε όχι μόνο κατά μίας Ευρώπης δύο ταχυτήτων, αλλά και υπέρ μιας αυξανόμενα ομοσπονδιοποιημένης Ε.Ε., με πολιτική καθώς και νομισματική ένωση και μια διασυνοριακή εκδοχή του γερμανικού Länderfinanzausgleich (αναδιανεμητική λογική), που μεταφέρει πόρους από τα πλουσιότερα στα φτωχότερα ομοσπονδιοποιημένα κρατίδια (αυτά τα υποτιθέμενα ευρωομόλογα που αρνείται να συζητήσει καν η Άνγκελα Μέρκελ). Τα παθιασμένα αισθήματα για μια φιλοευρωπαϊκή Γερμανία αυτού του επί 43 χρόνια μέλους του γερμανικού Κοινοβουλίου είναι αυτό που έχω συγκρατήσει στη μνήμη μου από τις συνεντεύξεις μαζί του σε αυτό το πλαίσιο προτάσεων του 1994. Αυτές τις μέρες, κι εγώ, και πολλοί άλλοι εκπατρισμένοι που κατοικούμε στη Γερμανία, πληρώσαμε λίγο έως πολύ πρόθυμα την εισφορά αλληλεγγύης για να βοηθηθεί η χρηματοδότηση της ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης οικονομίας και κοινωνίας της Ανατολικής Γερμανίας. Εξακολουθεί να πληρώνεται (σε ποσοστό 5,5%) ύστερα από δύο δεκαετίες από αναμφίβολα ανήσυχους φορολογούμενους, οι οποίοι συγκέντρωσαν πάνω από 200 δισ. ευρώ για το υπουργείο Οικονομικών. Σήμερα, ένας «καλός» Γερμανός, ο Κλέμενς Φουέστ, επικεφαλής του ZEW, του γερμανικού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Οικονομικών Ερευνών, πρότεινε να αυξηθεί αυτή η εισφορά στο 8% για τα επόμενα χρόνια, ώστε να συλλεχθούν 22 δισ. ευρώ για τον ελληνικό λαό, υποστηρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα αποδεικνυόταν λιγότερο δαπανηρό από τη χρεοκοπία ή την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και ίσο με το ποσό που η Γερμανία θα πλήρωνε ούτως ή άλλως με το τρίτο πρόγραμμα. Θα επρόκειτο τότε για μια «Αναδιανεμητική Ένωση», όπως τόνισε. Όπως αυτή που κάποτε σχεδίασε ο Σόιμπλε κι έκτοτε έχει επαναληφθεί και από άλλους.

Αυτό θα ήταν ένα πραγματικά καλό παράδειγμα μιας αλληλέγγυας και ευρωπαϊκής Γερμανίας. Αντίθετα, είναι τελικά οι Έλληνες μέσα στην οικονομική τους δυστυχία που υποχρεώνονται να πληρώσουν εισφορά αλληλεγγύης. Πρόκειται για θλιβερή αντανάκλαση του πώς η Γερμανία οπισθοδρομεί από το 2008 και μετά και μοιάζει να είναι ακριβώς το αποτέλεσμα που επιθυμεί. Βλακωδώς, η πολιτική της τάξη, συμπεριλαμβανόμενων των ασυγχώρητων Σοσιαλδημοκρατών ηγετών, ξηλώνει εφτά δεκαετίες εξωτερικής πολιτικής και, ακόμα χειρότερα, ξηλώνει ό,τι είχε χτιστεί ως διεθνής εικόνα της χώρας. * Ο συγγραφέας ήταν ανταποκριτής στη Γερμανία για τον "Guardian" (1989-1995) Μετάφραση: Αναστασία Γιάμαλη

