Το ακορντεόν του Κολωνού

Το ακορντεόν του Κολωνού Μπελαβίλας Νίκος Δημοσίευση:στην ΑΥΓΗ 23 Οκτωβρίου 2016 JAMES BOSWELL, Σχέδιο όρθιου άντρα που παίζει ακκορντεόν(1942) Ήταν σίγουρο ότι η πρώτη σχολική μέρα των προσφυγόπουλων θα είχε ζόρια. Τα εύκολα λόγια γράφονται σε άρθρα και προκηρύξεις, αλλά όταν ξεκινάς να μιλήσεις με γονείς, δασκάλους, δημάρχους, γονείς προσφυγόπουλων, τότε αντικρίζεις την πραγματική και δύσπιστη κοινωνία. Θες δεν θες. Γιατί χωρίς σχολεία, δήμους που συναινούν, τα παιδιά δεν παν σχολείο, δεν πα' να ’χουν το δικαίωμα. Ούτε με Έλληνες γονείς που κλειδώνουν τις πόρτες με λουκέτα. Χρειάστηκαν έξι μήνες δουλειάς για να καταγραφούν τα παιδιά, να αποκτηθεί η άγνωστη γνώση της εκπαίδευσης διαφορετικών ομάδων, εθνοτήτων, γλωσσών, θρησκειών, ηλικιών σε ανόμοιες συνθήκες. Να οργανωθεί ένα ασφαλές, παιδαγωγικά σωστό σχέδιο. Να βρεθούν χρήματα, οχήματα μεταφοράς, συνοδοί, δάσκαλοι, να γίνουν παντού εμβολιασμοί. Για όλα τα προσφυγόπουλα. Γιατί άλλο είναι μια δεκάδα παιδιά φιλοξενούμενα σε ανοιχτές δομές ή σε αλληλέγγυους στην Αθήνα δίπλα σε δεκάδες σχολεία κι άλλο χίλια παιδιά σε ένα camp δίπλα σε χωριά που δεν έχουν σχολικές αίθουσες. Άλλο είναι η Κόνιτσα, η Μυρσίνη, το Τσεπέλοβο, με τους ξενώνες, τις πολύ καλές συνθήκες, τους ικανούς ανθρώπους και τους φιλικούς δημάρχους, τους εθελοντές δασκάλους. Άλλο είναι το Καρά Τεπέ, ο Ελαιώνας, το Λαύριο, το Σχιστό, τα Διαβατά, τα μεγάλα camps, με τη σημαντική εκπαιδευτική δουλειά που έγινε τόσο καιρό, την ομαλή και σταθερή σχέση ανθρώπων υπηρεσιακών, αυτοδιοικητικών, εθελοντών, τη σταθερή στήριξή τους από τις τοπικές κοινωνίες. Και άλλο το χάος του Κατσικά, του Κουτσόχερου, των κέντρων με τις πολύ κακές συνθήκες και τους πολύ μεγάλους πληθυσμούς.

Ετοιμάστηκε το σχέδιο της εκπαίδευσης, επελέγησαν τα πρώτα σχολεία, παράλληλα με την ολοκλήρωση των εμβολιασμών, στήθηκε ένας περίπλοκος μηχανισμός που περιλαμβάνει τρία υπουργεία και δύο διεθνείς οργανισμούς. Με ευκολία; Όχι, το αντίθετο. Xωρίς λάθη; Ούτε. Αντίθετα, με πάρα πολλά. Εντελώς άγνωστο πεδίο, πρωτοφανές για όλους όσοι δουλεύουν σε αυτό. Όμως στην Ελλάδα για να στηθεί ένα τέτοιο θεσμικό - επιχειρησιακό σχέδιο και να εφαρμοστεί, χρειάζονται δυο - τρία χρόνια. Στην περίπτωση των προσφυγόπουλων, κατορθώθηκε μέσα σε λίγους μήνες. Φτάσαμε στο πρώτο κουδούνι. Το πρόγραμμα προχωράει πόλη - πόλη, σχολείο - σχολείο. Εμβολιασμοί, μεταφορές, συνοδοί, εκπαιδευτικοί. Στόχος να καλυφθούν όλα τα φιλοξενούμενα παιδιά. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, στη Θεσσαλονίκη, την Κόνιτσα, στο Λαύριο, στον Ταύρο, στα Πετράλωνα, υποδέχθηκαν τα παιδιά με κεράσματα και εκδηλώσεις. Σε ένα όμως από τα σχολεία, σε μια γειτονιά της Αθήνας, στον Κολωνό, μια ομάδα 10-15 γονέων και ένας ειδοποιημένος κάμεραμαν είχαν ετοιμαστεί να κλειδώσουν το σχολείο. Ο σχολικός διευθυντής, δύο γενναίες εκπαιδευτικοί και οι δάσκαλοι προσπαθούσαν από το πρωί να αντικρούσουν, σε μια ατέρμονη συζήτηση, ανακρίβειες, ψέματα, ανοησίες, όπως “όχι μόνο να βεβαιώσετε ότι είναι εμβολιασμένα, αλλά ότι είναι και υγιή”. Να ηρεμήσουν λίγους φανατικούς που δημιουργούσαν τεχνητό κλίμα μπροστά στην κάμερα, φωνάζοντας ότι τα παιδιά «θα καταστρέψουν τις εικόνες και τα ντουβάρια». Μύριζε Μεσαίωνα, αμορφωσιά και αγριότητα εκείνο το μεσημέρι. Τα παιδιά έμειναν στο λεωφορείο, αναμένοντας για να μην κινδυνεύσουν μέχρι να ηρεμήσει η κατάσταση.

