η Ευρωζώνη, το δημόσιο χρέος και το μέλλον.

Η Ευρωζώνη, το δημόσιο χρέος και το μέλλον Σταθούλια Θεοδώρα | ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 22.04.2015

Tης Θεοδώρας Σταθούλια Στην εξαντλημένη ανθρωπότητα από την εξασθενημένη καινοτομία και τους γερασμένους λαούς του βόρειου ημισφαιρίου, η παγκόσμια οικονομία είναι καταδικασμένη σε μια νέα ύφεση, με το δημόσιο χρέος σε επίπεδο ρεκόρ Στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ έγινε σαφές ότι ο κόσμος κυριαρχείται από ένα επικίνδυνο τοξικό μείγμα, αυτό του πολύ υψηλού δημόσιου χρέους των κρατών και των γερασμένων πληθυσμών τους. To τρέιλερ του δημοσιονομικού φόρουμ σχετικά με την «πολιτική οικονομία του υψηλού χρέους» «παίζει με τους φόβους μας με την ένταση που μας κατατρύχει στα θρίλερ του Χίτσκοκ», σημειώνει καυστικά ο δημοσιογράφος που κάλυπτε τη σύνοδο.1 Και συμπληρώνει: «ένα απόσπασμα του Τόμας Τζέφερσον αναβοσβήνει σε όλη την οθόνη στο κόκκινο χρώμα του αίματος: 'Δεν πρέπει να αφήσουμε τους κυβερνήτες μας να μας φορτώσουν με διαρκές χρέος'». Ο τρόμος για το δημόσιο χρέος συμπληρώνεται από το αξιοσημείωτο στοιχείο ότι «το δημόσιο χρέος στις πλούσιες οικονομίες έπεσε από το 124% του ΑΕΠ στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο 29% το 1973, μια εποχή όνειρο που έχουμε αφήσει πίσω. Το βάρος του χρέους έχει έκτοτε ανέβει σε ένα σύνθετο ποσοστό 2% κάθε χρόνο, επιταχύνοντας σε μια ανοδική σπείρα στο 105% του ΑΕΠ μετά το κραχ της Lehman. Είναι σαν να έχουμε αντιμετωπίσει έναν άλλο παγκόσμιο πόλεμο» (ό.π). Συνεπώς, μια ολόκληρη εαρινή σύνοδος, παρά τους στίχους του ποιητή2 "ανοίξτε τα παράθυρα να μπει το σύμπαν ανθισμένο μ' όλες τις παπαρούνες του αίματός μας", δεν θα έρθει σε εμάς παρά ως τρόμος για τα λάθη μας στην επιτάχυνση του δημόσιου χρέους. Σε ό,τι αφορά την Ευρωζώνη, συμπληρωματικά, η παραπάνω εικόνα της ευθύνης πρωτίστως (!) των λαών για το "δημόσιο χρέος" εμπλουτίζεται από την ευρωπαϊκή σύνοψη ότι "η ανάπτυξη είναι σε στασιμότητα", αλλά και τη βεβαιότητα ότι "η ανάκαμψη θα έρθει με την εμπιστοσύνη", που εκτιμά ο πρόεδρος του Ιδρύματος "Ρ. Σούμαν"3 και υπογραμμίζεται από τη σταθερή αναφορά στο γεγονός ότι "η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) είναι ημιτελής και δεν ανταποκρίνεται στους θεωρητικά απαραβίαστους κανόνες των μεγάλων οικονομολόγων του μαντείου, είτε είναι νομπελίστες είτε όχι".

