ΑΜΑ, ΑΜΚΑ, ΑΦΜ ,ΙΒΑΝ, ΑΔΤ

Όσοι Έλληνες εργαζόμενοι θύματα της οικονομικής μας χρεοκοπίας, αναζητούν μέλλον, όραμα και εργασία σε Ευρωπαϊκές χώρες ξέρουν ότι αποκτούν αμέσως μερίμνη του εργοδότη τους ΑΜΚΑ, ΑΦΜ & ΙΒΑΝ. Το ιδιο τυπικά έπρεπε να ισχύει και στη Χωρα μας που εν τούτοις οργιάζει η μαύρη ανασφάλιστη εργασία, η φοροδιαφυγή και φοροκλοπή (ΦΠΑ) και οι κατασχέσεις λογαριασμών τραπέζης λογω χρεών. Επιπλέον από το ΕΦΚΑ υπάρχει ο Αριθμός Μητρώου Ασφάλισης και την Αστυνομία που ο ΑΔΤ που όπως πολλαπλά αποδεικνύει το αστυνομικό δελτίο βρίθει περιπτώσεων πλαστών ταυτοτήτων και οργανωμένες συμμορίες ημεδαπών και αλλοδαπών, τελευταία τον 12/2021 που εκκρεμεί δικαστικά με πελατολόγιο την αφρόκρεμα της διεθνούς εγκληματικότητας. Οι κυβερνήσεις από το 2018 επισήμαναν την ανάγκη νέας μη παραποιουμένης Ταυτότητας που η κυβέρνηση ΝΔ το 2023 αποφάσισε μετα πολλές παλινωδίες τελικά να υλοποιήσει με απευθείας ανάθεση, πιεζόμενη από μια Ευρωπαϊκή κανονικότητα και ελεγχόμενη από την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ για κατάχρηση εξόδων με επερωτήσεις στη Βουλή. Τις τελευταίες όμως ημέρες «φωστήρες» της ακροδεξιάς κανοναρχούν ενώ η Χωρα καίγεται από εγκληματική ακηδία και εθνικές ολιγωρίες στο Αιγαίο, την Νότια Κρήτη, αφοπλισμό νησιών, προκλήσεις στην Πράσινη Γραμμή στη Κύπρο προσβολές μειονοτήτων στη Βόρεια Ήπειρο βρήκαν πεδίο μεσαιωνικού αναχωρητισμού, την έκδοση νέων ταυτοτήτων και προκρίνουν μέτρο μάχιμο πορείες και έκδοση των υπαρχόντων ταυτοτήτων από την παλιά έκδοση, με ισχύ επι 10ετία. Αυτή την ίδια έκδοση που εύκολα πλαστογραφείτε όπως λένε Ελληνικές και Ευρωπαϊκές αρχές Ασφαλείας. Προεξάρχουν στο ξεσηκωμό και υπερεργασία των ΤΤ η επίσημη Εκκλησία, παραθρησκευτικές οργανώσεις μοναχοί και τα κοινοβουλευτικά κόμματα των Σπαρτιατών ,Νίκη και Ελληνική Λύση. Περα από την υποκριτική στάση ολων των εμπλεκομένων φαίνεται να καθαγιάζονται: 1. Η πλαστότητα και η ανωνυμία στον έλεγχο του Δημοσίου. 2. Οργανωμένη φοροδιαφυγή με προεξάρχουσα τη Εκκλησία της Ελλάδος, το Πατριαρχείο και λογής αιρετικά & αυτονομημένα μοναστήρια. 3. Την μαύρη ανασφάλιστη εργασία με αποκαθήλωση του ασφαλιστικού συστήματος(κύρια και επικουρική σύνταξη) & της δωρεάν κοινωνικής Πρόνοιας. 4. Διάφορες απατεωνιές σε διορισμούς, όρια συνταξιοδότησης, πολεοδομία, κτηματολόγιο, μεθοδευμένες υπεξαιρέσεις κληρονομιών και άλλες κακουργηματικές πράξεις.

Τα επιχειρήματα τους τραβηγμένα από τον αντιεπιστημονικό Ανορθολογισμό και την ομίχλη του υποκόσμου για Αντίχριστους, ηλεκτρονικούς ψεκασμούς και εμφυτεύσεις, σφραγίδες και προφητείες ,Αποκάλυψη παραλυτική σεναριολογια ελέγχου εντοπισμού την εποχή του Predator (spyware) και του εντοπισμού μέσω κινητών και δορυφόρων. Θέλουν λέει τη συλλογή υπογραφών για Δημοψήφισμα φανατικού διαχωρισμού για να πιέσουν μια ευεπίφορη Δεξιά κυβέρνηση που προάγει ψηφοθηρική ανευθυνότητα, οπισθοδρόμηση επίσημη φοροδιαφυγή, αισχροκέρδεια, ρατσισμό, σεξισμό και μισαλλοδοξία Πιστεύω οι προοδευτικές δυνάμεις που θέλουν ισχυρή Παραγωγική Οικονομία, διαχωρισμό Κράτους από Εκκλησία, θεση σε βιώσιμη ΕΕ και αντιμετώπιση του προσφυγικού και υπογεννητικότητας σε υγειές βάσεις να δώσουν την προσοχή τους στα εκφυλιστικά αυτά φαινόμενα που εκφασίζουν τον κοινωνικό βίο. Δρ Διονυσιος Λαμπαδαριος

Το "λαχείο" της γέννησης

Μιχάλης Ψύλος • mpsilos@naftemporiki.gr Παγκόσμια ημέρα Προσφύγων σήμερα και δεν βλάπτει να υπενθυμίζουμε ότι εμείς οι σημερινοί Ευρωπαίοι είμαστε αρκετά τυχεροί: Γιατί -οι περισσότεροι- γεννηθήκαμε στην Ευρώπη, από σωστούς γονείς, δεν αντιμετωπίσαμε πείνα, δυσεντερίες από μολυσμένο νερό, ούτε πολέμους στην πόρτα μας. Δεν είχαμε να επιλέξουμε πού θα γεννηθούμε: Σε μια από τις πλουσιότερες περιοχές του κόσμου ή αν θα έπρεπε να υπομείνουμε μια ζωή άθλιας φτώχειας σε μια χώρα εμφυλίου πολέμου. Για εμάς-τους σύγχρονους Ευρωπαίους- η γέννηση δεν ήταν λαχείο. Και οι πολλές εξαιρέσεις, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι σκέψεις αυτές έρχονται στο νου σήμερα- Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων, είπαμε! Με αφορμή αυτή την «επέτειο», η Υπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR) ανακοίνωσε ότι ο αριθμός των προσφύγων και των εκτοπισμένων κατέγραψε νέο ρεκόρ: Πάνω από 110 εκατομμύρια σε όλον τον κόσμο. Περίπου 18 εκατομμύρια περισσότεροι από ό,τι την προηγούμενη χρονιά, όπου ήταν επίσης ρεκόρ! Πρόκειται για γυναίκες, παιδιά και άνδρες που εκτίθονταν συχνά στη βία, τις διώξεις, την πείνα, την εκμετάλλευση, τις άθλιες συνθήκες υγιεινής, στον εμφύλιο.

Μόνο στην Ουκρανία, η ρωσική εισβολή ανάγκασε 5,7 εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους «Οι εκτοπισμένοι δεν αξίζουν κλειστά σύνορα, αλλά «την αλληλεγγύη μας», δήλωσε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, που υπηρέτησε ως Ύπατος Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες για 10 χρόνια. Αρα ξέρει καλά το πρόβλημα. Ο Γκουτέρες λέει μάλιστα ότι οι περισσότεροι εκτοπισμένοι έχουν βρει καταφύγιο σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος και όχι σε πλούσια κράτη. «Τα 46 λιγότερο ανεπτυγμένα κράτη που αντιπροσωπεύουν κάτω από το 1,3% του παγκόσμιου ΑΕΠ, έχουν δεχθεί περισσότερο από το 20%. Τα πλούσια κράτη κλείνουν τις πόρτες στους καταραμένους. Φοβούνται μήπως χαθεί η δική τους ευημερία… Το μήνυμα του Γκουτέρες προκαλεί σκέψεις: Τι ξεχνάμε μερικές φορές στη συζήτηση για τη μετανάστευση: Πίσω από αυτόν τον αριθμό των 110 εκατομμυρίων εκτοπισμένων βρίσκονται δεκάδες εκατομμύρια γυναίκες, παιδιά και άντρες που ξεκίνησαν ένα επικίνδυνο, δύσκολο και πολλές φορές θανατηφόρο ταξίδι. Γιατί δεν ήταν τόσο τυχεροί στο λαχείο του τόπου της… γέννησης.

η Ευρώπη στον τριπολικό κόσμο

Η Ευρώπη στον τριπολικό κόσμο Δημοσίευση: ΑΥΓΗ 30 Δεκεμβρίου 2018 Του Λευτέρη Στουκογιώργου - Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι ο παλιός τρόπος που διαβάζαμε τη γεωπολιτική δεν ισχύει. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα πλέον είναι τριπολικό, υπό την έννοια των σφαιρών επιρροής Του Λευτέρη Στουκογιώργου Μετά την εκλογή Τραμπ πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι ο παλιός τρόπος που διαβάζαμε τη γεωπολιτική δεν ισχύει. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα πλέον είναι τριπολικό, υπό την έννοια των σφαιρών επιρροής. ΟΙ ΗΠΑ του αυταρχικού Τράμπ, η Ρωσία του απολυταρχικού Πούτιν και η Κίνα του συγκεντρωτικού Προέδρου Σι Τζινπίνγκ. Σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες, παρατηρούμε ότι η ηγεμονία των ΗΠΑ αμφισβητείται αλλά η κυριαρχία παραμένει αμερικανική, όπως κυρίαρχο νόμισμα παραμένει το δολάριο, παρότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας σταδιακής μετάβασης από την κυριαρχία του δολαρίου σε ένα πολυπολικό σύστημα νομισμάτων. Σε στρατηγικό επίπεδο, το αμερικανικό σχέδιο που έχει εξυφανθεί από το 2002, η «Κυριαρχία πλήρους φάσματος» (Full-spectrum dominance), αφορά την παγκόσμια επικράτηση σε όλα τα επίπεδα σύγκρουσης συμπεριλαμβανομένων της διαστημικής, ηλεκτρομαγνητικής, ενεργειακής, ψυχολογικής, βιοτεχνολογικής και του κυβερνοχώρου. Η γραμμή Τραμπ του America First και του προστατευτισμού δημιουργεί νέο επίπεδο συγκρούσεων. Πλέον, εκτός του νομισματικού έχουμε και εμπορικό πόλεμο, με κύρια στόχευση τα εμπορικά πλεονάσματα της Κίνας και Γερμανίας αλλά και μεταστροφή του κύριου εχθρού από τη Ρωσία στην Κίνα. Ανατροπή λοιπόν της στρατηγικής των δημοκρατικών της Wall Street.

Ο δρόμος του μεταξιού Η Κίνα, με την τεράστια οικονομική ανάπτυξη, κατάρτισε το «Aναπτυξιακό σχέδιο της επόμενης γενιάς τεχνητής νοημοσύνης» το 2017, «Next Generation Artificial Intelligence Development Plan», με στόχο να γίνει ηγέτιδα δύναμη μέχρι το 2030. Ο θαλάσσιος και οδικός δρόμος του μεταξιού, δεν είναι μόνο οικονομικός διάδρομος αλλά και στρατηγικός. Η σύγκρουσή της με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της στον Ν. Ειρηνικό και Ινδικό, η οικονομική και στρατιωτική συνεργασία της με τη Ρωσία, η επιρροή της στην Αφρική και η οικονομική διείσδυσή της στην Ευρώπη είναι μέρος της παγκόσμιας στρατηγικής της. Η Ρωσία, που επανέκαμψε στην παγκόσμια σκηνή την τελευταία δεκαετία, δεν έχει την οικονομική δύναμη των παραπάνω αλλά έχει κύριο λόγο στα νέα στρατηγικά όπλα και στην ενέργεια, ενώ ήταν πρωτοπόρα στην τεχνολογία των κβαντικών υπολογιστών που θα κυριαρχήσουν την επόμενη πενταετία. Δημιουργεί πλαίσιο «χωρών - μαξιλάρια» γύρω της και προσπαθεί να επικρατήσει στον χώρο της Κ. Ασίας και Μ. Ανατολής και να δημιουργήσει διαδρόμους επιρροής στην Ευρώπη. Ποιος θα προλάβει το τρένο; Σε κάθε περίπτωση, η Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση θα είναι βασικός παράγοντας επανακαθορισμού του παγκόσμιου συσχετισμού δύναμης. Οι χώρες που θα «ανέβουν νωρίς στο τρένο» θα είναι αυτές που θα επωφεληθούν στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Όμως θα φέρει ταυτόχρονα έναν νέο κίνδυνο για τη δημοκρατία που ονομάζεται “Taylorisation of the brains” (Τευλορισμός των εγκεφάλων), με σοβαρές πολιτικές, κοινωνικές και ψυχολογικές επιπτώσεις. Η ρομποτοποίηση του ανθρώπου και η μεγάλη απώλεια θέσεων εργασίας δεν είναι σενάριο από το μέλλον αλλά η πραγματικότητα της επόμενης δεκαετίας και η Αριστερά πρέπει να δώσει τη δική της πρόταση. Η τρέχουσα περίοδος θυμίζει έντονα την περίοδο του μεσοπολέμου σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά στην μεγάλη εικόνα, επανέρχεται η στρατηγική των σφαιρών επιρροής, όπως την περίοδο πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κρίση του '08 δεν έλυσε τα προβλήματα, που πλέον συσσωρεύονται σε υψηλότερο επίπεδο και μια νέα παγκόσμια κρίση είναι πιθανή χωρίς να υπάρχουν τα εργαλεία αντιμετώπισής της.