Ώσπου από το πουθενά εμφανίστηκε ένας δάσκαλος με ένα ακορντεόν, πήρε μαζί με τις συνοδούς, τα παιδιά από το λεωφορείο και άρχισε να προχωράει μαζί τους προς την πύλη του σχολείου. Δίπλα του ένα παλικάρι και ένας μεσήλικας από τους αλληλέγγυους της περιοχής, εκπαιδευτικοί και εθελοντές φοιτητές των εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τους πρόσφυγες. Τη στιγμή που το χαρούμενο αυτό τσούρμο έμπαινε στο σχολείο υπό τους ήχους αιγαιοπελαγίτικου συρτού, οι άλλοι κατάλαβαν ότι είχαν χάσει! Όχι όλοι. Ένας τους ξεπετάχτηκε από την ομάδα, όρμησε και χτύπησε τον δάσκαλο μουσικό από πίσω, στο κεφάλι. Η στιγμιαία σκηνή που ο ακορντεονίστας χτυπιέται στην είσοδο του σχολείου αποτυπώθηκε στα βίντεο των social media της ίδιας μέρας. Ο δάσκαλος δεν έκανε πίσω. Συνέχισε. Τα παιδιά μπήκαν και ξεκίνησαν τα μαθήματα, όπως και σε όλα τα άλλα σχολεία. Όλη η σύγκρουση των ιδεών του Διαφωτισμού, του ουμανισμού, της ανεκτικότητας, με τις σκοτεινές ιδέες του μίσους και της βίας συμπυκνώθηκε σε ένα περιστατικό εξόχως συμβολικό. Ο φανατισμένος τραμπούκος εναντίον μικρών μαθητών και του δασκάλου τους που παίζει μουσική. Η ιστορία του ρατσιστικού μίσους σε λίγα δευτερόλεπτα.

Πολιτική αργία μήτηρ πάσης αριστερής κακίας Φοίβος Κλαυδιανός

Πολιτική αργία μήτηρ πάσης αριστερής κακίας Φοίβος Κλαυδιανός Δημοσίευση:στην ΑΥΓΗ 20 Οκτωβρίου 2016 12:00 “Η επίμονη Αριστερά”. Αυτός ήταν ο τίτλος που επέλεξε η “Αυγή” προκειμένου να συμπυκνώσει το μήνυμα που εξέπεμψε το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ομιλίες, το θερμό χειροκρότημα (για συγκεκριμένες από αυτές) και όσοι ξεχώρισαν στην εκλογή μελών της Κεντρικής Επιτροπής απέδειξαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εγκαταλείπει τον πόλεμο της διακυβέρνησης και ταυτόχρονα είναι αποφασισμένος να μη μετατραπεί σε κόμμα της mainstream “άχρωμης και άοσμης” Κεντροαριστεράς. Ωστόσο, ορισμένοι είχαν βιαστεί να προεξοφλήσουν ότι το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα επικύρωνε το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή την οριστική μετάλλαξή του σε “ρηχό” κόμμα εξουσίας χωρίς ιδεολογικές ρίζες.