Ρέκβιεμ για ένα όνειρο

Ρέκβιεμ για ένα όνειρο

Βερολίνο, 1945 18.07.2015, Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας Βαριά κι ασήκωτη μέρα η σημερινή, «κερασάκι» σε μιαν αβάσταχτη εβδομάδα των παθών που ξεκίνησε με το μνημονιακό σοκ το πρωινό της Δευτέρας και, όπως όλα δείχνουν, θα κρατήσει αρκετά χρόνια. Και η ψυχή μας βαριά -ρέκβιεμ για ένα όνειρο στον ΣΥΡΙΖΑ, στη συγκυβέρνηση, στον πάντα γελαστό και γελασμένο λαό που πίστεψε ότι μπορεί να υπάρξει αριστερή εναλλακτική εντός του ευρώ και χωρίς λιτότητα και εξόφθαλμη αδικία. Βγαίνω από το σπίτι και ο Υμηττός καίγεται: στο ψιλικατζίδικο της γωνίας δύο μεσήλικες κυρίες μαλώνουν για τον Τσίπρα -η μια λέει να βγούμε στους δρόμους να τον ρίξουμε τον ψεύτη, τον προδότη, η άλλη λέει άσ’ το τώρα, έγινε, και τι ήθελες να κάνει δηλαδή το παιδί, να μας κάψει όλους για να κάνει το χατίρι στον Λαφαζάνη; Πληρώνω γρήγορα και βγαίνω στον δρόμο θολωμένος.

Δυο στενά πιο κάτω, στα όρια του Βύρωνα με το Παγκράτι, βλέπω την πινακίδα: οδός Μοργκεντάου. Προσφυγούπολη ο Βύρωνας, δικαίως έκανε δρόμο τον Χένρι Μοργκεντάου τον πρεσβύτερο, τον Γερμανοεβραίο (γεννημένο στο Μανχάιμ) πρέσβη των ΗΠΑ στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, τον πρώτο διπλωμάτη που αποκάλυψε στην παγκόσμια κοινή γνώμη τις φρικτές λεπτομέρειες της αρμενικής και αργότερα της ποντιακής γενοκτονίας και με την τόλμη του βοήθησε να γλιτώσουν εκατομμύρια άνθρωποι -έστω και πρόσφυγες- από το λεπίδι. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1923, διορίστηκε πρόεδρος της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων. Ομως το δικό μου το μυαλό, το άρρωστο, τρέχει ήδη στον γιο του, τον Μοργκεντάου τζούνιορ –τον υπουργό Οικονομικών του Ρούζβελτ στο «Νιου Ντιλ» και συντάκτη του περίφημου ομώνυμου σχεδίου στα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, που κατά τη γνώμη μου τον καθιστά εξαιρετικά επίκαιρο...

Συντηρητικός οικονομολόγος ο Μοργκεντάου, λάτρης των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και των «νοικοκυρεμένων» δαπανών, διαφωνούσε συχνά με τον... απλοχέρη Ρούζβελτ και τον πραγματικό εμπνευστή του Νιου Ντιλ, τον Τζον Μέιναρντ Κέινς. Πειθάρχησε όμως στις ανάγκες του λαού του, κατανίκησε τη Δίνη της Μεγάλης Υφεσης «σπρώχνοντας» αμέτρητα δισεκατομμύρια σε δημόσια έργα και κοινωνικές παροχές και έθεσε τις βάσεις για το αξιοζήλευτο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης (Social Security), που ακόμα παλεύουν ογδόντα χρόνια αργότερα να ξεπατώσουν στρατιές νεοφιλελεύθερων λομπιστών και οικονομολόγων. Δική του ήταν και η ιστορική απόφαση για τον «ευνουχισμό» των άπληστων τραπεζιτών της Wall Street μέσω του διαχωρισμού των επενδυτικών και των καθαρά τραπεζικών δραστηριοτήτων τους -μια απόφαση που αντιστράφηκε τελικά τη δεκαετία του ’90 από τον μακρινό διάδοχό του στην κυβέρνηση Κλίντον, τον Μπομπ Ρούμπιν της Citibank, ανοίγοντας τον δρόμο για τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 που (εξ ανακλάσεως) καταστρέφει σήμερα τη χώρα μας.

