Τα λαμόγια παίζουν με τις τύχες μας.

 

Το Τρίο Στούτζες και το αχρησιμοποίητο ελληνικό πυρηνικό όπλο

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΑΤΟΥ

«Οταν δεν μπορείς να πάρεις ό,τι θέλεις, πάρε ό,τι μπορείς». Οσο ισχύει αυτή η φράση του Μπέρναρ Σο για τους δανειστές μας, δεν βλέπω για ποιο λόγο δεν πρέπει να ισχύει και για εμάς τους ιθαγενείς, κατοίκους της Ελλάδας.

Τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν, όχι βέβαια στην τελική τους μορφή, που μπορεί να είναι ακόμη χειρότερη, αποτελούν τμήμα του δεύτερου κατά σειρά Μνημονίου Ελλάδας - Ευρ. Ενωσης, μετά τη θλιβερή αποτυχία του πρώτου που το συντάξανε οι εταίροι μας και δεν το διαπραγματεύθηκε ο ίδιος -από απειρία προφανώς και ανικανότητα- ο κ. «Βγαίνουμε στις αγορές στα τέλη του 2011», ο κ. Γ. Παπακωσταντίνου, ο οποίος για την πατάτα του ανταμείφθηκε με τη θέση του υπουργού Ενέργειας και Περιβάλλοντος από τον άλλο μεγάλο φωστήρα της πολιτικής και οικονομικής επιστήμης, τον κ. «Λεφτά υπάρχουν». Που τρέχει πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, σ' όλη την Ευρώπη και την Αμερική, με δικά μας χρήματα, δήθεν για να διαπραγματευθεί τα αδιαπραγμάτευτα.

Στη συνέχεια πέσαμε στο Μεσοπρόθεσμο, που ούτε κι αυτό «τραβάει». Πώς να τραβήξει όταν τους λέμε ότι δεν θα προσλάβουμε κανέναν στον δημόσιο τομέα κι εμείς με διάφορα (ΜΚΟ)κόλπα έχουμε προσλάβει άλλους 25.000;;; Τι προβλέπει το νέο, δεύτερο Μνημόνιο; Μα τα μέτρα που ανακοινώθηκαν προχθές ως πρώτη γεύση, αφού, στη συνέχεια, θα τύχουν επεξεργασίας-«διαπραγμάτευσης» (ναι ρε, διαπραγματευόμαστε) με την τρόικα και τον τρίτο της παρέας, τον κ. Βενιζέλο, που -ηρωικός όπως πάντα- δεν φοβάται ότι θα καταστρέψει την πολιτική του καριέρα με την προσχώρηση στο ντουέτο των δύο προηγουμένων για να σχηματίσει μαζί τους το τέλειο, σύγχρονο Τρίο Στούτζες της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Τι θέλουν από μας οι τροϊκανοί; Γνωρίζουν ότι πολλά απ' όσα απαιτούν είναι απλώς αντισυνταγματικά. Αλλά τι τους νοιάζει, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία να είναι καλά. Θα τα ψηφίσουν και θα πουν κι ένα τραγούδι. Το σχέδιο: να μας περάσουν αρχές Οκτωβρίου στο ΕΤΑΧ (προσωρινό Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στήριξης-EFSF) και αυτό πλέον να βγαίνει στη δευτερογενή αγορά για την αγορά των ομολόγων μας με βάση αυτό το νέο πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής μας, που τώρα μαγειρεύεται.

Με άλλα λόγια, να απαλλαγούμε από την ΕΚΤ με την αγορά από αυτή των τραπεζικών ομολόγων και στη συνέχεια να μας πάνε σιγά σιγά στον Μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ΕΜΣ), στα μέσα του 2013. Για να μας χρηματοδοτήσει όμως αυτός ο Μηχανισμός, προαπαιτεί μελέτη της Κομισιόν κατ' εντολή του Eurogroup-Ecofin περί του εάν και κατά πόσον το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο.
Φυσικά, δεν θα είναι βιώσιμο και εκεί θα γίνει το μεγάλο «κούρεμα» του 50-60% της αξίας των ελληνικών ομολόγων (συν 21% από τον περασμένο Ιούλιο, πάμε για απώλειες της τάξης του 70-80% της αξίας των ομολόγων μας).
Είναι τόσο τραγική η κατάστασή μας, που ενώ έχουμε πάρει παράταση -περίοδο χάρητος- μέχρι το 2020 για την αποπληρωμή των ομολόγων μας, μας είναι πλέον αδύνατον ούτε τους τόκους που τρέχουν από αυτά να πληρώσουμε, ούτε βέβαια να μειώσουμε ουσιαστικά τα δημόσια ελλείμματά μας και να προχωρήσουμε -τρομάρα μας- σε δυο-τρία χρόνια στην παραγωγή πρωτογενών δημοσίων πλεονασμάτων. Γιατί όχι;
Βλακεία και αδιαφορία
Διότι είναι γνωστό σε όλους ότι θα μέτρα που μας επιβάλλουν κατά δόσεις μάς οδηγούν σε μια πρωτοφανή ύφεση με ανεργία σύντομα της τάξης των 1.200.000 ανέργων. Ποιος αλλοδαπός με σώας τας φρένας θα έλθει να επενδύσει το ωραίο του χρήμα σε μια χώρα που παράγει μετά κόπου τουρισμό, αφορολόγητη εμπορική ναυτιλία και... κατανάλωση; Κανένας λογικός επενδυτής δεν πρόκειται να το σκεφθεί καν. Για ποια πρωτογενή πλεονάσματα μας μιλάνε λοιπόν και μας κοροiδεύουν;