Όπως έγραψε ο πρώην γραμματέας του κόμματος Τάσος Κορωνάκης, θα σήμαινε “την απόλυτη προσαρμογή σε ένα μοντέλο διαχειριστικού κόμματος, που το ενώνει η παραμονή στην εξουσία και όχι η ιδεολογία ή το πολιτικό σχέδιο”. “Τώρα φοράει τον μανδύα της κρατικής εξουσίας και βρίσκεται απέναντι σε αυτά που ιστορικά πρέσβευε. Και αυτά θα επιβεβαιωθούν από το συνέδριο. Η δεξιά σοσιαλδημοκρατία έχει πια το κόμμα της” διατυμπάνιζε ο Περικλής Κοροβέσης. Αξιόλογοι και οι δύο, δεν θα τους ζητήσει κανείς να διορθώσουν αυτά που προέβλεψαν λίγο πριν από το συνέδριο και δεν επαληθεύτηκαν. Η δική τους ιστορία, όμως, απαιτεί να αναλογιστούν αν η επιλογή της “θέσης” του «πετροβολητή» του ΣΥΡΙΖΑ είναι και πολιτικά γόνιμη. Στ' αλήθεια, πιστεύουν ότι προσφέρουν με αυτόν τον τρόπο τις καλύτερες υπηρεσίες σε έναν αριστερό χώρο εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο έχουν οιονεί καθοδηγητικό ρόλο; Ποιο είναι το αποτύπωμα αυτού του χώρου στην πολιτική σήμερα;

Θα μπορούσε να δεχτεί κάποιος αυτή την επιθετική στάση -τον μονομέτωπο αγώνα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ- για όσα σχετίζονται με το Μνημόνιο. Αλλά τι κάνει αυτός ο χώρος όταν η κυβέρνηση δίνει μάχες για πολύ βασικά πράγματα εναντίον του συντηρητισμού, όπως η απλή αναλογική ή ο διαχωρισμός κράτους και Εκκλησίας. Ακόμη κι αν αυτά θεωρούνται λίγα και δειλά βήματα σε σχέση με όσα πρέπει να γίνουν, γιατί δεν πιέζουν την κυβέρνηση για περισσότερα; Γιατί δεν ορθώνουν ένα κίνημα που θα απαιτεί περισσότερο ταξικές ιεραρχήσεις, γιατί δεν «τρίβουν στη μούρη» της κυβέρνησης προγραμματικές αιχμές που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στο παράλληλο πρόγραμμα, γιατί δεν υπενθυμίζουν τις μεταρρυθμίσεις με αξιακό πρόσημο που ζητούσε χρόνια η Αριστερά και τώρα, που έχει τη νομοθετική εξουσία, τις καθυστερεί;

Αυτά τα ερωτήματα δεν χρίζουν γρήγορων απαντήσεων, ειδικά από όσους έχουν περιορίσει την πολιτική τους δράση τον τελευταίο χρόνο στο να βγάζουν τη χολή τους στα σόσιαλ μίντια. Από άλλους, όμως, υπάρχουν απαιτήσεις. Ο ρόλος της κινηματικής Αριστεράς δεν είναι να ποντάρει στην αποτυχία της Αριστεράς που επέλεξε να κυβερνά. Στο τέλος ο λογαριασμός θα είναι κοινός... όσο κι αν πετροβολούν. Ας θυμηθούν το '89.

Να χτυπήσουμε θεσμικά τη διαπλοκή στην Αυτοδιοίκηση

Να χτυπήσουμε θεσμικά τη διαπλοκή στην Αυτοδιοίκηση των Κώστα Μερκουράκη & Ιωάννη Μπίτσικα * Σήμερα περισσότερο από ποτέ, με την Αριστερά στο προσκήνιο, απαιτείται η αναβάθμιση του ρόλου της Αυτοδιοίκησης, καθότι μόνο στο πεδίο της αυτόνομης παραγωγής και υλοποίησης πολιτικών για την τοπική κοινωνία μπορούν να θεμελιωθούν οι βάσεις ενός σύγχρονου, προοδευτικού και δημοκρατικού πολιτικού συστήματος. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση τα τελευταία χρόνια καλείται να ανταποκριθεί σε μια σειρά από ισχυρές προκλήσεις, παρά το ασφυκτικό πλαίσιο που έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση, αλλά και ο εκφυλισμός του θεσμού - απόρροια πρακτικών και πολιτικών που τον εξέθεσαν στα μάτια της κοινωνίας. Έχουμε ανάγκη η Αυτοδιοίκηση να αποτελέσει ένα χρήσιμο προοδευτικό εργαλείο άσκησης πολιτικής, για την αναγκαία ενεργοποίηση της κοινωνίας με μετωπικούς ορούς. Έχουμε ανάγκη η Αυτοδιοίκηση να βοηθά στην οργάνωση των αντιστάσεων, να στηρίζει τα τοπικά κινήματα και να τους παρέχει ζωτικό χώρο ανάπτυξης, να σηκώνει το βάρος της αλληλεγγύης στους οικονομικά ασθενέστερους, να οργανώνει κοινωνικές δομές με διαφάνεια, να συμβάλει ενεργά στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και να είναι αποτελεσματική στοχεύοντας στη βελτίωση της καθημερινότητας και της ποιότητας ζωής.

