Σταματήστε τα εκατομμύρια των μεταναστών από τις δυτικές χώρες!
Του Andre Vltchek
"Ανεβείτε πάνω στα θρανία και κοιτάξτε ολόγυρα
από μια άλλη οπτική γωνία”,
είπε ο ετερόδοξος καθηγητής στους μαθητές ενός υπερσυντηρητικού αμερικανικού σχολείου.
Από την ταινία” Ο κύκλος των χαμένων ποιητών”
Δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι και Βορειοαμερικανοί μετανάστες, νόμιμοι και παράνομοι, πλημμυρίζουν τις πόλεις και την ύπαιθρο στην Ασία, τη Λατινική Αμερική ακόμη και την Αφρική.
Οι δυτικοί μετανάστες εφορμούν σαν ταύροι και το έδαφος σειέται κάτω από τα πόδια τους. Φεύγουν από την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική κατά ορδές Στο βάθος, δεν μπορούν να διατηρήσουν τον τρόπο ζωής τους, στις δικές τους κοινωνίες, αλλά δεν θα τους ακούγατε να το λένε. Είναι τόσο περήφανοι και αλαζόνες! Αλλά, αφού αναγνωρίσουν αμέτρητες περιοχές του κόσμου ως κατάλληλες για τις προσωπικές τους ανάγκες – ως ασφαλείς, ελκυστικές και φθηνές-- απλά πακετάρουν τα πράγματά τους και φεύγουν.
Μας λένε ότι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Αφρικανοί και Ασιάτες πρόσφυγες προκαλούν τώρα μια μεγάλη “προσφυγική κρίση” στην Ευρώπη! Κυβερνήσεις και ΜΜΕ σπέρνουν τον πανικό, σύνορα ξανασηκώνονται και στρατιωτικές δυνάμεις διακόπτουν την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων. Όμως, ο αριθμός των ξένων που εισέρχονται χωρίς χαρτιά στην Ευρώπη είναι ασύγκριτα μικρότερος από τον αριθμό των δυτικών μεταναστών που πλημμυρίζουν, πολύ συχνά χωρίς χαρτιά, παράνομα, σχεδόν όλες τις γωνιές του κόσμου.
Κανένας “μυστικός παράδεισος” δεν μπορεί πλέον να μείνει κρυφός και καμιά χώρα δεν μπορεί να διατηρήσει τη δική της λογική δομή των τιμών. Οι δυνητικοί Βορειοαμερικανοί, Ευρωπαίοι και Αυστραλοί μετανάστες είναι αποφασισμένοι να πλουτίσουν με κάθε μέσο σε βάρος των ντόπιων πληθυσμών. Μονίμως ψάχνουν για δοσοληψίες: παρακολουθούν τις τιμές παντού, είναι έτοιμοι να καλπάσουν στη στιγμή όσο ο τόπος προσφέρει κάποιες καλές δοσοληψίες, έχει χαλαρούς νόμους για τη μετανάστευση και αδύναμο νομικό πλαίσιο. Καθετί καθαρό και ανεκμετάλλευτο διαφθείρεται. Με αστραπιαία ταχύτητα, οι δυτικοί μετανάστες αρπάζουν τα λογικά τιμολογημένα ακίνητα και τη γη. Στη συνέχεια, επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο ζωής σε όλα αυτά τα “νεοκατακτημένα εδάφη”. Με αποτέλεσμα ολόκληροι πολιτισμοί να καταρρέουν ή να γίνονται αγνώριστοι.
Εν γένει, οι δυτικοί μετανάστες είναι αλαζόνες και πείσμονες. Δεν έχουν κανέναν έλεος για τις χώρες τις οποίες πλημμυρίζουν, Ό,τι τους περιβάλλει αποτελεί απλώς ένα γραφικό υπόβαθρο για την πολύτιμη ζωή τους. Είναι ανίκανοι και απρόθυμοι να “υιοθετήσουν” τα τοπικά έθιμα , επειδή θεωρούν ότι η δική τους κουλτούρα είναι “ανώτερη” -- η κουλτούρα που ελέγχει τον κόσμο.
Καταφτάνουν, απαιτούν και παίρνουν ό,τι μπορούν – συχνά με τη βία. Αν μείνουν ανεξέλεγκτοι, τα παίρνουν όλα. Μετά, όταν δεν έχει απομείνει τίποτε για να λεηλατήσουν, απλώς φεύγουν. Μετά από αυτούς “δεν φυτρώνει ούτε χορτάρι”. Όλα είναι καμένα, κατεστραμμένα και διεφθαρμένα. Όπως στο Μπαλί, στα νησιά Πουκέ, στη νότια Σρι Λάνκα, σε μεγάλα τμήματα της Καραϊβικής, του Μεξικού και της ανατολικής ακτής της Αφρικής, έτσι για να κατονομάσουμε μερικές περιοχές.
