Mirabel Garden, Salzburg
View more presentations from Dennis Labadarios.
Newsletter , about physician without therapy and some others. Politics, science , human rights.Earth, Society, Travel.
επιπέδου της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, συμπυκνώνουν τα αδιέξοδα των ευρωπαϊκών κοινωνιών μαζί και της ελληνικής.

( 668-626 π.Χ. ) Γιος Ασσύριου βασιλέα του Εσαρχαδών με έτοιμες κατακτήσεις σε Παλαιστίνη, Συρία Αίγυπτο, κατέκτησε με μεγάλες απώλειες το βασίλειο του Ελάμ συνασπισμό επαναστατών καθοδηγούμενο από τον αδελφό του Σαμας Σιμουκίν, επεκτάθηκε πέρα από Θήβες Αιγύπτου στη Βόρεια Αίγυπτο. Τελικά δημιούργησε τεράστιο κράτος που εκτεινόταν από την Μικρά Ασία ως την Αραβική χερσόνησο. Από τα ευρήματα σε αρχαιολογικούς χώρους του βορείου σήμερα Ιράκ ο παλιός ποιμενικός λαός των Ασσυρίων είχε σημαντικά κατορθώματα στην αρχιτεκτονική, την γλυπτική και την οπλουργία της εποχής του σίδερου. Για την πολιτική επιβολή μάλιστα διατάζει τους γλύπτες του και διακοσμούν τα ανάκτορα με μυθικές παραστάσεις με τον βασιλέα Ασσουρμπανιπάλ ως ήρωα κυνηγό πρώτο τοξευτή, δαμαστή αγρίων θηρίων μια ετεροδοξία που ορμάται από το πλατιά διαδεδομένο τότε έπος Γκιλγκαμές με στοιχεία από τον ήρωα των λαών της Μεσοποταμίας που τύγχανε κύρους και πλατιάς δόξης. Η νίκη του υπήρξε πρόσκαιρη γιατί ο βασιλιάς των Μήδων Κυαξέρης διάβηκε, τον εξανάγκασε σε εξευτελιστική αυτοκτονία με όλες τις γυναίκες του, του πήρε όλα τα λάφυρα και η καταστροφή της πρωτεύουσας του Νινευή, την πέρασε στη λήθη της ιστορίας και την έρευνα της αρχαιολογίας. Ίσως είναι το πρώτο καταγεγραμμένο ιστορικό παράδειγμα λαϊκισμού και εξαπάτησης μαζών από ηγεμόνα. Σίγουρα δεν είχε εκτιμήσει καλά την κατάσταση και είχε σαν αντίδωρο βαριά κατάρρευση της αυτοκρατορίας του και εξανδραποδισμό του λαού του.
κάποτε να συγκρουστούν οδυνηρά με την εμπιστοσύνη, την ισονομία, τις ίσες ευκαιρίες την αξιοπρέπεια γιατί είναι ακόμα μετρήσιμα μεγέθη και υπολογίσιμα ακόμα και στον εκλογικό πελατειακό ιστό μιας δημοκρατίας.
Χαϊδεύουμε αυτιά και προβλήματα μέχρι να βγούμε στην εξουσία, ήρεμη δύναμη και ο Ασσουρμπανιπάλ που τόξευε λέοντες ,θαυμάστε στις αίθουσες 6 ,7, 8 και 9 του Βρετανικού μουσείου τα εικονικά του κατορθώματα και άλλα ηρωικά γυμναστήρια, αλλά όταν ήρθαν τα δύσκολα το βασίλειο των Ασσυρίων κατεστράφη στα εξ ων συνετέθη με το τίμημα να το εισπράττουν λαός και ηγέτες. 
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Υπάρχει όντως τόσο σοβαρό πρόβλημα με τη διαχείριση των δημόσιων πόρων στον χώρο της Υγείας ή μήπως η συζήτηση αυτή υποκρύπτει τη γνωστή νεοφιλελεύθερη αντίληψη της περικοπής των δημόσιων δαπανών υγείας και του περιορισμού του κοινωνικού κράτους;Το πρώτο που πρέπει να πει κανείς είναι ότι τα δημόσια νοσοκομεία είναι πάνω απ¨ όλα χώροι καθημερινής μάχης με την αρρώστια και τον θάνατο. Χάρις στο φιλότιμο και το ζήλο της πλειοψηφίας των εργαζομένων στο ΕΣΥ, τα νοσοκομεία προσφέρουν εξειδικευμένες και αναντικατάστατες υπηρεσίες περίθαλψης σε όλους τους πολίτες που τις έχουν ανάγκη. Κανείς όμως ταυτόχρονα δεν αμφισβητεί ότι η παραοικονομία και η διαφθορά αποτελούν πια συστατικό στοιχείο του ελληνικού δημόσιου βίου, συμπεριλαμβανομένου του ΕΣΥ. Μπορεί το μείζον πρόβλημα να είναι η χρόνια υποχρηματοδότηση και συστηματική απαξίωση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας που τροφοδοτεί την κερδοσκοπική δραστηριότητα των ιδιωτικών επιχειρήσεων υγείας, αλλά δεν μπορούμε να υποβαθμίζουμε τη σημασία των φαινομένων παραοικονομίας-διαφθοράς, που έχουν πλέον δομικό χαρακτήρα στο σύστημα περίθαλψης.