Όλα τα παραπάνω όμως, δε μπορούν να επιτευχθούν αν δεν την οχυρώσουμε θεσμικά και οικονομικά, καταπολεμώντας παράλληλα φαινόμενα παραγοντισμού και διαφθοράς. Είναι γνωστό σε όλους μας, ότι η επίδοση των παρατάξεων που στηρίχθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η αναμενόμενη στις τελευταίες Αυτοδιοίκητές Εκλογές, ιδιαίτερα στις αναμετρήσεις που δεν έλαβαν κεντρικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Σίγουρα η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκρηκτική και η δυναμική του δεν πρόλαβε να διαχυθεί στις τοπικές κοινωνίες. Επίσης, η πλειοψηφία των Αυτοδιοικητικών παρατάξεων που συμμετείχαν μέλη ή φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ και έλαβαν τη στήριξη του κόμματος, δημιουργήθηκε από μηδενική βάση, λίγους μόλις μήνες πριν τις εκλογές. Είναι όμως αυτός ο μοναδικός λόγος; Ασφαλώς και όχι. Η πεποίθηση που κυριάρχησε πως η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ικανή να προσφέρει εκλογικές επιτυχίες, σε συνδυασμό με την έλλειψη διείσδυσης στις γειτονιές, η απουσία τοπικών στελεχών και αντίστοιχα η απουσία μαζικής δράσης σε τοπικό επίπεδο, η αδιαφορία και πολλές φορές η αποστροφή απέναντι στην οργανική μας ένταξη σε συλλογικότητες, αθλητικά σωματεία και ομάδες πολιτών, αποτελούσαν εξ αρχής ανασταλτικούς παράγοντες στην προσπάθεια μας για την αλλαγή συσχετισμών σε Δήμους και Περιφέρειες. Με βάση τα παραπάνω, είναι ξεκάθαρο πως παρότι ως πολιτικός οργανισμός εκτιμούμε πως ο θεσμός της Αυτοδιοίκησης είναι καταλυτικής σημασίας στο δρόμο για τον προοδευτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, δεν κάναμε αρκετά για να υποστηρίξουμε αυτή μας την επιλογή.

Παρόλα αυτά, ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που επέτρεψε σε παλιές, άλλοτε διεφθαρμένες κι άλλοτε κουρασμένες Δημοτικές & Περιφερειακές Αρχές να επικρατήσουν ξανά στις τελευταίες εκλογές, είναι τα δίκτυα διαπλοκής που εμφανίζονται και αναπτύσσονται με τη μακροχρόνια παραμονή της εξουσίας στα χέρια λίγων. Η διαπλοκή εντοπίζεται εξαιρετικά συχνά σε τοπικό επίπεδο, για μια σειρά από λόγους. Η συχνή τριβή των πολιτών με τους Αυτοδιοικητικούς παράγοντες, οι οικονομικές κι άλλου είδους συναλλαγές που ακόμα και σήμερα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, καθώς και η μακροχρόνια παραμονή αυτοδιοικητικών παραγόντων στην εξουσία, προσφέρει το χρόνο και την «εμπειρία» που απαιτείται για να αναπτυχθεί η διαπλοκή και ενδεχομένως η διαφθορά. Έτσι λοιπόν παρατηρούμε -ανήμποροι μέχρι σήμερα να αντιδράσουμε- να δημιουργούνται, (κυρίως) στην πρώτου βαθμού Αυτοδιοίκηση, ομάδες «επαγγελματιών» δημοτικών αρχόντων, που παρουσιάζονται στους Δημότες ως οι μόνοι ικανοί να διοικήσουν. Η απαράδεκτη δραστηριότητα αυτών των «επαγγελματικών» ομάδων, είναι αδύνατο να καταπολεμηθεί χωρίς το ανάλογο θεσμικό πλαίσιο κι αυτό γιατί η πρακτική τους βασίζεται στη συναλλαγή. Συνεπώς, πρέπει άμεσα η Κυβέρνηση της Αριστεράς να προχωρήσει σε θεσμικές ανατροπές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μια από αυτές τις ανατροπές θα πρέπει να είναι η άμεση και με αναδρομική ισχύ θέσπιση ορίου θητειών στους Δημάρχους, Περιφερειάρχες καθώς και στους Δημοτικούς και Περιφερειακούς Συμβούλους. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν αυτοδιοικητικά στελέχη που ξεπερνούν τα 10, 15 ή 20 χρόνια θητείας. Οφείλουμε να σπάσουμε τα τοπικά δίκτυα διαπλοκής και αυτές οι αλλαγές θα πρέπει να θεσπιστούν και να εφαρμοστούν από την επόμενη κιόλας εκλογή. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή, είναι πιθανό να θεωρηθεί εμπαιγμός. Ο τοπικός άρχων δε μπορεί παρά να είναι ένας εργαζόμενος, νεαρός επιστήμονας ή νέος συνταξιούχος, που θα καλείται να προσφέρει την εμπειρία του για ένα εύλογο χρονικό διάστημα και μετά θα επιστρέφει στην καθημερινότητά του.