*
Ποιοι αντιπροσωπεύουν τη μεγάλη “απειλή”; Οι περίπου 300.000 “παράνομοι” πρόσφυγες που φεύγουν από χώρες που αποσταθεροποίησε ή κατέστρεψε με τα ίδια της τα χέρια η Δύση ή τα εκατομμύρια των Δυτικών που κάθε χρόνο ξεφεύγουν από την καταθλιπτική ζωή τους και επιβάλλονται εγωιστικά στα πολλά, οικονομικά αδύναμα και συνεπώς πιο ευάλωτα μέρη του κόσμου;
Η απάντηση είναι προφανής.
Οι άνθρωποι από τις κατεστραμμένες χώρες συχνά δεν έχουν άλλη επιλογή: πολλοί έρχονται στις χώρες-βασανιστές τους αναγκασμένοι από τις περιστάσεις να δεχθούν εντελώς παράλογες συνθήκες ζωής, ταπεινώσεις και περιθωριοποίηση. Πρέπει να δουλεύουν πολύ σκληρά, να δέχονται εργασίες για τις οποίες οι Δυτικοί θεωρούν ότι είναι “πολύ ανώτεροι για να τις κάνουν” και απ' αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους αναμένεται, ακόμη και τους διατάζουν, να “προσαρμοστούν” πολιτισμικά. Περνάνε από τρομακτικούς ελέγχους και συνεντεύξεις και σχεδόν όλοι πρέπει να υποβαθμίσουν τον εαυτό τους, προκειμένου να επιβιώσουν και να θρέψουν τα παιδιά τους. Μόνο ελάχιστοι επιτρέπεται να μείνουν. Και όσοι μένουν συμβάλλουν τα μέγιστα στις τοπικές οικονομίες.
Βεβαίως, αυτό αποτελεί μέρος ενός βρόμικου κόλπου: η Δύση χρειάζεται τους ξένους, δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς μετανάστες, χωρίς τη φθηνή εργατική τους δύναμη. Αλλά δεν θα το παραδεχθεί ποτέ ανοιχτά. Πριν τους “δεχθεί”, πρέπει να τους ταπεινώσει και να “σπάσει” ακόμη κι αυτούς που χρειάζεται πολύ. Πρέπει, στη συνέχεια, να εξευτελίσει τις χώρες από τις οποίες προέρχονται και οι οποίες έχουν καταληστευθεί ή έχουν οδηγηθεί σε πολέμους από την ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης ή από την τρομοκρατία των μεγάλων εταιρειών.
*
Οι μετανάστες από τις χώρες της Δύσης αντιμετωπίζουν εντελώς διαφορετική συμπεριφορά στις περισσότερες χώρες που εισρέουν.
Κατ' αρχάς, στις περισσότερες χώρες, δεν χρειάζονται βίζες για να εισέλθουν. Πριν από δεκαετίες, η αυτοκρατορία άνοιξε με τη βία σχεδόν όλες τις “αναπτυσσόμενες χώρες”. Οι Δυτικοί αντιμετωπίζονται προτιμησιακά και γενικά ευνοούνται ως “πηγή εισοδήματος” από τις τοπικές Αρχές.
Οι δυτικές πολυεθνικές εταιρείες μοιράζονται κυρίως τη λεία από τις ασιατικές, αφρικανικές και μεσανατολικές χώρες, αλλά μέρος των λάφυρων πάντα καταλήγει στην τσέπη απλών Ευρωπαίων και Αμερικανών βασικά με τη μορφή των σχημάτων συνταξιοδότησης και άλλων κοινωνικών επιδομάτων. Στη συνέχεια, κάθε έτος, δεκάδες εκατομμύρια Δυτικοί, με τα χρήματα που έχουν κλαπεί από τον “αναπτυσσόμενο κόσμο” παίρνουν το δρόμο για να κάνουν περισσότερα λεφτά σε εκείνα τα μέρη από τα οποία αρχικά προήλθαν τα κεφάλαιά τους!
