Γερμανικό έγκλημα και τιμωρία

 

Γερμανικό έγκλημα και τιμωρία

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου - "Επίκαιρα"

Ανεξάρτητα από την έκβαση τον κυπριακού δράματος, το Βερολίνο θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα για την αλαζονεία τον, παρασύροντας την Ευρωζώνη με τη μορφή που γνωρίζουμε σε διάλυση

Στις 21 Μαρτίου ενώ η Μέρκελ έβγαζε καπνούς απ' το "ΟΧΙ" της κυπριακής βουλής, η Βελγική L'Echo, κάτω απ' τον τίτλο "Σε αναζήτηση των υπευθύνων" έριχνε ευθύνη για τη νέα απροσδόκητη κρίση της Ευρωζώνης όχι στη Λευκωσία αλλά στο Βερολίνο.

Η σύνταξη της έγκυρης εφημερίδας δεν δίστασε μάλιστα να παρομοιάσει το γερμανικό σχέδιο προμελετημένης οικονομικής καταστροφής της νήσου με τον τούρκικο "Αττίλα". Από κει και το απόσπασμα: "Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η Κύπρος που αντιπροσωπεύει μόλις το 0,3% της Ευρωζώνης θα αναστάτωνε τόσο την Ευρώπη και πρωτεύουσες όπως η Μόσχα και το Λονδίνο;

Οι κάτοικοι του νησιού θα θυμούνται πάντα δυο ημερομηνίες: το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 όταν ο τούρκικος στρατός εισέβαλε στο βόρειο τμήμα του νησιού, διχοτομώντας το σε ελληνική και τούρκικη ζώνη. Και εκείνο το άλλο Σάββατο, στις 16 Μαρτίου 2013, όταν αποφασίστηκε η δέσμευση και ο ακρωτηριασμός των καταθέσεων, ακόμη και των μικρών καταθετών. (...)

Η αμφιβολία φωλιάζει πλέον στο νου πολλών: η Ευρώπη, σε περίπτωση σοβαρών δυσκολιών οποιασδήποτε χώρας, έχει πλέον μισάνοιχτη την πόρτα για την υποχρεωτική φορολόγηση των καταθέσεων».

 

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν το κύριο άρθρο της έγκυρης Le Soir, υπό τον ευθύβολο τίτλο «Η αμέλεια είναι ευρωπαϊκή». Αντιγράφουμε: «Η κυπριακή κρίση είναι τραγική, πρώτα για τους κατοίκους της νήσου, αλλά βαθύτερα λόγω απαξίωσης των ευρωπαϊκών αρχών. Θα ήταν βολικό να ρίξουμε την ευθύνη στους Κύπριους ηγέτες, χαρακτηρίζοντας τους -όπως κάνουν οι Βρυξέλλες- ανίκανους να υλοποιήσουν τις αποφάσεις του Eurogroup. Λάθος! Εκείνες που έσφαλαν ήταν οι ευρωπαϊκές Αρχές που επικύρωσαν ομόφωνα αυτό το σχέδιο, το οποίο υπονομεύει την εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη και στην ικανότητα των Ευρωπαίων ηγετών να σεβαστούν το λόγο τους. Όταν οι υπουργοί Οικονομικών (δηλαδή η Γερμανία) επιβάλλουν με τόσο αμείλικτο τρόπο οδυνηρές αποφάσεις στις "ένοχες" χώρες, θα όφειλαν πρωτίστως να αναλάβουν την ευθύνη των δικών τους λαθών. Ο κίνδυνος που απειλεί την Ευρώπη δεν είναι νομισματικός. Είναι η πλήρης έλλειψη διακυβέρνησης».

Μανιασμένο θηρίο...

Ακόμη και κάθε άλλο παρά φιλελληνικοί ή φιλοκυπριακοί κύκλοι πάγωσαν μπροστά στην εικόνα μιας Γερμανίας-μανιασμένου θηρίου, που δεν διστάζει να προκαλέσει οποιεσδήποτε καταστροφές στους γείτονες του, προκειμένου να εξοντώσει το μικρό κουνούπι που το ενόχλησε. Η Ευρωζώνη δεν μοιάζει με κοινότητα αλληλεγγύης, αλλά με «θάλαμο βασανιστηρίων του κυρίου Σόιμπλε» είχε γράψει, με αφορμή το ελληνικό δράμα, ο αρθρογράφος των Financial Times Βόλφγκανγκ Μινχάου. Με την απόφαση για την Κύπρο «η Ευρωζώνη επιστρέφει στις παλιές της συνήθειες», σχολίαζε αυτή τη φορά η σύνταξη της βρετανικής εφημερίδας, προσθέτοντας: «Αντιμέτωποι με ένα κράτος που πνίγεται, αντί να πετάξουν σωσίβιο, οι ηγέτες προτίμησαν να του δέσουν μια πέτρα στο λαιμό». Όσο για την επίσης βρετανική Daily Mail, είχε το θάρρος να ονοματίσει στον πηχυαίο πρωτοσέλιδο τίτλο της το κατ' ευφημισμόν «σχέδιο διάσωσης» που επέβαλαν οι Γερμανοί στο Eurogroup όπως πραγματικά του άξιζε: «Αυτό λέγεται ληστεία τραπεζών»!Με την απόφαση του Eurogroup, εντελώς ανεξάρτητα από το «ΟΧΙ» της κυπριακής Βουλής, οι Γερμανοί είχαν ήδη ανατινάξει το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, ακυρώνοντας το ρόλο της ως διεθνούς χρηματοπιστωτικού κέντρου και ωθώντας τη στην κοιλάδα των δακρύων μιας βαθιάς, μακρόχρονης ύφεσης.