Μόνο έτσι θα απαλλάξουμε τον τόπο από τη γνωστή μεγάλη ομάδα των «επαγγελματιών», που δυναστεύει χρόνια τώρα τις τοπικές κοινωνίες. Μόνο έτσι και σε συνδυασμό με μια σειρά από αλλαγές που προωθούνται από την Κυβέρνηση, θα μπορέσουμε να σπάσουμε τις λογικές εκλογικών συγκολλήσεων αυτοδιοικητικών παραγόντων ως μέσο για την επίτευξη υψηλών ποσοστών. Μόνο έτσι, θα μπορέσουν οι δημοτικές παρατάξεις να απελευθερωθούν στρέφοντας τη στρατηγική και τη διαδικασία συγκρότησής τους γύρω από ένα πλαίσιο πολιτικών αιτημάτων. Μια τέτοια ριζοσπαστική τομή είναι σίγουρο πως θα έχει την αποδοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του Λαού - ακόμη και των αντιπάλων μας, θα αποτελέσει ιστορική τομή και θα ενισχύσει το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. * ο Κώστας Μερκουράκης είναι Δημοτικός Σύμβουλος και επικεφαλής «Ριζοσπαστικής Αριστερής Κίνησης» Π. Φαλήρου ο Ιωάννης Μπίτσικας είναι Δημοτικός Σύμβουλος & Αντιπρόεδρος του Δημ. Συμβουλίου Π. Φαλήρου το ιδεολόγιο Αναρτήθηκε από Εδώ στο Νότο στις 11:00 π.μ.

Οι τζιχαντιστές φεύγουν, οι μουτζαχεντίν έρχονται

Οι τζιχαντιστές φεύγουν, οι μουτζαχεντίν έρχονται Εντυπη εκδοση Στρατής Αγγελής Δημοσίευση ΑΥΓΗ: 02 Οκτωβρίου 2016 19:00 Το μάθημα του Αφγανιστάν και το πάθημα της Συρίας Ο Ελληνοαμερικανός πράκτορας Γκαστ Αβράκωτος «διέπρεψε» με τη χούντα στην Ελλάδα πριν αναλάβει δράση στο Αφγανιστάν. Σύνδεσμος της CIA με την ΚΥΠ στη δεκαετία του 1960, συνομιλητής του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη, ο Αβράκωτος φέρεται επίσης ότι έπαιξε ρόλο στην τραγωδία της Κύπρου. Αλλά αυτό που τον έκανε γνωστό στην Αμερική, πέρα από τους κύκλους των μυστικών υπηρεσιών, ήταν η δράση του κατά των Σοβιετικών, η οργάνωση του δικτύου που εξόπλισε τους Αφγανούς αντάρτες μουτζαχεντίν στη μεγαλύτερη μυστική επιχείρηση της CIA (Operation Cyclone) τη δεκαετία του 1980 μέσω του Πακιστάν.