Δεν είναι μυστικό ότι οι δυτικοί μετανάστες ωφελούνται από τη φτώχεια, τις χαμηλές τιμές και τα διεφθαρμένα νομικά συστήματα. Η άφιξή τους ανεβάζει τις τιμές έναντι των οποίων πωλούνται σπίτια και γη. Αφήνει άστεγους στην κυριολεξία εκατομμύρια ντόπιους , και αυξάνει τις τιμές των τροφίμων και των βασικών υπηρεσιών για τον εγχώριο πληθυσμό.
Με έναν τρόπο, ο κόσμος σε πολλές φτωχές χώρες ληστεύεται διπλά: από τις δυτικές εταιρείες και ξανά από τους δυτικούς μετανάστες.
Όμως, οι χώρες που υφίστανται όλη αυτή τη ζημιά δεν στέλνουν την ακτοφυλακή για να ανακόψει την είσοδο των δυτικών μεταναστών. Και δεν γίνονται απελάσεις. Μόνο εκείνοι που τολμούν να επικρίνουν όλο αυτό το σύστημα διώχνονται.
*
Είδα ολόκληρα νησιά να τα καταβροχθίζουν δυτικοί μετανάστες. Δεν έχει αφεθεί σχεδόν καμία παράκτια περιοχή για τον τοπικό πληθυσμό στα ινδονησιακά νησιά Λόμποκ και Μπαλί. Οι σκανδιναβικές μαφίες, οι κεντροευρωπαϊκές μαφίες, οι αυστραλιανές μαφίες ... η κλοπή έχει φτάσει σε επίπεδα που ξεφεύγουν και από τη φαντασία. Παρόλο που απαγορεύεται νομικά να αγοραστεί γη, οι Ευρωπαίοι και οι Βορειοαμερικανοί συνεργάζονται με τοπικές συμμορίες ή καταφεύγουν σε άλλα κόλπα όπως ο γάμος με ντόπιες γυναίκες. Οι δυτικοί μετανάστες είναι πολύ πονηροί! Πάντα υπάρχει ένας τρόπος να παρακάμψουν τους εγχώριους νόμους και να καταδυναστεύσουν τους φτωχούς στις πιο εξαθλιωμένες χώρες του κόσμου. Οι Ιταλοί “εξαγόρασαν” την ακτή της Κένυας ... και την παιδική πορνεία μαζί. Τα νησιά της Ταϊλάνδης έχουν χαθεί όλα. Δεν απομένει πολιτισμός, σχεδόν κανένα σπίτι δεν ανήκει σε ντόπιους... καμιά ακτή δεν έχει μείνει άθικτη. Υπάρχει κάποια φρικτή τουριστική υποδομή και εκατομμύρια δυτικοί μετανάστες που ψήνονται στον ήλιο όλο το χρόνο, με τις μπάκες τους, φορώντας σαγιονάρες, πίνοντας μπίρες, μαζί με τις πολιτισμικά ξεριζωμένες Ταϊλανδέζες συνοδούς τους. Τι φέρνουν αυτοί οι άνθρωποι στην Ταϊλάνδη; Ελευθερία; Ευημερία; Υψηλό πολιτισμό; Ή όλα αυτά δεν είναι παρά ηθική παρακμή και μια πλήρης πολιτισμική ερείπωση;
Υπάρχουν εκατομμύρια –πιθανώς δεκάδες εκατομμύρια-- δυτικών (κυρίως Ευρωπαίων) μεταναστών που ζουν σε όλη τη Νοτιοανατολική Ασία. Ο ακριβής αριθμός είναι άγνωστος, δεν υπάρχουν αξιόπιστες μελέτες και στατιστικές. Πολλοί απ' αυτούς είναι στην πραγματικότητα “παράνομοι”. Άλλοι είναι “ημι-νόμιμοι”, με μόνιμα προσωρινές άδειες, ψεύτικους γάμους και σκοτεινές επενδύσεις.
Η Καμπότζη είναι μία από τις χώρες που έχουν προσελκύσει τους πιο αχρείους μετανάστες από τις χώρες της Δύσης. Τα σεξουαλικά τους ξεφαντώματα και το “πήδημα με 2 δολάρια” περιγράφονται με λεπτομέρειες σε αρκετά γλαφυρά βιβλία.