Σε δεύτερο χρόνο θα έρθει η προσπάθεια του Βερολίνου να βάλει χέρι στους κυπριακούς υδρογονάνθρακες και, πολύ φοβόμαστε, ένα νέο Σχέδιο Ανάν, το οποίο θα συνοδεύεται από το δέλεαρ της ανάπτυξης της τουριστικής βιομηχανίας, που υποτίθεται ότι θα απαλύνει κάπως το βίαιο ακρωτηριασμό των λαϊκών εισοδημάτων. Ακόμη κι αν πετύχει στο ακέραιο, όμως, αυτούς τους στόχους της, η Γερμανία θα πληρώσει βαρύ τίμημα για την αλαζονεία της, παρασύροντας για άλλη μια φορά ολόκληρη την Ευρώπη.

 

Αλλάζει ο χάρτης

Η κρίση χρέους που πλήττει εδώ και πέντε χρόνια την ευρωπαϊκή περιφέρεια, με τελευταίο αδύναμο κρίκο την Κύπρο, έχει ήδη αλλάξει δραματικά το γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Επί μισό αιώνα, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η Γηραιά Ήπειρος ήταν διαιρεμένη σε μια Δυτική Ευρώπη, υποτελή της Αμερικής, και σε μια Ανατολική Ευρώπη, υποτελή της Σοβιετικής Ένωσης. Στη θέση αυτής της «κάθετης» διαχωριστικής γραμμής αναδύεται σήμερα μια «οριζόντια», από πολλές απόψεις βαθύτερη και περισσότερο ταπεινωτική για τους αδύναμους: η διαίρεση ανάμεσα σε έναν πλούσιο και ισχυρό Βορρά, με πυρήνα τη Γερμανία, και σε ένα χειμαζόμενο Νότο, μια ζώνη μισοαποικιών, με ρόλο οικονομικής ενδοχώρας της νέας Αγίας Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Κι αν μέχρι χθες υπήρχε η Γαλλία να εξισορροπεί τη γερμανική ισχύ, δρώντας σαν γέφυρα ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο, σήμερα αυτή η ιστορική και υπερήφανη χώρα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε «ελάσσονα εταίρο» της Γερμανίας, όπως η Βρετανία, μετά την απώλεια της Αυτοκρατορίας της, αρκέστηκε στο ρόλο του ελάσσονος εταίρου της Αμερικής.

Σε αυτό το περιβάλλον, η Ευρωζώνη αποδεικνύεται όχι μηχανισμός ευημερίας, αλληλεγγύης και σύγκλισης των ευρωπαϊκών οικονομικών, αλλά απόσπασης πλεονάσματος από τους πιο φτωχούς προς όφελος των πιο πλούσιων και πρωτίστως των Γερμανών. Πρόσφατη μελέτη των οικονομολόγων Χόρχε Μπράγκα ντε Μασέντο και Ούρο Λεμπίνεν έδειξε ότι στα δώδεκα πρώτα χρόνια του ευρώ η Γερμανία συσσώρευσε πλεόνασμα 1 τρις ευρώ από τα άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τα οποία τα 750 δις προέρχονταν από τα μέλη της Ευρωζώνης. Τα εν λόγω πλεονάσματα είναι πολύ μεγαλύτερα από οτιδήποτε προσκομίζει η Γερμανία από τις συναλλαγές της με την Κίνα και τον υπόλοιπο κόσμο. Με δυο λόγια, η ευημερία της Γερμανίας, με το σημερινό οικονομικό της μοντέλο, προϋποθέτει τη δυστυχία της περιφέρειας: ο σύγχρονος γερμανικός Μολώχ απαιτεί κι αυτός κάποιου είδους ανθρωποθυσίες.


Με αυτά τα δεδομένα, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα κλιμακωθούν απότομα οι φυγόκεντρες τάσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη. Η Γερμανία σπέρνει τον τρόμο σήμερα, αλλά θα θερίσει τους καρπούς του μίσους αύριο. Ήδη οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Βρετανών θέλει να φύγει η χώρα τους από την ΕΕ και το 91% των Κυπρίων τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ.

Στην Ελλάδα, έρευνα της Metron Analysis, που δημοσιεύτηκε από την Ελευθεροτυπία του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, εμφανίζει το ποσοστό των πολιτών που τάσσονται εναντίον του ευρώ να έχει εκτοξευτεί στο μέχρι πρότινος αδιανόητο 45%, ενώ το 40,4% εμφανίζεται να επιθυμεί τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ενδεικτική της ταχύτατης αλλαγής των διαθέσεων είναι η πρόσφατη δήλωση ενός πολιτικού ηγέτη που προέρχεται από μια «πυρηνική» χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γαλλία, και από έναν πολιτικό χώρο, τη γαλλική Αριστερά, που ουδέποτε είχε θέση εναντίον του ευρώ. Πρόκειται για τον Ζαν-Λικ Μελανσόν πρώην σοσιαλιστή και νυν ηγέτη του Αριστερού Μετώπου, ο οποίος κέρδισε στις τελευταίες προεδρικές εκλογές ποσοστό 11 %, λαμβάνοντας τέσσερα εκατομμύρια ψήφους.