Η μεγάλη χαμένη Η Ευρώπη θα συμπιεστεί μεταξύ των τριών υπερδυνάμεων. Είναι ήδη η μεγάλη χαμένη από το σπάσιμο της συμφωνίας ΗΠΑ - Ρωσίας των πυραύλων μέσου βεληνεκούς, εφόσον μένει εκτεθειμένη σε πιθανή σύγκρουση. Ο προστατευτισμός του Τραμπ ήταν ένα σοκ για τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη της παγκοσμιοποίησης και ειδικά για τον γερμανικό μερκαντιλισμό. Η ηγεμονία της Γερμανίας στηρίχτηκε στις εξαγωγές μέσω της παγκοσμιοποίησης, ζημιώνοντας όμως τις γειτονικές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (εκτός της Γαλλίας), μέσω του ντάμπινγκ τιμών και μισθών, αλλά και τις ανατολικές όπου είναι βαθιά η διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου. Η κρίση του '08 ήταν τελικά «μια ευκαιρία», αλλά μόνο για τη γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και τις «ουρές» της! Ο Μπάνον και η μαύρη διεθνής Όμως ή άνοδος του Τραμπ ήταν ακόμα πιο ανησυχητική για τις προοδευτικές δυνάμεις εφόσον παρήγαγε την νέα Ακροδεξιά, την επονομαζόμενη Εναλλακτική Δεξιά (Alt.Right). Αυτή τη μορφή φασισμού που δεν είναι κρατικίστικη, όπως ο ναζισμός / φασισμός, αλλά βαθιά νεοφιλελεύθερη. Στηρίζεται στην ευρεία διάδοση fake news, την παραχάραξη της ιστορικής και επιστημονικής αλήθειας και έδωσε καρπούς εκτός των ΗΠΑ στη Βρετανία του Μπρέξιτ και στη Βραζιλία του Μπολσονάρου. Η προσπάθεια του επιτελείου του Στηβ Μπάνον για τη δημιουργία μαύρης διεθνούς έχει βρεί πρόσφορο έδαφος στην Ευρώπη του Σαλβίνι, του Όρμπαν, της Λεπέν της γερμανικής AfD, αλλά και στην Ελβετία. Η άνοδος της «Εναλλακτικής Δεξιάς» στην Ευρώπη οφείλεται στη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης που αύξησε τις ανισότητες και το έλλειμμα δημοκρατίας μέσα από πολιτικές αποπληθωρισμού και λιτότητας, και πολιτικές πλήρους απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών αγορών. Η ξενοφοβία, ο φόβος για το διαφορετικό, ο εθνικισμός, η φαντασιακή αναζήτηση της χαμένης ταυτότητας και της εθνικής υπερηφάνειας σε ένα δήθεν λαμπρό παρελθόν και η επικίνδυνη μετατόπιση της ευρωπαϊκής Δεξιάς σε ακροδεξιές θέσεις εξηγούν την άνοδο του φαινομένου. Το ανάχωμα της Αριστεράς Η Ακροδεξιά όμως δεν κερδίζει εκεί όπου η Αριστερά είναι δυνατή, όπως εδώ στον Νότο του ΣΥΡΙΖΑ, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Η άνοδος των Σάντερς και Κόρμπιν δίνει ελπίδα για ένα μεγάλο προοδευτικό μέτωπο. Η Αριστερά, οι Πράσινοι και οι Σοσιαλδημοκράτες σε ρήξη με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο είναι ανάγκη να συνθέσουν τις αντιθέσεις τους μέσα από μια συμμαχία για την αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών. Tο Φόρουμ του Μπιλμπάο, η προοδευτική συμμαχία στο Ευρωκοινοβούλιο και οι αποφάσεις του συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Στα θετικά καταγράφεται και η άνοδος των Πρασίνων στη Β. Ευρώπη, που οφείλεται στη σωστή θέση τους στο μεταναστευτικό και στα θέματα ποιότητας ζωής. Όσο για το ευρύ αντιφασιστικό μέτωπο που προτείνουν διάφοροι Ευρωπαίοι, έχει μια βασική προϋπόθεση για να πετύχει: τη ρήξη με τον νεοφιλελευθερισμό, γιατί σε τελική ανάλυση αυτός είναι που θρέφει την Ακροδεξιά. Η νεοφιλελεύθερη, παγιωμένη θεσμικά, αρχιτεκτονική της Ευρώπης πρέπει να αλλάξει ριζοσπαστικά, ειδικά σε αυτή τη συγκυρία που σχεδιάζεται το μέλλον της. Στόχοι θα έπρεπε να είναι η ανάπτυξη μέσω της κυκλικής οικονομίας, η στήριξη της απασχόλησης και η κατάργηση του πρεκαριάτου, η κοινωνική συνοχή και όχι η εμμονή σε πολιτικές που οδηγούν σε αύξηση των ανισοτήτων και του δημοκρατικού ελλείμματος. Παράδειγμα, ο προϋπολογισμός της Ευρωζώνης που προτείνει ο γαλλογερμανικός άξονας, πέραν του ότι πρέπει να χρηματοδοτείται από εξωτερικές πηγές, όπως ο φόρος επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών και η φορολόγηση των πολυεθνικών, οφείλει να έχει ως στόχο την σύγκλιση και την κοινωνική συνοχή. Δημοκρατικά επαυξημένος κοινός προϋπολογισμός, ένας διαμοιρασμός των κινδύνων, κοινή φορολογική πολιτική, αλλαγή του νεοφιλελεύθερα δομημένου νομικού καθεστώτος, ένας δημοκρατικός έλεγχος της ΕΚΤ και της Κομισιόν μέσω του Ευρωκοινοβουλίου, θα ήταν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για ριζική επαναθεμελίωση της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και τον μετασχηματισμό της Ευρώπης σε προοδευτική κατεύθυνση. Η μείωση των ανισοτήτων, η διεύρυνση της δημοκρατίας και η μείωση του εργάσιμου χρόνου, με ταυτόχρονη αύξηση των πραγματικών μισθών είναι οι βασικοί πυλώνες. Σε μια περίοδο που ο ιστορικός χρόνος συμπιέζεται και οι αλλαγές που έρχονται με την τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση θα είναι ταχύτατες, τα ζητήματα αποκτούν όλο και πιο παγκόσμιο χαρακτήρα. Τα προβλήματα είναι υπερεθνικά και απαιτούν υπερεθνικές λύσεις.

Μαιναδες μενουμε Ευρώπη

Μαινάδες μένουμε Ευρώπη. Η ξερακιανή κυρα Τασία στη ουρά του ταμειου του πολυκαταστήματος δεν λεει να βάλει γλώσσα μέσα της. Η επίδειξη και η καταναλωτική ευδαιμονία είναι απο τα χομπυ της. Τριτη γενιά συνοδεύεται απο κόρη και εγγόνα και τα ξερει όλα στη χρυσή πατίνα των 70 της χρόνων. –«Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με το χρήμα».... Η χολερική κυρα Γεωργία με ένα χαρτι στο χέρι έχει ξανάρθει ,έχουν κάπου γνωριστεί και της ξεμολογιέται το βάσανό της.---«Ακους καλε να μην θέλουν μετρητά, ποιός είναι σημερα που αρνιεται τα μετρητά, μόνο καρτα ή τραπεζική επιταγή. Ευτυχώς που έχει ανοιχτή τράπεζα εδώ διπλα, είπα να ψωνισω και μου το βγάλανε ξινό.» Προφανως έχει παρει μεγάλο αντικείμενο και θα παραλάβει απο αλλού, αφου τακτοποιηθει λογιστικά. Να χωθει θελει μονάχα μπροστά στη σειρά χωρις χρονοτριβές χωρις αναστολές, και με λιγο επιδειξη έχει πλερώσει...... Οι γυναικες της Χωρας κρατούν την οικονομία σκέφτηκα. Η μια ένα καρότσι μικροπράγματα χρειαζούμενα και φερτά απο την εγγόνα, η άλλη ένα και παχυλό για φθινοπωρινή ανανέωση επιπλο ή οικιακής χρήσης. Εδω οι Μαιναδες συνοδοί του Διονύσου τον συνόδεψαν μεχρι τις Ινδίες στο πολυκατάστημα θα κολωνανε;;

Οσο οι Ευρωπαιοι και οι τράπεζες μας εφάρμοζαν capital control δώσαμε την δέουσα και φορολογικά προσοχή στη χρήση καρτών και στην ελάττωση των μετρητών. Τα μετρητά κατάντησαν στα στρώματα βορά των κοριών και των αρουραίων μια και τα ανθρώπινα τρωκτικά τυπου Σουμπλε μας βάλανε στο ματι. Του Βγενοπουλου τα κατορθωματα στη Κυπρο και εδώ γιναν προσχημα κατάσχεσης μεχρι καταθέσεων και εμεις δεν ανεχτήκαμε αλλο την φοροκλοπή, λετε!

Μπηκαν τα μηχανακια των καρτών στους περισσότερους επαγγελματικούς κλάδους, το 2017 για πέντε μηνες μπήκαν στο δημοσιο ταμειο 7 δις και το 2018 προβλέπονται 14δις. Αν οι πληροφορίες είναι σωστές αναφέρουν ότι το επιτρεπτό όριο των συναλλαγών με μετρητά θα μειωθεί δραστικά, ενώ στο τραπέζι υπάρχουν και προτάσεις ακόμη και για τη μείωση στο επίπεδο των 100 ευρώ, από τα 500 ευρώ που είναι σήμερα. Το ποσοστό χρήσης ηλεκτρονικού χρήματος εφτασε στην Ελλαδα το 20,1% ενω το αντιστοιχο στην Ευρώπη σαν μεσος όρος είναι ψηλότερα 34,9% ποσοστό που πολύ άνετα μπορούμε να το βάλουμε στόχο. Ετσι εξασφαλιζουμε όλα τα έσοδα ενος αξιοπρεπούς και πολιτισμένου προυπολογισμού κράτους. Ποιοι εμεις, οι χρεωκοπημενοι απο τις γενιές ταχάρπαστων και σφετεριστών που μας κυβέρνησαν μεχρι το 2014. Σύμφωνα με το ΙΟΒΕ με βάση διεθνείς πρακτικές για το μερίδιο χρήσης καρτών προς ιδιωτική κατανάλωση, τα ετήσια έσοδα ΦΠΑ θα ήταν υψηλότερα κατά 21% (3,3 δισ. ευρώ) αν η Ελλάδα έφθανε το μέσο επίπεδο χρήσης καρτών της ΕΕ. Με βάση μια πιο ομοιογενή διείσδυση χρήσης καρτών ανά κλάδο και περιοχή, τα ετήσια έσοδα από ΦΠΑ θα ήταν υψηλότερα κατά 25% (3,9 δισ. ευρώ) αν το μερίδιο χρήσης καρτών στον κλάδο εστίασης έφθανε το μερίδιο του κλάδου στην ιδιωτική κατανάλωση, 12% (2 δισ. ευρώ) αν το μερίδιο χρήσης καρτών σε συναλλαγές με ελεύθερους επαγγελματίες έφθανε το μερίδιο των υπηρεσιών των επαγγελματιών στην ιδιωτική κατανάλωση και 8% (1,3 δισ. ευρώ) ή 5,9% (930 εκατ. ευρώ) αν η χρήση καρτών στην ηπειρωτική Ελλάδα πλην Αττικής και Θεσσαλονίκης, και στη νησιωτική Ελλάδα αντίστοιχα, προσέγγιζαν το μερίδιο των περιοχών αυτών στο ΑΕΠ.Αν βάζαμε στόχο τη χρήση καρτών στην Πορτογαλία τα ποσοστά θα ήταν υπερδιπλασια στην καταπολεμηση της φοροδιαφυγής.

Μην ξεχνάμε οτι με βάσει τα περινα στοιχεία ΑΕΠ απο τα 178 δις πλουτου ΑΕΠ το 1,5 δις σεμνά βγαίνει στην μικρή Μύκονα.! Εκει να δεις μαινάδες..... Αυτό ακριβώς καθυστέρησε σαν οικονομικο μέτρο, σκέφτηκα ακούγοντας την κυρά Τασια και την κυρά Γεωργία. Οι επιχειρήσεις θα καταργήσουν τα μεταξύ τους μετρητά εντελώς. Ετσι όποιος έχει μετρητά σε βαλίτσες θα του χρησιμεύουν εκτός χωρας, εκτος Ευρώπης τα βαποράκια της δεκαετίας του 60 θα ξαναγίνει επάγγελμα. Δεν ήθελες κυριε φιλελερα τα μετρητά του στην κατάθεση στην τράπεζα μην τυχον φορολογηθείς, να δω πως θα υπάρχεις. Η κυρά Τασια και η κυρά Γεωργία καταναλώνουν και υπάρχουν και τα μετρητά δεν είναι και το μόνο σιγουράκι που αλλάζει την ζωή μας. Ισως να γινουμε και πιό ειλικρινείς, χωρις τα μαύρα μετρητά, γράφουμε κανένα ένσημο παραπανω, διεκδικησουμε ανθρωπινες εργασιακές συνθηκες και ασφαλιστική ανταποδοτικότητα, σκεφτουμε και λιγο την εποχή των παχιών αγελάδωνστο μελλον μετά την εποχή των ισχνών. ΔΙΟΝΥΣΟΣ 25-8-2018