Συνάντησα αρκετούς “εκπατρισμένους” και “μετανάστες” όταν έκανα έρευνα και στη συνέχεια βοήθησα να κλείσει ένα από τα πιο διαβόητα κέντρα παιδικής πορνείας στη γη,
το αποκαλούμενο “11ο χιλιόμετρο”, λίγο πιο έξω από την πρωτεύουσα, Πνομ Πενχ. Εκεί, χιλιάδες κορίτσια θύματα απαγωγής αναγκάζονταν να εξυπηρετούν κυρίως ευρωπαϊκή πελατεία. Μερικά από αυτά τα παιδιά είχαν απαχθεί και βιαστεί από τις συμμορίες των δουλεμπόρων και σύρθηκαν ως εκεί από όλη την Καμπότζη και το γειτονικό Βιετνάμ. Τα κορίτσια ήταν αιχμάλωτα και φρουρούνταν από πωρωμένους κακοποιούς. Και σε όλο το χώρο αυτό, περιφέροντας τις φουσκωμένες από τις μπίρες κοιλιές τους, βρίσκονταν χαρούμενοι μεσήλικες Ευρωπαίοι , οι οποίοι είχαν έλθει, όπως μου είπαν, διότι “το πήδημα μιας ανήλικης είναι πολύ φθηνότερο από ένα λίτρο σκατόμπιρας”.
Ένας τοπικός ανταποκριτής του Reuters και εγώ καταφέραμε να πάρουμε συνεντεύξεις από 14χρονα κορίτσια, μερικά από τα οποία ήταν προφανές ότι πέθαιναν από AIDS. Αργότερα, όταν αρχίσαμε να φωτογραφίζουμε το μέρος από αυτοκίνητο, ένα ολόκληρο πλήθος ανδρών άρχισε να πλησιάζει απειλητικά, με μπουκάλια μπίρας στα χέρια, με τα σορτς να πέφτουν από τον πισινό τους, έτοιμοι να σκοτώσουν. Μεγάλο όφελος για την Καμπότζη, αυτοί οι Ευρωπαίοι μετανάστες!
Έδωσα μάχη με όλες μου τις δυνάμεις ενάντια σ' αυτούς τους δηλητηριώδεις Γερμανούς μετανάστες στην Colonia Dignidad της Νότιας Χιλής. Εκεί, πολλοί Ευρωπαίοι φανατικοί χριστιανοί είχαν ιδρύσει ένα κράτος εν κράτει μέσα στη Χιλή που συνεργαζόταν στενά με τη δικτατορία του Πινοτσέτ, την οποία στήριζαν οι ΗΠΑ. Κάποια στιγμή, εκεί βρέθηκε ο Μπόρμαν και άλλοι μεγαλο- ναζί. Μετά την εγκατάστασή τους στη “νέα πατρίδα” , οι Γερμανοί μετανάστες καταπιάστηκαν με τη “δουλειά” τους δραστήρια , απάγοντας παιδιά, πραγματοποιώντας ιατρικά πειράματα πάνω σε ορφανά της τοπικής κοινωνίας και βασανίζοντας ανελέητα τους αντιπάλους της φασιστικής δικτατορίας. Βεβαίως, δεν μετανάστευσαν μόνο στη Χιλή, εκατομμύρια Ευρωπαίοι φασίστες εμιγκρέδες διαχύθηκαν σε όλες τις γωνιές της Λατινικής Αμερικής. Οι πιο σημαντικοί απ' αυτούς μεταφέρθηκαν εκεί με τη φροντίδα των μυστικών υπηρεσιών των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας.
Ενώ η δυτική προπαγάνδα μιλά συνεχώς για τους παράνομους μετανάστες από το Μεξικό που διασχίζουν τα σύνορα των ΗΠΑ , ελάχιστος λόγος γίνεται για δεκάδες εκατομμύρια που συνεχώς μεταναστεύουν στη Λατινική Αμερική από όλη την Ευρώπη, και εγκαθίστανται στην Παραγουάη, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Χιλή, τη Βενεζουέλα και αλλού. Πριν το τελευταίο κύμα λατινοαμερικανικών πολιτικών επαναστάσεων εγγυηθεί τελικά την ισότητα και το σεβασμό στους αυτόχθονες της ηπείρου, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι μετανάστες κατόρθωσαν να εμφυτεύσουν τον βαθύ φυλετικό και κοινωνικό διαχωρισμό. Σε ορισμένα μέρη όπως το Περού και η Βολιβία, η κατάσταση έμοιαζε πολύ με το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ. Μέχρι πρόσφατα, Ευρωπαίοι μετανάστες ωθούσαν τον αυτόχθονα πληθυσμό στα έσχατα περιθώρια της κοινωνίας, κλέβοντας τη γη του και απαξιώνοντας την κουλτούρα του. Αυτό έγινε σε όλη την έκταση της Λατινικής Αμερικής και ακόμη γίνεται σε πολλά μέρη του κόσμου.