Ιδού τι δήλωσε ο Μελανσόν, με αφορμή τον ωμό εκβιασμό της Κύπρου: «Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι να διακόψει την παροχή ρευστότητας της Κύπρου μέχρι αυτή να συνθηκολογήσει ελήφθη μετά από κυρίαρχη απόφαση μέσω ψηφοφορίας του εθνικού της Κοινοβουλίου. Πρόκειται για απαράδεκτη, επιθετική πράξη. Δείχνει ότι το ευρώ δεν είναι μόνο μια δαπανηρή μερκελική πολυτέλεια, αλλά επίσης ένα επικίνδυνο μέσο δράσης ενάντια στην κυριαρχία ενός λαού. Πρόκειται ασφαλώς για κατάχρηση εξουσίας αλλά και για σήμα κινδύνου, το οποίο πρέπει να εισακουστεί. Η Γαλλία δεν μπορεί να συνεργήσει σε αυτή τη βία, παρά μόνο αν αποδεχτεί ότι μπορεί να ασκηθεί και εναντίον της, αναλόγως των περιστάσεων. Εάν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και σε αυτή του ευρώ, πρέπει να επιλέξουμε το λαό. Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη αποτελεί στροφή στην ιστορία της ΕΕ. Επιβάλλεται να επιλέξουμε: είτε αλλάζουμε το καθεστώς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η κυριαρχία των λαών, είτε εγκαταλείπουμε το ευρω-Μέρκελ».

Η Μέρι Πόπινς, η Κύπρος και ο τραπεζικός πανικός

Super califragilis tic expialidocious.

 

Η Μέρι Πόπινς, η Κύπρος και ο τραπεζικός πανικός

 

INFOWAR

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Κάποτε ζούσε ένας κύριος που λεγόταν Μπανκς (τράπεζα) και θέλησε να φέρει τον γιο του, τον μικρό Μάικλ, να δει πώς περνάει τις μέρες του στη δουλειά. Τα στελέχη της τράπεζας προσπάθησαν να πείσουν τον Μάικλ να καταθέσει το χαρτζιλίκι του σε ένα λογαριασμό και τελικά του το άρπαξαν από το χέρι. Ο μικρός όμως αντέδρασε γιατί ήθελε με τα χρήματα να αγοράσει σπόρους για να ταΐσει τα περιστέρια. «Δώσε μου τα λεφτά μου πίσω» φώναζε στον διευθυντή της τράπεζας. «Γιατί δεν δίνουν τα λεφτά του παιδιού;» αναρωτήθηκε τότε ένας άλλος πελάτης. «Θέλω κι εγώ τα λεφτά μου πίσω» είπε ένας τρίτος. Και τότε ο διευθυντής της τράπεζας φώναξε: «Σταματήστε τις πληρωμές». Η τράπεζα χρεοκόπησε καθώς είχε μόλις σημειωθεί αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν Bank Run – ένας τραπεζικός πανικός.

Η ιστορία μας, όπως ίσως θα θυμάστε, είναι βγαλμένη από μια σκηνή της ταινίας Μέρι Πόπινς, η οποία για δεκαετίες περνούσε απαρατήρητη από τους περισσότερους θεατές. Ισως γιατί η ταινία κυκλοφόρησε στη δεκαετία του ’60, όταν ο μεταπολεμικός καπιταλισμός γνώριζε ημέρες λαμπρής δόξας και το τραπεζικό σύστημα έμοιαζε ακλόνητο από κάθε εσωτερική ή εξωτερική απειλή. Το μυθιστόρημα, όμως, στο οποίο βασίστηκε η ταινία, γράφτηκε από την Πάμελα Λίντον Τράβερς στα μέσα της δεκαετίας του ’30, όταν ο πλανήτης ζούσε τη Μεγάλη Ύφεση, η οποία ακολούθησε το χρηματιστηριακό κραχ του 1929.

Εκτοτε οι τραπεζικοί πανικοί θα στοιχειώσουν το συλλογικό υποσυνείδητο του δυτικού κόσμου. Αποτελούν τη φωτογραφική απεικόνιση ενός συστήματος που καταρρέει και τα συντρίμμια του καταπλακώνουν πρώτα τους πιο αδύναμους.

Ο τραπεζικός πανικός είναι μια έννοια παλιά όσο και το τραπεζικό σύστημα. Απλουστεύοντας, υπερβολικά, τον μηχανισμό που τον προκαλεί, θα λέγαμε ότι όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι οι τράπεζες δεν διατηρούν στα χρηματοκιβώτιά τους όλα τα χρήματα που τους δίνουν οι καταθέτες τους. Κάποια από αυτά τα χρήματα επενδύονται και κάποια γίνονται δάνεια προσφέροντας κέρδη στις τράπεζες. Παράλληλα, μέσα από αυτή τη διαδικασία αυξάνεται και η κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά – ή όπως λέμε δημιουργείται χρήμα. Με βάση τη θεωρία των μεγάλων αριθμών ένας καλός τραπεζίτης γνωρίζει ότι οι καταθέτες -υπό φυσιολογικές συνθήκες- δεν πρόκειται να έρθουν όλοι μαζί να ζητήσουν τα χρήματά τους. Αν όμως κάτι τέτοιο συμβεί, επειδή οι καταθέτες πιστέψουν ότι η τράπεζα δεν θα έχει να τους δώσει το σύνολο των χρημάτων που έχουν καταθέσει, τα χρήματα πράγματι δεν επαρκούν και η τράπεζα καταρρέει. Τις περισσότερες φορές δηλαδή ο τραπεζικός πανικός αποτελεί μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Για την ιστορία, μάλιστα, ο κοινωνιολόγος Ρόμπερτ Μέρτον που επινόησε τον όρο «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» χρησιμοποίησε το παράδειγμα ενός υποθετικού τραπεζικού πανικού για να εξηγήσει τη θεωρία του.

Τα τελευταία χρόνια δεκάδες οικονομολόγοι αλλά και ιστορικοί, όπως ο Νάιαλ Φέργκιουσον, έχουν χρησιμοποιήσει το παράδειγμα της Μέρι Πόπινς για να εξηγήσουν πώς ένα τυχαίο γεγονός, με το οποίο αμφισβητείται η δυνατότητα της τράπεζας να επιστρέψει τα χρήματα των καταθετών στο ακέραιο, μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση της τράπεζας. Προφανώς οι ίδιοι οικονομολόγοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι τέτοιου είδους «τυχαία» περιστατικά σημειώνονται μόνο σε περιόδους βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος.

Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι αν θα μπορούσε κάποιος να επιθυμεί την εκδήλωση ενός τραπεζικού πανικού ώστε να τον χρησιμοποιήσει σαν πολιτικό όπλο εναντίον μιας κυβέρνησης ή ενός ολόκληρου λαού.

Πριν από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα, το CNN είχε παρουσιάσει ένα σενάριο του ιδρύματος Peterson Institute for International Economics, το οποίο εμμέσως πλην σαφώς πρότεινε στους ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. να προκαλέσουν ένα μίνι τραπεζικό πανικό για να εκθέσουν, όπως έλεγαν, τον ΣΥΡΙΖΑ και να επαναφέρουν στην εξουσία άλλη μια κυβέρνηση τεχνοκρατών. Προφανώς το σενάριο αυτό, που παραπέμπει επικίνδυνα σε θεωρίες συνωμοσίας, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Και μόνο το γεγονός όμως ότι παρουσιάστηκε από το CNN θύμισε σε αρκετούς ότι ένας τραπεζικός πανικός μπορεί θεωρητικά να είναι και αποτέλεσμα προβοκάτσιας.

Φυσικά δεν χρειάζεται να φανταστεί κανείς σκηνές πανικού σαν αυτές από την ταινία Μέρι Πόπινς για να συνειδητοποιήσει πώς εκδηλώνεται μια τέτοια προβοκάτσια. Και μόνο η στιγμιαία αμφισβήτηση της ικανότητας των τραπεζών μιας χώρας να επιστρέψουν το σύνολο των χρημάτων των καταθετών τους αρκεί για να εξαφανίσει αυτή τη χώρα από τον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό χάρτη και να μεταφέρει τεράστιο όγκο κεφαλαίων σε άλλους οικονομικούς παραδείσους. Σε οικονομικούς παραδείσους που ανήκουν, λόγου χάρη, στην οικονομική σφαίρα επιρροής… του Βερολίνου. Και όταν η προβοκάτσια έχει ολοκληρωθεί, ο δράστης μπορεί να κοιμάται ήσυχος ότι καμία άλλη χώρα δεν θα αμφισβητήσει ξανά τις εντολές του.

Το πρόβλημα μερικές φορές με αυτές τις κινήσεις είναι ότι υπάρχουν και κάτι μπόμπιρες που, αν μη τι άλλο, αντιστέκονται. Ο μικρός Μάικλ, στη Μέρι Πόπινς, δεν άφησε τελικά τους καρχαρίες των τραπεζών να του πάρουν το χαρτζιλίκι. Και έζησε αυτός καλά και η Μέρι Πόπινς καλύτερα.

…………………………………………………..

ΙΝFO

Δείτε

American Madness (1932)
Η πρώτη απεικόνιση στη μεγάλη οθόνη ενός τραπεζικού πανικού από τον σκηνοθέτη Φρανκ Κάπρα

Marry Poppins (1964)
Τα ίχνη της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του ’30 ελαφρώς καλλωπισμένα από την Disney σε μιούζικαλ.

Marry Poppins & Financial History
Σειρά ομιλιών του διάσημου ιστορικού Νάιαλ Φέργκιουσον για τα αίτια της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-2008 στη σχολή LSE του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (διαθέσιμο και στο Youtube).

Μεγάλη Ντροπή της ΝΔ

Τα πράγματα είναι πιο σκοτεινά απ’ όσο δείχνουν. Πάλι χθες, ομιλών ο κ. Σαμαράς αναφέρθηκε στη θεωρία των «δύο άκρων». Τα χαρακτήρισε
μάλιστα «συγκοινωνούντα δοχεία» - μια παμπάλαιη και παλαιοκομματική προσέγγιση που χρησιμοποιούσε στην προπαγάνδα της η αστική εξουσία, όταν,
μέσω βαλτών ιεροκηρύκων ή εγκάθετων δασκάλων απευθυνόταν στον χρήσιμο κατιμά των καφενέδων της επικράτειας, για να προσεταιρισθεί αμόρφωτους και να προσπορισθεί σμπίρους.

Ουδείς άλλος Ελληνας Πρωθυπουργός από τη μεταπολίτευση και ύστερα έχει επαναλάβει τη θεωρία των «δύο άκρων» τόσο πολύ και τόσο συχνά όσον ο κ. Σαμαράς. Κατά τον προσφιλή του μάλιστα τρόπο συνέδεσε με το ένα άκρο, το «αριστερό», τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσω των αναρχικών και των μπάχαλων.
Στο παρελθόν η θεωρία των «δύο άκρων» χρησιμοποιείτο προκειμένου η ενοχοποίηση της Αριστεράς να συμψηφίζεται με την απενοχοποίηση του φασισμού και του ναζισμού.
Κι έτσι, όταν ο κάθε βλαξ άκουγε, φέρ’ ειπείν, για το Ολοκαύτωμα μπορούσε να απαντά ότι «κι εσείς καταπιέζετε τους νέγρους», τουθόπερ μεθερμηνευόμενο, «κι εσείς είσθε ορφανά του Στάλιν».

Δεν είναι τυχαίο ότι η αποδομητική (ανα)θεώρηση της Ιστορίας εμφανίσθηκε προκειμένου να υποσκάψει την αυτογνωσία των λαών, την εποχή της αντιδραστικής παλινόρθωσης μέσα απ’ τον νεοφιλελευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση και τη νέα (ω τι σύμπτωσις!) τάξη.
Αγαπημένα θέματα των αναθεωρητών της Ιστορίας, ιδίως της σχολής του μεταμοντερνισμού, αλλά και των ακροδεξιών, εκτός από την καθ’ ημάς φασαρία για την ασυνέχεια του έθνους, υπήρξαν η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος, ο χαρακτηρισμός του βομβαρδισμού της Δρέσδης ως εγκλήματος πολέμου κι άλλες «αφηγήσεις» που επ’ εσχάτοις έχουν κοπάσει, διότι συστηματικώς εξευτελίσθηκαν υπό τη βάσανο της έρευνας, έχοντας όμως αφήσει πίσω τους ικανή ζημιά. Και στα γράμματα και στην πολιτική.
Ως φαίνεται λοιπόν, ο κ. Σαμαράς, πολέμιος κάποτε αυτών των θεωριών, μέσα στο πλαίσιο της οβιδιακής μεταμόρφωσής του, τις μετέρχεται τώρα με ζήλο.
Γιατί;
Διότι δεν έχει άλλο δρόμο. Ο κ. Σαμαράς εφαρμόζει μιαν ακροδεξιά πολιτική, συνεπώς χρειάζεται και μιαν ακροδεξιά ρητορική. Ο θεός να βάλει το χέρι του να μη χρειασθεί και μιαν ακροδεξιά επικουρία.
Κι όταν λέω «ακροδεξιά επικουρία», εννοώ την εξωθεσμική, τη Χρυσή Αυγή, διότι τη θεσμική ο κ. Πρωθυπουργός ήδη τη χρησιμοποιεί. Οταν αμολάει την καταστολή με τα δακρυγόνα και το ξύλο. Οταν καταφεύγει στον αυταρχισμό με τα προεδρικά διατάγματα και τις επιστρατεύσεις. Οταν χαλκεύει, συκοφαντεί και συνωμοτεί ο κ. Κεδίκογλου. Οταν δεξί χέρι του κ. Σαμαρά είναι η αισχρή προπαγάνδα των καναλιών τύπου Mega, η διεφθαρμένη διαπλοκή και τα αργυρώνητα κοράκια των Δυνατών - αυτή είναι η θεσμική ακροδεξιά.

Ομως ο κ. Σαμαράς με τη θεωρία των «δύο άκρων» φλερτάρει και με την εξωθεσμική ακροδεξιά. Πώς; Οταν άνθρωποι του στενού του περιβάλλοντος, όπως ο κ. Κωτούλας, γράφουν βιβλία που εξωραΐζουν τον ναζισμό. Βιβλία που θα μπορούσε (αν ήξερε κάποια γράμματα) να έχει γράψει ο κ. Μιχαλολιάκος ιδιοχείρως.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι το εν λόγω βιβλίο του κ. Κωτούλα είναι ανεκδιήγητο, ένα αντιεπιστημονικό παραλήρημα, αλλά το ότι άνθρωποι πάλι του στενού περιβάλλοντος του κ. Σαμαρά, όπως ο κ. Μουρούτης, υπερασπίζονται τον κ. Κωτούλα, ο οποίος, άλλωστε, υπηρετεί στο γραφείο του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών, κ. Χαρ. Αθανασίου.
Δηλαδή στην καρδιά του κράτους ιδεολογικοί θύλακοι του παρακράτους. Φιλοναζιστικοί.
Γιατί φιλοναζιστικοί; Διότι παρά πάσαν κι άπασαν την ιστορική βιβλιογραφία αριστερών και δεξιών ιστορικών κύρους (ακόμα και των ησσόνων), ο φωστήρας κ. Κωτούλας διαπιστώνει (για παράδειγμα) ότι «ο αντιεβραϊσμός ήταν απλώς μια δευτερεύουσα συνισταμένη του εθνικοσοσιαλιστικού προγράμματος»!
Οτι «από τις παραστρατιωτικές οργανώσεις η πιο βίαιη ήταν των κομμουνιστών κι ακολούθησαν οι εθνικοσοσιαλιστές»!!! - ακριβώς η θεωρία των «δύο άκρων»» που επικαλείται ο κ. Σαμαράς, μόνον που στην περίπτωση του κ. Κωτούλα η ζυγαριά γέρνει λίγο περισσότερο εις βάρος των κομμουνιστών. Οσο πατάει η γάτα.
Και γιατί να μη γέρνει; Οταν ένας άνθρωπος, ο κ. Κωτούλας, γράφει ότι «οι ευγονικές θανατώσεις μετά την έναρξη του πολέμου έγιναν ώστε να εξασφαλισθεί η περίθαλψη των τραυματιών του πολέμου» είναι ικανός να γράψει τα πάντα!
Και τα γράφει: «Τα Τάγματα Εφόδου» ήταν απλώς «ομάδες προστασίας της εθνικοσοσιαλιστικής πολιτικής δράσης». Δεν έσπαζαν δηλαδή κόσμο στο ξύλο τα ES-A, δεν δολοφονούσαν, δεν βασάνιζαν, απλώς προστάτευαν «την εθνικοσοσιαλιστική πολιτική δράση»!!! Προφανώς απ’ τα θύματά της. Δεν ξέρω αν
ο άνθρωπος αυτός, ο κ. Κωτούλας, είναι η χαρά του κ. Σαμαρά, πάντως είναι σίγουρα η χαρά του κ. Κασιδιάρη.

Χαρά μεγάλη, διότι ο κ. Κωτούλας αμολάει το ένα μαργαριτάρι μετά το άλλο, όπως ότι (αντιγράφω απ’ την «Αυγή») σε επίπεδο καταστολής ο κομμουνισμός ήταν ανελέητος, ενώ ο φασισμός πιο ανεκτικός, ότι το «τελετουργικό κάψιμο των βιβλίων ήταν μια απ’ τις εκφράσεις του ανανεωτικού επαναστατικού (sic) πνεύματος», ότι ο Αϊνστάιν το παράκανε με την αντιναζιστική του στάση - ώπα, κυρ Κωτούλα μου, εσένα θα σε ζήλευε και ο Μιχαήλ Ψελλός ως ύπατον των ιστορικών κι απόπατο των φιλοσόφων. Πού
τα βρήκες, χρυσέ μου, γραμμένα αυτά που γράφεις; Ούτε οι ίδιοι οι ναζί δεν έλεγαν στις μπυραρίες τέτοιες ηλιθιότητες.

Το όλο θέμα θα ήταν αστείο (τραγικά αστείο) αν δεν ήταν δραματικά σοβαρό. Και δεν περιορίζεται μόνον στην ταύτιση απόψεων ανθρώπων του στενού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος με τις απόψεις της Χρυσής Αυγής, αλλά
στην κατ’ επανάληψιν επίκληση από μέρους του κ. Πρωθυπουργού της θεωρίας των «δύο άκρων», σε μια προσπάθεια διά του στερεότυπου των «συγκοινωνούντων δοχείων να χρεώσει το ένα στο άλλο – εν
προκειμένω, τον κ. Κωτούλα στον... κ. Λαφαζάνη και τον κ. Μουρούτη στον... κ. Τσίπρα. Λογικόν ανακόλουθον. Δεν επικοινωνούν τα δύο άκρα, κ. Πρωθυπουργέ, είναι άκρα αντίθετα.
Αντιθέτως, στον ίδιο παρονομαστή με τη δική σας ακροδεξιά ρητορική κινούνται ο κ. Κωτούλας και η συγγενής του Χρυσή Αυγή, μέσες - άκρες τα ίδια λένε.
Απλώς οι Χρυσαυγίτες ντρέπονται να ομολογήσουν ότι είναι ναζιστές, ενώ ο δικός σας ο κ. Κωτούλας δεν ντρέπεται να εξωραΐζει τον ναζισμό.
Ντροπή.

Ντροπή. Μεγάλη ντροπή.

ΥΓ.: Κύριε Κωτούλα, για να βοηθήσω λιγάκι τις κοπιώδεις ιστορικές σας έρευνες, οι Σοβιετικοί δεν έδωσαν στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο θυσία 22.000.000 ψυχές για να σωθεί η Ανθρωπότητα απ’ το ναζιστικό θηρίο, πέντε έξι χιλιάδες χάθηκαν για «ευγονικούς λόγους» - υπάνθρωποι ήταν, Πακιστανοί, Εβραίοι, κομμουνιστές, αδερφάρες, χιλιαστές, τρελοί, άχρηστα πλάσματα...
Αϊ χάσου, κνώδαλο…

email: stathis@enikos.gr

ΣΥΡΙΖΑ: Οι προτάσεις για τον νέο φορολογικό χάρτη

 

 

ΣΥΡΙΖΑ: Οι προτάσεις για τον νέο φορολογικό χάρτη

Αγουρίδης Γιάννης

Ημερομηνία δημοσίευσης: 05/03/2013

Τη δημιουργία ενός νέου φορολογικού τοπίου στη χώρα πρότεινε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ, με σκοπό να οδηγηθούμε σε μια ριζική, δίκαιη και αποτελεσματική μεταρρύθμιση του σημερινού συστήματος και στην ανασυγκρότηση των διαλυμένων φοροεισπρακτικών μηχανισμών, σύμφωνα με τα όσα δήλωσε ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας. Η νέα φορολογική μεταρρύθμιση, όπως αποτυπώθηκε, συνοψίζεται σε τρεις βασικούς πυλώνες: 1. Τη δημιουργία περιουσιολογίου για όλους τους πολίτες. Σε αυτό θα καταγραφεί όλη η κινητή και ακίνητη περιουσία όλων των φορολογουμένων. 2. Οργάνωση ενός κοινωνικά δίκαιου φορολογικού συστήματος 3. Ανασύσταση του συστήματος ελέγχου και διοίκησης των φοροεισπρακτικών μηχανισμών.