Το τελεσίγραφο του Ντόναλντ Τραμπ για το Ιράν περιφρονεί το διεθνές δίκαιο

Το τελεσίγραφο του Ντόναλντ Τραμπ για το Ιράν περιφρονεί το διεθνές δίκαιο Posted on 08/07/2018, 00:00 By Ibrahim Warde and Βασίλης Παπακριβόπουλος (μετάφραση) To αρθρο έχει δημοσιοποιηθει στη Monde Diplomatique την 8-7-2018 Στις 8 Μαΐου, ο Αμερικανός πρόεδρος επέλεξε, συμμορφούμενος με τις επιθυμίες του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, να αποσύρει την υπογραφή της χώρας του και να δρομολογήσει μια δυναμική αναμέτρηση με το Ιράν. Τα ριψοκίνδυνα στοιχήματα, η περιφρόνηση του νόμου και τα σκληρά χτυπήματα ενάντια στους εταίρους του στις επιχειρηματικές δραστηριότητες, είναι συνήθεις πρακτικές για τον Νεοϋορκέζο πρώην μεγαλοεργολάβο. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, εκείνο που απειλείται είναι η ειρήνη σε μια ολόκληρη περιοχή του πλανήτη. Ο Ντόναλντ Τραμπ έχτισε την καριέρα του πάνω στην αρχή ότι τα πάντα μπορούν να αναδιαπραγματευθούν. Μόλις ολοκληρωνόταν η ανέγερση ενός κτιρίου, ο μεγαλοεργολάβος επικαλούνταν κακοτεχνίες (ή κατέφευγε σε οποιοδήποτε άλλο πρόσχημα) προκειμένου να αρνηθεί να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις του. Επέβαλε τότε νέους όρους στους εργολάβους και τους άλλους επαγγελματίες, αναγγέλλοντάς τους, λόγου χάρη, «θα σας πληρώσω μονάχα το 75% του συμφωνηθέντος ποσού». Επρόκειτο για μια μη διαπραγματεύσιμη πρόταση, του τύπου «take it or leave it». Το μόνο που απέμενε σε όσους αρνούνταν ήταν να εμπλακούν σε πολυδάπανες δίκες με αβέβαιη έκβαση, καθώς απέναντί τους θα έβρισκαν δεινούς δικηγόρους ασκημένους στην στρεψοδικία. Το 2004, στο βιβλίο του Trump: Think Like a Billionaire («Σκέψου σαν δισεκατομμυριούχος»), συμβούλευε τους αναγνώστες του «πάντα να αμφισβητούν τα τιμολόγια». Ήταν πασίγνωστος κακοπληρωτής και πολλοί προμηθευτές ή τράπεζες αρνούνταν να συνεργαστούν μαζί του (1). Το 2007, στο Think Big and Kick Ass: In Business and Life («Να είσαι φιλόδοξος και να τους τσακίζεις, τόσο στις μπίζνες όσο και στη ζωή»), δήλωνε ότι «του αρέσει να συντρίβει το αντίπαλο στρατόπεδο και να μαζεύει όλα τα κέρδη» και ότι αδιαφορούσε για τους τραπεζίτες που έχασαν τα χρήματα που του είχαν δανείσει. «Δικό τους είναι το πρόβλημα και όχι δικό μου. Τους είπα ότι δεν έπρεπε να μου τα είχαν δανείσει». Η Deutsche Bank, ο μοναδικός θεσμικός παίκτης του χρηματοοικονομικού τομέα που συνεχίζει να συναλλάσσεται με τις επιχειρήσεις Τραμπ, απέκτησε μια εξαιρετικά διδακτική εμπειρία. Το 2008, στο αποκορύφωμα της χρηματοοικονομικής κρίσης, έκανε αγωγή στον μεγαλοεργολάβο επειδή δεν είχε εξοφλήσει οφειλές 40 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Τραμπ αντεπετέθηκε, ζητώντας από την τράπεζα το εντυπωσιακό ποσό των 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ισχυρίστηκε ότι τα προβλήματα ρευστότητας που αντιμετώπιζε οφείλονταν στην χρηματοοικονομική κρίση και ότι η Deutsche Bank αποτελούσε έναν από τους υπεύθυνους που προκάλεσαν αυτήν την κρίση… Η τράπεζα του παραχώρησε πενταετή περίοδο χάριτος (2). Ο μελλοντικός πρόεδρος δεν άργησε να κατανοήσει ότι η απειλή της προσφυγής στα δικαστήρια μπορούσε να έχει αποτρεπτικά αποτελέσματα. Εκτιμάται ότι ενεπλάκη, ως μηνυτής ή ως κατηγορούμενος, σε περισσότερες από 3.500 δίκες.

Νεοφερμένος στην πολιτική, ο Τραμπ ο Τραμπ είχε υποσχεθεί να θέσει στην υπηρεσία της Αμερικής το ταλέντο του ως του «μεγαλύτερου διαπραγματευτή στην ιστορία». Ανακοίνωνε ότι, αμέσως μετά την εκλογή του, θα φρόντιζε «να σκίσει τη φριχτή συμφωνία της Βιέννης» για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, καθώς επίσης και την συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα. Το γεγονός ότι αυτές οι αποφάσεις λαμβάνονται κατά περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου ή ότι τα υπόλοιπα μέλη που τις έχουν υπογράψει αντιτίθενται σε αυτήν την ενέργεια τον αφήνει αδιάφορο. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσε ως ελέω Θεού αφεντικό και η άγνοιά του ως προς την Ιστορία και τη διπλωματία συνδυάστηκαν με την επιθυμία του να απαλλαγεί από την κληρονομιά του προκατόχου του. Καθώς επιθυμεί να έρθει σε ρήξη με τις συμβατικότητες, συνήθως επαφίεται στο ένστικτό του και αρκείται στη μεταφορά στο επίπεδο των διπλωματικών σχέσεων όλων των πρακτικών που επεξεργάστηκε κατά τη διάρκεια της καριέρας του ως εργολάβος και ως βεντέτα των ριάλιτι σόου. Το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης υπογράφηκε στη Βιέννη στις 14 Ιουλίου 2015 από το Ιράν και τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο), καθώς και από τη Γερμανία, μετά από αρκετά χρόνια σκληρών διαπραγματεύσεων. Επιπλέον, στις 20 Ιουλίου 2015, η συμφωνία επικυρώθηκε ομόφωνα με το ψήφισμα 2231 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Σε αντάλλαγμα για τον τερματισμό του στρατιωτικού ερευνητικού πυρηνικού προγράμματος της χώρας και την έναρξη διεθνών ελέγχων που θα κλιμακώνονταν μέχρι το 2025, θα αίρονταν σταδιακά οι κυρώσεις που το Συμβούλιο Ασφαλείας είχε επιβάλει το 1995 στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.

Οι αναμενόμενες θετικές οικονομικές επιπτώσεις αποτελούσαν μια ουσιώδη συνιστώσα της συμφωνίας. Όμως, παρά το γεγονός ότι όντως αυξήθηκαν οι συναλλαγές του Ιράν με το εξωτερικό, το συνολικό αποτέλεσμα απέχει πολύ από την αναμενόμενη ραγδαία άνοδο που αναμενόταν πριν από τρία χρόνια, κυρίως λόγω της διατήρησης των παλαιότερων κυρώσεων που είχαν επιβληθεί από το αμερικανικό Κογκρέσο το 1979, την επαύριο της ισλαμικής επανάστασης. Για πολλούς Ιρανούς, η κακοπιστία των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν προφανής: οι αμερικανικές αρχές εξακολουθούσαν να κρατούν μια διφορούμενη στάση στο ζήτημα των συναλλαγών σε δολάρια, ώστε να αποθαρρύνονται οι επίδοξοι επενδυτές ή εξαγωγείς. Ωστόσο, για τις εξαγωγικές χώρες, η πρόοδος που σημειώθηκε δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αμελητέα. Για παράδειγμα, το ύψος των γαλλικών εξαγωγών προς το Ιράν τριπλασιάστηκε, από 500 εκατομμύρια ευρώ την εποχή της υπογραφής της συμφωνίας στο 1,5 δισεκατομμύριο το 2017. Παρά το γεγονός ότι συχνά χαρακτηρίζεται «κράτος παρίας», το Ιράν σεβάστηκε τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει, όπως βεβαιώνουν τόσο ο Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας όσο και οι περιοδικές πιστοποιήσεις της αμερικανικής κυβέρνησης. Έτσι εξηγείται εξάλλου το γεγονός ότι ο πρόεδρος Τραμπ, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του στις 20 Ιανουαρίου 2017, κατήγγειλε την συμφωνία μονάχα στις 8 Μαΐου 2018. Τόσο ο υπουργός Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον όσο και ο στρατηγός Χέρμπερτ Ρέιμοντ ΜακΜάστερ, σύμβουλος του προέδρου για ζητήματα εθνικής ασφαλείας, αναγνώριζαν τις θετικές πλευρές του κειμένου της συμφωνίας και αντιτίθεντο στην απόσυρση των ΗΠΑ. Ο Τραμπ απέκτησε απόλυτη ελευθερία κινήσεων μονάχα μετά την αποπομπή τους και την αντικατάστασή τους από «γεράκια», τον Μάικλ Πομπέο και τον Τζον Μπόλτον αντίστοιχα. Αν και καμία από τις χώρες που είχαν υπογράψει τη συμφωνία δεν ακολούθησε τις Ηνωμένες Πολιτείες στην απόφασή τους να αποσυρθούν από αυτήν, η απόφαση της Ουάσιγκτον θα έχει βαρύτατες συνέπειες για τις σχέσεις της με την Ευρώπη, λόγω της επαναφοράς των κυρώσεων που προβλέπονται εις βάρος των αμερικανικών ή των ξένων επιχειρήσεων που θα συνεχίσουν να συναλλάσσονται με το Ιράν. Απρίλιος 2015, η συνάντηση υπουργών Εξωτερικών που έθεσε το πλαίσιο της συμφωνίας της Βιέννης για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Αυτά επί προεδρίας Ομπάμα – επί προεδρίας Τραμπ, οι υπογεγραμμένες συμφωνίες δεν παίζουν και τόσο μεγάλο ρόλο…

Η απάντηση της Μάργκαρετ Θάτσερ το 1982 Το ζήτημα της ισχύος των νόμων των Ηνωμένων Πολιτειών εκτός της επικράτειάς τους ανάγεται στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Μετά την επιβολή του στρατιωτικού νόμου στην Πολωνία, στις 13 Δεκεμβρίου 1981, ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν απαγόρευσε σε πρώτη φάση στις αμερικανικές εταιρείες να συμμετάσχουν στην κατασκευή ενός αγωγού που θα τροφοδοτούσε τις ευρωπαϊκές χώρες με φυσικό αέριο από τη Σιβηρία. Τον Ιούνιο του 1982, το εμπάργκο επεκτάθηκε στις θυγατρικές τους, καθώς επίσης και στις ξένες εταιρείες με άδεια εκμετάλλευσης αμερικανικών σημάτων, με πρόσχημα ότι η Σοβιετική Ένωση θα μπορούσε να επωφεληθεί από τις αμερικανικές τεχνολογίες. Αυτή η απόφαση προκάλεσε σάλο: τα αντίποινα των θιγόμενων ευρωπαϊκών κρατών υποχρέωσαν τις ΗΠΑ να υπαναχωρήσουν. Διότι, παρ’ όλο που η Ουάσιγκτον διαθέτει όντως το όπλο της επέκτασης της ισχύος των νόμων της εκτός της επικράτειάς της, οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν τη δυνατότητα να ανταπαντήσουν με νόμους που απαγορεύουν στις εταιρείες τους να υπόκεινται σε ξένη νομοθεσία. Μολονότι η Βρετανή πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν η μεγαλύτερη σύμμαχος του Ρόναλντ Ρήγκαν, σε αυτό το ζήτημα παρέμεινε άκαμπτη. Δήλωσε ότι, για λόγους αρχής, οι επιχειρήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου οφείλουν να τιμούν τις εμπορικές δεσμεύσεις τους. Επικαλέστηκε έναν νόμο αναστολής της νομικής ισχύος (Protection of Trading Interests Act) που είχε ψηφιστεί το 1980 και απαγορεύει στις βρετανικές επιχειρήσεις να συμμορφώνονται με τις προσταγές των ΗΠΑ όταν διακυβεύεται το εθνικό συμφέρον. Στην Γαλλία, ο Ζαν Πιέρ Σεβενεμάν, τότε υπουργός Έρευνας και Βιομηχανίας, στηρίχθηκε σε ένα διάταγμα του 1959 που είχε εκδοθεί από τον στρατηγό Ντε Γκολ και έδωσε εντολή στην εταιρεία Dresser-France, θυγατρική ενός αμερικανικού μηχανολογικού ομίλου, να αγνοήσει τις προσταγές της μητρικής εταιρείας. Τελικά, η Ουάσιγκτον υποχώρησε και οι κυρώσεις ήρθησαν τον Νοέμβριο του 1982. Ωστόσο, μετά τον Ψυχρό Πόλεμο παρατηρήθηκε αύξηση των απαιτήσεων για εξωεδαφική ισχύ των νόμων, με πρόσχημα ότι η παγκοσμιοποίηση οφείλει να συνοδεύεται από κοινούς κανόνες. Μόνο το 1996, οι Ηνωμένες Πολιτείες ψηφίζουν δύο νόμους που στηρίζονται σε αυτήν την αρχή. Ο νόμος Helms-Burton έχει ως στόχο τις ξένες εταιρείες που επενδύουν στην Κούβα, ενώ ο νόμος Amato-Kennedy έχει ως πεδίο εφαρμογής το Ιράν και την Λιβύη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ανταπαντά υιοθετώντας έναν μηχανισμό αναστολής της ισχύος τους που απαγορεύει σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό φυσικό ή νομικό πρόσωπο να υπόκειται σε νομοθετικές, διοικητικές ή δικαστικές πράξεις που αποφασίζονται από ξένη δύναμη. Επίσης, προσφεύγει στο Όργανο Επίλυσης Διαφορών του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου προκειμένου να αμφισβητήσει την εξωεδαφική εφαρμογή αυτών των νόμων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μάλιστα συνέταξε έναν κατάλογο αμερικανικών επιχειρήσεων στις οποίες θα μπορούσαν να επιβληθούν συμμετρικές κυρώσεις. Η επίδειξη αποφασιστικότητας αποδείχθηκε αποτελεσματική: οι ΗΠΑ δέχθηκαν την αναστολή των συστημάτων επιβολής κυρώσεων όσον αφορά τους Ευρωπαίους, οι οποίοι με τη σειρά τους απέσυραν την προσφυγή ενώπιον του ΠΟΕ.