Λοιπόν, “τι πρόκειται να κάνουμε μ' αυτά τα εκατομμύρια των δυτικών μεταναστών;”
Αντέχουμε να τους έχουμε στις χώρες μας; Μπορούμε να τους στεγάσουμε;
Μπορούμε να πληρώνουμε για τις ανάγκες τους, για τα επιθετικά, άγρια, βίαια πολιτισμικά και συμπεριφορικά τους πρότυπα; Μπορούμε να τους επιτρέπουμε να παίρνουν τα πάντα απ' αυτούς που έχουν τόσο λίγα;
*
Ας κοιτάξουμε ολόγυρα: όλος ο πλανήτης είναι γεμάτος από μετανάστες που προέρχονται από τις δυτικές χώρες. Ελέγχουν τα αδαμαντορυχεία στη Νότια Αφρική, όπως επίσης τις “περιοχές φυσικών πόρων” στην Κένυα. Κατέχουν τεράστιες εκτάσεις γης στην Ασία και σχεδόν όλη την κερδοφόρα εμπορική γη στη Λατινική Αμερική.
Και όλο έρχονται. Ασταμάτητα. Οι περισσότεροι έχουν αηδιάσει με την γκρίζα τους ζωή στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική. Είναι γεμάτοι με συμπλέγματα ανωτερότητας, αλλά στην πραγματικότητα θα έκαναν τα πάντα για να δραπετεύσουν από τη μοναξιά, την κατάθλιψη και την κενότητα της πατρίδας τους.
Προκειμένου να μείνουν “νόμιμα” στη Νοτιοανατολική Ασία, εκατομμύρια δυτικοί μετανάστες παντρεύονται ντόπια κορίτσια, χορεύτριες σε νυχτερινά κέντρα ή ακόμη και εργαζόμενες στα σεξομάγαζα. Στη συνέχεια τις μεταχειρίζονται με μοχθηρία (καθώς οι περισσότεροι δεν ξέρουν πραγματικά πώς αλλιώς να συμπεριφερθούν σε ανθρώπους από άλλες κουλτούρες). Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες πρώην στρατιωτικοί των ΗΠΑ που ζουν σε πολίχνες της Βόρειας Ταϊλάνδης, της Καμπότζης, του Λάος και του Βιετνάμ. Αφού βομβάρδισαν τη Νοτιανατολική Ασία κάνοντάς της να γυρίσει στη λίθινη εποχή, δεν “μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα” με την αντιμετώπιση που τους επιφύλαξαν όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Και έτσι έφυγαν, επέστρεψαν στις χώρες που είχαν καταστρέψει, δηλητηριάσει και βιάσει. Συνάντησα πολλούς απ' αυτούς γράφοντας γι' αυτό το τμήμα του κόσμου επί πολλά χρόνια. Κάποιοι μετανάστες, πρώην στρατιωτικοί, ήταν πλέον ερείπια, προσπαθούσαν να δανειστούν χρήματα από εμένα πλασάροντας παράξενες ιστορίες. Σχεδόν όλοι έτρεφαν μνησικακία για τον ντόπιο πληθυσμό , αλλά δεν μπορούσαν να γυρίσουν στη χώρα τους, επειδή είχαν χάσει όλες τις επαφές και τις ικανότητες που θα τους επέτρεπαν να ζήσουν εκεί. Κάποιοι παραβίαζαν το χρόνο παραμονής τους, επειδή όφειλαν τεράστια ποσά χρημάτων σε πρόστιμα προς τις τοπικές Αρχές.
*
Άκουσα αμέτρητες ιστορίες απελπισίας. Όμως, σε αντίθεση με τις βγαλμένες από τα μύχια της ψυχής και πραγματικά σπαραξικάρδιες ιστορίες που αφηγούνται οι μετανάστες από τις χώρες τις οποίες κατέστρεψε η Δύση, οι ιστορίες των μεταναστών από τις δυτικές χώρες ήταν κατά κύριο λόγο εγωιστικές, επικεντρωμένες στην επιθυμία να βελτιώσουν τη ζωή τους ή στη λαχτάρα να δραπετεύσουν από τις μη ευχάριστες συνθήκες ζωής στις χώρες της καταγωγής τους. Ως επί το πλείστον, η παρουσία τους δεν έφερε τίποτε θετικό στις χώρες που μετεγκαταστάθηκαν.