Πάμε τώρα στο «σχέδιο Μοργκεντάου». Γύρω στα μέσα του Σεπτέμβρη του 1944, με τη Βέρμαχτ να υποχωρεί σε όλα τα μέτωπα και το τέλος του πολέμου προ των πυλών, ο Μοργκεντάου έπεισε τον Ρούζβελτ πως αυτή τη φορά η Γερμανία έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά, ώστε να μην μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι και να απειλήσει με τη μεγαλομανία της την Ευρώπη και τον πλανήτη. Επρεπε, δηλαδή, να απογυμνωθεί από κάθε βαριά βιομηχανική δραστηριότητα, να μοιραστούν όλα της τα μεγάλα εργοστάσια και τα ορυχεία στους νικητές, με μέρος των μελλοντικών εσόδων τους να επιστρέφεται στις λεηλατημένες από τους ναζί χώρες, σαν την Ελλάδα, και γενικώς να μετατραπεί αυτός ο βιομηχανικός γίγαντας σε μια πρωταρχικώς «αγροτική και βουκολική οικονομία». Μιλώντας στη γυναίκα του, την Ελεανόρ, ο Ρούζβελτ είπε πως το σχέδιο είναι σκληρό, αλλά «πρέπει να εφαρμοστεί, γιατί αυτή τη φορά πρέπει οι Γερμανοί να καταλάβουν ότι έχασαν οριστικά τον πόλεμο»! Ο Στάλιν φυσικά συμφωνούσε: ήδη από το ’43, στην Τεχεράνη, είχε πει στον Ρούζβελτ πως «αν αφήσουμε τους Γερμανούς μετά τον πόλεμο να φτιάχνουν ακόμη και μεταλλικά έπιπλα, αυτοί είναι ικανοί μέσα σε λίγους μήνες στα ίδια εργοστάσια να φτιάχνουν αεροπλάνα και τανκς»! Ο Τσόρτσιλ, αντίθετα, ήθελε μια εξαρτημένη, αλλά ισχυρή μεταπολεμική Γερμανία ως «οδόφραγμα» στην επελαύνουσα ΕΣΣΔ: όταν όμως συναντήθηκε με τον Ρούζβελτ στο Κεμπέκ, λίγες εβδομάδες πριν ταξιδέψει στη Μόσχα για να μοιράσει με τον Στάλιν την ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια στο περίφημο χαρτάκι που σφράγισε τη μοίρα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της Ελλάδας, ο Βρετανός statesman συνυπέγραψε το σχέδιο υπό την ασφυκτική πίεση του «FDR» και του ίδιου του Μοργκεντάου, που τον εκβίασαν ότι αν δεν υποχωρούσε, η Βρετανία δεν θα λάμβανε δάνειο εξίμισι δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ... Δέκα Μαΐου του ’45. Η νικημένη, κατεχόμενη πλέον, Γερμανία κείται σε ερείπια, κομμένη στα τέσσερα, με τον υποσιτισμένο πληθυσμό της να τρέφεται από τα συσσίτια.

Ο Ρούζβελτ έχει πεθάνει, αλλά πίσω από τις κουίντες το σχέδιο Μοργκεντάου αρχίζει να εφαρμόζεται έχοντας πάρει τη μορφή της «οδηγίας 1067» του αμερικανικού στρατού κατοχής. Για δύο χρόνια, ώς το 1947, εκατοντάδες εργοστάσια αποσυναρμολογούνται και μεταφέρονται στις νικήτριες χώρες τέσσερα εκατομμύρια Γερμανοί αιχμάλωτοι που εργάζονται καταναγκαστικά -κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης- στη Ρωσία, τη Γαλλία και τη Βρετανία και οι μεγάλες βιομηχανικές ζώνες, όπως το Ρουρ, η Σιλεσία και το Σάαρ, μετατρέπονται σε προτεκτοράτα των Συμμάχων. Ο,τι δεν μπορεί να μεταφερθεί -όπως ας πούμε οι τεράστιες ναυπηγικές εγκαταστάσεις της Blohm & Voss- ανατινάζεται, ενώ τα «παιδιά του Μοργκεντάου» -μια ομάδα Αμερικανών οικονομολόγων με έδρα το Βερολίνο- «ξηλώνουν» συστηματικά το γερμανικό τραπεζικό σύστημα. Ταυτόχρονα οι μεγάλες δυνάμεις «σφάζονται» για το ποιος θα εξασφαλίσει τους καλύτερους ναζί επιστήμονες και «ειδικούς» και τις βιομηχανικές και πολεμικές «πατέντες» και φόρμουλες που κρύβουν στα κεφάλια τους: νικητής αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά η Αμερική, που με την «Επιχείρηση Συνδετήρας» ξεπλένει χιλιάδες πρωτοκλασάτους ναζί. Το «σχέδιο Μοργκεντάου» πεθαίνει οριστικά το 1947, όταν ο στρατηγός Λούσιους Κλέι, ο «κυβερνήτης» της αμερικανικής ζώνης κατοχής, πείθει τον Τρούμαν ότι η καθημαγμένη και πεινασμένη δυτική Γερμανία θα «στρεφόταν σύσσωμη στον κομμουνισμό» αν δεν της επιτρεπόταν η επανεκβιομηχάνιση.