Είναι γνωστό ότι η παραοικονομία στην Υγεία υπολογίζεται σε 2 δισ. ευρώ ετησίως και δεν αφορά μόνο το γνωστό «φακελάκι» αλλά και τη συστηματική δοσοληψία των φαρμακευτικών εταιρειών και των εταιρειών ιατρικού εξοπλισμού - υγειονομικού υλικού με γιατρούς και δευτερευόντως με φαρμακοποιούς ή διοικητικούς υπαλλήλους στα μεγάλα δημόσια νοσοκομεία. Είναι σαφές λοιπόν πως ένα σημαντικό τμήμα της δαπάνης για υλικά και φάρμακα επιβαρύνεται εκτός από την άντληση τεράστιων υπερκερδών για τις αντίστοιχες εταιρείες και από το κόστος που προκύπτει από αυτή τη δοσοληψία. Η συναλλαγή αυτή οδηγεί σε φαινόμενα κατευθυνόμενης συνταγογραφίας και παραγγελίας υγειονομικού υλικού, σε επιλογή βιοϊατρικού εξοπλισμού συγκεκριμένου τύπου, ακόμα και σε προκλητή ζήτηση διαγνωστικών ή θεραπευτικών πράξεων, τόσο στο Δημόσιο όσο και στον Ιδιωτικό Τομέα. Για μας είναι φανερό πως η εξουσία προτιμά να «ανέχεται» αυτά τα φαινόμενα αντί να βελτιώσει άμεσα και ουσιαστικά τις αμοιβές των υγειονομικών και να αναλάβει το κόστος και την ευθύνη της συνεχούς υψηλού επιπέδου επιμόρφωσης τους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η έκρηξη του κόστους περίθαλψης, το οποίο όμως επιβαρύνει κυρίως τους πολίτες και τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, αφού στο ποσοστό των ιδιωτικών δαπανών υγείας η χώρα μας κατέχει την 1η θέση στον κόσμο (57%). Είναι χαρακτηριστικό ότι στο διάστημα 2000-2007 η συνολική δαπάνη υγείας στην Ελλάδα αυξήθηκε 62,7%, ποσοστό διπλάσιο από την αύξηση του ΑΕΠ την ίδια περίοδο (33,7%). 
Το πρόβλημα λοιπόν της υπερχρέωσης, της σπατάλης και της διαφθοράς στο ΕΣΥ είναι υπαρκτό και χρειάζεται πολιτική αντιμετώπιση. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί την ανάγκη άμεσης αύξησης των δημόσιων δαπανών για την υγεία στο επίπεδο τουλάχιστον του 6% του ΑΕΠ ποσό που είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη ολοκληρωμένου δημόσιου συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και την πρόσληψη προσωπικού απαραίτητου για τη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων. Σήμερα όμως δεν μπορούμε να αρκούμαστε σε διαπιστώσεις αφήνοντας την κατάσταση να διογκώνεται ανεξέλεγκτα. Αυτό υπονομεύει ανοικτά τη βιωσιμότητα του Δημόσιου Συστήματος Υγείας και προετοιμάζει το έδαφος στη νεοφιλελεύθερη επέλαση για την εκποίηση του ΕΣΥ και του Κράτους Πρόνοιας. Το μέτωπο απέναντι στα νοσηρά φαινόμενα της διαφθοράς πρέπει να αποτελεί κεντρικό διαφοροποιητικό στοιχείο μιας αριστερής και
προοδευτικής πολιτικής υγείας.
ατοδότηση του ΕΣΥ και τα χρέη των ασφαλιστικών ταμείων προς τα νοσοκομεία δημιουργούν ένα ευάλωτο σύστημα προμηθειών με διαγωνισμούς «φωτογραφικού τύπου» χωρίς αξιόπιστες προδιαγραφές, με καθυστερήσεις στην αποζημίωση των προμηθευτών που οδηγεί σε υπερτιμολογήσεις των υλικών, με ανυπαρξία ασφαλιστικών δικλίδων στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος.
ποιοτικών δεικτών. Αυτό δηλαδή που χρειάζεται είναι η δημιουργία ενός εργασιακού περιβάλλοντος μέσα στα νοσοκομεία που δεν θα ευνοεί την «ήσσονα προσπάθεια» και την επιδίωξη του ατομικού οφέλους, αλλά αντίθετα θα δημιουργεί κλίμα κοινωνικής, διοικητικής και ηθικής απαξίας για το βόλεμα, τη συναλλαγή και τη διαφθορά. Είναι ώρα να το διεκδικήσουμε συγκροτημένα και συλλογικά.
περιβάλλοντος, με την καθιέρωση ρήτρας απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, όπου η χρησιμοποίηση δημόσιων πόρων πρέπει να συνοδεύεται από την υποχρέωση δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Με την ουσιαστική στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με την θέσπιση μέτρων για παρεμπόδιση των απολύσεων και με την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών. Χρειάζεται επίσης να αυξηθεί το επίδομα της ανεργίας στο 80% του μισθού και να δίνεται χωρίς προϋποθέσεις σε όλους τους ανέργους για όλο το διάστημα της ανεργίας τους καθώς επίσης και να υπάρξουν ουσιαστικά μέτρα κοινωνικής στήριξης των ανέργων.