Στο ειρωνικό της βιβλίο, με τίτλο “Κarma Cola”, η Ινδή συγγραφέας Γκίτα Μέτα, πριν από 25 χρόνια ήδη, περιέγραψε τα εκατομμύρια των δυτικών που είχαν πλημμυρίσει την ινδική υποήπειρο αναζητώντας “φώτιση”, εναλλακτικούς τρόπους ζωής και άλλες εκδυτικισμένες πολιτισμικές και θρησκευτικές τάσεις μαζικής παραγωγής. Πολλοί κατέληξαν να είναι “παράνομοι” μετανάστες, μαραζώνοντας σε πνευματικούς οίκους διαλογισμού και σε ιδιόρρυθμες κοινότητες, πουλώντας , ορισμένοι, ακόμη και τα διαβατήριά τους για να επιβιώσουν.
*
Ο κόσμος έχει δείξει υπομονή—θα έλεγα πολύ μεγάλη υπομονή-- με τους μετανάστες από τις χώρες της Δύσης!
Αυτή η υπομονή θα έπρεπε να τελειώσει πια, λόγω της κτηνωδίας, ακόμη και της βαρβαρότητας, που δείχνει πρόσφατα η Ευρώπη απέναντι σε απελπισμένους άνδρες, γυναίκες και παιδιά που προσπαθούν να ξεφύγουν από χώρες που μοιάζουν με “βυθιζόμενα πλοία”, “πλοία” που τορπιλίστηκαν από τον δυτικό ιμπεριαλισμό.
Ο κόσμος δεν οφείλει τίποτε στη Δύση, αντιθέτως! Συνεπώς, η πολιτική για τις βίζες και η μεταναστευτική πολιτική πρέπει να είναι αμοιβαίες, και αυτό ακριβώς πρεσβεύουν αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Μιλώντας πρακτικά, υπάρχουν πολύ περισσότεροι νόμιμοι και μη νόμιμοι δυτικοί μετανάστες που ζουν στην Ινδονησία ή στην Ταϊλάνδη παρά το αντίθετο. Το ίδιο συμβαίνει σε χώρες όπως η Χιλή.
Μετά από τρομερούς αιώνες κατά τη διάρκεια των οποίων η δυτική αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός κατάφεραν να καταστρέψουν δισεκατομμύρια ανθρώπινες ζωές σε όλες τις γωνιές της γης, η Ευρώπη τολμά ακόμη να μεταχειρίζεται τα απελπισμένα θύματά της χειρότερα και από ζώα. Πρόσφατα, έγινα μάρτυρας αυτής της μνησικακίας έναντι των προσφύγων που φτάνουν στην Ελλάδα, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Τσεχία.
Μετά από όσα είδα, αισθάνομαι φρίκη και αγανάκτηση!
Αρκετά πια!
Με τους πολέμους της, τις εκστρατείες αποσταθεροποίησης, την οικονομική τρομοκρατία και την λεηλασία του πλανήτη, η Δύση εξακολουθεί να δείχνει πόσο χαμερπής και κτηνώδης είναι πράγματι η κουλτούρα της. Η “προσφυγική κρίση” είναι το πιο πρόσφατο κεφάλαιο της νεοαποικιακής φρίκης που ποτέ δεν τελειώνει.
Ενώ τα ευρωπαϊκά πολεμικά πλοία ανακόπτουν αξιοθρήνητες βαρκούλες ξέχειλες με ανθρώπινα ράκη που αγωνίζονται να σώσουν τη ζωή τους, ενώ οι ευρωπαϊκοί στρατοί σηκώνουν ξανά τείχη και εφαρμόζουν συνοριακούς ελέγχους, αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής που τώρα έχουν προοδευτικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων της Αργεντινής και της Χιλής, έχουν δείξει τεράστια ηθική ανωτερότητα, αλληλεγγύη και διεθνισμό, προσκαλώντας και φροντίζοντας χιλιάδες Σύρους και Παλαιστίνιους πρόσφυγες και πάνω απ' όλα αντιμετωπίζοντάς τους με μεγάλη αξιοπρέπεια και ευγένεια!
*
στο μπαρ αργά τη νύχτα, άκουσα άθελά μου μια συνομιλία ανάμεσα σ' ένα επισκέπτη Ελβετό επιχειρηματία και στον Χιλιανό ομόλογό του:
“Ξέρεις, αυτοί οι μετανάστες που τους αποκαλούμε 'χωρίς χαρτιά'”, παραπονιόταν ο Ελβετός, “είναι τόσο πολλοί ... τόσο πολλοί! Θα έπρεπε απλά να τους ρίχνουμε κατευθείαν στη θάλασσα, να τους πνίγουμε! Δεν χρειαζόμαστε τέτοια σκουπίδια στην Ευρώπη”.