Ο Ψυχρός Πόλεμος έχει ήδη ξεσπάσει, με πρώτο «θερμό» μέτωπο την Ελλάδα του Εμφυλίου – και οι φανατικοί αντικομμουνιστές στην Ουάσινγκτον και το Λονδίνο υποστηρίζουν ότι η «ελεύθερη Ευρώπη» δεν μπορεί να επιζήσει οικονομικά και πολιτικά χωρίς μια τεμαχισμένη και αποστρατιωτικοποιημένη μεν, αλλά πάντως ισχυρή οικονομικά Γερμανία. Είναι η ώρα του σχεδίου Μάρσαλ, της αερογέφυρας του Βερολίνου και της απαρχής μιας διαδικασίας που οδηγεί το ’53 στη διαγραφή του γερμανικού χρέους και των απαιτήσεων για πολεμικές αποζημιώσεις και τελικά στο «Wirtschaftswunder», το τεχνητό «οικονομικό θαύμα» της Γερμανίας, την επανένωσή της το ’90 (παρά τις διαφωνίες όσων διέθεταν στοιχειώδη ιστορική μνήμη) και τη σημερινή της νέα γιγάντωση σε βάρος -ως συνήθως- των γειτόνων και εταίρων της...

To άρθρο έχει δημοσιευθεί στην Εφημερίδα των Συντακτών 18-7-2015

Ο «ανεύθυνος» κ. Σόιμπλε και το σχέδιο του «ευρωιερατείου» Παπασίμος Γεώργιος

Ο «ανεύθυνος» κ. Σόιμπλε και το σχέδιο του «ευρωιερατείου» Παπασίμος Γεώργιος | 14.07.2015 Του Γεωργίου Παπασίμου* Η Γερμανία και οι δορυφόροι της, κυρίως οι χώρες της Βαλτικής, επιμένουν: δεν θέλουν την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ Ποιος αλήθεια έχει πια αμφιβολίες για το ποιος εξώθησε την Ελλάδα στα όρια του Grexit; Παρά τις άγριες επιθέσεις του «ευρωιερατείου» κατά της κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας και την εμμονή του σε προαπαιτούμενα ώστε να αρθεί, τάχατες, η έλλειψη εμπιστοσύνης, αποκαλύπτεται πως το σχέδιο ήταν εξαρχής άλλο: να οδηγηθεί σε παραίτηση η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη ή η χώρα να οδηγηθεί εκτός της ζώνης του ευρώ. Μετά την αναγκαστική οπισθοχώρηση του Αλέξη Τσίπρα και πίσω από τις κόκκινες γραμμές του κόμματός του για να καμφθεί η ευρωπαϊκή αδιαλλαξία, η αποκάλυψη ενός πενταετούς Grexit, που έφερε στον φάκελό του ο κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, και η αποχώρηση του Φινλανδού υπουργού Οικονομικών από το Eurogroup του Σαββάτου, επειδή δεν είχε εξουσιοδότηση να υπογράψει τρίτο πακέτο στήριξης της Ελλάδας, ταρακούνησε γερά τα νερά της Ε.Ε. Παρά τα λάθη τακτικής και τις λάθος εκτιμήσεις της κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας για την ευελιξία των «γερακιών» των Βρυξελλών και του Βερολίνου, ο Αλέξης Τσίπρας κατόρθωσε να μετατρέψει το δημοσιονομικό σε πολιτικό πρόβλημα και να αναδείξει τις πραγματικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωζώνης.