Ετσι, αφού τελείωσαν με τους φτωχούς, τώρα, με τα νέα μέτρα, διαλύουν και το μικρομεσαίο τμήμα της κοινωνίας μας. Για ποιους σκοτεινούς σκοπούς; Αγνωστο. Πιθανότατα από ένα μείγμα βλακείας και αδιαφορίας.
Είναι δεδομένο ότι η αδυναμία πληρωμών της Ελλάδας, η πτώχευσή της, συνιστά συστημικό πρόβλημα. Και αυτό τρομάζει πολύ τους εταίρους μας. Γνωρίζουν -και ας μην το λένε- ότι δεν μπορούμε να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα σε 2-3 χρόνια, ούτε βεβαίως να βγούμε στις αγορές. Τι τους μένει; Να μας πάρουν όσα περισσότερα μπορούν στο μικρότερο δυνατό χρονικό διάστημα. Και μετά έξω. Πώς; Μα με τον περίφημο μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ΕΣΜ), που απαιτεί, για την ένταξη μιας χώρας σ' αυτόν, τη βιωσιμότητα του χρέους της και κατ' επέκταση το βαθύ «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων.
Με άλλα λόγια, απαλλαγή από τον συστημικό κίνδυνο μέσω μιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας που δεν θα απειλεί κανέναν πλέον στην ευρωζώνη, απλώς θα καταστρέψει την Ελλάδα.
Οσο γρηγορότερα απαλλαγούν οι τράπεζές τους από τα ομόλογά μας τόσο μικρότερο θα είναι το κακό γι' αυτούς. Για το λόγο αυτό εφαρμόζεται, με τη συναίνεση της ανεύθυνης κυβέρνησης του νεοδεξιού ΠΑΣΟΚ και της εξίσου ανεύθυνης νεοφιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας, αυτή η παρανοϊκή πολιτική για περιορισμένη ζητήση μέσω της... ύφεσης που διαλύει τον κοινωνικό ιστό της χώρας και οδηγεί, σε πρώτη φάση, 1.200.000 άτομα στην ανεργία.
Οσο για τις τράπεζες, αυτές βρίσκονται ήδη στην εντατική, διασωληνωμένες με χρέος 130 δισ. ευρώ στην ΕΚΤ. Τι θα συμβεί γι' αυτές; Φυσικά κάποια στιγμή, όταν δεν θα έχουν μία, θα κρατικοποιηθούν, θα τις επανακεφαλαιώσουν και θα τις ξαναϊιδιωτικοποιήσουν. Για τις τράπεζες ανησυχείτε;
Τι χρειάζεται για να σωθεί η ελληνική οικονομία; Με τίποτε μια χρεοκοπία της, αλλά μια από κοινού ανάληψη των χρεών της από τις χώρες της ευρωζώνης (mutualisation). Κι τούτο διότι η χρεοκοπία της -όλοι το γνωρίζουν και δεν το λένε- θα σημάνει πολύ μεγαλύτερη καταστροφή για τις οικονομίες των χωρών της ευρωζώνης. Η έγκυρη δεξαμενή σκέψης Bruegel υπολογίζει ότι μόνο για να κρατήσουν το κεφάλι της Ελλάδας έξω από το νερό, ώστε να μπορεί να αναπνέει, θα χρειαστούν από σήμερα μέχρι το 2018, 346 - 380 δισ. ευρώ. Τι κάνει η Ευρώπη; Γιατί δεν παίζει τον θεσμικό ρόλο της δείχνοντας την αλληλεγγύη της προς την Ελλάδα; Αν συνεχίσουμε, λέει το Bruegel, με αυτή τη μοναδική σε βιαιότητα μέθοδο λιτότητας-εξυγίανσης, οδηγούμε την Ελλάδα κατ' ευθείαν στην παρατεταμένη ύφεση και φυσικά δεν σώζουμε ούτε το ευρώ.
Είναι υποχρέωση της ευρωζώνης, λέει ο οικονομολόγος κ. Σαπίρ, μέλος του Bruegel, να σταματήσουν η Γαλλία και η Γερμανία αυτό το πολύμηνο βαλς της αναποφασιστικότητας και να πάρουν τη μόνη δυνατή πολιτική λύση βοηθώντας τόσο την Ελλάδα όσο και την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ιταλία. Είμαστε μακριά πλέον από τη δυνατότητα να επιλέξουμε, μεταξύ πολλών καλών και κακών λύσεων, την καλύτερη.
Με τις καθυστερήσεις των Γαλλογερμανών έχουμε πλέον να διαλέξουμε μεταξύ κακών και πολύ κακών λύσεων. Χρειάζονται εσωτερικές υποτιμήσεις στις χώρες που κινδυνεύουν, υποστηρίζει ο ίδιος, ανάλογα με το βαθμό του κινδύνου τους.

Το όπλο των CDS
Ο μόνος τρόπος να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα είναι να συμφωνήσουν γι' αυτό το Παρίσι με το Βερολίνο. Και τούτο διότι αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα ενεργοποιούνται τα ασφάλιστρα κινδύνου, τα λεγόμενα CDS. Αλλά και με τα CDS ενεργοποιούνται και οι ασφάλειες που έχουν πάρει οι τράπεζες που κατέχουν τα CDS για να προστατευθούν στην περίπτωση που θα χρειαστεί να καταβάλουν τα ασφάλιστρα κινδύνου (δεν είναι ηλίθιες οι τράπεζες).
Σε μια τέτοια περίπτωση χρεοκοπίας της Ελλάδας, που θ' ακολουθήσουν, ως ντόμινο, οι άλλες περιφερειακές χώρες της Μεσογείου, ποιο θα είναι το ύψος των ασφαλίστρων κινδύνου και των ασφαλειών για τα ασφάλιστρα κινδύνου; Τα ποσά είναι κολοσσιαία, ανυπολόγιστα σήμερα. Τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα;
Θυμηθείτε τι είχαν πει οι δύο ήρωες της ελεεινής μορφής, ο κ. Παπανδρέου και ο Παπακωσταντίνου, για το περίφημο περίστροφο, που αντιπροσώπευε το ΔΝΤ, το οποίο θα ενεργοποιούσαν αν οι Ευρωπαίοι δεν βοηθούσαν την Ελλάδα. Οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι τούς υποχρέωσαν να το χρησιμοποιήσουν. Και ιδού σήμερα τα αποτελέσματα από τις «απειλές» των ηρώων μας.
Ομως, η Ελλάδα διαθέτει ακόμη -για κάποιο καιρό- όχι ένα περίστροφο, αλλά ένα πυρηνικό όπλο μαζικής καταστροφής. Με διακριτικές-παρασκηνιακές διαβουλεύσεις μπορεί να ζητήσει την επέκταση της εφαρμογής σε 20-25 χρόνια όλων των αναμφισβήτητων οικονομικών, διαρθρωτικών κ.λπ. υποχρεώσεών της που δεσμεύεται να τις εφαρμόσει σταδιακά και υπό την πλήρη επιτήρηση της τρόικας.
Αυτό θα σήμαινε, ας πάρουμε ένα παράδειγμα, τη μείωση (έξοδος στη σύνταξη) των δημοσίων υπαλλήλων μέσα στα επόμενα 5-10 χρόνια όχι κατά 100 αλλά κατά 200 χιλιάδες άτομα - ίσως και περισσότερα, χωρίς κανείς να νιώσει ότι του βάζουν θηλιά στο λαιμό.