Τα έργα και οι ημέρες του Γκαστ Αβράκωτος περιγράφονται στο βιβλίο του Τζορτζ Κρίλι «Ο Πόλεμος του Τσάρλι Γουίλσον» που εκδόθηκε το 2003 και μεταφέρθηκε στην οθόνη το 2007 («Παιχνίδια Εξουσίας») με τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν στον ρόλο του αρχιπράκτορα. Στον Ελληνοαμερικανό πράκτορα αποδίδεται ο εξοπλισμός των μουτζαχεντίν με τους φορητούς αντιαεροπορικούς πυραύλους Stinger που κατέρριψαν εκατοντάδες σοβιετικά ελικόπτερα και αεροπλάνα. Στον ίδιο αποδίδονται διάφοροι πρωτότυποι τρόποι μεταφοράς στο Αφγανιστάν αντιαρματικών όπλων και βλημάτων που επίσης προκάλεσαν σοβαρές απώλειες στους Ρώσους. Ο Αβράκωτος πέθανε το 2005 στις ΗΠΑ. Τι σχέση έχει όμως ένας από τους πρωτεργάτες του «ρωσικού Βιετνάμ» με τη Συρία; Τη σύνδεση έκαναν οι ίδιοι οι Αμερικανοί προειδοποιώντας τη Ρωσία για επανάληψη της αφγανικής περιπέτειας στη Συρία. Καθώς η ρωσική και η συριακή αεροπορία σφυροκοπούσαν το ανατολικό Χαλέπι που ελέγχεται από τους αντάρτες, Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν στο πρακτορείο Reuters ότι θα είναι πλέον δύσκολο για τις ΗΠΑ να εμποδίσουν τον εξοπλισμό των αντικαθεστωτικών με φορητούς αντιαεροπορικούς πυραύλους. Πρόκειται για μια έμμεση αλλά καθαρή απειλή που συνοδεύτηκε με την επίκληση σχετικών διαθέσεων από τη Σαουδική Αραβία και από άλλα αραβικά καθεστώτα που είχαν παίξει τον ίδιο ρόλο στο Αφγανιστάν. Οι ίδιες αμερικανικές πηγές -διατηρώντας την ανωνυμία τους- αναφέρθηκαν επίσης σε μεγαλύτερο εξοπλισμό των Σύρων ανταρτών μέσω Τουρκίας, η οποία είναι η βασική οδός ανεφοδιασμού τους.

Στο Χαλέπι δεν κρίνεται μόνο η έκβαση του συριακού εμφυλίου, δηλαδή η επικράτηση του Άσαντ επί των αντικαθεστωτικών. Την περασμένη εβδομάδα έγινε φανερό ότι το συριακό καθεστώς και οι σύμμαχοί του (Ρωσία, Ιράν, Χεζμπολάχ) επιχειρούν να καταλάβουν ολόκληρη την πόλη και να αφαιρέσουν ένα σημαντικό στρατηγικό και διαπραγματευτικό πλεονέκτημα από τους αντιπάλους τους, που δεν είναι μόνο οι περικυκλωμένοι αντάρτες. Ηνωμένες Πολιτείες, μοναρχίες του Κόλπου, Τουρκία και ευρωπαϊκές χώρες εκφράζουν αγωνία για το Χαλέπι, αλλά η επικείμενη νέα ανθρωπιστική καταστροφή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά αφορά την επόμενη μέρα στη Συρία και στη Μέση Ανατολή. Στη Συρία και στο γειτονικό Ιράκ το Ισλαμικό Κράτος υποχωρεί (βλέπει χάρτης) και θα είχε ήδη διαλυθεί εάν δεχόταν συντονισμένη επίθεση από τις μεγάλες και τις περιφερειακές δυνάμεις που κατά τα άλλα αγωνιούν για τη τζιχαντιστική απειλή. Το πρόβλημα είναι ότι οι χώρες που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στη σύγκρουση δεν συμφωνούν για αυτό που θα μπορούσε να προκύψει στη Συρία και στο Ιράκ στη θέση του Ισλαμικού Κράτους. Στον γόρδιο δεσμό περιλαμβάνεται ο κομβικός ρόλος των Κούρδων στις δύο χώρες (και στους ενεργειακούς δρόμους) αλλά και το κουρδικό ζήτημα μέσα στην Τουρκία. Με τις αμερικανικές εκλογές να απέχουν μόλις πέντε εβδομάδες και τον/την διάδοχο του Ομπάμα να αναλαμβάνει καθήκοντα στις αρχές του επόμενου έτους, δύσκολα μπορεί πλέον να φανταστεί κάποιος ότι θα επιλυθεί η κρίση μέσα στο 2016. Η κυβέρνηση της Άγκυρας χτίζει ένα τείχος 900 χιλιομέτρων στα νότια σύνορά της και υπολογίζει ότι η κατασκευή του θα ολοκληρωθεί την άνοιξη. Θα σφραγίσει τον δρόμο μόνο στους «τρομοκράτες» ή και στους πρόσφυγες; Τι θα γίνει εν τω μεταξύ στη Συρία; Η αμερικανική προειδοποίηση δεν αφορά μόνο το Χαλέπι, αλλά ολόκληρη την κατακερματισμένη Συρία. Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ πρόσθεσε την επόμενη ημέρα ότι από το κενό στη Συρία θα μπορούσαν να προέλθουν απειλές για τα ρωσικά συμφέροντα ακόμα και για τις ρωσικές πόλεις. Το Κρεμλίνο απέρριψε τις «άκομψες» δηλώσεις και συνέχισε τους βομβαρδισμούς κατά ανταρτών και αμάχων . Όσο για τους Αμερικανούς επιτελείς φαίνεται να μην έχουν πάρει το μάθημά τους από την ιστορία. Τα καπετανάτα των μουτζαχεντίν με αμερικανικό οπλισμό πολέμησαν τον Κόκκινο Στρατό στο όνομα του Αλλάχ, κατόπιν στράφηκαν το ένα εναντίον του άλλου. Στις στάχτες του Αφγανιστάν γιγαντώθηκε η Αλ Κάιντα του Οσάμα Μπιν Λάντεν και ακολούθησε η 11η Σεπτεμβρίου. Μέσα από τις στάχτες της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ αναδύθηκε το Ισλαμικό Κράτος προσελκύοντας φανατικούς ισλαμιστές από όλο τον κόσμο. Τρεις δεκαετίες μετά την επιχείρηση του Γκαστ Αβράκωτου στο Αφγανιστάν η Ουάσιγκτον φαίνεται διατεθειμένη να δώσει ένα παρόμοιο «μάθημα» στους Ρώσους στις στάχτες της Συρίας. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για το σίκουελ, Παιχνίδια Εξουσίας-2. Οι μέθοδοι και το σενάριο είναι ίδια, οι χώρες αλλάζουν.