Το «ωμό» πρόσωπο της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας και ο μνημονιακός «οδοστρωτήρας» που άφησε πίσω του θύμα έναν ολόκληρο λαό και οδήγησε σε μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση εντός της δυτικής Ευρώπης αποκαλύφθηκε σε όλο του το μεγαλείο. Η Γερμανία και οι δορυφόροι της, κυρίως οι χώρες της Βαλτικής, επιμένουν: δεν θέλουν την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ και προς τούτο χρησιμοποιούν την πρόφαση των διαπραγματεύσεων, των μεταρρυθμίσεων ή της έλλειψης εμπιστοσύνης. Το σχέδιό τους είναι να βαδίσουν ανενόχλητοι προς μια πιο βολική και ολιγάριθμη Ευρωζώνη. Προς όφελος των πιο επιθετικών χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων, που δεν νοιάζονται για αρχές και ευρωπαϊκά ιδεώδη. Η κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας αποκάλυψε τις καλά κρυμμένες αντιθέσεις ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, ανάμεσα στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τον Μάριο Ντράγκι («Μην με περνάς για ανόητο» είπε ο πρώτος διακόπτοντας την ομιλία του δεύτερου) και ανάμεσα σε πλήθος χωρών που θεωρούν πως η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα θα είναι μια Ευρώπη με δεκανίκι. Ανάγκασαν ακόμη και τον «σκληρό» Μάρτιν Σουλτς, πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, να δηλώσει στη σύνοδο κορυφής ότι «η Eυρωζώνη κινδυνεύει με κατάρρευση σε ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας».΄Η τον Ιταλό πρωθυπουργό Ματέο Ρέντζι να μιλά για επίτευξη συμφωνίας που είναι ζωτικής σημασίας για Ελλάδα και Ευρώπη και να φωνάζει στην κ. Μέρκελ «φτάνει πια». ΄Η τον Αυστριακό καγκελάριο Βέρνερ Φάϊμαν, ο οποίος στην εφημερίδα «Έστεραϊχ» δήλωσε ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θέλει να εξωθήσει τους Έλληνες από το ευρώ, ενώ αντίθετα η Γερμανίδα καγκελάριος καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες για την εξεύρεση μιας εποικοδομητικής λύσης». Μάλιστα, τόνισε «το ρήγμα στο θέμα της Ελλάδας διασχίζει όλη την Ευρώπη και παρόμοιες διαφορές όπως στη Γερμανία (Σ.Σ. Σόιμπλε - Μέρκελ) υπάρχουν σε πολλές χώρες».

Ομοβροντίες όμως υπήρξαν και από αλλού: «Η συμπεριφορά του Σόιμπλε είναι όχι μόνο απαράδεκτη, αλλά και αντισυνταγματική» (εκπρόσωποι των Πρασίνων). «Ο Σόιμπλε είναι ανεύθυνος, τα πολιτικά παιχνίδια του στοχεύουν ανοιχτά στο Grexit και θέτουν το μέλλον της Ε.Ε. σε κίνδυνο» (πρόεδρος της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών Τζιάνι Πιτέλα). «Αν το Βερολίνο ωθήσει την Αθήνα εκτός της νομισματικής ένωσης, θα υπάρξει ένα καταστροφικό σχίσμα με τη Γαλλία» (υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου Ζαν Άσελμπορν). Οι πολιτικές διαφορές και μέσα στις ίδιες τις ευρωπαϊκές χώρες που επισήμανε και ο Αυστριακός καγκελάριος ανακλούν τα διαφορετικά συμφέροντα που εκπροσωπούν κόμματα και μηχανισμοί εξουσίας, τις τεράστιες διαφορές ανάμεσα στη λογική της μνημονιακής «λαίλαπας» που σαρώνει τη Νότια Ευρώπη και την απάνθρωπη λιτότητα προς όφελος των πιο εύπορων χωρών του Βορρά προεξάρχουσας της Γερμανίας. Οι δηλώσεις της κ. Μέρκελ πως «η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη» και «δεν θα έχουμε συμφωνία με κάθε τίμημα» δείχνει το μέγεθος των συγκρούσεων, αλλά και τη σταδιακή «απομόνωση» της Γερμανίας, που έφτασε να ζητάει από τον Αλέξη Τσίπρα των 251 «ναι» στην ελληνική Βουλή και του 61% στο δημοψήφισμα να δεχθεί μεταφορά του ΤΑΙΠΕΔ για τις ιδιωτικοποιήσεις σε «ουδέτερο» έδαφος και με ελαστικούς όρους λειτουργίας.