Αν δεν το δεχθούν, δεν πειράζει, σταματάμε την εφαρμογή των προγράμματος-Γολγοθάς για τον ελληνικό λαό και βλέπουμε τι θα πληρώσουν στην πραγματικότητα από τη συστημική κρίση, που θέλουν ν' αποφύγουν με τη βλακώδη συμμετοχή μας, η οποία θα προκληθεί και με ποσά που θα κληθούν να καταβάλουν -όλοι παραδέχονται ότι σήμερα είναι αδύνατον να υπολογίσουν το ύψος τους. Δεν πρόκειται να δεχθούν τη λογική αντιπρότασή μας; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω.

Ο εχθρός είναι εντός !....

 

Κρίση πολιτικής κουλτούρας

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ Συγγραφέα, καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς nkotzias@otenet.gr

Δεν υπάρχει κανένα αυταρχικό και αντικοινωνικό μέτρο ή πολιτική που προκαλεί ύφεση που να μην ψηφίστηκε από τους βουλευτές της πλειοψηφίας.

Αντίθετα, «αντιστάθηκαν» στην παραπομπή συναδέλφων τους στην ελληνική Δικαιοσύνη για τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου και της Siemens. «Αντιστάθηκαν» στον περιορισμό των δικαιωμάτων των καρτέλ. Σε προβλέψεις νομοσχεδίων για τα ταξί. Σε κάθε περίπτωση το κύριο δεν είναι ο κατάλογος του τι ψήφισαν και του τι δεν ψήφισαν ορισμένοι εκ των βουλευτών. Σε ποια πεδία πολιτικής, δηλαδή, «σήκωσαν» κεφάλι και σε ποια σύρθηκαν πίσω από πολιτικές που διαμορφώνουν εξωκοινοβουλευτικά κέντρα, αλλά, κυρίως, η σύγκριση ανάμεσα στους δύο αυτούς καταλόγους.

Οι κυβερνητικοί βουλευτές, στην πλειοψηφία τους, δεν είχαν πρόβλημα να στηρίξουν διαδικασίες που αφορούσαν περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Παραβίασης του συντάγματος. Εισαγωγής εργασιακών σχέσεων που παραπέμπουν στον Μεσαίωνα. Μέτρων παραχώρησης κυριαρχίας. Εδειχναν και δείχνουν να αποδέχονται με μεγάλη ευκολία την άποψη ότι το πρόβλημα της χώρας είναι η ακόμα πιο άγρια εφαρμογή μιας πολιτικής που παράγει ύφεση και κρίση, καθώς και άδικες κατανομές εισοδήματος και πλούτου και όχι η ίδια η ουσία αυτής της πολιτικής.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι παρ' όλα αυτά, η στάση τους είναι βαθιά ανθρώπινη. Ας υποθέσουμε ότι είναι έτσι. Προκύπτει, όμως, ένα δεύτερο ζήτημα. Πώς είναι δυνατό όχι μόνο να ψηφίζουν ό,τι ψηφίζουν, αλλά να το κάνουν αυτό χειροκροτώντας; Και σε αυτό υπάρχει μια απάντηση: αφενός εκφράζουν με αυτό τον τρόπο βαθιά αισθήματα ανασφάλειας και αφετέρου προσπαθούν να νιώθουν ότι είναι σε αποστολή σωτηρίας της χώρας με μια πολιτική που δεν βγαίνει, αφού αυξάνει το χρέος και καταστρέφει την κοινωνία. Ουσιαστικά στηρίζουν μια πολιτική που διασφαλίζει για τους ισχυρούς τον άλλο δρόμο, εκείνο της μετακύλισης της κρίσης στους μη ισχυρούς. Ταυτόχρονα επιβάλλουν στους τελευταίους δι' αυτής της μετακύλυσης τον «εθνικό μονόδρομο». Εν πάση περιπτώσει ας δείξουμε και σε αυτό κατανόηση.
Προκύπτει ένα ακόμα ερώτημα: γιατί πρέπει να υβρίζονται οι πολίτες και οι κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται; Γιατί υπάρχει μια τέτοια καμπάνια ενάντια στη νέα γενιά και τα ελληνικά πανεπιστήμια, ενώ καταγγέλλονται συλλήβδην οι δημόσιοι υπάλληλοι; Γιατί είναι έτοιμοι να στηρίξουν τους εκβιασμούς που ετοιμάζονται για τον Οκτώβρη; Νομίζω ότι η απάντηση είναι απλή:
Πρώτον, προσπαθούν να διασπάσουν την κοινωνία, άρα και να αποδιοργανώσουν την υποβάθμιση των αγώνων της. Σε αυτό, ιδιαίτερα ως προς τους δημοσίους το έχουν πετύχει.

Δεύτερον, θέλουν να αναδείξουν τους τελευταίους ως τον κύριο εχθρό, ως τους υπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση, απολυτοποιώντας και γενικεύοντας αρνητικές εμπειρίες των άλλων πολιτών (οι οποίοι, όμως, δεν ξεχνούν ότι δημόσιος υπάλληλος είναι και ο πυροσβέστης που πεθαίνει στη μάχη της φωτιάς, όπως και ο αεροπόρος). Πίσω δε από αυτό τον καπνό των ύβρεων προσπαθούν να κρύψουν τους πραγματικούς ενόχους.
Τρίτον, χρησιμοποιούν αυτή την ύβρη για να δικαιολογηθούν στον εαυτό τους, αλλά και προκειμένου -κάποιοι λίγοι- να αποκτήσουν «προίκα διαδοχής». Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν τους σκοτίζει η χώρα. Διαφορετικά η κυβέρνηση θα οργάνωνε άλλου είδους καμπάνιες, με διαφορετικούς στόχους, όπως ενάντια στα καρτέλ, στο μαύρο χρήμα, στη διαπλοκή.

Συμπέρασμα: τα λόγια τους κρύβουν μεν την αλήθεια, αλλά, ταυτόχρονα, την προδίδουν.

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΩΝ

  ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ φαρμακοποιών

ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΤΟ   ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΥ

Συνάδελφοι,

Διανύουμε την περίοδο μιας βαθύτατης οικονομικής κρίσης, πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα, που έχει τα αίτιά της κυρίως στην παγκόσμια οικονομική κρίση με την εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού και την παγκοσμιοποίηση. Είναι μια κρίση που διαπερνά τις οικονομίες όλων των κρατών που στηρίχθηκαν σε άυλα χρηματιστηριακά κεφάλαια και όχι στην πραγματική οικονομία συνυφασμένη με την παραγωγική δυνατότητα του κάθε κράτους.

Οι  πολιτικές των Ελληνικών κυβερνήσεων υπέρ των μεγάλων συμφερόντων και των τραπεζών,   σε συνδυασμό με τις αδυναμίες  του Ελληνικού κράτους, κατέστησαν την χώρα μας τον πιο αδύναμο κρίκο αυτού του οικονομικού μοντέλου με αποτέλεσμα να μπει πρώτη από όλες στο στόχαστρο των οίκων αξιολόγησης με προοπτική την σταδιακή και ελεγχόμενη προς στιγμή πτώχευση της Ελληνικής οικονομίας.