Τι συνέβη έκτοτε; Βεβαίως, μεσολάβησε το σοκ της 11ης Σεπτεμβρίου. Έτσι, ο παγκόσμιος χαρακτήρας της τρομοκρατίας φάνηκε να δικαιολογεί, για παράδειγμα, την επιτήρηση των χρηματοοικονομικών ροών σε πλανητικό επίπεδο. Ο νόμος USA Patriot Act (Uniting and Strengthening America by Providing Appropriate Tools to Intercept and Obstruct Terrorism, «Συσπείρωση και ενίσχυση της Αμερικής με την παροχή κατάλληλων εργαλείων για την ανάσχεση και την εξουδετέρωση της τρομοκρατίας») εξασφαλίζει διευρυμένες αρμοδιότητες στην εκτελεστική εξουσία. Το «εξωφρενικό προνόμιο» του αμερικανικού νομίσματος, όπως το χαρακτήριζε παλαιότερα ο στρατηγός Ντε Γκολ, αποκτά μια νέα διάσταση: όλες οι συναλλαγές σε δολάρια υπόκεινται στο εξής στο αμερικανικό δίκαιο, ακόμα και όταν πραγματοποιούνται εκτός της επικράτειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Γίνεται τότε λόγος για μια «παγκοσμιοποίηση της συμμόρφωσης με την Αμερική». Είτε ως προσταγές είτε λόγω μιμητισμού, οι νόμοι και οι πρακτικές των ΗΠΑ διεθνοποιούνται. Είτε πρόκειται για την καταπολέμηση του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος ή της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας είτε για τις εκστρατείες κατά της διαφθοράς, οι νομοθεσίες που υιοθετούνται ανά τον κόσμο αποτελούν μια αντιγραφή της αμερικανικής νομοθεσίας (3). Πολύ συχνά, η αμερικανική δικαιοσύνη είναι εκείνη που δρομολογεί δικαστικές διώξεις και επιβάλλει κυρώσεις σε ξένα φυσικά και νομικά πρόσωπα για παραβάσεις πραγματοποιημένες εκτός αμερικανικής επικράτειας. Έτσι, τον Ιούνιο του 2014, η γαλλική τράπεζα BNP Paribas καταδικάστηκε να καταβάλει πρόστιμο 8,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο αμερικανικό δημόσιο επειδή είχε παραβιάσει, μέσω της ελβετικής θυγατρικής της, τα εμπάργκο που είχαν επιβάλει οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Κούβα, στο Ιράν και στο Σουδάν (4). Τα τελευταία χρόνια, αρκετές ευρωπαϊκές πολυεθνικές πιάστηκαν στα δίχτυα του Foreign Corrupt Practices Act (FCPA), ενός νόμου του 1977 που απαγορεύει την δωροδοκία ηγετών τρίτων χωρών προκειμένου να επιτευχθεί η σύναψη εμπορικών συμβάσεων. Αρκετές επιχειρήσεις οφείλουν να πληρώσουν σημαντικά πρόστιμα, ανάμεσά τους η γαλλική Alstom (722 εκατομμύρια δολάρια το 2014) και η γερμανική Siemens (800 εκατομμύρια δολάρια το 2008). Αρκεί μία σύνδεση, ακόμη και ισχνή, προκειμένου να θεωρηθεί η αμερικανική δικαιοσύνη αρμόδια να επιληφθεί της υπόθεσης: στην περίπτωση της BNP Paribas, οι συναλλαγές είχαν πραγματοποιηθεί σε δολάρια. Η διατήρηση τραπεζικού λογαριασμού στις ΗΠΑ, ακόμη και η ανταλλαγή ηλεκτρονικών μηνυμάτων που περνούν από διακομιστές εγκατεστημένους σε αυτές, μπορούν επίσης να ανοίξουν τον δρόμο για δικαστικές διώξεις.

Μια αντιπαραγωγική στρατηγική Παρ’ όλα αυτά, η υπόθεση των κυρώσεων εναντίον του Ιράν σηματοδοτεί μια ρήξη. Την ίδια ακριβώς ημέρα που πραγματοποιήθηκε η καταγγελία της συμφωνίας για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, ο Ρίτσαρντ Γκρενέλ, ο νέος Αμερικανός πρεσβευτής στο Βερολίνο, δημοσίευσε ένα tweet που θύμιζε σουλτανικό φιρμάνι: «Οι γερμανικές επιχειρήσεις που συναλλάσσονται με το Ιράν οφείλουν να αποσυρθούν αμέσως!» (Στη συνέχεια θα ισχυριστεί ότι το εννοούσε ως ηθική υποχρέωση). Όσο για τον νέο υπουργό Εξωτερικών Μάικλ Πομπέο, υποσχέθηκε ότι θα γονατίσει τα κράτη που βοηθούν το Ιράν, εκτός κι αν η Τεχεράνη αποδεχθεί δώδεκα όρους, οι οποίοι ουσιαστικά αποτελούν συνθηκολόγηση άνευ όρων. Με μια δεκασέλιδη εγκύκλιο, η Υπηρεσία Ελέγχου Ξένων Περιουσιακών Στοιχείων (Office of Foreign Assets Control, OFAC) του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών έδωσε στη δημοσιότητα τον κατάλογο των νομοθετικών ρυθμίσεων που θα διέπουν την επαναφορά των κυρώσεων. Οι κυρώσεις που είχαν χαρακτηριστεί «δευτερογενείς» και είχαν αρθεί με τη συμφωνία της Βιέννης επαναφέρονται εντός 90 ημερών (δηλαδή μέχρι τις 6 Αυγούστου) για τον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας και 180 ημερών (δηλαδή μέχρι τις 4 Νοεμβρίου) για τον πετρελαϊκό τομέα. Για όσες εταιρείες ενδεχομένως αρνηθούν να συμμορφωθούν με τους νέους κανονισμούς, σύμφωνα με απόφαση του Τραμπ, υπάρχει η δυνατότητα να ενταχθούν σε έναν κατάλογο επιχειρήσεων (Specially Designed Nationals List), των οποίων τα περιουσιακά στοιχεία μπορούν να παγώσουν και με τις οποίες οι Αμερικανοί πολίτες και τα αμερικανικά νομικά πρόσωπα δεν θα έχουν δικαίωμα να συναλλάσσονται. Κατά τη διάσκεψη κορυφής της Σόφιας (16-17 Μαΐου), οι Ευρωπαίοι ηγέτες διακήρυξαν την ομόφωνη επιθυμία τους να παραμείνουν στη συμφωνία (ευσεβής πόθος…), χωρίς καν να αναφερθούν στο παραμικρό ενδεχόμενο προσφυγής ενώπιον του ΠΟΕ. Η μοναδική χειροπιαστή εξαγγελία συνίστατο στην ενεργοποίηση ενός νόμου για την αναστολή της ισχύος ξένων νόμων (ψηφισμένου το 1996), ο οποίος αποσκοπεί στην εξουδετέρωση των εξωεδαφικών επιπτώσεων των αμερικανικών κυρώσεων. Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπρυνό Λε Μαιρ πρότεινε στις 11 Μαΐου τη δημιουργία ανεξάρτητων μηχανισμών χρηματοδότησης για τις επενδύσεις στο Ιράν και την αποζημίωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση όσων επιχειρήσεων ενδέχεται να πληγούν από τον μηχανισμό δευτερογενών κυρώσεων που επανενεργοποίησαν οι ΗΠΑ. Ωστόσο, δεν είναι διόλου βέβαιο ότι θα κατορθώσει να πείσει τους Ευρωπαίους ομολόγους του ενώ, από την άλλη πλευρά, για μια επιχείρηση, το σύνολο αυτών των μέτρων φαντάζει ασήμαντο μπροστά στην απειλή να χαθεί η αμερικανική αγορά. Από την στιγμή της εκλογής του, ο Τραμπ αποστασιοποιείται διαρκώς από την Ευρώπη. Οι εκλεκτικές συγγένειές του με τα αυταρχικά καθεστώτα και η ευθυγράμμισή του με τις θέσεις του Ισραήλ και των περισσότερων χωρών του Περσικού Κόλπου για όλα τα ζητήματα που αφορούν το Ιράν, άφηναν να διαφανεί μια μείζων αντιπαράθεση με τους υπερατλαντικούς συμμάχους του. Όμως, τα διδάγματα της Ιστορίας είναι αποκαλυπτικά για τους κινδύνους που εγκυμονεί για την αμερικανική ηγεμονία η εμμονή στην μονόπλευρη ανάληψη δράσης. Πριν από είκοσι περίπου χρόνια, το 1997, τρεις στενοί διπλωματικοί συνεργάτες των προέδρων Τζίμι Κάρτερ, Τζορτζ Μπους και Μπιλ Κλίντον, οι Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, Μπρεντ Σκόουκροφτ και Ρίτσαρντ Μέρφυ αντίστοιχα, προειδοποιούσαν: «Η πολιτική των μονόπλευρων αμερικανικών κυρώσεων εναντίον του Ιράν αποδείχθηκε ανεπαρκής και η απόπειρα να εξαναγκασθούν οι υπόλοιπες χώρες να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών υπήρξε λανθασμένη. Ο εκφοβισμός μέσω της εξωεδαφικής επέκτασης της ισχύος των αμερικανικών νόμων προκάλεσε περιττές εντάσεις ανάμεσα στην Αμερική και στους κυριότερους συμμάχους της και απείλησε τη διεθνή τάξη πραγμάτων του ελεύθερου εμπορίου, την οποία οι ΗΠΑ έχουν επί δεκαετίες προωθήσει» (5). Alexandra Berzon, «Donald Trump’s business plan left a trail of unpaid bills», «The Wall Street Journal», Νέα Υόρκη, 9 Ιουνίου 2016. Βλ. επίσης, «ΗΠΑ: Ο θρίαμβος του παρανοϊκού πολιτικού λόγου», «Le Monde diplomatique – ελληνική έκδοση», Ιανουάριος 2017, https://monde-diplomatique.gr/?p=1812 Richard Cohen, «Why Trump’s handling of a Deutsche Bank loan is so foreboding», «The Washington Post», 19 Ιουλίου 2017. Βλ. «L’internationalisme de la compliance à l’américaine», «Audit, risques et contrôle», Ν° 004, Παρίσι, 4ο τρίμηνο 2015. Βλ. «Les Etats-Unis mettent les banques à l’amende» και Jean-Michel Quatrepoint, «Au nom de la loi… américaine», «Le Monde diplomatique», Ιούλιος 2014 και Ιανουάριος 2017 αντίστοιχα. Zbigniew Brzezinski, Βrent Scowcroft και Richard Murphy, «Differential containment», «Foreign Affairs», Νέα Υόρκη, Μάιος-Ιούνιος 1997.

Η ξεχασμένη τέχνη της σιωπής.

Η ξεχασμένη τέχνη της σιωπής gaitis

Γαϊτης Γιάννης «Η δολοφονία της ελευθερίας», 1968 Γαϊτης Γιάννης «Η δολοφονία της ελευθερίας», 1968 31.03.2018, δημοσιευθηκε στην Εφημεριδα των Συντακτών. Συντάκτης: Θανάσης Βασιλείου Υπήρξε μια περίοδος στην Ευρώπη, περίπου στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, που αρκετοί στοχαστές, περισσότερο Γάλλοι και λιγότερο Άγγλοι, έβλεπαν τις διακηρύξεις πολιτικών δικαιωμάτων, της ελευθερίας του λόγου, τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας κ.ά. να υλοποιούνται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με την Αμερικανική Επανάσταση. Την ίδια περίοδο στη Γαλλία, το 1764, ο Βολταίρος, ο μεγαλύτερος εχθρός της εξ αποκαλύψεως γνώσης και της μισαλλοδοξίας, ξέροντας ότι δεν ζούσε στον καλύτερο δυνατό κόσμο, υπερασπιζόταν τη λογική και την ανεκτικότητα ως κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας. «Ολοι έχουμε ζυμωθεί με αδυναμίες και σφάλματα∙ ας συγχωρήσουμε λοιπόν ο ένας τον άλλο για τις ανοησίες μας∙ αυτός είναι ο πρώτος νόμος της φύσης». Καταγγέλλοντας ως τέρας οποιονδήποτε καταδίωκε συνάνθρωπό του επειδή είχε κάποια διαφορετική άποψη, ο Βολταίρος και άλλοι προσέγγιζαν έναν κοινωνικό νόμο που προάσπιζε την ελευθερία των λόγων ‒ μια κατάσταση η οποία αναγνωρίστηκε αργότερα ως ένα από τα πολυτιμότερα δικαιώματα του ανθρώπου στη Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (1789) αλλά και σε νεότερες δικές μας διακηρύξεις δικαιωμάτων. Στον αντίποδα, το 2018 ‒σε φάση που η απόσταση μεταξύ διευθυντηρίου Βρυξελλών και ευρωπαίων λαών βαθαίνει‒ η Ε.Ε. τονίζει επανειλημμένως ότι δεν επιθυμεί «ούτε κουβέντα» εις βάρος της, σπεύδοντας με φούρια να προεικάζει ότι οποιαδήποτε κριτική εκπορεύεται από λαϊκιστές, ευρωσκεπτικιστές και ΜΜΕ καθοδηγούμενα από αντιευρωπαϊκά λόμπι κ.λπ. Έτσι, μεταξύ άλλων οργανισμών, η Ε.Ε. κρατώντας για τον εαυτό της την πολιτική ορθότητα σαν τη γριά χελώνα που φυλάει το καβούκι της, αφήνει απλόχερα στις χώρες μέλη όπως η Ελλάδα, αλλά και σε υποψήφιες χώρες μέλη, όπως τα Σκόπια ή η Τουρκία, το διμερές δικαίωμα στην ανοησία.

Ας το πούμε αλλιώς. Οφείλουμε να είμαστε ενάντιοι σε κάθε προσπάθειας που επιτρέπει τα πάντα εκτός από το να σκέφτεται κάποιος. Οφείλουμε να είμαστε απέναντι σε κάθε μορφή λογοκρισίας∙ και απέναντι στον φόβο. Αλλά, επίσης, οφείλουμε να ξέρουμε ότι όταν βάζουμε ένα σπίρτο αναμμένο μπροστά σε μία κάμερα, η εικόνα στην οθόνη μας θα δείχνει φωτιά. Λοιπόν, στο ερώτημα «θα έχουμε πόλεμο με την Τουρκία;» Η απάντηση είναι όχι. Αλλά επειδή σε εποχές καχυποψίας κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για τον άλλο, καλύτερα να μοχθεί για ειρήνη και να σκέφτεται την ευημερία κι όχι τον πόλεμο. Αν το παραπάνω είναι πράγματι δύσκολο, μία καλή άσκηση ‒χωρίς να υπονοώ νέες μορφές λογοκρισίας, δουλείας ή υποταγής σε υπέρτερες δυνάμεις ευρωπαϊκού ή τουρκικού τύπου‒ είναι η τέχνη της σιωπής ως τρόπος διατήρησης στοιχειώδους αυτοσεβασμού και αυτοπροστασίας. Πολύ δε περισσότερο όταν η κουβέντα έχει να κάνει με ειδήσεις και κοινωνικοπολιτικά, εσωτερικά ή διμερή, ελληνοτουρκικά, ευρωπαϊκά ή παγκόσμια τρέχοντα θέματα. Μήπως δεν ισχύει πως υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος που πρέπει κανείς να σιωπά και συγκεκριμένος χρόνος που πρέπει κανείς να μιλά; Μήπως είναι πρωτόγνωρη η κατάσταση του πλήθους σχολιαστών και αναλυτών που είναι σίγουροι ότι εφόσον γνωρίζουν γραφή, γνωρίζουν και να γράφουν, ή όλων εκείνων των «ειδικών» που νομίζουν ότι εφόσον έμαθαν να ομιλούν, μπορούν να εκφράζουν γνώμη περί παντός ξεπερνώντας τα όρια της ανοησίας; Μήπως δεν παραβιάζεται καθημερινά η αρχή ότι «μερικές φορές η σιωπή εκλαμβάνεται ως φρονιμάδα στον στενόμυαλο και ως δεινότητα στον αμαθή;» Σίγουρα, η απόσταση μεταξύ εθελούσιας σιωπής και των ψηγμάτων χρυσού στη λογοκρισία, την υποκρισία, το αντιπολιτευτικό κράξιμο ή τη χονδροειδέστατη βλακεία, είναι μεγάλη. Δεν είμαι καν σίγουρος ότι όλοι θα συμφωνούσαν με τον Ρουσσώ όταν, στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο», υποστήριζε ότι «αν ήμουν ηγεμόνας ή νομοθέτης, δεν θα έχανα τον καιρό μου, λέγοντας αυτό που θα έπρεπε να κάνω∙ θα το έκανα ή θα σώπαινα».