Λίγες ημέρες νωρίτερα, ένας φίλος μου, κυβερνητικός αξιωματούχος του Εκουαδόρ, στο Κίτο, μου είπε μια ιστορία:
“Τελευταία, έρχονται συνέχεια στο Εκουαδόρ και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής πολλοί Ευρωπαίοι αναζητώντας δουλειά, προσπαθώντας να μεταναστεύσουν. Οι οικονομίες των χωρών τους καταρρέουν, αλλά δεν υπάρχει ταπεινοφροσύνη όταν έρχονται εδώ, μόνο αλαζονεία. Κάποια ημέρα, ήρθε να με βρει ένας Ισπανός που έκανε αίτηση για θέση εργασίας. Του ζήτησα το βιογραφικό του. Με κοίταξε με αποτροπιασμό: “Μα, είμαι Ισπανός!”, φώναξε. “Και λοιπόν;” απάντησα. “Αυτές οι εποχές έχουν τελειώσει, φίλε μου. Οι εποχές που αρκούσε να είσαι απλώς λευκός Ευρωπαίος για να βρεις μια δουλειά σε οποιοδήποτε σημείο της Λατινικής Αμερικής'”.
*
Ο μη δυτικός κόσμος απλά δεν αντέχει μια ετήσια εισροή εκατομμυρίων δυτικών μεταναστών. Πρώτα, δέχτηκε επίθεση από τη Δύση, μετά καταληστεύτηκε και στο τέλος πρέπει να ανεχθεί τεράστιες ορδές ανελέητων , εγωκεντρικών δυτικών μεταναστών που πέφτουν σαν ακρίδες προσπαθώντας να καταπιούν αυτά τα λίγα που απομένουν από τη λεηλασία των δυτικών εταιρειών και κυβερνήσεων.
Πρέπει να υιοθετηθούν οι ίδιες πολιτικές βίζας που εφαρμόζει η Δύση. Τα νομικά πλαίσια πρέπει να ενισχυθούν για να εμποδίσουν τη διαφθορά και την κερδοσκοπία στη γη και στα ακίνητα. Οι δυνητικοί μετανάστες από χώρες της Δύσης θα πρέπει να αποδείξουν ότι η παρουσία τους ωφελεί τη χώρα στην οποία θέλουν να εγκατασταθούν, ότι οι ικανότητές τους όντως χρειάζονται, όπως είναι υποχρεωμένοι να αποδεικνύουν όλοι οι Αφρικανοί και Ασιάτες μετανάστες που θέλουν να εγκατασταθούν στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική ή στην Αυστραλία.
Και για άλλη μια φορά: Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι μετανάστες από χώρες της Δύσης που προσπαθούν να εγκατασταθούν στο εξωτερικό από ό,τι άνθρωποι των φτωχών χωρών που ζητούν να εγκατασταθούν στις δυτικές χώρες.
Μεταναστευτικές κρίσεις; Ναι, βεβαίως. Αλλά όχι πραγματικά “κρίσεις” για τη Δύση!
Όσοι δεν το συνειδητοποιούν, ας ελέγξουν απλώς τους αριθμούς.
Βεβαίως, αρκετοί καταλαβαίνουμε πόσο πιεσμένοι είναι πολλοί Ευρωπαίοι, πόσο δυσάρεστη είναι η ζωή τους στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, γκρίζα και γεμάτη σύγχυση. Καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι θέλουν να μεταναστεύσουν σε πιο θερμά μέρη του κόσμου (τόσο από κλιματικής απόψεως όσο και από την άποψη των ανθρώπινων σχέσεων). Και εάν το παραδέχονταν με ταπεινοφροσύνη, αντί να επιδεικνύουν αλαζονεία και να καμώνονται τους ανώτερους ... εάν μπορούσαμε να τα έχουμε όλα ανοιχτά ... εάν εφαρμόζονταν για όλους οι ίδιοι κανόνες ... εάν ήταν ίδιοι και για εκείνους που θέλουν να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Ασία, την Αφρική ή τη Λατινική Αμερική ... τότε είμαι σίγουρος ότι τουλάχιστον κάποιοι θα ήταν πρόθυμοι να δείξουν τη συμπάθειά τους και να σκεφθούν να δεχθούν τουλάχιστον ορισμένους από τους πιο απελπισμένους δυτικούς μετανάστες.