Ποια τα μέτρα άμεσης ανακούφισης

Με βασικό ζητούμενο την επιβολή λιγότερων φόρων, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αφορά: Την επαναφορά αφορολογήτου για φυσικά πρόσωπα (για φέτος στις 12.000 ευρώ), με παράλληλη προσαύξησή του για όσους έχουν παιδιά. Την επιβολή ενός Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, με αφορολόγητο (όπως αναφέρεται ενδεικτικά στα 300.000 ευρώ), με την ταυτόχρονη κατάργηση του "χαρατσιού" της ΔΕΗ. Τη μείωση του ΦΠΑ (23%) και γενικότερα των έμμεσων φόρων, αλλά και πρόταση θέσπισης ανώτατου ορίου για μηνιαία καταβολή χρεών στην εφορία για αδύναμους οικονομικά πολίτες!

Ειδικότερα οι βασικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι εξής:

Περιουσιολόγιο
Προτείνεται η δημιουργία πλήρους εικόνας κάθε περιουσιακού στοιχείου του φορολογούμενου. Στο Περιουσιολόγιο θα καταγράφεται η αξία της ακίνητης και κινητής περιουσίας των φορολογουμένων στο εσωτερικό και εξωτερικό (ακίνητα, τραπεζικοί λογαριασμοί, χρηματοπιστωτικά προϊόντα, συμμετοχές σε οποιαδήποτε οικονομική οντότητα, ασφαλιστικά - καταθετικά προγράμματα σε ασφαλιστικές εταιρείες, αυτοκίνητα, οικόπεδα - αγρούς, σκάφη αναψυχής, ιδιωτικά αεροπλάνα, έργα τέχνης κ.λπ.).

Ανατροπές στη φορολογική κλίμακα
Όσο για τη φορολογική κλίμακα, προτείνεται:
* Φορολόγηση κάθε πηγής εισοδήματος με την ίδια φορολογική κλίμακα, με προοδευτικά αυξανόμενους συντελεστές, αλλά και ελάφρυνση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων.
* Όλα τα εισοδήματα των φυσικών προσώπων, ανεξαρτήτως πηγής, φορολογούνται με την ίδια κλίμακα. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως η εξαίρεση της φορολόγησης των τόκων καταθέσεων μέχρι ένα ύψος) δεν πρέπει να αλλοιώνουν την ως άνω αρχή.
* Η φορολογική κλίμακα πρέπει να διαθέτει περισσότερα κλιμάκια προκειμένου να αποκατασταθεί η προοδευτικότητα της φορολογίας. Η τιμαριθμοποίηση κλιμακίων και αφορολογήτου γίνεται ετήσια με την κατάθεση του προϋπολογισμού.
* Ατομικό αφορολόγητο όριο το εκάστοτε όριο φτώχειας που προσδιορίζεται σήμερα στις 12.000 ευρώ με προσαύξηση κατά 2.000 ευρώ για το πρώτο και το δεύτερο παιδί και 3.000 ευρώ για κάθε επόμενο.
* Ποσοστό των δαπανών διαβίωσης των φορολογουμένων (που αναγνωρίζονται στη φορολογία φυσικών προσώπων) αφαιρούνται από τον φόρο και όχι από το εισόδημα (η αφαίρεση δαπανών από το εισόδημα ευνοεί τα μεγάλα εισοδήματα)

Επιχειρήσεις
Για τη φορολογία επιχειρήσεων ο βασικός στόχος είναι η αύξηση των εσόδων από επιχειρηματική δραστηριότητα προκειμένου τα έσοδα από αυτή την κατηγορία φόρων να προσεγγίσουν τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο. Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μεγάλη απόκλιση στην Ελλάδα σε σχέση με την Ευρωζώνη, άρα χάνονται σημαντικά έσοδα από τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Οι βασικοί άξονες των αλλαγών στη φορολογία των επιχειρήσεων είναι:
* Προοδευτική (χρονικά) αύξηση του συντελεστή φορολογίας για τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις.
* Φορολόγηση όλων των διανεμόμενων μερισμάτων, στην κλίμακα φορολογίας φυσικών προσώπων.
* Επανεξέταση των συμβάσεων αποφυγής διπλής φορολογίας.
* Δραστική αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου για τις συναλλαγές με εταιρίες που εδρεύουν σε φορολογικούς παραδείσους (off shore εταιρείες) και σε χώρες με προνομιακό φορολογικό καθεστώς.
* Δραστική αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου και του ελεγκτικού έργου στο πεδίο των ενδοομιλικών συναλλαγών των πολυεθνικών επιχειρήσεων (το διαρκές σκάνδαλο με υπερτιμολογήσεις εισαγωγών, υποτιμολογήσεις εξαγωγών, εικονικά έξοδα για royalties και άυλα πάγια στοιχεία, εικονικά έξοδα τόκων για αποπληρωμή εικονικών δανείων από εταιρείες του ίδιου ομίλου κ.λπ.).