Αλλωστε, και ο Τόμας Χομπς προηγουμένως στον «Λεβιάθαν» είχε προκαταλάβει τους αναγνώστες του σε σχέση με αρκετές υποτιθέμενες σοφίες: «Στο πλαίσιο μιας πολιτικής κοινότητας θα πρέπει κάθε φορά να επισημαίνω ποια πράγματα θα πρέπει να διορθωθούν. Ανάμεσα σε αυτά είναι και η πληθώρα των λόγων δίχως νόημα… »Διότι μέτρα των φρονίμων είναι οι λέξεις, αφού χάρη σε αυτές λογαριάζουν. Είναι όμως και το νόμισμα των ανόητων...» Και ο Καμύ, στο σημείο αυτό, στεκόταν κάπου ανάμεσα στον Ρουσσώ και τον Χομπς όταν έλεγε: «Απεχθάνομαι εκείνους που πάνε πιο μακριά με τα λόγια, απ’ ό,τι με τις πράξεις τους».

Ωστόσο, σε περίοδο που τα άκοπα λόγια γίνονται προπαρασκευή πολέμου, γείτονες, όμηροι, σύνορα, νησιά και προσδοκίες, γίνονται ολοένα και πιο σύνθετα και η αντίληψή μας ολοένα πιο χοντοκομμένη, πολύ δε περισσότερο όταν η σωφροσύνη και η ηθική σπανίως παρεμβάλλονται σε ζητήματα πολιτικού κέρδους ή ζημιάς, ειρήνης ή πολέμου, αυτός που με τη σιωπή του αφήνει στους ήδη χτυπημένους χώρο για να σκεφτούν περισσότερο, τουλάχιστον, δεν θα γίνεται επικίνδυνος και θα φαντάζει λιγότερο ανόητος.

Μακρόν, Τσίπρας σπρώχνουν τον Σουλτς

Μακρόν, Τσίπρας σπρώχνουν τον Σουλτς δημοσιευθηκε στην Εφημεριδα των Συντακτών 04.02.2018, Ετικέτες: Μάρτιν Σουλτς, Γερμανία, Ευρωκοινοβούλιο, Σοσιαλδημοκράτες Συντάκτης: Τάσος Παππάς

Μιλώντας στη διάσκεψη του κόμματός του πριν από λίγες μέρες ο επικεφαλής του SPD, Μάρτιν Σουλτς, είπε ότι «μια κυβέρνηση με συμμετοχή του SPD, πρέπει να είναι κυβέρνηση του SPD». Ο πρόεδρος των Σοσιαλδημοκρατών αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει αυτή τη δήλωση γιατί η μετακίνησή του από τη θέση «γυρίζουμε στην αντιπολίτευση» στη θέση «πάμε σε κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού» έχει διχάσει το κόμμα του. Πολλές περιφερειακές οργανώσεις, η Νεολαία και τα μεσαία στελέχη αντιμετωπίζουν με εχθρότητα αυτήν την προοπτική και ασκούν σκληρή κριτική στον Σουλτς και στους παράγοντες της κομματικής γραφειοκρατίας, οι οποίοι τον πιέζουν ασφυκτικά να ακολουθήσει τη γραμμή της συγκυβέρνησης γιατί η «αντιπολίτευση είναι ένα άχαρο πράγμα», όπως είχε ομολογήσει κορυφαίο στέλεχος του SPD. Ξανά εκλογές δεν θέλει το SPD, γιατί -όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό. Η επιρροή του μειώνεται. Εχει πέσει κάτω από το 20%. Νέα ήττα θα οδηγήσει το αρχαιότερο κόμμα της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας σε βαθιά κρίση εσωστρέφειας. Το παράδειγμα των Γάλλων Σοσιαλιστών (έχουν εξαφανιστεί) είναι διδακτικό. Τι υπόσχεται σήμερα ο Σουλτς; Να μη γίνουν οι Σοσιαλδημοκράτες οι «φτωχοί συγγενείς» σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, ό,τι δηλαδή ήταν στο πρόσφατο παρελθόν. Συγκυβερνούσαν, αλλά τον τόνο στο εσωτερικό της χώρας και στην Ευρώπη τον έδιναν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε κι αυτοί απλώς… παρίσταντο και χαιρέτιζαν. Ενίοτε πλειοδοτούσαν για το καλό της Γερμανίας. Τώρα ο Μ. Σουλτς δεσμεύεται ότι ο ρόλος του SPD στην κυβέρνηση του μεγάλου συνασπισμού δεν θα είναι διακοσμητικός. Επιστρατεύει προς ενίσχυση των επιχειρημάτων του τις συμβουλές του Γάλλου προέδρου και του Ελληνα πρωθυπουργού. Πράγματι, ο Μακρόν θέλει το SPD στην κυβέρνηση ώστε οι προτάσεις του για μεταρρυθμίσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση να βρουν υποστηρικτές στη Γερμανία. Μόνος του δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Το ίδιο επιθυμεί διακαώς και ο Τσίπρας. Η οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt» αναφέρει πως «ο Ελληνας πρωθυπουργός ελπίζει ότι με έναν Σοσιαλδημοκράτη υπουργό Οικονομικών θα μειωθούν οι πιέσεις για λιτότητα που ασκούσε μέχρι πρόσφατα ο Σόιμπλε. Επιπλέον, η ιδέα των Σοσιαλδημοκρατών για ευρω-ομόλογα πρέπει να ηχεί σαν μουσική στα αυτιά του Αλέξη Τσίπρα». Οντως, έτσι είναι. Ο Τσίπρας θέλει το SPD στην κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι αν αυτό που συμφέρει τους Μακρόν-Τσίπρα συμφέρει και το SPD. Αν επαναληφθεί το μοντέλο του προηγούμενου συνασπισμού, θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Αν όμως καταφέρει να επιβάλει τους όρους του, θα κερδίσει και στο επίπεδο των εντυπώσεων και στο επίπεδο της ουσίας. Μπορεί να το πετύχει; Δύσκολο. Δεν θα είναι το κόμμα-κορμός στην κυβέρνηση. Η Δεξιά είναι η πλειοψηφική δύναμη και δεν έχει λόγους να παραδώσει τα ηνία ούτε στη Γερμανία ούτε στην Ευρώπη. Ηδη έπεσαν οι πρώτες προειδοποιητικές βολές. Για την απειλή της «σοσιαλδημοκρατικοποίησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης» κάνει λόγο η οικονομική επιτροπή του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος με έγγραφό της, αποσπάσματα του οποίου προδημοσίευσε η «Die Welt». Το κείμενο υπογράφουν ο Βέρνερ Μπάλζεν, πρόεδρος της επιτροπής, και ο γενικός γραμματέας της, Βόλφγκανγκ Στάιγκερ, και απευθύνεται στους ηγέτες των Χριστιανοδημοκρατών. Οι συντάκτες προειδοποιούν ότι «η δημιουργία μιας “Ευρωπαϊκής Ενωσης μεταφοράς πόρων” θα έχει ως συνέπειες περισσότερο συγκεντρωτισμό, μεγαλύτερη γραφειοκρατία και μεταφορά πόρων. Δεν επιτρέπεται να συνεχιστεί η παραχώρηση της ευρωπαϊκής πολιτικής στους Σοσιαλδημοκράτες και να ακολουθoύν οι Χριστιανοδημοκράτες ένα SPD το οποίο αντιλαμβάνεται το “φιλοευρωπαϊκό” μόνο ως μεγαλύτερη κατανομή πόρων σε χώρες που περνάνε κρίση.

Με αυτόν τον τρόπο τα Χριστιανοδημοκρατικά Κόμματα εγκαταλείπουν ένα ουσιαστικό κομμάτι του πυρήνα της ταυτότητάς τους. Από ποιον, αν όχι από τα Χριστιανοδημοκρατικά Κόμματα, μπορεί να συνταχθεί επειγόντως η αναγκαία πολιτική αντιπρόταση σε αυτές που προτείνουν ο Γάλλος πρόεδρος, Μακρόν, και ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ;… Με τη συμφωνία των διερευνητικών συζητήσεων αθετούνται οι υποσχέσεις προς τους Γερμανούς πολίτες οι οποίες δόθηκαν προ της εισαγωγής του ευρώ». Το εν λόγω έγγραφο καταλήγει ως εξής: «Η Ευρώπη βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Ο κ. Μακρόν και ο κ. Γιούνκερ έχουν καταστήσει σαφές με τις προτάσεις τους ότι θέλουν να συνεχίσουν προς την κατεύθυνση δημιουργίας μιας “Ευρωπαϊκής Ενωσης μεταφοράς πόρων”. Με την επιδιωκόμενη από τις διερευνητικές συζητήσεις νέα ευρωπαϊκή πολιτική η Χριστιανοδημοκρατική Ενωση εγκαταλείπει την ακολουθούμενη από τον πρώην υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, πολιτική». Οπως καταλαβαίνει ο καθένας, άλλος συνέταξε το έγγραφο (Σόιμπλε), άλλοι το υπέγραψαν. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών και σημερινός πρόεδρος της γερμανικής Βουλής παραμένει ένα ισχυρό πολιτικά πρόσωπο. Δικό του δημιούργημα είναι το σύστημα που έχει επιβληθεί στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη. Πιστεύει ότι λειτουργεί σωστά και δεν χρειάζεται να γίνουν σημαντικές αλλαγές. Κάποια μερεμέτια ίσως. Αλλωστε, το σύστημα δουλεύει μια χαρά για τη Γερμανία. Την ευνοεί σκανδαλωδώς. Θα αντισταθεί σθεναρά, λοιπόν, ο Σόιμπλε σε κάθε πρωτοβουλία που θα το αμφισβητεί. Το SPD θα τολμήσει να συγκρουστεί; Αν κρίνουμε από το παρελθόν του και από την ποιότητα της ηγετικής ομάδας του, δεν πρέπει να είμαστε πολύ αισιόδοξοι.

CETA και ευρωπαϊκό κίνημα

CETA και ευρωπαϊκό κίνημα Δημοσίευση:στην ΑΥΓΗ 28 Σεπτεμβρίου 2017 Ως Πανελλαδικό Δίκτυο Φορέων “Stop TTIP CETA TiSA” αγωνιζόμαστε σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Σε συνεργασία με το ευρωπαϊκό κίνημα συγκεντρώνουμε υπογραφές αυτοδιοικητικών και κοινωνικών φορέων στο κοινό μας ευρωπαϊκό υπόμνημα που αφορά εννέα βήματα για την απόρριψη νεοφιλελεύθερων ρυθμίσεων το οποίο θα καταθέσουμε έως το τέλος του 2017 στα 28 εθνικά κοινοβούλια, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στο Ευρωκοινοβούλιο Του Γιώργου Εμμανουήλ* Από τις 21.9.2017 είναι σε ισχύ, για την επόμενη τριετία, η προσωρινή εμπορική συμφωνία Ε.Ε. - Καναδά (CETA). Για την οριστική εφαρμογή της, μετά από διεκδίκηση του πανευρωπαϊκού κινήματος που αξιοποίησε το άρθρο 4 της συνθήκης της Λισσαβώνας, χαρακτηρίστηκε μεικτής αρμοδιότητας και των 28 εθνικών κοινοβουλίων των χωρών - μελών της Ε.Ε. και απαιτείται η έγκρισή τους. Έως σήμερα μόνο 6 εθνικά κοινοβούλια την έχουν εγκρίνει αυτά των: Λετονίας, Κροατίας, Τσεχίας, Δανίας, Μάλτας, Ισπανίας. Ας δούμε εν τάχει τα “οφέλη” και τις ζημίες από την εφαρμογή της CETA: * Η κατάργηση των δασμών για το 98% των εξαγόμενων προϊόντων από και προς τον Καναδά μπορεί να ωφελήσει τους καταναλωτές από τη μείωση των τιμών, κυρίως όμως θα ευνοήσει τις εξαγωγές της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας. Λόγω της διευκόλυνσης των εισαγωγών τροφίμων, θα πλήξει την αγροτική παραγωγή της Νότιας Ευρώπης, άρα και της χώρας μας, και τους καταναλωτές, από τις υποβαθμισμένες προδιαγραφές των καναδικών τροφίμων. * Αυξάνει τις ποσοστώσεις εισαγωγών από τον Καναδά, χωρίς δασμούς, βοοειδών και χοιρινών από 9.662 τόνους σε 130.551 τόνους με αρνητικές επιπτώσεις στην ευρωπαϊκή και ελληνική κτηνοτροφία. * Αυξάνει την ποσόστωση χωρίς δασμούς των εξαγωγών ευρωπαϊκών τυριών προς τον Καναδά από 13.472 τόνους σε 33.072 τόνους. * Προστατεύει μόνον 143 Προϊόντα Ονομασίας Προέλευσης ΠΟΠ/ΠΓΕ (Προστατευόμενη Γεωγραφική Ένδειξη) της Ε.Ε. από τα 3.400 ΠΟΠ/ΠΓΕ που έχει συνολικά κατοχυρωμένα η Ε.Ε. (και μόνο 16 από τα 101 ΠΟΠ/ΠΓΕ της Ελλάδας). Δεν κατοχυρώνει το σημαντικότερο ΠΟΠ προϊόν μας, τη φέτα, ενώ παράλληλα δίνει το δικαίωμα στους Καναδούς να παράγουν και εξάγουν "Feta made in Canada" από αγελαδινό γάλα και μεταλλαγμένες ζωοτροφές. Οι επιπτώσεις είναι προφανείς, οπότε χρειάζεται από κοινού υπεράσπιση από καταναλωτές, παραγωγούς, ελληνική Βουλή, καθώς και την Ε.Ε. σε όλες τις διεθνείς συμφωνίες. Τον κίνδυνο αναγνωρίζει και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην έγγραφη απάντησή της στο υπόμνημα διαμαρτυρίας της Κοινής Επιτροπής Υπεράσπισης από 37 φορείς (3.5.2017). * Δεν κατοχυρώνει την “Ευρωπαϊκή Αρχή της Πρόληψης”, σύμφωνα με την οποία δεν κυκλοφορεί προϊόν με πρόσθετα χημικά και φάρμακα αν υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορούν να βλάψουν καταναλωτές και περιβάλλον. Δεν απαγορεύει την εμπορία μεταλλαγμένων τροφίμων και παραπέμπει τα υγειονομικά μέτρα φυτικής και ζωικής παραγωγής σε επιτροπές ρυθμιστικής συνεργασίας.