Ο ίδιος, βαθιά φιλοευρωπαϊστής, έχοντας ως επίθεμα των σκέψεών του μάλλον τη γραμμή του Οράτιου ότι "τίποτα δεν είναι ευλογημένο σε όλα" φαίνεται ότι σκιαμαχεί με κάποιους, ενώ αυτή η ημιτελής ΟΝΕ ξανάρχεται ως ιστορικό αιτιατό μπροστά μας, που όμως ποτέ δεν προσδιορίζεται, αλλά επιδεικνύεται βασανιστικά. Η ΟΝΕ προκαλεί σοκ στους θεωρητικούς της «'βέλτιστης οικονομικής ζώνης' ή της αχαλίνωτης χρηματοδότησης, των οποίων όμως οι λύσεις δεν μας έχουν γλιτώσει από τη σοβαρή κρίση των δανείων υψηλού ρίσκου (subprime) ή τις υποτροπιάζουσες φούσκες», επιμένει ο λελογισμένος, αλλά συντηρητικός και διαπνεόμενος από ευρωπαϊκή πολιτική αισιοδοξία πρόεδρος Ζαν - Ντομινίκ Τζουλιανί, για να συμπεριλάβει στην κριτική του τους σύγχρονους μετα-κεϋνσιανιστές που προέβλεπαν το τέλος της Ευρωζώνης με την κρίση του δημόσιου χρέους. Στο κύριο ερώτημα γιατί η Ευρωζώνη, σε αντίθεση με την Αμερική, δεν τα πάει καλά, απαντά με την ψυχή της ευρωπαϊκής οχυρωματικής ιδεολογικής γραμμής -που θα αποδειχτεί άλλη μια μεθόριος γραμμή Μαζινό στην υπεράσπιση των πολιτικών της Ευρωζώνης-, δηλαδή με τα επιχειρήματα των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων δυνάμεων, για "το γενναιόδωρα απαράμιλλο κοινωνικό σύστημα της Ευρώπης που αντιστοιχεί με το 29,5% του ΑΕΠ, μεγαλύτερο κατά 10 μονάδες από αυτό της Αμερικής και 20 από αυτό της Κίνας, είναι το υψηλό επίπεδο των δημόσιων και συλλογικών υπηρεσιών». Συμπερασματικά, είναι το βάρος του δημόσιου τομέα και της κυβερνητικής δαπάνης (φτάνει στο 47% του ΑΕΠ κατά μ.ο. στην Ε.Ε.) και είναι επίσης ο πιο δίκαιος μηχανισμός αναδιανομής στον κόσμο που ανησυχεί τον νεοφιλελεύθερο στοχασμό. Η Ευρωζώνη, λοιπόν, βιώνει περισσότερο μια πολιτική στασιμότητα, παρά μια οικονομική. Έτσι, απλά, η εντολή προς τους πολιτικούς είναι σαφής. Φταίει ο δημόσιος τομέας και ως εκ τούτου και το παράγωγό του το δημόσιο χρέος που μας τραβά προς τα κάτω. Αν τον αποσύρετε, αν, σε κάθε περίπτωση, αλλοιωθούν οι ευρωπαϊκοί κανόνες μιας εμπλουτισμένης από πολιτισμό των μεγάλων αλλαγών και κοινωνικά κεκτημένα νεότερης ευρωπαϊκής Ιστορίας, τότε μπορούμε να έχουμε ανάπτυξη και πάλι. Το ευρώ ως "κοινότητα κοινής μοίρας" για τις 19 χώρες που το μοιράζονται θεμελιώνει περισσότερο από τη δύναμη της "κοινής μοίρας" την εξιστόρηση μιας πολιτικής αφήγησης για τον "μικροαπατεώνα, που στα κρυφά άρπαξε από το ράφι το πανάκριβο διάδημα του κράτους, το βούτηξε και το έκρυψε στην τσέπη του".4 Ας πάρουμε την περίπτωση μιας πρόσφατης εμβληματικής ιστορίας για την ανάπτυξη με ευρωπαϊκό κάλυμμα και χωρίς ευθέως την εμπλοκή του δημόσιου τομέα και των κρατών. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων (ΕΤΣΕ) θα βασίζεται σε εγγύηση ύψους 16 δισ. ευρώ από τον προϋπολογισμό της Ε.Ε. (έχουν προβλεφθεί 8 δισ. ευρώ στον προϋπολογισμό της Ε.Ε. για να στηρίξουν εγγύηση 16 δισ.) και 5 δισεκατομμύρια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Αυτό σημαίνει ότι το ταμείο των 21 δισ. ευρώ (το ΕΤΣΕ θα έχει συνολικό ύψος 21 δισ.) θα δώσει στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων τη δυνατότητα να δανειστεί περίπου τρεις φορές περισσότερο, δηλαδή περίπου 63 δισ., για επενδύσεις και για τη χρηματοδότηση έργων. Τα 63 δισ. ευρώ που θα διατεθούν για επενδύσεις αναμένεται ότι, με τη σειρά τους, θα προσελκύσουν επενδύσεις από ιδιώτες επενδυτές, η συνολική αξία των οποίων εκτιμάται ότι θα ανέλθει σε περίπου 315 δισ. ευρώ. Αυτό είναι το ταμείο. 21 δισ. έχει. Τα πρώτα 8 δισ. από αυτά είναι τα μόνα σίγουρα από τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό του 2014 - 2020. Τα έργα που θα επιλεγούν για χρηματοδότηση έχουν ως κριτήριο μόνο τη λέξη "ώριμα". Ούτε γεωγραφικό, ούτε τομεακό χαρακτηρισμό. Τον τελικό λόγο έχει το Διοικητικό Συμβούλιο του Ταμείου που μετέχουν αναλογικά οι συμβαλλόμενοι (μέτοχοι). Δηλαδή, το Ταμείο είναι μια τράπεζα. Τα κράτη θα έρθουν στις διαπραγματεύσεις. Οι ιδιώτες θα αποφασίσουν για την ανάπτυξη.

Κι αυτό διότι στην εξαντλημένη ανθρωπότητα από την εξασθενημένη καινοτομία και τους γερασμένους λαούς του βόρειου ημισφαιρίου, η παγκόσμια οικονομία είναι καταδικασμένη σε μια νέα ύφεση, με το δημόσιο χρέος σε επίπεδο ρεκόρ. Σε αυτό το πλαίσιο οι νεοφιλελεύθερες πλειοψηφίες της Ευρωζώνης τώρα ξανακοιτάζουν το "κλεμμένο διάδημα του κράτους" και οργανώνουν σταδιακά να το πάρουν πίσω μέσα από την πολιτική της "λιγότερης Ευρώπης" (η αρχή της επικουρικότητας ξανά στο προσκήνιο). Όλοι οι δημοσιονομικοί περιορισμοί, τα μεγάλα αναπτυξιακά και η ενιαία αγορά μένουν στο κοινό τραπέζι. Φεύγουν οι κοινωνικές κατακτήσεις. Οι εργασιακές συμβάσεις "μηδενικού χρόνου" (δεν υπάρχει ωράριο, στο 20% των συμβάσεων υπολογίζεται) είναι δουλειά της βρετανικής κυβέρνησης. Στην Ε.Ε. μένει ο χάρτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο δικό τους κράτος μένει η διαχείριση της ζωής των πολιτών. Σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Καθαρά πράγματα. Χωρίς δημόσιο χρέος. 1 http://www.telegraph.co.uk/finance/economics/11548318/Caveat-creditor-as-IMF-chiefs-mull-unpayable-debts.html? WT.mc_id=e_DM12592&WT.tsrc=email&etype=Edi_Cit_New_Mon_8Sections&utm_source=email&utm_medium=Edi_Cit_New_Mon_8Sections_2015_04_20&utm_campaign=DM12592 2 Γ. Ρίτσος, Εαρινή συμφωνία, 1987. 3 Jean-Dominique GIULΙANI, "Recovery through Confidence", Policy Paper no 350, 31st March 2015. 4 Άμλετ, 8ο απόσπασμα, 3η πράξη, 4η σκηνή.

Δεν πρόκειται για διαπραγμάτευση αλλά για πολεμική αναμέτρηση

Αυτήν τη στιγμή συγκρούονται δύο αδιέξοδα. Το δικό μας και το γερμανικό. Το δικό μας αδιέξοδο προκύπτει από την έλλειψη ρευστότητας και από την έλλειψη χρόνου. Το γερμανικό αδιέξοδο προκύπτει απ’ την αδήριτη διττή έκβαση ενός διλήμματος χωρίς εναλλακτική διαφυγής. Αν η έκβαση της διαπραγμάτευσης αφήσει στην Ελλάδα περιθώρια άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής απ’ την κυβέρνηση της Αριστεράς, τότε η Ελλάδα δεν θα γίνει ειδική οικονομική ζώνη και το γερμανικό μοντέλο για ορισμένες χώρες και περιοχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα ραγίσει. Αν, απ’ την άλλη, η έκβαση της διαπραγμάτευσης οδηγήσει στη συντριβή της Ελλάδας, το κόστος της χρεοκοπίας εντός ή εκτός ευρωζώνης θα είναι απροσδιόριστο. Και αυτό το απροσδιόριστο μπορεί να αποδειχθεί απεριόριστο. Οχι μόνον «πειράζοντας» την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία, αλλά σηματοδοτώντας και την αρχή του τέλους της ευρωζώνης - ακόμα και το πολιτικό τέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Συνεπώς σε αυτήν τη σύγκρουση διακυβεύονται πολλά. Το ότι είναι σύγκρουση αδιεξόδων αποδεικνύει την ακρότητα -την ταξική ακρότητα- στην οποίαν οδηγεί η πλουτοκρατική Γερμανία την Ενωση, όχι μόνον εις όσα αφορούν τη σχέση πλουσίων-φτωχών, αλλά κυρίως εις όσα αφορούν τον πολιτικό ακρωτηριασμό της Ευρώπης, όταν οι διαπραγματεύσεις αποκλείουν ντε φάκτο τους συμβιβασμούς. Τότε όμως δεν πρόκειται για διαπραγματεύσεις, αλλά για πολεμική αναμέτρηση. Και πράγματι η Γερμανία θέτει στην Ελλάδα (και σε όποια άλλη χώρα στο μέλλον) ένα Μήλιο Δίλημμα. Μας λέει: «αν υποταχθείτε θα συντριβείτε και θα συντριβείτε αν δεν υποταχθείτε». Η όποια απάντηση σε αυτό το δίλημμα συνιστά για την Ελλάδα αδιέξοδο. Αλλά το ίδιο αδιέξοδη είναι και για τη Γερμανία η οποιαδήποτε απ’ τις δύο εκβάσεις, αν η μία σημαίνει για αυτήν ρήγμα στα σχέδιά της και αν η άλλη σημαίνει κόστος που δεν θα μπορεί να αντέξει. Ολη αυτή η διαδικασία αναιρεί τον χαρακτήρα της Ενωσης, ο οποίος βασίζεται στις διαρκείς διαπραγματεύσεις και τους αέναους συμβιβασμούς, αν και αυτός ο τρόπος έχει από καιρό εγκαταλειφθεί. Διότι πλέον μόνο τύποις οι αποφάσεις που αποτελούν προηγούμενο για να διοικείται η Ενωση προέρχονται από διαπραγματεύσεις. Στην πραγματικότητα προέρχονται από επιβολή ισχύος. Κι αυτή είναι η εντροπία που θα οδηγήσει την Ε.Ε. είτε στη μετάλλαξή της σε ένα (εκ νέου) γερμανικό τέρας, είτε στη διάλυσή της. Ως τότε όμως το πρόβλημα (που θα έχουν κι άλλοι στο μέλλον) το έχουμε εμείς. Το αδιέξοδο που μας προκαλεί η έλλειψη ρευστού χρήματος (ανεξαρτήτως απ’ την ύπαρξη και την αξιοποίηση των πόρων μας) καθώς και η έλλειψη χρόνου (εκείνου που χάθηκε συν εκείνου που δεν προλαβαίνουμε) επιτείνεται και από μια θεμελιώδη αντίφαση: η Ελλάδα είναι ένα εξαρτημένο κράτος που επιχειρεί να το κυβερνήσει μια ανεξάρτητη κυβέρνηση. Αυτά τα λεφτά που έπαιρναν από τη Δύση οι υποτελείς κυβερνήσεις της Δεξιάς, μετατρέποντας τη χώρα σε προτεκτοράτο, δεν δίδονται στην Αριστερά αν δεν κάνει το ίδιο, πόσω μάλλον αν επιχειρήσει την απελευθέρωση της χώρας απ’ την επιτροπεία (όπως κομψά θα μπορούσε να αποκαλείται η δικτατορία των υπαγορεύσεων). Κι έτσι με έναν τρόπο η Ελλάδα αιωρείται. Είναι σαν η Δεξιά να έφυγε και η Αριστερά να μην ήρθε.

Διότι, με τους όρους που έχουν διαμορφωθεί (και ως τώρα η Αριστερά δεν έχει ανατρέψει), η Αριστερά δεν μπορεί να ασκήσει αριστερή πολιτική, παρά για ελάχιστα απ’ όσα είναι ήδη επείγοντα. Αλλά, αν η Αριστερά δεν μπορεί να ασκήσει εγκαίρως αριστερή, δηλαδή φιλολαϊκή, πολιτική, δεν μπορεί ταυτοχρόνως και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να συγκρουσθεί επιτυχώς με το σαπισμένο σύστημα που αντιμάχεται. Εξ όλων αυτών (και κάποιων ακόμα) κυριαρχούν τις τελευταίες εβδομάδες στην κυβερνητική πολιτική αδεξιότητες, αστοχίες, παλινωδίες, αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις και πράξεις. Που με τη σειρά τους προκαλούν απορίες, αμφιβολίες, απογοήτευση και ανησυχία σε πολλούς πολίτες. Ενώ γύρω τους οι καταστάσεις που αφορούν τη ζωή τους ή βαλτώνουν ή πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο. Είναι αλήθεια ότι στα ντεζαβαντάζ της κυβέρνησης μπορούν να μετρηθούν οι εσωτερικές αντιφάσεις, ακόμα και αντιθέσεις, του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η απειρία της Αριστεράς περί τη διακυβέρνηση. Ομως και ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε (φαινόταν ότι θα κερδίσει τις εκλογές) να είναι πιο έτοιμος και η σύνθεση της κυβέρνησης λιγότερο υποταγμένη σε εσωκομματικούς συσχετισμούς. Ουδείς λόγος θα υπήρχε να αναλίσκεται η κυβέρνηση σε βραχιολάκια, κουδούνια και λιακάδες, αν για τα πρωτεύοντα θέματα υπήρχαν στέρεα σχέδια και εφαρμόσιμες στρατηγικές. Διακινδυνεύοντας η αφεντιά μου να κάνει τον Κουροπάτκιν, θα έλεγα ότι απ’ την πρώτη στιγμή της νέας διακυβέρνησης θα έπρεπε να έχουν έρθει στη Βουλή τα βασικά νομοσχέδια: για τα εργασιακά, το ασφαλιστικό, τα κόκκινα δάνεια, το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ, τον νόμο περί ευθύνης Υπουργών, τον Τυποκτόνο νόμο, τη ρύθμιση των χρεών διά δόσεων, το νομοσχέδιο για την ΕΡΤ - κι όλα αυτά (και άλλα) ανεξαρτήτως πόρων (κι ας ούρλιαζαν τα σκυλιά της υποτέλειας για την κοστολόγηση και τα συναφή). Διότι υπερψηφίζοντας όσα θα έδειχναν και θα αποδείκνυαν τη σιδερένια πολιτική θέληση της κυβέρνησης, θα πήγαινε η ίδια στις διαπραγματεύσεις από θέση πολύ ισχυρότερη εκείνης με την οποίαν πήγε και σήμερα βρίσκεται. Ακόμα κι αν διά αυτού του τρόπου η κυβέρνηση δεν θα εξασφάλιζε τις απαραίτητες χρηματοδοτήσεις, αυτό θα είχε γίνει φανερό εγκαίρως και δεν θα περιπίπταμε σε κατάσταση αργού στραγγαλισμού, αργής ασφυξίας. Το ίδιο εγκαίρως θα έπαιρνε ο καθένας τις ευθύνες του.

Αντί αυτού καρκινοβατούμε, με την κυρία Σακελλαρίου να στέλνει στον διάολο 1,2 δισ. λες και πήγε στη Λόντρα για να αγοράσει καπέλα, ενώ πολλές απ’ τις παθολογίες του παρελθόντος επαναλαμβάνονται, όπως οι διορισμοί κολλητών ή η αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας του συστήματος. Θα μπορούσε να πει κανείς «ο γέγονε, γέγονε» και να επιχειρήσει διορθωτικές κινήσεις, αν το αλαλούμ δεν υπήρχε ο κίνδυνος να γενικευθεί. Για παράδειγμα, η κυρία Βαλαβάνη κάνει ό,τι μπορεί και η ΔΕΗ της κόβει το ρεύμα!! Στη Βουλή καταφθάνει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για αναγκαστικό δανεισμό!! Βρισκόμαστε στην πιο σκοτεινή στιγμή της κρίσης, με τα κύμβαλα της Διαπλοκής και της Υποτέλειας να ωρύονται είτε ότι χρειάζεται μια «οικουμενική κυβέρνηση» των «φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων» (δηλαδή των γραικύλων), είτε ότι η Αριστερά απέτυχε, δεν μπορεί, κάνει τα ίδια. Κανείς δεν περίμενε ότι ο δρόμος της Αριστεράς στη διακυβέρνηση θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα - όμως είναι καιρός, εκτός απ’ την κυβέρνηση, να πάρει και την εξουσία. Και να το αποδείξει. Και στις διαπραγματεύσεις και στη διακυβέρνηση. Και εις ό,τι αφορά τις διαπραγματεύσεις, η σύγκρουση των αδιεξόδων δεν οδηγεί πουθενά, αυτό το ξέρουν και οι Γερμανοί και εμείς. Αν δεν έχουμε λοιπόν τρελαθεί όλοι, θα επέλθει έντιμος συμβιβασμός. Εις όσα αφορούν όμως τη διακυβέρνηση, με ό,τι έχει αποδειχθεί σκάρτο κανένας συμβιβασμός δεν επιτρέπεται... Στάθης στον ενικοσ.gr

O χρόνος τελειώνει για τους Ευρωπαίους "εταίρους" μας

Ο χρόνος τελειώνει για τους εταίρους μας Short URL: http://wp.me/p3poUN-aKF 11/04/2015 http://tvxs.gr/ Γιώργος Παπασπυρόπουλος Η νέα κυβέρνηση αποδείχθηκε σκληρό καρύδι – τι εικονικούς πνιγμούς, τι εκβιασμούς, τι bankrun δεν δοκίμασαν οι σαμαροβενιζέλοι της Ευρώπης… μέχρι το μαρτύριο της σταγόνας του Ντράγκι άντεξε η χώρα – το απόλυτο όπλο. Φαίνεται ότι η αριστερή παρένθεση δεν είναι παρένθεση – κι όσο τραβάνε το σκοινί τόσο ελατήριο γίνεται: η νέα κυβέρνηση κινείται από τις 25 Γενάρη στον πάτο των δυνατοτήτων, σε απαγορευμένη ζώνη, σε υγειονομικό αποκλεισμό και χρηματοδοτική καραντίνα… Τι χειρότερο να της συμβεί; Από την άλλη είναι αξιοθαύμαστη η ψυχραιμία των πολιτών – συνεχίζουν να υποστηρίζουν τις πρωτοβουλίες του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του με θηριώδη ποσοστά, αντί να πανικοβληθούν και να υποταχθούν στον μονόδρομο της λιτότητας του Σόιμπλε. Κι αυτούς τους υποτίμησαν όσοι επεξεργάστηκαν το σχέδιο ασφυξίας. Τώρα ο χρόνος σώνεται – το τετράμηνο γέφυρα έγινε τρίμηνο και πάει για δίμηνο όσο στο eurogroup αρνούνται να το υλοποιήσουν – μόνοι τους σαμποτάρουν την πολιτική συμφωνία σε τεχνοκρατικό επίπεδο, αλλά το παιχνίδι αυτό έχει και τα όριά του: κι αυτά είναι η εξάντληση των διαθεσίμων της χώρας και η χρεοκοπία της εντός ευρώ. Αυτό δλδ που δεν θα μπορούσε να αντέξει ούτε η Γερμανία, ούτε η ΕΕ, ούτε το ευρώ – θα γινόταν στην στιγμή αναξιόπιστο νόμισμα. “Ελλάδα, γιατί δεν φεύγεις;” Ο Σόιμπλε δεν είναι Φούντας – και η Ελλάδα δεν είναι η Στέλλα της ταινίας. Στις 24 Απριλίου το αργότερο οι εταίροι θα αρνηθούν το γερμανικό διάβημα – έδωσαν όλο τον χρόνο σε Σόιμπλε και Ντράγκι να δοκιμάσουν όλα τα μέσα συνεπικουρούμενοι από τα διαπλεκόμενα γερμανικά κυρίως ΜΜΕ – αλλά δεν μπορούν πλέον να ρισκάρουν ένα ατύχημα, μια κόντρα με αμερικάνους, ρώσους και κινέζους που δεν έχουν καμιά όρεξη να ρισκάρουν νέα και μεγαλύτερη ύφεση παγκοσμίως. Αν η Γερμανία δεν μπορεί να διαχειριστεί το 2% της ευρωζώνης, δεν κάνει για παγκόσμιος παίκτης. Γι αυτό και η Μέρκελ μένει στο παρασκήνιο και στρογγυλεύει τον προκλητικό λόγο των συνεργατών της – αυτή θα εμφανιστεί ως υπεράνω και ως ηγέτης στο παρά πέντε. Το άνοιγμα της χώρας μας γεωπολιτικά σε Κίνα και Ρωσία, η απήχηση των οικονομικών ιδεών της στην Αμερική και ο χρόνος που περνά αμείλικτα, έχουν ήδη αποφασίσει: οι τεχνοκράτες θα αποσυρθούν μετά το Πάσχα, σαν μαριονέτες και στη θέση τους θα εμφανισθεί ο ρεαλισμός, ο συμβιβασμός. Από κει και πέρα, κάθε γεγονός θα είναι και κάτι θετικό για την χώρα μας – όλα τα χειρότερα σενάρια έχουν δοκιμαστεί – και η υπομονή κυβέρνησης και πολιτών θα ανταμειφθεί. Οι Γερμανοί έπαιξαν και έχασαν – ακόμη μια φορά αποδείχθηκε ότι δεν τους ταιριάζει η πολεμική ιαχή αλλά μάλλον η υπέρβαση: ο αυτοέλεγχος, η ευρωπαϊκή ιδέα, η ανοχή και η συνεργασία. Η πρόσκαιρη εικόνα της ανίκητης μηχανής, μπορεί να είναι στο DNA των πολιτικών τους αλλά δεν έχει αποτέλεσμα όταν ο αντίπαλος έχει υπομονή. Κι επειδή η ελληνική αριστερά ήδη τους έχει αντιμετωπίσει ευφυώς στο παρελθόν, δεν είναι και χθεσινή – κι ότι δεν την σκοτώνει την κάνει πιο δυνατή: αυτό το ξέχασαν οι φίλοι του Σόιμπλε, εντός και εκτός συνόρων. Έπρεπε να μας “σκοτώσουν” πραγματικά, όχι εικονικά εξ αρχής – αλλά έδωσαν ακόμη μια χαμένη μάχη. Η ιστορία καταγράφει ακόμη μια φορά “τζάμπα μάγκες” από τον βορρά – έναν χάρτινο τίγρη που στηρίζεται στην διαγραφή του 60% του χρέους του το 53, αν και ματοκύλισε την υφήλιο, στην μίζα ως επίσημη πολιτική εξαγωγών και την χρησιμοποίηση της ενωμένης ευρώπης ως προνομιακής αγοράς και του ευρωπαϊκού νότου ως αποικίας χρέους. Όλα αυτά τώρα, μαζί με τις απλήρωτες αποζημιώσεις, θα βγουν αναπόφευκτα στην επιφάνεια ως το πραγματικό πρόβλημα της ΕΕ και του ευρώ – τι το ήθελαν το bullying; Καλά δεν ήσαν σε πλεονεκτική θέση και κανείς δεν μιλούσε εναντίον τους; Η καυτή πατάτα είναι τώρα στα χέρια των εταίρων μας. Πως θα την χειριστούν είναι τώρα η δική τους αγωνία. Πηγή: Αριστερή Στρουθοκάμηλος