Μείωση ΦΠΑ
Για τους έμμεσους φόρους, σκοπός είναι η σταδιακή μείωσή τους, με πρωταρχικά ζητούμενα:
* Μείωση του ανώτατου συντελεστή ΦΠΑ 23%
* Χαμηλός συντελεστής ΦΠΑ για τα βασικά είδη διατροφής (ψωμί, γάλα, ζυμαρικά κ.λπ.), της εστίασης, των παιδικών τροφών, των ειδών προσωπικής ανάγκης των ατόμων με αναπηρία, των προϊόντων πολιτισμού και γνώσης και των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.
* Ειδική φορολογία στα είδη και τις υπηρεσίες πολυτελούς διαβίωσης - κατανάλωσης. Θέσπιση φόρου επιδεικτικής κατανάλωσης (σκάφη αναψυχής, αεροσκάφη, ελικόπτερα, πισίνες, αυτοκίνητα μεγάλης ιπποδύναμης ή αρχικής εμπορικής αξίας κ.λπ.).

Ακίνητα
Στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνεται ακόμη Φόρος Μεγάλης Περιουσίας με ατομικό αφορολόγητο όριο τις 300.000 ευρώ ανά άτομο και προοδευτική κλίμακα πάνω από αυτό, ο οποίος θα... συνεπικουρείται από την κατάργηση των φοροαπαλλαγών και των προνομιακών καθεστώτων του μεγάλου πλούτου. Ο συγκεκριμένος φόρος θα υπολογίζεται με βάση τα στοιχεία του περιουσιολογίου, στα οποία θα περιλαμβάνονται η κατοχή κτηρίων, οικοπέδων, γαιών, έργων τέχνης, καταθέσεων τραπεζών, επενδυτικών προϊόντων και συμμετοχών σε εταιρείες. Επιπλέον τίθεται πρόταση για εφαρμογή ενός φόρου μεταβίβασης ακινήτων, κληρονομιάς και δωρεών με πολύ υψηλά όρια, ώστε να πιάνει μόνον τους πλουσίους.

Φορολογικοί μηχανισμοί

Βέβαια τόσο ο Αλ. Τσίπρας όσο και ο Γ. Μηλιός δεν παρέλειψαν να σημειώσουν ότι οποιοδήποτε φορολογικό σύστημα δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό χωρίς αξιόπιστο φορολογικό μηχανισμό και αξιόπιστες φορολογικές υπηρεσίες. Γι' αυτό προτείνεται, για παράδειγμα, ο καθολικός ηλεκτρονικός έλεγχος, επικέντρωση του ΣΔΟΕ στα δύσκολα θέματα της φοροδιαφυγής, όπως οι ενδοομιλικές συναλλαγές και το λαθρεμπόριο καυσίμων, και λήψη μέτρων προκειμένου να μην καταλήγουν στη δικαιοσύνη μαζικά οι φορολογικές υποθέσεις, όπως συμβαίνει σήμερα, με αποτέλεσμα την καθυστέρηση των εισπράξεων.
Τέλος, προτείνεται “ρύθμιση οφειλών” για όσους έχουν υποστεί εξάντληση της φοροδοτικής τους δυνατότητας εξαιτίας της πληθώρας των φόρων που έχουν επιβληθεί και αφορά ανέργους, μισθωτούς - συνταξιούχους με χαμηλά εισοδήματα, μικρομεσαίους και αυτοαπασχολούμενους. Πρόκειται για καθορισμό ανώτατου ορίου για μηνιαία καταβολή χρεών στην εφορία. Το όριο αυτό θα είναι ποσοστό στο καθαρό οικογενειακό εισόδημα που απομένει, αν αφαιρεθούν στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας (ή ποσό ενοικίου) και ιατρικά έξοδα για σοβαρές ασθένειες. Το ποσοστό υπολογίζεται με βάση κλίμακα η οποία (ενδεικτικά) είναι για κάθε φορολογούμενο.

ΚΑΘΑΡΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ (ΑΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟ)	ΠΟΣΟΣΤΟ ΜΗΝΙΑΙΑΣ ΔΟΣΗΣ ΧΡΕΟΥΣ
ΜΕΧΡΙ 750 	0%
751-1.000 	10%
1.001-1.500 	15%
1501-2.000 	20%

Τα χρέη στα οποία δεν αντιστοιχεί μηνιαία δόση καταβολής (λόγω του ύψους των εισοδημάτων) δεν διαγράφονται αλλά «παγώνουν» (δεν προστίθενται προσαυξήσεις ούτε λαμβάνει οποιοδήποτε μέτρο είσπραξης η εφορία) μέχρι οι υπόχρεοι να βρεθούν σε οικονομική κατάσταση η οποία θα τους επιτρέπει τη σταδιακή, έστω, εξόφλησή τους.

Βασικές προτάσεις
* Δημιουργία Περιουσιολογίου
* Θέσπιση αφορολόγητου ορίου των φυσικών προσώπων (για φέτος στα 12.000 ευρώ), με προσαύξηση 2.000 ευρώ για το πρώτο και δεύτερο παιδί και 3.000 ευρώ για κάθε επόμενο
* Μείωση ανώτατου συντελεστή ΦΠΑ 23%
* Θέσπιση Φόρου Μεγάλης Περιουσίας με αφορολόγητο 300.000 ευρώ
* Αντιμετώπιση διαφθοράς στους φοροελεγκτικούς μηχανισμούς
* Καθορισμός ανώτατου ορίου για μηνιαία καταβολή χρεών στην εφορία
* Αύξηση εσόδων στο ύψος του μέσου όρου της Ευρωζώνης από τη φορολογία νομικών προσώπων

• Αφορολόγητο 12.000 ευρώ, φόρος στα ακίνητα από 300.000