(ΛΕΖΑΝΤΑ:) Γκαστ Αβράκωτος: Το μυαλό της CIA στο “ρώσικο Βιετνάμ” Αυτό που τον έκανε γνωστό στην Αμερική, πέρα από τους κύκλους των μυστικών υπηρεσιών, ήταν η δράση του κατά των Σοβιετικών, η οργάνωση του δικτύου που εξόπλισε τους Αφγανούς αντάρτες μουτζαχεντίν στη μεγαλύτερη μυστική επιχείρηση της CIA (Operation Cyclone) τη δεκαετία του 1980 μέσω του Πακιστάν

(Αν)ίερη συμμαχία και ΣΥΡΙΖΑ

(Αν)ίερη συμμαχία και ΣΥΡΙΖΑ Βρατσάλης Κώστας

Δημοσίευση:στην ΑΥΓΗ 27 Σεπτεμβρίου 2016 19:00 Graham Sutherland, Το χταπόδι, 1978-1979 Και τα λαϊκά στρώματα; Τα λαϊκά στρώματα είναι εξουθενωμένα και σε σημαντικό βαθμό απογοητευμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί περίμεναν πολλά περισσότερα. Δεν περίμεναν βέβαια η Ευρώπη της Αλληλεγγύης και των δημοκρατικών αξιών να εκβιάζει ωμά, ξεδιάντροπα, και ο ΣΥΡΙΖΑ να αναγκάζεται να το καταπιεί. Νομίζω ότι έφτασε η ώρα που οι αριστερές και φιλολαϊκές δυνάμεις της χώρας θα δοκιμαστούν για την ωριμότητά τους. Η άνεση του αντιπολιτευτικού λόγου χάριν της καθαρότητας της ψυχής δείχνει να έχει παρέλθει. Το παλαιό πολιτικό σύστημα ανασυντάσσεται, εκτιμώντας ότι, αν δεν ανατραπεί τώρα η κυβέρνηση, σε λίγο θα είναι πολύ αργά. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ επιδίδονται σ' ένα κυριολεκτικό ντοπάρισμα του εκλογικού σώματος εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλοντας το οτιδήποτε επιχειρεί, ασχέτως αν αυτά που καταγγέλλουν αποτελούν συγχρόνως και καταγγελία του αμαρτωλού παρελθόντος των κομμάτων τους. Για να παίξουν αυτό το παιχνίδι τοποθετήθηκαν ούτως ή άλλως, Κυριάκος και Φώφη, στις ηγεσίες των κομμάτων τους -ασχέτως αν οι ίδιοι θέλουν να υπερβούν αυτόν τον προσωρινό τους ρόλο. Ο ΣΕΒ θεωρεί κι αυτός ότι τώρα που και η Ντέλια Βελκουλέσκου παραδέχεται ότι τα μνημονιακά μέτρα ήταν εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, δεν έχουν και πολλά πράγματα πια να περιμένουν από το ΔΝΤ. Τα κανάλια δίνουν την ύστατη μάχη της διατήρησης της παρανομίας τους. Η Εκκλησία θυμήθηκε το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” επειδή φοβήθηκε, φαίνεται, μήπως τα ελληνόπουλα μάθουν από τους δασκάλους και τις δασκάλες τους ότι κάποιοι συμμαθητές τους είχαν μια (άλλη) πατρίδα που έχασαν, μια (άλλη) θρησκεία στα μέρη τους, αλλά, προς Θεού, όχι και μια (άλλη) οικογένεια εδώ, αφού αποδεκατίστηκε η δική τους. Ιερά Συμμαχία στην κυριολεξία.

