Για να αλλάξεις τον κόσμο, πρέπει πρώτα να τον ξέρεις καλά

Για να αλλάξεις τον κόσμο, πρέπει πρώτα να τον ξέρεις καλά Χρήστου Δημήτρης | ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 07.03.2016 ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ Γιατί οι εθνικοί ανταγωνισμοί για την παγκόσμια ηγεμονία κυριαρχούν και μάλιστα σήμερα γεννούν πολέμους ή στρατιωτικές επεμβάσεις περισσότερο από ποτέ; Πώς μπορεί ο καθένας ατομικά και πολύ περισσότερο ομαδικά, στα κόμματα, να καθορίσει την τακτική και τη στρατηγική που πρέπει και μπορεί να ασκηθεί στο εσωτερικό της χώρας, χωρίς να κάνει λεπτομερή διεθνή ανάλυση του κόσμου σήμερα; Χωρίς να έχουν μετρήσει τις δυνάμεις που κυριαρχούν, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους, ποιες πιθανές στρατηγικές συμμαχίες απαιτούνται και υπάρχουν για να δημιουργήσουν πλεονέκτημα στους στόχους που έχουν τεθεί; ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ο κόσμος σήμερα, 25 χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της; Μετά την παταγώδη αποτυχία ενός σοσιαλισμού παντελώς γραφειοκρατικού και καθόλου δημοκρατικού, ο κόσμος, στο σύνολό του, λειτουργεί με τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας και του εμπορίου. Δεν είναι ομοιόμορφος και τα περιθώρια κατανομής του παραγόμενου εθνικού πλούτου είναι μεγάλα, αρκεί να υπάρχει πλούτος προς διανομή. Υπάρχουν χώρες με εξαιρετικές δημόσιες υπηρεσίες, σπουδαίες παροχές κοινωνικής ασφάλισης, Υγείας και Παιδείας. Υπάρχουν χώρες με ισχυρά συνδικάτα, εγγυητές για την προστασία και την ποιότητα της εργασίας. Ένα όμως είναι βέβαιο. Οι οικονομίες είναι μεικτές, η ιδιωτική πρωτοβουλία ελεύθερη μέσα στους κανόνες που έχουν θεσπιστεί και οι οποίοι γίνονται ή επιβάλλεται να είναι σεβαστοί από όλους.

ΑΠΟ τη δεκαετία του 1980, στην Κίνα, έγινε αντιληπτό ότι αν δεν γίνουν σοβαρά ανοίγματα στην ελεύθερη ιδιωτική πρωτοβουλία, αυτό το κομματικό γραφειοκρατικό και δυσκίνητο σύστημα θα καταρρεύσει, καθώς ο τεράστιος ανθρώπινος πληθυσμός της χώρας δεν θα μπορούσε να επιβιώσει με τη σχεδιασμένη κεντρικά οικονομία. Η Κίνα και το Βιετνάμ σώθηκαν και η Κούβα σπεύδει να προσαρμοστεί, έστω και αργά. Όλοι οι άλλοι κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Και όχι μόνο κατέρρευσαν, αλλά τις κοινωνίες που εμφανίστηκαν έπειτα, μετά από 45 χρόνια σοσιαλιστικής εξουσίας, τις πήρε ο διάολος και σήμερα οι χώρες του Βίσεγκραντ κουνούν το... ακροδεξιό τους δάχτυλο στην Ε.Ε. για το θέμα των προσφύγων. Και όσοι νομίζουν πως ήταν εύκολο η Κίνα να γίνει, 25 χρόνια μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού, η δεύτερη οικονομία του κόσμου, που αλλάζει επίπεδο και, από χώρα εντάσεως εργασίας, γίνεται ταχύτατα οικονομία εντάσεως κεφαλαίου, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Η ΚΙΝΕΖΙΚΗ οικονομία, μετά τα ανοίγματα του 1978 στην ιδιωτική πρωτοβουλία, είχε μέχρι το 2002 μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης πάνω 8%. Στην ίδια περίοδο, το εξωτερικό εμπόριο πραγματοποίησε μέσο ετήσιο ρυθμό αυξήσεως ίσο με 15%. Οι εισροές ξένων επενδύσεων ετησίως ήταν της τάξεως των 50 δισ. δολαρίων. Η Κίνα είναι σήμερα η δευτέρα μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο με ΑΕΠ της τάξεως των 6 τρισ. δολαρίων έναντι 9,5 τρισ. των ΗΠΑ. Σε όρους ΑΕΠ (ΡΡΡ), εκτιμάται ότι σε 15 χρόνια το ΑΕΠ της Κίνας θα υπερβεί το ΑΕΠ των ΗΠΑ. Τι συνέβη; Σύμφωνα με τον Zhu (2012), το στοιχείο που αποτελούσε τροχοπέδη στο να πετύχει η κινεζική οικονομία ρυθμούς σύγκλισης με τις ανεπτυγμένες οικονομίες ήταν ο διαρκώς μειούμενος δείκτης παραγωγικότητας της μαοϊκής περιόδου. ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ όμως την Κίνα. Είναι σήμερα ο κόσμος περισσότερο ήρεμος από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου; Τι συμβαίνει και, ενώ δεν υπάρχει για τη Δύση η απειλή του κομμουνισμού, συμπεριφέρεται έναντι της Ρωσίας σαν να είναι ακόμα κομμουνιστική χώρα; Γιατί οι εθνικοί ανταγωνισμοί για την παγκόσμια ηγεμονία κυριαρχούν και μάλιστα σήμερα, γεννούν πολέμους ή στρατιωτικές επεμβάσεις περισσότερο από ποτέ; Οι απαντήσεις υπάρχουν σε δύο βιβλία: Τη "Μεγάλη σκακιέρα" του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι και την "Παγκόσμια τάξη" του Χένρι Κίσινγκερ. Και μάλιστα το μεγάλο πεδίο ελέγχου της παγκόσμιας τάξης που σημαίνει κυριαρχία είναι η Ευρασία.

ΚΑΙ στη δική μας "πολυκατοικία", την Ευρωπαϊκή Ένωση; Ούτε αυτή εξαιρείται από τις εθνικές στρατηγικές που σήμερα τουλάχιστον είναι εμφανείς στο πρόσωπο της Γερμανίας. Αν η κατάσταση δεν αλλάξει και μάλιστα γρήγορα, η Ε.Ε. δεν θα μπορέσει να συνεχίσει προς την οικονομική και πολιτική ολοκλήρωσή της. Η σημερινή διπλή δοκιμασία της οικονομικής κρίσης και της κρίσης του προσφυγικού προβλήματος έχουν ενισχύσει τουλάχιστον στις μεγάλες δυνάμεις τις διαθέσεις για κοινή αντιμετώπιση. Το πόσο αυτή η πορεία θα έχει καλό τέλος θα φανεί σύντομα από τη δική μας περίπτωση. Διαφορετικά, η Ευρώπη θα υποστεί τις συνέπειες του ανταγωνισμού κυριαρχίας στην Ευρασία μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας - Κίνας. ΑΥΤΟΣ είναι σε γενικές γραμμές ο σημερινός παγκόσμιος χάρτης. Με ποια πολιτική και ποιο μοντέλο μπορεί η χώρα μας να βγει αλώβητη από την κρίση και να τρέξει με ασφάλεια στην ανάπτυξη; Μπορεί να τα καταφέρει μόνη και έρημη, χωρίς συμμάχους, να σταθεί όρθια στον συγκεκριμένο αλληλοεξαρτούμενο κόσμο; Είναι απορίας άξιον πώς νέα παιδιά με επιστημονική κατάρτιση έχουν τόσο περιορισμένη ανακαλυπτική και ερευνητική διάθεση! Να μην αισθάνονται την ανάγκη της τεκμηρίωσης στις πολιτικές αναζητήσεις τους. Δηλαδή, τελείωσε το πείραμα και η ανάγκη του σοσιαλισμού; Η απάντηση τη διατύπωσε ο Πουλαντζάς: Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός, ή δεν θα υπάρχει. Ο σοσιαλισμός είναι συνδυασμός συνεχών μεταρρυθμίσεων και ανακατανομής του εθνικού πλούτου και όχι της εθνικής φτώχειας. Και όπως είπε πρόσφατα και ο Μπιλ Γκέιτς, μόνο ο σοσιαλισμός θα μπορέσει να σώσει τον πλανήτη. dchristou52@gmail.com ΜΟΤΟ Γιατί οι εθνικοί ανταγωνισμοί για την παγκόσμια ηγεμονία κυριαρχούν και μάλιστα σήμερα γεννούν πολέμους ή στρατιωτικές επεμβάσεις περισσότερο από ποτέ;