Αλλά όταν δεν υπάρχει δικαιοσύνη δεν υπάρχει συμπάθεια. Ενώ οι δυτικοί μετακινούνται κατά βούληση, ελεύθερα, όπου επιθυμούν, η Ευρώπη αναπτύσσει σήμερα στρατεύματα για να τρομοκρατήσει, να ταπεινώσει και να σταματήσει τους κακοποιημένους και βασανισμένους ανθρώπους που είναι θύματα της δικής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.
*
Ο Andre Vltchek είναι φιλόσοφος, συγγραφέας λογοτεχνικών έργων, κινηματογραφιστής και δημοσιογράφος-ερευνητής. Έχει καλύψει πολέμους και συγκρούσεις σε δεκάδες χώρες.
Πηγή: http://www.counterpunch.org/2015/10/09/stop-millions-of-western-immigrants/
Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου
Το σκηνικό δημιουργούσε μεγάλες προσδοκίες για τις χθεσινές ομιλίες Μέρκελ και Ολάντ στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Μόνο και μόνο η σύγκριση με την προ είκοσι έξι ετών κοινή εμφάνιση Κολ - Μιτεράν στο ίδιο ακροατήριο δημιουργούσε την ελπίδα ότι θα υπάρχει κάποιο σημαντικό βήμα προς την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ένα περιεχόμενο που στοιχειωδώς να νομιμοποιεί το μεγαλοπρεπές τελετουργικό.
Χθες ήταν ευκολότερο να ακούσουμε ευχολόγια για την πολεμική σύγκρουση στη Συρία, για την αντιμετώπιση της πρόκλησης του Προσφυγικού, για την εξεύρεση λύσης που θα κρατήσει τη Βρετανία εντός ΕΕ και για πολιτική λύση στην Ουκρανία, παρά να δοθεί απάντηση στο κύριο ερώτημα πού βαδίζει η ΕΕ και η Ευρωζώνη και αν το Βερολίνο επιμένει σε επιλογές που συνθλίβουν κοινωνικά και αποσταθεροποιούν πολιτικά τον Νότο και την ίδια τη Γαλλία. Πιο γενικόλογη και αόριστη η καγκελάριος και πιο σαφής ο πρόεδρος, που τόνισε ότι αν δεν υπάρξει φυγή προς τα εμπρός με την εμβάθυνση της ενοποίησης, δεν υπάρχει μόνον ο κίνδυνος στασιμότητας, αλλά η πιθανή αποσάθρωση των μέχρι τώρα κεκτημένων.
Πολλά μας χωρίζουν από την εμφάνιση Κολ - Μιτεράν στο Ευρωκοινοβούλιο τον Νοέμβριο του 1989: τότε η Γαλλία ήταν ισότιμη της Γερμανίας και είχε λόγο στην επικείμενη ενοποίηση των δύο γερμανικών κρατών και τότε υπήρχε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα των «12» και όχι η ΕΕ των «28». Από τις χθεσινές ομιλίες Μέρκελ - Ολάντ δεν μάθαμε αν υπάρχει αναζήτηση συγκερασμού της θέσης Ολάντ για ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της θέσης Σόιμπλε για αποδυνάμωσή της με αφαίρεση της εποπτείας του δημοσιονομικού συμφώνου.
Το μόνο καινούργιο είναι ότι ο Ολάντ συνέχισε τη στήριξη προς την Ελλάδα, που από τη δραματική Σύνοδο Κορυφής στις 12-13/7 λειτουργεί σαν βαρόμετρο της διαφοροποίησης της Γαλλίας απέναντι στη Γερμανία. Τελικά η είδηση της χθεσινής ημέρας ίσως δεν πρέπει να αναζητηθεί στα κείμενα της καγκελαρίου και του προέδρου, αλλά στο γεγονός της πραγματοποίησης μιας κοινής εμφάνισης που από μόνη της δηλώνει ότι, παρά τις διαφωνίες και τις αποκλίσεις, οι δύο πλευρές θεωρούν μη διαχειρίσιμη και αδιανόητη μια ανοιχτή γαλλογερμανική αντιπαράθεση.
Ομως οι προϋποθέσεις για υπέρβαση των διαφωνιών Γαλλίας - Γερμανίας δεν θα είναι εύκολη, καθώς ο Ολάντ συνδέει την πολιτική του επιβίωση με τη χαλάρωση της λιτότητας, ενώ η Μέρκελ αντιμετωπίζει έντονη κριτική για χαλάρωση του ελέγχου της δημοσιονομικής προσαρμογής στον Νότο.
kapopoulos@pegasus.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ 8-10-2015