* Διευκολύνει την πρόσβαση ευρωπαϊκών εταιρειών προμηθειών και υπηρεσιών σε καναδικούς διαγωνισμούς έργων, καθώς και των Ευρωπαϊκών ναυτιλιακών εταιρειών στα λιμάνια του Καναδά. * Προωθεί την ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών και έργων υγείας, ηλεκτρικής ενέργειας, ΑΕΙ, εξόρυξης μεταλλευμάτων όπου έχουν ισχυρό ενδιαφέρον καναδικές πολυεθνικές εταιρείες και εμποδίζει την επαναδημοτικοποίηση υπηρεσιών που πολλοί ευρωπαϊκοί δήμοι και περιφέρειες επιχειρούν σήμερα. Eμποδίζει, επίσης, πολιτικές ενίσχυσης των παραγωγικών και καταναλωτικών συστημάτων των τοπικών κοινωνιών. * Δεν περιλαμβάνει τις δεσμεύσεις της Ε.Ε. για την κλιματική αλλαγή που απορρέουν από τη διεθνή συμφωνία του Παρισιού, με δεδομένη τη θέση του Καναδά υπέρ των ορυκτών καυσίμων (πετρελαίου, αερίου και λιγνίτη). * Δεν κατοχυρώνει τις συνθήκες του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας του ΟΗΕ, ILO, για συλλογικές διαπραγματεύσεις, ενώ επιτρέπει τις ατομικές συμβάσεις εργασίας. Κάτω από την πίεση του ευρωπαϊκού κινήματος φορέων των παραγωγών, καταναλωτών, πολιτών, επιστημόνων και της αυτοδιοίκησης, η εφαρμογή της εταιρικής επιδιαιτησίας (ICS), όπου οι εταιρείες θα μπορούν να μηνύουν κράτη για διαφυγόντα κέρδη, δεν ισχύει στην προσωρινή τριετή εφαρμογή της, αλλά προβλέπεται η ισχύς της μετά την έγκριση των 28 εθνικών κοινοβουλίων. Το Βέλγιο έκανε στις 6.9.2017 προσφυγή κατά της εταιρικής επιδιαιτησίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να κριθεί εντός του επόμενου έτους η συμβατότητά της με τις συνθήκες της Ε.Ε. Ανάλογη γνωμοδότηση θα κληθούν να δώσουν τα 28 εθνικά κοινοβούλια, μεταξύ αυτών και το ελληνικό.

Ως Πανελλαδικό Δίκτυο Φορέων “Stop TTIP CETA TiSA” αγωνιζόμαστε σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Σε συνεργασία με το ευρωπαϊκό κίνημα συγκεντρώνουμε υπογραφές αυτοδιοικητικών και κοινωνικών φορέων στο κοινό μας ευρωπαϊκό υπόμνημα που αφορά εννέα βήματα για την απόρριψη νεοφιλελεύθερων ρυθμίσεων το οποίο θα καταθέσουμε έως το τέλος του 2017 στα 28 εθνικά κοινοβούλια, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στο Ευρωκοινοβούλιο. * Ο Γιώργος Εμμανουήλ είναι εκπρόσωπος του ελληνικού Δικτύου Φορέων και Πολιτών Stop TTIP CETA TiSA στο Πανευρωπαϊκό Δίκτυο "Seattle to Brussels"

Γαλλία: H παγίδα της χρήσιμης ψήφου, για ακόμη μία φορά

Serge Halimi - Μετάφραση: Βάλια Καϊμάκη πηγή: Le Monde diplomatique ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ 16-4-2017 Γαλλία: H παγίδα της χρήσιμης ψήφου, για ακόμη μία φορά Η Ευρωπαϊκή Ένωση στεκόταν εδώ και καιρό αδιάφορη μπροστά στις δημοκρατικές επιλογές των λαών της, σίγουρη ότι ο βασικός προσανατολισμός των κρατών-μελών είναι «κλειδωμένος» από τις συνθήκες. Όμως, μετά την ψήφο για το «Brexit» και τη νίκη του Τραμπ, η πολιτική παίρνει την εκδίκησή της. Μια Ένωση σε πυρετώδη κατάσταση παρακολουθεί πλέον κάθε εθνική κάλπη σαν να έπαιζε σ’ αυτήν τη ζωή της. Ακόμα και η νίκη ενός από τους Γάλλους υποψήφιους που την υποστηρίζουν δεν θα μπορούσε να την καθησυχάσει για πολύ. urne_vote_france-480x250.jpg Facebook Twitter Ο πρώτος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών, στις 23 Απριλίου, θα φέρει αντιμέτωπους έντεκα υποψηφίους με διαφορετικές απόψεις. Ο πλουραλισμός αυτός κατά ένα μέρος αμαυρώθηκε από τις δικαστικές υποθέσεις και από τον υπερβολικό χώρο που τα μέσα ενημέρωσης αφιέρωσαν στον ασταμάτητο χορό των δημοσκοπήσεων. Παρ’ όλα αυτά, η αντίληψη της βαθιά αντιδημοκρατικής φύσης των γαλλικών και των ευρωπαϊκών θεσμών κυριαρχεί στο μυαλό των ψηφοφόρων. Όμως η μετάφραση σε εκλογικούς όρους αυτής της νέας συνείδησης κινδυνεύει να παρεκκλίνει εξαιτίας της παγίδας της «χρήσιμης ψήφου», η οποία προβάλλει ως αντίπαλο στην ακροδεξιά έναν λάτρη της παγκοσμιοποίησης. Μπαίνουμε σε μια πολιτική εποχή όπου, όταν μια φράση ξεκινά με το «Είναι η πρώτη φορά που…», συνήθως ανακοινώνει την έλευση μιας αδιανόητης μέχρι τώρα πραγματικότητας. Έτσι, αυτήν την άνοιξη του 2017, οι προεδρικές εκλογές σηματοδοτούν την πρώτη φορά που δεν αναρωτιόμαστε πια για την παρουσία του Εθνικού Μετώπου (ΕΜ) στον δεύτερο γύρο –αντίθετα, εξετάζουμε την υπόθεση, ακόμα αρκετά απίθανη, μιας νίκης του. Την πρώτη φορά που κανείς δεν υπερασπίζεται τον απολογισμό μιας θητείας, την ίδια στιγμή που δύο πρώην υπουργοί του απερχόμενου προέδρου, ο Μπενουά Αμόν (Σοσιαλιστικό Κόμμα) και ο Εμμανουέλ Μακρόν (En marche!) παίρνουν μέρος στις εκλογές. Όπως και την πρώτη φορά κατά την οποία οι υποψήφιοι του ΣΚ και της Δεξιάς, που κυβέρνησαν τη Γαλλία χωρίς διακοπή από την αρχή της 5ης Δημοκρατίας (1), μπορεί να αποκλειστούν στον πρώτο γύρο.

Μάταια θα ψάχναμε προηγούμενο για μια καμπάνια που να έχει γεμίσει τόσα παράσιτα από τη συνεχή ενημέρωση, τις δικαστικές υποθέσεις, τη γενική ανικανότητα να κρατηθεί η προσοχή κάποιου σε ένα ουσιαστικό ζήτημα για περισσότερες από 24 ώρες. Και δεν υπάρχει σίγουρα καμία προηγούμενη περίπτωση ενός σημαντικού υποψηφίου που να διώκεται για διασπάθιση δημοσίου χρήματος, ενώ εδώ και δέκα χρόνια διακήρυττε ότι η Γαλλία βρίσκεται σε πτώχευση. Η παραίτηση του απερχόμενου προέδρου από τη διεκδίκηση μιας δεύτερης θητείας ίσως και να αποκρύπτει το σημείο εκκίνησης όλης αυτής της αναταραχής. Κατά τη διάρκεια της πενταετούς θητείας του που ολοκληρώνεται, ο Φρανσουά Ολάντ αναδείχθηκε στον λιγότερο δημοφιλή Πρόεδρο Δημοκρατίας της 5ης Δημοκρατίας –και αυτό αφότου ο προκάτοχός του, Νικολά Σαρκοζί, είχε ήδη γνωρίσει τη λαϊκή κατακραυγή. Κι όμως, ο σοσιαλιστής πρόεδρος είχε παραδεχθεί πώς έζησε «πέντε χρόνια σχεδόν απόλυτης εξουσίας (2)». Τον Ιούνιο του 2012, για πρώτη φορά στην ιστορία του, το Σοσιαλιστικό Κόμμα ήλεγχε την προεδρία της Δημοκρατίας, την κυβέρνηση, τη Βουλή, τη Γερουσία, 21 από τις 22 περιφέρειες, 56 από τα 96 διαμερίσματα και 27 από τις 39 πόλεις άνω των 100.000 κατοίκων. Σε αυτήν την εξουσία ο κ. Ολάντ έκανε μια χρήση αυθαίρετη όσο και μοναχική. Εκείνος αποφάσισε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ενέπλεξε τη Γαλλία σε πολλές εξωτερικές συρράξεις, επέτρεψε τη δολοφονία απλών υπόπτων μέσω μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Είναι επίσης εκείνος που άλλαξε τον κώδικα εργασίας, υποχρεώνοντας την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του να δεχθεί μια μεταρρύθμιση που αρνούνταν να υποστηρίξει (προσφυγή στο άρθρο 49-3 του Συντάγματος) και για την οποία ούτε η πλειοψηφία ούτε ο ίδιος είχαν λάβει εντολή από τον λαό (3). Χωρίς να ξεχνάμε και την αναμόρφωση του χάρτη των γαλλικών περιφερειών, τον οποία ο αρχηγός του κράτους σχεδίασε από το γραφείο του στο παλάτι των Ηλυσίων. Να λοιπόν κάτι που θέτει με ένταση το ζήτημα των θεσμών της 5ης Δημοκρατίας: ο Μπενουά Αμόν και ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν (La France insoumise) δεσμεύτηκαν να το εξετάσουν, αλλά ο Φρανσουά Φιγιόν (Les Républicains) και ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν το συζητούν, όπως άλλωστε και η Μαρίν Λεπέν. Σε καμία άλλη δυτική δημοκρατία δεν υπάρχει τόση μεγάλη συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια ενός μόνο ανθρώπου. Πέρα από τον –πραγματικό– κίνδυνο να υπάρξει κάποτε ένας Πρόεδρος λιγότερο «καλοπροαίρετος» από αυτόν που σήμερα απέρχεται, οι ηχηρές διακηρύξεις για τη γαλλική δημοκρατία οδηγούν σ’ ένα συμπέρασμα που η προεδρία του Φρανσουά Ολάντ έκανε πασιφανές: η μοναχική άσκηση της εξουσίας εδραιώνει την απεριόριστη δυνατότητα να ποδοπατείς τις δεσμεύσεις μιας προεκλογικής εκστρατείας, η οποία όμως θα έπρεπε να συμπυκνώνει την εντολή του κυρίαρχου λαού.

Ο Φρανσουά Ολάντ είχε δεσμευτεί να προασπίσει τη γαλλική σιδηρουργία, αλλά ενέκρινε το κλείσιμο του εργοστασίου της Φλοράνζ. Έπρεπε να είχε επαναδιαπραγματευθεί το ευρωπαϊκό σύμφωνο σταθερότητας, κάτι που εγκατέλειψε ήδη από την πρώτη ημέρα της ανάληψης των καθηκόντων του. Υποσχόταν να «αναστρέψει την καμπύλη της ανεργίας» πριν από το τέλος του 2013, ενώ αυτή συνέχισε την άνοδό της για τρία ακόμη χρόνια. Ωστόσο, η αίσθηση προδοσίας που ρίζωσε στα πνεύματα προκλήθηκε χωρίς αμφιβολία εξαιτίας μιας φράσης που σημάδεψε την καμπάνια του 2012 και που ακούσαμε και ξανακούσαμε εκατό φορές από τότε: «Ο μόνος μου αντίπαλος είναι ο χρηματοπιστωτικός τομέας». Μόλις όμως εκλέχθηκε, ο Φρανσουά Ολάντ πήρε έναν πρώην τραπεζίτη των Ρότσιλντ για σύμβουλο, πριν του δώσει τα κλειδιά του υπουργείου Οικονομίας. Ο ευνοϊκός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει η κοινή γνώμη τον Εμμανουέλ Μακρόν είναι ακόμα πιο ανησυχητικός, καθώς ενέχει τον κίνδυνο να εκτοξεύσει στο υψηλότερο αξίωμα τον άξιο, αν και πατροκτόνο, κληρονόμο του απερχόμενου προέδρου με την απαράμιλλα χαμηλή δημοτικότητα. «Ο Εμμανουέλ Μακρόν είναι εγώ, ξέρει τι μου χρωστάει», πέταξε μια μέρα ο Φρανσουά Ολάντ. Σίγουρα ο Μακρόν δεν είναι σοσιαλιστής αλλά ούτε και ο Ολάντ είναι. Ο ένας το διακηρύττει, ο άλλος υπεκφεύγει. Οι δηλώσεις του πρώτου γυρίζουν την πλάτη σε μια αριστερή παράδοση που αποκήρυττε «το χρήμα» ή «τον χρηματοπιστωτικό τομέα», κάτι που όμως ανταποκρίνεται στις πεποιθήσεις του δεύτερου, όπως τις εξέφραζε το 1985 σε ένα βιβλίο με τίτλο «La gauche bouge» («Η Αριστερά κινείται»), που είχαν συγγράψει ο νυν υπουργός Άμυνας μαζί με τον Γενικό Γραμματέα του Μεγάρου των Ηλυσίων (4). Στο βιβλίο υπήρχε ήδη η αγαπημένη ιδέα του κ. Μακρόν, αν και θαμμένη κάτω από ένα σωρό κενών λέξεων, για μια νέα κοινωνική συμμαχία ανάμεσα στην καλλιεργημένη μεσαία τάξη και τη φιλελεύθερη εργοδοσία, με συγκολλητικό ιστό την κοινή βούληση να εξαπλωθούν σε μια παγκόσμια αγορά. «Επιχειρηματικότητα» αντί για «κρατική βοήθεια», κέρδος αντί για προσόδους, μεταρρυθμιστές και εκσυγχρονιστές εναντίον εξτρεμιστών και αναχρονιστών, άρνηση της νοσταλγίας των «καμηλιέρηδων και των νερουλάδων»: ακούγοντας τον Μακρόν, νομίζεις ότι ακούς τον Μπιλ Κλίντον το 1990 ή τον Τόνι Μπλερ και τον Γκέρχαρντ Σρέντερ μερικά χρόνια αργότερα (5). Και, αν τον ακολουθήσεις, είναι σαν να αποδέχεσαι να συμμετάσχεις με ακόμη μεγαλύτερη τόλμη στον «τρίτο δρόμο» του νεοφιλελεύθερου προοδευτισμού. Σε εκείνον που εξαπάτησε το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα και την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, αφήνοντάς τους να γλιστρήσουν στον γκρεμό όπου κείτονται σήμερα. «Το πρόγραμμα του Μακρόν αποτελεί βατήρα για το Εθνικό Μέτωπο»

«Υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης» και «κόμμα των Βρυξελλών» ενάντια στους «πατριώτες»: η Μαρίν Λεπέν μάλλον παίρνει μεγάλη χαρά που η πολιτική αντιπαράθεση συμπυκνώνεται σε αυτήν τη διχοτομία. Βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος και πυλώνας της καμπάνιας Μακρόν, ο Ρισάρ Φεράν μοιάζει να προλαβαίνει τις επιθυμίες της: «Από τη μία είναι οι νεοεθνικιστές, αντιδραστικοί και υπέρμαχοι της εθνικής ταυτότητας. Και από την άλλη οι προοδευτικοί που πιστεύουν ότι η Ευρώπη είναι απαραίτητη» (6). Δεν είναι αθώα μια τέτοια δόμηση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Στόχος είναι, και από τις δύο πλευρές, να υποβαθμιστεί το ζήτημα των ταξικών συμφερόντων, τροφοδοτώντας τους μεν με τον τρόμο της «εθνικής ταυτότητας» και τους άλλους με «αντιδραστικές» προτροπές. Όσο όμως κι αν δεν αρέσει στους προοδευτικούς της αγοράς, εκείνοι που «θεωρούν την Ευρώπη απαραίτητη» έχουν κοινωνική ταυτότητα. Οι «αποσπασμένοι εργαζόμενοι» που δημιούργησε μια Οδηγία των Βρυξελλών το 1996, ο αριθμός των οποίων έχει δεκαπλασιαστεί την τελευταία δεκαετία, είναι πιο συχνά εργαζόμενοι στην οικοδομή ή στα χωράφια παρά χειρουργοί ή αντικέρ. Εκείνο που «νομίζουν» τα θύματα αυτού του μηχανισμού είναι πρώτα και κύρια εκείνο που με φόβο αντιλαμβάνονται, δηλαδή ένα μισθολογικό ντάμπινγκ το οποίο απειλεί της συνθήκες της ύπαρξής τους. Γι’ αυτούς η Ευρώπη δεν συνοψίζεται στο πρόγραμμα Erasmus και στην «Ωδή στη χαρά». Ο Στίβεν Μπάνον, στρατηγικός πολιτικός αναλυτής του Ντόναλντ Τραμπ, κατάλαβε το όφελος που μπορούσε να έχει η εθνικιστική Δεξιά από τον κοινωνικό υποβιβασμό ο οποίος σχεδόν πάντα συνοδεύει τους εορτασμούς του παγκόσμιου χωριού. «Η καρδιά του πιστεύω μας είναι ότι είμαστε ένα έθνος με μία οικονομία και όχι μια κάποια οικονομία δεν ξέρω ’γω σε ποια παγκόσμια αγορά με ανοιχτά σύνορα. Οι εργαζόμενοι του κόσμου βαρέθηκαν να είναι υποταγμένοι στο κόμμα του Νταβός. Οι Νεοϋορκέζοι αισθάνονται πλέον πιο κοντά στους κατοίκους του Λονδίνου ή του Βερολίνου παρά σε εκείνους του Κάνσας ή του Κολοράντο και μοιράζονται με τους πρώτους την νοοτροπία μιας ελίτ που θέλει να υπαγορεύσει σε όλους τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να κυβερνάται ο κόσμος (7)», εξηγεί. Όταν στις δημόσιες συγκεντρώσεις του, τις κατάσπαρτες με ευρωπαϊκές σημαίες, ο Μακρόν υμνεί την κινητικότητα, ζητά την «ανάκαμψη από τα περιθώρια κέρδους των εταιρειών» και δεσμεύεται να καταργήσει το επίδομα ανεργίας όταν ο δικαιούχος αρνείται για δεύτερη φορά μια «αξιοπρεπή θέση (8)», πώς να διαχωρίσεις τις πολιτικές θέσεις του από τα συμφέροντα των ολιγαρχών του χρήματος και της γνώσης που αποτελούν το «κόμμα του Νταβός»; Εύκολα φαντάζεται κάποιος τη ζημιά στη δημοκρατία την οποία θα επέφερε μια πιθανή τηλεμαχία ανάμεσα σε αυτόν και τη Λεπέν, ακριβώς εκείνη που τα ΜΜΕ έχουν βαλθεί να προγραμματίσουν. Εδώ και είκοσι χρόνια η θεωρία της «χρήσιμης ψήφου» παρουσιάζει τα δύο κυρίαρχα κόμματα στις επάλξεις εναντίον μιας άκρας Δεξιάς, την οποία όμως τα ίδια ευνόησαν με τις επιλογές και τις συγκλίνουσες απόψεις τους. «Σήμερα, το σχέδιο του Εμμανουέλ Μακρόν αποτελεί βατήρα για το Εθνικό Μέτωπο (9)», εκτιμά ο Μπενουά Αμόν. Όμως, αντίστοιχα, η δύναμη του ΕΜ ενίσχυσε το μονοπώλιο της εξουσίας των αντιπάλων του, μαζί και των σοσιαλιστών (10). Από το 1981, ο Φρανσουά Μιτεράν υπολόγιζε πώς μια ισχυρή Ακροδεξιά θα υποχρέωνε τη Δεξιά να συμπράξει μαζί της, με τον κίνδυνο να χάσει και η ίδια τα ποσοστά της (11). Ο ελιγμός αναστράφηκε τον Απρίλιο του 2002, όταν ο Ζαν-Μαρί Λεπέν βρέθηκε αντίπαλος με τον Ζακ Σιράκ στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Από τότε η Δεξιά αρκεί να ξεπεράσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα σε οποιαδήποτε κάλπη, εθνική ή τοπική, για να γίνει αμέσως στα μάτια σχεδόν όλης της Αριστεράς ο αρχάγγελος της δημοκρατίας, του πολιτισμού, του γαλλικού κοσμικού κράτους.

Θεσμοί μοναρχικού τύπου που επιτρέπουν τέτοιες πονηριές και τέτοιες κυβιστήσεις, μια πολιτική ζωή μαγκωμένη από τον φόβο του χειρότερου, μέσα ενημέρωσης που αποδέχονται αυτές τις πονηριές ενώ ταυτόχρονα ταΐζουν αυτόν τον φόβο… Κι ύστερα υπάρχει και… η Ευρώπη. Η πλειονότητα των οικονομικών και χρηματοπιστωτικών πολιτικών της Γαλλίας είναι υποταγμένες σε αυτήν, κάτι που δεν εμποδίζει την προεκλογική εκστρατεία να διεξάγεται λες και ο επόμενος πρόεδρος θα μπορούσε να δράσει με πλήρη ελευθερία. Μια νίκη της Μαρίν Λεπέν θα μπορούσε να θέσει τέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση –η ίδια η υποψήφια μας προειδοποίησε: «Δεν θα γίνω η αντικαγκελάριος της κυρίας Μέρκελ». Αντίθετα, στην περίπτωση που ένα από τα φαβορί των εκλογών (και της Άνγκελα Μέρκελ), δηλαδή ο Φιγιόν ή ο Μακρόν, εγκατασταθεί στο Ελυζέ, η συνέχεια των προέδρων υπό τους οποίους έχουν υπηρετήσει θα είναι εξασφαλισμένη, η συνοχή με τους προσανατολισμούς της Κομισιόν θα διατηρηθεί και θα επικυρωθεί τόσο η γερμανική ηγεμονία όσο και ο ορντολιμπεραλισμός (12), με την πρώτη να παίζει τον ρόλο του υπεροπτικού φύλακα αγγέλου για τον δεύτερο. Η ερώτηση θα ήταν διαφορετική για τον Μπενουά Αμόν ή τον Ζαν-Λυκ Μελανσόν. Αν εξαιρέσουμε τις ομοσπονδιακές τάσεις του πρώτου και τη στήριξή του στην ιδέα μιας πανευρωπαϊκής άμυνας, οι στόχοι τους μοιάζουν κοντινοί. Διαφέρουν όμως εντελώς τα μέσα για την επίτευξή τους, σε σημείο που οι δύο υποψηφιότητες γίνονται ανταγωνιστικές, διατρέχοντας η καθεμία τον κίνδυνο να μείνει έξω από την κούρσα. Με τον Μπενουά Αμόν είναι δύσκολο να αποφύγει κάποιος μια αίσθηση déjà-vu. Προσπαθώντας να συμβιβάσει την προσκόλλησή του στην Ε.Ε. και την ταυτόχρονη επιθυμία του να την δει να σπάει τον κύκλο της λιτότητας προς όφελος μιας πολιτικής περισσότερο ευνοϊκής προς την εργασία και το περιβάλλον και λιγότερο ανελέητης προς χώρες που τις πνίγει το χρέος τους όπως η Ελλάδα, ο υποψήφιος των σοσιαλιστών πρέπει να πείσει τον εαυτό του ότι ο επαναπροσανατολισμός στον οποίο προσβλέπει είναι δυνατός, ακόμα και στο πλαίσιο των σημερινών θεσμών. Ότι μπορούμε να «πετύχουμε απτά αποτελέσματα χωρίς να τα βάλουμε με ολόκληρη την Ευρώπη». Και βασίζει τις ελπίδες του σε μια ευρωπαϊκή Αριστερά που θα επανακτήσει την επιρροή της, ιδιαίτερα στη Γερμανία. Αυτή όμως είναι ακριβώς η ελπίδα που άφησε να σπιθίσει ο Φρανσουά Ολάντ πριν από πέντε χρόνια. Στις 12 Μαρτίου 2012, έκανε «επισήμως» τη δέσμευση, μπροστά στους Ευρωπαίους συντρόφους του που είχαν συγκεντρωθεί στο Παρίσι, να «επαναδιαπραγματευθεί το νέο ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας» στο οποίο είχαν συμφωνήσει Σαρκοζί και Μέρκελ. Λέγοντας: «Δεν είμαι μόνος μου, γιατί υπάρχει το προοδευτικό κίνημα στην Ευρώπη. Δεν θα είμαι μόνος μου γιατί υπάρχει η ψήφος του γαλλικού λαού που θα μου δώσει την εντολή». Η Σεσίλ Ντιφλό, που έγινε υπουργός Κατοικίας στην κυβέρνησή του, μας θυμίζει τη συνέχεια. «Όλος ο κόσμος περίμενε [ο Ολάντ] να ξεκινήσει το μπρα ντε φερ με την Άνγκελα Μέρκελ. (…) Θα γυρίζαμε επιτέλους την πλάτη στο δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί. (…) Όσο φιλελεύθερος και άκαμπτος κι αν είναι, ο Ιταλός Μάριο Μόντι υπολόγιζε στη Γαλλία για να αντιστρέψει την τάση. Ο ιδιαίτερα συντηρητικός Μαριάνο Ραχόι έβλεπε στην εκλογή του Ολάντ την πιθανότητα να ξεσφίξει τη μέγγενη που έπνιγε την Ισπανία. Όσο για την Ελλάδα και την Πορτογαλία, ήταν έτοιμες να ακολουθήσουν όποιον σωτήρα να ’ναι προκειμένου να αποφύγουν την καταστροφή (13)». Όλοι ξέρουμε τι έγινε τελικά. Στην ουσία, τίποτα που να μην έχει ήδη γίνει δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα (14). Εκείνη την εποχή, ο Φρανσουά Ολάντ ήταν στο τιμόνι του ΣΚ και ο Λιονέλ Ζοσπέν της κυβέρνησης. Λίγο νωρίτερα, ως πρελούδιο του ενιαίου νομίσματος, μόλις είχε γίνει η διαπραγμάτευση για το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης», το οποίο προέβλεπε ένα σύνολο δημοσιονομικών μέτρων, μεταξύ τους και πρόστιμα σε περίπτωση υπερβολικών ελλειμμάτων. Όταν ήταν ηγέτης της αντιπολίτευσης, ο Λιονέλ Ζοσπέν δεν είχε παραλείψει να καταγγείλει το Σύμφωνο ως ένα «σούπερ Μάαστριχτ», μια «παράλογη υποχώρηση στη Γερμανία». Κι όμως, όταν έγινε πρωθυπουργός, τον Ιούνιο του 1997, αποδέχθηκε όλους τους όρους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Άμστερνταμ, λίγες μέρες αργότερα. Ως αντίτιμο της συγκατάθεσής του, σύμφωνα με τον τότε υπουργό Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Πιέρ Μοσκοβισί, είχε εξασφαλίσει «την πρώτη απόφαση για ένα Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αφιερωμένο στην ανάπτυξη και την απασχόληση». Μια απόφαση με σημαντικότατα αποτελέσματα, όπως όλοι είδαμε στη συνέχεια. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση με πυρετό όποτε γίνονται εθνικές εκλογές Αμόν και Μελανσόν σκοπεύουν κι αυτοί να επαναδιαπραγματευτούν τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Θα έχουν άραγε τα μέσα αυτή τη φορά; Ο Μπενουά Αμόν δεν αμφισβητεί την ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά ελπίζει να «εξελίξει το καταστατικό της». Συναινεί στον κανόνα του 3% του δημόσιου ελλείμματος, αλλά «επιθυμεί πολιτικές ανάκαμψης» συμβατές με τις οικολογικές φιλοδοξίες του. Προτείνει τη «θεσμοθέτηση μιας δημοκρατικής βουλής στη ευρωζώνη», αλλά δεν παραλείπει να διευκρινίσει αμέσως ότι «φυσικά θα δεχόμουν να το συζητήσουμε. Δεν θα πάω στο Βερολίνο ή αλλού να πω “ή αυτό ή τίποτα”, δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο». Κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις αυτές απαιτούν τη σύμφωνη γνώμη όλων των Ευρωπαίων εταίρων και καμία τους δεν μπορεί σήμερα να εξασφαλίσει τη στήριξη του Βερολίνου. Συνεπώς, ο Αμόν ελπίζει να τροποποιήσει τα δεδομένα χάρη σε ένα «τόξο συμμαχιών της ευρωπαϊκής Αριστεράς». Και απορρίπτει το ελάχιστα ενθαρρυντικό προηγούμενο του 2012: «Πιστεύω ότι οι Γερμανοί είναι πιο ανοιχτοί σήμερα απ’ ό,τι όταν ο κ. Ολάντ ανέλαβε την εξουσία». Ο φόβος της αποδιάρθρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη μία και η προοπτική της πολιτικής εναλλαγής στη Γερμανία από την άλλη θα ξαναμοίραζαν την τράπουλα προς όφελός του. «Ανήκω στο κόμμα της ελπίδας», παραδέχεται ωστόσο. Οι προσδοκίες όμως του Ζαν-Λυκ Μελανσόν έχουν αλλάξει από το 2012. Αφού «καμία προοδευτική πολιτική δεν είναι δυνατή» στην Ε.Ε. όπως αυτή είναι σήμερα, αν δεν μπορεί να υπάρξει «έξοδος σύμφωνη με τις ευρωπαϊκές συνθήκες» ή μια ριζική αναδιατύπωσή τους (plan A), δεν αποκλείει πλέον τη «μονομερή έξοδο» (plan B). Καθώς δεν πιστεύει ιδιαίτερα σε μια επικείμενη και ταυτόχρονη άνοδο των δυνάμεων της Αριστεράς, οι οποίες έχουν μάλλον την τάση να υποχωρούν τα τελευταία χρόνια, η Γαλλία, δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη της Ένωσης, γίνεται στα μάτια του ο «μοχλός της ευρωπαϊκής μάχης». Ο Ζακ Ζενερέ, ένας από τους δύο υπευθύνους του προεδρικού προγράμματός του, συνοψίζει: «Η εξαναγκασμένη έξοδος της Γαλλίας θα σήμαινε πολύ απλά το τέλος και του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κανείς δεν ωφελείται από ένα τέτοιο ρίσκο. Κυρίως όχι η Γερμανία». Άρα, έστω και αν αρνηθεί να υποκύψει στους ευρωπαϊκούς κανόνες που θέτουν περιορισμούς στις οικονομικές προτεραιότητές της, «η Γαλλία μπορεί χωρίς φόβο, και αν το επιθυμεί, να παραμείνει στο ευρώ για όσο θελήσει (15)». Η Ευρωπαϊκή Ένωση στεκόταν εδώ και καιρό αδιάφορη μπροστά στις δημοκρατικές επιλογές των λαών της, σίγουρη ότι ο βασικός προσανατολισμός των κρατών-μελών είναι «κλειδωμένος» από τις συνθήκες. Όμως, μετά την ψήφο για το «Brexit» και τη νίκη του Τραμπ, η πολιτική παίρνει την εκδίκησή της. Μια Ένωση σε πυρετώδη κατάσταση παρακολουθεί πλέον κάθε εθνική κάλπη σαν να έπαιζε σ’ αυτήν τη ζωή της. Ακόμα και η νίκη ενός από τους Γάλλους υποψήφιους που την υποστηρίζουν δεν θα μπορούσε να την καθησυχάσει για πολύ. (Σ.τ.Μ.) Μορφή πολιτεύματος που βασίζεται στο Σύνταγμα. Η 5η Δημοκρατία διαδέχθηκε την 4η με το Σύνταγμα της 4ης Οκτωβρίου 1958. Gérard Davet και Fabrice Lhomme, «“Un président ne devrait pas dire ça… ”, Les secrets d’un quinquennat», Stock, Παρίσι, 2016. (Σ.τ.Μ.) Το άρθρο 49-3 του Συντάγματος επιτρέπει στην κυβέρνηση να κάνει αποδεκτό έναν νόμο χωρίς αυτός να ψηφιστεί από το Κοινοβούλιο. Ομάδα που χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Jean-François Trans. Βλ. Pierre Rimbert, «Toupie ou tout droit?», «Le Monde diplomatique», Σεπτέμβριος 2014. (Σ.τ.Μ) Υπουργός Άμυνας είναι ο Jean-Yves Le Drian και Γ.Γ. των Ηλυσίων είναι ο Jean-Pierre Jouyet, που συγκαταλέγονται μαζί με τον πρόεδρο στους πέντε συνολικά συγγραφείς τους βιβλίου. Βλ. «Le Grand Bond en arrière. Comment l’ordre libéral s’est imposé au monde», Agone, Μασσαλία, 2012. «Le Journal du dimanche», Παρίσι, 12 Μαρτίου 2017. Αναφέρεται από τον William Galston, «Steve Bannon and the “Global Tea Party”», «The Wall Street Journal», Νέα Υόρκη, 1-3-2017. Δηλαδή για έναν μισθό που θα ήταν «αυξημένος κατά 20 %-25%» σε σχέση με το μισθό της προηγούμενης θέσης του. France 2, 9 Μαρτίου 2017. Βλ. «Le Front national verrouille l’ordre social», «Le Monde diplomatique», Ιανουάριος 2016. Βλ. Emmanuel Faux, Thomas Legrand et Gilles Perez, «La Main droite de Dieu. Enquête sur François Mitterrand et l’extrême droite», Seuil, Παρίσι, 1994. (Σ.τ.Μ.) Ο ορντολιμπεραλισμός (απλή μεταγραφή στα ελληνικά του όρου ordoliberalismus, που θα μπορούσε να αποδοθεί ως «εύτακτος φιλελευθερισμός») είναι η μεταπολεμική γερμανική εκδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού, με κεντρικό δόγμα ότι η απρόσκοπτη λειτουργία της αγοράς διασφαλίζεται μέσα από κάποιες παρεμβάσεις του κράτους και των νόμων. Cécile Duflot, «De l’intérieur. Voyage au pays de la désillusion», Fayard, Παρίσι, 2014. Βλ. «Quand la gauche renonçait au nom de l’Europe» και «L’audace ou l’enlisement», «Le Monde diplomatique», Ιούνιος 2005 και Απρίλιος 2012 αντίστοιχα. Από το δεύτερο βλ. το απόσπασμα που δημοσιεύουμε σήμερα. Jacques Généreux, «Les Bonnes Raisons de voter Mélenchon», Les Liens qui libèrent, Παρίσι, 2017.

Μακάριοι οι σιωπούντες...

Μακάριοι οι σιωπούντες... Του Πέτρου Κατσάκου 04 Νοεμβρίου 2016 10:15:02 Παρατήρησα -χωρίς βέβαια να νιώσω την παραμικρή έκπληξη- το πόσοι και ποιοι στάθηκαν στο χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής». Είναι οι άσπονδοι φίλοι μας που καθημερινά ψάχνουν με επιμέλεια τόσο την πρώτη σελίδα της εφημερίδας όσο και το υπόλοιπο περιεχόμενο της έκδοσης ώστε να εντοπίσουν λάθη, ψεγάδια, εσωτερικής υφής τριβές, ανοίκειες επιθέσεις, εσωκομματικά καρφιά, συντροφικά μαχαιρώματα, αστοχίες, τρικλοποδιές, ηθελημένες παραλείψεις και «επιθέσεις» προς τρίτους για λογαριασμό της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτοί που μας διαβάζουν με τα παραμορφωτικά τους ματογυάλια, οι κατ’ επάγγελμα παραχαράκτες της λογικής που κάνουν το άσπρο μαύρο και το κόκκινο κίτρινο, με πρόσφατο παράδειγμα αυτούς που είδαν στην «Αυγή» της Πέμπτης μια άνευ λόγου και αιτίας «επίθεση» της εφημερίδας στον Αρχιεπίσκοπο. Ωσάν και κανείς άλλος σε αυτό τον τόπο δεν παρακολούθησε την τηλεοπτική συνέντευξη του κ. Ιερώνυμου παρά μόνο εμείς οι κακεντρεχείς, που, μη έχοντας τι άλλο καλύτερο να κάνουμε, ανατρέξαμε στα λεξικά και ανακαλύψαμε τη λέξη «μισαλλόδοξος».

Και να πει κανείς πως έλειπαν από την πρώτη σελίδα της «Αυγής» -και μάλιστα εντός εισαγωγικών- τα όσα ευθαρσώς είχε δηλώσει ο Αρχιεπίσκοπος, να την καταλάβω την «επίθεση» προς τον κ. Ιερώνυμο. Και να πει κανείς πως δεν αιτιολογούνταν λέξη προς λέξη και φράση προς φράση τα όσα η «Αυγή» καταλόγισε στον προκαθήμενο της Εκκλησίας με βάση όσα ο ίδιος είπε κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του στον ΣΚΑΪ, να την καταλάβω την ιερή οργή όσων εξανέστησαν με το αμάρτημα της εφημερίδας να παραβιάσει το άβατο της κριτικής στον λόγο του Αρχιεπισκόπου. Και ναι, το τσεκάραμε και στο λεξικό. Και είναι μισαλλόδοξος ο λόγος όποιου στρέφεται εναντίον όσων έχουν διαφορετική άποψη (πολιτική τοποθέτηση, θρησκεία κ.λπ.). Και όταν αυτός ο λόγος ενδύεται το σχήμα, είναι κήρυγμα. Ένα τηλεοπτικό κήρυγμα προς ακροατήριο ευρύτερο του χριστεπώνυμου πλήθους, που είχε τη μορφή της παρέμβασης σε θέματα που ξεπερνούντον τρόπο που θα διδάσκονται τα Θρησκευτικά στα σχολεία και υποτίθεται έγινε η αφορμή «παρεξηγήσεων» μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας. Ο κ. Ιερώνυμος δεν βγήκε στην τηλεόραση το βράδυ της Τρίτης για να συγκρουστεί ή ακόμη και για να «φάει» τον Νίκο Φίλη στον επικείμενο ανασχηματισμό. Κι ας τον χαρακτήρισε «προβληματικό». Δεν είναι ο υπουργός Παιδείας το πρόβλημα του κ. Ιερώνυμου. Εξάλλου μας το εξήγησε με τον πιο εύγλωττο τρόπο. «Αντέξαμε εξακόσια χρόνια τουρκιάς, θα κάνουμε υπομονή πέντε-έξι μήνες ακόμα... Μέχρι άλλοι να έρθουν». Ο Αρχιεπίσκοπος επέλεξε τη στιγμή και το μέσον ώστε να δηλώσει «παρών» στο εσωτερικό της Ιεράς Συνόδου και την πολιτική συγκυρία των ημερών ερχόμενος αντιμέτωπος με επιλογές της κυβέρνησης αλλά και των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Αλήθεια, δεν πρόσεξε κανείς εκ των τηλεθεατών τον επικριτικό λόγο του κ. Ιερώνυμου προς τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι επειδή υπερψήφισαν το σύμφωνο συμβίωσης και την ανέγερση τεμένους στην Αθήνα; Δεν πρόσεξε κανείς πως, εκτός ελαχίστων και με ονοματεπώνυμο ακραίων εξαιρέσεων, ούτε η Ν.Δ., ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε το Ποτάμι χαρακτηρίζουν τους πρόσφυγες ως κίνδυνο «αφελληνισμού» και «ισλαμοποίησης» του έθνους και της φυλής; Δυστυχώς, λίγοι ήταν αυτοί που έκαναν τη σύγκριση του κηρύγματος του Αρχιεπισκόπου με τις ομιλίες Μιχαλολιάκου. Οι περισσότεροι το απέφυγαν, φοβούμενοι τα ενοχλητικά αποτελέσματα της ταύτισης απόψεων. Όπως απέφυγε η πλειονότητα των πολιτικών και των λαλίστατων δημοσιολόγων να αντιμετωπίσει την τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου στην τελευταία συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου, όταν έβαλε στο ίδιο τσουβάλι των επικίνδυνων εχθρών της Ορθοδοξίας αριστερούς μαζί με φιλελεύθερους νεοταξίτες. Την έκπληξή τους για τον εξάψαλμο του κ. Ιερώνυμου προς την Αριστερά ας την κρατήσουν όσοι εξαντλούν την «κοσμικότητά» τους στον πολιτικό όρκο. Τη σιωπή τους για τις επιπλήξεις του Αρχιεπισκόπου προς τα υπόλοιπα πολιτικώς απολωλά πρόβατα ας την κρατήσουν όσοι έχουν τόση σχέση με τις αρχές του Διαφωτισμού, όση και ο Ζαν Ζακ Ρουσό με τον Αμβρόσιο.

Το τελευταίο διάστημα, ο Αρχιεπίσκοπος επιμένει να τοποθετείται πολιτικά και κανονιστικά προς όσους θεωρεί πως κινούνται έστω και στο ελάχιστο εκτός των από δεξιά ορίων που καθορίζουν τις εξουσίες και τα προνόμια της Εκκλησίας. Στην επιμονή του αυτή ο κ. Ιερώνυμος δεν διστάζει να αγκαλιάσει με πατρική στοργή την ακροδεξιά ρητορική και τους ακροδεξιούς μητροπολίτες του, δίνοντας το δικαίωμα της κριτικής τόσο προς τον λόγο του όσο και προς το πρόσωπό του.

Η πολιτική και όχι θεολογική επιλογή του προκαθήμενου της Ελλαδικής Εκκλησίας να σταθεί επικριτικά απέναντι σε αριστερούς, φιλελεύθερους, πρόσφυγες, μουσουλμάνους, ομοφυλόφιλους και γενικότερα οτιδήποτε διαφορετικό γεννά το δικαίωμα της απάντησης και της κριτικής. Η «Αυγή» δεν επιτέθηκε στον Αρχιεπίσκοπο. Η «Αυγή» στάθηκε ενώπιον του κηρύγματος του κ. Ιερώνυμου και τοποθετήθηκε ως εφημερίδα της Αριστεράς στον μισαλλόδοξο λόγο του. Όσοι είδαν «επίθεση» κατά του Αρχιεπισκόπου ας κοιταχτούν καλύτερα στον καθρέφτη τους κι ας αφουγκραστούν τον ήχο της σιωπής τους. Ίσως κάτι δουν και ίσως κάτι ακούσουν που θα ταράξει τη μακαριότητα της σιωπής τους. Πηγή: ΑΥΓΗ