«Κανένας δεν είχε προβλέψει ότι θα βρεθεί μπροστά σε τέτοιο δίλημμα. Η Ε.Ε. θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι μια πολιτική δύναμη. Θα πρέπει να αποφύγουμε την ταπείνωση της Ελλάδας. Να μην της ζητήσουμε υπερβολικά πολλά...» δήλωσε ο Μ. Σούλτς και οι δηλώσεις του είναι χαρακτηριστικές. * O Γεώργιος Παπασίμος είναι δικηγόρος Παρ' Αρείω Πάγω

Περήφανο Οχι στη λιτότητα, Ναι στην ελπίδα.

Περήφανο Όχι στη λιτότητα, Ναι στην ελπίδα Τριγάζης Πάνος 07.07.2015 «Η λιτότητα σκοτώνει την Ευρώπη» είχε πει, πέρυσι τον Μάιο, ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στη Ρώμη ως υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν. Ισχυρίστηκαν όμως οι υπέρμαχοι του Ναι στο δημοψήφισμα της Κυριακής ότι «ο Τσίπρας δεν είναι ευρωπαϊστής», ότι θέλει την Ελλάδα εκτός Ευρώπης, εκτός Ε.Ε. και Ευρωζώνης. Ο λαός απέρριψε πανηγυρικά τον ισχυρισμό τους. Μιλούσαν όλη την περασμένη εβδομάδα για την Ευρώπη, εξωραΐζοντας το σημερινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα και αποσιωπώντας τα δεινά που υφίστανται οι λαοί της Ε.Ε. από τις πολιτικές ακραίας λιτότητας. Είπαν σε όλους τους τόνους ότι επιθυμούν μια ενωμένη Ευρώπη, αλλά απέφυγαν να πουν στον ελληνικό λαό τι ενώνει και τι διαιρεί την Ευρώπη. Μας κατηγόρησαν για «συμπόρευση» με τη Χρυσή Αυγή στο δημοψήφισμα, αλλά δεν είπαν στον λαό ποιες κοινωνικές συνθήκες και ποιες πολιτικές ευνόησαν την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Οι μνημονιακές πολιτικές, που διέλυσαν την κοινωνία, έστρωσαν τον δρόμο στην εγκληματική αυτή οργάνωση και της πρόσφεραν το έδαφος για να δημαγωγεί και να αιχμαλωτίζει με τα κηρύγματά της τις καρδιές πολλών νέων ανθρώπων. Άλλωστε, το σύνθημα Σαμαρά «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας» δεν διέφερε στο ελάχιστο από αντίστοιχα συνθήματα της Χρυσής Αυγής. Δεν παρουσίασαν οι ετερόκλητες δυνάμεις του Ναι πειστική πρόταση για το «ποια Ευρώπη και ποια Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη». Εμφανιζόμενοι ως γνήσιοι ευρωπαϊστές, δεν βρήκαν ούτε λέξη να πουν για την Ενωμένη Ευρώπη, που πρότειναν πριν 200 χρόνια ο Γάλλος σοσιαλιστής και μεγάλος φιλέλληνας Σαιν Σιμόν, ο Ιωάννης Καποδίστριας και, μεταγενέστερα, οι Βικτόρ Ουγκό και Αλτιέρο Σπινέλι. Εμείς, αντιθέτως, υπερασπιζόμαστε την Ευρώπη της Γαλλικής Επανάστασης, την Ευρώπη της αντιφασιστικής νίκης των λαών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Διεκδικούμε μια Ελλάδα συνδημιουργό και ισότιμο εταίρο στην οικοδόμηση μιας Ευρώπης των λαών και των πολιτών της, μια Ελλάδα της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας.

Εμείς υποστηρίζουμε σε όλα τα διεθνή fora ότι η πατρίδα μας δεν είναι «ψωροκώσταινα», όπως την ήθελαν οι δυνάμεις της Δεξιάς και της υποτέλειας, από τα χρόνια του μεσοπολέμου. Ένας διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος, ο Τζέρεμι Ρίφκιν, είχε διακηρύξει πριν μερικά χρόνια ότι «η Ελλάδα είναι η Σαουδική Αραβία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας». Και όμως, η Στοκχόλμη παράγει περισσότερη ηλιακή ενέργεια από την Αθήνα. Οι υπέρμαχοι του Ναι δεν μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν πώς συμβαίνει αυτό και δεν το έκαναν γιατί θα έπρεπε να μιλήσουν για το παρωχημένο μοντέλο ανάπτυξης που έχει επιβληθεί στη χώρα μας, εδώ και δεκαετίες. Το γεγονός ότι όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί «επιστρατεύτηκαν» για την καμπάνια του Ναι, δεν μπορούσε παρά να στρέψει τον λαό προς την επιλογή του Όχι. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Ο ελληνικός λαός θέλει να ανακτήσει την αξιοπρέπειά του, να ανοίξει νέους δρόμους προς το μέλλον, τιμώντας την ιστορία και τους πολύχρονους αγώνες του, διεκδικώντας και όχι εγκαταλείποντας τα οράματά του.

Δεν πείθουν, όσο και αν ισχυρίζονται οι υπέρμαχοι του Ναι, ότι το Όχι στο δημοψήφισμα θα δυσκολέψει τις σχέσεις της Ελλάδας με τους Ευρωπαίους εταίρους της. Το αντίθετο θα συμβεί, αφού η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας βγήκαν ενισχυμένοι από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το οποίο ήδη παράγει πολιτικά αποτελέσματα, με πρώτο την παραίτηση Σαμαρά από την ηγεσία της Ν.Δ. Ενισχυμένη βγαίνει και η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας. Το βροντερό Όχι της Κυριακής 5 Ιουλίου 2015 αποτελεί φωτεινό ορόσημο στη μεγάλη αγωνιστική ιστορία του ελληνικού λαού. Μπορεί να αποδειχθεί ορόσημο και για τον τερματισμό των πολιτικών λιτότητας στην Ευρώπη. Υπενθυμίζω το παράδειγμα της Ιρλανδίας σε όσους και όσες εξακολουθούν να μιλούν και να γράφουν με όρους προ του δημοψηφίσματος. Το 2008, όταν οι Ιρλανδοί ψήφισαν Όχι στο δημοψήφισμα για τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, η Άνγκελα Μέρκελ είχε πει ότι «δεν μας αρέσει η έκβαση αλλά ως καλοί Ευρωπαίοι δεχόμαστε την κατάσταση ως έχει».

Τελευταία επισήμανση. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν παρέλειψε το βράδυ της Κυριακής να ευχαριστήσει τους Ευρωπαίους πολίτες που κινητοποιήθηκαν υπέρ της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού λαού, συμβάλλοντας στον θρίαμβο του Όχι. Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης με τον ελληνικό λαό, είναι πολύ πλατύ, εκτεινόμενο πολύ πέρα από τις δυνάμεις της Αριστεράς. Πρόκειται για κίνημα σύγχρονου διεθνούς φιλελληνισμού και για την παραπέρα ανάπτυξη του κινήματος αυτού θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε. Πάνος Τριγάζης