Η κρίση δεν μπορούσε να αφήσει έξω τον χώρο της υγείας και πολύ περισσότερο τις δυνατότητες των ασφαλιστικών ταμείων να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Η αδυναμία πληρωμής επηρεάζει όλο το οικοδόμημα της κοινωνικής ασφάλισης έτσι όπως αυτό οικοδομήθηκε μεταπολεμικά. Ήταν λογικό ότι τα πρώτα θύματα αυτής της κατάστασης θα ήταν οι φορείς που ασχολούνται με το φάρμακο και ιδίως ο πιο αδύναμος κρίκος στο κύκλωμα του φαρμάκου που είναι τα Φαρμακεία.

Η κυβέρνηση για λόγους σκοπιμότητας, εξυπηρέτησης συμφερόντων  και εύκολης

δημαγωγίας, προσπάθησε σχεδιασμένα να αμφισβητήσει όλο το θεσμικό πλαίσιο

λειτουργίας των φαρμακείων στην Ελλάδα .Στο στόχαστρό της μπήκαν  το

ιδιοκτησιακό καθεστώς των φαρμακείων, το ποσοστό κέρδους, η σταθερή λιανική

τιμή, τα πληθυσμιακά και χωροταξικά κριτήρια,το Ωράριο,  οι συνεταιρισμοί, το

4%ο κλπ. προσθέτοντας πρόσφατα  τα ΦΥΚ και  νέες εξοντωτικές ποινές για τυπικές

παραβάσεις. Με αφορμή την κρίση, προσπάθησαν και προσπαθούν τμηματικά, να ανοίξουν την

πόρτα των θεσμικών αλλαγών, ίσως και για όλη την Ευρώπη, εφαρμόζοντας κατά

γράμμα τις εντολές του ΔΝΤ και διαφόρων οικονομικών συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στο χώρο του  φαρμάκου.

Μπροστά σε αυτούς τους κινδύνους ριζικών αλλαγών σε βάρος μας και κάτω από την

πίεση των γεγονότων, διαφαίνεται μια αρραγής αγωνιστική ενότητα του κλάδου,

η οποία έπαιξε και θα παίξει σημαντικό ρόλο στις όποιες εξελίξεις θα ακολουθήσουν.

 Αυτή η ενότητα όμως από μόνη της δεν αρκεί αν δεν δώσουμε περιεχόμενο στην εξέλιξη του

φαρμακείου του μέλλοντος και δεν αλλάξουμε πρακτικές και νοοτροπίες:

«είναι ανόητος όποιος  θεωρεί ότι ακολουθώντας συνεχώς την ίδια μέθοδο θα

πετύχει διαφορετικά αποτελέσματα» μας λέει ο Αϊνστάιν.

Συνάδελφοι,

 Διανύουμε ήδη την νέα εποχή για την Ελληνική Κοινωνία, την εποχή της οικονομικής κατάρρευσης, της ανέχειας, της φτώχειας, την διαρρηξη της κοινωνικής συνοχής, την επίθεση
των πολυεθνικών στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, στα δικαιώματα και στις εργασιακές
σχέσεις, την κυριαρχία των τραπεζών στην οικονομία και γενικά την υποταγή με πολιτικούς και οικονομικούς όρους σε ξένα κέντρα αποφάσεων με αποτέλεσμα την απώλεια μέρους της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

Σε αυτό το νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται γύρω μας, πρέπει να δούμε και την νέα
εποχή για το Ελληνικό φαρμακείο. Εν όψει δε της εκλογής της νέας διοίκησης του ΠΦΣ, επιβάλλεται να αλλάξουμε πολλά πράγματα στο ανώτατο συνδικαλιστικό μας όργανο. Η μέχρι
τώρα πορεία του και οι διαπιστώσεις που γίνονται από πολλές πλευρές δείχνουν και το
μέγεθος του προβλήματος για τα συνδικαλιστικά μας όργανα. Για την μέχρι τώρα πορεία
του ΠΦΣ, χωρίς να υιοθετούμε λογικές μηδενισμού,  έχουμε  επίμονα επισημάνει:

-                           Την έλλειψη ολοκληρωμένου σχεδιασμού τρέχοντας συνεχώς πίσω από τα γεγονότα ,

 ακόμα και στα πιο εύκολα όπως π.χ η ανακύκλωση των ληγμένων φαρμάκων.

-                           Την έλλειψη επιστημονικών μελετών και την επεξεργασία θέσεων.

-                           Την αδυναμία παρουσίασης εμπεριστατωμένων εναλλακτικών προτάσεων.

-                           Την υποταγή πολλές φορές στον κυβερνητικό συνδικαλισμό.

-                           Την υποβάθμιση της Γ.Σ του ΠΦΣ και την απουσία θεματικών συνεδριάσεων

 συλλογικών οργάνων και των επιτροπών.

-                           Την καλλιέργεια ενός αδικαιολόγητου εφησυχασμού με λεονταρισμούς και

διαβεβαιώσεις επί παντός του επιστητού,  αποτέλεσμα πολλές φορές  εξωθεσμικών

συνεννοήσεων  εντός και εκτός ΠΦΣ.

-  Tην παρωχημένη οργανωτική δομή.

-                          Την απαξιωτική και επιλεκτική συμπεριφορά απέναντι στους τοπικούς συλλόγους.

-                           Την ενοχοποίηση και αποκλεισμό κάθε διαφορετικής άποψης.

-                           Την μεγάλη καθυστέρηση στην εφαρμογή της μηχανοργάνωσης.

-                           Την διστακτικότητα για αγωνιστικές κινητοποιήσεις που οδήγησαν σε αντιπαράθεση
και στη δημιουργία αρνητικού κλίματος με τους φαρμακευτικούς συλλόγους εκείνους που βρέθηκαν
 στην πρώτη γραμμή του αγώνα. 

-   Την έλλειψη συντονισμού και συνεργασίας με τους τοπικούς Φαρμακευτικούς Συλλόγους. Σε γενικές γραμμές όλα αυτά οδηγούν στην απαξίωση και την αναξιοπιστία των συνδικαλιστικών μας οργάνων. Η νέα διοίκηση του ΠΦΣ θα διαχειριστεί ιστορικές αποφάσεις που θα διαμορφώσουν το μέλλον του Ελληνικού Φαρμακείου. Γιʼ αυτό και θα χρειαστεί η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση πάνω σε ένα θεσμικό πλαίσιο ενάντια στα μέτρα που επιβουλεύονται οι Κυβερνήσεις, το ΔΝΤ και οι πολυεθνικές του χώρου.

Θεωρώντας  αυτονόητη   την μέγιστη προετοιμασία, διεύρυνση και τεκμηρίωση της αγωνιστικής μας ενότητας και απάντησης στις επιθέσεις  εναντίον μας.

Κατά την δική μας άποψη, τέσσερεις είναι οι πυλώνες πάνω στους οποίους θα πρέπει
να εστιάσουμε την προσοχή μας .

1)    Η πολύπλευρη επιστημονική επάρκεια των συναδέλφων.

-Όλο και περισσότερο γίνεται αντιληπτό ότι ο Φαρμακοποιός του μέλλοντος δεν μπορεί να έχει
 μεγάλη σχέση με τον Φαρμακοποιό των δεκαετιών του ʼ90 και του 2000. Για να μπορεί να παίξει με επάρκεια τον ρόλο του συμβούλου πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης θα πρέπει να
αναβαθμιστεί και να διευρυνθεί  το γνωστικό αντικείμενο του κάθε φαρμακοποιού. Μια τέτοια αναβάθμιση ξεκινάει από το επίπεδο σπουδών, την αναβάθμιση και την διεύρυνση των
μεταπτυχιακών σπουδών στα Ελληνικά πανεπιστήμια και από το προσωπικό ενδιαφέρον του
κάθε φαρμακοποιού να διευρύνει τις γνώσεις του. Σήμερα αυτό θα επιτευχθεί σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια σε ευρεία και πανελλαδική κλίμακα με προτροπή και καθοδήγηση του ΠΦΣ,
 σε σχέση με την ουσιαστική δουλειά  μεν αλλά μικρής κλίμακας που κάνουν σήμερα 1-2 Φ.Σ. 

2)    Τα συνδικαλιστικά μας όργανα

-Για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε συνδικαλιστικά στις απαιτήσεις των καιρών,

 τα συνδικαλιστικά μας όργανα  θα πρέπει να πετύχουν συλλογική ενότητα με

συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης, με συνεχή απολογισμό και νέο προγραμματισμό.

Κατʼ αρχήν,  θα πρέπει να προχωρήσουν στην πλήρη οργανωτική και λειτουργική τους ανασυγκρότηση. Οι νέες τεχνολογίες  πρέπει να συγκροτούν τον κορμό μιας τέτοιας ανασυγκρότησης.

 

3)    Οι προμηθευτικοί συνεταιρισμοί

-Οι φαρμακευτικοί προμηθευτικοί συνεταιρισμοί με την εμπειρία των τελευταίων 30 χρόνων

στάθηκαν δίπλα στα φαρμακεία και βοήθησαν στην ποιότητα της ζωής μας. Σήμερα καλούνται να

βοηθήσουν στην επιβίωση μας. Είναι η ώρα λειτουργικών αλλαγών με στόχο την μείωση του κόστους λειτουργίας των, την μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ και την μετεξέλιξή τους και σε παραγωγικές μονάδες φαρμακευτικών και παραφαρμακευτικών ειδών.

4)    Τα εταιρικά φαρμακεία

- Οι συνενώσεις των φαρμακείων των φαρμακοποιών, σε εταιρικά σχήματα είναι σε σωστή κατεύθυνση   αλλά έχουμε ήδη καθυστερήσει, αρκεί να δούμε  με εμπεριστατωμένες μελέτες, ποια είναι αυτά τα σχήματα, που μπορούν να εφαρμοστούν, με ποιες προϋποθέσεις  και κίνητρα  θα γίνουν, σε σχέση με τα αντικίνητρα που υπάρχουν σήμερα (REBATE  κατοχύρωση θέσης κλπ) . Σε τι θα εξυπηρετήσουν την βιωσιμότητα των  φαρμακείων  και την αποτελεσματικότητά τους ως χώροι πρωτοβάθμιας περίθαλψης.

 Αναλύοντας επιγραμματικά τα παραπάνω, στόχοι μας είναι:

Α.

να μην περάσει το σχέδιο της κυβέρνησης  που ακυρώνει   την ύπαρξη  μας  και στον  επαγγελματικό  και στον επιστημονικό  τομέα.

Β.

1. Να ανακτήσει  ο ΠΦΣ το ρόλο του δευτεροβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου με λειτουργική ενότητα δράσης  και του συμβούλου της πολιτείας , σε θέματα φαρμακευτικής πολιτικής.

2. Να σχεδιάσουμε, με την απαιτούμενη βοήθεια, το φαρμακείο του σήμερα, με προοπτική και μέλλον.

3.   Να κατοχυρώσουμε το ρόλο του φαρμακοποιού και του φαρμακείου στην πρωτοβάθμια περίθαλψη και τις νέες υπηρεσίες.

5. Να ενισχύσουμε το συνεταιριστικό κίνημα των φαρμακοποιών. Κοινή πορεία με την ΟΣΦΕ.

6. Να προτείνουμε στην πολιτεία:

* Ενιαία μηχανογραφημένη συνταγή και ηλεκτρονική κάρτα υγείας για όλα

τα ασφαλιστικά ταμεία.

* Πλήρη μηχανοργάνωση του όλου κυκλώματος του φαρμάκου.

* Συμβάσεις, χωρίς γραφειοκρατικές και λεόντειες υποχρεώσεις εις βάρος μας.

* Συνταγογράφηση των φαρμάκων ,με γενόσημη (δραστική ουσία) ονομασία και δυνατότητα αντικατάστασης από τον φαρμακοποιό.

7. Να αξιοποιήσουμε , με διαφάνεια και εγκυρότητα, τα περιουσιακά στοιχεία των συλλόγων, προς ουσιαστικό όφελος των φαρμακοποιών.

Ο ΠΦΣ Θα πρέπει:

> Να αποκτήσει την απαιτούμενη συλλογική ενότητα, με διαφάνεια,  οργάνωση και τις
απαραίτητες υποδομές.

> Να αναβαθμίσει τις Γ.Σ.,  σε όργανο πολιτικού σχεδιασμού και ενημέρωσης και να καθιερωθούν  θεματικές συνεδριάσεις  με την δημιουργία ευέλικτων μικρών σχημάτων μελέτης και επεξεργασίας θέσεων, εισηγητικών προς τις Γ.Σ.

Να ενεργοποιήσει, οργανώσει και να αναβαθμίσει τους τοπικούς ΦΣ,  που έχουν ανυπαρξία ουσιαστικής σύνδεσης με τον Π.Φ.Σ,  με χρήματα και σύγχρονες υποδομές.  Και εδώ  έχουμε λίγα αλλά  λαμπρά τοπικά παραδείγματα. Η τοπική δράση και ανάδειξη του κοινωνικού & επιστημονικού ρόλου του φαρμακοποιού είναι σημαντική δουλειά τους. Αυτό δεν γίνεται με συλλόγους επαίτες για οικονομική ενίσχυση, ούτε με αποκλεισμούς και αντιπαλότητες. Οι τοπικοί Φ.Σ. μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες, όχι για να παρακάμψουν τον Π.Φ.Σ., αλλά για να του δώσουν ώθηση ώστε να ξεπεράσει αγκυλώσεις , διοικητικά συμπλέγματα και αδυναμίες, για να γίνει μπροστάρης στο σχεδιασμό, την υλοποίηση  και τη διεκδίκηση .

Να βοηθήσει στο άνοιγμα των διαδικασιών εκείνων που θα δώσουν βήμα έκφρασης,
 λόγου και εκπροσώπησης σε όλους τους νέους συναδέλφους που το επιθυμούν.

> Να επιταχυνθεί η δημιουργία της φαρμακευτικής πύλης στο διαδίκτυο και η προσαρμογή

των φαρμακείων στις νέες τεχνολογίες, ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.

Με αυτές τις κατ’ αρχήν σκέψεις, στον ελάχιστο χρόνο και τον περιορισμένο

 χώρο, που μας δόθηκε να τις διατυπώσουμε στο Φ.Δ.,   κατέρχεται στις επερχόμενες αρχαιρεσίες του  ΠΦΣ η ΄΄ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ φαρμακοποιών΄΄. Ένα σχήμα με συνέπεια θέσεων στην διάρκεια του χρόνου,  που είναι χώρος σύνθεσης απόψεων, κοινής δράσης και κοινής πορείας όπου συμμετέχουν συνάδελφοι ανεξάρτητα κομματικών επιλογών που βάζουν το κοινό καλό  πάνω από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Είναι αδιαπραγμάτευτη η θέση μας ότι ο ΠΦΣ και οι σύλλογοι δεν πρέπει να είναι πεδία καταγραφής κομματικών δυνάμεων.

 Συνάδελφοι, Αν δεν προβληματιστούμε σε τέτοιες κατευθύνσεις,  να επενδύσουμε σε αυτές , να προσπαθήσουμε να αντισταθούμε και να αναπληρώσουμε ότι χάσαμε, σε μια εποχή έντονων ανακατατάξεων και ανακατανομής του πλούτου υπέρ των μεγάλων  συμφερόντων, τότε οι μέρες που έρχονται δεν θα είναι οι καλύτερες . Πιστεύουμε ότι το μέλλον ανήκει στην

 οργάνωση, στη φαντασία, στη δουλειά και στον συλλογικό αγώνα για μια

καλύτερη επαγγελματική και κοινωνική ζωή.

Διεκδικούμε επιχειρηματικά το αύριο με τολμηρές επιλογές σήμερα, έχοντας υπ’ όψιν τη ρήση του Αϊνστάιν: «τα σημαντικά προβλήματα που έχουμε μπροστά μας δεν

επιλύονται με τον τρόπο σκέψης που είχαμε όταν αυτά δημιουργήθηκαν»,
 αλλά ούτε και με τους ίδιους ανθρώπους σε πρώτο ρόλο συμπληρώνουμε εμείς. 

       ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ φαρμακοποιών

  ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

-ΑΓΑΘΟΠΟΥΛΟΣ   ΔΗΜΗΤΡΗΣ                  ΚΙΛΚΙΣ

-ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ    ΓΙΩΡΓΟΣ              ΗΡΑΚΛΕΙΟ

-ΒΑΡΒΑΡΙΓΟΣ         ΘΑΝΑΣΗΣ     ΖΑΚΥΝΘΟΣ

 -ΚΑΡΑΤΖΑΣ           ΤΑΚΗΣ                ΠΕΙΡΑΙΑΣ

-ΚΟΚΚΑ                  ΜΙΝΑ             ΒΟΛΟΣ

 - ΛΑΖΑΡΗΣ              ΝΙΚΟΣ           ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ

- ΛΑΙΟΣ           ΜΑΝΩΛΗΣ            ΒΕΡΟΙΑ

-ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ   ΓΙΑΝΝΗΣ            ΑΘΗΝΑ

-ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ    ΔΗΜΗΤΡΗΣ   ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

-ΠΙΣΤΟΦΙΔΟΥ          ΜΑΡΙΑ             ΚΑΒΑΛΑ

- ΠΡΟΒΙΔΑΚΗ       ΑΓΓΕΛΙΚΗ        ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ

-ΡΑΡΑΚΟΣ                  ΠΕΤΡΟΣ   ΚΕΡΚΥΡΑ   

       ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

 ΤΑΚΤΙΚΟΙ

* ΓΙΑΝΝΟΓΛΟΥ      ΗΛΙΑΣ            ΑΘΗΝΑ

* ΜΑΥΡΙΔΟΥ      ΤΖΕΝΗ      ΠΕΙΡΑΙΑΣ

* ΣΥΛΛΙΓΝΑΚΗΣ    ΓΙΑΝΝΗΣ               ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

 

                          ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟΙ

*ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΩΤΗΡΗΣ        ΚΑΛΑΜΑΤΑ

* ΚΑΡΑΤΖΑΣ        ΤΑΚΗΣ          ΠΕΙΡΑΙΑΣ

*ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ  ΔΗΜΗΤΡΗΣ    ΑΘΗΝΑ 

Με fast track η νέα γερμανική κατοχή

 

Με fast track η νέα γερμανική κατοχή

Επενδύσεις απαλλαγμένες από γραφειοκρατικές διαδικασίες, με φορολογικά κίνητρα, σε εκτάσεις που ανήκουν στο Δημόσιο που θα παραχωρούνται με συνοπτικές διαδικασίες προωθεί με τους Γερμανούς η ελληνική πλευρά.

Ενα ειδικό αδειοδοτικό καθεστώς, πρόσθετες χρηματοδοτικές εγγυήσεις, επιπλέον φορολογικά κίνητρα και ευέλικτες εργασιακές σχέσεις συναποτελούν το τετράπτυχο που προωθούν. Οπως σημειώνει καλά ενημερωμένη πηγή, η θέσπιση ειδικού status προκειμένου να αρθούν γραφειοκρατικά και εγγενή εμπόδια μένει να φανεί στην πράξη κατά πόσον θα λειτουργήσει.

Οσον αφορά τις χρηματοδοτικές εγγυήσεις, τραπεζική πηγή θεωρεί εξαιρετικά πολύπλοκο το εγχείρημα, καθώς πρέπει να πεισθούν οι Γερμανοί να εισφέρουν το περίπου 10-15% του κεφαλαίου. Αλλωστε, είναι τα μόνα που θα διακινδυνεύσουν οι Γερμανοί, καθώς τα υπόλοιπα μπορεί να καλυφθούν από κοινοτικούς πόρους και κονδύλια του ΕΣΠΑ. Για τα φορολογικά κίνητρα, έμπειρος νομικός παράγοντας επιφυλασσόταν κατά πόσον μπορεί να προβλεφθούν για μεμονωμένες επενδύσεις και κατά παράβαση της ισόνομης μεταχείρισης.

Σύμφωνα με υπολογισμούς επιχειρηματιών του κλάδου, ένα τ.μ. φωτοβολταϊκού στην Ελλάδα αποδίδει έως 1.800 KW το χρόνο όταν στην Γερμανία δεν ξεπερνά τις 1.200 KW. Δηλαδή απόδοση έως 50% υψηλότερη. Εάν κρίνουμε από την τελευταία παρουσίαση του αρμόδιου υπουργού Γ. Παπακωνσταντίνου την Τρίτη στο Αμβούργο, ο πήχης έχει τεθεί πολύ ψηλά από την Αθήνα, καθώς μιλά για παραχώρηση έως 200 χιλιάδων στρεμμάτων κρατικής γης με 25ετείς συμβάσεις.
Σύμφωνα με τους κυβερνητικούς υπολογισμούς, το περίφημο πρόγραμμα «Ηλιος» προβλέπει επενδύσεις έως 20 δισ. ευρώ, ωστόσο οι όροι με τους οποίους κινείται η εν λόγω αγορά, ειδικότερα δε οι Γερμανοί, δεν δικαιολογούν τόση αισιοδοξία. Το ενδιαφέρον των Γερμανών αποδίδεται στην περιορισμένη χρήση ενέργειας από φωτοβολταϊκά στη χώρα τους, την ακριβή τιμή ανά μονάδα και την ισχυρή βιομηχανία που έχουν αναπτύξει από την κατασκευή πάνελ μέχρι την υψηλή τεχνογνωσία. Επιπλέον, το Βερολίνο «καίγεται» ώστε μέχρι το 2020 να έχουν καλυφθεί οι όροι που έχει θέσει η Κομισιόν, σε μία περίοδο που αναδιαρθρώνουν το ενεργειακό τους πρόγραμμα και λόγω του δραστικού περιορισμού της παραγωγής πυρηνικής ενέργειας.
Το εργασιακό κόστος είναι εξίσου σοβαρή παράμετρος για το γερμανικό κεφάλαιο, η άποψη του οποίου δεν φαίνεται να διαφοροποιείται ουσιαστικά από την λαϊκίστικη αντίληψη της «Bild» για τους... τεμπέληδες Ελληνες. Σαφής ο Martin Knapp (πρόεδρος του Ελληνογερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου) όταν θεωρεί μη ανταγωνιστική τη χώρα μας σε σχέση με εκείνες της ανατολικής Ευρώπης. Δεν έχει τεθεί αίτημα ειδικών εργασιακών όρων, διαβεβαιώνουν πηγές του υπουργείου Ανάπτυξης, ωστόσο με τη δυναμική που έχει προσλάβει η κρίση στη χώρα, οι ατομικές συμβάσεις λύνουν το πρόβλημα του κόστους για τους Γερμανούς...

Μ. ΓΕΛΑΝΤΑΛΙΣ

Μόνο Ευρωπαϊκών συμφερόντων ;;;;

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΡΙΖΙΚΩΝ ΛΥΣΕΩΝ

Σενάρια αναδιάρθρωσης μέχρι εξόδου από το ευρώ

Της ΜΑΤΙΝΑΣ ΣΤΕΒΗ

Με απ' ευθείας ανάθεση και χωρίς πολλές λεπτομέρειες, η Ελλάδα απασχολεί κορυφαία αμερικανική δικηγορική εταιρεία, η οποία εδώ και ένα χρόνο εξετάζει τον τρόπο ολοκληρωτικής αναδιάρθρωσης του χρέους και τη δυνατότητα εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη.

Είδαν έξοδο στη Ρώμη, αλλά με ταυτόχρονη αποχώρηση από την Ε.Ε. Στις 27 Ιουλίου η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε την ανάθεση του ρόλου χρηματοοικονομικών συμβούλων για το εν εξελίξει πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων στις τράπεζες ΒΝΡ Paribas, Deutsche Bank και HSBC.

Στην ίδια ανακοίνωση αναφέρεται η συνεργασία της κυβέρνησης με τη νεοϋορκέζικη δικηγορική εταιρεία Cleary Gottlieb (πλήρες όνομα «Cleary, Gottlieb, Steen and Hamilton LLP») «ως διεθνούς νομικού συμβούλου (...) σε σχέση με την εφαρμογή του PSI». Όπως είναι σε θέση να γνωρίζει η «Ε», όμως, η πρόσληψη της εν λόγω εταιρείας κάθε άλλο παρά απλή υπόθεση είναι.

Ποια είναι η Cleary Gottlieb

Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες δικηγορικές εταιρείες της Νέας Υόρκης, με εξειδίκευση σε τραπεζικές και χρηματοοικονομικές υποθέσεις. Η εταιρεία εδραιώθηκε μέσω της ανάμειξής της στις αναδιαρθρώσεις χρέους της Ουρουγουάης, της Αργεντινής και, πιο πρόσφατα, της Ισλανδίας.

Επικεφαλής της ομάδας που θα δουλέψει στην Ελλάδα και «αστέρας» της εταιρείας σε ζητήματα αναδιάρθρωσης χρέους είναι ο δικηγόρος Λι Μπούχαϊτ, ο οποίος εκπροσώπησε τις κυβερνήσεις της Ισλανδίας και της Αργεντινής κατά τις διαπραγματεύσεις τους με τους πιστωτές τους.

Ο κ. Μπούχαϊτ είχε αρχίσει να ασχολείται με το ελληνικό θέμα πολύ πριν η εταιρεία του προσληφθεί από τη χώρα μας. Συγκεκριμένα εξέδωσε, σε συνεργασία με τον καθηγητή Δικαίου του Πανεπιστημίου Ντιουκ των ΗΠΑ, Μίτου Γκουλάτι, δύο μελέτες. Η πρώτη, τον Απρίλιο του 2010, είχε τίτλο «Πώς να αναδιαρθρώσουμε το ελληνικό χρέος», ενώ η δεύτερη, του Απριλίου 2011, «Ελληνικό χρέος: Τα τελικά σενάρια».

Και οι δύο μελέτες, οι οποίες είναι ελεύθερα διαθέσιμες στο Διαδίκτυο, εξετάζουν εις βάθος το νομικό καθεστώς των ελληνικών ομολόγων και τις εναλλακτικές που έχει στη διάθεσή της η Ελλάδα, μεταξύ των οποίων και η ολική αναδιάρθρωση του χρέους.

Η συνάντηση της Ρώμης

Αυτό που δεν έχει γίνει ώς τώρα γνωστό, όμως, είναι το γεγονός ότι η Cleary Gottlieb οργάνωσε συνέδριο κεκλεισμένων των θυρών στη Ρώμη στις 3 Φεβρουαρίου, με συμμετοχή του κ. Μπούχαϊτ και υψηλόβαθμων στελεχών από άλλες διεθνείς δικηγορικές εταιρείες, με αντικείμενο την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη.

Συγκεκριμένα, εισήγηση που παρουσιάστηκε και συζητήθηκε εκεί, την οποία έχει στη διάθεσή της η «Ε», εξετάζει την εθελοντική έξοδο ή έξωση χώρας από την ευρωζώνη και πώς αυτή μπορεί να γίνει σύννομα, παρά την έλλειψη σχετικής πρόβλεψης στις συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας.

Η συγκεκριμένη εισήγηση παρουσιάστηκε από τον δικηγόρο Τσαρλς Πράκτωρ, της λονδρέζικης εταιρείας Μπερντ & Μπερντ, με τίτλο «Φεύγοντας από την ευρωζώνη» και αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης μετά την παρουσίασή της ανάμεσα στον κ. Πρόκτορ, τον κ. Μπούχαϊτ και τους λοιπούς συνέδρους της Cleary Gottlieb.

Στην παρουσίαση αναγνωρίζεται η νομική δυσκολία εξόδου από την ευρωζώνη, λόγω των διατάξεων των συνθηκών του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, παρουσιάζεται όμως ένα «παράθυρο» για εθελοντική και μόνο αποχώρηση. Συγκεκριμένα, το άρθρο 50 της συνθήκης του Μάαστριχτ, το οποίο αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη που έγινε στη Λισαβόνα, επιτρέπει σε χώρα να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ενωση «ανάλογα με τις συνταγματικές διατάξεις του κράτους-μέλους».

Σύμφωνα με την ανάλυση που παρουσιάστηκε στο συνέδριο της Cleary Gottlieb, εάν μία χώρα επιθυμεί να αποχωρήσει από την ευρωζώνη πρέπει πρώτα να κάνει χρήση του συγκεκριμένου άρθρου και να αποχωρήσει από την Ε.Ε. «Συνεπώς, υπάρχει μηχανισμός εξόδου που περιλαμβάνει την Ε.Ε. και την ευρωζώνη», επισημαίνεται στην εισήγηση, ενώ «δεν υφίσταται διαδικασία υπό την οποία κράτος-μέλος να μπορεί να αποχωρήσει από την ευρωζώνη αλλά να παραμείνει στην Ε.Ε.».

Τέλος, στην εισήγηση σημειώνεται ότι ενδεχομένως υπό άλλο άρθρο της συνθήκης του Μάαστριχτ το απερχόμενο κράτος να μπορεί άμεσα να κάνει αίτηση για να ξαναμπεί στην Ε.Ε. έχοντας αποχωρήσει από την ευρωζώνη.

Σε κανένα σημείο της εισήγησης δεν γίνεται αναφορά στην Ελλάδα συγκεκριμένα, ενδεχομένως για προσχηματικούς λόγους, καθότι το αντικείμενο της συνεδρίασης ήταν ούτως ή άλλως η Ελλάδα.

Παρά τη μυστικότητα της συνάντησης, η ιταλική οικονομική εφημερίδα «Linkiesta» με άρθρο της στις 10 Φεβρουαρίου έγραφε ότι «η Ελλάδα μπορεί να σπάσει το ταμπού και να βγει από την ευρωζώνη. Μεγάλες δικηγορικές εταιρείες απεργάζονται σχέδια ώστε αυτό να γίνει με νόμιμο τρόπο, χωρίς να παραβιάζονται οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Σε άρθρο των «Financial Times» την 1η Αυγούστου, η εφημερίδα σχολίαζε την πρόσληψη της Cleary Gottlieb από την Ελλάδα και ειδικά τον ρόλο του κ. Μπούχαϊτ. Η πρόσληψη ερμηνευόταν ως επιθετική κίνηση από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης, δεδομένου του ιστορικού του κ. Μπούχαϊτ ως σκληρού διαπραγματευτή σε παλαιότερες αναδιαρθρώσεις αλλά κυρίως λόγω των απόψεών του για το ενδεχόμενο ελληνικής αναδιάρθρωσης εκτός συμφωνιών με την Ε.Ε.

Συγκεκριμένα, αφού παρουσίαζε τη θέση του κ. Μπούχαϊτ για ολική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που διοικείται από ελληνικό δίκαιο με τρόπο ιδιαίτερα επώδυνο για τους ξένους πιστωτές, ο δημοσιογράφος της έγκριτης οικονομικής εφημερίδας σημείωνε καυστικά: «Σας ακούγονται όλα αυτά σαν μονομερής και αντι-ευρωπαϊκή δράση; Ίσως, όμως φαίνεται ότι οι λέξεις "πολυμερής", "ευρωπαϊκή" και "δράση" δεν συνδυάζονται με επιτυχία αυτές τις μέρες».

Τα ερωτήματα

Σε επικοινωνία που είχαμε με την Cleary Gottlieb μάς επιβεβαιώθηκε η πρόσληψή της από την ελληνική κυβέρνηση για το πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων, στο πλαίσιο των αποφάσεων της συνόδου κορυφής της 21ης Ιουλίου. Η εταιρεία δεν ήταν σε θέση να μας εξηγήσει πώς έγινε η συνεργασία (με απ' ευθείας ανάθεση, κατόπιν πρωτοβουλίας ποίου;) ούτε αν ο ρόλος της περιορίζεται στο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων.

Επίσης, παρ' ότι μας επιβεβαίωσε την πραγματοποίηση του συνεδρίου της Ρώμης, η Cleary Gottlieb δεν ήταν σε θέση να μας δώσει λεπτομέρειες για τον λόγο και την αφορμή της διοργάνωσής του.

Τα ερωτήματα λοιπόν παραμένουν: Πώς επιλέχθηκε η Cleary Gottlieb; Θα παίξει ευρύτερο ρόλο νομικού συμβούλου της Ελλάδας; Ποια η άποψη της κυβέρνησης για το έντονο ενδιαφέρον της εταιρείας για το πώς μπορεί να γίνει ολική αναδιάρθρωση του χρέους και το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη; Είναι και αυτά σενάρια που εξετάζονται;

To άρθρο έχει δημοσιευθεί στην Ελευθεροτυπία 31-8-2011