Και τα λαϊκά στρώματα; Τα λαϊκά στρώματα είναι εξουθενωμένα και σε σημαντικό βαθμό απογοητευμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί περίμεναν πολλά περισσότερα. Δεν περίμεναν βέβαια η Ευρώπη της Αλληλεγγύης και των δημοκρατικών αξιών να εκβιάζει ωμά, ξεδιάντροπα, και ο ΣΥΡΙΖΑ να αναγκάζεται να το καταπιεί. Οι οργανωτές του “Μένουμε Ευρώπη” -μην τους ξεχνάμε- τα εκβιάζουν ιδεολογικά, αφού η πολιτική τους έκφραση, ο ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησε την τακτική υποχώρηση παρά αυτά να χορέψουν τον χορό του Ζαλόγγου. Η μη βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης σε συνδυασμό με την επίγνωση που έχουν του “τι σημαίνει Δεξιά”, τα κρατά για την ώρα αναποφάσιστα. Και η Αριστερά που δεν εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ; Η Αριστερά της δευτέρας παρουσίας, μαζί με τους αριστερούς του “όλα ή τίποτα”, κρατούν ίσες αποστάσεις από την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και την Ιερά Συμμαχία. Ο “συσχετισμός των δυνάμεων” βρίσκεται στο μυαλό τους μόνο σαν απάντηση σε σταυρόλεξο για τον Μαρξισμό - Λενινισμό. Στην πραγματική ζωή τους είναι αδιάφορος. Η Ιερά Συμμαχία ενάντια στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παίρνει τη μορφή μιας Ανίερης Συμμαχίας πια. Όλοι, συμφωνούν σ’ ένα πράγμα: να φύγει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση.

Και η Εκκλησία τι λέει για την Αριστερά, που ο λαός ψήφισε για να κυβερνήσει; Για τον ΣΥΡΙΖΑ; “Αυθάδης και αδεξία” χαρακτηρίστηκε από την Ιερά Συμμαχία η Διακήρυξη της Επανάστασης του '21, “αντιστόρητες, συμπλεγματικές και προσβλητικές” χαρακτηρίζονται σήμερα από τον αρχιεπίσκοπο οι θέσεις του υπουργείου Παιδείας για το μάθημα των Θρησκευτικών. Αλήθεια; Μήπως και στο μάθημα της Ιστορίας τότε θα πρέπει να διδάσκεται μόνο η Ιστορία της Ελλάδας; Δεν νομίζω ότι η Εκκλησία αντιδρά σήμερα προβάλλοντας απλώς το αξίωμα “μη μας αγγίζετε”. Δεν νομίζω ότι περιορίζεται σε κάποιο δήθεν αίτημα να φύγει ο Φίλης. Πιέζεται να συνταχθεί με τους ιστορικούς “φίλους” της καθεστηκυίας τάξης. Οι πλέον σκοταδιστικές δυνάμεις εντός της Εκκλησίας, αυτές που επιμένουν το μάθημα των Θρησκευτικών να είναι κατήχηση, αυτές που δεν πήραν χαμπάρι ότι για εφτά χρόνια είχαμε χούντα (γιατί μελετούσαν θρησκευτικά κείμενα), αφήνοντας άλλους, “ανιστόρητους” φοιτητάκους να αγωνίζονται ενάντια στη Χούντα, αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις τη σπρώχνουν και τώρα να συνταχθεί με το παλιό πολιτικό σύστημα, με πρόσχημα να φύγουν οι “άπιστοι” του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση. Τι θα κάνει η κεφαλή της Εκκλησίας; Θα μείνει αταλάντευτη στην υποστήριξη των λαϊκών συμφερόντων αυτή τη δύσκολη περίοδο, όπως κάνει -και προς τιμή της- για τους αδύναμους και τους πρόσφυγες, ή θα γίνει όμηρος κύκλων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι μη χάσουν κανένα χρυσόβουλο και πώς θα επαναφέρουν τη Χρυσοπηγή στο προσκήνιο; * Ο Κώστας Βρατσάλης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου