ELF-EMFs Αθώοι;; Κι αν όχι;;

Αθώοι; Κι αν όχι; Παρθένης Δημήτρης | εχει δημοσιευτεί στην Αυγή την 23.01.2016 Αθώοι; Κι αν όχι; Στην Παλλήνη οι πυλώνες της ΔΕΗ περνούν ακόμη και μέσα από σχολεία! ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΡΘΕΝΗ Ποιος προστατεύει τους κατοίκους; Πριν από δύο χρόνια ολοκληρώθηκαν οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές. Οι νέοι άρχοντες ανέλαβαν καθήκοντα και οι ζωές των πολιτών συνεχίζουν αμέριμνα... Στον Δήμο Αλκμεωνιδών (Ανθούσα, Γέρακας, Παλλήνη) θριαμβευτής ήταν ο δήμαρχος Ζούτσος, ο οποίος συνεχίζει ακάθεκτος για τρίτη τετραετία το μεγαλόπνοο αναπτυξιακό του έργο, το οποίο ανέλυσε στους κατοίκους προεκλογικά, έχοντας στην πλάτη του τους πυλώνες υψηλής τάσης της ΔΕΗ. Πολλές επιδημιολογικές μελέτες δείχνουν ότι η χρόνια χαμηλής εντάσεως έκθεση στις περιοχές χαμηλών μαγνητικών πεδίων που προκαλούνται από πυλώνες υψηλής τάσης μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας οδηγεί σε αύξηση του κινδύνου παιδικής λευχαιμίας.1 Στις ΗΠΑ, στην πολιτεία του Κολοράντο, την περίοδο 1976-1977 παρατηρήθηκε ότι παιδιά τα οποία κατοικούσαν σε σπίτια που ήταν κοντά σε πυλώνες υψηλής τάσης παρουσίαζαν συχνότερα καρκίνο σε σύγκριση με παιδιά των οποίων τα σπίτια δεν γειτνίαζαν με πυλώνες. Το εύρημα ήταν ισχυρότερο για τα παιδιά εκείνα που πέρασαν το σύνολο της ζωής τους στις συγκεκριμένες περιοχές, δηλαδή εμφάνιζαν μια δοσοεξαρτώμενη σχέση ανάμεσα στην έκθεση και τη νόσηση.1

Επιπλέον η βρετανική ερευνητική ομάδα «Oxford Childhood Cancer Research Group», η οποία ανέλυσε δεδομένα 33 χρόνων (1962 - 1995) που αφορούσαν 35.000 παιδιά που διαγνώστηκαν με καρκίνο, διαπίστωσε ότι η πιθανότητα παιδικής λευχαιμίας διπλασιάζεται σε παιδιά που εκτίθενται σε μαγνητικά πεδία πάνω από 0,4 microtesla. Να σημειωθεί ότι τα μαγνητικά πεδία κάτω από τους πυλώνες υψηλής τάσης είναι πολύ μεγαλύτερα. Εξαιτίας αυτής της διαπίστωσης η «Oxford Childhood Cancer Research Group» επισημαίνει πως η σύνδεση της παιδικής λευχαιμίας με τους πυλώνες υψηλής τάσης έχει επανειλημμένα δειχθεί επιστημονικά και παράλληλα συμβουλεύει τη βρετανική κυβέρνηση να λάβει σοβαρά υπόψη της την υγεία του βρετανικού έθνους και να απαγορεύσει την κατασκευή σπιτιών κοντά σε πυλώνες υψηλής τάσης. Ακόμη ζητεί από την κυβέρνηση να απομακρύνει από τις ήδη κατοικημένες περιοχές τους πυλώνες.2 Από την άλλη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν και έρευνες που προβάλλουν αποτελέσματα όπου δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η εγγύτητα σε ηλεκτρικούς πυλώνες ή μαγνητικά πεδία συσχετίζεται με αύξηση παιδικής λευχαιμίας ή καρκίνου. Πρέπει να σημειωθεί, όμως, πως τα συμπεράσματα αυτών που δεν εντοπίζουν θετική συσχέτιση σκιάζονται συχνά από ευχαριστήρια του τύπου «We should like to thank the UKCCS interviewers and technicians, members of the electricity industry in England, Wales and Scotland».3 Το εύρημα της πιθανής συσχέτισης της παιδικής λευχαιμίας με τους πυλώνες υψηλής τάσης εξηγήθηκε επιπλέον και με τη σωματιδιακή θεωρία. Με βάση την άποψη αυτή, η σωματιδιακή σύνθεση του ατμοσφαιρικού αέρα της περιοχής επηρεάζεται από τους πυλώνες υψηλής τάσης, οι οποίοι προκαλούν μαγνητικά πεδία. Και έτσι πιθανολογείται η σωματιδιακή μεταβολή του αέρα ως η νοσογόνος αιτία που προκαλεί αύξηση στον παιδικό καρκίνο.4 Βεβαίως, όλα τα παραπάνω αποτελούν προβληματισμούς και ανησυχίες που αφορούν χώρες και πόλεις που σέβονται τους πολίτες τους, χώρες και πόλεις όπου η προστασία της δημόσιας υγείας είναι προτεραιότητα. Οι πόλεις αυτές έχουν εκπροσώπους που ακολουθούν κανόνες... Κάτι τέτοιο δεν αφορά, όμως, τον δήμαρχο Ανθούσας - Γέρακα - Παλλήνης κ. Ζούτσο, όταν οι κάτοικοι βρίσκονται μπροστά σε τέτοιες εικόνες... Χαρακτηρισμοί όπως εγκληματική αδιαφορία, αποτυγχάνουν να περιγράψουν τα πράγματα. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: 1 Wertheimer N and Leeper E 1979 Electrical wiring configurations and childhood cancer Am. J. Epidemiol. 109 273–84) 2 "Oxford Childhood Cancer Research Group" study, headed by Gerald Draper "Childhood leukaemia risk doubles within 100 metres of high voltage power lines" http://www.revolt.co.uk/trentham 3 Kroll ME «Childhood cancer and magnetic fields from high-voltage power lines in England and Wales: a case-control study» Br J Cancer. 2010 Sep 28;103(7):1122-7. doi: 10.1038/sj.bjc.6605795. 4 Swanson J. "Childhood cancer and exposure to corona ions from power lines: an epidemiological test" Radiol. Prot. 34 (2014) 873–889 * Ο Δημήτρης Παρθένης είναι αγγειοχειρουργός, μέλος της γραμματείας του Τομέα Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ (υπ. Φαρμάκου), κάτοικος Παλλήνης

Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας χθες, σήμερα, αύριο

Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας χθες, σήμερα, αύριο ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ στις στην Αυγή 15.01.2016 ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ Google +4 32 6 Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας χθες, σήμερα, αύριο Του Διονύσιου Λαμπαδάριου* Είμαστε οι λειτουργοί της, γιατροί - οδοντίατροι, ώριμοι στην επαγγελματική εμπειρία και ξεχωριστοί στην επαφή μας με τον ασθενή, τον υγιή, τον αδιακρίτως περιορισμών προσφεύγοντα συνάνθρωπο. Οι ουρές των αιτούντων κολακευτικές και οι εκφράσεις εμπιστοσύνης και ανιδιοτελούς αναγνώρισης του έργου μας καθημερινές. Ξέρουμε ότι σ' αυτόν τον αγώνα ζωής, εφοδιασμένοι με πολλών ετών εκπαίδευση και χρόνια τέχνη επικοινωνίας και μεταλαμπάδευσης των κανόνων υγιούς και ποιοτικής ζωής, έχουμε τελικά χαμένο τον αγώνα απέναντι στον Χάρο, τη νομοτελειακή φθίση των χρόνιων παθήσεων. Εκεί όμως, σταθεροί, άξιοι, στα χαρακώματα της βελτίωσης και της παρηγορίας, της απαντοχής και της ελπίδας.

Ξέρω, πιστέψτε με, σε όλους τους χώρους χιλιάδες άξιους μαχητές της ζωής στην Υγεία. Στοιχειώνουν μπροστά στα μάτια μου οι εικόνες αγαπημένων καρκινοπαθών που περνούσαν μετά χρόνια αγώνων από το γνωστό ιατρείο του ΙΚΑ, εκεί που πρωτοαντίκρισαν ίσως τη ζοφερότητα της διάγνωσης, να χαιρετήσουν τον γιατρό τους, τον σύμβουλο και φίλο, αντιλαμβανόμενοι το επερχόμενο τέλος. Πολλοί της τρίτης και τέταρτης ηλικίας, μαχητές της ζωής που έπαιρναν σε εκείνο το ανήμπορο σημείο της μελαγχολίας την αισιόδοξη προοπτική ενός ώριμου σκοπού ζωής που έκανε ζωντανούς λεβέντες με σχεδόν έναν αιώνα ιστορία στην πλάτη τους να αναφωνούν «Γιατρέ μου, με πλούτισε η γνωριμία σου». Οποία τιμή! Μια καλή κουβέντα, ένα πεσκέσι φιστίκια από την Αίγινα και μέλι από τη Σκύρο ή τους Φούρνους, αρνί από τη Μεγαλούπολη ή λεμόνια από το Άργος, πατσά από τη Σαλαμίνα ή καφέ από την Κομοτηνή. Ένα χαμόγελο! Ναι, αυτά τα καθημερινά χαμόγελα που τόσο ξέρει να μοιράζει η λαϊκή της γειτονιάς και το φαρμακείο της συνοικίας. Μάθαμε να εμπιστευόμαστε στα δύσκολα εκεί που πραγματικά αξίζει. Δοκιμασμένοι καθημερινά στην προκρούστεια κλίνη της επιβίωσης. Τα συστήματα περιστασιακής υγείας έφιαξαν πολυάνθρωπα υπολειτουργούντα και κακοπληρωμένα εργαλεία που τα είπαν ΕΣΥ, ΙΚΑ, ΕΟΠΥΥ, ΠΕΔΥ. Οι γιατροί έφυγαν στο εξωτερικό, δυσπνοούν στο νοσοκομείο, πιθανά να αλλοτρίωσαν τα νεανικά ιδανικά στον βωμό του χρήματος σε μια αλλοτριωμένη κοινωνία που έδινε αξία στο παροδικό, το διαφημιστικό, το ψευδεπίγραφο. Πάσχαμε και σε αποδοτικότητα, δεν φημιζόμαστε και για την ανθρωπιά αν δεν έπαιρνες τις μοναχές μονάδες, αλλά συνέκρινες τις συγκεντρωτικές αποδόσεις. Έτσι φτιάχτηκαν οι συντεχνίες από τα πρώτα χρόνια του ΕΣΥ. Με μέσο έμπαιναν στο ΙΚΑ, με εικονικές αξιολογήσεις στο ΕΣΥ. Το φασόν δούλευαν κάποιοι στο ΙΚΑ, την τεχνική πρόκληση αναγκών και ουρών για διευκολύνσεις στα νοσοκομεία. Βιλαέτια των ημετέρων οι κλινικές τού τότε ΙΚΑ, όργιο προμηθειών και κατασπατάλησης πόρων και τεχνιτών αναγκών τα νοσοκομεία. Τα υπουργεία ποτέ δεν έλυσαν αυτό τον γόρδιο δεσμό, διαπίστωναν μερικοί του 2ου ορόφου, υπονόμευαν τα «τρωκτικά και αρουραίοι» των υπολοίπων ορόφων των συμβούλων και των μεσαζόντων. Ένας τρελός χορός δισεκατομμυρίων, δυσβάστακτος για την ελληνική οικονομία με πρωτοστατούντες τους ασχολούμενους τα τελευταία χρόνια με τα λεγόμενα οικονομικά της Υγείας.

Ήρθαν οι μπουλντόζες των Μνημονίων και ισοπέδωσαν ανθρώπους, εργαζόμενους, ασθενείς, νοσοκομεία, κλινικές ΙΚΑ, ασφαλιστικά ταμεία, πόρους και συστήματα. Ελλείψεις φαρμάκων, γιατρών, νοσηλευτών, ΕΚΑΒ, ψυχικής υγείας, πρόληψης, εμβολίων, μια εικόνα γνωστής ερήμωσης και απαξίας. Η κοινωνία των πολιτών που πρυτάνευσαν μια νέα πολιτική ελπίδα έχει όραμα για ποιοτική και εξειδικευμένη υγεία, για πρόληψη στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) και αποτελεσματική αντιμετώπιση του επείγοντος και χρόνιου νοσηλευτικά περιστατικού. Ένα ανθρώπινο δυναμικό 60, υπολογίζω, δυναμικών και φωτισμένων νεοδιορισμένων ανθρώπων έχουν ήδη ανασκουμπωθεί στις πιο δύσκολες συνθήκες που έχουν βρεθεί στη σημερινή Ευρώπη από πλευράς υγείας. Στο υπουργείο, σε ταμεία, σε υγειονομικές περιφέρειες, σε οργανισμούς οργανώνουν, ψηλαφούν και σχεδιάζουν. Το πρώτο νομοσχέδιο του χώρου της Υγείας βρίσκεται στα σκαριά, ενώ αμφισβητούνται από την πολιτική συγκυρία οι προσλήψεις προσωπικού, η επάρκεια φαρμάκων, η εμπιστοσύνη στις πληρωμές. Βέβαια, ήταν τα τόσα φυγόκεντρα λάφυρα των λαμογιών που περιορίζονται ήδη, που αυτός ο γλίσχρος προϋπολογισμός του Νοεμβρίου του 2015 ακόμα δεν έχει δείξει την ποσοτική του επάρκεια. Εκτιμώ ότι άλλα 200-250 στελέχη από το πλούσιο δυναμικό της πολιτικής της ελπίδας, ώριμοι και δακτυλοδεικτούμενοι αγωνιστές της Υγείας, μπορούν να ριχτούν γρήγορα στη μάχη της καθημερινότητας, να συμβάλουν με τη μαχητικότητα και τη διορατικότητά τους στη μάχη της καθημερινότητας. Η διοίκηση πρέπει να διακρίνεται για την ανανέωση και τον διαρκή της επανέλεγχο. Να βρεθούν οι ελλείπουσες ειδικότητες στα ΠΕΔΥ με επαναπρόσληψη των απολυμένων σε μεταβατική διάταξη, να γεμίσουν τα αγροτικά ιατρεία και τα επαρχιακά νοσοκομεία, να διορθωθεί ό,τι δεν καλύπτουν οι προκηρύξεις επικουρικών, να λειτουργήσουν οι ΜΕΘ και το ΕΚΑΒ, να απολυθούν σταδιακά οι εργολάβοι υπηρεσιών καθαριότητας, φύλαξης και να προσληφθεί ασφαλισμένο προσωπικό με σταθερές σχέσεις εργασίας, οι διαγωνισμοί να γίνονται ευέλικτα με διαφάνεια, και οι γενικοί, και οι ειδικοί.

Να μην πλουτίζουν κάποιοι ημέτεροι από σπατάλες ενοικίων ή παροχών ενέργειας ή τηλεφωνίας. Να λειτουργεί αποτελεσματικό δίκτυο τεχνικής υποστήριξης χωρίς καταχρήσεις και οι παροχές Υγείας να ελέγχονται αυστηρά από δίκτυο όχι αργόσχολων αργόμισθων γιατρών ελεγκτών, για κάθε ευρώ, σε πραγματικά αναξιοπαθείς και πάσχοντες. Τα ωράρια να υφίστανται χωρίς παρεκκλίσεις, η ακύρωση ενός ραντεβού είναι ένα δυσαναπλήρωτο κενό ανυπέρβλητο για τον ταλαίπωρο ασφαλισμένο.

Κάθε αποτελεσματική θεραπεία πρέπει στο Δημόσιο να παρέχεται δωρεάν, αλλά μέχρι να βγουν τα ελληνικά πετρέλαια που θα χρηματοδοτήσουν τα υγιή ασφαλιστικά ταμεία, η συνύπαρξη με την υγιή και με ελεγχόμενους κανόνες ιδιωτική ιατρική κρίνεται κατ' εμέ απαραίτητη σαν ένα μεταβατικό στάδιο σαφώς καθοριζόμενο, με γνώμονα πάντα την εξυπηρέτηση του κακοπαθημένου πολίτη που υπέστη γενοκτονία από τις πολιτικές των ντόπιων συνεργατών των τοκογλύφων. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δηλαδή του συστήματος διοίκησης Λοβέρδου, Γεωργιάδη και Βορίδη, που πρέπει να καθαρίσει το συντομότερο. Το σύστημα Υγείας πρέπει να σταθεί επιτέλους στα πόδια του ορθό και στα δυο του ποδάρια: στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και στα νοσοκομεία. Να συμβάλουμε όλοι σε αυτό τον στόχο. *Ο δρ. Διονύσιος Λαμπαδάριος είναι χειρουργός, διευθυντής ΠΕΔΥ Νέου Κόσμου (dlabadarios@hol.gr)

οι ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΤΗ ΤΩΝ ΣΚΕΛΕΤΩΝ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΖΥΡΙΝΗ, ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΕΡΙΗΓΗΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΑΒΕΛΛΑ ΜΠΕΤΡΑΝ.

Το δόγμα του Σοκ στην υγεία το 2016.

Το δόγμα του Σοκ στην υγεία το 2016. Ο μπάρμπα Αντώνης από το Γερακάρι Ρεθύμνου κυνηγάει το δίκιο του μια ζωή αλλά συνταγή από γιατρό ειδικότητας στη σημερινή Αθήνα δυσκολεύεται. 21 χρόνια στο ΕΚΑΒ μονολογεί, έσωσα κόσμο και ντουνιά σε κάθε γωνιά του λεκανοπεδίου και δεν μπορώ να βρω ραντεβού με τα διαόλια τους τηλεφωνητές που σου μιλάνε 5-10 λεπτά στα πενταψήφια. Του εξηγώ ότι οι νέοι προύχοντες πήραν απόφαση αντικατάστασης αλλά 60 τηλεφωνήτριες μοιρασμένες σε 30 ανοιχτά ακόμα ΠΕΔΥ δεν έγινε κατορθωτό για πρώτη βράση υλοποίησης. Μη του πεις για διαδίκτυο του μπάρμπα Αντώνη σε νογάει με εκείνα το περήφανα πράσινα μάτια του, «θέλω ένα πάτημα νάμαι μαζί σου» και δεν βοηθάς γιατρέ. Γιατρέ σε προσφωνεί σαν τιμητικότερο τίτλο σεβασμού ο κυρ Πέτρος που έφαγε τα νιάτα του εκεί στα καρβουνοτόπια γύρω από την Φραγκφούρτη και έχει γνωρίσει την ευρωπαϊκή κρατική μέριμνα. Ζητάει ενδοκρινολόγο κάτι σπάνιο και με μακρινό ραντεβού μετά τις απολύσεις του Γεωργιάδη το Φλεβάρη του 2014 και τη ραθυμία των υπολοίπων. Τα εικοσάρικα και τα πενηντάρικα των εξωτερικών γιατρών είναι ανοίκεια για αυτόν προτιμάει τη φτώχεια του. Έχει έρθει 10 χρόνια από τα βόρεια συνταξιούχος και όταν του εξηγώ ότι 2.900 επιστήμονες γιατροί μας τώρα δουλεύουν στη Γερμανία κουνάει το κεφάλι του. Μας κατέστρεψαν οι τραπεζίτες με τους πολιτικούς λέει και με προσποιητή ευγένεια «να τα φάνε τους γιατρούς»! Έχουμε τόσο ήλιο και χαμόγελο βρίσκει ο ασίκης αυτά δεν μπορούν να μας τα πάρουν!

Η κυρά Χαϊδούλα από τον Έβρο χρόνια κακογερνάει στα μέρη μας με λιγιασμένη από την σκολίωση μέση σωστή αγωνίστρια της ζωής και της καλοσύνης. Τα κατορθώματα στο ωδείο από τις εγγόνες της πρώτα τα μαθαίνει το ΙΚΑ και μετά οι θειάδες. Όλα τα ακριβά πνευμονολογικά δεν μπορεί να τις τα γράψει ο γιατρός της ξεπερνάνε το πλαφόν και από γενόσημα ζητάς και δεν σου παρέχει το σύστημα. Νάρθηκες, εγχείρηση δεν ζήτησε στα δεινά της μια περούκα με ηλεκτρονική καταγραφή από την ΗΔΙΚΑ ,αυτοί που εφαρμόζουν τις συναρτήσεις του μέσου όρου σύμφωνα με τους νόμους Βορίδη, πάντως όχι έτσι όπως τις ξέρουν αιώνες τώρα οι μαθηματικοί. Ζήτησε φυσιοθεραπείες μα ο γιατρός της δεν μπορεί να την καλύψει είναι άλλης ειδικότητας, φευ! Και γι’ αυτήν το περπάτημα 500 μέτρα είναι λογαριασμός ολάκαιρος. Από τον Αποστόλη που ψηφίζει Σέρρες και μπαινοβγαίνει στον Άγιο Σάββα, αυτόν με τα δυο παιδιά ξενιτεμένα έμαθα ότι το πεντάευρο υπάρχει ακόμα και ξεπηδά ώρες δύσκολες και χωρίς μαρτύρους από κάποιους επιτήδειους που οι "αξιοκρατούντες " διοικήσεις μούχλιαζαν στις ίδιες θέσεις τον μήνα Σεπτέμβρη του 2015, όταν η απόφαση του υπουργού τόχει κόψει από Μάη του 2015. Να βάλεις πόρτα στους ανασφάλιστους ήταν από τα κύρια μελήματα της υπουργίας Λοβέρδου, Γεωργιάδη, Βορίδη και επί του θέματος με πενιχρά αποτελέσματα, βλέπετε από τα προϋπολογισμένα 53 εκατ εισέπρατταν 17 εκατ και κανείς δεν έψαξε για τα τρωκτικά γιατί ξέρετε από πού βρωμάει το ψάρι καθώς λένε.

Όταν όμως σε κάποια φάση θεραπείας ο Αποστόλης χρειάστηκε απλή επιδημιολογική εξέταση Manteaux και εμβόλιο σχετικό, μάθαμε ότι ο επιπολασμό της νόσου έχει εξαπλασιαστεί με δεδομένα του πανελληνίου συνεδρίου και η φυματίνη έχει γίνει είδος εν ανεπαρκεία (ελέω μνημονίων) σε 2-3 μόνο νοσοκομεία, το ίδιο και για τα εμβόλια που είναι όλα εισαγωγής και το ΚΕΕΛΠΝΟ δεν έχει ξεβρωμίσει ακόμα, προηγούνται οι εισαγγελείς και τα δημόσια ταμεία. Μια και είμαστε στα συνέδρια θυμήθηκα το τελευταίο οικονομικών της ΕΣΔΥ που παρουσίασε στατιστικά της GPO εμφανώς πειραγμένα να βγάλουν λάδι την τρόικα και την γενοκτονία που συντελείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, την μη ανεξάρτητη ΕΚΤ και το ΔΝΤ ότι περι την υγεία όλα περιπου μέλι γάλα. Κάτι που ξεσήκωσε ακόμα και τον Πατουλικό ΙΣΑ σε γραπτές και τεκμηριωμένες απαντήσεις με στοιχεία από την ΕΛΣΤΑΤ.

Φρίττω μου λέει ο Κυριάκος που έχει κάνει πετυχημένος διευθυντής σε κρατικό φορέα και μετά την μεταμόσχευσή του προ 6ετίας έχει υποστεί σε υπερθετικό βαθμό το φρενάρισμα και την ακηδία του συστήματος υγείας σε όλα τα 3 επίπεδα, πρώτο- δεύτερο- και τριτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Οι συχνές εξετάσεις (άλλο φρούτο και τα πακέτα μοριακών εξόδων με επισφαλή επαμφοτερίζοντα αποτελέσματα), οι ελλείψεις των κεντρικών φαρμακείων και οι προσπάθειες των εργαζομένων για ένα φάρμακο ειδικό, η οικονομική ανέχεια και το απρόσωπο μιας φοροκαταιγίδας επι δικαίων και αδίκων κάνει τη διαφθορά του καθεστώτος των Σύριων πριν το ΙSΙS ομογάλακτα συστήματα. «Από την τρόικα και τους ΣαμαροΒενιζέλους θα κάνει χρόνια να συνέλθει ο λαός» αποφαίνεται. Ο μόνος που ίσως τη γλυτώσει για λόγους υγείας θάναι πιθανά ο Γιωργάκης ο εισαγωγέας λέω εγώ την ιατρική επιεική κρίση μου….. Υπάρχει ένα 9% ευχαριστημένοι από το εποικοδόμημα της υγείας, ιδιωτική ασφάλιση κάτω του 10% αλλά τα ιδιωτικά πολυκαταστήματα στην ΠΦΥ δυναμώνουν και αναπτύσσονται, ξέρουν ότι θα δουλεύουν με απορυθμισμένες εργασιακές σχέσεις, ξεπούλημα των δημόσιων δομών και εξασθένιση της αλληλεγγύης και του κράτους πρόνοιας. Οι Βαρτζόπουλοι, Βορίδηδες κλπ συγγενείς δεν φαίνονται να ανησυχούν διόλου για …την ανάπτυξη τους. Οι ενημερωτικοί δημοσιογράφοι, οι υποδουλωμένοι στα οικονομικά συμφέροντα που τους ταΐζουν βλέπουν τα μαρμαρένια αλώνια που τους βολεύουν μακριά από την πραγματικότητα. Να δικάσουμε από οθόνης κανένα αναισθησιολόγο αν τυχαίνει νάναι και ξαδέλφη υπουργού… Ερημε Νίκο Κακαουνάκη πρώτε διδάξαντα για να θυμηθώ την προϊστορία μου σαν πραγματογνώμων! Η ρόδα της υγείας δείχνει κολλημένη στην λάσπη. Δρ Διονύσης Λαμπαδάριος Χειρουργός 9-1-2016. ΟΙ ΦΩΤΟ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΩΣΤΑ ΖΥΡΙΝΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΑΒΕΛΛΑΣ ΜΠΕΤΡΑΝ

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ 22-1-2016

Αποχαιρετισμός σε ένα ιδανικό για τη μόρφωση

Τριαντάφυλλος Τρανός, Αποχαιρετισμός σε ένα ιδανικό για τη μόρφωση 27 Μαΐου 2014 0 paidi Αποχαιρετισμός σε ένα ιδανικό για τη μόρφωση […..] η ζωή είναι μια προσπάθεια που της αξίζει ένας καλύτερος σκοπός. Καρλ Κράους (1874-1936), Αυστριακός συγγραφέας Τέσσερα χρόνια μετά την έλευση της τρόικας η χώρα υφίσταται μια απερίγραπτη κοινωνική καταστροφή, έναν εφιάλτη από τον οποίο δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε! Η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός, τα βασικά αγαθά όπως είναι το ρεύμα και το νερό, είτε θεωρούνται άχρηστες δαπάνες, είτε μεταβάλλονται βίαια σε πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο, ενώ ταυτόχρονα τα άθλια καθεστωτικά ΜΜΕ, στα οποία έχουμε αγκιστρωθεί άπαντες σαν υπνωτισμένα χρυσόψαρα, σβήνουν από τη συνείδησή μας τις εμπειρίες της μνημονιακής φρίκης και κάνουν τις αυτοκτονίες από την απελπισία και τους θανάτους από την πείνα και τα μαγκάλια, ακόμη και μαθητών μας, να φαίνονται σχεδόν φυσιολογικοί. Στη Θεσσαλονίκη, και όχι μόνο εδώ, η ανεργία ξεπερνά πλέον το 30%, η εγκατάλειψη του σχολείου έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις, ενώ πολλοί μαθητές και οι οικογένειές τους αντιμετωπίζουν άμεσα και οδυνηρά τις συνέπειες της ανθρωπιστικής πλέον κρίσης χωρίς να σκοτίζεται κανείς να τους συμπαρασταθεί, ούτε καν να τους εγγράψει στους «δείκτες» και στις «ρούμπρικες» που εσχάτως αποτελούν την κύρια προτεραιότητα του σχολείου και των συναδέλφων μας. Ταυτόχρονα το ακροδεξιό, πολιτικό θέατρο σκιών της συγκυβέρνησης που ενισχύεται από το Υπουργείο Παιδείας, την Διοίκηση της Εκπαίδευσης και τους τοπικούς παρασιτικούς μηχανισμούς που έχουν απλώσει παντού τα νημάτιά τους -και μέσα στο συνδικάτο ακόμη-, συνεχίζει να παίζει το απεχθές έργο του πάνω στην καμπούρα της κοινωνίας και θα συνεχίζει όσο ο κοινωνικός και εργασιακός Αρμαγεδδώνας που εξαπέλυσε δεν συναντά τις οφειλόμενες σθεναρές αντιδράσεις. Στο περιθώριο αυτής της καταστροφής του ιδανικού για την καθολική μόρφωση, που γνώρισε καλύτερες μέρες κάποτε, αλλά και της κοινωνικής του βάσης εμείς οι εκπαιδευτικοί ιδιωτεύουμε, κατασωτεύοντας το κοινωνικό κεφάλαιο που μας άφησαν οι σκληροί αγώνες του συνδικάτου της προηγούμενης γενιάς, οι οποίοι μας εξασφάλισαν τα πιο σημαντικά μας δικαιώματα: τη μονιμότητα, το αμετάθετο, το ανθρώπινο ωράριο, τον αξιοπρεπή μισθό, τις εκπαιδευτικές άδειες, τα ασφαλιστικά δικαιώματα και την επαρκή υγειονομική περίθαλψη. Όλα όσα θεωρούσαμε αυτονόητα και δεδομένα πριν τα σαρώσουν τα διαδοχικά Μνημόνια, όσο εμείς λαγοκοιμόμασταν στον καναπέ μας, μπροστά στην αναμμένη τηλεόραση. Συνεχίζουμε ωστόσο να απαιτούμε αλλαγές για την ζωή μας.

Προσδοκούμε περισσότερα από όσα δικαιούμαστε από την έκβαση των πραγματικών πολιτικών αναμετρήσεων, στις οποίες δε συμμετέχουμε, ενώ έχουμε μεταφέρει την μικροπρεπή και ατελέσφορη λογική της ανάθεσης των ευθυνών για τη ζωή μας και τη δουλειά μας όχι μόνο στην ενδεχόμενη πολιτική λύση που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές αλλά και στο συνδικάτο στη ζωή του οποίου δεν συμμετέχουμε , στο συνδικάτο που κανονικά μέσα στην κρίση έπρεπε να είναι το καταφύγιό μας και το συλλογικό μας αποκούμπι μας αλλά δυστυχώς δεν είναι! Έτσι, το δεξιό πολιτικό προσωπικό της εκπαίδευσης που σε αυτό περιλαμβάνεται πλέον αντικειμενικά και η πλειοψηφία των διευθυντών και των σχολικών συμβούλων, για να μη μιλήσουμε για τα στελέχη της διοίκησης, μπόρεσε τελικά να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την αναιμική ατομική και συλλογική συνείδηση των εκπαιδευτικών. Για να εδραιώσει την νέα τάξη πραγμάτων αυτό το άθλιο συνάφι αποθεώνει το προληπτικό καψόνι, τη λογοκλοπή, το copy paste και τις λαθροχειρίες, δυσφημεί την ιδέα της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης αλλά και τους αγώνες που τη στερεώνουν στη συνείδηση των ανθρώπων. Παραπλανεί με άθλια και ανυπόστατα ψεύδη τους συναδέλφους, οι οποίοι με τη σειρά τους αφήνονται παθητικά να τρομοκρατηθούν και να διαφθαρούν από τους «δείκτες» και τις «ρούμπρικες» ώστε να εγκαταλειφθούν, μερικοί με αηδιαστική απόλαυση κιόλας, σε ένα αναξιοπρεπή κανιβαλικό πόλεμο «όλων εναντίον όλων». Μέσα στα σχολεία οι αντοχές και η αξιοπρέπεια των λίγων που αντιστέκονται ακόμη σε αυτήν την κατάσταση πραγμάτων τραυματίζονται καθημερινά, βοά υπόκωφα μέσα στους συλλόγους διδασκόντων η φαγωμάρα και ο φασισμός «χαμηλής έντασης». Μπορεί με γυμνό μάτι πλέον να διακρίνει κανείς τα ανησυχητικά συμπτώματα αποδοχής του success story, δηλαδή την κυριαρχία της καθολικής ακροδεξιάς βαρβαρότητας που μας κουβάλησαν ο Σαμαράς ο Βενιζέλος και οι κλίκες τους. Ολοένα λιγότεροι, δίνουμε εδώ και τέσσερα χρόνια δύσκολες μάχες εναντίον ενός ασφυκτικού, γραφειοκρατικού και παράλογου περιβάλλοντος προνομιούχων και λακέδων που αποφάσισαν την καταστροφή του κλάδου και της εκπαίδευσης, ενώ η πλειοψηφία των συναδέλφων επέλεξε τη λούφα, τη συναίνεση και τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης αντί να αγωνιστεί εναντίον όσων με την αγωνία και το φόβο ως μοναδικά τους «επιχειρήματα» παραλύουν τον εκπαιδευτικό κόσμο και τον μετατρέπουν σε «αποικία τιμωρημένων». Όμως η κακοποίηση της εκπαίδευσης από τη μεριά των κυβερνώντων, ο σκόπιμος, συνεχής διασυρμός των εκπαιδευτικών από τα ΜΜΕ δεν βρίσκουν πια καμία σχεδόν αντίσταση από όσους εξευτελίζουν και αυτό το αναντίρρητο γεγονός δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό. Το καλοκαίρι είναι ξανά κοντά αλλά όχι μόνο για τις ανέμελες διακοπές που ονειρεύονται οι αφελείς. Η απειλή της πειθαρχικής και οικονομικής εξόντωσης των λιγοστών μάχιμων εκπαιδευτικών που λειτουργούν ακόμη ως δημόσιοι διανοούμενοι, όπως μας θέλουν όλους οι αγωνιστικές παραδόσεις του κλάδου, μεγαλώνει. Μαζί μεγαλώνει και η απειλή της διοικητικής εξόντωσης αρκετών από τους εφησυχασμένους. Αντί όμως να συνέλθουμε, απογειώνεται ο παράλογος εφησυχασμός και η ιδιώτευση, θριαμβεύει η καταστροφική λογική του επιθετικού ατομικισμού, ενώ η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών στρουθοκαμηλίζει αδιαφορώντας πλήρως για τη ραγδαία εγκατάλειψη του σχολείου από την πλευρά των πιο φτωχών μαθητών και την εξαφάνιση της μορφωτικής τους προοπτικής. Ταυτόχρονα, εγκαινιάζεται μεγαλοπρεπώς με τις άγαρμπες «εξετάσεις» της Α΄ Λυκείου και την «τράπεζα θεμάτων» το μεθοδικό ρήμαγμα των υπολειμμάτων του δημόσιου σχολείου με τη σίγουρη έξωση από το Γενικό και Τεχνικό Λύκειο δεκάδων χιλιάδων μαθητών τα επόμενα χρόνια. Τη στιγμή που η κοινωνία διαλύεται, η εκπαιδευτική καθημερινότητα μετατρέπεται-και με δική μας ευθύνη -σε αφόρητη πίεση που ασκείται αδιακρίτως σε εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές για επιδόσεις και βαθμούς χωρίς κανένα μορφωτικό ή κοινωνικό αντίκρισμα. Ξανά, όπως συνέβαινε στην δεκαετία του 60 τότε που στις διαδηλώσεις τα πανό των διαδηλωτών έγραφαν «Να σπουδάζουν κι οι Φτωχοί!» αλλά και στον καιρό της χούντας λίγο αργότερα, απαιτείται από τα θύματα ετερονομία, πολιτική πειθαρχία και τάξη, αντίθετη με τα πραγματικά συμφέροντά τους. Δυστυχώς η τιτάνια προσπάθεια που απαιτείται για την ανάσχεση της προιούσας βαρβαρότητας στο χώρο της εκπαίδευσης έχει φορτωθεί με την περίφημη «ανάθεση» στις πλάτες ελάχιστων «αντιπαθητικών, φωνακλάδων αριστερών» που κανείς δεν τους παίρνει πια στα σοβαρά. Οι υπόλοιποι, προτιμούν να ζουν χωρίς ευθύνη, χωρίς πρόσωπο, χωρίς εαυτό, γκρινιάζοντας για τις υπαρκτές ανεπάρκειες, τις αδυναμίες και τις αστοχίες των «συνδικαλιστών», όπως αποκαλούν υποτιμητικά αυτούς στους οποίους ανέθεσαν την εκπροσώπησή τους! Να μη γελιόμαστε! Ο απελπισμένος αγώνας των τελευταίων αλλόκοτων «Απάτσι» ενός κλάδου δεν αρκεί για να αντιμετωπίσουμε την κρίση που σοβεί μέσα μας και γύρω μας. Κι όμως, η ελπίδα, όπως έλεγε ο Χέγκελ, βρίσκεται σε αυτούς που δεν ελπίζουν! Βρίσκεται στη δράση που στεγνώνει τα δάκρυα, στη δράση που γκρεμίζει τα τείχη του κοινωνικού αποκλεισμού, που σηκώνει τη σημαία της κοινωνικής αλληλεγγύης, που λειτουργεί ως πόλος συσπείρωσης-σύνθεσης των αποσπασματικών, διάσπαρτων κοινωνικών αντιστάσεων και προβάλλει το αντίπαλο δέος στον άγριο καπιταλισμό.

Στην καρδιά των αιτημάτων αυτού του αγώνα που αλλάζει διαρκώς μορφή, πρέπει να βρεθούν ξανά οι διεκδικήσεις για την ουσιαστική μόρφωση όλων των παιδιών, και όχι μόνο των «δικών» μας κανακάρηδων, ο αγώνας για τη διασφάλιση για όλους των βασικών κοινωνικών αγαθών (παιδεία, υγεία, ασφάλιση, ρεύμα, νερό), η απαίτηση για μόνιμη, σταθερή και αξιοπρεπή εργασία για όλους, η υπεράσπιση της ελευθερίας και του δικαιώματος του λαού να αποφασίζει αυτός για τις τύχες του. Να αποφασίζει ενάντια στα ενδημικά χουντικά ανακοινωθέντα του τύπου «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και την αυταρχική τακτική των «εντέλλεσθαι» αλλά και της προοπτικής της πλήρους απαγόρευσης της συνδικαλιστικής δράσης μέσω των επιστρατεύσεων από την κυβέρνηση των «ξαφνικών θανάτων» των εργαζομένων και της Δημοκρατίας της ίδιας. Κάθε δράση για την εκπαίδευση είναι όμως σήμερα αναγκαίο να εμπνέεται από ένα μανιφέστο εκπαιδευτικού διαφωτισμού. Εκεί δεν πρέπει να ζητάμε από κανέναν να αναλάβει απλώς τυφλή δράση, δηλαδή να φορτωθεί την ευθύνη των άλλων χωρίς την άδειά τους και την επιθυμία τους ! Η πράξη πρέπει να είναι μια δραστηριότητα που καθοδηγείται τελικά από τη λογική και όχι από το φόβο ούτε από την ενοχή. Πρέπει ξανά να θέσουμε μέσα στις εκπαιδευτικές διαδικασίες και στους τόπους της μόρφωσης τα φλέγοντα ζητήματα, να αρθρώσουμε προτάσεις για όλα τα κρίσιμα ζητήματα για τα οποία παραμένουμε καταστροφικά σιωπηλοί. Σήμερα τρέχουν παράλληλα δύο ρεύματα: ένα ψυχρό και ένα θερμό. Μαζί με την καταστροφή βιώνουμε μία από αυτές τις σπάνιες συναστρίες όπου τα πάντα μπορούν και πάλι να ανατραπούν. Στον τόπο μας εμφανίζεται δειλά η δυνατότητα μιας πραγματικής ρήξης. Δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορούμε να κάνουμε. Αυτή την πεποίθηση όμως δεν πρέπει να τη μετατρέψουμε σε ιδεολόγημα, σε κενή θεωρία, αλλά πρέπει να αποφασίσουμε ότι μόνο με την κοινή δράση, τη συλλογική μας ευφυία και τη δέσμευση μπορούμε να εισάγουμε τα κρίσιμα ένζυμα στον αγώνα μας ώστε να επιφέρουμε την αλλαγή. Δεν πρέπει όμως να φερόμαστε με κανένα τρόπο σαν αυτό να μπορεί πλέον να συμβεί αυτόματα. Τα περιθώρια πραγματικά στενεύουν. Η συνείδηση πως όντως, σήμερα «κάτι λείπει!» πρέπει να γίνει το κινούν αίτιο της δράσης μας Η συλλογική μας λειτουργία δεν είναι πλέον με κανένα τρόπο αντίστοιχη με τις ανάγκες του σημερινού βωβού προλεταριάτου. Όμως η φωνή μας πρέπει, πριν από όλα, να γίνει ξανά η έκφραση, η φωνή των αποκλεισμένων και των απελπισμένων. Πρέπει να αντισταθούμε σε όσους σήμερα ασκούν εξουσία στην εκπαίδευση υπακούοντας άβουλοι στην αντιδημοκρατική «υπερπαιδαγωγική» των Μνημονίων και των αγορών, διαμορφώνουν «κατ΄εικόνα» τους την εκπαιδευτική πολιτική στον τόπο μας, ενώ επιχειρούν ταυτόχρονα με πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά χρονικά τρόπο να καταστείλουν και τη διαμόρφωση της δημοκρατικής συνείδησης των νέων. Πρέπει να πολεμήσουμε με όλα τα διαθέσιμα μέσα, δημόσια, αυτούς που επιδίδονται με αρρωστημένο πάθος στη συστηματική συκοφαντία όλων όσων αντιπροσωπεύουν κάτι περισσότερο από την ιδεολογία του επιθετικού ατομικισμού που επέβαλαν ως κοινωνικό μονόδρομο οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ, και μάλιστα τη στιγμή που αυτή η ιδεολογία αποσυντίθεται σε φασιστική ιδεοληψία. Πρέπει να τους πολεμήσουμε επειδή αυτοί που φοβούνται τη συνάντηση της νεολαίας με τη δημοκρατία, επενδύουν κρυφά ή φανερά στους νεοναζί, οι οποίοι στρατολογούν ανοιχτά πλέον νέους και μαθητές στις μαφιόζικες συμμορίες τους, τους χειραγωγούν και τους εκβιάζουν. Απέναντι στην «αισθητικοποίηση του φασισμού» που επιχειρούν αυτοί που ελέγχουν την δημόσια σφαίρα σήμερα, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να βοηθήσουν να αναπτυχθεί μια νέα δημόσια παιδαγωγική γλώσσα που θα αποτελέσει τη βάση για μια ευρύτερη θεωρία που θα αντιπαλέψει το νεοφιλελευθερισμό και το νεοφασισμό. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αναλάβουν, άμεσα, έλλογη δράση μέσα στην ίδια την κοινωνία. Δεν πρέπει να περιοριζόμαστε μόνο στο σχολείο, στο συνδικάτο, στον πολιτικό μας φορέα όπου αναμασάμε, συχνά ιδιοτελώς, τα ίδια και τα ίδια. Οι εκπαιδευτικοί αλλά και οι τρομοκρατημένοι και παραλυμένοι σήμερα μαθητές που αποτελούν τα προοπτικά θύματα της κοινωνικής σφαγής, μπορούν αν ενεργοποιηθούν να αποτελέσουν τα κρίσιμα ένζυμα μετασχηματισμού της ύπνωσης, της ενσωμάτωσης και της συναίνεσης που επιχειρεί η συμμαχία ΜΜΕ και κυβέρνησης, σε ελπιδοφόρο κίνημα κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής. Σε όλη την Ευρώπη το ποτάμι της οργής, που έχουν υποτιμήσει οι ελίτ της θεσμοθετημένης πολιτικής, αποτελεί τη μόνη ελπίδα για την απόκρουση της στρατηγικής του κεφαλαίου να «ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και να κοινωνικοποιεί τις ζημίες», στρατηγικής που προκαλεί καταστροφή στη ζωή των ανθρώπων. Σήμερα, που οι σπινθήρες της αντίστασης των ενεργών κοινοτήτων των πολιτών αναδεικνύουν σε πεδίο πολιτικών διεργασιών και κοινωνικών διαμαρτυριών τις μεγάλες πόλεις, τα κατεξοχήν πεδία αντιθέσεων, αντιφάσεων και ανισοτήτων που παράγονται από τη ραγδαία αστικοποίηση, την καπιταλιστική υπερσυσσώρευση και την ταξική εκμετάλλευση, θέτοντάς τις ξανά στο προσκήνιο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων είναι απαραίτητο σε κάτι τουλάχιστον να αλλάξει και ο καθένας από μας ως πολίτης! Μένοντας πολιτικά αδρανείς, κινδυνεύουμε να βυθιστούμε αύτανδροι στα 10.000 μέτρα στην « τάφρο των Μαριάνων νήσων » ούτως ειπείν, να παγιδευτούμε οριστικά σε ένα σύμπαν θολωμένο από το βούρκο, σε μια “δημοκρατία, χωρίς Δήμο”, ή σε μια “κοινωνία, χωρίς ανθρώπους η οποία κινδυνεύει να απεμπολήσει -κάτω από το καθεστώς μιας ασφυκτικής πιέσεως- τον ίδιο τον εαυτό της! » Τέλος, πρέπει να θυμόμαστε πάντα πως αυτό που ζούμε σήμερα μέσα στα σχολεία δεν είναι απλώς «εκπαιδευτικό πρόβλημα» και πως ακόμα η στιγμή κατά την οποία οι εκπαιδευτικοί είναι λιγότερο ικανοί να κάνουν το σωστό είναι επίσης η στιγμή κατά την οποία οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν πλέον καμία σημασία για την κοινωνία. Η οργή δεν πρέπει να μας παραλύει, πρέπει να γίνει «ορμή για νέους κοινωνικούς αγώνες». Πηγή https://kinisigelme.wordpress.com/ Διαβάστε περισσότερα: